หัวข้อ: ▲▲As an escort #เพื่อนนอน ตอนที่ 10 ▼▼ UP!! 06/04/2018

[yasperjer]

ไม่ิว่ายังไงคุณฐาก็รักปูรณ์ไม่ได้ใช่มั้ย สงสารปูรณ์

[Snowermyhae]

กับคุณฐาคงไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ 

[masochism2018]

สงสารีี

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

สงสารเรื่องคุณฐานะ แต่มาแบบนี้คุณฐาคงไม่ใช่พระเอก

[B52]

หน่วงดี

[somzaa]

พอรู้ปมแล้วนี่เศร้ากว่าเดิมอีก กับคุณฐาคือเรารักกันไม่ได้จริงๆสินะ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบบบ 

ปูรณ์ มีเสน่ห์ รอบตัวปูรณ์มีคนสนใจหลงไหลปูรณ์แต่ปูรณ์รักเพียงฐา

ฐา หวงปูรณ์ หวงสุดๆ เพราะเป็นน้องชายของคนรัก
มีเซ็กส์กับปูรณ์ แต่ให้แค่ร่างกาย หัวใจให้ไม่ได้
เพราะฐาไม่สามารถรักใครได้อีก รักแค่พี่สาวปูรณ์ ที่ตายไปแล้ว
น่าชื่นชม เป็นรักแท้ รักแค่คนเดียว

ธี เข้ามาในวังวน รู้ว่าปูรณ์โหยหาความรัก และตัวเองก็หวั่นไหวไปกับปูรณ์
ปูรณ์ จะหวั่นไหวไปกับธีไดไหมนะ
       
 

[manami_01]

ธีทำให้ปูรณ์มาชอบให้ได้นะ สงสารปูรณ์อ่ะ รักคนที่เขาไม่รักอยากใฟ้ธีรักปูรณ์และปูรณ์รักธี

[todiefor]

สนุกดีนะเรื่องนี้

[JustWait]

 

[lolli_candy99]

เชียร์คุณธีๆๆๆ มาต่อไวๆนะคะะะ 

[Toffeenut]

▲▲As an escort
#เพื่อนนอนตอนที่ 5









บางความเจ็บปวด ไม่เคยมีใครอยากจำ
แต่มันกลับฝังรากลึก

จนเกินจะเลือน











.
.
.













“พักนี้เราไม่เจอกันเลย” ถ้วยชาเซรามิคสีขาวที่ควันยังกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารสีดำเกือบสิบแฟ้ม ร่างเพรียวบางที่นั่งอ่านเอกสารมาเกือบสองชั่วโมงเงยหน้าขึ้นจากตัวเลขที่เรียงกันเป็นพรืดเพื่อมองเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันหลายวันอย่างที่เจ้าตัวทัก


“นี่เรางานยุ่งมากเลย ทั้งที่มหาลัยทั้งที่นี่ นัทเป็นไงบ้าง”


“ก็เรื่อยๆ” คนเดินมาทักทิ้งตัวลงนั่ง ยักไหล่ตอบด้วยท่าทางชวนมอง ไม่บ่อยนักที่คนที่ไนท์คลับจะเห็นเอสคอร์ทสองคนนี้อยู่ด้วยกันแม้ทั้งคู่จะเป็นเพื่อนสนิทกันก็ตาม เพราะส่วนมากทั้งปูรณ์และกลณัฏฐ์สะดวกใจจะคุยกันที่มหาวิทยาลัยหรือข้างนอกมากกว่า


“ทำไมเรื่อยๆ เราได้ข่าวว่าช่วงนี้งานยุ่ง”


“เพราะต้องทำงานแทนใครบางคนแถวนี้ไง” คำตอบนั้นทำให้รอยยิ้มบนสีหน้าของอีกคนจางลง


“เราขอโทษนะนัท”


“จะขอโทษทำไม เราไม่ได้ซีเรียส งานเยอะก็แปลว่าเงินดี เราจะรวยกว่าปูรณ์ให้ดู” คำตอบสบายๆ ตามนิสัยเวลาอยู่กับเพื่อน เรียกรอยยิ้มให้กลับคืนมาบนใบหน้าของผู้สนทนาด้วยได้


“ขอบคุณนะ”


“พูดเหมือนคนอื่นคนไกลไปได้ เรื่องแค่นี้เอง เออนี่ เรามีเรื่องจะถาม”


“ถามว่า?”


“คุณธีจีบปูรณ์อยู่ใช่ป่ะ?” คำถามตรงๆ นั้นทำให้คนที่กำลังจิบชาร้อนถึงกับสำลัก


“แค่ก ---“


“สำลักเลยทีนี้ ว่าไง จริงสินะ”


“คุณธีบอกว่าเป็นเพื่อนกัน”


“เพื่อนอะไร เราเห็นนะว่าไปมหาลัยด้วยกันบ่อยๆ แล้วอีกอย่างคุณธีชอบมาหลอกถามเราเรื่องปูรณ์ด้วย”


“หืม?”


“ไม่รู้ล่ะสิ สองสามครั้งได้ละมั้ง ไม่รู้ติดใจอะไรนักหนา”


คำถามปนแซวของเพื่อนสนิท ทำให้แก้มเนียนขึ้นสีระเรื่อ เสหลบตาเพื่อนก่อนจะตอบออกไป


“นัทก็รู้ว่าเราไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้”


“แต่เราอยาก...”


“.....”


“เราอยากเห็นปูรณ์มีความสุข การวิ่งไล่ตามคนที่ไม่มีวันเป็นของเรามันทรมานไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเราถึงจะอยากเห็นเพื่อนเราทรมานแบบเดิมซ้ำๆ ล่ะ ปูรณ์รู้ไหมว่ามีคนที่พร้อมจะมอบความรักให้ปูรณ์เยอะแค่ไหนแค่ปูรณ์ยอมเปิดใจเท่านั้นเอง”


“คนพวกนั้นก็หวังแค่เรื่องบนเตียง”


“นั่นอาจจะเป็นส่วนหนึ่ง แต่คนที่จริงจังก็มีไม่ใช่หรือไง”


ที่กลณัฏฐ์พูดก็มีส่วนจริง เพราะมีคนที่เข้ามาแบบที่เพื่อนสนิทพูด คนที่พร้อมจะรัก พร้อมจะลืมอดีตเลวร้ายของเขา ขอเพียงแค่เขารับความรักนั้นและก้าวออกไปจากวังวนนี้เสียที

...แต่ปูรณ์ก็ไม่เคยทำได้เลย ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม


“คุณธีเป็นคนดี เราสัมผัสได้ว่าเขาจริงจังกับเรื่องนี้จริงๆ”


“ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่เหรอเชียร์ขนาดนี้”


“ถ้าค่าจ้างที่ได้คือความสุขของปูรณ์ มันก็โคตรคุ้มเลยสำหรับเรา”


“มันเป็นไปไม่ได้หรอกนัท”


ดวงตาเรียวเปิดเผยทุกความรู้สึกกับเพื่อนเพียงคนเดียวที่เขามี เพราะโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก อยู่ด้วยกันในแทบทุกเรื่องราวของชีวิต จึงไม่มีความจำเป็นสักนิดที่เขาจะมีความลับกับเพื่อนคนนี้


“เรารักจนรู้สึกว่าไม่อยากรัก แต่เราก็เลิกรักไม่ได้”


“.....”


“เพราะเราทำงานแบบนี้ นัทก็รู้สึกใช่ไหมว่าเราถูกกอดเพราะลูกค้ามองเราเป็นตัวแทนของคนอื่น เป็นใครก็ได้ที่จะทำให้พวกเขามีความสุขในช่วงเวลาสั้นๆ เป็นตัวแทนของคนที่พวกเขาอยากกอดจริงๆ แต่ทำไม่ได้ เป็นเหมือนสินค้า เป็นสิ่งของที่แลกกับเงิน”


แม้ค่าตัวจะสูง คำเรียกจะดูดีแค่ไหน
แต่สุดท้ายศักดิ์ศรีก็ถูกทำลายลงบนเตียงทั้งนั้นไม่ใช่หรือ?


“แต่คุณฐาไม่เคยทำให้เรารู้สึกแบบนั้น เรารักเขาเพราะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน คุณฐาทำให้เรารู้สึกว่าเขาอยู่กับเราจริงๆ เราที่เป็นตัวเรา เราที่ไม่ใช่ตัวแทนของใคร”


แม้แต่กับธนาดลก็ไม่เป็นแบบนั้น
คำบอกรักที่ไม่ใช่ของเขายังดังก้องในหู


“เท่านั้นแหละนัทที่เราต้องการ เราแค่อยากเป็นตัวเองต่อหน้าคนๆ หนึ่ง ไม่ว่าเขาจะรัก หรือจะไม่รัก ก็ขอแค่ให้เขารู้สึกแบบนั้นกับตัวตนของเรา แค่นั้นเราก็พอใจแล้วจริงๆ”










“หอมจัง” ปลายจมูกโด่งที่กดลงบนไหล่บางขณะที่เจ้าของจมูกได้รูปสอดมือเข้ามากอดรัดเอวคนที่ยืนอยู่หน้าเตาอบขนมเสียแทบแน่น กลิ่นเนยที่ลอยฟุ้งในอากาศทำให้ไม่แน่ใจนักว่าคำถามนั้นถามถึงขนมหรือคนทำ


“คุ้กกี้เนยครับ ผมเพิ่งได้สูตรมาจากข้างล่าง เลยลองทำดู”


“มิน่า หอมขนาดนี้” พูดพลางค่อยๆ ย้ายปลายจมูกมายังต้นคอ ท้ายทอย แถมยังทิ้งท้ายด้วยการสูดลมหายใจฟอดใหญ่บริเวณหลังใบหูที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงชัดเจน


“ฮื่อ..คุณฐา”


“ยังไม่ชินอีกเหรอ หืม?”


“ผมจั๊กกะจี้” เสียงสั่นๆ เอ่ยบอก แล้วเอียงคอหลบคนที่ตามมาแกล้งด้วยการเม้มริมฝีปากตามรอยที่ปลายจมูกกดลงไปก่อน ก่อนจะกัดลงบนปลายหูเล็กเพราะทั้งหมั่นเขี้ยวและเพราะกลิ่นหอมของเนยที่กรุ่นอยู่บนผิวบาง


“ฮื่ออ...” คนโดนแกล้งครางฮือเมื่อหลบไม่พ้น มือสองข้างเลยวุ่นอยู่กับการแกะพันธนาการที่อยู่รอบเอวออก


“อีกกี่นาที?”


“อะไรนะครับ”


“คุ้กกี้เธอน่ะ กว่าจะเสร็จเหลืออีกกี่นาที”


“นะ...น่าจะสิบนะครับ ผมตั้งเวลาไว้”


“งั้นฉันก็มีเวลาสิบนาทีระหว่างรอ”


“ครับ?”


คำถามสั้นๆ นั้นได้รับคำตอบเป็นการที่ถูกมือข้างหนึ่งพลิกกายเจ้าของคำถามเข้าหา วงแขนที่รัดรอบเอวบางเมื่อสักครู่อุ้มคนตัวเล็กกว่ายกขึ้นไปนั่งห้อยขาบนโต๊ะหินอ่อนกลางห้องครัวที่มีอุปกรณ์ทำขนมวางทิ้งไว้ ก่อนร่างสูงจะแทรกตัวเองเข้าไปอยู่กลางหว่างขานั้น แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกเพราะยังตั้งตัวไม่ทัน


“ฉันจะชิมขนม”


“แต่มันยังไม่สุกเลยนะครั—“


คำพูดปลายประโยคถูกริบคืนด้วยริมฝีปากได้รูปที่กดจูบลงมาซ้ำๆ อีกครั้ง อาศัยจังหวะที่คนบนโต๊ะยังตั้งตัวไม่ทันแทรกปลายลิ้นอุ่นร้อนไปในโพรงปาก ดูดดึงอย่างเอาแต่ใจคล้ายจะขโมยลมหายใจกันให้ได้ด้วยจูบนี้ ฟันคมขบลงบนเรียวปากอิ่มจนขึ้นสีแดงระเรื่อชวนมอง สองมือที่รัดรอบเอวเลื้อยเข้าไปใต้เสื้อยืดเนื้อนิ่มที่อีกคนชอบใส่เวลาอยู่บ้าน ผิวลื่นมือที่กรุ่นกลิ่นเนยทำให้คนที่เพิ่งกลับจากทำงานตั้งแต่เช้าลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ


คนที่ถูกขโมยจูบอย่างไม่ทันตั้งตัวมาตั้งหลักได้ก็ตอนฝ่ามืออุ่นร้อนนั้นลากไล่ไปตามแนวกระดูกสันหลัง แขนสองข้างที่ดันหน้าอกแกร่งอยู่เมื่อสักครู่ย้ายขึ้นไปโอบรอบคอ แทรกมือเข้าไปในกลุ่มผมสีเข้มแล้วนวดคลึงเบาๆ แบบที่รู้ว่าอีกคนจะยิ่งผ่อนคลายจากสัมผัสนี้


สองร่างที่คุ้นเคยกันดีเบียดกายเข้าแนบชิด ฐานัฐเลื่อนมือลงโอบรอบสะโพกดันให้ลำตัวแนบชิดกันมากขึ้นและก็ไม่ผิดหวังเมื่อขาสองข้างของคนตัวบางกว่าตวัดรัดรอบเอวสอบในขณะที่ริมฝีปากก็ยังไม่ยอมเคลื่อนออกจากกัน เสียงครางหวานปนไปกับเสียงทุ้มที่แสดงออกชัดเจนว่าพึงพอใจ เนิ่นนานจนกระทั่งเสียงร้องเตือนของเตาอบขนมดังขึ้น ทั้งสองร่างถึงได้ยอมผละออกห่าง


“ขะ...ขนมเสร็จแล้ว”


“แล้วต้องทำไงต่อ”


“ต้องเอาออกจากเตาก่อนครับ”


“แล้ว...”


“รอมันเย็นเดี๋ยวผมค่อยเก็บใส่ขวดโหลไว้”


“หนึ่งนาที”


“ครับ?”


“ฉันให้เวลาหนึ่งนาที”


“.....”


“แล้วฉันจะจัดการเธอหลังจากเธอจัดการขนมพวกนั้นเสร็จ”










“ทำยังไงให้กลิ่นขนมติดตัวขนาดนี้หืม?”


“อ๊ะ คุณฐาไม่ชอบเหรอครับ”


“มันทำให้เธอน่ากินกว่าเดิมไปอีกสิบเท่า”


“คุณฐา!”


“ฉันพูดจริงๆ นะ” หลักฐานประกอบคำพูดคือร่องรอยสีกุหลาบที่แต้มเต่งบนผิวขาวจนทั่ว ถ้าไม่กลัวว่าคนที่นั่งซ้อนบนตักตอนนี้จะเจ็บ เจ้าของตักคงกัดลงไปจนผิวช้ำ


“ไม่แกล้งสิครับ”


“ใครแกล้งเธอ”


“เราไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า ผมว่าเราขึ้นจากน้ำไหมครับ แช่จนตัวจะเปื่อยแล้ว”


“อีกสิบนาที”


คนที่วันนี้คอยกะเกณฑ์เวลากับทุกอย่างออกแรงอีกครั้งให้คนที่จะลุกออกจากอ่างอาบน้ำเอนตัวมาพิงหน้าอกเขาไว้ ฝ่ามือร้อนก็คอยลูบผิวเนียนใต้น้ำไปมา


“ฉันชอบเวลาที่ได้อยู่กับเธอนะ มองเธอทำนู่นทำนี่อยู่ในสายตาแล้วค่อยรู้สึกหายเครียดหน่อย”


“งานหนักมากเลยเหรอครับ”


“ช่วงนี้เริ่มโปรเจคใหม่หลายอย่าง ประชุมบ่อย นัดลูกค้าก็บ่อย มีแต่เรื่องให้ตามแก้ไม่หยุด”


“บางวันคุณไม่กลับมานอนที่ห้องด้วยซ้ำ ได้กลับบ้านหรือเปล่าครับ”


“ไม่เลย ถ้าไม่กลับมาที่นี่คือฉันนอนที่ห้องทำงาน บางคืนแทบไม่ได้นอน”


“คุณบอกอยากให้ผมช่วยงาน แล้วช่วงนี้ผมช่วยอะไรคุณได้บ้างหรือเปล่า”


“ดูแลที่นี่ให้ฉันก็พอ...”


“ครับ”


“แล้วช่วงนี้เธอเรียนหนักหรือเปล่า ใกล้จบแล้วน่าจะงานเยอะ”


“ก็มีบ้างครับ แต่ไม่น่ามีปัญหาอะไร”


“แล้วเรื่องฝึกงานล่ะ”


“อาทิตย์หน้าก็ไปเอาเอาสารที่มหาวิทยาลัยเพื่อส่งให้กับแหล่งฝึกแล้วล่ะครับ”


“งั้นเอามาที่นี่ เดี๋ยวฉันเซ็นให้เอง”


“ครับ”


“แล้วช่วงนี้ตาธียังมาวุ่นวายกับเธอหรือเปล่า”


“คุณรู้...”


“ฉันรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับที่นี่ ยิ่งถ้ามันเกี่ยวกับเธอ”


“.....”


รวมถึงเรื่องคืนนั้นด้วยหรือเปล่า?
ไม่รู้ทำไม ที่จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองสกปรกขึ้นมา สกปรกจนไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้าคิดว่ายังควรรักคนคนนี้ต่อไปได้ไหม


ราวกับจะรู้ว่าคนตัวเล็กเงียบไปเพราะอะไร คนอายุมากกว่าเลยยกมือขึ้นประคองข้างแก้ม บังคับอย่างอ่อนโยนให้หันมาสบตากัน


“อย่ากังวลเลยปูรณ์ ฉันอยู่กับเธอฉันก็คิดแค่ว่านี่คือเธอ ไม่มีอดีต ไม่มีเรื่องราวภายนอก ไม่มีใครนอกจากเราสองคนเท่านั้น”


“.....”


“นอกจากเรื่องที่ฉันตอบแทนให้เธอไม่ได้ ฉันเองก็อยากเป็นความสบายใจให้เธอเหมือนอย่างที่เธอเป็น”


ริมฝีปากบางก้มกดลงบนหน้าผากเนียน บางเบาทว่าอบอุ่น


จะเป็นไปได้ไหม
ที่ตัวเขาจะสะอาดขึ้นได้บ้าง เพียงเพราะได้อยู่ในอ้อมกอดของคนคนนี้


“ไปแต่งตัวกันดีกว่า ฉันสั่งอาหารไว้แล้วเดี๋ยวแม่บ้านคงยกมาเสิร์ฟ”


“ครับ”





พ้นอาหารมื้อเย็นเกือบดึกไปได้เพียงไม่นาน เจ้าของห้องก็หายเข้าไปในห้องทำงานเพราะมีงานค้างไว้ที่ต้องทำให้เสร็จ คนมาอยู่ด้วยที่วันนี้เคลียร์งานของตัวเองทั้งหมดจนเสร็จสิ้นแล้วจึงเดินมานั่งดูโทรทัศน์ที่ห้องรับแขก คงเพราะเพิ่งอิ่มไม่นาน จึงคิดว่ายังไม่ควรเข้านอนในเวลานี้


...แต่ลึกๆ ก็แค่อยากรอเข้านอนพร้อมกัน


เสียงออดหน้าห้องที่ดังแทรกท่ามกลางเสียงการ์ตูนเรื่องดังที่เปิดทิ้งไว้ทำให้ดวงตาเรียวที่จ้องแป๋วอยู่หน้าจอมาเกือบครึ่งชั่วโมงต้องละสายตาหันไปมอง คิ้วได้รูปขมวดมุ่นเพราะไม่คิดว่าเวลาสี่ทุ่มครึ่งแบบนี้จะมีใครมากดออดเรียกเจ้าของที่พัก


“คุณธี” เอ่ยเรียกชื่อร่างสูงที่อยู่ในชุดนอนสีเข้มเรียบร้อย ทรงผมยุ่งเหยิงแต่ยังเปียกชื้นนั่นฟ้องว่าเจ้าตัวน่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ


“ฉันหิวข้าว”


“อะไรนะครับ”


“ฉันหิว เลยโทรหาอาฐา อาบอกว่าให้มาทานที่นี่”


“เอ่อ...”


“ฉันเข้าไปได้หรือเปล่า”


“ขอโทษครับ” คนที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูว่าพลางก้าวเท้าหลบ รอจนอีกฝ่ายเข้ามาในห้องแล้วเดินไปทางครัวถึงปิดประตูแล้วเดินตาม


“มีอาหารที่สั่งจากข้างล่างไว้ตอนเย็นคุณธีทานได้ไหมครับ หรือจะให้ผมโทรสั่งให้ใหม่”


“แค่อุ่นที่มีอยู่ก็พอ ฉันรอไม่ไหวแน่ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า”


“ทานข้าวไม่เป็นเวลาแบบนี้ระวังเป็นโรคกระเพาะนะครับ”


“เตือนเฉยๆ หรือเพราะเป็นห่วง”


“ทั้งสองอย่างครับ”


“.....”


“อย่างน้อยคุณก็บอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน”


รอยยิ้มบางที่มีมาแต่แรกหุบลงแทบจะทันทีที่ได้ยินคำอธิบายนั้น ดวงตาคมเลยเสกวาดมองรอบๆ แทนระหว่างรอเจ้าของสถานที่อุ่นอาหารให้


“ฉันได้กลิ่นเนย”


“ผมเพิ่งทำคุกกี้เนยครับ ถ้าคุณธีทานข้าวเสร็จเดี๋ยวผมแบ่งให้ไปไว้ที่ห้อง”


“ไม่ต้องหรอก”


“ไม่ชอบเหรอครับ”


“ชอบ แต่เดี๋ยวจะมาทานที่นี่เอง”


หลานชายเจ้าของพูดแบบนั้นแล้วปูรณ์จะทำอะไรได้ จึงหันไปสนใจกับกับข้าวที่อุ่นเรียบร้อยแล้วทั้งสามอย่าง แล้วยกมาวางบนโต๊ะทานข้าว ตักข้าวรวมถึงรินน้ำใส่แก้วจนเสร็จสรรพก็ไม่เห็นว่าคนบ่นหิวที่นั่งรอมาแต่แรกจะเริ่มทานสักที


“ไม่ทานเหรอครับ”


“ฉันไม่เคยทานข้าวคนเดียว”


“หืม?”


“ฉันไม่เคยทานข้าวคนเดียว”


คนที่ถือช้อนส้อมรอย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง


“แต่ผมอิ่มแล้ว”


“มานั่งด้วยกันก็พอ”


“เอ่อ...”


“อาฉันรู้อยู่แล้วว่าถ้าให้ฉันมานั่งทานข้าวที่นี่เธอก็ต้องนั่งเป็นเพื่อน นิสัยเสียข้อนี้ของฉันที่บ้านรู้หมดแหละ”


“ก็ได้ครับ”


ร่างเพรียวที่อยู่ในชุดนอนคล้ายๆ กันจำต้องยอมหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม นั่งมองไปสักพักก็อดไม่ได้ต้องถามขึ้นมา


“คุณธีไม่ทานปลาเหรอครับ”


ก็แกงส้มถ้วยนั้นถูกตักชิมแค่น้ำสองสามคำเท่านั้น


“ปกติอยู่บ้านแม่จะแกะให้”


...นี่ถูกเลี้ยงดูมาดีแค่ไหนกันนะ


แม้จะแอบคิดแบบนั้นในใจ แต่ก็ยอมลุกไปหยิบจานและช้อนส้อมอีกชุดก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม ลงมือตักเนื้อปลาสีขาวน่าทานชิ้นโตมาวางไว้บนจานของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ แกะเนื้อปลาและแยกก้างให้อย่างเรียบร้อย แล้วนำปลาไปวางลงบนจานที่ยังมีข้าวเหลืออยู่เกินครึ่ง


“ขอบคุณครับ” ธนาดลก้มมองเนื้อปลาบนจานข้าว แอบอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะตักทั้งข้าวทั้งปลาเข้าปาก และพอหมดคำรอยยิ้มก็ยิ่งกว้างเดิมเมื่อผักสีเขียวถูกวางลงบนจานแทนที่ สุดท้ายมื้อนั้น คนที่อุ่นอาหารให้ก็กลายเป็นคนตักกับข้าวใส่จานให้ด้วยจนเขาอิ่ม แม้จะแทบไม่ได้พูดคุยอะไรกันแต่ธนาดลก็รู้ดีว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาค่อยๆ ลดลงแล้วตอนนั้นนั่นเอง


“พรุ่งนี้ไปมหาลัยหรือเปล่า”


“ไม่ไปครับ ไปอีกทีอาทิตย์หน้าเลย”


“อ๋อ ..อืม”


“คุณธีมีอะไรหรือเปล่าครับ”


“ก็...”


“ธี” ยังไม่ทันได้เอ่ยถึงสิ่งที่สงสัย เสียงเรียกชื่อจากเจ้าของห้องตัวจริงก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน


“ครับอา” คนเป็นหลานตอบรับแล้วลุกขึ้นยืน อดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อผู้เป็นอาเดินมาวางมือลงบนไหล่บางของคนนั่งตรงข้ามถึงโต๊ะอาหาร ปลายนิ้วมือเกลี่ยรอยช้ำเล็กๆ ตรงต้นคอที่เขาไม่พอใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ประตูห้องเปิดออกและเขาได้เห็น


“อิ่มหรือยัง รีบไปไหนต่อไหม อามีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”


“ได้ครับ”


“ตามมาสิ”


ร่างสูงของสองอาหลานเดินตามกันเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งสายตาสงสัยไว้ให้กับคนที่นั่งเพียงลำพัง










“เรื่องฝึกงานของธี อาอยากให้ธีเข้าไปฝึกที่สำนักงานใหญ่”


“กับพ่อเหรอครับ ไหนตอนแรกอาบอกว่าจะผมอยู่สาขากับอา”


“อาอาจจะไม่มีเวลา ตอนนี้ที่สาขามีโปรเจคใหญ่ที่อาต้องรับผิดชอบ แล้วอีกอย่างคืออาขอปูรณ์ไปฝึกด้วยแล้ว เลยคิดว่าให้ธีไปเรียนรู้งานหลักๆ เลยน่าจะดีกว่า”


“เหตุผลสำคัญคือปูรณ์หรืองานครับ”


“เเล้วธีต้องการคำตอบแบบไหนจากอา”


ดวงตาคมสองคู่มองสบกันเนิ่นนานในบรรยากาศกดดันที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ก่อนคนอ่อนวัยกว่าจะยอมหลบสายตาก่อน


“ก็อาฐาไม่เคยขัดใจผมเลยตั้งแต่เด็กจนโต แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่อาขัดผมเรื่องปูรณ์ ผมถามได้ไหมครับว่าสำหรับอาแล้วปูรณ์เป็นใครกันแน่”


“ถ้าอาตอบว่าเด็กอา?”


“จริงจังไหมล่ะครับ ถ้าจริงจังผมจะไม่ยุ่ง แต่ถ้าไม่ผมขอ”


เสียงทุ้มเอ่ยจริงจังตามคำพูดที่ออกจากปาก ดวงตาคมสบกลับไปใหม่และไม่ยอมหลบเหมือนครั้งก่อนหน้า


“ก่อนจะขออา ธีถามตัวเองก่อนเถอะว่ารู้สึกแบบไหนกันแน่ ปูรณ์ทำงานกับอามาจะสามปี และธีไม่ใช่คนแรกที่มาขออาแบบนี้ เด็กนั่นทำให้คนหลงได้ก็จริงแต่หลงเพราะรูปหรือเพราะรักไม่เคยมีใครกล้าตอบอาจริงๆ สักคน”


“.....”


“แต่คำตอบที่ไม่มีใครกล้าตอบ อาตอบตัวเองได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ตั้งคำถาม และมันไม่ใช่เพราะเหตุผลแรกแน่นอน อามองปูรณ์เป็นแบบที่เจ้าตัวเป็น มองข้ามเปลือกที่ป้องกันตัวเองของเด็กคนนั้น มองจนรู้ว่าลึกๆ แล้วเด็กคนนั้นกำลังต้องการอะไร”


“.....”


“และที่สำคัญที่สุดเลยนะธี ธีรู้อยู่เต็มอกว่าปูรณ์ทำงานอะไร การจะเป็นเอสคอร์ทอันดับหนึ่งของที่นี่ได้ต้องผ่านอะไร หรือใครมาบ้าง ธีรับได้ไหม? จะยอมจริงจังกับคนที่แม้ตัวเจ้าตัวเองยังรู้สึกว่าตัวเองสกปรกได้จริงหรือเปล่า”


“.....”


“ตอบคำถามเหล่านี้กับตัวเองให้ได้ แล้วค่อยมาขอคำตอบจากอา ว่าอาจะยกปูรณ์ให้ธีได้ไหม”


“.....”


“แต่จนกว่าจะถึงวันนั้น ปูรณ์ก็คือเด็กของอา”


“.....”


“และอาหวังว่าธีจะไม่ยุ่งกับปูรณ์เกินเลยแบบคืนนั้นที่ธีเมาอีก เพราะตอนนี้จนกว่าจะถึงวันที่เจ้าตัวเรียนจบ อาสั่งปูรณ์ให้งดรับงานในฐานะเอสคอร์ทไปแล้ว”




















..TBC..














>> เริ่มเลือกได้เลยค่ะ ทีมใครดี ><

[Snowermyhae]

ทำไมเกิดความลังเล ไม่เลือกทีมได้ไหมคะ เอาสองคนเลย คุณฐาก็ดีต่อใจจจจจ 

[yasperjer]

แล้วชั้นเลือกอะไรได้มั้ย ฮืออออออออ

[prmino]

โอ้ยยยยยยยยยยยยเลือกไม่ถูกเรยยยยยยยย ลังเลมากค่าาาา คุณฐาตอนนี้คือพระเอกสุดๆๆ ธีเด็กน้อยไปเลยแงงงงง ยังไงก็แล้วแต่สนุกมากค่ารอนะคะ

[benceii]

ไม่เลือกได้มั้ยคะ ไม่อยากเลือกเลยจริง ๆ

[PaePT]

งงกับอีตาอาฐา เป็นห่วงเป็นใยไม่ให้รับงาน แถมใส่ใจรับรู้ความรู้สึกทุกอย่าง แต่บอกว่ารักไม่ได้ให้หัวใจไม่ได้ เพราะเป็นน้องของคนรักมาก ... แต่ก็งงอีกว่า เป็นน้องของคนรักที่ตัวเองรักมาก แต่ก็ให้ขายตัว แบะมีอะไรด้วย ??? เฮ้ยยยยย คือยังไงงงมาก

ทีมธีร์

[masochism2018]

 อะไรของคุณฐาาา 

[lolli_candy99]

ยังยืนยัน ว่าทีมคุณธีค่ะ คุณธีมีความละมุนน เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะะะะ สู้ๆค่ะ #ทีมรออ่าน 

[pinknocchio]

ลำไยคุณฐา ดูมีความย้อนแย้งในตัวเองสูง มันน่า
 

 

[JustWait]

 

[Toffeenut]

▲▲As an escort
#เพื่อนนอนตอนที่ 6












“จริงๆ คุณธีไม่น่าลำบากเลย”


หลังขึ้นมานั่งบนที่นั่งข้างคนขับเรียบร้อย ปูรณ์ที่วันนี้อยู่ในชุดนักศึกษามีป้ายคล้องคอบ่งบอกตำแหน่งนักศึกษาฝึกงานก็เอ่ยกับเจ้าของรถคันหรูที่โน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาเหมือนทุกๆ วันที่ผ่านมาตลอดตั้งแต่เขาเริ่มฝึกงานที่บริษัทสาขาแห่งนี้ 


...และมันก็เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว


“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ลำบาก”


สรรพนามแทนตัวนี่เจ้าตัวก็เปลี่ยนเอง บอกว่าแบบนี้ดูดีกว่าเดิม แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนักแต่คนที่ต้องมานั่งตุ๊กตาหน้ารถหลายเดือนก็เหนื่อยจะขัดใจ


เพราะเชื่อเถอะว่าเขาขัดมาไม่รู้กี่สิบรอบ แต่ลองคุณธนาดลบอกว่าจะทำ นั่นก็แปลว่าใครก็เปลี่ยนใจเจ้าตัวไม่ได้


และเรื่องนี้ก็เหมือนกัน


“จะจีบผมเหรอครับ?”


“คุณถามคำถามนี้มาสามรอบแล้ว”


“ผมแค่...”


“ผมก็ตอบเหมือนเดิม ทำเหมือนเดิม นี่ผมยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อสักทีว่าผมจริงจังกับคุณจริงๆ”


“ก็มันเชื่อยากไม่ใช่เหรอครับ ตอนแรกคุณก็บอกว่าเป็นเพื่อน”


“แล้วเพื่อนที่ไหนมาคอยตามรับตามส่งกันทุกวันขนาดนี้”


“คุณธีคิดดีแล้วเหรอครับ”


“ถ้าถามคำถามประมาณนี้อีกผมจะโกรธจริงๆ ละนะ เพราะผมจะถือว่าคุณกำลังดูถูกความรู้สึกของผม”


“คุณธีก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”


“ผมรู้ และผมก็คิดมาดีแล้ว เอาล่ะปูรณ์ ผมไม่อยากให้คุณดูถูกความรู้สึกของผมก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะดูถูกตัวเองได้ คุณก็คือคุณที่นั่งข้างผมในรถตอนนี้ และผมก็กำลังจีบผู้ชายคนนี้นี่แหละ ผมไม่สนหรอกนะว่าที่ผ่านมามันจะเป็นยังไง คุณอาจจะลืมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่เคยอยากจำอะไรแบบนั้น”


“.....”


“ผมก็ไม่ได้จะเร่งรัดคุณหรอกนะ ไม่ต้องตอบรับความรู้สึกผมตอนนี้ก็ได้ แต่เปิดใจให้ผมเถอะ เกราะความเป็นเพื่อนของคุณมันทำอะไรผมไม่ได้หรอก หน้าด้านหน้าทนมาขนาดนี้แล้ว”


“ครับ”


“ครับนี่คืออะไร ครับประโยคไหน?”


“ครับว่ารับรู้ที่คุณบอกน่ะครับ ไม่ได้ครับว่าตอบรับประโยคไหน”


“ใจแข็งชะมัด” คนที่กำลังขับรถบ่นอุบอิบ เรียกเสียงหัวเราะแผ่วจางจากคนตัวขาวที่นั่งข้างๆ


...แต่ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว





“กินเยอะๆ” เสียงทุ้มจากคนนั่งตรงข้ามมาพร้อมกับกุ้งตัวโตที่แกะเรียบร้อยวางลงบนจานกระเบื้องสีขาว ก่อนมือข้างเดอมจะตักน้ำจิ้มรสเด็ดราดลงบนตัวกุ้ง กิริยาเหล่านั้นทำให้เจ้าของจานต้องเอ่ยเตือนยิ้มๆ


“คุณธีไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้”


“เต็มใจน่า”


“ขอบคุณนะครับ” แทนคำขอบคุณ เนื้อปลาที่เอาก้างออกเรียบร้อยก็วางตามมาบนจาน “จริงๆ แล้วคุณธีชอบทานปลาใช่ไหมครับ ไปทานข้าวด้วยกันทีไรคุณก็สั่งเมนูปลาทุกที แต่ก็ไม่เคยยอมเอาก้างออกเองเลยสักครั้ง”


“ต้องการคำตอบดูดีหรือจากใจ”


“มันต่างกันเหรอครับ”


“ถ้าดูดีก็จะตอบว่าชอบ แต่ถ้าจากใจจริงก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้น แต่ทานได้ ที่ชอบมากกว่าปลาคือคนที่คอยเขี่ยก้างปลาออกให้ต่างหาก”


“จำเป็นต้องหยอดกันตลอดเวลาเลยเหรอครับ” แม้จะถามแบบนั้นแต่แก้มเนียนก็ซับสีเรื่อชวนมอง จนอดไม่ได้ต้องยิ้มออกมา


“ยังจีบไม่ติดเลย เลิกหยอดแล้วเมื่อไหร่จะติดล่ะ”


“ไม่ใช่เด็กมัธยมสักหน่อยที่จะต้องกุ๊กกิ๊กกันตลอดเวลา”


“แล้วใครออกกฎห้ามเด็กมหาลัยกุ๊กกิ๊ก? ไม่เคยได้ยินเหรอ คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดหนึ่ง”


“ขอบคุณนะครับที่พูดเฉยๆ โดยไม่ใส่ทำนองไปด้วย”


“อยากฟังไหม ผมร้องเพลงนี้ได้นะ”


“ไม่ล่ะครับ คุณธีทานข้าวเยอะๆ ดีกว่า”


“จะบอกว่าไม่ต้องพูดมากก็พูดออกมาตรงๆ เถอะน่า” ดวงตาสีชาคู่นั้นวิบวับบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีอย่างที่เห็นจริงๆ และปูรณ์ก็ไม่ได้อยากขัดอะไรอีก สองคนจึงทานมื้อเย็นต่อด้วยกันเงียบๆ เหมือนวันที่ผ่านๆ มา จนเริ่มอิ่มคนตัวเล็กกว่าจึงเอ่ยชวนคุยอีกครั้ง


“วันนี้คุณธีกลับบ้านหรือเปล่าครับ”


“คิดว่าคงไม่กลับ ผมมีงานที่ทำค้างไว้ที่ห้อง อีกอย่างที่คลับก็ใกล้สำนักงานใหญ่มากกว่าด้วย พรุ่งนี้เริ่มงานเช้า จะได้สะดวก”


“ถ้าคุณธีเริ่มงานเช้าผมไปเองได้นะครับ”


“ไปด้วยกันเหมือนเดิมนี่แหละ ผมรับปากอาไว้ว่าจะคอยขับรถรับส่งคุณผมก็ต้องทำให้ได้ตามที่พูด”


และไม่ใช่แค่เรื่องรถ แต่เรื่องอื่นๆ ที่เคยได้รับปาก ธนาดลก็มั่นใจว่าเขาจะต้องทำมันได้





‘อาฐาครับ คำถามที่อาเคยถามผมไว้ ถ้าผมมั่นใจในคำตอบของตัวเองแล้ว อาจะเลิกขัดขวางผมหรือเปล่าครับ?’


‘ถ้าธีมั่นใจ อาจะแค่คอยดู’


‘ผมอยากให้อามั่นใจในตัวผมด้วย’


‘เวลาจะช่วยพิสูจน์คำพูดของธีเอง จำคำที่อาเคยบอกไว้ ปูรณ์ไม่ใช่คนที่ธีจะมาล้อเล่นด้วยได้ ถ้าธีจะเดินหน้าต่อ ธีต้องรับผิดชอบทุกอย่างให้ดี ทั้งความรู้สึกของธีรวมถึงความรู้สึกของปูรณ์’


‘…..’


‘ที่สำคัญนะธี ถ้าเราอยากดูแลรับผิดชอบชีวิตใครสักคน มันหมายถึงการที่เรายอมรับทุกอย่างในชีวิตของเขาเอาไว้ ไม่ใช่วันนี้รัก พรุ่งนี้หันหลังให้ ความรู้สึกไม่ว่าจะของใครก็ตามไม่ควรถูกเอามาล้อเล่น และการเดินเข้าไปในชีวิตปูรณ์ธีอาจจะได้รับรู้เรื่องราวหลายอย่าง บางอย่างอาจจะต่างจากที่ธีเคยรู้ บางอย่างอาจจะไม่ใช้สิ่งที่ธีเห็น เวลาจะค่อยๆ บอกธีด้วยตัวของมันเอง และอาหวังว่าจนถึงวันนั้นธีก็จะยังยืนยันความรู้สึกของตัวเองแบบวันนี้’





แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ถ้าลองได้เรียนรู้แล้วเขาก็ไม่อยากยอมแพ้มันง่ายๆ เพราะยิ่งนับวันที่ได้ใกล้ชิดกัน ดวงตาเรียวคู่นั้นก็ราวจะดึงดูดเขาให้ยิ่งอยากเข้าไปใกล้ ไปค้นหาความหมายที่ลูกแก้วสีน้ำตาลอ่อนใสนั้นซ่อนอยู่


“แล้วปูรณ์ล่ะเป็นไงบ้าง ฝึกงานดีไหม อาผมใช้งานอะไรคุณหนักหรือเปล่า?”


“ถามเหมือนเป็นผู้ปกครองเลยครับ” เอ่ยเย้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะตอบออกมา “ก็เรื่อยๆ มากกว่าครับ ปกติผมเคยช่วยคุณฐาทำงานมาบ้างแล้ว พอจะเข้าใจระบบบ้าง แต่นี่มาดูที่สเกลมันใหญ่ขึ้นก็ยากขึ้นเป็นธรรมดา ผมเลยต้องพยายามหน่อย ไม่งั้นอาคุณก็จะทำงานหนักมากคนเดียว ผมไม่ค่อยอยากเห็นภาพนั้นเท่าไหร่”


“รู้สึกแปลกๆ ที่ได้ยินแบบนี้แฮะ”


“คุณธี...”


“ตอนแรกๆ ที่ผมมายุ่งกับคุณ คุณรู้ไหม อาผมห้ามผมไว้ตั้งสองครั้งทั้งที่เขาไม่เคยขัดใจอะไรผมเลยตั้งแต่เล็กจนโต”


“คุณอาคุณก็แค่เป็นห่วงคุณ การมายุ่งกับผมไม่ใช่เรื่องดีนักหรอกครับ”


“ผมว่าเขาห่วงคุณมากกว่า”


“.....”


“หรือบางทีอาจจะหวงคุณด้วยซ้ำ”


...แต่ตอนนี้ธนาดลก็เข้าใกล้ปูรณ์ได้ตั้งเท่านี้ไม่ใช่หรือ?


“ผมยอมรับว่าผมแอบหงุดหงิดทุกครั้งที่รู้ว่าคุณนอนห้องไหน ทั้งที่พยายามจะไม่คิดอะไรแต่คุณเข้าใจผมใช่ไหมว่ามันยากที่จะสลัดภาพเวลาคุณเดินเข้าห้อง แล้วอาผมออกมารับ หลังจากนั้นพวกคุณก็อยู่หลังบานประตูนั้นด้วยกันโดยที่ผมถูกกันอยู่ข้างนอก มันหงุดหงิด และยิ่งหงุดหงิดไปอีกเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเลย ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดแบบนั้นด้วยซ้ำ”


“ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ยังไง แต่คุณธีครับ คุณอาของคุณเป็นผู้มีพระคุณ เป็นคนที่ต่อให้ผมใช้ทั้งชีวิตตอบแทนก็ไม่อาจทดแทนอะไรได้ มันเป็นแบบนั้นมาตลอด และอาจจะเป็นแบบนั้นต่อไป” ...เรื่อยๆ ทั้งชีวิต


สิ่งที่ร่างบางคิดแต่ไม่ได้พูดออกไปคือ เพราะเขาให้ฐานัฐไปหมดแล้วทุกอย่าง ชีวิต ร่างกาย หัวใจ ..ให้ไปเท่าที่ว่าใครคนหนึ่งจะมอบสิ่งมีค่าในตัวเองให้ใครอีกคนได้ เขาเคยคิดว่าให้ไปจนหมดแล้วและมันจะไม่มีพื้นที่หรือความรู้สึกใดให้ใครอีกแล้ว จนกระทั่งวันที่ธนาดลเดินเข้ามา


เวลาสามเดือนที่ค่อยๆ เปลี่ยนทุกอย่างไป


ความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้นท่ามกลางความรู้สึกทั้งหมดของตัวเองที่เขาไม่ได้เป็นเจ้าของ คือการเปิดใจ ให้ใครคนหนึ่งมีพื้นที่มากขึ้นในชีวิต มีความสำคัญมากขึ้นให้นึกถึง แม้ในวันนี้มันไม่สามารถเรียกได้ว่ารักหรือแม้แต่ชอบ ระยะเวลาสามเดือนยังเทียบกับสามปีที่เขาฝังใจไม่ได้ก็จริง แต่ความรู้สึกหนึ่งที่ต่างกันระหว่างผู้ชายสองคนนี้ในชีวิตเขาคือ ผู้ชายคนหนึ่งคือคนที่เขาคิดว่ารัก รักทั้งๆ ที่ได้ยินคำย้ำบอกตลอดว่าไม่มีวันจะรักกันได้ แต่ผู้ชายคนนั้นคือคนให้ชีวิต คือคนที่คอยกอบกุมหัวใจที่เคยแหลกละเอียดและไม่เคยมีใครดวงนั้น เขาถึงวางใจวางทุกอย่างลงไปบนมือคู่นั้น แม้สิ่งที่ได้ตอบมาไม่ใช่รัก แต่ความหวังดี ความปรารถนาที่จะเห็นเขามีความสุข พบเจอสิ่งที่ดีๆ นั่นคือความจริงที่ฐานัฐมอบให้เขาตลอดมา และปฏิเสธไม่ได้ว่า มันเป็นสายใยที่ถักทอผ่านวันเวลาได้อย่างหนักแน่นและมั่นคง แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันก็ไม่ใช่ความรัก ความรักที่เป็นของเขา ความรักที่เขาต้องการ


แต่ธนาดลก็เดินเข้ามาเพื่อหยิบยื่นมันให้ และรอเวลาเพื่อให้เขาเปิดใจรับความรักนั้นเข้ามา



“ปูรณ์ ถ้าผมมีเรื่องจะขอร้องคุณ คุณอย่าเพิ่งโกรธผมนะ”


“คุณธีอยากขอร้องอะไรครับ”


“เลิกรับงานได้ไหม”


“ผมเลิกรับงานตั้งแต่ย้ายขึ้นไปอยู่ห้องอาคุณแล้วครับ ที่เห็นลงมาข้างล่างบ้างคือมาตรวจดูความเรียบร้อยมากกว่า”


“ไม่ใช่แบบนั้น”


“แล้วคุณธีหมายถึง?”


“หมายถึงกับอาฐาด้วย”


...ไม่นอนกับอาเขาแล้วได้ไหม


“มันอาจจะเห็นแก่ตัวแต่ว่า...”


“ผมจะพยายามครับ”


“อาบังคับคุณเหรอ?” เพราะคำตอบนั้นทำให้อดไม่ได้ที่จะถามออกไป


“เปล่าครับ แต่มันก็มีบางอย่างที่ผมยังไม่พร้อมจะอธิบายตอนนี้”



เพราะหลังกำแพงที่กันคนนอกรวมถึงเขาออกมานั้น ไม่ได้มีแค่ปูรณ์อยู่ที่นั่นคนเดียว
แต่หลังกำแพงนั้นยังมีผู้ชายอีกคน


ผู้ชายที่แม้เขาจะไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะไหน แต่ก็สำคัญกับหัวใจดวงที่เขาอยากได้ไม่น้อย



“แต่ผมเองก็กำลังพยายามอยู่นะครับคุณธี”


ทั้งการเลิกรักใครบางคน... และการเปิดใจมองความรักที่มีใครอีกคนมอบให้มา










เพราะวันนี้เป็นวันหยุด การได้ตื่นนอนตอนแปดโมงเช้าเพื่อมาเจอกลิ่นหอมของกาแฟและอาหารที่ลอดมาจากห้องครัวที่มีร่างๆ หนึ่งในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มเดินวนไปมาช่างให้ความรู้สึกดีจนทำให้เช้าวันหยุดแบบนี้เริ่มด้วยรอยยิ้มของคนที่แทบไม่ได้ยิ้มมาตลอดเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา


“อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับคุณฐา อรุณสวัสดิ์ครับ”


“อรุณสวัสดิ์เด็กดี” คำทักทายยามเช้าเริ่มต้นที่น้ำเสียงหวานหูและจบลงที่รอยจูบบนหน้าผากเนียน “ฉันควรดีใจสินะที่การส่งเธอไปเรียนอาหารตอนนั้น จะทำให้ห้องหอมฟุ้งแบบนี้”


“ผมทำคุณฐาตื่นหรือเปล่าครับ?”


“ไม่หรอก ได้นอนแค่นี้ก็ดีแล้ว”


“แล้ววันนี้ต้องออกต่างจังหวัดเหมือนอาทิตย์ที่แล้วไหมครับ”


“ไม่แล้วล่ะ เสาร์อาทิตย์นี้พักผ่อน”


“ดีเลยครับ” รอยยิ้มแต้มเต็มริมฝีปากอิ่ม โชว์รอยลักยิ้มข้างแก้มซ้ายที่นานๆ ทีเจ้าตัวจะยิ้มเต็มแก้มให้ได้เห็นแบบนี้ “เช้านี้มีแพนเค้ก แต่คุณฐาไม่ชอบน้ำผึ้งผมเลยเตรียมวานิลลาไซรัปไม่ค่อยหวานไว้ให้แทน แล้วก็พวกเบค่อน ไส้กรอก ไข่ดาวอะไรแบบนี้นะครับ อยู่ในตู้เย็นหลายวันแล้ว คุณไม่อยู่ทานผมเลยไม่กล้าทำอะไรเลย”


“ฉันได้กลิ่นกาแฟ” มือเรียวยกขึ้นเกลี่ยปอยผมที่เริ่มยาวปรกหน้าผาก เห็นรอยฝุ่นแป้งที่ติดบริเวณคิ้วและสันจมูกก็ช่วยเกลี่ยออกให้อย่างเบามือ


“ผมได้เมล็ดกาแฟมาใหม่ อยากให้คุณฐาลองดู หอมใช้ได้เลยครับ”


“หืม? เธอสนใจเรื่องกาแฟด้วยเหรอ”


“ได้คุยกับวินน่ะครับ น้องเลยสอนมาบ้าง”


“บาร์เทนเดอร์จะลาออกไปเป็นบาริสต้าหรือเปล่าทีนี้”


“ไม่หรอกครับ แต่ผมก็เคยแซวน้องแบบนี้เหมือนกัน วินชงกาแฟได้อร่อยพอๆ กับเหล้านั่นแหละ”


“วินเป็นเด็กขยัน ถ้าเรียนจบแล้วอยากเปิดร้านกาแฟเป็นของตัวเองฉันก็คิดว่าจะออกทุนให้”


“น้องคงดีใจ แต่วินคงไม่ไปไหนหรอกครับ ระหว่างร้านกาแฟกับคุณฐา วินก็คงอยากทำงานช่วยที่นี่มากกว่า”


“ถ้าโอกาสฉันก็อยากให้ทุกคนมีเส้นทางเดินของตัวเอง”


“บางคนเขาอาจจะอยากเดินทางนี้ก็ได้นี่ครับ เพราะมันปลอดภัย”


“บางทีนะปูรณ์ ฉันก็เคยคิดว่าถ้าฉันปิดที่นี่ เด็กๆ เหล่านั้นอาจจะได้เดินตามทางที่ตัวเองเลือก ฉันคงสนับสนุนทุกคนในทางที่พวกเขาต้องการ”


เพราะส่วนมากแล้ว หลายๆ คนที่ทำงานที่นี่ล้วนมาจากมูลนิธิ มาจากโอกาสที่คุณฐาหยิบยื่นให้


“รวมถึงเธอด้วยเหมือนกัน”


“ผมเคยพูดไปแล้วว่าผมจะไม่ไปไหน”


“.....”


“และนั่นคือสิ่งที่ผมจะไม่เปลี่ยนใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามครับ”


“เธอรู้ไหม ปัจจัยอะไรที่สำคัญที่สุดที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนการกระทำ”


“.....?” ดวงตาเรียวฉายความสงสัยทดแทนคำพูดที่ไม่ได้เอ่ยถามออกมา


“ความรักไงล่ะ ความรักสอนให้เรารู้จักปรับตัวเพื่อมัน บางครั้งก็เป็นไปในทิศทางที่ดี บางครั้งก็ตรงข้าม คนเราสูญเสียตัวตนของตัวเองเพราะความรักมานักต่อนักแล้ว ในขณะเดียวกันบางคนก็ค้นพบตัวเองเพราะความรักด้วยเหมือนกัน”


“.....”


“ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มเต็มแก้มแบบนี้มานานแล้ว” มือข้างหนึ่งเกลี่ยรอยลักยิ้มที่อวดสายตาเมื่อสักครู่ “เธอรู้ใช่ไหมว่าถ้าเธอมีความสุขได้ทั้งหมดใจ ฉันจะยินดีด้วยมากที่สุด เพราะฉันไม่อาจให้ความสุขแบบที่เธอต้องการได้ ถ้าเธอพร้อมจะรับมันจากใครสักคน ฉันก็คาดหวังให้มันดีสำหรับเธอ”
   

“เพราะคุณฐาไม่อยากอยู่กับผมแล้วใช่ไหมครับ” น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงจากตาคู่สวย และทันทีที่เจ้าของมันปิดเปลือกตาซ่อนร่องรอยอ่อนไหวเจือรอยเศร้า คนอายุมากกว่าก็ดึงเข้ามากอดทันที

   
“ทำไมถึงตีความไปได้แบบนั้น หืม”
   

“ผม...”
   

“จำวันแรกที่ฉันชวนเธอมาอยู่ด้วยกันได้ไหม ฉันบอกเธอว่าขอชีวิตเธอให้ฉันดูแล จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม แต่ถ้าวันหนึ่งมีใครดูแลเธอได้ดีกว่า ให้เธอได้มากกว่าและสิ่งนั้นคือสิ่งที่เธอต้องการ ฉันก็จะไม่ห้ามถ้าหากเธอจะไป”
   

“.....”
   

“ฉันเปิดที่นี่เพื่อเธอ มันเป็นของเธอตั้งแต่วันแรก ดังนั้นเธอมีสิทธิ์ทุกอย่างไม่ว่าจะอยู่หรือไป”
   

“.....”
   

“และสิทธิ์นั้นก็รวมถึงสิทธิ์ในตัวฉันด้วย ทั้งหมดนี้เป็นของเธอ”


“คุณฐา” ดวงตาชื้นน้ำเงยขึ้นมองใบหน้าที่อยู่สูงกว่า ริมฝีปากสีแดงจัดเพราะเจ้าตัวกัดมันกลั้นสะอื้นเผยอออกเล็กน้อย ก่อนปลายเท้าเรียวจะเขย่งขึ้นแล้วกดจูบลงไปบนริมฝีปากที่อยู่ตรงหน้า หลับตาเพื่อซึมซับรสจูบเจือรอยน้ำตาตัวเอง มือสองข้างกำแน่นอยู่บริเวณอกเสื้อของคนตัวโตกว่า เนิ่นนานกว่าริมฝีปากอิ่มจะยอมผละออก


“ผมอยากอยู่กับคุณ”


“ฉันก็ไม่เคยผลักไสเธอให้ไปไหนเด็กน้อย แต่วันหนึ่งข้างหน้าเธออาจจะพบใครที่เธออยากอยู่ด้วยมากกว่า”


เพราะไม่เคยมีใคร มือคู่เดียวที่ยื่นมาหาท่ามกลางความมืดมิดในชีวิตก็คือมือของคนๆ นี้
เขาไม่เคยอยากไปไหน ที่เดียวที่อยากอยู่คือที่ข้างๆ คนๆ นี้


“จริงๆ แล้วเช้าๆ แบบนี้เราไม่ควรคุยกันเรื่องนี้เลย ป่ะ ทานข้าวกันดีกว่า”


“ครับ”


“ล้างหน้าหน่อยไหม เลอะหมดแล้ว”


“ก็เพราะใครล่ะครับ”


“ฉันขอโทษ” แทนคำขอโทษ ริมฝีปากที่เอื้อนเอ่ยคำนั้นก็ก้มลงจูบซับน้ำตาให้


บางครั้งปูรณ์ก็อยากร้องขอ ...ถ้าไม่รักกันก็อย่าอ่อนโยนกับเขาขนาดนี้เลย


“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือนี้เอง”


“ครับ”










.
.
.






ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวแก้มจนผิวเนียนใสปรากฎสีแดงระเรื่อ ฝ่ามือสองข้างลากไล้ไปทั่วผิวกายเปลือยเปล่า


หน้าอก


เอวคอด


สะโพกกลมมน


...จวบจนปลีน่อง


ผลักดันเรียวขาขาวให้แยกออกจากกันก่อนร่างกายสูงใหญ่จะเคลื่อนกายแทรกกลาง ทาบทับ เสื้อผ้าที่อยู่ติดตัวครบทุกชิ้นถูกมือบางค่อยไล่ปลดออกให้เริ่มตั้งแต่กระดุมเม็ดบน เปิดเปลือยกล้ามเนื้อสวยที่เจ้าของบรรจงสร้างมาอย่างดี


ไอร้อนของสองร่างทาบทับกันแนบสนิท แรงเต้นของหัวใจสองดวงฟ้องว่าสัมผัสเหล่านี้เกิดขึ้นจริง


ดวงตาเรียวปรือมองคนบนร่าง ดวงตาคมดุล้ำลึกมองกลับมาด้วยความรู้สึกเดียวกับทุกครั้ง ร่างกายเบียดเสียดรุนแรงกว่าเดิม จังหวะชีพจรเต้นหนักหน่วงแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดค้างไว้ ริมฝีปากก้มลงจูบเอาแต่ใจ ผ่านหน้าผากเนียน ปลายจมูกเล็ก จงใจเว้นระยะจากริมฝีปากที่เผยอหอบ ลากไล่มาตามลำคอระหง ยอดอกที่ชูชันตอบรับ สะดือ ต่ำลงเรื่อยๆ และทิ้งร่องรอยสีแดงเข้มชัดเจนที่ข้างข้อเท้าขวา


“คุณฐา...”


ก่อนเจ้าของริมฝีปากนั้นจะวนกลับมาด้านบนอีกครั้ง ประกบจูบอย่างเอาแต่ใจกับริมฝีปากอิ่มที่จงใจละเว้นเมื่อสักครู่ สอดลิ้นเกี่ยวพันตักตวงทั้งความหอมหวานและลมหายใจระอุ นิ้วมือยาวอ้อมข้างหลังเพื่อเปิดช่องทางที่ตอบรับด้วยความเต็มใจทุกครั้ง


ก่อนปลายนิ้วจะค่อยๆ แทรกลึก


แต่ทว่าครั้งนี้...



“อ๊ะ คุณฐา”


สองมือที่โอบรอบคอเลื่อนมาดันอกแกร่ง ดวงตาเรียวสั่นไหวแบบที่เจ้าตัวไม่อาจห้าม



‘เลิกรับงานได้ไหม’

...

 ‘หมายถึงกับอาฐาด้วย’



เพราะคำขอร้องนั้นที่แทรกมาในห้วงความคิด ความเต็มใจเช่นที่ผ่านมาจึงกลายเป็นคำปฏิเสธแบบที่เจ้าตัวก็ไม่อาจยั้งตัวเองไว้ได้ทัน


“เจ็บเหรอ?”


“เปล่าครับ”


“.....”


“ผมแค่...” ดวงตาวูบไหวเบือนหลบ ริมฝีปากล่างถูกกัดเพราะเจ้าตัวไม่อาจสรรหาคำใดมาบอกได้ในเวลาเช่นนี้


“ฉันเข้าใจแล้ว” มือข้างนั้นถอนออกจากสัมผัสที่กำลังจะล้ำลึก ก่อนจะล้มตัวนอนเคียงข้างแล้วดึงคนตัวเล็กกว่าที่กำลังสับสนเพราะร่างกายนั้นสั่นไหวเข้ามากอดแนบอก


“ผม ...ผมขอโทษ”


“ไม่เป็นไรเลย ไม่ต้องขอโทษ ไม่เป็นไรนะ”


“คุณฐา ผมขอโทษ คุณฐา”


ริมฝีปากอิ่มเรียกชื่อซ้ำไปมาอย่างจะย้ำกับตัวเอง หยดน้ำตาไหลเป็นครั้งที่สองของวันแต่ความรู้สึกข้างในหนักหน่วงรุนแรงกว่ากันมากนัก


“คุณฐา”


“ชู่ววว เงียบซะนะเด็กดี”


เสียงสะอื้นตามมาหลังประโยคนั้นเพราะเจ้าตัวไม่คิดกลั้นมันไว้อีกแล้ว


เด็กน้อยของเขา ยอมไม่ได้ก็ร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก


ปฏิเสธเขาก็กลัวความรู้สึกตัวเอง


อยากรู้สึกผิดต่อเขาแต่ก็ไม่กล้ารู้สึกอย่างเต็มที่



อ้อมแขนที่มั่นคงยังคงมั่นคงอย่างเช่นทุกครั้งที่โอบกอดปูรณ์เข้านอนในวงแขนแกร่ง มือคู่นั้นยังคงลูบหลังอย่างอ่อนโยนเหมือนที่ผ่านมา หัวใจดวงนั้นก็ยังเต้นอย่างหนักแน่นในจังหวะที่เขาคุ้นเคยมาตลอด


ถ้าจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปในค่ำคืนนี้

ก็คงเป็นจังหวะหัวใจของตัวเขาเอง...







ฐานัฐก้มมองคนที่หลับสนิทไปแล้วในอ้อมกอด เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมให้จนถึงคอ ดวงตาอ่านยากคู่นั้นมองไปท่ามกลางความมืด ความคิดไหลย้อนกลับถึงสัญญาเดียวในชีวิตที่เขาเคยรับปากใครบางคนเอาไว้


ลายมือคุ้นตาบนกระดาษที่ยังติดตาและติดอยู่ในความทรงจำ



“ฝากดูแลน้องชายฉันด้วยนะคะ อย่าทอดทิ้งเขาเหมือนที่ฉันทำ
แล้วช่วยรักเขาให้มาก มากกว่าที่คุณเคยรักใคร”



รัก...
...มากกว่าที่เคยรักใคร






















..TBC..














>> มีใครยังอยู่ทีมเดิมกับตอนที่แล้วไหมคะ?? ^^

เราไม่รู้ว่าตอนนี้จะทำให้เข้าใจสามคนนี้มากขึ้นหรือเปล่า
แต่เดี๋ยวจะค่อยๆ เฉลยความรู้สึกของทุกคนไปเรื่อยๆ ค่ะ

[masochism2018]

คุณธีคือทรงพระรองมากอะ55555555555555
เชียร์คุณธีนะ แต่แบบยังไงดี สับสนแทนปูรแล้ว

[yasperjer]

ฮือ เลือกทีมไม่ถูกจริงๆนะคะ 

[magic-moon]

จะรอฟังเหตุผลนะคุณฐา รักให้มากกว่าใคร เอ็นดูที่สุด เป็นน้องชายของผู้หญิงที่รักที่สุด ขอชีวิตเขามาดูเเล

แต่
มีอะไรกับน้องชายคนที่ตัวเองรัก และไม่รัก ทำไม๊ๆๆ
พี่สาวเขาคงดีใจ
น้องชายคนที่ตัวเองรักก็กลายเป็นคนขายตัวไปซะงั้น

อืมมมม ไม่เชียร์คุณฐาอ่ะบอกเลย 5555 ที่นอนกะเขานี่เก็บค่าฝากชีวิตหรอ ต่อให้น้องอาจจะเริ่มก่อนก็เถอะหรือต้องการก็เถอะ
อุดมการณ์ที่มีต่อคนรักเก่าและน้องชายคนรักเก่าของคุณฐาเนี่ย มันแปลกไปหน่อยม้างงงงงง ระวังเถอะ ไ้ปากที่พูดว่ารักๆๆๆพี่สาวเเต่มามีอะไรกะคนน้องเนี่ย เดี๋ยวน้องเลิกรักได้แล้วจะสะอึก ที่บอกว่ารักไม่ได้เนี่นมันมั่นคงแค่ไหน กำลังรู้สึกผิด + หลอกตัวเองอยู่ป่าวววววว #ทีมคุณธีค่ะบอกเลอออออออ #อินสุด
เขียนดีมากค่ะ สนุกมากเลย ยกตำเเหน่งคนน่าเบิ๊ดกะโหลกให้คุณฐาค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

............................
อืมมมม ไม่เชียร์คุณฐาอ่ะบอกเลย 5555 ที่นอนกะเขานี่เก็บค่าฝากชีวิตหรอ ต่อให้น้องอาจจะเริ่มก่อนก็เถอะหรือต้องการก็เถอะ
อุดมการณ์ที่มีต่อคนรักเก่าและน้องชายคนรักเก่าของคุณฐาเนี่ย มันแปลกไปหน่อยม้างงงงงง ระวังเถอะ ไ้ปากที่พูดว่ารักๆๆๆพี่สาวเเต่มามีอะไรกะคนน้องเนี่ย เดี๋ยวน้องเลิกรักได้แล้วจะสะอึก ที่บอกว่ารักไม่ได้เนี่นมันมั่นคงแค่ไหน กำลังรู้สึกผิด + หลอกตัวเองอยู่ป่าวววววว #ทีมคุณธีค่ะบอกเลยยยยย #อินสุด
เขียนดีมากค่ะ สนุกมากเลย ยกตำเเหน่งคนน่าเบิ๊ดกะโหลกให้คุณฐาค่ะ

คิดเหมือนเลย
       
 

[tasteurr]

เห็นเรื่องนี้ผ่านตามาสักพักแล้วค่ะ แต่พึ่งได้มีโอกาสอ่าน
เราทีมคุณธีมาตลอดเลย ตอนที่ห้าก็เลยเป็นอะไรที่บีบหัวใจเรามาก พออ่านแล้วเรารู้สึกว่าคุณธีไม่มีทางที่จะได้เป็นคนที่เป็นเจ้าของความรักที่หนูปูรณ์ต้องการเลย ตอนอ่านคือรู้สึกสิ้นหวังมาก คิดว่าคุณฐาพระเอกแน่ๆ
แต่ตอนที่หกก็ทำให้เรากลับมามีความหวังอีกครั้ง เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างหนูปูรณ์กับคุณฐา สำหรับหนูปูรณ์นั้นเป็นเพราะการเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า การที่คุณฐาเข้ามาก็เหมือนมาเติมเต็มบางส่วนของช่องว่างภายในใจ คุณฐาไม่ใช่คนในครอบครัวแต่ก็ดูแลเอาใจใส่อย่างดี คอยหาสิ่งดีๆมาให้ ยกเว้นเรื่องงานนั่น ที่เราคงต้องรอคุณคนแต่งอย่างเดียวว่าทำไม เราไม่รู้ว่าครั้งแรกของคุณฐากับหนูปูรณ์เกิดขึ้นได้ยังไง แต่พอมีครั้งที่หนึ่ง ก็คงทำให้มีครั้งต่อๆมา กลายเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีคำนิยาม ตอนฉากนั้นเลยเกือบจะกลั้นใจอ่านเลยทีเดียว ว่าหนูปูรณ์จะปฏิเสธไหม ซึ่งนั่นแหละค่ะมันจุดความหวังในใจของเราที่ทีมคุณธีมาก แต่ก็แอบหวั่นว่าจังหวะหัวใจของคุณฐาที่เต้นผิดไป จะทำให้คุณฐาอยากจะรักคนที่ตัวเองบอกว่ารักไม่ได้ ทั้งที่แฟนเก่าก็บอกว่าให้รักมากกว่าที่เคยรักใครไหม เอาจริงๆทุกวันนี้เราก็รู้สึกว่าเหมือนคุณฐาจะสร้างกรงขังหนูปูรณ์อ่ะ ไม่ให้เข้าใกล้เกินไปแต่ก็ไม่ยอมให้ออกไปไหนไกลเหมือนกัน แต่เรื่องของคุณฐาก็เป็นอะไรที่อยากจะคิดเดาไปเอง ทำให้เรารู้สึกไม่ชอบคุณฐาได้ไม่เต็มที่เพราะกลัวเดี๋ยวจะหน้าแตก 55555
ขอโทษด้วยนะคะที่เวิ่นเว้อเสียยาวเลย แต่เราอ่านแล้วอินมาก อยากจะจับหนูปูรณ์คุณธีไปปล่อยเกาะให้อยู่กันสองต่อสองเลยทีเดียว

ปล.ไม่รู้ทำไมรู้สึกเอ็นดูคุณธีที่บอกว่าปกติแม่แกะปลาให้ ดูเป็นลูกชายที่สนิทกับคุณแม่น่าดู

[Meercorn]

เชียร์คุณธีนะ ธีดูน่ารักดี จะบอกว่าฉากปูรณ์กับคุณฐานี่คือลุ้นมากกลัวว่าจะมีอะไรกันไหม ในใจนี่คือสงสารธีไปแล้วนะ55555555 แต่พอหนูปูรณ์ปฏิเสธเท่าแหละ ดีมากก ในส่วนของคุณฐา เราว่าใจคุณฐาก็รักน้องไปแล้วนะ แต่เหมือนพยายามจะปฏิเสธตัวเองตลอดเพราะเหตุผลนั้นที่คุณคนเขียนยังไม่บอกใช่ไหมค้าาา

[JustWait]

 

[farhhhh]

ทีมคุณฐานะ กร๊าวใจกว่ามากๆๆๆ แต่ดูทรงแล้วน่าจะล่มแหะเรือนี้
ไม่อยากผิดหวังเลยอ่ะ ฮืออออ ขอเลยนะ ถ้าพระเอกจะไม่ใช่คุณฐา ขอแบบที่คนอ่านอย่างเราผิดหวังน้อยที่สุดทีนะ เดี๋ยวทำใจไม่ได้55555555555
เรื่องหัวใจอะไรก็เกิดขึ้นได้ ไม่อยากให้ใจคุณฐาเต็มร้อย คือตอนนี้ก็เชียร์ 70% แล้วอ่ะ
คุณฐาของน้อง