23
.
“แล้วเคยมีอะไรกับมันรึเปล่าล่ะ?”
“ไม่เคย”
กูตกใจเผลอเหยียบเบรก ดีนะที่เข้ามาในซอยแล้วรถโล่ง....
“จริงเหรอ!?” แทบตะโกน กูกดปิดเพลงเลยทีนี้
“อืม... ไมอ่ะ ไม่เชื่อไง?”
“ไม่อยากจะเชื่อ” ก็ดูไอ้แชมป์มันหวงมาก แถมรักมาตั้งนาน ไม่น่ารอดว่ะ...
“เชื่อเถอะ”
“มีอะไรทำให้เชื่อได้บ้างล่ะ?”
“ศรัทธา”
“.........” เจอคำนี้ไปมึนเลยกรู
"เฉพาะเรื่องพี่เอ็กซ์ ผมก็ไม่ได้มีอะไรกับใครมาตั้งแต่นานแล้ว ผมไม่อยากทำ..." อิฐมันหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
"......ผมไม่อยากทำจริงๆ" น้ำเสียงที่พูดดูเก็บกดมากจนกูสงสาร
"ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่แชมป์ พี่เชื่อผมมั้ย?"
"...เชื่อ" ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยกรู
"ผมยอมมีไรกับพี่ต้นเพราะเงินแค่คนเดียวจริงๆ"
"อืม กูรู้.... ไว้กลับห้องเราก่อนค่อยเล่านะ" กูว่าอิฐคงต้องการเวลาเตรียมใจอีกนิด
ตอนแรกว่าจะพามันไปส่งหอไอ้โบ๊ท แต่ไม่ดีกว่า... พาไปคอนโดกูดีที่สุด
มาถึงก็เปิดใจ ถอดเสื้อผ้าคุยกันก่อน
แล้วค่อยคุยเรื่องไอ้แชมป์ ไอ้ต้น คนอื่นๆ... เรื่องที่บ้านมัน
ไม่ได้เค้นนะ แค่ต้องต่อบอลเพื่อให้มันเลี้ยงลูกเตะเข้าโกลก็แค่นั้น
ตอนนี้กูกำลังนอนกอดอิฐบนเตียง... จริงๆ กูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
มันทำกูช้อคว่ะ
ใจมันเย็นวาบ เหมือนโดนเฉือน
ฟังแล้วรู้สึกเจ็บจนอยากร้องไห้ ได้แต่กอดอิฐไว้ให้แน่นที่สุด อยากให้มันเชื่อใจกู ว่ากูจะอยู่กับมันไม่ว่ายังไง
เรื่องมันยิ่งกว่าที่กูคิด... และกูไม่มั่นใจว่าจะช่วยได้แค่ไหน
กูไม่มั่นใจจริงๆ ว่ะ
แต่กูคิดว่ากูทำได้ ...เพื่อมัน
“พี่ต้าน” เสียงเรียกดังแผ่วๆ อยู่แถวอกกู
“หืม” กูเอาคางเกยบนหัวอิฐ แล้วลูบแขนเบาๆ
“เล่าแล้ว ผิดหวังไหม”
“ไม่”
“...ผมกลัว” กูก็กลัวเสียมึงไป... แค่ประโยคนี้ มันก็ตอบคำถามหลายๆ อย่างให้กูได้แล้ว ที่ผ่านมาอิฐมันต้องทำอะไรตั้งมากมายด้วยความหวาดกลัวอยู่คนเดียว มันไม่ยอมบอกใคร เพราะมันไม่อยากให้คนอื่นเจ็บปวด โดยเฉพาะแม่ของมัน... โดยเฉพาะคนที่มันรัก...
“กูช่วย”
“.....ขอบคุณครับ”
#
เช้ามากูไปส่งอิฐที่หอไอ้โบ๊ท... ก็เพราะช่วงนี้มันจะเอ็นท์ทรานซ์กันแล้ว กูมีหน้าที่แค่รับส่งไปสอบ ซึ่งก็ไม่ทุกครั้งหรอก บางทีมันก็ไปกันเองกับเพื่อน นอกจากไอ้โบ๊ท ก็มีเกรียนอีกหลายตัว ที่เป็นรุ่นน้องไอ้แชมป์
ไอ้พวกนี้จะคอยดูแลอิฐที่โรงเรียนให้ไอ้แชมป์ กูเข้าใจละ... หวงกันจริงนะมรึง
RRR-
ตอนกำลังจะกลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ที่ห้องดังขึ้นซะก่อน
“ฮัลโหล”
“ไอ้เชี้ยต้านนนน” เสียงไอ้ด้า
“อืม มีอะไร”
“มึงหายหัวไปไหนมาวะ มือถือก็โทรไม่ติด” อ่อ กูเปลี่ยนเบอร์หนีกิ๊กเก่าไงสราด
“เออ กูยุ่งๆ ว่ะ มึงมีอะไร” อยากเก็บตัวไว้ให้เมียกรูคนเดียว
“เชี้ย อุตส่าห์โทรมา นึกว่าตายไปแล้ว มึงไม่คิดจะติดต่อเพื่อนฝูงมั่งไง”
“เออออ เลิกบ่นเหอะ กรูรำคาญ”
“กูอยู่กับพวกไอ้ขิง มึงจะมาป่ะ ไปเที่ยวหาไรกินกัน”
“ไม่ว่างว่ะ”
“ห่า... ไม่ว่างตลอด ไปเที่ยวกับกิ๊กเหรอมึง”
“กิ๊กเหี้ยอะไร ..เดี๋ยวกูกลับบ้าน ทำธุระนิดหน่อย”
“เออๆ เสร็จงานมึงมาละกัน ห้างxxx นี่น้องอิฐก็อยู่ด้วย”
หา!
อิฐไปอยู่ที่นั่นได้ไงวะ
“ทำไมถึงไปด้วยกันวะ?” เชี้ยไรอีกเนี่ย... ทำไมยังไปเจอไอ้ขิงอีก
“บังเอิญเจอว่ะ โคตรบังเอิญ... ตอนกำลังขับรถไป(ห้าง)xxx กูเห็นน้องเค้าเดินอยู่ริมถนน เลยพามาด้วยกัน ไอ้ขิงหน้าบานเลยมรึง น้องอิฐล่าสุดน่ารักกว่าเดิมอีก ไม่มามรึงจะเสียใจ” เวร... นั่นเมียกรู
“อืม ถ้างั้นเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวกูตามไป”
ลืมบอกเพื่อนเรื่องนี้สนิทเลยว่ะ หรือที่จริงกูไม่คิดจะบอกวะ... สงสัยต้องไปเคลียร์กับไอ้ขิง
จะมีเสียเพื่อนมั้ยเนี่ย... กำ
#
ที่ว่าจะกลับบ้าน ไม่กลับแล้วคับ ขับไปห้างxxx เลยทันที
ไปถึงที่นัดกูเจอเพื่อนอยู่กันครบ และเจอน้องอิฐนั่งอยู่ข้างไอ้ขิงด้วย
“มาแล้วเหรอมึง ตามตัวยากฉิบ มึงจะทำตัวลึกลับไปไหนวะ” ไอ้วินบ่นทันทีที่เห็นกู ก็นะ... กูไม่ได้เจอพวกมันตั้งแต่ลงมาจากค่ายแล้ว
“ติดต่อไม่ได้เลยนะเมิง เปลี่ยนเบอร์ก็บอกเพื่อนบ้าง สาวๆ ถามหามึงกันจนกูหูชา กูแม่งก็ไม่รู้ว่ามึงหายหัวไปไหนอีก ตกลงมึงไปทำอะไรมาวะ” ไอ้กล้าบ่นต่อแล้วถามกู
“จะพูดอีกครั้งเดียว กูมีธุระของกู และเลิกบ่นกันได้แล้วสาด” พูดจบกูนั่งลงข้างไอ้นัท ซึ่งตรงข้ามกับไอ้ขิงพอดี
กูมองอิฐ มันก็ขมวดคิ้ว พยายามจะบอกอะไรกูสักอย่าง
เอาเถอะ กูรู้แล้วว่าบังเอิญ
“ติวเด็กเป็นไงมั่งวะ?” ไอ้ขิงถามกู พวกมันรู้ว่ากูลงมาช่วยทำงานแทนพี่รหัส
“ก็ดีว่ะ กรูชอบ...เด็กมันน่ารัก.. ไม่ดื้อ สอนง่าย” หันไปมอง อิฐยังขมวดคิ้วมองกูอยู่
“กินเด็กเหรอมึง” ไอ้ด้าแซว
“ยิ่งกว่ากินอีกมึง” พูดจบกูก็ยิ้มให้อิฐ มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ขิง มึงพาน้องเค้ามาได้ไงวะ?” กูถาม เตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไง ก็ต้องบอกว่ะ สุดจะเซ็งเลยสราด
“พอดีเจอตอนขับมาที่นี่แหล่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วกูเลยพามาเลี้ยงข้าว” พูดจบหันไปยิ้มหวานให้แฟนกูอีก
“เอ่อ ไปห้องน้ำแป้บนะครับ” อิฐ จะชิ่งอีกแล้ว... ก็ดี ไม่เป็นไร ปล่อยไป
“พี่ไปเป็นเพื่อน” ไอ้ขิงรีบลุกขึ้น แล้วจับมือ......จับมือที่รักกูดึงไปจากโต๊ะ
กูมองตาแข็ง อิฐเลยรีบบิดมือออก
“ไปเองได้ครับ”
“เออ น้องเค้าโตแล้ว ห่างกันบ้างเหอะมึง จะหวานกันไปไหน” ที่ไอ้ด้าพูดก็รู้ว่าแซว แต่ทำกูเดือด
“ขิง! กูมีเรื่องจะบอกว่ะ”
H
อาจจะงงกัน ไอ้ต้านมันเล่าเรื่องย้อนหลังไปๆ มาๆ
เรื่องที่อิฐเล่าให้ต้านฟังเดี๋ยวมาเฉลยให้ ค้างไว้ก่อนนะ ตอนนี้เอาเรื่องนี้ก่อน เพื่อความตื่นเต้น... ปล่อย blank ให้ปวดตับกันต่ออีกนิด (จะโดนถีบมั้ยเนี่ย)
อ่อ แล้วก็เคลียร์เรื่องแชมป์แล้วเน้อ สองคนนี้เค้าค่อนข้างจะผูกพันกันอยู่ แต่ได้แค่พี่น้องล่ะ
เหอๆ ตัวจริงของอิฐ....? อืม เค้าก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ แต่เรื่องของอิฐนี่สิ ยังไม่เปิดเผยออกอากาศ... แต่ตอนนี้ต้านรู้หมดแล้วเน้อ
ความอดทนของต้าน มันมีปนกับความสุขแบบพิลึกๆ เหมือนนักสืบน่ะ จนกว่าจะรู้ความจริง ต้านก็ยังเดินหน้าต่อไป
ความคลุมเครือ คือสิ่งที่พี่ต้านมันกระหายที่จะเอาชนะอย่างมาก เหมือนคนที่มองงานศิลปะแบบ Impressionism
คือสิ่งที่ตาเห็นจะบิดเบือนจากความเป็นจริง แต่เชื่อในหลักฐานความรู้สึกของตัวเอง.... ต้านมีวิธีที่ทำให้อิฐยอมพูดเรื่องตัวเองออกมาโดยที่เค้าก็ไม่ได้รู้ตัว
คือมันมี power ในตัวเองอยู่แล้ว
แต่อิฐมีเสน่ห์ตรงที่ไม่มีใครเข้าถึงใจเค้าได้
อะไรหลายๆ อย่างในตัวพี่ต้านและน้องอิฐมันขัดแย้งกัน... เพราะสิ่งที่คิดมันมีมากเกินกว่าสิ่งที่ทำ
abstract ทีเดียวงานนี้ พูดภาษาคนไม่ได้เลยทีเดียว
ราวกับว่าไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความคิดของใครได้ทั้งหมด และต้านเข้าใจสัจธรรมข้อนี้เป็นอย่างยิ่ง
ps. ทุก rep ของคุณทำเรายิ้มได้นะ