หัวข้อ: [เรื่องสั้น]ผม เป็นโชตะค่อนครับ..

[fernnakab]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

---------------------------------------------------
อันนี้เป็นเรื่องที่ลองแต่งเองนะคะ..เรื่อยๆมาเรียงๆ..แหะๆ..
ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะว่าผิดพลาดตรงไหนรึเปล่า...
ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ....มีสองตอนจบค่ะ ตอนแรก ตอนจบ
เพิ่งแต่งจบเป็นเรื่องแรก ไม่รู้ทำได้ไง555+ ..
ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อเรื่องค่ะ น้องบอกว่ามันผิดความหมายแหะๆ..ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ

*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[fernnakab]

เรื่อง..ผม เป็นโชตะค่อนครับ...

ผมอายุ 10 ขวบและน้องเค้าเพิ่งเกิด
   
สวัสดีครับผม โย ครับผมเจอน้องแยมครั้งแรกตอนน้องเค้าเพิ่งเกิดได้สองวันแม่พาผมมาเยี่ยมน้อง ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาล ตอนนั้นน้องเค้าน่ารักมากผมรู้สึกรักน้องเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่ตอนนั้นเป็นความรู้สึกแบบเด็กๆนะครับผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับน้องเค้าเลย จริงๆนะ อ่า..อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ก็ผมเพิ่งสิบขวบเองอ่ะ ผมอยากอุ้มน้องขึ้นมากอดมากเลยแต่แม่ห้ามไว้เพราะน้องเค้าดูบอบบางมากตัวเล็กๆแดงๆแม่ผมกลัวผมทำลูกเพื่อนแม่หักเป็นสองท่อน555+..ผมไม่ได้แรงช้างสารขนาดนั้นซะหน่อย แค่ตอนนั้นเคยมีเรื่องกับเด็กเกเรที่โรงเรียนแล้วชนะแค่นั้นเองผมนั่งนิ่งๆดูน้องเค้าเป็นชั่วโมงโดยแม่ก็แปลกใจเพราะปกติผมจะซนแล้ววิ่งวุ่นไปหมดอยู่ได้อีกพักนึงแม่ก็ขอตัวกลับ แต่ผมยังไม่อยากกลับอ่ะ แม่ก็กลับไปก่อนเลยดิ ผมได้แต่คิดในใจ
“โยลูก กลับได้แล้วนะให้น้าพิณกับน้องแยมพักผ่อนนะลูก”แม่ผมบอกพร้อมดึงมือผมให้ลุกจากโซฟา
“ครับแม่..สวัสดีครับน้าพิณ..บายนะน้องแยม”ผมไหว้เพื่อนแม่ก่อนจะจิ้มแก้มน้องแยมไปหนึ่งทีแม่กับน้าพิณมองอย่างอึ้งๆผมว่าผมไม่ได้จิ้มแรงไปนะแต่...
“อ๊าย..ลูกคนนี้นี่..น้องเค้าจะช้ำในตายนะ..ขอโทษด้วยนะพิณ..โยทำแรงขนาดนั้นกระพุ้งแก้มน้องเค้าจะพังไหมนี่..กลับเลยกลับกันเลยดีกว่า”แม่พูดอย่างหัวเสียก่อนลากผมกลับทันทีผมเห็นน้าพิณมองมายิ้มๆ แต่ผมไม่ได้จิ้มแรงจริงๆนะแตะไปนิดเดียวแก้มน้องเค้าก็ยุบไปนิดเดียวเอง เอ่อ..ผมบอกรึยังว่าผมเอาไรจิ้ม..ริมฝีปากของผมไงครับ555+..นี่ขนาดตอนนั้นยังไม่ได้คิดนะครับ ทำไปได้เนอะผมนี่แววเจ้าชู้มาแต่เด็กเลย
“โยทำอะไรนะลูก น้าพิณก็นั่งอยู่ตรงนั้นนะ ทำอะไรก็ระวังหน่อยสิลูกถึงแม่จะขอน้องเค้าเป็นลูกสะใภ้แล้วก็เหอะ น้องเค้าก็ยังเด็กมากนะลูก รอให้โตกว่านี้อีกซักหน่อยสิจ้ะ “แม่ผมพูดยิ้มๆ นี่ล่ะครับแม่ผม ถึงแม่จะมีนิสัยแปลกๆในบ้างเรื่องแต่ผมก็รักแม่ที่สุดเลยนะครับ โกรธง่ายหายเร็ว
วันนั้นพอกลับไปผมก็นึกถึงแต่ใบหน้าของน้องแย้มแก้มใสๆเห็นเส้นเลือดฝาดตวงตากลมโตที่มองสบมาปากแดงๆเล็กๆบางๆนั่นคืนนั้นผมเอาแต่คิดถึงน้องเค้าจนนอนไม่ค่อยจะหลับ
รุ่งเช้าผมตื่นมาด้วยความเพลียเล็กน้อยแล้วก็รู้สึกเจ็บๆตามเนื้อตัว อ่า ไม่สิ แม่ผมกำลังปลุกด้วยวิธีของแม่นี่นา
“หงาวว ผมตื่นแล้วครับแม่”ผมสลึมสะลือตอบแม่ไป
“งั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้วลูกเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ เดี๋ยวแม่ไปเตรียมอาหารเช้าให้ก่อน เร็วๆนะ อย่าให้ต้องจับอาบ”แม่พูดพร้อมเดินจากไป ผมจึงค่อยคลานลงจากเตียงแล้วไปเข้าห้องน้ำ สารภาพเลยครับผมเพิ่งอาบน้ำเองเมื่อสองเดือนผ่านมาเอง มีคนอาบให้มันสบายกว่านี่เนอะ
แล้วผมก็ดำเนินกิจวัตรประจำวันเดิมๆไปเรื่อยๆตื่นมาก็ไปโรงเรียนเรียนเสร็จก็กลับมาบ้านทำการบ้านนอนแล้วก็ไปโรงเรียนอีกตอนนั้นยังไม่รู้จักคอมพิวเตอร์ครับ เกมอะไรก็เล่นไม่เป็น บางทีผมก็มานั่งจินตนาการหน้าน้องแยมทั้งที่เพิ่งเห็นเพียงครั้งเดียวไม่รู้ทำไม

งานวันเกิดน้องแยม

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วผมมีโอกาสได้เจอน้องเค้าอีกครั้งตอนงานวันเกิดครบ 1 ปีของน้องเค้าผมเคยถามแม่เหมือนกันว่าทำไมเราไม่ไปเยี่ยมน้องเค้าเลยตลอด 1 ปีที่ผ่านมาแม่ผมตอบผมว่า
“ช่วงหนึ่งปีแรกอย่าเพิ่งไปกวนเค้าเลยดีกว่าเพราะมันเป็นปีที่ผ่านไปได้อย่างยากลำบากต้องคอยดูแลตลอดเวลาเพราะเด็กยังไม่มีพัฒนาการที่สมบูรณ์ดีนัก วันนี้ลูกก็ได้มาเยี่ยมน้องแล้วไงค่ะลูก” ตอนนั้นที่ฟังแม่พูดผมไม่เข้าใจแม่เลยทั้งๆที่ผมอยากเจอน้องมากแท้ๆยิ่งถ้ามันยากทำไมแม่ไม่มาช่วยน้าพิณเลี้ยงล่ะผมจะได้อยู่กับน้องแยมตลอดเวลา555+ ตอนนั้นผมคิดแบบนี้จริงๆนะ
น้องเค้าน่ารักขึ้นมากตัวกลมขาวแก้มยุ้ยๆริมฝีปากแดงอิ่มน่า......
เฮ้ย..ผมยังเป็นเด็กอยู่นะ แต่ก็พอรู้เรื่องขึ้นมานิดนึงเพราะเริ่มจับคอมพิวเตอร์เปิดเน็ตได้อีกอย่างอายุ 11 ก็ป.5 พอดี
ผมเล่นกับน้องเค้ามากขึ้นอยากสนุกสนานน้องเค้าพูดได้เป็นบางคำผมเลยสอนให้น้องเค้าพูดชื่อผมแล้วจำมันไว้ด้วยหัวใจ..หุหุ
ตอนนั้นผมก็ชอบน้องเค้ามากขึ้นอีกนิดแต่ก็ยังไม่ได้รักนะ ก็เรายังเด็กกันอยู่เลยนี่นะ
แล้ววันเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากวันนั้นแม่ผมก็พามาเยี่ยมน้องเค้าเรื่อยๆ น้องเค้าก็เริ่มพูดได้บ้างแล้วก็โตขึ้นตามลำดับตอนเด็กๆว่าน่ารักแก้มยุ้ยตัวกลมใส่ชุดกระโปรงน่ารัก ยิ่งโตก็เหมือนน้องเค้าจะยิ่งร่างบางหน้าหวานผมก็เริ่มรู้จักคำว่าความรักมากขึ้นเรื่อยพยายามแสดงออกในความรักที่มีให้น้องเค้าโดยการ กอด ห้อมแก้ม จุ๊บปาก สองอันแรกนี่ทั้งน้าพิณแล้วก็แม่ผมก็ชอบกันแต่อันหลังผมแอบทำตอนที่ไม่มีคนอยู่ น้องเค้าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีมีการหอมแก้มผมคืนเป็นบางที ยอมรับว่าช่วงนั้นรู้สึกมีความสุขไปหมดไม่ว่าจะทำอะไรบางทีผมก็เก็บไปฝันว่าน้องเค้าคือเจ้าสาวในอนาคตของผม และแล้วก็ถึงวันนั้น...
วันที่ผมรู้ความจริงในเรื่องนั้น
ตอนนี้ผมอายุ15 ปีเด็กวัยรุ่นเต็มที่เพิ่งสอบเข้าโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดได้เลยภูมิใจเป็นพิเศษ วันนั้นผมได้ยินคุณแม่กับน้าพิณคุยกันว่าแม่ขอน้องแยมให้กับผม แล้วน้าพิณก็พูดขึ้นมาว่า
“น้องแยมเด็กผู้ชายนะนวล ถึงเราจะชอบให้ลูกเราใส่กระโปรงก็เถอะ แต่เราก็รู้ว่าลูกนะเป็นเด็กผู้ชายนะ จะขอให้เจ้าโยจริงๆเหรอ”ผมตกใจมาก น้องแยมเป็นเด็กผู้ชายหรอกเหรอนี่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย จากตอนแรกที่รู้สึกยินดีเพราะแม่ขอน้องโยให้ผมกลับรู้สึกดิ่งวูบเหมือนมีอะไรมาฉุดลงไปทั้งๆที่ยืนอยู่เฉยๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยถ้าเค้ารักกัน พิณก็อย่าเพิ่งยกน้องแยมให้ใครนะ เราจองไว้ก่อนจ้า”แม่บอกน้าพิณพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ได้เลยจ้า แล้วเราก็จะดองเป็นครอบครัวเดียวกัน เอ๊ะ นี่ฉันคิดไปถึงขนาดนั้นแล้วนะนวล ลูกเราสองคนยังตัวนิดเดียวอยู่เลยนะนี่”น้าพิณบอกแม่แล้วหัวเราะอยากสนุกสนานแต่ความรู้สึกของผมมันมึนงงไปหมดผมเคยคิดภาพน้องแยมโตเป็นสาวสวยหน้าอกอึ๋มๆจะได้จับอย่างถนัดมือ อ่า แค่คิดก็.. ไม่นะ ความฝันของผมมันแหลกสลายไปแล้ว
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ค่อยได้ไปหาน้องแยมอีกตลอดสามปีจนผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้และบังเอิญมันอยู่ใกล้บ้านน้องแยมพอดี แถมบังเอิญบ้านหลังข้างๆน้องแยมเข้าจะขายบ้านแม่กับพ่อจึงตัดสินใจซื้อไว้แล้วให้ผมไปอยู่เนื่องจากไม่อยากให้อยู่หอไปอยู่ด้วยกันตรงนั้นเลยจะดีกว่า แม่ก็สนิทกับน้าพิณอยู่แล้วด้วย  บางทีผมก็แอบคิดถึงน้องแย้มว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างหลังจากไปเจอกันสามปี ตอนนี้น้องแยมก็คง 8 ขวบได้แล้วสินะ

วันที่ผมย้ายบ้าน

กว่าจะย้ายบ้านเสร็จก็ปาไปเกือบสามเดือน แล้วผมก็ได้เห็นน้องแยมวัย 8 ขวบน้องแยมยังน่ารักเหมือนเดิม น้องเค้าเริ่มโตขึ้นเริ่มเห็นเค้าโครงใบหน้าหวานชัดเจนยิ่งขึ้นแล้วชุดที่ใส่ก็ไม่ใช่ชุดกระโปรงแบบเด็กๆที่ทำให้ผมเข้าใจผิดคิดว่าน้องเค้าเป็นเด็กผู้หญิง เสื้อยืดสีขาวบางๆเพ้นลายการ์ตูนโคนันข้างหน้าและ..และ  กางเกงขาสั้นที่สีดำ อวดเรียวขาขาวๆของน้องเค้า โอ้ เลือดกำเดาผมจะทะลักต้องรีบวิ่งเข้าบ้านไปทันที ผมได้สบตากับน้องเค้านิดนึงดูน้องเค้างงๆ คงจะจำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร ผมวิ่งผ่านแม่ที่ทำอาหารอยู่ในครัวขึ้นมาห้องด้านบน แล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนได้ยินเสียงแม่ตะโกนถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไป
ผมหลับไปนานมากจนได้ยินเสียงเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก “พี่โยครับ น้านวลให้แยมมาตามพี่ไปทานข้าวครับ”อ่า..เสียงหวานๆนั่นทำเอาผมเคลิ้มไปเลย เฮ้อ ยิ่งมาอยู่ใกล้กันแบบนี้ผมจะตัดใจจากน้องเค้าได้ไหมนี่ อุตส่าห์ หนีจากน้องเค้ามาตั้งสามปีแล้วนะ ผมรู้สึกชอบผู้หญิงก็หลายคนแล้วด้วย แต่ไม่มีใครทำให้ผมรู้สึกได้แบบน้องแยมเมื่อตอนเย็นเลยจริงๆ ว่าแล้วก็เข้าห้องน้ำก่อนลงไปกินกินข้าวดีกว่า ผมตะโกนบอกคนหน้าห้องว่า
“เดี๋ยวพี่ลงไปครับน้องแยม”รู้สึกว่าผมทำเสียงทุ้มๆหล่อๆเป็นพิเศษ เฮ้อ ผมคิดไปขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่รู้สึกว่าน้องเค้าคงจะไม่ได้คิดอะไรกับผมชัวร์ๆเลยนี่สิ เฮ้อ กลุ้ม แล้วผมก็จัดการธุระของผมให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะลงไปข้างล่าง มีแม่ พ่อ น้าพิณ น้าขลุ่ย แล้วก็น้องแยม
“มาแล้วเหรอลูก มานั่งนี่สิใกล้ๆน้องแยม ตอนเด็กๆพวกลูกๆสนิทกันมากเลยนะ ใช่ไหมจ้ะลูกโย เดี๋ยวหอม เดี๋ยวกอดน้องเค้าตลอดเลยลูกนะ”แม่ผมพูดแล้วก็หันไปพยักพเยิกกับน้าพิณ
“แม่ครับ..พูดอะไรนะ..ผมทำขนาดนั้นที่ไหน”ผมพูดขัดแม่ออกไปก่อนที่ผมจะอายไปมากกว่านี้ ตอนนั้นผมยังเด็กผมยอมรับ แล้วก็ไม่คิดว่าน้องเค้าจะเป็นผู้ชายด้วย อ่า นั่งใกล้กันแบบนี้ กางเกงสั้นๆของน้องเค้ามันก็สั้นขึ้นมาอีกขาขาวๆของน้องเค้าก็ เฮ้อ น้องเค้าเพิ่ง 8 ขวบเป็นผู้ชายด้วย ท่องไว้โยๆๆ ผมได้แต่ปลอบตัวเองในใจ
“โยโตขึ้นแล้วหล่อมากเลยนะลูก อย่างนี้ค่อยเหมาะสมกับน้องแยมที่น่ารักของแม่ จริงไหมลูกแยม”น้าพิณชมผมเขินครับเขิน น้องแยมก็พยักหน้าไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรในใจความนั้นเลยตาเล็กแวววาวด้วยเห็นปลาหมึกอยู่ตรงน้า..เฮ้อ
แล้วช่วงเวลาน่าอึดอัดก็ผ่านพ้นไป ผมผ่านพ้นวันนั้นมาได้ หลังจากนั้นน้องเค้ากับผมก็กลับมาคุ้นเคยกันเหมือนเดิม เพราะบ้านอยู่ใกล้กันแล้วก็ต้องสอนการบ้านน้องเค้าอีกด้วย ผมอยากจะบอกน้องเค้าว่าไม่ต้องใส่ขาสั้นมาก็ได้พี่จะอดใจไม่ไหวเอา แต่น้องเค้าก็จะรู้ทันทีเลยว่าเราหื่นขนาดไหน เฮ้อ ลำบากใจจัง ผมก็ไม่ได้คิดจะบอกอย่างจริงจังด้วยแหละใครกันไม่ชอบของสวยๆงามอย่างขาขาวๆกับแก้มอมชมพูอย่างนี้ เวลายื่นมาใกล้ทีแทบจะ....
เวลาน้องเค้าให้ผมสอนการบ้านเสร็จผมก็หาเศษหาเลยโดนการให้น้องเค้าห้อมแก้มเป็นค่าตอบแทน มีความสุขยิ่งกว่าเมื่อก่อนอีก555+ แต่มีวันนึงผมไม่อยู่ไปทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยกับเพื่อนน้องเค้าเลยให้แม่ผมสอนการบ้านแทน เป็นปัญหาเลยครับ พอน้องเค้ากลับไปแม่เรียกผมอบรมเลยว่าสอนน้องแบบนี้ได้ไง ถ้าเค้าไปทำกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมจะเป็นยังไง น้องเค้ายิ่งน่ารักมากๆอยู่ด้วยเดี๋ยวก็โดนคนอื่นคาบไปกินหรอก เป็นไงล่ะครับแม่ผม ตรงซะ แล้วผมก็เริ่มคิดได้ว่ามันก็จริงของแม่ผมนะ ถ้าน้องเค้าไปทำแบบนี้กับใครล่ะ พรุ่งนี้ต้องบอกน้องเค้าซะแล้ว
“พี่โยครับ สอนการบ้านแยมหน่อยนะครับ” น้องแยมวิ่งมาหาผมแล้วเอาศรีษะที่มีผมนุ่มๆมาถูกับแขนผม เฮ้อ พี่จะละลายแล้วครับน้อง วันนี้น้องใส่ขาสั้นสีเหลือง ดูสว่างไปทั้งตัวเลยจริงๆ
“เอ่อ น้องแยมครับ ที่พี่สอนการบ้านเสร็จแล้วน้องแยมหอมให้รางวัลพี่ สัญญาได้ไหมครับ ว่าจะทำกับพี่คนเดียวเท่านั้น คนอื่นห้ามทำ นะครับน้องแยมมาเกี่ยวก้อยสัญญากันนะ”ผมพูดแล้วยื่นนิ้งก้อยไปตรงหน้าน้องแยม มือเล็กๆนุ่มของน้องแยมยื่นมาเกี่ยวก้อยกับผม
“ครับพี่โย..งั้นพี่โยสอนวิชานี้หน่อยสิครับ”น้องแยมเริ่มถามการบ้านผมทันทีแล้วผมก็สอนการบ้านน้องแย้มไปให้แบบฝึกหัดทำผมแอบไปทำรายงานแปปเดียวกลับมาอีกทีน้องแย้มหลับตาพริ้มคากองแบบฝึกหัดไปซะแล้ว แขนเสื้อที่คงจะพับขึ้นมาให้มันทะมัดทะแมงตอนทำแบบฝึกหัดเผยให้เห็นต้นแขนขาวๆกางเกงขาสั้นที่เลิ่กขึ้นมาตอนนั่งขยับตัวทำให้เห็นขาขาวๆชัดเจนขึ้นไปอีก ไม่ไหวๆ น้องเค้ายังเด็กอยู่เพิ่ง 10 ขวบเองผู้ชายด้วย ท่องไว้โยๆๆ ประโยคเดิมๆที่เปลี่ยนตัวเลขอายุไป
ผมค่อยๆอุ้มน้องเค้านอนลงบนเตียงของผม แล้วคืนนั้นเราสองคนก็นอนกอดกันเป็นคืนแรก ผิวเนียนๆนุ่มๆของน้องเค้าทำผมอดใจไม่อยู่ แต่ก็ต้องอดทนไว้ พอตอนเช้าผมก็รีบเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวทันที ก่อนจะปลุกน้องเค้าให้ตื่นขึ้นมา วันนี้เป็นวันศุกร์น้องเค้าต้องไปโรงเรียน น้องแยมปรือตาขึ้นมาดูแล้วก็ตอบรับคำก่อนที่ผมจะเดินไปส่งน้องเค้าที่บ้านแล้วก็ต้องรีบกลับมาจัดการธุระอีกรอบ เด็กสิบขวบทำไมปรือตาได้เซ็กซี่ขนาดนั้น อ๊ากกก เหมือนผมกลายเป็นเฒ่าหัวงู หื่นได้อีก แล้วนี่ผมจะควบคุมด้วยเองแบบไหนดีล่ะเนี่ย อันตรายจริงๆ น้องแยมครับ อย่ายั่วพี่โยคนนี้จะได้ไหม
TBC......

[fernnakab]

วันที่ผมรู้ใจตัวเอง

แล้ววันเวลาก็ผ่านไปจนน้องเค้าต้องสอบเข้าม.4 ตอนนี้น้องเค้าก็โตแล้วนะครับ 14 แล้วอีกแค่ปีเดียวเท่านั้นก็จะทำบัตรประชาชนถึงผมเรียนจบจนออกมาทำงานได้ 3 ปีแล้วผมก็ยังคอยติวเค้าอยู่เรื่อยๆ ยิ่งโตน้องเค้ายิ่งหน้าหวานขึ้นเรื่อยๆเรือนร่างบอบบางนั่นอีก เฮ้อ..ผมต้องอดทนอีกปีเดียวเท่านั้น ผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็ไม่สนแล้ว ความรักของผมที่มีต่อน้องเค้ามันมากมายเหลือเกินแล้วในตอนนี้ ยิ่งมีหนุ่มน้อยใหญ่รุ่นเดียวกันหรือรุ่นพี่มารุมจีบน้องเค้ากันวุ่นวายแล้วผมก็เริ่มร้อนใจ
ผมเคยคิดว่าผมแก่ไปหรือเปล่าสำหรับน้องเค้า แต่เมื่อมองในแววตาน้องเค้าก็ทำให้ผมตัดสินใจได้ อะไรบางอย่างในดวงตากลมโตคู่นั้นบอกว่า ความคิดของเรานั้นเหมือนกันรอวันเกิดอายุ 15 ของเขาก่อนเถอะ แล้วผมจะบอกทุกอย่างทุกความรู้สึกให้เค้าได้รับรู้ รอพี่โยนะน้องแยม อ่า ชื่อที่เป็น ย.ยักษ์เหมือนกันที่แม่ของพวกเราตั้งให้เป็นการทำนายดวงล่วงหน้ารึเปล่านะที่ทำให้เราผูกพันกันได้ขนาดนี้ รักนะ น้องแยมที่น่ารักของพี่
หลังจากที่คิดได้ในวันนั้นผมก็คอยกันคนที่เข้ามาจีบน้องเค้าให้ได้มากที่สุด แต่ก็ต้องคอยกันดีๆด้วยไม่กระโตกกระตากให้น้องเค้ารู้ตัว แล้วน้องเค้าก็ทำได้ สอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีได้ ผมก็รู้สึกภูมิใจอย่างมาก วันที่ประกาศผลน้องเค้าวิ่งมากอดผม มีความสุขจริงๆสรีระร่างกายที่เติบโตขึ้นไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปกลายเป็นหนุ่มหน้าหวานร่างกายนุ่มนิ่มอีกทั้งนิสัยดีเป็นที่รักของคนทั่วไป น้องเค้าก็ยังคงเหมือนเดิมใส่กางเกงขาสั้นอวดเรียวขาขาวสวยที่โผล่พ้นกางเกงมา นี่ถ้าน้องเค้าเป็นของผมทั้งตัวและหัวใจแล้วนะ ผมจะให้ใส่ขาสั้นแบบนี้เฉพาะเวลาอยู่กันสองคนเท่านั้นแหละ คนอื่นอย่าหวังจะได้เห็นไปกับผมเลยหุหุ
วันเสาร์หน้าก็จะถึงวันเกิดน้องเค้าแล้ว ผมอยากให้ของขวัญที่พิเศษที่สุดแก่น้องแยม ควรจะเป็นอะไรดีนะ นึกออกแล้วให้ตัวกับหัวใจพิเศษสุดๆไปเลย555+..น้องเค้าจะเอาผมไหมนี่เฮ้อ..สร้อยรูปหัวใจสลักชื่อดีกว่าเป็นการมัดจำที่ดีนะผมว่า มือผมจะได้สัมผัสกับคอของน้องเค้าตอนใส่สร้อยแล้วเราก็จะ...
ผมว่าผมเข้าไปทำธุระในห้องน้ำก่อนดีกว่าแหะๆ มันชักจะเกินไปใหญ่แล้วนะผมนี่อะไรๆก็จิ้นถึงน้องเค้าแบบนั้นอย่างเดียวเลยไม่ไหวเลยผมนี่ แล้วผมก็ไม่ได้เจอน้องแยมอีกเลยเพราะมัววุ่นกับการทำของขวัญ

วันที่ผมบอกรัก

และแล้ววันนั้นก็มาถึงน้าพิณกับน้าขลุ่ยถึงกับเปิดบ้านจัดงานวันเกิดให้น้องแยมเลยทีเดียวฉลองให้กับความสำเร็จในการสอบเข้าแล้วก็วันเกิดไปพร้อมๆกันเลย เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานเพื่อนน้องแย้มมากันหลายคนศัตรูหัวใจผมเยอะไปหมดกันไม่หวาดไม่ไหว ผมสังเกตได้ว่าน้องแยมมองมาที่ผมตลอดเวลา 555+ เพราะว่าผมยังไม่ได้ให้ของขวัญน้องแยมนะสิทั้งๆที่คนที่มางานเค้าก็ให้กันหมดแล้ว รอให้งานนี่เลิกก่อนเถอะแล้วผมจะบอกในสิ่งที่คิดออกไปให้หมดเลย นะน้องแยม...
“พี่โยครับ..ทำไมไม่มีของขวัญให้แยมอ่ะ..พี่ลืมวันเกิดแยมเหรอ”หลังจากงานเลิกผมก็ช่วยเก็บของอยู่ที่บ้านน้องแยม อยู่ๆน้องเค้าก็พูดออกมาเสียงสั่นๆ เหมือนคนจะร้องไห้ ในแววตาน้องเค้ามีความน้อยใจกับการตัดพ้อต่อว่าปะปนกันเต็มไปหมด เอาล่ะมันถึงเวลานี้แล้ว
“นี่ครับ ของขวัญน้องแยมลองเปิดดูสิครับ”ผมยื่นกล่องของขวัญให้ข้างในเป็นสร้อยเงินรูปใบหน้าโคนัน ซึ่งผมให้คนออกแบบให้แบบนี้ เพื่อน้องแยมที่รักของผม
“เปิดล็อคสิครับ พี่สลักชื่อเราสองคนไว้ด้วยนะ น้องแยมใส่ติดตัวตลอดนะครับไม่ใช่รูปหัวใจแต่ถ้าเปิดข้างในออกจะเจอหัวใจของพี่กับน้องแยมผูกกันไว้นะครับ ให้พี่ใส่สร้อยให้น้องแยมนะครับ”ผมบอกพร้อมหยิบสร้อยเส้นนั้นมาสวมที่คอน้องแยมแล้วดึงน้องเค้าเข้ามากอด รู้สึกถึงแรงสะอื้นจากอ้อมกอด
“แยม แยมนึกว่าพี่โยไม่สนใจแยม ไปกับสาวคนอื่นจนลืมวันเกิดแยม ทิ้งแยม พี่โยคนบ้า แยมกังวลขนาดไหน วันนี้แยมก็มองหาแต่พี่ มองแต่พี่ตลอดเลย”พอน้องแยมพูดจบก็ร้องไห้ใหญ่เลยผมปลอบได้พักใหญ่ถึงจะเงียบ
“พี่ก็ไม่เคยมีใครนะครับ ที่หายไปเพราะทำของขวัญให้แยมไงครับ แยมมองตาพี่นะครับ พี่รักแยมนะครับ รักมาตลอดตั้งแต่เห็นแยมครั้งแรกในโรงพยาบาล ให้โอกาสพี่ได้เป็นคนที่จะดูแลแยมตลอดไปนะครับ เป็นแฟนกับพี่นะน้องแยม”ผมบอกน้องแยมที่กำลังนิ่งอึ้งเพราะคำพูดของผม
“พี่โยเวอร์ จะรักแยมตั้งแต่แรกเลยเกิดรึไง “แล้วน้องแยมก็ยิ้มหวานให้ผมเคลิ้มครับเคลื้มผมเลยจัดการดึงน้องแยมที่น่ารักมาจูบหวานๆฉลองการตกลงเป็นแฟนซะเลย เฮ้อ ปีนี้น้องแยมก็ 15 ปีแล้วและกางเกงขาสั้นผมก็คงไม่ให้น้องแยมใส่ออกนอกห้องมาโชว์คนอื่นอีกแน่ ดังนั้นผมจึงขอปิดฉากความรักแบบโชตะค่อนของผมแต่เพียงเท่านี้นะครับ รักทุกคนนะครับแต่รักน้องแยมที่สุดนะครับ น้องแยมที่รักของพี่โย.....
.....END.....

[bakanishi1]

อ๊าคคคค

เรื่องนี้สั้นได้ใจจริง ๆ เลยนะเนี้ย

มีตอนพิเศษด้วยหรือเปล่าอะ

[AGELA]

มาในแนวรักใสๆ พี่โยกินเด็ก

[♠DekDoy♠]

หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Phing]

รักยาวนานเลย
พี่โยกินเด็ก
อิอิอิ


 

[anajulia]

อิอิ รักเด็กนิ

[som]

รักเด็กเพราะเด็กน่ารัก  อิอิอิ

[N.T.❁]

น่ารักมากๆ อิอิ
อยากอ่านตอนพิเศษอ่าค่ะ ><

[MM.Dog]

เรื่องราวใส ๆ น่ารักดีค่ะ   

[NUKWUN]

ชอบเเฮะน่ารักดี เหมือนจะใสเเต่ความคิดของโยนี่ไม่ค่อยใสนะ
ติดหื่นๆด้วยซ้ำ 555

[fuku]

อภิมหาสโตรกเกอร์......

สิบห้าปี..นับถือมากค่ะ XD

[eastwind]

น่ารักดีอ่า  แต่ไม่มีตอนรับประทานจริงๆเหรอคะ (คนอ่านแอบหื่นอ่ะ)

[หนูจะเอ้า]

 






นิยาย ช-ญ หรองับ



 

[yongkie]

อ๊ากกก น่ารักมากๆๆๆๆ
แต่กินเด็กของจริง
แอบปิ๊งตั้งแต่แรกเกิดด
555555555555555

ว่าแต่น้องแยมก็แอบอ่อยเงียบๆนะเนี่ยย
5555555555555555555

[kiyomaro]

น่ารัก ๆๆๆๆๆๆๆ


อ่านไปเขิลไปเลยเนี่ย

[ZAIRYLA_MAY]

..


๕๕
มีตอนพิเศษด้วยนะ??
นะ นะ น้ าาาาา


นึกวะว่าสงสารเด็กตาดำๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 จัดไปจ้า หวานซะขนาดนี้ อ่านแล้วจะเป็นลม
ชอบประโยคนึงอ่ะที่ว่า ชอบแยมตั้งแต่เกิดเลยรึไง 555+
แล้วจะรออ่านอะไรน่ารักๆแบบนี้น๊า

[panari]

น่าจะมีตอนพิเศษอีกอ่า >..<  ชอบพี่โย รักน้องแยม อิอิ

[BeeRY]

พี่โยสุดยอดอ่ะ รักมาสิบห้าปี 
น่ารักมากค่ะ คุณแม่ก็เป็นใจ อิอิ
+1 ขอบคุณค่ะ เขียนอีกน้า จะรออ่าน

[Mercy]

น่าเขียนเป็นเรื่องยาวนะคะ...น่ารักมากๆๆๆ


น้องแยมน่ารักอะ...

[mole eye man]

ถ้าตั้งแต่เกิดนี่  ผมว่ายิ่งกว่าโชตะแล้วล่ะครับ....  - -!

[cartoons]

หุหุ  เป็นตาน่าฮัก



ฮุฮุ

[dahlia]

พี่โย กับ น้องแยม น่ารักอะ อยากอ่านแบบนี้อีกนะ

[jincool]

หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไป  อะไรจะขนาดนั้นเนี้ย

[Ishuka]

สั้น แต่หวานได้อีกนะเนี่ย

โอ้ววว อิจฉามั่ก อยากจิกินเด็กบ้าง เอิ้กกกกกกก 

[Me_kame_nishi]

อิจฉาวุ้ยๆ อยากกินบ้างอะเด็ก อิอิ หวานซะ น่ารักจังรอได้ตั้งนาน แต่เด็ก 15 เองน่ะ ระวังๆ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

กินเด็กกกกกกกก

กินด้วยคนนนนนนนนนนนน

[mixmix]

กรี๊ดดดดดดดดด ถูกใจใช่เลย

ขอเป็นโชตะค่อนด้วยคนได้มั้ยเนี่ย ฮิฮิฮิ