ยกให้นิยายเรื่องนี้เป็นสมบัติวรรณกรรมวายที่ควรอ่านเลยค่ะ
สุดยอดจริงๆ
ความสนุกของเราอยู่ที่การคาดเดาความรู้สึกจากการกระทำของตัวละคร
แล้วก็เฝ้าติดตามเหตุการณ์ในเรื่องอย่างใจจดใจจ่อ
สำหรับนิยายเรื่องนี้มันพอดีในทุกๆ อย่าง ไม่ว่าตัวละครที่มีมิติ มีพัฒนาการตามอายุและประสบการณ์
มีเหตุและผลของการกระทำ เหมือนเข้าไปนั่งในใจมนุษย์เลยค่ะ
มนุษย์ที่พยายามหาเหตุผลเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยลง มันเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ที่ต้องปกป้องตัวเอง
แต่ในขณะเดียวกัน ก็รู้หมดว่าอะไรผิดชอบชั่วดีที่ถูกกำหนดโดยความคิดของตัวเองและสังคม
เป็นความรู้สึกที่บีบคั้น ทรมาน เจ็บปวด ...ถ้าวางลงได้เหมือนอย่างที่วิทย์(หรือชัยหว่า)บอก ก็ไม่แน่ใจว่าการวางไว้นั้นคือความขลาดกลัวหรือเปล่า เพราะวางไว้ก็ใช่ว่าเรื่องมันจะจบ แค่หยุดคิด ไม่คิด แต่จริงๆ แล้วมันก็คงยังนอนอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อเวลาผ่านไป แล้ววันหนึ่งย้อนกลับมาคิด มันก็คงเรียกว่าเป็น "ความทรงจำ" จริงๆ บางทีเสี้ยวความรู้สึกหนึ่งอาจถามตัวเองว่า "ถ้าวันนั้นกูลุยต่อ กูไม่วางไว้ มันจะเป็นยังไงนะ" ซึ่งวันหนึ่งเราอาจจะนึก "เสียดาย" โอกาสที่ไม่ได้ต่อสู้ดิ้นรน ณ เวลานั้นก็เป็นได้ (เป็นอีกหนึ่งมุมมองของเรา)
คุณภัคDแต่งเก่งมาก สามารถทำให้ตัวละครมีชีวิตจริงๆ ทำให้คนอ่านอินกับตัวละครและเหตุการณ์ในเรื่องได้อย่างไม่มีที่ติ
ถึงเนื้อเรื่องมันจะบีบคั้นหัวใจแค่ไหน แต่นิยายเรื่องนี้มัน "สวยงาม" จริงๆ
เราโดนใจหลายประโยคเลยละค่ะ ทั้งประโยคที่เล่นคำ และช่วงบทสุดท้ายของแต่ละตอน มันบีบเคล้นทุรนทุรายมาก (เราถึงกับต้องค่อยๆ อ่านทีละประโยคแล้วดีดดิ้นอยู่บนเตียง) ชอบมากถึงมากที่สุด
อีกอย่างคือเราชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนในเรื่องนี้จังเลยค่ะ
โดยเฉพาะบทสนทนาในหมู่เพื่อน มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราหัวเราะออกมาได้ในนิยายเรื่องนี้ ๕๕๕๕๕
แล้วก็ชอบที่เอกเก็บความลับเก่งมาก (คือเราไม่ใช่คนเก็บความลับเก่งไง (อีกนัยนึงคือเป็นคนเปิดเผย=พยายามหาเหตุผลให้ตัวเองดูดี) เราเลยชื่นชมในตัวเค้า)
แต่เรื่องนี้สงสารพี่เหยามาก จะสงสารทอมบ้าง หากว่าเราได้รู้ความคิดทอมซักเล็กน้อย
ถ้ามีคนแบบพี่เหยาบนโลกนี้จริงๆ ไม่รู้ว่าคนคนนั้นจะเข้มแข็งได้เท่าพี่เหยามั้ย
เกรงว่าประชากรประเภทนี้อาจคิดถึง..ความตาย..เสียส่วนใหญ่ (เรามองโลกในแง่ร้ายไปเปล่า)
แต่ถ้ามีประชากรแบบนี้จริงๆ เราก็ขอเป็นกำลังใจให้พวกเขานะ อยากให้เขาเข้มแข็งเหมือนพี่เหยา ซักวันคงหลุดพ้นออกจากวงจรนรก ถ้าเพียงเรา "เลือกและตัดสินใจ" ที่จะ "ยุติบทบาท" ไม่ปล่อยให้โชคชะตาหรือรอให้ใครๆ กำหนดชีวิตเรา เงยหน้าเดินชนปัญหา แม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากกว่าการประวิงเวลา แต่มันก็ซื้อเวลาความสุข(หรือความทุกข์ที่จะตามมา)ได้เร็วขึ้นนะ เข้าใจว่าทุกการตัดสินใจคือความเสี่ยง แต่มนุษย์เราก็เสี่ยงตั้งแต่เกิดมาแล้วล่ะ เหนือสิ่งอื่นใด ให้คิดบวกไว้เป็นดีที่สุด แล้วจะมีกำลังใจในการยืนอยู่บนโลกมนุษย์ ...นี่เป็นสิ่งที่อยากจะฝากถึงคนที่ต้องประสบพบเจอแบบพี่เหยา (นี่เราอินมากไปป่ะ)
เอาล่ะ ขอหยุดเม้นท์ไว้แต่เพียงเท่านี้ (เดี๋ยวมันจะเวิ่นเว้อยาวไปอีก) แต่คุณภัคDคะ คุณทิพคะ ให้รู้ไว้เลยว่าเรา "โคตร" ชอบนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ!
ปล. อ่านนิยายไป ก็อ่านเม้นท์เจ้สองกับอาจารย์สีฟ้าตามไปด้วย แอบวิเคราะห์ตามไปด้วยคน แต่อาจารย์สีฟ้าท่านเก่งจริงๆ วิเคราะห์การกระทำของเหยาที่มีต่อทอมได้แม่นยำจริงๆ
ก่อนจบเม้นท์...นิยายเรื่องนี้มันสุดยอดจริงๆ!