หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[fc_fic]

 

[jonathan2624]

สวัสดีตอนเช้าครับ....ทุกคนสบายดีนะครับ...อิจฉาคนที่มีแฟน...ส่วนผมเมียทิ้งสิบวัน....ตัวขาวจะกลับมาถึงเมืองไทยวันที่ 30 มกราคม นี้ละครับ....น่าจะขนของฝากมาเพียบ เพราะนางเค้าชอบช๊อปปิ้ง....มีเรื่องเม้าๆท์ครับ จิมไลน์มาเม้าท์ว่า ตัวขาวกับทุกคนเดินช๊อปปิ้งที่ห้างแฮรอท ตัวขาวเองเริงร่ามากเกินไป...จนเดินไปชนกระจกที่ใสมาก จิมเล่าว่า พนักงานเพิ่งเช็ดกระจกเสร็จ จริงๆ ถ้าสังเกตุก็จะไม่เดินชน แต่คงจะเพลินไป ชนโครมใหญ่ ดีที่กระจกไม่แตก ผมก็ตกใจนะครับถามจิมไปว่า ตัวขาวเจ็บมากมั้ย นางก็เจ็บนะแหละ แต่ดีที่เดินชนไม่แรงมาก ไม่งั้นแย่แน่ ผมเลยไลน์ไปถามว่าทำไมไม่เล่าเรื่องชนกระจก ตัวขาวส่งสติกเกอร์โหดๆ ส่งมาให้ผมประมาณว่าจิมพูดมากไปแล้วต้องไปจัดการ นางคงอายครับ ฮ่าๆๆๆ....เห็นมั้ยครับที่ผมเตือนเรื่องฝาท่อ ถึงที่อังกฤษไม่ได้เปิดฝาท่อเรี่ยราด ตัวขาวที่น่ารักของผมก็ซุ่มซ่ามได้ตลอดเหมือนกัน....ฮ่าๆๆๆ

มีความสุขกับการทำงานนะครับ

เป๊บ 

[snowboxs]

ขอบคุณนะคะเป๊บที่นำเรื่องเปิ่น ๆ ของโจ้มาเรียกรอยยิ้มในเช้านี้ 
แต่ระวังไว้นะ โจ้กลับมา ถ้ามาเห็นเรื่องนี้เป๊บจะโดนทำโทษเอาได้นะ 5555

[fc_fic]

 
 

[patee]

  

[Yarkrak]

แอบนินทาเมียลับหลังน้องโจ้กลับมาระวังให้ดีอดแน่ๆคริคริ

[คนอ่าน]

ตัวขาวเปิ่นน่ารักอ่ะ5555555

[patchylove]

555 พี่ตัวขาวโดนเผาซะแล้ว
อีกสองวันเอง พี่เป้บ :katai3:สงสัยได้ของฝากจุใจแน่ๆๆ

[จอมพล]

  555 ผมก็เคย ทั้งเจ็บทั้งอาย 

[nutto]

ฮ่าๆๆๆ โดนพี่เป๊ปเผาแหลกเลยยยยย 

เอาน่าพี่โจ้ ผมบอกแล้วว่า คนน่ารักก็ ซุ่มซ่าม!!! แบบนี้และ
ส่วนพี่เป๊ปถ้าพี่โจ้จพกลบมาจัดการ พี่เป๊ปจับกดเลยครับเดี่ยวก็หายโมโหเอง
ละเป็นการลงโทษด้วยที่หลายไปหลายวันดีไหมครับ

คิดถึงพี่โจ้พี่เป๊ปนะครับ ชอบหายไปนานๆ มาอัพเดทบ้างก็ได้ครับ ให้ผมรอเป็นเดือนๆละใจมันร้อนรน

[noy]

 

[maemix]

แอบเม้าท์กลับมาโดนแน่คุณพี่เป๊ป
 
คนน่ารักทำอะไรก็ดูดี ท่องไว้คุณโจ้
ถึงจะซุ่มซ่ามไปนิด คนน่ารักอย่าได้แคร์

[nutto]

เย้ๆๆๆ วันนี้พี่ตัวขาวก็จะกลับมาละนะครับพี่เป๊ป ยินดีด้วยนะครับเนี่ย

พี่เป๊ปช่วยบอกให้พี่ตัวขาวมาลงตอนต่อไปบ้างนะครับ ผมจะขาดใจตายละ
แต่ถ้าเป็นกรณีที่พี่ตัวขาวเพลียจากการที่พี่เป๊ป ฉีดยา :z13:หลายยกเกินไปผมก็พอจะอดทนรอต่อไปได้ครับ

ยังไง ผมจะเข้ามารอพี่โจ้ที่เล้าเป็ดทุกวันนะครับ  จะนอนแดดิ้นแบบนี้เพื่อเรียกร้องให้พี่โจ้มาลงซะที 

ปล. คิดถึงพี่โจ้กับพี่เป๊ปมากจนต้องกลับไปนั่งอ่านเรื่องราวตั้งแต่ต้นมาใหม่ บอกเลยครับว่าบางตอนผมร้องไห้ตามพี่เป๊ปพี่โจ้เลยจริงๆ 

[bvan]

ถึงอย่างไรก็(ซุ่มซ่าม)น่ารักอ่ะ คนน่ารักทำอะไรก็ดูดีเนอะ 

[Yarkrak]

เย้ๆตัวขาวกลับมาแล้ว วู๊วววววววว  ตัวขาวอย่าลืมมาเล่าเรื่องไปอังกฤษน๊า
รออัพเดทจ้า

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบ หายไปนานเลยอะ สบายดีมั้ยคับบบ อย่าเพิ่งโกรธน้า ติดงานจริงๆ คับ มะวานกลับมาก็มีอาการ เหนื่อยจากการนั่งเครื่องบิน เลยนอนราบทั้งวัน วันนี้ก็จัดการจุกจิกตามประสา เลยได้มีโอกาสมาอัพละคับ อ่านกันเลยเน้อออ
ตอบเม้นๆ

nutto : อารายเจ้านัท ส่งจิตอาฆาตตลอดนะ เดี๋ยวจับตี อิอิ 

nutto : ช่ายๆ ฉัตรแรงมากอะ พี่ก็สะใจนะ อ่านแล้วอินจริงอะ เจอตัวจริงอาจจะไม่น่ารักน้า แก่แล้ววว 

noy : ใช่ค้าบ โชคดีมากๆอะ 

cassper_W : ใช่คับๆ เจอเรื่องไสยศาสตร์ทั้งนั้นเลยอะ แต่ตอนนี้มะมีแล้วน้า เรื่องแฟนเก่าเอาไว้ค่อยเล้าน้า เดี๋ยวเขียนไปร้องไห้ไปอะ 

snowboxs : ตอนนั้นเครียดมากเลยอะคับ ส่วนเพื่อนๆ แต่ละคนร้อยแรงม้า เป๊บผู้หญิงเยอะมาก แต่ตอนนี้มะมีแล้วคับบบ อิอิ 

patee : ขอบคุณค้าบบบ 

จอมพล : 

คนอ่าน : แอะมาแนวโหดอะ ตบจูบๆๆ 

อยากรัก : 5555+ มีให้คะแนนด้วยหรือคับ ฉัตรดีใจแน่อะ นางร้ายแต่ใจดีนะคับ 

Noo_Patchy : ปีใหม่สวีทนิดๆคับบบ อิอิ 

k@_raMae : จะพยายามมต่อบ่อยๆ น้า อย่าทิ้งกันไปไหเน้อ 

cattydoggy : ช่ายๆๆ น่าสงสาร คิงคองนอนซม...ส่วนเต้คือแฟนเก่าอะคับ แงๆๆๆ นึกถึงแล้วเศร้า 

snowboxs : ขอบคุณมากนะค้าบบบบ มีความสุขปีใหม่เช่นกันนะคับ (อวยพรช้าแต่จริงใจน้า) 

nutto : แว๊กกกกกกกกก เจ้านัททททท เรียกซะดัง ตกใจหมดดดด ขอให้น้องนัมมีความสุขเ่ช่นกันน้า จุ๊บๆๆ มามะให้พี่หอมแก้มสองที   

anukul : 55555+++ ช่ายเนอะเจ้าโอ เจ้านัทเรียกซะดังมากอะ อิอิ 

patee : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบ 

8X : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบ จุ๊บๆๆ

อยากรัก : ขอบคุณมากค้าบบบ มาต่อให้ละค้าบบบ 

nutto : อีกละเจ้านัท ชอบมายุให้คิงคองฉีดยา เข็มใหญ่ง่าาา กลัวแร้ววว 

anukul : เจ้าโอมาอวยพรช้านะ ชิ 

||toxic-love|| : ยินดีต้อนรับหนุ่มน้อยค้าบบ มามะจุ๊บหนึ่งที 

ตอบเม้นหลังเป๊บมาโพส

snowboxs : ใช่ๆ ไปอยู่บ้านใหญ่ทิ้งคอนโดเลยอะ คุณชายขี้เหงาตลอดดดด หอมแก้มก็นิดนึงค้าบบบอิอิ

คนอ่าน : คิดถึงด้วยค้าบบบ 

patee : 

Noo_Patchy : แว๊กกก อย่าไปชี้โพรง กลัวโดนจัดหนักกกก 

อยากรัก : ฮ่าๆๆๆ 

จอมพล : ติดงานมากเลยค้าบบ เงินหล่นทับหรือ ชอบๆๆๆ อิอิ 

fc_fic : 

anukul : มาแล้วจ้าเจ้าโอออออ 

ตอบเม้นๆ หลังเป๊บมาเม้าท์

snowboxs : ชอบมาเม้าท์อะ มะวานโดดถีบไปสองทีละคับ 

fc_fic : 

patee : ขำซะดังเลยง่าา อิิอิ 

อยากรัก : ช่ายๆๆ งดไปเลยสองเดือน อิอิ 

คนอ่าน : เขิลลลล 

patchylove : เผาเกรียมเลยง่าาา 

จอมพล : มีพวกแล้ว เย้ๆๆ 

nutto : อารายเจ้านัท ขำซะดัง มาต่อให้แล้ววว 

noy : 5555+

maemix : ช่ายๆๆ คนน่ารักก้เดินเฉิดฉาย ชนนิดชนหน่อยเรื่องปกกาติ อิอิ 

nutto : มาลงให้แล้ววววเจ้านัทททททท

bvan : เขิลลลล 

อยากรัก : กลับมาละค้าบบบบ ฮิ้วววว 

ตอนที่ 45 ชีวิตหลังเคราะห์กรรม ภาคจบ
   รุ่งเช้าของวันใหม่ ผมสลึมสะลือลืมตาตื่นมาช่วงประมาณ 7 โมงเช้า หลังจากที่ฟุบหน้านอนข้างเตียงเป๊บตลอดทั้งคืน สิ่งแรกที่ผมทำทุกเช้า คือ จะหันไปมองเป๊บว่าเป็นยังไงบ้าง สำหรับเช้าวันนี้ ผมหันไปมองเป๊บ ปรากฏว่า เป๊บนอนลืมตามองมาที่ผมแล้วครับ
“เป๊บ...ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“สักครึ่งชั่วโมงแล้วครับ” เป๊บตอบเสียงแหบนิดๆ  ดีกว่าเมื่อวานตอนถอดท่อหายใจมากครับ
“อ้าวแล้วทำไมไม่ปลุกโจ้อะ”
“เป็บเห็นโจ้กำลังนอนหลับสนิท คิดว่าน่าจะเหนื่อยนอนน้อยมาหลายวัน เลยไม่กวนครับ” เป๊บตอบยิ้มนิดๆ
“โหยยย ไม่เอานะเป๊บ ถ้าตื่นแล้วปลุกเลยนะคับ เผื่อเป๊บต้องการอะไรโจ้จะได้จัดการให้”
“ได้ครับๆ”
“แล้วนี่เป็นไงบ้างเป๊บ เจ็บอะไรยังไงตรงไหนบ้าง”
“ไม่ค่อยมึนแล้วครับ ส่วนอาการปวดๆ มีบ้างแต่ไม่มาก ที่รักไม่ต้องห่วงนะดีขึ้นมากแล้วครับ” เป๊บพูดด้วยเสียงแหบๆ
“คับๆ ดื่มน้ำมั้ยเดี๋ยวโจ้เอาให้”
“นิดนึงก็ดีครับ” ผมรีบลุกไปรินน้ำให้เป๊บพร้อมหลอดมาจ่อปาก เป๊บดูดน้ำไปครึ่งแก้ว
“เป๊บ เดี๋ยวโจ้เช็ดตัวให้นะ” ผมรีบเข้าห้องน้ำไปผสมน้ำอุ่นพร้อมผมขนหนูมาเช็ดตัวเป๊บ
“เช็ดตัวก่อนนะเป๊บ”
“ขอบคุณมากนะที่รักที่ดูแลเป๊บ” เป๊บนอนยิ้มๆ ยิ้มแบบเหนื่อยๆ นะครับ ร่างกายคงยังไม่ฟื้นเต็มที่
“ไม่เป็นไรอะเป๊บ ตอนโจ้เจ็บหนักเป๊บก็มาดูแล อีกอย่างเป๊บก็เป็นคนสำคัญ ไม่ดูแลแล้วจะให้ไปดูแลใคร”
“ครับ....โจ้.....ถ้าเป๊บพิการจะเลิกกับเป๊บมั้ย” ผมหันไปมองหน้าเป๊บ
“เมื่อวานแด๊ดก็ถามโจ้แบบนี้....วันนี้แด๊ดมาเป๊บลองถามคำตอบจากแด๊ดละกันนะ” ผมตอบหน้านิ่งๆ
“เป๊บรู้คำตอบล่วงหน้าแล้วครับ”
“แหวะเว่อร์ละ นอนพะงาบๆ ทำมารู้อนาคต”
“ฮ่าๆๆๆๆ....โอ้ยยย” เป๊บหัวเราะเบาก่อนร้องเจ็บ
“เป็นอะไรๆๆ” ผมตกใจ
“หัวเราะมากเจ็บแผลครับ”
“โหยยยย..ตกใจหมด ห้ามหัวเราะ” ผมดุๆ เป๊บ
“ก็ที่รักอย่าเล่นมุขทำให้หัวเราะซิครับ” พอหายป่วยแล้วจะพูดมากทันทีนะ เดี๋ยวจับเชือดคอ ชิ
   ประมาณ 8 โมง ทีมแพทย์และพยาบาลเข้ามาตรวจอาการเป๊บครับ ผมเองก็ยืนมองห่างๆ ตรวจนั่นตรวจนี่สอบถามอาการจากเป๊บพักใหญ่ จนเสร็จ ผมเลยถาม
“คุณหมอครับ เป๊บเป็นยังไงบ้างครับ”
“อาการโดยรวมดีขึ้นมากเลยนะครับ เป็นเรื่องที่ดีร่างกายผู้ป่วยฟื้นตัวเร็วมาก เดี๋ยวหมอจะทำการถอดท่อระบายเลือดกับท่อปัสสาวะ เพราะผู้ป่วยน่าจะไม่มีเลือดออกภายในแล้ว อีกอย่างน่าจะขับถ่ายเองได้ ยังไงหลังจากถอดท่อปัสสาวะ รบกวนดูแลผู้ป่วยเข้าห้องน้ำด้วยนะครับ”
“ส่วนอาการทางสมองน่าจะดีขึ้นมากนะคะ แต่เพื่อความแน่ใจประมาณสิบเอ็ดโมง หมอจะนำผู้ป่วยไปสแกนสมองด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า เพื่อประเมินภาพรวมนะคะ”
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ”
   แล้วหมอทั้งสองท่านพร้อมพยาบาล ก็ทำการถอดท่อระบายเลือดกับปัสสาวะ จัดการพักใหญ่ ก็เสร็จเรียบร้อย
“เรียบร้อยนะครับ ยังไงถ้ามีอะไรเพิ่มเติม เรียกหมอได้ตลอดเวลา หมอจะให้ทางโภชนาการจัดอาหารอ่อนมาให้แทนอาหารทางการแพทย์นะครับ”
“ได้ครับๆ ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือไหว้คุณหมอ
   หลังจากคุณหมอออกไป ผมก็ไปนั่งข้างเตียง
“เป๊บ เป็นไงบ้าง”
“เจ็บแผลตอนถอดท่อระบายเลือดออกครับ”
“แล้วถอดท่อปัสสาวะละ”
“ก็เจ็บครับแต่ไม่มาก....จริงๆ อายหมอมากกว่า ที่มาเห็นอะไรใหญ่ๆ” หายปุ๊บทะลึ่งทันที คิงคองบ๊อง
“ทะลึ่ง...นอนเจ็บพะงาบๆ อยู่รู้ตัวมั่ง ยังจะมาลามก”
“ฮ่าๆๆๆ..อุ๊บบบบบ” หัวเราะจนเจ็บแผลอีก
“เป๊บ หิวยัง”
“ยังครับ เฉยๆ”
“หมอแจ้งว่าจะให้ทานอาหารอ่อนๆ โจ้กลัวเป๊บหิว ถ้ายังไม่หิวมากรอสักแป๊บนะ”
“ครับๆ”
“งั้นเป๊บดูทีวีดีกว่าเนอะ” ผมกดปุ่มปรับระดับ ยกหัวเตียงขึ้นมาให้เป๊บดูทีวี
   ผมเปิดทีวีให้เป๊บดู เราสองคนก็คุยอะไรไปเรื่อย จนประมาณสิบโมง แด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปันมาถึง ทั้งสี่คนรุมคุยกับเป๊บมากมาย ผมก็ได้แต่นั่งยิ้ม ดีใจที่เป๊บอาการดีขึ้นอย่างมาก ไม่นานนัก อาหารอ่อนก็ส่งมาถึงห้อง
“อาหารมาแล้วคร้าบบบ...” ผมยกถาดมาที่โต๊ะสวมเตียงผู้ป่วย
“กินเยอะๆ ลูก” มัมบอกเป๊บ
“โจ้ป้อนเป๊บละกันนะลูก” แด๊ดบอกผม
“ได้ครับแด๊ด”
“ไอ้เสือเจริญอาหารแน่ เมียป้อนให้แบบนี้” พี่ปันแซว
“ใช่ๆ แต่อย่าเจริญมากจนกินคนป้อนนะเว้ยเฮ้ย” พี่ปริมเสริม
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” พ่อแม่ลูกฮาพร้อมกัน...บ้านนี้ตระกูลเชิญยิ้มจริงๆ เชอะ
   เป๊บทานอาหารได้เกือบหมดครับ แสดงว่าคนป้อนน่ารัก ฮ่าๆๆๆ ประมาณสิบเอ็ดโมงนิดๆ พวกทีมพยาบาลมารับเป๊บไปสแกนสมอง ผมก็บอกกับแด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปัน พวกเราทั้งหมดเลยเดินตามเป๊บมาที่ห้องเอ็กซ์เรย์ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง คุณหมอเดินนำออกมา พร้อมกับทีมพยาบาลพาเป๊บกลับไปที่ห้องพัก
“คุณหมอครับ อาการโดยรวมเป็นยังไงบ้างครับ” แด๊ดถามคุณหมอที่เดินนำออกมาจากห้อง
“ยังไงรบกวนญาติผู้ป่วยเชิญที่ห้องหมอนะครับ”
“ได้ครับๆ โจ้ลูกพาเป๊บกลับห้องก่อนนะ” แด๊ดหันมาบอกผม ผมรับคำ พี่ปริมกับพี่ปันก็เดินตามแด๊ดกับมัมไปด้วย ผมเลยเดินกลับมาพร้อมกับบุรุษพยาบาลและเป๊บ ที่ห้องพัก
   ทีมพยาบาลจัดแจงเสร็จเรียบร้อย ก็ขอตัวออกไป
“เป๊บ...เป็นไงบ้างอะ”
“ก็ปกติครับ....”
“หมายถึงตอนเข้าเครื่องสแกน รู้สึกยังไงบ้าง”
“ก็...ไม่รู้สึกอะไรนะที่รัก เพราะนอนเข้าไปในอุโมงค์ เอาจริงๆ เจ็บแผลมากกว่า”
“อ๋อๆ แล้วนี่ยังเจ็บมากมั้ย”
“นิดๆ ครับ”
“งั้นเป๊บอย่าขยับตัวมากนะ เดี๋ยวแผลไม่ประสานกันอะ”
“ครับๆ” ว่านอนสอนง่ายจริงๆ
   ผมก็จัดของ ทำนู้นนี่ตามประสา หันมามองเป๊บอีกทีก็นอนหลับตาไปแล้ว สงสัยยาจะออกฤทธิ์ ไม่นานนัก พ่อแม่และพี่ๆ ก็กลับเข้ามาในห้อง
“คุณหมอว่าไงบ้างครับแด๊ด” ผมถามแด๊ด
“คุณหมอแปลกใจมากลูก อาการโดยรวมดีขึ้นอย่างมาก ร่างกายฟื้นตัวเร็วมาก เลือดที่คั่งในสมองก็มีจุดขนาดเล็กลงมาก น่าจะประมาณ 1 มิลลิเมตร หมอบอกว่า ร่างกายจะขับออกได้เอง ส่วนกระดูก กับแผลส่วนอื่นๆ ก็อยู่ในระดับที่น่าพอใจ อีกสักระยะคงดีขึ้น”
“อีกอย่าง หมอยังพูดเลยว่า ตั้งแต่รักษามา ไม่เคยเจอเคสแบบนี้ จากอาการโคม่าที่หมอคิดว่าจะไม่รอด กลับมาฟื้นตัวได้ขนาดนี้” พี่ปริมเสริม
   ผมฟังที่แด๊ดกับพี่ปริมเล่าแล้ว ในใจขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ที่ช่วยเป๊บไว้ ผมเชื่อว่าการแพทย์ดี แต่ การแพทย์ตอบไม่ได้เรื่องอาการโคม่า ตอบไม่ได้ว่าเป๊บจะฟื้นเมื่อไหร่ ดังนั้นสิ่งที่เรามองไม่เห็นต่างหากน่าจะเป็นตัวตัดสินใจว่าชีวิตของคนคนนั้นจะเป็นอะไร

[jonathan2624]

คุยกันไม่ทันเสร็จ เสียงเคาะประตูดังขั้นสามครั้ง ประตูก็ถูกเปิดออก มีผู้ชาย หญิง สูงอายุ และอีกคนนึงที่เดินตามหลังดูหนุ่มๆ รูปร่างไม่สูงมาก ท้วมๆ ผิวขาว เดินตามหลังมาโดยมีไม้ค้ำมาด้วย
“เอ่อ...สวัสดีครับ/คะ” ผู้สูงอายุทั้งสองยกมือไหว้ แด๊ดกับมัมก็รับไหว้
“เอ่อ...ผมเป็นพ่อกับแม่ของเด่น....เอ่อ...จะมาขอโทษกับรับผิดชอบในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครับ”
   อ๋อ ผมนึกได้ว่าคงเป็นเพื่อนที่ชื่อ เด่น ที่ขับรถพาเป๊บมาเกิดอุบัติเหตุ แวบแรกผมรู้สึกโกรธมาก อยากจะด่าให้หนำใจ แต่ ถ้าโกรธและด่าไปคงย้อนเวลาไปไม่ได้และอีกอย่างเป๊บเองก็อาการดีขึ้นมากแล้ว เลยฟังต่อไปเงียบๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ และอีกอย่างตอนนี้อาการลูกผมก็ดีขึ้นมากแล้วครับ” แด๊ดตอบเสียงเรียบๆ ดูออกเลยว่าโกรธ
“ผมขอโทษด้วยนะครับคุณพ่อ...ผมไม่นึกว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้....ผมขอโทษครับ” คนที่ชื่อเด่นยกมือไหว้ขอโทษ พร้อมสะอื้นน้ำตาไหล
“ไม่เป็นไรหรอกคะ เหตุการณ์มันก็ผ่านมาแล้ว ยังไงเชิญนั่งก่อนนะคะ จะได้พูดคุยกัน” มัมตอบแบบอารมณ์สดใส มัมรู้แน่ว่าบรรยากาศมันไม่อำนวย อีกอย่างแด๊ดคงยังโกรธอยู่
   เมื่อทุกคนนั่ง ซึ่งผมก็นั่งห่างๆ ในระยะที่พอจะได้ยิน ทุกคนก็พูดคุยกันไปเรื่อย จนกระทั่ง...มีเสียงเคาะประตู พวกเราหันไปมอง ศักดิ์ มาเยี่ยมเป๊บครับ ศักดิ์ก็บาดเจ็บเล็กน้อย หน้าผากยังมีผ้าปะแผลติดอยู่เลยครับ ทุกคนจึงคุยต่อโดยมีศักดิ์นั่งฟังด้วย
“แล้วมันเกิดอุบัติเหตุได้ไง” แด๊ดถามเพื่อนเป๊บ
“คือ หลังจากเสร็จงานบวช เพื่อนๆ ทุกคนก็แยกย้ายกลับ ผมเองก็ไม่ได้เจอเป๊บนานมาก เลยกะว่าจะไปหาอะไรกินกันแล้วไปส่งที่บ้าน แต่เป๊บก็ไม่ยอม พร้อมบอกว่ามากับคนขับรถ แต่ผมอยากให้เป๊บไปเลยคะยั้นคะยอ จนเป๊บมันยอม ก็เดินทางกลับมาตามปกติครับ ผมยอมรับว่าขับรถเร็วมาก จนเป๊บมันเตือนเลยลดความเร็วเหลือสักเก้าสิบ.....ขับมาเรื่อยๆ อยู่ดีๆ ผมก็เห็นผู้ชายแก่กับผู้หญิงและผู้ชายที่หนุ่มกว่าสองสามคน เดินตัดออกมาจากเกาะกลางถนน ตอนนั้นผมมั่นใจว่า ถนนโล่งไม่มีคนข้ามมาจากอีกฝั่งแน่นอน คือพ่อครับ ต้นไม้เกาะกลางไม่ได้สูง พ่อก็ทราบว่าถ้าขับรถเราจะต้องกวาดสายตาจากกระจกหน้าไปรอบๆ ซึ่งผมดูแล้วมันไม่มีคนจริงๆ”
“เราพลาดหรือเปล่า” แด๊ดถามซ้ำ
“ไม่ครับพ่อ ผมยืนยัน คนกลุ่มนี้ไม่รู้มันโผล่มาได้ยังไง ผมบีบแตรสุดๆ เพื่อให้พวกมันรู้ตัว แต่มันเดินตรงลิ่วๆ เหมือนไม่ได้ยิน ผมเลยตัดสินใจหักลงด้านซ้ายแล้วกะว่าพอพ้นพวกมันจะหักออกขวา...แต่พอหักเลี้ยวซ้าย อยู่ดีรถก็เสียหลักแล้วหมุน....มารู้ตัวอีกที ก็เห็นถุงลมกำลังยุบตัว ผมเจ็บไม่มาก แต่หันไปมองเป๊บเลือดท่วมตัวเลยครับ”
   ผมฟังคนที่ชื่อเด่นเล่า รู้สึกแปล๊บขึ้นในใจ เป๊บคงเจ็บหนักมาก ตอนนั้นโกรธปริ๊ดเลย แต่พยายามสะกดใจไว้
“สภาพรถที่ขับสมบูรณ์มั้ยละ” แด๊ดถามเชิงๆ ประชด จนมัมหันไปทำตาดุใส่
“ผมเพิ่งถอยรถป้ายแดงมาครับ BMW 5 ซึ่งพ่อก็รู้ดีว่า มันมีระบบมากมายที่ทรงตัวรถได้อย่างดี อีกอย่างผมขับแค่ 90 นะครับ”
   แด๊ดกับมัมก็เงียบ ผมมานั่งคิด ก็จริงเหมือนที่เล่า ถ้าขับสัก 160 แล้วคว่ำก็ไม่แปลก นี่ขับ 90 ไม่น่าจะมีปัญหากับรถราคาขนาดนั้น
“คุณท่านครับ ผมยืนยันว่า ไม่มีใครเดินตัดหน้าแน่นอนครับ” ศักดิ์เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
“แกมั่นใจได้ยังไงศักดิ์” แด๊ดถาม
“ผมขับตามหลังรถคุณคนนี้มาครับ ช่วงแรกคุณเค้าขับเร็ว แต่พอมาช่วงกลางๆ ไม่เร็วมาก ผมขับตามหลังประมาณ 90 เหมือนกันครับ แต่อยู่ดี คุณเค้าเหมือนหักหลบอะไรสักอย่าง แล้วรถก็เสียหลัก ส่วนผมก็กดเบรกเต็มที่ แต่ไม่ทันเลยชนซ้ำไปครับ...ผมเองก็มองอยู่ไม่มีคนเดินตัดหน้าแน่นอน....อีกอย่าง คุณท่านครับ ผมรับใช้คุณท่านมาตั้งแต่คุณหนูเล็กยังเด็กๆ ดูแลไปรับส่งโรงเรียนตลอด คงไม่มีเหตุผลที่ผมต้องเข้าข้างคุณคนนี้ใช่มั้ยครับ”
   เหตุผลของศักดิ์ ทำให้ผมสลายความโกรธลงไปได้เยอะมาก ดีใจแทนแด๊ดนะครับ ที่มีลูกน้องคนสนิทที่ดีมากขนาดนี้ ส่วนครอบครัวของเด่น ก็อึ้งๆ เหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีใครมาให้เหตุผลแทน
“เอาละคะๆ ดิฉันว่าทุกคนปลอดภัยก็ดีแล้วนะคะ สบายใจได้นะคะ” มัมเอ่ยขึ้นมาแบบอารมณ์ดี
“ตอนแรกดิฉันคิดว่า มาเล่าในลักษณะแบบนี้ พวกคุณคงจะบอกว่าพวกเราคงแก้ตัวเพื่อให้พ้นผิด ดิฉันถามเจ้าเด่นหลายรอบแล้วว่า มีคนตัดหน้าจริงหรือๆ เพราะแม่ค้าหรือคนแถวนั้นบอกว่าไม่มีใครข้ามถนนแน่ๆ รถมันเสียหลักเอง แต่เจ้าเด่นก็ยังย้ำนะคะว่าเค้าเห็นๆ เลยตัดสินใจมาขอโทษพวกคุณพร้อมบอกความจริง ซึ่งพวกเราคิดตั้งแต่แรกแล้วว่า พวกคุณคงไม่เชื่อแน่ ถ้าเป็นดิฉันเองก็คงไม่เชื่อเหมือนกันนะ จนกระทั่งคุณศักดิ์มายืนยัน...ขอบคุณมากนะคะ” แม่ของเด่นร่ายยาว พร้อมพ่อกับแม่ของเด่นหันไปยกมือไหว้ศักดิ์
“ยังไง ค่ารักษาพยาบาลให้ทางเราเป็นผู้รับผิดชอบนะครับ” พ่อของเด่นเอ่ยปากขึ้นมา
   มัมหันไปมองหน้าแด๊ด แต่ก็ยังคงเงียบ
“พวกเรารู้ดีคะว่า ฐานะของพวกคุณอยู่ในระดับที่รวยมากๆ ซึ่งค่ารักษาพยาบาลแค่นี้คงไม่กระทบกระเทือน แต่อย่างน้อยให้พวกเราได้แสดงความขอโทษ อย่าได้สร้างตราบาปติดตัวพวกเราเลยคะ” แม่ของเด่นเอ่ยออกมาเพื่อขอความเห็นใจ
“ก็...เอาเป็นว่าทุกอย่างคลี่คลายนะครับ ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลผมไม่อยากรบกวนเท่าไหร่นัก แต่ถ้าเป็นการแสดงความขอโทษก็แล้วแต่พวกคุณนะครับ” แด๊ดพูดด้วยอารมณ์ปกติ สงสัยจะไม่โกรธแล้ว
“ยังไงผมก็ขอโทษอีกครั้งนะครับ...ขอบคุณมากๆ ครับ” ทั้งสามคนยกมือไหว้แด๊ดกับมัม พร้อมหันมายกมือไหว้ทุกคน รวมทั้งผมด้วย ตกใจแทบรับไหว้ไม่ทัน
“อย่าคิดมากเลยนะคะ อุบัติเหตุไม่สามารถรู้ล่วงหน้า...ยังไงก็ขอให้ลูกเด่นหายเร็วๆ นะคะ” มัมพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี
   บรรยากาศภาพรวมดีขึ้น ทั้งสามคนก็เดินมาดูเป๊บที่กำลังหลับสนิทพักผ่อน เด่นเองก็จับแขนเป๊บพร้อมเอ่ยปากขอโทษ จนสักพักทั้งสามคนก็ขอตัวกลับพร้อมยกมือไหว้ขอโทษอีกครั้ง
“คุณท่านครับ ผมขอโทษที่ดูแลคุณหนูเล็กไม่ดี” หลังจากสามคนกลับไป ศักดิ์ก็ยกมือไหว้ขอโทษแด๊ดกับมัม
“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ แกทำดีที่สุดแล้วศักดิ์ เจ้าเป๊บมันดื้อเอง”
“ยังไงผมก็รู้สึกผิด....คุณท่านจะไล่ผมออกก็ได้นะครับ...เพื่อเป็นการลงโทษ” ผมตกใจในความรับผิดชอบของศักดิ์
“ไล่แกออกแล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน” แด๊ดถาม
“คงกลับไปทำนาที่บ้านนอกเหมือนเดิมครับ”
“เอ่อ..แด๊ดครับ โจ้ผิดเองที่สั่งให้ศักดิ์ไปดูแลเป๊บ...อย่าไปโทษศักดิ์เลยนะครับ” ผมเอ่ยขึ้นมาเพื่อยอมรับผิด
“ไม่มีใครผิดทั้งนั้น...แล้วอีกอย่างแกจะทิ้งชั้นไปได้ยังไงไอ้ศักดิ์...แกลาออกไปใครจะมาดูแลชั้น”
“แต่...คุณท่าน...”
“ไม่ต้องตงแต่อะไรทั้งนั้น...แล้วห้ามคิดเรื่องลาออกอีก...ลูกน้องที่ดีแบบแกจะหาได้ที่ไหน”
“ครับ..ขอบคุณมากครับคุณท่าน”
ผมเห็นศักดิ์ตาแดงๆ จริงๆแล้ว แด๊ดเป็นคนใจดีมากมาย รักลูกน้องทุกคน จนกระทั่งบัดนี้ แด๊ดก็ยังคงดูแลลูกน้องทุกคนเป็นอย่างดี บางคนที่มีครอบครัว แด๊ดยังให้เงินทุนส่งเสริมให้ลูกของลูกน้องเรียนแถมยังออกเงินกู้แบบไม่มีดอกเบี้ยผ่อนระยะยาวให้ไปสร้างบ้านด้วย ซุปเปอร์แด๊ดจริงๆ
“คุณโจ้ครับ ผมขอโทษที่ไม่ได้ทำตามที่สั่ง” ศักดิ์หันมาขอโทษพร้อมยกมือจะไหว้ แต่ผมเอามือไปจับห้ามทัน
“ไม่ต้องไหว้ๆ นะศักดิ์ โจ้เองก็ผิด อย่าคิดมากๆๆ ไม่เอาๆๆ”
   สักพักศักดิ์ก็ขอตัวกลับ แด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปัน ก็คุยกันสักพัก จนสมควรแก่เวลา ก็เลยขอตัวกลับ ผมก็ยังคงเฝ้าเป๊บ ทำหน้าที่ตามปกติ จนกระทั่งเป๊บตื่นมาในช่วงบ่ายสาม
“เป๊บ....เป็นไงบ้างอาการเจ็บอะ”
“ก็ไม่เป็นไรครับ ดีขึ้นมาก”
“ดื่มน้ำมั้ย”
“ได้ครับ” ผมรินน้ำให้เป๊บดื่ม
“แล้วทุกคนละครับ”
“กลับไปบ้านเดี๋ยวช่วงค่ำกลับมาอีกอะ....”
“อ๋อครับ”
“เป๊บ..ตะกี้เพื่อนที่ชื่อเด่นพร้อมกับพ่อแม่มาเยี่ยมด้วยนะ”
“อ้าวหรือครับ เป็นยังไงบ้าง”
“ก็......” ผมก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดตอนช่วงที่เป๊บหลับ
“อย่าไปโทษเด่นมันเลยที่รัก....ตอนมันหักหลบ เป๊บไม่เห็นใครเดินตัดหน้าแต่......”
   เป๊บเหมือนจะเล่าอะไรบางอย่าง พอดีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉัตร เบิด ทราย โอ๊ต มาเยี่ยมเป๊บพอดี
“ต้ายตายยยย....เป็นยังไงบ้างค่าคุณชายเป๊บบบบบ” ฉัตรแหกปากถามขึ้นมา
“ยังไม่ตายจ๊ะคุณหญิง” เป๊บตอบยิ้มๆ
“ลองตายซิคะ ภริยาของคุณได้โดดตึกสิบชั้นลงไปดิ้นแด๋วๆ ข้างล่างโน่น” ทรายแขวะ
“เว่อร์แล้วอะทราย” ผมแขวะกลับ
“แล้วตกลงหมอว่ายังไงบ้างวะ” เบิดหันมาถามผม
“อาการโดยรวมดีขึ้นอย่างมากเลยนะเบิด...หมอเองก็แปลกใจว่าทำไมฟื้นตัวได้เร็วมากๆ”ผมตอบแทนเป๊บ
“เออดีๆ เป็นข่าวดีเลยนะเมิง หนังเหนียวโคตร” โอ๊ตแซวเป๊บ
“เออดิ...เมียน่ารักขนาดนี้จะให้ตายได้ยังไง...ตายไปเดี๋ยวโดนคาบไปเสียดายของ”
“แหมมมมมมม คุณค่า....จะออกนอกหน้าไปแล้วยะ” ฉัตรแซว
“คุณชายค่า..แล้วจะต้องประทับอยู่โรงพยาบาลอีกกี่วัน” ทรายถาม
“หมอไม่ได้บอกอะทราย” เป๊บไม่รู้หันมาสบตาผม ผมเลยตอบแทน
“เออยังไงก็หายเร็วๆละกันเมิง” ฉัตรบอกเป๊บ
   ฉัตรกับเพื่อนๆ ก็คุยสพเพเหระไปเรื่อย ส่วนมากก็กังวลกันว่า เป๊บจะหายทันตอนเปิดเทอมมั้ย ถ้าไม่ทันยังไงทุกคนก็บอกว่าจะช่วยเล็คเชอร์ให้แล้วค่อยตามทีหลัง หรือไม่ก็เป๊บพักการเรียนรักษาตัวก่อนค่อยลงเรียนเทอมหน้า คุยกันสักพัก ฉัตรก็เลยเล่าเรื่องที่อดีตแฟนเป๊บเข้ามาหาเรื่องผม เป๊บเองก็ดูสีหน้าตกใจมาก ผมเองก็พูดในแนวๆ ห้ามปรามฉัตรว่ามันผ่านมาแล้ว อย่าไปรื้อฟื้น จริงๆ กลัวเป๊บไม่สบายใจจะพาลไปยังสุขภาพที่ยังไม่หายดีครับ คุยกันสักพักบรรดาเพื่อนๆ ก็ขอตัวกลับ
“ที่รักครับ...ใครมาหาเรื่องที่รัก” เป๊บเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากทุกคนกลับแล้ว
“เอ่อ..ก็..ช่างมันเถอะเป๊บ ผ่านมาแล้วอย่าได้ใส่ใจ เดี๋ยวจะเครียดมีผลต่อร่างกายอะ”
“บอกเป๊บมาเถอะ...ถ้าที่รักไม่บอกเป๊บไม่สบายใจนะครับ”
   ผมพยายามเบี่ยงประเด็น ไม่อยากเอ่ยถึง แต่เป๊บก็ถามซ้ำจนตัดสินใจเล่าทั้งหมด
“เป๊บขอโทษนะครับ...ไม่นึกว่าอดีตที่เป๊บทำตัวเหลวแหลกมันจะเป็นบาปกรรมย้อนมาทำลายตัวเป๊บและคนที่เป๊บรัก”
“ไม่เป็นไรหรอกเป๊บ....แต่พูดอะไรโบราณอะ เดี๋ยวนี้มาสนใจเรื่องบาปกรรมแล้วหรือ” ผมแซวเป๊บยิ้มๆ
“เชื่อสนิทใจเลยครับที่รัก...เมื่อก่อนเป๊บไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลย รู้แต่เพียงว่าชีวิตเกิดมาก็ใช้ให้คุ้มค่าไปวันๆ ครับ” เป๊บตอบเสียงซะเครียด
“โหยเป๊บ มีอะไรในใจหรือเปล่าเนี่ย...โจ้ถามแซวเล่นเองนะ ตอบซะจริงจัง”
   เป๊บเงียบไปสักพัก จนตัดสินใจพูดออกมา
“ที่รัก...ถ้าเป๊บเล่าเรื่องที่พบเจอมา อย่าว่าเป๊บบ้านะครับ”
“เรื่องอะไรหรือเป๊บ”
“คือ....เป๊บโดนเจ้ากรรมนายเวรตามอาฆาต”
“หา...จริงหรือเป๊บ...มันยังไงอะ” ผมรู้สึกประหลาดใจมาก
“คือ..เป๊บจำได้ว่ารถเสียหลัก แล้วก็เป็นภาพมืดไม่เห็นอะไรอีก...มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในทุ่งกว้างๆ เหมือนทุ่งหญ้าสีน้ำตาล บนท้องฟ้าก็ไม่มีดวงดาวหรืออะไรที่บ่งบอกทิศ...ตอนนั้นเป๊บรู้สึกกลัวมาก ไม่รู้จะทำยังไง คิดไม่ออกเลยตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆ พร้อมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือไป...จนกระทั่งได้ยินเสียงคนหัวเราะจากด้านหลัง...หัวเราะเสียงดังมาก...จนเป๊บหันไปมอง เป๊บเห็นผู้ชายสูงอายุ ผู้หญิง และผู้ชายที่ติดตามสองหรือสามคน”
“เฮ้ย...จริงหรือเป๊บ...ทำไมเหมือนกันที่เพื่อนเป๊บเล่าเลยอะ”
“ใช่ครับ...ตอนที่รักเล่าที่เรื่องไอ้เด่น เป๊บเองยังแปลกใจว่า ทำไมเหมือนกับที่เป๊บเห็น”
“ใช่ๆๆ...แล้วยังไงต่ออะเป๊บ” ผมฟังด้วยความตื่นเต้นพร้อมแปลกประหลาดใจมากครับ
“พอหันไปมองพวกนั้น เป๊บกลัวมากครับ ไม่เคยรู้สึกว่าจะกลัวอะไรมากเท่านั้นมาก่อน คือ ผีพวกนั้นตัวเต็มไปด้วยเลือด โทรมๆ น่ากลัวๆ มันตะโกนประมาณว่าเมิงต้องตายๆ ด้วยความกลัวเป๊บเลยวิ่งหนีสุดชีวิต”
“โหยยยยย...” ผมอุทานตามจินตนาการที่เป๊บเล่า
“เป๊บวิ่งหนีไปพวกมันก็วิ่งตามมาจนทัน แล้วก็มารุมบีบคอ กัดแขน กัดเท้า เป๊บเจ็บมากที่สุดในชีวิต แต่ก็พยายามดิ้นจนมีแสงสีทองส่องประกายมาจากคอ พวกผีนั้นก็ดิ้นไปละคนละทิศทาง  หลุดออกมาได้ก็วิ่งหนีต่อสุดชีวิต พวกมันก็วิ่งตามทันมารุมบีบคออีกรอบ...จนเป๊บคิดว่าไม่ไหวจะต้องตายแล้วแน่ๆ...อยู่ดีๆ”
“อะไรหรือเป๊บ” ตื่นเต้นมากครับ
“เป๊บได้ยินเสียงพระอาจารย์ดังกึกก้องมาจากบนฟ้า....สิ้นเสียงพระอาจารย์ก็มีแสงสว่างพุ่งจากฟ้ามากระทบตัวเป๊บ ผีพวกนั้นกระเด็นไปคนละทิศคนละทางพร้อมร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด...ตอนนั้นเป๊บกลัวมากครับพอหลุดจากพวกมันได้ก็รีบวิ่งหนีสุดชีวิต พวกมันก็วิ่งตามมาอีก เป๊บวิ่งจนแทบจะหมดแรงในความคิดจะยอมแพ้แล้วครับ ยอมตายดีกว่าจะได้จบๆ เรื่องไป”
“โหหหหห...มันเป็นอะไรที่สุดยอดมากอะเป๊บ...แล้วไงต่ออะ”
“เป๊บกำลังจะหมดแรงวิ่ง คิดว่ายอมให้มันฆ่าดีกว่า มันเหนื่อยมากจนทนไม่ไหว....ชั่วเสี้ยววินาทีนั้นที่รักรู้มั้ยครับว่า เป๊บเจออะไร”
“เจออะไรหรือ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น
“เป๊บได้ยินเสียงอาม่าครับ”
“อาม่า...หา...อาม่าที่เราเจอตอนไปสะเดาะเคราะห์อะนะ” ผมทำหน้าตกใจมากครับ
“ใช่ครับๆ...เสียงอาม่าอยู่ข้างหูเป๊บ...บอกเป๊บว่าให้วิ่งไปทางขวา วิ่งสุดชีวิตอย่าหยุด...ตอนนั้นเป๊บไม่มีทางเลือกเลยฮึดวิ่งสุดชีวิตอีกครั้ง...อาม่าบอกเป๊บว่าข้างหน้าจะมีแสงสีเหลืองทอง ให้วิ่งเข้าไปในนั้น...เป๊บเห็นแสงสีเหลืองทอง ไกลๆ เลยวิ่งสุดกำลังจนเข้าไปในแสงสีเหลืองทอง...พวกกลุ่มผีที่วิ่งตามมาเข้ามาไม่ได้ครับ แต่มันก็พยายามจะฝ่าเข้ามา พอถูกแสงสีเหลืองทองพวกมันก็ร้องโหยหวนเจ็บปวด ด้วยความกลัวเป๊บเลยรีบคลานเข้าไปให้ลึกมากขึ้น กลัวมันเข้ามาทำร้าย พอเงยหน้าขึ้นไปมอง เป๊บเห็นพระภิกษุสูงอายุ คือ ท่านดูแก่มากๆ แต่ผิวพรรณท่านเปล่งปลั่งมีแสงสว่างสีเหลืองทองเหมือนๆ ออร่าห่อหุ้มร่างไว้ ท่านนั่งบนที่นั่งใหญ่ๆ เหมือนบัลลังก์และยิ้มด้วยความเมตตาอย่างมากครับ ส่วนข้างๆ เป็นผู้หญิงนั่งในฐานดอกบัวสีชมพู รัศมีเปล่งปลั่งสว่างไสว นั่งในระดับต่ำกว่าพระภิกษุ....เป๊บก้มกราบท่านทั้งสอง
“โหหหหหห....เป๊บๆๆ แล้วท่านเป็นใครอะ”
“เป๊บถามพระภิกษุ...ท่านตอบเป๊บว่า อยู่ที่คอ...ส่วนอีกท่านที่รักน่าจะเดาได้”
“หา....เป๊บ...หลวงปู่ทวดกับพระโพธิสัตว์กวนอิมหรือคับบบบบ”
   เป๊บพยักหน้า ผมเห็นเป๊บตาแดง น้ำตารื่นๆ คงจะซาบซึ้งมาก ผมเลยหยิบทิชชู่ซับน้ำตาให้
“เป๊บรอดมาได้เพราะท่านทั้งสอง....ในช่วงชีวิตนี้เป๊บไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย...เหมือนได้ชีวิตใหม่กลับคืนมา...ถ้าเป๊บไม่เจอท่านทั้งสอง ไม่เจอพระอาจารย์ ไม่เจออาม่า เป๊บคงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว” เป๊บเล่าด้วยเสียงเครือๆ สะอื้นๆ
   ผมฟังเป๊บเล่า นั่งนิ่งอึ้ง....เป๊บเองก็เงียบไปสักแป๊บ
“เป๊บ....แล้วผีพวกนั้นละ” ผมถามขึ้นมา
“หลวงปู่ทวดท่านพยายามสอนให้ผีพวกนั้นอโหสิกรรม...แต่มันไม่ยอม...ที่รักจำที่พระตอนเราไปรับน้องสอนได้มั้ยครับ”
“หือ....” ผมพยายามนึก
“ที่เราไปใส่บาตร ท่านสอนประมาณว่า ถ้าเจอเรื่องที่สุดชีวิต จงทำสิ่งที่ประเสริฐที่สุดของชาวพุทธ”
“อ๋อ...นึกออกแล้วคับ”
“นั่นละครับ ช่วงวินาทีนั้น เป๊บนึกได้และพิจารณาตามคำสอน เลยตัดสินใจเดินไปที่ผีพวกนั้น ก้มลงกราบแล้วอฐิษฐานว่าหากกลับไปมีชีวิตใหม่ จะบวช อุทิศส่วนบุญกุศลให้....หลังจากอฐิษฐานเสร็จก็มีแสงพร้อมผ้าสีเหลืองพุ่งลงมาจากฟ้าแล้วหมุนไปรอบๆ ผีพวกนั้น จากผีที่น่ากลัวกลายเป็นเทพบุตร เทพธิดา สง่างามมาก เค้าอโหสิกรรมให้เป๊บ....แล้วลอยขึ้นไปบนฟ้าจนลับหายไป หลังจากนั้นหลวงปู่ทวดท่านอวยพรเป๊บและก็ลอยขึ้นฟ้ากลับไปส่วนพระโพธิสัตว์ท่านเป่าน้ำมนต์ พร้อมกับบอกว่า “ไม่มีสิ่งใดจะทำอันตรายเจ้าได้อีกแล้ว...ขอให้เจ้าเป็นคนดีนะ” เป๊บรู้สึกสบายตัว จนรู้สึกตัวมาก็เห็นที่รักตะโกนข้างเตียงนี่แหละครับ
“โหยยยย....เหลือเชื่อจริงๆ อะเป๊บ โจ้เชื่อนะ..แต่เรื่องของเป๊บเจอมากกว่าโจ้เยอะมากๆอะ”
“ใช่ครับ...เป๊บเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่สิ่งที่พบเจอมาเอาไปเล่าใครต่อใครเค้าคงจะหาว่าเป๊บบ้า...”
“แล้วหลวงปู่ทวดท่านอวยพรว่าไงอะเป๊บ”
“ท่านอวยพรว่า ขอให้เจ้าเป็นคนดี สร้างกรรมดี ประมาณนี้ครับ”
“โห...สุดยอดเลยอะ...เชื่อแล้วว่าเป๊บนี่ทำบุญมาเยอะจริงๆ...แล้วเป็บจะบวชเมื่อไหร่คับ”
 “เป๊บตั้งใจว่า ถ้าเรียนจบเรียบร้อยแล้วหากมีโอกาสก็จะบวชครับ”
“ดีแล้วเป๊บ...อนุโมทนาสาธุด้วยนะ”
“อีกนานครับที่รัก...ตอนเป๊บบวชอย่าทิ้งเป๊บไปละ”
“หืมมมเว่อร์...จะทิ้งได้ไงอะ..รักมากขนาดนี้...ฟอดดดด” ผมก้มลงไปหอมแก้มเป๊บทีนึง เป๊บยิ้มหน้าบาน
   เราสองคนคุยสัพเพเหระไปสักพัก ทีมแพทย์ก็มาตรวจอาการเสร็จเรียบร้อย อาหารเย็นก็มาส่ง ผมเองก็จัดการป้อนอาหารให้เป๊บ...จนประมาณทุ่มนึง แด๊ด มัม พี่ปริม พี่ปันก็มาเยี่ยม ก็คุยเฮฮาตมมประสา ไม่นานนัก พ่อแม่จิม ก็มาเยี่ยม จิมเองก็เอาเสื้อผ้ามาให้ผมเพิ่มเติม จนหมดเวลาเยี่ยมทุกคนเลยขอตัวกลับ ผมเองก็นอนเฝ้าเป๊บเหมือนเดิม
“ที่รัก เป๊บถามแด๊ดแล้วนะครับ”
“หือ...เรื่อง...”
“ก็เรื่องที่ว่า ถ้าเป๊บพิการที่รักจะทิ้งเป๊บมั้ย”
“หรืออออ...แด๊ดตอบว่าไงอะ” ผมทำหน้าอมยิ้ม
“แด๊ดบอกเป๊บว่า โจ้เค้าจะดูแลจนกว่าเป๊บไม่ต้องการ แถมพูดต่อว่า ได้เมียดีควรรักษาไว้...ถ้าเลิกกับโจ้พ่อจะตัดออกจากกองมรดก”
“ฮ่าๆๆๆ..เว่อร์อะยังกะละครอะเป๊บ”
“จริงนะที่รัก แด๊ดพูดแบบนี้จริงๆ แถมยังขู่ว่าหากเลิกกับโจ้ สักบาทก็ไม่ให้ จะยกให้พี่ปริมกับพี่ปันให้หมด”
“แหมมมม....พี่ปริมกับพี่ปันก็รวยเว่อร์เลยอะดิเป๊บ...โจ้ว่าถึงแบ่งสามให้สามคน ก็มากจนใช้ไม่หมดแล้วมั้ง”
“มั้งครับ...แต่เป๊บไม่สนใจมากหรอก...แต่สิ่งหนึ่งที่บอกได้ว่าเป๊บจะไม่เลิกกับโจ้แน่นอน...จะรักหมดลมหายใจจนกว่าโจ้จะทิ้งเป๊บ”
“จริงอะ” ผมยิ้มเขินๆ
“จริงครับ” คิงคองตอบทำหน้าจริงจัง แอบแดงเนอะ ฮ่าๆๆ คิงคองเขิน กิ้วๆๆๆ
“หน้าแดงไมอะ” ผมแซว
“เปล่าครับ....สงสัยยาออกฤทธิ์” ทำปากแข็ง
“เขินอะดิ....ฮ่าๆๆ”
   เป๊บไม่ตอบได้แต่นอนยิ้ม ก่อนจะหลับพักผ่อน ผมโน้มตัวลงไปหอมแก้มทีนึง.....คิดมากไปได้ ไม่รักคิงคองคนนี้แล้ว..จะให้ไปรักใครได้อีก.....กราบขอบพระคุณหลวงปู่ทวด กราบขอบพระคุณพระโพธิสัตว์กวนอิม กราบขอบพระคุณพระอาจารย์ กราบขอบพระคุณอาม่าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย....ขอบพระคุณจากใจครับ

โจ้ : เป๊บ FC มาฟ้องว่าแอบนินทา 

เป๊บ : ไม่ใช่น้าคร้าบบบ เป๊บแค่ส่งข่าววว 

โจ้ : ชิ...ทำโทษงดสองเดือน 

เป๊บ : ไม่ด้ายยยยยย มานี่ 

โจ้ : อีกแล้ววววววว 

[noy]

เราเชื่อเรื่องบาป บุญ คุณโทษ เจ้ากรรมนายเวรมีจริง

ขอบคุณมากค่ะ

[patchylove]

พี่ตัวขาวกลับมาแล้ว ไปอังกฤษมา คิดถึงพี่คิงคองไหมคะ อิอิ

[จอมพล]

 

[Yarkrak]

เป็นอะไรที่มหัศจรรย์มาก บุญรักษานะ
คิงคองอย่าโกรธกันน๊า งดแค่สองเดือนเองคริ คริ

[fc_fic]

น่ากลัวมาก...คุณเป๊บบวชหรือยังคะ ...

 

[kasarus]

หมดเคราะห์หมดโศกกันซะทีนะ

[snowboxs]

อ่านแล้วอึ้ง น่ากลัวมากเลยอ่ะ
แต่อย่างที่เขาว่ากันว่า คนดีผีคุ้ม
แต่ช่วงนั้นคงพิสูจน์หลาย ๆอย่างได้เลย
อย่างน้อยก็เรื่องที่เป๊บกับโจ้รักกันอย่างจริงใจ
และส่งผลให้ปัจจุบันรวมถึงอนาคต ทั้งคู่ก็ยังรักกันเหมือนเดิม

[k@_raMae]

แอร๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อ่านเเล้วเขิน อยากมีเเบบนี้มั้ง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! รักกันนานๆนะค่ะ 
ปล. รีบๆมาต่อนะค่ะ เดียวหนูจะลงเเดงซะก่อน อิอิ

[patee]

อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย นี่แหละผลของการทำแต่ความดี

สิ่งศักสิทธิ์ก็ช่วยคุ้มครอง เราเองก็เชื่อในเรื่องกฎแห่งกรรม

หมดทุกข์หมดเคราะห์แล้ว 

[cinquain]

หมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรนะคะ
เป็นลูกที่ดีและดูแลพ่อแม่ ขอให้บุญรักษาค่ะ

[คนอ่าน]

ขนลุกเลยค่ะ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
อ่านแล้วระลึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธ์เลยค่ะ
ปล.ชอบคุณศักดิ์มากค่ะ^^

[R-Chisel]

เย้ๆๆ อ่านจบแล้วใช้เวลา2วันแหนะ

ขอบอกว่าสมัครเป็น FC พี่เป๊บกับพี่โจ้อีกคนคะ
พี่สองคนน่ารักมากกกกกกกกก
เป็นคู่รักที่น่าอิจฉามากเลยคะ

อยากมีแฟนน่ารักๆแบบพี่โจ้บ้าง

[tuckky]

เรื่องของน้อง 2 คนน่ารักมากๆค่ะ(โจ้กับเป๊บสามสิบกว่าๆ แต่เราก็แก่กว่าอีก 555)
ขอให้รักกันมั่นคงไปนานๆนะ ความดีที่ทำมาเป็นเกราะคุ้มกันภัยจริงๆ

ขอบคุณน้องโจ้จากใจ ช่วงนี้พี่มีปัญหาเรื่องหัวเข่า เผอิญได้อ่านตอนที่น้องโจ้ พูดเรื่องเจ็บขา แล้วเหยียบท่อกลิ้ง พี่ไปลองทำดู มันช่วยได้จริงๆ จากที่งอเข่าไม่ได้ ตอนนี้เริ่มดีขึ้นมาก สามารถงอเข่าได้มากขึ้น ไม่น่าเชื่อจริงๆ(ขอบคุณคุณป้าเจ้าของไอเดียด้วยค่ะ) จะติดตามข่าวคราวของน้องทั้งสองนะ เป็นคู่รักตัวอย่างที่น่ารักจริงๆ