สวัสดีครับ
ตามสัญญา
ตอนสุดท้ายของภาคนี้ครับ
=========================================================
น้ำผึ่งที่มากมายนั้นหวานหอม ความรู้สึกหรรษากับสัมผัสต่างๆที่เกิดขึ้นเริ่มพวยพุ่งขึ้น ก่อนอารมณ์จะสะดุด เมื่อมาร์คัสเริ่มสอดแกนกายอันใหญ่โตเข้ามาที่บั้นท้ายตัวน้องกาล คนน่ารักถึงกับหลับตาแน่น
“อา...ซี๊ดดดดด...” เสียงคนรักครางออกมาอย่างสุดกลั้น ส่วนมาร์คัสเมื่อดันแกนร้อนเข้าไปจนสุดแล้วยังไม่ขยับเพื่อให้คนรักปรับร่างกายให้พร้อมเสียก่อน
“พร้อมแล้วบอกพี่นะ...โอ๊ะๆๆๆ....อย่าขมิบซิครับคนดี...เดี๋ยวพี่ทนไม่ไหวนะครับ...” มาร์คัสก้มลงไปจูบแผ่นหลังเปลือยที่มีน้ำผึ้งแสนชุ่มฉ่ำ ลากลิ้นโลมเลียไปมาอย่างสนุก ส่วนไคร์นก็ลูบกลุ่มผมสีแดงของน้องกาลเพื่อให้คนรักรังแกตนเองต่อ
“อย่าพึ่งหยุดซิ...รังแกผมต่อซิครับน้องกาล...อา....นั่นและครับ...อา...สุดยอด...” ไคร์นมองทุกการกระทำของคนน่ารักที่กำลังใช้แส้อันแสนนุ่มลื่นสีชมพูตวัดไปมาบนแกนแกร่งของเขา
“อา...ไอ้...ไอ้หมีลามก...มึงเริ่มเลยเถอะ...น้องกาลไม่ว่างตอบมึงแล้วหละ...อา...อย่างนั้นแหละที่รัก...อา...รังแกพี่แรงๆเลยนะครับ....” ไคร์นถึงกับต้องแหงนศีรษะไปด้านหลัง อ้าปากค้างส่งเสียงครางออกมา เพราะเพลงชิวหาแสนร้อนแรงของน้องกาลคนน่ารักที่ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากไหน ส่วนมาร์คัสก็เริ่มขยับเอวเป็นจังหวะช้าๆแต่สม่ำเสมอเพื่อสร้างความหรรษาแก่ตนและคนรัก
บทรักของทั้งสามไม่รีบร้อน แสงแดดอ่อนๆใต้เงาไม้สร้างบรรยากาศให้สบายตัว ลมพัดเอื่อยๆ พลิ้วไหวไปตามยอดหญ้า เป็นธรรมชาติที่ไร้การปรุงแต่ง เหมือนความรักของทั้งสาม ไม่เสแสร้ง แกล้งทำ แต่กลับพร้อมจะมอบความสุขให้แก่คนที่ตนเองรักและรักตน
“หวาน...น้ำผึ้งหวานจัง...มีช็อกโกแล๊ตไหมอะ...” น้องกาลส่งสายตาออดอ้อนไปยังไคร์น ถามหาของที่ตนต้องการและดูเหมือนว่า ต้องได้เดี๋ยวนี้เสียด้วย
ไคร์นจึงส่งเหยือกช็อกโกแล๊ตฟองดูที่ยังอุ่นๆให้คนน่ารักของเขาค่อยๆเทลงที่แกนแกร่งคนหมดเหยือก น้องกาลค่อยๆเลียริมฝีปากก่อนจะตวัดลิ้นไปตามช็อกโกแล๊ตที่ตนเทไว้ ลิ้นนุ่มโลมเลียไปเรื่อยๆจากยอดสู่โคนแล้วกลับไปที่ยอดแกนของไคร์น ส่วนมาคัสเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วยิ่งขึ้น จนตัวคนน่ารักโยกตามแรงของเขาไปมา
“ที่รัก...จะอยู่กับพวกเรา...ไปตลอด...ตราบที่ชีวิตนี้จะมีได้...ได้ไหมครับ...” มาร์คัสเอ่ยถามขึ้นมา กาลจึงละปากออกมาหันไปตอบคนรัก
“ก็...ได้เลยนะครับพี่มาร์ค...อา....แล้วต้องทำ...ยังไงหละ...อา...ซี๊ดดดด...อา...พี่มาร์ค...ห...หยุด...หยุดก่อนซิ...พี่...หยุดก่อนซิ...” มาร์คัสจึงหยุดและถอดถอนแกนร้อนอย่างอดกลั้นพร้อมกับนั่งลงเพื่ออธิบายให้คนรักฟัง
“ขั้นตอนมันง่ายๆนะที่รัก...แค่น้องกาลต้องเป็นคนชักนำเจ้านี่...” มาร์คัสชี้ไปที่แกนร้อนที่ยังตั้งชูชันของตน และชี้ไปทางของไคร์นด้วย “และเจ้านั่น...เข้าสู่ร่างกายของน้อง...” น้องกาลเริ่มตาโตปากค้าง
“หา...สองอันเลยเหรอ...โห...แล้วมันจะเข้าได้ไหมเนี่ย...” น้องกาลเริ่มหน้าแดงเพราะมันเป็นท่าที่...ไคร์นเลยต้องพูดต่อ
“ยังไม่จบนะครับ...เราต้องเอาสัญลักษณ์เนื้อคู่มาประกบกันด้วย...จากนั้นน้องกาลก็จะมีเขี้ยวงอกออกมา...” คราวนี้กาลหันไปทำตาโตใส่ไคร์นแทน
“ต้องมีเขี้ยวงอกยาวด้วย...แล้วมันเอาไว้ทำไมหละ” มาร์คัสจึงต้องบอกส่วนที่เหลือให้ฟัง
“ที่รักก็ต้องดื่มเลือดของเราทั้งคู่ด้วยนะครับ...ทำได้ไหมหละคนดี...” มาร์คัสพูดไปยิ้มไป
“โห...สองอัน...เขี้ยวยาว...เลือด...นี่ผมจะต้องกลายเป็นพวกแวมไพท์เหมือนในหนังเหรอไงกันเนี่ย...” ไคร์นหัวเราะกับปฏิกิริยาของน้องกาล แต่ก็ต้องรีบแก้ความคิดที่น่ากลัวของน้องกาลใหม่ ไม่งั้นอดต่อแน่ๆๆ
“คือมันเป็นอย่างงี้นะครับ...เราต้องผสมเลือดของเราเข้าไปในตัวน้องกาลด้วย ไม่งั้นถึงเราจะรักกันแต่อายุของน้องกาลสั้นกว่าเราสองตัวมาก วิธีนี้จะทำให้น้องกาลมีอายุยืนเท่าพวกเราสองตัวด้วยไงหละ” ไคร์นอธิบายให้คนรักฟังแต่น้องกาลก็ยังทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“แล้วที่ต้องเอาสัญลักษณ์ประกบกันหละ” มาร์คัสเป็นคนอธิบายต่อ
“วิธีนี้เป็นการให้สัตย์สาบานว่าจะครองคู่กันไปจนวันตายไงหละ และที่สำคัญคือ...ถ้าใครตายอีกคนก็จะตายไปด้วยกันไงครับ...ข้อนี้ที่รักจะทำหรือไม่ทำก็ได้นะ พี่ไม่ห้าม...” มาร์คัสส่งสายตาอ้อนวอนมาให้แทนคำขอร้อง
“แหม...รักกันจนวันตายเหรอ...อืมม...ก็คงจะเป็นแบบว่า รักกันคู่กันจนกว่าความตายจะแยกจากกันนี่...มันก็...ฟังดูโรแมนติกค์ดีเหลือเกินนะ” น้องกาลพูดไปมองหน้ามาร์คัสกับไคร์นไปมา
“แต่มันก็ศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะครับ น้องกาล พี่ก็ไม่ห้ามเหมือนกันหรอก...” ไคร์นพูดอย่างจริงจัง เขาคิดตลอดเลย ถ้าทำแบบนั้นแล้ว ถ้าตัวเองเกิดพลาดตายเสียก่อน น้องกาลก็ยังอยู่กับมาร์คัสต่อไปได้
“หยุดเลย...กาลจะทำทั้งหมดแหละ...กาลรักทั้งพี่มาร์คและพี่ไคร์นมากนะ...ความตายก็ความตายซิ เกิดมาครั้งเดียว ตายครั้งเดียว แล้วกาลก็คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้แน่ถ้ากาลต้องขาดพี่ทั้งสองคนไป กาลเลือกที่จะตายพร้อมพี่ดีกว่า...” น้ำตาของมาร์คัสและไคร์นไหลออกมาด้วยความตื้นตันใจที่คนรักของตน ยอมที่จะผูกพันสายใยแห่งชีวิตเข้าด้วยกัน
“พี่รักนายนะ กาล เราจะไม่มีวันพรากจากกันอีกแล้วนะ” มาร์คัสสวมกอดน้องกาลด้านหน้า หอมกลุ่มผมสีแดงไปมาไม่รู้เบื่อ
“พี่ก็จะอยู่เคียงข้างนายตลอดไปนะครับ น้องกาล” ไคร์นโอบกอดน้องกาลทางด้านหลัง
“ครับพี่มาร์คพี่ไคร์น” ทั้งสามกอดกันใต้เงาไม้และแสงแดดอ่อนๆ สายลมพัดพาให้ชีวิตทั้งสามมีความสุข เย็นสบาย กาลที่อยู่ตรงกลางอ้อมกอดอันแข็งแกร่งของสองหมีจึงเอ่ยปากถามขึ้นมา
“เออ...แล้ว...แล้วเราต้องเริ่มกันตอนพระจันทร์เต็มดวงด้วยหรือเปล่าอะ...”
.
.
.
.
“ตอนนี้เลย (x2)”
จบภาคหนึ่งบริบูรณ์
=======================================================
แถม
“เฮ้ย...ไอ้หมีหื่น แกยังมีช็อกโกแล๊ตอีกไหมวะ??”
“มีอีกเหยือก เอาป่าว แลกกะน้ำผึ้งแก”
“เอาดิ น้ำผึ้งนิวซีแลนด์เลยนะเหยือกนี้หนะ”
“ของข้าเอามาจากฝรั่งเศสเลยนะเฟ้ย เนี่ยนมากเลย หวานน้อยกำลังดี”
“แล้วใส่นมด้วยป่าววะ??”
“พี่มาร์คพี่ไคร์นจะได้ทำไหมเนี่ย วันนี้”
“จ้าๆ มาแล้วจ้า...”
===========================================================
และแล้วก็จบซักที่กับภาคนี้
ยังไงก็ติชมกันได้นะครับ
และก็ต้องขอโทษจริงๆครับที่ไม่ได้เขียนต่อซะนานเลย
ยังไงภาคสองก็จะพยายามไม่ให้ช้าแล้วนะครับ
ขอบคุณมากเลยนะครับที่ยังติดตามกันอยู่
แล้วพบกันใหม่นะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
