หัวข้อ: รักต้องสูบ - ตอนคั่นสั้นมาก(อิงกระแสนิดนึง) (27/02/2014)

[na_near]

เด้กดอยดูโตขึ้น  แต่เด็กสินเชื่อกลับไม่ค่อยโตขึ้นเลย  

[mutyamania]

ตอน : ลับ ๆล่อ ๆ




ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องของหญิงสาวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ....หญิงสาวผู้สวยแปลก....บรรจงทาลิปสติคสีสดฉ่ำ....ผู้หญิงยุค 90’s  หญิงสาวผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็น ‘ลูก’ ของเขาคนหนึ่ง


“ฮะแฮ่ม”
“ว่า?”


ให้ตายเถอะแม่คุณ.....สวยยังกับคุณยายวรนาฏ...แล้วถึงเธอจะหันมามอง ‘คุณพ่อ’ แต่มือก็ยังสามารถทาลิปสติกโดยไม่ดูกระจกได้อย่างคล่องแคล่ว...พอแล้ว....หนาเกิ๊นนนน!!!!
“เคี้ยง.....วันนี้ว่างใช่มั้ย”
“ก็แหกตาดูเอาสิยะว่าว่างหรือไม่ว่าง....ทรงเครื่องซะเต็มขนาดนี้เนี่ย!!!  ถึงชั้นจะลาพักร้อน  ก็ไม่ได้หมายความว่าชั้นจะมานั่งแหกหำอยู่กับบ้านเฉย ๆนิ  อากาศแม่งร้อนจนชั้นไขมันจะละลายหมดแล้ว  ชั้นก็ว่าจะไปหาอะไรกระแทกปากกับกิ๊กเก่าให้มันหายหงุดหงิดเสียหน่อย....เนี่ยจะไปและ....แว๊นซ์ไปส่งปากซอยด้วย.....”
“โห่....ลูกพ่อ”
“ใครพ่อยะ....แค่ตาแก่ที่นอนอืดอยู่ข้างล่างนั่นชั้นก็สุดจะทนแล้ว....หล่อนน่ะ....ถ้าจะมาบ้านชั้นบ่อยขนาดนี้  ไปย้ายสำมโนครัวมาอยู่ที่นี่ซะเลยสิ....อีพี่ดิน!!!”
“แหม่....ก็เขาเป็นผัวป๊าเธอนิ....รบกวนไม่นานหรอกแม่คุณ  แค่อยากถาม....จัสท์ วัน เควส-สะ-ชั่น”
“อะไร...ทำไมต้องกระซิบกระซาบด้วย....แกแอบไปมีชู้เรอะ!!!”
“ป๊าดดด....พี่รักเดียวใจเดียวไอ้น้องเอ๊ย....แค่หมีแก่ ๆ ตัวนึงนี่ก็ทำพี่คลั่งตายวันละหลายสิบรอบแล้ว...แต่ที่พี่สงกะสัยอ่านะ”
“สงกะสัย....ศัพท์แกโบราญเนอะ”
“แกสังเกตเห็นอะไรในตัวไอ้เจ้าม้งมันบ้างมั้ย”
“ไม่นี่...มันก็กลากเกรียนของมันเป็นปกติ  ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลก  มันตั้งใจเรียนนะยะ  เกรดโอเค  แค่ติดเกมส์บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับ...”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”


คุณพ่อเลี้ยงควักบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นความลับสุดยอดออกมา  รูปถ่ายขาว-ดำที่เก่าจนเหลือง  สีถลอกเป็นดวง ๆ  แต่ก็พอจะดูออกว่าใครเป็นใคร...

“ป๊าตอนเด็ก....กับย่า....แกจะบอกอะไรชั้นยะพี่ดิน”
“เหมือนมั้ย”
“.......”


กะเทยเพิ่งหัดเทคยาตอนอายุยี่สิบกลาง ๆ นิ่วหน้า  เหลือบมองคู่สนทนาสลับกับภาพถ่ายใบเก่า  สิ่งที่เธอเก็บไว้ในใจ  ในที่สุดก็มีคนเห็นเหมือนกับที่เธอเห็น  จริงอยู่ที่ว่าพ่อของเธอมีเชื้อสายจีน  ก็เลยตาตี่เป็นขีด  อาจจะดูหน้าโหล  แต่ความกวนโอ๊ยบางอย่างบนใบหน้าตี๋ ๆนั่น  ยากที่จะเลียนแบบ....



เว้นแต่ดีเอ็นเอ....



“ก็จะให้เหมือนใครล่ะ  รูปหมีก็ต้องเหมือนหมีสิยะ”

โกหก....สีหน้าเธอมันฟ้อง  ในใจของเธอมันอยากจะตอบออกไปดัง ๆ......ว่าแม่งเหมือนอย่างกับแกะ





โชคไม่ดีที่คนเจ้าเล่ห์อย่างนายดิน....‘พ่อเลี้ยง’....ของเธออ่านมันออก...
.
.
.
.
.
.
“แล้วเจอกันพวกมึง”
“โห่....จะรีบกลับไปไหนว๊า”
“เดี๋ยวนี้เป็นเด็กดีนะมึงอ่ะ”
“กูก็เป็นมานานล๊ะ”
“กวนตีน!!!....เออ....บาย....พรุ่งนี้เจอกัน...อย่าลืมทำการบ้านเลขมานะไอ้แสรดดดดด”
“ฟัคยู”


ไอ้เด็กน้อยหน้าละอ่อนโบกไม้โบกมือล่ำลาเพื่อนอย่างเท่ห์  โดยการโบกมือโดยไม่หันหลังกลับ  มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า  ปากเคี้ยวยางหมากหยั่บ ๆ  ก้าวขาออกจากร้านเกมส์ด้วยมาดของนักเลงใหญ่ในมังงะญี่ปุ่นที่เขาและพี่ดิน...หรืออาดินชอบอ่าน(บางครั้งเขาก็สับสนเหลือเกิน...กับสถานภาพของชายคนนี้)

หลังลงจากรถประจำทาง  เด็กชายมนต์สิทธ์เดินอย่างมีจุดหมาย  มุ่งหน้าตรงสู่ห้างสรรพสินค้าสุดหรูใจกลางกรุงเทพมหานคร  ตรงดิ่งไปยังร้านสเต็คจานด่วนที่ราคาไม่เกินเอื้อม  และไม่เกินค่าขนมที่ได้ต่ออาทิตย์มากนัก  ข้างในนั้นมีใครบางคนรอเขาอยู่....



เพื่อนลับ ๆ สมัยประถมของเขา  ไอ้เด็กรูปหล่อบ้านรวย  กำลังยกข้อมือเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาเรือนหรู  ที่มิใช่นาฬิกาแฟชั่น  แต่เป็นนาฬิกาแบบหนุ่มใหญ่  ที่พ่อของเขายกให้ในวันเกิดปีก่อน....ก็นาฬิกาแฟชั่นราคาไม่กี่พันบาท  เขาเองก็มีเต็มลิ้นชักไปหมดล๊ะ....


“นายเลทไปห้านาที”
“เรารีบมาแล้วเฟิร์ส....เพื่อนรั้งน่ะ”
“ถ้ายังอยากจะเป็นเพื่อนเราล่ะก็นะ....กรุณาให้ความสำคัญเรามากกว่าสวะพวกนั้น  คนพวกนั้นจะดึงนายต่ำลงไปด้วย  สั่งดิ....มื้อนี้เราเลี้ยง  ฉลองการกลับมาเป็นเพื่อนแบบลับ ๆ ของเรา...”
“ชิส์....ปากนายนี่มันน่าเตะให้หมอบจริง ๆ ให้ตายดิ”
“หึหึ....เราแซวนายเล่นหรอก....เพื่อนนายก็ดูเป็นคนดีนี่...เราให้คนที่บ้านตามสืบประวัติมาหมดแล้ว...”
“โห่....นายมันร้าย....รู้ชีวิตเราทุกอย่าง....แต่เราแม่งไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย”
“รู้แค่เราคิดถึงนายก็พอ  เข้าใจนิดนึงนะ  พวกเราน่ะ....จะมาคบกันเปิดเผยแบบเพื่อนปกติไม่ได้หรอก  สังคมเราต่างกันเกินไป...”
“นายแม่งน่าหมั่นไส้ไม่เปลี่ยน  ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่....ไอ้เจ๋อ!!!!”
“นายไม่เป็นเรานายไม่รู้หรอก  ว่าชีวิตที่กดดันแต่เด็กน่ะมันเป็นยังไง  ถึงเราจะได้ทุกอย่างที่อยากได้  แต่พ่อก็มีข้อแม้ว่าต้องทำเกรดให้ได้ที่หนึ่งของสายชั้น  ตกได้ไม่เกินที่สาม  พ่อไม่เคยตีเรา  แต่เวลาด่าน่ะ....มันเจ็บแสบยิ่งกว่าโดนตีอีก  เราเป็นลูกชายนะ  แถมยังเป็นทายาทคนเดียวของพ่อ  พ่อก็ต้องคาดหวังเรามากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว  พ่อสอนว่าจะคบใครให้เลือก....เลือกคบคนที่มีประโยชน์  อนาคตจะได้มาเกื้อหนุนธุรกิจกันได้...”
“เลิกแพล่มเหอะ....เราหิวแล้ว”
“จริง ๆ นายก็มีประโยชน์นะม้ง”
“อื่อ....มีด้วยเหรอวะ....คบเรามีแต่เสียตังค์นา”
“ก็....นายทำให้เรามีความสุขไง....นายดูเพื่อนเราแต่ล่ะคนดิ...แม่งน่าเบื่อ....ง๊องแง๊งปัญญาอ่อนไร้สาระอ่ะ....เราก็อยากจะทำตัวเหี้ย ๆเหมือนเด็กคนอื่นบ้างเหมือนกันนะ....อย่างไปสุมหัวในร้านเกมส์แบบเด็กบ้าน ๆ ไรเงี้ยะ...”
“เฮอะ....อยากใช้ชีวิตบ้าน ๆ เหรอไอ้หนุ่มน้อย”


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นั่นน้องคุณนี่นา....แล้วก็ไอ้เด็กขี้โอ่นั่น  ไหงวันนี้มันถึงไม่ตีกันล่ะเคี้ยง”


ชายหนุ่มผิวแทน  ผู้ซึ่งห่างหายเมืองกรุง  ไปเป็นไอ้หนุ่มบ้านไร่เสียนาน  เอ่ยกับเพื่อนสาวในโลกออนไลน์(แหงล่ะ....พวกเขาคุยกันในเน็ต....เป็นเวลานานเสียยิ่งกว่าตอนอยู่ร่วมกันตัวเป็น ๆ เสียอีก)  ประวิทย์ไม่เคยละทิ้งแฟชั่น  อัพเดตเสมอ  แล้วก็รู้จักแต่งตัวให้เข้ากับสถานที่  อย่างน้อยก็มากกว่าอีผีบ้าที่ยืนเมายาคุมอยู่ข้าง ๆ เขา

“มันเคยเป็นเพื่อนกันนานละ....แต่ก่อนชั้นเร้อ....ก็เฝ้าฝัน....หมายจะให้มันได้เสียกันตอนเป็นผู้ใหญ่  ฐานะทางการเงินบ้านชั้นคงจะดีขึ้นกว่านี้เยอะ  คือหมีแกก็ทำงานอ่ะนะ  ก็ไม่ได้ฟุ่ยเฟือยอย่างแต่ก่อน  แต่มันก็แค่ทำให้พอมีกินไปวัน ๆ เท่านั้นแหละ”
“คุณนี่ยังนิสัยเหมือนเดิมไม่มีผิด”
“นี่แหละชั้น....กะเทยที่จะไม่ยอมเสียเงินเปผู้ชายเด็ดขาด  ให้มันรู้ไปสิ  ชั้นนี่แหละจะฉีกกฎบ้าๆนั่นด้วยมือของชั้นเอง”
“ก่อนอื่นฉีกกฎการแต่งตัวก่อนดีกว่าเหอะ....ยิ่งแก่ยิ่งเฮี้ยนนะเราอ่ะ”
“อร๊ายยยยยย”
.
.
.
.
.
เด็กชายภูบดินทร์กำลังแตกเนื้อหนุ่ม  ร่างกายนั้นผอมเก้งก้าง  แต่ทว่าสูงชะรูด  ครอบครัวไม่ยอมปล่อยให้ลูกชายคนเดียว  กลายเป็นเด็กเรียนเฉิ่ม ๆ ที่ตัวขาวซีด  หนุ่มน้อยจึงถูกกดดันให้เลือกลงเป็นนักกีฬาของโรงเรียนสักอย่างหนึ่ง  ผิดกับเจ้าเด็กดอย....ผู้ซึ่งใช้ชีวิตชิวจัด  แต่ถึงอย่างนั้น  ฮอร์โมนที่เริ่มเปลี่ยน  มนต์สิทธิ์จึงไม่เหลือเค้าของไอ้เด็กตัวกลมแก้มยุ้ยเหมือนอย่างแต่ก่อน

ภูบดินทร์เองก็ยังคงแอบไปมาหาสู่กับเด็กชายมนต์สิทธิ์....เพื่อนลับ ๆ  คลุกคลีกันอยู่ในบ้านไม้สองชั้นหลังเก่า  ห่มผ้าเน่า ๆผืนเดียวกัน  เล่นเกมส์จากเครื่องเล่นเกมส์ตกรุ่น  ที่เด็กชายภูบดินทร์บริจาคให้....

“แก้มนายหายไปอ่ะม้ง....ไม่เหลือให้บีบเลย  กินข้าวมั่งป่ะเนี่ย”
“กิน...แต่ไม่กินเยอะ  อ้วนแล้วสาวหนีหมด”
“หึยยยย.....หมั่นไส้ว่ะ....ม้งแม่งติดหญิง”

ถึงจะเป็นเพื่อนลับ ๆ แต่เวลาที่อยู่ด้วยกัน  ทุกอย่างไม่มีความลับ  ความรู้สึกเดิม ๆในวัยเด็กไหลกลับเข้ามา  ราวกับนาฬิกาทรายที่ถูกพลิกกลับด้าน  ยิ่งนานวันเข้า  มนต์สิทธิ์ก็ยิ่งซึมซับบางสิ่งจากภูบดินทร์  เหมือนที่ภูบดินทร์ซึมซับความถ่อยเถื่อนจากมนต์สิทธิ์....


พวกเขามันก็แค่เด็กมอต้น.....แค่มอต้นเท่านั้นเองนะ  ช่วงชีวิตที่โครตอิสระ  ยังไม่ต้องเป็นห่วงอนาคตมากนัก  ได้กินเล่น  ใช้ชีวิตแบบเด็ก ๆ เรียนรู้ที่จะมีรักแบบปั๊บปี้เลิฟ  อย่างน้อยก็ไอ้เด็กดอยเต่า  ที่เดี๋ยวนี้แอบเซ็ทผมเรียบแปล้ไปเรียน  มันเริ่มติดหรูตามเพื่อนลับ ๆ ของมันนั่นปะไร

“ไม่เล่นเฟิร์ส.....อย่าดิวะ....มันจั๊กกะจี๋”


เด็กน้อยฟัดกันเล่น  นี่คือโลกของเขา  ไม่ต้องดัดจริต  ไม่ต้องเก๊กขรึม  ได้เป็นตัวเอง  ได้พูดอะไรเลี่ยน ๆ มนต์สิทธิ์เคยอิจฉาทุกอย่างที่เพื่อนลับ ๆ ของเขามี  แต่ยิ่งโต  เขาก็ยิ่งรู้จักเรียนรู้ความสุขที่หาได้รอบ ๆ ตัว  แกล้งยั่วลุงหมี  แกล้งตุ๊ดหน้าโหดที่ฮอร์โมนยังไม่เข้าที่ดีนัก  ได้ทำกิจกรรมแมน ๆ กับพี่(หรืออาดิน)....เช่นการดูหนังวาบหวิว  ที่ไม่ใช่เรทพีจีสิบสาม


แต่กระนั้น....ดูเหมือนจะเป็นภูบดินทร์มากกว่าที่ยังคงอิจฉาเด็กชายมนต์สิทธิ์  อิจฉาความอิสระที่จะคิดหรือพูดโดยไม่ต้องสนใจห่าเหวอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น  ได้ทำตัวบ้าบอกับเพื่อนฝูงแบบไม่ต้องห่วงภาพพจน์  ผิดกับพวกลูกคุณหนูที่เขาจำต้องสังคมด้วย

“อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเลยเนอะม้ง”
“อื่อ.....ก็อยู่ดิ.....จะไปไหนอ่ะ....เมืองนอกเหรอ”
“อีกนานนู่นนนนนน”
“เราคบกันแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน  ขืนเพื่อนเรารู้ว่าคบลูกไฮโซ  มีหวังถูกบอยคอร์ตแหง ๆ”
“เหมือนเราเป็นแฟนกันเลยเนอะ”
“แฟนพ่อง”
“พ่องดิ”
“บ๋ายยยย  กูไม่มีพ่อเบ้ยยยยย”


จะมีเด็กสักกี่คนกัน  ที่เอาปมด้อยในสายตาคนอื่น  มาเป็นเรื่องตลกขบขัน  เด็กน้อยกอดรัดกันอีกรอบ  เล่นมวยปล้ำกันเหมือนอย่างแต่ก่อน  ไม่รู้สินะ  ของเล่นราคาแพง  บางครั้งมันเทียบไม่ได้เลย....



กับเพื่อนดีดีสักคนหนึ่ง
.
.
.
.
.
“พวกมึง.....อะไรกันว๊า....ไอ้ดิน  คุณลูกสาว....มารุมจ้องป๊าแบบนี้มันเขิลเน้ออออ”


หมีแก่....พรานหนุ่ม....กับแม่เสือสาว  นั่งสุมหัวกันในบรรยากาศแสนมาคุ  ชั้นสองมีเด็กน้อยที่ยังไม่ประสีประสา  กำลังเล่นฟัดกันอย่างคึกจัด  แต่ชั้นล่างนั้นกลับเงียบสงัด...วังเวง....จนคนที่แก่สุด(แต่นิสัยเด็กสุด)  ต้องโพล่งออกมาเพื่อแก้เขิน

“แอบไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนรึเปล่าหมี”  เสียงลูกสาวในตอนนี้....ช่างเย็นยะเยือก  น่าสยองสุด ๆ
“นั่นสินะ....ยัยป้าแก่ที่เคยมาตอนนั้น.....ไม่ใช่แค่เพื่อนนอนกันหรอกใช่มั้ย....มีอะไรมากกว่านั้น  หมีรีบคายออกมาดีกว่านะ”  ไอ้เด็กหัวขนบ้านใกล้เรือนเคียงนี่ก็อีกคน  คอยปั่นสมองหมีอย่างเขา  ตั้งแต่มันยังเด็ก....ยั้นโตเป็นหนุ่มจรวยใหญ่

หมีแก่เครียด....ทั้งเครียดและมึนตึบไปหมด....ก็มึนไปพักใหญ่  จนกระทั่งรูปถ่ายสมัยเด็กของตนถูกใครคนหนึ่งหยิบขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ...







หมีรู้แล้ว....ว่าหมีทำอะไรผิด
.
.
.
.
.
มาต่อแล้วนะคะ  หายไปนานเหมือนกัน  เรื่องนี้ก็ใกล้จบแล้ว  เดี๋ยวจะเร่งวุ้นให้เด็กน้อยเขาโตวันโตคืน  ป้าเคี้ยงจะได้ทรานฟอร์มเมอร์ตัวเองไว ๆ อิอิ

[Zitraphat]

+ เป็ดไปก่อน +โหวต ไปแล้วโหวตไม่ได้แล้ว ...
ฮะๆๆๆๆๆ.....
.
.
.

[t2007]

มีความสุข แบบ ลับๆ ล่อๆ มากมายยยย
ขอบใจจร้าาาา

[bebe]

คิดถึงมากกกกกกก

[ka[ze]na]

ความสุขแบบ ลับๆล่อๆ มันก็น่าสนุกอยู่นะ

เป็นความทรงจำที่ดี...

[kaokorn]

ความลับหมีเปิดเผยยยยยย

[MiiCell]

มาแว้ว หึหึ ยังเป็นแค่เพิ่ลกันอยู่เลยง่ะ
ตกลงเด็กดอยเป็นลูกตาหมีจริงๆสินะ

[mutyamania]

ลูกใครวะมึงอ่ะ




หมีแก่แสนขี้เกียจ....นั่งเอนหลังบนเก้าอี้ไม้โยก  ข้างกายเขา  มีลูกสาวคนงาม....ผู้ซึ่งสาละวนกับการย้อมขนหมี....ผสม...กวนสี...จุ่มแปรง...ป้ายปรืดดดด...


“แก่ไปเยอะนะเราอ่ะ....หงอกตรึมเลย”
“แต่ป๊าหน้าเด็กกว่าแกนะหนวด”
“แล้วไง....แร่ดได้เท่าเค้าเปล่าเหอะ”
“แร่ดเริ่ดไร...ป๊าแกออกจะแมน...เถื่อน...จ๊าบบบบบสุดอ่ะ”
“จ๊าบบบบ....เอาจริง ๆ เคี้ยงยังอยู่ประถมเลยนะ  ไอ้คำนี้อ่ะ”
"เฮอะ..."

ลูกสาวหัวเราะกับความเป็นเด็กน้อยไม่รู้จักโตของคุณพ่อ  แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะสี่สิบกว่า...ใกล้จะครึ่งชีวิตเข้าไปทุกทีแล้ว  แต่พฤติกรรมหลายอย่างช่างเหมือนเด็กน้อย  การพูดจา...การแต่งตัว....แม้กระทั่ง  โอเค....พ่อของเธอหน้าเด็ก  ก็เธอดันไปเหมือนผู้หญิงคนนั้น  ซึ่งตอนนี้หน้าแก่นำพ่อของเธอ  จนกลายเป็นยัยป้าเหี่ยวไปแล้ว


“เรื่องของหนูก็ยังเป็นปริศนา....แล้วตอนนี้ก็มาอีม้งอีก  จะเอาไงป๊า...ป๊าน่ะจะเอายังไง”
“ไม่รู้ดิ....คุณลูก....แกคิดว่าถ้ามันรู้....มันจะไม่เกลียดป๊าเรอะ....”
“มันอาจจะดีใจก็ได้นะ....ที่อย่างน้อยมันก็มีป๊าเป็นพ่อแท้ ๆ ดีกว่าให้มันเข้าใจเอาเองว่าไอ้เฮงซวยนั่นคือพ่อของมัน”
“ป๊าไม่แน่ใจ”
“แล้วแม่กานดาเนี่ย...ใช่อาหมวยเหรอ....แล้วผัวเก่าหล่อนน่ะก็ทั้งดำทั้งถึก...ยังไงก็ไม่ใช่อาตี๋แบบป๊า....แล้วอีม้งมันจะไปเหมือนใคร  หรือว่าแม่มันไปฟีทเจอริ่งกับใครอื่นอีก...”
“ป๊าไม่รู้...”
“คุยไรกันแว๊...ลุงหมู....เจ้....แหม่....เจ้ของม้ง....ไม่เสียแรงที่รักของเค้ามาตั้งนาน....สวยขึ้นทุกวันเลย”


คุณหลานรักของนายหมี  กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาจากชั้นสอง  หน้าแป้น  แต่งตัวเสียหล่อเหลา  ชนิดที่ว่าเตรียมพร้อมเสมอที่จะออกไปลั้ลลาข้างนอก.....ลั้ลลา....ไอ้เด็กนี่เพิ่งจะมอสามเท่านั้นเองนะนั่น!!!


“จะขอตังค์พี่อีกอ่ะดี”
“เจ้อ่ะ....มองน้องนุ่งในแง่ร้ายตลอด”
“แล้วจะเอาเท่าไหร่”
“สองร้อย....น่า....นาน ๆเค้าจะออกทีเจ้ก็รู้...เงินค่าขนมเค้าเคยใช้หมดที่ไหน”
“แต่วันนี้พิเศษ....หึ....ไปหยิบเอา....ในห้องพี่นู่นน่ะ...มีอยู่ห้าร้อย...แกพกไปหมดนั่นแหละ...เหลือก็เอามาคืน....”
“คร๊าบบบบบผม.....ไปนะหมูอู๊ด ๆ”


แล้วมันก็สลายกาย  หายไปดุจสายลม


“ดูมันเรียกป๊าดิวะ....เหี้ยนี่แม่งลาม”
“จะเอาไงป๊า....จะเอาไง”
“ขอเวลาป๊าทำใจหน่อยไม่ได้เหรอลูกเอ๊ย”
“จนกว่าอีพี่ดินมันจะได้ผลตรวจ”
“เฮ้ย....นี่พวกแกสองคน....ไอ้เด็กทรยศเอ๊ย”
“ขนาดหนูที่ป๊ายังไม่มั่นใจ  ยังได้เป็นลูกป๊าเลย  แล้วมันล่ะ....ป๊าไม่สงสารมันเหรอ...ป๊าจะได้มีลูกที่เป็นลูกชายจริง ๆซักคนไง....”
“เฮ้อ....ก็ยังดีที่แกเข้าใจป๊า...แต่มันเนี่ยดิ...เครียดว่ะแม่ง”
“หนูดีใจมากนะ....ที่ได้เป็นลูกป๊าน่ะ....ถึงป๊าแม่ง.....จะโครตเป็นผู้นำครอบครัวที่ห่วยแตกสุด ๆก็เหอะ”
"แสรดดด"



ซึ้งกันแต่หัววันเลย....พ่อลูก....ช่างเป็นครอบครัวสุขสันต์เสียจริง
.
.
.
.
.
สวนสนุก....



ไม่เบื่อเหรอ....อากาศแสนร้อนอบอ้าว....คนเยอะ....แดดแรงจนแผดเผาผิวหนังให้เกรียมคล้ำ



เดทแบบสิ้นคิดก็สวนสนุกสินะ....แต่เอ.....พวกเขาเปล่าเดท....แค่เที่ยวกันฉันท์เพื่อน....





ว่าแต่ทำไมต้องเป็นที่สวนสนุกด้วยล่ะ?


“นึกถึงตอนประถมเลยเนอะ....จำฟ้าใสได้มั้ย.....ไม่ได้เจอนานเลย....ตั้งแต่ไปเรียนที่อื่น  เห็นว่าเป็นคนดังในโซเชี่ยลนิ”
“นายจะไปสนใจคนอื่นทำไม....ที่เราพานายมา...เพราะมันเป็นที่ที่เราได้เที่ยวด้วยกันครั้งแรกต่างหาก”
“ตรงไหน!!!.....เรามากับพี่เคี้ยง....นายมากับฟ้าใส...แต่เออ....จะว่าไป....พวกเราก็นั่งกินเคเอฟซีด้วยกันนี่เนอะ”
“ชิส์”


สังคมต่างกัน....ทุกอย่างก็ต่าง....โรงเรียนของเจ้าเด็กหล่อไม่ใช่โรงเรียนรัฐ....พ่อคุณเลยสามารถไว้ผมได้ยาวหน่อย...ก็ไม่ได้แฟชั่นเหมือนเด็กมหาลัย  เพราะพ่อหนูไม่ได้มีใจรักทางนี้  ทรงผมเลยออกมาเป็นแนวหนุ่มวัยทำงานหรือพวกนักธุรกิจเสียมากกว่า  ซึ่งก็เหมาะดีกับหน้าตาที่หล่อแบบหยิ่ง ๆ ของเจ้าตัว....


ผิดกับไอ้เด็กตี๋อีกคน....หัวเกรียนเป็นลูกชิ้นเชียว....ยังดีที่ได้น่าตากวนโอ๊ยช่วยไว้  ทำให้ดูเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักแบบกวน ๆดีไม่น้อย....เรื่องแต่งตัวไม่ต้องห่วง  ไม่ได้แบรนด์แต่ก็แนวซะ  อาเจ้กับพี่ชาย(หรือคุณอาดิน)ช่วยกันเลือกเสื้อแสงให้  ทำให้ทั้งคู่ในวันนี้ดูเด็ก  แต่ก็ไม่กะโปโล...


“แล้วนี่เราจะนั่งกระเช้ากันเลยเหรอ....ปกติเค้าต้องเอาไว้ทีหลังไม่ใช่ไง๊?”
“เราออกให้....พอดียังไม่มีฟีลจะเล่น  ร้อน...คนเยอะ....ขี้เกียจยืนรอ”
“นายแม่งคุณหนู”
“พ่องดิ”
“บอกแล้วไง....ไม่มีพ่อ....มีแต่หมีกับพี่คนสวย”
“แหวะ....พี่นายสวยตายแหละ”
“เดี๋ยวกูกลับแม่งเลย”
“เฮ้ย....ล้อเล่นน่า...ใจน้อยไปได้นายนิ”


คนยังน้อยสำหรับกระเช้า  สุดหล่อเลยเบิ้ลไปสามรอบ  ชอบลมพัดเย็น ๆ ชอบที่ได้นั่งมองหน้าหวาด ๆ ของคนขี้กลัวความสูง  สีหน้าแบบปิดไม่มิด...


“ยิ้มไรแว๊”
“นายน่ารักดี....เวลานายหวาดเสียว”
“น่ารักไรอ่ะ....เลี่ยนนะ....แมนเปล่าวะ....คิดไรกับเค้าเปล่า....”
“บางทีน่ารักมันก็ไม่ได้หมายความว่าน่ารักเฟ้ย.....อย่างแม่เราชมใครว่าน่ารัก...นั่นคือดูถูกนะเฟ้ยยยย”
“เชอะ”


เฟิร์สช๊อย....ไอ้เด็กขี้เก๊ก....อยากชมเขาว่าน่ารักก็พูดตรง ๆสิ....พ่อหนูปั้นหน้าเก๊กหล่อกลบเกลื่อน  เอาตัวรอดไปได้ฉิวเฉียด....


ทายาทคนเดียวของป๊ะป๋าเลยนะ  จะมาเบี่ยงเบนได้ไง  โตขึ้นเขาต้องแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนพ่อสิ... มันถึงจะสมฐานะ  เหมือนในละครที่ดูกับแม่


ใช่แล้ว....เขานี่แหละ...คอละครตัวพ่อ....ไม่รู้สินะ...คนที่ว่างที่สุดระหว่างพ่อกับแม่  จะต้องเป็นแม่อยู่แล้ว  แล้วการที่จะได้ใช้เวลาร่วมกับแม่  ก็เห็นจะมีแต่....



นอนดูละครหลังข่าว....บนจอภาพแอลอีดีแสนคมชัดขนาด 80 นิ้วรุ่นล่าสุด  สั่งจากเมืองนอก....หึ....แพงใช่เล่นหรอกนะ....ทีวีบ้านเขาน่ะ!!!!



“เฮ้ยนั่น...”
“ไรวะเฟิร์ส”
“เพื่อนแก๊งค์เราน่ะสิ....แม่งมากับแฟน....หลบเร็ว”
“กูล่ะเซ็ง....ทำอย่างกับเป็นปาปารัซซี่”
“ถ้านายจะเล่นให้ถูก....นายต้องบอกว่าเซเลบบริตี้มากกว่ามั้ย?....ปาปานั่นมันพวกนักข่าว....มั่วตลอด....ไม่รู้ทีหลังอย่าพูด...โอเค๊”


เด็กดอย(ที่ตอนนี้เริ่มแตกหนุ่มแล้ว)  ถูกลากจูงไปไหนต่อไหน  ไอ้หมอนี่ตัวเล็กกว่าเขาหน่อยหนึ่งเห็นจะได้  ผอมกว่าด้วย  แต่ไหงถึงได้แรงควายขนาดนี้  สงสัยมานานแล้ว  คนรวยเขากินข้าวเหมือนที่เขากินไหมนะนั่น...


“โอยเหนื่อย”
“ไรวะ...แมนป่ะเนี่ย...แค่นี้หอบแฮ่ก”
“กูไม่ได้เป็นนักกีฬาโรงเรียนเหมือนมึงนี่ครับไอ้เฟิร์ส...แต่เราสูงกว่านายนะ”
“หึ....เราให้นายแซงก่อนเลยม้ง....ของดีมันต้องใช้เวลา....นายมันของบ้าน ๆ”
“นายนี่นิสัยยังไงนิ...ชอบดูถูกคนอื่นจริงๆ”
“โทษที....มันติดน่ะ....มันเผลอไปเอง”
“เขาเรียกสันดานมั้ย?”


สองหนุ่มน้อยทะเลาะกันง๊องแง๊ง....ไม่ได้จริงจังอะไร  นอกเสียจากเล่นกันขำ ๆ  แต่ดูเหมือนว่าเด็กดอยจะขำไม่ออกเสียแล้ว


“พ่อ.....”
“อะไรของนายวะม้ง?”



นั่นมัน.....ไม่ผิดแน่.....นั่นมันพ่อของเขา.....ปิศาจร้ายอยู่ใกล้เขาแค่ไม่กี่ฟุตเท่านั้น



ความทรงจำอันแสนเลวร้ายไหลพรั่งพรู....



อยากหนีแต่ร่างกายมันแข็งเป็นหินไปแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
“ไปไหนมาน่ะเรา....เดี๋ยวนี้ไปเที่ยวไม่ขออนุญาตนะไอ้ตัวแสบ”


ชายหนุ่มกลางคนในชุดสูท  ดูเหมือนว่ากลับมาถึงบ้านนานแล้ว  เอ่ยกับลูกของเขาอย่างหยอกเย้า


“เดทสาวหรือไง”
“ทำรายงานครับ”
“ไม่เชื่อ”
“โห่พ่ออ่ะ”



วันนี้มันวันวิกฤติของเขาจริง ๆ ตั้งใจจะใช้เวลาอยู่กับคน ๆนั้นทั้งวัน  แต่กลับเจออุปสรรคเยอะแยะ  ไหนจะเพื่อนเขา....ไหนจะ....


“หรือว่าไปเล่นบ้านเจ้าม้ง”
“ไม่ได้คุยกันนานแล้ว”
“อ้าว....ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะไอ้เสือ....เห็นสนิทกันตั้งแต่ประถม....”
“ไม่ได้คุยกันสามปีแล้ว  ตั้งแต่ขึ้นมัธยมน่ะครับ”


โกหก....แต่ก็แนบเนียน....แต่ก็ไม่รอดพ้นจากการสังเกตของผู้เป็นพ่อ....


หน้าที่หนึ่งของเจ้าของกิจการคือจับผิดลูกน้อง  คอยสอดส่องดูแลเพื่อป้องกันการทุจริต  กับแค่ลูกชายที่กำลังโกหก  ไหนเลยที่เขาจะไม่รู้.....

“ตามพ่อมานี่สิ”
“ครับ”

เด็กหนุ่มตามพ่อของเขาไปยังห้องซึ่งเป็นที่ ๆพ่อของเขาใช้เพื่อทำงาน...หรืออ่านหนังสือที่มีเป็นร้อยเป็นพันเล่ม  ผู้เป็นพ่อนั่งลงบนเก้าอี้นวมบุด้วยหนังสำหรับแก้อาการปวดเมื่อยไปด้วยในตัว  เปิดลิ้น  แล้วหยิบบางอย่างออกมา

“สำหรับเรา....เพื่อนคืออะไร...ภูบดินทร์”
“คนที่เพิ่งพาอาศัย...เกื้อกูลกัน.....ทำธุรกิจร่วมกัน....เอ่อ....มั้งครับ...ผมหมายถึง...ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ร่วมกัน...ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...อ้อ...ต้องมีการพบปะสังสรรค์กันเป็นครั้งคราวด้วย...ถูกไหมครับ” 

ตอบเพื่อเอาใจพ่อ  แต่พ่อของเขากลับนิ่วหน้า

"ผิด!!!"
“พ่อบอกผมเอง....ว่าให้เลือกคบคนเพื่อผลประโยชน์”  เด็กน้อยรีบเถียงแก้ตัว
“เอาซะพ่อดูร้ายเลยนะ....นั่นพ่อหมายถึงในโลกธุรกิจต่างหาก.....แต่ตอนนี้พ่อหมายถึงเพื่อน.....ประโยชน์ของเพื่อนน่ะมี  แต่ไม่ใช่ตัวเงิน  หรือสิ่งที่จับต้องได้”
“ผมไม่รู้ครับ...”
“ดูรูปนี้สิไอ้เสือ...พวกนี้คือเพื่อนของพ่อ....เพื่อนจริง ๆ...คนที่พ่อสามารถแต่งตัวแบบไหนก็ได้...เพื่อไปนั่งล้อมวงชนแก้วกับพวกมัน  คนนี้ชื่อไอ้สมศักดิ์....มันหัวล้านมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว....บ้านมันทำสวน...แต่งงานมาแล้วสามครั้ง....ลูกเยอะเต็มบ้านไปหมด....มันไม่รวยเงิน....แต่รวยที่....มีที่ทางเยอะ....ส่วนคนนี้ชื่อโอภาส....เป็นครู....ขี้เมา...แล้วก็ขี้โม้.....ไอ้เปี้ยก....เป็นจิตรกร  รายได้ไม่แน่นอน  แต่ก็ได้ทำงานที่มันรัก.....นี่....ไอ้นี่แย่สุด....ไอ้จ่อย....ตอนเรียนมันเกเร....แสบ....แต่มันรักเพื่อน....ถึงชีวิตแม่งจะไม่เอาไหนก็เหอะ....รู้มั้ย....ตอนนี้มันเป็นอะไร.....มันเป็นแค่หัวหน้ารปภ.เท่านั้นเอง....แต่ทุกครั้งที่มีมิตติ้ง....พวกเราทั้งหมดก็ชวนมันมาทุกครั้ง....ทุกคนเต็มใจเลี้ยงเหล้ามัน  เพราะรู้ว่ามันลำบาก....เมียมันก็เพิ่งจะหอบลูกหนี....”  ผู้เป็นพ่ออธิบายถึงบุคคลในรูปถ่าย....รุปสมัยยังหนุ่ม...ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข
“พ่อจะบอกอะไรผมครับ”
“พ่อว่าเรารู้นะ....ว่าพ่อหมายถึงอะไร....เลิกบ้าละครตามแม่  แล้วเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตจริง ๆ ได้แล้ว  เพื่อนที่คบอยู่ก็คบต่อไป....ใช่...คบคนต้องเลือก....แต่ถ้าเป็นเพื่อน....ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมาก....แค่ให้ใจ....แล้วก็....เอาที่คบแล้วสบายใจที่สุด....คนที่เราสามารถแชร์กับมันได้ทุกเรื่อง....ยกเว้นเรื่องงาน....กับเรื่องเงิน”


พ่อของเขาเท่ห์นะ....เมื่อก่อนเขาก็คิดว่าพ่อเขาเท่ห์....เท่ห์แบบเจ้าพ่อ....เท่ห์แบบป๋า....แต่ตอนนี้พ่อของเขาโครตของโครตจะเท่ห์....


“วันนี้ผมไปเที่ยวกับมันมา....ไอ้ม้งน่ะ”
“นั่นไง.....จับได้แล้วว่าโกหกพ่อ....ทำโทษซะ....ขึ้นไปท่องหนังสือเลย....คะแนนเริ่มตกแล้วนะ  ครูเขามาฟ้อง”
“พ่ออ่า....”
“หึหึหึ....ไปไป....ไอ้เสือ....สู้ ๆหน่อย....เชื่อพ่อ”



เสร็จผู้ชายคนนี้ทุกทีสิน่ะ....ภูบดินทร์!!!!
.
.
.
.
.
To be con
ตอนหน้าม้งเจอพ่อแล้ว....เรื่องราวจะเป็นไงต่อไป....ติดตามกันนะเบย
ตอนหน้าจะอัพไปมอปลายแล้วนะ
อ่อ....เจ๊เคี้ยงใกล้จะได้แปลงเพศไปอีกขั้นแล้วสิเนี่ย....เบ๋ยยยยย

[Zitraphat]

ปาดหน้ากระทืบบวกให้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน 

[gupalz]

ป๋าเฟิร์ส เอาใจไปเลย
ตอนแรกนึกว่าจะห้ามคบกันซะแล้ว

[bebe]

รอตอนหน้าาา ตอนี้ก็น่ารักคุณพ่อเฟริ์ส สอนลูกได้ดี

[t2007]

ชีวิต ดำเนินเรื่อยๆ พร้อมความสนุกสนาน ช้อบชอบ
ขอบใจจร้าาา

[~ณิมมานรฎี~]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

อย่างฮา  แบบฮาท้องแข็งเลยล่ะ 

อ่านมา มีเฮียหมี กะ พี่ดิน ได้คู่กันแค่คู่เดียวสินะ หุหุหุ  อ้อๆๆ  อีกคู่ อาร์มกับริท หุหุหุ 

หม่งม้งน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   

เก็บกลับบ้านซะดีมั้ง 

[ปุยหมาม่วง]

อ่านแล้วงงเรื่องที่เจอพ่ออ่ะค่ะ ตกลงคนที่เจอพ่อคือเฟิร์สใช่มั้ย อ่านตอนแรกนึกว่าม้งเจอ ก็งง พิมพ์ชื่อผิดรึเปล่า หลายประโยคเลย

เช่น

แต่ดูเหมือนว่าเด็กดอยจะขำไม่ออกเสียแล้ว

“พ่อ.....”
“อะไรของนายวะม้ง?”

(หรือว่าม้งเป็นคนเห็นพ่อของเฟิร์ส?)

"หรือว่าไปเล่นบ้านเจ้าเฟิร์ส"

เขียนชื่อผิดป่าวอ่า

รอตอนต่อไปน้า~

[Zitraphat]

ม้งเจอพ่อม้งที่สวนสนุก เลยหมดสนุกจริงๆ จนต้องแยกกันกลับบ้าน ส่วน เด็กสินเชื่อกลับมาก็เจอพ่อที่กลับมาก่อนเวลารออยู่ที่บ้าน 

[mutyamania]

อ่านแล้วงงเรื่องที่เจอพ่ออ่ะค่ะ ตกลงคนที่เจอพ่อคือเฟิร์สใช่มั้ย อ่านตอนแรกนึกว่าม้งเจอ ก็งง พิมพ์ชื่อผิดรึเปล่า หลายประโยคเลย

เช่น

แต่ดูเหมือนว่าเด็กดอยจะขำไม่ออกเสียแล้ว

“พ่อ.....”
“อะไรของนายวะม้ง?”

(หรือว่าม้งเป็นคนเห็นพ่อของเฟิร์ส?)

"หรือว่าไปเล่นบ้านเจ้าเฟิร์ส"

เขียนชื่อผิดป่าวอ่า

รอตอนต่อไปน้า~

ขอบคุณเรื่องคำผิดจ้า  ว่าตรวจทานแล้ว  แต่ก็ยังหลุดรอดไปได้....

เด็กดอยเจอพ่อของมันค่ะ----หมายถึงคนที่เตะมันอัดฝาบ้านเน้อ

ส่วนสินเชื่อกลับบ้านไปก็เจอคุณพ่อรออยู่

เดี๋ยวไปอีดิทแก้ก่อนนะคะ....แต๊งค์หลาย ๆ

[EoBen]

พ่อของนายเฟริสช็อยนี่มันเท่ห์จริงๆอะแหละ

[kyoya11]

คู่เด็กๆนี่ขยันเก๊กดีเนอะ

[๛ナーリバス๛]

เฮ้อ.... แม่พาเด็กดูละครน่ะไม่แปลก...


แต่ไอ้เด็กเฟริส มัน คิดว่าชีวิตมันเป็ฯพระเอกละครหลังข่าวเรอะ ฮ่าๆๆๆๆ

คุณพ่อสินเชื่อดีมากค่ะ แหม.... ถ้ารู้ว่า ลูกชายไม่ใช่พระเอกละครธรรมดาแต่เป็นนิยายวายนี่พ่อยังจะบอกให้คบเพื่อนแบบม้งอีกไหม? (ล้อเล่นนะพ่อ)

เมื่อไรเคี้ยงจะสวยยยยย ฮ๋าๆๆๆ

[TENSHINEKO]

ส่องๆๆ ยังไม่มาเหรอ

คิดถึงเคี้ยง

[รอยเขียน]

ยังไม่มาอีกหรอออออออออออออออออออออ


**ปล. มาดันเฉยๆ เห็นไอค่อนแล้ว อารมณ์กระฉูด

[ปุยหมาม่วง]

ยังไม่มาอีกกกกกกกกกกก 

[mutyamania]

ตอน มุมโซแซดของเด็กดอย



“เป็นอะไรอีม้ง....ทำหน้าเป็นส้นตีนเชียว....ไอ้เด็กหล่อมันแกล้งอะไรแกอีกล่ะ”
“เปล่านิ....เฮ้ย...เจ้รู้ได้ไง....ว่าเค้าไปกับมัน”
“มีอะไรที่ชั้นไม่รู้....ชั้นน่ะผู้รอบรู้ทุกเรื่องบนโลกใบนี้...จะบอกให้รู้ไว้นะยะ”


เด็กดอยถอนใจพรืด  คิ้วขมวดพันกันเป็นเลขแปด  ยิ่งสร้างความหมั่นไส้ให้อีเจ้คนงามเป็นทวีคูณ


“เจ็บนะ....เจ้ตบเค้าไมเนี่ย”
“ตอแหล......”
“อะไรเล่า  คนยิ่งเครียด ๆ อยู่ๆ”
“เครียดเรื่องอะไรบอกพี่มา”
“เค้าไปเจอพ่อมาด้วยแหละ”
“เฮ้ยยยยย!!!!”


เด็กดอยรีบเอามือตะครุบปาก  ก่อนที่ยัยป้าแก่จะส่งเสียงดังโฉ่งฉ่างตามสไตล์เจ้าหล่อน  ด้านหลัง...มีตาแก่ตัวใหญ่กำลังย้ายร่างกายขึ้นข้างบน  เปลือยอกโชว์ซิกแพคแบบหมี ๆ  ลุงหมีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ....ว่าแต่หมู่นี้  ลุงดูซึม ๆเซื่อง ๆพิกล


“เกิดไรขึ้น  มันมาโวยวายอาละวาดอะไรใส่แกรึเปล่า  มาไถตังค์แกใช่มั้ย”
“เปล่า....เค้าแค่ขอให้ถ่ายรูปครอบครัวน่ะ”
“ไหงงั้น”
“เค้ามีลูกมีเมียแล้ว....จำม้งไม่ได้ด้วยซ้ำ  ยิ้มหวานให้ม้งด้วยทั้งผัวทั้งเมียเลย”
“แล้วแกจะมาเครียดอะไร....น้อยใจเหรอ  พ่อเลว ๆแบบนั้น  มีไม่มีก็ไม่เห็นจะต่างกัน....”
“ก็ไอ้เฟิร์สน่ะสิ...ดันเรียกชื่อม้งซะเสียงดัง....เค้าก็เลยหน้าเสียไปหน่อยนึงน่ะ”
“แล้วไงต่อ”
“ไม่มีอะไรแล้ว  ก็แยกย้ายกันไปน่ะ”
"โธ่เอ๊ย.....ขวัญเอ๊ยขวัญมานะแก"


เด็กดอยถูกรวบตัวไปกอด  พี่สาวไม่ค่อยเล่นอะไรอ่อนโยนแบบนี้กับเขานัก  จะว่าไปครั้งสุดท้ายที่ถูกเอาจมูกถูหัวถูแก้มป่อง  มันก็นานเนิ่นมาแล้ว  พี่เคี้ยงไม่ใช่คนหวาน  ออกจะปากร้ายแต่ใจดีสุดติ่ง


“แกโตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะเลยน้องพี่”
“อื่อ....เค้าโตแล้ว  แตกเนื้อหนุ่มดังเปรี๊ยะ ๆ”
“โอบไม่มิดแล้ว  แถมสูงขึ้นเรื่อย ๆ อีกหน่อยแซงพี่แหง ๆ”
“รักพี่เคี้ยงนะ....รักลุงด้วย  ครอบครัวเค้าก็มีแค่นี้  ถึงแม่จะส่งเงินมาให้ใช้ทุกเดือน  แต่ก็ไม่เคยกลับมาหาอย่างที่สัญญากัน  ถ้าไม่มีพี่เคี้ยงกับลุงหมี  ป่านนี้เค้าคงเป็นเด็กข้างถนน...”
“แม่แกน่ะ....เค้าจำเป็นนะม้ง....ตอนนี้เค้ามีชีวิตใหม่ที่ดี  มีลูกผัวที่ต้องดูแล  แต่เค้าก็ไม่อยากทิ้งแกเอาไว้อย่างนี้  โดยที่ไม่รับผิดชอบอะไรเลย  ถึงพี่จะไม่ค่อยชอบแม่แกซักเท่าไหร่  แต่จะพูดไป...แม่แกก็เป็นคนดีพอใช้....อย่างน้อยก็ดีกว่าพ่อแก....แกเองก็ต้องรักแล้วก็เข้าใจแม่แกให้มาก ๆเถอะ  อย่างน้อยเค้าก็คลอดแกออกมานะ”
“ก็รัก....แต่รักพี่เคี้ยงมากกว่า....รองลงมาก็ลุง....แล้วก็แม่....แล้วก็พี่ดิน.....ไอ้เฟิร์สด้วยนิดนึง” 
“ดีแล้ว....พี่ไม่อยากให้แกแอนตี้แม่  แล้วก็กลายเป็นเด็กมีปัญหา  ถึงครอบครัวเรามันจะแปลกประหลาดเอามาก ๆก็เถอะ....เออนี่!!! อย่ามัวแต่พูดถึงเรื่องเก่า ๆ กันอยู่เลย....หดหู่ชิบ....พี่ว่าเรามาวางแผนถึงอนาคตกันดีกว่า.....เช่นเย็นนี้จะแดกห่าอะไรดี....”
“นั่นดิเนอะ....”



นั่นสิ....จะมัวรื้อฟื้นเรื่องเก่า ๆ กันทำไม  ทุกคนต่างก็มีทางเดินเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น





ไม่เว้นแม้แต่ชายคนนั้น...




เด็กน้อยพยายามสลัดคำพูดของชายคนนั้น  พ่อ...หรือปิศาจร้ายในอดีตที่แอบตามเขาเข้ามาในห้องน้ำของสวนสนุก  มือของชายคนนั้นบีบแขนของเขา  ทั้งบีบและกระชากไปมา  มันช่างเจ็บปวดและทรมาน....
.
.
.
.
.
.

“มึงคิดจะทำอะไร....ไอ้เด็กเหลือขอ....ตามกูมาถึงนี่  คิดจะทำลายชีวิตกูใช่มั้ย”
“พ่อ.....เปล่านะ....ผมไม่....”
“ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อ  กูไม่เคยเห็นมึงเป็นลูก  แม่ของมึงไปนอนกับใครที่ไหน  แล้วก็มาตู่เอากับกู  แม่มึงมันร่าน”
“หยุด!!!  อย่าว่าแม่  พ่อขายผมให้ลุงหมีแล้ว  ต่างคนก็ต่างอยู่  ผมลืมพ่อไปแล้ว  พ่อก็ลืมผมไปซะ  ผมไม่ยุ่งกับครอบครัวของพ่อหรอก  แค่บังเอิญเท่านั้นแหละ”
“ก็ดี....จำคำพูดของมึงเอาไว้นะ  แล้วก็อย่าคิดมารบกวนหรือแบล็คเมล์อะไรกูอีก  ชีวิตกูกำลังดีขึ้น  อย่ามายุ่งกับกู”


แล้วปิศาจร้ายก็ถูกถีบจนกระเด็นติดผนัง  ใครคนหนึ่งตวัดแขนโอบตัวเขาเอาไว้  ราวกับจะปกป้อง  เพื่อนลับ ๆ ของเขาโกรธจัดจนปากสั่น  ไม่เคยเห็นหมอนี่โกรธใครถึงขนาดนี้  หากไม่นับตอนที่ชกกันในร้านอาหารวันนั้น


“ลุงอย่ามายุ่งกับเพื่อนผม....มาทางไหนไปทางนั้นเลย  ถ้าเรื่องเงินล่ะก็  ผมมีให้มันไม่อั้นอยู่แล้ว  ไม่ต้องไปรบกวนครอบครัวกระจอก ๆ ของลุงหรอก  เจ็บมั้ยม้ง...ไอ้หมอนี่มันมาไถเงินนายสินะ....ไม่ยักรู้ว่านายมีพ่อห่วย ๆแบบนี้  คนแบบนี้ให้มันหายไปจากชีวิตของนายนั่นแหละดีแล้ว  ฟังไว้เลยนะลุง  ลุงน่ะ  ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยซักนิด  จะเป็นจะตายก็ไม่เห็นจะมีใครสนใจ....ม้งมันไม่ต้องการพ่อบ้า ๆ อย่างลุงหรอกนะ...ไปสิวะ...ยิ้มอะไร!!!”
“หึหึ....กูจะบอกให้ก็ได้นะ....ว่าพ่อจริง ๆของมึงน่ะ....อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมึงหรอกไอ้ม้ง.....อยากพิสูจน์เหรอ....นั่นไง...หลักฐาน...หันไปดูให้เต็มตาเสียสิ”


ชายใจร้ายชี้ไปทางด้านหลังของเขา  กระจกเงาบานใหญ่  สะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าที่ซีดเผือดของเขา  ใบหน้าที่ดูคุ้นตาเหลือเกิน....
.
.
.
.
.
“เอ่อ....ม้ง.....มาคุยกับลุงเดี๋ยวสิ”



ลุงหมีเรียกเขาในค่ำคืนหนึ่ง  ด้วยสุ้มเสียงอันมีพิรุธ  เสียงแบบนี้  หน้าซีด ๆ แบบนี้  หากเป็นแต่ก่อน  สมัยที่ผีพนันยังเข้าสิง  ไม่ต้องเดาก็บอกได้เลยว่ามีเรื่องซวย ๆ มาให้พี่สาวของเขากลุ้มใจอีกแน่ ๆ


“มีอะไรลุงหมูอู๊ด ๆ”
“เรื่องสำคัญน่ะไอ้หลานรัก....เออนี่....คืนนี้พระจันทร์สวยเนอะ....ลมก็เย็น....เย็นวูบเลย  ฮ่ะฮ่ะ”
“มีอะไรจะบอกผมรึเปล่าลุง”
“มันก็พูดยากน่ะ....แต่สัญญากับลุงได้มั้ยว่าจะไม่โกรธ....”


กระดาษแผ่นหนึ่ง...ถูกส่งให้เขา  เด็กดอยหยิบมันมาด้วยมืออันสั่นเทา  เด็กน้อยรู้โดยอัตโนมัติ  ว่าเนื้อความในกระดาษแผ่นนี้  ต้องเป็นอะไรที่เกี่ยวกับเขาโดยตรง


“ม้ง....ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  ลุงยังรักแกเหมือนเดิม  สถานะมันอาจจะเปลี่ยนไป  แต่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมนะลูก”
“อ่า...ครับลุง....ลุงดูซีเรียสนะเนี่ย”
“ขอโทษที่ลุงปล่อยความสงสัยเอาไว้นานเหลือเกิน  ลุงมันเห็นแก่ตัว  ไม่อยากจะทำลายความสุขของตัวเอง  ความสุขที่ลุงคิดว่ามันเพียงพอแล้วสำหรับลุง....เอาล่ะ  แกเปิดจดหมายอ่านดูได้แล้ว”


กระดาษหนึ่งแผ่น  สามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้....เห็นจะจริง  เด็กดอยยืนนิ่งอยู่นาน  จนอีกฝ่ายใจเสีย  รวมถึงคนสองคนที่แอบยืนฟังดูห่าง ๆ ก็พลอยเป็นไปด้วยเช่นกัน


“เราทำถูกหรือเปล่าพี่ดิน”
“ไม่รู้สิ  แต่ม้งมันควรมีพ่อ....แล้วพี่ยุทธเองก็จะได้ทำอะไรเพื่อมันมากกว่านี้  ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมามันไม่ดี  แต่สถานะของหลานมันก็ต่างจากลูกอยู่ดี”
“เคี้ยงกลัวมันจะโกรธ  แล้วก็เสียใจ  เหมือนพวกเราหลอกมันมาตลอด  ทั้งที่ความจริงเราเพิ่งจะสงสัยเองนะ....ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว  เรื่องนี้เคี้ยงไม่เกี่ยวนะเออ”


มือของไอ้หนุ่มรอยสักขาโหด  กระชากตัวผู้สมรู้ร่วมคิดเอาไว้  งานนี้ความโหดของพี่แกชนะขาด  คนงามได้แต่ยืนตัวหงอ  รอฟังผลอยู่ตรงที่เดิมด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น.....


น้ำตาของไอ้เด็กดอยค่อย ๆ ไหล  นั่นยิ่งทำให้ทุกคนใจหาย....


“แกโกรธลุงมั้ย.....ม้ง.....ที่ผ่านมาลุงเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน  แถมยังเป็นลุงที่แย่เอามาก ๆ  แต่ถ้าลุงรู้....ถ้ากานดาบอกลุงตั้งแต่แรก  แกจะไม่มีวันต้องเจอกับไอ้ผู้ชายใจร้ายคนนั้น  แล้วลุงก็จะไม่ยอมให้แม่แกไปไหน....ลุงผิดเองที่ตอนนั้นไม่เอาไหน  ไม่เอาไหนจนแม่ของแกไม่กล้าที่จะฝากชีวิตด้วย....”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน....ล้อกันเล่นใช่มั้ย....พี่เคี้ยง....เค้าไม่ขำหรอกนะ....เพราะเค้าเล่าเรื่องที่ไปเจอพ่อมาใช่มั้ย  พี่เคี้ยงไม่อยากให้เค้าเศร้าที่มีพ่อแบบนั้น  ก็เลยให้ลุงหมีมาแอบอ้างใช่มั้ย....ลุงหมีจะเป็นพ่อเค้าได้ไง....ไม่จริง....แล้วผลตรวจนี่ก็โกหกทั้งเพ....”


ผลตรวจไม่โกหก....ดีเอ็นเอจากเส้นผมของคนทั้งคู่เป็นเครื่องยืนยัน  เด็กดอยฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกจนไม่เหลือชิ้นดี  ก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในบ้าน  พี่ดินล็อคตัวเขาเอาไว้  ทำให้เขาได้เห็นพี่สาวที่กำลังร้องไห้....พี่เคี้ยงร้องไห้  ในชีวิตนี้  คนอย่างพี่เคี้ยงจะร้องไห้ได้สักกี่ครั้งเชียว....


“ทุกอย่างยังเหมือนเดิมม้ง......พี่ยังเป็นพี่แก......ทุกคนยังรักแก.....แกเพียงแค่เสียลุงไปคนหนึ่ง  แล้วได้พ่อกลับมา  แกไม่อยากมีพ่ออย่างลุงเหรอ.....ไหนแกบอกว่ารักลุงไงม้ง”
“เค้ารับเรื่องนี้ไม่ได้หรอก....ถ้างั้นทำไมเจ้ถึงไม่ตรวจของตัวเองด้วยล่ะ....จะได้รู้ว่าเจ้กับลุงเป็นพ่อลูกกันจริง ๆหรือเปล่า  เค้าอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว  ทำไมผู้ใหญ่จะต้องเข้ามายุ่งด้วย  ฮึก...ทั้ง ๆที่ไว้ใจทุกคนมากแท้ ๆ ปล่อยเลยนะ....ไอ้พี่ดินก็ด้วยใช่มั้ย  ต่อไปนี้เราขาดกัน  ห้ามมาเล่นที่บ้านเค้าอีกนะ....ปล่อยเด้”


เด็กน้อยทั้งเตะทั้งถีบ  ดิ้นจนกระทั่งหมดแรง  เขาร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย.....สิ้นหวัง  ทุกอย่างบนโลกใบนี้เปลี่ยนไปแล้วตลอดกาล  สิ่งเดียวที่จะช่วยเขาได้ก็คือ....






ยา....เขาต้องการยามารักษา....จะฉีดหรือเสพย์ก็ไม่เกี่ยง  ช่วยทำให้เขาหลุดพ้นจากโลกที่แสนหดหู่นี้ด้วยเถิด.....
.
.
.
.
.
“หมี....หมี.....ไอ้หมี.....นี่พี่คิดอะไรฟุ้งซ่านอีกแล้ววะ”



นี่แหละหมี  ชอบตีตนไปก่อนไข้ทุกครั้ง  ครั้งก่อนก็เรื่องไอ้หนวดดก(ที่ตอนนี้สวยวันสวยคืน)  ล่าสุดนี่ก็เรื่องผลตรวจ  คนแก่ก็งี้  ชอบคิดเยอะ  คิดกังวลไปต่าง ๆนานา


“กูจะบอกมันยังไงดีวะดิน”  หมีแก่กุมขมับ  ช่างเป็นอะไรที่น่ารักเหี้ย ๆ น่ารักจนไอ้โฉดอดใจไม่ไหว  ต้องฟัดให้หายอยาก  อยากล่อหมี....อยากอึ๊บหมี.....อยากป้าบ ๆ ๆ กับหมี....
“เหี้ยดิน....หยุดเลยนะมึง....สันดานแม่ง  ฉวยโอกาสกับกูตลอด....กูเครียดอยู่นะไอ้เหี้ย  ไอ้หลานมันต้องโกรธกู  โกรธจนไม่อยากเห็นหน้ากูแน่ ๆ  แล้วทีนี้มันก็หนีออกจากบ้าน  ติดยา  เป็นขยะสังคม....เหมือนกับมึงไง”
“โถ....พ่อคนวิเศษ....เมื่อก่อนพี่น่ะก็เหี้ยไม่แพ้ผมหรอก.....แต่ถึงพี่จะเหี้ย  ไอ้น้องเคี้ยงมันยังรับพี่ได้เลย  ผมเองก็รักพี่....มาล่อทีมา  โดนสักดอกจะได้เลิกเครียด”
“อย่า....ไอ้เหี้ย...อ๊า...ซี๊ดดดดดด.....ตรงนั้นไม่ได้นะไอ้สัด....โอ๊ววววว...อา....อย่าดูดหัวนม...กูหยิว....เหยยยยย”



แล้วหมีก็โดนจัดอย่างสาสม
.
.
.
.
.
“ไปก่อนนะลุง....”
“ฮะแฮ่ม.....ยังจะเรียกลุงอีก”
“เออ.....ไปก่อนนะพ่อ....แหม่...มันไม่ชินปากนี่เนอะ”


เด็กดอยขึ้นชั้นมัธยมปลาย  วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก  มีใครบางคนมาคอยรับส่งเขา  เนื่องจากเป็นทางผ่าน  ใครบางคนกำลังนั่งเก๊กอยู่เบาะหลัง  ใบหน้านั้นดูเย็นชา  ทว่าสาวเห็นแล้วต้องกรี๊ดสนั่น....แล้วยิ่งสวมแว่นสายตาด้วยแล้ว  ยิ่งดูเป็นหนุ่มน้อยมีมาดเข้าไปใหญ่  ผิดกับไอ้เด็กตาตี่อีกคน  ที่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน....



ยกเว้นความเกรียนที่มากขึ้น....




อ่อ....แล้วก็ตอนนี้เขามีพ่อใหม่แล้วนะ....ตั้งสองคนแน่ะ



“เร็วเข้าสิ....ไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ  เดี๋ยวเราก็สายหรอก”
“เออน่า”


ถึงจะไม่ได้เรียนที่เดียวกัน  แต่ก็เป็นเพื่อนกันได้  ทั้งคู่พอขึ้นชั้น ม.ปลาย  ต่างก็สอบติดกันคนละที่  แต่คราวนี้ดีหน่อย  ที่โรงเรียนของเด็กดอย  คือทางผ่านไปยังโรงเรียนของอีกฝ่าย...แน่นอน  ว่าโรงเรียนของไอ้เด็กสินเชื่อจะต้องหรูกว่า  ไฮโซโก้เก๋กว่า  มีระดับกว่า


เรื่องนั้นค่อยวัดกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยดีกว่าน่า  เด็กดอยท้าในใจ


เอาเป็นว่าเรื่องราวก็จบลงด้วยดี  โดยที่ไม่มีใครเสียน้ำตา  เด็กดอยไม่ร้องไห้  มิหนำซ้ำยังดูดีใจจนล้น  หลังจากอ่านผลตรวจ  มันวิ่งแหกปากไปทั่วบ้าน....กูมีพ่อแล้วเว้ย.....กูมีพ่อแล้ว....ทำเอาหมีแก่....พี่โหด....อาเจ้...ต่างอึ้งจนตาค้างไปตาม ๆกัน


แถมยังมีพ่อมากกว่าคนอื่นอีกต่างหาก  ทั้งพ่อหมี...และพ่อดิน  ตอนแรกพ่อหมีดูไม่ค่อยจะเต็มใจนัก  แต่ไม่รู้เป็นไงมาไง  สุดท้ายก็ต้องยอมพ่อดินจนได้  พี่สาวของเขา  ตอนนี้กลายเป็นพี่สาวจริง ๆ  พี่เคี้ยงเพิ่งไปทำนมมา  ถึงแม้จะคิดช้ากว่าตุ๊ดเด็กสมัยใหม่  แต่ต้องยอมรับว่าทำทีหลัง  วิทยาการย่อมไฉไลกว่า  ที่เหลือก็แค่เก็บตังค์  รอผ่าเบื้องล่างเท่านั้น  ซึ่งต้องปรึกษาหมออย่างรอบครอบที่สุด


ชีวิตของเขาช่างสุขแท้  ตลอดทางที่รถติดแหงก  เขาเอาแต่ยิ้มแป้น  จนคนข้าง ๆ หมั่นไส้  อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ชนะมันหลายเรื่อง  ทั้งจำนวนของพ่อที่มี  พี่สาวแสนประหลาด  ครอบครัวหรรษา  ยิ่งไปกว่านั้น  ส่วนสูงของมันยังไม่แซงหน้าเขาอย่างที่เคยโม้เอาไว้....


“ยิ้มไร....ไอ้แป๊ะยิ้ม”
“ความสุขของผมอ่ะคร้าบคุณชาย....เนอะลุงเนอะ”  หันไปยิ้มแฉ่งผ่านกระจกมองหลัง  ลุงคนขับคนเก่าคนแก่หันมาสบตาด้วย  พร้อมยิ้มตอบอย่างสงวนท่าที  ก็อย่างว่า  คนสนิทของคุณหนูก็อย่างงี้แหละ....


เด็กดอย....นายมันเป็นเด็กที่น่าอิจฉาโครต ๆ รู้ตัวมั้ย
.
.
.
.
.
To be con

มาช้ายังดีกว่าไม่มานะตัว 

[bebe]

น่าร๊ากอะ ม้ง เจ้เคี้ยงไปทำนมละ มาอัพเดตความรักของเจ้เคี้ยงหน่อยเน้อ

[๛ナーリバス๛]

แฮบปี้เอนดิ้ง...... เฮ้ยยัง.... 5555

แหม พ่อหมีคิดไรเนี่ย เลนเอาใจหายใจคว่ำ

หลอกคนอ่านเหรอะยะ โดดจูบเชลบี้เลย ฮ่าๆๆๆ

[Jeeo]

มานน่าร๊ากกกกส์...นะ อีม้งนิ กะไอ้เด็กหยิ่งเฟิร์ส >"<

[Zitraphat]

บวกไปก่อน..เม้นท์ไม่ออก ...เพิ่งตื่น...สมองยังไม่เข้าที่

[mur@s@ki]

ม้งเป็นเด็กน่ารัก   

[done_dirt_cheap]

นั่นสิ ม้งแฮปปี้แล้ว ดีใจด้วยสุดๆ รอความรักของพี่สาวคนสวยนี่แหล่ะ
จัดหนักๆน๊า