.
.
วันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้เรียนครับ อาจารย์ปล่อยให้เด็กเตรียมขบวน แข่งกีฬาคัดไปเตรียมชิงพรุ่งนี้ เด็กญี่ปุ่นไปให้อาจารย์เลือกสีชุดนั่งเสลี่ยงวันพรุ่งนี้ที่ห้องคอมครับ ผมกับเพื่อนในห้องเชียร์วอลเล่ย์หญิงกันสนุกปาก ก็ห้องผมแข่งกับสีชมพูอ่ะ มีแต่คนน่ารัก ๆ ครับ..คัดหน้าตามาลงรึเปล่าเนี่ย?
“วี้ดวิ้วววว น้องหนิงอย่าตบแรงสิคะ มันสะเทือนถึงใจพี่” ไอ้เอกหัวหน้าห้องผมแซวน้องหนิงมือตบประจำสีชมพูดังลั่น เสียงโห่รับจากหนุ่ม ๆ ห้องผมก็ดังลั่นพอกันครับ555 แซวจนหมดเซ็ตแรกพวกผมก็โดนสาว ๆ ไล่ เพราะยิ่งพวกผมเชียร์ดังขึ้นเท่าไหร่พวกสาว ๆ ก็ยิ่งไม่มีสมาธิ หันไปขำก๊ากก่อนจะยกขบวนมาช่วยพี่ ๆ ดูรูปขบวน
“ไอ้พิมาพอดีเลย มึงลงบาสพรุ่งนี้กี่โมง?” ถามกลับพี่ ม. 5 ว่าทำไมครับ? ..
“พี่จะให้พิถือป้ายสีคู่น้องโบว์ ถือแป๊บเดียวพิ ช่วยพี่หน่อยนะ” ส่ายหน้าหวือปฏิเสธทันทีไม่รีรอ กูไม่อยากแต่งหน้าแต่งตัว..แม่งไม่แมน!!
“ได้ครับพี่” เหลียวหลังคอแทบเคล็ด เด็กญี่ปุ่นตอบโดยพลการแทนผม ปากที่อ้าเตรียมยกเลิกข้อตกลงอนุญาตใช้งานผมผ่านปากไทให้โมฆะกลับถูกฝ่ามือชื้นเหงื่อที่ทำให้ผมลุ่มหลงมัวเมาไปด้วยทุกครั้งปิดแน่น..ซวยแล้วกู เด็กญี่ปุ่นยิ้มแย้มลากคอปิดปากผมออกมาจากสถานการณ์น้ำท่วมที่ผมไม่สามารถขนของหนีได้ทัน ทำไมต้องให้กูไปแต่งตัวแบบมึงด้วยวะ?! สายตาดุที่ส่งออร่าออกมาอย่างโจ่งแจ้งของไททำผมหุบปากก้มหน้ารับกรรมที่กำลังจะตามผมทันในวันพรุ่งนี้อย่างจนใจ กูต้องแต่งตัวเป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะปีเนี๊ยะ!!
“ก็แค่แต่งตัวนิดเดียวเอง แล้วถ้าผมอยู่ในขบวนใครจะดูแลพิล่ะครับ ถ้าพิแต่งตัวมาเดินเหมือนกันผมก็จะได้ไม่ต้องห่วงไงครับ...โกรธไทเหรอ?” ถอนหายใจ เงยหน้าไปยิ้มกว้างให้คลายกังวล..ใครจะโกรธลงวะ? ผลไม้เมืองหนาวที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยตลอดเวลาเอ่ยแสดงน้ำใจ
“เดี๋ยวกูถ่ายรูปพวกมึงเก็บไว้ให้..จะถ่ายให้ชัดทุกรูขุมขนเลย” เด็กญี่ปุ่นยกนิ้วโป้งให้แล้วพยักหน้าเสริม ผมหรี่ตามอง..
“จะถ่ายพวกกูทำไม ไปถ่ายสาว ๆ แต่งตัวมาเยอะ ๆ ไอ้เหี้ยเต๋า กูจะได้หายเสี้ยน555” เด็กญี่ปุ่นส่ายหน้าปลดปลงกับแฟนบ้าบอแบบผม โทรตามชายกับคนอื่นให้ไปกินข้าวที่แคนทีน กินเสร็จก็แยกย้ายไปสีใครสีมัน ผม วิน เต๋าเดินไปยิม 2 รวมกับพวกนักกีฬาคนอื่นของสีตัวเอง อาจารย์ที่ปรึกษาประจำสีนัดคุยก่อนถึงวันจริงน่ะครับ พวกพาเหรดกับแสตนด์ก็แยกไปอีกที่ ประชุมเสร็จผมก็ต้องไปหาพี่ ม.5 นัดแต่งตัวรวมอีก เฮ้อออออ ปีที่แล้วผมแต่งตัวเป็นท่านเจ้าคุณคู่กับคุณหญิงแย้มครับ อนิรุทธ์ชอบผมตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ..ไม่น่าใจอ่อนช่วยอาจารย์เลย ปีนี้พี่ ๆ ให้ผมแต่งตัวเป็นถุงพลาสติกรีไซเคิลครับ แต่..ชุดมัน มันมีแต่กางเกงนี่หว่า?! ให้ผมเปลือยท่อนบนแล้วใส่กางเกงเป็นเหมือนผ้าแก้วบาง ๆ สีน้ำเงินเข้มอ่ะ
“พี่ผมไม่ใส่หรอกแบบนี้น่ะ พี่หาคนอื่นเหอะ” อยากช่วยนะ แต่..ไอ้ไทได้ฆ่าผมหมกท้องร่องน่ะสิครับ คอนเซปสีฟ้าปีนี้คือลดโลกร้อนครับ สรุปพี่ ๆ ย้ายคู่หน้ามาแต่งแทนผม ส่วนผมกับน้องโบว์ก็ไปแต่งตัวแทนคู่หน้า..แต่งพวกชุดไทย เห็นแล้วมันหนักพวกข้อมือ ข้อเท้าครับ กูเป็นกุมารทองเหรอวะปีนี้555+ เสร็จจากขบวนพาเหรดยิ่งใหญ่ก็ไปวอร์มร่างกายซ้อมบาสให้เข้าขากันให้ดีก่อนลงสนามรอบชิงพรุ่งนี้ รับชุดแข่งบาสสุดเจ๋งก็โทรหาไทให้เจอกันที่โรงจอดรถ
“กลับไปอาบน้ำก่อนมั้ยครับ?” เด็กญี่ปุ่นเอ่ยถามหลังเห็นสาระร่างผมที่เพิ่งเลิกจากซ้อมบาส ส่ายหน้าตอบเพราะเดี๋ยวเหงื่อก็แห้ง ไปเจอแม่ไทแค่แป๊บเดียวก็กลับไปกินข้าวพร้อมตา
“น้องพิ..หล่อขึ้นนะลูก แม่ซื้อนาฬิกามาฝากจ๊ะ แล้วถุงนี้ของตา ถุงนี้ของพี่อร แล้วนี่ของช้างกับน้องอินนะลูก” ยกมือไหว้แม่ไทแล้วรับของมาวางไว้ข้างตัว เด็กญี่ปุ่นรายงานแม่ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกีฬาสีพรุ่งนี้ และเกรดสุดหรูของไทกับผม แม่ไทยิ้มแก้มปริก่อนจะบอกให้ไทพาผมไปรับรางวัลก้อนใหญ่จากป๊า ไทส่ายหน้าหน่ายก่อนจะบอกแม่ว่าเอาไว้วันหลัง แม่ไทอมยิ้มรู้ทันลูกชาย ก็เพราะเวลาไปหาป๊าก็หมายถึงต้องไปหาที่บ้านใหญ่กรุงเทพ หรือไม่ก็ต้องบินลัดฟ้าสู่แดนปลาดิบไงครับ ก่อนกลับบ้านแม่ไทก็บ่นเสียดาย
“แม่ต้องกลับเลยนะน้องพิ เสียดายจัง ไม่เห็นน้องพิแต่งตัวเดินเลยลูก ไทโยให้คนถ่ายรูปมาให้แม่ดูด้วยนะ” ยิ้มเจื่อนตอบแม่ไท ยกมือไหว้ลาแล้วย้ายตูดมาขึ้นรถตรงดิ่งไปกินข้าวเย็นกับตา
“พรุ่งนี้ผมจะเอารถไปเอง เพราะต้องไปรวมแต่งตัวร้านในตลาดตั้งแต่เช้า เจอกันก่อนเดินนะครับ” ไทพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหยิบมือถือส่งให้ผมดูชุดที่ไทต้องแต่งพรุ่งนี้..เปลือยอกนี่หว่า!
“เฮ้ย! ใครเลือกให้ไท เปลี่ยนเลยกูไม่ให้ใส่แบบนี้” ไทอมยิ้มก่อนจะส่ายหน้าขัดผม
“ไทขอเปลี่ยนแล้วครับ ตอนแรกเป็นชุดแบบไกรทอง มีไม้แหลม ๆ ให้ไทถือด้วย555 ไทเลยขอเปลี่ยนเป็นแบบนี้แทน” ใครแม่งคิดวะ? แต่ละชุดไม่มีเสื้อให้ใส่เลย..สนองตัณหาชัด ๆ!! หน้าบูดจนถึงบ้าน ไทถามถึงชุดที่ผมต้องใส่ก็อธิบายให้มันฟัง นี่ถ้าต้องใส่แบบแรกมันอกแตกตายแหง เด็กญี่ปุ่นกลับบ้านไปนอนแล้วครับ ผมอาบน้ำเสร็จก็เข้าห้องพระสวดมนต์คนเดียว เดี๋ยวนี้ตากินยาหลังอาหารก็นอนเลยครับ ยามันแรงน่าดูเหอะ นอนหลับสนิทตื่นขึ้นมาร่างกายก็แข็งแรง ผิวสดใสจากข้างในถึงข้างนอก..ผมตั้งใจจะบอกว่าหน้าผมวิ้งค์มากครับ5555
“น้องไม่ต้องแต่งหน้าก็ได้นะคะเนี่ยยยย ผัดแป้งนิดเติมลิปหน่อยก็พอ ม.อะไรแล้วคะ?” พี่สาวร้านแต่งตัวถามผมจีบปากจีบคอ ได้แต่ยิ้มแหยตอบ..จะกินกูอยู่แล้วนะพี่! แต่งตัวเสร็จก็ขึ้นรถผมกับพี่ ม.5 อัดกันมาจนถึงโรงเรียน เดินไปดูจุดที่สีตัวเองอยู่แล้วกดโทรหาเด็กญี่ปุ่น น้อง ๆ มาขอถ่ายรูปก็ยิ้มให้ถ่ายรอไท สีไทอยู่หลังผมครับ โหหหหห
“พิ..ผมดูตลกเหรอ? เดินออกจากร้านก็มีคนมองแปลก ๆ เดินมาหาพิก็มีคนขอถ่ายรูปเก็บไว้ดู..ผมไม่กล้าเดินกลับแล้วนะ” เด็กญี่ปุ่นเอ่ยถามผม มึงหล่อมากไท
"ก็แบบนี้แหละ เราแต่งตัวแปลกคนอื่นก็ต้องมอง ไม่ตลกหรอกน่า” ไทยิ้มบางให้ผม..หล่อเหี้ยยยย
“พิหล่อจัง ผมให้การ์ดมาถ่ายรูปด้วยนะครับ แต่ไม่รู้มาถึงรึยัง? เราถ่ายเก็บไว้ดูกันมั้ยครับ?” พยักหน้าแล้วควักโทรศัพท์ออกมา เด็กญี่ปุ่นรับโทรศัพท์ผมมาก่อนจะโอบไหล่เข้ามาใกล้ ๆ ยังไม่ทันได้กดถ่ายอาจารย์ก็เรียกรวมสีเตรียมตั้งขบวน ถอนหายใจพร้อมกัน ก่อนจะแยกกลับไปสีตัวเองเด็กญี่ปุ่นก็แอบเอามือมาแตะมือผมเบา ๆ
“ผมจะไปเชียร์พิแข่งบาสนะครับ” ยิ้มส่งเด็กญี่ปุ่นและหันมาฟังอาจารย์ แสงแฟลชวูบวาบไปหมดครับ ไม่รู้จะถ่ายอะไรนักหนา นึกถึงเด็กญี่ปุ่น..นั่งบนเสลี่ยงสบายว่ะ ถ่ายรูปก็ต้องซูมถ่ายเอาไม่เหมือนกู วิ่งเข้ามาถ่ายซะชิดหน้า กะให้เห็นรูขุมขนที่หูเลยมั้ง? เดินเสร็จอาจารย์ก็มาให้คะแนน พอแยกย้ายก็ไม่เจอเด็กญี่ปุ่นแล้วครับ มันโดนลากไปถ่ายรูปรวม ส่วนผมถ่ายแล้วก็ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงแข่งบาสซะอีก ไม่มีรูปคู่เลยแฮะ..
เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าเสร็จก็เดินมารวมพลในยิมรอเวลาลงสนาม แข่งกับสีชมพูเสร็จถ้าชนะไปรอชิงกับสีที่กำลังจะแข่งตอนนี้ครับ นั่งดูฟอร์มแล้วอยากเจอสีแดงครับ เก่งดี ตัวโรงเรียนอยู่ในนั้นตั้ง 4 คน พอหมดเวลาก็เหมือนที่ผมดูไว้จริง ๆ นั่นล่ะครับ สีแดงเข้าไปรอชิงกับสีผม(ผมมั่นใจอ่ะ!) รอบนี้พี่โป้งกับผมไม่ได้ลงเป็นตัวจริงเพราะเก็บไว้ลงกับสีแดง ชนะแบบไม่เหนื่อยครับ สีชมพูไม่มีตัวจี๊ด ๆ สกอร์เลยนำแบบม้วนเดียวจบ หลังแข่งพี่ ๆ ก็ฟอร์มทีมใหม่ ให้ผมประกบพี่ตั้น โหยยยย พี่เค้าเป็นชูทติ้งอ่ะ คล่องไม่พอไวอีกต่างหาก แถมผมไม่เคยคุยด้วยเลย..ไม่สนิทอย่างแรง งี้ต้องระวังเป็น 2 เท่า พี่โป้งประกบไอ้ต้นน้องพี่ตั้นแทนผม เพราะผมกับไอ้ต้นเล่นด้วยกันบ่อยจับทางกันได้หมด555 ระหว่างรอเวลาก็ไปเชียร์ไอ้วิน ไปไม่ทันครับสีผมแพ้ ได้ที่ 3 คู่กับสีชมพู ไอ้เต๋าไม่ต้องไปเชียร์มันหรอกครับ มันน่ะตัวเก็งซิวแม่งทุกรายการที่ลง เดินไปกินข้าวกล่องสีเสร็จก็บอกเด็กญี่ปุ่นว่าแข่งตอนบ่าย 2 กับสีแดง
“ไปเปลี่ยนชุดกันได้แล้ว” พี่อ้นส่งสัญญาณให้เตรียมตัว เปลี่ยนชุดเสร็จก็มารวมตัวกันจุดธูปบอกเจ้าที่เจ้าทาง..ไม่ได้ด้วยเล่ห์ต้องล่อด้วยไสยครับ เสร็จก็วอร์มรอข้างสนาม ส่งพี่อ้นไปข่มกัปตันทีมสีแดงเสร็จพี่อ้นก็กลับมาข่มทีมตัวเองต่อ555 ผมยกมือไหว้พี่ตั้นที่ทำหน้างงแตกเมื่อเห็นว่าผมต้องประกบพี่เค้าจนจบเกมส์
“ฮิ้วววไอ้ตั้น มึงเล่นไม่ออกแน่555” พี่ตั้นหันไปยกเท้าใส่เพื่อนที่ตะโกนแซวข้างสนามแล้วหันมาบอกผมว่า ‘ชิว ๆ พิ ไม่ต้องเกร็ง’ ยิ้มพิมพ์ใจให้พี่ตั้นผ่อนคลายก่อนจะเล่นเต็มที่ไม่มีกั๊ก สงสัยพี่ตั้นจะเล่นไม่ออกจริง ๆ ครับนัดนี้ ทำสกอร์ไม่ได้เลยแม้แต่ลูกเดียว..ควอเตอร์หลังพี่ตั้นก็ยังลงเป็นตัวจริงต่อทำให้ทีมสีแดงเสียแชมป์ให้สีฟ้าของผมไปด้วยสกอร์ค่อนข้างห่าง..
“พิเล่นเก่งขึ้นเยอะเลยนะ ลงคัดตัวจริงบาสโรงเรียนสิ เดี๋ยวพี่ช่วยซ้อม” ยกมือขอบคุณพี่ตั้นแล้วถอดเสื้อตัวเองให้พี่ตั้นที่ถอดรอผมไว้นานแล้ว..เหงื่อทั้งนั้นเลยนะเว้ยพี่ แลกเสื้อเสร็จก็เดินมากินน้ำที่แสตนด์ฝั่งตัวเอง หันมองหาเด็กญี่ปุ่น..ไอ้เต๋ารีบรายงานทันที
“ไอ้ไทมันมาเชียร์มึงแล้วแต่ควอเตอร์สุดท้ายสีมันลงชิงฟุตบอลแล้วมันต้องไปนั่งตัวสำรอง..มันฝากนี่ให้มึงด้วย” ผ้าขนหนูผืนใหญ่สีฟ้า..ผมรักไทจัง-///- เอาผ้ามาห่อตัวแล้วเดินออกจากสนามด้วยความอิ่มเอม เดินเข้าไปที่แสตนด์เชียร์สีฟ้าน้อง ๆ ก็วี้ดต้อนรับเหรียญทองทีมบาส แก้มปริสิครับ555+ นั่งมองสาว ๆ เชียร์หลีดสีตัวเองไม่หนำใจมันต้องส่องสีอื่นด้วยครับ สีไทสวยสุดเหอะ กดโทรศัพท์หาเด็กญี่ปุ่นว่าอยู่ไหนแล้ว
“กำลังกลับครับพิ ชนะรึเปล่า?” เยินยอตัวเองจนเกินงามก็วางหู หยิบโทรศัพท์ถ่ายสาว ๆ เชียร์หลีดไว้จนพอใจ เดินกลับพร้อมเต๋าไปแสตนด์สีฟ้า เด็กญี่ปุ่นนั่งรออยู่กับไอ้วิน ไอ้อ๋อง จะว่าไปเพื่อนกลุ่มผมอยู่ครบเลยครับ มึงไม่อยู่สีตัวเองกันรึไง? นั่งลงข้างไทก็เข้าโหมดแมงโม้เสียงดังแข่งพี่ ๆ คุมแสตนด์เชียร์555+
อาจารย์มาให้คะแนนสแตนด์เสร็จก็บอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงให้เชียร์หลีดเตรียมโชว์รอบสุดท้าย สาว ๆ ตื่นเต้นกันใหญ่เลยครับ..พี่ก็ตื่นเต้นครับสาว ๆ 55+ มองสาว ๆ ทุกสีโชว์สเต็ปการเต้นกับหน้าตาสวย ๆ แล้ว..เคลิบเคลิ้มครับ จบโชว์อาจารย์ก็ให้ทุกสีลงมารวมกันที่สนามประกาศผลการแข่งทุกชนิดกีฬารวมถึงขบวนพาเหรดและกองเชียร์ด้วย สีส้มของไทได้ชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์หลีด ชนะเพราะหน้าตาเชียร์หลีดครับ55+ ผลกีฬาอย่างอื่นก็รู้ ๆ กันอยู่แล้วอ่ะ พิธีจบก็ออกมาถล่มร้านหมูย่างบ้านไอ้เอก โทรบอกตาว่าค้างบ้านไทเพราะจะไปกินเลี้ยงหลังกีฬาสี เด็กญี่ปุ่นติดสอยห้อยตามผมไปนั่งยัดห่าด้วยครับ เบียร์ลังแล้วลังเล่าถูกแช่ลงในถังใบใหญ่หลังบ้านไอ้เอก ไม่ถึงเที่ยงคืนก็เกลี้ยงครับ ผมมึนหัวนิดหน่อย แต่ไทลงไปนอนพังพาบกับตักผมตั้งแต่ 5 ทุ่มแล้วครับ555+ หยิบโทรศัพท์ไทให้พี่คนขับรถขับมารับที่บ้านไอ้เอก สรุปทั้งรถผมรถมันพี่ ๆ คนงานบ้านเด็กญี่ปุ่นต้องขับกลับหมดครับ ไม่ไหว..เมา
เด็กญี่ปุ่นถึงบ้านก็ล้มตัวลงนอนขวางประตู ร้อนถึงพี่ ๆ คนที่บ้านต้องหามขึ้นไปนอน..นี่ล่ะน้าอยากโชว์ดื่มแทนกู555 ปล่อยไทให้นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าส้วมอาบน้ำไล่ความเมา ออกมาหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวไท เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวก่อนจะดึงเข้ามากอด
เด็กญี่ปุ่นพับแขนขาเก็บเข้าที่ให้ผมได้กอดง่าย ๆ ..แบบไม่มีขัดใจเหมือนตอนมีสติ
พิศมองหน้าใส ขาว หล่อร้ายของไทแล้วก็อมยิ้ม..กระซิบสิ่งที่คิดอยู่ตอนนี้ให้เด็กญี่ปุ่นได้ยินในฝัน
“ไอ้ขี้เมาเอ้ยยยย”
.............
แถม
.
.
.
“ถ่ายรูปพิมาเยอะ ๆ พิอยู่สีฟ้า..แล้วค่อยแยกกันตาม ..ตามถ่ายผมคนเดียวพอ เลือกมุมที่ดูดีนะ จะเอาไปให้พิเลือกอีกที” รับคำไทโยซังก่อนจะเตรียมกล้อง ชาร์จแบต หาเมมโมรี่การ์ดไว้สำรองเผื่อฉุกเฉิน แบ่งหน้าที่ว่าใครจะตามคุณพิ ตามนาย และถ่ายภาพเก็บตามคำสั่ง
สงครามย่อยเกิดขึ้นเมื่อมีแต่คนแจ้งความประสงค์จะตามคุณพิ..
แต่สงครามก็ต้องสิ้นสุดเมื่อหัวหน้าการ์ดตัดสินให้ว่าตนจะเป็นคนตามคุณพิเอง
แต่ทุกคนก็รู้สึกดียิ่งขึ้น เมื่อถึงวันกีฬาสี ไทโยซังให้ทุกคนตามคุณพิหลังจากตระเวณถ่ายภาพตอนขบวนพาเหรดเสร็จ
“คุณพิหล่อมากเลยนะครับ..แต่ตอนแข่งบาสอยู่ คนที่คุณพิประกบจงใจกอดคุณพิหลายครั้ง..เราจะรายงานไทโยซังดีมั้ย?” หนึ่งในผู้ติดตามคุณพิเอ่ยปากขอความเห็นจากเพื่อนร่วมงาน..ข้อสรุปเห็นตรงกันว่าไม่ควรบอก เพราะคุณพิเองก็นับถือเด็กคนนั้น และคุณพิก็ไม่มีท่าทีสนใจในทางชู้สาว
แต่..ในงานคุณพิก็มีความผิดหลายกระทงเช่นกัน
“คุณพิแอบใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายภาพเชียร์หลีดเดอร์หลายคน..แล้วคุณพิก็มีเจตนาส่งสายตาทอดสะพานให้ฝ่ายตรงข้าม ผมว่าเราควรจะบอกไทโยซังให้จัดการ” เช้าตรู่ไทโยซังเดินลงมาถือถาดข้าวต้มที่สั่งให้เตรียมไว้
“ไทโยซังครับ เมื่อวาน...” หลังจากการรายงานของการ์ดผู้จงรัก ภายในห้องนอนไทโยซังที่ถูกปิดลง..
มีเสียงการลงโทษดังออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ การ์ดผู้จงรักได้แต่ยืนหน้าแดงและจินตนาการตามเท่านั้น ได้แต่รวมกันภาวนาขอให้ไทโยซังไม่รุนแรงกับคุณพิ แต่คำอธิษฐานนั้นไม่มีวันที่จะสัมฤทธิ์ผล เมื่อเหล่าการ์ดเห็นคุณพิขี่หลังไทโยซังลงมาขึ้นรถ ได้แต่แอบมองตามหลังจากรถของไทโยซังเคลื่อนออกไป เปล่งเสียงดังขึ้นมาพร้อมกันหวังไถ่โทษ..
“ขอโทษครับคุณพิ!”
………………………………..
จิอยู่ที่ทำงานค่ะ วันนี้มาทำงาน
คอมจัดหน้ายากมาก..อ่านไปก่อนนะคะ
คืนนี้จะกลับไปจัดหน้าให้
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ปล.วิ่งขึ้นไปเปิดคอมตัวเองที่อยู่ชั้น 3 พร้อมขอให้พี่ห้องแม่เปิดสัญญาณให้555+
ปล.2 ตอนหน้าจบแล้วนะคะ จุ๊บุๆๆๆๆๆ
ปล.3 ทำไมพิมพ์ตกหล่นแล้วก็ผิดเยอะงี้อ่าาา
ปล.4 ใครที่ยังไม่ได้ตอนแถมของบทที่ 29 รบกวนบอกจิใหม่นะคะ..จะส่งให้ค่าาาา
ปล.5 คุณ didi จิขอโต๊ดดดดดดด
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 792780 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก