เมียบำเรอตอนที่ 9: บางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
"อ้าว คุณดากลับมาแล้วหรอคะ"
เสียงของป้านกทักขึ้นเมื่อเห็นร่างบางของกานดาเดินยิ้มสดใสเข้ามาในบ้าน ตั้งแต่วันที่กานดาได้ออกแบบเครื่องเพชรชุดนั้น ปัฐวีก็มัดมือชกให้กานดาเข้าไปทำงานในบริษัทด้วย ในฐานะผู้ช่วยส่วนตัว ครั้งแรกกานดายังคงงกๆ เงิ่นๆ ทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้างแต่พอทำได้สักพักก็เริ่มชิน นี่ก็วันที่สี่แล้วที่กานดาไปช่วยงานปัฐวี หลายครั้งที่กานดากลัวว่าจะถูกปัฐวีดุว่าทำงานไม่เรียบร้อยแต่ปัฐวีกลับนิ่ง แค่ยกยิ้มให้แล้วก็สอนงานอย่างละเอียดจนกานดาเข้าใจถี่ถ้วน หลายครั้งที่กานดาแอบนั้งมองปัฐวีในเวลาทำงาน คนคนนี้ต่างกันกับเวลาปกติมาก เขานิ่งและเงียบมากเมื่อมีงานมากองอยู่ตรงหน้า หลายครั้งที่ปัฐวีเอนหลังหลับตาไปกับพนักเก้าอี้แล้วเผลอหลับไป และทุกๆครั้งกานดามักจะไปชงโกโก้ร้อนใส่ใบมิ้นท์ มาให้ปัฐวีดื่มทุกครั้งเพื่อให้สดชื่นขึ้น กาแฟไม่ค่อยดีต่อสุขภาพเท่าไหร่ และที่สำคัญความสัมพันธ์ของกานดากับปัฐวีเริ่มดีขึ้น ปัฐฝีใจดีกับกานดามากขึ้นไม่ค่อยจะดุจะว่าอะไรเหมือนแต่ก่อนที่ไม่ค่อนยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้วล่ะ
"ครับ เห้อขอดากอดหน่อยสิครับเหนื่อยจัง"
และตั้งแต่ที่ไปทำงานที่บริษัท กานดาเป็นเด็กขี้อ้อนขึ้นมาก ทุกครั้งที่กลับมาจะมาอ้อนขอกอดป้านกทุกครั้ง แล้วมีหรือที่คนแก่จะอดใจได้ กอดลูบหัวลูบหางกันยกใหญ่
"ดาเอาโกโก้ร้อนขึ้นไปให้ฉันที่ห้องทำงานที..."
ปัฐวีที่เดินตามมาทีหลังเอ่ยกับกานดากาอนจะเดินขึ้นบันไดไป เขาเริ่มจะติดโกโก้ร้อนฝีมือกานดาแล้วสิ กานดาพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายก่อนจะยิ้มให้ป้านก
"คุณปัฐเธอแกล้งอะไรคุณดาไหมคะ"
ป้านกถาม
"ไม่ครับ วันนี้คุณปัฐเงียบมาก ดาเลยทำงานได้สบายทั้งวัน..เอ้อ ดาขอตัวไปเอาโกโก้ร้อนไปให้คุณปัฐก่อนนะครับ"
"ค่ะๆ"
ว่าจบร่างบางก็วิ่งเข้าห้องครัวเตรียมโกโก้ร้อนฉีกใบมิ้นท์ใส่ถ้วยแก้วใบขนาดพอดีใส่ถาดพร้อมกับน้ำเปล่าอีกแก้วและบัตเตอร์เค้ก สองขาก้าวตามขั้นบันไดก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้องและเลี้ยวเข้าห้องทำงานที่เปิดประตูไว้
"โกโห้ร้อนมาแล้วครับ"
กานดาพูดยิ้มเบาๆ ก่อนจะวางถาดใบเล็กลงกับโต๊ะแล้วหมุดตัวเตรียมเดินกลับถ้าไม่มีมือหนามาคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน
"เดี๋ยว..."
"ครับ?"
"มานั่งนี่.."
ปัฐวีตบตักตัวเองเบาๆ เป็นการสั่ง กานดาอึกอักว่าจะไปดีไหมจนโดนเร่งจากร่างสูง
"เร็วๆ!"
"ครับๆ"
ปัฐวีทำเสียงดุจนกานดาสะดุ้งรีบเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งตักอีกคน สองแขนหนารวบกอดเอวบางเอาไว้จากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดท้ายทอยสม่ำเสมอจนกานดาต้องหดคอหนี
"ชอบงานที่บริษัทไหม.."
ปัฐวีถามเสียงเบาใกล้ใบหู
"อะ เอ่อ กะ ก็ชอบครับสนุกดี"
กานดาตอบเสียงสั่นหดคอหนีลมที่เป่ารดคอ
"ถ้าชอบก็เรียนออกแบบสิ..."
กานดานิ่ง ทำไมจู่ๆปัฐวีถึงพูดเรื่องนี้
"แต่ดา...."
"ขอเถอะเรียนอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หมอ......."
เรียวปากหนาจูบซับลงที่ต้นคอร่างบางบนตักเบาๆ
"เรียนอะไรก็ได้ที่นายชอบ...อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หมอ...”
จูบซับลงมาที่บ่าเบาๆ กานดานิ่งไม่รู้จะตอบอะไร คุณปัฐแปลกๆ ไปนะแล้วทำไมถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเมื่อก่อนไม่เห็นใส่ใจ
"ทำไมล่ะครับ.."
กานดาเอี้ยวตอบกลับไปถามอีกคน ปัฐวีมองแววตาใสของการดาก่อนจะจับใบหน้าหวานลงมาจูบเบาๆ ถามว่ากานดาเกร็งไหมที่ปัฐวีเป็นแบบนี้ ตอบเลยว่าเกร็งสุดๆ แต่กานดาเหมือนจะค่อยๆ ทำตัวให้ชินไปเรื่อยๆ ความรู้สึกเหมือนปัฐวีกำลังขอร้องกานดาทางอ้อมแต่คงไม่ใช่...
"ฉันไม่ชอบ คนรอบตัวฉันมีแต่อาชีพนี้นายเองก็รู้ดีว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบ”
ที่แท้ก็แค่มีอคติกับอาชีพนี้นี่เอง ปัฐวีคงยังไม่เลิกฝังใจเรื่องพ่อกับแม่ของเขาสินะ
"มัสหมั่นไก่ฝีมือหนูดาอร่อยไม่เคยตกจริงๆ"
แก้วเอ่ยชมพลางตักชิมไม่ขาดปาก หลังจากที่กลับมาจากเวียดนามเมื่อช่วงหัวค่ำ
"ขอบคุณครับแม่แก้ว"
กานดาเอ่ยขอบคุณพร้อมยิ้มรับคำชม ก่อนจะหันไปมองร่างสูงด้านข้าง ที่นั่งจ้องชามมัสมั่นแต่ไม่ยอมตัก จะหยิ่งไปถึงไหนกันนะผู้ชายคนนี้แค่ร่วมโต๊ะทานข้าวกับแม่ กานดาคิดในใจก่อนจะเอื้อมมือไปตักเนื้อไก่ชิ้นโต มาวางไว้ที่จานของปัฐวี ร่างสูงปาดหางตามองนิ่งๆ กับการกระทำของกานดา
"รู้ว่าชอบ แต่ไม่จำเป็นต้องทำขรึมก็ได้ นี่เวลากินข้าวนะครับ”
"ทำเป็นรู้ดี..."
ว่าแล้วก็ตักมัสมั่นเข้าปากไปพลอยทำให้คนทำอย่างกานดายิ้มกว้าง แก้วเลิกคิ้วมองแปลกใจ ก่อนไปปัฐวียังดูไม่ค่อยชอบกานดาอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงดูเปิดใจ...ปัฐวีดูเปิดใจมากขึ้นกว่าเดิมที่เคยปิดกั้นไม่ยอมรับกานดา
"ได้ข่าวว่าตาปัฐพาหนูดาเข้าไปทำงานด้วยจริงหรอ"
แก้วถามกานดาที่นั่งคิ้วขมวดมองคนข้างๆ พอได้ยินเสียงคนโตกว่าถาม กานดาก็หันมายิ้มสดใส
"ครับแม่แก้ว"
"แล้วตาปัฐให้ทำอะไรบ้างล่ะ แกล้งดาบ้างหรือเปล่า"
ปัฐวีหันขวับไปมองคนเป็นแม่ที่เหยียดยิ้มเย็นไม่รู้ไม่ชี้ใส่เขา ก่อนจะลงมือทานข้าวต่อไม่สนใจ แต่ก็แอบเหล่ตามองคนข้างๆ ว่าจะตอบอะไร
"ก็...ให้ช่วยดูเรื่องแบบเครื่องเพชรชุดใหม่ที่จะจัดแสดงโชว์ในปลายปีนี้น่ะครับ.."
กานดาตอบยิ้มๆ
"งานใหญ่เลยนะเนี่ย แล้วพอทำได้มั้ยลูก"
แก้วแอบประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าปัฐวีจะมอบงานใหญ่ให้กานดาทำ ช่วงที่เธอไม่อยู่ปัฐวีคงเห็นอะไรดีๆในตัวกานดาแล้วละสิ...
"ไม่ครับแม่แก้วดาชอบครับได้ช่วยคุณปัฐแก้ไขแบบชุดเครื่องเพชรที่มีปัญหาด้วย ก็สนุกดีครับ"
"จะว่าไปตอนเรียนมัธยมดาชอบออกแบบไม่ใช่หรอลูก เรื่องเรียนมหาวิทยาลัยดาเรียนตามที่ดาชอบก็ได้นะ"
พูดถึงเรื่องนี้ก็เกือบลืมไปสนิทว่าดาต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วย แก้วเห็นความสามารถหลากหลายในตัวกานดาโดยเฉพาะเรื่องการออกแบบ คิดว่ากานดาจะเรียนด้านนี้แท้ๆ แต่กลับเลือกเรียนแพทย์เพราะอยากจะช่วยเหลือคนแบบเธอ
"เออคือ..."
กานดามองไปหาปัฐวีอย่างหาคำตอบ ถ้าจะเลือกเรียนออกแบบก็สามารถมาช่วยงานปัฐวีได้มาก..แต่เขากับผู้ชายคนนี้จะไปกันรอดจนถึงวันนั้นเหรอ...ถึงปัฐวีจะดูใจดีกับกานดามากกว่าแต่ก่อนก็เถอะ แต่ถ้าเลือกเรียนแบบแพทย์แบบเดิมปัฐวีจะโกรธไหมนะ...
"คือดาก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันครับแม่แก้ว ยังไงปีนี้ก็ยังไม่ได้เรียนอยู่แล้ว...."
กานดาตอบเสียงเบา ยิ้มบางๆ ให้กับแก้วแต่ก็แอบมองปัฐวีบ้าง
"อืม งั้นค่อยๆ คิดแล้วกันนะหนูดาไม่ต้องรีบ...เอ้อ เพื่อนแม่ให้บัตรที่พักรีสอร์ทติดชายทะเลที่สตูลมาสองใบแต่แม่คงไม่ไปงั้นฝากตาปัฐพาหนูดาไปทีนะ ถือสะว่าเป็นฮันนีมูนครั้งแรกหลังแต่งงาน”
"หะ! ฮันนีมูน!!"
ทั้งกานดาและปัฐวีร้องเสียงหลงออกมาพร้อมกัน ไม่คิดว่าแก้วจะมาจัดอะไรแบบนี้ให้ ปัฐวีคิ้วกระตุกทันที ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรือไม่อยากไปด้วยกัน แต่งานที่บริษัทยังมีอีกมากปัฐวียังไม่อยากไปไหนตอนนี้
"ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น..."
ปัฐวีปฏิเสธเสียงเย็น...เตรียมลุงจากโต๊ะอาหาร
"แต่แกต้องพาหนูดาไป...ตามที่ฉันบอก"
แก้วเองก็พูดเน้นเสียงเย็นกลับคืนเช่นกัน ปัฐวีมองหน้าผู้เป็นแม่นิ่ง
"ไม่!.."
"ต้องไป”
"เอ่อ...คือไม่ต้อง.."
"เงียบ...ไม่ต้องพูดค่ะดา"
ดาหันมองปัฐวีและแก้วสลับกันไปมา กะจะห้ามทับโดยการไม่ไป กลับโดนแก้วสั่งห้ามพูดจนต้องเงียบแล้วนั่งนิ่งๆ ไปเป็นแบบนี้แล้วกานดาไม่สบายใจเลยจริงๆ เหมือนเป็นต้นเหตุที่ทำให้ปัฐวีกับแม่แก้วต้องทะเลาะกัน
"ทำไมชอบบังคับ"
ปัฐวีหันหน้าเข้าประจันบาลกับแก้วถามเสียงเรียบ แม่เขาเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร ชอบบังคับ
"แค่พาน้องไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาไม่ได้หรือไง..."
"ก็แค่ทะเล! ทำอย่างกับดาไม่เคยไป ผมมีงานต้องทำอีกมาก"
ใช่ก็แค่ทะเลจะอะไรนักหนาทำอย่างกับไม่เคยไป เขามีงานที่สำคัญต้องทำอีกมากเขาไม่มีเวลาพาใครไปเที่ยวหรอก
"ดาไม่เคยไปทะเล...."
แก้วตอบขึ้นมาทันทีอย่างเหนื่อยใจ ทำเอาปัฐวีหันมองกานดาที่นั่งก้มหน้านิ่ง อะไรนะเด็กนี่ไม่เคยไปทะเล?...
"...”
"น้องอยู่ที่แม่ฮ่องสอนมาทั้งชีวิต นอกจากบ้าน โรงพยาบาล และโรงเรียน น้องไม่เคยไปไหนไกลกว่านี้...ปัฐแม่ขอล่ะวางงานสักวันสองวันพาน้องไปได้มั้ย..."
แก้วพูดเสียงเบาเชิงขอร้อง ปัฐวีมองกานดาที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ก่อนจะเสหน้าไปทางอื่นพร้อมกับเดินออกจากโต๊ะอาหารไม่พูดอะไร...
"ตาปัฐนะตาปัฐ แม่ขอแค่นี้ก็ไม่ได้”
แก้วนั่งลงกับเก้าอี้มองกานดา แก้วรู้ว่ากานดาอยากไปที่นี่มากเพราะเคยเห็นกานดาเปิดดูในอินเทอร์เน็ตบ่อยๆ แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะพาไป...
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่แก้ว งานคุณปัฐเยอะจริงๆ แหละครับ..."
กานดาพูดพลางคลี่ยิ้มบางๆ ให้แก้ว แต่แววตากลับบ่งบอกอารมณ์ที่ต่างกับรอยยิ้มบางเหลือเกิน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"
เมื่อได้ยินเสียงของคนข้างในห้องอนุญาต ร่างโปร่งที่ถือถ้วยชาอุ่นๆ ก็เดินเข้ามาวางเสริฟให้ถึงโต๊ะทำงาน กานดาวางลงอย่างระวัง ก่อนจะมองนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้จะเที่ยงคืน
"งานเยอะหรอครับ ให้ผมช่วยมั้ย?"
"ไม่ต้อง...ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก"
ปัฐวีพูดแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคู่ที่สนทนาด้วย
"ผมเห็นว่าคุณปัฐยังไม่นอนเลยเอาชาอุ่นๆ มาให้น่ะครับ เอ่อ...คือ”
กานดามองหน้าปัฐวีอย่างอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มเรื่องที่จะพูดยังไง
ปัฐวีเหลือบตามองก่อนจะเงยหน้ามองในที่สุด
"มีอะไรก็พูดมาฉันยังมีงานต้องทำอีก"
"เอ่อ...ครับ คือเรื่องเรียนต่อผมคิดว่าผมจะเรียนออกแบบครับ"
กานดาก้มหน้างุดจนคางแทบจะชิดกับอก เขาตัดสินใจแล้วที่จะเลือกเรียนทางด้านนี้ เพราะอย่างน้อยมันอาจจะเป็นประโยชน์ที่จะมาช่วยในการทำงานให้กับปัฐวีให้เบาแรงลงบ้าง ถึงแม้ว่าอนาคตข้างหน้าเขากับปัฐวีอาจจะไม่ได้อยู่ในสถานะนี้แล้วก็ตาม ยังไงสะปัฐวีก็คงไม่คิดจะเอาผู้ชายแบบกานดามาเป็นคู่ชีวิตหรอก...
"หึ...อะไรทำให้นายเปลี่ยนใจ"
ปัฐวียิ้มมุมปากถามอย่างพอใจ
"เอ่อ...ช่างเถอะครับเอาเป็นว่าผมอาจจะสร้างประโยชน์ให้คุณได้แล้วกัน ผมไปนอนก่อนนะ...อย่าหักโหมนะครับ"
ว่าจบก็ปลีกตัวเดินออกไปอย่างรีบร้อน โอ๊ย! ไอ้ใจบ้าทำไมต้องเต้นเวลาเห็นรอยยิ้มแบบนั้นทุกทีเลยนะ ....
กานดากุมอกข้างซ้ายที่เต้นถี่รัวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วจัดการมุดตัวลงผ้านวมจนมิดเหลือโผล่มาแค่หัวหน่อยๆ อย่างที่เคยทำประจำ
"นอนแบบนี้เดี๋ยวก็ตายหรอก..."
ร่างสูงที่เดินออกจากห้องทำงานยืนมองคนที่นอนมุดผ้านวมอย่างละอา คนอะไรนอนแปลก...ก่อนจะจัดการจัดท่านอนให้ใหม่โดยการดึงร่างบางขึ้นจากผ้านวมแล้วจัดการห่มผ้าให้อย่างดี ปัฐวีไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ อะไรบางอย่างในใจของเขามันเปลี่ยนแปลงมาได้สักพักแล้ว เป็นอะไรที่หน้าปวดหัวที่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าอะไรที่เปลี่ยนไป แต่ทุกครั้งไม่ว่าเด็ดคนนี้จะทำอะไรก็ดูเหมือนจะอยู่ในสายตาของเขาตลอด
"สักวันนายจะตายพราะขาดอากาศหายใจ...."
พูดจบก็ก้มลงไปจูบหน้าผากมนเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ร่างบางแล้วกอดไว้อย่างเคยชิน
เช้าวันนี้ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องให้หน้าประหลาดใจและหน้ายินดี เตย์ชินมาที่บ้านพร้อมกับผู้ชายหน้าสวย ผมยาวหยักศกอีกคนมาไหว้แก้วและแนะนำให้ทุกคนรู้จักพร้อมบอกว่า นี่คือคนพิเศษของเขา เดียร์ นั่นคือชื่อของเขาคนพิเศษของเตย์ชิน จู่ๆ เดียร์ก็บอกกับเตย์ชินว่าอยากจะรู้จักกับครอบครัวของเตย์ชิน นอกจากแม่ของเตย์ชินที่ดูจะเอ็นดูเดียร์มากๆ แล้วเตย์ชินจึงพาเดียร์มาแนะนำตัวกับแก้วที่บ้าน
ครั้งแรกที่เห็น ครั้งแรกที่สบตากับคนคนนี้มีบางอย่างน่าดึงดูดจากแววตาของเดียร์ทำให้ดาเลิกมองไม่ได้ สำหรับเดียร์แรกพบ...เดียร์แทบอยากจะกระโจนเข้าไปสวมกอดอย่างดีใจที่ได้เจอแต่ทำได้แค่มองดวงตากลมโตที่น่าหลงไหลคู่นั้นเท่านั้น ทั้งสองมองกันไปมา มองมากเกินไป จนสองหนุ่มที่นั่งข้างๆ เกิดอาการประหลาดใจ
"เดียร์ คุณเป็นอะไรทำไมจ้องดาแบบนั้น"
เตย์ชินเอ่ยถามเบาๆ เดียร์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆให้กับดา
"ยินดีที่ได้เจอนะครับน้องดา"
ดามองรอยยิ้มสวยๆ ที่มอบให้ก่อนจะฉีกยิ้มจนตาหยีตอบ
"เช่นกันครับพี่เดียร์"
ไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันนานแค่ไหน รู้ตัวอีกที ปัฐวีก็คว้าเอวบางของกานดาไปสวมกอดอย่างหน้าตาเฉยแล้ว
"คุณปัฐ.."
กานดาหันไปเอ็ดให้เบาๆ
"ทำไม"
แต่อีกคนกลับตีหน้านิ่งตอบกลับอย่างมึนๆ จนใจที่จะเถียงตอบ
"แหม ดูเหมือนหนูดากับเดียร์จะถูกชะตากันนะ"
แก้วเอ่ยขึ้นยิ้มๆ หลังจากรอบสักเกตการณ์อยู่สักพักเดียร์เพียงแค่ยิ้มก่อนจะจ้องมือหนาที่กอดเอวบางของดา...อย่างไม่ค่อยชอบใจนักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันแล้วมันคงไม่ใช่เรื่องแปลก
"เดี๋ยวอยู่ทานข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะเดียร์ตาชิน วันนี้หนูดาลงมือเองเลย"
"ปกติก็เห็นทำทุกมื้ออยู่แล้ว"
ปัฐวีพูดแย้งขึ้นลอยๆ ไม่รู้ว่าอยากแย้งเรื่องทำกับข้าวหรืออยากอวดกันแน่ว่าเมียทำกับข้าวเก่ง จนคนเป็นแม่ถึงกับแอบขำออกมาเบาๆ เดาอะไรกับเจ้าลูกชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ
การทานอาหาารเช้าร่วมกันของทุกคนเป็นไปอย่างราบรื่นถ้าไม่ติดที่ ปัฐวีที่วันนี้ดูแปลกๆ ไปตักนู่นตักนี่ให้กานดาทาน ไม่ก็ตีหน้านิ่งบอกว่าอยากทานนั่นทานนี่ กานดาก็ตักให้ทาน อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้กานดาตักอาหารให้เดียร์...นี่หรือเปล่าที่มาของความแปลกไปของปัฐวี...
เตย์ชินลอบมองดวงตาของทั้งเดียร์และกานดาไปมาอย่างรู้สึกแปลก สองคนนี้ทำไมเขารู้สึกว่าดวงตาคล้ายกันมาก แต่ก็เก็บไว้ไม่พูดออกมา
"ขอนั่งด้วยคนนะครับ"
ร่างบางเดินเข้ามาที่ศาลาในสวนหลังบ้านก่อนจะเอ่ยทักเดียร์ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
"ได้สิ "
เดียร์หันไปยิ้มให้ก่อนจะขยับที่ให้กานดานั่งลงข้างเดียร์
"ดาเห็นพี่เดียร์เดินออกมาคนเดียวน่ะครับเลยออกมาดู"
"อ่อ โทษทีนะที่รบกวนเราน่ะ"
เดียร์หันหน้าเข้าหาอีกคน
"ไม่รบกวนเลยครับ เอ่อคือขอโทษนะครับที่ดาเผลอจ้องพี่เดียร์เมื่อเช้า”
"เฮ้ย พี่สิต้องขอโทษเราเผลอจ้องเราจนคุณปัฐแอบหึงแหน่ะ"
เดียร์พูดแหย่กานดาที่พอได้ยินก็ถึงกับส่ายหน้ารัวๆ
"หึงอะไรกันครับพี่เดียร์ คนคนนั้นเค้า..ไม่หึงดาหรอก"
"อ้าวทำไมล่ะ?”
"เอ่อคือ...ช่างมันเถอะครับอย่าสนใจเลย พี่เดียร์รู้มั้ยว่าศาลานี่ที่ประจำของดาเลยนะ"
กานดาเลี่ยงที่จะพูดเรื่องนั้นแล้วเปลี่ยนเรื่องใหม่อย่างชวนคุย
"จริงหรอเนี่ย สงสัยพี่มาแย่งที่ส่วนตัวเราแล้วมั้ง"
"ไม่เลยๆ ครับดีสะอีกดาจะได้มีเพื่อนคุย"
กานดายิ้มให้อย่างสดใส จนคนมองเผลอยื่นมือไปลูบแก้มขาวเบาๆ
"อะ เอ่อ...โทษทีนะ”
เดียร์ชักมือกลับมือรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร
"ไม่เป็นไรครับ...พี่เดียร์ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?"
"เปล่าหรอก พี่แค่คิดถึงน้องชายน่ะ...พี่กำลังตามหาน้องชาย..."
เดียร์พูดเสียงเบายกยิ้มให้กานดาที่นั่งเงียบเมื่อได้ยิน
"หืม..น้องชาย?"
"พี่กับน้องชายเป็นเด็กกำพร้าน่ะ แต่โชคดีที่พี่มีคนรับอุปการะแต่เค้าไม่เอาน้องชายพี่ไปด้วย..”
เดียร์มองดวงตากลมโตของการดาในใจอยากจะโถมเข้าไปกอดจับใจ แต่ก็ทำได้แต่นั่งมองอยู่ตรงหน้า
"อ้าว ทำไมล่ะครับ"
ดูเหมือนกานดาจะสนใจในเรื่องราวของเดียร์ อาจจะเป็นเพราะเคยอยู่ในจุดเดียวกันมาก่อน...
"น้องชายพี่เค้าป่วยบ่อยน่ะ เค้าเป็นเด็กพิเศษไม่เหมือนคนอื่นๆ ตอนนั้นเค้าแค่สองขวบเอง พี่ก็ต้องทิ้งเค้าแล้ว..."
"เศร้าจังเยนะครับ แล้วพี่ตามหาเค้านานหรือยัง"?
“เก้าปีกว่าแล้ว ถ้าเจอเค้าคงจะอายุเท่าๆ กับดานี่แหละ"
เดียร์ยิ้มบางๆ พร้อมกับยกมือขึ้นจับเส้นผมที่ปกหน้ากานดาออก
"พี่เดียร์ ดาเชื่อครับว่าพี่ต้องหาเค้าเจอแน่นอนสู้ๆ ครับ"
กานดาจับมือคู่สวยไว้แล้วยิ้มกว้างให้
ต้องหาเจอแน่นอน นั่นคือสิ่งที่กานดาอวยพรให้
'พี่เจอแล้ว เค้านั่งอยู่ตรงหน้าพี่แล้วนี่ไง'
เดียร์ได้แต่พูดในใจ ยังบอกตอนนี้ไม่ได้ว่าเขาคือใครดาคือใคร หลังฐานยังมีไม่มากพอที่จะบอกเรื่องนี้ออกไป
กานดาขยับเข้าไปสวมกอดเดียร์เชิงปลอบโยน เดียร์ตกใจเล็กน้อยก่อนจะกอดตอบและค่อยๆ กระชับอ้อมกอดนี้เหมือนกับว่ากลัวคนคนนี้จะหายไปอีก
กานดารู้สึกถึงกอดของเดียร์ กอดที่อบอุ่น กอดที่กานดาต้องการมาตลอดแต่กลับจำไม่ได้ว่ากอดแบบนี้คืออะไร ทำไมถึงเกิดขึ้นกับเดียร์ รู้สึกเหมือนเป็นกอดที่คุ้นเคย
'ช่วยรู้ตัวผ่านอ้อมกอดนี้ทีนะ...น้องไอ’
-----------------
ครบแล้วสองตอนของค่ำคืนนี้ ชดเชยให้ที่เมื่อวานไม่ได้ลง. ฝันดีค่า
หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส 11/12/18 (อ่าน 184299 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก