เรื่องดีสำนวนดีมากเลยยยยยยยย
นั่งอ่านแล้วทำให้เราพาตัวเองเข้าไปในอารมณืและความคิดของตัวละครได้หมดเลย บรรยายไว้ดีมาก
แต่ละฉากก็สมเหตุผล มีเหตุและผลรองรับ ไม่ทำให้มันดูเกินจริง
เข้าใจอั๋นที่ยอมรับภู เพราะรักมากคือหนึ่ง และคิดว่าตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นการกระทำของภูคือสอง
ตัวละครภูเป็นอีกตัวที่ถ้าเป็นเพื่อนก็คงอยากเข้าไปกอดแน่นๆ จิตใจดู insecure มาก
ดีแล้วที่อั๋นกลับมาตาม ถ้าปล่อยไปเรื่อย ๆ หรือมาช้ากว่านี้ อาจจะเจอภูในวัดแบบไร้ลมหายใจแทนก็ได้
เราชอบแนวเขียนที่ออกมาโทนสว่างของคุณต้นนะ มันเหมือนเป็นลายเซ็นที่อ่านแล้วรู้ตัวว่าเรื่องแนวนี้คือคนนี้แต่ง
อ่านแล้วอย่างน้อยแม้เจ็บปวดแต่สุดท้ายก็ยิ้มได้ เป็นเรื่องราวดีดีที่มีอยู่เสมอ
เผ็นกำลังใจให้เสมอค่ะ จะรอติดตามผลงานต่อไป