หัวข้อ: All I want : It's the END (หน้า25) 8/6/55

[greensoda]

สนุกมากกกกกกกกกกก
คนเขียนเขียนเก่งมากเลยค่ะ นึกว่าอ่านนิยายแปลเลย เหมือนมากก
บรรยากาศดอกซากุระลอยมาเลยยยย 
ชอบสำนวนการบรรยายและการเล่าเรื่องมากเลย ชวนลุ้นและน่าติดตามตลอด
ยิ่งตอนฉากเศร้า รู้สึกบีบหัวใจมากกก น้ำตาจะไหลซะให้ได้ 
และที่ชอบอีกอย่างก็คือบรรยากาศที่อยู่รอบตัวนายเอก พระเอก
ตอนที่ชุนอยู่กับโทโมะที่ไม่รู้สึกตัว รู้สึกว่าอบอุ่นมากกก
ส่วนโทโมะก็ให้ความรู้สึกว่าถึงจะเกลียดแค่ไหน แต่ก็ขาดชุนไม่ได้ 
ยิ่งอ่านแล้วก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้โคตรโดน ขอบอกว่าคนเขียนเจ๋งจริงๆ   

[tong_pub]

เม้นจากตอน 24

สงสารวายะ สงสารโอมิยะ สงสารรันจัง
เหมือนกับทุกอย่างมาถูกที่แต่ผิดเวลาไปหมดเลย
รันจังเหมือนปิดกั้นตัวเองจากวายะไปแล้ว ปิดหมดเลย ไม่อยากรับรู้เหมือนเป็นจิตใต้สำนึกที่สะท้อนออกมาเอง
แต่ท้ายที่สุดก็จำได้ ส่วนวายะ เหมือนรู้ตัวเมื่อสาย ทุกอย่างช้าไปหมดสำหรับวายะ มันผิดเวลาไป
แต่โอมิยะ...เข้ามาทำหน้าที่ทุกอย่าง ทน...รอ..ยอม เพราะรู้ทั้งรู้ว่ารันจังมีวายะอยู่ในใจ
มัน...สุดๆ บีบหัวใจตับไตไส้พุง



 


ปล.ปิดเทอมไม่ได้อ่านแบบจริงจัง มาอ่านแล้วเม้นย้อนให้นะคนเขียน เอิ๊กๆๆๆ

[tong_pub]

เม้นจากตอนที่ 25



ตอนนี้...น่ารัก วายะกวนตรีนได้เยี่ยมมาก!! ไม่ต้องห่วง จบ 5555555555555
คือ...คุณพี่ขา คุณพี่อายุ 30 แล้วนะคะ ทำเหมือนโทโมกิไปได้
แต่ก็นะใช่ย่อย ขโมยจูบ ขโมยกอด น่ะๆๆๆ แม่ยกอิจฉาเฟร้ยย >///<


ปล.เราเคยบอกมั้ย? เกลียดคำว่า "โปรดติดตามตอนต่อไปที่สุด" = ="

มาอัพต่อเร็วๆนะคนเขียน..ฮิ้วๆ

[KOKURO]

All I want # 26

ก่อนจะเข้าตอนที่ 26  ผมมีคำถามสำคัญมากครับ  อยากให้ทุกคนตอบ  ไม่ว่าจะเป็นคนที่เม้นต์เป็นประจำหรือไม่เคยเม้นต์เลยก็ตาม
คือผมอยากจะรวมเล่ม All I want ครับ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น  ทั้งปกและภาพประกอบในเล่มจะเป็นภาพการ์ตูนที่ผมวาดเองแบบเดีียวกับ Come closer
ซึ่งผมรู้ว่าหลายท่านไม่ชอบภาพการ์ตูนแบบนี้  แต่ชีวิตผมทำเป็นแค่นี้ครับ  และผมถนัดงานการ์ตูนแบบนี้มากกว่าภาพประกอบแบบอื่น
เลยอยากจะถามไว้ก่อนว่า  มีใครอยากซื้อนิยายแบบนี้บ้าง
เอาเป็นว่าขอแค่คนที่  "อยากซื้อจริงๆ"  เท่านั้นก็ได้ครับ  มาตอบหน่อย
ผมอยากเช็คยอดก่อน  เผื่อจะไปปรึกษากับโรงพิมพ์ว่าจะพิมพ์แบบดิจิตอลปริ้นท์หรือขึ้นแท่นพิมพ์ดีน่ะครับ

รบกวนตอบด้วยนะครับ

เอาละ  ต่อกันได้เลยครับ

...

ร้อน...ทั้งร่างร้อนราวกับถูกไฟเผา  หยุดสั่นไม่ได้  ห้วงอารมณ์บางอย่างปะทุออกมาราวกับลาวาที่หลอมละลาย  ในที่สุดก็ผลักดันความปรารถนาทั้งมวลให้พวยพุ่งออกมาเป็นหยาดน้ำขาวขุ่น

“โอ๊ะ  ยังไม่ทันไรก็เรียบร้อยซะแล้วเหรอ  คุณหนู  หรือว่าขนมของผมมันอร่อยเกินไป?”

น้ำเสียงหยามหยันดังมาจากด้านเหนือหัว  โทโมกิไม่ได้โต้ตอบหากกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บแค้น  คาซุกิจิกผมด้านหน้าของเด็กหนุ่มและกระชากให้เงยหน้าขึ้น

“มองกล้องหน่อยสิ  ผมอยากถ่ายหน้าของคุณหนูตอนถึงจุดให้ชัด ๆ น่ะ  หน้าตาน่ารักขนาดนี้มันต้องขายดีแน่ ๆ เลย”

โทโมกิกัดฟันกรอดแล้วถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าน่ารังเกียจนั้น  คาซุกิผงะไปนิดหนึ่งก่อนที่จะใช้ปลายแขนเสื้อสูทเช็ดแก้มตัวเองแล้วตบเด็กหนุ่มเต็มแรง

“หึ!  ต่อต้านแบบหมาจนตรอกเรอะ...ก็ดี  ไอ้แบบที่อ่อนระทวยสมยอมไปหมดน่ะมันไม่สนุกหรอก  แต่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะทำเก่งไปได้สักกี่น้ำ”  ชายหนุ่มหันไปพยักหน้าให้ลูกน้อง  “ใส่ไอ้นั่นเข้าไปซะ  แล้วถ่ายตอนยัดเข้าไปให้ดี ๆ ด้วยล่ะ”

บรรดาลูกน้องของคาซุกิช่วยกันจับขาของโทโมกิแยกออก  เด็กหนุ่มดิ้นรนสุดชีวิตแต่ก็ไม่อาจสู้แรงชายฉกรรจ์หลายคนได้  เขาถูกกดให้นอนคว่ำ  ก้อนเนื้อนุ่มที่บั้นท้ายถูกแหวกเปิดออกให้เห็นส่วนเร้นลับที่สุดของเรือนร่าง  โลชั่นถูกราดลงมาในร่องลับ  ตามมาด้วยนิ้วของพวกมันที่ชโลมโลชั่นไปทั่วทุกซอกหลืบ  โทโมกิหวีดเสียงด้วยหวาดกลัวและขยะแขยง  หากร่างกายที่ยังเปี่ยมด้วยฤทธิ์ยากลับเริ่มตอบสนองต่อนิ้วที่ช่วยกันขยับขยายช่องทางนั้น  ความชุ่มชื้นของโลชั่นก่อให้เกิดสำเนียงลามกอุจาด  แต่มันกลับกระตุ้นความรู้สึกของโทโมกิให้รุนแรงมากขึ้น

แล้วดิลโด้หรืออวัยวะเพศเทียมก็ค่อย ๆ ดุนดันเข้ามาในร่าง  โทโมกิกรีดร้องพลางดิ้นหนี

“ไม่!!  ไม่เอานะ!  ไม่เอา!!”

แต่ก็ถูกกดไว้มั่นด้วยมือหลายคู่  บั้นท้ายถูกยกให้ลอยเด่นและแหวกกว้างเปิดทางให้ท่อนยางนั้นคืบคลานเข้าไปในร่างได้สะดวกขึ้น  โทโมกิกระตุกเยือกเมื่อส่วนปลายของมันผลุบเข้ามาและเริ่มต้นขยับควานไปทั่วผนังด้านใน  กล้องวิดีโอบันทึกภาพอันน่าสมเพชของเขาไว้อย่างละเอียดละออ  และภาพนั้นก็ถูกนำขึ้นจอสกรีนที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ

“โอ้...ดูดเข้าไปอย่างตั้งอกตั้งใจเลยนี่  ต้องการมากสินะ  โลชั่นนั่นก็ผสมยาไว้ซะด้วยสิ  เป็นไง?  ผลิตภัณฑ์ของไซงะกรุ๊ป  ตอนนี้คงรู้สึกคันยุบยิบข้างในไปหมดเลยสินะ”  คาซุกิพูดพลางจ้องมองภาพบนจออย่างเพลิดเพลิน

ในที่สุดอวัยวะเพศเทียมก็ถูกใส่เข้าไปสุดทางและปล่อยให้หมุนควงและสั่นคลึงช่องทางเร้นลับของโทโมกิอยู่อย่างนั้น

“อ๊า...ไม่!  ไม่เอา...อึ่ก...”

แม้จะไร้ซึ่งความต้องการแต่ร่างกายกลับเกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  เด็กหนุ่มถูกจับเปลี่ยนท่าเพื่อถ่ายทำในมุมต่าง ๆ

“คุณหนูรู้มั้ย  ว่าคุณพ่อของคุณหนูก็ถ่ายวิดีโอแบบนี้เหมือนกัน  เอาเด็กหนุ่ม ๆ มาเล่นอะไรแบบนี้เหมือนกัน...อ้อ  แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเด็กซิง ๆ อย่างคุณหนูหรอกนะ  เด็กของคุณพ่อคุณหนูน่ะส่วนมากก็เจนโลกมาแล้วทั้งนั้น  ดูอย่างคุณพี่ผมแดงนั่นสิ  เขาก็เข้าวงการตอนอายุเท่า ๆ กับคุณหนูนั่นแหละ  แถมจนป่านนี้ก็ยังเป็นนายแบบที่ขายได้อยู่เลย...ไม่แน่นะ  ถ้าวิดีโอนี่แพร่ออกไป  คุณหนูอาจจะดังเป็นพลุแตกเลยก็ได้”

คำพล่ามของคาซุกิไม่เข้าหูโทโมกิแม้แต่น้อย  ร่างกายและจิตใจของโทโมกิกำลังจดจ่ออยู่กับความรู้สึกที่ครั้งหนึ่ง...เคยเป็นสิ่งที่คุ้นเคยและรู้จักมันดี  วายะเคยใช้ยาปลุกเซ็กส์กับเขาสารพัดแบบ  และเขาเคยต้องอยู่ในห้วงอารมณ์ลี้ลับนี้นานหลายชั่วโมงแทบทุกวัน...แต่นั่นเหมือนกับผ่านมานานมากแล้ว  ร่างกายของเขาไม่ได้คุ้นเคยกับมันอีกต่อไป  บัดนี้มันถูกปลุกขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำมือของพวกวายร้ายที่คิดจะแสวงหาผลประโยชน์จากเรือนร่างของเขา...แค่คิดก็ขยะแขยง  ให้เป็นวายะเสียยังดีกว่า!!

เพียงแค่คิดถึงใครคนนั้น  ร่างกายก็เกิดการตอบสนองกับห้วงความคิดอย่างรุนแรง  โทโมกิกระตุกร่างเกร็งและปลดปล่อยหยาดแห่งความปรารถนาออกมาเป็นคำรบสองอย่างรวดเร็ว

“อ๊า...อือ...”

ภาพช่องทางสีเข้มที่กระตุกรัดท่อนยางและสีหน้าที่เสร็จสมของโทโมกิทำให้คาซุกิใจเต้น  เขาทำธุรกิจสกปรกเกี่ยวกับเรื่องทางเพศก็จริง  แต่ไม่เคยมีความสนใจในตัวผู้ชาย  นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าร่างกายของผู้ชายก็สามารถเล่นสนุกได้พอ ๆ กับผู้หญิง
เขาออกคำสั่งให้พวกลูกน้องติดไวเบรเตอร์เข้ากับอัณฑะของโทโมกิเพื่อกระตุ้นให้หนักขึ้น  และเปลี่ยนดิลโด้อันใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม

“ดูซิว่าคุณหนูจะสนุกกับดิลโด้ได้กี่อัน  ก่อนที่จะเรียกร้องหาเนื้อสด ๆ จากผู้ชาย”

โทโมกิจ้องหน้าคาซุกิด้วยแววตาแข็งกร้าว  กระซิบดุดัน

“ไม่มีทาง!”

คาซุกิยักไหล่  “ก็ไม่เป็นไร  ต่อให้คุณหนูไม่อยากได้  ผมก็จะให้พวกมันเวียนเทียนคุณหนูอยู่ดี  ยาปลุกเซ็กส์ของผมยังมีอีกเยอะ  มากพอที่จะทำให้คุณหนูสนุกไปได้ทั้งคืนเลยหละ  ถ้าคุณหนูไม่สลบไปซะก่อนน่ะนะ...เอาละ  อย่ามัวพูดกันมากอยู่เลย  คนดูเขาไม่อยากรู้หรอกว่าเราคุยอะไรกัน  รีบส่งเสียงหวาน ๆ แล้วส่ายสะโพกให้ผมดูดีกว่า...เอ้า  ยัดเข้าไปได้แล้ว  แล้วอย่าลืมทำให้เหมือนตอนพวกแกจะทำด้วยล่ะ  คุณหนูเขาจะได้เรียนรู้ได้เร็วขึ้น”

ความทรมานดำเนินต่อไป  คราวนี้พวกมันไม่เพียงแค่ปล่อยดิลโด้ให้คาอยู่ในร่างของโทโมกิเท่านั้น  แต่ยังดึงดันขยับมันเข้า ๆ ออก ๆ อีกด้วย  โทโมกิเกร็งสั่นไปทั่งร่าง  จุกเสียดในช่องท้องเมื่อท่อนยางนั้นกระทุ้งเข้ามา  ร่างที่มีพื้นผิวขรุขระของมันครูดกับเยื่อเมือกด้านในจนแสบร้อนก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเสียวแปลบปลาบ  ไวเบรเตอร์รูปไข่ที่ถูกติดไว้ก็สั่นกระตุ้นจุดกระสันด้านนอกของเด็กหนุ่มอยู่ตลอดเวลา  ร่างอ่อนไหวที่ปลดเปลื้องอารมณ์ไปแล้วถึงสองครั้งตื่นตัวขึ้นมาอีกอย่างว่าง่าย

โทโมกินึกชิงชังร่างกายของตัวเองที่ทรยศจิตใจถึงขนาดนี้  แม้จะรู้ดีว่าโดนยาเข้าไปขนาดนี้มันก็จะตอบสนองเป็นธรรมดาแม้ว่าวายะจะไม่เคยฝึกเขามาเลยก็ตาม...แต่เมื่อคิดว่าถูกนำมาเล่นเป็นของเล่นสนุกแล้วก็เจ็บแค้นจนแทบทนไม่ได้  ยิ่งเมื่อพวกมันแกล้งดึงเอาท่อนยางนั้นออก  ช่องทางก็ตอดตุบอย่างเรียกร้องต้องการ...โทโมกิแทบจะกลั้นใจตายเสียให้พ้นจากความอับอายนั้น

ช่วยด้วย...ใครก็ได้...อย่าให้เขาต้องตกอยู่ในมือพวกมันนานไปกว่านี้เลย...โทโมกิภาวนาอยู่ในใจพลางหวีดเสียงร้องไปกับความขัดแย้งกันของร่างกายและจิตใจ  ถ้าถูกทำจนถึงที่สุด...ถ้าต้องรับรู้ว่าร่างกายของตนยินดีแค่ไหนที่ถูกผู้ชายกักขฬะพวกนี้สอดใส่เข้ามา  จิตใจของเขาคงฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี  และคงไม่มีวันกลับเป็นตัวของตัวเองได้อีก

“ช่วยด้วย!!  ชุน!!  ช่วยด้วย!!!!”


ยังไม่ทันได้ถามว่าชื่อที่เด็กหนุ่มร้องเรียกนั้นหมายถึงใคร  เสียงเอะอะที่ดังขึ้นหน้าประตูโกดังก็ดึงความสนใจของไซงะ  คาซุกิจากภาพตรงหน้า  ด้วยพื้นที่ตรงนี้อยู่ใจกลางโกดังและมีลังไม้ซ้อนกันเป็นกำแพงสูงกั้นอยู่ทำให้ไม่อาจเห็นภาพข้างนอกได้

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?”  คาซุกิตะโกนถามออกไป  แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ  เสียงเอะอะเมื่อกี้เงียบลงแล้ว  ซ้ำยังไม่มีเสียงตอบจากลูกน้องของเขาด้วย  เงียบเกินจนน่าประหลาด  เขาพยักเพยิดกับลูกน้องใกล้ตัว  “ไปดูซิ”

ผู้เป็นบ่าวทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย  แต่เมื่อลับมุมกำแพงลังไม้ไปได้สักพักก็มีเสียงอุทานสั้น ๆ แว่วมาให้ได้ยินแล้วเงียบไปอีก

คาซุกิขมวดคิ้ว  มันต้องมีอะไรผิดปรกติแน่  จะต้องมีคนบุกเข้ามา...แต่ใครกันที่ล่วงรู้ถึงสถานที่อันเป็นความลับแห่งนี้  ชายหนุ่มเหลือบสายตาไปมองร่างเล็กที่ยังโดนชำเราด้วยของเล่นอยู่บนฟูก...บางทีพวกโอโนเสะอาจจะส่งคนมาช่วยเด็กคนนี้ก็เป็นได้  แต่พวกมันรู้ได้ยังไง  แล้วทำไมถึงได้เคลื่อนไหวได้เงียบขนาดนี้  ถ้าพวกมันแห่กันมา  ยามของเขาที่หน้าทางเข้าต้องแจ้งเขาแล้วสิ

พลันแสงสะท้อนเล็ก ๆ ก็แวบเข้าตาคาซุกิจากมุมลังไม้  ยังไม่ทันได้ไหวตัว  ร่างหนึ่งก็ขยับวูบออกจากเงามืดพร้อมกับเสียงปืนแผดลั่น  คาซุกิผวายกมือขึ้นป้องศีรษะตามสัญชาตญาณ  ก่อนจะรู้ตัวในวินาทีต่อมาว่าตนยังมีชีวิตอยู่  แต่ที่ตามมาคือเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและเสียงเอะอะจากลูกน้องที่กำลังกลุ้มรุมโทโมกิอยู่  ชายหนุ่มหันขวับไปดูแล้วก็พบว่าหนึ่งในลูกน้องของเขาลงไปนอนดิ้นทุรนทุรายจมกองเลือดอยู่  เขารีบหันกลับไปยังที่มาของกระสุนปืน

ร่างที่เดินออกมาจากเงามืดคือชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ผู้มีเรือนผมสีทองยาวประบ่า  มือหนึ่งมีปืนและอีกมือถือมีดที่โชกไปด้วยเลือดและเลือดนั้นก็อาบเปื้อนมือและเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่  แน่นอนว่าสูทสีดำของเขาก็คงเต็มไปด้วยเลือดแม้จะมองเห็นไม่ชัดนัก  ร่องรอยบาดเจ็บอันเกิดจากการปะทะกับยามเฝ้าปรากฏอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย  ดวงตาคมกริบจ้องมาที่คาซุกิอย่างแข็งกร้าว

“แกทำอะไรโทโมะ?”

สิ้นเสียงถามห้วนสั้น  ปืนในมือผู้มาเยือนก็ลั่นขึ้นอีกนัด  และคราวนี้มันก็ปลิดชีพชายที่กดร่างของโทโมกิทันทีโดยไม่มีแม้แต่เสียงร้อง

โทโมกิเบิกตากว้าง...ความตายที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขาตกใจมากไปกว่าคนที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้านี้

“...ชุน...”

“คนของโอโนเสะเรอะ!?”  คาซุกิเพิ่งไหวตัวล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทเพื่อหาปืน  แต่ไม่เร็วไปกว่าวายะ

บอดี้การ์ดหนุ่มของโทโมกิลั่นไกอีกสองนัดใส่ลูกน้องอีกสองคนที่ยังเหลืออยู่ของคาซุกิลงไปนอนร้องโอดโอย  คาซุกิตาเหลือกลานคว้าปืนขึ้นมาหันใส่วายะด้วยมืออันสั่นเทา

“อย่าเข้ามานะ!!”

วายะไม่ได้ขยับตัว  แต่ไม่ใช่เพราะเชื่อฟังคำสั่งนั้น  เขาเพียงแค่มองไปยังร่างเล็กบนฟูกเพื่อสำรวจให้ทั่ว...โทโมกิแทบจะเปลือยเปล่า  มีเพียงเสื้อเชิ้ตกับสูทที่หลุดลุ่ยเท่านั้นที่ยังสวมติดตัว  คราบไคลจากการทรมานเมื่อครู่ยังเปรอะเปื้อนอยู่บนอกและบนฟูกรอบ ๆ ตัว  ที่ช่องทางเร้นลับ...ดิลโด้ขนาดใหญ่ยังสอดคาอยู่  ใบหน้าเปื้อนน้ำตาจับจ้องมาที่เขา  ริมฝีปากอิ่มขยับน้อย ๆ

“...ชุน”

เมื่อกี้เขาเห็นแล้วจากภาพสะท้อนจากกระจกชิ้นเล็ก ๆ ที่ใช้ตรวจดูสถานการณ์ตามที่ฝึกมา  ภาพมันเล็กมากจนเขาไม่แน่ใจ  แต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เขาโกรธมากพออยู่แล้ว...และเมื่อได้เห็นชัด ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโทโมกิ  ฟิวส์ในสมองของวายะก็ขาดผึง

โทโมะของเขา...พวกมันแตะต้องโทโมกิไปมากแค่ไหนแล้ว!?

วายะย่างสามขุมเข้าใส่คาซุกิอย่างไม่หวั่นปืนในมือนั้น  คาซุกิตวาดลั่น

“อย่าเข้ามานะ!!”

แต่เมื่อเห็นว่าวายะไม่ยอมถอยไปซ้ำยังเดินเข้ามาใกล้  นักธุรกิจหนุ่มก็รีบลนลานเข้าไปคว้าตัวโทโมกิมาเป็นตัวประกัน

“อย่าเข้ามานะโว้ย!  ไม่งั้นกูเป่าหัวไอ้เด็กนี่แน่!!”

แม้น้ำเสียงที่ข่มขู่และมือที่ถือปืนก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด  แต่ก็ทำให้วายะชะงักไปได้

“ทิ้งปืน!  ทิ้งปืนโว้ย!  กูบอกให้ทิ้งปืน!!...มีดด้วย  ทิ้งไปให้หมด!!”

วายะกัดฟันกรอด  เมื่อกี้นี้เขาไม่น่าโกรธจนเสียจังหวะให้มันตั้งตัวได้แบบนี้  น่าจะสอยซะให้ร่วงไปแต่แรก  แต่ภาพที่เห็นเมื่อกี้ทำให้เขาตัดสินใจจัดการกับพวกคนที่รุมโทโมกิอยู่ก่อน...ไม่น่าเหลือมันไว้เลย

ชายหนุ่มโยนปืนและมีดทิ้งตามคำสั่ง  เห็นแบบนั้นแล้วคาซุกิก็ค่อยหัวเราะออกมาได้

“ฮะ...ฮะ ๆ  เป็นไงล่ะ  เมื่อกี้ทำเป็นเก่ง  มึงฆ่าลูกน้องกู...แล้วไง  ถ้ามึงขืนทำมากกว่านี้กูจะเป่าไอ้เด็กนี่ให้กระจุยไปเลย...อย่าคิดว่ากูไม่กล้านะโว้ย!”

แค่ฟังก็รู้...คาซุกิไม่กล้าจริง  แต่เดิมคาซุกิก็เป็นแค่นักธุรกิจที่เริ่มเดินมาบนเส้นทางสกปรกนี้ได้ไม่นาน  มีเล่ห์เหลี่ยมทางธุรกิจแต่ก็ไม่เคยถึงกับเอามือตัวเองมาเปื้อนเลือด  แถมคงจะไม่เคยเห็นความตายเสียด้วยซ้ำถึงได้กลัวลนลานขนาดนี้

วายะกวาดตามองไปรอบพื้นที่ตรงนั้น...ไม่มีลูกน้องคนอื่นอีก  บางทีคาซุกิคงคิดแค่จะเอาตัวโทโมกิมาทำอนาจารเพื่อต่อรองทางธุรกิจกับโอโนเสะจึงพาลูกน้องมาไม่มากนัก  หละหลวมสิ้นดี...ทำการใหญ่ถึงขนาดลักพาตัวลูกชายของตระกูลใหญ่ขนาดนี้แต่กลับไม่ได้เตรียมคนไว้เผื่อรับศึก คงคิดว่าแค่มีตัวประกันกับวิดีโอที่ถ่ายไว้ก็จะสามารถจบเรื่องได้อย่างง่ายดายงั้นสินะ  โง่...ไม่ได้รู้เลยหรือไงว่าตระกูลโอโนเสะนั้นถึงกับฝึกคนของตัวเองด้วยแบบฝึกทางทหาร  การฝึกหนักราวกับนักทำลายใต้น้ำที่หลายคนขอจบก่อนเมื่อเริ่มฝึกไปได้ไม่กี่เดือน  แม้แต่เขาที่ผ่านการฝึกมาแค่สามปีก็ยังผ่านพวกยามมาได้อย่างง่ายดาย  ไม่ใช่ตระกูลที่จะมาเล่นตลกด้วยได้ง่าย ๆ...ไม่อย่างนั้นจะครองอำนาจในวงการใต้ดินมาได้ยังไงตั้งหลายสิบปี

แต่ความขี้ขลาดและความกลัวมักทำให้คนเป็นบ้าได้  บางทีคาซุกิอาจจะบ้าพอที่จะเหนี่ยวไก  และเมื่อนั้นชีวิตของโทโมกิจะตกอยู่ในอันตราย  วายะจึงยอมเชื่อฟังคำพูดของมันไปก่อน

“ว่าไง  สิ้นฤทธิ์แล้วสิ...แกเป็นใคร  บอดี้การ์ดของไอ้เด็กนี่เหรอ?  บุกเดี่ยวเข้ามาแบบนี้คงเพราะกลัวความผิดที่ปล่อยให้เจ้านายน้อย ๆ โดนลักพาตัวมาได้ละสิ  ใช่มั้ย?”  คาซุกิพล่ามพลางหัวเราะ  “แต่ช้าไปหน่อยมั้ง...ดูนี่สิ  เห็นมั้ย?  ฉันถ่ายไว้หมดแล้วโว้ย  และมันก็มากพอที่จะเอาไปใช้งานแล้วด้วย”

มันปล่อยมือที่ล็อกคอโทโมกิแล้วจับท่อนยางที่ยังค้างคาอยู่ในร่างของโทโมกิดันลึกเข้าไป

“อ๊า!!”  เด็กหนุ่มหวีดก้อง

วายะกำมือแน่น

“ครางไม่หยุดเลยหละ  ตรงนี้ก็ดูดดิลโด้อย่างอร่อยไปเลย...ร่านเหลือเกินนะ  เจ้านายของแกน่ะ  นี่ถ้าเป็นผู้ชายจริง ๆ คงส่ายสะโพกรับไม่หยุดเลยละมั้ง...แกเองก็คงเคยเสียบมาแล้วสิท่า  ตรงนี้น่ะ...”

วายะไม่รอให้มันพล่ามต่อ  เขาพุ่งเข้าใส่ทันที

“เหวอ!!!!”

คาซุกิหันปืนใส่วายะแล้วยิงส่งเดช  กระสุนถากไหล่หนาไปนิดหน่อย  และในพริบตาต่อมา ชายหนุ่มก็ถึงตัวคาซุกิแล้วอัดเข้าที่ใบหน้าด้วยกำปั้นลุ่น ๆ จนอีกฝ่ายผงะหงายปล่อยมือจากโทโมกิ  ปืนหลุดจากมือทันที

โดยไม่รอช้า  วายะกระชากคาซุกิมาต่อยซ้ำ  เลือดในกายมันพลุ่งพล่าน  คำพูดที่มันถากถางโทโมกิทำให้เพลิงโทสะของเขาลุกโชนจนเกินควบคุมไว้ได้  ในตอนนี้วายะลืมสิ้นทั้งอาวุธและศิลปะการต่อสู้ที่ได้รับการฝึกฝนมา  เขาเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ  จัดการศัตรูตรงหน้าด้วยวิธีการแบบที่คุ้นเคยมาแต่เด็ก...สันดานดิบที่มุ่งจะขยี้ทุกอย่างด้วยสองมือของตัวเอง

แม้จะมีขนาดตัวไล่เลี่ยกัน  แต่คาซุกิที่เลิศลอยอยู่ในสังคมชั้นสูงมาทั้งชีวิตและเคยฝึกศิลปะการต่อสู้มาบ้างในเชิงกีฬาก็ไม่อาจเทียบชั้นกับวายะที่คุ้นเคยกับการวิวาท  ไม่ว่าจะพยายามโต้ตอบหรือป้องกันตัวอย่างไรก็ไม่อาจหยุดยั้งวายะได้เลย  กำปั้นแข็ง ๆ กระแทกเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า  ความเจ็บปวดที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนโถมเข้าใส่ราวกับพายุ  เจ็บไปทั้งตัวจนไม่รู้ว่าเจ็บตรงไหนบ้างแล้ว...จะต้องถูกฆ่าแน่...

คาซุกิร่วงลงไปนอนกองอยู่กับพื้น  แต่วายะยังตามไปคร่อมร่างและกระหน่ำต่อยจนอีกฝ่ายแน่นิ่งไป  จึงได้ชะงักมือ...มันแหลกยับไปแล้ว  ใบหน้าบอบช้ำยับเยินจนแทบไม่เหลือเค้าของชายรูปงามอีกต่อไป  ไซงะ  คาซุกิกองอยู่กับพื้นโกดังเหมือนเศษผ้าขี้ริ้ว

วายะลุกขึ้นยืน  กำปั้นทั้งสองปวดแปลบด้วยเมื่อครู่ใส่แรงลงไปตามที่ใจคิดทั้งที่ห่างเหินจากการชกต่อยมานาน  เขาเดินไปหาโทโมกิทั้งยังหอบหนักด้วยความเหน็ดเหนื่อย

“ชุน...”

ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างไม่เสแสร้งหรือพยายามปิดบัง  ชายหนุ่มคว้าโทโมกิมากอดไว้แน่น  ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงสภาพของเด็กหนุ่มในตอนนี้

“อดทนนิดนะ”  วายะกระซิบเบา ๆ พลางดึงเอาอวัยวะเพศเทียมออกจากร่างของโทโมกิช้า ๆ

“อึ่ก...อ๊า...!”

ทันทีที่มันหลุดพ้นร่าง  หยาดแห่งอารมณ์ก็หลั่งออกมาจากแก่นกายที่ยังแข็งขึง

“ให้ตายสิ...”  วายะถอนใจ  “นี่ขนาดไม่ใช่ฉันนะ”

“ไม่...ไม่ใช่นะ...”  โทโมกิปฏิเสธทั้งน้ำตา  ทั้งร่างยังสั่นน้อย ๆ ไม่หยุดด้วยความกลัวและตื่นตกใจ

วายะแก้มัดให้แล้วกอดโทโมกิไว้แนบอก  “ขอโทษนะ  ที่ทำให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้น”

อ้อมกอดอบอุ่นที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นบุหรี่และน้ำหอมที่คุ้นเคย  แม้ครั้งนี้จะเจือด้วยกลิ่นเลือดแต่มันก็เป็นกลิ่นของวายะ...กลิ่นอายที่ทั้งโหยหาและชิงชังมาตลอด  โทโมกิยกสองมือขึ้นกอดวายะตอบแนบแน่น  ขยุ้มดึงเสื้อสูทของชายหนุ่มราวกับไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวอีกแล้ว

มือใหญ่ลูบไล้เรือนผมสีดำนุ่มมืออย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรแล้วนะ  ฉันอยู่นี่แล้ว”

โทโมกิสะอื้นฮักอยู่กับแผ่นอกของชายหนุ่ม  วายะไม่คิดมาก่อนเลยว่าการที่จะได้กอดเด็กคนนี้ไว้ในอ้อมแขนโดยปราศจากการขัดขืนหรือความหวาดกลัวอีกครั้งจะเกิดขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้...หากโทโมกิไม่โดนลักพาตัวมา  เขาจะได้กอดโทโมกิไว้แบบนี้มั้ยนะ

“...ชุน...ฮึก  นายมาช้า...”  คำต่อว่าปนมากับเสียงสะอื้น

“ขอโทษ...แต่ก็มาแล้วไง”

“พวกมัน...ทำฉัน...กลัว...”  น้ำเสียงนั้นสั่นพร่าแทบจะปะติดปะต่อได้ไม่เป็นคำ  หากวายะเข้าใจ

“ขอโทษ...ขอโทษจริง ๆ นะ  ไม่ต้องกลัวแล้ว”

กลัวหรือ...ไม่ใช่  ไม่ได้กลัวหรอก...ร่างเล็กสะท้านสั่นอยู่ในอ้อมกอดของวายะ  ทั้งที่เป็นอ้อมกอดที่เคยมอบความโหดร้ายให้  แต่โทโมกิก็รู้ตัวดีว่าตนเองปรารถนาและโหยหาอ้อมกอดนี้มากแค่ไหน...อ้อมกอดแรกในชีวิต  ความอบอุ่นที่ไม่เคยมีใครมอบให้มาก่อน  แม้มันจะโหดร้าย  แต่วายะเป็นคนเดียวที่แสดงออกว่าต้องการเขาอย่างแท้จริง

คนที่แม้แต่พ่อกับแม่ยังไม่ต้องการอย่างเขา

แต่แม้จะไม่ได้กลัวแล้ว  หากโทโมกิก็หยุดสั่นไม่ได้  ความรู้สึกเร่าร้อนบางอย่างยังคงพลุ่งพล่านอยู่ในกาย  ยิ่งถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นอายที่เคยพาเขาไปสู่ห้วงแห่งปรารถนามานับครั้งไม่ถ้วนแบบนี้  โทโมกิยิ่งกระสันอยาก

“อึ่ก...อือ...”  เด็กหนุ่มครางแผ่วหวิว

“เป็นอะไรไป?  เจ็บตรงไหนเหรอ?”  วายะถามพลางดึงตัวโทโมกิออกมามองสำรวจให้ชัด ๆ

“ไม่...ไม่ใช่...มัน...”  โทโมกิพยายามจะอธิบายแต่ก็ขลาดอายเกินกว่าจะพูดออกไปได้

ชายหนุ่มกวาดตามองร่างเล็กตลอดทั้งร่าง  แล้วก็เข้าใจในสิ่งที่โทโมกิพยายามจะบอก...ส่วนกลางกายของเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะปลดปล่อยไปเมื่อครู่กลับตื่นตัวขึ้นอีกครั้งแล้ว  ในสถานการณ์แบบนี้  มันไม่ควรจะ...

วายะเอะใจทันที  “...หรือว่า...ยา?”

โทโมกิพยักหน้าน้อย ๆ  แม้จะเคยโดนยาปลุกเซ็กส์มาบ้างแต่ครั้งนี้ถือว่าแรงที่สุดที่เคยโดนมาทีเดียว  ความรู้สึกพลุ่งพล่านไม่ได้บรรเทาลงเลยแม้จะเสร็จสมไปหลายครั้งแล้วก็ตาม

“บ้าเอ๊ย...”  วายะสบถออกมาพลางยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิดใจ  เขาดึงแขนโทโมกิฉุดให้ยืนขึ้น  “ไป...กลับบ้าน  เดี๋ยวฉันจัดการให้”

[KOKURO]

แต่โทโมกิกลับดึงแขนวายะไว้แล้วใช้มือกดท้องน้อยพลางเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ไม่...ไม่ไหวแล้ว  ชุน...”

หัวใจกร้าวแกร่งสะท้านวาบ  เขาคุ้นเคยกับสีหน้าแบบนี้ดี...เหมือนกับเมื่อไม่นานมานี้เอง  ที่เขาเคยทำให้โทโมกิต้องร้องไห้อยู่ทุกคืนวัน  ทำทุกอย่างเพื่อให้โทโมกิเป็นของตน...และเคยพยายามช่วงชิงกระทั่งชีวิต!

เขาเคยใช้ยากับโทโมกิและรู้ดีว่าเด็กหนุ่มมีปฏิกิริยาอย่างไรกับมัน  เช่นเดียวกับตอนนี้...โทโมกิไม่เคยต้านทานฤทธิ์ยาได้  ความปรารถนาจะผลักดันให้ต้องยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาปลดเปลื้องต้องการให้...แค่คิดว่าถ้าเขามาช้ากว่านี้  ถ้าพวกมันจะล่วงเกินโทโมกิมากกว่านี้...ถึงตอนนั้นโทโมกิจะต้องยอมแน่  และถ้าเป็นแบบนั้น...

วายะกัดฟันกรอด...ถ้าเป็นแบบนั้น  แค่ตายยังน้อยไป...

หากโทโมกิไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิด  เขาเอ่ยปากด้วยเสียงสั่นพร่า

“ได้โปรด...ชุน  ไม่ไหวแล้ว...”

เพียงแค่นั้น  ความมีเหตุผลในใจของวายะก็พังทลายลง  ที่ผ่านมาเขาต้องกดกลั้นความรู้สึกของตนเองไว้เท่าไรเพื่อพิสูจน์ให้โอโนเสะเห็นถึงใจจริงของเขาที่มีต่อโทโมกิ  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เคยโหยหาในตัวตนของเด็กหนุ่มตรงหน้า...และในตอนนี้โทโมกิเป็นฝ่ายร้องขอ  มีหรือที่เขาจะอดกลั้นต่อไปได้อีก

วายะคว้าร่างเล็กมากอดไว้ด้วยอาการเกือบกระชาก  ริมฝีปากร้อนบดแนบลงกับเรียวปากอิ่มที่เผยอรับจุมพิตเร่าร้อนดุดันนั้นอย่างเต็มใจ  เรียวลิ้นกวาดควานไปทั่วเพื่อลิ้มรสของผลไม้ต้องห้ามที่ห่างหายไปนาน  พันเกี่ยวดูดดุนราวกับจะกลืนกินโทโมกิเข้าไปทั้งร่าง  สองมือก็ลูบไล้เปะปะไปตามเรือนร่างนั้นเหมือนจะพิสูจน์ให้แน่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ความฝันที่เคยหลงไปในห้วงอารมณ์ยามค่ำคืน

แล้วมือใหญ่ก็ขยุ้มลงบนก้อนเนื้อนุ่มที่บั้นท้าย  เด็กหนุ่มผวาเยือกแต่ไม่ได้ดิ้นรนปฏิเสธอะไร  มือนั้นกดสะโพกบางเข้ามาเบียดคลึงกับต้นขาของตน  แล้วก็สัมผัสได้ถึงความแข็งขึงที่ส่งผ่านเนื้อผ้าหนาของกางเกงยีนส์มา

“บ้าจริง...ยั่วเหลือเกินนะ  โทโมะ...”  วายะกระซิบแผ่วทั้งยังเคล้าคลอริมฝีปากอยู่ไม่ห่าง

“อา...เปล่า...นะ...อ๊า!”  คำปฏิเสธแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวีดหวานเมื่อปลายนิ้วกร้านสอดผลุบเข้ามาในช่องทางเร้นลับ  ผนังนุ่มภายในที่ยังชุ่มไปด้วยเจลตอดรัดเรียวนิ้วนั้นราวกับยินดีในสัมผัสที่เคยคุ้น

เรียวลิ้นและริมฝีปากของวายะผละจากเรียวปากที่ลิ้มรสอยู่เป็นนาน  และเล็มไปตามลำคอขาวที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ  ลอบสูดกลิ่นหวานหอมและขบย้ำลงตามแอ่งชีพจร  ก่อนจะเคลื่อนลงมาครอบครองยอดอกสีเข้มที่แข็งขึงเป็นไต

“อ๊ะ!  ฮ้า...ชุน...”  โทโมกิแอ่นอกรับสัมผัสนั้น  สองมือเกาะยึดไหล่หนาไว้แน่น  เรียวขาสั่นระริกด้วยนิ้วของวายะยังคงรุกรานอย่างไม่ลดละ

ลิ้นร้อนและฟันเรียบผลัดกันดูดดุนและขบงับเม็ดทับทิมเล็ก ๆ นั้นอย่างเพลิดเพลิน  อาการกระตุกผวาของโทโมกิที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาแกล้งขบเอาหนัก ๆ ทำให้ชายหนุ่มพึงใจ  ในที่สุดก็รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ต้นขา...เด็กหนุ่มกระสันเสียวเสียจนหลั่งหยาดน้ำเหนียวใสออกมาอีกทั้งที่เพิ่งจะถูกทำให้เสร็จสมไปไม่นาน

วายะก้มลงมองร่างไวสัมผัสที่แนบอยู่กับต้นขาของตนแล้วเลียริมฝีปาก  ไม่บ่อยนักที่เขาจะลิ้มรสชาติส่วนนั้นของโทโมกิ  และรสชาติล้ำลึกยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น  ชายหนุ่มพลิกกดร่างเล็กลงกับฟูกแล้วตรงเข้าครอบครองแก่นกายนั้นด้วยปาก

“อ๊า...”  โทโมกิเดาะเอวขึ้นเมื่อลิ้นร้อนแตะลูบเข้ากับลำก้านแข็งขืนของตน  บิดกายเร่าเมื่อถูกดูดกลืนด้วยโพรงปากที่หิวกระหาย  สองมือเลื่อนมาขยุ้มเรือนผมสีทองของวายะ  ก่อนที่จะถูกมือใหญ่จับกดตรึงไว้ข้างตัว...วายะเริ่มเล่นเกมพันธนาการด้วยร่างกายกับเขาอีกครั้งแล้ว

ท่ามกลางเสียงครางกระเส่าของเด็กหนุ่ม  วายะใช้เทคนิคที่มีปรนเปรอให้โทโมกิเต็มที่  ทั้งสูบกลืนและหลอกล่อให้เพลิดเพลินก่อนผละหนีให้โหยหา  มือเล็กในกำมือของเขาจิกฟูกเกร็งแน่น  สองขาเตะถีบดิ้นรนด้วยไม่อาจต้านทานความซ่านเสียวที่ทวีขึ้นทุกขณะ  บิดเบนกายเร่าร้อน...วายะยิ้มกับตัวเอง  ผ่านมาหลายปีแล้ว  แต่โทโมกิไม่เคยเปลี่ยนไปเลย  ยังคงซื่อตรงกับความต้องการทางกายเช่นเดียวกับเด็กที่เพิ่งรู้จักรสรักเป็นครั้งแรก

“ชุน...ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...เร็ว...”  สะโพกกลมยกแอ่นขึ้นหาสัมผัสของเรียวปากจนแทบไม่ติดฟูก  แล้วในที่สุดก็สมอารมณ์หมายเมื่อวายะดูดหนัก ๆ ติดกันหลายครั้งและกลืนเอาหยาดน้ำขุ่นข้นที่เขาฉีดพ่นออกมาเข้าไปเต็มที่

โทโมกิทิ้งกายลงกับฟูก  หอบสะท้านอย่างเหนื่อยอ่อน  แล้วก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเบา ๆ จากคนที่ครอบครองเขาไว้

“เสียดาย...น้อยไปหน่อย  สนุกมาหลายรอบก็แบบนี้ละนะ”

“มะ...ไม่ได้สนุกนะ”  เด็กหนุ่มแหวให้  “ไม่ได้สนุก...สักนิดเลยนะ...”

เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้นแล้ววายะก็ใจอ่อน  เขาจูบซับหยาดน้ำที่แก้มให้เบา ๆ

“โอเค  ฉันรู้ว่ามันไม่สนุก...ขอโทษนะ...”

“ฮึก...ชุนบ้า!  บ้าที่สุด!!”

ถ้อยคำต่อว่าถูกผลักให้กลืนกลับไปในลำคอด้วยจุมพิตที่แนบลงมาอีก  รสชาติของตัวเองทั่งค้างอยู่ในปากของวายะทำให้โทโมกิสะท้านเยือก  จูบที่อ่อนโยนกว่าที่เคยได้รับ...ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เคยมอบแต่ความโหดร้ายให้เขามาตลอดจะจูบได้อย่างอ่อนโยนถึงเพียงนี้

มีแต่ความโหดร้าย...เท่านั้นจริง ๆ หรือ?  ในส่วนลึกของความทรงจำ  โทโมกิยังจำได้ถึงอ้อมกอดอบอุ่นใต้ผ้าห่มหนา  เสียงหัวใจที่แว่วมาให้ได้ยินจากแผ่นอกที่หนุนนอน  มือที่ค่อยขัดถูเรือนร่างของเขาอย่างเบามือ...ใช่  โทโมกิยังจำได้ดี  เพียงแต่ความทรงจำสุดท้ายที่มีต่อวายะนั้นแสนโหดร้าย...วายะที่เคยกอดเขาไว้แบบนั้นกลับพยายามจะฆ่าเขา

ความทรงจำนั้นทำให้หวั่นกลัวจนแทบเสียสติ  และเป็นตัวเขาเองที่พยายามเปลี่ยนความกลัวนั้นให้กลายเป็นความเกลียดชัง  ทั้งที่ลึกลงไปในหัวใจ...โทโมกิก็รู้ดีอยู่แล้วว่าโหยหาตัวตนของวายะแค่ไหน  แต่เพราะกลัวจะตกลงไปในห้วงแห่งอารมณ์ของคนที่พยายามจะฆ่าเขาสร้างขึ้น  จึงไม่อยากอยู่ใกล้  ไม่อยากรับรู้กระทั่งกลิ่นอาย  ไม่อยากจะยอมรับว่าปรารถนาที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ที่ตีตราความเป็นเจ้าของไว้บนร่างของตนมากแค่ไหน...กลัวที่จะรู้ถึงหัวใจที่แท้จริงของตัวเอง

ในตอนที่อยู่ในอ้อมกอดของฮิโรอากิ  โทโมกิเคยสำนึกขึ้นมาได้ว่าตนคงถูกวายะทำให้กลายเป็นมาโซคิสม์ไปแล้ว  เพราะถึงแม้จะเสร็จสมด้วยการกระทำของผู้เป็นพี่ชาย  แต่ลึกลงไปในหัวใจกลับมีแต่ความว่างเปล่า  ไม่เคยรู้สึกเต็มอิ่มกับความช่วยเหลือที่ฮิโรอากิมีให้เลย  หัวใจของเขาเรียกร้องหาจูบที่ดุดัน  มือแกร่งที่พยายามกดเขาไว้ให้อยู่นิ่ง  การโถมกายเข้าใส่อย่างเร่าร้อน  และอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความปรารถนาในตัวเขา...ทั้งหมดมีแค่วายะเท่านั้นที่มอบให้ได้  แต่โทโมกิก็เคยคิดว่าถ้าหากมีใครมอบเซ็กส์ที่รุนแรงให้กับเขา  ความรู้สึกว่างเปล่านั้นคงจะถูกเติมเต็มได้

หากในคืนนี้เองที่เด็กหนุ่มได้รู้ตัว  ไม่ใช่ว่าใครก็ได้...แต่ต้องเป็นวายะเท่านั้น

ทั้งร่างกายและหัวใจของเขาเรียกหาแต่วายะเท่านั้น

มือเล็กทั้งสองข้างเกาะยึดเสื้อสูทเปื้อนเลือดของวายะไว้แน่น  แอ่นส่วนกลางกายเข้าเบียดต้นขาแกร่ง  เมื่อถูกเรียกร้องแบบนั้น  วายะก็พร้อมจะตอบสนอง  มือที่ลูบไล้ไปตามเรือนกายเลื่อนลงสู่ท้องน้อยของโทโมกิและลูบเลยไปทางด้านหลัง  ส่งเรียวนิ้วเข้าลุกล้ำช่องทางเร้นลับอีกครั้ง  กวาดควานและสะกิดเขี่ยผนังนุ่มภายในเพื่อค้นหาจุดกระสัน  เมื่อแตะถูกจุดที่ทำให้เด็กหนุ่มเกร็งร่างตอดรัดก็บดขยี้คลึงหนักหน่วงและต่อเนื่องจนโทโมกิทนไม่ได้  ต้องผละริมฝีปากออกมาส่งเสียงครางครวญ

“อา...ไม่...ตรงนั้นมัน...ชุน...อย่า...ตรงนั้น...”

วายะฟังคำพร่ำที่แทบไม่เป็นภาษานั้นอย่างพึงพอใจก่อนจะถอนนิ้วออก  โทโมกิพร้อมแล้วที่จะรับทั้งหมดของเขาเข้าไป

มือแกร่งปลดเข็มขัดและรูดซิปกางเกงยีนส์ออก  จับมือของโทโมกิมาลูบไล้ร่างไวสัมผัสที่ตื่นตัวแล้วกว่าครึ่ง  ครั้งแรกที่แตะโดน  โทโมกิถึงกับสะดุ้งและชักมือกลับแต่ก็ถูกยึดข้อมือเอาไว้และบังคับให้จับต้องมันอีกครั้ง  มือที่สั่นน้อย ๆ ด้วยความรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ ให้ความรู้สึกดีเยี่ยม  ชายหนุ่มถอนใจพรูเมื่อโทโมกิกอบกำร่างของเขาไว้เต็มอุ้งมือ

“จำมันได้มั้ย?”  เสียงห้าวต่ำกระซิบถามข้างหู

ไม่มีคำตอบนอกจากการพยักหน้า

“คิดถึงมันหรือเปล่า?”

คำถามหยาบโลนทำให้เด็กหนุ่มหลับตาแน่น  ใบหน้าแดงก่ำ  วายะจูบลงที่หน้าผากมนและกระซิบซ้ำ

“ตอบสิ  โทโมะ”

“อะ...อื้อ...”  โทโมกิพยักหน้าอีกครั้งทั้งที่ความอับอายพุ่งถึงขีดสุด

“งั้นก็เล่นกับมันซะให้หายคิดถึง”

หลังถ้อยคำที่เหมือนคำสั่งนั้น  วายะก็นำมือของโทโมกิขยับรูดช้า ๆ  เพียงไม่กี่ครั้ง  โทโมกิก็จำได้ถึงการกระทำที่จะทำให้วายะพอใจ  มือเล็กกำร่างนั้นไว้และรูดเร้าอย่างเร่าร้อน  ไม่นานนักมันก็ตื่นพร้อมเต็มที่  วายะเคลื่อนกายลงหนีมือนั้นก่อนจะแกล้งจรดส่วนปลายยอดถูไถกับปากประตูสวรรค์ของโทโมกิ

“อึ๊...อา...”  สะโพกบางยกขึ้นและแยกขาออกโดยอัตโนมัติ

“โทโมะ...อยากให้ฉันเข้าไปในตัวแกหรือยัง?”

เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากพลางยกมือขึ้นปิดหน้า...เขาไม่กล้าตอบ  หากแก่นกายนั้นยังคงเคล้าคลึงละเลงน้ำแรกจนส่วนเร้นลับนั้นเปียกชุ่ม  แล้ววายะก็จับมือของเขาออกและกดมันลงกับฟูก

“โทโมะ  มองหน้าฉัน  แล้วบอกซิว่าแกอยากให้ฉันเข้าไปในตัวแกหรือยัง”

โทโมกิค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างขลาดกลัว  ใบหน้าของวายะอยู่ห่างไปไม่ถึงฝ่ามือ  รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงบนใบหน้า  และแววตาคู่นั้น...แววตาที่แข็งกร้าวดุดันคู่นั้น  บัดนี้มันไหวระริกและเต็มไปความปรารถนาในตัวเขา

แววตาที่คุ้นเคย...แววตาที่ได้เห็นทุกครั้งที่วายะกอดเขาไว้...

โทโมกิลืมสิ้นถึงความหวั่นกลัวในหัวใจของตัวเอง  ในตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากสนองตอบคนเดียวในโลกที่ต้องการเขา

ริมฝีปากอิ่มระริกสั่น


“...เข้ามาสิ...ชุน...”


สิ้นเสียงกระซิบ  วายะก็ประกบริมฝีปากประทับรอยจูบอีกครั้งและค่อย ๆ เคลื่อนกายแทรกเข้าไปในร่างบางช้า ๆ  เรียวขาของโทโมกิกระตุกเกร็งเมื่อร่างห่างหายไปนานค่อย ๆ คืบเข้าสู่ภายใน  แล้ววายะก็จัดท่าให้โทโมกิเกี่ยวสองขาเข้ารอบเอวของเขาเพื่อเปิดทางให้การล่วงล้ำเป็นไปได้สะดวกขึ้น  แม้จะถูกกระทำด้วยท่อนยางของเล่นมาแล้ว  แต่ขนาดของวายะก็ยังทำให้โทโมกิรู้สึกเสียดแน่นไปหมด...นานเหลือเกิน  กับรสสัมผัสของร่างนี้...นานจนแทบจะลืมเลือน

และเมื่อแทรกเข้าไปได้ครึ่งทาง  วายะก็กระแทกกายกระทั้นเข้าไปในครั้งเดียว  โทโมกิผวาขึ้นทั้งร่าง  กรีดเสียงอยู่ในลำคอด้วยริมฝีปากถูกช่วงชิงอิสรภาพไป  จังหวะของหัวใจที่เต้นระรัวถูกถ่ายทอดมายังวายะผ่านชีพจรที่โอบรัดร่างของเขาไว้...เขารอวันนี้มานานเหลือเกิน  อดทนทำทุกอย่างตามเงื่อนไขของโอโนเสะเพื่อให้ถึงวันที่จะทำให้โทโมกิเป็นของเขาอีกครั้ง...แล้วมันก็มาถึง  วันที่เด็กหนุ่มอันเป็นสุดยอดปรารถนายอมเปิดกายรองรับเขาอีกครั้งด้วยความเต็มใจ...ความเหนื่อยยากและทุกข์ทรมานทั้งหมดที่ผ่านมามลายหายไปในวินาทีนั้น

“โทโมะ...โทโมะ...”  วายะกระซิบเรียกคนในครอบครองของเขาก่อนจะขยับเคลื่อนกาย

ส่วนที่เสียดสีกันร้อนวาบจนโทโมกิต้องหลับตาแน่นด้วยความซ่านเสียว  กระทั่งเรียวนิ้วของมือใหญ่สอดประสานเข้ากับนิ้วของเขาและกุมไว้แน่น  เด็กหนุ่มจึงกล้าปรือตาขึ้นมอง...แล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มพึงพอใจกับแววตาแสนอ่อนโยนที่จับจ้องมาที่ตน

“แกเป็น...ของฉันนะ...โทโมะ  ฉัน...ไม่มีวัน...ยกให้ใครเด็ดขาด...”

โทโมกิไม่เคยปรารถนาถ้อยคำหวานจากวายะ  หากคำพูดนี้บอกถึงความรู้สึกทุกอย่างของวายะที่เขาไม่เคยแน่ใจ...ไม่ใช่แค่ของเล่นหรือสัตว์เลี้ยง  แต่วายะต้องการทั้งหมดของเขาด้วยหัวใจ  เป็นสิ่งสำคัญที่จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนอย่างแท้จริง

เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงแล้วพยักหน้าน้อย ๆ...เขาจะเป็นของใครไปได้  ถ้าไม่ใช่คนที่ตีตราแสดงความเป็นเจ้าของไว้บนแผ่นหลังของเขา...

แล้วโทโมกิก็ถูกดึงลงสู่ห้วงแห่งความอารมณ์อันเร่าร้อนของวายะ  ราวกับอยู่กลางทะเลคลั่ง  เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับถูกคลื่นลมพัดพาไปจนไม่รู้เหนือใต้  ได้แต่กุมมือประสานกับมือใหญ่ไว้แน่นและโอบขารัดรอบเอวแกร่งไว้เป็นหลักยึด  แก่นกายถูกดึงออกจนเกือบจะหลุดออกมาแล้วก็กระทั้นกายแทรกสอดกลับเข้าไปใหม่...ครั้งแล้วครั้งเล่า  และทุกครั้งก็เรียกเสียงหวีดครางจากร่างบางได้เป็นอย่างดี

การเคลื่อนไหวถี่เร็วและรุนแรงขึ้นด้วยวายะไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ของตนไว้ได้อีกต่อไป  เสียงครางของโทโมกิเริ่มขาดห้วงเมื่อความอึดอัดจนแทบจะขาดใจท่วมท้นขึ้นมาตามแรงกระแทกที่ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ  ลมหายใจหอบถี่  รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่ซ่านไปตามกระแสเลือดราวกับคลื่นไฟฟ้าแรงสูงที่เคลื่อนตัวไปตามสายไฟที่ขึงตึงเกินไป

ในหัวของโทโมกิขาวโพลน  รับรู้ได้แค่ตัวตนของคนที่ครอบครองเขาไว้  ลืมหมดทุกอย่างบนโลกนี้...ลืมสภาพรอบตัวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่สิบนาทีที่ผ่านมา...พวกเขากำลังเสพสมกันท่ามกลางซากศพและกลิ่นคาวเลือด  เขากำลังสมสู่กับมัจจุราชที่นำความตายมาแจกจ่ายให้กับพวกมันที่พยายามจะล่วงเกินเขา...ลืมไปแล้วว่ามือของมัจจุราชคนนี้ก็เคยนำความตายมาสัมผัสเขาด้วยเช่นกัน

แต่มันจะสำคัญอะไร...โลกของเขามีแค่ชุนเท่านั้น  ถ้าชุนต้องการเขา...เขาก็ยอมยกทุกอย่างให้เช่นกัน!

วายะโถมกายเข้าใส่โทโมกิอย่างรุนแรงเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงตอดรัดของส่วนที่ฝังกายถี่ขึ้นทุกขณะ  ที่สุดแห่งอารมณ์กำลังจะเดินทางมาถึง  แม้จะยังไม่เพียงพอในความรู้สึก  แต่จากนี้เขาจะกอดร่างนี้ไว้เท่าไรก็ได้  จะยืนยันความเป็นเจ้าของอีกสักกี่ครั้งก็ได้...จะกระซิบคำนั้นสักกี่ครั้งก็ได้

ชายหนุ่มกอดร่างเล็กไว้แน่น

“โทโมะ...โทโมะของฉัน...”

น้ำเสียงกระซิบนั้นแทบจะดุดัน

“แก...เป็นของฉัน...คนเดียวเท่านั้น...โทโมะ”

ความรู้สึกบางอย่างกลั่นออกมาเป็นน้ำตา  โทโมกิยกสองมือขึ้นโอบกอดวายะไว้แน่นไม่แพ้กัน

“อื้อ...ฉัน...เป็นของชุน...คนเดียว...ชุน...”

เพียงพอแล้ว...แค่คำนี้ก็พอแล้ว...

วายะอัดร่างกระแทกเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย  สูบฉีดความรู้สึกทั้งมวลเข้าไปในร่างบางจนเต็มปรี่  พร้อม ๆ กับที่โทโมกิก็ปลดปล่อยอารมณ์ของตนออกมาอย่างเต็มกลั้น

ทั้งสองร่างกระตุกเกร็งสะท้านเข้าหากันสองสามครั้ง  ก่อนที่วายะจะซบกายลงกับร่างที่หอบถี่และอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างของเขา  ทั้งโลกหมุนคว้าง  มีเพียงเสียงลมหายใจปะปนกันไปในความเงียบ


โทโมกิหมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง ณ สุดยอดแห่งความสุขสม  มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อวายะถอนกายออกและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดทำความสะอาดให้  เด็กหนุ่มพยายามยันกายลุกขึ้นแต่ก็ถูกกดกลับลงไปนอนกับฟูก

“ไม่ต้องฝืนหรอก  เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”

สัมผัสนั้นยังคงเหมือนเมื่อวันวาน  วายะมักจะอ่อนโยนกับเขาเสมอเมื่อจบเรื่องโหดร้ายบนเตียงแล้ว  ชายหนุ่มทำความสะอาดโทโมกิให้เกลี้ยงเกลาเท่าที่จะทำได้แล้วสวมกางเกงให้

“สกปรกไปนิดนะ  แต่เดี๋ยวก็ทิ้งแล้ว  อดทนใส่ไปหน่อยแล้วกัน”  กางเกงของโทโมกิที่ถูกถอดกองไว้โดนเลือดของคนที่ถูกวายะยิงกระเซ็นเปรอะไปหมด

รอบตัวมีแต่คนเจ็บและคนตาย  แต่น่าประหลาดที่โทโมกิไม่ได้นึกหวาดหวั่น  เพียงแค่เปิดใจยอมรับความรู้สึกของตนที่มีต่อคนตรงหน้า  ก็ราวกับกำแพงหนาที่โอบล้อมไว้รอบด้านได้พังทลายลง...โทโมกิจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเต็มตา...นี่เองสินะ  ความรู้สึกที่ได้ก้าวพ้นจากอุปสรรคสูงใหญ่ที่ไม่เคยคิดว่าจะข้ามไปได้  มันปลอดโปร่งจนแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า  เขาจะกลัวคนคนนี้จนไม่อยากจะหายใจร่วมกันเสียด้วยซ้ำ

“ให้อุ้มมั้ย?”  วายะเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากแต่งตัวให้โทโมกิเรียบร้อยแล้ว

เด็กหนุ่มมองสบตาคู่นั้นอย่างไม่หวั่นไหว

“ไม่ต้อง  ฉันยังเดินไหว”

วายะจ้องมองดวงตาสีดำขลับคู่นั้น  แววตาที่เขาไม่เคยได้เห็นจากโทโมกิ...แววตาที่มีความเชื่อมั่นบางอย่างแม้จะยังไม่เต็มร้อยนัก  เกือบจะเหมือนแววตาของคิริฮาระเมื่อตอนเป็นนายแบบใหม่ ๆ...เขายิ้มกับตัวเอง  ถึงจะเหมือนสักแค่ไหน  แต่คิริฮาระก็คือคิริฮาระ  และโทโมกิก็คือโทโมกิ...เด็กหนุ่มที่ราวกับเป็นส่วนผสมของคนที่เขาเคยปรารถนาทั้งสองคน  แต่ในตอนนี้เขารู้แล้ว...เขาไม่ได้ต้องการเงาของใครที่ปรากฏอยู่ในตัวของเด็กคนนี้ทั้งสิ้น  เขาต้องการเพียงโทโมะของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

เสียงรถยนต์หลายคันแล่นมาจอดที่หน้าโกดัง  ตามมาด้วยเสียงเอะอะของคนหมู่มาก...คงเป็นพวกเคนที่ตามรอยนาฬิกาข้อมือของโทโมกิมาจนถึงที่นี่แล้ว  หลังจากได้รับสัญญาณและการระบุสถานที่  วายะก็ตรงมาที่นี่ก่อน  เขาได้รับคำสั่งให้รอกำลังเสริมที่จะตามมา  แต่ความร้อนใจทำให้เขาละเมิดคำสั่งนั้นและบุกเดี่ยวเข้ามาก่อน  โชคดีที่พวกมันมีไม่มากและไม่เกินมือเขา  ไม่อย่างนั้นเขาคงเสร็จไปแล้ว...แต่กลับไปก็คงจะโดนลงโทษละมั้ง...

“เอาละ  ถ้าเดินไหวก็ลุกขึ้น  กองเกียรติยศมารับแล้ว”

“ประคองสิ”  เด็กหนุ่มยื่นมือไปให้วายะ

บอดี้การ์ดหนุ่มเบิกตานิดหน่อยอย่างประหลาดใจ  ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วจับมือนั้นดึงให้ลุกขึ้นยืน...เจ้าแมวน้อยของเขาจะโตไปเป็นเสือร้ายอีกคนแล้วสินะ


เสียงโหวกเหวกดังใกล้เข้ามา  ได้ยินเสียงสั่งการของเคนดังมาแต่ไกล  แต่โดยที่ทั้งสองไม่มีใครรู้ตัว  คาซุกิที่โดนอัดจนเละค่อย ๆ เอื้อมมือไปเก็บปืนที่ตกอยู่ใกล้มือแล้วยกขึ้นเล็งไปยังร่างสูง

“...ตายซะเถอะ  มึง...ไอ้สวะ...”

เสียงปืนแผดสนั่นไปทั้งโกดัง  โทโมกิตะลึงงันเมื่อวายะเซถลาและทรุดลงมาหาเขาทั้งตัวจนล้มลงกับพื้นด้วยกัน

เลือดไหลทะลักจากศีรษะ  ย้อมเรือนผมสีทองของชายหนุ่มจนแดงฉาน!!

สมองของโทโมกิทำความเข้าใจภาพตรงหน้าอยู่หลายวินาที  ก่อนจะกรีดเสียงก้อง


“ชุน!!!!”




(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

[Minako]

โอ้ย!! เกลียดคาซุกิ สงสารโทโมะ 
สงสารวายะด้วย โฮๆๆๆๆๆ 

แต่กว่าจะรักกันได้นี่ต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก่อนหรอ T_T
แล้ว....แล้วตอนสุดท้าย วายะเป็นอะไร T-T
ขออย่าให้วายะเป็นอะไรเลยนะ สมหวังกันสักทีเถ๊อะ Y_Y

[tong_pub]

เป๊ะ!!!!!!!
เป็นครั้งแรกที่เดาทางเรื่องนี้ออก ><
เพราะมันทะแม่งๆว่าทำไมวายะไม่ฆ่าคาซุกิซะ
อ่านไปลุ้นไปอยู่นานว่าวายะจะโดนยิงตอนไหน
ยังไงก็ขอบคุณคาซุกิมากๆที่มำให้มี NC ก่อนยิง ฮ่าๆๆๆ(นี่แกยังรักวายะอยู่จริงเหรอ?)
แต่ดูเหมือนใกล้จะจบแล้วเลยเน้?
ลุ้น...วายะจะตายหรือว่าจะมีปาฏิหารย์เซล่ามูนทำให้ไม่ตาย
ไม่อยากให้จบเลยนะ TwT

ส่วนเรื่องที่คนเขียนถามเราตอบไม่ได้อ่ะ...ต้องรอดูว่าวายะจะเป็นอย่างไร
ฮ่าๆๆๆ (มีต่อรอง)
ไม่งั้นเกิดวายะตายขึ้นมาแล้วซื้อมาเก็บไว้...เราไม่นอนร้องไห้ทุกครั้งที่อ่านซ้ำรึไง(อะไรของมัน)


สุดท้าย...สู้ๆนะคนเขียนคนอ่านคนนี้เป็นกำลังใจให้เธอ..เป็นกำลังใจให้เธอ ~...อ๊าก! >////////<

[THE MIN]

ไม่น๊าาาาา   ชุนอย่าเป็นอะไรน๊า  อร๊ายยยยย


ปล  อยากได้หนังสือเล่มนี้มากๆเลยค๊า   ลุ้นตามมากกกก><  เลิฟยูคนเขียน

[~มือวางอันดับ1~]

  o13ชุน โครตเท่ห์ อ่ะ และโทโม๊ะ โครตเซ๊กซี่+1
แต่ไอ้นั้นมันยิงชุน เหรอ แถมเรียกชุน ว่าไอ้ สวะ แล้วมันจะไปอะไร ว่ะ หาประเภท ให้มันไม่ได้

[shockoBB]

 
เหมือนจะดีกันแล้วว
ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

[Pupay]

 

[sunshadow]

    ง่ะ ในที่สุดก็ยอมรับกันแล้ว
    แล้วกระสุนสุดท้ายนั่นมันอารายยยย

[Ryoooo]

เรื่องหนังสือ แอบขอดูราคาก่อนได้มั้ย (ช่วงนี้แอบจน)


แงะ ไอ้บ้านั้น แกยิงวายะทำม๊ายยยยยยยยยยยยย
เกลียดมาก เอาให้ตาย
โทโมะ เพิ่งจะรับรักวายะนะ

[vocaloid]

ชุนนนนนนน อย่าเพิ่งตายน้าา
รอกับมาสมหวังกับโทโมกิก่อนนน
เดี๋ยวต่อไปชุนต้องความจำเสื่อมแน่หรือไม่ก็จำโทโมกิไม่ได้ หรือเป็นเจ้าชายนิทรานอนไม่ฟื้นให้โทโมกิมานอนเฝ้าด้วยความคิดถึง พอตื่นขึ้นมาก็ Happy Enging
(มั้ง อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวเฉยๆจ้า)
ส่วนหนังสือถ้ามีก็คงจะซื้อนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆต่อไป 

[aloney]

อร๊าก ก ก เกิดอะไรขึ้น

ชุนห้ามตายนะ

[iforgive]

เฮ้ยยย  อะไรน่ะ  กำลังจะไปได้ด้วยดีแล้วเชียวนะ

[river]

อยากได้หนังสือค่า

จบตอบแบบใจหายไปเลย

[moobarpalang]

โดนต่อยไปขนาดนั้นยังจะมีแรงลุกขึ้นมาอีกเหรอเนี่ย

[mild-dy]

รอตอนต่อไปนะ

[Mio]

  โนวววววววววววววววววววว
สามคำ>>>ชุน อย่า ตาย !

[fastation]

ไม่นะ TT
เพิ่งจะดีกันเองไม่ใช่รึไง  อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก(กรีดร้อง)
วายะอย่าเป็นอะไรนะเว้ย
อยากบอกว่าค้างและลุ้นกับตอนต่อไปมาก !!!
รออ่านต่อจ้า

[$VAN$]

ดีใจที่วายะมาช่วยทัน
ในที่สุดก็ใจตรงกันแล้ว
แต่กลับโดนยิงที่หัว จะรอดมั้ยเนี่ยวายะ

เรื่องหนังสือ เราจนอ่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ

[HISY]

ชุนนนน   
ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

[BBnuna]

กรี๊ดดด ชุน

[phoenixa]

ปกติโดนต่อยไม่นับ หน้ายับไปขนาดนั้นแล้วก็ไม่น่าจะลุกขึ้นแล้วนะ
แต่สงสัยแกจะเกิดมาเพื่อฆ่าพระเอกนะเนี่ย
เขาอยู่กันอย่างเข้าหน้ากันไม่ติดตั้งนาน
มาปรับความเข้าใจกันได้ในวันนี้ เวลานี้ แกยังจะไม่ยอมอีกเรอะ
เคืองว่ะ อย่าได้ตายดีเลยแก

nc ร้อนแรง SM นิดๆ กำลังดี ชอบจริงๆ เวลาวายะใช้สรรพนามว่า แก กับโทโมะเนี่ย
ได้อารมณ์~~ ยิ่งมาเรียกตอนเข้าพระเข้านางยิ่งชอบเข้าไปอีก

[moredee]

ตัดฉับมาก แต่ดีใจนะที่ช่วยน้องได้
แล้วทำไมๆๆๆๆๆ ชุนต้องพลาด

[kyoya11]

ใครทำพวกเขา!!!!!

[dolphins]

เป็นตอนที่บรรยายความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กันได้ดีจริงๆ แต่เข้าใจกันแล้วแล้วทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ หวังว่าไอ้ที่บอกว่าเลือดออกมาจากศีรษะน่ะ มันออกมาจากที่กกหูอ่ะนะ ไม่เอาจบแบบวายะตายนะ

[akichan]

ชอบเรื่องนี้คะ มากกว่า come closerอีก
สัญญาว่าจะซื้อคะ ^^

[КίmY]

ชุน!!!!!!!!!!!!!!    ช็อคคาโต๊ะคอม 
อย่าเป็นอะไรน๊าาา 
รอนะฮะ  ^^