ตอนที่ 16
แดดอ่อน ๆ ตอนหกโมงเย็นเป็นสิ่งแรกที่ทำให้ผมต้องลืมตาตื่น ไทเป็นลูกครึ่งที่มีความเชื่อว่า ‘นอนตอนเย็นมันไม่ดี’ มึงเกิดรุ่นเดียวกันกับตากูใช่มั้ย? ผมหลับไปนานพอดูเลยล่ะครับ เสียพลังงานเยอะก็ต้องนอนเหมือนตายอย่างนี้ล่ะครับ..
สงสัยกันใช่มั้ยล่ะ..ว่าทำไมผมถึงไม่เขิน หึหึ ก็คนปลุกเค้าไม่ได้มานัวเนียอยู่ใกล้ ๆ ผมนี่ครับ555 โน่นครับ..วิ่งไปหาอะไรให้ผมกินในครัวโน่น หือ..อิจฉากันไปก็เท่านั้นล่ะครับ ไทเค้าชอบของแปลกแบบผม..เขินได้เขินดีแบบพิน่ะครับ555 อ่า..พูดแล้วก็เขิน ผมตั้งปณิธานกับตัวเองแล้วครับ วันนี้มันได้กอดผมตั้ง 2 ครั้งไปแล้ว ฉะนั้น..คืนนี้ต้องไม่มีเหตุการณ์ระทึกใจผมเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด! อะไรครับ..ผมจริงจังอยู่นะ!!
“พิ..” ไอ้เหี้ย!! ผมสะดุ้งสุดตัว
“อะ อะไรเหรอ?” ไทเดินมาข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้อ่ะ ..มองผมแปลก ๆ แถมเอามือมาอังหน้าผากผมอีกต่างหาก
“ไม่มีไข้นี่..เป็นอะไรรึเปล่า? ไทเห็นพิทำหน้าแปลก ๆ คิดอะไรอยู่ครับ..คิดเรื่องงานออกร้านเหรอ? ถ้าที่ห้องทำไม่ทันก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวไทช่วยเอง..” มันพล่ามอะไรวะ? หึหึ ผมคิดในใจมันจะไปรู้ได้ยังไงเนอะ55 ผมยิ้มหวานเอาใจไทไปหนึ่งที มันไม่เกี่ยวเหี้ยอะไรกับงานออกร้านหรอกไท มันเกี่ยวกับช่องทางดำเนินสะดวกของกูต่างหาก555 ผมคงยิ้มให้ไทมากไปหน่อย เจ้าของริมฝีปากสีแดงถึงยิ้มตาม..ก้มลงมาจูบผมแล้วครับ กอดผมแน่นขึ้นด้วย หือ..อะไร? สอดลิ้นเข้ามาทำไม..ไม่เอานะโว้ย!! ผมรีบดันหน้ามันออกแล้วเดินหนีเข้าครัว
“หิววววว ไททำไรให้กินบ้างอ่ะ..เดี๋ยวตักข้าวให้ นั่งเลย ๆ 555” ไทมองผมยิ้ม ๆ แล้วนั่งลงมองผมตักข้าว
“ตาโทรมาอีกมั้ยครับ? พิโทรหาตาบ้างก็ได้นะ ผมไม่อยากยึดพิเป็นของตัวเองคนเดียว..แต่ไม่ให้โทรหาเพื่อนนะ ถ้าเพื่อนมาเดี๋ยวพิก็ไม่สนใจผม” ประโยคต้น ๆ น่ารักดี..แต่ประโยคปิดท้ายนี่...ทำหน้างออีกนะมึง55 ผมยิ้มให้ไทแล้วตักกุ้งให้มัน
“พวกเสื้อผ้ากับผ้าปูที่นอนไทเอาไปซักที่ไหนอ่ะ..ไม่เห็นตากตรงไหนของบ้านเลย?” ผมถามมัน
“ให้คนเอาไปจัดการครับ เอามาแล้วด้วย..มาพร้อมกับข้าวน่ะแหละ” ผมพยักหน้ารับรู้..เฮ้ย!! ให้คนอื่นซักเหรอ คราบอะไรต่อมิอะไรเนี่ยนะ ?..
“ไท..ให้ใครซักเหรอ?” ผมกลืนน้ำลายลงคอหลังจากฟังคำตอบ มันให้คนเอาไปร้านซักรีด..กูจะอายดีมั้ย? ร้านเค้าไม่รู้หรอกเนอะ.. มึงไม่นึกถึงคนที่เอาไปให้ร้านเลยนะ ถ้าเป็นกู..กูคงซักเองว่ะ ขยับเข้ามาทำไมไอ้ไท..ถอยไปให้ไกลตีนกูเลย
ผมเก๋ามั้ยครับ555
“ไท..ไปนั่งที่เดิม ตักข้าวไม่ถนัด” ไททำปากยื่นแต่ก็ยอมขยับเก้าอี้กลับไปนั่งที่เดิม..ให้มันรู้ซะบ้าง555 ไทตักหมูให้ผม
“พิกินเยอะ ๆ เดี๋ยวผอมนะ..ตากลับมาจะหาว่าผมทำหลานเค้าผอม” ..ยิ้มทำไมวะ? ผมเบือนหน้ามามองแก้วน้ำ เผลอกัดริมฝีปากบน..หันกลับมามองจานข้าวตัวเองแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รอยยิ้มกับตาสวย ๆ ของไทมันทำให้ผมเขินได้ตลอดจริง ๆ ครับ..แดกข้าวไปสิ จะลุกมาหอมกูทำไม!! ผมเบี่ยงหน้าหลบไปทางซ้ายมันก็ตามมาคลอเคลีย..ผมเลยต้องซุกหน้าตัวเองไว้ในเสื้อหลบการบุกรุกของปลายจมูกมัน..ดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดหน้าน่ะครับ..ไอ้ไท..มึงมันไม่เลือกสถานที่จริง ๆ >//< ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่ตรงหน้าผากตัวเองยิ่งทำให้ผมเขินมันหนักขึ้นไปอีก..มึงมันเป็นสื่อนำความเขินให้ชีวิตกูจริง ๆ ไอ้ไท
ใครก็ได้ครับ..เอาปิ๊บมาคลุมหัวมันให้ผมที..ผมมองหน้ามันไม่ไหวแล้วครับ
ผมทนเขินมันไม่ไหวแล้ววววววว
ลุกออกมาจากโต๊ะกินข้าวแล้ววิ่งเข้าห้องตา..ตั้งหลักก่อนครับ เดินพล่านเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้อง คิด คิด แล้วก็คิด ทำไมผมต้องเขินมันด้วยครับ? เมื่อก่อนผมไม่เห็นเขินหรืออายใครขนาดนี้เลยอ่ะ..เขินครั้งสุดท้ายตอน ป.5 ครูให้ผมไปรับใบประกาศหน้าเสาธงแล้วครูชมผมต่อหน้าคนเยอะ ๆ นั่นล่ะครับผมถึงได้เขิน แต่นี่...แค่ผู้ชายคนเดียวมันมีอิทธิพลกับความเขินของผมได้ขนาดนี้เลยเหรอ?
“พิ..อยู่ในนี้รึเปล่าครับ?” สัตว์ไท! มึงไม่ปล่อยให้กูได้มีเวลาเป็นส่วนตัวเลยใช่มั้ย เหี้ยเอ้ย!!!
ผมเปิดประตูออกไปให้มันกอด ให้มันหอม ให้มันจูบจนมันพอใจ แล้วก็ให้มันพาผมเข้าห้องนอนตัวเอง >///< ..ลืมกันรึยังครับ? เรื่องปณิธานอันแรงกล้าของผมไงครับ..ทำไมต้องหรี่ตามองผมแบบนี้ครับ ผมไม่น่าเชื่อถือตรงไหน!!
“อาบน้ำก่อนนอนซะด้วยไท..กูไม่ชอบคนสกปรก”..ยิ้มเหี้ยไรนักหนาวะ?
“ผมไม่สกปรกซักหน่อย..พิก็รู้อ่ะ” อะไรของมันวะ..
“อะไร?” ผมอดถามมันไม่ได้
“ก็เพราะผมไม่สกปรก..พิเลย ‘ชอบ’ ผมไงครับ” ... มึงจะขุดหลุมฝังกูใช่มั้ยไอ้ไท!! ผมเม้มริมฝีปากแน่น หายใจเข้าลึก ๆ หันรีหันขวาง..ผมจะต้องไม่เขินมัน ต้องไม่รู้สึก!!!
ทำไม่ได้โว้ยยยยย..เกลียดตัวเองชะมัด!!!
ผมผลักไหล่มันออกให้พ้นตัว แล้วไล่ให้มันไปอาบน้ำ..หัวเราะอะไรไอ้ไท เดี๋ยวกูก็ยันโครมเลยไอ้เหี้ยนี่!!
ไทอาบน้ำเสร็จผมก็รีบเดินเข้าไปอาบต่อจากมัน ต้องรีบสิครับ ก็เดี๋ยวมันคว้าแขนแล้วขืนใจผมก่อนได้อาบน้ำผมก็แย่น่ะสิ..พวกคุณทำเหมือนไม่รู้จักไอ้ไทงั้นล่ะ มันน่ะนอกจากหน้าด้านแล้วยังไม่เลือกที่อีก..ผมไม่ได้ตั้งใจจะยอมมันเองนะครับ!! ใส่ความกันชัด ๆ อ่ะ ( -_-.)
อาบน้ำเสร็จผมก็ชะโงกหน้าออกมามองนอกประตู ไทยืนเลือกเสื้อผ้าและหันหลังให้ ผมค่อย ๆ ย่องไปข้างหลังมันเงียบ ๆ
“แว่!!” มันเสือกหันหลังกลับมาตะโกนใส่ผมซะอีก ผมกระโดดถอยหลังแล้วสบถอย่างดัง
“เหี้ยยยย” ตกใจชิบหายยยยย ไอ้ไทแม่งยืนขำผมอ่ะ.. กวนตีน
“ตกใจอ่ะดิพิ555” เออเสะ!! ไทเดินเข้ามาลูบแขนลูบหลังผม..จะรู้สึกดีกว่านี้มากถ้ามึงไม่หัวเราะตลอดเวลาที่ปลอบกู ผมเดินเลี่ยงมันออกมาใส่เสื้อผ้า ไทก็ยังยืนรอผม..จะไปไหนก็ไปสิวะ? ผมถอนหายใจแล้วหันไปมองไทช้า ๆ อื้อหือ..ตามึงจะเยิ้มไปไหนไอ้ไท ผมกัดฟันเดินผ่านหน้ามันแล้วนั่งลงบนเตียง ดึงผ้าห่มออกมาพันตัวเอง..ทำตัวเป็นพวกเดียวกันกับข้าวห่อสาหร่าย ล้มตัวลงนอน..หลับตาทันที
ในใจก็ภาวนา...ขอให้รอด ขอให้รอด ขอให้รอด ไทตามมานั่งข้าง ๆ แล้วถาม
“พินอนแล้วเหรอ..เมื่อเย็นก็นอนไปตั้งเยอะแล้วยังจะนอนต่ออีกเหรอครับ ...อ่ะนอนก็นอน” ผมแอบมองไท เดินไปปิดไฟ ผมรีบหลับตา สัมผัสถึงที่นอนด้านข้างยุบลง
“.....” ปลายจมูกเย็นของไทวนไปทั่วหน้าผม ก่อนจะหอมที่หู
“..จูบนะ” ผมลืมตาช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้า..ผมยังไม่ลืมปณิธานของผมครับ แต่ยังไม่ต้องใช้ตอนนี้ได้มั้ยอ่ะ -//- ริมฝีปากชื้นแตะเบา ๆ แล้วผละออก ก่อนจะประทับจูบที่ริมฝีปากล่างสลับริมฝีปากบน ปากนิ่ม ๆ ของไทสัมผัสไปทั่วทั้งริมฝีปากผม นุ่มนวล หวาน..หวานเหมือนกินสายไหม กระซิบเรียกชื่อผมสลับกับคำรักผมตลอดเวลา..จะน่ารักไปไหนวะ?
ผมได้แต่นอนอมยิ้มให้ไทจูบ..อยากจูบตรงไหนบนหน้าก็เอาเลย..จูบเลยกูเต็มใจ5555
หน้ากูจะแดงแค่ไหนก็ไม่ต้องสนใจ..มันมืด
หัวใจกูจะเต้นดังเพราะคำว่ารักที่มึงกระซิบบอกตลอดเวลาก็ไม่ต้องแคร์..ผ้าห่มกูหนา
ตัวกูร้อนไปหมดเพราะกูเขินก็ไม่ต้องกังวล..กูจะชินกับมันให้ได้ มึงไม่ต้องห่วง55
ปลายนิ้วเย็น ๆ ของไทเกลี่ยที่แก้มผมเบา ๆ ถึงจะไม่ลืมตา..ผมก็รู้ว่าไทมองผมอยู่ ผมไม่รู้ว่าทำไมไทถึงรักผม..แต่ผมรู้ว่าทำไมผมรักไท เพราะเป็นมันไงล่ะครับผมถึงได้รัก..มันน่ารักไงครับผมถึงได้รัก อะไรอีกมากมายที่คุณไม่รู้..แต่ผมรู้
ผมนอนยิ้มจนหลับไป แล้วก็..ที่ผมรู้และแน่ใจอีกอย่าง คือ
คืนนี้ผมรอดครับ5555
................................
เช้ามืดไทปลุกผมให้ตื่นด้วยจูบเบา ๆ ที่แก้ม เลยมาหอมที่คอ
“พิ..ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน..” ผมลืมตามารับจูบที่ริมฝีปาก ปลายลิ้นแตะกันเบา ๆ สปาร์คกูแต่เช้าเลยนะ..
ผมขยับตัวให้ไทเบียดเข้ามาในผ้าห่ม แขม่วท้องเมื่อปลายนิ้วลูบวน..น้องชายผมมันขู่ฟ่อ ๆ อยู่ในกางเกง อยากออกมาดูโลกล่ะสิ ไทจับผ่านกางเกงเบา ๆ ผมครางรับสัมผัสนั้น..ไม่ไปดูพระอาทิตย์ขี้นได้มั้ย ไม่อยากดูแล้วอ่ะ อือ..ไทดึงเอวกางเกงลงแล้วจูบแค่ส่วนหัว ปลายลิ้นแตะวน..ซี้ด ผมกดหัวไทให้ทำมากกว่านั้น ไทกลับขืนตัวเองแล้วดึงกางเกงผมไว้ที่เดิม ลุกขึ้นยืนเต็มตัว
“ตื่นเต็มตาแล้วใช่ป่ะ ไปกันครับ..” อะ..อะไร? มึงแค่อยากให้กูตื่นเต็มตาหรอกเหรอ? ผมได้แต่ทำตาปริบ ๆ มองไทที่หันหลังเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
กูจะไปแจ้งความจับมึง..ข้อหาทำให้กูเคลิ้มแล้วไม่กระทำชำเรากู!!
ข้อหานี้มันเคยมีมั้ยครับ?
ผมจำใจกดน้องชายตัวเองให้นอนลง แล้วลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน เดินตามมันลงไปข้างล่างอย่างคนที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ ทุกคนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง อย่าทำร้ายมัน อย่าไปโมโห..อย่าโกรธ
“พิเอามอไซค์ไปดีกว่าเนอะ..” ไทบอกผมพร้อมยิ้มที่ส่งมาให้อย่างจริงใจ..
“อืม..” สาบานได้ว่าผมไม่ได้เคือง
“แล้วค่อยกลับมาให้อาหารปลาเนอะ” ไทวางแพลนให้ผมหลังจากดูพระอาทิตย์ขึ้น
“เออ” ผมไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรจริง ๆ ครับ
ไทยิ้มเจื่อนให้ผมแล้วสตาร์ทรถ ผมซ้อนท้ายมันได้ก็กอดอก มองท้ายทอยมัน..น่าตบชิบหาย
ตอนนี้ตีห้าครึ่งครับ รอบตัวผมกับไทยังปกคลุมด้วยความมืด อาศัยแสงไฟจากดวงดาวและไฟหน้ารถมอไซค์เท่านั้น ไทขับมาจอดที่เดิมที่เราเคยมาดู แต่มันยังไม่สว่างผมเลยชวนให้ไทขับไปอีกที่ นาผืนนั้นผมกับตาไม่ค่อยได้ไปดูเพราะน้ำจากชลประทานมันไม่ค่อยถึง เลยให้คนอื่นเช่า ตอนนี้คนก็บอกคืนแล้วเพราะมันสูบน้ำมาทำนาลำบาก ชาวนาเดี๋ยวนี้น่าสงสารนะครับ เฮ้อ..
ลมเย็น ๆ มันช่วยทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้ครับ กลิ่นรวงข้าวมันทำให้ผมสดชื่น ไอ้ที่มันค้างก็ลืมมันไปเถอะเนอะ555
“จอดแถวนี้แหละ..” ผมเกาะไหล่แล้วบอกไท จอดรถได้ผมก็ลงมายืนสูดกลิ่นดินเข้าไปให้เต็มปอด ฮ้า..ชื่นใจ
“พิ..อะไรอ่ะครับ” ผมมองตามนิ้วของไท ขอถอนหายใจก่อนนะครับ..มันไม่รู้จักกระต๊อบที่เค้าเอาไว้มานอนค้างเฝ้านา
“คนไทยเค้าเรียกกระต๊อบ จะเรียกกระท่อมเฝ้านาก็ได้..ไม่ต้องถามต่อ คำตอบอยู่ในประโยคอยู่แล้วว่าเค้าเอาไว้นอนค้างเฝ้านา” ผมรีบบอกไทก่อนที่มันจะอ้าปากถาม
“แล้วตอนนี้มีคนอยู่มั้ยครับ..หมายถึงคนเฝ้าน่ะ” ผมเพ่งมองฝ่าความมืด ไม่มีมั้ง? ผมหันไปตั้งใจจะตอบไท อ้าว..มันเดินดุ่มไปดูเองแล้วครับ ผมยิ้มกับความขี้สงสัยของมัน
“เดินระวังนะ..มันมืด” ไทเดินข้ามสะพานไม้เข้าไปดูในกระท่อมแล้วครับ
“พิ..ไอ้นี่เค้าเรียกอะไรครับ” กูจะรู้มั้ยวะ? ผมเดินตามมันเข้าไปในกระท่อม
“เค้าเรียกตะเกียงเจ้าพายุ เอาไว้จุดให้แสงสว่างตอนกลางคืน จุดตรงนี้..” ผมส่องไฟจากโทรศัพท์มือถือและชี้ไปที่ตะเกียง ไทพยักหน้าแล้วถามอีก
“โต๊ะไม้ไผ่นี่เค้าเอาไว้นอนเหรอ? แล้ว..มันไม่เจ็บหลังเหรอครับ?” ไทนั่งแล้วขย่มทดสอบความแข็งแรงของแคร่ไม้ไผ่..มันจะหักก็เพราะมึงนี่แหละ
“เค้าเรียกแคร่ไม่ใช่โต๊ะ มีหน้าต่างด้วยนะไท..นี่เค้าทำแบบนี้ เอาไม้ดันแบบนี้แล้วพักไว้ที่ขอบมันก็จะเป็นหน้าต่าง..” ไททึ่งกับภูมิปัญญาชาวบ้านมากครับ จด ๆ จ้อง ๆ ใหญ่เลย555 ผมยืนท้าวขอบหน้าต่างแล้วมองออกไป เริ่มมีแสงสว่างบ้างแล้วครับ แต่มันก็ยังอีกนานเลยล่ะกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น ไทเดินมากอดผมจากด้านหลัง หอมที่หูแล้วเอาคางเกยไหล่
“อากาศดีเนอะ..ผมอยากอยู่กับพิทุกวันจัง ผมย้ายมาอยู่บ้านพิตาจะว่าผมมั้ยครับ?” ผมยิ้มแล้วหันไปกอดไท
“..อย่ามาเลย ผมไม่อยากปวดหัว555” ไทหัวเราะแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“ไทขี้สงสัย แต่ไทไม่เคยทำอะไรที่พิไม่ชอบนะ” ผมอมยิ้มแล้วนั่งลงบนขอบหน้าต่าง ขาเกี่ยวขาไท มือจับเอวไททั้งสองข้าง ไทเดินขยับตัวเข้ามาชิด ย่อตัว แล้วใช้สองมือประคองหน้าผม
“พูดเรื่องจริงทำไมต้องยิ้มด้วย ผมตามใจพิทุกอย่างนะ ยังจะหัวเราะอีก..” ผมอดขำมันไม่ได้ครับ มันพูดเหมือนหลอกเด็กไม่สบายให้กินยาเลยอ่ะ555 ไทยิ้มแล้วจูบที่ปลายคางผมเบา ๆ เลื่อนริมฝีปากมาจูบที่ปากล่าง แตะเบา ๆ แล้วเพิ่มความร้อนแรงขึ้น ผมจับมือไทที่ประคองหน้าผมออก ไทผละออกจากริมฝีปากผมแล้วสบตา..ก้มลงมาจูบและสอดลิ้นเข้ามาสัมผัสลิ้นผมเบา ๆ ผมปล่อยให้ไทชิมทุกส่วนในปาก ไม่ใช่สิ..ให้ชิมทุกที่ที่ไทอยากชิมต่างหาก
ไทถอดเสื้อผมแล้วคุกเข่าจูบที่หน้าท้อง ลากปลายลิ้นตามร่องกล้ามเนื้อ..นิ้วปลดกระดุมกางเกงผม แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม
อะไรไอ้ไท..อย่าบอกนะว่ามึงแค่อยากให้กูตื่นเต็มตา
ไม่เอาแล้วนะเว้ยเฮ้ยยยย
ไทยิ้ม..ใช้ปากงับน้องชายผมผ่านกางเกง มือข้างหนึ่งลูบเป้ากางเกง ดึงกางเกงลงช้า ๆ ผมกลั้นหายใจมองตามมือไท..น้องชายผมแข็งตัวเต็มที่เมื่อสัมผัสกับฝ่ามือชื้นเหงื่อของไท ลิ้นสากลากไปตามความยาวก่อนจะผลุบหายเข้าไปในโพรงปาก..
“อาห์..” ผมกดหัวไท แล้วขยับเอวเข้าออกช้า ๆ ไทดึงกางเกงผมลงจนสุด ผมยกเท้าออกแล้วเขี่ยไปข้าง ๆ ไทจับก้นผมแล้วขยำ..ถ้าก้นผมเป็นซาลาเปามันคงเละไปแล้วครับ ไทละมือข้างหนึ่งมาวนที่ช่องทางขาออกของผม..แต่สำหรับไท มันคือช่องทางขาเข้าครับ >//<
“อึ๊..ซี้ด” ปลายนิ้วที่ค่อย ๆ สอดเข้ามามันเจ็บและเสียวในเวลาเดียวกัน มือที่เหลืออีกข้างของไทอ้อมมารูดรั้งความแข็งขืนของผม ไทลากปลายลิ้นผ่านลูกบอลกลม แล้วเลียรอบนิ้วที่รุกพื้นที่สงวนของผม ฮ่ะห์..ไทสอดตัวแยกขาผมออก ลากปลายลิ้นขึ้นมาเน้นที่เส้นสัมผัส ผมครางแทบไม่เป็นภาษา
ไท..เชี่ยวขึ้นทุกวันนะมึง
ไทลุกขึ้นยืนแล้วดันความต้องการของตัวเองเข้ามา ผมกัดฟันและกอดไทแน่น ไทจูบที่ขมับ มือข้างที่รูดรั้งความแข็งขืนของผมผละมาจับขาผมยกขึ้น มืออีกข้างประคองหน้าผมรับจูบให้ผมคลายความเจ็บ..ผมผ่อนแรงที่อ้อมแขนลงเมื่อความเจ็บมันค่อย ๆ หายไป ตวัดปลายลิ้นตอบสนองปลายลิ้นไท ขยับสะโพกรับความต้องการ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้งที่รักกับไท ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเรียกร้อง..เรียกร้องสัมผัสจากไท
ผมพยุงตัวเองไม่ไหวแล้วครับ..
“ไปที่แคร่เถอะ..” ผมถอนริมฝีปากกระซิบบอก แล้วประกบจูบอีกครั้ง ไทย่อตัวอุ้มผมขึ้น..
“อื้ม..” ท่านี้มันเข้ามาลึกกว่าเดิมจนไทคราง เดินถอยหลังไปนั่งลงที่แคร่..ไทประคองก้นผม และให้จังหวะการขยับ พอผมจับจังหวะได้ไทก็ละมือข้างหนึ่งมากุมความแข็งขืนของผม ปลายลิ้นไทลากเลียจูบที่ยอดอกผมสลับกันไปทั้งสองข้าง ผมครางหนักขึ้นเมื่อไทยกก้นผมขึ้นจนเกือบจะหลุดจากส่วนหัวของไท ลากปลายลิ้นจากยอดอกผมมาตวัดเลียที่ส่วนปลายของความแข็งขืนของผมเอง มันเสียวจนผมเกือบจะถึงฝั่ง..
“ซี้ด..ฮ่าฮ์..ไท” ไทยังคงใช้ปลายลิ้นและริมฝีปากดูดเลียความต้องการส่วนปลายของผม ผมรู้ตัวว่าผมใกล้จะถึงแล้ว ผมกดสะโพกตัวเองลงอย่างเร็ว..ไทถอนริมฝีปากออกแล้วสูดปากคราง ผมขยับนำจังหวะเองจนไทเอนตัวลงนอนแล้วขยับสะโพกรับการกระแทกจากผม ผมเร่งความเร็วจนแคร่เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเหมือนใกล้จะหัก แต่เวลานี้ไม่มีใครสนใจความแข็งแรงของแคร่หรอกครับ ผมปลดปล่อยความต้องการใส่ฝ่ามือตัวเอง ไทจับสะโพกผมดันขึ้นสูงแล้วกดลงมา กระตุกสองสามทีแล้วแช่ไว้
“ซืด..ฮ่าห์..” ไทครางยาวที่ไหล่ผม ผมเองก็หมดแรงซบหน้าลงที่ไหล่ไทเหมือนกัน
“พิ..พระอาทิตย์จะขึ้นแล้วครับ” ไทกระซิบบอกผม ผมเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง อืม..แสงสีแดงส้มที่แผ่ออกมาจากปลายต้นข้าวเป็นสัญญาณการโผล่พ้นขอบฟ้าของพระอาทิตย์ ไทกอดผมแล้วเบี่ยงตัวล้มลงนอน ถอนความต้องการออกช้า ๆ
“ซี้ด..ตอดไททำไมครับ อีกรอบเหรอ..” ผมถลึงตาใส่มัน ไทหัวเราะแล้วหอมไปทั้งหน้าผม ไทนอนตะแคงกอดผม แต่ผมนอนหงายหันหน้าไปมองพระอาทิตย์ขึ้น..แสบตาจังแฮะ
ไทประคองหน้าผมให้หันมารับจูบ ริมฝีปากนุ่มนิ่มคลอเคลีย เคลื่อนไหวเชื่องช้า ไทถอนจูบออกแล้วมองตาผมนิ่งนาน แสงสีส้มของพระอาทิตย์ทำให้หน้าไทดูหล่อขึ้นเหมือนไปทำโบท็อกซ์มา ดวงตาสวยทอประกายความรักจนล้นมาให้ผม รอยยิ้มน้อย ๆ นั่นอีก อึ๊ก..ริมฝีปากผมเม้มแน่น หลบตาจ้องลูกกระเดือกแทน หน้าร้อนวูบวาบ หายใจติด ๆ ขัด ๆ
ไม่ต้องแปลกใจครับ..ผมเข้าโหมดเขินอีกแล้ว พวกคุณไม่รู้หรอก..มาเป็นผมดูซักวันสิครับ พวกคุณจะเขินไทวันละหลาย ๆ รอบเลยล่ะ ลองมาเจอตาสีน้ำตาลเชื่อมคู่นั้นจ้องซัก 5 วินาทีสิ หึหึ พนันเลยว่าพวกคุณต้องหลบตาแล้วเขินยิ่งกว่าผมหลายเท่าแน่ ๆ
“กลับไปให้อาหารปลากัน..” ผมกลั้นใจบอกไท ไทหยุดปลายจมูกไว้ที่แก้มผม กระซิบตอบผมกลับว่า..
“อีกรอบนะ..” พระเจ้า! นี่ไทกำลังทดสอบความแข็งแกร่งของแคร่ใช่มั้ยครับ!!
ไทไม่เอาแล้วนะ..
แต่เสียงผมมันไปไม่ถึงครับ ไทขยับตัวเข้ามาสอดแทรกความต้องการอีกครั้ง..
อีกครั้ง...
และอีกครั้ง....
แคร่นี่เค้าเอาไม้อะไรมาทำครับ..
โคตรทนอ่ะ!!!
………..
จัดไปค่ะสำหรับกระท่อมน้อยปลายนา555
ตอนหน้าไม่แน่ใจว่าจะนั่งแต่งให้ได้วันไหนนะคะ..งานเยอะมากค่ะ สัญญาว่าไม่ให้ห่างกันเกินอาทิตย์555+
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
นั่งจิ้มบวกขอบคุณที่ติดตามและกำลังใจนะคะ
ปล.โพสต์ปั๊บก็เจอคำผิดปุ๊บ..แก้อย่างด่วน555+
ปล.2 แก้แล้วค่าคุณนุ่น กอดดดดด
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 792786 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก