8
ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้เข้ากับแสงภายในห้อง และแสงสว่างจากด้านนอกที่ลอดผ่านเข้ามา
โรงพยาบาล......
แขนและขาของผมมีลอยแผลเล็กน้อย แต่ที่ปวดที่สุดคงจะเป็นศีรษะ ผมยกมือจับหัวเบาๆพบว่ารอบๆหัวมีผ้าก็อตผันอยู่รอบๆ
ผมไม่ชอบโรงพยาบาล มันทำให้รู้สึกแย่และสูญเสีย
แต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน........
อุบัติเหตุตรงทางลาด.....
ผมกับพี่ออกไซด์.......
ผลสุดท้ายผมก็ไม่มีทางลืมพี่จริงๆสินะ
ผมมองไปรอบๆห้องเพื่อจะหาใครสักคนจนเจอไฮร์ที่งัวเงียลุกขึ้นจากโซฟาใบหน้าโทรมๆ ตาคมหันไปมองๆรอบๆห้องแล้วมาหยุดที่ผมก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ซน!! ฟื้นแล้วเหรอ”
ผมพยายามจะยกแขนไปที่ขวดน้ำข้างๆเพื่อสื่อว่าผมต้องการน้ำเพราะผมแสบและคอแห้งไปหมด
“...ขอบคุณ ไฮร์”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับนะ ซนหลับไปมากพอแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง หมอ เราต้องเรียกหมอนี่ เออใช่”
“เดี๋ยวใจเย็น แค่กๆ...ไม่ต้องเรียกก็ได้ เราโอเค พี่ออกไซด์ล่ะ...”
“อยู่ห้องข้างๆ แต่พี่ออกไซด์ยังไม่ฟื้นเลย นี่ก็ห้าวันแล้ว”
“แค่กๆ ห้าวัน...แล้วอาการพี่ออกไซด์เป็นไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้ว แค่รอตื่นอย่างเดียว เกิดอะไรขึ้นกันซน ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ รถคันนั้นเราจอดไว้กะจะเอาไปซ่อม ทำไมถึงขับออกไปกัน”
“แค่กๆ ทะเลาะกันน่ะ ขอโทษนะ เลยทำให้ แค่กๆ ทุกคนเดือดร้อนเลย”
“จะขอโทษทำไม อุบัติเหตุเกิดกันได้ จะว่าไปมีคนมาหาซนด้วย บอกให้เราโทรไปตอนซนฟื้น”
“ใครเหรอ...”
“ตัวไม่เตี้ยมากแต่ก็ไม่สูง ผอมๆหน่อย ผมฟูๆแทบมองไม่เห็นตา ตัวขาวๆ ปากหมาๆ ชื่อ เบรฟไนท์น่ะนะ ถ้าจำไม่ผิด”
“แค่กๆ บอกชื่อก็จบแล้ว ไนท์มางั้นเหรอ..งั้นเดี๋ยวเราขอยืมโทรศัพท์หน่อยนะไฮร์”
ไฮโดรยื่นโทรศัพท์มาให้ผมพร้อมกับเบอร์โทรที่ไนท์ฝากไว้ เบรฟไนท์ เพื่อนที่อเมริกาของผมอีกคนครับ ผมสนิทกับไนท์มากๆแล้วก็ปีเตอร์อีกคน ไนท์เป็นเด็กกลับพร้า แต่เรียนเก่งจนได้ทุนเรียนมหาลัยดีๆ
ตู้ดดดดด ตุ้ดดด
(เฮ้ยย ตอนโทรมาน่ะได้ดูนาฬิกาไหมวะ ตอนนี้เมกามันกี่โมงแล้วหา หนังสือมารยาทน่ะมีขายไหม ไปหาซื้ออ่านมั่งดิเว้ย)
“ไนท์...เราเองซน”
(อ้าว เอ่อ...กรุณาฝากข้อความหลังจากได้ยินเสียงสัญญาณตอบรับ..ติ้ดๆ อ้าว ซนเองเหรอ เมื่อกี้มันเสียงสัญญาณน่ะ ตั้งไว้ให้โรคจิตกลัวเล่น แหะๆ แล้วนี่ตื่นแล้วเหรอ เราห่วงอยู่เลย หายไปหลายวัน)
ผมขำออกมาเล็กน้อยกับการแถไปเรื่อยๆของไนท์ทั้งพูดเอง ดัดเสียงเป็นออเปอร์เรเตอร์เอง แถมแก้ตัวเองอีก
“เรารบกวนรึเปล่า เราแค่จะโทรมาบอกว่าไม่ต้องห่วง”
(อ่อ ป่าวเลยๆ แล้วแฟนล่ะ เป็นไงบ้าง ตื่นยัง)
“ยังเลย พี่เค้าคงไม่รับเราเป็นแฟนแล้วล่ะไนท์”
(เฮ้ยๆ พูดอะไรอย่างนั้น ซนอุตส่าห์ดั้นด้นไปหา หรือว่าที่ตัดสายเราเมื่อวานเพราะทะเลาะกัน)
“อืม เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยน่ะ”
(โถ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกเหมือนทายแม่นแบบนี้วะ ชิท เซ็งจริงๆ)
“ฮะๆ แค่กๆ งั้นเราไม่กวนล่ะ นอนเถอะ ฝากบอกปีเตอร์ด้วยนะว่าเราคงไม่ได้เจอตอนมา”
(อย่าไปใจดีกับมันมาก ไม่รู้รึไงว่ามันชอบ)
“รู้อยู่ แต่เราชอบพี่ออกไซด์ ไนท์ก้รู้”
(ทำไมจะไม่รู้ หายใจเข้าออกเป็นมันแล้วเนี่ย รีบปรับความเข้าใจกันเร็วๆล่ะ คำแนะนำนะ ถ้ามันไม่ฟัง จับมันมัดตอนเดี้ยงๆเนี่ยล่ะ แล้วก็เล่าความจริงให้ฟัง รับลอง เข้าใจกัน รักกัน แฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ)
“ฮะๆ จะเอาไปคิดดูนะ ขอบใจมากๆเลยไนท์”
(งืมๆ แจ่บๆ งั้นเราไปล่ะ ง้วงง่วง บ้ายบายมายดาลิ้งค์)
“บาย”
ผมบอกก่อนจะกดวางหู แล้วคืนโทรศัพท์ไปให้ไฮร์โทรหาคุณแม่กับคุณพ่อ
ไม่นานต่อจากนั้นคุณพยาบาลก็เข้ามาตรวงอุณหภูมิและให้ยาผมทาน และคุณแม่ก็เข้ามาในช่วงสายๆพร้อมกับผลไม้และดอกไม้อีกเยอะแยะ ท่านให้เหตุผลว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
“ไฮร์ ทำไมเมื่อกี้อยู่ดีๆแม่ถึงผลุนผลันออกไปล่ะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ทำไมยังไม่กลับมาเลย”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แม่บอกให้เราอยู่กับซน รู้สึกจะไปทางห้องพี่ออกไซด์”
“พี่ออกไซด์.....”
อย่าเป็นอะไรนะครับ ผมขอร้อง ผมรักพี่ รักพี่จริงๆ...
Oxide’s talks
ผมได้ยินเสียงชุลมุนดังเซ็งเซ่อยู่รอบๆตัวผม เปือกตาผมหนักอึ้งต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเปิดได้ ภาพแรกที่เห็นคือผู้ชายในชุดสกาวกับผ้าปิดปาก
“คนไข้ฟื้นแล้วครับ...”
ชายหนุ่มสูงวัยอีกคนข้างๆพูดขึ้นก่อนที่ผมจะเห็นแม่เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อ
“ไซด์ ฟื้นแล้วเหรอลูก”
“...ผม..น้ำ...”
“นี่จ้ะน้ำลูก”
แม่ยื่นน้ำมาให้ผมพร้อมกับหมอและพยาบาลที่ค่อยๆเดินออกไป
“แม่ครับ ซนล่ะครับ แสบซนอยู่ไหน ซนอยู่ไหนครับแม่”
“ใจเย็นๆลูก ซนสบายดี ฟื้นแล้วเมื่อวานนี้ ตอนนี้แม่ให้ไฮร์เฝ้าอยู่ ลูกล่ะ โอเคไหม”
“โอเคครับแม่.....แต่ผมยังมึนๆอยู่เลยครับ”
“แม่ห่วงมากเลยว่าลูกสองคนจะเป็นอะไรไป ยิ่งเมื่อกี้ลูกไม่หายใจไปเป็นสิบวิ แล้วนี่ทำอีท่าไหนถึงรถชนได้ล่ะลูก”
“แม่ครับ.....แม่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ”
“จ้ะ?”
Saeb-son’s talk
“ไฮร์ ว่าไง พี่ออกไซด์เป็นอะไร ทำไมหมอวิ่งผ่านมาเยอะแยะเลย”
“..ฮึก....”
“แม่ครับ แม่ ทำไมหมอวิ่งออกมาเยอะแยะเลยฮะ แม่บอกซนได้ไหมครับ”
“ออกไซด์ลูก....ออกไซด์...”
“พ..พี่ออกไซด์เป็นอะไรไปฮะ ทำไม งั้นพาซนไปหาหน่อยได้ไหมครับ”
“เดี๋ยวพ่อพาไปเองลูก”
ผมรู้สึกโหวงเหวงไปทั่วใจเมื่อคุณแม่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า และไฮโดรเจนก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไร พ่อค่อยๆพยุงผมลงที่รถเข็นและเอาสายน้ำเกลือคล้องก่อนจะเข็นผมออกจากห้องไปห้องข้างๆ
“พี่ออกไซด์..........”
พี่ออกไซด์นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด ใบหน้าขาวซีดจนน่าใจหาย ปากมีตัวครอบออกซิเจนครอบอยู่ พร้อมกับเสียงเครื่องวัดที่ดังเป็นเครื่องช่วยยืนยันว่าพี่ออกไซด์ยังอยู่กับผม
ทำไมกัน.....
ทั้งๆที่ผมกดศีรษะพี่ลงไปไม่ให้กระแทกแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมฟื้นมา...
ขี้โกง ขี้โกงที่สุด....
ผมเข็นรถไปข้างๆเตียงพร้อมค่อยๆเลื่อนมือที่สั่นเทาไปจับมือหนาไว้ คุณพ่อค่อยๆเดินออกจากห้องไป
“พี่ออกไซด์......”
“ผมว่าพี่ต้อง...โกรธผมแน่ๆ ที่ผมยังไม่ลืมพี่...”
“วันนั้นน่ะนะ....ที่ผมพูดเรื่องรู้สึกผิด.....”
“ผมรู้สึกผิดที่ไปโดยไม่ลา ผมเลยกลับมาทันทีที่คุณย่าเสีย ผมพยายามกลับมาหลายรอบแล้ว แต่ก็...ไม่สำเร็จ ผมรู้ว่าคุณย่าจะเสียอีกไม่นานตอนที่ผมคิดหนี และก็เป็นจริง อีกไม่กีปี่คุณย่าก็เสีย ทั้งๆที่ผมเพิ่งเรียนจบแท้ๆ”
“ผมกลับมาเพราะความรู้สึกผิดเต็มอก แต่เหนืออื่นใด เพราะผมรักพี่”
“วันที่ผมไปโดยไม่ลา เป็นวันที่ผมก็เจ็บไม่ต่างไปจากพี่เลยนะครับ ผมนั่งร้อง ร้องจนเป็นชีวิตประจำวันไปเลยล่ะ ฮะๆ”
“ไม่รู้พี่ออกไซด์เห็นมันรึเปล่า แต่ผมเอากล่องไปวางไว้ในห้องพี่...ความจริงผมจะให้กุญแจที่ไขกล่องวันที่เราจะไปเที่ยวกัน......”
“ในนั้นคือไดอารี่ของผมเองล่ะครับ ผมจดไว้หมดเลยว่าทุกวันทำอะไร ผมคิดว่าพี่ออกไซด์คงอยากรู้แน่ๆว่าผมทำอะไรบ้างตอนอยู่ที่นั่น”
“ตอนอยู่อเมริกา ผมมีเพื่อนสองคนน่ะครับ พวกเค้าดีกับผมมากๆ ปีเตอร์คนที่คุยกับผมภาษาอังกฤษวันก่อน เป็นคนที่หล่อมากๆเลยล่ะฮะ ถึงจะสู้พี่ไม่ได้ก็เถอะนะ ฮะๆ”
“ส่วนอีกคนชื่อเบรฟไนท์ ไนท์เป็นลูกครึ่งผสมกันมั่วๆ แม่เป็นนู่นพ่อเป็นนี่ ที่รู้ได้เพราะสูติบัตรของหมอนั่นที่มาวางอยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้าเมื่อตอนไม่กี่ขวบ ไนท์น่ะนะ น่าสงสารมากๆเลยล่ะครับ เค้าเป็นเด็กกำพร้า ที่ไม่เคยร้องไห้เลย วันๆยิ้มอย่างเดียว ผมน่ะ รักไนท์มากๆ เขารู้ทุกเรื่องของผมเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องพี่ ไนท์รู้ดีเชียวล่ะ เค้ายังออกไอเดียให้มัดพี่เอาไว้ตอนยังลุกไม่ได้แล้วก็ให้ผมอธิบายทุกเรื่องให้ฟังด้วยล่ะ”
“เคยมีคนบอกผมว่าถ้าคุยกับคนที่กำลังป่วยอยู่เค้าจะฟื้นขึ้นมา...แล้ว ฮึก....ทำไมพี่ถึงไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะครับ.....ฮึก”
“ผมไม่อยู่ให้พี่เกลียดขี้หน้านานหรอกครับ พอพี่ฟื้นขึ้นมา ผมก็จะไปแล้วครับ...ขอ ฮึก แค่พี่ไม่เป็นไร”
“ผมจะลืมพี่ตามสัญญา แต่ขอเวลาให้ผมหน่อยนะครับ”
ผมแนบริมฝีปากลงบนมือกว้างของพี่ออกไซด์แล้วก็ทำท่าจะลุกออกไป ถ้าไม่ติดที่…………
หมับ!
“จะหนีพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม”
.....................................................................................
เวิ้กว้ากเวิ้กว้ากกก จบไปอีกตอน อาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆท่าน (ซึ่งต้องขอโทษมาก) ขอให้ชอบเน้ออ ขอบคุณมากๆทุกความคิดเห็น ชอบอ่านมากๆเลย
โพลล์
หัวข้อ: แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย ประกาศ! ตอนจบ+ตอนพิเศษ 08/07/11 pg.8 (อ่าน 119386 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก