ทฤษฎีความรัก จาก เด็กเหงา + ปรึกษาปัญหาสุขภาพ (กระทู้กลายพันธ์)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ทฤษฎีความรัก จาก เด็กเหงา + ปรึกษาปัญหาสุขภาพ (กระทู้กลายพันธ์)  (อ่าน 431092 ครั้ง)

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ


... เหมือนจะมีเป็นตัวเป็นตนครับแต่ตอนนี้โอกาสอกหักอยู่ที่ 90% แล้วครับ ... โทรคุยกันได้สองสัปดาห์จู่ๆก็ไม่รับสายมาได้เจ็ดวันแล้วครับ... ที่เป็นตัวเป็นตนเพราะเป็นครั้งแรกที่เป็นแฟนคนไทยที่ไม่ใช่รักเขาข้างเดียว (หรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ...เพราะช่วงที่คุยกันก็กะดี้กะด้าตกลงกันเป็นแฟน) ผมก็ยังงงๆ อยู่ครับ ไม่อยากเหมารวมว่ารักแท้ไมีมีแน่ๆทางออนไลน์ ประมาณนั้น ... ผมอาจจะเข้าข้างตัวเองด้วยมั้ง 55555

... ส่วนที่เป็นแฟนที่เมืองนี้ชื่อโดแนลครับเลิกกันไปตั้งแต่ปีที่จัดโอลิมปิดที่กรีสเป็นเจ้าภาพนู๋นครับ ... น่าจะยังไม่ตายนะ 5555 ดังนั้นไม่ใช่อากาศสะทาสแน่นอนครับ

... ส่วนวิญญาณจะมีก็แต่ญาติสนิทมิตรสหายครับพี่ ... เยอะไปมั้ยพี่ สามสิบคน ตอนที่ผมอายุสามสิบกว่าๆเอง ... ไม่อยากจะคิดไปในแนวคนอวดผีเลยครับ... อยากคิดไปในแนวอนิจจังมากกว่า...

... ก๋วยเตี๋ยวขี้เมาที่นี่ก็ใส่ผักพื้นเมืองลงไปมั้งพี่เลยดูแปลกๆ ทั้งแครอท บล้อกโคลี่ ...แล้วไม่มีใบกะเพาแท้ด้วยครับส่วนใหญ่จะใช้โหระพาแทนครับ

....ตั้งใจจะกลับ กรกฎาคม ปี 2014 ครับ ... ไม่รู้พระเจ้าจะเป็นใจผมรึเปล่า อยากกลับบ้านแล้วครับ

ออฟไลน์ SACK

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
 :z13:
หิวเลยครับผู้เฒ่าเต่า

เรียนปีห้านี่งานมันเยอะจริง ไม่ชินซักที เลยไม่ค่อยได้เข้ามาเยี่ยมในกระทู้บ่อยๆ ขออภัยด้วยคับ

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
555 ไอ้น้องแซค


...เยอะไม่เยอะไม่ใช่ปัญหา ทุกอย่างอยู่ที่ใจ .... เป้าหมายชัดเจนคือหัวใจ ... สนุกกับการทำงาน... สานฝันเพื่ออนาคต...เพื่อตัวคุณเองและคนที่คุณรัก...การวางแผนและการแบ่งเวลาคือกุญแจ


 สู้ต่อไปทาเคชิ

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ


... ตอนนี้โอกาสอกหักอยู่ที่ 99%  ... เฮ้อออออ ไม่อยากจะร้องปาฎิหารย์ของกบทรงสิทธิเล้ยยยยยยยย ....

... ผมตั้งใจว่าจะกลับเมืองไทยภายใน กรกฎา 14 ซึ่งก็อีกยี่สิบสี่เดือนจากนี้ ... แล้วก็ไม่แน่ว่ากลับไปแล้วจะมีโอกาสเข้ามาในเล้าอีกอะเปล่าเพราะตั้งใจว่าจะไปลุยงานตามที่ตั้งใจไว้... ก็เลยอยากจะเคลียนิยายให้จบ... เอาเป็นว่าผมขอแวะมาก่อกวนกระทู้กลายพันธ์บ้างเป็นครั้งคราวแล้วกันเน๊าะ






Pietro

  • บุคคลทั่วไป
สวัสดีครับเหล่าสมาชิกทั้งหลาย
ไม่ได้เข้ามานาน ลืมกันไปหรือยังเอ่ย ตอนนี้กลับมาเหงาอีกแล้วไม่รู้เป็นอะไร มันเบื่อๆเซ็งๆยังไงก็ไม่รู้

พี่นพครับขอให้ทุกอย่างดีขึ้นนะครับ เอาใจช่วยอีกแรง

http://youtu.be/VjfmP7h3gBw

คิดถึงทุกคนครับ

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
ขอบใจมากน้องหมอก็อกหักตามระเบียบ แต่ก็ต้องยอมรับความจริงเน๊าะชีวิตจริงกับนิยายมันคนละโลกกันเลย.... กลับไปพี่ขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงข้าวเด้อ ไว้คุยกันครับน้อง

ออฟไลน์ aitnarak

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 217
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +52/-1
สวัสดีครับ เปงไงกานบ้าง สบายดีอ่ะเปล่า........

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
เลิกๆๆๆ

สรุปมาต่อนิยายให้จบตรงนี้ละกัน 55555 หากระทู้ตัวเองยี่สิบนาทียังไม่เจอเลย 5555


ไอ้น้องอิฐ  กลับมาทำไมฉันลืมเธอไปหมดแล้ว อิๆๆๆ


.........


     จำได้ว่าเล่าถึงตอนที่อั๊คซึ่งเป็นคนที่ป๊อปมากในโรงเรียน ตอนนั้นอั๊คอยู่มอสองเห็นครั้งแรกก็ทึ่งในความสามารถ ได้เจออีกครั้งคือตอนอยู่มอสามเข้าชมรมโต้วาทีด้วยกันแต่ก็ไม่ได้ทำความรู้จักกันเพราะผมพูดไม่เก่ง ( แหะๆๆๆๆ น้ำไหลไฟดับเวเลากับเพื่อนสนิทยิ่งเวลาเม้าท์มอยด้วยนะ อู้ยยยยย 555 อย่าให้เซด เป็นเหมือนกันทุกคนละมั้งผมว่านะอิๆๆ ) ก็เลยไม่ได้ทำความรู้จัก
     จนกระทั่งขึ้นมอสี่ผมก็มาอยู่สี่ทับหนึ่งตอนนั้นไม่ได้ไปสอบเข้าเรียนต่อมอปลายที่ไหนเลย ไม่มีความคิดเลย คือไม่รู้จักจริงๆว่า โรงเรียนดังๆในกรุงเทพเป็นยังไง อยากเป็นอะไร ไม่มีเลย แปลกมั้ยละครับ 5555 ก็ใช้สิทธิ์เรียนดีเรียนต่อมอสี่ที่อุดรพิทย์เลย เปิดเทอมมาก็ได้มาอยู่ 4/1 ซึ่งก็นะมีแต่คนเก่งๆแหะๆๆๆ
     ที่มาของชื่อแบ้คือตอนเทอมแรกพี่หนุ่มเป็นคนพาไปเรียนพิเศษกับอาจารย์นครซึ่งท่านสอนพิเศษเลขคณิตศาสตร์ทำให้ผมจากที่ไม่เคยทำการบ้านตอนเย็นก็มาทำแบบฝึกหัดที่มีอยู่ในชีต ซึ่งท่านจะแบ่งรูปแบบของโจทย์แยกแยะเรียงลำดับจากง่ายสู่ยาก และแยกย่อยไปจนถึงโจทย์ที่มีลักษณะการแก้สมการแบบเดียวกันไว้เป็นหมวดหมู่ ทำให้เข้าใจง่ายและน่าติดตาม ปรากฏว่าเวลาที่อาจารย์เรียกหาคำตอบผมมักจะตอบเลย เพราะทำล่วงหน้ามาแล้วจากบ้าน ข้อไหนที่ส่วนใหญ่ติดท่านก็จะเฉลยบนกระดาน
     จนสอบมิดเทอมครั้งแรกในการเรียนชั้นมอปลายปรากฏว่าผมได้ท้อปสายชั้นด้วยคะแนน 39/40 ผิดไปข้อเดียวแค่ตรงที่หน่วย คือโจทย์ถามจำนวนของคนที่อยู่ในสับเซทเอที่ซ้อนทับกับวงกลมบี ซึ่งบวกลบสมการออกมาจะได้คำตอบคือ 30 คน แต่ผมตอบไปแค่ 30 ไม่มีหน่วย อาจารย์ให้ผิด 55555 แล้วที่ประทับใจคือผมออกจากห้องสอบเป็นคนแรก โม้ได้อีก 55555555
     พอไปที่เรียนพิเศษอาจารย์เลยเรียกว่านายไบรท์โหผมงี้ดีใจมากอิๆๆๆ แต่ไม่นานมันก็เปลี่ยนเป็นแบ้เพราะความที่ผมเฉิ่มๆ บื้อๆ เอาแต่หัวเราะตลอด นิดหน่อยก็หัวเราะ เข้าข่ายบ้าๆบอๆประมาณนั้น อ้ออีกวิชาที่ท้อปสายตอนนั้นคือ ให้เดาละกันพรุ่งนี้ค่อยมาต่อ 55555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
 วันนี้โทรบอกรักแม่ในวันแม่ เป็นครั้งที่สองในรอบ36ปี  ..."แม่..นพรักแม่นะครับ" บอกความรู้สึกไม่ถูก ร้องไห้ไปตั้งแต่วันที่สิบเอ็ดแล้วตอนที่ฮำเพลงค่าน้ำนมคนเดียวจนเกือบจบเพลง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ร้องให้คุณแม่ฟัง คุยกันเรื่องการบวชซะงั้น....


.......

   เฉลยต่อจากเมื่อวานอีกวิชาที่ท้อปสายชั้นคือ ภาษาไทย ครับพี่น้อง 55555 เป็นไงละตะลึงอะดิอิๆๆๆๆๆ แล้วทำไมเขียนนิยายได้ห่วยมากใช่มั้ยล้าาา อาจจะมีเสียงแย้ง ก็นะขอตอบว่า ก็ไม่เคยนิ พอปะ 555555 ซึ่งมาคิดดูแล้วผมน่าจะเลือกเรียนทางด้านโหราศาสตร์เป็นวิชาเลือกเสรีนะ (ก็อาจจะเป็นไปได้นะครับกลับไปตั้งใจจะไปเรียนต่อโทบริหาร ถ้าว่างพอก็คงเรียนวิชาโหราศาตร์ด้วยถ้าวาสนาจะได้มีอาจารย์ที่เมตตาถ่ายทอดวิชานะครับ ที่ผ่านๆมาผมก็ดูเล่นๆ เดาๆ ประสาคนสนใจธรรมดาๆ)
   พอจบเทอมแรกก็ได้เจออั๊คอีกทีก็ตอนวันไปภูกระดึงจังหวัดเลย ตอนนั้นพอจะเริ่มมีคนคบแล้วนะครับ 5555 จำได้ว่าไม่ไอ้ไต๋ก็ไอ้หมูเป็นคนชวนไปเที่ยวภู แล้วอั๊คเนี่ยเป็นเพื่อนสนิทกับหมูตั้งแต่มัธยมต้นห้อง 4 ก็เลยได้เจอกัน แต่ปรากฏว่าเปิดเทอมมาก็ได้มาอยู่ห้องเดียวกันเป็นเพื่อนกันจนได้ 5555 โลกมัธยมมันกลมจริงๆ อิๆๆๆ
   ม.5/2 เทอมแรกเลยอั๊คก็ได้สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนอีกครั้งคือ การร่วมลงแข่งขันโต้คารมมัธยมศึกษา สมัยนั้นดังมากกกก รุ่นสี่ถ้าจำไม่ผิด จำได้วันที่อัดรายการรอบชิงชนะเลิศ พวกเรานั่งรถกระบะห่มผ้าห่มเบียดกันด้านหลังตีรถจากอุดรลงมาเชียร์อั๊คในกรุงเทพ สนุกมากๆๆๆๆๆ เหมือนไปทัศนาจรแวะปั๊มแวะพัก แต่ไม่มีดื่มของมึนเมานะครับ จำได้วันที่ไปจะมีไอ้เกี้ย ไอ้ไต๋ ไอ้ต้า ไอ้ชงค์ ไอ้หมู ไอ้อ้น ไอ้โด๋ย ซึ่งก็เซทเดียวกับที่ไปภูกระดึง
  ญัตติคือ เกียรติยศนั้นสำคัญกว่าอิทธิพล  แล้วทางเราจับได้เป็นฝ่ายรัฐบาลเอ้ย 5555 เป็นฝ่ายเสนอแล้วฝ่ายค้านมาจากนครศรีธรรมราชซึ่งรอบก่อนๆ ลีลาฉะฉานดุเด็ดเผ็ดมันมากเรียกว่าครบเครื่อง บรรยากาศเรียกว่าเฮกันตลอดแต่ละคนสุดยอด ตอนอั๊ดพูดพวกผมก็เชียร์กันแบบออกนอกหน้า 5555  และก็ชนะเลิศไปในที่สุด
  พอม.6 อั๊คก็เป็นประธานสี เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงทุกกิจกรรมทั้งของในชั้นเรียนและของโรงเรียน ตอนจะจบก็ไปเที่ยวภูกระดึงกัน มีจัดเลี้ยงอำลากันพวกเราแบ่งกลุ่มกันเอง แบ่งแต่ละกลุ่มให้มีการแสดงอะไรก็ได้ในงาน ซึ่งกลุ่มอั๊ดก็ฮาและดีที่สุด ผมละนั่งหัวเราะจนน้ำตาร่วงท้องแข็งจะเป็นตะคริว ก็อั๊คจับเพื่อนผู้ชายที่เป็นคนที่พูดน้อยมาก หน้าโหดมากกกมาแต่งหญิง แล้วให้แสดงเป็นกระเทย 555555
  จนแยกย้ายกันเข้ามหาลัยก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก จนกระทั่งผมเรียนจบทำงานแล้วก็มาเมืองนอกรวมๆแล้วก็สิบแปดปี จนกระทั่งวันที่เข้าเฟสบุ๊คครั้งแรกก็ไม่กี่เดือนมานี้เอง

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

.......

    จนกระทั่งเมื่อปลายปีที่แล้ว คือปี 54 ก่อนน้ำท่วมใหญ่ ผมลองหาชื่อเพื่อนๆดู สมัครเฟสไว้ก็นานแล้วนะแต่เล่นไม่เป็นไม่ถนัดเหมือนเล้า แล้วผมเองในความคิดตอนนั้นคือยังดูถูกตัวเองอยู่ไง กลัว อาย ว่าตัวเองตกอับ ไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนๆว่างั้น ( แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ คนละเรื่องเลย ผมเลิกดูถูกตัวเองแล้ว อารมณ์เหมือน ตอนที่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์เว้ย 55555 ใครจะทำไม อิๆๆๆๆๆ ผู้ชายหน้าไหนมาดูถูกเด๋วกุจับทำเมีย 5555555 )
    แล้วคนที่ผมหาเจอคือไอ้หนุ่มกวยเล้ง กวนทีนที่สุด เรียนก็โง่แบบควายเรียกพี่ 55555 สอนอะไรติวอะไรให้แมร่งก็ไม่จำ เอาแต่หลีผู้หญิง ก็ด่ากันกับมันไปตามประสาเกลอเก่าผ่านชองเมสเสส เรียกกวยเล้งเพราะเป็นชื่อป๊ามัน แล้วก็ได้แอดเพื่อนอีกหลายคนจากลิงค์ของไอ้หนุ่ม ก็แอดไปทุกๆคน หนึ่งในนั้นคือบอม
   
    " เฮ้ยเป็นไงบ้างวะ
    ..สบายดี
    " อยู่ที่ไหนไอ้บอม
    ..กรุงเทพ
    " แบ้หละ
    ..ชิคาโก
    " ไอ้กวยเล้งมันลิงค์มา 55555
    ..555 เหรอ ไปทำอะไรที่ชิคาโก
    " เป็นพ่อครัวอะ
    ..เจ๋งอะ เปิดร้ายเองเลยป่าว
    " เป่า
    .. เราทำอยู่ IBM
    " กวยเล้งจะให้ทำงานออนไลน์กับมัน กุตายแน่ๆ 55555
    .. มีไปเทรนที่ new York บ้างสองปีไปที
    " เออไว้มาแล้วแวะมา หรือเราไปเยี่ยมก็ได้ มั้ง 55
    .. ได้เลย ไว้ไปแล้วจะบอก
    " ใส่แว่นดำยังกับพระเอกห้องกง
    .. 555 ห้องกรง แล้วแบ้แต่งงานมีครอบครัวแล้วยังเนี่ย
    " ไม่มี กะว่ากลับไปจะลองไปขึ้น BTS เผื่อสวรรค์จะส่งใครมาสักคน
    .. 55555 รถไฟฟ้ามาหานะเธอ แล้วแบ้กลับมาบ้างป่าว
    " เอแล้วคนอื่นๆ เราจะแอดใครได้อีก ไอ้หมู ไอ้ชงค์ บอมมีลิงค์มันปะ
    .. แบ้เข้าไปดูใน friend ของเราก็ได้ มีเพื่อนอุดรพิทย์เพียบเลย ตอนนี้มีห้องอุดรพิทย์ด้วยคุยกันกลุ่มใหญ่เลย
    " ดีๆ ^^; เล่นไม่ค่อยเก่ง
    .. กลับเมืองไทยหรือได้ข่าวเพื่อนๆ บ้างป่าวเนี่ย
    " ไม่เลย เราโดดวีซ๋าวะ
    .. รู้ข่าวอั๊คมั้ย
    " อีกสองปีคงกลับได้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ทำไมอะ
    .. อั๊ค เสียเมื่อปีที่แล้ว
    " เอ้ยยย จริงดิ ( นึกแล้วก็เศร้าเพราะน่าจะเป็นช่วงที่ผมเขียนถึงอั๊คพอดีในนิยาย )
    .. อืม
    " เฮ้ย
    .. ป่วย
    " กวยเล้งไม่เห็นบอกเลย
    ..ปอดติดเชื้อแล้วก็เป็นตับอักเสบ
    " นะชีวิต
    .. เชิดศักดิ์ก็เสียชีวิตแล้วอุบัติเหต
    " เฮ้ย ... เออจำได้แล้ว
    ..อืม
    " ที่ตกสะพานก่อสร้าง ที่โขง
    ..ช่ายๆ
    " หมดแล้วนะเล่ามาทีเดียวเลยบอม ตอนโด๋ยก็ว่าไวเกินแล้วนะ เฮ้อ
    .. อืม
    ..

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

......

    ก็ขอจบเรื่องของอั๊คไว้แต่เพียงเท่านี้ครับ พวกเราทุกๆคนที่เป็นเพื่อนอั๊คก็ยังคงคุยถึงอั๊คอยู่บ่อยๆ หลายๆรูปที่เพื่อนเอารูปสมัยก่อนมาแปะไว้ในห้องสนทนาเห็นแล้วก็อดคิดเสียดายไม่ได้ ไม่น่าด่วนจากไปเร็วแบบนี้เลย

    ขอเล่าเรื่องของโด๋ยต่อเลยครับ กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยครับห้ามเชื่อหรือห้ามรู้สึกอะไรเลยจะดีที่สุด เคยเล่าไปแล้วในนิยายว่าโด๋ยคือที่สุดของความป้อปนะในสายตาผม มีเพื่อนทุกกลุ่มจากทุกๆห้อง อารมณ์ดี ขี้เล่น ลูกครึ่งอเมริกันจีไอ และเรียนดี ค่อนข้างหนักไปในทางแกล้งผมให้หัวเราะ เห็นตั้งแต่ม.1 แต่ได้รู้จักกันก็ตอนม.4 ทุกอย่างเป็นไปตามปกติจนวันอำลาโด๋ยเดินสวนกับผมตามทางเดิน โด๋ยมาจากตึกอาคารสี่หรือตึกห้องพักครูภาษาต่างประเทศส่วนผมเดินมาจากอาคารห้าตึกวิทยาศาสตร์ ก็ลายพร้อยไปด้วยลายเซ็นอำลากันทั้งคู่ ตอนนั้นเป็นที่รู้กันแล้วว่าใครจะต้องไปเรียนต่อที่ไหนโด๋ยได้โยธาขอนแก่นผมเลือกไปเรียนต่อที่สุระนารี
    บังเอิญผมไปเห็นลายมือของโด๋ยก็เลยบอกไปว่าให้โด๋ยไปทำบุญบ่อยๆ ผมคิดในใจว่าแค่ลายมือเป็นแบบนั้นหลายคนก็เป็นแบบนั้นผมก็เหมือนกันไม่มีอะไรหรอก แล้วก็เดินแยกกันไปอำลาเพื่อนกลุ่มห้องอื่นๆ เส้นลายมือที่ว่าคือเส้นชัดลึกพาดกลางฝ่ามือเป็นเส้นเดียวจากใต้นิ้วชี้ไปถึงนิ้วก้อยไม่มีเส้นแยกย่อยเลย ซึ่งผมก็ไม่รู้ไปฟังมาจากไหนว่าถ้ามันเป็นแบบนี้แล้วจะไม่ดีแต่ก็จำมาแบบนี้ตลอด
    หลังจากที่แยกย้ายกันไปเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย อ่อมีอยู่ครั้งนึงโด๋ยกับไอ้หมูกับชงค์มาเยี่ยม เพื่อนอุดรที่ม.สุระนารี ตอนนั้นอยู่ปีสองน่าจะได้ เป็นปีที่มีการจัดเวิลเทรด 95 ที่โคราชที่ม.สุระนารี ก็ไปกินเหล้าที่เพิงหน้าม. เพื่อนๆตามกันมาจนครบ จะมีไอ้ไต๋เป็นเหมือนศูนย์รวมของเพื่อนอุดรมาต้อนรับอาคันตุกะ 5555 เมาปลิ้นกันไปตามระเบียบ จำได้ว่าผมนั่งมองทั้งสามคนนอนระเกะระกะบนห้องเพราะพรุ่งเช้าก็ต้องกลับขอบแก่นกันแล้ว
    จนมาได้ข่าวอีกทีนึงก็คือตอนจบแล้วใครทำอะไรที่ไหน ยังไง โด๋ยกับหมู ได้งานกับบริษัทก่อสร้างที่เดียวกันนะถ้าผมจำไม่ผิดส่วนผมจบโทรคมนาคมแต่ได้งานที่ปราจีนบุรีในนิคม 304 เป็นโรงงานบริษัทจากญี่ปุ่นไว้ค่อยเล่าวันหลัง
    รู้สึกว่าจะทำงานได้ไม่นานนะน่าจะยังไม่ถึงปี ปี 98 โด๋ยเสียชีวิต หลังจากที่รู้ข่าวก็ยังไม่เชื่อถึงสาเหตุอะไรมันจะขนาดนั้นเป็นไปได้ยังไงแต่ก็ไม่ได้ไปเอะอะอะไรกับใคร เพื่อนแจ้งว่าโด๋ยประสบอุบัติเหตโดนรถไฟทับเสียชีวิตที่ทับสะแกประจวบคีรีขันธ์
    ผมตีรถจากปราจีนมาถึงอุดรก่อนวันเผามาถึงที่บ้านอุดรซึ่งเป็นโรงงานลูกชิ้น มาถึงห้องนอนก็ถูกปิดไว้ไม่มีใคร มีเตียงอันเดิมตู้เสื้อผ้าเดิม มู่ลี่ โต๊ะเครื่องแป้ง ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิมทำให้นึกถึงตอนที่พวกเรามานั่งเล่นนอนเล่นป้อกเด้งเก้าเกกัน  ใครก็ไม่รู้ในกลุ่มเนี่ยหละตั้งชื่อให้ซะเพราะเลย  "หอลมหวล"
    มาถึงดึกแล้วน่าจะราวหกทุ่มก็คือได้นอนพักหน่อยว่างั้นเถอะเดินทางมาคนเดียว ผมเอาโทรศัพท์ไว้หัวเตียง ก่อนนอนก็ไม่ได้คิดอะไร ตอนนอนก็ไม่ได้ฝันอะไร แต่พอตกดึกตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ก็งัวเงียเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มารับ ไม่มีเสียงพูดมีแต่เสียงครางอือๆเออๆ เบาๆ เหมือนคนที่เมาเหล้ามากๆแล้วครางแบบนั้น ผมฟังอยู่แป๊ปเดียวสายก็ดับไปพร้อมๆกับที่ผมได้สติหายงัวเงียว่ามันเกิดอะไรขี้น แค่นั้นแหละ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ร้องสักแอะนะครับตอนนั้นมุดคลุมโปงตอนไหนไม่รู้ แต่ปากกับใจนี่พูดกับตัวเองคนเดียวขมุบขมิบ โด๋ยมรึงอย่ามาน้าาาาาแบ้กลัวววแล้ววว โด๋ยก็น่าจะรู้ว่าผมกลัวมากเรื่องพวกนี้
   ตื่นเช้ามาเล่าให้เพื่อนที่ในงานฟังก็เลยได้บวชหน้าไฟเป็นครั้งที่สองในชีวิต จำตอนที่วางดอกไม้จันแล้วเห็นปลายขาฝ่าเท้าที่ซีดเผือดของโด๋ยได้เปลวไฟลุกจากด้านล่างค่อยๆเผาไหม้ผ้าพันศพของโด๋ย ผมอธิษฐานจิตไว้อาลัยและขอให้โด๋ยไปสู่สุขติอยู่ตรงนั้น
   กลับไปการไปไหว้อัติถิโด๋ยก็ถือเป็นภาระกิจหนึ่งก่อนบวชของผมที่ตั้งใจไว้ครับ วันนี้ตีสองแล้วขอตัวไปอาบน้ำสวดมนต์และเข้านอนก่อนครับสวัสดีครับ

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

 ก็อกหัก 100 % ปลายสายบอกอย่าโทรมาอีกได้มั้ย  ผมยังมีหน้าไปถามเขาอีกนะว่าสรุปเราเลิกกันใช่ปะ 5555555555555555555 คนที่จะเป็นแฟนผมได้นี่ถ้าไม่บ้าก็ต้องบ๊องอะเน๊าะ เอิ้กๆๆๆ


........

    ขอเล่าเรื่องเชิดศักดิ์ต่อเลยครับ ผมก็เรียกแต่ เชิด จำไม่ได้แล้วว่าชื่อเล่นเพื่อนว่าอะไร เป็นเพื่อนตอน 4/1 เชิดจะเรียนดี ขยันเรียน ไม่ดื่มไม่สูบไม่หลีสาวไม่เกะกะระรานใคร ผมไม่เคยเห็นเชิดโมโหหรือว่าทะเลาะกับใครเลย ก็เป็นเพื่อนกันตามปกติ
    มีอยู่ครั้งนึงผมได้มีโอกาสไปบ้านเชิดครั้งแรกและครั้งเดียว ตอนนั้นกลับมาจากไปแข่งขันทางวิทยาศาสตร์ที่ขอนแก่น ผมไปแข่งคณิตศาสตร์ 555555 ส่วนเชิดเป็นตัวแทนไปแข่งฟิสิกส์  ผลก็ได้ที่สองครับ 5555 เวรและกรรมที่ไม่เตรียมตัวและสมองให้พร้อม
    เชิดอาสาไปส่งผมที่บ้านก็เลยต้องแวะมาเอารถที่บ้านเชิดก่อน ผมยืนมองสำรวจนู่นนี่ไปรอบบ้าน ตามประสาคนมาบ้านเพื่อนครั้งแรกถามนู่นนี่นั่นพี่น้อง พ่อแม่ทำอะไรไปตามเรื่อง 5555 ผมเป็นอย่างนี้ละครับไปบ้านใครก็ถามหมดทุกอย่างที่จะถามได้ 5555 ส่วนใหญ่การตั้งคำถามก็จะมีสถานที่แวดล้อมเป็นตัวส่ง บวกกับความอยากรู้ของผมแบบง่ายๆธรรมดาๆ ไม่ซับซ้อนอยากรู้อะไรก็ถามออกไปเลย
    จนมีคำถามนึงผมถามไปว่า เชิดจะเอ็นคณะอะไร เชิดตอบแบบมั่นมาก คือตอนแบบคนฟังรู้ได้เลยว่าเป็นความตั้งใจของเชิด ไม่ได้กำลังตัดสินใจว่าจะเรียนอะไรดี หรือ ไม่รู้ยังไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เชิดตอบจะเข้าคณะวิศวะโยธา ซึ่งผมเองตอนนั้นก็ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรสำหรับอนาคตของผม เลยประทับใจในความมุ่งมั่นของเชิดศักดิ์มาก
    จนกระทั่งผมลาออกจากโรงงานที่ปราจีน มาอเมริกาได้สองปีเห็นจะได้ตอนนั้นยังไม่มีเฟสบุค ปี2002หรือ2003 ไม่แน่ใจ สิ่งที่ผมติดงอมแงมมีอยู่ 2 อย่างคือ บ่อนคาสิโนแล้วก็อินเตอเน็ท อินเตอเน็ทมีอยู่สองเวปที่เข้าตอนนั้นคือหมากล้อมและ qx28 นานๆจะอ่านข่าวออนไลน์ทีนึง
    มีอยู่วันนึงไปเปิดอ่านข่าว สะพานข้ามแม่น้ำโขงที่กำลังก่อสร้างเกิดอุบัติเหตุพังลงมา มีคนงานและวิศวะกรเสียชีวิตรวมหกศพ โดยวิศวะกรในข่าวบอกทั้งชื่อและนามสกุลเป็นของเชิดศักดิ์ ผมอ่านไปอ่านมาซ้ำๆ ลองไปดูข่าวจากสำนักอื่นอีกเพื่อยืนยัน ใจหายนึกถึงโด๋ยนึกถึงเพื่อนๆ ไม่น่าด่วนจากไปอีกคน ผมไม่ได้เอาสมุดโทรศัพท์มาตั้งแต่ตอนมาก็ได้แต่ระลึกและอธิษฐานจิตขอให้เพื่อนไปสู่สุขติ

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ


.......

   เพื่อนสนิทอีกคนในตอนมัธยมคือไอ้หมู อย่างที่เคยเล่าไปแล้วจริงๆมันชื่อโด่ง ตอนที่รู้จักใน 4/1 ทุกคนก็เรียกว่าหมู ผมค่อยมาได้ยินที่แม่เรียกว่าโด่งจึงถึงบางอ้อ หมูมันชอบพาไปกินนู่นนี่นั่นตลอดตอนกลางคืน 5555 ลาดหน้ายอดผัก เต้าทึง โต้รุ่ง หอยทอด
   ไปเล่นบ้านมันประจำไปนอนอ่านหนังสืออ่านเล่น ไปกินขนม (ฟรี 555555)  แม่หมูกับป๊าใจดีมาก ผมจะเรียกป๊าหมูว่า พ่อหมู ท่านก็ยิ้มใหญ่เลย หรือจะจริงที่ว่าคนที่เกิดวันเสาร์จะมีผู้ใหญ่ให้ความเอ็นดูเป็นพิเศษ ก็น่าคิดเหมือนกันนะครับ
   ทุกอย่างลงตัวผมได้มารู้จักกับครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมถือเป็นวาสนาที่ฟ้าประทาน แต่จู่ๆก็พังครืนลงมายังกับไฟดับ พรึบเดียวทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด มืดแป๊ปเดียวพอลืมตาสว่างขึ้นมาทุกอย่างมันต้องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงอย่างที่ไม่อาจย้อนกลับมาได้
   คืนวันนึงน่าจะช่วงม.5เทอมแรก ป๊าหมูประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเป็นข่าวร้ายแรงที่สุดเท่าที่ครอบครัวๆนึงจะรับได้ ผมเองรู้ข่าวตอนสายของวันต่อมารีบไปหาหมู แม่หมูไม่อยู่ออกไปรับศพและจัดการธุระต่างๆ แม่หมูเข้มแข็งมากๆๆๆๆๆ ทั้งที่น่าสงสารที่สุดในความคิดของผมนะครับ
   เห็นหมูมันนั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างโต๊ะกินข้าว น้ำตายังไหลทั้งๆที่ตามันก็บวมแดงมากอยู่แล้ว เห็นแล้วก็น้ำตาคลอไปกับมันปลอบหมูอยู่คำเดียวว่าป๊าไปสบายแล้ว ป๊าไปสบายแล้ว
   ยังดีที่ตอนนั้นหนิงเป็นแฟนกับหมูก็ถือเป็นกำลังใจสำคัญพร้อมกับเพื่อนๆทุกๆคนที่มอบให้หมู่ผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากที่สุดในชีวิตไปได้
   แต่ตอนนี้ก็เลิกรากันไปแล้วต่างคนก็ต่างมีครอบครัว ส่วนผมก็ยังไม่เคยไปไหว้ป๊าหมูเลยสักครั้งนับตั้งแต่วันที่บรรจุศพ กลับไปครั้งนี้ตั้งใจกลับอุดรไปไหว้พ่อหมูแน่นอนครับ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-08-2012 14:17:03 โดย Tao »

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ


......


    พูดถึงเรื่องตอนตัดสินใจที่จะเรียนต่อมหาวิทยาลัยไหนดีก็มีเรื่องตลกอยู่เหมือนกันครับ ตอนนั้นผมสอบได้โควต้าวิศวะขอนแก่นแล้วซึ่งก็ไม่เลือกเป็นหมอเพราะรู้ตัวว่าไม่ได้เป็นคนขยันและสม่ำเสมออะ 555555 เห็นเขาว่าต้องท่องตำราเป็นเล่มๆ แล้วอีกอย่างก็กลัวอะไรที่มันตื่นเต้นๆ ฉุกเฉินๆอะ ยิ่งถ้าคอขาดบาดตายยิ่งแล้วไปใหญ่ ให้ยาคนไข้ผิดละผมตายเลยว่าปะ 55555 คนไข้ปวดหัวให้ยาแก้ปวดท้อง คนไข้ปวดท้องให้ยาแก้ปวดฟัน ถ้าเป็นความดันก็ให้ยาเบาหวาน เป็นต้น 55555
    แล้วอีกที่ก็คือที่ม.สุระนารีก็ใช้สิทธิเรียนดีครับ ก็ยังไม่ตัดสินใจอะไรยังไง ไม่ได้คุยปรึกษาหารือกับเพื่อนคนไหนเลยว่าควรจะเลือกที่ไหน แม้แต่กับไอ้หมูก็ถามเฉยๆว่าเลือกอะไรเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ มันก็เลือกขอนแก่น แต่ก็ยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่ต้องลุ้นผลการสอบเอ็นทรานส์เหมือนกัน ก็มีไอ้เกี้ย ไอ้ไต๋
    ไอ้เกี้ยมันชวนผมสอบเอ็นนะถ้าผมจำไม่ผิด ชวนให้โดดม.6 ให้ผ่อนผันร.ด. ไปติวเข้มเป็นปีก็ชวน ผมเป็นคนขี้กลัวจะตายเลยปฎิเสธมันไป 5555 ไม่รู้มันจำได้รึเปล่า 5555 แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้สอบเอ็นทรานส์ แล้วเกี้ยก็ได้ที่ราดกระบัง ก็ผมบอกไปแล้วรึยังว่าผมไม่เหมือนใคร 5555 เหมือนจะฉลาดนะแต่จริงๆ ทึ่มๆ มีอย่างที่ไหน เรียนมอสี่ห้าหกถึงไม่เก่งมากแต่เวลาสอบวัดพรีเอ็นทรานส์คะแนนรวมห้าวิชาก็พอมีลุ้น มหาวิทยาลัยชื่อดังได้สบายๆ แต่เปล้า ไม่มีความทะเยอทะยานแม้แต่น้อย 55555555555 ก็นะไม่รู้เพราะกลัวหรือว่าได้ที่เรียนแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าถามผมแบบเป็นจริงเป็นจังก็คงตอบว่าเพราะผมไม่ชอบการแข่งขันมั้งครับ
    แล้วผลสอบของไต๋ก็ติดที่ม.สุระนารี ซึ่งก็ค่อนข้างจะเป็นแรงหนุนให้ผมเลือก หนึ่งตอนนั้นเพื่อนส่วนใหญ่ได้ขอนแก่น แล้วตอนนั้นในกลุ่มจะมีแค่ไต๋ที่ได้ม.สุระนารี มาเรียนเป็นเพื่อนไต๋ก็น่าจะดีว่างั้น แล้วอีกอย่างที่สำคัญมากคือข่าวแว่วว่าตอนนั้นคณะเกษตรชอบจะต่อยตีกับเด็กวิศวะด้วยไม่รู้ตอนนี้เลิกยัง เรื่องทะเลาะวิวาทนี่ผมทั้งเกลียดทั้งกลัวอะไว้เล่าวันหลังว่าทำไม แล้วเหตุผลเล็กๆอีกอย่างคือ 55555 ถ้าเล่าแล้วห้ามด่าผมละ ห้ามอ้วกแตก ห้ามหัวเราะเยาะด้วย
    จำได้เลยวันนั้นไปนั่งเล่นบ้านไอ้หมู ก็นั่งที่โต้ะกินข้าวตัวนั้นบังเอิญๆ ไปหยิบหนังสือพิมพ์ไทยรัฐมาอ่าน ปรากฏว่า 555555 ท่านที่เกิดวันเสาร์ ช่วงนี้จะมีเกณท์โยกย้าย สิ่งที่เป็นปัญหาคาใจจะได้รับการคลื่คลายหากได้เดินทางไปทิศใต้จะเหมือนหนึ่งปลาได้น้ำ มังกรคืนสู่มหาสมุทร เป็นโชคโดยแท้  แค่นั้นละครับท่านผู้ชม 5555555 ผมละยิ้มมุมแก้มเลย ก็โคราชมันอยู่ทิศใต้ของอุดรไงคุณ ผมก็คิดออกมาได้เน๊าะตอนนั้น 55555 แม่นที่ไหนละตอนนี้มองไปรอบๆรังหนูของตัวเองแล้ว 555555555 อย่าว่าแต่เป็นมังกรเลยครับ กิ้งกือยังเป็นไม่ได้เลย อิๆๆๆๆๆ แต่ก็ช่างมันต้องมองโลกในแง่ดีไว้ก่อนอะนะ มังกรๆๆๆๆ ฉันจะเป็นมังกรๆๆๆๆๆ

Phot

  • บุคคลทั่วไป
ท่านเต่า ... เอาคลิปคนขี้อายที่ลงในเฟสบุ๊ค มาลงในนี้บ้างสิ (หรือว่าเคยลงแล้ว) ถ้ามาเปิดในนี้น่าจะได้อารมณ์ (อะไรก็ไม่รู้ แล้วแต่คนดู) กว่าดูในเฟส

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

 พี่พจน์ครับ 5555 ทำไม่เป็นอะครับพี่เอาคลิปไปแปะในทูปแล้วค่อยก้อปปีเพสมาก็น่าจะใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง ไม่ต้องมาพิมพ์ดีดอัพเดทกันพอดี 5555 ที่ทำนั่นเพราะลองแอปโซเชียลแคมครับพี่  คิดถึงเพื่อนด้วย 5555 แล้วอีกอย่างเด๋วผมจะพาลเล่าเรื่องที่อยากจะเล่าไม่จบเอาอะพี่ ใจผมยิ่งไม่นิ่งอยู่ด้วยครับ อุๆๆๆๆ ... ขอบคุณพี่ที่แวะไปดูนะครับ นั่นแหละตัวจริงผมเลยขี้อายยยยยย 55555

........

    วันนี้เล่าเรื่องอะไรดี คือโดยตัวเรื่องราวของผมเองก็ไม่ถึงกับพิเศษแบบที่เรียกว่าต้องตามติดอะไรขนาดนั้นนะครับ ขอเรียกว่าแค่น่าสนใจจะเหมาะสมกว่า ผมก็ขอพิมพ์ไปเรื่อยๆนะครับจะได้ไม่เกร็ง กลัวตรงที่บางเรื่องมันเล่าได้ครั้งเดียวถ้าเล่าไม่ถึงก็คือจบข่าว ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ผมเป็นผมในวันนี้ครับ
    ก็แค่เรื่องราวประวัติ ความคิด ชีวิต ความฝัน ของคนธรรมดาคนนึงแค่นั้นจริงๆครับ วันนี้ขอเล่าเรื่องช่วงมัธยมให้จบเลยก็แล้วกันนะครับ  ในช่วงที่เรียนมัธยมผมจะเล่นกีฬาอยู่อย่างเดียวคือปิงปอง เกมส์กด แฟมมิคอมจะไม่ค่อยติดครับ ที่นี้รุ่นพี่ก็จะมีพี่ตี๋เล็กที่เสียชีวิตเพราะรถมอเตอร์ไซชนกัน พี่โจ้เป็นคนบอกตอนเปิดเทอมน่าจะมอ.2 ครับตอนนั้น ทุกคนในกลุ่มปิงปองต่างเสียใจกันหมด พี่หนุ่มพงษ์ศักดิ์ดูจะหนักกว่าเพื่อนเพราะพี่แกสอนพี่ตี๋เล็กให้ตีปิงปองตั้งแต่ม.1 ผมไปบังเอิญอ่านบันทึกที่พี่หนุ่มเขียนไว้อาลัยให้พี่ตี๋เล็ก ผมน้ำตาร่วงเป็นเต่าเผาเลยครับ ประมาณว่าขอให้ชาติหน้าได้มาเป็นพี่น้องกันอีก ซึ่งผมเองโชคดีมากที่พี่หนุ่มยังนับผมเป็นน้องชายทั้งๆที่ผมก็ทำกับพี่เขาไว้ค่อนข้างเยอะอะ นึกถึงแล้วก็ละอายแก่ใจตัวเอง
   มีเพื่อนที่ตีปิงปองอีกคนชื่อนริศ ตีกันมาตั้งแต่ม.1 ช่วงม.ปลายนริศก็จะห่างๆไปจะได้ตีกันก็ช่วงกีฬาสีประมาณนั้น ตอนที่อัพเดทเรื่องเพื่อนกับบอม นอกจากอั๊คแล้วก็มีนริศและเล้งด้วย นริศนับว่าโชคร้ายมาก เพราะประสบอุบติเหตุรถยนต์ ที่มอเตอร์เวย์เสียพร้อมกับภรรยาเหลือลูกสาวตัวเล็กๆรอดชีวิตคนเดียวต้องไปอยู่กับยาย นึกแล้วก็ปลง ทำไมอุบัติเหตุมันเกิดบ่อยจัง
  ส่วนเล้งเห็นบอมบอกว่าเสียก่อนเชิดศักดิ์อีก เป็นรถบัสคว่ำที่เชียงใหม่ กับเล้งก็คุยกันบ่อยเพราะตอนนั้นเล้งเล่นบาส
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-08-2012 11:31:01 โดย Tao »

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

   ผลอยหลับไปครับเมื่อคืนมาต่อให้จบไวๆ


.......

    กับเล้งก็คุยกันบ่อยเห็นผ่านมาที่ห้องบ่อยๆ ตอนนั้นเหมือนจะเป็นแฟนกับชมพู่นะถ้าจำไม่ผิด ก็ไม่น่าจะอายุสั้นขนาดนั้น น่าเสียดาย
    เพื่อนๆ พี่ๆที่เสียชีวิตในช่วงที่เรียนมัธยมเลยนอกจากพี่ตี๋เล็กแล้วก็จะมีอีกคนนึง ชื่อต้นอยู่ 6/6 เป็นพี่ชายของน้องหญิงบ้านขายรองเท้าตอนนั้นฮิตสกอร์มากๆๆ ห้อง6 ตอนนั้นเห็นว่าต้นขับรถกระบะพาเพื่อนๆ ไปเที่ยวที่หนองคายซึ่งไอ้กวยเล้งก็ไปด้วยเลยจำได้ พอขากลับรถเกิดแฉลบกับขอบถนนราดยางมะตอยท่าไหนก็ไม่รู้ เหมือนตกขอบไปแล้วจะหักกลับขึ้นมาทำให้รถเสียหลักเทกระจาดรถพลิก เดชะบุญมีหนุ่มกวยเล้งคนเดียวที่ขากะเพลกที่ข้อเท้าขาซ้าย เพื่อนๆนอกนั้นฟกช้ำ แต่ต่อมาไม่เกินเดือนเห็นจะได้ ไอ้ต้าเป็นคนบอกว่าต้นเสียชีวิตแล้วเพราะโดนวัยรุ่นทำร้ายจำไม่ได้แล้วว่ายังไง
   อีกท่านนึงที่ถึงอนิจกรรมคือท่านอาจารย์พนอ ซึ่งท่านเป็นอาจารย์ใหญ่และเป็นเจ้าของโรงเรียนเอกชนโรงเรียนกาญจนาศิลป์ แถวๆทางไปตลาดเมืองทอง ใกล้ๆกับตลาดไทยอิสาน ที่ผมเรียนตั้งแต่อนุบาลสองจนถึงป.6 ท่านจะเอ็นดูผมมากสอนรำตั้งแต่ป.สาม ท่านจะเป็นคนคิดค้นท่ารำและเป็นผู้สร้างแบบแผนการรำที่มีเอกลักษณ์ของภาคอีสานไว้มากมาย น่าจะตอนที่ผมอยู่ม.4 เดินๆอยู่มีเสียงประกาศออกมาจากลำโพงกระจายเสียงของโรงเรียนหลังจากเสียงออดเลิกคาบสุดท้ายดัง ว่าวันนี้จะมีการชาปนกิจท่านอาจารย์พนอ กำเนิดกาญจน์ที่วัดโพธิ์ ตอนนั้นผมก็ได้แต่ยืนสงบไว้อาลัย นึกถึงใบหน้าตอนยิ้มแย้มที่กำลังรดน้ำต้นไม้ในสวนบริเวณหน้าเรือนของท่านขอให้ท่านสู่สุขติ
   มีอยู่คราวนึงระหว่างที่ผมรอรถมารับกลับบ้าน ก็จะเล่นซนอยู่แถวๆต้นหูกวางซึ่งก็ไม่ไกลจากเรือนของท่าน ปรากฏว่าผมเห็นท่านอาจารย์พนอเดินออกมากับผรั่ง แล้วฝรั่งก็เดินออกไปทางหน้าโรงเรียน ท่านมองมาที่ผมซึ่งยืนดูอยู่ ท่านก็ยิ้มผมก็พูดไปว่า "ฝรั่ง" อารมณ์ประมาณว่าไม่เคยเห็นใกล้ๆมาก่อนในชีวิต ท่านก็ยิ้มผมก็มึนถามต่ออีก "ฝรั่งมาทำไมครับ"  คือไม่เคยเห็นฝรั่งเข้ามาในโรงเรียนมาก่อนเลยไงครับ คือถ้ามองกลับไปจริงๆแล้วก็ถือว่าไร้มารยาทมากๆ ท่านก็ยิ้มแล้วก็อธิบายท่านบอกว่าฝรั่งคนนั้นเขาเป็นชาวอเมริกันมาท่องเที่ยว แล้วท่านไปพบที่ตลาดท่านได้คุยจึงเชิญมากินข้าวที่เรือนท่าน ท่านทำข้าวผัดให้หนึ่งจานท่านบอกว่าถือเป็นการต้อนรับแขกที่มาท่องเที่ยวถึงเมืองไทย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-08-2012 12:36:40 โดย Tao »

Pietro

  • บุคคลทั่วไป
ทำไมกลายเป็นห้องนิยายพี่นพไปแล้วอ่ะ o_O"

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

   ก็มันจะได้จบเสียทีไงน้องหมอ เราลองนึกดูนะเริ่มเล่าตั้งแต่ปีมะโว้ป่านนี้ยังไม่ไปไหนเลย ไม่อยากทำอะไรครึ่งๆกลางๆอีกต่อไปแล้วครับผม ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมต้องเป็นกระทู้นี้ก็เพราะความผูกพันธ์มั้ง ส่วนเรื่องความเหมาะสมหรือไม่พี่ไม่ขอตอบ ก็รู้ๆกันอยู่ 55555 เอาเป็นว่าตราบใดที่น้องหมอไม่โกรธพี่นพพี่ก็จะยังคงมาที่กระทู้นี้อยู่ ไล่ก็ไม่ไป 55555 แต่ถ้าเราโกรธพี่จริงๆ (ซึ่งเป็นการทำผิดกฎกระทู้นะครับ กฎประจำกระทู้ข้อแรกของสมาชิกคือ ห้ามโกรธพี่นพ 55555555555 ) วันไหนพี่เล่าจบพี่จะพิจารณาตัวเองครับ

......

   ช่วงม.5 จำไม่ได้แล้วว่าเทอมไหน เย็นวันนึงลุงโภชน์มาเล่าว่าไปเยี่ยมอาการพี่เล็กที่ป่วยหนัก บอกว่าผอมมากแทบไม่เหลือเค้าความหล่อให้เห็นเลย ในบรรดาหลานของคุณยายนับได้ว่าพี่เล็กหล่อที่สุด ได้ข่าวตลอดว่าแฟนเยอะผู้หญิงมาหาถึงที่บ้าน เวลาไปเที่ยวกางคืนก็จะควงทีละสองคนซ้ายขวา สุดท้ายก็ไม่พ้นความประมาทเป็นหนทางไปสู่ความหายนะ แล้วพี่เล็กก็เสียชีวิตด้วยโรคร้ายที่ยังไม่มียารักษาให้หายขาดได้ในปัจจุบัน
   เมื่อวานนั่งดูบันทึกเก่าๆที่เขียนไว้ตั้งแต่ปี 09 ก็ขำตัวเองเหมือนกัน 5555 เขียนไปได้ตั้งเดือนนึง ก็สนุกดี 5555 อย่างอันนี้

28 oct, 09 8:30 วันนี้อาบน้ำสดชื่นดีจริงๆ นั่งรถไฟบราวน์ไลด์ ก็นึกถึงวันก่อน หลุยส์แกล้งจับจะโยนใส่ถังขยะ แกล้งตอนที่ขนของอยู่ในห้องเก็บของ เมื่อวานหงุดหงิด ทะเลาะกันอีกละแค่พวกมันล้อให้ไปเอากะไอ้มืดแค่นั้นเอง เรานี่ยังอารมณ์ร้อน
             ต้นไม้บางต้นเริ่มร่วงหมดแล้ว บางต้นยังเป็นสีส้ม ฤดูใบไม้ร่วง ไปดูเรื่อง astrology แยกกับ astronomy ของยุโรปจะเป็นแบบกว้างๆ ไม่ดูเวลาตกฟาก ยังมีโหรแบบจีน ไทย ที่ดูตกฟากอยู่ ก็น่าสนใจ
      ตอนแรกดูก็โอ้โหใครจะไปจำได้หมด แต่ถ้าลองดูดีๆก็เป็นธรรมชาติของเขา คือ โลกหมุนรอบตัวเองโดยมีดวงจันทร์หมุนรอบโลก ทั้งหมดหมุนรอบดวงอาทิตย์และมีดาวอื่นๆ หมุนรอบดวงอาทิตย์เช่นกัน ถ้าเราดูแยกกันก็จะช้ามาก แต่ถ้าถอยออกมามองไกลๆ ก็จะเห็นว่ามันหมุนเร็ว มากๆ หมุนเวียนสลับกันอย่างรวดเร็วซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนบางทีก็แยกกันไม่ออก อิทธิพลของดวงดาวก็เป็นเช่นนั้น วิถีชีวิตก็เช่นกัน
     แต่ละคนจะถูกกำหนด ธาตุตามปีเกิด ดิน น้ำ ไฟ ไม้ ทอง และจะมีราศีตามปีเช่นกัน แบ่งเป็น 12 ราศี เดือนก็จะมีธาตุและราศีเช่นกัน 12 ราศีตามเดือน เวลาตกฟากตลอด 24 ชั่วโมงก็เช่นกันก็จะให้ธาตุ เวลาวันเดือนปี
     เราเอง เกิด 27 ธ.ค. 75 ก่อนเที่ยงคืน
     ปี 1975 เป็นธาตุไม้ ราศี กระต่าย เป็น หยิน
     เดือนธันวาคม ธาตุไฟ ราศี ธนู
     วันเสาร์ ธาตุดิน
     เวลา เป็นธาตุน้ำ
     เดาเอาเองนะ ต้องไปหาทองมาประดับกาย ( 5555555 นั่งพิมพ์ไปหัวเราะบันทึกตัวเองไป เอาสมองส่วนไหนคิด คิดได้ไงวะ) เพื่อให้เราสมดุลย์เราคิดนะ แต่พอคิดดูวันต่อมาเรื่องชีวิตก็จะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาตามดวงหรือดวงดาวที่หมุนเปลี่ยน แต่มันก็แป๊ปเดียวเหมือนว่าบางทีมันเร็วมาก ก็แล้วแต่ว่าเราจะถอยออกมามองในมุมกว้างแต่ไหน ถ้าเราปรับจิตใจให้เป็นทองซะชีวิตเราก็จะสมดุลย์นะ ( 55555 โอ้วผมคิดไปได้ยังไงเนี่ย 5555 ดีนะไม่ใช่ดอกส้มสีทอง เอิ้กๆๆๆ) ปรับตัวเองให้เป็นไปตามสิ่งที่มากระทบซะมันก็จะสมดุลย์
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-08-2012 12:53:40 โดย Tao »

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

.....

18 oct, 09 อาทิตย์ วันนี้ขายดีกว่าอาทิตย์ก่อน ยุ่งมาก ทำแอ้ปกับผัดทีละสองเตาก็สนุกดี ไม่ทะเลาะกับใครเลยคงเป็นเพราะอ่าน "เซงเป็ด" เป็นครั้งแรก ของเค้าดีจริงๆ ประทับใจมากๆ ตอนนี้ก็รอรถไฟอยู่ มาละไปละกัน

20 oct, 09 ตื่นเช้า 8 โมง รีบเอาผ้าไปซัก นานๆทีไม่เป็นไร รอป้านิตแต่งหน้าไปร้านพร้อมกัน ต้องไปซื้อของมาทำขนมสักทีไม่งั้นคงไม่ได้เริ่มแน่นอน เมื่อไรจะเลิกขี้เกียจวะ แต่เมื่อวานโครามีความสุข ไอ้หลุยส์มันเล่นด้วยทั้งวันน่ารักโคตร ตอนทำผัดหมี่เอาช้อนตักซอสมะเขือเทศอยู่ แล้วแกล้งถามมันว่าไม่รู้ซอสเสียรึยังมันทำผัดไทยข้างๆ พอมันก้มดมก็ดันช้อนทิ่มจมูกมันเลย โดนปลายจมูกแดงเลย ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อุบัติเหตุแต่ก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ มันหน้าแดงแล้วก็ต่อยต้นแขนเจ็บชิบหาย รีบขอโทษเป็นการใหญ่ แล้วก็หัวเราะกัน

22 oct  อาบน้ำตอนเช้าครั้งแรกในรอบเดือน ก็ดีนะที่บันทึกนึกอะไรออกต้องรีบจดๆๆๆ

24 oct ฝนตกเบาๆ อีกวันนี้ ตื่นเช้ามาเจอป้าอาภรณ์ทำสาคูใส้หมูว่าจะหัดทำ ออกจากบ้านเจอต้นเมเปิ้ล ใบสีส้มเต็มต้น ก็นึกถึงเรื่องดัดสันดาน วันนี้ฟุ้งซ่านไปว่า ความรักสำคัญที่สุดหรือเปล่า

25 oct กล้าคิด แล้วก็ได้เขียนอย่างที่คิด

26 oct, 09 งีบไปนิดเดียวเอง เล่นเน็ททั้งคืน พอเจ็ดโมงเช้า นอนลงเพิ่งนึกออกว่าเป็นวันจันทร์ต้องไปเลื่อนรถ ออกไปเห็นใบเมเปิ้ลในสวนทางขวามือของอพาตเม้นโดนแสงรำไรก็สวยดีเหมือนกันนะ
          ตอนนี้ก็นอนเขียนบันทึกอยู่ ก็สนุกดีนะปกตินึกอะไรก็ลืมๆไปหมดเรื่อยเปื่อย ตอนนี้คิดเรื่องดาราศาสตร์ ลองฝากให้พี่อุ้ยพี่แดงหาหนังสือจากเมืองไทยมาดีกว่า อยากเป็นแล้วอะ เออต้องไปแล้วไปซื้อ หมู Garnitas สัญญากับหลุยส์ไว้ตั้งแต่วันก่อนแค่นี้ก่อน

28 oct 8:30 วันนี้อาบน้ำสดชื่นดีจริงๆ

29 oct 9 pm ป้านิตชวนไปทำบุญออกพรรษาที่วัดพระศรีวันอาทิตย์นี้ ก็ดีเหมือนกันไม่ได้เข้าวัดมา 4 ปีแล้วเป็นคนบาปหนา ฝากให้แอนไปซื้อผงขนมปัง เสาร์นี้ถ้าทันคงได้เอแคร์แบ่งเอาไปถวายพระงั้นพรุ่งนี้เช้าลองไปดูร้านแมคดีกว่าเผื่อได้วนิลาบีน

30 oct 9โมงเช้า ฝนตกพรำอากาศแบบหน้าหนาวคงฝนตกเพราะเปลี่ยนฤดู จำได้ว่า mr.Asano หัวหน้างานที่ปราจีนเป็นคนบอกเรื่องนี้ คงไม่เจอแสงแดดไปอีกหลายเดือน เมื่อคืนอ่านเรื่องร.ด.ก็กามกิจมากเมื่อยตัวเอง ป้านิตจะซื้อเสื้อให้ ติงลี่โทรมาบอกว่าจะมาช่วยทำเอแคร์

31 oct,09 เมื่อคืนอ่านนิยายจนถึงตี 4 เกือบโต้รุ่งก็ยังไม่ได้อัพเดทจดหมายพี่น้ำตาล ตอนวันก่อนช่วยป้าอาภรณ์กลัดกระทงใบตองก็สนุกดี แกว่าว่างๆก็จะพาทำห่อหมก ตอนเดินขึ้นรถไฟต้นไม้ข้างทางมันร่วงหมดแล้ว อากาศเย็นลงเร็วมากๆปีนี้ คืนนี้เป็น Halloween มีพาตี้กันทั้งเมือง ไม่ได้อยู่ในหัวเลยว่าจะไปไหนเลยอยู่บ้าน แล่นเกมส์อ่านนิยายแล้วก็นึกถึงงานทอดกระถินพรุ่งนี้

1 nov,09 ตื่น 9:30 ป้าอาภรณ์คุยกับป้านิตปลุกเสียงดังเหมือนเคย แล้วบอกให้กินขนมจีนแกงเขียวลูกชิ้น เผ็ดจิงๆ พอดีเป็นร้อนในด้วยเลยกินๆหยุดๆไงไม่รู้ ไปรับป้าเครือแล้วเลยไปวัดเลย ซื้อเป็ดก่อน ได้นามบัตรมาด้วย พอถึงวัดก็ทำบุญพระประจำวัดเกิด วัดใหญ่กว่าเดิมแต่คนเยอะมากๆ ไม่มีที่จอดรถ ตอนไหว้พระประธาน ก็เห็นหลวงพ่อท่านก็ยิ้มมุมปาก ติงลี่แวะมาทำ Aแคร์ตอนเกือบห้าโมงครึ่ง แต่ก็อร่อยมากขนาดเครื่องปรุงไม่ครบคราวหน้าต้องทำให้ดีกว่านี้

2 Nov,09 ป้าอาภรณ์ปลุกตอนเก้าโมงสายอีกแล้ว เจอหลุยส์ก็แกล้งอีกแล้วตอนทำบุฟเฟต์ Notofu หัวเราะกับน้อง c ช่วยกันทำกับข้าว salsa กับหลุยส์ ก็งอนเล็กน้อยตอนที่มันบอกให้แฟนพี่แจ๊สให้เป็นแฟนเรา แต่ก็รู้สึกมันมาง้อให้กินข้าวกันนะ ก็น่ารักตามประสาน้องชายแล้ว

5 nov,09 ทำเอแคร์กับติงลี่วันอาทิตย์ทีก็สนุกดีต้องทำบ่อยๆ วันนี้แดดออกแต่หนาวกว่าเมื่อวาน 45F ปีนี้หนาวเร็วมาก ตื่นมาตาบวมมีเจ็บโพรงจมูกต้องรีบกินยากันไว้ก่อน รู้สึกว่าต้องเขียนเรื่องลงสมุดแล้ว เพราะคิดช้าและพิมพ์ช้ามาก เดี๋ยวลองไปหามาดูดีกว่า ก็ทำให้ดีที่สุดเพื่อ ไม่รู้สิ

8 nov,09 21:30 กำลังรอรถไฟกลับบ้าน เมื่อวานลืมสมุด ในเล้าเป็นกันเองดี

10 nov,09 วันอังคาร 21:00 เสรํจงานปิดบัญชี ลืมซื้อยาอีกแล้ว วันนี้กินข้าวสองมื้อเอง ล้อขวาหลังแบนมาสองวันแล้วลมอ่อนอยู่เรื่อยโชคดีแวะเข้าปั้มได้ทันเวลาต้องคอยดู

13 Nov ศุกร์ 13 9:16 สายอีกแล้ว! วันพุธทะแลาะกับป้านติอีกแล้วไม่รู้เมื่อไหร่จะใจเย็นได้อดทนได้มากกว่านี้ใจร้อนมากเกิน อ่านเรื่องกว่าจะรู้ว่ารักแล้วโหเศร้าจริงๆออกมาเป็นแบบนี้ก็น่าสงสาร

14 nov ตื่นมาก็ป้าอาภรณ์ทำขนมปากหม้ออร่อยช่วยป้าไปส่งที่ร้าน กลางคืนเป็นงานวันเกิดน้องแอนซึ่งจัดที่ร้านเกาหลี หลุยส์เซอร์ไพรซ์มาในงานเอาของขวัญมาให้แอน ยอมรับว่าน้อยใจจริงๆ กับสิ่งที่เราเฝ้าทำความดีเพื่อเอาชนะใจหลุยส์แต่เขากลับมองไม่เห็น คงน้อยใจที่เราอยากจะครอบครองหลุยส์มากกว่า ผมขอบันทึกส่วนนี้เพื่อขัดเกลาสภาวะจิตของตัวเองให้ ความรักที่มีต่อหลุยส์ สวยงามและบริสุทธิ์มากกว่านั้น ผมจะต้องร่วมยินดีในการเป็นตัวเค้าในการตัดสินใจของเค้าให้ได้อย่างแท้จริง จากดวงใจของผมจริงๆจะเห็นเค้าก้าวสู่อนาคตของเค้าอย่างสวยงาม ถึงแม้ว่าจะไม่มีผมเป็นส่วนหนึ่งของเค้าที่เค้าจะนำมาเป้นกำลังใจแรงบัลดาลใจก็ตามผมต้องขอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้
    ตลอดเวลาที่ผมคิดว่าพึงพอใจใครก็ตาม ผมพยายามทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดบริการเท่าที่ผมจะดิดได้ว่าเค้าจะดีใจ แล้วมวลทุกอย่างรวมกันว่าเป็นความรักจากผมให้กับเค้าคนนั้น ผมไม่เคยได้ลองสังเกตจริงๆ เลยว่าแต่ละคนเค้าคิดจริงๆกับผมอย่างไร แค่ไหน ไม่เคยเลยจริงๆ ทุกคนๆที่ผมผ่านมาและผ่านผมไปผมคิดเอาเองฝ่ายเดียวจริงๆ
   ตีหนึ่งแล้วเดี๋ยวต้องนอนตามเวลาซะบ้าง เพื่อตัวเองและคนที่เฝ้ารอให้ผมหันกลับไปสนใจเขาบ้างคนที่อยู่รอบข้างผม ผมจะต้องเริ่มจากตัวผมก่อนเองสักที .. ความรัก

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

.....


15 nov, 09 ตีห้า นัดกับป้าเครือน้องแอนว่าจะไปรับไปร้านพร้อมกัน ป้าอาภรณ์เรียกกินกาแฟตามปกติเหมือนเคย มือก็ปั้นสาคู คิดอยู่ว่าจะไปตัดผมก็เลยมานั่งตัดเล็บมือที่ค่อนข้างยาวแล้วที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น เมื่อคืนไม่มี net นอนแค่ตีหนึ่งเลยตื่นเช้าได้เอง เป็นข้อดีเลย อยู่ที่ร้านก็เหมือนเดิม ขากลับบ้านนอนหลับบนรถไฟ จนไปถึงสถานีสุดท้าย ก็ยังไม่ตื่น ปกติจะมีคนที่อยู่ในตู้ช่วยปลุกวันนี้สะดุ้งรู้ตัวอีกที ตอนที่รถไฟกำลังจอดรอย้อนจะกลับเข้าเมืองอีกเที่ยว โชคดีจริงๆไม่งั้นก็ได้นั่งรถไฟทั้งคืนแน่นอน
  ป้านิตเป็นแฟนหนังสือสกุลไทยตั้งแต่สามสิบปีก่อนเหนียวแน่นมาก เลยขอยกมาในห้องสองกองใหญ่ๆ จัดเรียงกะว่าจะอ่านตอนที่ net ยังใช้ไม่ได้ไปพลางๆ ก่อนนอนประมาณเที่ยงคืน นั่งสมาธิ ลองดู วันนี้นั่งได้นานขึ้น มีประโยชน์จริงๆ ทำให้ไม่ฟุ้งซ่านไปต่างๆนาๆ
  ในกองหลังสือสกุลไทย ก็เจอหนังสือพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว "ทองแดง" เห็นจำนวนที่พิมพ์ทั้งหมดรวมแค่ 7 แสนฉบับเอง ป้านิตมีบุญได้มาเล่มนึง นึกได้ว่าเราก็พลอยได้บุญจากการอ่านเพราะป้านิตแท้ๆเชียว ละอายแก่ใจที่เคยทำเลวกับแกไว้มากมายจริงๆ เราด้อยจริงๆในเรื่องความกตัญญู ทั่งที่บ้าน ที่ทำงาน ทั้งในอดีต และปัจจุบัน เริ่มวันนี้เลยละกัน "ความกตัญญู"

24 nov, 09 นานเป็นวีคแล้วไม่ได้เขียนบันทึกเลย ใจลอยเรื่องคอมไม่มีเน็ทเดี๋ยววันนี้ลองวิธีที่เอแนะนำดูถ้าได้ก็ดีขึ้นหน่อย แต่คิดว่าศุกร์เสาร์คงต้องไปสตาร์บัคที่เบลม้อน อยากจะชอบหมอจังเลยขอบคุณที่คิดถึงแต่ไกลกันจริงๆ คงเป็นไปได้ยากอีกแต่ถ้าอยู่ใกล้กันก็คงได้เจอกันแล้วอาจไม่ได้มาชอบเราแบบนี้ก็ได้ ก้ให้มันเป็นไปแบบนี้ก็แล้วกันทำให้ดีที่สุด เมื่อวานโดนว่าอีกละก็ต้องทำงานใจเย็นๆขึ้นทำไงจะเป็นคนไม่โกรธง่ายๆนะ

28 nov,09 เสาร์ไม่ได้ยันทึกนานแล้วตั้ง4วัน ไปเล่นร้านกาแฟเสีย6บาทค่าโกโก้ร้อนมาสี่คืนแล้ว ไม่รุ้หมอจะชอบไปได้นานแค่ไหนนะเนี่ยไม่อยากจะคิดเลย

29 nov,09 ลงนิยายไปแล้วเพราะร้องไห้คิดถึงเฮียซ้งกับอดีตของตัวเองจริงๆเลย

30 nov,09 วันนี้ทำเอแคร์ได้สำเร็จก้โอเคนะ เล่นกับหลุยส์ทั้งวัน หมอคงโกรธที่เมื่อวานไม่ออนเอ็มแต่ก็นะ yahoo มันเสียนี่นา คิดเรื่อยเปื่อยตลอดวันเลยไม่อยู่กับปัจจุบัน สงสัยต้องนั่งสมาธิอีกแล้วคืนนี้

dec 1 ถ้าถามว่าการจากไปจะเป็นอะไรได้บ้าง ตัวอย่าง ตรงข้าม คู่กัน นิยาม ขำขัน ความสำคัญ ทำไมเราต้องมาพบและเกี่ยวข้องกับการจากไปเยอะๆแบบนี้ หรือคนอื่นก็เหมือนๆกัน วันนี้ไม่เข้าเล้าต้องนอนบ้างเดี๋ยวแต่งในสมุดก่อนก็ดี

    plotเรื่อง   มัธยม  มหาลัย ประถม  จบภาคแรก การพนัน อเมริกา โดนอล

dec 2  เมื่อคืนนั่งสมาธิพอเพ่งมองที่หัวคิ้วก็เห็นแสงสว่างพอขนลุกในขณะเดียวกันภาวนาพุทโธในใจ สัมผัสจมูกสูดอากาศเข้าออกให้ลึกที่สุดขนลุกอีก แล้วค่อยๆผ่อนคลายพอเข้าสู่สมาธิแล้วก็ค่อยๆเห็นคนที่จากตายไปแล้วทีละคนแผ่เมตตาไปให้เค้าทีละคนขนลุกซู่ๆมากๆที่สุด ปิติปลื้ม มั่นใจจริงๆว่าเค้าได้บุญนี้รับรู้มันทำให้ยิ่งขนลุกเข้าไปอีกทั้งตัว ยิ้มมุมปากปิติมากๆ
   พอตอนตีห้าครึ่งสะดุ้งตื่่นน่ากลัวมาก ฝันว่าเห็นหลุยส์ทั่งที่ไม่ได้นึกถึงเลยเป็นวีคแล้ว ฝันไปว่าเรากำลังร้องไห้กลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป ที่ขาซ้ายหลุยส์ใต้หัวเข่าเลือดท่วมเลยเห็นหลุยส์เอาคีมคีบปิ้งย่างทิ่มแทงน่องตัวเอง มือซ้ายเราก็ยุดมือมันไม่ให้ทำปากก็บอกว่าอย่าๆหลุยส์ ร้องไห้ฟูมฟาย กลัวมากบอกว่า โนหลุยส์โน้ แต่มันก็เอาแต่แทงตัวเองไม่หยุดเหมือนหลุยส์มองไม่เห็นผม ทำอยู่อย่างนั้นน่ากลัวมาก สักพักหลุยส์หมดสติผมร้องไห้ใจจะขาดเอาท่อนแขนขวาประคองท้ายทอยหลุยส์ให้นอนลง มือซ้ายก็กุมมือซ้ายของหลุยส์แบบเชํคแฮนด์ บีบให้มันรู้ตัวตลอดเวลาผมร้องไห้ไม่หยุดไม่อยากให้หลุยส์มันเป็นอะไรไป
   แล้วก็ไปทำงานตามปกติถึงร้านก็ทักทายกันตามปกติ วันนี้หลุยส์หน้าแดงตัวแดงตลอดทั้งวัน แล้วก็ไม่ได้คุยกันเป็นชั่วโมงๆช่วงที่ผมต้องทำขนมพอตกเย็น ทุกวันพุธหลุยส์ต้องไปทำงานอีกสาขานึง ผมคิดอยู่นานว่าจะเล่าบอกเรื่องความฝันว่ายังไง เพราะคิดทบทวนว่าถ้าเป็นลางบอกเหตุเกิดที่ขาซ้าย อาจจะมีอุบัติเหตุรถยนต์เพราะหลุยส์จะขับรถไปทำงาน
   ตอนหลุยส์เปลี่ยนเสื้อผ้าผมก็ตัดสินใจบอก ayer en la noche yo dormir y mira a ti (เมื่อคืนนอนแล้วเห็นหลุยส์) หลุยส์มองอย่างตั้งใจฟังมาก หลุยส์ก็ถามว่าอะไร
   yo mira tu vas acidiente en tu sapato y mucho sangre
   hoy porfavor usar el tren, no caro porfavor, please please  พูดไปก็เอามือปะลกๆขอให้หลุยส์รับปาก
   กลุยส์ก็หน้าเสียเลยบอกว่าเมื่อคืนก็ฝันว่าหลุยส์ตายเลือดท่วมหมือนกัน

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

.....


4 dec,09 ศุกร์ มาพักสงบสติอารมณ์ข้างนอก เหมือนหลุยส์ตั้งใจชงน้ำมะนาวแจกทุกคนยกเว้นเรา หลังจากที่ทะเลาะกัน ทำไมนะ น่าจะแก้แค้นให้เราไม่สบายใจเล่นๆหรือว่าแกล้งจริงๆ อยากเอาใจสาวๆจริงๆ
    ที่ทะเลาะกันเพราะมันถามว่าบอสคุยอะไรกับผมทำไมผมทะเลาะกับบอส ผมก็บอกไม่มีอะไร มันก็ไม่ยอมจะให้ผมบอกมันให้ได้ผมก็บอกว่า ป้าเครือทำอาหารไม่อร่อยผมก็เลยไม่กิน มันบอกไม่จริงแล้วก็โมโหว่าบอสเค้าว่าพวกมันเรื่องเนื้อบดผมก็บอกไปว่าอย่าไปว่าบอส ผมเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรทำตามหน้าที่ของเราไป
    มันก็บอกว่ามันจะไปทำงานกับลุงมันให้วันละ120ที่นี่ให้น้อยกว่า ผมก็บอกเลยว่าไปเลยไม่เป็นไร ปกติผมจะทัดทานจะเป็นจะตาย และคงด้วยสีหน้าท่าทางผมที่อารมณ์ไม่ดี หลุยส์เลยยิ่งโกรธไปใหญ่แล้วก็มาลงที่ผมอีกตามเคย ว่ามันไม่เคยเห็นผมเป็นเพื่อน ถึงมันออกจริงๆก็ไม่ต้องไปเยี่ยมมันที่ทำงานมัน ผมก็พยายามจะช่วยมันห่อปูอัด มันก็อารมณ์เสียกระชากคอเสื้อผมปัดให้ออกไปไกลๆ ผมก็ไม่ไหวแล้ว ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจรำคาญเหมือนกัน โกรธกันเพราะคนอื่นแท้ๆ แล้วผมก็ออกมา
   ถ้ามาวิเคราะห์ดูแล้วเพราะป้าเครือทำอาหารมามากเกินไปและกินกันไม่หมด บอสเห็นก็มาลงที่แม็คเพราะผมทำส่วนที่เป็นของหลุยส์กับพวกทีหลังแยกต่างหาก แต่ก็ไม่วายโดนว่าเรื่องเสียของไม่ยอมกินให้หมด ทำไมเค้าไม่ว่าคนที่กินลาบหมูนั่นไม่หมดกลับมาลงที่พวกเราทำไม
   เขียนระบายมานี่ก็ดีขึ้นคงต้องกลับไปง้อหลุยส์อีกที ผมคิดว่าอย่างน้อยเราก็ไม่ต้องมาทะเลาะกัน เสียดายวันเวลาที่อุตส่าห์ทำให้รู้จักกันมา
   แต่พอกลับถึงร้านก็โกรธปนน้อยใจมากๆ เพราะหลุยส์ยังไม่มองหน้าอยู่ดีแถมไม่ยอมกินน้ำโกโก้ที่เอามาเผื่ออีก มันบอกให้ไปไกลๆ ต่อด้วยคำหยาบคาย ท่าทางผมคงจะเดาผิดเรื่องความฝันที่ว่าใจตรงกัน หรือจริงๆมันจะหมายความว่าผมต้องตัดใจจากหลุยส์ซะ ให้เค้าตายไปจากใจของผมเพื่อคนที่เข้ามาเคาะประตูหัวใจจะได้เข้าไปได้
   ตอนที่หลุยส์เอาน้ำแข็งเปล่ามาใส่น้ำมะนาวผมก็รอดูว่าจะเผื่อผมรึเปล่า ก็เปล่าเสริฟให้แอนกับป้าเครือ บอกไม่ถูกน้ำตาซึมเจ็บในใจจี้ดๆ
   แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือแอนเค้าเหวี่ยงผมกลับ ก็สมควรแล้วที่ผมนิสัยไม่ดีหมาหวงก้างตอนผมปิดบัญชี หลุยส์ก็ยังเฉยเมยเหมือนไม่มีผมอยู่ เดินมาตรงเค้าเตอร์น้ำขอน้ำเปล่าแอนแก้วนึง แอนเห็นผมมองเธอก็เลิกคิ้วขึ้นแบบไม่รู้นะเรียกว่า ทำใส่ได้ปะ ตอนนั้นผมทั้งโกรธทั้งสมเพสตัวเองที่ลืมหลุยส์ไม่ได้จริงๆเสียที ตัดใจไม่ได้สักที แล้วตอนเก็บกวาดแอนก็ฮัมเพลง มองเธอสาวเธอสวยฉันจึงได้มองเพราะหลุยส์มองแต่แอนตาเป็นมันทั้งวัน ผมอึดอัดมาก
   ยังดีที่ขึ้นรถมาป้านิตให้เพลงมา 2 แผ่น ขอไปนานแล้วก็ของวารุณีแล้วก็ของสุชาติชวางกูล เพราะทั้งคู่เลย
   ปวดหัวทรมานมากเพราะทะเลาะกันซ้ำซาก เสียใจ น้อยใจ ผมทนไม่ได้จริงๆที่หลุยส์มาทำหลีสาวใส่
   คืนนี้วันศุกร์ก็ไปนั่งสตาร์บักอีกเหมือนเดิมจะ 2 วีคแล้วเปลืองชิบ แต่โชคดีหมอคุยด้วยก็สบายใจขึ้นมากมาย วันนี้มาแบบอยากเห็นหน้ามาก ผมก็ไม่รู้จะให้ได้ยังไงก็บ่ายเบี่ยงไป ก็ไม่มีแล้วก็ไม่มั่นใจเลย
   อาจจะเพราะมีคนมาบอกให้ความหวังที่ไม่เคยมีเลย ครั้งแรกที่ได้คุยกับคนที่บอกว่าชอบเป็นชั่วโมงๆ ครั้งแรกที่ผมว่าผมจะถูกเลือกผมว่านะ พอเค้าออฟไลน์กลับไปทำงานผมก็เลยอยากรู้ว่าหมอคือใคร เพราะไม่มีเวลามาก่อนเลยโพสอัพกระทู้เสร็จก็ตีห้าตลอดต้องรีบไปทำงานทุกวัน
   พอกดชื่อตามที่แอดในเฟสบุค ในกูเกิลก็เห็นเป็นหน้าโปรไฟล์ ที่หมอเขียนเกี่ยวกับตัวเองตอนต้นปี ในเวปหนังที่นึงมีรูปตอนไปเที่ยวกับเพื่อนที่อังกฤษ ผมก็โอ้โหก็เคยนึกอยู่นะว่าไม่ธรรมดาแต่ไม่ได้คิดว่าจะไฮโซขนาดนี้ นี่ถ้าผมไปตรวจเอสด์แล้วเป็นบวกนะ ครบเลยชีวิตผมอะไรมันจะน้ำเน่าขนาดนี้ แต่ก็ดีใจนะคงไม่มีใครโชคดีเท่าผมอีกแล้วมั้งถ้าหมอรักผมเข้าจริงๆ
   

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

.......


   เช้าวันเสาร์ที่ 5 แอนเข้าร้านตามปกติ ก็ธรรมดาว่าจะไม่พูดไม่คิดมากไม่ทะเลาะกับใครแล้ว แต่พอตอนที่เตรียมของอยู่ป้าเครือก็เปิดประเด็นน่าจะเรียกว่ายังงั้นนะ นี่นะเมื่อคืนบอสโทรมาถามป้าว่าในวันอังคารก่อนนพเอาเนื้อออกมาให้พวกแม็คทำกับข้าวกินกันแล้วเอากลับบ้านด้วยรึเปล่า แค่นั้นแหละผมโมโหไม่รู้ว่าความโกรธมาจากไหน เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมมันไม่จบสักที แม็คก็กินจริงแต่มันกินวันละมื้อเดียวเองนะกลางวัน กลางคืนพวกมันไม่เคยกินก็จะทำเป็นห่อให้มันเอากลับบ้านกัน จะเป็นใครทำให้มันก็ต้องเป็นแบบนี้ทั้งนั้น แล้วทำไมต้องมาเน้นที่ผมอะไรกันหนักหนา
   ระหว่างที่ตะวาดตะคอกระบายความอัดอั้นที่เป็นความรู้สึกกับป้าเครือ ก็ดีถ้าเป็นแบบนี้ยังไงหลุยส์ก็กำลังจะลาออกไปอยู่กับลุงของมันที่ร้านทำขนมอยู่แล้ว เค้าให้เงินมากกว่าด้วย ซึ่งในความคิดผมสำหรับหลุยส์แล้ว จ้างเท่าไหร่ก็คุ้ม
   ระหว่างวันด้วยความตื่นเต้นกับมิตรภาพจากคนในเล้า ผมได้เล่าให้น้องแอนฟัง เหมือนกับว่าผมกับน้องเขาก็เย็นๆลงแล้วคล้ายๆ จะสำนึกผิดได้ทั้งคู่ จริงๆต้องบอกว่าเป็นความผิดของผมคนเดียวเสียมากกว่า เพราะความสนใจใส่ใจของผมจะไหลรวมมาอยู่ที่หลุ่ยส์ตลอดเวลาซะ 80% ของความคิดทั้งหมด นี่น้อยแล้วนะเพราะถ้าแต่ก่อนตอนที่ยังไม่แยกออกไปอยู่ใครอยู่มันนี่แทบจะ 100% ทุกลมหายใจ ทุกความใฝ่ฝัน ทุกอริยาบท ทุกคำพูด ทุกสิ่งที่ผมคิดว่าจะทำให้มันหัวเราะ พอใจ ผมทำ
   รักจนหลง ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นแบบนั้นไม่ได้ แต่ก็ทำใจให้เพลาๆลงก็ไม่ได้
   แล้วพอคุยกันกับแอนที่เย็นลงแล้วซึ่งเป็นน้องสาวที่น่ารักนิสัยดีเลยแหละ ทำให้ผมคิดได้อีกว่าน้องเค้าถ้าจะรักกันกับหลุยส์ผมน่าจะยินดีด้วยซ้ำเพราะก็ต่างเป็นคนดีทั้งคู่ ตัวผมเองต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริงว่าหลุยส์มันไม่ใช่ ไม่มีวันจะเป็นอะไรอย่างที่ผมคิดไปได้ ทำใจว่าหลุยส์คงจะต้องตายจากใจผมไป หรือว่าเพราะมีหมอเข้ามาทำให้ผมมีความหวัง มันเป็นไปเองนะให้แอนดูรูปอวาตาของหมอแอนก็ชม ส่วนผมก็เอาแต่หัวเราะกับเรื่องราวเสียมากกว่าไม่ได้คิดละเอียดลงไปตัวบุคคลก็เพราะมันคนละชนชั้นกันเลย
   แล้วสิ่งที่ทำให้ผมต้องร้องไห้อย่างหนักในรถตอนจะไปส่งดีลี่ ในคืนวันเสาร์ที่ 5 ก็คือเพลงของวารุณี ร้องได้เพราะจริงๆ ยิ่งฟังยิ่งร้อง ร้องตามตะกุกตะกักก็ยิ่งร้องไห้ ใจนึงคิดถึงว่าจะต้องทำยังไง ลืมคนที่เรารักหมดหัวใจในตลอด 6 ปีที่ผ่านมา คนที่ได้เจอกันทุกๆวัน คนที่ถึงไม่รักเราแต่ก็ใกล้ชิดผูกพันธ์ที่สุด ห่างกันไม่เคยเกินวัน คนที่คอยแกล้งให้ได้ร้องไห้ หัวเราะ ตบตี เล่นหัว หยอกล้อ คนที่ไม่เคยคิดจะสนใจแยแสผมเลยอย่างกับในเพลงจริงๆ คิดอยู่อย่างนั้นก็ร้องไห้มากขึ้นๆ หลังพิงเบาะร้องไห้หนักขึ้นๆ ปากก็พยายามร้องตามเพลง ยิ่งพอมาคิดถึงหมอที่ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจ ยังไม่ได้พิสูจน์อะไรหลายอย่าง แค่ทำให้หวั่นไหว พอเพลงท่อนฮุกของเพลงดังขึ้น ผมยิ่งร้องไห้ตัวโยนปล่อยโฮออกมา
   ทำไมต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ตัดใจจากคนที่แสนรักนี้มันทรมานจริงๆ

     ฉันรู้ว่าเธอเหงา ตั้งแต่เขานั้นจากไป
     ฉันรู้เธอวุ่นวาย ต้องการใครสักคน
     คนที่คอยปลอบโยนให้เหตุผลช่วยผ่อนคลาย ช่วยเธอตัดสินใจ
    เขาไปเป็นอื่นแล้วเธอก็ยังไม่เลิกรา
    ใจเธอคอยเรียกหายังลังเลร่ำไร
     ทั้งที่ยังมีฉันคนที่รักเธอมากมายเธอกลับมองข้ามไป
    ใจดวงเดียวแต่มีสองทางเดิน เธอเลือกใครลองถามใจเธอดู
    ว่าเธอจะลือกคนที่เธอรักหรือว่าเธอ
   จะเลือกคนที่เขายังรักเธอเสมอ
   ฉันเองอาจจะร้องให้คร่ำครวญถ้าเสียเธอ แต่อีกคนเขาคงไม่แคร์

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

.....

   dec 7 เช้าวันจันทร์ทั้งเจ้านาย หลุยส์ ผม ไม่ได้คุยกันเลย ผมก็แค่ทำงานจริงๆ มองหลุยส์มันก็ไม่อยากมองผม ก็เจ็บเหมือนเดิมแต่ก็อดใจไม่ได้ แต่ผมสนใจปฏิกิริยาของเจ้านายมากกว่า บางครั้งผมก็เคยนึกนะว่าผมเนี่ยตัวป่วนตัวจริง บอสเองก็เคยสอนว่าถ้าส่วนไหนที่ทำงานไม่ดีนิสัยไม่ดีถือว่าเป็นมะเร็งสำหรับหมู่คณะต้องตัดออกไปอย่าไปเสียดาย ผมอาจจะหลงตัวเองแต่คิดแบบนี้จริงๆว่า แล้วถ้าหัวใจเป็นมะเร็งหล่ะจะว่าไง ไม่มีใครที่ผมจะเฮฮาด้วยได้เลย
   แต่แล้วตอนบ่ายๆพอเจ้านายกลับบ้านไป หลุยส์ดึงมือผมไปห้องเก็บของหลังร้านตอนแรกก็งงๆเพราะไม่ได้คุยกันสักแอะ ไม่มีทีท่าจะอยากใกล้เลย
   ... ทำไมมึงบอกบอสเรื่องที่กูจะลาออก ...  หลุยส์ถามหน้าเครียดมากมือกำอยู่ที่คอเสื้อดันผมแทบล้มหลังผมกระแทกกับลังกระดาษ
   ...เปล่ากูไม่ได้บอก วันเสาร์บอกป้าเครือไม่ได้บอกบอส .... เอาอีกแล้วป้าเครือผมนึกในใจว่าจะไม่เผลอคุยเรื่องอะไรให้ฟังอีกไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่องแล้ว
   
   ผั้วหลุยส์มันตบหน้าด้านซ้าย ตบจริงๆนะไม่ใช่ในละครผมตกใจตอนนั้นหน้าชา น้ำตาเริ่มไหล กลัวมากกว่าโกรธมันทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง
   ผั้วขวามันตบอีกข้างนึง ... มันมองตาโกรธไม่กระพริบ  ..." พรุ่งนี้กูไม่อยู่แล้ว วันนี้วันสุดท้าย"  หน้าห่างกันสองคืบ
   "จะบ้าเหรอหลุยส์ อะไรอีกเนี่ย"  ผมร้องไห้แล้ว
   "ก็มึงบอกเองว่าไม่เป็นไร กูไปได้ก็ดี"
   "แล้วบอกบอสยัง"
   "บอกแล้วเมื่อเช้า"
   "เออดีแล้ว"  ผมทั้งร้องไห้ทั้งไม่อยากเชื่อหูตัวเองทั้งอวยพรทั้งไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี มันก็จ้องตาแดงก่ำ
   " ดีแล้วหละ ถ้ามึงออกไปอยู่กับลุงมึงก็จะมีอนาคตที่ดีขึ้น ได้เงินเยอะขึ้นก็เก็บเงินได้เร็วขึ้น" ผมก็จะไม่ฝืนโชคชะตาอีกแล้วในเมื่อเหตุการณ์มันลุกลามมาถึงขึ้นนี้แล้ว ต้องยอมรับการตัดสินใจของหลุยส์เท่านั้น
   " แล้วน้องหลุยส์หละ "  ผมนึกถึงน้องชายของหลุยส์ที่ทำงานคู่กันกับหลุยส์
   " sari tambian " ไปด้วยกัน
   " donde? "  ที่ไหน  ผมร้องไห้เอามือปาดน้ำตาไปคุยไป
   " wisconsin! "  มันบอกเสียงดังแล้วก็ยิ้ม แล้วก็เริ่มหัวเราะอย่างสดใสเหมือนทุกครั้ง มันบ้ามั้ยละไอ้เหี้ยนี่ ผมแม่งร้องไห้เกือบตาย ไอ้เลว! แต่กูก็รักมึง!!!!!!!!!!555555 ผมยิ้มทั้งน้ำตาแต่ดีใจที่มันไม่ใช่เรื่องจริงที่หลุยส์จะไปจากที่นี่
   "กูจะทำตัวให้ดีขึ้น ไม่โกรธไม่ว่ามึงอีกแล้วววว จะไม่เล่นเกมส์ จะไม่มาสายอีกแล้ว"  ผมยิ้มไม่หุบเลยส่วนหลุยส์มันหัวเราะจนน้ำลายยืดออกจากปาก กระโดดโลดเต้นยังกับลิงเตะขาผมเบาๆแบบที่ล้อกันประจำ ไล่ผมให้ออกไปทำกับข้าวให้กิน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-08-2012 11:40:03 โดย Tao »

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

....

20 dec,09 เมื่อวานทะเลาะกับเจ้านายอีกแล้ว เลยพาลไปทะเลาะกับหลุยส์กับทุกๆคน โดยเฉพาะป้านิต ผมนี่เลวจริงๆ คงตกนรกหมกไหม้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปอีกนาน นึกถึงตัวเองว่าเป็น "ทรพี" ความวิเศษที่ถูกหนุมานฆ่าตายเพราะหลงตัวเอง ผมก็คงประมาณนั้นไม่รู้ว่าผมจะทำให้คนอื่นเสียใจไปถึงไหน ห้องรกอีกแล้วเสื้อผ้ายังไม่ได้ซักมาเดือนนึงแล้วหมดเสื้อยืดต้องใส่ซ้ำไปถึงอาทิตย์หน้าละกัน
   Natural of Budism in my opinion
     ถ้าจะเขียนเป็นว่าทุกครั้งที่เกิดกิเลสปรับใจให้เร็วอย่างที่สุดให้กิเลสหายไป
     1 กิเลส 2 ทุกข์มีจริง 3 มรรค,มงคล 4 ว่างเปล่า,ทุกข์ไม่มีแล้ว

     3 การดับทุกข์เป็นองค์หนึ่ง มีอยู่จริง ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่เรียกได้ว่า ไม่มีอะไรเลยคือสภาวะว่างเปล่า
     4 มรรค มูลเหตุแห่งการดับทุกข์หรือพัฒนาการวิธีการที่กว่าจะมาถึงผมลัพธ์ที่สภาวะว่างเปล่านั้น ก็มีอยู่จริง

ในอริยสัจสี่ 1 ท่านให้จำแนกว่าความทุกข์เป็นองค์หนึ่ง คือมีอยู่จริง สำคัญเป็นข้อใหญ่
                2 มูลเหตุของความทุกข์นั้นก็มีอยู่จริง องค์ประกอบ แรงจูงใจ วิวัฒนาการ

     ทุกข์ นิโรธ สมุหทัย มรรค  ความทุกข์ เหตุแห่งทุกข์ ไม่มีทุกข์ วิธีการไม่มีทุกข์

     แล้วอะไรที่ทำให้คนทั่วไปเข้าใจว่า ความสุข เป็นคู่ตรงข้ามกับความทุกข์ไปได้ คือถ้ามีความสุขมากแปลว่าไม่มีความทุกข์ หรือมีความทุกข์มากแปลว่าไม่มีความสุข
   
     ก็เคยคิดเหมือนกันนะว่าจริงๆแล้ว ความสุขและความทุกข์มันคืออันเดียวกัน อย่างเช่นบางทีบางเรื่องที่เป็นเรื่องเดียวกันแท้ๆ แสนจะเครียดเรารู้สึกโกรธรู้สึกหลงรู้สึกโลภ แต่พอเวลาผ่านไปเรากลับหัวเราะกับเหตุการณ์นั้นได้ว่า เราโกรธเราเกลียดเราบ้าหลงไหลไปอะไรได้มากมายขนาดนั้น 55555  เรื่องเดียวกันแต่ต่างวาระ ต่างอายุ ต่างมุมมอง ต่างสติ มันก็เลยตีค่าเหตุการณ์เดียวกันแท้ๆ ให้เป็นสุขหรือเป็นทุกข์ไปซะงั้น  55555

     ดังนั้น สุขหรือทุกข์ ก็น่าจะหมายถึง สถาวะจิตที่ไม่อยู่นิ่ง ไม่เป็นความว่างเปล่า ไม่เป็นสมุหทัย

     ยิ่งมองหาความสุขก็เหมือนยิ่งมองหาความทุกข์


6 มกราคม 10 ทะเลาะกับป้านิตอีกแล้ว เลยโดนให้หยุดงานก็รู้ว่าให้โดนทำโทษ ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป กลับบ้านมาตีสิบมีเทปที่เด็กมาร้องเพลงกับแม่ตาบอด "กล่อม" ฟังได้ท่อนเดียวร้องไห้เลย ทำไมเราเลวอย่างนี้นะ

20 มกราคม 10 เริ่มดีขึ้นแล้วกับทุกๆคน มีความสุขเหมือนเดิม แต่เพิ่งไปทะเลาะกับคุณวรรณมาเรื่องจ่ายไม่ตรงวัน

      ฟ้าดูสดใส หัวใจเบิกบาน เมื่อรักลอยผ่าน เมื่อฉันมีเธอ
      รักเธอหมดใจ รักให้แต่เธอ ไม่เคยเผลอรักใคร ไม่เคย
      รักไม่เสื่อมคลาย พร้อมจะร่วมทาง แต่แล้วบางอย่าง กลับขวางทางเรา
      รักจึงเงียบเหงา เศร้าตลอดมา เมื่อเราจำร้างลา ฝืนใจ
      ห่างจากเธอมาพบคนใหม่ ในใจนั้นรู้ว่า ไม่ปารถนาใคร ไม่คิดจะเป็นของใคร
      ถึงแม้คนใหม่ จะรักและเอาใจใส่ ไม่อาจเปลี่ยนแปลง แบ่งใจให้ใคร ดังคนไม่มีน้ำใจ
      ฟ้ามืดสลัว หัวใจจดจำ แต่ความรักสีดำ ช้ำใจ

4 may 10 ย้ายมาอยู่กับติงลี่ สามปีครึ่งแล้วที่ให้น้องอยู่คนเดียว บอกป้านิตกับป้าอาภรณ์ไปก็ดูรู้ว่าแกใจไม่ดี แต่ก็ต้องเข้มแข็งก็ไม่รู้จะทำยังไง


     
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-08-2012 13:34:47 โดย Tao »

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4

ออฟไลน์ Tao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 789
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-4
สวัสดีครับ

    :z2:

....

   ก็มีแค่นั้นแหละครับบันทึกครั้งแรกและคงครั้งเดียวมั้งในชีวิต เล่าถึงไหนแล้ว 5555 เอาเป็นเล่าเรื่องหลุยส์ต่อให้จบก็แล้วกันเน๊าะ หลังจากที่โดนโดนอลบอกเลิกกลางอากาศ ตอนนั้นหลุยส์ก็ทำงานที่ร้านได้พักนึงแล้วสิบห้าเองผอมๆแกรนๆอย่างกับเด็กพม่าผิวสีน้ำตาลอ่อน ไม่ได้สนใจเลยทำงานล้างจานกับพ่อชื่อโรแบโต้ที่เป็นคนเก่าแก่หั่นหมูเนื้อไก่ รู้สึกพอร้องไห้อยู่ประมาณสามวันเศร้าอยู่เดือนมั้งเอ้ยทำไมมันน่ารักขึ้นๆ ก็ไม่รู้ 55555 มันขี้อายมากเวลาแกล้งให้มันมาช่วยยกจานเก็บจานที่โต๊ะก็จะหันไปมองหน้าโรแบโต้ก่อนเหมือนกลัวๆ
   พอหลังๆคุ้นกับทุกๆคนเริ่มทำงานได้คล่องขึ้นเจ้านายให้มาฝึกทำครัวพร้อมๆกับผม ไล่ๆกัน ผมที่ได้มาหัดทำอาหารก็สองสามวันต่ออาทิตย์แล้วแต่ตาราง ส่วนมากก็จะเปลี่ยนแปลงตามเด็กนักเรียนที่มาเรียนแล้วกลับเมืองไทย คนนึงกลับทีก็ต้องรับมาใหม่ ตารางก็เปลี่ยนใหม่
   ใครก็ชมไม่ขาดปากเพราะหลุยส์เรียนรู้เร็วมากๆ สอนครั้งเดียวจำได้เลยปีเดียวทำได้หมดทุกรายการสองร้อยกว่าจานอะ ต้ม ยำ แกง ผัด แอป มันทำเป็นหมดเลย 5555 ก็แน่นอนตอนนั้นผมก็ได้แต่ผัดไทย ข้าวผัด อิๆๆๆๆๆ ก็เคยคุยกับมันนะทำไมเก่งจัง มันบอกที่แมคซิโกตอนที่โรแบโต้มาทำงานที่เมกา แล้วมันเป็นพี่คนโตต้องดูแลน้องที่เล็กๆอีก สามกับแม่ที่ต้องเฝ้าร้านค้าในตัวหมู่บ้าน มันต้องทำทุกอย่าง ทั้งงานสวนงานไร่กับข้าวเลี้ยงน้อง   ทำกับข้าวก็ด้วย เคยจับมือมันมาดูไม่มีคำว่านิ่มเลยที่ฝ่ามือจะเป็นไตๆแข็งๆ ผมไม่เคยเจอผมรู้สึกว่ามันต้องผ่านงานหนักมาขนาดไหนนะ
   ก็หลุยส์มันไม่มีแฟนบางครั้งก็เหมือนกันก็มีใจหรือผมคิดเอาเองก็ไม่รู้ จนประมาณปี 07 ก็ย้ายมาอยู่อพาตเม้นเดียวกันโรแบโต้หลุยส์ห้องนึงผมก็อีกห้องนึง โอยตัวห่างกันแค่กำแพงห้องกั้นแต่ระยะห่างหัวใจมันเท่าเดิม อยู่ได้ประมาณหกเดือนลุงหลุยส์อีกสองคนก็มาอยู่ด้วยเหมือนมาสับเปลี่ยนกัน พ่อหลุยส์กับหลุยส์เลยกลับแมกซิโก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด