หัวข้อ: แค่มีนาย by โอนนิมารุ *Rebirth*

[gobgab]

“มันทำไรกันอยู่ว่ะ”

.............น่าสงสารวุฒิจัง.....ยังไม่เค้ย...ไม่เคย.....

[meemewkewkaw]

เห็นใจวุฒิจริงๆ

แบบนี้วันหลังต้องร่วมด้วยช่วยกัน 3 คนจะดีกว่านะเนี่ย

[Junrai_Hyper™]

 

13 ∞

ผ่านไปสองสัปดาห์ โปสเตอร์โฆษณาละครเวทีของชมรมศิลปการแสดงก็ติดอยู่ทั่วมหาวิทยาลัย

“หือ...!?” แซกส์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้โปสเตอร์ “นักขัต เทพรักษ์...ชื่อตั้มนี่”

เย็นวันเดียวกันนั้นที่ชมรมศิลปการแสดง
“นะครับนะ” ภาสกรเว้าวอนเจ๊ใหญ่ “นะครับ ขอผมเล่นด้วยคนนะครับ”

“ตอนนี้ไม่มีบทเหลือแล้วจ้ะหนู” เจ๊ใหญ่ชักรำคาญ
“นะ นะ” ภาสกรยังใช้ไม้ตื้อ แต่นึกหมั่นไส้ในใจว่า ‘นี่ถ้าตนเป็นชายหล่อล่ำหน่อยละก็ ขี้คร้านจะเพิ่มบทให้ไม่ทัน’

พอดีว่ามีสายโทร.เข้ามาในโทรศัพท์มือถือของภาสกร คนตัวเล็กแววตาเจ้าเล่ห์ยกขึ้นมากดรับ “อืม ไง...” ภาสกรนึกแผนการออกฉับพลัน สายตาชำเลืองมองเจ๊ใหญ่ กรอกเสียงลงมือถือจงใจให้ได้ยิน “อ๋อ หนังน่ะเหรอ...ญี่ปุ่น...หน้าตาดีหลายคนเลยล่ะ เออ แล้วจะไรท์ไปให้”

“หนังอะไรจ้ะ” เจ๊ใหญ่กระซิบกระซาบ
“สนใจไหมเจ๊ หล่อๆทั้งนั้นเลย” แซกส์กระซิบกระซาบตอบกลับ “แต่คงต้องรอหน่อยนะเจ๊ คงเป็นช่วงหลังละครเวทีจบนู่นแหละ แซกส์คิดว่าแซกส์คงไม่ว่างเอามาให้หรอก เจ๊ก็คงจะยุ่งๆกับละครน่ะ”

เจ๊ใหญ่เริ่มสั่นคลอน
“ไม่เป็นไรเจ๊ งั้นหนูไปก่อนละกัน จะรีบไปไรท์หนังให้เพื่อน” ภาสกรหันหลังกลับแต่สายตาลอบชำเลืองดูปฏิกิริยาเจ๊ใหญ่
“มีเหลืออยู่บทนึง” เจ๊ใหญ่พูด สีหน้าครุ่นคิด

ภาสกรยิ้มแวบหนึ่งก่อนหันมาในหน้าปกติ แผนยั่วยุได้ผล ไม่ว่าชาวสีม่วงคนไหนไม่มีใครปฏิเสธหนังโป๊ผู้ชาย
เจ๊ใหญ่พิจารณาความเหมาะสมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของรุ่นน้อง “บทคนสนิทของเจ้าหญิง” ในใจคิดว่าคงเป็นตัวชูโรงได้อยู่หรอก
“ว้าว! น่าจะเป็นบทสำคัญนะเจ๊”

“เจ๊เล็งเห็นว่าหนูคงชอบเพราะจะได้ใส่วิกและแต่งหญิงด้วยนะ รูปร่างก็ตัวเล็กบางๆน่าจะเล่นได้” เจ๊ใหญ่พูดเป็นเชิงเอาใจไว้ก่อน
“ไม่ผิดหวังแน่เจ๊” แซกส์ยิ้มอย่างมีชัย
...

[gobgab]

..............แซกส์จาทำไรเนี่ย.......... :เชิป2:

......................เบื่อพวกตัวป่วนจังเลย......

[THIP]

เอาละซี ตัวป่วนมาอีกหนึ่ง 

[Poes]

ถ้าแซกส์แทคทีมกะหลิน แล้วนิมิแยเหรอ

เรื่องวุ่นคงกำลังจะเกิดขึ้นแน่เลย

[kYos]

อารายเนี่ยแซกส์นี่วุ่นวายจริงๆ 

[Junrai_Hyper™]

.
.
.
“ต่อให้วันนี้ท่านจะกลายเป็นเจ้าชายรูปงามปานใด ยศศักดิ์ล้นฟ้าเพียงไหน...” คนกล่าวจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างชิงชัง ก่อนจะกล่าวต่อไปโดยไม่ละสายตาว่า “หม่อมฉันก็ไม่อาจเปลี่ยนใจไปรักท่านได้หรอก”

บทนี้เป็นตอนที่เจ้าหญิงทรงรู้ว่าแท้จริงแล้วนายพรานใจร้ายที่ยิงศรเข้าสู่สีข้างของกวางน้อยเมื่อเดือนก่อนนั้นที่แท้กลับกลายเป็นเจ้าชายที่ตนจะต้องมาแต่งงานด้วย หลินแสดงได้เก่ง บทพูดไม่มีติดขัด อารมณ์ทางสีหน้าต่อเนื่องแสดงออกเด่นชัด

“เจ้า!” สายตาของเจ้าชายที่มองอย่างดูถูกเจ้าหญิงของเมืองเล็กๆ แสดงออกถึงอารมณ์โกรธ วันชนะแสดงได้เก่งไม่แพ้กัน มือทั้งสองจับที่ไหล่บางของเจ้าหญิงแล้วเขย่าอย่างเคียดแค้น “นึกว่าเจ้าเป็นใครกัน”

เจ้าหญิงตกใจกับอาการก้าวร้าวนั้นจึงได้เงื้อพระหัตถ์แล้วตบเข้าที่แก้มของเจ้าชาย
ทุกคนในห้องเงียบกริบ หลังเสียงมือกระทบแก้มดังฉาด

วันนี้เป็นเพียงการซ้อมเท่านั้น
วันชนะรู้สึกเหมือนมีลาวาไหลอยู่ที่แก้มข้างนั้น ผสมกับความคาดไม่ถึง

นักขัตที่มองดูฉากนี้เงียบก็พลอยตะลึงไปด้วย แต่ก็เป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เขารีบวิ่งเข้าไปหาวันชนะ
“วิน เป็นไงบ้าง” นักขัตถามด้วยความห่วงใจ ท่าทางร้อนรน

“อุ้ย ขอโทษนะวิน หลินอินกับบทมากไปหน่อย” สุวรรณารีบพูด รีบยกมือไหว้ขอโทษ แต่กริยานั้นกลับดูไม่จริงจังนัก
“ไม่เป็นไรจ้ะ” วันชนะยิ้มให้
สุวรรณายังมีสีหน้าไม่คลายความผิด วันชนะจึงพูดให้เพื่อนสบายใจว่า “ดีแล้วล่ะหลิน วินก็อินกับบทเหมือนกัน หลินแสดงได้ดีมากเลย”
สีหน้าหล่อนดีขึ้น


“เอาล่ะๆ วินกับหลินพอก่อนละกันนะพรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมกันต่อนะ” เจ๊ใหญ่พูด
“เจ็บมากไหมวิน” คนข้างกายโอบไหล่ถามอย่างเป็นห่วง อาการโอบไหล่ของนักขัตทำเหมือนโอบไหล่เพื่อนชายคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกลึกซึ้งนั้นรับรู้กันดีเพียงสองคน

“ไม่เป็นไรหรอกตั้ม” วันชนะยิ้มเพื่อให้นักขัตไม่ต้องเป็นห่วง แต่ที่จริงความรู้สึกเหมือนลาวาไหลอาบแก้มยังไม่ได้หมดไปเลยสักนิด มองผ่านหลังนักขัตเห็นหญิงสาวสวยผู้รับบทเจ้าหญิงแคว้นเล็กแต่สำคัญต่อประเทศของเจ้าชายที่เขาสวมบทอยู่ยิ้มเหยียดอย่างมีนัย

มาถึงวันนี้วันชนะรู้ดีแล้วว่าสุวรรณาเกลียดเขาเข้าแล้ว เรื่องไม่ดีต่างๆไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ แต่กระนั้นวันชนะก็โกรธเพื่อนไม่ลงจริงๆ

...ก็สาเหตุที่หล่อนโกรธ
...มันมาจากเขาเอง

ขณะที่ตั้งแต่เริ่มจนจบของการซ้อมอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กที่เพิ่งจะถูกเพิ่มบทในเรื่อง
ภาสกรยิ้มที่มุมปาก มองไปทางสุวรรณา...ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ...แซกส์มองเห็นบางสิ่งที่สมใจ...มาซ้อมวันแรกก็เจอเรื่องน่าสนใจเข้าแล้ว

แต่อีกเรื่องที่ดูผิดหูผิดตาก็คือระหว่างนักขัต ชายหนุ่มที่เขาหมายปองกับวันชนะที่ดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากเกินเพื่อนนั้นทำให้เหมือนมีเปลวไฟร้อนเต้นระริกอยู่ในอก

...

ท้องฟ้าสีส้มอมแดงที่ปลายสายตา ในมหาวิทยาลัยมีนิสิตบางตาเพราะเป็นเวลาเย็นมากแล้ว นักขัตกับวันชนะเดินกลับหอพักหลังจากซ้อมละครเสร็จ

“บรรยากาศแบบนี้มันเหงาๆเนอะตั้ม” วันชนะพูด ดวงตาหม่นลงเมื่อนึกถึงคุณแม่ที่เสียไปไม่นาน
นักขัตหันไปมองคนที่เดินมาข้างกัน เห็นสีหน้าก็เดาออก “คิดถึงแม่หรือวิน”
“อืม” วันชนะยิ้มเศร้าๆ

“คิดเสียว่าท่านไปสบายแล้วล่ะ” นักขัตปลอบ
วันชนะยิ้มขอบใจ

“วินจำวันนั้นได้ไหม วันที่วินขาแพลงน่ะ” นักขัตยิ้มนึกถึงตอนที่เขาอุ้มวันชนะขึ้นไปถึงชั้นหก “ตั้มเป็นห่วงเลยกลับมาดูวินอีกรอบ ตอนที่วินหลับอยู่น่ะ วินละเมอเรียกหาแม่ใหญ่เลย” นักขัตหันไปสังเกตวันชนะก่อน เห็นวันชนะตั้งใจฟังเลยพูดต่ออายๆว่า “คืนนั้นวินกอดตั้มแน่นเลยรู้มั้ย”

วันชนะหน้าแดงเรื่อๆ นึกถึงวันนั้น เขาฝันว่ากอดแม่แต่ที่จริงกลายเป็นกอดนักขัต
“แล้วไปทำท่าไหนถึงได้โดนกอดล่ะ” วันชนะถาม

“ก็เอามือไปแตะๆหน้าผากดูน่ะนึกว่าเพ้อเพราะพิษไข้ เหมือนในหนังจีน” นักขัตหัวเราะ “ก็เลยโดนดึงไปกอดเฉยเลย”
“แล้วทำไมไม่หนี” วันชนะอยากรู้

“ไม่รู้สิ ตอนนั้นรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจนะ” นักขัตตอบ อมยิ้ม เขาไม่ได้บอกว่าวันนั้นเขาเองก็กอดวันชนะตอบเหมือนกัน “คงเพราะรู้ล่ะมั้งว่าวินจะกลายมาเป็นแฟนตั้ม” นักขัตเย้า
วันชนะได้แต่ยิ้มเขินๆให้

“แล้วที่บ้านของวินทำอะไรนะตั้มยังไม่เคยได้ถามเลย” นักขัตเปลี่ยนเรื่อง
“พ่อวินเป็นครูโรงเรียนประจำจังหวัด” วันชนะตอบ
“อืม มิน่าลูกถึงเรียนเก่ง มีลูกคุณครูนี่เอง” นักขัตแซว

“เอาอะไรมาพูด ยังหวั่นๆคะแนนกลางภาคอยู่เลย” วันชนะนึกขึ้นได้ว่ายังมีกังวลเรื่องคะแนนสอบอยู่อีกเรื่อง
“ไม่เก่งได้ไงล่ะ ก็วินได้คะแนนท็อปแคลคูลัสเลยนะ” นักขัตบอก
“ฮ่า ฮ่า ตลกล่ะ” วันชนะขำ

“เรื่องจริง ไม่เชื่อก็ไปดูกันไหมล่ะ” นักขัตทำหน้าจริงจัง “เมื่อกี้ ก่อนไปซ้อมละคร คะแนนเพิ่งจะแปะบอร์ด จะหาโอกาสบอกอยู่ แต่ลืม”
“จริงๆนะ” วันชนะถาม ยังไม่ค่อยเชื่อที่พูด
“ตั้มเคยโกหกวินซะเมื่อไรล่ะ” นักขัตตอบจริงจัง

“เคย” วันชนะแกล้งพูดเสียงห้วน “เคยโกหกว่าเรียนวิทยาฯคอมฯ”
“วิน” นักขัตเสียงแข็งบ้าง “เรื่องแล้วไปแล้วน่ะ” นักขัตแกล้งงอน
“ทำงอนยังกะเด็กๆ” วันชนะแหย่

นักขัตเขกหัววันชนะไปที “นี่แน่ะ สักทีเถอะ ชอบขัดใจตั้มอยู่เรื่อยเลยนะ ยอมๆอ่อนให้ตั้มบ้างสิ เดี๋ยวลากลงข้างทางเลยนี่”
“กล้าลากก็กล้าให้ลาก” วันชนะต่อท้าทาย

พูดขาดคำเท่านั้นวันชนะก็ถูกนักขัตลากลงข้างทางจริงๆ นักขัตดึงวันชนะกระโจนแหวกทิวพุทธรักษาที่ขึ้นเป็นแนวริมทาง
“เฮ้ย!” วันชนะนึกไม่ถึงว่านักขัตจะกล้าทำจริงๆ “อย่าทำอะไรบ้าๆนะตั้ม รอให้ถึงห้องก่อนดิ”
“ก็เห็นปากดีนักนี่”

“อย่าสิตั้ม” วันชนะละล่ำละลักบอกตัวหวิวๆ

นักขัตจับที่ต้นแขนทั้งสองข้างของวันชนะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็ขโมยจูบไปทีหนึ่ง

“ใครจะกล้าทำล่ะวินก็ จะชวนมานั่งเล่นตะหาก” นักขัตชี้ไปที่แผ่นหินสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่ปูเลียบขอบสระน้ำ “ตั้มชอบมานั่งเล่นที่นี่ล่ะ”
พอหายตกใจวันชนะก็ได้เห็นภาพบรรยากาศมุมสวยมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย เขายืนบนพรมหญ้าสีเขียว ตั้มพาไปนั่งบนแผ่นหินที่ปูไว้เหยียบเดิน ข้างหน้าเป็นสระน้ำ แม้จะเต็มไปด้วยจอกแหนแต่บัวกลางสระก็สวย ยามเย็นบัวหุบดอก ต้นนนทรีอีกฝั่งของสระโดดออกมาจากฉากหลังสีส้มแดงของดวงตะวันยามใกล้ดับแสง...สวย...วันชนะจับมือนักขัตอย่างไม่รู้ตัว

“เอาไว้วันหลังไปเที่ยวบ้านตั้มที่เชียงใหม่สิ ตอนอาทิตย์ตกสวยกว่านี้อีกนะ” นักขัตเอ่ย “วินจะเห็นแปลงมะเขือเทศเป็นร้อยแปลงเลยล่ะ”
“อืม เอาไว้ไปด้วยกันนะ” วันชนะยิ้ม

อาจจะด้วยอารมณ์อ่อนไหวที่มีแต่ต้นหรือเพราะบรรยากาศยามเย็นหรือจะเพราะอะไรก็แล้วแต่อยู่ดีๆวันชนะก็พูดออกมาเหมือนคนไม่รู้ตัว
“ตั้มว่าเราจะคบกันไปได้สักเท่าไร”
นักขัตเองก็เงียบงันไป ตั้งแต่แรกเริ่มที่เขาคบกับวันชนะในฐานะคนพิเศษคำถามเหล่านี้ เขาไม่เคยนึกหาคำตอบเอาไว้ล่วงหน้า

เงียบ...
วันชนะเองก็คงไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังนักหรอก
“สวยจังเลยนะ พระอาทิตย์ตกดินในเมืองกรุง” วันชนะเหม่อมองวิวนั้น

...

“วิน” เสียงเรียกดังขึ้น เรียกให้ความสนใจจากภาพสวยนั้นมาอยู่ที่ชายคนรัก
“วินครับ...ที่รักของผม ตั้มไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างระหว่างเรา แต่วันนี้ และจากที่ผ่านมา การที่ตั้มกล้าแสดงออกว่ารักวินนั้น ตั้มเต็มใจทุกอย่าง และตั้มจะตอบสิ่งที่วินถาม...”

“ไม่ต้องก็ได้ตั้ม วินก็พูดไปอย่างนั้นเอง อย่างที่ตั้มพูดน่ะแหล่ะ ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น” วันชนะพูดพร้อมกับแตะที่หลังมือของนักขัต

“ฟังนะวิน...ที่รัก วันนี้ตั้มรักวิน เมื่อวานก็ใช่ พรุ่งนี้ก็จะรัก” นักขัตยกมือวันชนะขึ้นเอาปลายนิ้วชี้มาแตะปลายนิ้วโป้งสามนิ้วที่เหลือชี้ขึ้น แล้วก็ทำของตัวเองเหมือนกัน นักขัตเอาวงกลมที่เกิดจากนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของเขากับของวันชนะมาติดกัน สามนิ้วประสานกัน
วันชนะยิ้มน้ำตาคลอมองลึกเข้าไปนัยน์ตานักขัตอย่างจริงใจ

วงกลมสองวง...เลขแปดแนวนอน...สัญลักษณ์ทางแคลคูลัสนั้นเขารู้จักดี


“infinity (∞) ...ไม่มีสิ้นสุด”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[gobgab]

..............รักกันมากมาย...........

.......................แอบอิจฉาตาร้อน....

[Poes]

“infinity (∞) ...ไม่มีสิ้นสุด”

หวานซะ

นิน่าจะมีพระไพรรีพินาศติดตัวไว้คุ้มครองนะ 

[THIP]

นิน่าจะมีพระไพรรีพินาศติดตัวไว้คุ้มครองนะ 

เห็นด้วย ท่าทางจะแซกส์จะแท็คทีมกับหลิน มาเล่นงานนิหรือเปล่าหว่า 

[kYos]

   หวานกันได้เรื่อยๆเลยวุ้ยคู่นี้..

[มูมู่น้อย]

หวานซ้า     

แต่เหมือนจามีเรื่องอะไรต่อนะเนี่ย  ขอให้ต้นกับนิฝ่าฟันอุปสรรคไปได้น้า 

รอหมูพูห์เหมือนเคย 

[Junrai_Hyper™]

14 บางคนเรียกว่ารัก...บางคนคือการแสดง

“กรี๊ด...!” เจ้าหญิงร้องลั่นเมื่อเห็นเมื่อเห็นวิหคน้อยที่ทรงเลี้ยงนอนจมเลือดอยู่บนพื้นทันทีที่เปิดพระทวารเข้าห้อง เลือดนกสีคล้ำทำให้เจ้าหญิงหน้ามืดจนเซพระวรกาย ดีที่นางรับใช้ประคองได้ทัน

“ทำใจดีๆไว้เพคะองค์หญิง” นางรับใช้คนสนิทปลอบโยน
“ต้องเป็นฝีมือของเจ้าชายเป็นแน่” หลินกล่าวตามบท

“หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นเพคะ” แซกส์พูดเสียงแปร่งๆ จุดนี้เจ๊ใหญ่วางเอาไว้ว่าแซกส์น่าจะเป็นตัวชูโรงได้อย่างมีสีสันทีเดียว วันแสดงจริงแซกส์ต้องแต่งชุดเป็นผู้หญิง...เป็นนางรับใช้คนสนิท


“วินเข้าไปเลยจ้ะ” เจ๊ใหญ่ที่คอยจัดคิวการซ้อมบอกวันชนะที่ยืนเตรียมตัวเข้าฉากข้างๆ
“ฮ่าๆๆ” เจ้าชายหัวเราะอย่างสบอารมณ์เมื่อแรกปรากฏตัวขึ้น ที่อารมณ์ดีเพราะเพิ่งจะดูสตรีร่ายรำมา แต่เมื่อเดินผ่านมาตำหนักของเจ้าหญิงจึงคิดมาเยี่ยม แต่ดูเหมือนจะเป็นการมาที่ผิดเวลา

“ท่านมันโหดนัก ใจยักษ์ใจมาร” หลินพูดใส่อารมณ์ตามบททันทีที่เห็นวันชนะเดินมา
“พูดอะไรของเจ้า” วันชนะพูดอย่างไม่เข้าใจบวกกับอารมณ์บูดขึ้นมาทันควัน ทิฐิที่มีทำให้ปั้นหน้าขึงขังขึ้นมาทันที
“ท่านมันฆาตกร” เจ้าหญิงกราดเกรี้ยว น้ำตานองหน้า

“องค์หญิงเพคะ” แซกส์กล่าวห้ามตามบทที่มีเพียงสองสามประโยคซ้ำไปซ้ำมา
“อ้อ” วันชนะพูดตามบทเมื่อมองเห็นนกน้อยตัวนั้น “ข้าทำเอง เจ้าจะทำไม ก็แค่ชีวิตเล็กๆ แม้แต่คนสักคนเรายังสั่งให้ประหารเสียก็ได้”
“ท่าน!” เจ้าหญิงผู้เลอโฉมสุดจะกลั้นเงื้อหระหัตถ์หมายจะตบด้วยความชิงชัง

“องค์หญิงเพคะ!” แซกส์อุทานตามบท


เพ๊ยะ!
วันชนะหน้าชา

หลินขมวดคิ้วเล็กน้อย...แปลกใจ หันไปมองแซกส์แวบหนึ่งก่อนจะตั้งสติกลับมา
“อ้ะ วิน หลินขอโทษ หลินอินกับบทมากไปอีกแล้ว” หลินกระวีกระวาดขอโทษขณะรีบปรี่เข้ามาดูผลงานของตัวเอง แต่นัยน์ตาราวจะมีประกายเต้นระริกด้วยความสะใจ

นักขัตไม่ทันได้รู้เห็นเหตุการณ์เพราะกำลังคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งแต่พอเห็นการซ้อมหยุดลงก็สงสัยเลยเดินเข้าไปหาวันชนะ
“มีอะไรเหรอวิน” นักขัตถามอย่างคนไม่รู้ความ
“อ้อ เปล่าตั้ม ไม่มีอะไร” วันชนะยิ้มกลบเกลื่อน

หลินยิ้มบางๆ ชั่วแวบหนึ่งในแววตาเกิดความละอาย...แต่ก็เพียงชั่วแวบเท่านั้นจริงๆ
“พักก่อนแล้วกัน ซ้อมมาตั้งนานละ” เจ๊ใหญ่สมทบ หล่อนก็ไม่ทันเห็นเหมือนกัน
นักขัตเดินไปกับวันชนะอีกทาง หลินเดินไปอีกทาง แซกส์เดินตามหลินไป


“เธอนี่แสดงเก่งเนอะ” แซกส์เอ่ยก่อน รอยยิ้มประหลาดผุดที่มุมปาก
“...” หลินไม่พูดอะไรในตอนแรก เพียงแต่มองใบหน้าขาวๆของแซกส์ แล้วหล่อนก็เดาความหมายจากรอยยิ้มนั้นได้ จึงได้พูดตอบ “นาย เอ้ย...เธอ” หล่อนหยั่งท่าทีคนตรงหน้าก่อนจะมั่นใจพูดต่อ “...ก็เล่นละครเก่งนี่”

ทั้งหลินและแซกส์ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน...รอยยิ้มหยันให้กับคนที่ตนไม่ชอบใจ

เหตุการณ์ตบหน้าวันชนะ ครั้งแรกเมื่อสองวันก่อนหลินตั้งใจ แต่ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุสำหรับหล่อน แต่เป็นความเจตนาของแซกส์
ตามบทจริงๆแล้ว ฉากที่ซ้อมเมื่อกี้เจ้าหญิงต้องตบหน้าเจ้าชายแต่ว่านางรับใช้พยายามจะห้ามอารมณ์วู่วามแต่ก็ห้ามไม่ทัน...เมื่อกี้หลินตั้งใจจะซ้อมเท่านั้น จะตบหลอกๆ แต่ฉากตอนที่นางรับใช้เอื้อมมือมาเพื่อจะห้ามนั้น แซกส์จับข้อมือหล่อนแล้วเพิ่มแรงให้
“เราสองคนน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ดี” แซกส์พูด

แซกส์ไม่ได้รู้ตื้นลึกเบื้องหลังของหลิน นักขัตและวันชนะแต่เมื่อสองวันก่อนเขามองออกว่า ผู้หญิงคนนี้มีอะไรสักอย่างที่ทำให้หล่อนไม่ชอบวันชนะแน่ๆ
วันนี้นับว่าคุ้มค่าจริงๆที่เสียเวลามา
ทั้งสองมองไปทางวันชนะที่กำลังยิ้มแย้มพูดจากับนักขัตและรุ่นพี่ ราวกับจะบอกว่า...นี่แค่เริ่มต้น

...

[wee]

สงสารนิจังครับ   
แก้มสวยๆ ป่านนี้เป็นรอยมือเต็มป่ายหมดแล้วมั้งครับ 
แล้วอย่างงี้ ถ้าจบการแสดง แก้มน้องนิคงช้ำน่าดู  เฮ้อ...เบื่อตัวอิจฉาอ่ะ 

[abcd]

อูยยย หลินจับคู่กะแซกส์อารายมานจาเกิดขึ้นอีกเนี่ย สงสานนิจังเยย 

[Poes]

แล้วเมื่อไหร่นิจะได้เอาคืนมั่งอ่ะ สงสารโดนไปสองรอบแล้ว แก้มช้ำหมด

[athens]

  อย่างนี้มันต้องแก้แค้นให้สาสม 555555+
ต้องนอกบทให้เจ้าชาย จูบองค์หญิงซะเลย 5555+
จะได้รู้กันไป 555+  ว่ารสจูบของนิติเป็นไง อิอิอิ :ฮึ่มม: :ฮึ่มม: :ฮึ่มม: 

[meemewkewkaw]

มะอาวอ่า . . . เสียดายจุ๊บ

ให้เจ้าชายกับองครักษ์ลักลอบได้เสียเป็นคู่ผัวตัวเมียจะเจ๋งกว่านะผมว่า :รักจัง11:

[THIP]

แค่เริ่มต้น นิยังโดนขนาดนี้ 
ไม่อยากจะคิดเลย ว่าจะเกิดอะไรต่อไปนี่ 

[kYos]

  เวงละ สองคนนี้ดันมาเข้าคู่กันซะได้
นิน่าสงสารอ่า 

[gobgab]

.............นางมารร้ายเพิ่มมาอีกตัวละ....

[Junrai_Hyper™]

“เฮ้! วิน ทางนี้ๆ คะแนนเจนเคมฯ (general chemistry) ออกแล้วนะ” ตะโกนโหวกเหวกมาจากบอร์ดใต้ตึกเคมี
วันชนะตื่นเต้นวิ่งรี่เข้าไปมุงที่บอร์ด
“เฮ้ย! ได้ไงล่ะ ไอ้วินมันท็อปอีกแล้ว” อาร์ทพูดเสียงดังจนคนที่มุงพากันหันมามองหน้าวันชนะ คนท็อปวิชาเจนเคมฯ
วันชนะก็ไม่เชื่อตัวเองเหมือนกัน ตอนอยู่ในห้องสอบก็พอทำได้แต่ก็ไม่นึกว่าจะได้คะแนนเยอะ...สามสิบเก้าจากคะแนนเต็มสี่สิบ
“อาร์ทก็ได้เยอะนี่ตั้งสามสิบเจ็ด” วันชนะเปลี่ยนประเด็นออกตัว “ก้อยล่ะได้เท่าไร”

“ก้อยได้สามสิบเอง” หญิงสาวหน้าม่อย
“เยอะแล้วๆ” วันชนะปลอบ “มีน (ค่าเฉลี่ย ; mean) อยู่ที่สิบหกเอง”
“ดีใจด้วยนะวิน” กรรณิการ์แสดงความยินดีด้วยเสียงเศร้าๆ วันชนะเห็นเข้าก็เดาออกว่าหล่อนได้คะแนนน้อย
“ขอบใจจ้ะแจน” แทนที่จะถามคะแนนของเพื่อนวันชนะเลี่ยงไปพูดปลอบใจแทน “ไม่เป็นไรแจน ยังเหลือให้เก็บอีกตั้งหกสิบคะแนนแน่ะ”

“อืม ขอบใจจ้ะวิน” กรรณิการ์รับคำ สายตาเศร้าสร้อย
“ดีใจด้วยนะจ้ะวิน” เสียงใสๆของสุวรรณาดังขึ้น
วันชนะรับคำขอบใจด้วยอาการสงบ เพราะไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก “หลินก็ได้เยอะนะ”
“ไม่เท่าไรหรอกจ้ะน้อยกว่าวินตั้งสามคะแนนแน่ะ” น้ำเสียงเหมือนกระแทกกระทั้น แต่ความหมายที่แท้จริงของหล่อนคือ นายก็แค่ได้เยอะกว่าสามคะแนน

วันชนะไม่เข้าใจความแฝงแต่ก็รู้สึกแปลก แต่ก็ยิ้มเรียบๆให้
แล้วหลินก็สะบัดหน้าเดินจากไป

ก้อยกับอาร์ทไม่ได้สังเกตกิริยาของหลินแต่แจนดูออกพอเดินออกมา จังหวะที่เดินคู่กันสองคนแจนคุยกับวันชนะเบาๆ
“อย่าไปถือเขาเลยนะวิน หลินน่ะเขาเป็นที่หนึ่งมาตลอด” กรรณิการ์พูดขึ้น

วันชนะไม่พูดอะไรแต่พยักหน้ารับรู้
“วินทำของวินให้ดีเถอะนะ ตอนนี้แจนคงไปแข่งอะไรกับหลินเขาเหมือนตอนมัธยมไม่ได้แล้วล่ะ” หญิงสาวถอนใจ
“ไม่หรอกแจน พลาดครั้งเดียวใช่ว่าจะพลาดตลอด” วันชนะปลอบ “คราวหน้าถ้าวินเตรียมตัวไม่ดีวินก็ตกมีนได้เหมือนกัน”
กรรณิการ์ยิ้ม “ขอบใจนะวิน”

วันชนะยิ้มให้ แล้วเรื่องที่แจนชอบนักขัตก็ผุดขึ้นมา
ไม่รู้ว่าถ้าแจนรู้...จะเป็นยังไงนะ
เขาต้องเสียเพื่อนไปอีกคนหรือเปล่า


...


เสียงเคาะที่หน้าห้องทำให้วุฒิลุกไปเปิดประตู
“ไอ้ตั้ม มีไร” วุฒิกวนแต่ประโยคแรก
“ไม่มีไร วันนี้มึงจะไปไหนบ้าง หรือว่าจะอยู่ห้อง กูกำลังจะลงไปซื้อกับข้าว จะมาถามว่าเอาอะไรหรือเปล่า” นักขัตพูดขัดๆ
วุฒิเหล่ตามอง เดาไม่ออกว่านักขัตจะมาไม้ไหน

“ไม่ได้ไปไหน ทำไม” วุฒิตอบเสียงกวนๆ เหล่ตามอง
นักขัตยังยืนอยู่ที่เดิม “ไม่ไปไหนแน่เหรอ” สายตารอคำตอบอย่างวิงวอน
“จะไม่เข้ามาก่อนเหรอ กูรู้มึงไม่ได้ห่วงกูหรอก จะมาจู๋จี๋กับวินล่ะสิ กอดได้ จูบได้กูไม่ถือ กูอนุญาต” วุฒิรู้ทัน
นักขัตเขินขัดๆ “เออ”

“แต่กูไม่ได้ทำอะไรอย่างมึงคิดนะ”
“ทำไรวะ” วุฒิย้อน
นักขัตหน้าแดง

“เฮ้ย หน้ามึงแดงได้ด้วยว่ะตั้ม” วุฒิแหย่
“ไอ้นี่” นักขัตเขินเลยถีบวุฒิติดฝา
“โอ้ย! ไอ้เพื่อนเลว” วุฒิคำราม “ไปก็ได้วะ”

“เออ กูไม่ได้ไล่นะโว้ย”
วันชนะยังไม่กลับ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หน้าจอวูบวาบอยู่บนโต๊ะของวันชนะ ...คงจะเป็นภัทร

เสียงยังดังไม่หยุด นักขัตชักเกิดอยากคุยกับคนๆนี้ขึ้นมาเสียแล้ว เขาลังเล...จะเสียมารยาทหรือเปล่า?...แต่เขาน่าจะได้คุยกันสักครั้ง...นักขัตอยากแสดงความเป็นเจ้าของวันชนะ
.
.
.

[มูมู่น้อย]

คุยกันเหรอ  กลัวใจสองคนนี้จริง  ต้นกับนิ เหมือนไม่หนักแน่นอะ  เด๋วเข้าใจกันผิดอีก
ยิ่งมีนังสองมารร้ายนั่นอีก  น่ากัวๆๆๆๆ

รออ่านต่อน้า  หมูพูห์ 

[THIP]

  ยังไงก็อย่าให้แจนรู้เลย เดี๋ยวจะกลายเป็นแทคทีมสามคน รุมนิอีก 

[VicOSe]

สงสารนิ จัง   ตัวป่วน  เยอะจิงๆ  เห้อ     มันจะมีความรักของใครไม่มีอุปสรรคบ้างน้า

[kYos]

  จะคุยจริงอะต้น  เหอๆ.. หวังว่าจะไม่มีอะไรไม่ดีอีกนะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

หุหุ อุปสรรคเยอะเจงๆ
 

[athens]

โอ้ย!!! ตื่นเต้น ๆ ๆ ๆ ๆ

จะรับสาย หรือไม่รับหว่า อยากรู้ๆ ๆ ๆ ๆ
(แอบเชียร์ให้รับครับ อิอิอิ)
จะได้รู้กันไปเลย ว่ามีเจ้าของแล้นนนน อิอิ

[MyLoveMyBabe]

ใจนึงก้เชียรืให้รับ และบอกให้รู้ว่านิมีเจ้าของแล้ว....

แต่อีกใจก้อยากจะให้เชื่อใจนิ และให้นิเป็นคนพูดเองจะดีกว่า....

เอาไงดีหว่า  หวังว่าคงไม่มีเรื่องไรเพิ่มมานะ

ลำพังนังคุณหลินและนังแซกซื จับมือกันก้จะแย่แล้ววว


สงสัยโดนตบศะแก้มช้ำหมด ต้องให้ต้นมาหอมแก้อาการฟกช้ำซะแระ