บทที่ 9 Turning Point
ไอ้ไนท์มันออกไปแล้วครับ ตอนนี้เหลือแค่ผมนั่งอยู่ที่โซฟาเพียงคนเดียว ทีวีจอพลาสม่า 42 นิ้วตรงหน้าส่งเสียงสื่อภาพอะไร ผมไม่รับรู้ ที่จริงบอกว่าไม่อยากจะรับรู้อะไรเลยมากกว่า ฮ่าๆ ว่าแต่ว่าคนเรานี้มันเปลี่ยนอารมณ์กันได้ง่ายๆ ขนาดนี้เลยเหรอ
หนึ่งนาทีก่อนหน้านี้ ก่อนเสียงประตูจะปิดลง ก่อนแผ่นหลังกว้างนั้นจะลับหายไปจากสายตา ผมยังคงมีรอยยิ้มประดับใบหน้า ยังคงปากดีกวนตีนได้แบบไม่เจียมสังขาร แต่ตอนนี้ผมเพิ่งรู้สึกว่า ห้องไอ้ไนท์มันกว้างขนาดนี้เลยเหรอ? ทั้งกว้างและเงียบ ไม่น่าอยู่สักนิด
ผมเหม่อมองผ่านกระจกใสบานใหญ่ ทิวทัศน์ต่างๆ ล้วนเหลือเพียงเงารางๆ ไม่อาจแยกระหว่างความจริงกับความฝัน ใบไม้สีเขียว ท้องฟ้าสีขาวสว่าง ช่างต่างจากอารมณ์หม่นหมองของผมนัก น้ำตาลูกผู้ชายจะกลั้นไว้ได้นานแค่ไหนกันนะ
ผมกับมัน หึ ทำไปแล้วจริงๆ ด้วยสินะ ทำในฐานะเพื่อน หึ หึ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ผมจะแกล้งเข้มแข็งต่อไปดีไหมนะ? ผมจะทนอยู่ในสภาพนี้ได้อีกนานแค่ไหน จะผิดไหมถ้าผมอาศัยเวลานี้หายตัวไปซะ
‘ผมไม่ได้หนี แต่ขอถอยหลังไปตั้งหลักสักสองสามก้าว’
.
.
.
ไอ้ที่ว่าไม่ได้หนีน่ะ ที่จริงผมโกหก แล้วที่ว่าโล่งใจน่ะ ผมก็โกหกอีกเหมือนกัน
คนเราก็เหมือนเหรียญมีสองด้าน ไม่มีใครฝืนแสดงแค่ด้านสว่างของตัวเองได้ไปตลอดหรอก
Whenever you hit the sky, Feel like you live a lie, And your world is a broken dream,
Don't lose your faith in love,........
ใครมันบังอาจปลุกกูออกจากภวังค์ฟร่ะ แม่งง ขอกูอยู่กับด้านมืดของตัวเองนานๆ หน่อยไม่ได้รึไง แล้วใคร ใครมันเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้กูอีกแล้ววะ ฮึ่ย!! (พี่เปลี่ยนเองครับ แหะๆ /พี่นัท) (แอบไปเปลี่ยนตอนไหนล่ะฟ่ะ แฮ่ๆ /เวย์) (ก็ตอนกลับจากบางแสน เวย์หลับอ่ะ อย่าขู่ดิ พี่กลัวแล้ววววว /พี่นัท)
‘ ท่านนุสุดหล่อ’
โทรมาได้จังหวะเหลือเกินนะมึง ไอ้เวรนุ
“เชี่ยนุ” กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึงงงงง
“อ้าว ไอ้นี่ กูไปทำอะไรให้เนี่ย อยู่ดีๆ มาด่ากูเฉย”
“มึงทำกูเสียตัว”
.
.
.
“ฮะ...ฮ้า มึง มึงว่าไงนะ!!” มึงตกใจไม่แปลกหรอก แต่ว่าทำไมมันตอบสนองช้าจังวะ
“ก็อย่างที่ได้ยิน”
“อ่ะ เอ่อ มึง ทำใจดีๆ ไว้นะ ใจเย็นๆ นะเว้ย อย่าเพิ่งคิดสั้น” - - กูผิดเองแหละ กูผิดเอง ผิดตั้งแต่แรกที่หวังพึ่งคนอย่างมึง
“สัดนุ อย่ามากวน กูไม่ได้ญาติเสีย แต่ถ้ามึงอยู่ใกล้ๆ มันก็ไม่แน่ หึหึ”
“อ้าว เกี่ยวไรกะกู” สาบานดิว่านี่คือคำพูดของคนที่กูเรียกว่าเพื่อน คนที่ออกตัวให้คำปรึกษา (บ้าๆ) กับกูซะอย่างดิบดี ไอ้ชั่วเอ๊ย
“อย่าให้กูเจอนะมึง เชี่ย ก็เพราะไอ้แผนบ้าๆ ของมึงนั่นแหล่ะ แม่งงง ให้กูขัดใจมัน เป็นไงล่ะมึง นี่ขนาดกูเพิ่งเริ่มทำไปได้แค่ข้อเดียวนะ แม่ง เล่นกูซะระบม”
“ฮ่าๆ กูว่าแล้ว”
“ฮะ เมิงว่าไงนะ อย่าบอกนะว่ามึง......” นี่ผมหลงผิดอะไรหรือเปล่าวะ ทำไมรู้สึกเหมือนติดกับเข้าอย่างจัง
“อะไร กูไม่ได้วางแผนให้เพื่อนเสียตัวหรอกน่า มึงนี่ก็ กูแค่คิดเล่นๆ ว่าบางนี้อาจมีคนเริ่มฉลาดก็ได้” มันทำเสียงเจ้าเล่ห์ซะจนผมนึกหน้ามันออก นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ ผมได้ประเคนตีนให้มันกินก่อนนอนไปแล้ว
“สัดนุ ดีๆ ดิวะ อย่ากวนกู”
“โอเคๆ ว่าแต่มันไปไหนวะ”
“ซุปเปอร์”
“แล้วเท่าไรวะ”
“..หก”
“เชี่ยไนทททท แม่งงง ฮ่าๆ แสดงว่ามีฝีมือพอตัวล่ะสิเพื่อนกู” เสียงร่าเริงเหลือเกินนะเมิง
“มันเก่ง” อ๊ากกก ลืมตัวพูดไปได้ไงวะเนี่ยกู เสียเชิงหมด ไอ้นุถึงกับปล่อยก๊ากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เอาเหอะ ยังไงกูก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่
“ฮ่าๆ ก็ดีแล้วนี่หว่า มึงก็ดูท่าไม่ได้ไม่ชอบ” เออ เอาคำตอบตรงๆไหม กูชอบว่ะ
“เออ มันก็ใช่ แต่ว่ากู....” มันเป็นความรู้สึกที่หลากหลายจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ ไม่ใช่ดีใจ ไม่ใช่โล่งใจ แต่ว่าอึดอัดราวกับได้ทำเรื่องที่ไม่สมควรลงไปอย่างนั้นแหละ
“มึงกลัว? เพราะไอไนท์มันเจ้าชู้ แถมยังแอนตี้พวกแบบนี้ใช่หรือเปล่า มึงกลัวว่ามันกำลังนึกเสียใจที่มีอะไรเกินเลยกับมึงเมื่อคืนใช่ไหม”
“.....” ความรู้สึกอึดอัดที่ผมบรรยายไม่ถูกที่แท้ก็คือความกลัวหรอกเหรอ? ที่ไอ้นุพูดมามันตรงใจผมทุกอย่าง ผม...เป็นอย่างที่มันว่าจริงๆ นั่นแหละ
“แล้วมึงจะเอาไงต่อไป จะถอย? หรือจะติดเครื่องชน?” ติดเครื่องชน? ไม่ใช่ดับเหรอวะนั่น เอาเหอะ ก็ใช้คำพูดสมเป็นตัวมัน แต่..นั่นสินะ มาถึงขึ้นนี้แล้ว ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้หรอกว่า ไอ้ไนท์มันไปซุปเปอร์ทำไม หึ มันก็คงมีเรื่องให้คิดเยอะเหมือนกัน
“กู กู....” ตอนแรกกูว่าจะหนีไปตั้งหลัก แต่คงไม่ทันแล้วล่ะมั้ง
แอ๊ดดดด
‘ไม่ทันแล้วจริงๆ ด้วย’ TOT
“มันกลับมาแล้วล่ะสิ กูได้ยินเสียงเปิดประตู” หูดีเหลือเกินนะมึง - -
“เออ”
“งั้นก็ลองคิดดูแล้วกัน แต่กูจะบอกอะไรไว้อย่างนะ ไอ้ไนท์น่ะ มันไม่โง่ถึงขนาดที่จะดูไม่ออกหรอกว่ามึงคิดยังไงกับมัน การเดิมพันด้วยความเป็นเพื่อนสามปีของพวกมึงน่ะ กูว่าไม่เสียเปล่าหรอกว่ะ” -ติ๊ด- อีกฝ่ายตัดสายไป พร้อมกับไอ้ต้นเรื่องคนเดิมที่เดินถือของพะรุพะรังเข้ามา
ถึงเวลาที่ผมจะติดเครื่องชนแล้วล่ะมั้ง??
“ใครโทรมาวะ”
“ไอ้นุ” มันยกคิ้วข้างหนึ่งอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร นอกจากเดินลิ่วๆ ไปจัดการเก็บข้าวของในมือ ก่อนจะเดินถือเบียร์เอามาส่งให้ผมกระป๋องหนึ่ง ของตัวเองก็กระป๋องหนึ่ง แล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ผม
ผมรู้จากท่าทีของมัน ว่าต่อไปคงเป็นเรื่องที่เราสองคนต้องเคลียร์ให้ชัดเจนสักที
“มึงจะพูด หรือจะให้กูพูด” มันว่า แล้วกระดกเบียร์ตามหลังอึกใหญ่ ผมมองหน้ามันอย่างค้นหา เอาจริงสินะ ก็ดี ไม่ว่ามันจะจบแบบไหน ผมก็จะให้มันจบลงวันนี้
“...มึง” ผมหลับตา กำมือแน่น เกร็งยิ่งกว่าอยู่ในศาลเสียอีก เมื่อไอ้คนข้างๆ มันกำลังจะพิพากษาความสัมพันธ์ของเรา
“..ที่มึงละเมอตอนเมา กับที่มึงละเมอเมื่อคืน หมายถึงกูหรือเปล่า?” คำถามของมันเล่นเอาผมใจหายวาบ ความร้อนพวยพุ่งจากหัวจรดตีน แต่ผมก็ข่มกลั้นความอายเอาไว้
“ถ้าหมายถึงประโยคที่ว่า ‘กูรักมึง’ ล่ะก็ใช่” มึงแน่มาก ไอ้เวย์ พูดออกไปแล้วรู้สึกตัวเบาขึ้นอีกโข เหมือนได้ปลดเปลื้องภาระที่แบกไว้มาเนิ่นนาน ผมไม่ได้เหลือบมองมัน แต่ก็พอจะจับได้ว่ามันสูดหายใจแรงกว่าปกติ คนข้างๆ นิ่งไปนานจนผมเริ่มใจไม่ดี แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรขณะที่มันกำลังใช้ความคิด ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของมึงแล้ว ไอ้ไนท์
“...นานแค่ไหนแล้ว” เสียงนิ่งๆ ของมันทำให้ผมเริ่มเป็นกังวล นึกสงสารตัวเองคิดมาตงิดๆ แววอกหักมันเริ่มจะส่อมาให้เห็น แต่ยังไงซะผมก็จะไม่ถอยอีกแล้ว
“สามปี” ผมตอบโดยไม่ลังเล
“ทรมานมากไหมที่ต้องอยู่กับกูแบบนี้”
“...กูไม่รู้ แต่กูไม่เคยเสียใจที่ชอบมึง แล้วมึงล่ะ เสียใจที่เมื่อคืน...” มีอะไรเกินเลยกับกู
“ไม่ กูไม่เคยเสียใจในสิ่งที่กูเลือก” ประโยคนี้ของมันทำเอาผมนิ่งค้าง ลมหายใจดูเหมือนจะชะงักไปเสียดื้อๆ เลือดลมยิ่งสูบฉีดเมื่ออีกคนหันมาประสานสายตายืนยันในคำพูดของตน
“เอ่อ..คือ...” แล้วยังไงล่ะโว้ยยย
“มึงรู้ใช่ไหมว่ากูไม่ได้เป็นเกย์ แล้วกูก็ไม่เคยนึกอยากจะเป็น” เพราะรู้ดีไง กูถึงทนเป็นเพื่อนกับมึงมาตลอด เพราะรู้ดีว่ามึงจะไม่มีทางรักกูอย่างที่กูเป็นได้
“กูรู้”
“แต่กูก็ยัง..อยากอยู่กับมึงตลอดเวลา ไม่อยากให้มึงไปสนิทสนมกับคนอื่นโดยที่กูไม่รู้ กูดีใจมากที่มึงบอกว่ามึงชอบกู กูหวงมึง ห่วงมึงมากกว่าตัวกูเองอีก ที่สำคัญ..กูดีใจที่เมื่อคืนมึงยอมเป็นของกู” คำพูดจริงจังนั้นทำให้หัวใจผมพองโต เท่านี้ก็พอแล้ว แค่นี้ แค่เพียงมันเห็นผมเป็นคนสำคัญขนาดนี้ก็เพียงพอแล้วจริงๆ ผมยิ้มให้มัน ยิ้มที่ไม่ได้ปั้นแต่งแต่อย่างใด
“ให้กูแค่นี้ก็พอแล้ว”
“ไม่ได้ กูไม่อยากเอาเปรียบมึง ....รอ รอกูหน่อยได้ไหม รอจนกว่ากูจะพร้อม จนว่ากูจะแน่ใจว่าใช่ แล้วกูสัญญาว่าถึงวันนั้น กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีก” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังยิ่งกว่าครั้งไหน ใบหน้าสงบนิ่ง นัยน์ตาคมกริบนั้นเต็มไปด้วยพลังมากมาย พลังที่ก่อให้เกิดความวาบหวามในใจ ความเชื่อมั่นที่เคยถูกบั่นทอน บัดนี้กลับถูกมันเรียกคืนจนมั่นคงอีกครั้ง
“...ได้ กูจะรอ ไหนๆ ก็รอมาตั้งนานแล้วนี่ ฮ่าๆ” ผมหัวเราะให้มันอย่างอารมณ์ดี แถมยังอุตส่าห์หลิ่วตาแซวมันอีกด้วย ในที่สุดใบหน้าเคร่งเครียดนั้นก็เริ่มเผยรอยยิ้มออกมา มือใหญ่ของมันเอื้อมมารั้งร่างผมเข้าไปกอดไว้ช้าๆ ทว่าแนบแน่นเสียจนได้ยินเสียงหัวใจสองดวงเต้นแข่งกัน
“อยู่กันอย่างนี้สักพักนะ”
“อือ”
ในที่สุดผมก็เริ่มมีหวังแล้วสินะ จะว่าไป ต้องไปกราบตีนขอบคุณไอ้นุมันหรือเปล่าว้า? ฮ่าๆๆ
“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่ว่ากูหึงมึงได้ใช่ไหม” อยู่ๆ มันก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา ทฤษฎีไหนของมันวะ? ไม่ใช่แฟน แต่หึงได้เนี่ย สาดด
“กูมีสิทธิปฏิเสธไหมวะ” ผมพูดอู้อี้กับหน้าอกมัน อึดอัดแต่กูก็ยอมทน ฮ่าๆ เพื่อซบอกมึง
“ไม่มี”
“แล้วมึงจะถามเพื่อ?”
“งั้นมึง” มันดึงผมออกจากอ้อมอก TOT กูยังไม่อยากไปง่ะ “เล่าเรื่องระหว่างมึงกับไอ้หมอให้กูฟังหน่อย โดยละเอียด”
“พี่นัทเขาเป็นพี่นะมึง เรียกดีๆ หน่อยดิวะ”
“ทำไมต้องเถียงแทนมัน” เอ้า ไอ้นี่ ก็พี่เขาไม่อยู่เถียงมึงนี่หว่า ถามโง่ๆ
“...กูปล่าว”
“หึ แล้วสรุปว่าไง มันมาจีบมึงเหรอ” อ่อ นี่กำลังหึงกูใช่ไหมวะเนี่ย หึหึ แกล้งมันหน่อยดีไหมว้า ฮ่าๆ
“กูไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่เขาเป็นคนดี อบอุ่น อยู่ด้วยแล้วสบายใจ” ว่าแล้วก็ทำสีหน้าเคลิ้มฝันราวกับได้พบเจ้าชายแห่งทรานซีวาเนีย เอ้า ว่าไปนู้น กูก็เวอร์ไป
ปึก!! มันจับผมกดกับโซฟาอย่างแรง สาดเอ๊ย ไม่มีถนอมกูมั่งเล้ย
“อ่ะ..อะไรวะ” ผมเสียงสั่นไปโดยอัตโนมัติ แม่ง บอกกูทีว่ามึงไปเรียนวิธีทำตาน่ากลัวอย่างนั้นมาจากไหน T^T
“แล้วชอบไหมล่ะ”
“ก็ชอบ..อุ๊บ” จุมพิตร้อนแรงบดขี้ริมฝีปากผมจนเจ็บ นัยน์ตาคนจูบกร้าวขึ้นอย่างน่าใจหาย ประกายกรุ่นโกรธราวกับผมไปฆ่าล้างโคตรมันก็ไม่ปาน
“เชี่ย แฮ่กๆ กูเจ็บ” แม่งง ปากแตกด้วย จูบปากนะเว้ย ไม่ใช่ตีน ไม่ต้องรุนแรงนักก็ได้
“ทำไมมึงหลายใจอย่างนี้วะ” มันพูดแล้วก็ผละไปนั่งหน้างอ เอามือกอดอก เสมองไปทางอื่นอย่างไว้ฟอร์ม เชี่ยเอ๊ย ทำไมมึงน่ารักอย่างนี้วะ? ผมแอบหัวเราะในลำคอ แม่ง โตเป็นควายแล้วยังงอนไม่เข้าท่า นี่กูต้องง้อตามประสาเพื่อนด้วยใช่ไหม
“เชี่ย น่ารักตายล่ะมึง กูชอบเขาแบบพี่ชายอ่ะ มึงเข้าใจไหม ก็กูมันลูกคนเดียวนี่หว่า มันก็ต้องอยากมีพี่น้องบ้างเป็นธรรมดา”
“กูก็ลูกคนเดียว ไม่เห็นอยากมี” มันพึมพำเบาๆ
“แต่กูอยากนี่” แม่ง ดูมัน ชอบให้โลกหมุนรอบตัวเองอยู่เรื่อย ความคิดใครก็ความคิดมันดิวะ มึงไม่อยากมีพี่ กูก็ต้องไม่อยากด้วยว่างั้นเหอะ
“...เดี๋ยวกูเป็นให้เอง”
“ฮะ!!”
“กูบอกว่าเดี๋ยวกูเป็นให้เอง มึงอยากได้พี่ ได้พ่อ ได้เพื่อน กูจะเป็นให้เองหมด ไม่ต้องไปหาคนอื่น เข้าใจ๊?” ฮ่าๆ ผมล่ะอยากหัวเราะออกมาให้ดังๆ ไอ้ขี้หวงเอ๊ย กูแอบดีใจนะเนี่ยมึง ยิ้มจนจะหุบไม่ลงอยู่แล้วเนี่ย
“..แล้วถ้ากูอยากได้เมียอ่ะ” อ๊าก หลุดปาก
มันหันมามองด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์ กับรอยยิ้มร้ายๆ ที่มุมปาก แม่งงง หน้าโคตรเจ้าชู้เลยมึง
“โทษที กูไม่ถนัด ถนัดก็แต่เอามึงทำเมียเท่านั้น”
“..ไอ้.. อุ๊บ อ่อย อู๊” (ไอ้..(ถูกจูบ)..ปล่อยกู๊)
.
.
.
(ฉากอัศจรรย์ ไม่มีซับไทเทิ้ล กรุณาใช้จินตนาการส่วนบุคคล)
------------------------------------------
ใครว่าไอ้เวย์มันง่าย - -
ยกมือ ฮ่าๆ
ปล. ไวท์เบื่อคนเล่นตัว ก๊ากกกก
หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54] (อ่าน 496759 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก