หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558

[gateau]

รักคือการให้อภัย แต่ก็ไม่ควรจะมีครั้งต่อไปอีกนะ

รออ่านตอนต่อไปจ้า

พักผ่อนมากๆน้า

~IN~

[OsTrich]

## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๕ ##

มาต่อให้แล้วน๊า.................

ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกกำลังใจของผู้อ่านทุกท่านที่มีให้กัน 

เพราะช่วงสองสามวันก่อนเรายุ่งโครตๆแทบไม่ได้นอนเลย  แต่ช่วงนี้เริ่มว่างๆบ้างแล้ว

เลยพอหาเวลามาพิมตอนนี้ให่อ่านกันได้

ก็ไม่อยากให้คนอ่านที่ร๊ากกกก..... ของเรารอกันนานๆอ่ะนะ...  เดี๋ยวจะเสียอรรถรสในการอ่าน

ไปอ่านกันเลยเน้อ........ 

********************************************************************

แล้วในที่สุกเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง.......  นั่นก็คือผละประกาศคะแนนเอ็นฯรอบแรกซึ่งปรากฏว่าคะแนนเอ็นฯของเราที่ออกมาก็อยู่ในระดับที่ดีมากที่เดียว....  หลังจากที่ตั้งใจอ่านหนังสือมาอย่างหนักก็ถือได้ว่าไม่เสียแรงเปล่า  เพื่อนๆในกลุ่มของเราทุกคนก็มีคะแนนเอ็นฯดีเป็นที่น่าพอใจเช่นเดียวกัน......

“นี่พวกเธอ.....  คะแนนเอ็นฯออกแล้ว...  เป็นยังไงบ้าง????” อาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเราเข้ามาถามไถ่ถึงคะแนนของลูกศิษย์ในช่วงคลาสโฮมรูม ซึ่งเพื่อนๆส่วนใหญ่ในห้องก็หน้าชื่นตาบานกับคะแนนที่ตัวเองได้รับ

“แหม..... ยิ้มแย้มกันอย่างนี้แสดงว่าคะแนนก็คงจะดีกันละสิ...  ใช่ม่ะ???” เพื่อนๆในห้องก็หุยฮา..... กันใหญ่ด้วยหน้าตาสดใส

“นี่...  พวกเธออย่าลืมไปดูโควตาของมหาลัยต่างๆที่จะเข้ามาด้วยนะ....  ว่างๆก็ขึ้นไปดูที่ห้องแนะแนวก็ได้” อาจารย์ที่ปรึกษาของเราตอนที่เรียนอยู่ชั้นมอหกแกเป็นคนที่ค่อนข้างน่ารักและเป็นห่วงนักเรียนเป็นอย่างมาก  ตอนช่วงก่อนเอ็นฯแกก็ช่วยมาติวภาษาอังกฤษในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ให้พวกเราด้วย (คือแกสอนภาษาอังกฤษหนะ) ทำให้พวกเราค่อนข้างสนิทและรักแกมากๆซึ่งก็รวมถึงอาจารย์ท่านอื่นๆที่สอนพวกเรามาด้วย... ก็อย่างที่เคยบอกนะว่าห้องเราแม้ว่าจะเป็นห้องเด็กเรียนแต่ก็ชอบทำกิจกรรมและเพื่อนๆส่วนใหญ่ก็มีนิสัยร่าเริงแก่นแก้วเกินความจำเป็น  ทำให้ห้องเราค่อนข้างจะสนิทกะอาจารย์ผู้สอนทุกท่านเป็นพิเศษ

หลังจากที่อาจารย์ออกไปพวกเราก็นั่งคุยกันเพราะยังไม่เข้าเรียนคาบแรก...

“นี่แก... เราว่าพักเที่ยงวันนี้เราไปห้องแนะแนวกันเหอะ” ต๊ะพูดขึ้น

“เออ... ก็ดีนะ  มีโควต้าอะไรเข้ามาพวกเราจะได้รู้” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น  ซึ่งเพื่อนๆแต่ละคนในกลุ่มเราก็เห็นด้วย

หลังจากเลิกเรียนคาบสี่ซึ่งเป็นคาบสุดท้ายของช่วงเช้าก่อนที่จะไปพักกลางวัน  เราก็กำลังเก็บของใส่เป้อยู่เพื่อลงไปกินข้าวแล้วก็แยกสมุดlecture ของแต่ละวิชาในช่วงเช้าไว้ต่างหากเพราะต้องเอาไปให้ภีมยืมไปจด  ซึ่งก็เป็นปกติที่ภีมจะยืมสมุดเราไปจดที่บ้าน  ที่เป็นแบบเนี๊ยะ...ไม่ใช่ว่าภีมมันขี้เกียจหรือเรียนไม่เก่งหรอกนะ  ถ้ายังจำกันได้อ่ะ... ภีมมันเรียนเก่งกว่าเราซะอีก  เพียงแต่เวลาเรียนหนะ.. ภีมมันไม่ชอบจดแต่มันจะนั่งทำความเข้าใจกับเนื้อหามากกว่า...  มันบอกว่าถ้าจดไปด้วยจะเรียนไม่รู้เรื่องแล้วการที่ค่อยไปจดที่หลังอ่ะจะเหมือนเป็นการทบทวนอีกทีมันจะได้จำได้  เวลาสอบจะได้ไม่ต้องอ่านหนังสือมาก (เห็นมั้ยล่ะ...  มันอ่ะฉลาดจะตาย)

พอเราเก็บของเสร็จซึ่งก็เสร็จเป็นคนสุดท้ายอ่ะนะ... เราก็เดินไปหาเพื่อนๆที่รอกันอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง

“ฝน... เรายืมสมุด lecture ไปจดหน่อยดิ” ภีมพูดกับฝน

“อืม...  เอาดิ” ฝนพูดพร้อมกับยื่นสมุดให้ภีม  พอเราเห็นแบบนั้นเราก็เลยเก็บสมุดของตัวเองใส่เป้แล้วก็รู้สึกงอนนิดๆ  แต่มันก็เป็นเรื่องไร้สาระอ่ะนะ...  เพราะฝนมันเป็นคนจดงานเรียบร้อยมากก็ไม่แปลกที่ภีมหรือใครๆจะยืมสมุดฝนไปจด  เราก็เลยไม่อยากคิดมาก

“ปอมาแล้ว...  งั้นรีบๆไปแดกข้าวกันเหอะ...  จะได้ขึ้นไปห้องแนะแนวด้วย” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น  เพื่อนก็เลยรีบเดินไปที่โรงอาหารกัน  ช่วงที่เดินไปโรงอาหารก็ต้องผ่านห้องอื่นๆอีกหลายห้อง  ซึ่งห้องสุดท้ายที่อยู่ติดกับบันไดเป็นห้องของเด็กมอหกสายศิลป์ห้องนึง  ซึ่งเป็นปกติที่พวกเค้าจะมานั่งที่ระเบียงหน้าห้องของตัวเองเป็นประจำ

ตอนช่วงที่เราเดินผ่านห้องนี้ก็เลยมักจะต้องเดินผ่านฝูงชนหลายต่อหลายคนซึ่งก็พอรู้จักกันบ้างแหละแต่ไม่สนิทกัน  ด้วยความที่เรามักจะเดินอยู่คนท้ายๆของกลุ่ม  เราก็เลยมักจะโดนแซวบ้างซึ่งเราก็ไม่ได้ถือโทษอะไร  แต่แล้วช่วงที่เดินผ่านก็มีมือของใครคนนึงที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นมาสัมผัสกับมือของเราแล้วเค้าก็บีบมือของเราเบาๆ  พอเราหันกลับมามองเพื่อจะดูว่าเจ้าของมือคนนั้นเป็นใคร  เราก็ไม่เคยรู้ซะที... เพราะหันมาดูทีไรก็จะเห็นหน้าหลายๆจนไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่...  และก็เป็นอย่างนี้มาสองอาทิตย์แล้วซึ่งก็รวมถึงวันนี้ด้วย

“ปอ.. มีไรป่าว” บัวหันมาถามเพราะเห็นเราหยุดเดิน เพื่อนๆคนอื่นๆก็หันมามองเรา

“ไม่มีไรหรอก....”

“งั้นก็ไปกันเถอะ..” บัวพูด


พวกเราก็เลยเดินไปกินข้าวกัน....  พอกินเสร็จเรากะเพื่อนๆในกลุ่มก็ไปที่ห้องแนะแนวกันซึ่งก็พบว่าเริ่มมีโควตาของมหาลัยต่างๆเริ่มทยอยเข้ามาแล้ว  เราก็เลยเลือกใบสมัครของคณะและมหาลัยที่ต้องการมาเพื่อที่จะส่งใบสมัครไป  หลังที่ออกมาจากห้องแนะแนวเพื่อนๆในกลุ่มเราก็แยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะเตรียมตัวเข้าเรียนวิชาตอนบ่าย...  แต่พอดีเสียงประชาสัมพันธ์ประกาศชื่อเราให้ไปพบอาจารย์สอนภาษาไทยท่านนึงเราก็เลยแยกกับเพื่อนๆเพื่อขึ้นไปหาอาจารย์  ตอนช่วงที่เราเดินไปห้องภาษาไทยเราก็เดินสวนกับกลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงซึ่งมีกันประมาณเจ็ดคน  แล้วขณะที่เดินสวนกันเราก็มีมือใครคนนึงมาจับมือเราอีกพอเราหันกลับไปมอง  มือนั้นก็โดนเจ้าของดึงกลับไปแล้วทำให้เราไม่รู้ว่าเจ้าของมือนั้นเป็นของใคร  แต่เราจำได้ว่าเป็นมือเดียวกับที่แอบมาจับมือเราอยู่บ่อยๆในช่วงนี้  เราก็ได้แต่มองหน้าคนนั้นในกลุ่มนั้นทีละคนเพื่อจับผิดว่าใครกันแน่ที่จับมือเราแล้วเค้าต้องการอะไร
แต่ละคนในกลุ่มนั้นก็มองหน้าเรางงๆประมาณว่าเมิงมองหน้าพวกตรูทามมาย........ เราก็เลยหันหน้ากลับมาแล้วก็รีบไปหาอาจารย์

หลังจาเราคุยธุระกับอาจารย์เสร็จเรียบร้อยเราก็รีบเดินกลับห้องเพื่อเข้าเรียนให้ทันในวิชาช่วงบ่ายซึ่งเราก็ต้องเดินผ่านห้องนั้นอีก  เด็กห้องนั้นก็ยังคงมีคนมานั่งเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงเหมือนเดิม (นี่มันไม่มีเรียนกันรึไงนะ....)  เราก็รีบๆเดินผ่านห้องนั้นโดยเร็ว... ซึ่งก็ปรากฏว่าไม่มีใครมาจับมือเรา  พอเราเดินผ่านมาได้แล้วเราก็รีบเดินกลับห้องตัวเองทันที  แล้วก็มีเสียงใครคนนึงเรียกเรา

“ปอ....” ทันทีที่เราหันไปมองเจ้าของเสียง  ก็พบว่าเป็นคนที่เราไม่รู้จักรู้แต่ว่ามันคือหนึ่งในกลุ่มที่เราเจอตอนที่จะเดินไปหาอาจารย์ภาษาไทย  ช่วงที่เราทำหน้างงอยู่นั้น  ชายนิรนามนั่นก็พูดว่า

“รีบไปเรียนรึป่าว???” เรายิ่งงงใหญ่ว่ามันต้องการไรเนี่ย... ด้วยความอยากรู้เราก็เลยส่ายหัวให้มันรู้ว่าเราไม่รีบ

“’งั้นเรามีอะไรจะคุยด้วยหน่อยหนะ” เราก็เลยพยักหน้าตอบกลับไปว่า. มีไรก็พูดมาดิ

“เอ่อ... คือ...” เค้าคนนั้นพูดอึกอักๆ

“เดี๋ยวก่อน... ที่จะคุยกับเราเนี่ย.... เรารู้จักกันเหรอ” เรานึกขึ้นได้ว่าเรากะเค้าไม่รู้จักกันแล้วจะมีอะไรที่ต้องคุยกัน

“เราชื่อ... ป๊อบนะ” พอเค้าพูดมาว่าชื่ออะไร  เราก็มองหน้าเค้าประมาณว่า... แล้วไงล่ะ  ป๊อบก็เลยบอกว่า...

“เราเป็นคนที่แอบจับมือปอบ่อยๆไง” นั่นไง... คนนี้นี่เอง  แล้วเมิงจะมาจับมือเค้าทามมาย..... ขาดความอบอุ่นรึไง... ก็ได้แต่คิดในใจ พูดไปเดี๋ยวจะเสียมารยาท  (นั่น.. ดัดจริตอีก)

“เอ่อ... เรา.. ขอเบอร์ปอหน่อยได้มั้ย” คำพูดที่ตะกุกตะกักของป๊อบมันไม่ได้เค้ากับหน้าตาตัวเองเล๊ย.... ป๊อบเป็นคนผิวค่อนข้างคล้ำแต่ก็ไม่ถึงกับคล้ำมาก  หน้าตาออกจะเข้มๆ คิ้วเข้ม ๆจมูกโด่งๆ ประมาณนี้แหละคงจะพอจินกันออกนะ  เราคิดในใจแบบนี้ก็เลยทำให้เรายิ้มออกมา

“ยิ้มทำไมอ่ะ...” ป๊อบพูดด้วยท่าทางเขินๆ  ก็เลยยิ่งทำให้เรายิ้มไปใหญ่  ก็ตลกป๊อบนั่นแหละ...

“ป่าวๆ  ไม่มีไร” ป๊อบก็เลยถามเราว่า

“แล้วตกลงเราขอเบอร์ปอได้ป่ะเนี่ย...” เราก็นึกๆอยู่ว่า  เอาไงดีหว่า.....

“คือ...ยังไงดีล่ะ” ป๊อบคิ้วขมวดแล้วถามเรากลับมาว่า

“ทำไมเหรอ.... หรือว่าปอมีแฟนแล้ว” ปีอบถามด้วยความไม่ค่อยแน่ใจ

“เอ่อ... ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก  เพียงแต่เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว”

“งั้นเราคุยกะปอแบบเพื่อนมั้ยอ่ะ”

“เออ... เอางั้นก็ได้” เราตอบแล้วก็ให้เบอร์ป๊อบไป

“ขอบคุณคับ  เดี๋ยวคืนนี้ป๊อบโทรไปหานะ” ป๊อบพูดยิ้มๆ  ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ.....

“เราไปเรียนก่อนนะ...”

“ตั้งใจเรียนนะคับ” เราก็ยิ้มให้ป๊อบไปแล้วเราก็รีบเดินกลับไปที่ห้องเรียน...

########################################################

เอาแค่นี้ก่อน... แต่ยังไม่จบนะ  มีต่อๆ

เดี๋ยวตอนนี้เอายาวๆเลยจะได้อ่านกันจุใจ

[abcd]

ห๊า....อย่าบอกว่าป๊อบเปงม้ามืดน๊า    ม่ายต้องเปงเจมส์จิ เค้าเชียร์เจมส์ๆๆๆ

[SoN]

 

[THIP]

เปลี่ยนใจแระ เชียร์ป๊อปค๊าบบบบ 

[OsTrich]

มาต่อกันเลยดีก่ะ....

โห.....ไม่มีใครเชียร์ภีมเลย.....

แต่ก็อ่านกันต่อไปนะ... ใครเป็นไงเดี๋ยวก็รู้กันเอง  เรื่องนี้มีลุ้น


ตอนช่วงค่ำๆ ป๊อบก็โทรมาหาเราตามที่บอกไว้...  เรากะป๊อบก็คุยกันนานพอสมควร  การคุยกันในครั้งนี้ทำให้เรารู้ว่าป๊อบเป็นคนที่คุยสนุกที่เดียว เวลาที่คุยกะเราป๊อบพยายามใช้คำสุภาพซึ่งต่างจากเวลาที่ป๊อบคุยกะเพื่อนมากๆ  เวลาคุยกันป๊อบจะถามเราบ่อยมากว่า..  เราเบื่อรึป่าว..  เราง่วงรึยัง  ซึ่งก็น่ารักดีนะ  ป๊อบดูเกรงใจเรามาก.....  แต่เราก็คุยกะป๊อบแบบเพื่อนอ่ะนะ  ก็เรามีคนที่เรารักแล้วหนิ  (ภีมไง..)

หลังจากวางโทรศัพท์จากป๊อบเสร็จก็ปาไปสี่ทุ่มแล้ว  ซึ่งเลยเวลาที่เราโทรหาภีมทุกๆวัน  ซึ่งก็น่าแปลกที่วันนี้ภีมก็ไม่โทรมาหาเราเหมือนกัน เพราะส่วนใหญ่แล้วเรากะภีมจะคุยกันทุกๆวัน  ถ้าเราไม่โทรไปภีมก็จะโทรมา  บางทีก็โทรมาคุย  บางทีก็โทรมาถามการบ้าน  แต่วันนี้ไม่เห็นโทรมาเลยแฮะ...... สงสัยจะอยู่กะเพื่อนแถวๆบ้านอีก  เราก็เลยเข้านอน

*********************************************************************

ช่วงเดือนนั้นเราก็ยื่นโควต้าตามมหาลัยต่างๆที่สนใจ  ซึ่งเราก็ยื่นไปหลายเรื่องเหมือนกัน.... 
เพื่อนๆเราในกลุ่มก็ยื่นไปหลายที่เหมือนๆกับเรา....  พอต้องมานั่งเลือกที่เรียนใหม่  มันก็ทำให้เรารู้สึกใจหายเหมือนกันนะที่ต้องจากเพื่อนๆไปแล้ว

หลังจากที่เราไปหาอาจารย์ที่ห้องภาษาไทยวันนั้น  เราก็ค่อนข้างยุ่งเพราะว่าเป็นช่วงที่มีการแข่งขันทักษะภาษาไทยของจังหวัด  ซึ่งก็มีการแข่งขันหลายอย่างทั้ง อ่านทำนองเสนาะ  ต่อคำคม สุนทรพจน์ แต่งกลอน โต้วาทีและอีกมากมาย  โดยเราก็ถูกรับเลือกให้ลงแข่งในหลายๆประเภทเพราะว่าเราแข่งมาหลายครั้งแล้วและอีกอย่างเราก็อยู่มอหกและเคยได้รับรางวัลมาหลายครั้งทำให้เราค่อนข้างได้รับความไว้วางใจจากอาจารย์  ซึ่งการแข่งขันในครั้งนี้ต๊ะก็ถูกรับเลือกให้เข้าแข่งขันในหลายๆหมวดเหมือนกับเรา  ทำให้ช่วงนั้นเราค่อนข้างที่จะยุ่งเรื่องการเตรียมตัวและซักซ้อมเพื่อที่จะเข้าแข่งขัน

โดยในช่วงพักกลางวันและช่วงเลิกเรียนเราก็จะถูกอาจารย์เรียกไปซ้อมอยู่ตลอดทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเพื่อนๆเท่าไหร่ซึ่งก็รวมถึงภีมด้วย  แต่เราก็ยังโทรคุยกะภีมอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ทุกวันเพราะภีมกลัวว่าจะกวนเรา

เราก็ยุ่งๆมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อยิ่งใกล้ช่วงแข่งขัน  บางวันอาจารย์ก็เรียกไปซ้อมทั้งวันโดยที่เราไม่ได้เข้าเรียนเลย  ทำให้เราไม่ได้ lecture เลย  ช่วงนั้นภีมก็ต้องไปยืมสมุดฝนเพื่อที่จะเอาไปจดส่วนเราก็จะยืมสมุดคนอื่นไปทบทวนทำให้ช่วงหลังๆมาเรากะภีมก็ห่างๆกันหน่อย   เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงที่ต้องเข้าค่ายรด. เพราะเป็นการเรียนรด.ในปีสุดท้ายทำให้เพื่อนๆที่เรียนรด.ต้องไปเข้าค่ายที่เขาชนไก่ ซึ่งก็รวมถึงภีมด้วย

“ปอ... วันนี้อาจารย์ไม่เรียกไปซ้อมเหรอ” ภีมเดินมาถามเราที่โต๊ะเรียน เมื่อเห็นว่าพักกลางวันวันนี้เราไม่ได้ออกไปไหน

“วันนี้ไม่เรียกแกไม่ว่างหนะ..  แกมีประชุม” เราพูดแล้วก็หันมาทำโจทย์ฟิสิกส์ต่อ

“เออ... ดีเหมือนกัน  ปอจะได้เรียนบ้างเดี๋ยวจะตามไม่ทัน”

“อืม....”

“ปอเรียนทันรึป่าวเนี่ย... งงตรงไหนป่ะ  ถามเค้าได้นะ” ภีมพูดด้วยความเป็นห่วง

“ก็มีบ้างนะ.... งั้นอธิบายตรงนี้หน่อยดิ” เราพูดแล้วชี้โจทย์ฟิสิกส์ข้อที่เรายังไม่เข้าใจ

“อ๋อ... ข้อนี้ตอนแรกเค้าก็งง...  คือมันทำอย่างงี้นะ..................................................” ภีมก็อธิบายให้เราฟัง

“ภีม... ชีสชีวะเราอยู่ที่ภีมป่ะ” ฝนตะโกนถามภีม

“เออ...จะเอาเหรอ” ภีมหันไปถาม

“ใช่... เอาคืนซะทีดิ  เอาไปดองอยู่ได้  คนเค้าจะอ่านบ้างเหอะ” ฝนพูดกวนๆ

ภีมก็เลยเดินไปหยิบชีสคืนให้ฝนแล้วเอาชีสตีเบาๆที่หัวฝนทีนึงแล้วพูดว่า..

“งกนักนะ... ทีหลังยืมคนอื่นก็ได้” ภีมพูดงอนๆ ฝนมันก็เลยพูดว่า

“แหม... แกล้งเล่นไม่ได้เลยนะ   แค่นี้ทำเป็นงอน” ฝนพูดคงเพราะกลัวว่าภีมจะเคือง

“อ่ะ...ต่อนะ...................................” ภีมหันหลังให้ฝน แล้วก็อธิบายให้เราฟังต่อ สงสัยคงจะงอนฝนนิดๆแต่คงไม่มากหรอกเดี๋ยวมันก็หายเองฝนก็เลยไม่สนใจ

“อ๋อ.... เข้าใจแล้ว  งงตั้งนาน” เราพูดแล้วยิ้มให้ภีม

“ถ้างงตรงไหนอีกก็บอกเค้านะ”

“อืม... แล้วนี่พรุ่งนี้ที่จะไปอ่ะเตรียมตัวพร้อมยัง” เราถามภีมถึงเรื่องไปค่ายรด.พรุ่งนี้

“เรียบร้อยแล้วแหละ   เพราะมันก็ไม่ค่อยมีไรมาก” ภีมตอบ

“โห...ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน” เราพูดด้วยท่าทางใจหายที่จะไม่ได้เจอภีมตอนช่วงที่ภีมไปเข้าค่าย

“ไม่กี่วันเอง.... ไม่เป็นไรหรอกเนอะ” ภีมพูดยิ้มๆ

“เอ้อ.. ภีมจะให้เราเก็บงานไว้ให้ป่าว ” เราถามภีม  เพราะว่าทุกๆครั้งที่ภีมเรียนรด.เราก็จะคอยตามงานเก็บชีทให้ภีม  พอภีมกลับมาตอนเย็นก็จะมาเอาชีทที่เรา  แล้วเราก็จะอธิบายให้ภีมฟังว่าวันนี้เรียนไรบ้างแล้วมีการบ้านอะไร เป็นอย่างนี้ทุกๆวัน

“ไม่ต้องหรอก.. ช่วงนี้ปอยุ่งจะตาย  เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ” ภีมพูด

“จริงด้วย... แต่เค้าอยากทำให้ภีมนะ” เรายังคงดื้อที่จะทำให้ภีม

“ไม่ต้องเลย... เดี๋ยวเค้าให้ฝนเก็บให้ก็ได้” ภีมพูดน่าตาดุๆ

“เอางั้นก็ได้”

พออาจารย์มาเราก็เรียนคาบช่วงบ่ายกันต่อ

*****************************************************************************************

ตอนค่ำเรากะลังนั่งทำการบ้านอยู่ก็มีคนโทรมาหาเรา  ดูที่หน้าจอก็เห็นว่าเป็นเจมส์นั่นเอง

“ ว่าไงเจมส์ ” 

“ ปอเหรอ... ” เจมส์ถามกลับมา เราก็เลยขอแกล้งซะหน่อย

“ เออดิ ถ้าไม่ใช่เราแล้วจะเป็นใครล่ะ ”

“ ก็ป่าว... เราแค่จะถามให้แน่ใจ ” เจมส์ตอบเสียงอ่อยๆ

“ เออ....มีไรล่ะ ”  เราแกล้งทำเสียงอารมเสีย

“ เราโทรมากวนเหรอ ” เจมส์ถามเสียงอ่อยๆ

“ ก็ใช่ดิ” ทำเสียงให้ดูโมโหเข้าไว้

“ เอ่อ... งั้นเราไม่กวนแล้วดีกว่า”  เจมส์พูดแล้วกำลังจะวางสายไป  เราเลยรีบพูดว่า

“เอ้ย..... เดี๋ยวก่อนๆ  จะรีบวางไปไหนล่ะ ” เราพูดไปขำไป เจมส์เลยตอบกลับมาว่า

“ ก็เราไม่อยากกวนปอหนิ ”

“ ล้อเล่นน่า..... มีไรป่าวโทรมาเรา ”

“ แล้วปอว่างเหรอ ” เจมส์ถามเรา สงสัยมันยังไม่แน่ใจ

“ เออน่า... ไม่ว่างจะคุยได้เหรอ  แกล้งแค่นี้ทำเป็นงง”

“ แกล้งนะ... จำไว้จะโดนเอาคืน ”  เจมส์พูดคาดโทษเราไว้

“ เออน่า... เรารู้เจมส์ไม่เอาคืนเราหรอก  เออ... โทรมามีไรเหรอ ”

“ก็พรุ่งนี้เราก็จะไปเข้าค่ายรด.แล้วอ่ะ.... ช่วงที่เราไม่อยู่ปอคิดถึงเราบ้างนะ” เจมส์พูดสงสัยคงจะเขินจัด

“ นี่อ่ะนะที่จะโทรหาเราอ่ะ”

“ ก็ใช่อะดิ ” เจมส์พูดเสียงกวนๆ

“ จริงดิ .... โอเคๆ จะคิดถึงทุกวันเลย  จะให้ฝันถึงด้วยเลยป่ะ ” เราลองพูดแกล้งเจมส์บ้าง

“ ถ้าได้ก็ดีนะ ” เจมส์พูดเขินๆ

“ แค่นี้ได้อยู่แล้ว ”

“ ปอช่วงที่เราไม่อยู่...  เราฝากปอเก็บงานให้เราเหมือนเดิมนะ ” อ้อเราลืมบอก  ตอนช่วงที่เรียนรด.อ่ะ  เราก็เก็บงานให้เจมส์ด้วยเหมือนกันเราก็ทำเหมือนที่ทำให้กะภีมนั่นแหละ  เจมส์มันเป็นคนมาขอเราตอนแรกเราก็จะไม่ยอมแต่เจมส์บอกว่าคนอื่นจะได้ไม่สงสัยกันว่าทำไมเราเก็บงานให้แต่ภีม  เราก็เลยเป็นอันตกลง

“ได้ดิ... เจมส์ไม่บอกเราก็กะจะเก็บให้อยู่แล้ว ” เราก็อยากจะทำอะไรให้เจมส์บ้างหนะ  เพราะเจมส์ก็เป็นอีกคนที่ดีกับเรามาตลอด  อะไรที่เราทำให้เจมส์ได้เราก็เต็มใจทำ

“ ขอบคุณค๊าบ... ”

“ ตั้งใจฝึกล่ะ....  เหนื่อยแน่ๆ” เราแกล้งพูดขู่

“ ไม่กลัวอยู่แล้ว.... ปอ  เราไปนอนก่อนนะต้องเก็บแรงไว้เอยะๆ”

“ อืม... ฝันดี ”

“ โอ้โห... ถ้าฝันดีคืนนี้เราก็ฝันถึงปออ่ะดิ ” เจมส์พูดกวน

“ ถ้าไม่กลัวฝันร้ายก็เอาเลย ”

“ ค๊าบ... ให้ฝันทุกคืนยังได้เลย ” เอาแล้วไง  เราก็เริ่มอายแล้วเล่นไปเล่นมา

“ ไปนอนเลยป่ะ ” เราพูดอายๆ แล้วเราก็ได้ยินเสียงเจมส์หัวเราะแล้วก็วางสายไป

เราก็นั่งทำการบ้านจนเสร็จ...  หันไปดูนาฬิกาอีกทีก็สามทุ่มแล้ว  เราก็เลยโทรไปหาภีมซะหน่อย...  ให้กำลังใจที่รักของเราหน่อยเดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน  เราต้องคิดถึงภีมมากๆแน่เลยอ่ะ

##############################################################################
 
จบอีกตอนแล้วน๊า.................

ช่วงหลังๆนี้เราพยายามๆจะรวบให้เรื่องมันเร็วมากขึ้น  อะไรที่ไม่สำคัญเราก็อาจจะไม่พูดถึงนะ
ใครงงตรงไหนก็บอกกันนะ

ที่รวบเพราะว่ายังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยแต่ก็ใกล้แล้ว  ยังเหลือช่วงตอนมาเรียนมหาลัยอีก
ถ้ายาวเกินไปเรากลัวว่าคนอ่านจะเบื่อหนะ...

เราไปก่อนนะ......  ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกๆคน 
รักนะตะเอง

[abcd]

อย่าบอกนะว่าฝนก็เปงม้ามืดอีกคน  ทำไมมานหลาัยซับหลายซ้อนหลายคนกันจัง งง+มึน 

[THIP]

ถึง ภีม

ผิดครั้งแรกยังพอให้อภัย หากมีครั้งต่อไปคงจะถึงคราวต้องลากันแล้ว   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เมื่อไม่รักกันแล้ว ฝืนไปก็เท่านั้น มันก็มีแต่เรื่องเดิมๆ
 

[Poes]

โห ภีม ว่าจะเชียร์ซะหน่อยแต่ดูไม่มั่นคงเลยอะ ปอเสียน้ำตาแย่แบบนี้ 


อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้ไปพักสายตาก่อน รออ่านต่อจ้า 

[^^sky^^]

เชียร์เจมส์  ไม่ชอบไอ่ภีมแล้ว  ไอ่คนเห็นแก่ตัวเอง

ปล.  ป๊อบนี่  คงไม่ใช่ป๊อบเดียวกับของผมน๊าๆๆๆ 5555

[nartch]

ถึง ภีม

ผิดครั้งแรกยังพอให้อภัย หากมีครั้งต่อไปคงจะถึงคราวต้องลากันแล้ว   

เห็นด้วยกะ THIP อย่างยิ่ง...ภีมดูแปลก ๆ อีกละ...มีลับลมคมใน  
เชียร์เจมส์แฮ๊ะเรื่องนี้...ไอ้คนมาใหม่ดูมันแหม่ง ๆ ยังมะไว้ใจจจจจ
 

[OT]

ไม่เบื่อ  ไม่งง  แต่จะรวบทำไม

เจมส์น่ารัก แต่เสียอยู่อย่าง 555

มีป๊อบเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้วว  หึหึ

[OsTrich]

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๒๖  ##

มาต่อให้อีกตอน.....  ช่วงนี้งานเราเริ่มซาๆแล้ว  เลยมีเวลามาต่อให้ได้

อ้อ..... มีคนบอกมาว่าไม่อยากให้รวบเรื่องนี้  เราก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่รวบเรื่อง.... มันก็เลยอาจจะค่อนข้างยาวหน่อยนะ...  จะว่าไปก็ไม่หน่อยหรอก  คงจะยาวมากทีเดียว  ถ้าอ่านแล้วเบื่อก็บอกนะ

มีเรื่องบอกอีกอย่างนึง.... เรื่องนี้ถ้าได้อ่านกันไปเรื่อยๆแล้ว ผู้อ่านอาจจะรู้สึกไม่ดีกับการตัดสินใจของเราในหลายๆอย่างในตอนนั้น  ก็ไม่แปลกหรอกทุกครั้งที่เรากลับไปนึกถึงเรื่องต่างๆในอดีตเราก็โมโหตัวเองเหมือนกันที่ทำไมเราถึงเป็นคนเจ็บไม่จำ..... 

ยังไงก็ติดตามกันไปเรื่อยๆแล้วกันแล้วผู้อ่านทุกท่านจะรู้เอง........

ไปอ่านต่อกันดีก่ะเนอะ.............................

*********************************************************************

ช่วงสี่ห้าวันที่ภีมไปเรียนรด.เราก็คิดถึงภีมมากๆ  ก็อย่างว่านะเจอหน้ากันทุกวันคุยกันอยู่ทุกวันพอภีมไม่อยู่แบบนี้ก็ต้องคิดถึงเป็นเรื่องธรรมดา
เราก็ยุ่งกับการซ้อมเพื่อเตรียมแข่งขันเหมือนเดิมแต่เราก็พยายามตามงานให้เจมส์ทุกวัน  ส่วนป๊อบก็ยังโทรมาหาเราอยู่ทุกวันเหมือนเดิม  ยิ่งคุยกันบ่อยๆทุกวันก็ยิ่งทำให้เราสนิทกับป๊อบมากยิ่งขึ้น

วันนี้แล้วสินะที่ภีมจะกลับมาจากเรียนรด.ดีใจจัง  ตื่นเต้นด้วย....

พอประมาณบ่ายๆเราก็เห็นนักศึกษาวิชาทหารใส่ชุดเขียวๆเริ่มเดินผ่านที่หน้าห้อง  นั่นหมายความว่าภีมต้องกกลับมาแล้วแน่ๆ  หัวใจเราเต้นตูมตามเลยที่จะได้เจอภีม

และแล้วคนที่เรารอคอยก็เดินเข้ามาในห้อง.... ซึ่งคาบนั้นพอดีอาจารย์ยกคลาสห้องเราก็เลยไม่ได้เรียนกัน  พอภีมเดินเข้ามาตรงกลุ่มของเราที่นั่งคุยกันอยู่  ภีมดูคล้ำไปนิดๆสงสัยคงตากแดดซึ่งก็ทำให้ภีมดูเข้มขึ้น  พอเราเห็นภีมเรารู้สึกเขินๆอย่างบอกไม่ถูก  เพื่อนคนอื่นๆก็ทักทายถามไถ่ว่าเป็นไงบ้าง... เหนื่อยมั้ย....  เราก็ได้แต่เอ๋อแดก... อายจนไม่รู้จะคุยอะไร...
พอคุยกันไปได้สักพัก.... ภีมก็ถามงานกับฝน

“เฮ้ยฝน.... มีการบ้านเยอะมั้ย????”  ภีมพูดพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งข้างๆฝน

“เยอะดิ....  การบ้านเต็มไปหมดเลยแก  หัวบานแน่ๆ” ฝนพูดพร้อมกับหยุดชีสและสมุด Lecture มาให้ภีมดู

“ไหน.... มีไรบ้างล่ะ” ภีมพูดพร้อมกับหยิบชีสในมือฝนมาดู

“ ก็อันนี้นะเป็น....................................” ฝนก็อธิบายงานให้ภีมฟัง 

ตอนนั้นอ่ะนะ...  พอเราเห็นภีมกะฝนสนิทกันมากๆเราก็เริ่มหึงเหมือนกันเฮอะ...  ยิ่งมาเห็นภาพแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เราคิดมาก....  แต่เราก็พยายามห้ามความคิดตัวเองนะเพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะเสียเพื่อนถ้าเรายังคิดอะไรงี้เง้าแบบนี้ ตอนที่เรากะลังอยู่ในภวังค์ของภาพที่เห็นตรงหน้า  เจมส์ก็เรียกเราขึ้นมา

“ปอ....... เอางานให้เราบ้างดิ”

“ อืม....” เราพูดพร้อมกันลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะตัวเองซึ่งเจมส์ก็เดินตามมานั่งข้างๆเรา

“ อ่ะนี่....” เราพูดพร้อมกับยื่นชีสให้เจมส์

“มีอะไรบ้างล่ะ... อธิบายให้ฟังหน่อยจิ....” เราก็เลยอธิบายให้เจมส์ฟังว่าช่วงที่เจมส์ไม่อยู่เราเรียนอะไรไปบ้างแล้วมีการบ้านอะไรบ้าง.....  เจมส์ก็นั่งฟังตาปริบๆเพราะงานมันเยอะจริงๆ

“โห.... ทำไมเยอะจังอ่ะ” เจมส์ทำหน้าเหนื่อยๆ

“น่า.... ลองไปทำดูก่อน  ถ้าอันไหนไม่เข้าใจก็ถามเราได้นะ”

“ค๊าบบบบ...  ขอบคุณค๊าบบบ...” เจมส์พูดทำหน้าทะเล้น

หลังจากเลิกเรียนเราก็ลงไปนั่งกันที่หลังประชาสัมพันธ์ของรร. เพราะตรงนั้นจะมีโต๊ะหินอ่อนให้นั่งและมีต้นไม้ที่ค่อนข้างร่มรื่น  พอหลังจากเลิกเรียนเราก็มักจะมานั่งกันตรงนี้ทุกวัน
พอวางกระเป๋ากับเรียบร้อยเราก็ออกไปหาอะไรกินที่หน้ารร.  ตอนที่เรากะเพื่อนๆกะลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงเพื่อซื้อของกินเราก็เจอป๊อบกะลังจะข้ามถนนเหมือนกัน

“อ้าวปอ.... จะไปไหนเนี่ย” ป๊อบถามเรา

“อ๋อ...  เราจะไปซื้อของกินหนะ”

“ เหรอ... งั้นเราไปด้วยดิ...”

“อืม....” ตอนช่วงที่เราข้ามถนนด้สนเพราะว่าเรายืนอยู่ตรงกลางระหว่างเจมส์กะป๊อบ  ทำให้ตอนที่เราข้ามถนนมือทั้งสองข้างของเราก็ถูกจับโดยคนทั้งสองคน  คนนึงมือซ้ายคนนึงมือขวา....  พอป๊อบกะเจมส์เห็นแบบนี้มันก็เลยหันมามองหน้ากันแบบแบบพยั่งเชิง (อารัยเนี่ย.... ศึกชิงนางเหรอ...  แล้วภีมของตรูอยู่ที่ไหน....)
เราก็โดนมือทั้งสองคนนั้นจูงให้ข้ามถนน  พอข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามทั้งสองคนก็ปล่อยมือเราออกแล้วป๊อบก็พูดกับเราว่า...

“ปอ... ป๊อบไปก่อนนะ  เดี๋ยวจะไปซื้อน้ำแล้วจะไปเล่นบอลกะเพื่อนต่อ”

“ อืม...  แล้วเจอกัน” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้ป๊อบแล้วป๊อบก็พูดว่า

“เดี๋ยวคืนป๊อบโทรไปหานะ” ป๊อบพูดกับเราแต่หันไปมองหน้าเจมส์พร้อมกับทำหน้ายียวนใส่เจมส์แล้วป๊อบก็เดินไป  เจมส์ก็หันมาถามเราทันที

“ใครหนะปอ... เราไม่คุ้นหน้าเลย” จาหงุดหงิดไรเนี่ย...  เมิงกะตรูเพื่อนกันน๊า..........

“เพื่อนปอหนะ... ” เราพูดแล้วยิ้มแหยๆ

“เหรอ... แต่ท่าทางมันดูคิดเกินเพื่อนนะ” กรรม.... รู้ไปนั่น

“ไม่หรอก.... แค่เพื่อนกันเอง” ถึงเราจะพูดออกไปแบบนี้แต่เจมส์ก็ยังหน้าบึ้งๆอยู่ดี  เราก็เลยต้องเบี่ยงเบนประเด็น....

“เจมส์... ไปหาไรกินกันเหอะ..  หิวไม่ใช่เหรอ”

“เออ....” เราก็เดินดูของกินกันเจมส์แต่ภีมของฉันอยู่ไหนเนี่ย..... ไม่รู้เดินหายไปไหนแล้ว  ตอนที่เจมส์กะลังซื้อลูกชิ้นอยู่เราก็บอกกะเจมส์ว่า

“เจมส์... เดี๋ยวปอไปซื้อยำลูกชิ้นก่อนนะ”

“ เดี๋ยวๆ  อย่างเพิ่งไป.... ขอตังค์หน่อย..  ไม่มีตังค์อ่ะก็เราเพิ่งไปค่ายรด.มา” เออ..ช่าย  แล้วงี้ภีมจะเอาเงินที่ไหนซื้อของกินล่ะ

“อ่ะ..” เราพูดพร้อมกับยื่นเงินไปเจมส์

“ขอบคุณคร๊าบบ”

จากนั้นเราก็เดินหาภีม.... พอดีเจอบัวเราก็เลยถามบัวว่าภีมอยู่ไหน  บัวบอกว่าอยู่ที่ร้านน้ำปั่นซึ่งร้านน้ำปั่นนี่จะอยู่ติดกับร้านยำลูกชิ้นพอดี  เราก็เลยรีบเดินไป...  อ่ะเจอแล้ว
ตอนที่เรากะลังจะเรียกภีมเพื่อถามว่ามีเงินรึเปล่า.... เราก็เห็นฝนหยิบเงินจ่ายให้ภีมพอดีเราก็เลยเดินกลับมาที่ร้านยำลูกชิ้นแล้วสั่งของกิน  ตอนนั้นรู้สึกแปลกแฮะ...  รู้สึกหึงฝนยังไงไม่รู้กับการที่ทั้งสองคนดูสนิทกันมากขึ้นแบบนี้  พอซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งสวาปามกันอย่างเอร็ดอร่อย..... จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน....

เราจะบอกก่อนว่า...  การที่เรากะภีมคบกันแบบที่เป็นอยู่ทำให้ในหลายๆครั้งที่เรารู้สึกอะไร เช่น  หึง  หวง  หรือคิดถึงภีมมากๆแบบวันนี้  แต่เราไม่สามารถแสดงความรู้สึกมากมายแบบนั้นออกมาได้เพราะมันจะทำให้คนรอบข้างสงสัยในความสัมพันธ์ของเราสองคน  แล้วข้อเสียอีกอย่างนึงก็คือ  หากภีมไปแอบชอบใครหรือกิ๊กกั๊กกะใครเราก็ไม่มีโอกาสรู้เลย...  เหตุผลอย่างแรก...  ถ้าคนที่คิดว่าเรากะภีมเป็นเพื่อนเค้าก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาบอกเรา  เหตูผลอย่างที่สอง.... หากคนอื่นที่รู้ว่าเราชอบภีมมากแต่ภีมคิดกับเราแค่เพื่อนอย่างที่มันเข้าใจกัน  เวลาภีมไปทำอะไรอย่างที่ว่า... เราก็ไม่มีโอกาสรู้เช่นเดียวกัน  เพราะเพื่อนๆจะรู้ว่าเรารักภีมมากและเราก็เป็นคนคิดมากด้วย  ดังนั้นเวลาที่มีอะไรแบบนี้เราก็มักจะไม่รู้เรื่องเลยทั้งที่มันเป็นเรื่องของคนที่เรารัก  ด้วยความที่เป็นแบบนี้เลยทำหน้าในหลายๆครั้งเรากลายเป็นคนโง่ในสายตาของคนอื่นๆ  คุณผู้อ่านรู้มั้ยว่า... เรื่องบางเรื่องเราเพิ่งมารู้ตอนเรียนมหาลับนี่เอง  ซ้ำร้ายเรื่องบางเรื่องเราเพิ่งรู้ตอนนัดเลี้ยงรุ่นเมื่อปีใหม่ที่ผ่านมาเอง....

อ่ะต่อกัน.......................

คืนนั้นเราก็เลยโทรไปหาภีมด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง.....  เราก็คุยกะภีมจนหายคิดถึง  แต่เราก็ยังมีคำถามที่อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม   ก็เรื่องฝนนั่นแหละ....  สุดท้ายเราก็เลือกที่จะเก็บไว้ก่อนเพราะมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ 

#####################################################################

ต่อให้แค่นี้ก่อน....  เดี๋ยวต้องออกไปประชุมเอก...

ถ้ากลับเร็วดึกๆเราอาจจะมาลงตอนพิเศษให้......

ไปก่อนนะ...................

[OT]

มันจะไม่มีอะไรจริง ๆ เอ๋อ   

จะรออ่านตอนพิเศษ  มาต่อนะ

เอาตอนพิเศษมาลงคั้นก็ได้   

[THIP]

เล่ามาเถอะค่ะ จะคอยตามอ่าน
ส่วนเรื่องที่ว่า ผู้อ่านจะรู้สึกไม่ดีกับการตัดสินใจของปอนั้น
คือคนอ่านเค้าอินง่ะ แสดงว่าปอเขียนดีไง  
คนอ่านก็จะโวยวายไปตามอารมณ์ของแต่ละตอน แล้วแต่เหตุการณ์จะพาไป  อย่าคิดมากเลยน้า  

เป็นกำลังใจให้จ้า

ปล. ว่าแล้วก็โมโหตาภีม แสดงว่าคดียังมีอีกเพียบ    

[abcd]

เรื่องที่ผ่านมาแล้วย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ที่ทำได้คือจำไว้เปงบทเรียนเพื่อที่จะได้ไม่พลาดกะคนปัจจุบันและคนในอนาคตอีก   แต่ที่แน่ๆ เรื่องนี้รักหลายเส้าแฮะ  

[^^sky^^]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไอ่ภีมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจมส์เท่านั้นที่เราเชียร  เจมส์สู้ๆ
 

[gateau]

ภีมนี่ท่าทางจะไม่น่า รัก แล้วนะ     

ใจคนเรานี่มันรวนเรจังเนอะ[/color

 

[ifwedo]

อุตส่าห์เชียร์ภีม อย่าทำให้ผิดหวังนะไม่งั้น :เตะ1:

[OsTrich]

## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๗ ##

ช่วงนี้ว่างๆ... เลยต่อให้อีก
 
*********************************************************************

ช่วงนั้นเราก็คอยสังเกตท่าทางของภีมกะฝนอยู่ตลอด 
ส่วนใครๆที่ลุ้นเจมส์ก็คงอาจจะผิดหวังกันหน่อยนะ....................... ถ้าได้อ่านตอนนี้

หลังจากที่เราเลิกเรียนพิเศษในวันเสาร์กลุ่มเราก็นัดกันไปกิน MK ต่อแล้วก็ไปดูหนังกันต่อ  ตลอดเวลาที่ไปดูหนังและกิน MK ทุกครั้งภีมจะมานั่งข้างๆเรา  แต่วันนี้ภีมมักจะนั่งข้างฝนตลอดแม้แต่ตอนที่ดูหนัง  เราก็ได้แต่อดทนเก็บความรู้สึกหึงเอาไว้  ถ้าเราแน่ใจเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน

พอออกมาจากโรงหนังก็ประมาณทุ่มนึงแล้ว.... เราจึงแยกย้ายกันกลับ  ซึ่งภีมก็ขับรถไปส่งฝนด้วยเพราะฝนไม่ได้เอารถมา  เราก็ได้แต่มองตาละห้อย........

ตอนที่เรากะลังจะขับรถกลับบ้านเพื่อนเราก็โทรมาหาพอดี....  เอกไง...  ไม่รู้ยังจำกันได้ป่าว....  พอดีเอกมันออกมาเที่ยวกะเพื่อนเหมือนกันมันก็เลยจะขอติดรถกลับด้วยเพราะมันไม่ได้เอารถมา เรากะเอกก็เลยนัดเจอกันที่ร้านนม

เราก็เลยไปนั่งรอเอกที่ร้านนมเพราะเอกยังไม่มา....  พอเราเข้าไปที่ร้านเราก็เห็นเจมส์มากกับน้องผู้หญิงคนนึง  น่ารักเชียวหละ....  เป็นน้องมอสี่ที่มาแอบชอบเจมส์นั่นแหละ...  น้องคนนั้นทั้งน่ารักเรียนเก่งนิสัยดี  ก็นะ... เหมาะกับเจมส์ดีแหละ.....  น้องคนนั้นเค้าแอบชอบเจมส์มานานแล้วแต่เพิ่งได้มาคุยกะเจมส์เมื่อประมาณเดือนที่แล้วเอง  ก็คงจะดูๆกันอยู่นั่นแหละ  เพื่อนๆในกลุ่มก็เชียร์อัพกันใหญ่เลย  เจมส์ก็ได้แต่บอกเราว่าเป็นแค่พี่น้องกันธรรมดาแค่น้องเค้าปลื้มเจมส์ก็เท่านั้นเอง....   พอเจมส์เห็นเราเดินเข้ามาในร้านเจมส์ก็ดูมีท่าทางตกใจนิดหน่อย...  เราเห็นเจมส์ยิ้มแหยๆก็เลยเข้าไปทัก....

“ว่าไง....... มาแอบสวีทกะน้องไม่ชวนเลยนะ” ก็จริงอ่ะ... ตอนแยกกันเมื่อกี๊ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยว่านัดน้องเค้าไว้  มิน่าล่ะ... เจมส์ถึงดูรีบๆ  ที่แท้ก็มีนักกะน้องนี่เอง

“ปล่าวซะหน่อย... แค่มากินนมด้วยกันเฉยๆ”เจมส์พูดพร้อมกับยิ้มแหยๆ  คงจะอายด้วยแหละ....

“เออน่า... สบายนะ” แล้วเราก็หันหลังจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“แล้วปอมากับใครเนี่ย..  ภีมเหรอ???” จะถามให้ช้ำใจทำไมเนี่ย.....

“ ไม่ใช่หรอก.... เรามีนัดกะเอกอ่ะ  จะกลับบ้านพร้อมกัน”

“อ้อ... เหรอ..”  สักพักเอกก็มา  เราก็เลยนั่งกินนมกันคุยกันไปสักพักใหญ่เพื่อนเอกก็โทรมาหาเพื่อจะชวนไปเที่ยวผับกันต่อ  เอกก็เลยชวนเราไปด้วยมันจะได้มีเพื่อนกลับ..... (อ้าว... กรรม)  ตอนแรกเราก็ไม่อยากจะไปหรอก... แต่วันนี้ก็เซ็งเรื่องภีมมาทั้งวันเราก็เลยตกลงไปกะเอก.....

ผับที่เราไปกันวันนี้มีคนค่อนข้างเยอะเพราะเป็นวันเสาร์.... พอเข้าไปก็เห็นเพื่อนเอกโบกมือให้หยอยๆ  เรากะเอกก็เลยเดินไปหา  คือเพื่อนเอกกะเพื่อนเราก็รู้จักกันเป็นอย่างดีแม้ว่าเอกจะอ่อนกว่าเราปีนึง  พอนั่งได้ก็เริ่มโซ้ยเหล้าเอาแอลกอฮอล์เข้าปากกันเลย....  (คืนนี้ต้องมีเมา..... เฮ้ย.... ไม่ได้ๆ เค้าบอกว่าเมาไม่ขับ) 

นั่งกรอกน้ำสีอำพันเข้ากระเพาะไปได้พักใหญ่ก็เริ่มปวดฉี่  แต่ไม่กล้าไปคนเดียวอ่ะ... หันไปเห็นเอกกะลังดิ้นเย้วววๆๆ..... กระแด่วววๆๆๆๆ  เป็นปลาดุกโดนทุบหัวอยู่ก็เลยไม่อยากจะกวนมัน  เราก็เลยตัดสินใจไปคนเดียวก็ได้แฮะ

เราก็เดินเบียดเสียดผู้คนที่ดิ้นแด่วๆกันอยู่อย่างยากลำบาก  ในขณะที่เรากะลังโดนอัดเป็นปลากระป๋องอยู่  ก็มีมือใครคนนึงมาจับที่มือเราซึ่งเป็นมือที่เรารู้สึกคุ้นเคย  แล้วมือนั้นก็ดึงตัวเราเข้าไปหา  เราก็เซไปตามแรงดึงจนไปกระแทกกับอกของเจ้าของมือที่คุ้นเคยนั้น  พอเราเงยหน้ามามองก็เห็นว่าคนนั้นก็คือป๊อบ  ป๊อบยิ้มให้เราตาเยิ้มเชียวสงสัยจะเร่มกึ่มๆแล้ว  ป๊อบก็ถามเราว่า...

“ มากับใครเนี่ย...” ถามพรอ้มกับตาเยิ้มๆนั่นแหละ

“ มากับรุ่นน้อง... ป๊อบน่าจะรู้จักนะ  เพราะเป็นน้องสายศิลป์” คือเอกมันเรียนสายศิลป์หนะ

“เหรอ... แล้วปอจะไปไหนเนี่ย..”

“ จะไปเข้าห้องน้ะอ่ะ  ปวดฉี่”

“งั้นเราไปส่งดีกว่า... คนมันเยอะ”

ป๊อบก็เลยไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเรา  พอออกมาจากห้องน้ำป๊อบก็เดินไปส่งเราทีโต๊ะจะได้ไปทักน้องๆด้วย  ตอนที่เดินไปป๊อบก็จะจับมือเราไว้ตลอดแล้วก็เดินนำหน้าเราให้เราเดินตามหลัง
พอไปที่โต๊ะป๊อบก็ทักทายน้องๆเพราะว่ารู้จักกันก่อนแล้ว  น้องก็เลยชวนป๊อบนั่งด้วยกัน  พอมีใครจะเข้ามาจิ๊จ๊ะเราป๊อบก็จะคอยกันท่าตลอด  เรากะป๊อบก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ คือเราไม่ชอบเต้นอ่ะในผับแบบนี้อ่ะ...  ไม่รู้สิมันรู้สึกเขินๆอ่ะก็เลยนั่งอยู่ที่โต๊ะตลอดเลย ซึ่งป๊อบก็ไม่ไปไหนนั่งคุยกับเราอยู่ตลอด  ยิ่งเวลาผ่านไปเราก็สนิทกะป๊อบมากยิ่งขึ้น

เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนผับปิด  เราก็เลยเตรียมแยกย้ายกันเพื่อจะกลับบ้าน

“ปอ... กลับยังไงเนี่ย” ป๊อบหันมาถามเราที่หน้าผับ

“เราเอารถมาอ่ะ... แล้วป๊อบล่ะ” เราถามป๊อบกลับไปบ้าง

“เดี๋ยวป๊อบกลับกับเพื่อน... แล้วปอขับรถกลับกะใครอ่ะ” ป๊อบยังคงถามเราต่อ

“กลับกะเอกอ่ะ...”

เรากะป๊อบก็ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าผับรอเอกเพราะมันคุยกับเพื่อนอยู่  สักพักเอกก็เดินมาบอกเราว่าคืนนี้จะไม่กลับเพราะจะค้างที่บ้านแฟนมัน (อ้าว....กรรม..  แล้วลากตรูมาด้วยทำไมตั้งแต่เริ่มเนี่ย..) พอมันบอกเสร็จมันก็เดินไปเลย เราก็งงดิ...  นี่มันง่ายไปมั้ยเมิง.........

“อ้าว...งี๊ปอก็ต้องกลับคนเดียวดิ  กลับได้รึป่าว”  ป๊อบถามเราด้วยความเป็นห่วง...  แต่สายตาอ่ะ.. เยิ้มไปหน่อยมั้ง

“อืม... ก็คงงั้นแหละ..”

“ปอขับรถไหวใช่ม่ะ... ” ป๊อบยังคงถามเราด้วยความเป็นห่วงกับสายตาเยิ้มๆนั่น....

“ไหวดิ... เราไม่ได้เมาซะหน่อย..”

“งั้นก็ดีแล้ว... ป๊อบเป็นห่วงนะเนี่ย..” สายตาเยิ้มๆนั่นทำเราเขินเหมือนกันแฮะ....

“งั้นป๊อบกะเราก็ได้นะ... เดี๋ยวเราแวะไปส่ง..” คือบ้านป๊อบอยู่ทางผ่านที่เราจะกลับบ้านพอดีอ่ะ

“เอางั้นเหรอ.... เออก็ดีเหมือนกัน  ป๊อบจะได้อยู่กะปอนานๆ” เอาแล้วไง... หาเรื่องมั้ยเนี่ย

จากนั้นเรากะป๊อบก็เดินไปที่รถ  พอขับรถออกไปป๊อบก็บอกเราว่าหิว  เรากะป๊อบก็เลยไปกินข้าวต้มกัน  ป๊อบเป็นคนที่น่ารักทีเดียวคอยเทคแคร์เราทุกอย่างเลย (สงสัยจะเริ่มใจอ่อนแล้วแฮะ...) พอกินข้าวเสร็จเราก็ไปส่งป๊อบที่บ้าน..  ตอนนั้นเรารู้สึกมึนๆง่วงๆ  จริงๆไอ้ความรู้สึกมึนๆเนี่ยมันเป็นตั้งแต่อยู่ในผับแล้วแหละ...  แต่ตอนนั้นเริ่มมีความรู้สึกง่วงเข้ามาด้วย ขับรถไปหาวไปเราก็เลยขอเข้าไปในบ้านป๊อบเพื่อจะล้างหน้าล้างตาให้หายง่วงซะหน่อยเพราะต้องขับรถกลับบ้านอีก...

ป๊อบก็พาเราเข้าไปในบ้าน  ป๊อบเดินนำเราเข้าไปในห้องป๊อบซึ่งอยู่ชั้นสองของบ้าน (เอ๊ะ..ยังไง)  พอเข้าไปในห้องป๊อบเราก็รู้สึกเกร็งๆแฮะ... มันยังไงๆชอบกล  ป๊อบคงรู้สึกได้กับท่าทางแปลกๆของเราจนต้องพูดว่า

“เป็นไรอ่ะ... กลัวเราเหรอ” นั่น... ตาเยิ้มอีกแล้ว...  ที่เรามาขอล้างหน้าล้างตานี่มันเหมือนเป็นการให้ท่าอ๊ะป่าวเนี่ย.....  ตอนนั้นยังใสอยู่... ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง

“ป่าวๆ... แค่รู้สึกแปลกๆอ่ะ” ถึงเรากะป๊อบจะเริ่มรู้จักกันมากขึ้นเพราะป๊อบโทรมาคุยกะเราบ่อยๆ  แต่เรากะป๊อบก็ไม่เคยอยู่ด้วยกันหรือไปไหนด้วยกันสองต่อสองเลย  เพราะเวลาที่ป๊อบชวนไปไหนเช่น ดูหนัง  กินข้าว  เราก็ไม่เคยไปเลย

“ยังไงเหรอ....”

“ก็มาอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ไง....  เราไม่ชินอ่ะ”

“งั้นเราทำให้ชินเอามั้ย..” ป๊อบพูดพร้อมกับเดินตรงมาหาเราด้วยสายตาเยิ้มๆนั่น..... เคลิ้มแล้วไง   ไม่ได้ๆเรามีภีมอยู่แล้วนะ....

“ไม่เอาๆ  ไปล้างหน้าดีกว่า” เรารีบเดินหนีป๊อบไปเข้าห้องน้ำ  แล้วเราก็ได้ยินเสียงป๊อบหัวเราะดังตามหลังเรามา มันคงจะขำกับท่าทางแปลกๆของเราอะแหละ

พอเราล้างหน้าล้างตาเสร็จจะออกมาจากห้องน้ำเราก็เห็นป๊อบยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำในมือถือผ้าขนหนูไว้ด้วย  เราก็เลยยื่นมือไปจะเอาผ้าขนหนูจากมือป๊อบแต่ป๊อบกลับปัดมือเราออกแล้วบอกว่า..

“เดี๋ยวเราเช็ดให้...” ป๊อบไม่รอให้เราตอบ... ทันทีที่ป๊อบพูดเสร็จป๊อบก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดที่หน้าเราเลย  เราก็ยืนเฉยให้ป๊อบเช็ดหน้าให้อยู่อย่างนั้น  ตอนนั้นเรารู้สึกเขินมากเลยอ่ะนะ...  ตอนที่ป๊อบเช็ดหน้าให้เราอยู่ป๊อบก็พูดขึ้นว่า

“ปอมีคนที่ปอรักมากอยู่แล้วใช่ม่ะ?????” เราก็เลยพยักหน้าตอบไป ป๊อบก็เลยถามต่อว่า

“แล้วเค้าคนนั้นรักปอรึป่าว...” คำถามนี้เหมือนแทงใจดำเราเต็มๆเลย...  ใช่สิ... ภีมรักเราบ้างรึป่าว????  คำถามนี้ทำให้สิ่งที่เราพยายามจะลืมพยายามไม่เอามาคิดผุดขึ้นมามากมาย...  ตกลงภีมกะฝนเป็นอะไรกัน????  แค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น????  ความรู้สึกเราตอนนั้นมันเหมือนกับเพลง.....  อยากรู้แต่ไม่อยากถาม  แต่ถ้ามากกว่านั้นล่ะ... เราจะทำยังไง  เมื่อความคิดมากทั้งหลายทั้งมวลถาโถมเข้ามาหาเรามันทำให้เรารู้สึกอยากร้องไห้  มันเป็นความรู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ที่เราไม่สามารถถามหรือระบายให้ใครฟังได้  ตอนนั้นเราก็เลยรองไห้ออกมาคงด้วยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยเพราะปกติเรามักจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น....

ป๊อบก็ดูมีท่าทางตกใจมากที่เราร้องไห้...  แต่แล้วป๊อบก็กอดเราไว้แน่นป๊อบเอามือมาลูบหัวเราเพื่อเป็นการปลอบโยนแต่มันกลับยิ่งทำให้เราร้องไห้โฮออกมาเลย... ยิ่งเราร้องไห้โฮออกมามากเท่าไหร่ป๊อบก็จะกอดเราให้แน่นมากขึ้น... พร้อมกับพูดว่า....

 “ป๊อบขอโทษนะที่ถามปอแบบนี้....  ”

“ไม่เป็นไรหรอก... แต่ถ้าป๊อบต้องการคำตอบ  เราก็คงตอบป๊อบไม่ได้หรอก...  เพราะเราไม่รู้” เราพร้อมหยุดร้องไห้และพูดเสียงให้เป็นปกติไม่ให้สะอื้น

“งั้นป๊อบจะไม่ถามอีกแล้วนะ...”

พอเราหยุดร้องไห้สติสตางเริ่มกลับมาเป็นปกติ....  เราก็เริ่มรู้เขินขึ้นมาซะดื้อๆที่ยังกอดป๊อบอยู่ (ที่เมื่อกี้นะ... กอดเอาๆ )  เราก็เลยคลายอ้อมแขนออกจากป๊อบ  ป๊อบก็คลายอ้อมแขนออกเหมือนกัน... เราก็เลยก้มหน้าก้มตามองต่ำ  ไม่กล้าสบตาป๊อบ...  ก็คนมันเขินหนิ....  แล้วเราก็บอกป๊อบว่า...

“ขอบคุณนะ..” เรารู้สึกดีนะเวลาที่เรารู้สึกว่าเราอ่อนแอแต่เรายังมีคนที่อยู่ข้างๆ  แม้ว่าเค้าจะไม่ได้ช่วยอะไรเราแต่การที่เค้าคอยปลอบโยนและให้กำลังใจเรามันก็มีค่ามากที่สุดแล้ว

“อะไรกัน.... พูดกับป๊อบไม่เห็นมองหน้าป๊อบเลย...” ได้ทีแกล้งกันเลยนะ... เราก็เอ๋อแดกอยู่งั้นแหละ... ยังเขินอยู่
ป๊อบก็เลยเอามือมาจับคางเราให้เงยหน้าขึ้นสบตากะป๊อบ  เราก็เลยต้องสบตากะป๊อบจังๆเราก็ยิ่งไปกันกันใหญ่  ยิ่งมองหน้าป๊อบใกล้ๆ...ชัดๆ...นานๆ... มันก็เคลิ้มๆแฮะ...  แล้วหน้าป๊อบก็ค่อยใกล้ๆเข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดริมฝีปากของเราสองคนก็สัมผัสกัน  ป๊อบค่อยๆดันลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาเพื่อจะสัมผัสกับลิ้นของเรา  เราก็เลยค่อยๆเผยอริมฝีปากรับกับการสัมผัสอันทะนุถนอมนั่น  เราปล่อยเลยตามเลยให้ป๊อบสัมผัสเราอย่างเต็มใจ  จากนั้นไม่นานนักป๊อบก็ถอนริมฝีปากออกแต่หน้าของเราสองคนก็ยังอยู่ใกล้ชิดกันมาก  เราก็เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าป๊อบใกล้ๆ  เราก็เลยหลบสายตาป๊อบด้วยความเขินแต่ป๊อบก็พูดขึ้นว่า

“ปอมองป๊อบสิ... มองให้เต็มตา  ปอจะได้รู้ว่า... ปอยังมีป๊อบนะ  ปอไม่ได้อยู่คนเดียว...” เราจึงสบตากับป๊อบแล้วส่งสายตาขอบคุณกับกำลังใจและความหวังดีที่ป๊อบมอบให้  แล้วป๊อบก็พูดอีกว่า

“ถ้าปอมีไรไม่สบายใจก็คุยกับป๊อบได้นะ...” เราก็พยักหน้าตอบรับแล้วเราก็ขอตัวกลับ....  ป๊อบก็เดินมาส่งเราที่หน้าบ้านแล้วก็บอกกับเราว่าถึงบ้านแล้วให้โทรมาบอกด้วย...  เราก็เกรงใจอ่ะนะเพราะมันดึกแล้ว  บอกให้ป๊อบนอนไปก่อนไม่ต้องรอป๊อบก็ไม่ยอม   พอเราขับรถถึงบ้านเราก็โทรไปหาป๊อบว่าถึงบ้านแล้ว.... ป๊อบจะได้ไม่เป็นห่วง....

##################################################################
 
จบแล้วอีกตอน...  ตอนแรกกะว่าจะลงตอนพิเศษให้แต่เปลี่ยนใจมานั่งพิมใหม่ก่อนดีก่ะ...  เดี๋ยวเรื่องมันจะช้าเกินไป

ส่วนตอนพิเศษคงจะเอาไว้ก่อนนะ...  ว่างๆคงได้นั่งพิมให้อ่านกัน

ใครที่เชียร์เจมส์เดี๋ยวเราจะมาเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเจมส์กับน้องคนนั้นให้ฟังกันอีกที

เรื่องนี้ยังมีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย...  คนที่มาเกี่ยวข้องในเรื่องอาจจะเยอะหน่อย  เรากะว่าจะตัดบางคนออกไป  แต่นี่ขนาดตัดแล้วนะยังเยอะเลย  คนอ่านจะงงมั้ยนี่.....

เรื่องนี้มันรักหลายเศร้าเหลือเกิน....

 “อะไรมันจะเป็นของเรา....  ยังไงซะมันก็ต้องเป็นของเรา...  แต่ถ้ามันไม่ใช่ของเราต่อให้เราดิ้นรนยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นของเราได้.....  แม้แต่ความรัก”

เจอกันใหม่คราวหน้า.... 

[^^sky^^]

ง่า
ป๊อบทำไมทำแบบนี้ 
ปล่อยปอกลับบ้านได้ไง
ต้องดูแลให้ถึงใจกว่านี้สิ 
อารมณ์เสียมากมาย
 

[abcd]

  อารายกันนี่

[OT]

เจมส์ไวเหมือนกันนะเนี่ยยย  หุหุ 

เชียร์ป๊อบเต็มที่เลยนะเนี่ย    เซ็งไอ่ภีมจริง ๆ 

[piyakorn]

 :a4:เชียร์ป๊อบค๊าบ  ไม่ฉวยโอกาส  อยากอ่านตอนพิเศษครับ ปอ

[ifwedo]

อุตส่าห์จะเชียร์เจมส์ซะหน่อย

[nartch]

อ่านแล้วท้อแท้...ความมั่นคงในรักจะหาได้บ้างรึเปล่านะ ? ? ?
ภีมออกอาการเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง...
เจมส์ที่เคยดี...ยังมีแอบนัดสาวลับหลัง...
แล้วนายป๊อปมาใหม่...จะเผยโฉมเมื่อไหร่...
 

[suregirl]

เสียแรงที่เชียร์ภีม  :m30:เปลี่ยนใจไปเชียร์ป๊อปดีกว่า 

อยากรู้จังว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่  ที่แน่ๆ คงไม่ใช่ภีมแล้วหล่ะ

[★L'Hôpital]

ตามอ่านมาทันแล้ว 
ภีมนี่ก็ชอบทำให้ปอ ต้องเจ็บแล้วเจ็บอีกเนอะ 
ส่วนเจมส์ก็ทำตัวแหม่งๆอยู่น้า 
ส่วนป๊อบยังไม่เชียร์ละกัน รู้ทั้งรุ้ว่าปอมีคนที่ชอบแต่ยังมาจูบปอนี่ก็ยังไงอยู่น้า 
หรือว่าปอเป็นใจให้เค้าหละนี่ 

[IZE]

ตัดใจจากภีมไปเลย ยอมเจ็บตอนนี้ดีกว่าเจ็บเมื่อถล่ำลึกกว่านี้นะ
ยังไงก้อมี เจมส์กะป๊อบอยู่นะ อิอิ