หัวข้อ: เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2 [27/8/60]

[Nano PL]

ทำไมไม่เหนนิยายมา แต่หัวข้อถูกเปลี่ยน

[mutyamania]

เอามาคั่น  ขณะที่น้องฉัตรกำลังต่อยมวย ฉึกฉึก


Chapter 11 เด็กสอดรู้






นอกจากพี่แล้ว....ผมเคยนอนกับใครอื่นไหมน่ะเหรอ ?


คำตอบคือเคย


แล้วคน ๆ นั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ?


ก็ต้องผู้หญิงแหงอยู่แล้ว


ตัวผมเป็นเกย์ไม่ใช่รึ?


มันก็ใช่


นอกจากฉัตรแล้ว  ผมยังมีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชายคนไหนอีกบ้าง?


เพียบเลยล่ะ


แต่ผมไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน  นอกจากฉัตร


ถือว่าผมเป็นคนซื่อสัตย์ได้ไหมนี่
.
.
.
.
.
เรื่องมันเริ่มจากการที่บ้านหลังข้าง ๆ มีคู่รักคู่หนึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่แทนเจ้าของเดิม  ฝ่ายชาย ณ ตอนนั้น อายุราว ๆ 35 ส่วนผู้หญิงอายุประมาณ 48


ว่ากันว่าผัวเด็กเกาะเมียกิน


แต่เท่าที่เห็น  คนที่อยู่บ้านเฉย ๆ น่ะคือฝ่ายภรรยาต่างหาก  ช่างเถอะ!!!!


เรื่องของเรื่องคือฝ่ายสามีต้องออกเดินทางไปต่างจังหวัด  ปล่อยให้ภรรยาสาวใหญ่ต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง  เธอก็เลยเผลอตัวเผลอใจให้เด็กหนุ่มซึ่งอ่อนวัยกว่า  และเซ็กส์ซี่


ใช่....ผมชอบถอดเสื้อเวลาอยู่บ้าน


และใช่....ผมเซ็กส์ซี่.....มากเลยแหละ  คงมีหลายคน...ทั้งชายหญิง  อยากได้ผมเป็นผัว  และผู้ชายบางคนอาจจะอยากได้ผมเป็นเมีย  เพราะผมขี้อ้อน  ตาของผมเจ้าชู้  ภาพรวม(ตอนที่ไม่ใส่เสื้อ)ช่างก่อให้เกิดแรงดึงดูดทางเพศ


จะดูเป็นคนหลงตัวเองไปไหม  บางทีผมก็มีอารมณ์กับตัวเองนะ  แบบอยากฟัดตัวเองชะมัด


Lol


ผมเหี้ยไงช่วงนั้นน่ะ  ผมชอบโดดเรียน  มาอยู่บ้าน  หมกมุ่นกับการดูคอลเล็คชั่นภาพถ่ายของฉัตรในอิริยาบถต่าง ๆ ฉัตรน่ารัก  น่ารักตั้งแต่เด็ก  น่าจับฟัดชิบ


เธอมากดออด  และเข้ามาขอยืมอุปกรณ์ช่างด้วยสภาพที่เกินบรรยาย  ผมสลาย  เสื้อเนื้อบางเบา  และไม่ใช่ชั้นใน  สิ่งนั้นของผมชูตระหง่านจนปวดหนึบ  ผมอาสาไปซ่อมท่อประปาให้เธอ  แล้วเราก็ได้กัน  เธอคือผู้หญิงคนแรกในชีวิต  และสอนลีลาร่วมรักทุกท่วงท่า 


เพื่อให้ผมได้เอามาใช้กับฉัตร


แต่แล้วเรื่องของเราก็แตก


ไม่ใช่ผัวเธอหรอก  แต่เป็นฉัตร  ฉัตรกลับมาเห็นพวกเราระเริงรักกันในห้องนอน  หล่อนไม่เห็น  เพราะตอนนั้นหล่อนหันหลังให้ประตู  แอ่นเต้าอวบชูชันให้ผมขยำขยี้อย่างกลัดมัน


ฉัตรหึงผมหรือเปล่า  สีหน้าฉัตรเหมือนไม่พอใจ  ยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้น  ผมเล่นจนหล่อนครางลั่น  มองฉัตรอย่างท้าทาย  จนฉัตรต้องเป็นฝ่ายถอย


ถ้าฉัตรหวงผมบ้างก็คงจะดี


“ตัวเห็นหมดแล้วสินะ”
“อื่อ”
“ไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไง”
“สงสารแฟนเค้า”
“หึ.....ก็อยากทิ้งเมียให้อยู่คนเดียวนี่นะ”
“เกล้าทำไมไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้างวะ”


ฉัตรด่าผม  นาน ๆครั้งฉัตรจะเถียง  นาน ๆครั้งฉัตรจะสู้  ผมขึ้นคร่อมฉัตรแล้วซุกไซร้


“ฝึกไว้  จะได้เอามาทำกับฉัตรไง  ฉัตรจะได้มีความสุข  จะได้ไม่ทำหน้าทรมานตอนที่เราทำกัน”
“ก็มันทรมานจริง ๆนี่”
“วันนี้ตัวเป็นอะไร  ตัวไม่น่ารักเลยนะ  หึงเค้าเหรอ”
“เปล่า”
“ฉัตร....”
“จะให้ตอบว่าไงเกล้าถึงจะพอใจ”
“เค้าอยากได้ยินฉัตรครางดัง ๆ แบบผู้หญิงคนนั้น”
“อื่อออออ”


ผมชอบขบกัดตามตัวฉัตร.....ถ้าจำไม่ผิด  ผมบอกไปหลายครั้งแล้ว  ว่าผมชอบทรมานฉัตร  ชอบแต่งแต้มร่องรอยบนตัวฉัตร


แต่ครั้งนี้ผมลองทำแบบคนปกติทำดูบ้าง  ฉัตรชอบแฮะ  ตรงนั้นของฉัตรตื่นขึ้น  ตอนที่ผมพรมจูบท้องน้อย  แท่งสีชมพูระเรื่อของฉัตรนี่มัน.....น่ากัดกินชะมัด  น้ำใส ๆ ของฉัตรก็หวานปะแล่ม


คงเพราะฉัตรไม่ค่อยมีอารมณ์บ่อย ๆ ล่ะมั้ง  น้ำรักของฉัตรเลยหวาน  ไม่คาวเหมือนของผม


ผมชอบบำรุงตัวเองน่ะ  เลือกกินแต่ของที่แบบ....หึหึ


“ฉัตรครับ”
“อะไร”
“ฉัตรน่ารัก”
“เกล้าหยุดเถอะ.....เอาออกไป”
“เจ็บเหรอฉัตร”
“......”


ฉัตรไม่ตอบ  แต่หน้าแดงแปร๊ด  ผมค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้าเชื่อง  ฉัตรรู้สึกดี  ผมมั่นใจ  แต่แล้วผมก็แพ้ความเย้ายวนของฉัตร....


เผลอกระแทกแรง ๆลงไปจนได้




ก็ฉัตรมันน่าฟัดง่ะ....
.
.
.
.
.
.
เชื่อผมเถอะว่าฉัตรเป็นเด็กสอดรู้


เวลาที่ผมเมินฉัตร  แกล้งไม่สนใจ  ฉัตรจะต้องเป็นฝ่ายเข้ามาคลอเคลียผมก่อนเสมอ


อะไร....จะอ้างว่าฉัตรกลัวผม  ไม่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่  ก็เลยเข้าหาผมก่อน  เผื่อว่าโทษหนักจะกลายเป็นเบางั้นเหรอ !!!!!


ไร้สาระน่า....


ถ้างั้น...ทำไมถึงมีฉัตรอยู่ทุกที่ที่ผมทำเรื่องเลว ๆล่ะ  ทำไมฉัตรถึงเจอผมนอนกับคุณน้าคนสวย  ทำไมถึงเจอผมกำลังอึ๊บกับเด็กสาวมัธยมต้นในห้องวิทยาศาสตร์(ผมนอนกับสาว ๆเป็นบางครั้ง)


แหะ ๆ เพราะว่าเด็กพวกนั้นล้วนแต่เป็นคนที่ฉัตรแอบปลื้มน่ะสิ  ผมนี่แม่งชั่วชะมัด  คนที่ไม่เล่นด้วยมันก็มีอยู่หรอก  แต่อย่างที่บอก  ว่าผมน่ะเซ็กส์ซี่  ผู้หญิงร่าน ๆหลายคนถึงยอมให้ผมฟันเล่น ๆ เพื่อแกล้งฉัตร


เอาเป็นว่าผมขอคิดเข้าข้างตัวเอง  ว่าฉัตรสะกดรอยตามผมก็แล้วกัน


เพราะฉัตรแม่งไม่ค่อยพูด  เงียบตลอดเวลา  มันก็ต้องมีการหาเรื่องกระตุ้นกันบ้าง


“ตัวเห็นเค้าอีกแล้วใช่มั้ย”


ผมต้อนฉัตรจนกระทั่งจนมุม  ดันตัวฉัตรชิดมุมห้อง  บีบแก้มของฉัตรด้วยมือเพียงข้างเดียว


ผมจะคิดไปเอง....ว่าน้ำตาที่ไหลอยู่นั่น  คือฉัตรกำลังหึงหวงผม


หึหึหึหึหึ


“พี่จะซื้อตัวใหม่ให้เกล้า...ฮึก....ฮึก”
“อะไร!!!...พี่พูดเรื่องอะไร”
“หุ่นยนต์ไงเกล้า  พี่จะซื้อใช้เกล้าเอง....”


ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น  บ้าเอ๊ย  พี่ก็แค่ประชดผม  ที่ผมไปมีอะไรกับคนที่พี่ชอบเท่านั้นแหละ


ไอ้เด็กปากแข็ง




พี่รักผมมาก.....ผมรู้ดี.....หึหึหึหึหึ
.
.
.
.
.
.
(end)

ป่านนี้น้องฉัตรคงจามไปต่อยไปแล้วมั้ง

ปมของหินมีคนเดาถูก(หลายคนคงเดาถูก)  ก็ตามนั้นแหละ  จะแต่งตามที่ตั้งใจ  ถึงจะไม่เซอร์ไพรซ์แล้วก็ตาม

แต่อาจมีเซอร์ไพรซ์เรื่องอื่น  เช่น ฉัตรกลายเป็นฆาตกรเป็นต้น 55555+

[Moose]

อยากเห็นพี่ฉัตรกระทืบเกล้าจัง 

[enzang2660]

เพิ่งมาอ่าน  แบบจิตดีชอบๆ(คนอ่านนี้ก็จิตลึกๆ555)
ปกติเจอแต่รักใสๆ  เจอแบบSM บ้างไรบ้างแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ
ซะใจดีเวลาฉัตรลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง
อ่านตอนแรกๆน่าสงสารสุดๆเลย  น้องชายนี่ก็...
น้องจิตได้ใจพี่มากเลยยยยย><
แอบเชียร์หินฉัตร   จัดไปเลยๆแย่งมาเลยอย่าได้เกรง
อ่า...แล้วถ้าคุณน้องชายชิงฆ่าหินก่อนนี่ก็...-o-
ฉัตรจะคู่ใคร  ไม่ได้ๆ  เชียร์หิน30% เชียร์น้องอีก70%
(ไหงเทใจไปฝั่งน้อง555)

ถึงคุณน้องชาย  อ่อนโยนกับของเล่นหน่อยน่อ  ช้ำจะตายอยู่แล้วเธอ~

[Tassanee]

น้องฉัตรน่าสงสาร กระซิกๆๆ

[❁INDY_FAMILY❁]

เกล้าโรคจิต หลงตัวเอง(โคตรๆ) และคิดไปเองถึงขั้นเพ้อ(ว่าฉัตรรักมัน) สรุปเกล้าคือพระเอกใช่ไหมเราเริ่มไม่แน่ใจ เพราะดูมันโรคจิตเกิ๊น   

[Zalzah_iP]

หลังๆ มานี้ดูเหมือนเกล้าจะเป็นฝ่ายเล่าเยอะขึ้น ทำให้เราได้เห็นมุมมอง ความรู้สึกของเกล้า ซึ่งเกล้ามีคาแร็กเตอร์อย่างชัดเจนด้วยคีย์เวิร์ดที่ว่า "โรคจิต" แต่อาจจะเป็นเพราะมันเป็นมุมมองของเกล้าซึ่งเปิดเปลือยทุกอย่างที่เกล้ารู้สึกหรืออาจจะเป็นเพราะเราคิดไปเอง...ว่ามันยัง "จิต" ไม่สุด ถ้าเป็นในมุมมองของฉัตร ฉัตรจะบรรยายไปต่างๆ นาๆ เกี่ยวกับความโรคจิตของเกล้า และความรู้สึกหวาดกลัวของตัวเองที่มีต่อเกล้า มันทำให้เรารู้สึกว่า "หือ เกล้าแม่งโรคจิตชัดๆ" เหมือนตอนแรกๆ ที่เริ่มเรื่อง หรืออาจจะเป็นเพราะขาดฉากอัศจรรย์ที่เกล้ามักจะเล่นสนุกๆ ด้วยมั้ง เราเลยรู้สึกว่าสกิลความรู้สึก "จิต" ของเกล้าในหลังๆ มานี้มันลดลง 55555

[Nano PL]

น่ากลัวสาสสสส เกล้านี้อันตราย

[mutyamania]

ดันมะดันดอง...

[★KVH™★]

บอกไม่ถูกอ่ะ
แต่เวลาอ่านแล้วให้ฟีลแบบ
เกล้านี่มันนนนน
น่ารักอ่ะ   

[mutyamania]

Chapter 12  แลกหมัด




ฉัตรเองก็เป็นคนมุ่งมั่นเหมือนกันนะ......


“เจ็บมั้ยตัวเล็ก”
“สบาย....”
“หน้ามึงบวมแล้ว  ตามึงก็ปูด แล้วดูแก้มมึงสิ  ทีนี้แก้มห้อยกว่าเดิมอีก”
“อูยยยยย”

เรียนมวยได้สามวัน  ฉัตรก็ลองของ  โดยการขึ้นชกกับเด็กในค่าย  ซึ่งอายุอ่อนกว่าฉัตรหลายปี  เจ้าหนูคนนั้นเพิ่งอยู่ชั้นมัธยมต้นเท่านั้น  น่าตาน่ารัก  แต่หมัดหนักใช้ได้อยู่  ที่สำคัญคือถึงจะเป็นมือใหม่  แต่ก็โปรกว่าฉัตร  แถมยังสูงกว่าฉัตร  แล้วยังมีทีท่าว่าจะโตขึ้นได้อีกเรื่อย ๆ



น้องจอม.....ทำเอาพี่ฉัตรมอบ....ถึงหินจะสงสาร  แต่ว่าเขาก็ไม่อาจขัดศรัทธาเพื่อนตัวน้อยได้



มันจำเป็น  มันคือความจำเป็นที่ฉัตรรบเร้ากับเขา  ฉัตรอยากแกร่ง  ฉัตรอยากเข้มแข็ง  แล้วฉัตรก็ใจสู้กว่าที่คิด  ถึงตัวฉัตรจะเล็ก  ดูอ่อนแอขี้โรค  แต่ใจของฉัตรนั้นเกินร้อย  ขนาดตัวเองยังคาดไม่ถึง  เข้าใจว่าเป็นเด็กขี้ขลาดมาตลอด



ลองฉัตรทนอยู่กับเกล้าได้โดยที่ไม่เป็นบ้า  หรือฆ่าตัวตายไปเสียก่อน  ก็ถือว่าเจ้าตัวเล็กแกร่งกว่าที่คิด


“แล้วนี่มึงจะยังไง....ไหนเล่ามาสิ  กูอยากรู้เหตุผลจริง ๆ มึงโดนใครรังแกมา”
“เปล่า”
“เพื่อนกันป่ะวะ  มีไรทำไมแม่งไม่พูด  จะได้ช่วย...”
“หินช่วยเราไม่ได้หรอก  เราต่างหากที่ต้องช่วยตัวเอง”
“มึงดูถูกน้ำใจกูมากนะฉัตร  มึงไม่ได้ตัวคนเดียวนะ”
“เรารู้ว่าหินห่วง  แต่เราให้หินยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ เข้าใจเราเถอะนะ”


มันเป็นเรื่องน่าละอาย  เกินกว่าจะประกาศให้โลกรู้  หรือแม้แต่กระซิบบอกใครสักคนหนึ่ง  ที่ดูแล้วเป็นคนดีน่าไว้ใจ  จะให้ฉัตรบอกหินได้อย่างไรกัน  ว่าตัวเขาถูกข่มเหงรังแก


ถูกผู้ชายด้วยกันทำเรื่องน่าละอาย  ซ้ำร้ายกว่านั้น  ไอ้เลวนั่นยังเป็นน้องชายแท้ ๆ คลานตามกันมาอีกต่างหาก 


“เออ....กูเข้าใจมึง  มันคงเป็นเรื่องที่บอกใครไม่ได้  แต่มึงจำไว้  ว่ามึงยังมีกูพร้อมช่วยมึงเสมอ  ขอแค่บอกมา”
“หิน”
“เฮ้ย....อย่าร้อง.....ตุ๊ดอีกแล้วนะมึงเนี่ย”
“ก็มันตื้นตันใจ”
“ถุย”
“แหะ ๆ”


แล้วหินก็ทำแผลให้ฉัตร  เพื่อนตัวน้อยแก้มโย้  ตาเขียวและบวมปูด  ขนาดเด็กมันยั้ง ๆมือแล้วนะนั่น  คิ้วฉัตรแตกนิดหน่อย  แต่อะไรก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่าร่างขาว ๆที่โชกชุ่มเหงื่อของฉัตร  ฉัตรที่สวมเสื้อกล้าม  เซ็กส์ซี่กว่าตอนถอดเสื้อเสียอีก






นั่นทำให้หินมีอารมณ์.....จนต้องไปปลดปล่อยตัวเองในห้องน้ำ


“เหี้ยเอ้ย...เหี้ยอีกแล้วสิกู”


หินคงตกหลุมรักฉัตรแน่แล้วกระมัง
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร....พี่ไปทำอะไรกับหน้ามา  ทำไมมันเยินแบบนั้น.....แต่ก็น่าหมั่นเขี้ยวดีนะ  มาบีบทีดิ๊”


พ่อกับแม่กลับไปแล้ว  ฉัตรจึงต้องมาเฝ้าเกล้าเหมือนเดิม  กลางวันฉัตรจะหายตัว  แล้วกลับมาอีกทีก็เกือบค่ำ  ด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า  ผ่านมาห้าวันแล้ว  เกล้าก็ยังไม่สามารถลุกเดินได้โดยที่ไม่เจ็บแผล  เกล้าบอกอย่างนั้นนะ  ฉัตรต้องคอยประคองผู้ชายตัวโต  ที่แกล้งทำสำออยโถมทับน้ำหนักตัวลงมาให้เดินออกมานอกห้องบ้าง  หมอบอกว่าต้องรีบหัดเดินหลังผ่าตัด  จะได้หายไว ๆ 


อันที่จริงเกล้าสามารถเดินเองได้แล้ว  เพียงแต่ว่าเขาอยากจะอ้อนพี่ชายบ้างก็เท่านั้น...


“วันนี้ตัวไม่ไปได้มั้ย  พาเค้าเดินเล่นข้างล่างบ้าง  อยู่แต่บนตึกอึดอัดจะแย่”
“เกล้าก็เดินเองได้แล้วนี่”
“ใครบอก”
“แค่ผ่าตัดไส้ติ่ง  ไม่ได้ขาหักซักหน่อย”
“เดี๋ยวนี้ฉัตรดื้อเนอะ  หรือเพราะตอนนี้เค้าเจ็บอยู่  ตัวเลยไม่กลัวเค้าแล้ว”
“เกล้าต้องการแค่นี้อ่ะเหรอ  แค่ให้พี่กลัวเกล้าเหมือนหมากลัวเจ้าของอย่างนั้นน่ะเหรอ....”
“ก็ฉัตรเป็นหมาของเค้านี่”
“พี่ปล่อยเกล้าแล้วนะ  เกล้าดีขึ้นเยอะแล้ว....พี่รู้”
“จะไปหาไอ้หินล่ะสิ”
“พี่ไม่จำเป็นต้องตอบเกล้าหรอกนะ”
“หึ.....งั้นตัวก็ไปเถอะ  จะเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับมันก็ได้นะ  เค้ามันตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่”
“ขอบใจนะเกล้า  ที่ปล่อยพี่ซะที”


เกล้ากำหมัดแน่น  อยากจะลงโทษฉัตรให้สาสม  แต่ดูเหมือนว่าอีกนาน  กว่าร่างกายของเขาจะเป็นปกติ  เขาไม่ชอบเลย  ที่ต้องตกอยู่ในสภาพของคนอ่อนแอแบบนี้  ไม่ใช่ว่าเจ็บแผลมากมาย  แต่ถ้าเกิดฉัตรสู้ล่ะ  ถ้าฉัตรชกเขาสักหมัดหนึ่งที่ท้อง  เขาไม่ต้องยืดเวลาออกไปอีกหรือไง?

ฉัตรพร้อมจะทำอยู่แล้วในตอนนี้  ฉัตรรู้ดีว่าต้องจู่โจมตรงไหน  เกล้าทำได้แค่เพียงข่มขู่แบบไม่เต็มเสียงก็เท่านั้น  สักพักโทรศัพท์ของฉัตรก็ดังขึ้น  แล้วฉัตรก็ผลุนผลันออกไปโดยที่ไม่มองเขา


เขารู้ว่าฉัตรเกลียด  รู้อยู่แก่ใจ


ทั้งกลัว....ทั้งเกลียด....คงอยากให้เขาตายด้วยซ้ำไป


แต่ทำไงได้ล่ะ  ก็ฉัตรมันน่าแกล้งนี่


เขารู้ว่าประชดไปก็เท่านั้น  จะเรียกร้องความสนใจ  ก็ดูเหมือนจะหาเรื่องมาอ้างไม่ได้เลยสักเรื่อง


ที่ทำได้คือรักษาตัวเองให้หายสนิท  อาจจะเดือน....หรือสองเดือน





แล้วจัดหนักอย่างสาสม


“เค้าปล่อยพี่ไปก่อนก็ได้ฉัตร....หึหึหึหึ”


เกล้าหัวเราะ...หัวเราะเพียงลำพังในห้องสีขาว  หัวเราะทั้ง ๆที่น้ำตานั้นไหลออกมา






น้ำตาแห่งความคับแค้นใจ
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดเกล้าก็ได้กลับมาที่ห้อง  อาการของเขาดีขึ้นจนเป็นปกติ  ตัดไหมเรียบร้อย  แทบจะไม่รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ 


แต่เกล้าก็ยังอดทน


ฉัตรชักได้ใจ  ออกไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่ขออนุญาตเขาบ่อยขึ้น


เขากับฉัตรคุยกันน้อยลง  ทั้งที่ปกติก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันอยู่แล้ว


เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกับฉัตร  หัวใจของเกล้าโหยหาร่างกายหอมหวานของฉัตร  บทร่วมรักอันแสนทรมานของเขากับฉัตร


อยากฟัดฉัตรจนจะเป็นบ้า
.
.
.
.
.
ฉัตรดูแข็งแกร่งขึ้น  เขายังเป็นหนุ่มตัวเล็ก  แต่ทว่าไม่ได้ผอมแห้งเหมือนแต่ก่อน  ร่างกายของฉัตรเริ่มมีกล้ามเนื้อ  แต่ดูยังไงก็น่าขย้ำมากกว่าจะดูสมชายชาตรี


เพราะฉัตรน่ารัก.....


“อาบน้ำกันมั้ย”  เกล้าถามฉัตร  ฉัตรส่ายหน้าปฏิเสธ  ก่อนจะก้มหน้าอ่านอะไรในมือถือ  เกล้าเริ่มรุก  และใช้กำลังกับฉัตร


ผลั้วะ!!!!


หมัดแรก  ลอยมากระทบ  ไม่ใช่ชกมั่ว  แต่ตั้งใจ  เกล้ารู้สึกชาวาบ  ไม่เจ็บเลยสักนิด  เพราะความโมโห  ทำให้เกล้ามองข้ามความเจ็บปวดนั้นไปเสีย


“ไอ้ฉัตร  มันจะเกินไปแล้วนะ”
“พี่สู้นะเกล้า”
“คนอย่างมึงจะทำอะไรได้”

หมัดแล้วหมัดเล่า  ลูกบ้าของฉัตรทวีมากขึ้น  เกล้าได้แค่ยกแขนขึ้นป้องกัน  ความรักที่เขามีให้ฉัตร  ทำให้เขาไม่อาจโต้ตอบฉัตรได้

ถึงจะเป็นรักที่เห็นแก่ตัว  ถึงจะทำฉัตรเจ็บตัวมานับครั้งไม่ถ้วน  แต่เกล้าไม่เคยชกต่อยหรือว่าทุบตีฉัตรเลยสักครั้ง(ไม่นับตอนเด็กที่แย่งของเล่นนะ----หากแต่นับตั้งแต่ตอนที่เขาได้ฉัตรเป็นเมียต่างหาก----เขาชอบทำให้ฉัตรเจ็บด้วยวิธีอื่นมากกว่า)


“พี่เกลียดนาย....เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ”


เกล้าล้มลงอย่างหมดแรง  ฉัตรไม่เคยบอกว่าเกลียดเขา  ไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้  เขานอนให้ฉัตรต่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ทั้ง ๆที่ไม่ใช่เรื่องยากเลย  ที่จะจัดการหมาบ้าตัวนี้ให้หมอบลงในครั้งเดียว


แต่เกล้าก็ไม่ทำ


“ฮึกฮึก”
“หึ....ร้องทำไมล่ะฉัตร  ชกอีกสิ  จะฆ่าเค้าเลยก็ได้นะฉัตร  ตัวอยากให้เค้าตายไม่ใช่รึไง”
“ทำไมต้องบีบบังคับพี่เกล้า.....ทำไมต้องทำเหมือนพี่เป็นสัตว์เลี้ยงของเกล้า  พี่ก็เป็นคนนะ  พี่เจ็บนะ  ทุกครั้งที่เกล้าทำเรื่องพวกนั้นกับพี่  ทำไมเหรอเกล้า  แค่เพราะพี่ทำหุ่นยนต์ของเกล้าพังแค่นั้นน่ะเหรอ”
“เพราะเค้ารักฉัตรต่างหาก  รักแบบคนรัก  ไม่ใช่แบบพี่น้อง”
“จะยังไงก็แล้วแต่  สิ่งที่เกล้าทำ  มันไม่ใช่สิ่งที่คนรักเค้าทำกัน  ไม่ว่าเกล้าจะเรียกมันว่าอะไร  แต่สำหรับพี่  พี่ไม่เคยรู้สึกว่าเกล้ารักพี่  เกล้ารักแต่ตัวเอง  ขอแค่ให้ตัวเองรู้สึกสนุกเท่านั้น”
“พูดจบรึยัง”
“พี่เกลียดเกล้า”
“รู้มาตั้งนานแล้ว”
“ใช่....พี่อยากให้เกล้าตาย”
“หึ....อันนั้นก็รู้”
“แต่เพราะเกล้าเป็นน้อง  พี่เลยเกลียดเกล้ามากไปกว่านี้ไม่ได้  พี่ก็แค่อยากให้เราเหมือนพี่น้องปกติ  เหมือนพี่น้องคนอื่น....”
“พี่ก็รู้....ว่าเค้าทำไม่ได้....คิดว่าเค้าไม่เคยพยายามเหรอ  เค้าเคยตั้งใจ  ว่าต่อไปนี้จะไม่แตะต้องพี่อีก  แต่สุดท้ายเค้าก็ห้ามใจไม่ได้”
“ก็เพราะว่าเกล้าไม่เคยรักพี่ไง  เกล้ารักแต่ตัวเกล้า”
“พี่แน่ใจเหรอ  อย่าหลอกตัวเองดีกว่า  ถ้าพี่รับเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริง ๆ ทำไมถึงทนมาได้นานขนาดนี้ล่ะ”
“แล้วพี่เหมือนคนปกติรึไง  มีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวมันไม่สนุกหลอกนะเกล้า  เกล้าเป็นนายพรานมาตลอด  เกล้าสนุกอยู่คนเดียว”


ฉัตรปาดน้ำตา  เขาทำร้ายน้องมากไปกว่านี้ไม่ได้  เลือดเต็มหน้าเกล้าไปหมด  ยิ่งเกล้าไม่สู้  เขายิ่งรู้สึกผิดและเจ็บปวด


“เจ็บมั้ย  เกล้าเจ็บมั้ย”
“ลองโดนต่อยดูมั่งมั้ยละ”
“ฮะฮะ”
“ลงไปได้แล้ว  เดี๋ยวนี้ฉัตรตัวหนัก”
“ไปต่อยมวยมาน่ะ”
“ต่อไปนี้คงไม่มีฉัตรคนเดิมอีกแล้วสินะ”
“อื่อ.....ไม่มีอีกแล้ว”
“ถ้างั้นก็ดี.....จะได้ไม่ต้องออมมือ”
“อ๊ะ”


ฉัตรไม่ทันระวัง  เขาลืมไปสนิทว่าเกล้าน่ะตัวโตมาก  แถมยังเป็นนักกีฬาอีกต่างหาก  เกล้าพลิกตัวขึ้นคร่อมฉัตร  กดฉัตรลงไปกับพื้น  ฉัตรดิ้นพล่านอย่างบ้าคลั่ง  แต่เอาเข้าจริงแล้ว  ฉัตรไม่สามารถต้านแรงของเกล้าได้เลย


แค่เพียงมือข้างเดียวที่กำรอบคอของฉัตร  แค่เกล้าออกแรงอีกนิด  กระดูกคอของฉัตรคงหัก


เกล้าไม่ทำแบบนั้นหรอก...ฉัตรรู้  เกล้าชอบทรมานมากกว่าจะทำให้ตายอย่างง่ายดาย


ฉัตรรู้สึกเหมือนทุกครั้ง....ที่ถูกเกล้าหลอกให้ตายใจ....ถูกหลอกให้คิดว่าจะหนีรอด.....






ก่อนจะถูกตะครุบเอาไว้ด้วยกรงเล็บที่แกร่งเยี่ยงราชสีห์
.
.
.
.
ฉัตรถูกเกล้าต่อยท้องจนจุก  มวยที่อุตส่าห์ทุ่มเทเวลาเป็นเดือนไม่ได้เกิดผลเลยแม้แต่น้อย  เกล้าก้มลงจูบ  ฉัตรกัดลิ้นเกล้า  ก่อนที่จะถูกตบจนหน้าหัน  รู้สึกถึงรสเค็มปร่าของเลือดที่กลบปาก  แก้มป่อง ๆของฉัตรแดงเป็นรอยมือ


“ไม่อยากทำให้เจ็บหรอกนะ  แต่ฉัตรดื้อนี่  ไหน ๆตอนนี้ฉัตรก็เก่งแล้ว  ไม่จำเป็นต้องอ่อนให้อีกแล้วสินะ”
“......”
“อย่าเงียบสิฉัตร  อยากจะพูดอะไรก็พูดสิ  เค้าอยากฟังให้จบ ๆ จะได้เล่นกับตัวให้สาสมกับที่อดทนรอซะที”


ฉัตรถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นลงมาหยอกล้อ  เกล้าตบฉัตรอีกฉาดหนึ่ง  คราวนี้ไม่แรงมาก  แต่ก็ทำเอาแก้มอีกข้างของฉัตรชาวาบ


หิน......ฉัตรนึกถึงคำพูดของหิน


ตอนนี้ฉัตรต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคนหนึ่ง


ตอนนี้ฉัตรรู้แล้วว่าเขาไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองจริง ๆ


“ซี๊ดดดดดด.....เค้าชอบนะ....ม้าพยศเนี่ย  แต่อย่างตัวน่ะ....ต้องเรียกว่าหมาพยศมากกว่า  หมาปอมด้วยสินะ  ไอ้ตัวเล็ก  หึหึ”


เกล้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  ขณะที่ส่วนกลางลำตัวยังคงทำงานอยู่อย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอในทุกจังหวะ


แผ่นหลังขาว ๆของฉัตร  ทำเอาคลั่ง  นานแค่ไหนแล้วนะ  ที่ไม่ได้ลงเส้นสายบนผืนผ้าใบ


เกล้าหยิบคัตเตอร์ขึ้นมา  จ้องมอง  ทั้งที่ตรงนั้นยงคงกระแทกเข้าออกเป็นจังหวะ  ฉัตรสะดุ้งตัวนิดหน่อย  ตอนที่เขาจรดมันลงบนหลังขาว ๆของฉัตร


“ทำเครื่องหมายไว้ดีมั้ย  ว่านี่เป็นของ ๆเค้า”


สลักชื่อเอาไว้  ลูกหมาตัวนี้จะได้ไม่หนีเตลิดไปไหนอีก  เขาคิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ แต่แล้วเกล้าก็เปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย


“ถ้าพี่ไม่ดื้อ  ไม่คิดแข็งข้อ  เค้าสัญญาว่าจะดีกับพี่มากกว่านี้  สัญญาว่าจะไม่ทำรุนแรงแบบวันนี้  แต่จะให้เลิกทำเรื่องแบบนั้นจริง ๆ คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกนะ  แต่จะพยายามเบามือก็แล้วกัน....รู้เรื่องมั้ย”
“โอ๊ยยยยย”


คมมีดกรีดลงมาอีกครั้ง  เมื่อฉัตรยังคงเงียบ  แผลไม่ลึก  แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บปวด


“อื่อ”
“ดี.....ถ้ารู้ตัวว่าสู้ไม่ได้ก็อย่าพยายามรู้มั้ย”


ฉัตรกัดฟันข่มความเจ็บปวด  เขาหลับตาลง  ปล่อยให้อีกฝ่ายปลดปล่อยความโหดเหี้ยมลงบนร่างกายเขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด


ยังแกร่งไม่พอ...

ยังเข็มแข็งไม่พอ...

แต่เกล้ารู้เอาไว้เถอะ....





ว่าคนอย่างพี่...ถ้าลองได้ฮึดสู้แล้ว....ไม่มีวันที่จะยอมแพ้เกล้าแน่นอน
.
.
.
.
.
.
(end)

แล้วฉัตรก็โดนอีกตามเคย  เอาน่าโดนแค่นี้จิ๊บจ๊อย  ที่น้องเกล้าโดนต่อยจนเลือดอาบล่ะ  ไม่น่าสงสารกว่าเหรอ

คงต้องรอพึ่งตัวช่วยแล้วล่ะฉัตรน้อย

[mutyamania]

คนอ่านหาย....หรือว่ามันไม่สนุกแล้วคะ  ไม่เอาจิ  กดเข้ามาอ่านแล้วก็อ่านต่อให้จบเถอะนะเค้าขอร้อง  5555+

[Zalzah_iP]

อ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกว่าเกล้าน่าสงสารอ่ะ (ถึงจะทำตัวให้ไม่น่าสงสารก็เถอะ 5555555)

[JK]

  หินช่วยที!!

[❁INDY_FAMILY❁]

ทำไมตอนนี้เรารู้สึกสงสารเกล้าอ่ะ ตอนนี้แอบหมั่นไส้ฉัตรนิดๆ

[Crossley]

มองยังไงฉัตรก็น่าสงสารอยู่ดีอ่ะ
คนโดนข่มขืนแบบไม่เต็มใจจะหาทางป้องกันตัวเองก็ไม่แปลก
แถมฝึกมาตั้งเยอะแยะสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ไปฝึกยิงปืนดีกว่านะฉัตร เห็นผลทันตา

[-west-]

สงสารเกล้านะ
แต่สุดท้ายก็ทำร้ายฉัตรอีกแล้วอยู่ดี
มันน่าให้หินซัดซะบ้าง

[Moose]

 

[Tassanee]

สู้แค่ไหน  ก็แพ้เหรอลูก

โถถถถถถถ  น้องฉัตรของพี่

[mutyamania]

แต่ฉัตรมันก็น่ารังแกมิใช่เหรอคะ.......

///// เอามีดกรีดหลังฉัตรเป็นชื่อ mutyamania  แล้วดึงแก้มให้ยืดย้วย

[Satang_P]

 

[Pippin_Fujoshi]

ตัวละครในเรื่องนี่น่าสงสารสุดๆเลยค่ะ... (ยกเว้นเกล้า ไอ้สงสารก็สงสาร แต่ดันน่าตบกว่า)
โรคจิต วิปริต ซาดิสม์ นานๆทีอ่านแบบนี้ที หัวหมุนเลยค่ะ //เมาความดาร์ก
อ่านแล้วสงสัย มีบรรทัดไหนที่เกล้าเป็นปกติบ้างมั้ยเนี่ย
คิดว่าหินดูปกติที่สุด แต่น่าจะน่าสงสารที่สุด ถ้าเราเดาปมของหินไม่ผิดล่ะก็นะ
ฉัตรดูมีความมาโซในตัว มองไปมองมาก็เหมาะสมกับไอ้คนซาดิสม์แบบเกล้า
เป็นเรื่องที่เดาทางจบไม่ถูกเลยค่ะ

ได้แต่หวังว่าคนเขียนจะไม่ทำร้ายคนอ่านอย่างเรามากเกินไปนะคะ...

//นั่งรอตอนต่อไป

[_Piglet_]

สนุกมากค่ะ >......<

แอบโรคจิตเบาๆนะพี่น้องคู่นี้ 55555555 

[Nano PL]

อืม น่ากลัววววว

[mutyamania]

ก็มาดันบ้างอะไรบ้าง....

[naruxiah]

สนุกค่ะสนุก รู้สึกดีกับตอนลองของนะ  ฉัตรเป็นคนจริงๆ คนที่พร้อมจะสู้อ่ะ

แค่นี้ก็รู็สึกดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้ต่อยมัน แกร่งไม่พอก็ไม่เป็นไร

พยายามใหม่นะฉัตร    เกล้าแมร่งจิตไม่หายจริงๆ 

  เค๊าสนุกนะเรื่องนี้ ชอบมาก   

[Aomampapeln]

ว้า!!แอบเสียดายนึกว่าฉัตรจะรอดไปไกลมากกว่านี้อีกสักนิดและแล้วก็เสร็จเกล้าอีกเหมือนเดิมคำพูดของเกล้าเหมือนจะดูดีนะแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์สุดๆ

[enzang2660]

สงสารฉัตรอีกแล้ว  ฮึดไว้ลูกสู้มันๆ><

[maru]

รักของเกล้าแปลก ๆ ดีนะเนี่ย

[mutyamania]

Chapter 13 ทางเลือกของฉัตร......



ความสัมพันธ์ของฉัตรกับเกล้าเริ่มย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ.....จากที่เดิมนั้นแย่อยู่แล้ว


“ฉัตร....เปิดเทอมแล้วนะ....ตัวจะไม่ไปเรียนเหรอ”


เกล้าบอกกับร่างที่นอนทอดยาวบนเตียงนอน  พี่ชายของเขาถูกล่ามโซ่เอาไว้  ทั้งแขนและขา  ดวงตาเหม่อลอยของฉัตรจ้องมองเพดานห้องสีขาว.....


จ้องมองความว่างเปล่า....อย่างไร้ซึ่งจุดหมาย


“จริงสินะ....พี่ถูกล่ามโซ่เอาไว้นี่นา...หึหึหึหึ.....เค้าอาบน้ำให้ตัวนะฉัตร”


ตลอดช่วงปิดเทอมย่อยที่เหลือ  มันคือที่สุดของนรกสำหรับฉัตร  ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางร่างกาย  แต่เป็นหัวใจดวงน้อย  ที่ถูกกระทำทารุณจนสิ้นหวัง  ฉัตรสิ้นหวัง  เขาจึงได้แต่นอนนิ่ง  เพื่อให้อีกฝ่ายนั้นเล่นกับร่างกายของเขาได้ตามใจชอบ  ไม่กินจนกว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากชวน  นอนเมื่อรู้สึกอยากนอน  ธุระทุกอย่าง  ฉัตรปล่อยให้น้องชายเป็นคนจัดการ  ราวกับเป็นผู้ป่วยอัมพาต



ก็จะให้ฉัตรทำอะไรได้อีกล่ะ....



แต่เปล่าเลย....เกล้าไม่รู้หรอก  ว่าฉัตรเองก็เรียนรู้บางอย่างจากเกล้าเหมือนกัน



หลอกให้อีกฝ่ายตายใจ  ก่อนที่จะเชือดเหยื่อให้ตายอย่างช้า ๆ




ในหัวของฉัตรเต็มไปด้วยความคิดหลายอย่าง  คิดที่จะหนี....คิดที่จะแก้แค้น....คิดที่จะทรมานอีกฝ่าย











หรือไม่ก็ตาย ๆไปเสีย......

“ดื้อนะเราอ่ะ.....คิดเหรอว่าพี่ทำแบบนี้แล้วชนะเค้าได้น่ะ”
“.....”
“ตามใจนะ  ถ้าไม่อยากพูด....”
“.....”
“พี่นี่มัน....นึกว่าจะเชื่อง  ที่ไหนได้  นี่ไม่กลัวกันแล้วงั้นสิ  คราวนี้เค้ากรีดหลังพี่จริง ๆเลยดีมั้ย  กรีดแม่งให้เละทั้งหน้าทั้งตัวเลย  ดูซิ  คราวนี้ยังคิดจะหนีเค้าอีกมั้ย  ต่อให้ปล่อยไปแล้ว  ตัวยังจะกล้าไปหรือเปล่า....หึหึหึ”
“เกล้า”
“ยอมพูดแล้ว  แหม่.....พูดน้อยเนอะ.....คำแรกในรอบสองสัปดาห์เชียวนะนี่  นึกว่าจะเป็นปีเสียอีกน่ะ”
“.....”

ฉัตรจ้องมองน้องชายตาแป๋ว  ตาของฉัตรนั้นโตและกลมบ๊อก  ยามที่ดุนั้น  ตาของฉัตรจะขุ่นมัว  ครั้งพอทำเฉย ๆ ก็ดูออดอ้อนโดยอัตโนมัติ  แต่ดวงตาของฉัตรในตอนนี้  ดูเหมือนจงใจที่จะอ้อนอีกฝ่าย  มันจึงดูน่าฟัดเป็นสิบเท่า....

“กล้ามตัวหายไปเยอะเลยนะ  แต่แบบนี้แหละน่ารัก  ฉัตรตัวเล็ก ๆน่ารักจะตาย  เหมือนเด็กประถมดีน่ะ”
“อื่อ”
“พูดออกมาสองคำแล้วนะฉัตร  ให้ตายเถอะ  ฉัตรทำเค้ามีอารมณ์ตลอดเวลาจริง ๆ”
“พี่ยอมเกล้าแล้ว”
“เค้าควรจะเชื่อพี่ดีมั้ย”
“ดื้อไปก็ไม่มีประโยชน์  แถมยังเจ็บตัวกว่าเดิมอีก”
“นั่นมันก็ถูกฉัตร....แต่ถึงตัวคิดจะหนี...หรืออะไรก็ตามแต่  รู้ไว้เลยว่ามันไม่มีทางสำเร็จ”
“แล้วพี่ต้องทำยังไง  เกล้าถึงจะไม่.....เอ่อ.....รุนแรงน่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไร  เพราะยังไงเค้าก็ชอบเล่นแรงกับฉัตร  ไม่มีทางที่จะเลิกได้หรอก  ฉัตรรู้เอาไว้แค่นี้ละกัน  เพียงแค่ฉัตรไม่ดื้อ  ฉัตรก็อาจจะเจ็บตัวน้อยลง  แล้วก็อาจจะมีรางวัลอะไรให้อีกนิดหน่อย”
“เกล้า...”
“ยิ่งพี่ขอร้อง  เค้าก็ยิ่งหมั่นเขี้ยว  แล้วพี่เองนั่นแหละจะยิ่งโดนหนักกว่าเก่า”


เกล้าบดขยี้จูบฉัตร....อ่างอาบน้ำช่างแคบ  และแสนอึดอัดสำหรับฉัตร  สำหรับการที่มีเกล้าแช่อยู่ด้วย  เพียงแค่ร่างกายอันใหญ่โตของอีกฝ่ายพลิกคร่อม  ฉัตรรู้สึกเหมือนเกล้าคือโลกทั้งใบของเขา  โลกที่แสนมืดหม่น  โลกที่ชั่วร้าย  ดวงตาของเกล้าคือดวงอาทิตย์ที่แผดเผา  รอยยิ้มของเกล้าเหมือนกับสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมา  ลมหายใจของเกล้าร้อนราวกับทะเลทราย


แต่ฉัตรตัดสินใจแล้ว  ว่ามันจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม  ฉัตรอยากจะเห็นเกล้าเจ็บปวดบ้าง  ไม่ใช่ร่างกาย  แต่เป็นหัวใจ  เกล้าจะต้องตายอย่างโดดเดี่ยว  และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยมีแต่ความคลุ้มคลั่ง


ฉัตรต้องให้ใครสักคนช่วย


ช่วยพาเขาหนีไปจากเกล้า....ในเวลาที่เหมาะสม


เขาต้องการให้เกล้ารัก  รักเขาจริง ๆ แล้วเมื่อนั้นแหละ  เขาจะหนีไปจากเกล้า 






ในวันที่เกล้าตายใจ!!!!
.
.
.
.
.
.

"ไงไอ้ฉัตร....สภาพเหี้ยมากเลยรู้ตัวมั้ย” 


นั่นคือประโยคแรกที่หินเอ่ยทักทายเขา  หลังจากที่ไม่ได้เจอกันร่วมเดือน


“ทำไมวะ....เหี้ยตรงไหน  กูออกจะเลี้ยงมันดี”


หินเอ่ยทักฉัตร  แต่เกล้ากลับเป็นฝ่ายโพล่งขึ้นขัด  ฉัตรยิ้มแหย ๆ พยายามทำหน้าตาให้สดใส  ร่างกายของฉัตรไม่ได้โทรม  เพียงแค่ท่าทางการเดิน  กับสีหน้าของฉัตรเท่านั้นที่ดูเหมือนคนป่วย  และหินเองก็สามารถสัมผัสได้


หินรู้....ไม่ใช่แค่ระแคะระคาย.....แต่หินมั่นใจ....ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัตร  และรู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนทำ


ใช่....


หินเคยถูกกระทำมาก่อน.....เมื่อตอนที่เขายังเด็ก  ร่องรอยบนตัวฉัตร  ไม่ใช่รอยฟกช้ำที่เกิดจากการปะทะปกติ  ตำแหน่งของรอยพวกนั้น  ร่องรอยที่หินมีโอกาสได้เห็นตอนที่ฉัตรถอดเสื้อ  มันอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ควรจะอยู่.....


ร่องรอยแห่งการทารุณ


ร่องรอยจากการร่วมเพศ




การร่วมเพศที่สุดแสนจะวิปริต!!!!




ต้องช่วยฉัตร.....ต้องช่วยให้ได้!!!!
.
.
.
.
.
“อยู่นิ่ง ๆสิฉัตร”


พอฉัตรเริ่มกลับไปเป็นเหมือนเดิม  เกล้าก็เริ่มอ่อนโยนขึ้น  อะไรที่เกล้าไม่ชอบ  ฉัตรจะพยายามหลีกเลี่ยง  ทั้งเรื่องหิน  และคนอื่น ๆที่เข้ามาวุ่นวาย  ไม่ว่าจะชายหรือหญิง

เอาเข้าจริง ๆแล้ว  คนที่คิดไม่ดีกับฉัตรนั้นไม่ค่อยมีหรอก  ส่วนใหญ่จะรู้สึกเอ็นดูกับบุคลิกภาพนอกที่เหมือนเด็กน้อยของฉัตรมากกว่า  หากไม่ใช่พวกโรคจิตที่ชอบร่วมรักกับเด็กผู้ชาย  ฉัตรก็แค่ตุ๊กตาที่แสนจะน่ากอดเท่านั้นแหละ

ฉัตรระวังตัว  ไม่ให้ใครเข้าใกล้  ทั้งต่อหน้าเกล้า  และตอนที่เกล้าไม่อยู่  กลัวเกล้าจะแอบมองน่ะสิ  ซึ่งฉัตรก็จะมีวิธีของฉัตร  เวลาที่ใครสักคนพุ่งตรงมาหา  ก็แค่แกล้งทำเป็นหลับหรือป่วยเพื่อตัดบทเสีย  ก็เท่านั้น

แต่จะให้รอดพ้นเลยนั้นเห็นจะยาก  ถ้าเกล้าคิดที่จะแกล้ง  ต่อให้ไม่ทำผิด  เกล้าก็หาเรื่องแกล้งได้อยู่ดีนั่นแหละ

แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก  เกล้าแค่เห็นว่าเล็บเท้าของฉัตรนั้นยาวเกินไป  ก็เลยอาสาจะตัดให้ก็เท่านั้นแหละ

“พี่ทำเองก็ได้เกล้า”
“อย่าขัดใจเค้าสิ”
“อื่อ”
“น่ารักมากฉัตร....นี่....ตัวจำได้มั้ย  เรื่องที่เค้าเคยบอก....ที่เค้าถามว่า....เราสามารถรักกันแบบคนรักได้มั้ย  ตอนนี้เค้าอยากได้คำตอบจากฉัตรอีกครั้งนึงน่ะ”


สำคัญด้วยเหรอเกล้า....ตอบอะไรออกไป....ก็ใช่ว่าเกล้าจะเชื่อ....

โกหกก็ถูกลงโทษ...

พูดความจริงก็ถูกลงโทษ....

มันอยู่ที่ว่าเกล้าอยากได้ยินแบบไหนมากกว่า

แต่ถึงฉัตรตอบว่าใช่...เกล้าก็ต้องบอกว่าฉัตรโกหก  ต่อให้ฉัตรต้องการจริง ๆก็ตามทีเถอะ  แล้วเกล้าก็ลงโทษฉัตรอยู่ดี


“แหะ..แหะ....พี่ตามใจเกล้าก็แล้วกัน”
“น่ารักมากฉัตร  เข้าใจแล้วใช่มั้ย  ว่าทุกอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัตร  เริ่มฉลาดแล้วนี่”
“แล้วพี่ต้องทำยังไงบ้างเหรอเกล้า”
“ก็ทำเหมือนที่แฟนเค้าทำกันไง  อะไร ๆที่มันโรแมนติกน่ะ”
“แล้วเกล้าไม่กลัวคนมองแปลก ๆเหรอ”
“ช่างแม่งมันดิฉัตร  เราไม่ได้ปี้กันกลางถนนนี่หว่า  ก็แค่อะไรหวาน ๆ อย่างเช่น  ฉัตรหอมแก้มเค้า  เป็นรางวัลที่เค้าตัดเล็บให้ฉัตรไง”
“ได้สิเกล้า”


ฉัตรหอมเกล้า....เสร็จแล้วก็ลุ้น  ลุ้นว่าเกล้าจะหาว่าเขาเสแสร้งแกล้งประจบ  แล้วหาเรื่องลงโทษกันหรือเปล่า  แต่เกล้าก็ไม่ได้ทำ  เกล้าแค่ขยี้หัวฉัตรเบา ๆเท่านั้นเองแหละ


บางทีเกล้าก็อาจจะไม่ได้ตั้งใจ  แต่ว่านะเกล้า....


เกล้ากำลังตัดเล็บเท้าให้พี่อยู่นะ!!!.....มือของเกล้าน่ะเฮ้ย!!!!!


“อยากให้ตอนทำกัน  ฉัตรมีความสุขแล้วก็เต็มใจกว่านี้  ถึงฉัตรจะไม่ชอบก็เถอะ”
“พี่จะพยายามนะ”
“ต้องทำให้ได้ต่างหาก  รู้ใช่มั้ย  ว่าถ้าทำให้เค้ามีความสุข  ฉัตรเองก็จะสบายไปด้วย”
“อื่อ”
“ต่อไปนี้ห้ามเรียกแทนตัวเองว่าพี่  เรียกแทนตัวเองว่าฉัตร  เข้าใจมั้ย”
“อื่อ”
“ไม่อื่อ....ครับ....ต่อไปเวลาฉัตรตอบรับเค้า  ฉัตรต้องตอบว่าครับ”
“ครับ”
“ฉลาดมากฉัตร....เค้ากำลังพยายามอยู่นะ  ที่จะไม่รุนแรงกับฉัตรมากเกินไปนักน่ะ  เพื่อฉัตรเลยนะ  แต่มันต้องค่อยเป็นค่อยไป  จะให้หักดิบเลยก็คงไม่ได้  แต่ถ้าฉัตรทำให้เค้าตื่นเต้นกับเรื่องอื่นได้มากกว่า  มันก็อาจจะช่วยได้นะ  เช่นลองจู่โจมเค้าดูบ้างไง”
“ครับ”
“ทำสิ”
“อาบน้ำก่อนสิเกล้า”
“เออ....ลืมไปเลยเนอะ  ตีนฉัตรเหม็นเหมือนกันนะนี่”
.
.
.
.
.
เพื่อให้เกล้าตายใจ  ฉัตรต้องกลั้นใจทำทุกอย่างที่เกล้าสั่ง


จะให้ฉัตรรุกเกล้าเนี่ยนะ  บ้าไปแล้ว  ฉัตรไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอย่างว่าเหมือนเกล้านี่  เซ็กส์ที่ฉัตรเคยมีก็มีแค่กับเกล้า  คนที่ทำก็คือเกล้า  ไม่เหมือนเกล้าที่ประสบการณ์โชกโชน


“ซี๊ดดดดดฉัตร.....ตรงนั้นแหละ....เด็กดี”


ฉัตรใช้ปากให้เกล้าอย่างฝืดฝืน  ทุกทีเกล้าจะเป็นคนสั่งฉัตร  แต่ตอนนี้เกล้าบอกให้ฉัตรเป็นฝ่ายเริ่ม  ฉัตรจึงทำทุกอย่างไปโดยอัตโนมัติ....


“จำที่สอนได้มั้ย  ห่อลิ้นน่ะ...อย่างนั้นแหละ  อมเข้าไปลึกอีกสิฉัตร”
“แค่ก ๆ ๆ ๆ”
“อย่าหยุดจนกว่าเค้าจะเสร็จ”

ฉัตรอดทนทำจนกระทั่งเกล้าเสร็จ  พอเสร็จแล้วก็ต้องเลียกินให้หมด  มันก็ไม่ต่างจากที่เคยทำนักหรอก  เพียงแต่ว่าฉัตรกำลังทำโดยที่ไม่มีเกล้าคอยสั่งเท่านั้นเอง

“อืมมมม....มันก็ไม่เห็นจะต่างจากเดิมตรงไหน”
“ก็พี่ไม่รู้จะทำยังไงนี่เกล้า”
“นั่นสิเนอะ  ก็ตัวไม่เคยทำกับใครนอกจากเค้านี่นา  จริงสิฉัตร  ตัวยังไม่เคยออนท้อปเองเลยนี่นะ  แบบว่ากดตัวลงมาโดยที่เค้าไม่ต้องขยับน่ะ...ทำได้มั้ย”
“ได้สิเกล้า”
“เออนี่..”
“หืมมม”
“บอกแล้วใช่มั้ยว่า....”
“ฉัตรขอโทษนะเกล้า  ก็ฉัตรไม่ชินปากนี่นา”
“หึหึหึหึ”


ให้ตายเถอะ  รู้สึกสกปรกเป็นบ้า  กลายเป็นว่าตอนนี้  ฉัตรเป็นผู้ร่วมกระทำบาปโดยสมบูรณ์เสียแล้ว....บาปแห่งการเสพสังวาสกับพี่น้องร่วมสายโลหิต  คราวนี้เป็นเขาที่ทำอย่างเต็มใจ  เต็มใจไม่ใช่เพราะอยากทำกับน้อง  แต่เต็มใจที่จะทำกับน้องเพื่อให้ตัวเองได้แก้แค้นต่างหากล่ะ 


มันจะบาปกว่าเดิมไหมนะฉัตร....






นั่นสิ...
.
.
.
.
.
.
.
.
(end)


สู้ ๆนะน้องฉัตร  เพื่ออิสรภาพ....
..................................