Begin [3]
เสียงจิ๊บ ๆ ของนกกระจิบดังแว่วปลุกสติสัมปชัญญะให้ตื่นเต็มตัว บิดขี้เกียจสองสามครั้ง หันมองคนนอนขดข้างกาย เปลือกตาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ ดึงมือออกจาการเกาะกุมเบา ๆ ตั้งแต่ออกจากบ้านมาเผ่าก็เป็นเงาตามตัวผมตลอด แต่อีกไม่กี่วันเผ่าก็ต้องไปเรียนแล้ว ผมเองก็รับปากช่วยคุมงานก่อสร้างช่วยพ่อน้องมัน..ที่นี่ไม่มีเสียงไก่ขันปลุกตอนเช้า ไม่มีกลิ่นรวงข้าว ไม่มีคนคอยปลุก ไม่มี..พ่อ
“พี่โยตื่นเช้าจัง” หันไปมองตามเสียงเรียก เผ่านั่งขัดสมาธิขยี้ตา ดึงมือที่ขยี้ตาออกแล้วจ้องหน้าเล็กนิ่ง
“วันนี้ไม่ต้องตาม พี่ไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” หน้างอบูดบึ้ง ล้มตัวนอนหันหลังให้ทันที.. ถอนหายใจ ลุกจากเตียงก้าวเท้าเข้าห้องน้ำวักน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เดินลงส้นให้รู้ว่าออกจากห้องน้ำแล้ว แต่งตัว เหลือบมองแผ่นหลังแน่นิ่ง
“ลุกไปกินข้าวพร้อมกัน..เผ่า!” แผ่นหลังสะดุ้งเบาก่อนจะขยับตัวลุกนั่ง หันหน้างอง้ำมาจ้องผมบ้าง
“ทำไมถึงไม่อยากให้เผ่าไปด้วย..พี่โยไม่เหงารึไง?!” มองหน้าคนเอาแต่ใจจนเจ้าของใบหน้าสวยลอบถอนหายใจยาวเมื่อเจอกับสายตาตำหนิจากผม ไม่รู้จักโต ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องลงไปหาอะไรรองท้องก่อนไปทำงานแทนพ่อเผ่า
“สวัสดีครับพ่อ..แม่ล่ะครับ” ยกมือไหว้พ่อเผ่าและถามหาแม่ พ่อยิ้มและพยักเพยิดไปชั้นบน แม่เผ่าอายุมากกว่าพ่อ 10 ปีพอดี ท่านเล่าให้ฟังว่าที่บ้านท่านไม่มีใครเห็นด้วยที่ท่านรักกันก็เลยตัดสินใจหนีตามกันมา พอมีเผ่าก็กลับไปขอขมาผู้ใหญ่..แต่ผมคงไม่มีโอกาสกลับไปขอขมาพ่อ เพราะไม่มีทางจะอุ้มหลานไปขอขมาท่านได้..ผิดแต่ก็ยังทำ อกตัญญูจริง ๆ
“เผ่าล่ะลูก?” เงยหน้าขึ้นมอง เอ่ยปากตอบพ่อ
“ตื่นแล้วครับ..คงกำลังไปปลุกแม่” พ่อพยักหน้ารับ นั่งลงและชวนผมกินข้าว ปฏิเสธแล้วตักข้าวให้พ่อ หันไปมองหาเผ่า..เดินประคองแม่ลงบันไดมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ถึงเผ่าจะทำตัวเป็นเด็กเวลาอยู่กับผม แต่ต่อหน้าพ่อกับแม่เผ่าไม่เคยงี่เง่าเลยสักครั้ง ก็นับว่าเป็นผู้ใหญ่อยู่บ้างเหมือนกัน
“วันนี้โยไปดูที่บางแคนะลูก พ่ออยู่ดูที่นี่เอง..ฝากตามแปลนที่คมสันต์ด้วยนะ” รับคำพ่อ ตักกับข้าวให้แม่และหันไปบอกน้อง
“เผ่าอยู่เตรียมเรื่องเรียนนะ ดูแม่ด้วย” เผ่าเงยหน้ามองผมด้วยดวงตาเฉยชา ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ช้า ๆ.. 2-3 วันมานี้ผมกับเผ่าเราทะเลาะกันบ่อย ผมไม่อยากให้เผ่าตามผมไปที่ไซต์งานก่อสร้าง..ไม่ว่าจะไซต์ไหนผมก็ไม่อยากให้ไป น้องยังเด็กและไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคน แต่ถึงจะทะเลาะกันเผ่าก็ไม่ลืมบอกรักผมทุกวัน..อย่างน้อยคำนี้ก็ช่วยให้เรื่องมันคลี่คลายได้ทุกครั้ง ขับรถมาที่ไซต์ ตรงดิ่งเข้าไปดูบัญชีและให้คนโทรตามคมสันต์เรื่องแบบแปลนอาคารใหม่ที่พ่อเพิ่งประมูลได้
“คุณคมสันต์อยู่ไซต์ที่ปทุมวันครับ” ขมวดคิ้วมุ่นจนเส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปน..สั่งให้ทำบัญชีลงรายจ่ายค่าแรงคนงานเมื่อเย็นวานเพิ่มอีก 5 รายและขับรถย้อนกลับไปทางเดิม..
“อ้าวโย..พอดีคุณคมสันต์เค้าเอาแบบมาให้พ่อดูเองน่ะ แต่มาก็ดีแล้ว ช่วยพ่อดูแทนพ่อที เดี๋ยวพ่อจะเข้าบ้านพาแม่ไปกายภาพที่โรงพยาบาล” ยิ้มรับคำและหันไปดูแบบที่คมสันต์กางไว้เต็มโต๊ะ
“ไม่นึกว่าคุณวาโยจะมาดูเอง..ผมเข้าใจว่าวันนี้คุณอยู่ดูไซต์ที่บางแค” เสียงหนักแน่นเอ่ยทักพร้อมดวงตาไม่เป็นมิตรของคมสันต์ทอดมองทักทายผมอย่างเสียไม่ได้
“..ทำไมไม่ทำบันได 2 ฝั่ง เพิ่มบันไดฝั่งนี้แล้วพรุ่งนี้เอาไปให้ผมดูที่บางแคด้วย..เชิญ” ตัดบทและส่งแขกกลับก่อนจะหันหลังดูความเรียบร้อยของช่างคนอื่นต่อจากพ่อ
“หึ..เฝ้าไว้ให้ดีก็แล้วกัน อย่าลืมว่าผมรู้จักน้องเผ่าก่อนคุณ รู้จักนิสัยน้องเผ่าดีกว่าคุณด้วยซ้ำ ผมจะทวงน้องเผ่าคืน” หยุดเดิน กำหมัดแน่นและหันไปบอกความจริงที่มันควรจะจำจนขึ้นใจ
“ผมไม่ใช่คนพูดมาก..จำเอาไว้ว่าน้องรักผม..ไม่ว่าคุณจะทวงยังไง รักของเผ่าก็อยู่กับผม..อยู่ดี” จ้องตาจนมันต้องเบนหลบ มองสันกรามขบกันแน่น และเปลี่ยนเป็นยกยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย..นี่เป็นเหตุผลใหญ่ที่ไม่อยากให้เผ่ามาที่นี่ ไอ้สันต์มันไปทุกที่ที่ผมไป คนของมันก็แฝงอยู่และรายงานมันเรื่องน้องกับผมตลอดเวลา ไม่เคยถามน้องว่าเคยรักกับมันมาก่อนเจอผมรึเปล่า..ไม่ใช่ผมไม่กล้าเผชิญความจริงถ้าเผ่ากับมันจะเป็นคนรักกันมาก่อน แต่ดูจากพฤติกรรมของน้องที่อยู่กับมันแล้ว..มั่นใจว่ามันแอบรักน้องอยู่ข้างเดียวแน่ๆ
“เผ่าไปกับพ่อรึเปล่าครับ?..ครับ โยจะกลับแล้วครับ ครับ” กดโทรศัพท์เช็คกับพ่อว่าน้องอยู่ด้วยรึเปล่า ผมไม่ไว้ใจไอ้สันต์ ถ้าน้องอยู่บ้านคนเดียวมันต้องดอดไปหาแน่ มันร้ายกว่านักเลงหัวไม้แถวบ้าน มันมีสมอง และไม่ใช้กำลัง..ยิ่งเผ่าไม่รังเกียจมันผมยิ่งต้องกังวล มันเป็นคนที่จะประมาทไม่ได้
“แม่เป็นไงบ้าง?” กลับถึงบ้านก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาถามอาการแม่กับเผ่า น้องทำจมูกฟุดฟิดทั่วตัว
“พี่โยกินเหล้ามาอีกแล้วเหรอ? เผ่าไม่ชอบเลย” ..ต้องนั่งกินแทบทุกวัน ไม่ได้ชอบ แต่เพราะไอ้สันต์มันนั่งอยู่ด้วยเลยต้องอยู่ ตราบใดที่ยังเห็นตัวมันก็วางใจไปเปลาะหนึ่งว่ามันไม่มีทางไปกวนเผ่าได้ ดันไหล่เล็กออกจากตัว ถึงนี่จะเป็นบ้านของเผ่าเองก็ไม่เหมาะ..ไม่เหมาะจะมานั่งกอดผม
“แม่ดีขึ้นครับ..เดือนหน้าหมอนัดให้ไปรับยา พี่โย..” สบตาน้องและยกมือลูบหัวที่เอนซบไหล่ น้องเหนื่อยผมรู้..ดูแลคนแก่ที่เป็นอัมพาตครึ่งซีกไม่ใช่งานสบาย ก่อนหน้านี้พ่อจ้างคนดูแล แต่แม่อาการทรุดหนักกว่าเดิมเพราะคนดูแลไม่ช่วยทำกายภาพ น้องต้องมาดูแลเอง พอแม่อาการดีขึ้น แขนขาขยับได้เกือบปกติและดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง พ่อก็ชวนแม่กับน้องไปเที่ยวต่างจังหวัดเผื่อดูที่ทางเก็งกำไร..ถึงได้มาเจอกับผมไงครับ
“พี่โยอยากกลับบ้านมั้ย? เบื่อเผ่ารึเปล่า?” สบตาน้องแล้วส่ายหน้าช้า ๆ..ผมไม่ได้เบื่อเผ่า จริงอยู่ว่าจิตใต้สำนึกผมอยากกลับบ้าน แต่ถ้ายังเลือกอยู่กับเผ่า..ผมจะเอาหน้าที่ไหนกลับไปหาพ่อ
“ชวนพ่อลงมากินข้าว..เดี๋ยวพี่ไปตามแม่เอง” มองน้องจนลับตาและเดินขึ้นบ้านประคองแม่ลงมากินข้าวข้างล่างด้วยกัน การเดินเป็นการออกกำลังกายที่ดีกว่าการกายภาพ..หมอแนะนำให้แม่เดินและขยับแขนขาเองบ่อย ๆ แต่ก็ต้องให้อยู่ในความดูแลใกล้ชิดของญาติด้วย ทานข้าวเสร็จผมกับพ่อก็มานั่งสรุปงาน เผ่าพาแม่ขึ้นไปนอน ผมแนะนำให้น้องชวนแม่สวดมนต์ กล้ามเนื้อที่หน้าและสมองแม่จะได้ทำงานอย่างต่อเนื่อง
“เมื่อเย็นคมสันต์เอาแบบที่โยสั่งให้แก้มาให้พ่อดูที่บ้านแล้วนะ..พรุ่งนี้พ่อจะให้ช่างเค้าลงมือทำเลย” มันมาตอนไหน?..เมื่อเย็นมันยังดวลเหล้ากับผมอยู่เลย
“คุณคมสันต์มาหาพ่อตอนไหนครับ?” พ่อเล่าว่ามันมาหาพ่อตอนบ่ายสาม พ่อพาแม่กับน้องกลับจากโรงพยาบาลพอดี..มันกล้าตีท้ายครัว!! ปั้นหน้าเฉยคุยเรื่องงานกับพ่อต่อ เก็บงานและขอตัวขึ้นมานอน
“เผ่า..ลุกมาคุยกันหน่อย” เขย่าหลังเล็กและถามว่าวันนี้เจอกับไอ้สันต์รึเปล่า น้องลุกมานั่งขัดสมาธิ สองมือซุกขา หลับตาพยักหน้าตอบ
“คุยอะไรบ้าง?” น้องปรือตาตอบอู้อี้กับอกว่า ‘เผ่ามัวกินขนมเลยไม่ได้คุยกับพี่สันต์..พี่โยฝากขอโทษหน่อยน๊า”..ถอนหายใจด้วยความโล่งอก..น้องก็ยังเป็นน้อง ไม่เคยสนยังไงก็อย่างนั้น ประคองให้นอนลงแล้วรวบมากอด..เชื่อมั้ย? ว่าหลังจากคืนนั้นผมไม่เคยล่วงเกินน้องอีกเลย สงสารน้องและความรู้สึกผิดบาปในใจผมมันเล่นงานทุกครั้งที่ผมคิด..จะกอดเผ่า
รุ่งเช้ารีบไปไซต์งานที่บางแคจัดการงานของไอ้สันต์จนเรียบร้อย และรีบกลับมาหาเผ่า..วันนี้น้องขอให้ผมไปเดินซื้อเสื้อนักศึกษาเป็นเพื่อน
“คุณลุงให้สันต์พาน้องเผ่าไปซื้อเสื้อได้นะครับ คุณโยอยู่ทางนี้เถอะ..ผมต้องไปแถวประตูน้ำพอดี” ยิ้มเย็นและตอบอย่างเกรงใจ
“ผมเสร็จธุระแล้ว พ่อ..โยไปรับน้องก่อนนะครับ..ขอตัว” ..น่ารำคาญ รับน้องมาซื้อเสื้อและพาไปกินข้าวเย็น
“พี่โยเมื่อกี้เผ่าเห็นพี่สันต์ด้วยนะ ตรงร้านขายกระเป๋าอ่ะ” น้องกินระกำลอยแก้วและเล่าให้ผมฟังไปด้วย..ตามอย่างหมาหวงเจ้าของ จะซักกี่น้ำ หึหึ
“อิ่มตื้อเลยยยยย” ยิ้ม แล้วมองน้องลูบพุงป้อย ๆ เดินดูของอีกพักใหญ่ก็กลับบ้าน
ผมคิดน้อยไปหน่อยเรื่องไอ้สันต์ ไม่เคยรู้เลยว่าหลังจากวันที่น้องซื้อเสื้อและเห็นมันที่ร้านกระเป๋า..มันจะปลุกปั่นน้องให้ระแวงผม
“พี่โยให้พี่สันต์ซื้อกระเป๋าให้ใคร? บอกเผ่ามาตามตรงเถอะ” ผมไม่สังเกตอาการซึมของเผ่า ไม่เอะใจการซักไซ้ไล่เลียงเรื่องเวลาทำงานของผม และเห็นเรื่องทะเลาะเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นเรื่องธรรมดา
“กระเป๋าอะไร?” คำตอบห้วนสั้นไม่ทำให้หมดข้อสงสัย ไม่เคยล่วงรู้หัวใจดวงน้อยของเผ่า..มันแทบไม่เหลือความเชื่อใจผมอีกแล้ว
“พี่โย..รักเผ่ามั้ย? เคยรักเผ่ามั้ย?” ความร้าวรานฉายชัดในดวงตาเผ่าที่ผมไม่เคยเห็น..ผมไม่ใช่คนพูดมาก และคิดว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอ แต่บางครั้ง ผมเรียนรู้ว่า..บางสถานการณ์ ‘คำพูด’ ก็จำเป็น..
“..รัก พี่โยรักเผ่า” สองมือที่คอยผลักออกเพราะนึกถึงศีลธรรมของผมโอบกอดน้องไว้กับอก กระซิบให้น้องได้ฟังคำที่ผมตั้งใจจะบอกซ้ำ ๆ ข้างหู..แรงสะอื้นที่อกผมค่อยจางหายไป ดันไหล่บางออกมาถาม
“พี่ยังไม่รู้เรื่องอะไรรึเปล่าเผ่า?” ตาแดงช้ำจากการแอบร้องไห้ ขอบตาคล้ำเพราะนอนไม่หลับ..เพราะน้องถูกเป่าหูซ้ำ ๆ กับรูปที่มันจงใจจับถ่ายผมกับเซลล์ขายกระเบื้อง แถมน้องเซลล์ยังสะพายกระเป๋าที่มันเป่าหูน้องว่าผมเป็นคนฝากซื้อ ไอ้สันต์!!
“เผ่าขอโทษ..ขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่โย เรื่องนี้พี่โยไม่ต้องเหนื่อยนะ เผ่าจัดการได้” ..ผมไม่รู้ว่าน้องจะทำยังไงกับไอ้หน้าตัวเมียนั่น แต่..ในเมื่อน้องเชื่อใจผม ผมก็ควรวางใจน้อง..พยักหน้าแล้วดึงมากอด ลูบหลังและกระซิบบอกรักให้เผ่าได้หลับฝันดีในอ้อมกอดของผม..
วันนี้น้องขอตามผมมาทำงานด้วย รู้ว่าน้องตั้งใจจะจัดการกับไอ้สันต์..แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้ หางตาเหลือบเห็นไอ้สันต์เดินอยู่ใต้ตึก น้องลุกและเดินเข้าไปหามัน..
“..พี่สันต์ พี่สันต์เกลียดผมมากขนาดนี้เลยเหรอ?” เผ่าตะเบ็งเสียงใส่หน้าไอ้สันต์จนคนงานแถวนั้นหลบฉากกันหมด แอบก้มหลบหลังกระสอบปูน..เงี่ยหูฟังเสียงน้อง
“ทำไมน้องเผ่าคิดอย่างนี้ล่ะ..พี่ไม่เคย..” เสียงไอ้สันต์ลนลานรีบตอบ แต่น้องก็ขัดมัน..
“ถ้าไม่เกลียดเผ่า ทำไมพี่สันต์ต้องคอยพูดให้เผ่าเสียใจด้วย เผ่ารักพี่โยพี่สันต์ก็รู้..พี่สันต์เกลียดเผ่า เกลียดพี่โย..ถ้าพี่สันต์รังเกียจเราก็อย่ามายุ่งสิ! แล้วพี่โยก็ไม่ได้นอกใจเผ่าด้วย!!” ..ไม่ได้ยินเสียงไอ้สันต์ตอบโต้อะไรน้อง ขยับออกมาแล้วยื่นหน้าออกไปมอง..น้องยืนกำหมัดแน่น ตาจ้องไอ้สันต์เขม็ง ไอ้สันต์มองหน้าน้องน้ำตารื้น แปลนงานหล่นพื้นกระจัดกระจายเต็มไปหมด..
“เผ่ารักมัน..พี่มาก่อนมันตั้งนานทำไมเผ่าไม่รัก!!” ไอ้สันต์มันโผเข้าไปหาน้องแล้วจับไหล่เขย่า..ผมถลันออกไปจะช่วยก็ต้องรีบกลับเข้าที่ซ่อน..
ผลั่ก!! เผ่าต่อยหน้าไอ้สันต์เต็มแรง
“ไม่ว่าคุณจะมาก่อนหรือหลัง ผมก็รักพี่โย..อย่าทำแบบนี้กับเราอีก ผมไม่อยากเกลียดคุณ!!” น้องตะโกนใส่มันและยืนมองหน้า..จนกระทั่งไอ้สันต์เดินหมดอาลัยตายอยากลับตาไป ผมรีบเดินหลบออกไปอีกทาง ดูงานจนเกือบเที่ยงก็ชวนน้องไปกินข้าว ส่งน้องที่บ้านแล้วกลับมาที่ไซต์งาน เย็นก็ก๊งเหล้ากับช่างคนอื่น ๆ ..รวมถึงไอ้สันต์ด้วย
“..ขอคุยด้วยหน่อย” เดินตามมันออกมาข้างนอก ลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างมันแล้วนึกเห็นใจ..เสียงถอนหายใจ รอยยิ้มมุมปากที่เห็นอยู่ทุกครั้งปรากฏอยู่บนหน้ามันอีกหน ไอ้สันต์หันหน้ามามองผมและเอ่ยปากบอก..
“วันนี้เผ่ามาคุยกับผม..รักเผ่ามาก ๆ นะ ถ้าคุณทำน้องเผ่าเสียใจ ผมจะไม่เกรงใจคุณอีก” สบตานิ่งนานแทนคำตอบ มันพยักหน้าให้ผมแล้วเดินออกไป..หวังว่าการเดินออกไปของมัน
จะเท่ากับการเดินออกไปจากชีวิตของผมกับเผ่า..
หาใครซักคนที่เป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตซะเถอะ..
..จะเอาใจช่วย..
แถม
.
.
เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังคับห้องทำงานเล็ก ๆ ของผม ปลายลิ้นแตะข้างกระพุ้งแก้มรับรสเค็ม..ได้เลือดเลยเหรอเนี่ย? หันไปมองคนที่เรียกเลือดผมแต่เช้าก็ร้อง อ๋อออ ในใจ..แม่เซล์ขายกระเบื้องนี่เอง
“คุณใช้ชั้นเป็นเครื่องมือให้คุณวาโยกับคุณเผ่าทะเลาะกัน เอากระเป๋าเฮงซวยคืนไป เลวที่สุด!!” ไม่ทันได้ตั้งตัวกระเป๋าใบสวยก็ฟาดเข้ามาเต็มหน้า..เมื่อวานโดนน้องเผ่าต่อย วันนี้ก็โดนแม่หนำเลี๊ยบตบ หึหึ
ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ เหม่อมองรูปที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน..เอื้อมหยิบแล้วแกะรูปออกมาจากกรอบ ก่อนจะตัดใจฉีกทิ้งลงถังขยะ ผมไม่ควรเห็น หรือเก็บสิ่งที่มีความหมายถึงน้องเผ่าอีก หลับตาและพยายามลบภาพน้องเผ่าทิ้งไป..
เย้ยยยย ลืมตาขึ้นมาทันทีที่น้ำเย็นจัดกระทบผิวหน้า ลูบหน้าและปาดน้ำออกลวก ๆ ..หลังม่านน้ำมีแม่หนำเลี๊ยบยืนถือขันแสตนเลสอยู่..อย่านะ!!
โป๊ก!! โอยยยย มือแม่นชะมัดเลย..เสียงปิดประตูโครมใหญ่ไล่ตามหลังแม่คนมือหนักไป ท่าทางจะพยศน่าดู..น่าจีบดีเหมือนกันนะ..คุณว่ามั้ย?
แต่ก่อนจะเอาเวลาไปจีบสาวสวย..
ผมต้องรีบเอาเอกสารบนโต๊ะผมไปตากให้แห้งก่อนครับ!!
แสบจริงแม่คุณ5555
…………………
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.จิมีตอนแถมอีกแบบที่ไม่ได้ออนแอร์..ถ้าอยากอ่านก็แจ้งความประสงค์มานะคะ
จะหลังไมค์ให้ จุ๊บุๆๆๆๆ
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 792834 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก