หัวข้อ: ◯ เซ็ตรัก ส่งฝัน ◯ [รักวุ่นๆ ในวงการวอลเลย์บอลชาย] ◯◯◯◯◯◯◯◯◯◯◯◯

[crazydoii]

การทำอย่างนึงลับหลังอีกคน คนโดนมันเจ็บนะครับ ถึงแม้จะไปบอกตรงๆแต่สัณชาตญาณก็บอกอยู่แล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ,,

[farhhhh]

ไท้ยังเจ็บได้กว่านี้อีกหรอ แค่นี้ก็สงสารน้องจะแย่
 
ไม่อยากให้น้องระแวงก็เลิกๆ ไอสัญญาบ้าๆ นั่นไปสิ บอกน้องไปสิ กับอีแค่สัญญาเห็นแก่ตัวแบบนั้น อาจจะดูไม่ดีที่ผิดสัญญา แต่ก็เลือกเอาละกันระหว่างเสียไท้กับเสียจีน(ที่นิสัยไม่ดี) ทีกับฟางยังหักหลังได้ ทำไมกับจีนทำไม่ได้ล่ะเปา

โกรธเปาว้อยยยยยยยย
 

[yowyow]

 

[inxsara]

EP 22 | ผิดแผน

ช่วงพักซ้อม นักกีฬาแยกย้ายกันไปนั่งตามจุดต่างๆ บางส่วนก็ขอตัวไปห้องน้ำ หนึ่งในนั้นก็คือตาต้า หลังจากโค้ชกิตติสั่งหยุดพัก เขาก็รีบเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือ ก่อนแจ้นไปเข้าห้องน้ำนอกห้องซ้อม เขามักอาศัยช่วงเวลาสั้นๆ นี้เช็คข่าวในเฟสบุ๊คหรือไม่ก็ทวิตเตอร์

ระหว่างนั่งทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ตาต้าก็เลื่อนดูข่าวไปเรื่อยๆ พลันก็มาสะดุดกับโพสต์คลิปเด็ดจากกลุ่มลับเกย์ที่เขาเป็นสมาชิกอยู่ ปกติกลุ่มนี้มักจะหาคลิปอย่างว่ามาโพสต์อยู่เรื่อยๆ เขาไม่ค่อยเข้าดูช่วงกลางวันเท่าไหร่เพราะไม่สะดวก แต่พาดหัวของโพสต์ทำให้เขาอยากรู้ไม่น้อย

"หลุด! หนุ่มวอลเลย์บอลหน้าตี๋กับหนุ่ม ม. ดัง"

แค่เห็นหัวข้อตาต้าก็รีบกดเข้าไปดูทันที คลิปนั้นแชร์มาจากทวิตเตอร์ มีความยาวประมาณครึ่งนาที เมื่อกดเล่นคลิป เขาก็เห็นชายหนุ่มผิวขาวนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง มีชายหนุ่มอีกคนก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงหว่างขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังทำรักด้วยปากให้อีกฝ่าย เมื่อเห็นหน้าหนุ่มตี๋ชัดๆ ตาต้าก็พบว่าหนุ่มที่นอนหน้าเหยเกคนนั้นก็คือ...

ไท้!

ตาต้าเบิกตาโตด้วยความตกใจ หรือว่าเขาจะตาฝาดไปกันแน่ เขาจึงกดเล่นซ้ำอีกหลายรอบ จนแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาดอย่างแน่นอน ตาต้าจึงแชร์ลิงค์นั้นส่งให้ถา รัก อ้าย ป้อมและโจ ทั้งหมดนี้อยู่ในก๊วนเดียวกัน ไม่ค่อยชอบไท้กันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"พวกมึงดูนี่ กูได้ของเด็ดแล้วเว้ย"

ตาต้าพิมพ์ข้อความลงไปในไลน์กลุ่มนั้น เอาลิงค์ของคลิปมาแปะต่อท้ายด้วย ก่อนจะกดส่งด้วยอาการมือไม้สั่น พอส่งแล้วเขาก็รีบจัดการธุระส่วนตัวและออกมาจากห้องน้ำโดยเร็ว

เพื่อนอีกห้าคนเห็นตาต้าก็รีบวิ่งมาหา พอได้เห็นคลิปแล้วทุกคนก็ตกใจไม่น้อย แต่ลึกๆ ก็แอบดีใจ เพราะเหตุการณ์นี้น่าจะทำให้สภาพลูกรักสั่นคลอนไปบ้าง ทั้งหกคนจับกลุ่มซุบซิบคุยกันอย่างเมามัน ก่อนตกลงกันว่าจะให้ตาต้าเอาคลิปนี้ไปให้เปากับโค้ชกิตติดู

ก่อนโค้ชจะเรียกกลับเข้ามาซ้อมใหม่ ตาต้าก็อาสาเป็นตัวแทนของเพื่อนๆ เอาคลิปไปให้เปากับโค้ชดู ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือก็แอบส่งคลิปต่อให้เพื่อนๆ ในทีม รวมทั้งรุ่นพี่บางคนที่รู้จักด้วย ยกเว้นไท้คนเดียวเท่านั้น

"โค้ชครับ" ตาต้าส่งเสียงเรียกเมื่อมาถึง สีหน้าท่าทางของเขาดูกล้าๆ กลัวๆ และมีพิรุธ

"อ้าว ตาต้า ว่าไง" โค้ชกิตติหยุดพูดคุยกับเปาแล้วหันไปมอง แววตาแสดงความสงสัยทั้งสองคน

"ผมมีอะไรมาให้โค้ชสองคนดูครับ" ตาต้าบอก แววตาดูเป็นกังวล

"อะไร" เปาถามด้วยความอยากรู้

ตาต้ายื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้โค้ชกิตติ เขาเปิดหน้าทวิตเตอร์นั้นไว้แล้ว "ผมว่าตอนนี้ คลิปมันคงกระจายไปทั่วแล้วครับ"

ทั้งเปาและโค้ชกิตติต่างทำหน้าสงสัย โค้ชกิตติรับมือถือจากลูกศิษย์มาดู เขาอ่านข้อความที่ปรากฎในหน้านั้นพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น

"หลุด! หนุ่มวอลเลย์บอลหน้าตี๋กับหนุ่ม ม. ดัง ใครเหรอตาต้า"

"โค้ชลองเปิดคลิปดูสิครับ"

โค้ชกิตติจึงกดปุ่มเล่น เปาเข้ามายืนดูด้วย พอเห็นเหตุการณ์ในคลิปแล้ว ต่างคนต่างก็เบิกตากว้าง โดยเฉพาะเปา เขาแทบไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นเลย

"มีใครรู้เรื่องนี้หรือยัง" โค้ชกิตติถามเสียงสั่น สีหน้ากังวลอย่างมาก

"ก็...น่าจะรู้กันเกือบหมดแล้วมั้งครับ" ตาต้าตอบเสียงอ่อยๆ

"ฉิบหายละ" โค้ชกิตติสบถ

ส่วนเปา ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร หลังจากตกใจแล้วเขาก็เงียบ สายตาคอยจ้องมองไปยังไท้ซึ่งกำลังคุยเล่นกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว แววตาผิดหวังของเปาฉายชัดขึ้น แต่คงไม่มีใครรู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกผิดหวังถึงขนาดนั้น ไม่นานเขาก็เดินดุ่มๆ ออกไปจากห้องซ้อมโดยไม่พูดไม่จาใดๆ โค้ชกิตติเรียกไว้ก็ไม่ทัน

"ส่งลิงค์มาให้โค้ช แล้วก็เรียกทุกคนมารวมตัวกัน" โค้ชกิตติบอกตาต้า ก่อนที่เขาจะเดินมายืนข้างสนามและตะโกนบอกทุกคนให้มาหา ส่วนตาต้าก็วิ่งไปตามเพื่อนๆ ของตัวเองมารวมตัวด้วย

นักกีฬาบางส่วนเห็นคลิปแล้ว แต่บางส่วนก็ยังไม่เห็น กระนั้นทุกคนก็สงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติจากสีหน้าท่าทางของโค้ช ต่างคนจึงต่างหันไปซุบซิบถามกันเอง คนที่รู้แล้วยังไม่มีใครกล้าให้ข้อมูลในระหว่างนี้ แต่เป็นที่น่าสังเกตว่าหลายคนคอยมองไปที่ไท้บ่อยๆ

เมื่อนักกีฬาทั้งหมดมาพร้อม โค้ชกิตติจึงเกริ่นเสียงเข้ม "ตอนนี้ มีเรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นในวงการวอลเลย์บอลชายของเรา ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะถ้าสมาคมรู้เรื่องนี้เข้า โดยเฉพาะ...คนที่ทำ" โค้ชกิตติเว้นจังหวะ สายตาเขามาหยุดอยู่ที่ไท้ คนถูกมองจึงรู้สึกแปลกๆ

"ยังไงๆ ผมก็ขอความร่วมมือจากทุกคนด้วยว่าอย่าเผยแพร่ต่อ ถึงมันจะหยุดไม่ได้ก็ตาม เรื่องนี้...ถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรงมาก เพราะสร้างความเสื่อมเสียให้กับสมาคมแล้วก็ทีมของพวกเรา เอาเป็นว่า...วันนี้ โค้ชขอพักการซ้อมเอาไว้ก่อนไว้แค่นี้ก่อนละกัน พรุ่งนี้เรามาเจอกันอีกที" โค้ชกิตติกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนมาหยุดที่ไท้อีกครั้ง "ส่วนไท้ โค้ชขอคุยด้วยหน่อย"

แม้ยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร ไท้ก็เสียวสันหลังวาบ ท่าทางของโค้ชกิตติบ่งบอกว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่

"ครับโค้ช" ไท้รับคำ

"ดีมาก เอาล่ะ ขอให้ทุกคนรีบเก็บของแล้วออกไปจากห้องนี้เร็วที่สุด"

นักกีฬาทุกคนขานรับ ก่อนรีบเดินไปเก็บข้าวของของตนเองออกไปจากห้องซ้อมโดยเร็วตามที่โค้ชบอก แม้จะรีบแค่ไหนแต่ก็ได้ยินเสียงซุบซิบเซ็งแซ่ บางคนก็เห็นใจ บางคนก็บอกไม่ถูกว่าเห็นใจหรือเปล่า

ไท้เดินตามโค้ชกิตติและทีมสต๊าฟโค้ชออกไปอย่างงงๆ ในขณะเดียวกันก็ชักรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลมากขึ้นทุกทีๆ จนกระทั่งมาถึงห้องประชุมเล็ก โค้ชกิตติก็เชื้อเชิญให้เขานั่งลง

"นั่งสิไท้"

"ครับ" ไท้เลื่อนเก้าอี้และนั่งลงไป เห็นท่าทางของโค้ชและสต๊าฟโค้ชอีกสองคนแล้วก็ยิ่งใจคอไม่ดี

"มีอะไรหรือเปล่าครับโค้ช" ไท้ถามอย่างหวั่นใจ

"ดูเอาเองก่อนละกัน แล้วช่วยอธิบายโค้ชด้วยว่ามันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง" โค้ชกิตติบอกพลางส่งมือถือของตนเองให้ไท้

ไท้รับมือถือมาจากโค้ช แค่เห็นข้อความเขาก็แทบทรุดลงกับพื้น น้ำลายเหนียวจนแทบกลืนไม่ลง มือเท้าเย็นขึ้นมาทันที

"เปิดดูสิ" โค้ชกิตติสั่ง

ไท้หันไปมองทุกคนด้วยสีหน้าหวาดวั่น ก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มเล่น ดูไปได้ไม่ถึงสามวินาทีเขาก็รีบกดหยุด แม้ไม่ต้องดูจนจบเขาก็รู้ว่ามันคืออะไร

"เรื่องส่วนตัวของนักกีฬา โค้ชก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ แต่จะทำอะไรก็ควรจะคิดให้ดีๆ ก่อน" โค้ชกิตติต่อว่าเสียงเข้ม

ไท้หน้าซีด มือไม้และปากสั่น สีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ เมื่อกี้เปาเดินหนีออกไปจากห้องซ้อมโดยไม่พูดไม่จา แสดงว่าเปาน่าจะเห็นคลิปนี้แล้วแน่ๆ

"เอ้า เมื่อไหร่จะอธิบาย ถ้ามีอะไรพอช่วยได้โค้ชก็จะช่วย ก่อนที่เรื่องมันจะถึงสมาคม" โค้ชกิตติเร่ง

"ผมไม่ได้ปล่อยคลิปนี้ครับโค้ช" ไท้พูดอย่างยากเย็น

"งั้นก็แสดงว่ายอมรับว่าไท้คือคนในคลิปนี้"

"ครับ" ไท้พยักหน้า

"แล้วใครปล่อย"

"ผมไม่รู้ครับโค้ช"

"แฟนไท้เป็นคนปล่อยหรือเปล่า"

"เขาไม่ใช่แฟนผมครับ"

"อ้าว แล้วเขาเป็นใคร" โค้ชกิตติทำหน้าฉงน

"เป็นคนรู้จักกันครับ เขาเป็นนักข่าว เคยมาสัมภาษณ์ผม หลังจากนั้น...เขาก็ชวนผมคุยทางไลน์ ก็เลยเริ่มสนิทกัน เมื่อวานก่อน เขานัดผมไปดูหนัง เขาบอกว่ามีตั๋วฟรี ผมก็เลยไปด้วย ดูหนังเสร็จ เขาก็ชวนผมไปที่คอนโด แล้ว..." ไท้ไม่เล่าต่อ เพราะคิดว่าทุกคนน่าจะเดาเหตุการณ์ที่เหลือได้

โค้ชกิตติถอนหายใจอย่างหนักใจ "ทำไมถึงได้ไว้ใจคนง่ายอย่างนี้ล่ะไท้ คนสมัยนี้...มันไว้ใจกันได้ที่ไหน เรื่องนี้ร้ายแรงมากนะ โค้ชว่าไท้ต้องทำใจแล้วล่ะ เพราะสมาคม...ลงโทษหนักแน่ อาจจะถึงขั้น..." โค้ชกิตติละไว้ในฐานที่เข้าใจ

"ขนาดนั้นเลยเหรอครับโค้ช" ไท้หน้าเสีย ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวกำลังจะดับอนาคตและความฝันของเขาไปเสียแล้ว

"โค้ชก็หวังว่ามันจะไม่ถึงขนาดนั้น โค้ชบอกตรงๆ นะ โค้ชคงจะเสียดายมากๆ ถ้าสมาคมไล่ไท้ออกจากทีม เพระว่าไท้เป็นคนตั้งใจ มีความสามารถ ฝีมือดี ยังไปได้อีกไกล โค้ชไม่อยากให้จบอนาคตแค่ตรงนี้" สีหน้าของโค้ชกิตติแสดงความเห็นใจ

"ไท้เต็มใจ หรือว่า...ถูกบังคับ" ผู้ช่วยโค้ชธีรเทพเอ่ยถามบ้าง

"ผม..." ไท้ลังเล

"เต็มใจเหรอ แล้วรู้ไหมว่าเขาแอบถ่ายคลิป"

"ผมไม่รู้ครับ"

"เขาให้ไท้ดื่มอะไรไหม"

"ก็แค่ดื่มน้ำผลไม้ครับ"

"ดื่มแล้ว...ก็มีอะไรกันเลยเหรอ"

ไท้อึกอัก แต่ไม่นานก็พยักหน้ายอมรับ "ครับ"

"โค้ชว่าไท้ต้องโดนวางยาแน่ๆ ถึงไท้จะยังเด็ก อยากรู้อยากลอง แต่โค้ชไม่เชื่อว่าไท้จะเหลวใหลถึงขนาดนั้นหรอก"

คำพูดของผู้ช่วยโค้ชธีรเทพฟังดูมีน้ำหนักไม่น้อย ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง สมาคมก็อาจไม่ลงโทษไท้หนักถึงขั้นให้ออกจากทีม

"เอาอย่างนี้ละกัน พวกคุณพาไท้ไปตรวจหาสารตกค้างที่โรงพยาบาล เดี๋ยวบ่ายนี้ผมจะเข้าสมาคมไปคุยเรื่องนี้เอง" โค้ชกิตติสั่ง

"แต่มันผ่านมาหลายวันแล้ว ผมไม่แน่ใจใจว่าสารพวกนั้นมันจะเหลืออยู่หรือเปล่า" โค้ชผู้ช่วยธีรเทพแย้ง

"ไปตรวจก่อน" โค้ชกิตติยืนยันเสียงเข้ม

อากาศยามบ่ายร้อนเปรี้ยง เมื่อมองไปข้างหน้าก็เห็นแต่เปลวแดด แค่เห็นก็นึกกลัวในความร้อนระอุของมันแล้ว ใครๆ จึงไม่อยากออกมาสัมผัสความร้อนของดวงอาทิตย์ในช่วงเวลานี้ แต่ไม่ใช่สำหรับเขา เพราะสิ่งที่อยู่ในใจของเขาร้อนเสียยิ่งกว่าเปลวแดดหลายร้อยเท่า เมื่อลงจากรถได้แล้วเขาก็เดินดุ่มๆ เข้าไปยังบริเวณคณะนิเทศศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง คนที่เขาต้องการเจอคือน้องนักศึกษาปีสี่ และเขาจะไม่ยอมเจอวันอื่น เวลาอื่น เขาต้องเจอวันนี้และตอนนี้เท่านั้น

หลังจากสอบถามนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมา เขาก็ได้ความว่าคนที่ต้องการเจออยู่ที่ไหน เมื่อตามไปจนเจอเจ้าตัวกำลังเดินไปที่ไหนสักแห่งกับเพื่อนๆ เขาก็ตรงปรี่เข้าไปหา

ผัวะ!

เขากระชากคอเสื้อและต่อยผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นโดยไม่รีรอ จากนั้นก็ซ้ำด้วยการถีบจนร่างเขาร่วงไปกองก้นจำเบ้ากับพื้น

"ไอ้เหี้ยเกม มึงทำอย่างงี้ทำไม! หา!" เขาชี้หน้าคนที่กำลังเอามือลูบๆ ที่ปาก ก่อนจะหันไปตวาดเพื่อนๆ ของเกมและคนอื่นๆ ที่เห็นเหตุการณ์ "พวกมึงไม่ต้องมายุ่ง!"

"อะไรครับพี่จีน พี่จีนมาต่อยผมทำไม" เกมตื่นตระหนก เขาพยายามจะยันกายลุกขึ้น

จีนถลาลงไปหาและกระชากคอเสื้ออีกครั้ง เงื้อหมัดหมายจะซัดให้อีกสักเปรี้ยง เขาตะคอกใส่อย่างโกรธจัด "มึงไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไอ้สัตว์เอ้ย กูอยากจะฆ่ามึงจริงๆ!"

เกมทั้งงงและตกใจไปพร้อมๆ กัน เขาพยายามนึกว่าตัวเองไปทำอะไรให้จีนไม่พอใจหรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก เมื่ออีกฝ่ายงงขนาดนั้น จีนก็ไม่รีรอที่จะบอกเหตุผล

"ก็เรื่องไท้ไง มึงทำอะไรกับไท้! มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้" จีนกระชากคอเสื้อแน่นขึ้น เขากัดฟันจนกรามปูดโปน

คราวนี้เกมหน้าสลด เพราะจะอ้างว่าไม่รู้เรื่องจีนคงไม่เชื่อแน่ แต่พอเขาอ้าปากจะพูดจีนก็ตะคอกใส่อีก

"ทำไมมึงต้องทำขนาดนี้! มึงจะให้น้องเขาเสียอนาคตเลยหรือไง!"

"ผมไม่ได้ตั้งใจน่ะพี่ ผม..."

"มึงไม่ต้องมาพูด ไอ้สัตว์! แล้วมึงเสือกปล่อยคลิปออกมาทำห่าอะไรของมึง! มึงปล่อยออกมาทำไม! หา!"

"ผมไม่ได้ปล่อย เพื่อนผมมันปล่อย" เกมสารภาพ

"แล้วเพื่อนมึงมีคลิปได้ยังไง!"

"ผมก็แค่ส่งให้มันดูเล่นๆ ไม่คิดว่ามันจะ..."

"ไอ้เหี้ย!"

สิ้นคำ จีนก็ซัดหมัดลงไปอีกรอบ เพื่อนๆ ของเกมที่ยืนดูอยู่คงได้สติ จึงพากันเข้ามาห้ามและจับสองคนแยกกัน จีนพยายามจะกระโจนเข้าไปทำร้ายอีกฝ่าย แต่เพื่อนๆ ของเกมก็จับล็อคตัวไว้แน่น

"มึงไปไกลๆ ตีนกูเลยนะมึง แล้วไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก ไอ้สัตว์!"

"เออ! มึงคิดว่ากูอยากเห็นหน้ามึงมากหรือไง ไอ้เหี้ย! คนเขาอุตส่าห์ช่วย แม่งเสือกไม่เห็นคุณค่า ถ้าไม่ใช่กู มึงคิดว่าใครเขาจะช่วยมึง ไอ้คนสำส่อนอย่างมึงน่ะ เขาเอือมกันหมดแล้ว มึงว่ากูเหี้ย แล้วมึงไม่เหี้ยกว่าเหรอ เพราะมึงเป็นคนวางแผนไม่ใช่เหรอ ไอ้ควาย!" เกมตะโกนด่าบ้าง เขาไม่เคยพูดจารุนแรงกับจีนมาก่อนเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก

จีนถึงกับสะอึก ที่จริงเขาจะโทษเกมคนเดียวก็คงไม่ได้ เพราะคนต้นคิดแผนนี้ทั้งหมดคือจีน ทุกอย่างเริ่มมาจากความแค้นส่วนตัวของเขา กระนั้นเขาก็ยังทำท่าทางฮึดฮัดและจะกระโจนเข้าใส่ จนกระทั่งเพื่อนๆ ลากเกมออกไปจากบริเวณนี้

จีนสะบัดตัวเองออกจากการเกาะกุม จากนั้นก็เดินดุ่มๆ ออกไป มีกระป๋องเครื่องดื่มชนิดหนึ่งหล่นอยู่ข้างทางเดิน เขาเตะมันกระเด็นออกไปเสียงดังจนคนหันมามอง แต่เขาก็หาได้สนใจไม่

เมื่อเข้ามาอยู่ในรถแล้ว จีนก็ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย เขาร้องไห้อย่างหนักและคร่ำครวญขอโทษคนที่ไม่รู้เรื่อง

"ไท้ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ ฮือ..."

จีนร้องไห้สะอึกสะอื้น นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่ทำจะบานปลายไปถึงขนาดนี้ เขาแค่ต้องการให้เกมวางยาไท้ พอไท้นอนหลับก็จับถอดเสื้อผ้าและนอนถ่ายรูปคู่กันกับเกม เมื่อได้รูปมาแล้วเขาก็จะส่งให้เปาดู เท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เปาเจ็บปวดได้แล้ว เขาแค่อยากเห็นเปาเจ็บปวดเท่านั้น แม้จะเทียบไม่ได้กับที่เขาเคยเจ็บปวดมาก่อนก็ตาม

แต่ไปๆ มาๆ เกมก็คิดไม่ซื่อ ถึงขนาดเอายาปลุกเซ็กซ์ให้ไท้กิน ซ้ำยังไม่รู้ว่าทำอะไรกันไปถึงไหน แผนที่วางไว้ก็เลยบานปลายจนควบคุมไม่ได้

วันนี้ พี่ชายที่เคยแสนดีก็กลับกลายเป็นผู้ร้ายไปเสียแล้ว ถ้าเกิดไท้หมดอนาคต ถูกสมาคมไล่ออกจากทีม ความฝันของเด็กหนุ่มที่ตั้งใจกับชีวิตคงพังทลาย จีนคงจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้อีกเลยในชาตินี้


TBC

[farhhhh]

..... พูดอะไรไม่ออกเลยค่ะตอนนี้
เปาไปคุยกับน้องก๊อนนนนนนนนนนน อย่าเพิ่งโกรธจนหน้ามืดตามัว ไปถามน้องก๊อนนนนนนนนน กลับม๊าาาาาาา
จีนแม่งงงงง บ้าเอ้ย แกทำร้ายไท้มากเกินไปแล้ว เราไม่ยอมจริงๆ ด้วย

ช่วงนี้มาสั้นมากเลยค่า แต่มาเร็วเราให้อภัย อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ ลุ้นมากๆ
เปาอย่าโกรธไท้เลยนะ เปาเป็น1 ในคนที่รู้จักไท้ที่สุดแล้วนะ ต้องรู้สิว่าน้องเป็นคนยังไง ฮือออ ไท้ของพี่ สู้ๆ นะหนู

[GuoJeng]

    จีนทำให้บานปลายแล้ว งานเข้าไท้จนได้ เห้อออ เกิดอะไรขึ้นในวันนั้น
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[broke-back]

ไหงเรื่องของเปากับจีน
แต่กลับไปตกหนักอยู่ที่ไท้คนเดียว

ไท้ไม่ได้ผิดอะไรเลย
แต่ถ้าจะผิด..ก็คงผิดที่ไปรู้จักกับสองคนนี้

ถ้าสามารถรู้เหตุการณ์ข้างหน้า
ไท้ไม่น่าจะไปรู้จักกับคนอย่างนี้เลย

เลวแมร่งงงทั้งสองคนนั่นล่ะ
ไอ่ผัวชื่อเปา ส่วนไอ่เมียชื่อจีน


ไม่น่าเลยไท้
ไม่น่าจะไปรู้จักมันเลยจริงๆ
 

[yowyow]

 

[crazydoii]

น่าสงสารไท้ เจอคนแบบนี้

จะแก้แค้นอะไรใคร ทำไมต้องใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือ

[inxsara]

EP 23 | หันหลัง

ไม่รู้ว่าคิดดีหรือเปล่า แต่หัวใจและสองเท้าก็พามาหยุดยืนตรงนี้จนได้ แม้ท้องจะหิวเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลย ทว่าไม่สลักสำคัญเท่ากับความรู้สึกอยากพบใครสักคน

หลังจากไปคุยกับผู้ใหญ่ที่สมาคมมาแล้ว เขาก็เฝ้าโทรหาแต่คนๆ นี้ ขนาดว่ากลับไปที่หอพักนักกีฬา มีเพื่อนๆ หลายคนมาให้กำลังใจ แต่แทนที่เขาจะห่วงและสงสารตัวเอง ในใจกลับว้าวุ่นเฝ้าคิดถึงแต่ความรู้สึกของอีกคน

ความผิดพลาดครั้งนี้ คงจะทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจกันไปมากพอสมควร ที่จริงมันไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่เขาก็เสียรู้คนจนผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย เสียชื่อเสียงจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แถมยังโดนสมาคมลงโทษด้วยการตัดเงินเบี้ยเลี้ยงสองเดือน ห้ามให้สัมภาษณ์หรือออกสื่ออีกสองเดือน แถมยังให้งดแข่งขันในรายการต่างๆ อีกหนึ่งเดือน

ยืนรอไม่นาน โค้ชเด้งก็ออกมาเปิดประตูให้ สีหน้าดูเคร่งเครียดไม่น้อยทีเดียว

"เปาเขายังไม่กลับเลยไท้ โค้ชติดต่อไม่ได้เลย ไม่รู้ไปกินเหล้าอีกหรือเปล่า"

นั่นคือสิ่งแรกที่โค้ชเด้งบอกผู้มาเยือน ยิ่งทำให้ไท้รู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

"กินอะไรมาหรือยัง" โค้ชเด้งถามขณะพาไท้เดินเข้ามาในบ้าน วันนี้แปลกตรงที่ไม่มีเจ้าสองตัววิ่งมาส่งเสียงและคลอเคลียเหมือนเช่นเคย คงเป็นเพราะเจ้านายไม่อยู่นั่นเอง

"ยังครับ" ไท้ตอบเบาๆ น้ำเสียงฟังดูเศร้า ก่อนจะถึงประตู เขาก็ถาม "โค้ชครับ พี่เปาเขาจะเกลียดผมหรือเปล่า"

โค้ชเด้งหยุดชะงัก เมื่อเห็นแววตาเศร้าของเด็กหนุ่มรุ่นลูกก็นึกสงสาร เรื่องที่ถามนั้นคงเดาคำตอบได้ไม่ยาก ไท้อาจเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยเปิดใจเปาได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็อาจจะปิดใจเปาไปตลอด

"อย่าเพิ่งกังวลเลยไท้ เข้าบ้านก่อน"

"ครับ" ไท้รับคำ ก่อนเดินตามโค้ชเด้งเข้าไปในตัวบ้าน

บ้างหลังนี้หลังไม่เล็กไม่ใหญ่ มันดูเงียบเหงาไปบ้างเพราะมีคนอยู่กันแค่สองคน ยิ่งอีกคนหายไปก็ยิ่งดูเหงามากขึ้น เปียโนตัวนั้นก็เงียบเสียงสนิท บ้านนี้ทั้งบ้านแทบจะไร้อารมณ์และความเคลื่อนไหว

"ไท้กินข้าวก่อนละกัน เปาคงกลับดึกน่ะ เผลอๆ อาจจะไม่กลับด้วย อาจจะต้องให้เวลาเขาหน่อย รู้จักกับเขามาพักหนึ่งแล้ว ไท้คงรู้นะว่าโค้ชหมายถึงอะไร"

"ครับ" ไท้รับคำ ที่เขาเครียดก็เป็นเพราะรู้ว่าเปาเป็นคนแบบไหนนี่แหละ

"ส่วนเรื่องคลิป โค้ชว่าไท้ก็อยู่เงียบๆ อย่างที่สมาคมเขาแนะนำดีแล้ว เดี๋ยวมันก็เงียบไปเอง ต่อไปต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ ถ้าไม่แน่ใจอะไรก็ปรึกษาโค้ช ถือซะว่า...โค้ชเป็นญาติผู้ใหญ่ของไท้คนหนึ่งละกัน มีอะไรก็ปรึกษาได้ ไม่ต้องเกรงใจ โค้ชพาเรามาแล้ว ยังไงก็จะพาไปให้ถึงที่สุด อย่าให้ความผิดพลาดแค่นี้มาหยุดความฝันของเรานะไท้ แม้กระทั่งความรัก ก็อย่าให้มาหยุดความฝันของไท้ ทำตัวของเราให้มีคุณค่า แล้ววันหนึ่ง...คนดีๆ เขาก็จะมารักเราเอง"

คำพูดนั้นฟังดูหนักแน่น แถมสายตายังส่งพลังบวกมาให้จนรู้สึกได้ ที่จริงไท้เองก็เจ็บปวดกับเรื่องนี้มาก ต้องการกำลังใจจากคนที่รัก แต่เขาก็ยอมวางความเจ็บปวดของตัวเองเอาไว้ เพราะในหัวใจตอนนี้ ไท้เป็นห่วงอีกคนมากกว่า

"ครับโค้ช" ไท้รับคำสั้นๆ อีกครั้ง

... ... ...

เสียงเหมือนคนเล่นดนตรีดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง แรกๆ ฟังเหมือนอยู่ไกลมาก หรือไม่ก็อาจจะได้ยินจากความฝัน แต่เมื่อประสาทสัมผัสรับรู้ตื่นขึ้น เสียงนั้นก็ฟังดูเหมือนอยู่ไม่ไกลมาก เมื่อเงี่ยหูฟังดีๆ จึงรู้ว่าเป็นเสียงคนเล่นเปียโน เพียงเท่านั้นเขาก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

"พี่เปา!"

ไท้รีบลุกจากเตียง เขาเพิ่งหลับไปได้ไม่นานเพราะมัวแต่คอยเปากลับมา พอทนง่วงไม่ไหวก็เลยขึ้นมานอนก่อน แต่ก็หลับไม่สนิทนักเพราะจิตใจว้าวุ่นและฟุ้งซ่าน

เมื่อไท้ลงมาข้างล่าง ก็เห็นเพียงแสงไฟรางๆ จากภายนอกลอดเข้ามา เสียงคนเล่นเปียโนเพลงอิ่มอุ่นดังก้อง สำเนียงฟังเศร้าและจังหวะก็ช้าเนิบ บรรยากาศช่างเหมือนวันนั้นที่ไท้เจอเปาเป็นครั้งแรก เพราะเสียงเปียโนเศร้าสร้อยโหยหวนที่เองที่ทำให้ไท้ได้เจอกับชายผู้นี้

"พี่เปา" ไท้เรียกฝ่าความมืดสลัว

เสียงเปียโนพลันหยุด ทิ้งเสียงก้องค้างให้ค่อยๆ จางหายไป ไม่นานทุกอย่างก็เงียบสนิท ไท้พลันรีบสาวเท้าเข้าไปหาคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้ น่าแปลกที่เปายังคงนั่งหันหลังให้ แม้จะรู้ว่าใครมาหาเขาก็ไม่หันมามอง

"ไท้ขอโทษครับพี่เปา" เมื่อมาหยุดยืนด้านหลัง ไท้ก็พูดประโยคนี้ น้ำเสียงคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ เขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ แต่รู้ว่าอีกไม่นานคงจะกลั้นไว้ไม่ไหว

ไม่มีเสียงตอบใดๆ เปายังคงนั่งนิ่ง ราวกับโสตประสาทไม่รับรู้สรรพเสียง

"ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้น่ะครับพี่เปา" ไท้อธิบายต่อ

คราวนี้เปาลุกขึ้นยืน ไม่นานก็หันหน้ามา แม้จะเห็นเพียงสลัวๆ ใบหน้านั้นก็ยังถมึงทึง ถ้าสังเกตให้ดีกว่านั้น อาจจะเห็นด้วยว่าอีกฝ่ายน่าจะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา แถมยังมีกลิ่นเหล้าโชยหึ่ง คงจะดื่มหนักไม่น้อย

"กูนึกแล้ว สุดท้าย...เกย์มันก็เป็นแบบนี้ กูไม่น่าหลงเชื่อมึงเลย หน้าซื่อ แต่สันดานแม่งเหมือนกันทุกตัว!" เปาไม่ตวาด แต่น้ำเสียงก็ดุและประชดประชัน

แม้เดาไว้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ แต่เมื่อเจอของจริง มันกลับน่ากลัวกว่าที่ไท้คิดไว้

"มึงรู้ไหม กูโคตรจะรักมึง กูยอมเลิกกับแฟนของกู...ก็เพราะกูรักมึง กูเคยสัญญากับแม่ไว้ แต่กูก็ยอมผิดสัญญา กูเคยเกลียดคนพวกนี้มากแค่ไหน แต่สุดท้าย...กูก็เปลี่ยนตัวเองได้ เพราะกูรักมึง แต่แม่ง..." เสียงของเปากลืนหาย ทุกคำพูดของเขาช่างเต็มไปด้วยความขมขื่นใจ

"พี่เปา ไท้ขอโทษ ไท้..."

"มึงไม่ต้องมาอธิบายอะไรแล้ว!" เปาตะคอกสวนกลับไป "ใช่...มึงเปิดใจกูได้ มึงพิเศษกว่าใครๆ แต่มึงก็ปิดใจกูไปแล้วเหมือนกัน! กูไม่อยากฟังเหตุผลห่าเหวอะไรทั้งนั้น! เพราะยังไงๆ กูก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกมึงอีกแล้ว พอกันที!" เปาตะคอกใส่ ก่อนเสียงสะอื้นไห้จะตามมา

"พี่เปา พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ" ไท้ตัดพ้อพร้อมกับสะอื้นไห้ไปด้วย

สายตาเจ็บปวดของเปากระตุก เขาเดินโซเซมาหา ก่อนจับไหล่ทั้งสองข้างของไท้ไว้ บีบแน่นและเขย่า "มึงทำกูเจ็บขนาดนี้ มึงยังจะถามอีกเหรอ มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหน! มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บกับคนอย่างพวกมึงมาเท่าไหร่แล้ว กูนึกว่ามึงจะเป็นคนเดียวที่ไม่ทำกับกูแบบนี้ กูไว้ใจมึง กูโคตรจะรักมึง แล้วมึงทำอย่างนี้ทำไมวะไอ้ไท้ มึงทำอย่างนี้ทำไม!"

แววตาผิดหวังของเปาช่างน่าใจหาย ไท้คงต้องทำอะไรสักอย่าง เขาไม่อยากเห็นแววตาอย่างนี้ของเปาเลย ว่าแล้วเขาจึงออกแรงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้ ก่อนจะขอร้องอ้อนวอนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

"พี่เปา ผมรักพี่เปา พี่เปายกโทษให้ผมได้ไหมครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ต่อไป...ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีก ยกโทษให้ผมนะครับพี่เปา"

เปายกมือขึ้นเหมือนจะกอดตอบ แต่ไปๆ มาๆ แทนที่จะกอดเขากลับผลักอีกคนออกจากตัว ร่างของไท้กระเด็นหวือลงไปก้นจ้ำเบ้ากับพื้นห้อง จากนั้นเขาก็ชี้หน้า

"มึงไม่ต้องมาขอร้องอ้อนวอนอะไรกูทั้งนั้น! มึงคิดเหรอว่ากูไม่อยากยกโทษให้มึง แต่กูโคตรขยะแขยง ขยะแขยงตัวเองด้วย มึงไม่รู้หรอกว่ามันเกิดเรื่องเหี้ยๆ อะไรขึ้นมาบ้าง แม่งเอ้ย! กูไม่น่าหลงกลพวกมึงเลย ทั้งมึง...แล้วก็ไอ้จีน แม่งมีแต่เรื่องเหี้ยๆ กูก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะเว้ย เพราะกูมันก็เหี้ยด้วย! แม่งเหี้ยกันหมดเลย!"

ไท้แทบไม่เข้าใจเลยว่าเปาพูดเรื่องอะไรกันแน่ เขาได้แต่มองด้วยท่าทางอึ้งๆ จนกระทั่งหลุดคำถามออกไป "พี่เปาหมายความว่าไงครับ"

"ไม่ต้องมาถาม มึงออกไปจากบ้านกู ออกไปจากชีวิตกูเลย เรื่องเหี้ยๆ มันจะได้จบๆ กูทนไม่ไหวแล้ว!" เปาตะโกนลั่น ริมฝีปากและมือไม้สั่นระริก

ไท้อ้าปากค้างและเบิกตาโต เขาพูดไม่ออก แม้กระทั่งน้ำตาที่ไหลพรากก็พลันหยุด เขาสะอึก จุก เจ็บและหน้าชา เจ็บปวดและผิดหวังเกินบรรยาย นึกไม่ถึงว่าคนรักกันจะขับไสไล่ส่งอย่างนี้

"ได้" ไท้พูดสั้นๆ สีหน้าและแววตาดูเจ็บปวดไม่น้อย

พลันไท้ก็ลุกขึ้น ดูเหมือนสีหน้าของเปาจะอ่อนลงและดูตกใจ กระนั้น เขาก็ไม่คิดจะทำอะไรมากกว่าจ้องมองตา

"ลาก่อนนะครับ"

ไท้หันหลังให้ สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินมุ่งไปยังประตูบ้าน เขาเปิดมันออกและรีบก้าวออกไป พ้นจากตัวบ้านก็เดินกึ่งวิ่งไปเปิดประตูเล็กหน้าบ้านอีกที ไม่นานก็พาตัวเองพ้นออกมาจากบ้านหลังนั้น เดินไปได้อีกหน่อยเขาก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้อย่างอดสูใจ

คราวนี้ความรู้สึกที่มีทั้งหมดถูกปล่อยออกมาไม่เหลือ ไม่ว่าจะเรื่องคลิปที่น่าอับอาย หรือเรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อสักครู่นี้ นี่อาจจะเป็นเวรกรรมที่ไท้ทำกับผู้หญิงคนหนึ่ง แย่งของเขามาแล้ว สุดท้ายกรรมก็ตามสนอง เจ็บคราวนี้แสนสาหัส แต่ก็นับว่าสาสม

ไท้หันกลับไปมองบ้านหลังนั้น ไม่มีใครตามเขาออกมา คงแปลว่ามันจบสิ้นแล้ว เปาคงไม่อยากข้องเกี่ยวกับ "คนแบบนี้" อีกแล้ว แม้จะเข้าใจเหตุผล แต่ไท้ก็ไม่อาจห้ามรู้สึกเจ็บปวดได้ บททดสอบความเข้มแข็งของชีวิตครั้งนี้ดูจะเกินความสามารถของเด็กอายุสิบเก้า แต่เขาก็บอกกับตัวเองว่าต้องผ่านไปให้ได้ เพราะอนาคตของไท้ไม่ใช่มีแค่ตัวเองคนเดียว

เขาอดนึกถึงภาพเก่าๆ ไม่ได้ โดยเฉพาะวันที่ถูกเปาแกล้งปล่อยทิ้งให้รอที่มหาวิทยาลัย เมื่อเปากลับมาตามหา ไท้ก็โผเข้ากอด นั่นคือครั้งแรกที่ความรู้สึกพิเศษแอบก่อตัวขึ้น อ้อมกอดนั้นช่างอบอุ่น ไท้ต้องการความอบอุ่นอย่างนี้มาตลอดชีวิต เปาคือผู้ชายคนแรกที่ให้ความรู้สึกอย่างนี้มา เขาจึงฝังใจจำ

หลังจากนั้นเปาก็ทำตัวเหมือนพี่ชายใจดีที่คอยสอนและดูแลน้อง แม้ว่าตอนแรกจะโดนพ่อบังคับให้ช่วย แต่หลังๆ เขาก็เต็มใจ ทำเกินกว่าสิ่งที่พ่อขอด้วยซ้ำ ความใกล้ชิดนำมาสู่ความรู้สึกดีๆ ก่อนจะพัฒนามาเป็นความรักในที่สุด

... ... ...

เปากำลังจะเดินขึ้นไปบนบ้าน ไฟในบ้านก็เปิดสว่างขึ้น ไม่นานก็เห็นพ่อยืนอยู่ตรงบันไดชั้นบน เขาหยุดชะงัก ในขณะที่โค้ชเด้งสาวเท้าลงมาจากบันไดอย่างเร่งรีบ

"ไท้ล่ะเปา" พ่อถามลูกชายด้วยท่าทางร้อนรน

แน่นอน เปาไม่ตอบเช่นเคย คราวนี้คนเป็นพ่อก็ทนไม่ไหว "ไม่สงสารน้องมันบ้างเหรอ เรื่องที่เขาเจอมันก็หนักหนาแล้ว รู้ไหมว่าไท้โดนทำโทษอะไรบ้าง แล้วที่เขามาหาเปา เพราะเขาเป็นห่วงเปา ไท้เขาเป็นห่วงเปามากกว่าเป็นห่วงเรื่องของตัวเองซะอีก"

แววตารู้สึกฉายวาบขึ้น แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น "แล้วผมล่ะ พ่อไม่คิดถึงความรู้สึกของผมบ้างเลยเหรอ"

"แกโตแล้วนะเปา ควรจะเข้มแข็งได้แล้ว เลิกคิดถึงเรื่องความเจ็บปวดในอดีตซะทีเถอะ" โค้ชเด้งสวนกลับไป

"พ่อไม่ใช่ผม พ่อก็พูดได้นี่ครับ"

"ใช่ พ่อไม่ใช่เปา พ่อรู้ว่าพ่อผิด แต่เห็นไหมว่าพ่อก็พยายามไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก เปาไม่อยากให้พ่อพาผู้ชายเข้าบ้าน พ่อก็ไม่พามา ทุกคนมันผิดพลาดกันได้ ให้อภัยกันบ้าง ไท้เองเขาก็ไม่ได้ตั้งใจ รู้ไหมว่าเขาโดนหลอก เขามานี่เพราะเขาอยากอธิบายให้เปาฟัง เขาอยากมาขอโทษ ถ้าเขาไม่รักเปา ไม่แคร์เปา เขาจะมาหาเปาถึงนี่ไหม ทำไมไม่ฟังเขาอธิบายบ้าง"

เจอคำพูดนี้เข้าไปเปาก็ยืนตะลึง เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าไท้โดนหลอก จะว่าไป เขาก็เป็นคนหนึ่งด้วยซ้ำที่หลอกลวงไท้ เขายอมมีความสัมพันธ์กับจีนโดยที่ไท้ไม่รู้ แต่กระนั้น...

"ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมไม่เชื่อใครอีกแล้ว พอกันทีกับคนพวกนี้!"

เปาเบี่ยงตัวแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป โค้ชเด้งได้แต่มองตามด้วยสายตาไม่เข้าใจ กระนั้นเขาก็ไม่มีเวลาคิดมากนัก เรื่องลูกชายเอาไว้ก่อนแล้วกัน ว่าแล้วเขาจึงเดินแกมวิ่งออกไปข้างนอกบ้านเพื่อตามหาไท้

เมื่อออกมานอกบ้าน โค้ชเด้งก็มองหาพร้อมตะโกนเรียก "ไท้"

แต่พอได้ยินเสียงคนร้องไห้ โค้ชเด้งก็หยุดชะงัก ก่อนค่อยๆ มองไปยังแหล่งกำเนิดเสียง ไม่ไกลออกไป เขาเห็นไท้กำลังนั่งร้องไห้อยู่

"ไท้"

โค้ชเด้งรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง เมื่อถึงตัวเขาก็ย่อตัวลงนั่งข้างๆ เมื่อเห็นว่าใครมาหา ไท้ก็โผเข้ากอด เพราะเขาต้องการที่พึ่ง ที่นี่ไม่มีแม่ ไม่มีน้องสาว ก็มีแต่บ้านหลังนี้ที่มีคนรักและคนที่ไท้เคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

"ไม่เป็นไรนะไท้ อย่าเพิ่งไปฟังเปาตอนนี้เลย เขากำลังเสียใจ รอให้เขาใจเย็นๆ ก่อนละกัน" นั่นคือสิ่งที่โค้ชเด้งพอจะปลอบใจได้

"ครับโค้ช" ไท้รับคำพลางสะอึกสะอื้น

"เข้าใจเปาเขาหน่อยนะไท้ เปาเขาเจ็บปวดมาเยอะ เพราะเขาคิดว่าโค้ชทำให้แม่เขาตาย เขาก็เลยฝังใจ แต่โดยนิสัยแล้ว เปาเขาเป็นคนขี้สงสาร แข็งนอกแต่อ่อนใน เมื่อกี้โค้ชอธิบายให้เขาฟังแล้ว เขารู้แล้วล่ะว่าอะไรเป็นอะไร"

ไท้พยักหน้ารับรู้ เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง หวังว่าอีกไม่นานเปาจะเข้าใจและหายโกรธ

"เดี๋ยวโค้ชไปส่งที่หอพักละกัน"

"ครับโค้ช"

... ... ...

เปาเดินโซซัดโซเซเข้ามาจนถึงห้องของตัวเอง เขานั่งลงบนเตียงนอน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า ให้ขาห้อยอยู่ปลายเตียง เรื่องที่พ่อบอกเมื่อสักครู่ทำให้เขาคิดหนักไม่น้อย

ต่อให้เป็นความจริง ณ นาทีนี้ก็ยากสำหรับเปา เพราะเขาปิดประตูใจไปเรียบร้อยแล้ว ความรักของเกย์เชื่อใจไม่ได้เลย แม้กระทั่งเขาเองก็ไว้ใจไม่ได้

จีนเอาความน่าสงสารมาหลอกล่อให้เขาติดกับ จนกระทั่งเลยเถิดไปอย่างไม่น่าเชื่อ ที่จริงเขาก็รู้สึกได้ว่าจีนมีวาระซ่อนเร้นบางอย่าง แต่เมื่อตกกระไดพลอยโจน บวกกับความรู้สึกที่เคยทำไม่ดีกับจีนไว้ เขาก็เผลอปล่อยให้มันเลยตามเลย จนเกิดความสัมพันธ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งมาเจอเรื่องคลิปของไท้ ความศรัทธาในความรักของ "คนพวกนี้" ก็ยิ่งติดลบ

สรุปว่าไม่มีใครดีเลยสักคน นี่หรือเปล่าที่สังคมบางส่วนยังไม่ยอมรับความรักแบบนี้ เพราะมันมีแต่ความสำส่อน หลอกลวงและไม่จริงใจ อย่ากระนั้นเลย หยุดมันไว้แค่นี้ดีกว่า เขาควรจะทำตามที่แม่ขอไว้ ไม่ควรจะเสียเวลากับความรักแบบนี้อีกแล้ว

เปาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เมื่อปลดล็อคแล้วก็ค้นหาชื่อของใครคนหนึ่งในรายชื่อติดต่อ ชื่อของฟางปรากฎขึ้นบนหน้าจอ แต่เขาก็ลังเลที่จะกดโทรไปหา

ไม่นานเปาก็วางโทรศัพท์ลงบนเตียง แต่สีหน้ายังครุ่นคิด สักพักก็หยิบขึ้นมาใหม่ ก่อนตัดสินใจกดโทรออกไป ครั้งแรกไม่มีคนรับสาย อาจเป็นไปได้ว่าฟางนอนแล้ว เขาจึงกดโทรอีกรอบ รออยู่เกือบนาที คราวนี้มีคนกดรับ

"ฮัลโหล จากไหนคะ"

น้ำเสียงที่ถามมาฟังดูง่วงและอู้อี้ ฟางอาจจะตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ ด้วยความตกใจจึงกดรับและไม่ได้ดูว่าใครโทรมาหา

"ฮัลโหล จากไหนคะ" ฟางถามย้ำด้วยประโยคเดิม

"ฟางใช่ไหม" เปาตัดสินใจพูดออกไป เพราะกลัวฟางจะวางสายไปเสียก่อน

แม้น้ำเสียงจะฟังดูเมาๆ แต่ฟางคงไม่มีวันลืมเสียงของคนที่เธอคบหามาด้วยถึงห้าปีอย่างแน่นอน เธอคงตกใจและแปลกใจที่เปาโทรมาก็เลยเงียบ นั่นคือสัญญาณที่บอกให้เปารู้ว่าเธอกำลังรอฟังอยู่

"ฟางยกโทษให้เปาได้ไหม เรากลับมาคืนดีกันได้ไหมฟาง"

ทันทีที่เปาพูดจบ เสียงโดนตัดสายก็ดังขึ้น เมื่อเขาโทรไปอีกรอบ โทรศัพ์เครื่องนั้นก็ปิดไปแล้ว เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะโทรหา ก็ไม่แปลกที่ฟางจะทำอย่างนั้น แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เปาจะไปหาฟางที่บ้าน เขาจะขอโทษเธอ ขอกลับไปเป็นเหมือนเดิม จากนั้น เขาก็จะหันหลังให้กับ "คนพวกนั้น" ตลอดชีวิต

ทำไมต้องเป็นฟางน่ะหรือ เพราะฟางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เปาสามารถรักได้ ถ้าหากฟางไม่ให้อภัยแล้ว เปาก็นึกไม่ออกว่าจะทำใจรักผู้หญิงคนอื่นได้หรือเปล่า แต่ถ้ามันจำเป็น...ก็คงต้องทำ

เพราะชาตินี้...เขาจะขอหันหลังให้กับ "คนพวกนี้"!


TBC

[GuoJeng]

 สงสารเปาแต่ก็เห็นใจไท้ โดนคนหลอก เปาจะง้อฟางได้มั้ย ขอให้ฟางใจอ่อนเถอะ
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[iceman555]

เฮ้ออออ อุรุงตุงนังจัง จะจบแบบไหนอะ ไม่อยากจะคิดเลย ปวดหัว

[farhhhh]

1 คงสมใจจีนแล้วที่ทำลายเปาได้
2 ถ้าเปาจะปิดใจ ก็ขอเลยอย่ากลับมาให้ความหวังไท้อีก
3 ส่วนไท้ ก็ขอให้อดทนแล้วผ่านเรื่องนี้ให้ได้ แล้วเรียนรู้โลกซะว่า อย่าโลกสวย ไว้ใจคนง่ายๆ
4 ถ้าเราเป็นฟาง เราคงไม่กลับมาคบกับเปาแล้วอ่ะ โลเลขนาดนั้น ไปไม่รอดก็ซมซานกลับมา คือ เปาไม่ได้รักฟางแล้วไง ถึงได้ไปชอบไท้จริงไหมล่ะ แล้วพอไม่เป็นดั่งหวัง ผิดหวังจากไท้จะกลับไปหาฟาง เราว่าอันนี้แย่อ่ัะ ฟางของตายหรอ? ฟางเลือกทางอื่นเหอะ
สุดท้าย เปาก็นะ เหมือนมันฝังใจอยู่แล้ว ยิ่งพอเจอเรื่องแย่ๆ + ตัวเองแย่ด้วย ก็คงผิดหวังมากๆๆๆ เป็นธรรมดา พอจะเข้าใจแหละ นางก็เข้าใจนะว่าตัวเองก็เหี้ยด้วย5555 เลยพาลมองไปว่าความสัมพันธ์แบบเพศเดียวกันมันไม่ดี แต่ทำไมคิดไม่ได้ว่าถ้าตัวมันทำดี ความรักของมันกับไท้จะพังหรอ ประเด็นไท้มันก็รู้แล้วอ่ะว่าไท้มันซื่อ โดนหลอก รีบปิดใจเกิ้นนน ใจเย๊นนนนนนน โตจนป่านนี้ยังไม่เลิกนิสัยด่วนตัดสินใจอีก เห้อ ปวดกบาลแทน

[inxsara]

เฮ้ออออ อุรุงตุงนังจัง จะจบแบบไหนอะ ไม่อยากจะคิดเลย ปวดหัว

อ่านนิยายผมต้องทำใจนิดนึงนะครับ โดยเฉพาะนิยายดราม่า 555
อดทนอีกนิดเดียว อีกไม่นานก็จะจบแล้วครับ

[yowyow]

 

[broke-back]

ได้แต่โทษ โกรธคนอื่น ยื่นความผิด
มองตัวเอง ซักกะนิด ผิดตรงไหน
ถ้าตัวเอง ทำไปได้ ไม่เป็นไร
แต่ถ้าใคร ทำไปบ้าง อ้างว่าเลว

เปาทำตัวแบบนี้..ชาติหน้าก็ไม่มีวันได้เจอกับรักแท้หรอก
ถึงแม้เค้าคนนั้นจะเป็นหญิงหรือเป็นชาย ไม่เห็นจะเกี่ยวกันที่ตรงไหน
มันขึ้นอยู่กับว่า คุณ..คิดจะรักใครด้วยใจ จริงใจกับความรักหรือเปล่า
แค่นี้ที่อยากให้เปาทำความเข้าใจให้ดี

ไม่อย่างนั้น..ก็ไปเข้าฝูงกับวัวควายยยยยยย เหอะ
เปามีนิสัยแบบนี้..คิดว่าจะเหลือใครบ้างให้เข้าใจ

บวกเป็ด คร้าบบบบบ

[crazydoii]

ไท้คือคนที่น่าสงสารที่สุด

 โดนคนหลอกตลอด

[inxsara]

EP 24 | สับสน

ดูเหมือนเรื่องร้ายๆ ของไท้ไม่ได้มีเพียงเท่านี้ วันต่อมา นายกสมาคมวอลเลย์บอลก็เรียกให้เขาเข้าไปพบตอนบ่าย ปกติท่านจะไม่ลงมาแก้ปัญหาลึกถึงขนาดนี้ แต่เรื่องที่เกิดกับไท้เป็นเรื่องร้ายแรง จึงต้องลงมาจัดการด้วยตัวเอง

เมื่อมาถึง ไท้ก็พบว่ามีเจ้าหน้าที่นั่งรออยู่หลายคน น่าจะมีการประชุมมาก่อนแล้ว เพราะเมื่อไท้นั่งลง นายกสมาคมก็สั่ง

"ผมคงต้องขอให้ไท้หยุดพักการซ้อมหนึ่งเดือนแล้วล่ะ ตอนนี้นักข่าวโทรมาที่สมาคมแทบจะทุกชั่วโมง ช่วงนี้ ไท้อาจจะต้องออกไปอยู่ข้างนอกก่อน เพราะไม่งั้นนักข่าวก็จะตามไปวุ่นวายที่สนามซ้อม อย่างวันนี้ โค้ชกิตติบอกว่าแทบจะไม่เป็นอันซ้อมกันเลย เพราะมัวแต่ให้ไท้หลบนักข่าว อ้อ ไท้ต้องปิดอินสตาแกรมกับเฟสบุ๊คด้วย ลองเข้าไปดูเองละกัน ตอนนี้แฟนคลับทั้งด่าไท้ ทั้งทะเลาะกันเอง วุ่นวายกันไปหมด ทีหลัง...จะมีแบบนี้อีกไม่ได้แล้วนะ เพราะถ้ามันวุ่นวายมากๆ ถึงจะเสียดายแค่ไหน แต่เราคงต้องขอให้ไท้ออก ส่วนเรื่องที่จะไปแจ้งตำรวจ ผมว่าอย่าทำเลย ปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปเองดีกว่า ไม่งั้น...เราก็จะยิ่งเสียชื่อมากขึ้น มันมีแต่เสียกับเสีย ถ้าไม่ใช่เพราะไท้ทำผลงานไว้ดี ไท้คงได้กลับบ้านแน่ๆ หวังว่าจะเข้าใจสมาคมนะ"

"ครับ" ไท้ได้แต่รับคำ เพราะเขาไม่อยู่ในฐานะที่จะต่อรองอะไรได้เลย

ตอนเย็นไท้จึงกลับมาที่หอพักนักกีฬาเพื่อจะขนของออก เขาโทรไปปรึกษาโค้ชเด้งแล้ว ตกลงว่าโค้ชเด้งจะมารับไท้ไปพักด้วยที่บ้าน ตอนแรกไท้ไม่ตกลงเพราะกลัวเปาจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น จะออกไปเช่าหออยู่ข้างนอกตอนนี้ เขาก็ไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่ามัดจำหลายๆ เดือน เงินเบี้ยเลี้ยงที่ได้มาก็ส่งให้แม่ใช้เกือบครึ่ง แบ่งเก็บส่วนหนึ่ง เหลือไว้ใช้เพียงเล็กน้อย ซ้ำยังจะโดนตัดเบี้ยเลี้ยงอีกสองเดือน คงไม่มีเงินจ่ายค่าหอพักแน่ เผลอๆ เงินกินข้าวก็อาจจะไม่มีด้วย เขาจึงต้องไปขออาศัยโค้ชเด้งอยู่

เมื่อมาถึงตึกสองร้อยเตียง ไท้ก็พบจีนมายืนรออยู่ด้านหน้าก่อนแล้ว สีหน้าของจีนดูเศร้า น่าจะเป็นเพราะสงสาร ก็คงไม่แปลก เพราะชีวิตของไท้ช่วงนี้น่าสงสารเหลือเกิน ปัญหารุมเร้ามากมายจนเขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

"เป็นไงมั่งไท้" จีนถามเสียงสั่นๆ หน้าเศร้าจนเกือบดูเหมือนร้องไห้

"มีเรื่องเยอะเลยครับ" ไท้พยายามหัวเราะให้ดูตลก แต่ก็ฟังดูเศร้าเต็มที

"ไปสมาคมมาเหรอ เขาว่าไงบ้าง" จีนเดินเข้ามาใกล้ นึกอยากจะกอดอีกคนปลอบใจ แต่เขากลับไม่กล้า

ไท้ถอนหายใจ ยิ้มเศร้าๆ "เขาให้ผมหยุดซ้อมหนึ่งเดือนครับ แล้วก็ให้ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกก่อน ไม่งั้นนักข่าวจะตามมารังควาน"

จีนทำท่าตกใจ ยิ่งรับรู้ผลกระทบที่เกิดขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดและสงสารคนตรงหน้า "ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วไท้จะไปพักที่ไหนล่ะ ไปพักคอนโดพี่ไหม"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ รบกวนพี่จีนเปล่าๆ ผมจะไปพักบ้านโค้ชเด้งครับ"

"แล้วเปา..." จีนไม่กล้าถามออกมาตรงๆ แต่ไท้น่าจะเดาได้ว่าเขาอยากถามอะไร

"พี่เปาเขาโกรธผมมาก เขาคงจะไม่ให้อภัยผมแล้ว"

"แล้วไท้จะไปอยู่บ้านเดียวกับเปาได้ยังไง"

"ก็ผมไม่มีทางเลือกนี่ครับ ผมมีเงินอยู่นิดเดียว ไม่พอไปเช่าหออยู่ แล้วผมก็ไม่มีญาติในกรุงเทพด้วย ไม่รู้จะไปอยู่กับใคร ก็เหลือแต่โค้ชเด้งคนเดียว ผมโดนตัดเบี้ยเลี้ยงด้วยสองเดือน เดือนหน้าผมยังไม่รู้เลยว่าจะเอาเงินที่ไหนใช้"

"จริงเหรอไท้" จีนถามอย่างสะท้อนใจ น้ำตาของเขาไหลลงมาอย่างช้าๆ ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขาทำจะส่งผลร้ายต่อชีวิตของคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยมากขนาดนี้ "ไท้เอาเงินพี่ไปใช้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ให้"

"ไม่ต้องหรอกครับพี่จีน" ไท้รีบห้ามเมื่อเห็นจีนทำท่าจะควักเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์

"เอาไปเหอะน่า" จีนบอก เขาเปิดกระเป๋าสตางค์และควักแบงค์พันหลายใบส่งให้โดยไม่เสียเวลานับ

"มันเยอะไปน่ะพี่ ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ ถึงผมจะจน...แต่ผมก็ไม่อยากเป็นหนี้ มีเท่าไหร่...ผมก็จะใช้เท่านั้น ถ้าไม่มีจริงๆ ผมจะบอกให้แม่ส่งมาให้ พี่จีนไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมพอเอาตัวรอดได้อยู่" ไท้แย้ง

น้ำตาของจีนไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อไท้ยืนยันเช่นนั้น เขาก็ไม่กล้าจะหยิบยื่นเงินให้ จึงเก็บคืนใส่กระเป๋า

"ถ้าไม่มี ไท้บอกพี่นะ ไท้จะเอาเท่าไหร่ก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจเลย"

"ครับ" ไท้รับคำ เห็นจีนร้องไห้เสียใจขนาดนั้นก็อดสงสัยไม่ได้

"แล้วนี่ไท้จะไปไหน" จีนถาม

"เดี๋ยวผมต้องไปเก็บของน่ะครับ อีกสองชั่วโมงโค้ชเด้งจะมารับ"

"โธ่ไท้" จีนสะท้อนใจ แต่เขาก็ขี้ขลาดเกินไปที่จะสารภาพความผิด "ไท้อยู่ได้แน่นะ"

"ครับ"

"ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่ ถ้าเปาเขามีปัญหา ไม่อยากให้ไท้อยู่ด้วย หรือถ้าเขาพูดไม่ดีกับไท้ ไท้บอกพี่เลยนะ พี่จะให้ไท้มาอยู่ที่คอนโดของพี่ จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ พี่ไม่ว่าหรอก"

"ครับพี่" ไท้ยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ อย่างน้อยก็ยังรู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่มีคนเป็นห่วงถึงขนาดนี้ เขาไม่กล้าให้ที่บ้านรู้เรื่องนี้เลย เพราะแม่กับไอซ์คงเสียใจมาก

"เจ็บมากหรือเปล่า" น้ำเสียงของจีนแสดงความเป็นห่วง เขายื่นมือออกไปและจับมือไท้ไว้

ไท้ก้มมองมือที่ถูกจับไว้ บอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ แม้รู้ว่าจีนอยากปลอบใจ แต่ก็ยังช่วยไม่ได้มากเท่าที่ไท้ต้องการ ถ้าเปลี่ยนเป็นใครอีกคนได้คงจะดีไม่น้อย

"เข้มแข็งนะไท้ เดี๋ยวไท้ก็จะผ่านมันไปได้ พี่ก็เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน พี่ยังผ่านมันมาได้เลย ไท้เป็นคนเก่ง เป็นคนเข้มแข็ง พี่เชื่อว่าไท้ผ่านมันได้แน่นอน จำที่พี่เคยบอกไท้ได้ไหม ถ้าความรักมันยาก ไท้ก็วางมันไว้ สนใจความฝันของตัวเองดีกว่า เพราะความฝันมันไม่ทำร้ายเรา ความฝันของไท้...มันยิ่งใหญ่มากนะ อย่าให้อะไรมาหยุดมัน"

ไท้พยักหน้ารับรู้ พยายามยิ้มให้มากที่สุดเท่าที่จะพอยิ้มได้ "ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับพี่จีน ถ้าพี่เปา...เข้าใจผมเหมือนพี่จีน...ก็น่าจะดี"

เมื่อได้ยินไท้ตัดพ้อ จีนก็ถึงคราวทนไม่ไหว เขาดึงไท้เข้ามากอดไว้แน่น อยากจะพูดคำว่าขอโทษก็ได้แต่กล้ำกลืนมันลงไปในอก ถ้าไท้รู้ความจริงคงรับไม่ได้แน่ เขาจึงทำได้เพียงแค่หยิบยื่นกำลังใจและความช่วยเหลือเท่าที่จะให้ได้

ช่างน่าละอายใจเหลือเกิน อยากแก้แค้นอีกคน แต่กลับดึงอีกคนที่ไม่รู้เรื่องเข้ามาเกี่ยวข้อง นี่คือบทเรียนความผิดพลาดยิ่งใหญ่ที่เขาต้องจำจนตาย

อยู่ๆ จีนก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง เหมือนกับตอนนั้นที่เขาเจอเปาที่โรงเรียนครั้งแรก ยามใบหน้าคมคายมองมา หัวใจของเขามักจะเต้นรัวอย่างนี้ ทำไมมันช่างคล้ายกันเหลือเกิน หรือว่า...

จีนรีบผละออก เขาวางหน้าไม่ถูก แม้แต่ไท้เองก็คงรู้สึกได้ว่าแปลก

"เดี๋ยวพี่ไปช่วยเก็บของ ให้พี่ช่วยนะ" จีนเสนอ เขาไม่กล้ามองหน้าไท้ตรงๆ

ไท้ทำท่าครุ่นคิดและลังเล แต่ไม่นานก็พยักหน้าตกลง

... ... ...

ราวๆ สองทุ่ม รถเก๋งคุ้นตาก็แล่นเข้ามาหยุดหน้าบ้านกลางเก่ากลางใหม่หลังหนึ่ง สักพักผู้ชายคนหนึ่งก็เป็นคนลงมาเปิดประตูบ้าน คนขับซึ่งเป็นผู้หญิงก็ขับรถเข้าไปจอด มันมีพื้นที่พอจอดรถได้เพียงคันเดียวเท่านั้น ถ้าเกิดมีเพื่อนหรือญาติมาหาก็ต้องจอดไว้ข้างนอก

เมื่อหญิงสาวลงจากรถ เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นใครคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านของเธอพร้อมกับแม่

"เปา"

"ฟาง"

ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน คนหนึ่งพยายามยิ้มให้ แต่อีกคนกลับเครียด

"ฟิว พี่ฝากเอาของไปเก็บใส่ตู้เย็นด้วยนะ" ฟางหันไปบอกน้องชายซึ่งกลับบ้านมาด้วยกัน

"ครับพี่ฟาง" ฟิวบอกพลางเดินไปเปิดกระโปรงรถ ก่อนหยิบข้าวของที่ซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเข้าไปเก็บในบ้าน

แม่ของฟางเองก็ขอตัวกลับเข้าบ้าน คงรู้ว่าหนุ่มสาวสองคนต้องคุยกันลำพัง เธอรู้เรื่องที่ฟางกับเปาเลิกกันแล้ว เพราะวันที่เลิกกับเปา ฟางกลับบ้านมาร้องไห้กับแม่

ที่หน้าบ้านมีโต๊ะชุดเล็กๆ พอนั่งคุยกันสองสามคนได้ ฟางเดินไปนั่งรอตรงนั้นโดยไม่หันมามองเปา ส่วนเปาดูกล้าๆ กลัวๆ กระนั้นก็ทำใจดีสู้เสือ ก่อนเดินมานั่งลงตรงหน้าคนที่เพิ่งกลายเป็นอดีตแฟน

"มีอะไร" ฟางถามเสียงห้วนเหมือนไม่เต็มใจพูด แววตาของเธอยังดูเจ็บปวด จะว่าไปเธอก็เพิ่งเลิกร้องไห้ไปไม่กี่วันนี่เอง

เปาพยายามยิ้มให้ แต่หน้าดุๆ ของฟางก็ทำให้เขายิ้มไม่ออก "ฟาง...สบายดีไหม"

ฟางหันขวับมาทันที ท่าทางดูไม่สบอารมณ์ "แล้วจะให้ตอบว่าไงล่ะ"

เปาสะดุ้ง บทผู้หญิงจะดุขึ้นมาก็น่ากลัวไม่น้อย

"มีอะไรก็ว่ามา ฟางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จะได้กินข้าวอาบน้ำนอน พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า" ฟางกระแทกเสียง

ก็ไม่แปลกที่ฟางจะทำท่าทางอย่างนั้นใส่ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอเลย เปาเองก็ผิดมากที่หักหลังเธอ การจะขอคืนดีจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

"ฟาง...เปา..."

"จะขอคืนดีเหรอ" ฟางพูดแทรกเมื่อเห็นเปาอ้ำอึ้ง

"ใช่" เปายอมรับตามตรง "เปาขอโทษ"

"ขอโทษเรื่องอะไร" ฟางพูดสวนทั้งที่เปายังพูดไม่จบ

"ก็...ที่เปา..."

"คิดว่าเล่นขายของอยู่เหรอไง!" ฟางพูดเสียงเข้ม อารมณ์ที่พลุ่งพล่านจะพาเธอร้องไห้อีกแล้ว

เปานั่งเงียบ สีหน้ารู้สึกผิด ครั้งนี้เขาจะยอมให้ฟางด่าทอ ต่อว่าหรือทำอะไรก็ได้ ทนเจ็บ ทนอายเอาหน่อย ไม่นานฟางก็จะใจอ่อน เพราะเธอไม่ใช่คนใจร้ายโดยนิสัยอยู่แล้ว

"รักเขาไม่ใช่เหรอ เป็นแบบนี้ไปแล้ว ยังคิดว่าจะรักผู้หญิงได้อีกเหรอ" ฟางตัดพ้อพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

"แต่เปาก็รักฟางไปแล้วนะ ฟางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เปารักได้ ห้าปีที่ผ่านมา...เปารักฟางมาก ฟางจำไม่ได้เหรอ"

"ใครกันแน่ที่จำไม่ได้ รักมาก...แล้วทำไมทำแบบนี้" ฟางเถียง

"เปา...เปาหลงผิดน่ะฟาง"

"หลงผิดเหรอ" ฟางทวนคำพูด "พอเหอะ ไม่ต้องมาอธิบายอะไรแล้ว เปากลับไปดีกว่า แค่นี้ฟางก็เจ็บมากพอแล้ว อย่าทำให้ฟางเจ็บกว่านี้อีกเลย เปาจะยังรักฟางแค่ไหนฟางไม่รู้ แต่ความไว้ใจน่ะ...หมดแล้วก็หมดเลย เปาทำลายมันไปหมดแล้ว ทำตกดินไปแล้ว ไม่ต้องเอามาคืนหรอก"

พูดจบฟางก็ลุกขึ้น ก่อนเดินแกมวิ่งเข้าไปในบ้าน เปาได้แต่ร้องเรียกตาม แต่ก็ไม่ได้เดินตามไป เห็นความเจ็บปวดของฟางแล้ว เขาก็พูดไม่ออก นี่คือสิ่งที่เขาตอบแทนให้กับความรักของเธอตลอดห้าปีที่ผ่านมา ช่างน่าละอายเหลือเกิน เขาจะเรียกตัวเองว่าอะไรได้ นอกจาก...

ผู้ชายเลวๆ คนหนึ่ง!

เมื่อเหตุการณ์กลายเป็นแบบนี้ เปาก็ไม่รู้จะไปทางไหน จะเดินหน้าขอคืนดีกับฟางก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป จะกลับไปหาไท้เขาก็กลัว ส่วนจีนคงไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่เกิดเรื่อง เปาก็ไม่ติดต่อกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย หรือว่า...เปาควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงสักคน

เปาลุกขึ้น เขาเดินคอตกออกไปจากบ้านของฟาง น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาอีกแล้ว ช่วงนี้เขาร้องไห้บ่อยๆ อยู่คนเดียวเมื่อไหร่เขาก็จะร้องไห้ แต่ตอนนี้...เขาก็ไม่เหลือใครเลย ก็คงมีแค่เจ้าสองตัวที่รอเปาอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าเขาจะสุขหรือเศร้า พวกมันก็จะอยู่เป็นเพื่อน ไม่ว่าเขาจะทำผิดหรือถูก พวกมันก็ไม่เคยต่อว่า ไม่เคยกล่าวโทษ ไม่เคยตัดสิน เพราะฉะนั้น คืนนี้เปาจะไม่ไปกินเหล้าอีกแล้ว เพราะยิ่งกินก็ยิ่งเหงา กลับไปอยู่กับหมาดีกว่า

... ... ...

เมื่อมาถึงบ้าน เมสซี่กับเนยมาร์ก็วิ่งออกมาต้อนรับเจ้านายเหมือนเช่นเคย พวกมันดีใจราวกับไม่ได้เจอกันมาสักสิบปีเสมอเวลาเปากลับมา เปาย่อตัวลงกับพื้นหญ้า ปล่อยให้พวกมันคลอเคลียและเลียไปทั่ว จิตใจที่ขุ่นมัวมาทั้งวันก็พลันดีขึ้น การเล่นกับหมาถือเป็นการบำบัดจิตใจที่ดีไม่น้อย

ไม่นานเปาก็รู้สึกได้ว่ามีคนยืนมองดูอยู่ เขาจึงหยุดเล่นกับหมาและเงยหน้าขึ้นมอง พลันก็ตกใจระคนแปลกใจเมื่อเห็นไท้กับพ่อยืนมองอยู่ ไท้อยู่ในชุดกีฬากางเกงขาสั้น ส่วนพ่อใส่ชุดวอร์ม ไม่รู้ว่าเพิ่งออกกำลังกายหรือฝึกซ้อมอะไรกันแน่

"ผมเอาข้าวให้มันกินแล้วนะครับพี่เปา วันนี้...ให้มันกินบาร์บ" ไท้บอก บาร์บที่เขาพูดถึงคือข้าวคลุกกับเนื้อสัตว์ดิบ เปาจะให้พวกมันกินแบบนี้สัปดาห์ละครั้งสองครั้ง

เปาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน อาการที่แสดงออกบ่งบอกว่าเจ้าตัวทำตัวไม่ถูก ที่สำคัญคงจะสงสัยด้วยว่าทำไมไท้ถึงกลับมาที่นี่อีก

"พ่อจะให้ไท้อยู่กับเราสักหนึ่งเดือนนะเปา" โค้ชเด้งบอกลูกชาย สีหน้าไม่ยิ้ม ออกจะดูขรึมๆ มากกว่า

เปาคงสงสัย แต่เขาก็ไม่ถาม เป็นเรื่องปกติระหว่างเขากับพ่ออยู่แล้ว

"ตอนนี้...นักข่าวตามตัวไท้กันใหญ่ ทางสมาคมเขาก็เลยให้ไท้หยุดซ้อมหนึ่งเดือน แล้วก็ให้ย้ายออกมาอยู่ข้างนอกชั่วคราว ตอนแรก...ไท้ว่าจะไปหาอพาร์ทเมนท์พักข้างนอก แต่เขามีเงินไม่พอ เพราะสมาคมก็ตัดเงินเบี้ยเลี้ยงเขาด้วย ในฐานะที่พ่อพาไท้มา พ่อก็ต้องรับผิดชอบ พ่อไม่รู้ว่าเปามีปัญหาหรือเปล่า แต่พ่อก็อยากให้เปาเข้าใจ"

สีหน้าของเปาดูอ่อนลง ถ้าใครสามารถอ่านใจเขาได้ตอนนี้ คงจะรู้ว่าเขาก็สงสารไท้

"ครับ" เปารับคำสั้นๆ

"ช่วงนี้ ไท้จะไม่ได้เข้าไปซ้อมที่ กกท. แต่ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อจะให้เขาซ้อมที่บ้าน เพราะอีกสองเดือนต้องไปแข่งกระชับมิตรที่เกาหลี ถ้าหยุดซ้อมไปเลยร่างกายจะถดถอย จะเล่นกับทีมไม่ได้ ไท้เขาฝีมือดี พ่อไม่อยากให้เขาพลาดโอกาสสำคัญ ถ้าเปาจะกรุณา จะช่วยน้องบ้างพ่อก็ไม่ห้าม แต่ถึงเปาไม่ช่วย พ่อก็จะช่วยเอง"

ไม่รู้ว่าเปารู้สึกอย่างไรบ้างกับคำพูดของพ่อ บางจังหวะเขาก็เผลอมองหน้าไท้ ทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

โค้ชเด้งหันไปมองคนที่ยืนข้างๆ ก่อนตบไหล่เบาๆ ให้กำลังใจ "อีกไม่นานมันก็จะผ่านไปนะไท้ ไท้เป็นเด็กดี เป็นคนเข้มแข็ง สักวันไท้จะประสบความสำเร็จ โค้ชเชื่อมั่นในตัวไท้มาก ไม่งั้นโค้ชไม่เลือกมากับมือหรอก บททดสอบชีวิตช่วงนี้มันก็อาจจะหนักไปหน่อย อาจจะดูเหมือนโชคร้าย แต่โค้ชเชื่อนะว่ามันจะทำให้ไท้เข้มแข็ง มีแต่คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะประสบความสำเร็จ โค้ชชื่นชมไท้นะที่ไท้ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง ซื่อสัตย์กับความฝันของตัวเอง ส่วนคนที่เอาแต่หนีหัวใจตัวเอง เขาก็จะไม่มีความสุขหรอก แต่อีกไม่นาน...ไท้จะมีความสุข โค้ชเจอคนมาเยอะแล้ว คนแบบไท้นี่แหละที่จะประสบความสำเร็จ อดทนอีกหน่อยนะไท้"

"ครับโค้ช" ไท้รับคำ แต่สายตายังมองไปที่เปาอยู่

เปาคงรู้ว่าพ่อตั้งใจพูดกระทบ แต่เขาก็พูดหรือเถียงไม่ออก

"คนสมัยนี้มันใจดำกันเยอะ แต่ไท้ไม่ต้องกลัวหรอก ถึงอยู่นี่ไท้จะไม่มีแม่กับน้อง ยามลำบากก็ไม่รู้จะไปหาใคร โค้ชจะช่วยไท้เอง มีอะไรก็บอกโค้ช ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนก็มาอยู่ที่นี่ ถ้าไท้ไม่รังเกียจคนแบบโค้ช ก็ถือซะว่า...โค้ชเป็นพ่อคนหนึ่งของไท้ละกัน"

"ขอบคุณครับโค้ช ผมจะไม่ลืมบุญคุณของโค้ชเลยครับ" ไท้ยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า ด้วยความซาบซึ้งใจ เขาจึงอดน้ำตาไหลไม่ได้

เปามองดูภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก ที่จริงเขาควรจะเป็นคนแรกที่หยิบความช่วยเหลือและกำลังใจให้ไท้ แต่มาวันนี้ เขากลับปล่อยให้คนที่เขารักเผชิญปัญหาเพียงลำพัง จนกระทั่งพ่อต้องเป็นคนหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้ หรือว่าเขาจะใจดำอย่างที่พ่อพูดกระทบ

"ไม่ต้องคิดมากหรอกไท้ คนเก่ง คนดี เราต้องช่วยกันสนับสนุน เพราะคนแบบนี้จะทำประโยชน์ให้ประเทศชาติได้อีกเยอะ วันหนึ่งไท้เก่งแล้ว ประสบความสำเร็จแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาขอบคุณหรือตอบแทนโค้ชหรอก ไปช่วยคนอื่นๆ ต่อ โค้ชจะดีใจมากถ้าไท้สำเร็จแล้วนึกถึงคนอื่น เพราะโค้ชเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่เขาต้องการโอกาสเหมือนไท้ แต่ไม่มีคนสนับสนุน"

"ครับโค้ช" ไท้บอก

เมื่อได้ฟังพ่อสอนไท้ต่อหน้า เปาก็พบว่าที่จริงแล้วพ่อของตัวเองก็มีความคิดดีๆ หลายอย่าง แต่ที่ผ่านมา เปาไม่เคยให้โอกาสพ่อได้สอนแบบนี้เลย แค่พ่ออ้าปากพูดเขาก็เถียงแล้ว

"เข้าไปในบ้านเถอะ ยุงมาแล้ว" โค้ชเด้งบอก ไม่แน่ใจว่าบอกเปาด้วยหรือเปล่า

"เดี๋ยวผมพาเมสซี่กับเนยมาร์ไปนอนหลังบ้านให้นะครับ" ไท้บอกคนตรงหน้า

เปาพยักหน้าเบาๆ พยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆ บนใบหน้า เมื่อเขาอนุญาต ไท้ก็เรียกหมาสองตัวให้เดินตามไปหลังบ้าน ส่วนพ่อเดินเข้าไปในบ้าน เหลือเพียงเปาคนเดียวที่ยืนครุ่นคิดเงียบๆ

ในความคิดนั้นมีแต่ความสับสน วุ่นวาย ยุ่งเหยิง เขานึกอยากตะโกนให้ก้องฟ้า เพราะรู้สึกอัดอั้นตันใจกับการปิดขังตัวเองด้วยความคิด


TBC

ป.ล. ไม่มีใครอ่านเจ้าชายชาร์มินแล้วเหรอ?
ช่วงนี้ผมจะอัปเดตช้าลงอีกแล้วนะครับ น่าจะ 3-4 วันจะมาหนึ่งตอน มีรายงานต้องทำยาวมาก

[farhhhh]

ไปค่ะ จับเปาใส่ในห้องนั่งคิดทบทวนทุกสิ่งอย่างดีๆ แล้วตัดสินใจมาเลย ใกล้จบแล้วใช่ไหมคะ งั้นยิ่งต้องรีบคิดเลยค่ะ นี่อยากเห็นไท้มีความสุขแล้ว ให้โอกาสเด็กมันหน่อยไหมล่ะแหม่ ทีแกยังผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก น้องเขาพลาดครั้งเดียว ไม่ได้ตั้งใจด้วย โกรธเขาจะเป็นจะตาย  อยากจับเปามานั่งอบรมจริงๆ
ส่วนจีน... แกกลับไปนั่งเงียบๆ เลยไป ทำน้องขนาดนี้แล้วอย่ามาทำใจเต้นแรงกับน้องนะเว้ย ที่แกทำไม่มากเกอนกว่าจะมาขอความรักจากไท้ละ ไปค่ะ ไปไกลๆ
ปล. มาอัพแต่เช้าเลยนะคะ แต่เราก็ตื่นมาอ่าน555555

[GuoJeng]

อยากอ่านต่ออะ ค้างที่เปาจะทำไงต่อ มาต่อเร็วๆนะคับ
  ** โปรโมทเรื่องใหม่ด้วย น่าสนใจคับ

[iceman555]

เฮ้อออออ.    สงสารไท้อะ.

[broke-back]

สาปแช่งเปา..ไม่ให้หลงเหลือใครอีกเลยในชีวิต
ในเมื่อคิดว่าตัวเองดีอยู่คนเดียว คนอื่นเลวหมด

ก็อยู่คนเดียวไปนะ
จะได้ไม่มี(คนเลว)คนไหนมาทำร้ายได้อีก

อยู่แบบคนดีดีไปก็แล้วกัน
ดี๊ยยยยดียยยย..เปา

บวกเป็ด บวกหนึ่งฮับ

[crazydoii]

ชีวิตไท้น่าสงสารมากขึ้น

ล้อเล่นกับชีวิตคนอื่นมากไปรึป่าว ทั้งเปา ทั้งจีน,,,

[yowyow]

 

[inxsara]

EP 25 | ตัดใจ

"Hi. How are you today?"

หลังโทรศัพท์คุยกับแม่จบไปไม่ทันไร ข้อความจากเฟสบุ๊คเมสเซนเจอร์ก็เด้งขึ้นมา ชวนคุยเป็นภาษาอังกฤษเสียด้วย ไท้พอตอบโต้อย่างง่ายๆ ได้บ้าง ที่ผ่านมาก็มีคนต่างชาติเข้ามาคุยด้วยในแอพนี้บ่อยๆ อันไหนไม่เข้าใจ ไท้ก็จะใช้กูเกิ้ลช่วยแปลให้

"I'm fine. Who are you?" ไท้พิมพ์ตอบว่าสบายดี ก่อนถามต่อว่าเขาเป็นใคร

"I'm Jae Sung from Korea." (ผมชื่อแจซัง จากเกาหลี)

"Nice to meet you." (ยินดีที่ได้รู้จัก)

"Nice to meet you, too." (ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน)

"I've been following you on your facebook for some time." (ผมติดตามคุณในเฟสบุ๊กมาระยะหนึ่งแล้ว)

ไท้แปลข้อความนี้ไม่ออก เขาจึงก๊อปปี้ข้อความไปให้กูเกิ้ลช่วยแปล เมื่อเข้าใจจึงตอบกลับไป

"Thank you. My English not good." (ขอบคุณ ภาษาอังกฤษผมไม่ดี)

"It's ok. I'm also a volleyball player. I've heard that your team is coming to Seoul next month for the friendly matches. Are you coming?" (ไม่เป็นไร ผมเป็นนักวอลเลย์บอลเหมือนกัน ได้ยินว่าทีมของคุณจะมาแข่งกระชับมิตรที่โซลเดือนหน้า คุณมาด้วยไหม)

"Not sure." ไท้ตอบว่าไม่แน่ใจหลังรอกูเกิ้ลแปลให้สักพัก

"Because of the scandal?" (เพราะเรื่องอื้อฉาวนั่นเหรอ)

เมื่อรู้ความหมาย ไท้ก็ชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่ามันจะฉาวโฉ่ไปไกลถึงต่างประเทศ

"Yes." ไท้ยอมรับไปตามตรง

"I know you must be very disappointed. Anyway, don't give up and don't give in to those kinds of thoughts. I've got your back. Keep going." (มันคงน่าผิดหวังมาก แต่ยังไงๆ ก็อย่ายอมแพ้ อย่าฟังความคิดพวกนั้น ผมสนับสนุนคุณ เดินต่อไปนะ)

แม้ว่ากูเกิ้ลจะแปลงงๆ ไปหน่อย แต่ไท้ก็พอเดาได้ว่าแจซังกำลังให้กำลังใจ เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย

"Thank you." (ขอบคุณครับ)

"I hope you can come. If you can, I will take you around Seoul. Have you ever tried Korean food? I know many good restaurants. I'll treat you to dinner." (หวังว่าคุณจะมาได้ ถ้ามาได้ ผมจะพาคุณไปเที่ยวทั่วโซล คุณเคยกินอาหารเกาหลีไหม ผมรู้จักร้านดีๆ หลายร้าน เดี๋ยวจะเลี้ยงอาหารเย็น)

ได้รับน้ำจิตน้ำใจอย่างนี้ในช่วงเวลานี้ ไท้ก็รู้สึกดีไม่น้อย เหลือแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น...

"Thank you. I will try." (ขอบคุณครับ ผมจะพยายาม)

"It's all good." (ไม่เป็นไรครับ)

"English you good. English me bad." (คุณพูดภาษาอังกฤษเก่ง ผมพูดไม่เก่ง)

"I learn English everyday because I want to play the volleyball in Europe. It's my dream. I've watched you in several matches. You have very good skills in volleyball. I'm sure you can play in some European leagues. So don't forget to learn English. When the opportunity comes, you'll be ready to take it." (ผมเรียนภาษาอังกฤษทุกวันเพราะผมอยากไปเล่นวอลเลย์บอลที่ยุโรป เป็นความฝันของผม ผมดูคุณแข่งหลายครั้งแล้ว คุณมีทักษะในการเล่นวอลเลย์บอลดีมากนะ ผมมั่นใจว่าคุณสามารถเล่นในลีคยุโรปได้ อย่าลืมเรียนภาษาอังกฤษล่ะ เมื่อโอกาสมาถึง คุณจะคว้าไว้ได้เลย)

คำพูดที่เปี่ยมด้วยพลังจุดประกายฝันเจิดจ้า ก็จริงอย่างที่แจซังว่า ถ้าไท้อยากไปเล่นที่ยุโรป เขาก็ต้องฝึกพูดภาษาอังกฤษให้เก่งๆ เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว เขาก็จะคว้าไว้ได้เลย เพราะนั่นก็เป็นความฝันของไท้เหมือนกัน

"Thank you Jaesung. It is my dream play in Europe too. Good advice." (ขอบคุณครับแจซัง ผมฝันอยากไปเล่นที่ยุโรปเหมือนกัน คำแนะนำดีมาก)

"My pleasure. BTW, you're very handsome. I really like you." (ยินดีครับ อ้อ คุณหล่อมากนะ ผมชอบคุณจริงๆ)

ข้อความนี้เล่นเอาคนอ่านตกใจ แม้ว่าจะมีคนส่งข้อความมาจีบบ่อยๆ แต่ส่วนมากเป็นผู้หญิง ไม่ค่อยมีผู้ชาย

"Thank you." ไท้ขอบคุณไปสั้นๆ

"I'm looking forward to meeting you in person. I really want to see you. Hope you can make it. I'm sure you will. Your team can't survive without you." (หวังว่าจะได้พบคุณเป็นการส่วนตัว ผมอยากพบคุณจริงๆ หวังว่าคุณจะมาได้ ฉันมั่นใจว่าได้ ทีมของคุณขาดคุณไม่ได้หรอก)

"OK. I will try. I will practice speak English too." (โอเค ผมจะพยายาม ผมจะฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วย)

"Good. Ok. I'm going to bed now. Talk to you later. Nice talking to you. Good night." (ดีครับ โอเค ผมจะไปนอนแล้ว ไว้คุยกันวันหลังนะครับ ดีใจที่ได้คุยกับคุณ ราตรีสวัสดิ์ครับ)

"Good night." (ราตรีสวัสดิ์ครับ)

เมื่อการสนทนาด้วยข้อความจบลง ไท้ก็หันหลัง กำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขาก็หยุดชะงักเมื่อเห็นเปายืนกอดอกมองอยู่ ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่งั้นไท้ก็คงมัวแต่สนใจสนทนากับหนุ่มต่างชาติจนลืมอย่างอื่น สีหน้ายิ้มของไท้ค่อยๆ หุบลง ดูเหมือนเปาคงจะแปลกใจที่เห็นไท้แอบอมยิ้ม เพราะขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย

"พี่เปายังไม่นอนเหรอครับ" ไท้ถามอย่างหวั่นๆ เพราะเดาอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ออก

"ยัง" เปาตอบสั้นๆ "แล้วมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ"

"โทรหาแม่ครับ แม่...ถามถึงพี่เปาด้วย แม่อยากให้พี่เปาไปเที่ยวบ้านอีก"

เปาเอามือที่กอดอกลง สีหน้าก็อ่อนลงด้วยเมื่อได้ยินไท้พูดถึงแม่ กระนั้นเขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร จะปฏิเสธเลยก็ดูน่าเกลียด จึงทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน

"ผมขอโทษที่มารบกวนนะครับ ถ้าพี่เปาไม่สบายใจ เดี๋ยวผมจะบอกโค้ชว่าผมจะไปอยู่ข้างนอกก็ได้" ไท้บอกอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

"แล้วจะไปอยู่ไหน" น้ำเสียงที่ถามยังฟังดูแข็งๆ

"ก็...อาจจะเป็นพี่จีน พี่จีนเขามีคอนโด เขาบอกว่าถ้าผมอยากไปพักก็ไปได้"

"ไม่ต้องไป!" เปาเสียงดุ

ไท้ทำหน้างง คงไม่เข้าใจว่าทำไมเปาถึงอารมณ์เสียขนาดนั้น

"อยู่นี่แหละ" เปาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"ครับ" ไท้รับคำ เห็นอารมณ์แปรปรวนของเปาแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย อดสงสัยไม่ได้ว่าคนตรงหน้าใช่คนที่เคยรักกันและมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดหรือเปล่า เปาดูเย็นชาจนน่าใจหาย และยิ่งน่าใจหายมากขึ้นเมื่อเปาพูดขึ้นมา

"จะรักใครก็รักไปนะ ยกเว้นไอ้จีนคนเดียว อย่าไปสุงสิงกับมัน ส่วนกู...กูไม่ใช่คนดีหรอก กูไม่เหมาะกับมึง กูก็เป็นของกูแบบนี้ แก้ไม่ได้หรอก ไม่ต้องมาเสียเวลารอ"

แววตาที่พูดนั้นดูเจ็บปวด สันกรามนูนเด่น บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงต้องสะกดใจตัวเองอย่างมาก ส่วนคนฟังก็ตกตะลึงและเจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไร เปาก็หันหลังกลับและก้าวฉับๆ เข้าไปในบ้าน ก่อนขึ้นบันไดหายลับตาไป

นี่เปากำลังบอกว่าไท้ดีเกินไปหรือเปล่า?

ไท้นึกว่าเมื่อเปารู้ความจริงก็น่าจะใจอ่อนในไม่ช้า ที่ไหนได้ ปัญหาใหม่กลับผุดขึ้นมาอีก หวังว่าคำพูดประชดประชันเมื่อกี้ จะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่สิ่งที่เปาคิดจะทำจริงๆ

เอาเถอะ ในเมื่อไท้เคยบอกเปาเองว่าเขาพร้อมที่จะเจ็บ เพราะไท้ก็รู้ดีอยู่แล้วว่าความรักของเขากับเปามีความเสี่ยงอะไรบ้าง ถ้าอย่างนั้นไท้ก็จะอดทนต่อไป เขายึดมั่นในความฝัน เขาเชื่อมั่นในความรัก จะไม่ยอมปล่อยมือจากสองสิ่งนี้ง่ายๆ ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็จะต้องพยายามสุดความสามารถ

'ผมจะอดทน...เพื่อความรักของเรานะครับพี่เปา'

เมื่อไท้ปรึกษาโค้ชเด้งเรื่องเรียนภาษาอังกฤษเพิ่ม โค้ชเด้งก็ให้ไท้ไปสมัครเรียนที่สถาบันสอนภาษาอังกฤษแห่งหนึ่ง โค้ชเด้งช่วยออกเงินให้ก่อน เพราะค่าเรียนแพงเอาเรื่อง แต่โค้ชเด้งคิดเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว รอเพียงแต่ว่าเมื่อไหร่ไท้จะมาบอก

สถาบันสอนภาษาอังกฤษนี้มีระบบออนไลน์ให้สามารถเรียนที่บ้านได้ หรือที่ไหนก็ได้ที่เข้าถึงอินเตอร์เน็ต จึงนับว่าสะดวกสำหรับไท้พอสมควร เพราะไม่ต้องกังวลเรื่องการเดินทางไปเรียนที่สถาบัน ซึ่งค่อนข้างอยู่ไกลจากบ้านเปา แต่ถ้าว่างก็สามารถเลือกไปเรียนเสริมและทำกิจกรรมกลุ่มกับคนที่มาเรียนด้วยกันได้ โค้ชเด้งหาโน๊ตบุ๊คมาให้ใช้หนึ่งตัวด้วย มันมีไมค์ในตัวจึงทำให้ฝึกพูดภาษาอังกฤษกับคอมพิวเตอร์ได้

ช่วงกลางวัน ถ้ามีเรียนไท้ก็จะไปเรียนหนังสือที่รามคำแหง แต่ถ้าวันไหนไม่มีเรียนก็จะอยู่บ้าน ดูแลบ้านช่องให้เรียบร้อย เมื่อวานเปาสั่งงานบ้านไว้ให้ทำหลายอย่าง ตั้งแต่เอาเสื้อผ้าไปซัก กวาดบ้าน ถูบ้าน เก็บอึหมา ตัดหญ้า รดน้ำต้นไม้ ปกติบ้านนี้จะใช้บริการบริษัทรับจ้างทำความสะอาดบ้านแบบรายเดือน แต่อยู่ๆ เปาก็ขอยกเลิกทางนั้น เข้าใจว่าคงอยากยกเลิกมานานแล้ว เพราะเปาบ่นว่าทำความสะอาดได้ไม่ค่อยดี กำลังหาทางเปลี่ยนเจ้าใหม่พอดี จนกระทั่งสบจังหวะไท้มาอยู่ด้วย

วันนี้ทั้งวันไท้จึงทำงานบ้านตั้งแต่เช้าจนเย็น เหนื่อยพอสมควร แต่ก็ดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ แม้อยู่คนเดียวก็ไม่เหงาเพราะมีเจ้าหมาสองตัวเป็นเพื่อน

ทำงานบ้านเสร็จไท้ก็นั่งเรียนภาษาอังกฤษกับคอมพิวเตอร์ ช่วงฝึกออกเสียง ไท้ต้องพูดใส่ไมค์แล้วเทียบเสียงจนกว่าจะออกสำเนียงได้ใกล้เคียง แต่เขาก็ติดสำเนียงไทย จึงใช้เวลากับมันพอสมควร จากนั้นก็ฝึกพูดและสนทนาโต้ตอบ เจ้าหมาสองตัวเดินป้วนเปี้ยนและคอยมองอย่างสนใจ

สักพักเมสซี่กับเนยมาร์ก็หูผึ่ง ก่อนร้องดีใจและวิ่งออกไปนอกบ้าน เปาคงจะกลับมาแล้วนั่นเอง เมื่อไท้ออกไปดูก็เห็นว่าเปากับโค้ชเด้งกลับมาแล้ว รวมทั้งมีเหินฟ้า ฟีนิกซ์ เวิร์ม เกิ้นและโจติดของโค้ชและเปามาด้วย แต่ละคนที่มาหอบถุงคนละใบสองใบลงมาด้วย เข้าใจว่าน่าจะเป็นของกิน

"ไท้ เป็นไงมั่งวะ เหงาเปล่า" เหินฟ้าร้องทักเป็นคนแรกพร้อมกับรอยยิ้มดีใจ

"เฮ้ย พวกมึงมาทำอะไรวะ" ไท้ไม่ตอบแต่ถามกลับ

"แวะมาหามึงไง กลัวมึงเหงา" เวิร์มบอก

แค่นี้ไท้ก็รู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาซึม เพื่อนกลุ่มนี้รักและสนิทกันมาก เพราะกินนอนและซ้อมด้วยกันมาหลายเดือน

"นี่…มาทำบาร์บีคิวกินกัน" เกิ้นยกของที่ซื้อมาอวดให้ดู

ไท้ยิ้มแป้น จากนั้นจึงพาเพื่อนๆ ช่วยกันยกโต๊ะ เก้าอี้และเตาปิ้งออกมาตรงสนามหน้าบ้าน บ้านที่เคยเงียบเหงาคราวนี้กลับครึกครื้น เมสซี่กับเนยมาร์ยิ่งสนุกใหญ่ เพื่อนๆ ของไท้ต่างก็พากันหยอกเล่นด้วย ส่วนเปาปลีกตัวขึ้นไปบนห้อง ไม่ลงมาสุงสิงกับใคร

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยปาร์ตี้เล็กๆ ก็เริ่มขึ้น เสียงพูดคุยหัวเราะดังไปทั่วบริเวณบ้าน ทุกคนดูสนุกและมีความสุขแม้ว่าไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอลเลย วันนี้ไท้คงต้องงดซ้อมกับโค้ชเด้งหนึ่งวันไปโดยปริยาย

ระหว่างนั้นเปาก็ลงมาจากบ้าน แต่เขาไม่ได้เข้ามาร่วมปาร์ตี้ด้วย แค่โบกไม้โบกมือแล้วก็ขับรถออกไป มีสายตาโค้ชเด้งและไท้ที่คอยมองอย่างเป็นห่วงและสงสัย

ปาร์ตี้ของไท้กับเพื่อนๆ เลิกตอนสามทุ่มกว่า หลังช่วยกันเก็บข้าวของแล้วเพื่อนๆ ก็ขอตัวกลับ ทุกคนตกลงกันว่าจะผลัดกันมาช่วยซ้อมกับไท้ที่บ้านโค้ชเด้งตอนเย็นๆ เพราะไม่อยากให้ไท้รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไป ใครๆ ต่างก็ห่วงใยไท้กันทั้งนั้น ยกเว้น…

… … …

แม้เพื่อนๆ กลับไปแล้วก็ใช่ว่าไท้จะได้นอนหลับพักผ่อน เที่ยงคืนเศษๆ เขาก็ออกมานั่งรอเปาข้างล่างตรงโซฟา เปิดทีวีดูรายการไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งได้ยินเสียงเจ้าสองตัวร้องดีใจ ไท้ก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปดู

เปากลับมาแล้ว แต่คราวนี้ไม่ได้มาคนเดียว มีผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย ส่งเสียงคุยกันอ้อแอ้ คาดว่าน่าจะเมากันมาทั้งคู่ เปาไม่เล่นกับหมาสองตัวเหมือนอย่างเคย เขาพาผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในบ้าน เป็นผู้หญิงที่ไท้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แต่งตัวโป๊จนแทบจะเก็บอะไรไม่มิด น่าจะเจอกันที่ผับแล้วหิ้วมาแน่ แต่ทำไมถึงไม่พากันไปโรงแรมหรือม่านรูด

"ยืนมองห่าอะไรวะ พาหมาไปหลังบ้านสิโว้ย" เปาโวยวายเมื่อเห็นไท้ยืนมอง ก่อนหันไปพูดอี๋อ๋อกับสาววัยแรกรุ่นที่พามาด้วย

ไท้ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่กับภาพที่เห็น เพราะเขาคิดว่าเปาไม่ได้ทำเพราะอยากทำ แต่น่าจะทำประชดชีวิตมากกว่า ไท้จึงบอกตัวเองว่าอย่าเชื่อสิ่งที่เห็น ไม่ว่าเปาจะทำอะไรก็ให้อดทนเข้าไว้

เปาพาสาวแปลกหน้าเข้าไปในบ้านและขึ้นไปบนห้อง แม้จะบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก แต่น้ำตาของไท้ก็ร่วงลงมาอย่างช่วยไม่ได้ เขารีบพาหมาไปนอนหลังบ้าน ก่อนจะกลับมาจัดการปิดบ้านและปิดไฟให้เรียบร้อย

เมื่อขึ้นบันไดมาไท้ก็ตกใจจนสันหลังชาวาบ เปากับน้องผู้หญิงคนนั้นยืนกอดจูบนัวเนียกันอยู่หน้าประตูห้อง พร้อมกับส่งเสียงครางและเสียงหอบหายใจตามแรงปรารถนา หัวใจของไท้แทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นภาพนั้น แต่เขาก็ข่มใจ สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินหลบฉากเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ไท้ทิ้งตัวลงนอนและกอดหมอนร้องไห้ ภาพบาดตาบาดใจเมื่อครู่ยังตามมาหลอกหลอน อดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เปากับน้องคนนั้นคงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว มันเจ็บเสียจนเขาต้องเอาหมอนอุดปาก ไม่ให้เสียงร้องไห้เล็ดรอดออกมา จนกระทั่งเหนื่อยอ่อนและหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว

… … …

ไม่นานเช้าวันใหม่ที่สดใสก็มาเยือน เพียงแต่จิตใจของคนที่ตื่นอาจไม่เป็นเหมือนแสงแดดและท้องฟ้าข้างนอก วันนี้ไท้มีเรียนตอนเช้า เขาจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เพื่อจะขอติดรถโค้ชเด้งไปลงที่มหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ใกล้กับ กกท.

ขณะที่กำลังใส่กางเกงอยู่นั้นก็มีเสียงคนมาเคาะประตูห้อง ไท้จึงเร่งมือและใส่ลวกๆ ไปก่อน จากนั้นจึงรีบเดินมาเปิดประตู เขาคิดว่าโค้ชเด้งคงมาตาม แต่ที่จริงยังไม่ถึงเวลาด้วยซ้ำ ไม่งั้นก็อาจจะตามลงไปกินอาหารเช้าง่ายๆ

แต่เมื่อเปิดประตูก็พบว่าคนที่มาหาไม่ใช่โค้ชเด้ง แต่เป็นลูกชายคนเดียวของโค้ชต่างหาก สีหน้าของเปาดูค่อนข้างซีดเซียวและอิดโรย แววตาดูเศร้าหมองและไม่มีความสุข ทั้งที่เพิ่งผ่านกิจกรรมพิเศษสุดหฤหรรษ์ไปเมื่อคืนนี้

"พี่เปา มีอะไรเหรอครับ" ไท้ถามอย่างหวั่นๆ

เปาไม่ตอบ แต่เขาพิศดูใบหน้าของคนตรงหน้า ท่าทางเหมือนคนกำลังใช้ความคิด ไม่รู้ว่าคิดอะไรบ้างเพราะแววตาสื่อเพียงความสับสน ครู่เดียวเขาก็กอดไท้ไว้ กอดแน่นทีเดียว แต่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ

เมื่ออ้อมกอดที่คุ้นเคยกลับมาหา ไท้ก็สนองตอบเป็นอย่างดี แม้ว่าจะมีความอบอุ่นแผ่รัศมีซ่านซึมมาให้ แต่อ้อมกอดนี้ก็เต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย มือหนึ่งของเปาลูบหลัง อีกมือลูบตรงท้ายทอยของไท้

"ผมรักพี่เปานะครับ รักพี่เปาคนเดียว" ไท้พูดเบาๆ และหลับตา มีน้ำตาเอ่อซึมขอบตาเล็กน้อย

ไม่มีคำพูดใดๆ จากเปาเหมือนเช่นเคย เขาได้แต่กอดไท้ไว้ สัมผัสลูบไล้นั้นเหมือนอยากจะปลอบใจอีกคนให้หายเจ็บ ไท้รับรู้และสัมผัสความห่วงใยที่มาจากเปาได้ แม้เจ้าตัวไม่พูดออกมาตรงๆ ก็ตาม ความรู้สึกในใจตอนนี้คงแรงกล้า เจ้าตัวจึงทนไม่ไหวจนต้องมาหา

"ขอบคุณที่พี่เป็นห่วงผมนะครับ ผมรู้ว่าพี่เปาเป็นห่วงผม" ไท้บอกพลางยิ้มบางๆ แม้เปาจะไม่เห็นแต่ก็คงรู้สึกได้จากน้ำเสียงของไท้

ผ่านไปพักใหญ่เปาก็ผละตัวออก ถ้าดูไม่ผิด เขาน่าจะร้องไห้ด้วย แต่เปาก็ไม่อยู่ให้อีกฝ่ายสังเกตนานนัก เขารีบหันหลังกลับแล้วเดินฉับๆ กลับไปที่ห้องของตัวเอง ไท้ไม่เดินตามไปด้วย เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ที่ห้องเปาหรือเปล่า ถือเสียว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเปาละกัน

อย่างน้อย…เปาก็ให้คำตอบกับไท้แล้ว เปาคงรู้ดีว่ากำลังใจจากพี่เปามีค่ากับน้องคนนี้มากแค่ไหน จึงได้มาหาและเอามาส่งให้


TBC

-------------------------------------------------------

เข็น❤ขึ้นภูเขา

อะตอม: มึงนี่หน้าโคตรหวานเลยนะเว้ย ปากก็แดง ผิวก็ขาวจั๊วะอีก ถ้าเป็นผู้หญิงแล้วมาอยู่กับกูแบบนี้นะ กูจะไม่ให้มึงออกจากห้องไปเห็นเดือนเห็นตะวันเลย

กัปตัน: กูว่ากูโคตรโชคดีเลยว่ะที่กูเกิดเป็นผู้ชาย

อะตอม: ทำไม มึงกลัวไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเหรอ

กัปตัน: เปล่า กูกลัวทำมึงตายเพราะเสียน้ำจนหมดตัวไง เดี๋ยวกูติดคุก ฮ่าๆๆ

อะตอม: เชี่ย น้ำกูเยอะเว้ย ไม่หมดง่ายๆ หรอก

[GuoJeng]

   ไท้ตัดใจดีกว่า ปล่อยให้เปาเขาไปตามทางเถอะ อนาคตเปาอาจจะมาหาไท้ก็ได้นะ
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[inxsara]

   ไท้ตัดใจดีกว่า ปล่อยให้เปาเขาไปตามทางเถอะ อนาคตเปาอาจจะมาหาไท้ก็ได้นะ
  รออ่านตอนต่อไปคับ

อย่าลืมมาอ่านต่อให้ครบ 100% นะครับ ผมอัปเดตเต็มตอนแล้ว

[wutwit]

ทำไมลำไยเปาจัง โตพอสมควรแล้ว แต่คิดไรง่อยมาก น่ารำคาญ เลิกๆๆๆ กินกิมจิดีกว่านะไท้ ท่าจะแซ่บๆๆๆๆๆ

[farhhhh]

เรื่องมันจะง่ายขึ้นเยอะ ถ้าเปาเลิกอคติ ผ่านเรื่องราวต่างๆ มาก็มากแล้วแท้ๆ ทำไมไม่ตาสว่างซักทีอ่ะว่าที่ทำอยู่มันทำให้ทุกอย่างพัง พัง พั๊งงงงงง
ไท้นี่โคตรแสนดี แสนเข้าใจ แสนซื่อ ส่วนเปาก็แสนโง่
อยากให้พวกเขาสองคนเข้าใจกันก่อนไปเกาหลีอ่ะค่ะ สถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจเลยค่ะ555

[yowyow]