อร๊าย!!!..กรุงเทพฯ ฝนตกอ่ะ บรรยากาศลอยกระทง เหมาะแก่การนอนไม่ลุก
แต่คนเขียนติดภารกิจ ต้องรีบอัพต่อให้คนอ่านแต่เช้าตรู่ (ใช่เปล่า?)
แทนการขอบคุณที่เม้นท์ฯ กันล้นหลาม วันเดียวขึ้น 4 หน้า
แบบนี้คนเขียนสู้ตาย..ใจขาดดิ้น ต้องรีบลากแขนลากขา
พวกน้องๆที่น่ารักทั้งหลายออกมาให้คนอ่านยลโฉม
แม้แต่ละคนจะตามตัวยาก แต่คนเขียนก็ใช้ความพยายามสุดความสามารถ
อย่างน้อย ตอนนี้ก็ได้หวานปะแหล่ม..ปะแหล่มกับ 'น้องบอล&พี่บู' ฮิ้ววววว!!!My love
Part 18 “พร้อม..เริ่ม” ไอ้เขมมันถาม พอน้องหนุ่ยพยักหน้ามันก็ให้เริ่ม สงครามงัดข้อ ที่มีนาฬิกาจับเวลาตั้งอยู่ใกล้ๆ
เป็นตัวกำหนดชะตาของสองนักพนันผู้ยิ่งใหญ่ คนหนึ่งปกป้องศักดิ์ศรีและคนรักในฐานะแฟนพึงกระทำ อีกคนหวังแค่โอกาส
ในการตีประชิดเพื่อทำคะแนน แต่ทั้งคู่ไม่มีใครถามผมสักคำ..เห็นด้วยหรือเปล่า ที่ผมไม่ค้านเพราะดูบ้าๆบอๆ
มีเรื่องที่น่าสนใจกว่านั้นอีก ‘สองคนทำเหมือนรู้จักกันดี’
ไอ้เถื่อนดูไม่ทุกข์ร้อน ตรงข้ามน้องหนุ่ยกำลังถูกล่อลวง มองด้วยสายตาก็รู้น้องหลงกล ไอ้เขมมันไม่ออกแรง
ตั้งศอกยันไว้เฉยๆ ส่วนน้องพยายามกดข้อให้อีกฝ่ายแพ้แบบไม่ต้องกังขา ลืมกระทั่งว่าข้อมือตัวเองยังโตไม่เท่าคู่ต่อสู้
แค่ออมแรงให้ยืนหยัดได้ถึงนาทีถือว่าเยี่ยมแล้ว ไอ้เขมลูกตามันสั่นระริกเหมือนกำลังสนุก
“หมดเวลาเล่น พรึ่บ!..โอย!!” เรียบร้อย แขนน้องหนุ่ยนาบบนโต๊ะ ไอ้เถื่อนเขมใช้จังหวะแค่พริบตา
ตวัดข้อหักคืนปับ พับแขนน้องหนุ่ยกลับมาอีกด้านได้อย่างไม่เปลืองแรง
“มึงแพ้..” ตอกย้ำคนพ่ายแพ้ ที่นั่งบีบต้นแขนจนหน้าเสีย คงปวดกล้ามเนื้อพอควร
เล่นโดนกระตุกกลับอย่างเร็วแบบนั้น
“เอ่อ..กูแพ้” สุภาพบุรุษนักกีฬา รู้แพ้รู้ชนะขานรับเสียงห้วนสุดๆ
“มึงห้ามกีดกันกู” ไอ้เถื่อนจ้องรอฟังคำยืนยันจากปากน้องหนุ่ย ซึ่งขบกันจนห้อเลือด
น้องคงเจ็บใจในความพ่ายแพ้ของตัวเอง
“ไม่ตอบ” มันแหย่ หลังน้องไม่ยอมปริปาก
“สัด..กูไม่ห้ามแต่ไม่ยอมให้มึงเข้าใกล้” น้องหนุ่ยเจ้าเล่ห์กว่าที่คิด นึกว่าน้องจะซื่อเสียอีก ตกลงผมมีแฟนขี้โกง..?
“กูใกล้ตอนไหนมึงคงรู้หรอก กูถนัดแทงข้างหลัง” ไอ้เถื่อนจัญไร..ดันพูดสองแง่สามง่าม
“ไหนมึงบอกไม่เคยจีบตุ๊ด” คนฟังมองตาขวาง แหวใส่เสียงขุ่น
“กูไม่เคยจีบตุ๊ด แต่ไม่ได้บอกไม่เคยล่อประตูหลังนี่หว่า ผู้หญิงสมัยนี้กล้าหาญกว่าที่มึงคิด..ไอ้อ่อน”
พูดเสร็จมันเอื้อมมือไปขยี้หัวน้องหนุ่ยอย่างมั่นเขี้ยว เออเหอะ..มันซี้กัน ไม่ซี้ใครจะกล้าเล่นหัว
“เหี้ย..อย่ายุ่งกับหัวกู” น้องปัดมือมันทิ้งแบบไม่ใยดี แต่คนโดนปัดกับยิ้มโชว์ฟันสวย ชี้ชัดถึงความสนิทสนม
ที่ผมไม่รู้ ทนสงสัยไม่ไหว
“รู้จักกันมาก่อนใช่ไหม” ถามไปแล้ว
“อยากรู้ถามแฟนมึงเอง กูได้เวลาไปรับแม่แล้ว..ไปล่ะ” มันเดินไหวไหล่แอ่นอกกวนๆ
ผิวปากเป็นเพลงอย่างสบายอารมณ์ ก้าวขาออกประตูไม่เหลียวหลัง
“หนุ่ย..” ผมเรียก จ้องรอคำอธิบาย
“มันเป็นลูกเพื่อนแม่ ครอบครัวสนิทกัน บ้านทำโรงงานพลาสติก บ้านหนุ่ยทำของชำร่วย
ใช้กล่องพลาสติกของบ้านมัน รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ไม่เคยกินเส้นกันหรอก..แม่งขี้แกล้ง นิสัยเหี้ย” ความรู้ใหม่อีกแล้ว
โลกกลมหรือผมไม่เคยเปิดกว้าง จึงไม่ค่อยรู้อะไรนัก ถึงคบกับน้องหนุ่ย ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวน้องเลย
พื้นฐานผมไม่ชอบวุ่นวายเป็นทุนอยู่ด้วย
“ได้บอกบอลไหม ว่ามันเป็นแฟนสายไหม” น่าสงสัย ถ้ารู้จักทำไมไม่รู้ว่าไอ้เขมเป็นแฟนสายไหม
ปล่อยให้เธอมาหลอกบอลลูน
“บอกสิ..ป้าขิงแม่ไอ้เขมมาปรึกษาแม่หนุ่ย ป้าเขาไม่ชอบสายไหม เธอหลอกเงินมันมากกว่า
ไอ้ห่าเขมใจใหญ่คบใครชอบเป ช่วงที่ไหมเข้ามาจีบไอ้บอล หนุ่ยก็เล่าให้ฟังแต่ไอ้บอลมันอยากช่วย เผื่อไอ้เขมจะตาสว่าง
ใครเตือนมันไม่เชื่อ รอจับได้เองว่าไหมนอกใจก็ตอนมีเรื่องกับไอ้บอล ถึงได้เลิกขาดเลยทีนี้” ผมอึ้ง...
นี่บอลลูนเป็นฮีโร่เสียสละขนาดนั้นเชียว ไม่ได้รักไม่ได้ชอบถึงกับยอมคบเลยเหรอ
“บูไม่เห็นด้วย อย่างน้อยไม่ควรหลอกผู้หญิง” ส่วนนี้ไม่เห็นด้วยอย่างแรง ถึงสายไหมจะเจ้าชู้
แต่พวกน้องไม่ควรล้อเล่นกับเธอ
“มันไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม ไหมเข้ามาตอแยเอง ตื้อไม่เลิก พอหนุ่ยเล่าเรื่องไอ้เขม บอลมันก็ถามไหมด้วยนะ
แต่เธอดันโกหกบอกว่าเลิกกันแล้ว ความสัมพันธ์แค่แฟนเก่า ไอ้บอลมันไม่ได้โง่อาสาถอดหน้ากากเสียเลย” หมดคำพูด
ลงอิหรอบนี้ผู้หญิงสร้างปัญหาให้ตัวเอง โทษบอลลูนคงไม่ได้ สมควรแล้วที่น้องโกรธผมเรื่องนี้ ดันเสือกไม่เข้าเรื่องด้วยสิ..โดนเองเลย..?
ลองทบทวนดูน้องไม่โง่หรอก เพียงแต่เราไม่พูดกันให้เข้าใจ หรือไม่พยายามเข้าใจอีกฝ่าย เลยพานเข้าไม่ถึงกัน
ทำให้เกิดปัญหา พอได้รู้จักน้องในมุมที่ไม่เคยรู้ ซึ่งไม่มีทางรู้จากปากบอลลูนแน่ ยกเว้นได้ข้อมูลจากเพื่อน หนึ่งในนั้นคือคนตรงหน้า
“แล้วลูกแพรบอลชอบเธอเหรอ..ถึงได้คบ” ผมไม่ปล่อยโอกาส
“หนุ่ยไม่รู้ ลูกแพรจีบมันตั้งแต่เริ่มซ้อมดนตรีที่ห้องซ้อมบ้านเธอ แถมได้ส่วนลดจากพ่อเธอเป็นกรณีพิเศษอีก
ส่วนเรื่องคบเป็นแฟนไม่น่าใช่ ไอ้บอลไม่เคยแนะนำใครเป็นแฟน ที่ผ่านมาแค่สนิทระดับหนึ่ง ไม่เคยออกปากแนะนำแฟนกูสักคน
นอกจากผู้หญิงคิดเอาเอง มันแค่ลองคบคงรอจนแน่ใจค่อยบอกคนนี้แฟน ถามทำไมเหรอ” ไม่แปลกที่โดนสงสัย
ผมเป็นพี่ประสาอะไร ไม่รู้เรื่องของน้องสักอย่าง
“แค่อยากรู้ แล้วหนุ่ยทำไมกล้าคบบูเป็นแฟน” นั่นสิ ทำไมไม่ลองคบกันก่อน แน่ใจค่อยบอกเป็นแฟนก็ได้
“บูตัสไม่รู้เหรอ หนุ่ยแอบมองตั้งแต่ม.2 มาถึงตอนนี้สองปีแล้วนะ ไม่แน่ใจได้ยังไง” เหมือนที่น้องเอกเคยเกริ่นให้ฟัง
“อืม..ไม่เกลียดตุ๊ดเหรอ” นี่ก็ประเด็นที่สงสัย
“ฮ่ะฮ่าๆๆ ถ้าตุ๊ดอย่างบูคงไม่ ชอบสิไม่ว่า ไอ้เขมมันยังคิดจีบเลย”น้องหนุ่ยหัวเราะเฉย พวกนี้ชอบตุ๊ดแบบผม..ตลกอ่ะ..?
“แต่บอลเกลียดตุ๊ดนะ” ผมยังไม่หนีประเด็นที่อยากรู้
“เรื่องนั้นโทษมันไม่ได้ ประสบการณ์ที่มันเจอเป็นใครก็คงเกลียด มันเกือบโดนตุ๊ดเหี้ยพรากจิ้นตั้งแต่ป.6
แถมใช้กำลังบังคับด้วย ดีที่หนีรอดแต่ก็ถูกจับจู๋โดนลวนลามอยู่ดี” เรื่องนี้ผมพอทราบจากปากบอลเหมือนกัน
ตอนนั้นเราเรียนคนละที น้องยังไม่จบประถม ไม่ยอมเล่าให้ที่บ้านฟังด้วย พ่อแม่รวมทั้งผมจึงไม่มีใครรู้
“ทำไมหนุ่ยถึงรู้”
“ไอ้ตุ๊ดที่ทำเป็นพี่เพื่อน พอไม่ได้ไอ้บอลเสือกไปโพนทะนาว่าได้มันอย่างโน้นอย่างนี้อีก
หนักหน่อยถึงกับปล่อยข่าวว่าเพื่อนที่เป็นตุ๊ดได้ไอ้บอลด้วย ช่วงนั้นที่โรงเรียนเก่ามีแต่คนคิดว่าไอ้บอลโดนตุ๊ดเอา”
ชั่วมาก น้องเก็บเรื่องนี้แบกทุกข์ไว้คนเดียว ต้องอดทนสายตาเหยียดหยามเป็นปี กว่าจะหลุดจากสิ่งแวดล้อมนั้นมาได้
ซึ่งไม่หมดเสียทีเดียว มีไม่น้อยที่มาสอบเข้าที่นี่ มิน่าข่าวผมเป็นตุ๊ดแล้วเอาน้องเป็นผัวจึงหนาหู ทำให้บอลลูนพานเกลียดผมไปด้วย
“บูโดนบอลเกลียด เพราะอย่างนี้เอง” ผมเปรยเบาๆ
“มันไม่ได้เกลียดตุ๊ดไปเสียหมด เพียงแค่ระวังตัวมากกว่าปกติ อย่างพี่แบมมันไม่เกลียด พี่โจ๊กก็เฉยๆ
ยิ่งบูตัสออกจะห่วงด้วยซ้ำ เมื่อวานตอนบูน็อกเหล้า มันกระวนกระวายกว่าใคร พาลแม้กระทั่งพี่โจ๊ก
หนุ่ยเองซวยหนัก มันออกปากถ้าดูแลบูไม่ได้ให้เลิกคบด้วยซ้ำฟาดงวงฟาดงาไม่มีใครเข้าหน้าติด
กว่าจะสงบต่อเมื่อหมอบอกบูพ้นขีดอันตรายแล้วแหละ ถึงได้รู้ตัวขอโทษพี่โจ๊กที่เผลอก้าวร้าวไป
แต่กับหนุ่ยมันไม่ขอโทษหรอก คาดโทษเฉยเลย เห็นทีคราวหน้าหนุ่ยพลาดมีหวังไม่ยอมให้หนุ่ยคบกับบูแน่ๆ”
เย้ย!..ข่าวใหม่ทำผมแทบหล่นจากเตียง นี่น้องห่วงผมขนาดนั้นเชียว..?
“ทำไมเงียบ” น้องหนุ่ยทัก หลังผมจมอยู่กับความคิด
“เปล่า..” ไม่ทันได้คุยต่อ ประตูก็เปิดเข้ามา
“หนุ่ยเดี๋ยวกูส่งมึงเอารถที่บ้านไอ้เอก นี่เสื้อผ้าเปลี่ยน” บอลลูนมาถึงพูดกับน้องหนุ่ย ส่งถุงกระดาษให้ผมอีก
“แล้วค่าใช้จ่าย” ผมอดถาม
“เคลียร์แล้ว รีบเปลี่ยนผ้า..กลับเลย” บอกหน้านิ่ง ไม่ยิ้มให้เห็นเลยเช้านี้ ถึงน้องไม่ค่อยยิ้มให้ผม
แต่กับเพื่อนก็ปกติ แต่เช้านี้หน้าหล่อยังคงบึ้งสนิท ไม่กล้าถามเจอไอ้เขมหรือเปล่า คงเจอแหละ
เพราะไอ้เขมมันรู้เรื่องผมจากโจ๊ก แต่น้องไม่ยักพูดถึงมันเหะ
“มึงแวะส่งกูเอารถบ้านไอ้เอก” น้องหนุ่ยย้ำ บอลลูนพยักหน้ารับ ก่อนพวกเราจะพากันลงลิฟท์ เดินมาขึ้นรถที่ลานจอด
ผมนั่งเบาะหลังคนเดียวเงียบๆ ปล่อยสองหนุ่มคุยตามประสา จับประเด็นได้มั้งไม่ได้มั้ง ที่รู้คือหลังเกิดเรื่อง
น้องวิทย์รับหน้าที่ไปส่งลูกแพรกับเพื่อนตามที่บอลลูนฝาก
“เจอกันพรุ่งนี้” ถึงหน้าบ้านน้องเอก น้องหนุ่ยลงจากรถ ผมเปิดประตูลงไปยืนร่ำลาตามประสาแฟน ก่อนจะขึ้นมานั่งหน้า
“พี่ขอโทษ” ได้โอกาสอยู่ลำพัง เลยขอโทษอย่างเป็นทางการ รู้สึกผิดที่ทำให้งานกร่อย พลอยทำให้น้องกับเพื่อนลำบากไปด้วย
“ใครใช้ให้กิน” นึกว่าไม่ยอมพูด หน้ายังไม่ยอมแลสักแอ๊ะ
“แค่อยากลอง ฟังว่าเข้ามหา’ลัยต้องกินกับรุ่นพี่ เลยหัดไว้ก่อน” ชี้แจงเหมือนรายงานพ่อ
พักหลังรู้สึกไม่ใช่พี่เข้าไปทุกที เริ่มเป็นลูกไปแล้ว เกร็งจนพูดไม่ถูก น้องมีอิทธิพลกดดันผมมากจริงๆ
“รู้ว่าแพ้ห้ามแตะอีก” ว่าแล้ว เป็นพ่อเลยไหม?
“อืม..” ได้แต่รับปาก ถึงขั้นนี้คงกินหรอก ทรมานตายชัก
“เสาร์-อาทิตย์ติวเลิกกี่โมง” จู่ๆน้องถามเรื่องลงติวอาทิตย์หน้า
“เริ่มสิบโมงเลิกบ่ายสาม” ตารางที่โจ๊กแจ้ง
“วันเสาร์จะไปรับ แวะเข้าบริษัทxxx ไปฝึกแอคติ้ง” ผมลืมไปเลย
“ตกลงจะถ่าย” ถามให้แน่ใจ
“อืม..หาประสบการณ์เล่นๆ” น้องบอก ยังไม่ยอมหันหน้ามาเลย
“เขาคงไม่อยากได้พี่นักหรอก บอลถ่ายเถอะ” ผมไม่มั่นใจไม่เชื่อด้วยว่าหน้าบ้านๆหุ่นขี้ก้าง
จะมีใครอยากเอาไปถ่ายแบบ โจ๊กเหมาะกว่าอีก หล่อไม่ด้อยกว่าบอลลูนเลย
“จิ๊..” ท่าทางรำคาญเหมือนผมเรื่องมาก ต้องรีบอธิบาย
“พี่กลัวทำงานเขาพัง เสียเวลาเปล่าๆ” บอกตามที่คิด ผมไม่ถนัด
“ไม่ต้องเรื่องเยอะ” สั่งอีก เงียบดีกว่า
“หิวไหม” น้องถาม ตั้งแต่เช้าดื่มแค่น้ำที่น้องป้อน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เพิ่งนึกหิวก็ตอนถามนี่แหละ
“อืม..” เลี้ยวรถแวะเข้าร้านเลย เป็นร้านอาหารซีฟู๊ดชื่อดัง
จอดรถเสร็จ ผมต้องรีบปลดเบลท์ตามลงไปติดๆ เรียบร้อยแล้ว น้องกดล็อกรถเดินนำเข้าไปเลย
หน้าลูกครึ่งสีตาเทาอมฟ้า สีผมออกน้ำตาล ผิวขาวสูงจมูกโด่งตาคมสวย สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวรัดรูป
ห้อยแว่นแบรนด์ดังตรงคอเสื้อ ยีนส์เดฟสีดำคาดเข็มขัดสีเดียวกับเสื้อ ผ้าใบเปิดส้นสีดำถือกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถ
เดินส่ายอาดๆไม่สนสายตาที่มองตามตลอดทาง กว่าจะได้มุมถูกใจเป็นระเบียงยื่นไปในสระขุด
มองเห็นกระชังเลี้ยงปลากระพงด้วย
“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวรุ่นยื่นเมนูให้ หลังนั่งตรงข้ามกันเป็นที่เรียบร้อย เธอมองบอลลูนไม่วางตา อมยิ้มเขินตลอด
“เอานี้..บลาๆๆ” น้องสั่งสามอย่างโดยไม่คิดถาม ของโปรดทั้งนั้น ยิ้มเลยสิทีนี้ ถึงไม่สั่งเองแต่ก็ได้กินของชอบ
“ชามะนาวสอง แค่นี้ครับ” ปิดท้ายคงรู้ผมแสบคอ สั่งชามะนาวให้เสียเลย ผมยิ้มไม่หุบ ไม่รู้สิมันหุบยิ้มไม่ลง
พนักงานสาวเธออ้อยอิ่งทวนรายการให้ฟังตั้งสองรอบ ก่อนเดินออกไป
“ยิ้มอะไร เป็นตุ๊ดชอบผู้หญิงกับเขาด้วย” ยิ้มค้างเลยทีนี้
“ผู้หญิงอะไร” งง..?
“เห็นยิ้มไม่หุบ ชอบเด็กเสริฟเมื่อกี้เหรอ” กรรม..อะไรเนี่ยะ
“เปล่าสักหน่อย” ค้านหัวชนฝา เธอไม่แลผมด้วยซ้ำ
“แล้วยิ้มอะไร” อ้าว..คนยิ้มก็ผิด จะบอกได้ไงยิ้มเพราะดีใจที่น้องสั่งของอร่อยที่ผมชอบ
หรือบอกไปดี..ไม่เสียหายสักหน่อย
“ยิ้มที่บอลสั่งของโปรดพี่ ดีใจล่ะ” ไม่พูดเปล่า ยิ้มกว้างยืนยันว่าผมดีใจจริงๆ
“ปะ..ประสาท” เขินใช่ไหม..น้องเขินอ่ะ บิดหน้าหนีมองไปในสระแต่หูแดงแปร๊ด หน้าขึ้นสีด้วย น้องเขินที่ผมชม..อิอิ
“เขินเหรอ” ไม่เคยรู้สึกสบายใจเท่านี้มาก่อน นึกสนุกอยากแหย่บอลลูนไม่เลิก
ให้ตาย..ไม่เคยเห็นน้องออกอาการแบบนี้สักครั้ง
“เขินบ้าอะไร พูดมาก” น้องปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ผมไม่เชื่อ บอลลูนกำลังเขินชัดๆ
“จริงดิ” ยังอยากแหย่ ฮะฮ่าๆ..น่ารักอ่ะ บอลลูนเขินน่ารักมาก
“จิ๊..” น้องจิปากเหมือนรำคาญ แต่ดูไม่จริงจังหรอก ถึงจะจิปากแต่หน้าน้องกับแดงหนักเข้าไปใหญ่
ไม่รอช้าผมล้วงโทรศัพท์ถือวิสาสะถ่ายช็อทเด็ดเก็บไว้เสียเลย แม้จะได้ภาพด้านข้างก็เถอะ แต่ผมว่ามันโคตรคลาสสิค
หน้าหล่อๆจมูกโด่งเป็นสัน วิวด้านหลังเป็นเวิ้งสระกว้าง..ว้าว!!
“แช๊ะ!” แสงเฟรสจากมือถือของผม ทำให้น้องหันมอง
“ทำอะไร” ถามผม
“ถ่ายรูป” ผมบอก กดดูผลงานด้วย โอย..หล่อโฮก!! เอาไปอวดโจ๊กมันต้องกรี๊ดแน่ๆ หล่อมากให้ความรู้สึกดีด้วย
หนุ่มน้อยหน้าตาลูกครึ่งมองอะไรไม่รู้ แต่หูแดงหน้าแดงเป็นธรรมชาติ ยิ่งกว่านายแบบแม็กกาซีนที่ผ่านตาเสียอีก
งานนี้บอลลูนไม่ต้องฝึกแอ็คติ้งแล้ว ผมให้คะแนนเต็มร้อย
“ดูไหม” เห็นน้องไม่ว่าอะไร ถามก่อนยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปน้องเปิดค้างไว้ให้ดู น้องรับไปมุมปากกระตุกนิดๆ
ก่อนส่งโทรศัพท์คืนไม่พูดไม่จา
“ดูดีเนอะ เป็นนายแบบได้สบาย..เห็นป่ะ” ชมจากใจ น้องไม่ตอบ เบือนหน้าออกไปด้านนอก
แต่ผมแอบเห็นบอลลูนกำลังอมยิ้ม
“ชามะนาวค่ะ” สาวคนเดิมถือถาดชามะนาวมาเสริฟ เลื่อนแก้วไปวางตรงหน้าค่อมตัวต่ำห่างน้องไม่มาก
ทีกับผมวางให้ปกติ เธอหน้าแดงตอนน้องหันมามองเลิกคิ้วอย่างสงสัย คงงงว่าเธอจะยื่นมาทำไมใกล้ วางไว้เดี๋ยวหยิบเองได้
พอเห็นน้องคิ้วเลิกสูง เธอรีบหันหลังออกไป แต่ผมแอบเห็นเธอฉีกยิ้มกว้างเหมือนดีใจนักหนา
“ซรู๊ด!!...อ่า” ผมคว้าแก้วมาดูดชา สดชื่นชุ่มคอชะมัด
“อร่อยนะ ลองสิ” พยักหน้าให้น้องลองชิม ไม่รู้สึกอึดอัด นิดหน่อยเป็นชวนน้องคุย
ถึงแม้บอลลูนจะยังคงเสต็ปถามคำตอบคำก็เถอะ แต่สีหน้าแววตาไม่กระด้างชวนให้ผมประหม่าสักนิด
“อืม..อร่อย” น้องชิม ปกติไม่มีทางคุยกับผมด้วยเรื่องแบบนี้หรอก นอกจากจับสังเกตทางสีหน้าเอาเอง
ว่าน้องพอใจหรือไม่พอใจ แต่คราวนี้มีพูดด้วยเหะ ทำไมผมมีความสุขจัง..?
การพูดคุยของเรายุติลง เมื่อรายการอาหารมาเสิรฟ กุ้งมังกรผัดพริกเผาตัวบ๊ะเอ้ก หอยลายผัดฉ่า
ปลากะพงนึ่งมะนาว เผลอกลืนน้ำลายเพราะสีสันหน้าตาที่เขาแต่งจานซะน่ากิน มื้อนี้ผมเจริญอาหารเป็นพิเศษ
นอกจากอร่อยเหาะ ยังได้บรรยากาศกันเองที่ได้ทานในร้านอาหารกับน้องสองคน
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราเคยทำกิจกรรมแบบนี้ร่วมกันหรือเปล่า นอกเสียจากที่ตลาดโต้รุ่งหลังเลิกซ้อม
มื้อนี้ถือเป็นมื้อพิเศษ ผมจะเก็บมันไว้ในความทรงจำ กันลืม..กลับถึงบ้านต้องรีบเขียนลงสมุดไดอารี่ไว้ด้วย..คิคิ..?
อีกสองวันจะมาต่อตอนใหม่นะคะ อันนี้ตอนเดิมที่ลงไม่เต็ม เพราะมันตัน
แต่ดันโล่งเมื่อเห็นเม้นท์กระจาย คนอ่านตามแบบนี้ คนเขียนยอมปั่นจนดึก
ลากน้องๆออกมาให้ได้อ่านกันจนได้ รักคนอ่านทุกคน
Luk.
โพลล์
หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล (อ่าน 1194489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก