RRRRRRRRRRRRRRR
“ครับคุณต่อ” ผมรีบรับสายที่โทรมา เวลาผ่านไปจนเกือบสามทุ่มแล้ว
[เป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย]
“สุดๆ”
[เหนื่อยก็พักบ้างนะครับ อย่าหักโหม หมอห้ามทำกิจกรรมหนักๆ เพิ่งจะหายเอง] น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ขั้นสุด
“อะไรคุณต่อ ห้ามแซวนะครับ” ใจคอจะทำให้ผมหน้าแดงคาสนามรึไง “คุณต่อจะกลับหรือยังครับ”
[ใกล้ละ เดี๋ยวผมวนไปรับที่สนามนะ]
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองดีกว่า”
[ไม่ได้หรอก]
“ทำไมไม่ได้ล่ะครับ”
[ก็เพราะตอนนี้ผมอยู่ข้างหลังพี่แล้วไง]
ผมหันขวับ เห็นคุณแฟนตัวสูงใหญ่ใส่สูทเต็มยศ แต่งทรงผมอย่างดีขับใบหน้าหล่อให้ยิ่งเด่น ไม่แปลกหรอกที่หลายๆคนในสนามต่างพากันมองมาทางนี้ เพราะคุณต่อดูเหมือนดาราที่หลุดมาจากทีวีเสียจริง อ้อ ... ผมลืมบอกไปนะครับว่าที่นี่มีหลายสนามครับ แยกโซนกันไปคนเลยเยอะ ....
“ทำไมเลิกไวจังเลยครับ” ผมถามแก้เก้อ ถ้าจะยิ้มให้ขนาดนี้อุ้มผมกลับบ้านเลยเถอะ
“ก็คิดถึงแฟนอะครับ เลยรีบมาหา”
“หืมมมมมมม” โอ้ มาย ก้อด ... เอกภพตายคาที่เลยครับ
“คุณต่อมารับพี่เอกเหรอครับ” พี่ๆน้องๆในทีมที่นั่งอยู่รอบๆต่างหันมาทักทายเจ้านายอย่างเป็นกันเอง คงเป็นเพราะสนิทกันระดับหนึ่งแล้ว
“โห พี่เอกคือยอดคนจริงๆ ถึงขั้นให้คุณต่อมารับถึงที่”
“มึงน่ะแซวมากๆ ระวังโดนตัดโบนัสนะ”
“เออ ตัดมันเลยนะครับคุณต่อ” เสียงแซวและเสียงหัวเราะของกลุ่มเราค่อนข้างดัง คุณต่อไม่ได้ถือสาหาความอะไรจากคำพูดหยอกเล็กน้อย แกเคยบอกว่าดีเสียอีกที่ทุกคนเข้าใจและไม่รังเกียจผม ตอนนั้นผมยังถามเลยว่าเขาจะรังเกียจผมทำไม ผมไม่ได้เป็นฆาตกรโรคจิตนี่นา ... แล้วคุณต่อก็หัวเราะ
“คุณต่อมาก็ดี เมื่อกี้นะผมเห็นมีคนมาขอไลน์พี่เอกด้วย” อ้าว เช็ดเคร็ก!
“ใคร” นั่นไง น้ำเสียงที่เฮฮากลายมาเป็นดุดันซะแล้ว ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
“ไม่มีอะไรหรอก น้องเค้ามาเสียบพี่จนล้มเลยมาขอโทษน่ะ”
“ขอโทษอะไรมีขอไลน์ด้วย” น้องๆในทีมต่างแยกย้ายเพราะรู้ดีว่าเจ้านายคนนี้น่ะขี้หวงมาก ทิ้งระเบิดไว้แล้วให้กูเก็บกวาดสินะ
“น้องเค้าบอกว่าจะได้นัดกันมาเตะบอล”
“คนไหน” นั่นไง ไม่ยอมจบจริงๆ อยากตบกบาลไอ้คนฟ้องจังเลย ไอ้เราน่ะไม่ได้คิดเกินเลยหรอก แต่คนของเราน่ะขี้หวง
“คนโน้น” ผมชี้ไปทางจีโอ้ที่ถอดเสื้อโชว์กล้ามแน่นๆวิ่งไล่บอลในสนาม แววตาคุณต่อมองอย่างไม่สบอารมณ์
“....”
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณต่อ กลับกันเถอะ” คนตัวสูงยังยืนนิ่ง แววตาเคร่งขรึมไม่หยุดจ้อง จีโอ้ที่ส่งบอลให้เพื่อนก็ชลอฝีเท้าและวิ่งเหยาะๆในสนาม คนเราน่ะเหมือนมีสัญชาติญาณกันนะครับว่ามั้ย ถ้ามีใครมาจับจ้องเรานานๆเราก็จะรู้สึกอึดอัดและรับรู้ได้ เช่นเดียวกับคนที่โดนมอง เขาสบสายตากับคุณต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะยิ้มและโบกมือให้ผมที่ยืนข้างๆ...โอย เหมือนโดนสุมไฟยังไงก็ไม่รู้
“กลับกันเถอะครับ” คุณต่อมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะคว้าข้อแขนผมให้เดินตามไปอย่างเงียบเชียบ
พอถึงในรถ บรรยากาศก็ยังดูอึมครึมจนสัมผัสได้ จากที่ไม่คิดอะไรก็เริ่มจะคิดละว่าแฟนของเราเนี่ยขี้หึงขี้หวงเกินไปไหม ผมไม่ได้คิดแล้วนอยด์หรือว่าจะหงุดหงิดอะไรนะครับ แค่ไม่อยากให้คุณต่อไม่สบายใจมากกว่า เพราะผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับน้องที่ชื่อว่าจีโอ้เลยแม้แต่น้อย หรือจะพูดให้ตรงประเด็นก็คือ ผมไม่ได้รู้สึกว่าผู้ชายคนอื่นจะมีอะไรที่น่าดึงดูดเท่าแฟนเด็กที่นั่งหน้าบูดคนนี้เลยสักคน ยิ่งคุณต่อคิดมาก ก็จะเครียดมาก ผมไม่อยากให้เรื่องของผมมาเป็นประเด็นหลักทำให้ในหัวต้องคิดโน่นคิดนี่ แค่เรื่องงานทุกวันนี้คุณต่อก็เหมือนลงไปต่อสู่ในสงครามแล้วครับ จะให้มาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแฟนตัวเองอีกก็ใช่ที่
ผมเร่งแอร์เพื่อหวังให้อากาศเย็นๆช่วยดับความงุ่นง่านของคุณต่อไปได้บ้าง สภาพผมตอนนี้คือเหงื่อท่วมตัวเนื่องจากไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนทุกครั้ง พ่อตัวดีน่ะสิครับคว้าแขนลากมาขึ้นรถโดยไม่สนใจว่าจะเหม็นเปรี้ยวแค่ไหน พอมานั่งในรถแล้วก็นิ่งเงียบไปซะดื้อๆ
“คุณต่อ ไม่ออกรถเหรอครับ” ผมเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ
“พี่เอก รำคาญผมมั้ยอะครับ” หืมมมม อยู่ๆทำไมถามแบบนี้
“พี่จะรำคาญคุณต่อเรื่องอะไรล่ะครับ”
“พี่ไม่รำคาญผมจริงนะ ทั้งๆที่ผมงี่เง่าขี้หึงไม่เข้าเรื่อง” ออ ที่เงียบไปเพราะกำลังคิดเรื่องนี้เองหรอกเหรอ
“คุณต่อหึงได้” ผมอ้อมแอ้ม
“พี่เอกว่าอะไรนะครับ” เจ้าตัวหันมาสบตาเป็นครั้งแรก ลานจอดรถมืดแสงไฟสลัวอยู่ไกลลิบๆ ชวนบรรยากาศเป็นใจอีกละ
“พี่บอกว่า คุณต่อมีสิทธิ์หึงพี่ได้ครับ ก็เราเป็นแฟนกันไม่ใช่รึไง”
“ใช่ครับ ใช่” ทีงี้ล่ะหน้าบานเชียวครับก่อนจะคว้าคอผมไปฟัดหอมๆจูบๆพัลวัน
“ไม่เอาคุณต่อ พี่ตัวเหม็น”
“ไม่เห็นเหม็นเลย หอมออก ได้กลิ่นแล้วคึกคัก ฟอดดดดดดดดดดดด” หอมจะแก้มจะช้ำไปหมดแล้วโว้ยยยยยย
“โอยยยย คุณต่อ ไม่เอ๊า” ผมพยายามดันแต่อีกฝ่ายก็ยื้อ แถมยังจับมือผมไปจับอะไรบางอย่างที่พาดตัก
“เห็นมั้ย ว่ามันคึก” ผมหน้าแดง ไม่คิดว่าแฟนเด็กจะหื่นได้ขนาดนี้
“คุณต่อ! หยุดเลยนะ” ผมชักมือออกแต่ก็โดนตะปบไว้แน่น
“ห้ามปล่อย ไม่งั้นผมจะไม่หายงอนเรื่องไอ้เด็กนั่น” เอาแล้วไง จะให้งอนต่อถึงบ้านแล้วค่อยเคลียร์ หรือว่าแค่จับเกียร์พ่อคุณไปเรื่อยๆตามคำสั่งดีหว่า....
....แล้วผมก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย....
คุณๆที่อ่านมาตลอดคงจะนึกในใจว่า ทำไมอีตาเอกเนี่ยมันยอมคุณต่อตลอดเลย แน่ล่ะว่าผมเป็นคนใจอ่อน แต่ที่มากไปกว่านั้นคือผมดันไปตกหลุ่มรักเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จากที่คิดมาตลอดว่าตัวเองน่ะเป็นชายแท้ แมนทั้งแท่ง แต่การโดนคุณต่อตามหยอดตามตื๊อและคอยดูแลมาตลอดเลยทำให้หลวมตัวไปจนได้ พอรักไปแล้ว ผมก็อยากดูแลรักษาไว้ให้ดี อะไรที่ยอมได้ก็ยอม อันไหนที่ไม่ยอมก็ต้องคุย
การที่ผมเป็นคนห่ามๆประมาณหนึ่ง เลยทำให้ไม่มีบทรักออดอ้อนออเซาะให้ฟินมากนัก มันค่อนข้างเขินนะที่จะต้องมาเขียนอธิบายเวลาที่คุณต่อมาอ้อน ออเซาะหรือเอาคางมาถูไถที่ลำคอ หรือแม้กระทั่งตอนที่ผมนอนหงายและคุณต่อก็พลิกมานอนคะแตงเอาหน้าซุกที่หน้าอกผมแล้วถูไถใบหน้าไปมาจนจั๊กจี้ เวลาที่นอนกอดกัน หรือนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ มันเป็นมุมที่ผมรู้สึกสบายใจ แต่ก็เขินอายทุกครั้งที่จะเขียนมันลงไป
“พี่เอก พี่เอก”
“ครับ” ผมสะดุ้ง คิดอะไรไม่รู้เรื่อยเปื่อย
“เหม่ออีกแล้วนะ” นั่นไง ทำท่าเหมือนจะดุเลย “เรียกตั้งนานไม่ตอบ”
“พี่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ”
“รู้แล้วล่ะ ไปครับ ไปอาบน้ำ” ผมก้มมองสภาพตัวเองในชุดกีฬาเหม็นอับก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกโดยง่าย ตอนนี้ไม่มีใครอายใครแล้วครับ แก้ผ้าเดินโทงเทงจนชินตา
“คุณต่ออาบให้หน่อยสิ” วันนี้ขี้เกียจถูตัว
“อะไรนะครับ” น้ำเสียงนั้นบอกว่าไม่เชื่อหูตัวเอง
“ไม่มีอะไรครับ” ผมยียวนกลับ ไม่อยากพูดเยอะ เดี๋ยวได้ใจ ปกติยอมที่ไหนล่ะที่จะให้อีกคนอาบน้ำให้หรืออาบน้ำพร้อมกัน มันค่อนข้างน่าอายนะที่มีคนตัวเท่ายักษ์แออัดกันในห้องอาบน้ำและถูหลังไปมา ส่วนใหญ่ที่อาบด้วยกันก็เพราะถูกบังคับตลอดแหละ ไม่เคยเอ่ยปากชวนก่อนแบบนี้เลย...จริง จรี๊งงงงงงงงงงงงงงง #โทนเสียงต่ำ
“เดี๋ยวสิพี่เอก รอผมด้วย” ท่าทางถอดเสื้อผ้าแบบเร่งรีบของมนุษย์ตัวโตนั้นชวนให้ขบขัน ผมเร่งฝีเท้าเพื่อจะรีบไปในห้องน้ำ แต่เสียงกระแทกฝีเท้าของอีกคนก็ไล่ตามมาติดๆ ไอ้อะไรๆที่แกว่งไปมาชวนตกใจไม่ได้ทำให้คุณต่อละอายแก่ใจหรอก รายนั้นเขาหน้าหนา
“มาทำไม ใครชวน”
“ไม่ต้องชวนก็จะมา” สุดท้าย มือใหญ่ก็จับขอบประตูห้องน้ำไว้ได้ก่อนที่ผมจะปิดมันลง สายตาไอ้เอกภพดันก้มไปมองไอ้ที่เคยแกว่งเปลี่ยนสถานะจากของอ่อนเป็นของแข็งอย่างระอาใจ
“ไม่ต้องมาชี้หน้าเลย คนหื่น”
“ถึงผมจะหื่น แต่ผมก็หื่นแต่กับพี่นะ” ไอ้คำพูดน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่การที่คุณต่อผู้หล่อเหลามาดดีใช้ไอ้ท่อนแข็งๆมาดันต้นขาให้ผมขยับเข้าไปในห้องน้ำน่ะมันคืออะไรฟระ! คุณจะคิดไหมว่าผู้ชายแบบคุณต่อพงษ์ผู้เคร่งขรึมมีหน้ามีตาในสังคมจะเป็นได้ถึงขั้นนี้
“ไม่ต้องเลยคุณต่อ ไม่ต้องดันมา โอ๊ย จะบ้าตาย”