หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[koikoi]

สงสารน้องเมต

[Snowermyhae]

หรรษาไม่หวั่นไหวมั่งเหรอ 

[orionstar]

 :mew4:เอาเพลงนี้มาฝาก เข้ากะอาการของคู่นี้มากอ่ะ
ขอเป็นคนสุดท้าย
Subtension
ไม่อยากรู้ ว่าเธอเคยรักใคร
รักมากแค่ไหน เคยช้ำใจมากี่หน
เรื่องส่วนตัว เธอคงมีเหตุผล
อยากจะลืม อยากจำก็ตามแต่ใจ

แค่อยากรู้ รักฉันจริงหรือเปล่า
เพื่อรักของเรา เธอจะให้ฉันได้ไหม

ไม่ใช่คนแรกของเธอ ขอเป็นคนสุดท้าย
เคยมีใครในใจไม่สำคัญ
ไม่ใช่คนแรกในหัวใจ เป็นคนสุดท้ายก็แล้วกัน
ได้ไหม อยากขอแค่นั้นจริง ๆ

เหนื่อยพอแล้ว กับการต้องเสียใจ
ถ้าเป็นไปได้ อยากพักหัวใจกับเธอ
เรื่องของฉัน ก่อนที่เราจะเจอ
ไม่บอกกับเธอ เพราะฉันก็ไม่อยากจำ

แค่อยากรู้ รักฉันจริงหรือเปล่า
เพื่อรักของเรา เธอจะให้ฉันได้ไหม

ไม่ใช่คนแรกของเธอ ขอเป็นคนสุดท้าย
เคยมีใครในใจไม่สำคัญ
ไม่ใช่คนแรกในหัวใจ เป็นคนสุดท้ายก็แล้วกัน
ได้ไหม อยากขอแค่นั้นจริง ๆ

ไม่ถือสาเลยถึงแม้ว่าเธอจะเคยจับมือใคร
แค่อย่าปล่อยมือฉันไปก็พอ

ไม่ใช่คนแรกของเธอ ขอเป็นคนสุดท้าย
เคยมีใครในใจไม่สำคัญ
ไม่ใช่คนแรกในหัวใจ เป็นคนสุดท้ายก็แล้วกัน
ได้ไหม อยากขอแค่นั้นจริง ๆ

ให้ฉันเป็นคนสุดท้ายของหัวใจเธอ

นำเนื้อเพลงไปลงที่เว็บอื่น อย่าลืมให้เครดิต lyrics.in.th

[poppycake]

พึ่งมาอ่าน น่ารักมากเรยน้องเมต
รักหรรษาซะแร้วสิเนอะ
แต่ไม่เปนไร เด๋วหรรษาก้อรักเมตเองแหล่ะ น่ารัก(อึน) ขนาดนี้ 5555+
ชอบคุณแม่มากอ่ะ เซี้ยวเว่อร์

[pak_kikkok]

แล้วหรรษาจะตกหลุมรักเมียใหม่ขี้เมาคนนี้  น่ารักกก

น้องเมตสู้ๆ ค่ะ

[marine893]

เมตน่ารักอ่ะ เริ่มรักหรรษาแล้วสินะ 

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ By TRomance ตอนที่ 7


“หรรษาบุกไปช่วยแฟนเก่าจากผัวใหม่แล้วโดนพ่อแฟนเก่าตามมากระทืบเหรอเมต โอ้ยยย เท่มากเลยค่ะลูก”
ผมส่ายหน้าใส่โทรศัพท์อย่างเหนื่อยหน่าย รูปสารร่างดูไม่จืดของหรรษาที่เพิ่งส่งไลน์ให้คุณนายกาญจนาดูไม่ได้มีผลต่อความปลาบปลื้มที่มีต่อหรรษาลดน้อยลงไปเลย
กลับยิ่งเพิ่มค่า ทวีคูณ
“แม่ หน้ามันปูดอย่างกับพื้นดวงจันทร์เนี่ยนะเท่ เลืิอดที่คั่งอยู่จะปะทุขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้”
ผมลอบมองมันแล้วอดสยดสยองไม่ได้ ร่องรอยถูกทำร้ายกำลังบวมช้ำได้ที่ ไม่มีเค้าของคนหน้าตาดีที่ใครๆต้องการเข้าหาเลยสักนิด
“แกมันเพิ่งนกเพิ่งจะหัดบินจะไปรู้อะไร หรรษาเนี่ยแหละสุภาพบุรุษลูกผู้ชายนะจ๊ะ”
“แม่ แต่ตอนที่มันลากเมตไปนอนด้วยแม่ยังด่ามันว่าฉวยโอกาสกับลูกแม่อยู่เลยนะครับ” ยังจำคำด่ากราดของแม่ได้นะ มันหวีดเข้าไปถึงหูชั้นในทุกทีที่คิดถึงอยู่เลย
“ก็แกไม่ได้บอกฉันนี่ยะว่าแกเดินตามเค้าไปเอง”
“ก็เมตไม่รู้นี่ คิดว่าเป็นผู้ชายด้วยกันแล้วคงไม่เป็นไร”
“นั่นมันเรื่องใหญ่ในโลกของคนปกติเลยนะเว้ยไอ้เมต ไม่ใช่คนในโลกที่โลกเวทมนตร์อย่างแก” แม่จะตะโกนใส่หูโทรศัพท์ทำไมเนี่ย
“ไอ้ที่แม่ว่ามาเนี่ยเกิดจากการเลี้ยงดูของแม่ทั้งนั้นเลยนะครับ” ผมโยนความผิดให้ แต่ไม่ได้โทษแม่นะที่เลี้ยงผมมาแบบนี้ บางทีอาจเป็นผมเองที่ตีความการเลี้ยงดูของแม่ออกมาผิดๆ
“แม่ไม่รู้นี่หว่า ฉันก็คิดว่าแกเป็นผู้ชายไม่น่าจะเสียหายเท่าเด็กผู้หญิง ใครจะไปรู้ว่าจริงๆแล้วไม่ค่อยจะต่างกันเท่าไหร่ แล้วนี่ใจคอจะเฝ้าผัวไม่ไปร่ำไปเรียนเลยเหรอ เดี๋ยวรักมันก็อุบัติขึ้นมาปุบปับหรอกไอ้เมต”
“อ้าว นั่นคือสิ่งที่คุณนายต้องการอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าไงอะครับ ต้องการแค่ความรับผิดชอบหรือต้องการให้เรารักกัน” ผมถามไปเล่นๆนะ
“ตอนแรกก็ต้องการแค่การรับผิดชอบ แม่ไม่ชอบคนมักง่าย ถ้าคิดว่าเรื่องมันแล้วไปแล้วซะทุกเรื่อง โลกนี้ก็ไม่ต้องอยู่กันล่ะ ของมีค่าแต่ถ้าได้มาง่ายๆมันจะต่างอะไรกับกรวดที่ยังไม่เจียรไนเป็นเพชรวะ”
“แม่ถามเมตเหรอ เมตไม่รู้ครับคุณนาย” แม่ชอบพูดอะไรให้เข้าใจยากนะ ผมเลยเข้าใจอะไรผิดๆไง
“เปล่าแม่เปรียบเปรยให้แกฟังเฉยๆ ก็รู้แหละว่าไม่ต่างอะไรกับสีซอแต่แม่ก็อยากพูด อยากทำตัวเองให้เหมือนมีความรู้”
“แม่ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกครับ แค่นี้ก็เสน่ห์แรงจะตายอยู่แล้ว ไม่คิดจะชอบใครบ้างเหรอครับ” ผมตีเนียนถาม จริงๆแม่ยังสวยปิ๊งอยู่เลยนะ แต่ไม่เห็นแม่จะชอบใครเลย ผมไม่เคยห้ามแม่เรื่องนี้ ออกจะเชียร์ด้วยซ้ำแต่แม่ก็ไม่สนใจ
“ไม่อะ ฉันกลัวเค้าจะแตกลายเกย์ในภายหลัง แม่กลัวต้องมาแย่งผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันอะ”
“กลัวอะไรเยอะเกินไปรึเปล่าแม่ ผู้ชายดีๆจะเป็นเกย์ไปซะทุกคนเลยเหรอ”
“หรรษาไงยะ ตัวอย่างที่เห็นอยู่คาตา เปล่าหรอก แม่กลัวว่าถ้ามันจริงขึ้นมาแม่ต้องแพ้ผู้ชายแน่ๆเลยว่ะ”
ขนาดแม่รู้ทั้งรู้ว่าหรรษาเป็นเกย์ประเภทที่กินได้ทั้งสองอย่าง แม่ก็ยังมองมันในแง่ดีอยู่นะ ผมแอบเห็นมันนอนพลิกตัวกระสับกระส่าย คงเจ็บแหละ แต่ไอ้ถึกคงแสดงให้เห็นว่าเจ็บแค่ตอนหลับ
“หรรษาเนี่ยนะแม่ผู้ชายในฝันของแม่ มันอะพกมีดดาบออกไปหน้าตาเฉยเลยนะแม่ วันไหนเมตกวนตีนมันมากๆมันจะจับเมตแล่เป็นซาซิมิส่งไปให้แม่จิ้มกับโชยุหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”
“ฮ่าๆ แกก็พูดใหมันน้อยๆหน่อย ทำตัวดีๆให้สมกับที่แม่สั่ง        สอนอะเมต”
“แม่สั่งสอนอะไรเมตบ้างเนี่ย ต้มข้าวก็ยังไม่สุกเลย มันพ่นใส่หน้าเมตเลยนะแม่ มันยังด่าเมตว่าหุงข้าวต้มยังไงให้ดิบได้ ก็ใครจะไปรู้วะ คนไม่เคยทำอะ”
“ทำไมไม่ไปซื้อเค้าล่ะลูก ทำไมถึงได้ยอมทำเรื่องน่าอาย” นี่แม่ว่าผมนะเนี่ย
“มันไม่ให้ไป”
“หา อะไรนะคะ ลูกว่าอะไรนะคะ” แหม...พอถึงช็อตที่น่าสนใจแม่จะพูดกับผมราวกับนางฟ้าขึ้นมาทันที
“มันไม่ให้เมตไปไหนเลยแม่ มันเรียกตลอด แค่เมตลุกขึ้นมาทำอะไรๆบ้างเนี่ย มันก็เรียกตลอดเลย”
“หรรษามันขี้อ้อนเหมือนกันนี่หว่า”
“เอาอะไรมาพูดแม่ มันไม่ได้อ้อน แต่มันกลัวไม่มีใครรองมือรอง ตีนมันอะดิ เนี่ยเมตจะเป็นพยาบาลวิชาชีพอยู่แล้ว”
“อุ๊ย แม่ต้องเข้าตลาดหุ้นแล้วล่ะ เฝ้าผู้ชายแม่ไม่ว่าแต่อย่าทิ้งการเรียนนะเมต” อะไรกันยังรู้สึกว่าคุยกันแป๊บเดียวเอง ถึงเวลางานแม่แล้วเหรอเนี่ย
“ครับ นี่ก็บอกพวกโมเมกับภูผาไว้แล้วว่าให้เก็บชีทกับแลคเชอร์มาเผื่อเมตด้วย ไว้จะให้พวกนั้นมันเอามาให้”
“อืม ดูแลกันดีๆนะ ให้แม่ช่วยอะไรก็บอกนะลูกนะ”
“ช่วยเชียร์หรรษาให้น้อยๆแล้วช่วยเข้าข้างลูกตัวเองให้มากๆก็พอครับคุณนาย”
“แล้ววันหนึ่งเมตจะเข้าใจในเหตุผลของแม่นะ ไม่ใช่ว่าแม่อยากผลักไสเมต แต่สังคมทุกวันนี้ทำให้แม่รู้ว่าจะเก็บเมตไว้แต่ในกะลาไม่ได้ เมตต้องออกมาเผชิญโลก มารู้จักทั้งความดีและความชั่วร้าย เมตต้องแกร่งมากกว่านี้ ต้องหัดผสมสีขาวกับดำให้มันเข้ากันแบบพอดีๆลูกถึงจะอยู่ในโลกเบี้ยวๆใบนี้ได้”
“ด้วยการสนับสนุนให้เมตมีแฟนเป็นผู้ชายเนี่ยนะ”
“เมตต้องการคนปกป้องดูแลมากกว่าที่จะไปดูแลปกป้องใครนะ แม่เลี้ยงเมตมา แม่รู้สิ”
“แล้วทางบ้านอ่าม่าเค้าจะไม่ว่าเราเหรอแม่ เมตแหกคอกไปซะไกลเลยนะ”
“แล้วต้องเราต้องแครร์เค้ามั้ยละเมต อย่าได้แคร์ เพราะแม่กับ   อาม่าของลูกเราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้ว เมตเองก็อยู่ในความดูแลของแม่แต่เพียงผู้เดียว ทำตัวตามสบายนะเมต แม่ไปละ วันนี้หุ้นขึ้นราคา แม่ล่ะตื่นเต้นๆๆๆ”
“ครับคุณนาย บายๆครับ”
พอวางสายจากแม่หันกลับมามองตัวเองในพื้นที่ที่ไม่คุ้ยเคย มองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผมยังไม่รู้จักอะไรในตัวหรรษาเลย ยังไม่สนิทอะไรกันมาก แต่ผมกลับต้องมาอยู่กับมันสองคน ในสถานการณ์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต น่ากลัวมาก ผมควรจะสติแตกซะด้วยซ้ำ แต่หรรษามันกลับวางตัวนิ่ง มันคงชินนะ แต่ผมว่ามันก็ต้องมีสัญชาตญาณของคนที่กำลังถูกฆ่าบ้างแหละ
หรรษาหลับยาวเลย ผมได้อาศัยตอนที่มันหลับนี่แหละนัดเจอโมเมกับภูผาที่บอกว่าจะมารอผมที่ห้างสรรพสินค้าในละแวกอพาร์ทเม้นท์หรรษาเพื่อเอางานมาให้
ฟึ่บ!!!
ภูผาโยนถุง harrodsสุดหรูใส่ผม เท่าที่สัมผัสด้วยหน้าอกจนจุกดูเหมือนกับว่าของในถุงนี้จะสำคัญและเป็นความลับมากจนต้องใส่ถุงอำพราง
“แค่กูไม่ไปเรียนวันเดียวเนี่ยนะ ทำไมชีทหนางี้อะ ยังกะกูไม่เข้าเรียนทั้งเทอม” ผมมองถุงลายคลาสสิคนั่นอย่างสยอง
“งานมีนิดเดียวเว้ย เป็นบุญของมึงที่อาจารย์แคนเซิ่ลไปวิชานึงเลยมีมาแค่นี้ แต่มีการบ้านด้วย ส่วนที่เหลือนี่พวกกูรวมเงินกันซื้อให้มึงเป็นของขวัญ” โมเมสาธยาย
“ของขวัญอะไรวะ กูไม่ได้เกิดวันนี้” ผมแกล้งตื่นตูมจริงๆแล้วอยากแกะออกมาดูใจจะขาดว่ามันซื้ออะไรให้
“ของขวัญในโอกาสที่พวกกูอยากให้โดยพร้อมเพรียงกันอะ” ภูผาตอบยิ้มๆๆ
“พวกมึงเห็นพ้องต้องกันทุกคนเลยเหรอวะ” ตื่นเต้นจนใจจะหลุดออกมาทางจมูกอยู่แล้ว อะไรคือสิ่งที่ทำให้พวกมันใจตรงกันขนาดนี้
“ใช่” ชัดเจนมาก แม่งตอบพร้อมกันเลย
“กูแกะเลยนะ” ผมเตรียมเปิดถุง
“แล้วแต่มึงสิ”
มันสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มๆนี่คืออะไรวะ
เอาเถอะๆ เปิดออกมาก็รู้เองแหละ
ผมดึงเอาชีทเรียนออกมาเป็นอย่างแรก มีไม่เยอะมากเท่าไหร่ เห็นแผ่นที่เป็นการบ้านแล้วรีบยัดกลับไปในถุงตามเดิมพร้อมกับหยิบของขวัญที่พวกมันบอกว่าอยากให้ออกมาด้วย เป็นผ้าลื่นๆสีขาว พอคลี่ออกมาก็เป็นเสื้อคอปกผ่าลึกเหมือนเอายูนิฟอร์มอะไรสักอย่างมาประยุกต์ กางเกงเป็นสีเดียวกันแต่ขาสั้น แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบกรี๊ดออกมาระเบิดห้างกลางกรุงนั้นเป็นอุปกรณ์เสริมอันได้แก่ หมวกพยาบาลที่มีสัญลักษณ์บวกสีแดงแปร๊ด กับพวกเครื่องวัดความดัน เข็มฉีดยา และพวกของเล่นอีกสองสามชิ้นที่ทำให้ผมตาเบิกโพลงแล้วค้างอยู่อย่างนั้น
“นี่มันเชี่ยอะไรเนี่ย”
“ชุดพยาบาลไง คอสเพลย์ชุดพยาบาลเชียวนะมึง”
“เอาให้กูทำไมอะ”
“อ้าวก็เอาไว้ให้มึงใช้ดูแลผัวไง หรรษาคงหายวันหายคืน”
“กูจะหยุดหายใจล่ะสิไม่ว่า เล่นเชี่ยอะไรไม่ปรึกษา แพงมั้ยเนี่ยมึง เล่นแผลงๆนะพวกมึงเนี่ย”
“แพงสิ ใช้ให้เป็นประโยชน์ด้วยนะ ไม่ใช่จะหาซื้อกันง่ายๆ พวกกูนี่แทบพลิกประตูน้ำเชียวนะมึง”
“ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้”
“แล้วหรรษาเป็นไงมั่ง” ภูผาเปลี่ยนเรื่อง
ผมเปิดรูปที่แอบถ่ายเอาไว้ให้พวกมันดู แต่ละคนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วมองหน้าผมแบบสยองผสมกลัวๆระคนกัน
“เค้าทำกันขนาดนี้เลยเหรอวะ” โมเมครางลึกออกมาแทบไม่เป็นคำ
“กูว่านี่แค่สั่งสอนมากกว่านะ ถ้าเมตบอกว่าเค้าเอาปืนตบนี่กูว่าไม่เจ็บแค่นี้หรอก เค้าคงแค่กำๆปืนเอาไว้ข่มขู่มากกว่าแต่ลงแรงมาจากหมัดหรือฝ่ามือนี่แหละ กูเคยจับปืนพ่อนะ หนักพอดู ถ้าใช้ปืนตบจริงๆกูว่าหน้ายุบอะ” ภูผาว่า
“แล้วหรรษาไม่สู้เลยเหรอวะเมต”
“ไม่รู้ดิ เหมือนไม่สู้เลยนะ ทางโน้นเอาพวกมาเยอะอะ กี่คนไม่รู้ กูเองก็เมา แต่ตอนที่หรรษาออกไปก่อนกลับมาห้องกับแอน กูเห็นมันพกมีดดาบไปด้วยอะแต่กลับมานี่ไม่เห็นแล้ว”
“แล้วมึงจะเอาไงต่อวะเมต ถอยมั้ยวะเจอแบบนี้” โมเมถาม
“กูก็ไม่รู้ว่ะ บอกไม่ถูก แต่กูสงสารมันนะ ถึงมันจะปากหมามาก แต่บางทีมันก็ดูเหมือนพวกเก็บกดอะมึง เข้าใจยาก แต่ก็ไม่เลวร้ายหรอก”
ผมคิดว่าถ้าหรรษามันเป็นพวกที่ใช้แต่กำลังตัดสินปัญหาจริงๆมันคงไม่ยอมให้พ่อของแอนทำขนาดนั้นหรอก แต่ที่มันยอมขนาดนั้นแสดงว่าหรรษาคงมีเหตุผลและมีสติพอที่จะแยกแยะอยู่เหมือนกัน
“ขอบใจมากนะเม ภูผา กูกลับละ เผื่อมันตื่นแล้ว”
“อ้าวนี่มึงจะกลับไปห้องหรรษาเหรอ ไม่ได้กลับบ้านเหรอ”
“อืม ก็กูออกมานี่ไม่ได้บอกมันเอาไว้อะ ไม่ได้บอกด้วยว่าจะกลับบ้านหรือไปไหน คงต้องกลับไปก่อน”
พอผมพูดจบพวกมันสองคนก็มองหน้ากันอีกแล้ว นี่มันต้องคิดอะไรกันอยู่แน่ๆเลย
“กูไม่ได้อะไรเลยนะเว้ย แค่เอากุญแจห้องมันมาด้วยอะ จะไปจะกลับกูก็ต้องเอากุญแจห้องไปคืนมันดิวะ” ผมระล่ำระลักอธิบาย
“พวกกูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ มึงกินปูนร้อนท้องนะเนี่ย”
“กูเปล่า แต่พวกมึงมองหน้ากันแบบมีพิรุธให้กูเห็นอะ แม่ง พอคล้อยหลังกูไปพวกมึงก็ต้องนินทากูกันแน่ๆ กูก็อยากรู้นี่ว่ามึงจะนินทากูว่าอะไร กูจะสู่รู้เรื่องกูเองไม่ได้เหรอวะ”
“ห่าเมต มึงนี่นะ แม่มเด็กจริงๆ กูกำลังจะนินทามึงให้โมเมฟังว่า ความรู้สึกมึงนี่เร็วเป็นจรวดเลยนะ ไวจริงๆอะ”
“ความรู้สึกอะไรวะ”
“กูบอกไม่ได้หรอก เดี๋ยวมึงก็รู้เองนั่นแหละ ว่าจะชวนกินข้าวซะหน่อย คงไม่ได้แล้วดิ มึงรีบนี่”
“เออๆ กูจะซื้อโจ้กไปให้หรรษาเดี๋ยวกูกินกับมันก็ได้ มันกินไม่หมดหรอก ยกปากไม่ขึ้น”
“ป้อนกันไปป้อนกันมาระวังอิ่มไปถึงอย่างอื่นนะมึง”
“อิ่มไปถึงอย่างไหนของมึงไอ้เชี่ยผา”
ภูผารู้ดีว่าถ้าผมเปลี่ยนสรรพนามเรียกมันแบบนี้แสดงว่าผมอารมณ์ขึ้นแล้วจริงๆพวกมันเลยรีบลากลับไป
ผมหิ้วโจ้กสองถุงขึ้นห้องมา เริ่มคุ้นเคยกับที่นี่ขึ้นมาบ้างแล้ว อย่างน้อยก็แตะคีย์การ์ดและกดชั้นถูก มองย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ผมนี่มันก็เป็นพวกเด็กใจแตกเหมือนกันนะ เหมือนกับว่าอยู่แต่ในกะลาไม่รู้อะไรเลย พอออกมาตีปีกได้ก็ทำอะไรผิดปกติจากชาวบ้านเค้าไปซะหมด
เมื่อถึงที่หมายผมค่อยๆเปิดประตูห้องเข้ามา
แต่เชื่อมะ!! ยิ่งเราพยายามเบามือมากเท่าไหร่ เสียงแอ๊ดก็เหมือนจะดังขึ้นมาราวกับจะแกล้งกัน
“ไปไหนมา” เสียงเย็นมาก หน้าบึ้งสุดๆ หน้าบวมปูดเริ่มลดลง แต่หนังหน้าก็ไร้ความหล่อเหมือนเดิมแหละ
“ไปหาเพื่อนมา ให้มันเอาชีทกับการบ้านมาให้”
“แล้วหอบอะไรมาเยอะแยะวะ ไม่ไปเรียนกี่วันกันแน่เนี่ยมึง”
“วันเดียว ไม่เยอะหรอก มันมีของอย่างอื่นด้วยอะ มึงหิวยัง”
“ไม่หิว”
“กินเหอะ ไม่งั้นกินยาไม่ได้นะมึง มันเป็นยาหลังอาหาร”
“เดี๋ยวพ่อกูมา” อยู่ๆมันโพล่งขึ้นมา
ผมตกใจนะ ยังไม่พร้อมเจอเลยอะ ทำหน้าไม่ถูก หน้าผมคงเหรอหราให้มันเห็นมั้ง
“พ่อกูเป็นคนนะไม่ใช่ผี ยังเป็นคนอยู่ยังไม่ตายมึงจะตกใจอะไรขนาดนั้น”
“กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย กูแค่ กูแค่จะบอกมึงว่ากูกลับก่อนนะ ได้ปะ อะนี่โจ้กกูให้มึงสองถุงเลย” ผมยื่นถุงโจ้กให้
“ตาขาวนี่หว่า ไม่นักเลงเลยนะมึง กลัวไรกะพ่อกูอะ นั่นไงได้ยินเสียงเคาะห้องละ คงมาแล้ว มึงไปเปิดดิ กูขี้เกียจลุก ปวดหัว”
ผมมองหน้ามันสลับกับมองไปทางประตู ทำไมชีวิตผมถึงได้เรียนรู้อะไรแบบก้าวกระโดดแบบนี้วะ จากที่เริ่มต้นผมแค่อยากลองเที่ยวกลางคืนและหัดกินเหล้าบ้างเท่านั้นเองนะ
“สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตกางเกงแสลคดูท่าทางใจดี ท่านรับไหว้ผมและยิ้มให้อย่างเอ็นดู แต่พอก้าวขาเข้าไปข้างในแล้วเจอกับสภาพของลูกชายนี่สิ
ทุกสรรพสัตว์อพยพจากป่ามารวมตัวกันที่ห้องหรรษาเต็มไปหมดเลยครับ แออัดยัดเยียดกันสุดๆ มันแน่นๆจนหายใจไม่ออกเลย
“เหี้ยแม่งเล่นแรงไปป่าววะหรรษา มันคิดว่ามันเป็นใครวะ ไอ้เอาแม่มเอ้ย ทำแบบนี้มันเรียกว่าผู้ใหญ่ได้ที่ไหน แล้วมึงเองอะหรรษา มึงไปยุ่งกับลูกสาวมันทำไมอีก ปล่อยให้ไอ้ไฮโซนั่นกระทืบไปให้ไส้ไหลเย้ยพ่อมันเลยแม่ง ปิดหูปิดตาอยู่ได้ กะอีแค่ที่ดินไม่กี่ร้อยไร่ทำไมต้องปิดหูปิดตาขนาดนั้นวะ งั่งจริงๆนะไอ้ลิขิตเนี่ย”
ไอ้ที่พ่อพล่ามมาทั้งหมด ผมเห็นหรรษาถอนหายใจยาวยืดแค่ครั้งเดียวเองนะ ไม่ได้ตอบอะไรออกไปสักคำถาม
ผมยืนเคว้งไม่รู้จะทำอะไร เทโจ้กของหรรษาใส่ชามไว้ให้ เอาน้ำไปเสิร์ฟพ่อมันแล้วกลับมานั่งกินโจ้กของตัวเองเงียบๆ สะดุ้งตกใจจนช้อนกระทบริมฝีปากบ้างบางครั้งที่พ่อลูกเค้าใส่อารมณ์กัน ไม่สิ พ่อหรรษาคนเดียวมากกว่าที่อารมณ์ขึ้นอยู่เพราะหรรษามันแค่นั่งพิงเตียงมองพ่อมันเงียบๆไม่พูดอะไรเลย เมื่อกี้ยังพูดกับผมมากกว่าด้วยซ้ำ หรือไม่นะ มันก็หมดแรงไปแล้ว
“พ่อมารับมึงกลับบ้านนะหรรษา อยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยหรอก”
“ใครคาบข่าวไปบอกพ่อเนี่ย”
ได้ยินเสียงหรรษาพูดกับพ่อครั้งแรก ตื่นเต้นน้ำตาแทบไหล
“ลูกชาย ผอ.หายไปทั้งคนเค้าตามตัวกันให้ควั่กพ่อจะไม่รู้ได้ไงวะ นี่สงสัยกูรู้คนสุดท้ายเลยมั้งเนี่ย”
ผมว่าผมกับแม่สนิทกันสุดๆแล้วนะ พ่อกับหรรษาแนบแน่นยิ่งกว่าผมกับแม่อีก พูดกันอย่างกับเพื่อน แต่ดูหรรษาก็เกรงใจพ่ออยู่นะ
“จริงๆพ่อก็จะเป็นคนที่รู้คนแรกแหละ ผมว่าจะเอาแอนไปฝากพักฟื้นที่บ้านก่อน แต่พอดีผมนอนดึก ไอ้ห่านั่นก็เมาไม่รู้เรื่อง กว่าจะตื่นพ่อแอนก็บุกมาซะก่อน”
ผมสะดุ้งตอนที่มันพาดพิงเนี่ยแหละ โจ้กแทบพ่นออกทางจมูก
อิ่มเลยครับพี่น้อง
“แล้วแอนเค้าเป็นไงมั่งล่ะ” ผมหูผึ่งเลยทันทีที่พ่อหรรษาถามจบ โจ้กในชามหมดเกลี้ยงแล้วนะ แต่มือยังกวาดก้นชามเสียงโกรกเกรกๆอยู่เลย
“ก็หนักอะ แต่ก็ไม่จำหรอก นี่ผมจะไปฝากพ่อไว้เพราะอยากให้หายก่อนอะ ดีกว่าให้โดนซ้ำๆอยู่อย่างนั้น คนนะไม่ใช่กระท้อนแต่เดี๋ยวก็คงกลับไปหากันอีกแหละ แต่พ่อเค้ามารับไปแบบนี้ก็ดีแล้วพ่อ ผมเองก็ไม่ต้องมานั่งลำบากใจ ไม่อยากมีปัญหานักหรอก แต่มันทนดูไม่ได้ อีกอย่างแอนขอให้ไปช่วย”
ผมหันไปมองหน้าหรรษา มันมัวแต่จ้องหน้าอยู่กับพ่อเลยไม่เห็นหรอกว่าผมมองมันอยู่ น่าแปลกนะที่ดูเหมือนความรู้สึกของหรรษาที่มีต่อแอนมันกลับตรงข้ามกับความทุ่มเทของหรรษาอย่างไม่น่าเชื่อ ยอมเจ็บตัวให้พ่อแอนมากระทืบเพราะช่วยแอนให้หายบอบช้ำจากการทำร้ายก่อนเนี่ยนะ บางทีผมก็ไม่อยากเข้าใจเด็กช่างเลยนะ นี่สิที่เค้ามักพูดว่าโลกของผมกับโลกของพวกเด็กช่างมันต่างกัน
“เป็นพระเอกแต่สภาพนี่ดูไม่จืดเลยว่ะ แล้วจะไปยุ่งกับแอนทำไมวะหรรษา เดี๋ยวเค้าก็คิดว่ามึงยังรักแอนอยู่ แฟนแอนยิ่งเป็นหมาหวงก้างอยู่ ยิ่งทำอย่างนั้นมันยิ่งเท่ากับโหมอารมณ์ไอ้เหี้ยนั่นรึเปล่า”
“ไปให้รู้ว่าผมเป็นที่พึ่งให้แอนได้นะพ่อ ยังปกป้องแอนได้เสมอ ไม่ได้ไปให้รู้ว่ายังรักแอน ถ้าผมยังรักแอนอยู่ ไอ้เหี้ยนั่นไม่มีทางได้แทรกเข้ามาหรอกพ่อ แต่นี่มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว ผมเป็นห่วงแบบเพื่อน แบบคนที่เห็นกันมาแต่เด็ก แต่ไม่ใช่แบบคนรักอะไรแล้ว ผมเองก็รู้ว่าแอนคงรักไอ้เหี้ยนั่นกว่าผม”
ทำไมผมรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้าตอนที่หรรษาพูดเรื่องนี้วะ แล้วเค้าไม่คิดตะหงิดๆอะไรเลยเหรอ ผมเป็นคนนอกนะ ผมมีตัวตนนะ กินโจ้กเมื่อกี้เสียงออกจะดัง แต่เค้าก็ยังคุยกันสองคนได้
“งั้นลูกก็กลับบ้านก่อนแล้วกัน ให้มันหายซะก่อน อยู่ที่นี่ไม่สะดวกเท่าบ้านเราหรอก เอ้า ไอ้หนู เอ็งจะกลับไปด้วยกันมั้ย”
น้ำเสียงและสรรพนามเบาลงเหมือนพายุอ่อนกำลังกลายเป็นกระแสลมธรรมดาๆ
พ่อหรรษาหันมาชี้ทางผม ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่มองไปมาระหว่างหน้าหรรษากับหน้าพ่อของมันอยู่อย่างนั้น เห็นหรรษามันหัวเราะออกมาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองคงทำท่าทุเรศๆออกไป
แต่พ่อเรียกผมว่าไงนะ
ไอ้หนูเหรอ?
ไม่นะ!!!
“ไอ้หนู คือ ผมเหรอครับ” แอบถามย้ำทั้งๆที่ในห้องนี้ก็ไม่ได้มีใครอื่น
“หนูนั่นแหละ ไปด้วยกันก็เก็บของ”
“ผมกลับบ้านดีกว่าครับ หายมาสองวันกับคืนหนึ่งแล้วเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง” ผมบอกผ่านอย่างเกรงใจ จริงๆแล้วกลัวอะ
“เป็นห่วงเหรอ แม่มึงออกจะหลั่นล้าตอนที่กูบอกว่ามึงอยู่กะกูอะ”
เนี่ย แม่งชอบชักใบให้เรือเสียอยู่เรื่อย ขนาดเจ็บตัวอยู่นะ ปากยังหมาได้เท่าเดิมเลย
“งั้นเหรอ งั้นก็กลับไปด้วยกันนั่นแหละ เพื่อนใหม่ของลูกเหรอหรรษา”
“เฮ้ย เมตตา มึงเป็นเพื่อนใหม่ของกูป่าววะ พ่อถาม” แม่งแกล้งย้อนถามผมเพื่อกวนตีนโดยเฉพาะเลยนะ
“คะ ครับ เพื่อนใหม่ครับพ่อ” ผมตอบแบบเหนียมๆ
“โกหกผู้ใหญ่เป็นบาป” หรรษาตะโกนขึ้นมาไม่สังวรณ์ปากที่เจ็บอยู่เลย
“บาปเบิบอะไรของมึง เก็บปากไว้หยอดน้ำข้าวต้มบ้างนะหรรษา”
อุ๊บ!! ผมแอบเรียบร้อยต่อไปไม่ไหวแล้วอะ ปากสั่นระริกอยากด่ามันมากกว่านี้
“อย่ามาตีกันต่อหน้าพ่อนะ แม่งจะตีกันให้ได้ห่าอะไรขึ้นมาวะเด็กพวกนี้เนี่ย”
ผมเงียบกริบตั้งแต่บัดนั้น เก็บของตัวเองไปแบบเงียบๆ สองจิตสองใจว่าจะตามหรรษาไปดีมั้ย


มีต่อ>>>>>>

[Seiki]

แต่สุดท้ายแล้วผมก็ตามมันไป

จริงๆเพราะมันมองขู่ผมหรอกไม่ได้จะใจง่ายอย่างครั้งที่แล้วๆมา
บ้านหรรษาเป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่อยู่กันแบบไม่มีคนใช้ ผมรู้แล้วว่าทำไมทั้งสองคนพ่อลูกถึงชวนผมมา
หรรษายกคิ้วให้ผมอย่างเป็นต่อ
“หรรษานี่กูต้องมาเป็นแม่บ้านป่าววะ กูทำไม่เป็นนะบอกไว้ก่อน” ผมกระทุ้งสีข้างมันถามแบบกลัวๆ บ้านมันหลังใหญ่มากถ้านับว่าอยู่กันสองคนพ่อลูก แต่ก็ไม่ได้อลังการเป็นคฤหาสน์อะไรหรอก
มันหัวเราะ
“ทำไมวะ แค่ชวนมาบ้านด้วยนี่มึงเตรียมวางแผนเป็นแม่บ้านกูเลยเหรอ”
“บ้าสิ ก็กูเห็นไม่มีใครเลยนี่ มึงเองก็เจ็บตัวอยู่ หรือมึงจะให้พ่อมึงทำงานบ้านล่ะ”
“เค้ามีส่วนกลางมาทำความสะอาดบ้านให้อะ เรื่องนั้นไม่ต้องถึงมือมึงหรอก แต่เรื่องอาหารนี่กูก็ชั่งใจอยู่”
“สั่งมาจากข้างนอกเหอะ กูก็ไม่มั่นใจตัวเอง”
คราวนี้มันหัวเราะก๊ากเลย
“ไปที่ห้องกันเหอะ กูอยากนอนต่อแล้ว ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ปวดหน้าด้วยอยากนอนพัก มึงขนของตามขึ้นมานะ อย่าลืมชุดประจำตำแหน่งมึงล่ะ”
“อะไรคือชุดประจำตำแหน่งกูวะ”
“ชุดพยาบาลหนูน้อยหมวกแดงนั่นไงล่ะ ฮ่าๆๆ แผนสูงนะมึง”
“แผนสูงบ้าไรล่ะ เพื่อนๆกูลงขันกันซื้อให้อะ อะไรของพวกแม่งก็ไม่รู้” คิดแล้วก็อยากต่อยหน้าพวกมันนะ
“ลองดูก็ได้นะ ยังไม่มีใครจับกูด้วยการแต่งคอสเพลย์มาก่อน ตื่นเต้นดี”
“ดีบ้านมึงดิ ใครจะไปใส่ชุดนั้นได้วะ อุบาทว์”
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงเพิ่งรู้เหรอ ทุเรศสุดๆเลยคิดได้ไง”
“กูไม่ได้คิดเว้ย มึงเลิกล้อกูเรื่องนี้ได้มั้ยวะ แล้วใครจะจับมึงอะ แม่กูแค่ขอให้มึงรับผิดชอบเองนะ”
“การรับผิดชอบก็คือการผูกมัด มันก็คือการจับให้เราสองคนอยู่ด้วยกันกูพูดผิดตรงไหน”
“เออๆ จับก็จับ มึงชนะ กูขี้เกียจเถียงกับมึง เสียสุขภาพจิต”
จริงๆเถียงมันไม่ทันนะ อีกอย่างเรื่องนี้ที่มันบานปลายมาได้ไกลขนาดนี้ก็เพราะแม่เป็นต้นคิดจริงๆ
“แล้วมึงเห็นกูเจอแบบนี้มึงไม่กลัวที่จะอยู่ใกล้ๆกูเหรอวะเมต”
“กลัว”
“แล้วทำไมมึงไม่ไปล่ะ ตอนนี้กูไม่มีแรงจะรั้งหรือทำร้ายมึงหรอก ทำไมมึงไม่ฉวยโอกาสเอาตัวรอดตอนนี้วะ”
มันถามเหมือนว่ามันกำลังหงุดหงิดที่ผมหน้าด้านหน้าทนนะ แต่ผมเฉยๆว่ะ งี้แหละคนกำลังป่วยมักจะมีอาการคล้ายคนวัยทอง ตอนผมป่วย ผมก็เป็นแบบนี้กับแม่ อารมณ์น้อยใจทะลุมาตรวัด
“แม่กูบอกว่าคนเราจะเจ็บหรือจะตายมันห้ามกันไม่ได้หรอกว่ะ ดูอย่างมึงดิ นอนอยู่ในห้องตัวเองแท้ๆยังโดนตามมากระทืบปางตาย”
“ปากร้ายนะมึง” มันทำหน้าดุ อยู่นิ่งๆแม่งก็ดุเหอะ ประกอบกับหนังหน้ามันตอนนี้ ไม่ทำอะไรก็น่ากลัว
“กูพูดความจริง” ผมน่ะเป็นคนมีอุดมการณ์เหมือนกันนะ
มันไม่เถียงต่อ หันหลังเดินขึ้นบันไดไปเงียบๆ ผมหิ้วของพะรุงพะรังวิ่งตามมันไป
ห้องมันโคตรเรียบร้อย สะอาด ทุกอย่างดูดีกว่าห้องผมอีก จริงๆผมวาดภาพห้องมันไว้ว่าต้องรกและสกมกแน่ๆ ผมเดาผิดเลยรู้สึกผิดหวังนิดๆนะ
มันเปิดแอร์ ล้มตัวลงนอน หลับ และทิ้งให้ผมเคว้งคว้าง
ยืนมองมันอยู่นาน มันคงตีตั๋วศพแล้วจริงๆผมเลยเดินลงไปข้างล่าง
เจอพ่อมันในสวน
“ไอ้หนู เอ้ย เมตตาใช่มั้ย มากินเหล้ากะพ่อดิ”
“เรียกเมตก็ได้ครับ” ผมเห็นวงเหล้าของพ่อแล้วผมสยองเลย ถึงว่าหรรษามันถึงได้ขี้เมาแต่เด็ก
“อะๆ เมตก็เมต มาสิมา ไอ้หรรษามันนอนล่ะสิ ผสมอะไรล่ะ”
“อะไรก็ได้ครับ แต่ว่าจะดีเหรอครับ ผมดื่มไม่เก่ง”
แม้จะออกตัวว่าดื่มไม่เก่งแต่ผมก็จิบไปเรื่อยๆ พ่อหรรษาคุยเก่งมาก จริงๆหรรษามันก็คุยเก่งนะถ้ามันจะคุยติดที่ว่าถ้ามันไม่คุยมันถนัดเก๊กดุนี่สิ ติดอยู่แค่นั้น
เมื่ออยู่บ้านมาดของผู้อำนวยการวิทยาลัยกลายเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่คุยได้ทุกๆเรื่อง ผมนั่งหัวเราะจนปวดกรามนั่นแหละถึงได้ยินเสียงเบรคที่คุ้นเคย
“ทำอะไรกันเสียงดังลั่นบ้าน ผมป่วยอยู่นะพ่อ”
“เออรู้แล้วว่าป่วย แต่พ่อกับเมตไม่ได้ป่วยด้วยนี่หว่า” พ่อเถียงได้ข้างๆคูๆมาก ผมนั่งตัวลีบแต่ปากก็ยังจิบเรื่อยๆนะ
“ไอ้ห่านี่มันคออ่อนจะตายพ่อเดี๋ยวเมาก็ได้เรื่องอีกหรอก” เรียกกูซะเป็นตัวเชื้อโรคเลย ปรายตามามองผมเหมือนจะเอาไม้เรียวมาฟาดก้นงั้นแหละ ผมก็ได้แต่มองมันตาปริบๆ
ตามันอ่อนแสงลงนิดหนึ่ง นิดเดียวจริงๆ ดาวตกยังช้ากว่าตาแพรวพราวของมันเมื่อกี้เลยเหอะ
“มึงนี่ก็ไม่เจียมนะเมต การบ้านอะทำแล้วเหรอ พ่อก็ชวนมันเหลวไหลไปได้นะ แม่มันดุยังกะอะไรดี”
พ่อได้แต่นั่งขำสลับกับยกเหล้าเข้าปาก ไม่ได้ช่วยอะไรผมเล้ยย
“เดี๋ยวกูไปเอามาทำที่นี่ก็ได้” ผมต่อรอง
“เออ ดีๆ ลูก มือขวาทำการบ้านมือซ้ายถือแแก้วเหล้า วิน-วิน”
ผมวิ่งปรู๊ดไปเอาการบ้านมานั่งทำในวงเหล้าตามที่พ่อสนับสนุน กลับออกมาอีกทีเห็นคนป่วยนั่งร่วมวงด้วยแล้ว มันชงเหล้าได้โปรมาก รอยบวมช้ำบนใบหน้ามันเริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว แต่ตรงไหนที่โดนหนักๆรอยเขียวคล้ำก็เหลือแค่รอยแดงจางๆ แต่ก็น่าจะยังเจ็บอยู่นะ เห็นมันตักอะไรเข้าปากทีนี่ซี๊ดยาวเลย
ผมเอาการบ้านมานั่งลงทำข้างๆมัน
“มึงอยู่ที่ข้อหนึ่งนานไปแล้วนะเมต ไม่เข้าใจเหรอ”
มันค้างแก้วเหล้าจ่อไว้ริมปากแต่ตาเหลือบมองผม
ผมมองรูทะลุบนแผ่นกระดาษแล้วได้แต่ส่ายหน้า
“ไม่ใช่แล้วทำไมไม่ทำสักที เดี๋ยวการบ้านมึงก็เปียกน้ำหรอก”
“กูไม่ใช่แค่่ไม่เข้าใจ แต่กูไม่รู้เรื่องอะไรเลยต่างหาก ทำไมมันยากงี้วะ”
หรรษาไม่ตอบอะไร ดึงเอาชีทเรียนและโจทย์การบ้านของผมไปดู หลังจากนั้นมันก็บอกให้ผมทำ มันอธิบายได้เหมือนครูมาก สมแล้วล่ะที่มันเป็นลูกครูบาอาจารย์
“ทำไมมึงเข้าใจอะไรง่ายจังวะ”
“กูอะเข้าใจในระดับคนปกติ แต่มึงอะเมตเรียกว่าเข้าใจอะไรช้า”
“ก็กูไม่ได้เข้าเรียนนี่”
“แล้วกูได้เข้ารึไง เรื่องแค่นี้กูยังเข้าใจเลย”
“ทำไมมึงเรียนสายอาชีพได้วะ ทั้งๆที่มึงก็น่าจะรุ่งในสายมหาลัยได้นะ” ผมถามมันเสียงเบามากๆ กลัวแม่งตะคอกกลับมาแล้วผมตกใจฉิบหาย
“ถ้าพ่อมึงเป็นหมอ เป็นเจ้าของโรงบาลแล้วมึงป่วยแต่พ่อมึงกลับส่งมึงไปรักษาที่โรงบาลอื่น มึงคิดว่าโรงบาลมึงน่าเชื่อถือมั้ย”
“อธิบายซะอ้อมเลย แค่บอกว่าเรียนวิทยาลัยสายอาชีพเพราะพ่อเป็นเจ้าของโรงเรียนก็จบป่าววะ”
“ก็นั่นแหละ อีกอย่างเรียนที่ไหนก็เหมือนกันอะ”
“แต่เรียนมหาลัยไม่มียกพวกตีกันอย่างมึงนะ”
คราวนี้พ่อหัวเราะลั่นเลย ผมนี่หน้ามุ่ยอัตโนมัติ
“เอ็งสองคนเนี่ยพ่อถามจริงๆเถอะ สามัคคีกันตอนไหนบ้างวะเนี่ย”
“พ่อถามอะไรอย่างนั้นครับ” หน้าผมร้อนวูบเลย เลือดนี่วิ่งพล่านมารวมตัวที่หน้า
หรรษาตบหัวผมจนมึนอะ ไม่รู้มันแกล้งตบเล่นๆหรือตบเอาจริงก็ไม่รู้ อ้วกใส่หน้าแม่งแล้วอ้างว่าเมาซะเลยนิ
“พ่อเค้าถามไม่ได้คิดอะไรหรอกเมต แต่มึงนี่ดูท่าจะคิดลึก”
ผมทำหน้าเหรอหรา นี่ผมปล่อยไก่เรื่องน่าอายออกไปเหรอ
แต่วันนี้ทำไมผมถึงได้มีทั้งความทุกข์และความสุขได้ในวันเดียวกันนะ ก่อนหน้านั้นผมยังปวดปร่าในอกอยู่แท้ๆเลย
เรื่องเดียวที่ผมรู้แล้วเหมือนผมจะยิ้มได้อยู่ตลอดเวลาก็คือว่าหรรษาออกไปช่วยแอนเพราะความผูกพันกันมา หรรษาไม่ได้รักแอนแล้ว ผมเหมือนมีความหวังขึ้นมาเลย ทั้งๆที่ตอบไม่ได้ว่ากำลังหวังอะไรอยู่


โปรดติดตามตอนต่อไป

๐ สวัสดีค่ะคนอ่านทุกคน มีน้องๆนักอ่านหน้าใหม่เกิดขึ้นเยอะเลย รวมถึงคนอ่านเก่าๆแก่แล้วบ้างยังไม่แก่บ้างที่ตามอ่านกันจนถึงเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
๐ มีนักอ่านหน้าใหม่สอบถามคนเขียนเข้ามาทางข้อความแฟนเพจว่าผลงานของคนเขียนที่ลงเล้าไปแล้วมีเรื่องอะไรบ้าง ขออนุญาตรวบรวมให้ตรงนี้เลยนะคะ

##ผลงานที่จบแล้วและมีลงในเล้าตั้งแต่ต้นจนจบ[/url]
๐ เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็นตะวัน
๐ [ภูตะวันvsเพียงดิน] เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง
๐ คุณคนเดียวแต่เราสองคน
๐ เด็กป๋า
๐ สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยน
๐ซีรีย์รักพยางค์เดียว "ขอ"
๐ นิรันดร์ รักนี้บันดาลผ่านฟ้า
๐ นายโลมกับรักจนตรอก
๐ หลากเรื่องสั้นสมัยน้ำท่วมใหญ่กรุงเทพ Lovefloods รักแท้ไม่แคร์น้ำท่วม

##นิยายที่ยังดองอยู่แต่จะต้องต่อให้จบแน่ๆ
๐ Absolute Boyfriend โปรดเข้าใจผมไม่ใช่ตุ๊กตายาง
๐ ซีรีย์รักพยางค์เดียว "ล้น"

*** สามารถคลิกชื่อเรื่องเพื่ออ่านนิยายได้ค่ะ

นิยายที่จบแล้วทุกเรื่องคนเขียนมีโอกาสรวมเล่มขายแต่ตอนนี้ไม่มีหนังสือแล้วนะคะ จะมีอยู่บ้างก็คือเรื่องนายโลมกับรักจนตรอก รู้สึกว่ามีไม่ถึง 10 ชุด หากต้องการก็เมลล์ไปสั่งซื้อได้ค่ะ เป็นรวมเล่มครั้งแรกของคนเขียนที่จ้างวาดโดจินแถมเป็นตอนพิเศษให้หนึ่งตอน จำนวน 40 กว่าหน้า รวมถึงตอนพิเศษตอนอื่นๆในเล่มที่ไม่ได้ลงเล้าด้วยนะคะ หากต้องการขอให้เมลล์ไปจองที่ romancefic แอด hotmail.co.th ค่ะ เป็นปกปีกปั๊มนูนลงสปอตสวยงาม ทุกอย่างตั้งแต่โดจินและปกจ้างวาดโดยนักวาดมืออาชีพค่ะ

หรือติดต่อสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage

[♥MM...★]

มาจิ้มก่อนอ่านจ้าาาา

[princessrain]

เกือบได้จิ้มมมมม
อรั้ยยยยยยยยยย พ่อหรรษาน่ารักมากมาย
เกรียนๆนะคะ เรียกได้ว่าพันธุกรรมถูกต้อง ฮ่าๆ
แอบเชียร์น้องเมตในชุดประจำตำแหน่งนะคะ
รอบนี้เว้นช่วงนิดนึงคิดถึงเรื่องนี้มากเลย
เข้าเล้าเช็คทุกวันว่าอัพหรือยัง // อาหารหนัก

[Rafael]

จับน้องเมตกอดหนึ่งที
เด็กอะไรน่ารักจัง
ว่าแต่....อยากเห็นน้องเมตใส่ชุดพยาบาลเหมือนกันนะ 5555

[NINEWNN]

พ่อหรรษาน่ารักกกกกกกกกกกกก

[MiSS-U]

ดูท่าเมตจะชอบหรรษาเอามากๆเลยนะ

บวกเป็ด

[m_pop91]

พ่อโคตรอินดี้อ่ะ ชอบๆๆ

[tippy]

เมื่อไหร่จะร๊ากกกกกานสักที เหมือนมีแววว่านายหฤหรร จะทำหนูไม้เมต ช้ำอีกเยอะนะนี่นะ 

[Anyann]

น่ารักกกกกก เมตหลงรักหรรษาไปแล้วเต็มเปา

ชอบสรรพนาม บทพูดของเรื่องนี้มากเลยค่ะ บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร แต่อ่านแล้วมันดูน่ารัก เข้าถึงได้ เป็นกันเองมากเลยค่ะ

รอดูพัฒนาการความสัมพันธ์ของมั้งคู่ นิยายเรื่องนี้ของคุณทีก้ไม่ผิดหวังอีกเหมือนเคย

[mooping-7]

น้องเมตน่ารักว่ะ 555. เริ่มจิรักหรรษาแล้วดิ

[toou]

เมตน่ารักมากเลยยยยยยยยยยย   
เดินตามกลับบ้านหรรษาเฉ๊ยยยยยยยยยย
5555555555555

[NOoTuNE]

อย่างน้อยพ่อผัวก็เข้ากันได้ดีกับลูกสะใภ้


ส่วนอิหรรษาขอสักหน้อยเถอหว่ะ  รุนแรงกับน้องตลอด อ่อนโยนกับน้องนิดนึงคงไม่ขัดกับแนวทางเด็กช่างหรอกนะ

[ninghyuk]

พ่อหรรษากับแม่เมตนี่ตลกพอกันเลย 5555555

[MaRiTt_TCL]

เมตโครตซึนเลยอ่ะ อิอิ

[YouandMe]

 

[raluf]

เมตเอ้ย รักเค้าเข้าแล้ว
รอหรรษานะว่าจะฟินเมื่อไหร่

[ppoi]

...ตามเค้ากลับบ้านไปเฉย... เซื่องมากฮะน้องเมต... 

เมตชอบแล้ว หรรษาล่ะชอบกันบ้างยัง 

[mizzmizz]

แอร้ยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
แอบม้วนเบาๆ  มุ้งมิ้งเล็กๆ 

[yumijung]

  ม่าม๊าของเมต..น่ารัก..ง่ะ 

[Also]

น้องเมตช่างอ่อนต่อโลก แม้แต่เรื่องเรียนก้ออ่อนไปด้วย หุหุ

ปล. เห็นlistนิยายที่จบแล้ว ก้อคิดถึงเด็กป๋า เดี๋ยวจะกลับไปอ่านอีกรอบ ^^

[monoo]

 

[†คุณเขียด]

พ่อหรรษาน่ารักมากอ่ะค่ะ

น้องเมตแบบน่าหยิกแก้มจัง

แต่เรื่องชุดพยาบาลลองไปก็ไม่เสียหลายนะคะ

ไหนๆเพื่อนก็ลงขันซื้อมาแล้ว

[bun]

เมตเริ่มชอบหรรษาแล้ว
แล้วหรรษาละคิดยังไงกับเมต