ตอนที่ 18 : เพราะอะไร?(ตอนนี้มาสั้นๆ นะคะ ความยาวครึ่งนึงของตอนอื่น ถือเป็นติ่งของตอนที่แล้ว)
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงของหมอวินตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือสถานภาพระหว่างเรา ตั้งแต่เมื่อคืนผมเป็นแฟนของ
หมอวินเต็มตัว แฟนจริงๆที่ไม่ใช่แฟนจ้าง แฟนที่หมายถึงคนรัก พอคิดมาถึงตรงนี้หน้าผมก็ขึ้นสีแดงเรื่อ รู้สึกได้ทันที
ว่ามันร้อนผ่าวไปหมด
หมอวินยังคงหลับสนิท ตาเรียวยาวสวยจนน่าอิจฉา ผมเอื้อมมือออกไปแตะเพียงแผ่วเบา ไม่อยากเชื่อว่าคนๆ นี้จะชอบผม
คุณชายหมอผู้เพียบพร้อมมองเห็นผม ผู้ชายธรรมดาๆ ที่จมหายอยู่ในฝูงชน ผมไม่มีสปอร์ตไลท์ส่อง ไม่มีคุณสมบัติโดดเด่น
หน้าตาไม่ดีพอจะเรียกความสนใจจากใครแต่หมอวินกลับสนใจผม ทำไมกันนะ?
“ซน” เสียงทุ้มๆ พร้อมกับมือขาวที่จับมือผมเอาไว้ ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“ตื่นแล้วหรือครับ” ผมรีบลุกขึ้นนั่งสีหน้าตกใจ ผมมัวแต่เอ้อระเหยนอนเล่น ธุระส่วนตัวก็ยังไม่ได้ทำ อาหารเช้าก็ยังไม่ได้เริ่ม
รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“จะตกใจทำไม” หมอวินดึงแขนผมให้ล้มลงไปนอนอีกครั้ง ร่างสูงพลิกตัวมานอนซบมือป่ายอยู่รอบเอว
“หมอ..หมอวินครับ ปล่อยก่อนครับผมต้องรีบไปทำอาหารเช้า”
“นอนก่อนเถอะฉันยังง่วงอยู่เลย” หมอวินกระชับมือให้แน่นขึ้น หน้าซุกเข้ากับซอกคอของผมน้ำเสียงงัวเงีย ทำเอาผม
ตัวแข็งทื่อ ตื่นเต้นจนหัวใจจะกระดอนออกมา
“ถ้าอย่างนั้นหมอวินนอนไปก่อน ผมเสร็จแล้วจะมาปลุกเหมือนทุกที” ผมใช้สองมือประคองศีรษะของหมอวินหมายจะให้
ขยับไปนอนหมอนของตัวเอง แต่หมอวินฝืนแรงไว้ แถมยังซุกหน้าเข้ามามากกว่าเดิม
“วันหยุดจะรีบตื่นไปไหน เดี๋ยวค่อยออกไปหาอะไรทานกันข้างนอก” หมอวินยังอู้อี้อยู่กับคอผม ตาปิดสนิทก็ไม่ยอมลืมขึ้น
สภาพตอนนี้คือผมนอนหงายอยู่บนเตียง หมอวินนอนคว่ำมือป่ายอยู่รอบเอวผม หน้าซุกอยู่กับคอ แล้วใครจะไปนอนต่อลง
ครับ แต่หายใจให้เป็นปกติยังทำลำบาก
“นอนดีๆ” คนกอดท่าทางง่วงจัดแต่ยังมีแรงบ่นเมื่อผมนอนตัวแข็งเป็นหิน
“หมอวินก็นอนดีๆ สิครับ” ผมหมายถึงให้กลับไปนอนฝั่งโน้นดีๆ แต่กลายเป็นว่าหมอวินพลิกตัวกลับไปนอนหงายบน
หมอนของตัวเองพร้อมกับดึงผมหมุนตามไปด้วย คราวนี้เลยเป็นผมบ้างที่นอนซบอยู่บนอกของหมอวิน หรือเรียกง่ายๆ
ว่านอนกอดกันกลม
“ดีขึ้นไหม” ใครมันจะไปดีขึ้นครับนี่มันหนักกว่าเดิมอีก
“ทำไมหมอวินชอบแกล้งผม” ผมบ่นอุบ ไม่กล้าขยับปากมากเพราะมันสัมผัสกับแผงอกของหมอวินตลอดเวลา
“ใครบอกว่าฉันแกล้ง ทำตัวให้ชินซะเพราะนายต้องนอนกอดกับฉันทุกคืน”
หือ? ทุกคืน? โอ๊ยเราเพิ่งเป็นแฟนกันเมื่อคืนเองนะครับทำไมหมอวินถึงไวขนาดนี้ แค่จูบลงโทษนั่นก็เขินจะแย่แล้ว
“นายไม่ชอบเหรอ?” มีความลังเลไม่แน่ใจในน้ำเสียงของหมอวิน ผมเอนหัวขึ้นมองถึงเห็นว่าหมอวินกำลังจ้องผมอยู่
“ชอบครับ” ผมอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่ก่อนตอบออกไปเบาแสนเบา ก็ผมไม่ชอบโกหกใคร หมอวินดันถามว่าชอบไหม ไม่ได้ถาม
ว่าเขินไหมนี่นา
“หึหึ ฉันชอบนายก็ตรงนี้แหละ” หมอวินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี อ้อนแขนที่กระชับเข้าหากันเมื่อครู่คลายออกเป็นกอด
หลวมๆ สบายๆ แทน
“ตรงไหนครับ หมอวินชอบผมตรงไหน” ผมถือโอกาสถามต่อเสียเลย ไม่ได้อยากเซ้าซี้แต่มันอยากรู้จริงๆ ว่าอะไรที่ทำ
ให้หมอวินสนใจผม
“ตรงไหนเหรอ?” หมอวินเลื่อนมือนึงขึ้นมาวางบนหัวผม ลูบไปมาช้าๆ ราวกับกำลังใช้ความคิด
“ตรงดวงตาของนายเวลามองมาที่ฉันมั้ง มันซื่อสัตย์ซื่อตรงมันจริงใจ ตรงที่นายรู้ว่าฉันคิดอะไรต้องการอะไร ตรงที่นาย
นั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ ฉัน ตรงที่นายพอใจในสิ่งที่มี ตรงที่นายเป็นหมาของฉันคนเดียว”
สรุปแล้วหมอวินชอบผมเพราะผมจมหายไปในฝูงชนนั่นเอง แต่ถึงจะสรุปแบบนี้ผมก็ดีใจนะครับ เพราะนั่นแปลว่าหมอวิน
ชอบผมแบบที่ผมเป็นจริงๆ ชอบในความไม่มีอะไรโดดเด่นของผมและมองเห็นข้อดีของมัน
“แล้วทำไมนายถึงชอบฉัน” ผมผงกศีรษะขึ้นมองหน้าคนถาม ไม่คิดว่าคุณชายหมอผู้สุดแสนจะมั่นใจในตัวเองจะถาม
คำถามนี้ออกมา
“หมอวินเหมือนแมว”
“แมว?” หมอวินทำสีหน้าพิกล แยกไม่ออกว่ากำลังดีใจหรือเสียใจ หรืออาจจะปนๆ กันไปก็ได้
“ครับ” ถึงแม้ตลอดระยะเวลาที่ผมเฝ้ามองหมอวินจะมาจากสาเหตุเดียวกับคนอื่นๆ คือหลงในบุคลิกและลักษณะของ
หมอวิน หลงในความหล่อเหล่และโดดเด่น แต่มันเปลี่ยนไปทันทีที่ผมได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหมอวิน ผมหลงใหล
ในความถือตัว หลงใหลความเอาแต่ใจ หลงใหลในความเอาใจใส่ที่หมอวินมีให้ผมถึงแม้จะไม่เคยพูดออกมา
ผมชอบผู้ชายปากแข็งถือดีคนนี้ ชอบผู้ชายขี้เหงาต้องมีคนนั่งทานข้าวใกล้ๆ ชอบผู้ชายขี้งอนขี้หงุดหงิด
ชอบเวลาที่เข้าใกล้แล้วโดนเอ็ดแต่พอถอยห่างออกมาก็เอาแต่มองหา หมอวินเหมือนมีลูกแมวตัวน้อยซ่อนอยู่ภายใต้
ใบหน้าเย็นชานั้น มันทำให้หมอวินมีเสน่ห์มากสำหรับผม
“ฉันไม่ใช่เสือหรือ” หมอวินทำหน้าบึ้ง ขัดใจที่ถูกเปรียบเป็นแมวเหมียว ยิ่งทำหน้าแบบนี้ผมก็ยิ่งว่าใช่เข้าไปใหญ่
“แต่ผมชอบแมวนี่ครับไม่ชอบเสือ” หมอวินยิ้มออกมาแล้วก็หุบฉับ แล้วก็ทำเป็นเก๊กหน้าบึ้งทั้งที่ปากยังยิ้มไม่เลิก
“ก็ถ้านายชอบ..ฉันเป็นแมวก็ได้” หน้าบึ้งๆ กับสายตาที่เบนหนี ทำให้ผมเผลอยิ้มกว้างออกมา ผมชอบเวลาหมอวิน
เขินที่สุด มันน่ารักจนผมบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก
“แมวไม่เห็นจะน่ารัก” คนยอมเป็นแมวยังบ่นอุบ ท่าจะขัดใจหนักที่ไม่ได้เป็นเสือ
“น่ารักสิครับ น่ารักที่สุดตอนที่มันตะปบ” ผมเปรียบเทียบถึงฤทธิ์เดชที่หมอวินมี นิ่งๆ แต่เผลอไม่ได้โดนข่วนเข้าให้ทุกที
“อ๋อ ชอบให้ฉันตะปบก็ไม่บอก” คนแปลความหมายเข้าข้างตัวเองยิ้มกริ่ม ตาที่หรี่มองมาทำเอาผมรู้สึกถึงอันตรายที่ย่าง
กรายเข้ามาใกล้
“เอ่อ ผมลุกไปอาบน้ำดีกว่าครับ” ผมรีบยันตัวขึ้นจากอกของหมอวิน แต่คนรอตะปบไม่พูดพร่ำทำเพลง ล็อคตัวผมกลับลง
มาใหม่ แถมหมุนให้ไปนอนอยู่ข้างใต้อย่างรวดเร็ว
“ตะปบแบบไหน แบบนี้หรือเปล่า” ฟันขาวกัดลงมาเบาๆ บนแก้มที่แดงปลั่งของผม
“อื้อ นี่มันกัดครับ” ผมรีบประท้วง เมื่อจู่ๆ ก็ถูกแมวกัด
“แล้วนี่ล่ะ” หมอวินกดจูบลงบนลำคอพร้อมกับดูดเม้มแรงๆ จนเกิดเสียง
“อัน..อันนี้..ก็..ไม่ใช่ครับ” ผมเริ่มตะกุกตะกัก ใจเต้นโครมคราม
“งั้นก็คงแบบนี้” หมอวินไล่ริมฝีปากจากคอขึ้นมาจนถึงปลายคาง กัดเบาๆ หนึ่งทีก่อนประกบริมฝีปากลงมาบนปากผม
ผมพยายามจะเบือนหน้าหนีเพราะยังไม่ได้แปรงฟัน ผมกลัวหมอวินจะรังเกียจแต่ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจผิด
เพราะคุณชายหมอทั้งดูดดึงทั้งขบเม้มทั้งบดขยี้จนปากผมมันบวมเจ่อขึ้นมา
“เอาเปรียบผมทุกที” ผมรีบพูดก่อนที่จะไม่มีโอกาส เมื่อหมอวินยอมผละหน้าออกเพื่อให้ผมได้หายใจ
“แล้วนี่มันก็ไม่ใช่ตะปบเสียหน่อย หมอวินอย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย เรียนตั้งหมอ” ผมทำเสียงงอนออกไปโดยไม่รู้ตัว
ก็ถูกรังแกขนาดนี้มันก็ต้องมีบ้างล่ะครับ
“แล้วตะปบมันเป็นยังไง” หมอวินยังมุ่งมั่นกับการแกล้งโง่ แต่แววตาทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งร้ายกาจ
“ตะปบมันก็ต้องใช้มือสิครับไม่ใช่ปาก” ผมสอนคนเป็นหมอ แค่นี้ทำเป็นไม่รู้
“อ๋อ แบบนี้สินะ”
“อื้อ!” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมือของหมอวินสอดเข้าไปในเสือยืดตัวโคร่งที่ผมใส่อยู่ ลากนิ้วไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบก่อน
จะวนเป็นวงกลมรอบสะดือ ผมขนลุกซู่ ขาบิดไปมาโดยไม่รู้ตัว
“หึหึ คิดอีกทีเป็นแมวก็เข้าท่าดี” ผมอยากเถียงขาดใจว่าที่ทำนี่มันไม่ใช่แมวแล้ว แต่ต้องกัดปากตัวเองไว้ไม่ให้เผลอ
ครางออกมา
“ชักหิวแล้วสิ” จู่ๆ หมอวินก็เปลี่ยนเรื่อง ผมทั้งดีใจทั้งโล่งอก เพราะตอนนี้มันคิดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอน
หายใจหอบอยู่ใต้ร่างหมอวิน
“งั้น..ไปหาอะไรกินกันเถอะครับ” ผมต้องรวบรวมสติกว่าจะพูดออกมาได้ครบประโยค มันยากเพราะมือของหมอวินยัง
ซุกซนไม่เลิก
“กินเลยได้ไหม” หัวผมยังประมวลผลได้ช้ากว่าจะเข้าใจที่หมอวินพูด คนหิวก็ชิมไปได้หลายคำแล้ว
“ไม่ได้ครับ ไม่ได้ ผมไม่อร่อย” ผมรีบยันอกหมอวินออก นี่แค่ถามผมยังไม่ได้ตอบรับเสียหน่อย ปากแก้มยังระบมไปหมด
“ขัดใจ”
“หมอวินก็อย่าไวไฟมากสิครับ” ผมพยายามทำเสียงดุ แต่คุณชายหมอดันหัวเราะลั่น ถึงกับลืมว่าจะกินผมอยู่ เอนตัวลง
นอนหงายเอาแต่หัวเราะไม่หยุด
“หัวเราะอะไรครับผมไม่เห็นขำ” ผมเลยยิ่งหน้ามุ่ยเข้าไปใหญ่ อยู่ๆ ก็หัวเราะเอาหัวเราะเอา ทำอย่างกับผมพูดอะไรผิดนักหนา
“สมกับเป็นนายจริงๆ จะอ่อนต่อโลกไปไหน เอาเถอะเช้านี้ฉันจะยอมกินข้าวก่อนก็ได้” หมอวินพูดปนหัวเราะ สายตาที่
มองมาเปลี่ยนจากกรุ่มกริ่มเป็นเอ็นดู
“มันก็แน่สิครับ ข้าวเช้าก็ต้องกินข้าวสิจะกินอย่างอื่นได้ยังไง”
“อยากรู้จริงๆ เหรอ” สายตาหมอวินกลับมากรุ่มกริ่มอีกครั้ง แววตานั่นสื่อความหมายออกมาได้ชัดเจน จนผมต้องรีบ
ปฏิเสธเพราะกลัวใจคุณชายหมอ
“ไม่อยากครับ ไม่อยากรู้”
“ไม่อยากรู้ ก็รีบลงไปจากเตียง ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” เสียงขู่ของหมอวินบอกว่าเจ้าตัวเอาจริงแน่ถ้าขืนผมยังชักช้าอยู่
“ครับ” ไม่ต้องให้เตือนซ้ำผมเผ่นลงจากเตียงทันที คว้าทุกอย่างที่ต้องใช้ก่อนวิ่งไปที่หน้าประตูห้องนอน
“ผมไปอาบน้ำข้างนอกนะครับจะได้ไม่แย่งห้องน้ำหมอวิน เสร็จแล้วจะได้ทำอาหารเลยไม่ต้องออกไปทานข้างนอก”
ผมอยู่ในห้องต่อไม่ไหวหรอกครับ คนอะไรรุกเอารุกเอา ไม่เกรงใจปฏิทินเลยว่านี่เราเพิ่งคบกันวันแรกเอง
“ทำให้อร่อยล่ะ ถ้าไม่อร่อยฉันจะทานนายแทน”
เสียงตะโกนตามหลังก่อนที่ประตูจะปิดลงเล่นเอาผมเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันอย่างไม่เป็นสุข จะทำอะไรให้หมอวินกินดีล่ะ
อะไรที่มันอร่อยกว่าผม ในตู้เย็นจะมีไหม!!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
** อะๆ ส่วนขยายของการบอกรักสักนิด ตอนหน้าค่อยว่ากันใหม่เนอะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1241512 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก