หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[BBellza]

เข้ามารายงานตัวก่อนเลยเด้อ!!

[biwtiz]

วินจะกล้ามั้ยอ่ะ

[shizuruviola]

Lesson 33

( Win Part )

ทุกคนนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้ปาล์มพูดออกมา ถึงผมจะเคยทำอะไรกับมันก็เถอะแต่มีแค่ไอ้ป๊อปที่รู้ คนอื่นมันยังไม่รู้

“เฮ้ย มึงเล่นแรงไปเปล่าวะไอ้ปาล์ม” ไอ้ป๊อปโพร่งขึ้น

“แรงเริงอะไร ก็มึงอยากทำอะไรที่ท้าทายไม่ใช่หรอ” ไอ้ปาล์มเถียงกลับ

“กูไม่ทำเด็ดขาด” ผมพูดชัดเจน เสียงดังฟังชัด

“…” ทุกคนตกอยู่ในสภาวะเงียบไม่มีไรพูดอะไรอีก

“มึงต้องทำ” ไอ้ปาล์มพูดเสียงแข็ง

“ถ้ากูไม่ทำ...มึงจะทำไม!!!!!!” ผมตะคอกกลับอย่างโมโหไอ้ปาล์มเงียบลง

“ก็ไม่ทำไมหรอก…กูก็พึ่งรู้ว่ามึงเป็นพวกดีแต่ปากไม่กล้าทำจริงกูเข้า” ผมโมโหสุดขีดไม่เคยมีใครกล้าท้าผมขนาดนี้

“ปัง...กูจะทำให้มึงดู” ผมทุบโต๊ะดังลั่นแล้วเดินไปหาเป้าหมายทันที

( Autt Part )

“เฮ้ยเดี๋ยวมา” ผมบอกเพื่อนๆที่โต๊ะ

“จะไปไหนวะ” ไอ้เตยถามขึ้น

“หิวน้ำว่ะ พูดมากไปหน่อยมึงเอาไหม” ผมบอกมัน

“เออเอา...แต่น้ำส้มนะ” ไอ้เตยพูดจบคนอื่นก็สวนขึ้นทันที

“ของกูเอาโค้ก” เสียงไอซ์

“กูเอาน้ำส้มเหมือนไอ้เตย” ปิดท้ายด้วยเสียงเฟิร์น

“เออ แม่งเรื่องมากจริงๆ...แล้วพรหมอ่ะเอาน้ำอะไร” ผมหันไปถามพรหม

“เอาน้ำเปล่าก็พอ เดี๋ยวเราไปซื้อให้นะ” พรหมเตรียมตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่ผมก็ค้านเอาไว้สะก่อนและกดไหล่ให้พรหมนั่งลง

“หยุดเลย เดี๋ยวเราไปเองรออย่างเดียวก็พอ” พูดจบผมก็เดินมุ่งหน้าเดินไปร้านน้ำทันที แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีใครมาเดินตามหลังด้วยเมื่อผมหันไป ก็อารมณ์เสียทันที

“ไงครับคุณอัท” เสียงทักทายแรกจากคนที่ผมไม่อยากจะเจอที่สุดในโลก

“มึงมีอะไร” ผมถามมันเสียงแข็ง

“ก็คิดถึง...ทำไมมาหาไม่ได้หรอ” มันกวนตีนผม

“หึ กูไม่เห็นจะคิดถึงมึงเลย แถมเกลียดขี้หน้าด้วยซ้ำ” ผมจบก็กะจะเดินหนีแต่ก็ถูกมันกระชากแขนผมอย่างแรงจนผมหันหน้าไปเผชิญกับมันแล้วมันก็.....

“กรี๊ดดดดดดด”

“ว้ายยยยยยย” เสียงคนรอบข้างดังแตกตื่นเพราะไอ้วินมัน..จูบ!!!! ผมกลางโรงอาหาร ผมพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการจับกุมของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่เป็นผลเลย สักพักมันก็ถอนจูบออกไป

“ทีนี้เกลียดผัวตัวเองลงหรือเปล่า” มันกระซิบที่ข้างหูผม ผมทนไม่ไหวแล้วก็เลยฟาดฝ่ามือลงไปที่หน้ามันหนึ่งทีแบบเน้นๆ

“หึ อย่าคิดเองเออเองสิ พวกวิปริตจิตตกต่ำแบบมึงน่ะ ไม่เห็นมีอะไรที่น่าชายตามองเลยกูจะผูกมัดกับใครกูเลือก!!!! มึงจำใส่หัวไว้ด้วย” ผมบอกมันมันก็นิ่งไปแปปนึงเหมือนตกใจที่ผมตบหน้ามัน

“อ่อ แล้วอย่าเอาเรื่องที่มึงกับกู....กันมาขู่ เพราะมันเป็นแค่ความผิดพลาด แล้วก็คนอย่างมึงน่ะไม่มีทางได้กูเป็นครั้งที่สองหรอก” ผมด่ามันเต็มที่ไม่เปิดช่องว่างให้มันพูด

“เฮ้ยมีอะไรกันวะ” พวกเตยวิ่งเข้ามาหาผม

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก ก็แค่หมามันหิวแล้วอยากกินอาหารชั้นดี แต่ไม่มีปัญหาหากินเลยต้องมาลักขโมยเอาน่ะ” ผมหันไปบอกอย่างไม่ใส่ถึงในใจผมจะอายอย่างมากก็เถอะ

“หึ ระวังตัวไว้ล่ะ คนอย่างกูไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้สะด้วย” มันพูดขึ้น

“หึ กูจะคอยดูละกัน” พูดจบผมกับมันก็ต่างคนต่างเดนกลับโต๊ะตัวเองโดยที่น้ำก็ไม่ได้ซื้อเพราะเกิดเรื่องขึ้นสะก่อน

“อัทมึงเป็นไรไหม” เมื่อกลับมานั่งที่เดิมได้ไอ้ไอซ์ก็เริ่มถามผมทันที

“ก็เปล่า...นี่มึงไม่ต้องตกใจขนาดนั้น”

“จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็มึง......”

“โดนไอ้วินจูบ” ไอซ์ยังพูดไม่จบก็โดนเตยพูดแทรกขึ้นมา ทำให้ทุกคนนั่งนิ่งและเงียบลงไปอย่างฉับพลัน

“ช่างมันเถอะ กูถือว่าทำบุญ” ผมบอกกับเพื่อนๆเพราะไม่อยากให้พวกมันกังวลอะไรจนมากมาย เพราะมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก

“แต่กูว่ามันทำไม่ถูกกูจะไปเอาเรื่องมัน” ไอซ์พูดจบก็ลุกขึ้นทันที

“เตยไปกับกูไหม” ไอซ์หาแนวร่วม

“เออไปดิ เฟิร์นไปด้วยกันนะเว้ย” เตยดึงเฟิร์นไปด้วย

“เดี๋ยวๆ พวกมึงจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว จะเอาพิมเสนไปแลกกับขี้กากอย่างพวกมันทำไม อีกอย่างกูไม่อยากเห็นหน้าพวกมันด้วย เห็นแล้วเอียน...จะอ้วก!!!!!” ผมเน้นคำหลังอย่างชัดเจน

“ไม่พวกกูไม่ยอม” พวกมันก็ยังไม่ยอมแพ้

“เออ งั้นเรื่องของพวกมึงละกัน แต่กูไม่ไปนะบอกไว้ก่อน” ผมบอกพวกมัน

“เออ ไม่ไปก็ไม่เป็นไรมึงนั่งรออยู่นี่แหละเดี๋ยวกูมา” พูดจบไอซ์ เตย เฟิร์น ก็เดินมุ่งหน้าไปทางโต๊ะของกลุ่มไอ้เวรนั่นทันที

“อัทไม่เป็นไรแน่หรอ” พรหมถามผม ตอนนี้เราเหลืออยู่กันแค่สองคน

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก” ผมบอกกับพรหม

“อัทดูไม่ตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้เลยนะ” พรหมพูดขึ้น

“ก็ไม่รู้จะตกใจทำไม ก็แค่จูบ”

“อื้อ อัทคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว” หลังจากพรหมพูดจบผมกับพรหมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนพวกนักรบสามสาวกลับมาที่โต๊ะ

“เป็นไงบ้างล่ะมึง” ผมถามมัน

“ก็เหนื่อยอ่ะดิ คนเหี้ยอะไรมึนชิบผาย ปากก็จัด แม่งน่าให้ตะกร้อครอบปากเป็นของขวัญปีใหม่” ไอซ์บอกผม

“เอาจริงไหมเดี๋ยวกูหาให้”

“ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องหาเอง” ไอซ์พูดจบพวกผมก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนานจนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว พอเริ่มเย็นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านซึ่งแน่นอนผมก็กลับมากับพรหมอีกตามเคยนั้นแหละ

“อัทฝันดีนะ” พรหมบอกผมขณะที่กำลังจะกลับห้องตอนนี้ก็เวลาเกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว

“อือ ฝันดีเหมือนกันนะพรหม” พอส่งพรหมเสร็จผมก็รีบอาบน้ำแล้วนอนทันที วันนี้ก็วุ่นวายอยู่นิดหน่อยแต่ผมก็ถือว่าเป็นสีสัน   ชีวิตจะได้มีรสชาติมากขึ้น

[KIMKUNG]

กำ ชั่ว จิงๆ วิน

[ujen]

  แล้วเมื่อไหร่จะรักกันได้

 

[Nus@nT@R@]

เหนื่อยหน่ายแทนน้องอัท

[nemesis]

คู่นี้คงอีกยาว

[sbeam14]

ขอมาติดตามเรื่องนี้ด้วยคนน่ะ

รอตอนต่อไปจ่ะ

[iforgive]

ทำไมเลวจังวะ

[kolapapaya]

แว๊กกกกกกก วินทำจริงด้วย นึกว่าจะมีจิตสำนึกของพระเอกอยู่บ้าง 

อัทตอนนี้ดูปลงๆกะวินไปแล้ว  ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะรักกันตอนหนายยย

สนุกๆๆคร่าาา 

[bigeye]

วินเอ๊ย ปากไม่ตรงกับใจเปล่าเนี่ย
แต่ขอ  :z6:ทีนึง..โทษที่ทำกับอัท..55+

[day9day]

พระเอกนี่...ได้โล้เลย
 

น้องอัทคบคนใหม่ให้เห็นๆกันไปเลยดีกว่า ให้วินมันเจ็บเล่นๆ ฮ่าๆๆ สะใจ
 


อยากอ่านอีกอ่ะ มันสั้นไป สนุกอ่ะชอบมากเลยครับ
 

[ิิำืben]

555+สมน้ำหน้าวิน สะใจมร๊าก(โรคจิต)
จำไว้มึงจะไม่มีวันได้กูเป็นครั้งที่2   :laugh:5555+
(แต่จะได้หลายครั้งหลังจากนั้น555+)
คนเขียนมาอัพต่ออีกนะค่าาาาาาาาาา
รออ่านอยู่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[Poseidon]

เอาแล้วๆ  เริ่มดุเด็ดเผ็ดมันส์แล้ว
โอยย  อยากให้พรหมเป็นพระเอกจัง คนอะไร  เทพบุตรชัดๆ
เอาวินเก็บซะ

[Still_14OC]

วินโดนตบไปแล้ว แล้วไงต่ออ่ะ คร้า

[shizuruviola]

Lesson 34

( Win Part )

“เอ้า ชนให้กับความกล้าของเพื่อนวินหน่อยเร็วพวกเรา” ไอ้เบิร์นพูดแล้วยกแก้วขึ้นชนกับคนอื่นๆในวง ใช่ตอนนี้เราอยู่ผับกันครับ

“มึงแม่งเจ๋งว่ะ สุดยอดไปเลย” ไอ้พัดพูดและตบบ่าผม

“หึ ให้รู้สะบ้างว่าใครเป็นใคร” ผมพูดจบก็กระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมด

“กูว่าแม่งคงแค้นมึงแน่เลยว่ะ แล้วมึงจะทำยังไงต่อวะ” ไอ้ป๊อปหันมาพูดกับผม

“มึงคิดว่ามันจะทำอะไรไอ้วินได้วะ ตัวแม่งก็มีอยู่แค่นั้นแหละ” ไอ้วาลชิงพูดขึ้น

“เออ มันคงทำอะไรไอ้วินไม่ได้แต่แม่งด่าโคตรเจ็บเลยว่ะ กูฟังทีไรนี่จุกทุกดอกแล้วยิ่งตอนที่เพื่อนมันมาด่าเรานะ สัดเอ้ย เหมือนกูเห็นไฟในปากพวกมันด้วย” ไอ้เบิร์นพูดแล้วทำท่าตื่นเต้นเหมือนเจอของแปลก

“แต่กูว่าเพื่อนมันมีคนนึงน่ารักดีว่ะ” ไอ้ปาล์มพูดขึ้นทำให้คนทั้งโต๊ะหันไปมองหน้ามันเป็นตาเดียวเลยครับ

“ใครวะที่มึงว่าน่ะ” ผมถามมันด้วยความสงสัย

“ก็คนที่ชื่อเตยอ่ะ น่ารักโคตร”

“เหวยๆ ไอ้ปาล์มตกหลุมพรางแล้วโว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้ป๊อปพูดคนอื่นก็อือออตามกันไปแถมแซวไอ้ปาล์มเล่นอีกต่างหาก แต่ไอ้คนโดนแซวหน้ามึนมากไม่สะทกสะท้านอะไรเลย นั่งกินเหล้าต่อหน้าตาเฉยเลย

“เดี๋ยวมึงคอยดู กูจะจัดการไอ้คนปากเก่งนั้นเอง” ผมนึกอะไรสนุกๆขึ้นได้

“มึงจะทำยังไงวะ” ไอ้ป๊อปถามด้วยความสงสัย

“งานนี้ไม่หมู แต่กูจะแกล้งจีบมัน พอติดปุ๊บกูจะหลอกให้มันตายใจแล้วเขี่ยมันทิ้ง” เมื่อผมพูดจบทุกคนก็มีอาการตาเท่าไข่ห่าน

“กูไม่เห็นด้วย!!!” ไอ้ป๊อปแย้งขึ้นคนแรก

“กูก็เหมือนกัน   มันจะไม่แรงไปหน่อยหรอ” ไอ้พัดเสริมขึ้นอีก

“ไม่แรงไปหรอก ขำๆน่ามึง” ผมบอกแบบไม่คิดอะไรมาก

“เล่นกับความรู้สึกคนไม่สนุกหรอกนะมึง” ไอ้ป๊อปพูดเติมอีก

“…” ผมไม่ตอบอะไรกลับ เป็นอันรู้กันว่าผมไม่ฟังที่มันพูด

“มึงไม่ยอมฟังกูจริงๆใช่ไหม” ป๊อปถามผมอีกครั้งแต่ผมยังคงเงียบ

“เฮ้อ ตามใจมึงละกันถ้ามึงคิดยังจะทำละก็....กูคงห้ามมึงไม่ได้ แต่มึงระวังไว้เถอะสักวันสิ่งที่มึงทำมันจะย้อนกลับเข้ามาหาตัวมึงเอง” ป๊อปพูดจบก็กินเหล้าต่อไม่สนใจผม

“มันไม่มีทางเกิดขึ้นกับกูแน่นอน”

( Autt Part )

หลายวันผ่านไปผมเริ่มมีชีวิตที่ปกติสุขขึ้นเพราะว่าตลอดเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ผมแทบจะไม่ได้เจอหน้าพวกไอ้วินให้ได้ปวดหัวอีกเลยถึงแม้จะเรียนคณะเดียวกันก็ตาม ซึ่งนั่นมันทำให้ผมมีสุขภาพจิตที่ดีขึ้นเป็นกอง

“ช่วงนี้มึงดูสดใสจังนะไอ้อัท” ไอ้เตยพูดขึ้น

“แน่นอนช่วงเวลานี้กูกำลังแฮปปี้มากๆเลยว่ะ” ผมบอกมันแถมรอยยิ้มน่ารักๆของผมให้ด้วย >.<

“มันจะเกินหน้าเกินตาไปนะ ทำไมวะมึงคบกับพรหมหรอ” ไอ้ไอซ์พูดด้วยหน้าตาหมันไส้

“บ้านมึงน่ะสิ กูก็แค่สบายใจที่ไม่ได้เจอพวกคนป่าเพ่นพ่านมาให้เห็นน่ะสิ”

“สาธุ กูขอให้มึงเจอมันไม่วันนี้ก็วันมะรืน” ไอ้เฟิรนหันมาแช่งผม

“แบร่ๆ กูไม่รับเว้ย….พรหมไปเรียนกันเถอะใกล้ได้เวลาแล้ว” ผมดึงมือพรหมให้เดินตามผมไปทันที

“อัทๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้อัทเดี๋ยวหกล้มหรอก” พรหมบอกผม

“เอาน่ารีบไปเถอะ จะได้ไม่ต้องเจอไอ้พวกนั้นไง” เมื่อผมบอกเหตุผลกับพรหม พรหมก็เดินตามผมเร็วขึ้นจนจะแซงหน้าผมแล้ว เหตุที่ผมต้องรีบไปเพราะไอ้พวกนั้น้ามันเข้าเรียนมันจะชอบเข้าช้าๆ ดังนั้นผมก็รีบเข้าเร็วๆสะก็สิ้นเรื่อง

“เฮ้อ ถึงสักทีแถมยังโชคดีอีกต่างหากที่ไม่เจอพวกนั้น” ผมพูดบอกพรหม

“…” พรหมไม่พูดอะไรแต่ยิ้มมาให้ผม ทำให้ผมรู้สึกเขิล พรหมยิ้มน่ารักมาก

“เฮ้ย พรหมยิ้มแบบนี้เราก็เขิลนะ” ผมบอกพรหม

“ทำไมล่ะ เขิลทำไมหรอ” พรหมถามกลับซื่อๆ

“ก็แหม ตานี่เยิ้มเชียวเราไม่ใช่สาวๆที่พรหมจะมาจีบได้หรอกนะ”

“แล้วถ้าจะจีบล่ะ” ผมสวนกลับทันที

“พูดเป็นเล่น...แต่ถ้าจะจีบจริงๆต้องเอาสินสอดมาก่อนสิบล้าน” ผมพูดหยอกๆกลับไป

“ร้อยล้านก็ให้ได้...แต่ให้จีบจริงเปล่าล่ะ” พรหมยังไม่ยอมแพ้

“ฮ่าๆๆๆ พอเถอะ อาจารย์มาแล้ว” ผมไปนั่งโต๊ะตัวเองทันที ส่วนพรหมก็ยิ้มๆให้ผม วิชาที่เรียนวันนี้เป็นวิชาเบาๆ สามชั่วโมงที่นั่งเรียนจึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“อัทเดี๋ยวเราต้องกลับไปที่บ้านสักสิบวันนะ” พรหมบอกผมขณะเดินลงจากตึก

“อ้าวไปไหนอ่ะ” ผมหันไปถามพรหมทันทีเพราะสิบวันนี่ถือว่านานพอสมควร

“พอดีว่าไปต่างประเทศกับทางบ้านเราน่ะ ไปดูงานเกี่ยวกับธุรกิจน่ะ” พรหมบอก

“หรอ ยังไงก็เที่ยวให้สนุกนะว่าแต่ลาอาจารย์หรือยังล่ะเดี๋ยวเราลาให้เอาไหม” ผมเสนอช่วยพรหม

“อ่อ ไม่เป็นไรอัทเราลาอาจารย์ไว้แล้ว เดี๋ยวเราต้องรีบไปละ วันนี้ไม่มีเรียนบ่ายด้วยยังไงก็เดี๋ยวเจอกันนะ” พรหมท่าทางรีบผมจึงไม่รั้งไว้อีก

“อื้อ แต่อย่าลืมของฝากนะ” ผมบอกพรหม

“อยากได้อะไรล่ะอัท”พรหมถาม

“อะไรก็ได้ที่พรหมอยากซื้อให้ เราเอาหมดแหละของฟรีนี่นา ฮ่าๆๆๆๆ” ผมพูดติดตลก

“โอเค งั้นเดี๋ยวเราดูให้เราไปละ” พูดจบพรหมก็เดินลิ่วไปที่รถทันทีส่วนผมตอนแรกว่าจะชวนพรหมกินข้าวก่อนแต่ท่าทางพรหมจะรีบ ไม่รั้งไว้จะดีกว่า ผมจึงเดินกลับคอนโดทันทีแต่ขณะที่กำลังจะออกจากมหาลัยก็มีรถคันหนึ่งมาเทียบข้างฟุตบาท

“ขึ้นรถ” คนขับเลื่อนกระจกลงและออกคำสั่งทันที ตอนแรกผมเห็นหน้าไม่ชัด แต่พอเห็นชัดผมก็เดินหนีทันที

“จะไปไหน” มีมือมากระชากแขนผมอย่างรวดเร็วนี่กูเดินยังไม่พ้นสิบก้าวเลยนะเนี่ย

“เรื่องของกู” ผมบอกมันและพยายามสะบัดแขนออก

“อย่าฤทธิ์เยอะนักสิ แล้วจะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ” มันขู่ผม

“กูไม่กลัวมึงหรอก ปล่อยกู!!!!” ผมพยายามออกแรงอีกครั้ง

“นี่!!!! ถ้าขืนยังฤทธิ์เยอะล่ะก็ จะทำเหมือนที่ทำในโรงอาหารในมหาลัย แหม แถวนี้คนเยอะสะด้วยสิถ้ามีคนยืนจูบกันคงดูดีพิลึก....ว่างั้นไหม”



ถึงผู้อ่าน ช่วงนี้อาจจะลงช้าหน่อยนะครับ

เพราะผู้แต่ง แต่งนิยายสองเรื่องไปพร้อมๆกัน

อาจจะไม่ตรงเวลาบ้าง แต่คืนนี้เดี๋ยวดึกๆจะลงอีกตอนจ้า

[dawnthesky]

รับทราบค่ะ แต่เรื่องนี้สงสัยมานานแล้วว่าพระเอกมันขี้เก๊กตรงไหน (วะ) อยาก จริง ๆ ( :z6:พระเอกนะ)

[day9day]

รับทราบครับคนแต่ง (แล้วอีกเรื่องนึง เรื่องไรอ่ะ)
 

ขอบคุณมากๆนะครับที่มาลงนิยายให้อ่าน ชอบมากเลยเรื่องนี้อ่ะ
 

[ujen]

รับทราบเจ้าข้า

 

[biwtiz]

จ้า......................

[kolapapaya]

รอได้เสมอจ้าาาาาาา 

้แล้วนี่วินมันจีบแล้วหรอเนี่ย จีบซะรุนแรงเหมือนขู่ยังไงไม่รุ 

อยากรู้แว้ว ว่าวินจะจีบยังไงต่อ อิอิ
 

[shizuruviola]

รอได้เสมอจ้าาาาาาา 

้แล้วนี่วินมันจีบแล้วหรอเนี่ย จีบซะรุนแรงเหมือนขู่ยังไงไม่รุ 

อยากรู้แว้ว ว่าวินจะจีบยังไงต่อ อิอิ
 

ขออุ๊บไว้ก่อนน้า ต้องรออ่านเอง

[shizuruviola]

รับทราบครับคนแต่ง (แล้วอีกเรื่องนึง เรื่องไรอ่ะ)
 

ขอบคุณมากๆนะครับที่มาลงนิยายให้อ่าน ชอบมากเลยเรื่องนี้อ่ะ
 

อีกเรื่องชื่อว่า   หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด

มีแววว่าถ้าเรื่องนี้จบเมื่อไร เรื่องถัดไปจะลงต่อทันทีคร้าบบบบบ

[iforgive]

จับตบให้หัวทิ่มซักทีเหอะ  เกลียดพระเอกเรื่องนี้จริงๆ

[pronpailin]

 :m15:สงสารทั้ง อัท สงสารทั้งเตย  :angry2:ไอ้พวกสารเลว วิน เอ๊ย
 :L2:เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู่สู่ ค่ะ

[shizuruviola]

Lesson 35

( Autt Part )

“มึงมีอะไร” ผมถามเจ้าของรถที่บังคับให้ผมขึ้นรถมา จริงๆผมไม่อยากขึ้นมาหรอกแต่เพราะมันขู่อะไรบ้าๆมาผมเลยต้องจำใจมากับมันจนได้

“เปล่า ไม่มีอะไร” มันตอบหน้านิ่งๆ

“อย่ามาไร้สาระกูจะกลับคอนโด” พูดจบผมเตรียมจะเปิดประตูแต่

“ถ้าเปิดลงไปล่ะก็...จะไม่ใช่แค่คำขู่” เมื่อมันพูดขึ้นผมถึงกับชะงัก

“มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่!!!” ผมหันไปตะคอกใส่มัน

“ไปกับกูก่อน” พูดจบมันก็ออกรถทันที ตลอดระยะทางนี้ผมกับมันไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลยสักคำเดียว สักพักก็ถึงเป้าหมาย....ร้านอาหารหรอ พาผมมาทำไม

“พากูมาทำไม” ผมถามมัน

“พามาล้างจานมั้ง” มันตอบกวนบาทาผม

“กวนตีน กูกลับก่อนล่ะ” ผมตั้งท่าจะเดินหนีมัน

“เดี๋ยวสิ....กินข้าวเป็นเพื่อนกันก่อน”

“…” มาแปลกพูดไม่ออกเลยครับ

“ไปเข้าไปเถอะ” มันดันหลังผมเข้าร้าน

“เดี๋ยวๆๆๆๆ มึงกินยาไม่เขย่าขวดหรือไงหรือว่าผีเข้า” ผมถามมันด้วยอาการงงสุดขีด

“ก็เปล่า.....ไปเถอะ” มันพาผมเดินเข้ามาในร้านแถบโซน  ส่วนตัวสะด้วย

“อยากกินอะไรล่ะ” มันถามผม

“ไม่รู้มึงสั่งอะไรมากูก็กินได้หมดแหละ” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ

“อ่ะนี่ มึงสั่งเอา” มันยื่นเมนูมาให้ผม ผมก็เปิดเมนูดู ของแต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้นเลยเห็นราคาแล้วกระเดือกไม่ลง

“ทำไมเป็นอะไรไป อยากกินอะไรก็สั่งเลย” มันพูดซ้ำ

“ได้ทุกอย่างเลยหรอ” ผมถามมันอีกครั้ง

“อื้อได้ทุกอย่างที่มึงอยากกิน” เมื่อมันพูดจบผมก็ยิ้มออกมา สั่งอะไรก็ได้ที่อยากกินใช่ไหมเดี๋ยวอัทจัดให้ หึหึ

“พี่ครับ เอายำวุ้นเส้น ต้มข่าไก่ ปลากะพงทอดราดน้ำปลา ปลาช่อนลุยสวน ต้มยำทะเล แกงจืดหมูสับ ฉู่ฉี่ปลาทู สเต็กหมู สเต็กไก่ ยำรวมมิตร ยำเห็ด ผัดผักรวมมิตร หมูแดดเดียว ข้าวสวย 1 โถ น้ำส้มปั่น ด้วยนะครับ” ผมสั่งรายการอาหารยาวเหยียดหวังแกล้งคนจ่ายตังเพราะที่สั่งไปนี่ก็เฉียดหมื่นแล้วนะ อาหารก็ธรรมดาๆแต่ทำไมราคาสูงกว่าร้านอาหารทั่วไปหลายเท่าตัว

“สั่งไปเนี่ยกินหมดหรอ” มันถามผม

“ทำไม มึงไม่มีปัญญาจ่ายหรอ” ผมตีหน้ามึนใส่มัน

“หึหึ เปล่าแต่ถ้ากินไม่หมด...” มันพูดแล้วหยุดจ้องหน้าผม

“ทำไม” ผมจ้องหน้ามันกลับ

“เดี๋ยวก็รู้” มันพูดแค่นั้น ผมนั่งรอสักพักอาหารแทบทุกอย่างก็มาเสิร์ฟจนแทบจะล้นโต๊ะ

“กินละนะ” ผมบอกกล่าวเป็นพิธีเพราะตอนนี้ผมหิวมากเหมือนกัน

“ก็กินสิ” ผมเริ่มกินก่อนที่มันจะพูดสะอีก ผมทานอาหารทุกอย่างไปเรื่อยๆรสชาติก็ไม่เลว อร่อยเลยแหละ ในระยะเวลายี่สิบนาทีต่อมาอาหารตรงหน้าก็เรียบเป็นหน้ากอง

“เฮ้อ อิ่มชะมัดเลย” ผมทำท่าตบพุงตัวเองเพราะอิ่มจริงๆ

“ตัวแค่เนี่ยทำไมกินจุจัง” มันถาม

“ตัวแค่เนี่ยแหละกินจุใครจะทำไม” ผมทำหน้าทะเล้นใส่มัน

“ไม่ทำไมหรอก....พี่ๆเช็คบิลด้วยครับ”

“ทั้งหมด 12,430 บาทครับ” พนักงานมาเก็บเงินไวมากครับ

“อ่ะนี่ ไม่ต้องทอนนะ” มันวางตังแบงพันไว้ปึ๊งนึงแล้วเดินจูงผมออกมาจากร้านทันที

“นี่เมื่อกี้จ่ายไปเท่าไร” ผมถามมัน

“หมื่นห้า” มันตอบผมหน้านิ่งมาก

“หมื่อห้า!!!!” ผมทำเสียงตกใจสุดขีด หมื่นห้านี่ผมอยู่ได้สามเดือนเลยนะ

“ตกใจอะไรขนาดนั้นไปขึ้นรถ”

“อะไรจะไปไหนอีก” ผมถามมัน

“เอาน่าขึ้นรถเถอะ” เรื่องอะไรผมจะยอมมัน

“ไม่เอา กูจะกลับคอนโด” ผมค้านมัน

“บอกให้ขึ้นรถ นับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง...” มันมองหน้าผมนิ่งๆ ส่งสายตาบอกว่ามันเอาจริงแน่ ผมเลยต้องขึ้นรถมันมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“จะพากูไปไหนอีก” ผมอึดอัดทนไม่ไหวแล้วเลยหันไปถามมัน

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า ถามมากจริง” มันทำหน้าหงิกใส่ผม เชอะ ไม่ถามก็ได้วะ

สักพักมันก็เลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งผมว่ามันไม่ใช่บ้านน่าจะเป็นคฤหาสน์มากกว่าเพราะมันใหญ่มากประตูรั้วก็เป็นรีโมท

“ที่นี่ที่ไหนอ่ะ” ผมถามมัน

“บ้านกูเอง” มันตอบจบก็จอดรถหน้าบ้านมันพอดี

“ไป ลงไปข้างล่าง” มันเปิดประตูรถลงไปก่อน ผมจึงเปิดตามลงไป

“มึงพากูมาทำไม” ผมถามมันแต่ยังเดินตามมันอยู่

“ตามมาก่อนเดี๋ยวจะบอก” ผมไม่พูดอะไรต่อแต่เดินตามมันไปจนถึงห้องๆหนึ่ง

“เข้ามาสิ” มันเรียกผมเข้าไปเพราะเห็นผมยืนเก้ๆกังๆอยู่ จะเข้าไปดีไหมเพราะมันเป็นห้องนอน

“มึงพากูมาทะ...” ผมยังพูดไม่ทันจบก็ถูกกระชากเข้าไปในห้อง มันล็อคห้องเรียบร้อย

“กูเหนื่อยอยากนอน ขอพักแปปนึงแล้วเดี๋ยวไปส่ง” มันบอกผมเล่นเอาตกใจหมดอยู่ๆก็ดึงเข้าห้องนอน จะไม่ให้คิดลึกยังไง

“เดี๋ยวกูกลับเองก็ได้” ผมบอกมัน

“ไม่ต้องเดี๋ยวไปส่งไง” มันทำหน้าหงิกใส่ผม

“ก็มึงเหนื่อยก็นอนไปสิ กูจะกลับแล้ว” ผมเดินตรงไปที่ประตูแต่ก็ถูกกระชากข้อมือไว้

“ก็บอกขอพักแปปนึงไงเดี๋ยวไปส่ง”

“กูกลับเองได้มีแขนมีขาเดินเองได้” ผมยังไม่ยอมแพ้มัน แค่ถลำตัวมาที่บ้านมันนี่ก็มากพอแล้ว ถ้าจะให้นั่งรอต่ออีกคงไม่ไหว

“ถ้าขืนเรื่องมาก เดี๋ยวก็จับปล้ำสะหรอก”

[Still_14OC]

วินพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ใช้ภาษาอะไรพูดกับมันดีหว่า???

[Nus@nT@R@]

แกล้งทำดีมาจีบอัทหรอ
นิสัยไม่ดีจริงๆ

[Poseidon]

หนอยย  ไอวิน คนคนเลว  ได้เค้าฟรีๆแล้วยังจะมาทำแบบนี้อีกนะ
ชั่วเวอร์ ฮ่าๆๆๆ

[pronpailin]

ไอ้วิน มึงวานแผนเลวๆ อะไรอีก แค่นี้ไม่พอใจมึงรึไง อัทไปทำอะไรให้มึง
ห่ะ ไอ้เวรเอ๊ย 



รีบกลับมาต่อนะค่ะ กำลังค้าง