หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[yunjae_yusoo_mi]

เรารออยู่นะ ยังอีกหรอ

 

[dekying kukkig]

ยังรอเสมอๆ 

[MyTeaMeJive]

ตอนเทพเสือโคร่งภูผา

บทที่สามสิบเอ็ด

ฮ่องเต้จางฉวนแน่พระทัยว่าเทพเสือโคร่งภูผา ‘ต้อง’ มียาพิเศษตำรับหนึ่งในการดูแลสุขภาพของเฉินอวี้
พระองค์ทรงมีดำริที่ถูกต้องแล้ว
นับจากยาบำรุงขวดแรกเมื่อสิบปีก่อน เฉินอวี้ยึดถือว่าเป็นเครื่องหมายที่แสดงถึงการมีเทพเสือโคร่งภูผาอยู่ในชีวิต เพราะเมื่อยาขวดเดิมหมดลงก็จะยาขวดใหม่มาวางไว้ให้เสมอ
ยาขวดนี้คือความลับที่เฉินอวี้เก็บไว้เป็นส่วนตัวอยู่เสมอ นั่นคือหากทรงมีรับสั่งถามถึงยาที่เทพเสือโคร่งใช้รักษาอาการต่างๆ ชายหนุ่มก็จะถวายคำตอบว่ามิมียาอันใดที่พิเศษ
นี่มิได้พูดปด หากแต่เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ ยานั้นมิได้พิเศษในแง่ของการรักษา แต่เป็นยาที่ผลต่อจิตใจมาอย่างยาวนาน
กล่าวคือ ต่อให้ต้องไปอยู่ในที่ห่างไกล หรือมีช่วงเวลาที่มิได้พบเจอกันนานถึงเจ็ดปี ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความกังวลว่าจะถูกลืมเลือน แต่เมื่อพบยาขวดใหม่มาวางเปลี่ยนให้อย่างสม่ำเสมอก็รู้สึกยินดี ถึงแม้จะปรากฎไอเทพที่บ่งบอกว่า ผู้ที่นำยามาให้นั้นมิใช่เทพเสือโคร่งภูผา ก็ทำให้รู้สึกว่ามีความหวังว่าวันหนึ่งจะได้พบกัน
หรือต่อให้ต้องถูกลืมไปจริงๆ เฉินอวี้ผู้นี้ก็จะไปให้ถึงป่าสีทองด้วยตนเอง
แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เมืองเหอนานนับเดือนแล้วยาขวดเดิมหมดลง แต่ไม่พบยาขวดใหม่มาวางไว้ข้างที่นอน ชายหนุ่มก็ทอดเวลาอีกระยะหนึ่ง สุดท้ายจึงแน่ใจว่า ตนเองถูกตัดขาดแล้วจริง ๆ

รอยร้าวนั้นมีจุดเริ่มต้นจากภายในใจ ลุกลามไปทุกอวัยวะภายออกมาจนถึงผิวหนัง   
เสียงแก้วปริแตกที่ร่วงลงสู่พื้นซึ่งมองไม่เห็นนั้นสะท้อนเข้าสู่แก้วหู บาดลึกเข้าไปภายในสมอง

ในวันหนึ่งหลังจากที่ทำหน้าที่เป็นพระสหายดื่มพระสุธารสยามบ่ายกับฮ่องเต้จางฉวนเสร็จสิ้นลง รองแม่ทัพเฉินอวี้ก็ถอดตราประจำตำแหน่งที่ไหล่ทั้งสองข้างออก วางลงบนโต๊ะแล้วคุกเข่าลง

นี่มิได้อยู่เหนือความคาดหมาย

"เจ้ากับเรามีอะไรหลายอย่างเหมือนกัน โดยเฉพาะการที่จะก้าวไปให้ถึงจุดหมายที่ยืนอยู่เหนือคนที่เคยดูหมิ่น เป็นบุตรภรรยารองแล้วอย่างไร เป็นบุตรคนเล็กแล้วอย่างไร ในเมื่อสุดท้ายแล้วเราคือคนที่ยืนอยู่เหนือทุกคน"
รองแม่ทัพเฉินอวี้ไม่ได้ถวายคำตอบ พระองค์จึงมีรับสั่งต่อ
"ถ้าเราไม่ให้เจ้าไป เจ้าจะฆ่าตัวตายไหม"
ชายหนุ่มตอบตามตรง "ไม่พระเจ้าค่ะ กระหม่อมมีอีกอย่างน้อยสิบวิธีที่จะทำให้ฝ่าบาททรงโปรดให้กระหม่อมไป"
"ทันทีที่เจ้าพ้นจากการคุ้มครองของเรา ศัตรูที่เจ้าบ่มเพาะไว้นานหลายปีเหล่านั้น จะตรงเข้าหาเจ้าในทันที"
นี่คือความจริงเสียยิ่งกว่าจริง รองแม่ทัพเฉินอวี้เดินทางไปทั่วอาณาจักรเพื่อปราบปรามโจรป่า และผู้ที่ตั้งตนเป็นศัตรูกับฮ่องเต้ มีคนมากมายที่คิดแก้แค้นต่อเขา

ฮ่องเต้หนุ่มยังประทับนั่งอยู่ที่เดิม ทอดพระเนตรคนที่อยู่ผิดที่ผิดทางมาตลอดเวลานานกว่าสิบปีมานี้
ตั้งแต่ที่ทรงพบเจอครั้งแรก ก็คิดว่าเขาไม่สมควรที่จะต้องไปอยู่ในตำแหน่งเดียวกันกับบรรดานักฆ่า แต่เพราะพระองค์มีความรู้สึกที่สับสน ที่มีเทพเสือโคร่งภูผาเข้ามาเป็นตัวแปร ทำให้ทรงปรารถนาจะเห็นจุดสิ้นสุดความอดทนของคนผู้นี้ แต่ในวันที่เขาคุกเข่าลงเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขามาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว พระองค์กลับรู้สึกว่าตนเองเป็นผู้แพ้ และไม่อยากให้จากไป
"อีกสองวันไปที่ลานประลองทางฝั่งตะวันออกของเมือง หากเจ้าชนะ ข้าจะให้เจ้าไป"

เฉินอวี้ เดินออกมาจากวังหลวงเพียงลำพัง
จากที่เคยได้รับการทำความเคารพจากทหารชั้นผู้น้อย วันนี้ทุกคนล้วนหันหลังให้เมื่อเดินผ่าน
ตอกย้ำความรู้สึกว่าไม่เหลือใคร
แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ต้องก้าวต่อไป
เก็บเศษชิ้นส่วนของร่างกาย ลมหายใจ ที่ทิ้งไว้ตามรายทางเพื่อเป้าหมายที่ว่างเปล่า กลับมาเป็นตัวตนของเราเอง
ต่อให้เป็นตัวตนที่ไม่เหมือนเดิม แต่อย่างน้อยก็ยังมีลมหายใจ... 

เฉินอวี้กลับมาที่บ้านพักประจำตำแหน่งรองแม่ทัพ  ซึ่งมีเพียงอากังคนรับใช้ที่ดูแลกันมานานรอคอยอยู่
เช้าวันถัดมาชายหนุ่มตื่นนอนตอนเช้าแล้วมาฝึกดาบจากนั้นก็นอนพัก อ่านหนังสือแล้วออกมาฝึกดาบ หลังจากที่กินอาหารเย็น และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ชายหนุ่มก็เรียกให้อากังให้เข้ามารับกล่องไม้สามใบ
ใบหนึ่งฝากให้นำไปมอบให้กับเฉินอีจิ้ง พี่รองผู้ชักนำเข้าสู่เส้นทางราชการ
ใบหนึ่งฝากให้นำไปให้กับเฉินกั๋วสง พี่ชายร่วมมารดาซึ่งไม่ได้พบปะกันมานานหลายปี
บอกให้นำไปให้พวกเขาในบ่ายของวันพรุ่งนี้
และอีกใบหนึ่งเป็นของอากัง
"ขอบใจเจ้ามาก หลายปีมานี้ข้าทำให้เจ้าต้องเหน็ดเหนื่อย หลังจากที่มอบกล่องให้กับพี่รองและพี่สี่แล้วก็ขอไปให้ไกลจากเมืองหลวง อยู่ให้ห่างไกลจากการแก่งแย่งเพื่อครอบครองอำนาจ"
"นายน้อยขอรับ" อากังไม่เคยคิดว่าการดูแลนายน้อยผู้นี้จะเป็นความเหน็ดเหนื่อย ต่อให้บรรดาทหารเหล่านั้นจะดูน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ต้องเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด
เมื่อสั่งการแล้วก็กลับเข้าห้องเพื่อพักผ่อน

เช้าวันถัดมาเมื่ออากังเข้าไปในห้องนอนของนายน้อยก็ไม่พบแล้ว จึงรีบนำกล่องไม้ไปให้เฉินอีจิ้ง และเฉินกั๋วสงตามที่ได้รับคำสั่งมา จากนั้นก็เดินกลับมาที่บ้านพักประจำตำแหน่งซึ่งเงียบกริบ ไม่คิดจะหลบหนีไปให้ไกลตามที่นายน้อยสั่งไว้ ทั้งยังนั่งลงขวางประตูรอคอยอยู่ครึ่งวันก็ลุกขึ้นถอดถอนหายใจเดินก้มหน้า ลากเท้าออกจากเมืองไป
 
เครื่องแบบทหารและเครื่องหมายประจำตำแหน่งวางอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่บนอัฒจรรย์ด้านหนึ่งเพียงเดียวดาย
บนอัฒจรรย์และในสนามคือผู้ที่คุ้นเคยกันดี ตั้งแต่ อู่ติ้งเกา ซุนไปซื่อ เฉินหรุ่ย และสีจิ้นอันที่สอบเข้ารับราชการพร้อมกัน
เป็นห้าบัณฑิตจากเมืองหลวงเดินทางไปยังกองทัพตะวันตก
กลุ่มนักเรียนองครักษ์ที่เมื่อเรียนจบก็แยกย้ายกันไปรับราชการ แต่วันนี้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง
ยังมีหลี่กัง และเฉินฟู่ รุ่นพี่จากโรงเรียนองครักษ์ แม้แต่หม่าหย่งผิง รองแม่ทัพตะวันตกก็อยู่ที่นี่
เฉินอวี้ยกยิ้มมุมปาก ดูท่าฮ่องเต้จางฉวนจะมีพระประสงค์แน่วแน่ที่จะให้เขาต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่
แต่ข้อผิดพลาดก็คือ พระองค์ทอดเวลาไว้นานถึงหนึ่งวัน มากเกินพอในการรวบรวมตัวตนกลับคืนมา
เฉินอวี้ยามนี้จึงรอคอยด้วยความเยือกเย็นและแน่วแน่อย่างยิ่ง
ที่พระองค์ไม่มีรับสั่งให้ฆ่าตัวตาย หรือหาเหตุประหารชีวิต น่าจะเป็นเพราะพระองค์ใช้วิธีการนั้นต่อผู้อื่นมาแล้วหลายครั้งจนรู้สึกเบื่อหน่าย มิสู้ให้กลุ่มคนที่เขานับถือเป็นสหาย และเพื่อนร่วมงานกันมานานหลายปี ประลองดาบกับเขาจนล้มตายน่าจะสร้างผลกระทบได้ดีกว่า
หากออมมือให้เขา ย่อมถูกหมายหัวไว้
หากลงมือรุนแรงเด็ดขาดสังหารเฉินอวี้ได้สำเร็จย่อมได้ความชอบ
ที่สำคัญ การต่อสู้กับสหายจนกว่าเขาจะล้มลงไปเองเช่นนี้มันน่าตื่นเต้นและแปลกใหม่จริงๆ
พระองค์ทรงหลงลืมไปว่า ทุกคนในที่นี้คือนักรบที่มีศักดิ์ศรี การต่อสู้ในลักษณะนี้ไม่ได้ทำให้ภาคภูมิใจ ดังนั้นแล้วแม้ว่าที่นี่จะมีคนอยู่จำนวนมาก แต่กลับเงียบสงบจนได้ยินเสียงสายลม
ใกล้ยามเที่ยงฮ่องเต้จางฉวนเสด็จมาถึง และประทับบนพระแท่นสูงทางทิศเหนือของสนาม เฉินอวี้หันไปหยิบเครื่องแบบ แล้วก้าวเดินไปเบื้องหน้าวางเครื่องแบบ และดาบสั้นพระราชทานลงแทบพระบาท
"จะไปจริง ๆ หรือ"
เฉินอวี้ตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่าต้องการจากไป
"ต่อให้เหลือเพียงวิญญาณก็ยังคิดจะไปเช่นนั้นหรือ"
ชายหนุ่มถวายคำตอบเช่นเดิม
"หากเอาชนะพวกเขาได้ เราจะให้เจ้าไป"
"ขอบพระทัยที่ทรงเมตตากระหม่อมมานานหลายปี ขอพระองค์มีพระชนมายุหมื่น ๆ ปี"
เฉินอวี้ลุกขึ้นยืนและกล่าวถวายคำตอบที่ทรงถามไว้เมื่อวันก่อน
"ข้าพระองค์ไม่ได้ต้องการจะเป็นที่หนึ่ง ไม่เคยโกรธเกลียดพี่ ๆ ถึงขนาดนั้น ยอมรับว่าเคยรู้สึกน้อยใจ ที่ต้องอยู่ในลำดับสุดท้ายภายในบ้าน แต่ความรู้สึกเหล่านั้นเปลี่ยนไปตามเวลา เรียนเก่งกว่าทุกคนแล้วอย่างไร เป็นที่หนึ่งแล้วอย่างไร เป็นรองแม่ทัพแล้วอย่างไร จนวันหนึ่งจึงแน่ใจว่าความฝันของข้าพระองค์ไม่ได้ยิ่งใหญ่ ก็แค่อยากมีบ้านสักหลังให้มารดาพักอย่างสุขสบาย เพียงแต่ในวันที่มีบ้าน มารดาก็ไม่อยู่แล้ว จึงไม่รู้ว่าที่พยายามมาตลอดเพื่ออะไร ความฝันเล็ก ๆ นี้ฝ่าบาทคงไม่เข้าพระทัย แต่สำหรับข้าพระองค์แล้วการมีชีวิตในแต่ละวันเพื่อกลับไปกินข้าวกับมารดาคือความสุข ขณะที่ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนไป ผู้คนทำความเคารพเราปฏิบัติต่อเราเปลี่ยนไปตามตำแหน่งหน้าที่ของเรา มีแต่บนโต๊ะอาหารในห้องครัวนั้น มีเพียงมารดาคาดหวังให้กระหม่อมกินให้อิ่ม และพักผ่อนให้มาก ไม่ว่าจะเมื่อไหร่สิ่งนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน"
เฉินอวี้คลี่ยิ้มงาม 
แม้ภาพความฝันที่เฉินอวี้เล่าถวายพระองค์จะงดงาม แต่ฮ่องเต้จางฉวนไม่เข้าใจคำกล่าวเหล่านั้น เพราะสำหรับพระองค์แล้วสิ่งที่ต้องการคือราชบัลลังก์ และการอยู่ในราชบัลลังก์ให้ยาวนานที่สุด
ส่วนเรื่องที่ว่าความผาสุกของประชาชน นั่นคือหลักประกันในการอยู่ในราชบัลลังก์ และคือข้ออ้างเพื่อกำจัดศัตรูของพระองค์ต่างหาก 
ดังนั้นแล้ว พระปุจฉาของพระองค์ต่อเฉินอวี้จึงเกี่ยวกับเทพเสือโคร่งภูผาผู้นั้น
ผู้ที่เบื้องหลังความก้าวหน้าในหน้าที่การงานของเฉินอวี้มานับตั้งแต่ก้าวแรก โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้
"ไม่ใช่เพื่อ..."
"ก็อย่างที่พระองค์ทรงมีพระดำริ นึกอยากจะมาก็มา อยากจะใช้ให้ไปบุกน้ำลุยไฟก็สั่งมา พอขัดใจก็เรียกคืนทุกอย่างกลับไป ไม่มีอะไรแน่นอนเลยสักอย่าง" ชายหนุ่มค้อมตัวลงอีกครั้ง "กราบทูลลาพระเจ้าค่ะ"

แต่พระองค์ไม่ประสงค์ให้เขากลับไป
เพราะเฉินอวี้ถวายคืนอาวุธทั้งหมดไปแล้ว จึงเริ่มต้นด้วยการประสานมือต่อผู้ที่ยืนตั้งแถวอยู่ในสนามกีฬา
พวกเขาตั้งแถวเรียงหน้ากระดานแถวละหกคน ฝั่งขวามือของฉินอวี้สามคน และฝั่งซ้ายสามคน  เรียงจากผู้มีตำแหน่งน้อยไล่ขึ้นไปหาผู้ตำแหน่งสูงที่สุด
การประลองในลักษณะนี้เฉินอวี้จะสู้กับผู้ที่มีตำแหน่งน้อยที่สุด ไปหาผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดทีละคน ฝ่ายที่มีจำนวนคนมากกว่ายึดหลักหากถูกคมอาวุธ หรือถูกหมัดในจุดสำคัญจะต้องยอมถอยออกไป ส่วนเฉินอวี้ที่มีเพียงคนเดียวต่อให้ถูกคมอาวุธ หรือถูกหมัดก็ยังสามารถต่อสู่ต่อไปได้ หรือสามารถถอนตัวออกไปได้ทุกเมื่อ

องครักษ์ระดับล่างสุดควงดาบเข้ามาหาเฉินอวี้เป็นคนแรก ชายหนุ่มชิงดาบมาแล้วใช้ด้ามดาบกระแทกกลับไป เมื่อกระทบถูกจุดสำคัญก็จะหยุดแล้วก้าวถอย  เฉินอวี้ก้าวไปช้า ๆด้วยฝีเท้ามั่นคง...
เพื่อไปยังเป้าหมายที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวในเวลานี้ คือไปให้ถึงป่าสีทอง...
เมื่อผ่านด่านนักเรียนองครักษ์รุ่นเดียวกันไปโดยที่ยังไม่มีดาบของผู้ใดสัมผัสถูกเฉินอวี้ ฮ่องเต้จางฉวนก็ประทับยืนขึ้น
มาถึงสหายทั้งสี่ที่เริ่มรับราชการมาพร้อมกัน อู่ติ้งเกาผู้เป็นพี่ใหญ่ตวัดกระบี่สะกิดปลายแขนเสื้อของเฉินอวี้ แต่เฉินอวี้พลิกมือแล้วตรงเข้าหาชกหมัดเข้าที่หน้าผาก แต่หมัดนั้นหยุดอยู่ห่างเพียงเล็กน้อย อู่ติ้งเกาก็ก้าวถอยหลังแล้วประสานมือ

ผ่านมาถึงรองแม่ทัพสองคนผู้คุ้นเคยกันดี และรองแม่ทัพหม่าแห่งกองทัพฝ่ายตะวันตก ผู้กรีดแผลต้นแขนของเฉินอวี้เป็นทางเมื่อการต่อสู้ผ่านมาถึงกระบวนท่าที่สิบ เป็นการต่อสู้ที่ยาวนานที่สุดแล้วของวันนี้
แต่เพราะคู่ต่อสู้มิเคยมีความแค้นอันใดต่อกัน รองแม่ทัพหม่าจึงเลือกที่จะแสดงละครบู๊ฉากหนึ่ง เมื่อกรีดแผลของเฉินอวี้ได้ก็ก้าวถอย และเฉินอวี้เลือกที่จะก้าวต่อไป
ดาบในมือที่ชิงมาจากองครักษ์ระดับล่างมีรอยบิ่นกดลึกจากการที่เฉินอวี้แฝงพลังลงไปในดาบ เพื่อหยุดยั้งการเข่นฆ่าคู่ต่อสู้ แต่แถวที่รออยู่ในเวลานี้คือกลุ่มขององครักษ์ชั้นเอกของฮ่องเต้ การหลีกเลี่ยงที่จะเสียเลือดเนื้อทำได้ยากกว่าเดิม
ชายหนุ่มโยนดาบลงพื้น เกร็งพลังลมปราณ แล้วเปล่งเสียงดังก้องประหนึ่งเสือตัวใหญ่ คุกคามจนองครักษ์ชั้นเอกยังต้องรวบรวมพลังขึ้นมาต้านทาน
ในสายพระเนตรท่าทีเช่นนี้ คือการประกาศตนเอง คือศิษย์ของผู้ใด
พระองค์ทรงรับข้อแลกเปลี่ยนของเทพเสือโคร่งภูผาก็เพราะต้องการสมุนไพรหายากและสิ่งของล้ำค่าจากป่าสีทองที่พระองค์เรียกร้องเป็นค่าดูแลเฉินอวี้ แต่เมื่อจู่ๆ ก็มาขอลาออก โดยที่พระองค์ยังไม่แน่พระทัยเลยว่า หยางหลงเจ้าเมืองลั่วผู้นั้นจะทำหน้าที่จัดหาสิ่งของตามพระประสงค์ได้เหมือนกับเทพเสือโคร่งภูผาหรือไม่ จึงทรงต้องการรั้งเฉินอวี้ไว้
แต่ก็นั่นแหละ หากรั้งไว้มิได้ก็ต้องกำจัดทิ้งไป
ที่ทรงให้ประลองในวันนี้ก็เพื่อให้พระองค์มีข้ออ้างในภายภาคหน้าว่า เฉินอวี้สามารถยุติการประลองได้ตลอดเวลา แต่ก็หาได้หยุดไม่
เขาเจตนาจะฆ่าตัวตาย ก็เพราะความผิดหวังจากเทพเสือโคร่งภูผา หาได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับพระองค์สักนิด
แต่เฉินอวี้ก็ยังคงเป็นเฉินอวี้ที่ไม่เด็ดขาดกับสหายและเพื่อนร่วมรบ ใช้พลังลมปราณกดดันฝ่ายตรงข้ามให้ยอมแพ้ไปทีละคน แม้จะถูกคมกระบี่และทวนของคู่ต่อสู้ไปหลายแผล แต่ก็ยังก้าวเดินต่อไปจนถึงคนสุดท้าย
หัวหน้าองครักษ์ชั้นเอกซ่างกวนผู้อยู่ข้างกายพระองค์มานานหลายปี กระแทกฝ่ามือเข้าที่ไหล่ซ้ายของเฉินอวี้เต็มฝ่ามือ ขณะที่ฝ่ามือของเฉินอวี้หยุดเมื่อห่างจากอีกฝ่ายเพียงครึ่งฝ่ามือ พลังภายในเต็มเปี่ยมกระแทกร่างของชายหนุ่มกระเด็นไปไกล
คู่ต่อสู้ของเฉินอวี้ภายในสนามกีฬาต่างอุทานด้วยความตกใจ พลังหมัดสะเทือนฟ้าของสกุลซ่างช่างหนักแน่นสมคำร่ำลือ ชายหนุ่มกระอักเลือดคราหนึ่งแล้วพลิกตัวลุกขึ้นนั่งปาดเลือดจากริมฝีปาก แต่ยังคงยิ้มให้คู่ต่อสู้คนสุดท้ายอย่างอ่อนล้า
"น้องอวี้" หัวหน้าองครักษ์ชั้นเอกซ่างกวนประสานมือขออภัย
เฉินอวี้ลุกขึ้นยืนประสานมือขอบคุณทุกคนที่อยู่ในสนามประลอง
"ขอบคุณพี่น้องทุกท่านที่ออมมือ"
แต่เมื่อเฉินอวี้จะหันมาถวายความเคารพฮ่องเต้เป็นครั้งสุดท้าย พระองค์กลับเรียกไว้ แล้วก้าวพระบาทเข้ามาหา
"อวี้เอ๋อร์" ท่ามกลางผู้คนนับร้อย "ต้องทำอย่างไรเจ้าจึงจะอยู่กับเรา"
ดวงตาคู่งามของเฉินอวี้ที่จ้องมองมาแม้จะงดงามแต่ปราศจากความรู้สึกใด ๆ แต่เมื่อพระองค์ทรงรวบกอดไว้นั่นกลับทำให้เฉินอวี้ตกใจแล้วจริง ๆ
"ฝ่าบาท ขออภัย"
"อวี้เอ๋อร์ อย่าไป"
เฉินอวี้แตะพระขนองเบา ๆ แล้วผละออก จากนั้นก็คุกเข่าลงเพื่อถวายความเคารพอีกครั้ง แล้วหันหลังให้แล้วเดินจากไป

...ฮ่องเต้ตัวแสบ กล่าวแต่คำโกหกจนถึงประโยคสุดท้ายที่กล่าวออกมา ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ ทั้งยังลอบวางยาพิษข้า สมควรแล้วที่เทพเสือโคร่งภูผาไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย...

เฉินอวี้ออกมาถึงด้านหน้าของลานประลองก็พบกลุ่มนักฆ่าของฝ่ายที่เคยไปปราบปรามมาดักรอ แต่กลับรั้งรอมิกล้าลงมือ เนื่องจากเฉินอวี้ขึ้นม้าที่ด้านหน้าลานประลองแล้วออกเดินทางไปนอกเมือง โดยหาได้แสดงอาการบอบช้ำดั่งที่คาดคิดไว้ ก็ทำให้เกิดความสงสัย
ในลานประลองมียอดฝีมือนับร้อยคน ต่อให้ยึดหลักการประลองของทหาร แต่คนที่ออกมาจากลานประลองได้ หากไม่บาดเจ็บสาหัสก็คือเป็นศพออกมา
เฉินอวี้ดูบาดเจ็บก็จริง แต่มิได้มากมากมายนัก ยังสามารถเดินทางออกไปตามลำพัง
ฮ่องเต้นั่นเจ้าเล่ห์ หรือนี่จะเป็นกลอุบายให้พวกมันปรากฏตัวลงมือแล้วฉวยโอกาสตลบหลังสังหารจนสิ้น
เมื่อเดินทางออกมาถึงนอกเมือง เฉินอวี้เข้าพักในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่มีขบวนพ่อค้าจากต่างเมืองแวะพักม้า แล้วออกเดินทางต่อไป
บรรดานักฆ่าที่เฝ้าจับตามองย่อมสงสัยขบวนพ่อค้ากลุ่มนี้ แต่ก็ไม่เห็นว่าบรรดาคนงานที่แวะดื่มกินจะมีอะไรผิดปกติ ไม่มีใครเดินเข้าไปในตึกที่เป็นห้องพักแขก และไม่เห็นว่าเฉินอวี้ออกมา
เพียงแต่ตอนที่ขบวนพ่อค้าเดินทางออกไป เฉินอวี้ก็หายไปด้วย

กลุ่มนักฆ่าห้าคนได้รับสัญญาณให้ขัดขวางขบวนพ่อค้าต่างเมืองที่กำลังเดินทางขึ้นเหนือ
หยางเฉิงเลิกคิ้วสูงเมื่อกลุ่มนักฆ่าที่ขวางทางอยู่แจ้งว่าต้องการตรวจค้นเพื่อหาคน
"ให้ตรวจค้นก็ได้ แต่สกุลหยางเมืองลั่วมีข้อปฏิบัติสำหรับการตรวจค้นอยู่ ไม่ทราบว่าพวกท่านทราบหรือไม่"
พวกมันเป็นนักฆ่าทำงานให้กับผู้มีอิทธิพลที่ถูกปราบปราม ที่ติดตามมาก็เพื่อหวังล้างแค้น
แต่ในบรรดาแวดวงของจอมยุทธ์และนักสู้ทั้งหลายล้วนรู้กัน คนเมืองลั่วทั่วไปจะเป็นคนมีนิสัยแปลก ๆ แต่หยางเฉิงคนนี้จะมีความแปลกแบบน่าเกรงขามอยู่มาก หากทำตามกฎที่หยางเฉิงกำหนดทุกอย่างราบรื่น แต่หากขัดขืนนรกจะมารออยู่ข้างหน้า
"เรื่องนั้นก็ทราบอยู่" คนที่มีพลังยุทธ์เข้มแข็งที่สุดในกลุ่มก้าวออกมาด้านหน้า "เราจะตรวจค้นโดยไม่ทำให้ทรัพย์สินเสียหาย"
เพราะหากเสียหายจะต้องชดใช้คืนมากกว่าห้าเท่าของราคาสินค้าที่เสียหาย หากบิดพริ้วไม่ยอมจ่ายคืนหยางเฉิงผู้นี้จะตามล่าเพื่อเอาเงินคืนมาจนได้
มากกว่าเงินที่เสียไปคือความรู้สึกเสียหน้า ถูกผู้คนล้อเลียนที่ถูกเจ้าของสำนักคุ้มกันภัยผู้หนึ่งไล่ล่าแบบไม่ลดละ
นอกจากนี้พวกตนยังเป็นนักฆ่า หาใช่โจรป่า การรักษาชื่อเสียงไว้จึงเป็นสิ่งสำคัญ ดังนั้น หากจะมีหนทางเลี่ยงได้ก็สมควรทำ
"ขออภัยท่านเจ้าสำนักหยาง"
หยางเฉิงพยักหน้า ก้าวถอยมาหนึ่งก้าวให้บรรดานักฆ่าเหล่านั้นตรวจค้น
หีบของที่อยู่ในรถม้าห้าคันล้วนมีขนาดกลาง ไม่ได้ใหญ่พอที่จะซุกซ่อนคน หลังจากที่เดินอยู่ครู่ใหญ่โดยที่ไม่ได้สร้างความเสียหายอย่างที่ให้คำมั่นไว้ ทั้งหมดก็ประสานมือเพื่อขออภัยอีกครา
หยางเฉิงพยักหน้าไม่ถือสา จากนั้นก็ขึ้นม้าออกเดินทางต่อไป

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

ส่วนที่โรงเก็บฟืนด้านหลังของบ้านพักคนสกุลหยางแห่งเมืองลั่ว หยางติงกับหยางเจิ้นขุย สองปู่หลานกำลังช่วยกันตรวจอาการของเฉินอวี้
"ท่านแม่เล็กถูกพิษแน่ ๆ ขอรับท่านปู่ แล้วก็ไม่ใช่พิษชนิดเดียวด้วย" หยางเจิ้นขุยพลิกตำราในมือ เพื่อหาทางรักษาอาการของเฉินอวี้ในระหว่างที่รอเทพเสือโคร่งภูผา

ในกล่องไม้สองใบที่เฉินอวี้ฝากอากังไปมอบให้กับพี่รองเฉินอีจิ้งนั้น มีคำขอให้ช่วยเหลืออยู่ นั่นคือขอให้อากังเดินทางไปทางตะวันตกสักสามวัน จากนั้นจะเดินทางท่องเที่ยวต่อไปยังที่ใดก็ตามแต่ใจ
แต่ในกล่องที่ฝากไปมอบให้กับพี่รองกลับระบุว่า ให้ช่วยติดต่อกับบ้านสกุลหยางเมืองลั่วเรื่องการให้ความช่วยเหลือ โดยนัดหมายไว้ที่โรงเตี๊ยมนอกเมือง เพียงแต่เมื่อเฉินอวี้เข้าพักในโรงเตี๊ยมก็หมดสติไป การที่หยางเฉิงจะพาคนออกมาจึงต้องมีการเปลี่ยนแผน
จากนั้น หยางติง กับหยางหลง ก็มาช่วยกันดูแลคนเจ็บ ปล่อยให้หยางลี่ที่อยู่ในเมืองหลวงมานับตั้งแต่หยางติงเป็นเจ้าเมืองมาจนถึงวันนี้ ออกไปรับหน้าคนที่มาสอดแนมความเคลื่อนไหวของคนบ้านสกุลหยางเมืองลั่ว 
เรียกว่าเป็นช่วงเวลาที่คนสกุลหยางในเมืองหลวงกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง

ขบวนขนส่งสินค้าของหยางเฉิงต้องเดินทางช้า ๆ และใช้ความระมัดระวัง แต่ม้าเร็วที่ส่งหนังสือมาถึงเจ้าเมืองลั่วคนปัจจุบันใช้เวลาเพียงครึ่งเดือนก็มาถึง
หยางหลงเจ้าเมืองลั่วเมื่อเห็นจดหมายก็เร่งมาที่ป่าสีทองด้วยตนเอง
"ท่านแม่เล็กลาออกจากทุกตำแหน่งแล้ว พระองค์จึงให้ประลองกับบรรดาราชองครักษ์นับร้อยคน เขาต้องบาดเจ็บแน่" นานครั้งเจ้าเมืองลั่วผู้นี้จะมีอาการร้อนใจ เพราะรู้ว่าฮ่องเต้พระองค์นี้ร้ายกาจเพียงใด แต่เทพเสือโคร่งภูผาที่กำลังพลิกดูตำรายาในมือก็ยังดูไม่สนใจ
"ท่านเทพเสือโคร่งขอรับ ได้โปรดไปดูท่านแม่เล็กด้วยเถิด"
แต่ไหนแต่ไรมาหยางหลงไม่เคยกล้าเรียกอีกฝ่ายว่าท่านพ่อตา แต่กลับเรียกเฉินอวี้ว่าแม่เล็ก ทำให้ประโยคที่แสดงให้เห็นถึงความร้อนใจ กลับเป็นเรื่องขำขันในความรู้สึกของลู่กวางทอง แต่เมื่อเจ้าตัวหลุดหัวเราะคิกออกมาในครานี้ กลับถูกบิดาหันมาค้อนให้คราหนึ่ง
ลู่กวางทองรีบคว้าโอกาสนั้นไว้ในทันที "ไม่พอใจที่ข้าหัวเราะ ก็เพราะยังเป็นห่วงแม่เล็กอยู่มิใช่หรือ ห่วงแล้วทำไมไม่ไปดูแล"
เพราะเป็นเจ้ากวางทอง เทพเสือโคร่งภูผาจึงกล่าวตอบ
"เขาเก่งกล้าสามารถขนาดนั้น ไม่จำต้องให้ผู้ใดไปช่วยเหลือ"
"หากแม่เล็กจัดการเองได้ เขาจะฝากหนังสือไว้กับพี่รองของเขา และคนรับใช้ที่ชื่ออากังทำไม" ลูกชายโต้เถียง "ในหนังสือยังบอกชัดเจนว่าแต่ละคนต้องทำอะไรบ้าง นั่นยิ่งบ่งชี้ว่าเขากังวล ว่าจะทำให้คนที่รู้เรื่องต้องเดือดร้อน" เจตนาเน้นคำพูด เพิ่มน้ำหนักในถ้อยคำ "ท่านรองหยางเฉิงต้องพบเจอกับอะไรบ้างระหว่างที่มานี่ แล้วที่บ้านสกุลหยางในเมืองหลวงที่รับแม่เล็กไปซ่อนตัวไว้อีก ที่นั่นยังมีท่านพ่อ ท่านอา แล้วก็ขุยเอ๋อร์...."
เทพเสือโคร่งภูผาสีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นก็ผุดลุกยืนตัวตรง หันมาหาบุตรชาย ใช้นิ้วชี้จิ้มผากหน้าผากสวยโดยที่มิได้กล่าวอะไร จากนั้นก็ออกไปจากถ้ำยา
กวางไพลินหันมาชื่นชมน้องเล็กที่กล่าวเพียงไม่กี่คำบิดาก็รีบออกเดินทาง
"ว่าแต่ท่านพ่อโกรธแม่เล็กด้วยเรื่องอะไร" ลู่หันมาถามหยางหลงที่รีบหันไปมองทางอื่น "นี่จะไม่บอกกันจริง ๆใช่ไหม"
"เอาไว้ถามท่านพ่อในตอนที่พวกท่านกลับมาดีกว่า"
ดวงตาสีทองมองสามี แล้วหันไปมองพี่สาว
"เบื่อจริง เวลาที่ต้องเป็นผู้ที่ไม่รู้เรื่องราวอันใด"
"ข้ารู้เรื่องเพียงเศษเสี้ยวเล็ก ๆ หากบอกออกไปอาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้ รอผู้ที่อยู่ในเรื่องราวมาบอกน่าจะดีกว่า"
"เศษเสี้ยวเล็ก ๆ ท่านน่ะนะเจ้าเมืองลั่ว" ลู่กวางทองกำลังกลายเป็นกวางช่างประชดประชันตัวหนึ่ง "ชริ!"

ในตอนที่เทพเสือโคร่งภูผาเดินทางมาถึง มีเพียงหยางเจิ้นขุยที่ดูแลเฉินอวี้ในห้องเก็บของด้านหลังของบ้านสกุลหยางแห่งเมืองลั่ว
เด็กหนุ่มที่ดูอ่อนล้า ดวงตาแดงก่ำจากการอดนอน บอกเล่าอาการของเฉินอวี้เป็นลำดับแรก จากนั้นจึงบอกว่าในรอบหลายวันมานี้มีคนพยายามจะบุกเข้ามาค้นหาเฉินอวี้เป็นระยะ มีทั้งที่เข้ามาทางหน้าบ้าน และที่พยายามจะข้ามรั้วเข้ามา
เทพเสือโคร่งภูผาหันมาจับศีรษะของเด็กหนุ่มเบา ๆ "ขอบใจมาก แต่ข้าขอผ้าผืนใหญ่สักผืน"
เด็กหนุ่มพยักหน้าเร็ว ๆวิ่งหายไปครู่หนึ่งก็นำผ้าผืนใหญ่มาส่งให้
เทพเสือโคร่งภูผาใช้ผ้าผืนใหญ่ห่อตัวเฉินอวี้ไว้ ขณะที่ปากก็สั่งงานไว้กับหยางเจิ้นขุย จากนั้นก็โอบอุ้มคนออกไปจากโรงเก็บของ หายไปท่ามกลางความมืดในเวลากลางคืน

อารามสันติตั้งอยู่นอกเมืองหลวง มีชื่อในเรื่องคำสั่งสอนทางศาสนาไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก และยิ่งไม่ต้อนรับผู้มีวิทยายุทธ์ ที่ผ่านมาจึงค่อนข้างเงียบสงบ ทั้งวัดมีพระและศิษย์วัดอยู่ไม่ถึงยี่สิบคน แต่เวลานี้ที่ หอยาของวัดสันติมีแสงไฟลอดผ่าน เจ้าอาวาสกับรองเจ้าอาวาสพากันวุ่นวายต้มน้ำร้อนปริมาณมาก เวลาผ่านไปข้ามวันข้ามคืนความเร่งรีบนั้นจึงผ่อนคลายลง พระทุกรูปกลับไปพักผ่อน ความสงบกลับมาเยือนวัดสันติอีกครั้ง

ในเวลากลางดึก ฮ่องเต้จางฉวนทรงเข้าบรรทมแล้ว แต่เมื่อมีเงาร่างสูงใหญ่ปรากฎขึ้นในห้องก็ทรงผุดลุกขึ้น
"ข้าเตือนเจ้าแล้ว ว่าอย่าได้แตะต้องอวี้เอ๋อร์"
"ท่านกล่าวคำนั้นตอนที่เขายังเป็นของเล่นชิ้นโปรดของท่านอยู่ แต่ในเมื่อท่านทิ้งของเล่นชิ้นนั้นไปแล้ว ทำไมเราจะต้องทนุถนอมไว้" สายพระเนตรที่มองมาหรี่แคบลง เทพเสือโคร่งภูผาไม่พอใจ พระองค์เองก็กริ้วมากเช่นกัน ไม่มีใครที่กล้ากล่าวคำเช่นนี้กับพระองค์มาก่อน "ท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะมากล่าวคำตำหนิเรา ในเมื่อคนที่ผลักดันให้เราและเฉินอวี้มาถึงจุดนี้ก็คือท่านเอง"
"ว่ามา! ข้าทำอะไร"
"ท่านให้เราดูแลเขา แลกกับการที่จัดหาสมุนไพรหายากให้กับเรามานานหลายปี เราก็ทำตามข้อตกลงนั้น แต่เมื่อวันหนึ่งท่านละทิ้งเขา เขาหมดกำลังใจจนไม่สามารถทำงานให้กับเราได้อีกต่อไปก็มาลาออก แต่ข้าคือฮ่องเต้แห่งไท่ชาง ใครคิดจะมาก็มา จะไปก็ไปได้โดยง่ายเช่นนั้นหรือ เขารู้ความลับของเรามากมาย ข้างนอกนั่นก็มีคนที่รอล้างแค้นอยู่ ใครจะไปคาดเดาได้ว่าคนพวกนั้นคิดจะทำอะไร เราก็ต้องตัดไฟก่อนที่จะลุกลามกลับมาหาเรา"

ถึงเทพเสือโคร่งภูผายอมรับว่ารับสั่งของฮ่องเต้มีส่วนที่ถูกต้อง แต่ก็แค่บางส่วนเท่านั้น!

"ตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ้ากดดันให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่ต้องการจะทำ"
"เฉินอวี้มีความสามารถ แต่เพราะเขาเป็นบุตรคนเล็กของภรรยารอง เขาก็ต้องแสดงผลงานให้ทุกคนยอมรับ ต้องทำงานหนักกว่าทุกคน เราถึงจะสามารถมอบตำแหน่งสำคัญให้เขาได้ อีกอย่าง เวลาที่เราส่งเขาไปทำงาน เจ้าก็มิได้เคยห้าม เราจึงถือว่านั่นคือความเห็นชอบ" พระองค์จะต้องไม่พ่ายแพ้ต่อเทพเสือโคร่งผู้นี้เป็นอันขาด "เจ้าคือคนที่ผลักดันเขาให้เดินไปตามทางที่เจ้าสร้างไว้ เราต่างหากคือคนที่ต้องมารับหน้าที่เก็บกวาดของเล่นที่เจ้าทิ้งขว้างไปแล้ว"

แทนที่การรับสั่งย้ำคำนี้จะทำให้เทพเสือโคร่งรู้สึกว่าตนเองต้องรับผิดต่อเรื่องราวทั้งหมด แต่กลับทำให้เขารู้สึกโกรธ

"เพราะเจ้ามีเจ้าเมืองลั่วเป็นอีกทางเลือกในการจัดหาสิ่งที่เจ้าต้องการ ขณะที่ข้าหายไปนาน เจ้าจึงต้องการทดสอบว่าข้าทอดทิ้งเขาไปแล้วจริงหรือไม่ จากนั้นก็กำจัดเขาเมื่อเขาหมดประโยชน์" เมื่อเทพเสือโคร่งภูผาหงายฝ่ามือลูกไฟสีเหลืองเจิดจ้าปรากฎขึ้น "จะบอกให้ว่า ข้าไม่เคยลืม การที่ไม่ได้พบกันไม่ได้แปลว่าข้าทอดทิ้ง แต่ข้าก็มีวิธีการของข้าเองที่จะสนับสนุนเขาให้เขาแข็งแกร่งขึ้นด้วยวิธีการที่ข้าเห็นว่าเหมาะสม แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ข้าบอกให้เจ้าดูแลเขา ดังนั้น..." มือใหญ่สะบัดลูกไฟนั้นใส่ฮ่องเต้ "สิ่งที่เจ้าทำจึงถือว่าทำผิดหน้าที่"
ประกายไฟสีเหลืองปกคลุมทั่วร่างของฮ่องเต้แล้วแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย ไม่ได้ทำให้รู้สึกแสบร้อน แต่กลับเป็นการจารึกทุกถ้อยคำของเทพเสือโคร่งภูผาทุกคำลงในร่างของฮ่องเต้จางฉวน

"ที่ข้ายอมแลกเปลี่ยนกับเจ้า หมายความว่าข้ายอมลดตัวลงมาเท่ากับเจ้า ทั้งที่มันไม่จำเป็นเลยสักนิด แต่เมื่อเจ้ายังไม่ประมาณตน กล้าท้าทายกับข้า ก็จงทรมานอยู่กับโรคที่รักษาไม่หายนี้ แต่..." ดวงตาสีเหลืองของเสือโคร่งเป็นประกาย "เมื่อไหร่ก็ตามที่เจ้าระรานคนจากเมืองลั่ว แสวงหาผลประโยชน์จากป่าสีทอง โรคนี้จะทำให้เจ้าทรมาน ต้องมีลมหายใจทั้งที่เจ็บปวดจนอยากตาย และเมื่อถึงเวลาที่จะต้องตายเจ้าจะอยู่ในสภาพอเน็จอนาถยิ่งนัก เมื่อรวมกับสิ่งที่เจ้าทำมาตลอด พวกเขาจะบันทึกว่าเจ้าเป็นทรราชย์ที่เลวทรามต่ำช้าถึงได้มีจุดจบเช่นนั้น"

....จบบทที่สามสิบเอ็ด...
ตอนหน้าจบพ่อเสือละนะ

[jj]

หุยยยยย  โดนซะมั่ง
ฮ่องเต้ตัวแสบ

[river]

ฮ่องเต้ คิดว่าตัวเองแน่มาจากไหน
แค่ให้ต่อสู้กับเพื่อน มีนักฆ่ามาตามเก็บ ยังไม่พอ ยังวางยาพิษอีก สมควรโดนลงโทษเยอะๆ

[YouandMe]

อ่านตอนแรกก็สงสารอวี้เอ๋อร์ 
ตอนกลางๆ ก็แอบขำน้องลู่กวางทอง...แซะท่านพ่อเก่งจริง 
ตอนท้าย...สมน้ำหน้าฮ่องเต้ตัวแสบ บังอาจมาแตะสุดที่รักของท่านเทพเสือโคร่ง 

[dekying kukkig]

"นายน้อยขอรับ" อากังไม่เคยคิดว่าการดูแลนายน้อยผู้นี้จะเป็นความเหน็ดเหนื่อย ต่อให้บรรดาทหารเหล่านั้นจะดูน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ต้องเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด
เมื่อสั่งการแล้วก็กลับเข้าห้องเพื่อพักผ่อน
เช้าวันถัดมาเมื่ออากังเข้าไปในห้องนอนของนายน้อยก็ไม่พบแล้ว จึงรีบนำกล่องไม้ไปให้เฉินอีจิ้ง และเฉินกั๋วสงตามที่ได้รับคำสั่งมา จากนั้นก็เดินกลับมาที่บ้านพักประจำตำแหน่งซึ่งเงียบกริบ ไม่คิดจะหลบหนีไปให้ไกลตามที่นายน้อยสั่งไว้ ทั้งยังนั่งลงขวางประตูรอคอยอยู่ครึ่งวันก็ลุกขึ้นถอดถอนหายใจเดินก้มหน้า ลากเท้าออกจากเมืองไป

(มีต่อ)

เรานั่งร้องให้กับความซื่อสัตย์ของอากังตอนนี้มากเลย มันจับใจที่สุด   


และอินตอนท้ายๆอีกนะที่อิตาฮ่องเต้พูดนั่นเราว่าถูก พ่อเสือก็เป็นคนหนึ่งที่ผลักดันให้อวี้เอ๋อร์เดินทางมาสายนี้
โดยอิตาฮ่องเต้เป็นคนเดินหมากและพ่อเสือเป็นผู้กำหนด ดังนั้นที่โกรธอิตาฮ่องเต้และลงโทษก็ต้องโทษพ่อด้วยนะ คืออ่านแล้วมันอิน

ทำไม ตอนนี้เราร้องให้เย๊อะจัง   

[twinmonkey0311]

สงสารแม่เล็ก ทำไมพ่อเสือถึงไม่สนใจแม่เล็กล่ะ

[jj]

มาตามพ่อเสือ และแม่เล็กค่า
คิดถึงๆ

[pubpibs]

 
 

[noteno]

ตกลงพ่อเสือนี่ตัวร้ายชิมิ 

[AeAng11]

พ่อเสืออออร้ายอ่ะ

[kail]

มารอออออออออ

[YouandMe]

มาดัน   

[piggyfree]

สมน้ำหน้า อีตาฮ่องเต้  จะเทียบชั้นพ่อเสือ

เรามารออยู่นะ  มาเหอะ เราคิดถึง

 

[kanatthanit]

อึบ ๆ ๆ ๆ

[Ornon]

 

[twinmonkey0311]

 

[windy49]

ดันค่ะ ยังไม่ว่างอ่านเลย เดี๋ยวว่างจะมาตามอ่านนะคะ

[dekying kukkig]

มาแล้ววววว มารอตอนต่อไปอยากอ่านมากแน้วววววว 

[piggyfree]

มายัง  มารออยู่นะ  มาเหอะ

 

[yunjae_yusoo_mi]

อ่านไปอ่านมา ก็รู้สึกว่าตัวเองไบโพล่าร์ใช้ได้
 

[piggyfree]

แวะมาดู ยังไม่มา เราจากไป

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฮ่องเต้ ตัวแสบร้าย  สับปรับ ทรราช
เป็นฮ่องเต้เพื่อประโยชนฺของตัวเองเท่านั้น
ไม่ใช่เพื่อประชาชนเลยสักนิด
สมแล้วที่เป็นโรคที่รักษาไม่หาย   

แต่พ่อเสือก็มีส่วนผิด   
โกรธที่เฉินอวี้ปฏิบัติตามคำสั่งฮ่องเต้  มันถูกหรือ   
โกรธฮ่องเต้คนสั่งสิ ไปลงกับฮ่องเต้คนเดียวเลย   
       
เฉินอวี้ ไม่น่าไปหาพ่อเสือเลย ทอดทิ้งเฉินอวี้ชัดๆ งอนเลย 
ปล่อยให้ฮ่องเต้ทำร้ายเฉินอวี้ ก็รู้ว่าอีตาฮ่องเต้มันร้ายแท้ๆ
     

[rainy_naka]

 

[yunjae_yusoo_mi]

อีกนิดๆ 

[piggyfree]

เรามารอแล้วนะ  มาเหอะ เราคิดถึง

 

[JUST_M]

ใกล้จะทันละ

[twinmonkey0311]