หัวข้อ: [เรื่องสั้น:ตอนเดียวจบ] เพ้อเบาๆ (16.04.2015)

[Meomay]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลงหรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้วบอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับนิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบแล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

-----------------------------------------

"เพ้อเบาๆ"

เนื้อเรื่องเป็นแนวรั้วมัธยมนะคะ
เนื้อหาใสแจ๋ว เรทเทเลดับบี้ค่ะ กิ้กิ้
16.04.2015

[Meomay]

[ซัน’s Part]

ผมไม่เคยแคร์ใครมากขนาดนี้ แล้วก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแคร์ นัทได้มากขนาดนี้ด้วย..ผมเองก็ไม่รู้ว่าตลอดปีนี้ที่ผ่านมาผมทำบ้าอะไรอยู่ แทนที่จะตั้งใจอ่านหนังสือสอบ..แต่ผมกลับมานั่งจำว่านัทชอบอะไรบ้างหรือไม่ชอบอะไรบ้าง แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมมั่นใจว่าเขาชอบ..

   ..นัทชอบผู้หญิง..

   นัทเป็นคนที่โคตรเฟรนด์ลี่ รู้จักคนแทบจะทั้งโรงเรียน หน้าตาน่ารัก ถึงบางวันจะทาบีบีหนาเกินไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็ยังคงดูน่ารักสำหรับผม ผมชอบเขาครั้งแรกตอนที่เขาแสดงเป็นพระรามในงานแสดงโรงเรียนปีที่แล้วแล้วผมก็เผลอชอบเขามาตั้งแต่ตอนนั้น นอกจากนั้นทุกวันนี้ผมก็เพ้อถึงเขาอย่างสม่ำเสมอ ชอบมากๆ ไม่คิดว่าจะชอบใครได้ขนาดนี้ จริงๆ

   ผมไม่รู้หรอกว่าแค่ปีนี้ที่ผ่านมาเขามีแฟนไปแล้วกี่คน..ก็นะ หน้าตาก็ออกจะน่ารักขนาดนี้ สาวติดเยอะแยะก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร..คนเลือกได้ก็แบบนี้แหละ

   อีกอย่างก็คือ ผมไม่ใช่คนโดดเด่นอะไรนอกจากทำตัวผิดระเบียบทำให้บางคนรู้จักผม นอกจากนั้นผมยังหน้าตาปานกลางไม่ได้หล่อเลิศดึงดูดสายตา มีดีหน่อยก็ที่ผมสูงร้อยแปดสิบเป๊ะๆ กับเล่นบาสเตะบอลเป็น

   “ถอนหายใจอะไรตอนเลิกเรียนเนี่ยคุณซัน ไม่อยากเลิกเรียนเหรอไง” ผมหันหน้าไปมองรุ่นน้องตัวเตี้ย..ไอ้เจมส์

   “คราวหน้าคราวหลังหัดเรียกฉันว่าพี่บ้างก็ได้นะ”

   “ไม่มีทางซะล่ะ ฉัน...อยู่ ม.5 แล้ว และอีกไม่กี่เดือนก็จะอยู่ ม.6 ตอนนี้ก็เลยฝึกเป็นพี่ ม.6 อยู่” เจมส์ยืดตัวพูดด้วยท่าทีภาคภูมิใจ ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงที่ม้านั่งฝั่งตรงข้ามผม “แค่คาบข่าวดีมากบอก ว่าคุณนัท ของนาย เลิกกับแฟนสาวสุดน่ารักคนล่าสุดแล้วนะครับ” ผมยิ้มบางๆครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะกลับไปทำหน้าเหมือนเดิม..เพราะผมรู้ ว่าอีกไม่นานนัทก็คงจะหาสาวคนใหม่ควงด้วยเป็นเรื่องธรรมดา

   “รุ่นพี่คนไม่หล่อก็ควรจะเลิกเศร้าแล้ววิ่งเข้าไปจีบพี่นัทซะ” ไอ้เจมส์ยังคงซ้ำเติมผมต่อไปเรื่อยๆแบบไม่ค่อยจะเกรงใจกันสักเท่าไหร่ อยากจะเสยให้หน้าหงายเลยจริงๆ!!

   “อ้าว? ไหนนายบอกว่าจะไปช่วยที่ชมรมไง” ไม่นานกว่านั้นเท่าไหร่ เสียงของใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของผมที่กำลังจะไถลตัวไปกับโต๊ะด้วยท่าทางเหมือนคนไร้วิญญาณ สู้ตาย..ถ้าภายในสามวันนัทมีแฟนใหม่ผมจะตัดใจแล้วกันนะ เพราะยังไงผมก็ไม่มีโอกาสคุยกับเขาอยู่แล้ว

   ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาใหม่ แล้วก็ปรากฏว่าคือ มิน และประโยคเมื่อครู่ เขาก็คุยกับเจมส์ ไม่ใช่ผม

   ..เดี๋ยวนะ?..

   มิน...ถึงจะเป็นรุ่นน้อง แต่ก็สนิทกับนัทเอาการ อาจจะเพราะว่าอยู่ชมรมเดียวกัน นอกจากนั้นยังบ้านอยู่ทางเดียวกัน ผมเห็นเขากลับบ้านด้วยกันออกจะบ่อย เห็นแล้วมันน้อยใจจริงๆ..ทำไมตอนขึ้นมา ม.6 ตอนแรกผมถึงไม่เข้าชมรมเดียวกับนัทกันนะ..ตอนนั้นไม่น่าขี้เกียจเข้าชมรมเลย

   “รุ่นพี่เค้านอยด์ เลยมาช่วยซ้ำเติม” เจมส์ชี้นิ้วมาทางผมที่เอาหน้าไถไปกับโต๊ะไม่ห่วงหล่อเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่จะร้องออกมาเหมือนมีเหตุใหญ่ “เอ้อ!!..มิน นายสนิทกับพี่นัทใช่ป่าว” ผมมองใบหน้ากวนๆบวมๆนั่นที่แกล้งเปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจัง เล่นเอาผมหมั่นไส้อยากจะกัดคอมันให้ขาด

   “อื้ม ก็สนิทพอควรนะ” มึงไม่ต้องมาซ้ำเติมกูววววว ไอ้คนหล่ออออ

   ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมพวกกลุ่มคนหล่อมันต้องไปเกาะกระจุกตัวกันอยู่ด้วยกัน คิดดูสิ กลุ่มที่นัทสนิทด้วยก็มีไอเด็กหน้าตาดีจำพวก มิน พวกนักกีฬาว่ายน้ำ ไหนจะไอ้ที่เล่นกีต้าร์เก่งๆห้องสามอีก เห็นแล้วหมั่นไส้โว้ยยย

   “ทำไมเหรอ” มินหันกลับมาถาม

   “ไม่มีไรหรอก เห็นพักนี้ ‘อยู่ด้วยกัน’ บ่อยกว่าปกติน่ะ” ผมกัดฟันก่อนที่จะหันหน้าไปส่งสายตาเชือดเฉือนให้รุ่นน้องหน้าบานอย่างไอ้เจมส์ ก็มันเล่นเน้นคำแต่ละคำซะผมอยากจะบรรจงประทับฝ่าเท้าลงบนใบหน้าแป้นๆนั่น

   “มินนายจะกลับบ้านยัง” หลังจากที่ผมหันหน้าไปหาเจมส์แค่เสี้ยววินาที เสียงที่ผมจดจำเป็น favorite list ก็ทะลุผ่านแก้วหูทะลวงไปยังหัวใจ ทำให้ผมหันหน้าไปมองแบบเก็บอาการไม่อยู่

   “ยังๆ ยังไม่กลับอ่ะ ไอ้ไทยเพิ่งชวนไปเล่นบาสเมื่อกี้นี้เอง ไปล่ะ” พูดจบมินก็เดินล่องหายไปทันที แต่ทว่า..นัทของผม เขากลับทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างเจมส์ ซึ่งเกือบจะตรงกับผมพอดี

   “เจมส์ พักนี้ทำไมนายชอบหนีชมรม ยิ่งพอตอนงานเยอะยิ่งหนี” เจมส์ยักไหล่สบายๆ ก่อนที่จะเก็บของลงกระเป๋า

   “พักนี้ไม่ค่อยว่างไง เนี่ยต้องกลับบ้านเร็วทุกวันเลย ต้องรีบไปตีดอท เพราะงั้น..ฉันไปก่อนดีกว่า” เจมส์ลุกขึ้นยืน โบกมือลานัทย่างดูดี และหันมาทำหน้าล้อเลียนใส่ผม

   “วันนี้โดนทิ้งอีกล่ะ นี่โดนทิ้งมาสี่ครั้งแล้วนะวันนี้น่ะ!!” นัทหันหน้าไปตะโกนบอกเจมส์..นี่เขามองไม่เห็นหรือไงว่ะเนี่ย ว่ามีคนหน้าตาดูดีนั่งอยู่ข้างหน้าอยู่คนหนึ่ง

   “วันละสี่ครั้งเอง ฉันโดนทิ้งวันนึงเป็นสิบๆครั้ง” ปากเจ้ากรรมของผมพูดออกไปเหมือนต้องการเรียกร้องความสนใจ แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าคำพูดของผมมันค่อนข้างกวนทั้งส้นเท้าทั้งเล็บขบ

   “ทิ้งของนายกับฉันเหมือนกันป่ะล่ะ” จะว่าไงดี..เขินครับ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่นัทหันมาพูดกับผม “ฉันโดนแม่ทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว โดนเพื่อนสนิททิ้งให้นั่งคนเดียว โดนแฟนทิ้ง โดนเจมส์กับมินทิ้งให้นั่งอยู่กับนาย..” แหม่ะ..พูดซะไอ้คนๆนี้ดูมีค่าเลยนะครับ(ผมประชด บอกไว้เพื่อไม่รู้)

   “อยู่กับฉันมันไม่ดีตรงไหน”

   “ไม่ดีตรงที่ฉันไม่ได้รู้จักอะไรกับนาย” นัทกอดอกเบะปากเป็นเด็กๆ จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าหมั่นไส้ก็หมั่นไส้ มองนัทสักพักผมก็เผลอยิ้มออกมาแบบหุบไม่ได้ “นายหัวเราะอะไรฉัน..นี่!!” ผมส่ายหน้าเบาๆ พวกคนดังของโรงเรียนที่ไปไหนมาไหนก็มีรุ่นพี่รุ่นน้องขอถ่ายรูปด้วย แต่ดูตอนนี้สิ..มานั่งทำหน้างอให้ผมมองอยู่นั่นแหละ

   “หัวเราะคนอื่นแบบนี้เสียมารยาท” นัทยังคงเบะปากพูดเป็นเด็กๆ..สมน้ำหน้า เสียความมั่นใจล่ะสิไอ้พวกคนหน้าตาดี ถูกหัวเราะแค่นี้ถึงกับหน้าเสีย แหม่..ไอ้พวกคนหน้าบาง ดูอย่างผมสิ โดนเพื่อนทั้งห้องแกล้ง โดนหัวเราะต่อหน้าใครต่อใครสารพัดคำว่าอายมันยังไม่ได้แตะปลายจมูกผมเลย   

   ..จะอายจะเขินก็มีแต่ตอนที่อยู่กับไอ้คนหน้าบางตรงหน้าเนี่ยแหละ..

   “สำคัญตัวเองมากไปป่าว ใครหัวเราะนาย ฉันหัวเราะพวกที่เล่นบาสตรงนู้น” ผมสังเกตเห็นนัทหน้าเสียไปเปาะใหญ่ ขนาดตอนหน้าเหวอยังน่ารักเลยนะเนี่ย

   “ว่าแต่นายชื่ออะไรเนี่ย” ผมแกล้งถามนัทไปก่อนที่จะหัวเราะเบาๆกับตัวเอง เพราะเห็นฝ่ายนู้นหน้าเสียเป็นครั้งที่สอง แถมด้วยการที่นัทหันไปพูดกับตัวเองเบาๆ หรือเรียกง่ายๆว่าด่าผมในใจแบบมีเสียง

   “ฉันชื่อ นัท อยู่ ม.6/1 เป็นหัวหน้าชมรมโขน” พูดด้วยท่าทีมั่นใจ นอกจากนั้นยังเชิดหน้าให้ดูอีกต่างหาก ว๊าาา..ปรับฟอร์มเร็วไปหน่อย นอกจากนั้นยังทำเป็นเหลือบมองหน้าผมอีกด้วย..

   “ไม่คิดจะถามชื่อฉันบ้างเหรอไง” ผมยิ้มกวนๆตอบกลับไป

   “ฉันรู้ชื่อนาย ฉันจะถามทำไม..” อยากเขียนคำว่าดีใจตัวโตๆไว้กลางหน้าผากแล้วเดินไปไหนมาไหนทั่วโรงเรียน อ๊ากกกกกกกกกกกก ขอกรีดร้องในใจแบบนี้ก่อนนะ รอกลับบ้านก่อนเถอะ..จะกรี๊ดให้คนข้างบ้านไม่ต้องนอนเลย

   “จริงดิ..” แล้วสุดท้ายผมก็กดอารมณ์ดีใจไว้ในลึกที่สุดและพูดออกไปด้วยมาดกวนเหมือนเดิม

   “จริงสิ ไอ้ตัวมีปัญหาใส่เสื้อยืดมาโรงเรียน แบบนายน่ะคนเข้ารู้จักกันทั่วโรงเรียนนั่นแหละ” ทัศนคติของผมในสายตาของนัทมันคงจะเลวร้ายน่าดู..ก็แค่ไม่ชอบใส่เสื้อนักเรียนมันผิดขนาดนี้เลยเหรอไง..แต่ก็ขอบคุณอาจารย์ห้องปกครองนะครับ ที่ทำให้นัทรู้จักผม

   “อื้อ..เมื่อกี้เห็นบอกจะกลับบ้านใช่ป่ะ บ้านนายอยู่ไหนเหรอ” ผม-จะ-ต้อง-ไป-ส่ง-นัท-ที่-บ้าน-ให้-ได้

   “เลยโรงพยาบาลไปนิดนึง เดินไปยี่สิบนาที”

   “จะกลับด้วยกันป่าว บ้านเราก็อยู่แถวนั้น” อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย บ้านผมอยู่คนละฟากฝั่งกับบ้านหมอนี่เล๊ยยย บ้านผมก็เดินจากโรงเรียนไปยี่สิบนาทีเหมือนกัน แต่ทว่ามันอยู่คนละทางกับบ้านของนัท แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ขอทำคะแนน ทำคะแนน ทำคะแนน..

   “ดีเลย งั้นกลับเลย” ว่าจบผมก็ลุกเดินตามนัท ได้ไปส่งถึงบ้านด้วย อยากจะเอาหน้าไถคอนกรีตด้วยความดีใจ..มันคุ้มค่ากับการเพิ่มระยะทางให้การกลับบ้านให้มันไกลขึ้นจริงๆ

   พอผมเปิดประตูบ้านผม

   “แม่วันนี้ไม่กินข้าวนะ อิ่มแล้ว” อิ่มใจสิครับ ผมวิ่งลิ่วขึ้นห้องนอนแทบจะทันที กระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับเอาหน้าซุกหมอนก่อนที่จะแหกปาก “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โดนตัวด้วย ได้คุยด้วย โว๊ยยยย!!” ดีดดิ้นอยู่กับหมอนตัวเองสักพัก ก็ลุกขึ้นปลดเป้ออกจากหลัง หันหน้าไปมองนัทตี้

   “นี่นัทตี้ วันนี้ฉันได้คุยกับนัทตัวจริงด้วยนะ” นัทตี้ที่ว่าก็คือตุ๊กตากระต่ายตัวเอาฝาบ้านตัวหนึ่ง ซึ่งมันเหมือนกับของที่นัทให้แฟนในวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว..ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าแฟนนัทคนไหนคนที่เท่าไหร่ รู้แต่ว่าอย่างน้อยไอ้บ้าตัวนี้ที่ผมไปดั้นด้นหาซื้อมามันมีหน้าตาละม้ายคล้ายกับตัวที่นัทเคยแตะมัน

   “แล้วนายจะไม่เชื่อ นัทตัวจริงรู้จักฉันด้วยล่ะ แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้จักนัทตัวจริง” คุยกับบันนี่นัทตี้จบผมก็ตบหัวมันทีนึงแล้วลุกไปอาบน้ำ




   “มาทำอะไร” ผมสะดุ้งสุดตัวทันทีที่เสียงของจิ๋วหลิวเจมส์ที่ดังมาข้างหลังผม

   “ใคร..คุยกับฉันเหรอ” ผมทำเป็นทำหน้าซื่อหันไปมองไอ้รุ่นน้องปีนเกลียว

   ผมมองตัวเอง..ผมทำอะไร ก็นี่เวลาเลิกเรียน แล้วอีกอย่าง ผมก็แค่มาเดินด้วยความเร็วนกเพนกวิ้นอยู่หน้าห้องชมรมโขนเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรมากมายไปกว่านั้น

   “นี่..วันนี้ลากมินไปไหนก็ได้หน่อยได้ป่ะ ฉันจะไปส่งนัทที่บ้าน”

   “ไม่อยากคุยกับไอเปรตนั่น เมื่อเช้ามันบอกว่าฉันเตี้ย”

   “แล้วมันพูดผิดตรงไหน”

   “พี่นัทท!! เย็นนี้ฉันกลับบ้านพร้อมพี่นะ” โว๊ยยย!! ผมไม่น่าไปกวนไอ้เตี้ยนี่เลยจริงๆ นอกจากจะเตี้ยแล้วยังขัดขวางความสุขคนอื่นอีก

   “วันนี้ฉันอยู่เย็นน่ะ ต้องเช็คฉากอีกยาวเลยนายกลับพร้อมมินก่อนก็ได้” ผมร้องเยสออกมาด้วยท่าทางปิดไม่มิด ไอ้เตี้ยข้างหน้าผมก็ยืนกอดอกมองด้วยความหมั่นไส้ เออ!! หมั่นไส้กูได้หมั่นไส้ไปเลย อะไรว๊า! เมื่อวานยังเชียร์ให้คนหล่อคนนี้จีบ คุณนัทอยู่เลย

   ผมนั่งรอยืนรอแถวๆนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะเดินเปิดประตูห้องชมรมเข้าไป

   “นัท..ฉันซื้อมาฝาก” ผมยื่นแก้วชานมไข่มุกไปตรงหน้านัท

   “อื้อ..ขอบใจมากนะ ว่าแต่ยังไม่กลับบ้านเหรอ” คำพูดแบบนี้คือเป็นห่วงกันใช่ป่าวเนี่ย..ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยก็ยังดีนะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะดีใจได้มากไปกว่านั้น รุ่นน้องหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็เดินเข้ามาภายในห้องชมรม ในมือถือแซนด์วิชกล่องเบ้อเร่อที่เหมือนจะตั้งใจทำมาเอง มายื่นให้กับนัทของผม

   “หนูทำมาให้พี่ค่ะ รับไว้ด้วยนะคะ” ว่าจบนางก็วิ่งออกไป ปล่อยให้ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเอง ถึงจะให้อภัยยัยผู้หญิงคนนั้นนิดหน่อยเพราะว่าหน้าตาน่ารักก็เถอะ แต่ถ้ามายุ่งกับนัทของผมความน่ารักมันจะลดน้อยลงไปเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์

   “เบื่อพวกหน้าตาดี” ผมทำเป็นพูดลอยๆ

   “คราวหน้าคราวหลังอย่าคิดดังเกินไปล่ะ” รายนั้นเถียงผมกลับมา ก่อนที่จะยื่นแซนด์วิชชิ้นหนึ่งในกล่องมาให้ผม ถึงจะหมั่นไส้ แต่ก็รับมากิน เพราะอย่างน้อย ตอนนี้นัทก็ถือแก้วชานมไข่มุกของผมมากกว่ากล่องแซนด์วิชของน้องคนนั้น “พูดอย่างกับตัวเองหน้าตาไม่ดี..น่าหมั่นไส้ว่ะ” ห๊ะ? เมื่อกี้นัทพูดกับตัวเองอีกแล้วใช่ป่ะ..เหมือนหูแว่วว่ามีใครชมว่าผมหน้าตาดี

   “นายทำอะไรอยู่น่ะ” ผมที่นั่งอยู่กลางห้องชมรมหันหน้าไปมองนัทที่กำลังเดินถือแก้วชานมไข่มุกไปๆมาๆอยู่ในห้องชมรม มองแผ่นกระดานไม้ที่เรียงกันเป็นแนวยาว

   “ตรวจแบ็กกราวน์น่ะ” มีชมรมก็วุ่นวายดีเนอะ จะว่าไปผมก็คิดดีแล้วล่ะที่ไม่เข้าชมรม

   “ขอกินแซนด์วิชอีกนะ อร่อยดี” ว่าจบผมก็ไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต ผมหยิบขึ้นมากินอีกชิ้นทันที

   ผมนั่งคุยอะไรกับนัทไปนานหลายชั่วโมงเหมือนกันกว่าฝ่ายนั้นจะตรวจแบ็กราวน์เสร็จ พอตรวจเสร็จผมก็เดินกลับบ้านกับนัทเหมือนเคย ถึงมันจะเพิ่มความเหนื่อยให้กับผมก็เถอะ แต่ผมก็สามารถมีแรงกลับไปแหกปากกับบันนี่นัทตี้ที่วางอยู่ที่หัวเตียงผมได้


   
   นี่ก็เป็นสัปดาห์ที่สี่แล้ว ที่ผมได้คุยกับนัท ได้ไปส่งนัทที่บ้าน ได้กลับไปแหกปากกับบันนี่นัทตี้ ในหัวตอนนี้ของผมแทบจะไม่มีอะไรที่เรียนมาอยู่เลย มีแต่นัท นัท นัท นัท แล้วก็นัท ถึงต่อหน้านัทผมจะชอบทำปากแข็งหรือเล่นตัวอะไรก็ตามบลาๆๆ แต่ผมก็มาแหกปากกับน้องเจมส์เยอะพอควร จนฝ่ายนั้นยกมือขึ้นอุดหูไม่ยอมฟังเรื่องราวที่ผมเล่า

   แต่..

   วันนี้มันไม่ได้สวยเหมือนวันก่อนๆน่ะสิ

   ผมมองเพื่อนร่วมห้องผมคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง หน้าตาดีอีกต่างหาก และตอนนี้..เธอกำลังทำให้ผมเกลียดบันไดเป็นอย่างมาก..

   เธอกำลังจะบอกรักนัทที่บันไดทางขึ้นจากชั้นสองไปชั้นสาม

   “คือ..เราก็คุยกันมานานแล้วเนอะ..จริงๆฉันก็ส่งข้อความไปบอกชอบนายแล้วล่ะ..แต่..” ผมกัดปาก พร้อมกับค่อยๆเหลือบตาไปมองคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงบันได “ฉันอยากบอกนายตรงๆมากกว่า..คบกับฉันนะ..จริงๆก็อยากให้นายเป็นคนขอฉันมากกว่าหรอก แต่..ฉันไม่อยากรอแล้วล่ะ” แล้วผมก็เห็น..เห็นรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้น

   เห็นรอยยิ้มของนัทรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มกว้างที่ทำให้ตาปิด รอยยิ้มที่มักจะมาพร้อมกับการเอียงคอนิดๆของนัท..ผมรู้ ว่านั่นคือรอยยิ้มแห่งความสุขของนัท ผมนี่แทบคว้าสไนเปอร์มาฟาดหัวเจ้าของรอยยิ้มเลยทีเดียว
   ผมถอนหายใจเบาๆแล้วเดินออกจากจุดนั้น ไม่ได้หันกลับไปมอง ไม่ได้ยินแม้กระทั่งคำตอบของนัท แต่แค่รอยยิ้มนั้น มันก็แทนคำตอบทุกอย่างได้แล้วล่ะ
   



   “นายจะไปไหนน่ะ ซัน” ผมหันหน้ากลับไปมองเจมส์เล็กน้อย รายนั้นทำหน้าอึ้งๆเล็กน้อย

   “ไม่ฆ่าตัวตายหรอกน่า ฉันไม่ยอมแพ้หรอก” หลังจากที่ผมระบายเรื่องในใจให้เจมส์ฟัง รายนั้นเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อผมเท่าไหร่ แต่ก็พยักหน้ารับ เพราะเจมส์ก็รู้อยู่แล้วว่านัทน่ะป๊อปขนาดไหน

   ผมเองก็รู้เหมือนกัน เมื่อวานผมคิดว่าผมน่าจะตัดใจให้ได้ ผมไม่ได้เดินกลับบ้านพร้อมกับนัท ตลอดทางเดินกลับบ้านของผมผมพยายามนึกเรื่องที่ทำให้ผมเกลียดนัทได้บ้าง แล้วผมก็ค้นพบว่ามันไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว สรุป..ผมก็ตัดใจไม่ได้ ผมก็เลยแวะเข้าห้างซื้อของนิดหน่อย..

   เย็นวันต่อมา ผมเดินกลับมาที่ห้องชมรมด้วยสายตาจริงจังจนไอ้เจมส์ถึงกับหน้าเหวอ

   “ฉันรู้นายไม่ฆ่าตัวตายหรอก แต่อย่าไปหาเรื่องต่อยพี่นัทนะเว้ย พรุ่งนี้พี่เขามีแสดงโขนนะ ตัวพระรามไม่ได้ใส่เศียรโขนนะ ถ้าหน้าพี่เขา...” ผมพยักหน้า เพราะผมเองก็รู้ ผมถอนหายใจเบาๆ หยิบของที่ซื้อมาเมื่อวาน ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป




[นัท’s Part]

   วันนี้ผมตรวจเช็กทุกอย่างพร้อมสำหรับการแสดงพรุ่งนี้หมดแล้ว กว่าจะคุยกับอาจารย์เสร็จก็ราวๆหกโมงนิดๆ คนในโรงเรียนแทบจะไม่มีเหลือ ผมเลยตัดสินใจเก็บของลงกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องชมรม

   แต่พอผมเปิดประตูเท่านั้นแหละ

    “ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังคิดอะไร นายกำลังชอบอะไร นายกำลังคบกับใครอยู่ แต่ฉันรู้ว่านายชอบผู้หญิง!! เพราะงั้น ถ้านายไม่ชอบผู้ชาย.. ฉันก็จะเป็นผู้หญิงเอง!! ฉันชอบนาย!! ชอบมาก ชอบมานานแล้ว ชอบนายจนเรียนไม่รู้เรื่อง ฉันมาโรงเรียนเพื่อเจอหน้านาย นั่งเพ้อระบายเรื่องนายให้ไอ้เจมส์ฟังทุกเรื่อง ซื้อตุ๊กตามาตั้งชื่อนาย กลับบ้านไปนั่งดีใจอยู่คนเดียว บ้านฉันอยู่คนละฟากกับบ้านนายแต่ก็เดินไปส่งทุกวัน ฉันชอบนาย และมันก็เกือบจะเป็นคำว่ารักนายแล้ว ถ้าเมื่อวานนายไม่ได้รับรักจากผู้หญิงคนเมื่อวาน”

   ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ผมมองซัน ตัวแสบของโรงเรียนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในเดรสสีชมพูหวานแหว๋ว นอกจากนั้นยังใส่วิกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง ยังไงๆผู้ชายตัวสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร ผิวออกแทนๆเพราะเล่นกีฬา นอกจากนั้นยังมีขนหน้าแข้งก็ไม่มีทางน่ารักในชุดเดรสสีชมพูหรอกนะ ผมหาความน่ารักจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ..นอกจากความจริงใจของเขาที่แต่งตัวแบบนั้นมาบอกรักผมเนี่ย

   “ฉันชอบนายตอนเป็นผู้ชายมากกว่านะ”

   “นายก็แค่ชอบไง ชอบแบบเพื่อนคนหนึ่ง ไม่ได้ชอบแบบที่ฉันชอบนาย” ดูเขาตัดพ้อสิ.. ผมไม่ยอมมาเสียเวลานั่งอยู่กับใครนานๆไม่ยอมกลับบ้านหรอกนะ ถ้าผมไม่ยอมรับเขาน่ะ

   “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่รับรักผู้หญิงคนเมื่อวานเพราะว่าฉันโอเคกับนายล่ะ นายจะว่าไง” ผมแสร้งหันหน้าไปทางอื่นแล้วพูด แต่พอหันหน้ากลับมา ซันก็หายไปแล้ว

   ..ตอบผมที เขาจริงจังกับผมหรือเปล่าเนี่ย..

   ..ชอบปล่อยให้คนอื่นคิดมาก แล้วก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..

   ..ชอบพูดเหมือนว่ารู้สึกดีด้วย แต่สุดท้ายก็กวนกลับมาตลอด..

   ผมถอนหายใจเบาๆแล้วเดินลงมาจากตึกเรียน เมื่อวานเขาก็ปล่อยให้ผมรอเก้อไปแล้วรอบหนึ่ง วันนี้เขาไม่กลับบ้านพร้อมกับผมก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง..ตัวปัญหา ทำให้คนอื่นคิดมากแล้วจู่ๆก็หายไป

   ผมตัดพ้อกับตัวเองเล็กน้อย แต่พอเท้าผมเหยียบกับพื้นอาคารชั้นหนึ่ง..ตรงหน้าผมก็มีผู้ชายคนหนึ่งคุกเข่าแล้วยื่นตุ๊กตาตัวเบ้อเร่อให้ผม มันตัวใหญ่พอที่จะทำให้ผมมองไม่เห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร

   ..แต่ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วล่ะ..

   “ฉันเอานัทตัวปลอมมาให้นัทตัวจริง” ผมยิ้มออกมาทันที พร้อมกับมองซันที่ค่อยๆยืนขึ้นมาและส่งตุ๊กตาที่ถึงจะเก่าแต่มันก็สะอาดมาให้ผม ความจริงสภาพมันก็ไม่ได้เลวร้าย แค่นุ่นบริเวณคอมันไม่ค่อยจะมีทำให้คอมันหักลงมา

   “แต่พอมันมาอยู่กับฉัน มันอาจจะชื่อว่า ซันตัวปลอมนะ”

   “ช่างมันสิ เพราะยังไงวันนี้นัทตัวจริงก็รับรักซันตัวจริงแล้ว แล้วซันตัวจริงก็จะจิตนาการไปคนเดียวว่าซันตัวจริงกับนัทตัวจริงเป็นแฟนกัน และต่อไปนี้ต่อให้นัทตัวจริงบอกเลิกซันตัวจริง ซันตัวจริงก็จะตามง้อไปเรื่อยๆ จนกว่านัทตัวจริงจะรับรักซันตัวจริงเป็นครั้งต่อไป”

   “กินแซนด์วิชไหม? วันนี้รุ่นน้องเขาเอามาให้ฉันอีกแล้วล่ะ” ผมแกล้งพูดเล่นๆไป พร้อมกับยื่นกล่องแซนด์วิชให้ซัน รายนั้นรีบคว้าไปทันที

   “กิน..แต่นายห้ามกิน ฉันหึง”

   หึง?..คำนี้ไม่เคยมีใครพูดกับผมเลยนะเนี่ย..รู้สึกเขินแปลกๆแฮะ.. นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมหน้าแดงให้ใคร..



[ซัน’s Part]

   ไม่ต้องมาทำหน้าเขินน่ารักเลยนะนัททท!!

   ตอนนี้นายเขินเท่าไหร่ฉันไม่รู้หรอกนะ ฉันรู้แต่ว่า ตอนนี้ฉันเขินจนน่าจะระเบิดตัวเองได้แล้วล่ะ กลับบ้านครั้งนี้สงสัยต้องตะโกนจนแม่ด่าแน่ๆเลย..

   และวิธีแก้เขินของผมก็คือ..อ้าปากพูดว่า..

   “ไว้วันไหนนายว่าง..นายแต่งตัวเป็นผู้หญิงมาบอกรักฉันบ้างก็ได้นะ”




[เจมส์’s Part]

   ผมยืนชะเง้อคออยู่ด้านข้างมิน แต่ทว่าไอ้มินกลับตัวสูงอย่างกับเปรตทำให้ผมต้องเขย่งสุดเท้าเพื่อที่จะมองเห็นรุ่นพี่สองคนกำลังสวีทหวานแหว๋วกันอยู่ตรงทางเดินออกจากโรงเรียน

   “โอ๊ย!! เหยียบตีน!!” ผมยิ้มแหยๆทันทีที่มินหันหน้ากลับมามองผมด้วยสายตาคาดโทษ นอกจากนั้นคิ้วยังขมวดมุ่นแบบคนโมโหจริงๆ น่าหมั่นไส้ชะมัด..ทำหน้ายังไงก็ยังหน้าตาดี บางทีก็แอบรำคาญพวกหน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย เกิดมาไม่เคยมีโมเม้นเล่นบาสแล้วสาวกรี๊ดเลยจริงๆ มีก็แต่เวลาลื่นล้มกลางสนามบาสแล้วสาวๆขำกลิ้งจนถ่ายคลิปไปอัพเฟซบุ๊ก

   “ฉันตัวเบาจะตาย เหยียบแค่นี้กระดูกนายไม่หักหรอก ทำหน้าเว่อร์อย่างกับว่ากระดูกเท้าแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วต้องเข้าเฝือกหนาจนไปเล่นบาสให้สาวกรี๊ดไม่ได้”

   “เหยียบเท้าแล้วยังไม่ขอโทษ นอกจากนั้นยังปากเสียพูดเหน็บแนมกันอีก” มันก้มหน้ามาจ้องหน้าผม ผมเลยได้แต่ทำตาแป๋วๆเรียกคะแนนน่าสงสารออกไปก่อนที่ไอ้ตัวที่แสดงเป็นทศกัณฐ์ในงานแสดงโรงเรียนพรุ่งนี้จะมากระทืบองคตลิงน้อยน่ารักอย่างผม
   “ขอโทษ” ผมตอบไปเสียงห้วนทันที

   “รู้ป่ะ...ว่าความจริงแล้วพี่นัทก็แอบมองพี่ซันมานานแล้ว” จู่ๆในตอนที่มันเดินกลับบ้านพร้อมผมมันก็พูดขึ้นมา ผมเลยได้แต่ยักไหล่ เพราะถ้าผมรู้ผมคงไปบอกไอ้พี่ซันไปนานแล้วล่ะ

   “ไม่รู้ แล้วก็ไม่ได้อยากรู้ด้วย ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉัน”

   “เฮ้อ...เซ็งกับแกจริงๆเลยไอ้เตี้ย!!” มันเอาขวดน้ำเคาะหัวผมเบาๆ แต่ทว่าผมไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวผมเลยเอาหนังสือชีววิทยาเล่มหน้าครึ่งคืบฟาดหน้ามันกลับไป

   “ยุ่ง!!”
   และเนื่องจากทั้งส่วนสูงและกำลังไม่มีอะไรเทียบมันได้เลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้ตอนนี้ผมมองหน้ามันพร้อมกับกระพริบตารู้สึกผิดเล็กน้อย ก่อนที่จะใส่เกียร์น้องหมาปอมเมอเรเนียนแล้วเผ่นแนบ แน่นอนว่ามันต้องวิ่งตามมาคว้าคอผมไปฆ่าหั่นศพอยู่แล้ว ผมเลยอยากจะแสดงความยินดีกับพี่นัทและไอ้พี่ซันไว้ ณ ที่นี้ด้วย อ๊ากกกก!!




จากที่แรกๆแค่ชอบสะสมฉากเชยๆ คาแรคเตอร์ธรรมดาๆมารวมกัน จนอยู่ๆกลายเป็นเรื่องๆนึงขึ้นมาซะงั้น 5555
เรื่องแรกนะคะ อาจจะเฉิ่มๆ ภาษาเห่ยๆไปหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่กดเข้ามาอ่าน ^^

[army_van]

  น่ารักจังงงงงงงง

[taltal020441]

น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาาา

[snowboxs]

กิ้วๆ ต่างฝ่ายต่างแอบมองกันอยู่ได้

[KKKwanGGG]

น่ารัก .....

[sirin_chadada]

เรื่องของหนุ่มน้อยวัยมัธยมสองคนนี้น่ารักอ่ะ

[Mouse2U]

..ซันน่าร๊ากกก~ มีการใส่ชุดเดรสมาสารภาพรักกับนัทด้วยนะคะเนี่ย ^^

[MSeraph]

ซันลงทุนดีจริงๆ น่ารักกก

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ