หัวข้อ: น้องเห็ดเมียกู !!

[aimaim]

เซอร์ เลวมาก เอาพี่เมียไปแลกเปลี่ยนเนี่ยนะ

สรุปพี่น้องครอบครัวนี้ รับทั้งคู่สินะ

[bambooiihallo]

ฉบับรีไรท์แล้ว ตามที่จะลงในหนังสือทั้งหมด


ตอนที่ 8                                                                                                                                                                                                                                                                             
“อ้าว เห็ดนอนทำไรตรงนี้วะเรา ไม่ไปเที่ยวไหนเลยไง ปิดเทอมนะเว่ยปิดเทอม” พี่ชายผมนั่นเอง ช่วงนี้พี่เฮซเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่สดใสเหมือนเดิม
“ไม่รู้จะไปไหนว่ะ เบื่อๆ”
“เออ มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยว่างเปล่า”
“สำหรับพี่ชาย เห็ดว่างเสมอล่ะครับ”
“ถุ้ย ซึ้งชิบหาย”
“ว่าแต่มีไรอ่ะ เรื่องใหญ่ปะ”
“ใหญ่อยู่ว่ะ คืองี้ ผลเอนท์ออกมาแล้ว ติดที่มหาลัย ….  ”
“เฮ้ย เจ๋งว่ะคณะที่ว๊อนด้วยนี่”
“เออไง แต่ว่ามหาลัยมันไกล เลยจะไปอยู่หอ”
“อ่าว จะทิ้งผมไปอยู่หอหรอ” ผมลุกขึ้นดึงชายเสื้อพี่ชาย กระตุกแบบงอแง
“ก็เลยมาคุยนี่แหละ ว่าอยู่คนเดียวได้เปล่า”
“ไม่เอา ไม่อยู่ ไม่เอานะ อย่าทิ้งกันสิ”
“อย่างอแงดิว๊า” พี่ชายขยี้หัวผมแรงๆ
“ผมยังอายุ 16 วัยใสๆกิ๊งๆ อาจจะโดนฉุดได้นะพี่ชายยยย” ผมพยายามทำสายตาอ้อนสุดตีนให้พี่ชาย ที่ทำสีหน้าลำบากใจ
“กลับไปอยู่กับแม่มั้ย” คำถามเบาๆที่หลุดออกจากปากพี่ชาย …  เราต่างคนต่างเงียบ
ผมพึ่งมาอยู่กับพี่ชายเมื่อปีก่อน .. เพราะผมกับพี่คนละแม่ …
แต่สุดท้าย พ่อพี่ชายกับแม่ผม ก็เลิกกันอยู่ดี ต่างคนต่างไปแต่งงานใหม่
พี่ชายอยู่กับพ่อสองคนจะกระทั่งสามปีก่อนพ่อได้ย้ายไปอยู่กับครอบครัวใหม่ทิ้งพี่ชายผมพร้อมเงินที่ส่งมาให้ทุกเดือน
เพราะที่บ้านใหม่รับไม่ได้ที่มีลูกติด
และพี่ชายยืนยันว่าอยู่ได้ …
แม่ผมก็พึ่งแต่งงานใหม่และผมกลัวเข้ากับทางนั้นไม่ได้ จึงขอมาอยู่กับพี่ชาย
เราเลยอยู่กันสองคนพี่น้องมาตั้งแต่นั้น …
ที่ๆผมจากมา กำลังจะต้องกลับไปอีกอย่างนั้นหรอ … ?

“ยังไงพี่ก็ไม่อยากให้เห็ดอยู่บ้านคนเดียวไง”
“อื้อ แต่ไม่อยากกลับบ้านเลยอ่ะ”
“บ้านแม่ก็ใกล้โรงเรียนอยู่นะ อาจจะไกลกว่าเดิมนิดหน่อย”
“อยากให้กลับไปหรอ”
“มันปลอดภัยกว่าสำหรับตัวเราเองนะ พี่เป็นห่วง”
“อื้อ งั้นกลับก็ได้ ยังไงก็ไม่มีที่ไป อยู่คนเดียวก็กลัวอ่ะ”
“รู้นะกลัวอะไร” พี่ชายมองผมล้อๆ
“อะไร อย่ามาๆ”
“กลัว ผ สระ อี ผี อ่ะเดะ โธ่ เด็กน้อยจังว๊า”
“อะ .. ไอ้พี่บ้า ชิส์ ”
“แทงใจดำล่ะสิ”
“เออ มากๆอ่ะ ฮือออ ใจร้าย”ผม เฟคร้องไห้ซุกหมอน เลยได้รับลูกตีนงามๆจากพี่ชายเต็มๆ
“ไว้จะไปหาทุกอาทิตย์นะเห็ด”
“อื้อ ผมจะรอ”

และแล้ววันที่ผมต้องย้ายกลับบ้านก็มาถึง …
แม่บอกว่าแม่กับพ่อเลี้ยงและลูกชายเขาที่เป็นลูกติดจะมารับด้วยตัวเอง …
เอาตรงๆผมไม่เคยเจอลูกติดที่ว่าคนนี้เลย สำหรับพ่อเลี้ยงผมก็เคยเจอแค่ครั้งเดียวจริงๆ เลยอดตื่นเต้นแปลกๆกับครอบครัวใหม่
“เห็ดของครบยังวะ” พี่ชายผมช่วยจัดของตั้งแต่เมื่อวาน ตรวจนั่นตรวจนี่เพราะผมชอบลืมประจำ
“ครบแล้วๆ ไม่ต้องห่วงน่าครบๆๆๆ”
“เออๆ เอ้านี่ของขวัญฉลองขึ้นบ้านใหม่ ฮ่าๆ” พี่ชายหย่อนกุญแจดอกนึงที่ผมคุ้นเคยใส่มือผม
“นี่มัน …”
“กุญแจบ้านหลังนี้ บ้านของเรา ถ้าที่นั่นมีอะไรไม่ดี ก็กลับมาที่นี่เข้าใจมั้ยเห็ด”
“อื้อออ ฮืออออ คิดถึงตายเลย” ผมกระโดดเกาะและกอดพี่ชายเหมือนลิง
“ไปๆ ได้ยินเสียงรถแล้ว แม่มาแล้วมั้ง”  ผมกับพี่ลากกระเป๋าเสื้อผ้าผม และกล่องใบใหญ่ๆที่ใส่ของไร้สาระของผมมาจนเต็ม
“อ้าวเฮซ สวัสดีจ้ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ ไม่เจอกันนานนะครับสวยขึ้นเยอะ”
“แหม เขินนะ แล้วแฮตล่ะไปอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่นี่ค้าบบบ” ผมลากกล่องไปยักษ์ที่พี่ชายไม่ยอมช่วยลากออกมา
“แฮตสูงขึ้นนิดนึงนะเรา คุณลูกของแม่โตเป็นหนุ่มแล้วสิ”
“แน่นอน หล่อด้วยแม่”
“ไอ้เห็ดเพ้อว่ะ”
“อ้าว ยังไม่เลิกเรียกเห็ดกันอีกหรอเนี่ย” แม่ผมขำๆเล็กน้อย
“พี่เฮซเค้ารังแกผมอ่ะแม่” ผมรีบอ้อนแม่ประจบเอาใจ
“เห็ดก็ดีนะแม่ว่า ฮ่าๆๆๆ แต่เมื่อก่อนเราตัดผมเหมือนเห็ดจริงๆนี่”
“อ้ะ สวัสดีครับ” พี่ชายผมยกมือไหว้คนๆหนึ่ง ผมหันไปมองก็พบพ่อเลี้ยงผม กับผู้ชายตัวสูงๆในชุดนักศึกษาคนหนึ่ง ตัดผมเปิดหูข้างเดียว อีกข้างซอยปิดหูไล่ระดับเอียงลงไปท้ายทอย ปลายผมก็ย้อมเป็นสีควันบุหรี่ ม้าเฉียง  สูงขาวและหล่อ ข้างที่เปิดหูเจาะรูเต็มหูด้วยอ่ะ
“สวัสดีครับคุณลุง” ผมยกมือไหว้พ่อเลี้ยง
“สวัสดีแฮต ไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มแล้ว เอ้านี่รู้จักกันไว้ลูกชายลุงชื่อ พอยท์ น่าจะแก่กว่าเราสามปีนะ เพราะพอยท์ปีสองแล้ว”
“อ่ะครับ สวัสดีครับพี่พอยท์” ผมยกมือไหว้พี่ชายคนใหม่ พี่เฮซก็ยิ้มน้อยๆตามมมารยาท
“อื้อๆ ฝากตัวด้วยนะน้องชาย” พี่พอยท์ยิ้ม เผยให้เห็นรีเทนเนอร์สีแดง รับกับตาตี่ๆ ทำให้มันตรงคอนเซ็ป ขาวตี๋ดูดีน่ารักและไฮโซ เพราะผมแอบเห็นบีบีรุ่นใหม่ล่าสุดที่กำลังฮิตติดเทรนด์ วางคู่กับสี่จีจากแอ๊บเปิ้ล วางอยู่บนเบาะรถซึ่งทุกอันมีที่ห้อยเป็นอักษรแนวๆว่าพอยท์หมดตอนที่พี่เฮซช่วยยกของไปไว้หลังรถ
“แล้วเฮซอยู่คนเดียวได้มั้ยลูก”
“อ๋อ ผมจะไปอยู่หอพรุ่งนี้แล้วครับ นี่ก็รอส่งเห็ดก่อน” แม่กับพี่ชายคุยกันเล็กน้อย
“จ้ะ มีอะไรก็บอกกันนะ ยังไงเราก็ครอบครัวเดียวกัน”
“ครับผม เห็ดอย่าดื้อนะเว่ย พี่พอยท์ครับทนๆมันหน่อยนะ พูดมากและงอแง”
“อ๋อ ไม่ไรๆ เพราะพี่ก็งอแงเหมือนกัน ฮ่าๆ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะเฮซ”
“ป่ะๆ ไปกันได้แล้ว พ่อมีธุระต่อ” แล้วผมก็ขึ้นรถเบนซ์คันหรูจากพี่ชายมา ผมเหมือนในหนังเลยว่ะ เกาะขอบหน้าต่างมองพี่ชายจากรถที่เลื่อนไปเรื่อยๆ  แล้วผมก็หันกลับมามองคนข้างตัวที่กำลังหมกมุ่นกับการฟังเพลงในสี่จีจากเฮดโฟนอันยักษ์ สองมือก็กดบีบี โยกตัวตามจังหวะเพลง ผมสังเกตข้อมือพี่แกมีแต่จำพวกกำไลผู้ชายแนวๆ เสื้อนักศึกษาก็ตัวเล็ก กางเกงก็เดฟดำ เดฟแบบเดฟมากๆ รองเท้าคอนเวิร์สสีแดง ที่พี่แกนั่งขัดสมาธิ สงสัยคอนเซ็ปอินดี้ชัวร์ๆ 
“แฮตก็ไม่ต้องสนใจพอยท์มันมาก มันเป็นพวกเด็กแนวอะไรทำนองนั้นแหละ ลุงก็ไม่ค่อยเข้าใจ”
“ฮ่าๆ อ่อครับ ผมว่าก็โอเคนะ”
“เห็นปะพ่อ น้องเค้าเข้าใจพอยท์ไง ว่าเด็กแนวมันเป็นยังไง พ่ออ่ะเชย”
“ไอ้พอยท์เดี๋ยวคืนนี้เด็กแนวอดกินข้าว”
“โหยไรอ้ะ พ่อค๊าบบบ พ่อสุดหล่อ คุณน้าช่วยพอยท์ด้วยนา เดี๋ยวพอยท์ไม่ได้กินมันจะไม่โตนะ พอยท์อยู่ในวัยกำลังเจริญเติบโต” พี่พอยท์นี่สุดตีนจริงๆ ออกจะเป็นคนอารมณ์ดีไม่ค่อยถือตัว ผมก็นั่งแบบเงียบๆมองดูสามคนครอบครัวเค้าคุยกันไป
“แฮตอย่าเงียบดิ มานี่ๆ มาแข่ง แทบๆ กับพี่ดีกว่า” แล้วพี่แกก็ยกสี่จีขึ้นมา
“อะไรคือแทบๆอ่ะพี่พอยท์”
“เกมส์ไงๆ มันเป็นสีวิ่งๆมาก็กดๆตามนั้นแหละ ไม่ยากๆ มาๆแข่งกัน ทัวร์นาเมนท์ๆ” พี่พอยท์นี่มันลัลล๊าไปไหนวะ แต่ผมก็ค่อนข้างโอเคกับพี่ชายคนนี้ อย่างน้อยเค้าก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นคนนอกละนะ
แล้วสี่จีก็เปิดเกมส์แทบๆที่ว่านั่นขึ้นมา แรกๆสีมันก็มาแค่สามสี หลังๆก็ห้าสี อ๊ากกก กดไม่ทันเว่ย พี่พอยท์แกมือไวมากรัวกดยิกๆ ไม่กลัวพังกันเลยทีเดียว ผมเลยใส่อารมณ์กดแม่งแรงๆ มันส์ดีจริงๆ กดๆๆๆๆๆ
“เฮ้ยๆไรวะ สูสีได้ไงวะเนี่ย”พี่พอยท์เริ่มโวยวาย
“คนมันเซียนว่ะพี่ ฮ่าๆๆๆ”
“อ๊าก ไม่ยอมๆ นี่แน่ะเจอระดับอาจารย์พอยท์หน่อย” แล้วสงครามแทบๆก็ยังดำเนินต่อไป หลายรอบหลายตา กดกันจนมือหงิก ศึกศักดิ์ศรี !
“เอ้าๆ สองหนุ่มพอได้แล้วจ้า ถึงบ้านแล้ว”
“ค้าบบคุณน้า ป่ะไว้ค่อยแข่งใหม่วันหลัง ” พี่พอยท์เด็กแนวก็ลัลล๊าช่วยผมยกของเดินเข้าบ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิ้นที่ผมเคยมาแค่ครั้งเดียวจริงๆ
“พอยท์ดูห้องให้น้องด้วย เดี๋ยวน้าทำอาหารก่อนนะ”
“งั้นพ่อไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน” ต่างคนต่างแยกย้ายไป ผมก็เดินตามพี่พอยท์กับคุณลุงขึ้นมาชั้นสอง มันมีห้องทั้งหมดสามห้อง กับโซนดูทีวี หรูมากอ่ะ
“ห้องสุดทางเดินนั้นของพ่อกับคุณน้า ห้องที่มีป้ายแขวนว่าอะเลิ้ดโซนอ่ะของพี่ แฮตนอนห้องตรงข้ามพี่แล้วกันนะ เล็กหน่อยแต่ก็โอเคว่ะ”
“ได้เลยพี่พอยท์”
“ดีมากๆ มาๆช่วยจัดของ”  ห้องนอนผมมันโทนสีขาว ทุกอย่างขาวหมดมีห้องน้ำในตัว ของผมที่มันรกๆก็ได้จัดอย่างสวยงาม โดยฝีมือพี่พอยท์ซะส่วนใหญ่
“ป่ะ พี่จะพาไปเปิดโลกแห่งจินตนาการ ขอเสนอตอนนี้ว่า เดอะแฮตอินเดอะวันเดอร์แลนด์” เอิ่มม พี่พอยท์พี่จะอะโลฮ่ากับโลกนี้ไปไหนนะ และแล้วผมก็เข้ามาที่อะเลิ้ดโซน เรียกว่าล้ำหน้าเหนือจินตนาการจริงๆ ด้วยม่านสีดำ เพนท์ลายเลอะเทอะที่พี่พอยท์แกบอกว่าแอ๊บสแตร็ค กำแพงสีแดงทีเพนท์เป็นลวดลายของอักขระอักษรอาร์ตๆ รูปหัวกะโหลกหรือทางรถไฟ ไม้กางเขนแนวๆ ตู้เสื้อผ้าสีขาวที่ถูกเพนท์ด้วยสีน้ำเงินว่า Just ! ตัวใหญ่ยักษ์ เพื่ออะไรวะน่ะ เตียงคิงไซส์ที่ผ้าห่มสีขาวตัดกับหมอนและหมอนข้างสีดำคงดูปกติสุดๆแล้วล่ะ พื้นห้องที่มันเป็นไม้รามิเนต กับกลายเป็นพื้นที่ถูกเพนท์เป็นรูปรอยเท้าเจ้าตูบเดินจากประตูห้องไปห้องน้ำ ที่แหวกสุดๆคงจะเป็นโต๊ะคอมที่มีโน้ตบุคราคาแพง วางอยู่บนโต๊ะกระจกที่มีการเขียนด้วยปากกาเมจิคเป็นลวดลายล้อเลียนฮาๆ และกล้องถ่ายรูปราคาแพงวางอยู่คู่กับโน้ตบุค เก้าอี้ที่มีพนักพิงเป็นรูปมือสีรุ้ง ตัดกับเฉดสีห้องเป็นอย่างดี แค่นั้นยังไม่พอ ! เหนือโต๊ะโน้ตบุคมีไม้ที่ติดกับกำแพง เป็นชั้นวางซีดี ที่รกเล็กน้อย  ในความคิดผมห้องมันจัดดี ไม่มีของเกะกะ แต่สภาพความอาร์ตของมันนี่แหละทำให้มันดูรก
“เป็นไงสุดๆเลยปะ”
“สุดยอดอ่ะครับ”
“ฮ่าๆๆ พี่ชอบอะไรแบบนี้อ่ะนะเราชอบแบบไหนก็จัดแบบที่ชอบแล้วกัน”
“ผมคงไม่ขนาดนี้แน่นอนว่ะ”
“อะไรๆ ออกจะดูดีมีไลฟ์สไตล์”
“เออครับ ผมรู้ละว่าแนว”
“ป่ะเว่ยกินข้าวกัน”
“เออ ผมก็หิว”
“เฮ้ยแฮต”
“หะ”
“เตี้ยว่ะ”
“โหย ไรวะ ผมไซส์มาตรฐานเว่ย 170 ต้นๆ อะไรแบบนี้”
“เตี้ยจริงๆนะเว่ย พี่ยัง 183 เลยกินนมเยอะๆเดะ เดี๋ยวพาไปอัพความสูง”
“มันทำได้ด้วยหรอ”
“ได้ด้มีวิธี”
“อะไรอ่ะ”
“เอียงหูมานี่ ความลับๆ” พี่พอยท์กระดิกนิ้ว ผมเลยเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ
จุ๊บ !
“เฮ้ย”
“ก๊ากกก แก้มแม่งนิ่มเหมือนตูดเด็กเลยว่ะเรา แค่นี้ก็เชื่อรึไง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้พี่พอยท์เลวว่ะ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกก”
“มาให้เตะเลยนะเว่ย” แล้วผมก็ไล่เตะพี่พอยท์จากชั้นสองยันห้องครัว !

Ver.Zer
ครืดๆ ๆๆ
เสี่ยงสั่นของไอโฟน เรียกสติผมออกจากภวังค์ได้ในที่สุด เหลือไปมองนาฬิกาบนผนัง ผมนั่งใจลอนมาเกือบ 20 นาทีบนเตียง ผมเอื้อมมือไปกดรับโทรศัพท์
“ครับแม่”
“เซอร์ เอนท์ติดที่ไหนลูก”
“ที่มหาลัย …. ครับ”
“ว้าว คณะดังซะด้วย ไปฉลองกันมั้ยเราไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ากันนานแล้วนะ” บ้านผมพ่อแม่ไม่ค่อยว่างกันแต่ก็ไม่ได้รู้สึกขาดเหลืออะไร เพราะถึงจะยุ่งแค่ไหนแต่ทุกๆเดือนก็จะแบ่งเวลามาอยู่กับลูกชายคนเดียวแบบผมเสมอมา
“แล้วแต่แม่ครับ”
“เป็นอะไรไป ซึมๆนะเราหรือไม่ได้อยากเรียนมหาลัยนี้ หื้มม”
“เปล่าครับ พอดีเครียดๆจากสอบน่ะแม่”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างจะพาไปทานข้าวโอเคนะ”
“ครับ”
“รักลูกจ้ะ”
“เช่นกันครับ”  หลังจากวางสายจากแม่ ผมก็มองไปรอบๆห้อง ทำไมมันดูว่างๆแบบนี้นะ ผมละสายตาไปที่ขาตั้งวาดรูป มีภาพๆหนึ่งที่ลงสีไปแค่ 70% รูปเห็ด … เห็ด คือเห็ดจริงๆ  ผมไม่รู้ทำไมถึงวาดรูปเห็ด ต้นเห็ดต้นน้อยๆ ที่ลงสีโทนร้อน ติดใจอะไรกับเห็ดนักหนาวะ

หรือเป็นเพราะ
คนที่พึ่งยืนยันในความสัมพันธ์อันชัดเจน ….
ยอมรับ … ว่าเสียดายวันเวลา
แต่ไม่อาจยอมรับได้ว่า
เสียใจ …
มันไม่ใช่
รัก
มันเป็นแค่
เหงา
นี่คือสิ่งที่ผมคิดได้หลังจากวันนั้น
หรือ อีกฝ่ายก็คงคิดได้เหมือนกัน
คำว่าชอบที่เริ่มก่อ
แต่ไม่ได้รับการสานต่อ
ให้มากกว่านั้น
มันก็แค่ถอยลงๆ
จนเหลือเป็นศูนย์
สามเดือนที่ผ่าน
ไม่ใช่ว่าไม่มีเวลา
แต่เหมือนจงใจให้มันผ่านไป
ด้วยเจตนา …
ทั้งสองฝ่าย
นี่คงเป็นการตัดสินใจที่ถูกแล้ว
ความสัมพันธ์ถ้ายังต้องดำเนินต่อ
คงกลายเป็นคำว่า
ดันทุรัง
ขอให้มันเป็นแค่ความทรงจำดีๆ

ณ มุมหนึ่ง

ของหัวใจ …


ผมทรุดตัวลงที่เก้าอี้นั่ง ผสมสีใส่จานสี ก่อนจะตวัดพู่กันระบายสีเห็ดต้นเดิม … ให้มีสีสันมากขึ้นๆ …

มันก็เหมือนกับช่วงเวลาที่ผ่านมา
ที่มีช่วงที่เริ่มจากศูนย์
กลายเป็นรูปเป็นร่าง
เพิ่มสีสันต์ให้กับชีวิต
เพิ่มคำว่าสดใส
แต่สุดท้าย
ก็จบลง ราวปิดไฟ

ผมกระชากรูปนั้นออกจากเฟรม ขยำๆแล้วโยนทิ้งถังขยะ
นี่แหละนะ การกลับมาเป็นศูนย์ล่ะนะ
ผมคว้าไอโฟนกับกระเป๋าตังค์เดินออกจากห้องนอนไปในที่สุด ไม่แม้แต่จะเหลือบแลกระดาษที่ถูกปาทิ้งลงถังขยะ

ความรู้สึกที่ควรละทิ้งไปสินะ ?

[ลูกลิงแสดงตัว]

  อิเซอร์เอาเฮซไปแลก
คู่พี่เฮซต้องตบจูบๆแน่ๆ 

[hahn]

ดุเดือดจริงๆ

[MyTeaMeJive]

พี่น้องคู่โหด
โหดทั้ง 2 คู่
แต่
ชอบ
ฮ่าๆๆๆๆๆ

[indy❣zaka]

คู่ท่านพี่นี่ได้อีก ตบจูบ กระทืบปล้ำ   
แรงไม่แพ้กันเลย สองคู่ชู้ชื่น

[→Yakuza★]

คู่พี่เขยโหดมากก แกไปแทงน้องเมียเค้าทำไม!!! 

[BeeRY]

รักด้วยลำแข้งจริงๆ พี่น้องเฮซ เห็ด 

[roseen]

 

[Jesale]

เอ่อ อันนี้ เค้าทะนุถนอมกันแล้วใช่ไหม ทั้งสองคู่เลย

[Maimai]

ทั้งเถื่อน ทั้งโหด


แต่ล่ะคู่

[qq_oo]

พี่กับน้องโดนกินเรียบ

[jimmyFG]

 

[nevergoodbye]

พี่เฮซซซซซซ 

[JipPy]

แรง แท๊ก  ทีม  จิงๆๆๆๆ

[andy_kwan]

บ้านนี้ได้ลูกเขยพันธุ์โหด  แบบนี้ลูกดก 

[win200]

อ่อนโยนหน่อยก็ดีน่ะคุณเธอ
เดี๋ยวสองพี่น้องจะช้ำกันหมด

[yeyong]

ทั้งพี่ทั้งน้อง เป็นเมียเค้าหมดเลยเหรอ

[VICTORY]

มีสามีกันทั้งคู่หรอเนี่ย

[kokikung]

โหด เถื่อนทั้งคู่พี่น้องเลย

ฮ่าๆๆ

แต่เซอร์แกทำอารายยยเอาพี่เฮซไปแลกได้ไงเนี่ยยยยยย

[Little Devil]

น้องเขยตัวแสบ...

[patwo]

กริสสสสส  เค้าชอบอ่า

หลังน้องเห็ดหัวปรักหัวปรำ  กร้ากๆ



พี่เฮซซซซซซซซซซ  หึหึ..

พี่ฟาวส์ แอบโหดนะเธอ -0-

แบบว่า กวนตีน(มาก)เฉยๆพอมิได้รึ  นี่ล่อตบเลยหรอ  ถนอมเมียหน่อยสิ๊ TT

[YELLOWSTAR]

ว๊ากๆๆ เพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่าพี่เฮซเป็นเคะน้อยน่ารักเหมือนกัน

แต่ทำไมพี่ฟาวล์แอบโหดจังอ่ะ  มาแบบนี้แอบน่ากลัว

[kazhiki]

น้องเห็ดน่ารัก แต่คู่พี่เฮซท่าจะเหนื่อยหน่อย 555

[fannan]

ฟาวน์แทงน้องเห็ดเพื่อจัดการหลอด


แถมยังจะจับกดพี่เฮซอีก

[tawan]

ดูท่าแล้วจะเป็นรักที่รุนแรงกันทั้ง 2 คู่

แต่ก็ชอบบบ

 

[jaylayjay]

 

[taem2love]

ไม่ทราบว่าจะเลวทราม ต่ำช้าเอาโหล้อันทรงเกลียดกันหรอค่ะ

หรอว่าเดี๋ยวนี้มันมีถ้วยนักเรียนนักศึกษาแสนชั่วมอบเป็นรางวัล วัยรุ่นนักเรียนจึงหันมาทำตัวเลวกันก็ไม่รู้

เกลื่อนไปหมดแล้วเนี่ย ในเล้านี้เยอะมาก(เป็นค่านิยมไปแล้ว) เดี๋ยวปีน่าจะมีพระเอกแสนเลวเป็นสาขาหนึ่ง

ในเซงเป็ดอาร์วอร์ดเลยดีกว่าค่ะ แต่แอบซะใจอีน้องเห็ดโดนแทงตามที่คิดเพราะเชี่ยฟาวส์คงเลวได้อีก

เอามาเลยคะจะชกต่อยตีด่าทำร้ายร่างกายเอ็นซีกันเลือดสาดเอสเอ็ม จัดหนักมาเลย

แต่ขึ้นเรทและคำเตือนในนิยายนิดส์นึงนะเจ้ว่าเท่าที่อ่านมาเรื่องราวค่อนข้างรุนแรงเลยทีเดียว

[engrish]

อีกคู่ก็เถื่อนได้ใจจริงๆ

[bambooiihallo]

ฉบับรีไรท์ ตามที่จะลงในหนังสือทั้งหมด



ตอนที่ 9
“แฮตๆ ตื่นเด้ ตื่นๆๆๆ”
“อื้อออ คนจะนอนนนน”
“ตื่นๆๆ”
“พี่เฮซอย่าพึ่งดิ ขอนอนก่อนน่า” ผมเอามือปัดๆออกไป คนจะนอนว้อย
“โธ่ แฮตตี้ขี้เซา งั้นก็นอนด้วยนี่แหละ” ผมรู้สึกมันมีอะไรหนักๆทับผม แต่ผมก็ไม่สนใจ นอนเบียดๆไอ้ที่หนักนั่นๆแหละ

ก๊อกๆๆ
“เด็กๆทำอะไรกันอยู่ อุ้ย” จากสายตาผู้มาใหม่ เห็นภาพพี่ชายตัวโตกอดน้องชายไว้แนบอก หลับสนิทกันไปทั้งคู่
“ทำอะไรคุณ”
“ดูสิคะ เด็กๆนอนน่ารักกันดี”
“ไหนๆ อื้อหือ อย่างกับเด็กห่วงขอแน่ะไอ้พอยท์”
“น่าดีใจนะคะที่พวกแกเข้ากันได้”
“คุณนี่ก็คิดมาก ไปทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวตื่นเด็กๆคงมาหาอะไรกินกันเอง”
แล้วทั้งสองก็เดินออกไป


คนสองคนยังคงนอนแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว

จนกระทั่ง

เพล้ง !
“เฮ้ย ใครตายวะ” เสียงสบถ จากยอดชายนายเห็ดแฮต ตะโกนดังลั่น ส่วน คุณชายติสแตก ยังคงหลับไม่แคร์โลก
“เฮ้ย มานอนนี่ได้ไงพี่พอยท์ แล้วมันเกิดไรขึ้นวะเนี่ย” มองไปก็เห็นเศษกระจกหน้าต่างแตกละเอียดไม่เหลือสภาพ พร้อมกับลูกบาสสีส้มที่กลิ้งหยุดมุมห้อง
“ฮ้าววว มีอะไรหรอ”
“มีคนปาบาสใส่ห้อง”
“หืมม เฮ้ย กระจกแตก”
“เออเดะ ใครวะ”
“ใครวะห่าเรื่อง พ่อจับทำลูกบาสแม่ง” พี่พอยท์เริ่มอารมณ์เสีย (ช้าไปมั้ย)  ลากแขนคนตัวเล็ก วิ่งลงไปด้านล่าง พอดีกับ ออด ดังขึ้นพอดี

“อะไร” พี่ติสของเราเปิดประตูรับแขกด้วยหน้าตากวนเบื้องล่างสุดๆ แต่ก็ปะทะกับ ชายที่สูงกว่าในชุดนักบาส
“มาขอโทษครับ เรื่องกระจก”
“ขอโทษแล้วมันหายมั้ย ถ้าน้องผมเป็นอะไรขึ้นมาทำไง” ว่าแล้วหนุ่มติส ก็กระชากคอน้องชายออกมาโชว์คู่กรณี
“อ่าว … เห็ด”
“แหะๆๆ สวัสดีครับพี่ไผ่”
“รู้จักกันหรอไง” ชายพอยท์ยังไม่หายอารมณ์เสีย
“ก็ นิดหน่อยอ่ะพี่พอยท์”
“ตกลงเรื่องกระจกจะเอายังไงครับ” พี่ไผ่ถามด้วยความสุภาพ
“ก็ชดใช้มาแล้วกัน” พี่พอยท์ออกจะหงุดหงิดแต่เริ่มอารมณ์ลัลล๊า มากขึ้น พวกติสนี่อารมณ์เปลี่ยนไวชะมัด
“โอเค ก็ตามนั้นเดี๋ยวมาวัดกระจกนะครับอีกสักครู่จะได้สั่งช่างมาทำให้ถูกขนาดหน่อย”
“พี่ไผ่บ้านอยู่แถวนี้หรอครับ” ผมถามด้วยความ งง
“อ๋อ บ้านหลังติดกันนี่ไง” พี่แกชี้ไปด้านขวา อ้ออ หลังนี้นี่เอง
“แต่เห็ดห้ามเดินผ่าน หรือ เข้าไปใกล้รั้วบ้านพี่นะครับ”
“ทำไมอ่ะ” ชายพอยท์ถามด้วยความ งง
“พอดีฉุดคนมาเป็นเมีย แล้วบังเอิญเมีย เคยจีบน้องเห็ดนี่ไง”
“อ้ะ … อ้อออ คนที่ชื่อซีอ่ะนะ” ผมเริ่มนึกออกเลือนๆ
“เยส ดังนั้นห้ามนะครับ เด็กเห็ด ไปละ ไว้ซื้อมาคืนนะ บาย”
“วู้ววว โลกกลมดีเนอะ”  พี่พอยท์กระโดดไปรอบบ้านๆก่อนจะทิ้งตัวลงบ่นโซฟาหน้าทีวี แล้วกดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ พร้อมทำเสียง ปิ้วๆๆๆ ประดุจปืนเลเซอร์ก็ไม่ปาน
“วันนี้ไปเที่ยวกัน”
“หะ” 
“ไปเที่ยวกัน”
“ไปไหนอ่ะ”
“เด็กกรุงเทพ ก็ต้องไปอะไรที่มันเทรนด์ๆ”
“สยามสินะ”
“ถูกต้องนะก๊าบบบบบบบบบบบ ป่ะๆ กินข้าว เดี๋ยวเฮียพาไปร่อน” พี่พอยท์แกก็กระดี๊กระด๊า ไล่ผมกินข้าวอาบน้ำแต่งตัว


หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมต้องยอมรับว่าพี่พอยท์เป็นอะไรที่ดูดีมาก และมีเซนส์เรื่องการแต่งตังออกมาดูดีสุดๆ ผมพี่แกถูกขยำๆ เป็นทรงด้วยเยล  เสื้อยืดสีขาวขาดๆ ข้างในมีเสื้อกล้ามสีดำ กับเกางเกงยีนต์สั้นเสมอเข่าสีเข้มขาดๆพับขึ้นทบหนึ่ง กับรองเท้าคอนเวิร์สสีเหลืองสดใส รับกับหมวกแก๊บสีเหลืองในมือ ต่างหูลวดลายแปลกๆอีกเต็ม ที่สำคัญเขียนขอบตา ทำให้ดูเปลี่ยนลุคไปจากเดิมเลย กลายเป็นหนุ่มขี้เล่นทะเล้น แทนที่หนุ่มตี๋ซะงั้น แต่ที่เห็นตะเหมือนเดิมคือรีเทนเนอร์สีแดง กับรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์
“เป็นไง พี่หล่อยัง”
“สุดๆเลยว่ะ ผมเลยดูเชยเลยเนี่ย” ผมสำรวจเสื้อผ้าตัวเองที่มีแค่ เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงยีนเสมอเข่าพับทบนึง  แล้วก็รองเท้าผ้าใบไร้ยี่ห้อ คิดแล้วอนาถว่ะ
“เชยไร ปกติดีนี่หว่า”
“เดินกับพี่ผมดูเชยหน่า”
“เฮ้ยๆไม่หรอก คิดมากว่ะ มันอยู่ที่คนชอบ จะแคร์สายตาคนอื่นทำไม อย่างนายบอกว่าพี่ดูดี แต่เพื่อนพี่บางคนก็บอกพี่ว่าเด่นเกินไปก็มี อย่าคิดไรมากเลย”
“แต่ …”
“คนเราเกิดมาไม่เหมือนกัน ย่อมชอบอะไรที่แตกต่างกัน  ไม่งั้นโลกคงเหมือนเมืองโรบอร์ตที่มีทุกอย่างไปตามแบบแผนของมันไปแล้ว” 

อื้อหืออ พี่พอยท์แกเข้าใจเปรียบว่ะ แต่มันทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย

“ป่ะ เว่ยไปกันได้แล้ว”
ผมไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่เจอกันเมื่อวาน แต่อยู่กับพี่พอยท์แล้ว …

โคตรมีความสุขเลยว่ะ !


แต่ในแวบหนึ่งขณะนั้น
มันทำให้ผมหวนนึกไปถึงใครอีกคน …
ผมสลัดความคิดตัวเองออกไป
ให้มันเป็นเรื่อง …
ที่เก็บไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจ ก็แล้วกัน …
เกือบสามเดือนผ่านไป

  ฤดูกาลใหม่กลับมาเยือนอีกครั้ง มหาลัยและโรงเรียน ได้เปิดเทอมอีกครั้ง จากสามเดือนที่ผ่านมา ผมกลายเป็นโรคคลั่งเห็ด ผมมีปากกาลายเห็ด ยางลบลายเห็ด ปลอกหมอนลายเห็ด และอีกสารพัดที่มันเป็นเห็ด วอลเปเปอร์ห้องนอนก็ลายเห็ด เวสป้าคันใหม่ก็ทำลายเห็ด  จนตอนนี้เพื่อนๆเรียกผมว่า ไอ้เซอร์เห็ด - -* มันทำให้คิดถึงใครอีกคนชะมัด แต่ทำไง เห็นเห็ดแล้วอดใจไม่ได้ ซื้อมาหมด
“น้องปีหนึ่งเข้าแถวทางนี้คร๊าบบบบ” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนโต๊ะ จากใจเฮียแกจะจ๊าบชิงถ้วย ? ผมเปิดหูข้าง อีกข้างก็ติดกิ๊บดำเรียนแบบพวกญี่ปุ่น เซตหัวฟูๆตรงกลาง เขียนขอบตาดำ วาดรูปดาวใต้ตา พี่แกยังจ๊าบไม่พอ เสื้อนักศึกษา กับกางเกงยีนต์เดฟ แบบเดฟเหิ้ยๆ ขาดๆสีเทาซีด ข้อมือมีกำไลสีแดงดำมีไฟกระพริบ ถือโทรโข่ง ยืนเรียกพวกผม รองเท้าพี่แกอิมพอตมาจากไหนวะน่ะ รองเท้าลายเท้า  มันเป็นลายเท้าคน มันเหมือนงานเพนท์เอง เพราะผมแอบเห็นตราคอรเวิร์ส อะเลิ้ดเหิ้ยๆ

“น้องๆ มองไร เข้าแถวครับ ว่องๆไวๆ ไวๆว่อง ตะละล๊าๆ ” แล้วเฮียแกก็เต้นท่าแปลกๆบนโต๊ะ  ผมก็เดินมานั่งปกติ

“น้องๆจะแนะนำตัวพี่ว้ากแต่ละคนให้ จำไว้ให้ดีก่อนจบว้ากจะมีวันนี้วันเดียวที่พวกมันจะยิ้มให้น้อง” แล้วพี่แกก็ร่ายชื่อยาวมาเรื่อยๆ

“ส่วนพี่รูปหล่อ พ่อรวย อนาคตคาดว่าเมียต้องสวย ชื่อ พอยท์นะคร๊าบบบบบ” สาวๆก็แอบกริ๊ดกันระนาว พี่แกหน้าตาเกาหลีอินเทรนด์ รีเทนสีแดง ในปาก มั่นมาก  แล้วเขาก็ให้รายงานตัว จนถึงตาผม

“เซอร์ ครับ รหัส 07”  มีรุ่นพี่กริ๊ดผมด้วยให้ตายเหอะ

“อะไรนะ ไม่ได้ยิน”  พี่แกทำหน้ากวนประสาท เอียงหูมาทางผม

“ชื่อเซอร์ครับ” ผมเริ่มเร่งเสียง

“อะไรนะ นะ นะ นะ” เสือกมีเอื้อน

“ชื่อเซอร์โว้ย ไอ้เหิ้ย หูมึงหนวกไงรุ่นพี่ ? ” ผมเริ่มขึ้น

“ฮะ อะไรน๊า น้องหูหนวก ?” สัส พ่องตาย !!!!

“กูชื่อเซอร์ เกทยังวะ” ผมเดินเข้าไปหาแล้วตะโกนใส่หูแม่งเลย

“โอเคได้ยินละน้องชาย แหย่นิดทำหน้าบูด ก๊ากกกก  พี่ๆเชิญจับคู่กับน้องรหัสตัวเองครับ จะได้ดูแลเทคแคร์ให้น้องรู้สึกดีขณะผ่านช่วงว้ากจากทีมว้ากสุดหล่อของคณะเรา แน่นอนว่ามีผม คึกคึก”

หลายๆคนเริ่มจับคู่กันแล้วนั่งลง จนเหลือผมกับไอ้รุ่นพี่เหิ้ย - -

“น้องหูหนวกกับพี่หูหนวกได้คู่กัน เราช่างเหมาะสมกันจริงเชียว น้องเพ่ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตามอารมณ์พี่แกไม่ถูกสุดตีน

“เอ้าน้องๆ แนะนำชื่อกันไปแล้วจะให้บอกของที่ชอบไม่ขอบ เริ่มจากเซอร์ก่อนแล้วกัน”

“สิ่งที่ไม่ชอบ  คือ …   กระเทียม  สิ่งที่ชอบคือ  ..  เห็ด”
“ห่ะ ?  เห็ด”
“เออ ชอบเห็ด”
“เห็ดที่กินได้เนี่ยนะ” พี่แกทำท่าประกอบ เพื่อ ?
“เออ”
“เรอะ”
“เออออออออออออออออ ข้องไรกับกูมากครับรุ่นพี่”
“เปล่าๆๆ แค่สงสัย ฮ่าๆๆน้องกูชอบเห็ดล่ะทุกคนนนนนนนนนนนน” แล้วพวกพี่ๆก็พากันตีกลองเต้นไปเต้นมา  บ้ายกคณะ กูมาเรียนคณะไหนวะเนี่ย
กว่าจะจบการรับน้องวันแรก มันก็ผ่านอะไรบ้าๆ  ทำให้ผมรู้ว่า ไอ้พอยท์ แม่งติสแตก แหวกแนว ด่าเท่าไหร่ก็ไม่โกรธ ลัลล๊าและอะเลิ้ด ผมจับมอไซเตรียมกลับคอนโด มหาลัยอยู่ค่อนข้างไกลบ้านผมเลยมาอยู่คอนโดแทน  ผมขับซิกแซกผ่านไปเรื่อยๆ จนผ่านย่านการค้าที่ใกล้โรงเรียนที่ผมเคยเรียน  ..    ทำไมคิดถึงมันอีกแล้ววะ กูเป็นเหิ้ยไรเนี่ย ผมสลัดหัวหนึ่งทีแรงๆ ท่าจะเป็นเอามาก
มันแค่ …
คิดถึง …
แต่ ..
ไม่ใช่
โหยหา …
มันเหมือนแค่
ผ่านมา ..
และ …
ผ่านไป …. ‘ล่ะมั้ง’

Ver. Hed
“เฮ้ย เห็ดมาช้าไปมึง”
“ไรของมึงวะซิม”
“เมื่อกี๊เว่ยมีคนขับเวสป้าลายเห็ดด้วย ห่า โคตรอาร์ต”
“เห็ดมันอาร์ตยังไงวะ”
“ก็แม่งเป็นขาวดำไง แล้วเขียนว่า เมมโมรี่ อ่ะ เจ๋งปะ”
“คนเหิ้ยไรวะ มีความทรงจำอยู่กับเห็ด บ้าบอ”
“โวะ มึงนี่ เค้าอาจจะเจอกันที่ดงดอกเห็ดไง”
“อื้อหือ โรแมนติกเกินไปละสัส ดงดอกเห็ด กูจะอ้วก”
“อ่าวมึง ไปว่าเค้า”
“สัส เค้าอาจจะแบบเคยแดกเห็ดพิษแล้วลืมไม่ลงก็ได้นะ”
“กูว่ามันต้องความรักดิเฮ้ย”
“แล้วมึงกับกูจะเถียงกันเรื่องคนอื่นทำเหิ้ยไรวะ ไปๆไปซื้อของกัน”
“เออๆ แล้วนี่กลับไงวันนี้”
“พี่พอยท์มารับ”
“อื้อหือ พี่ชายคนใหม่มึงนี่สปอร์ตจริงๆ มารับมาส่ง”
“ผ่านมหาลัยพอดีไง เค้าเอาเวสป้าน้องหนิมกูไปขับด้วย มันไวกว่ารถยนต์”
“น้องหนิมมึงนี่ป๊อปปูล่านะ สมัยนู้นก็เฮียเซอร์ … เอ่อ ช่างมันเหอะ” ไอ้ซิมเหมือนจะรู้ว่าคำๆนี้มีอิทธิพลกับผม  … แค่ได้ยินชื่อแม่งก็คิดถึงแฮะ 
แต่ ……..
มันอาจจะ
ไม่ใช่
คิดถึง
แต่แค่ ….
นึกถึง
‘ล่ะมั้ง’

กลับมาถึงบ้านผมก็นั่งดูเทเลทับบี้กับพี่พอยท์ พี่แกปลื้มโพลมากครับ - -

“นั่นแหละน้องโพล แอ่นพุงแบบนั้น อ๊ากกกก น่ารัก กดไลค์ๆๆๆ” แล้วพี่แกก็จิ้มนิ้วชี้ไปที่โซฟาแรงๆหลายทีประสาคนกดไลค์  เด็กไทยติดเฟสบุค เฮ้อออ

“ก๊ากกก ทิงกี้ไอ้ตุ๊ดถือกระเป๋า ตุ๊ดเอ้ย ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ กดไลค์ๆ”  พี่แกยังคงเมามัน  มันสนุกตรงไหนวะเนี่ย ไอ้สีตัวสี่สีเนี่ย เดี๋ยวก็ โอ๋กันน๊า เดี๋ยวก็ดูทีวีที่ท้อง แม่งอุ้มทีวีกันตลอดเวลาหรอวะ

“เฮ้ย  คราวนี้ท้องของใครวะ ลาล่าแน่ๆ ลาล่าๆๆๆ ใช่จริงๆด้วย ก๊ากกกก ลาล่าของพี่แม่ยอดยาหยี” พี่พอยท์เธอมันมาก

“เอ่อ ผมไปทำการบ้านก่อนนะ” ผมไม่อยากขัดเวลาสำราญพี่แกแต่อย่างใด น่ากลัวจริงๆ ผมเข้ามาในห้องนอนที่อดีตกระจกเคยแตกเพราะพี่ไผ่
เอ่ยถึงคู่พี่แก ก็นะ ผมเคยเห็นพี่ซีครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆ  แต่พี่แกก็ไม่เห็นผม  ผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องดีแล้วล่ะ - -* เดี๋ยวครอบครัวเค้าร้าวฉานเพราะผม ผมเป็นคนดี ศรีสังคม หึหึหึหึหึหึหึหึหึ

ตึ่งตึงตึ่ง !  เสียงเอ็มเอ็สเอ็น พร้อมแถบขึ้นสีส้ม ดึงความสนใจจากผม

ซี #   say :  เห็ด ซิมชอบกินไรอ่ะ
Hatter’s  say : แน่ะๆ จะทำไรวะพี่ซี
ซี #   say :  ก็กะจะพาไปฉลองครบ 4 เดือนน่ะ เออบอกมาเหอะ
Hatter’s  say : มันชอบกินอาหารญี่ปุ่น เห็นมันเคยบ่นๆอยากิน
ซี #   say :    ขอบใจครับผม

แล้วพี่แกก็ออฟไป  ช่วงนี้คนรอบตัวผมดูมีความสุขขึ้นกันทุกคน พี่ชายก็โทรมาเล่า ว่ากับฟาวส์ก็เจอกันทุกอาทิตย์ ยังหวาดฉ่ำ มิวกับพิ่คิวก็ดีกัน  พี่ชาร์ปไอ้ซิมก็ไปได้สวย  พี่จิมพี่ซูม ก็ยังลัลล๊า … ทุกคนยังมีความสุขกันเหมือนเดิม 

แล้วผมล่ะ ?
ตอนนี้ผมมีความสุขดีมั้ย ?
ผมยังโอเคอยู่หรือเปล่า ?
ผมกลับมายิ้มได้หรือยัง ?
หรือยังคิดถึงใครคนนั้นอยู่ ?
คนที่เป็นแค่ส่วนหนึ่งในความทรงจำ ?
หรือ ผม ..

กำลังหลอกตัวเอง ?