//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
มิงเกลียดกะเทย แล้วมายุ่งกะกูทำไมฟร่ะ! II
ตอนที่ 29
.....................
.....................
คุณเชื่อไหม ถ้าคุณเคยทำผิดอะไรไว้ คุณไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก ครั้งหนึ่งผมเคยทำใครคนเอาไว้ ผมรู้ว่าผมทำผิด แต่ผมก็ยังทำให้เค้าคนนั้นเสียใจ แต่ผมก็ไม่สามรถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก นอกจากจะต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดมาตลอดหลายปี
ถ้าเป็นไปได้ ขอให้ผมได้พบเค้าคนนั้นอีกสักครั้งจะได้ไหม?
ขอให้ผมได้ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ และขอโทษ
ในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป
“ลุงออกรถ” ผมสั่งลุงคนขับให้ขับรถออกไป ทั้งๆ ที่ผมได้ทิ้งคนๆ หนึ่งเอาไว้บนทางด่วน
“เอกค่ะคือว่าเอก..เอ่อ มีอะไรกับ” หลังจากรถขับอกไปได้ไม่เท่าไหร่ คนข้างๆ ที่เกาะแขนผม ถามผมขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอพูดจบ ผมก็ตัดชิงพูดก่อน
“ใช่” ผมพูดไปตามความจริง ทำให้คนข้างหันมามองตาค้าง ไม่เชื่อในสิ่งที่พึ่งได้ยินมา
“ว่าไงน่ะค่ะ”
“ใช่เรามีอะไรกัน” ผมบอกย้ำอีกครั้ง
“เอก เอก ทำกับฟ้ายังงี้ได้ยังไงค่ะ เอก ไปนอนกับไอตุ๊ด ได้ยังไงกัน ฟ้า ไม่ยอมนะฟ้าไม่ยอม” หล่อนทุบเข้าข้างหลังผมทั้งที่ มันพึ่งโดนทุบได้สักพัก ด้วยความที่รำคาญ ผมจึงจับแขนเธอให้หยุด
“ปล่อยนะเอก มันยั้วเอกใช่มั้ย ใช่มั้ย มันยั้วเอกใช่หรือเปล่า ฟ้าไม่ยอมนะ ฟ้าจะไปตบไอตุ๊ดนั่น” ทั้งที่ผมจับผือเธอเอาไว้เธอก็ยังดิ้นไม่หยุด พร้อมทั้งพูดสิ่งต่างนาๆ ออกมา
“หยุดสิ บอกให้ยุดสิ บอกให้หยุดไง!!!” หนังจากที่พยายามระงับอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ตะบะแตกจนได้ ทำไมผู้ถึงจุกจิกขนาดนี้ ได้ผลครับเธอหยุดครับ คงเป็นเพราะผมไม่เคย ตะคอกใส่มั้งครับ ส่วนมากจะพูดดีด้วยตลอด แต่วันนี้มันเก็บอารมณ์ไม่ไหวจริงๆ
“ลุงครับจอดป้ายหน้า” พอเงียบไปสักพักผมก็บอกให้ลุงคนขับจอดรถ เพื่อไปทำในสิ่งที่ผมกลุ้มมาต้อนนาน
“ได้ครับ”
“เอกค่ะ เอกจอดรถทำไม” ฟ้าหันมาถามผม แต่ผมไม่ตอบ จนรถมาทาบที่ป้ายรถเมย์
“ลุงครับช่วยไปส่งเธอคนนี้ให้ถึงที่ด้วยนะคับ” ผมบอกลุงคนขับก่อนจะเดินลงจากรถ แต่ผมก้าวไม่พ้นรถเท่าไหร่ปะตูอีกข้างก็เปิดออก
“เอกจะไปไหนค่ะ” ฟ้าถาม
“กลับไปขึ้นรถให้ลุงขับรถไปส่ง” ผมหลีกเลี่ยงที่จะตอบ เลยไล่เธอให้กลับขึ้นรถไป
“ไม่ฟ้าไม่ไปไหนทั้งสิ้น จะกว่าเอกจะบอกว่าไปไหน ไปหาไอตุ๊ดนั่นใช่มั้ย” ผมไม่ตอบ แต่เดินไปเรียกรถแทน
“ฟ้าไม่ให้ไปนะ ถ้าไปเราได้เห็นดีกันแน่”
“อยากทำอะไรก็เชิญเลย” ผมพูด แค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นรถไป ปล่อยให้คนข้างหลังกรี๊ดกร๊าดไว้เหมือนคนบ้าก็ไม่ปราณ
“ไปที่ไหนครับ” โซเฟอร์ถาม
“ไป XXX ” ผมบอกโซเฟอร์เพื่อให้ไปยังจุดหมายที่ใจผมอยากไป มากที่สุดในตอนนี้
“ทำไมรถถึงติดขนาดนี้นะ ทางด่วนแท้ๆ สงสัยจะเกิดอุบัติเหตุ” พี่โซเฟอร์บ่น
“อ่ะนี่” ผมจะควักแบงค์ออกมาจ่าย พอเปิดประตูได้ ตัดสินวิ่งออกไปกลัวเขาคนนั้นจะไปไกลเสียก่อน
ผมวิ่งไปถึงจุดที่ผมทิ้งบอยเอาไว้ แต่ไร้วีแวว ‘บอยไปไหนนะหรือจะมีใครรับขึ้นรถไปแล้ว’ ‘แต่ก็คงไปไหนไม่ได้ไกลหรอกรถติดขนาดนี้’ ผมคิดในใจ ผมวิ่งตามหาไปเรื่อยๆ
“นี่เธอรู้รึเปล่าข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุมีคนถูกรถชน” เสียงซุบซิมที่คุยกันของคนที่ยืน ดังแวว หลายคนหาสาเหตุที่รถติด เลยออกมาจากรถกัน
ผมรีบวิ่งเข้าไปดูที่คนเค้ายือออกันอยู่ คงไม่ใช่หรอกมั่ง? คงไม่ใช่ที่ผมคิด ป่านี้บอยคงไปถึงบ้านแล้ว
แต่ภาพที่ผมเห็นก็คือ
.
.
.
บอย หรือคนที่ผมทิ้งไว้
นอนอยู่ที่พื้น ที่เต็มไปด้วยเลือด
“บอยเอกขอโทษ” ผมฟลุมเข้าประกอดร่างของบอยเอาไว้
“นี่บอย อย่าเป็นไรไปนะ เราขอโทษ ฮึก อย่าไปไหน จะไม่ทิ้งอีกแล้วจะไม่มีวันทิ้ง” ผมกอดร่างบอยเอาไว้แน่น ผมรู้แล้วว่าผมขาดบอยไม่ได้ น้ำตาผมไหล ออกมา ไม่สนแล้วครับ ไม่สนอะไรทั้งสิ้น ถ้ามีสิ่งไหนที่ทำให้บอยฟื้นขึ้นมาได้ ผมยอม ยอมหมดทุกอย่าง ยอมทำทุกๆ ทาง
และถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ผมจะกลับไปแก้ไข แก้ไขในสิ่งที่ผมทำกับบอยไว้
...
..
..
.
End
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
[talk] จบสักทีสำหรับนิยายเรื่องนี้ ตอนจบคงไม่ถูกใจใครหลายๆ คน (อย่าเควี้ยงอะไรมาล่ะนะ) ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามผมมาตลอด ผมรู้ว่านิยายเรื่องนี้ ทำให้ใครหลายๆ คนค้างเติ่งมาตลอด ก็เพราะด้วยภาระหน้าที่ตนใกล้จะจบ ม.6 แล้ว มีเรื่องเครียดมากมาย ส่านเรื่องนิยาย ก็คงจะไปทุ่มกับนิยายเรื่อง ที่ค้างเติ่งเอาไว้นะครับ ยังก็ฝากยอดรักนักโทษชายเอาไว้ในใจแฟนๆ ด้วยนะครับ พร่ำนานไปแระ ไปดีกว่า โอกาสหน้าเจอกันครับ รักทุกคนนะ จุ๊ฟ 
จิมมี่
จะจบแค่นี้นะหรอ?
ป่าวหรอกเรื่องมันแค่เริ่มต้นขึ้น?
เสียงรถเข็นเลื่อนเข้าไปตามทางเดิน แสงสว่างสีขาว สาดเข้ามา และหายไป เหมือนกำลังเคลื่อนไปที่ไหนสักแห่ง
ดางตาค่อยพร่ามัวลงไปเรื่อยๆ อ่อนเพลียเหมือนฝัน มีคนมุงดูมากมายรู้สึกได้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครบ้าง หูอื้อเหมือนฝันจำเสียงนึงได้
“บอย อย่าเป็นไรไปนะ เราขอโทษ ฮึก อย่าไปไหน จะไม่ทิ้งอีกแล้วจะไม่มีวันทิ้ง”
เสียงของชายผู้เป็นที่รัก คนที่เราทุ่มเทให้หมดใจ
ดีใจเหลือเกินเค้าเป็นห่างเราด้วย มันคงเป็นฝัน นี่เราฝันไปใช่ไหม มันเป็นฝันที่ดีเหลือเกิน เราได้อยู่ในอ้อมกอดของเอก
เสียงจ๊อกแจ๊กมากมาย ดูวุ่นวายไปหมด
“ความดันเลือดของคนไข้เท่าไหร่แล้ว”
“122 ลดลงจนปกติแล้วค่ะ ”
“คุณพยาบาล”
“ค่ะหมอ”
“ไปบอกญาติคนไข้ว่าคนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว”
ผมปลอดภัยแล้วงั้นหรอ แล้วผมเป็นอะไรไป มันเกิดอะไรขึ้นกับผม
แต่ก่อนที่ผมจะคิดอะไรอีก อะบางอย่าก็ดึงผมล่วงเข้าไปในความมืดอีกครั้ง
...
..
.
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
[talk] จัดหนักให้ก่อนนะก่อนจะหายไปยาวนานนนนมากกก ห๊าๆ ล่อเล่น ไม่มีไรพูดมากก็อย่างที่เห็นอ่ะ ขอตัวไปอ่านหนังสือสอบก่อนดีกว่า ฮ่าๆ ไปและบะบายย 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
