หัวข้อ: จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ

[Just let it be]

หวังว่าตั้มคงจะหายเร็วๆ อ่า

น่าสงสารจังนิ

 

[AidinEiEi]

อ่านแล้วก็นึกถึงตัวเองกินยาหาหมอเป้นว่าเนตั้งแต่เด็ก
ยางี้เป็นกำๆคิดถึงตัวเองจังเลย...น่าสงสาร

[GTo_CluB]

     เด็กใหม่รายงานตัว คับ

ชอบพี่คนเขียนมากเลยคับ ภาษาไม่ตกเลย

แถมเลขไทยอีก  มาต่อไวๆนะคับ

ขอบคุณคับ   

[บุหรง]

๕๔ นัดสาว

ช่วง ๑ เดือนก่อนสอบ ตั้ม หยุดเรียนเป็นระยะๆ ไปโรงเรียนเพียงสัปดาห์ละ ๑ หรือ ๒ วันเท่านั้น เพราะนอกจากโรคลำไส้อักเสบแล้ว ยังเป็นโรคไตอักเสบอีกด้วย ทำให้ ตั้ม ไปโรงเรียนไม่ค่อยไหว แต่การหยุดเรียนของ ตั้ม เหมือนจะไม่ค่อยมีผลต่อการเรียนสักเท่าไร ทางโรงเรียนอนุญาตให้ ตั้ม เข้าสอบปลายภาคได้ คงเพราะรายงานความประพฤติที่ผ่านมาตั้งแต่ชั้น ม.๑ ของตั้ม รวมทั้งคะแนนเก็บที่ค่อนข้างสูง ทำให้บางวิชาถึงแม้จะไม่เข้าสอบ ตั้มก็ได้เกรด ๔ อยู่ดี

ช่วงปิดเทอม ตั้ม ก็ต้องย้ายห้องจากเรือนใหญ่มาอยู่ที่เรือนเล็กกับแม่ เพราะพี่ชายต้องการย้ายมาอยู่ห้องเดิมของ ตั้ม แล้วทำห้องให้หลานที่กำลังโตขึ้นทุกวัน ห้องใหม่ของ ตั้ม มีขนาดกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย ทำให้มีที่ว่างสำหรับวางออร์แกนไฟฟ้า ที่พ่อและแม่ตัดสินใจซื้อให้ ตั้ม ไว้ฝึกซ้อมในเวลาว่าง ตั้ม รู้สึกดีใจมากเพราะเคยพูดกับพ่อและแม่มานานมากแล้ว การมีเครื่องดนตรีสำหรับฝึกซ้อมที่บ้าน ทำให้ ตั้ม ไม่ต้องออกจากบ้านไปซ้อมดนตรี ที่สถาบันดนตรีซึ่งต้องเสียเวลา อย่างน้อย ๒ ชั่วโมง เพื่อนั่งรถเข้าไปในเมืองอีก แล้วยังทำให้ ตั้ม หายเหงาไปมากในเวลาที่อยู่คนเดียวในช่วงปิดเทอม

ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ ตั้ม เริ่มเปลี่ยนแปลงไป แต่ ตั้ม ไม่ได้ใส่ใจจะสังเกตตัวเองเลย จนกระทั่งโรงเรียนเปิดเทอม
.....................................................................................
..........................................

“พวกนายไปทำไรมาอะ” ตั้ม มองอย่างแปลกใจเมื่อเดินเข้าไปหากลุ่ม วัฒน์ หมู โย่ง โอ และนึก ที่กำลังคุยกันอยู่ เพื่อนๆเองก็มอง ตั้ม ด้วยความแปลกใจ “ทำไมเตี้ยลง” ตั้ม พูดพลางมองเพื่อนๆด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆๆ ใช่ที่ไหนล่ะ นายตะหากที่สูงขึ้น” นึก หัวเราะแล้วเดินมากอดคอ ตั้ม ... โห อะไรวะ ก่อนปิดเทอมยังสูงแค่ไหล่ นี่มันสูงขึ้นมาถึงกกหูแล้ว อืมม หน้าผากมันได้ระดับพอดีเลย... นึกคิดในใจ
“อ้าว ไอ้ตั้ม เองเหรอวะ มองข้างหลังยังนึกอยู่ว่าใคร” เชียร พูดเมื่อเดินเข้ามาถึง “เพิ่งจะยืดเหรอวะ”
“คงงั้นมังอะ” ตั้ม พูดพลางขมวดคิ้ว “มิน่า พวกเสื้อแขนยาวเราถึงใส่ไม่ค่อยได้แล้ว เราก็แปลกใจว่าทำไมจู่ๆเสื้อผ้ามันพากันหดหมด สงสัยอยู่ว่าเป็นเพราะที่บ้านเปลี่ยนผงซักฟอก”
“ศิลปี คิดได้ยังไงเนี่ย จริงๆเลยนายนี่” วัฒน์ พูดยิ้มๆพลางส่ายหน้า ๒-๓ ทีเหมือนเอือมระอาเสียเหลือเกิน
แล้วเพื่อนๆก็ทยอยเข้าห้องเรียนมาทีละคนสองคน ทุกคนที่เห็น ตั้ม ต่างพากันมองด้วยความตกใจปนสงสัย แม้แต่ ปอ ก็ไม่เว้น

... เฮ้ย ได้ไงวะ ไอ้ลูกหมามันสูงกว่ากูแล้ว กูไม่ยอมมมมมม ...
.....................................................................................
..........................................

เรื่องหนึ่งที่เพื่อนๆคุยกันมาก ก็คือเรื่องการเรียนพิเศษ เพื่อเตรียมตัวสอบเอ็นฯ หลายคนต่างคุยกันว่า เมื่อช่วงปิดเทอมไปเรียนที่สถาบันไหนกันบ้าง แต่เหมือนจะไม่ได้เน้นที่เนื้อหากันสักเท่าไร ส่วนใหญ่ต่างโม้กันว่าเด็กสาวที่ตนไปเจอนั้นน่ารักขนาดไหน
... น่าเบื่อจริงพวกนี้ แทนที่จะไปเรียนให้เป็นเรื่องเป็นราว ดันมัวแต่มองสาว แบบนี้เสียดายเงินแย่ ... ตั้ม คิดในใจ
“นายไปเรียนที่ไหนมาบ้างล่ะ” เชียร หันมาถาม
“เปล่า เราไปเรียนดนตรีเพิ่มตลอดปิดเทอมเลย” ตั้ม พูดพลางเอ่ยชื่อสถาบันดนตรี ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
“นายจะเข้าศิลปกรรมเหรอไงวะ” โย่ง ถาม
“ได้ก็ดีสิ น่าเรียนออกนะเราว่า เราคงเลือกไว้ตอนเอ็นฯด้วยแหละ แล้วก็เลือกพวกครู” ตั้ม ตอบ
“ศิลปี จะเป็น ศิลปิน เหรอ” วัฒน์ แซว
“ม่ายอะ เป็นครูสอนดนตรีดีกว่า ไปอยู่โรงเรียนอนุบาลคงจะดี” ตั้ม ตอบยิ้มๆ
“อย่างเอ็งน่ะนะ จะเอาแต่เล่นกะเด็กมากกว่าล่ะวะ รุ่นเดียวกันนี่หว่า” โอ พูดขึ้น ทำให้เพื่อนๆทุกคนพากันหัวเราะด้วยความครื้นเครง
.....................................................................................
..........................................
“เอ้า นักเรียน แบ่งกลุ่มกันกลุ่มละ ๑๐ คน จับคู่กันด้วยว่าใครจะเป็นเสตปผู้ชาย หรือผู้หญิง แล้วส่งรายชื่อให้ครูด้วย” ครูวิชาพละพูดขึ้น เมื่อเสียงออดหมดชั่วโมงดังขึ้นในวิชากิจกรรมเข้าจังหวะ “เดี๋ยวเย็นนี้เอาไปส่งให้ครูที่ห้องพักครูแล้วกันนะ”
“ตั้ม อยู่กลุ่มเรานะ” โอ ตะโกนข้ามโต๊ะมา “คู่กับไอ้นึกแล้วกัน แล้วเสตปหญิงนะเว๊ย” โอ จัดการให้เสร็จสรรพ พูดจบก็จดลงไปบนกระดาษ
“เฮ้ย ให้กูอยู่ด้วย แล้วให้ ตั้ม มันคู่กับกู มึงน่ะคู่กับ ไอ้นึก ไป” ปอ เดินไปบอกโอ
“เอางั้นเหรอ ถ้างั้นนายต้องเสตปหญิงนะ แล้ว ตั้ม เสตปชาย” โอ พูดยิ้มๆ
“เฮ้ยได้ไง กูต้องเสตปชายสิวะ แล้ว ตั้ม เสตปหญิง”
“ไม่ได้หว่ะถ้าจับคู่กับเอ็ง ตั้ม มันตัวสูงกว่าก็ต้องเสตปชาย” โอ ยิ้มกวนๆ
“...........................” ปอ เงียบไป
“เออ งั้นให้กูคู่กับคนอื่นก็ได้ แต่กูต้องเสตปชายนะเว๊ย” ปอ หงุดหงิด
“งั้นคู่กับ ไอ้โย่ง แล้วกัน” โอ พูดยิ้มๆ แล้วก็เดินไปหาคนมาเข้ากลุ่มจนครบ ๑๐ คน
.....................................................................................
.........................................

“เฮ้ย เอาไงดีวะ พวกนั้นบอกว่าถ้าไม่ครบคู่จะไม่ไป” ดม ปรึกษากับพรรคพวก
“เอาไงดีวะ มีนาย เรา เชียร โอ นึก แค่ ๕ คนเองนี่หว่า” นึง ถามความเห็นพรรคพวก
“กูรู้แล้วว่าจะชวนใคร” โอ พูดขึ้น แล้วก็เดินไปหา ตั้ม คุยอยู่สักพักก็เดินกลับมา
“โอเคหว่ะ ได้และ แต่มันบอกว่าอยู่ได้แค่ช่วง ๑๑ โมง ถึงบ่ายโมง บ่าย ๒ มันมีธุระแถวนั้นพอดี” โอ บอกพรรคพวก
“เฮ้ย มึงชวน ไอ้ตั้ม เหรอวะ ได้ยังไงวะ” นึก โวยวาย
“เออ ทำไมไม่ดีเหรอวะยังไง ไอ้ตั้ม มันไม่สนสาวๆอยู่แล้ว ลดคู่แข่งไปในตัวไงวะ” โอ โวยกลับ
“เฮ๊ย มึงคิดอะไรเข้าท่าหว่ะ เพิ่งรู้สึกว่ามึงฉลาดคราวนี้แหละวะ” ดม พูดพลางตบไหล่ โอ
“เชี่ย กูฉลาดมานานแล้วเว๊ย แต่กูไม่ค่อยแสดงออก” โอ ด่าไป พลางหัวเราะอย่างขบขัน เมื่อนึกถึงเดทครั้งแรก กับกลุ่มสาวๆที่จะมาถึงในวันเสาร์
.....................................................................................
.........................................

“อีกคนทำไมยังไม่มาอีก นี่จะเที่ยงอยู่แล้วนะ” สาวผมหยิกหยองเพราะไปดัดมาถามขึ้น ในร้านพิซซ่าในห้างดัง ที่อยู่ติดกับสนามกีฬาแห่งชาติ
“เอ้อ สงสัยมาช้าน่ะ บ้านมันอยู่ไกล” นึง ตอบไป
“นี่ๆๆ พวกเรา” สาวผมซอยสั้น พูดเสียงดัง “ดูกลุ่มนั้นสิ” เธอชี้ไปยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งด้านนอก
สาวๆทั้ง ๖ คน และเด็กหนุ่มทั้ง ๕  มองตามไป ก็เห็นเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมีกันอยู่ ๗ คน แต่ละคนเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือแฟชั่น ตัวสูงไล่เรี่ยกัน แต่งตัวคล้ายๆกันในชุดที่เป็นผ้าลินินสีขาวทั้งชุด แล้วยังใส่สูทเทียมเป็นผ้าลินินแก้วทับไว้อีกชั้นหนึ่ง ผมใส่เยลหวีเป็นทรงนำสมัย แถมโรยกากเพชรไว้จนเป็นประกาย

“เฮ๊ย” เด็กหนุ่มทั้ง ๕ คนอุทานเกือบพร้อมๆกัน เมื่อมองไปเห็นหนึ่งใน ๗ คนนั้น พลางมองหน้ากันเลิกลั่ก

[salapaw]

  อ้าวยังไง ตั้มอยู่ในนั้น(7)ป่าว

ว่าแต่ ไมเปลี่ยนชื่อเป็นบุหรงละคะ

[AidinEiEi]

 

[RN]

ตั้มสูงขึ้นเรื่อยๆๆแล้ววววววว

อิอิ

 

[nana]

 :laugh:ใครเอ่ย


 

[บุหรง]

ว่าแต่ ไมเปลี่ยนชื่อเป็นบุหรงละคะ

ตอนที่เรียนวิชาการเขียนบันเทิงคดี กับ วิชาการเขียนสารคดี อาจารย์ผู้สอนทั้ง ๒ ท่านให้คิดนามปากกากันด้วยน่ะครับ ตอนนั้นใช้ชื่อนี้เวลาเขียนงานส่ง ก็เลยคิดว่าน่าจะนำชื่อนี้มาใช้อีกครั้งน่ะครับ   

ตั้มสูงขึ้นเรื่อยๆๆแล้ววววววว

อิอิ

 

เพิ่งจะมายืดตัวตอนเทอมสองของ ม.๕ 

[สาวตัวกลม]

รออ่านตอนต่อไป อิอิ

[patee]

ตั้ม....ตัวสูงขึ้นแต่ยังเอ๋อเหมือนเดิม

[บุหรง]

๕๕ คอนเสริท

“ว๊าย เดินเข้ามาแล้วเธอ มองมาทางนี้ด้วย” หนึ่งในสาวๆทำท่ากรี๊ด

เด็กวัยรุ่นทั้ง ๗ คนเดินเข้ามาในร้านพิซซ่า แล้วเดินตามพนักงานของร้านไปยังโต๊ะอีกด้านหนึ่งของร้าน ๑ ใน ๗ ไม่ได้นั่งลงที่โต๊ะ แต่พูดอะไรกับคนในกลุ่มอยู่สักพัก ก็เดินตรงมายังโต๊ะใหญ่ของหนุ่มสาวทั้ง ๑๑ คน

“ขอโทษนะ มาช้าไปหน่อย” ตั้ม พูดกับเพื่อนๆ ที่กำลังมองเขาเหมือน งงๆ “หง่ะ ทำไมมองงั้นอะ” ตั้ม เริ่มก้มหน้ามองตัวเอง
“ตั้ม มานั่งนี่” นึกพูดพลางชี้ไปที่เก้าอี้ว่างข้างๆตัว ตั้มเดินเข้าไปนั่งตามท ี่นึก บอก กำลังจะบอกขอบใจ แต่พอหันหน้าไปเจอกับหน้าของ นึก ก็ต้องเงียบไป
“เอ้อ .... จ้องเราไมอะ” ตั้ม พูดเบาๆพลางรู้สึกหน้าร้อนๆ
“ทำไมมึงแต่งตัวอย่างนี้วะ จะไปเดินแฟชั่นที่ไหน” โอ พูดขึ้นมาทำลายความเงียบของโต๊ะ
“อ๋อ เดี๋ยว บ่ายสองเราเล่นคอนเสริทน่ะ นี่มัวแต่ไปดูเวที กับพวกเครื่องดนตรีเลยมาช้า ขอโทษนะ รอกันนานรึเปล่า” ตั้ม พูดยิ้มๆ พลางกวาดสายตาไปรอบๆโต๊ะ ก็พบว่า ผู้หญิงแปลกหน้าทั้ง ๖ คน กำลังมองมายังเขาเป็นตาเดียวกัน

“ชื่อ ตั้ม เหรอ”
“คอนเสริทอะไร”
“เล่นคอนเสริทที่ไหนล่ะ”
“คนนี้เหรอที่พวกนายบอก”
“พวกที่มาด้วยนั่นใครน่ะ”
“นี่ ทำไมไม่เคยเห็นที่สถาบันกวดวิชาเลยล่ะ”

สาวๆพากันยิงคำถาม ตั้ม งง ไปหมดเพราะฟังไม่ทัน จนต้องส่งสายตาให้เพื่อนๆเป็นการขอความช่วยเหลือ
“นี่ ตั้ม นะ เพื่อนที่โรงเรียนไม่ได้เรียนที่สถาบันหรอก” นึง ช่วยตอบ
“แล้วเดี๋ยวไปเล่นคอนเสริทที่ไหนล่ะคะ” สาวหนึ่งจีบปากจีบคอถาม
“ที่ชั้น ๑ ในนี้แหละ ตรงที่เห็นเป็นเวทีอะ คอนเสริทของสถาบันดนตรีที่เราเรียนอยู่” ตั้ม ตอบไป
“เหรอ กี่โมงล่ะ แล้ว ตั้ม เล่นอะไร”
“เดี๋ยวเล่นตอนบ่ายสอง เราเล่นคีย์บอร์ด” ตั้ม ตอบพลาง มองไปยังถาดพิซซ่า จานสลัด และของกินเล่นอีกสารพัดบนโต๊ะ มองๆแล้วก็รู้ว่าเพื่อนๆทานกันไปเกือบเสร็จแล้ว
“ตั้ม กินอะไรก่อนสิ” นึก พูดพลางตักชิ้นพิซซ่าใส่จานให้ ตั้ม ซึ่ง ตั้ม ก็ยิ้มให้เป็นการขอบใจ แล้วค่อยๆตัดพิซซ่าเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนที่จะเอาส้อมจิ้มเข้าปาก
“ไม่ใส่ซอสหรืออะไรเลยเหรอ” สาวที่นั่งตรงข้ามถามขึ้น
“ม่ายอะ เดี๋ยวเลอะเสื้อ แล้วจะโดนครูดุ เราซุ่มซ่ามจะตาย” ตั้ม ตอบพลางยิ้มกว้างให้ สาวคนนั้นถึงกับจ้อง ตั้ม ตาค้าง
แล้วสาวๆก็พากันชวน ตั้ม คุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยๆ บางคนก็เลื่อนจานสลัด และจานอาหารอื่นๆให้ ตั้ม ทำให้หนุ่มๆเริ่มไม่พอใจ เพราะสาวๆทั้งหลายเอาแต่คุยกับ ตั้ม แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ได้แต่คุยผสมโรงไปด้วยบางครั้ง

“ตั้ม มีแฟนแล้วสินะ” สาวผมหยิกถามขึ้นมา แล้วทุกคนก็เงียบลง เหมือนกับรอฟังคำตอบ
“ฮ่าๆๆ” ตั้ม หัวเราะเสียงดัง พอรู้สึกตัวก็หยุดหัวเราะ แต่ยังเอามือสองมือขึ้นมาปิดปากไว้กลั้นหัวเราะเต็มที่
“ม่ายมีหรอก แฟนเฟินอะไร ออกจาอัปลักษณ์ขนาดนี้ มีเพื่อนๆดีๆ แบบนี้มายอมเป็นเพื่อนด้วย ตั้ม ก็ดีใจแล้ว” ตั้ม พูดพลางหันไปมองเพื่อนทั้ง ๕ คน แล้วก็หันมาส่งรอยยิ้มใสซื่อให้สาวๆ “จริงๆนะ แล้ว ตั้ม ก็ดีใจที่มีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีกตั้ง ๖ คนแน่ะ”

“งั้นเราถามใหม่นะ” สาวผมซอยสั้นพูดขึ้น “ตั้ม มีผู้ชายที่รักมากที่สุดรึเปล่า” แล้วเธอก็หัวเราะคิกคัก
“เอ้อ ...ผู้ชายที่รักเราแล้วเราก็รักเค้ามากที่สุดน่ะเหรอ” ตั้ม ยิ้มน้อยๆ ประกายตาทอประการของความรักและคิดถึง “ป๊ะป๋า มั๊ง” ตั้ม พูดเบาๆ
“ว๊ายยยย..... ตั้ม นี่น่ารักจัง แบบนี้ พ่อคงรัก ตั้ม น่าดู” สาวๆ พากันหัวเราะ ส่วน ตั้ม ได้แต่ยิ้ม โดยไม่ได้สังเกตสายตาที่จ้องมองมาขอ นึก ที่นั่งอยู่ข้างๆ
... เหรอ คงงั้นอะ พ่อคงจะรักเค้ามาก แต่ก็ยังรู้สึกว่า ป๊ะป๋า ต่างหากที่รักเค้ามากกว่า แต่ยังมีอีกคนหนึ่ง ที่อยู่ในใจของ ตั้ม แต่จะให้พูดออกไปได้ยังไงต่อหน้าคนที่เพิ่งรู้จัก ...
.....................................................................................
.........................................
“กรี๊ดดดดดดดดด..............ตั้ม ๆ” สาวๆทั้ง ๖ คนไปยืนกรี๊ดกันอยู่หน้าเวที พลางมีหนุ่มน้อยทั้ง ๕ คนมองวงดนตรีบนเวทีด้วยสายตาทึ่งแกมหมั่นไส้
วงดนตรีบนเวทีบรรเลงเพลงไปแล้ว ๓ เพลง แต่ละเพลงเป็นเพลงในแนว ปอป-แจส ที่ไม่ค่อยคุ้นหูคนไทยนัก แต่ด้วยทำนองทึ่สนุกสนาน รวมทั้งการบรรเลงและการร้องที่มีมาตรฐานค่อนข้างสูง สมกับเป็นนักเรียนของสถาบันดนตรีชื่อดัง อีกทั้งลีลาการพูดของนักร้องนำ ทำให้คนดูสนุกสนานไปด้วยไม่น้อย
“แหมๆ เหมือน พี่ตั้ม ของพวกเราจะมีแฟนๆมาเชียร์กันด้วยนะครับเนี่ย อย่างนั้นมาฟัง พี่ตั้ม ร้องเพลงกันหน่อยดีมั๊ยคร๊าบบบบบ” นักร้องนำพูดขึ้น พลางผายมือไปยัง ตั้ม ที่กำลังทำหน้าเลิกลั่ก เด็กหนุ่มผิวคล้ำหน้าตาคมเข้ม ที่เล่นคีย์บอร์ดอีกคนหนึ่ง เอามือดันหลัง ตั้ม ให้เดินออกไป  “ อ้าว พี่ตั้ม ห้ามปฎิเสธ นานๆพวกเราจะได้แกล้งพี่ที่รักซะที วันนี้ต้องยอมหน่อยแล้วนะ พี่ตั้ม ดีมั๊ยครับ พวกเรา”
“ดีๆๆ” เสียง สาวๆทั้ง ๖ พร้อมกับเสียงทีมงานและผู้ชมอีกจำนวนหนึ่งส่งเสียงสนับสนุน
“มาเลย พี่ตั้ม อย่าอู้ พวกผมต้องร้องคนละเพลงอยู่แล้ว พี่อย่ากินแรง แล้วนี่ประชาชนเรียกร้อง” นักร้องนำหันไปบอก ตั้ม แล้วหันมาทางผู้ชมที่กำลังหัวเราะกันเบาๆ  “แต่ พี่ตั้ม ไม่ค่อยชอบร้องเพลงเร็วๆน่ะสิครับ ให้ พี่ตั้ม ร้องเพลงรักแล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมเลือกให้เอง ดีมั๊ยครับ” นักร้องนำพูดจบ ก็เดินไปส่งไมค์ให้กับ ตั้ม แล้วหันไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพรรคพวกจากนั้นก็เข้าไปเล่นคีย์บอร์ดแทน ขณะที่ ตั้ม เดินออกมา เสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขี้นเป็นท่วงทำนองช้าๆ พอได้ยินทำนองเพลงที่ขึ้นต้น ตั้ม ก็รู้ทันทีว่าเป็นเพลงอะไร

... เอาเพลงนี้จริงๆน่ะเหรอ ทำไมต้องเพลงนี้ด้วยอะ ... ตั้ม คิดพลางก้มหน้าหายใจลึกๆ พลางฮัมเบาๆ ไปกับทำนองเพลงเป็นการเทียบเสียงไปด้วยในตัว แล้ว ตั้ม ก็เริ่มร้องเพลง

http://media.imeem.com/m/OvDkskn5am/aus=false/

Lovin’ you is easy cause you’re beautiful...

เสียงแหลมใสของ ตั้ม ดังผ่านไมค์ ทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่ท่าทางเหมือนเขินอายในยามพูดคำรักตามเนื้อเพลง ยิ่งทำให้คนดูชอบใจ

La la la la la.......
เสียงเพลงเริ่มไล่ระดับสูงขึ้น ตั้ม ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น และค่อยๆเหลือบตามองไปยังกลุ่มเพื่อน ส่งสายตาหวานซึ้งไปให้ใครบางคนโดยไม่รู้ตัว

No one else can make me feel
The colors that you bring
Stay with me while we grow old
And we will live each day in springtime
Cause lovin' you has made my life so beautiful
And every day my life is filled with lovin' you

โอ มองตามสายตาของ ตั้ม ก็ต้องอมยิ้ม เพราะเห็นว่า นึกเองก็กำลังมอง ตั้ม ด้วยสายตาที่หวานเชื่อมอยู่เหมือนกัน โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่า กำลังถูกมองโดยเพื่อนๆ และพวกสาวๆบางคนในกลุ่ม
.....................................................................................
.........................................
“กูว่าคราวหน้าอย่าชวน ไอ้ตั้ม มาอีกเลยดีกว่าหว่ะ” ดม พูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“ไม่เฉพาะคราวหน้าเว๊ย คราวไหนก็ไม่ชวนแม่งแล้ว” นึง พูดด้วยความโมโห
“ฮ่าๆๆ ไปโกรธมันก็ไม่ถูกนะเว๊ย  กูว่าเอามันเป็นตัวล่อหญิงน่ะดีแล้ว” โอ พูดยิ้มๆ “สาวๆชอบมันน่าดู”
“เอ็งล่ะ ว่าไง ไอ้นึก” เชียร หันไปถามความเห็น
“ไม่ต้องชวนดีกว่า ตั้ม มันคงไม่อยากมาเป็นตัวล่อให้พวกเราหรอก” นึกพูดขรึมๆ
“อ้าว มึงห่วงด้วยเหรอวะ นั่นแน่ กูรู้นะมึงคิดอะไร เมื่อกี้จ้องตากันไฟแทบลุกเลยนะ” ดม พูดแล้วหัวเราะ
“นั่นดิวะ หวานซะกูเลี่ยน ตอนกินพิซซ่าก็เหมือนกัน เป็นกูนะ ละลายไปตรงนั้นแล้ว” โอ ผสมโรง
“เอ๊ะ พวกมึงนี่ชอบหาเรื่องกูจริง กูกลับบ้านแล้วเว๊ย” นึก พูดแล้ววิ่งขี้นรถประจำทางไปทันที
“ดูมัน เขินจนหนีไปแล้วเว๊ย” โอ พูดแล้วก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ

[AidinEiEi]

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!! ค่ะ กรี๊ด
มาตอนนี้นึกดูจะน่ารัดแฮะ :serius2:โอ!!!ไม่นะไม่ๆๆๆๆๆ
ปออยู่หนายรีบมาด่วน!!!!!
นึกจะเอาลูกหมาน้อยไปแล้ว

[salapaw]

ตั้มมมมมมมมมมม  หล่อมากกกๆๆๆ ไม่ชมและว่าน่ารัก สูงขึ้นแถมแต่งตัวเก่ง

ว่าแต่มีรูปตอนนั้นป่ะคะ 55

[บุหรง]

ตั้ม....ตัวสูงขึ้นแต่ยังเอ๋อเหมือนเดิม

ตอนนี้ก็ยัง เอ๋อ เป็นระยะๆครับ 

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!! ค่ะ กรี๊ด
มาตอนนี้นึกดูจะน่ารัดแฮะ :serius2:โอ!!!ไม่นะไม่ๆๆๆๆๆ
ปออยู่หนายรีบมาด่วน!!!!!
นึกจะเอาลูกหมาน้อยไปแล้ว

ไว้ต้องคอยดูครับ ว่าจะ gone with the wind หรือเปล่า 

ตั้มมมมมมมมมมม  หล่อมากกกๆๆๆ ไม่ชมและว่าน่ารัก สูงขึ้นแถมแต่งตัวเก่ง

ว่าแต่มีรูปตอนนั้นป่ะคะ 55

อยากให้ดูเหมือนกันครับ แต่ไม่มีเลย ตั้ม เกลียดกล้องครับ กล้องเล็งมาเมื่อไร หลบวูบ 

[nana]

ตั้มเนื้อหอมใหญ่แล้ว


 

[salapaw]

ให้+1 ที่น่ารัก มาต่อสม่ำเสมอ

เดี๋ยวตอนเย็นๆๆมาอ่านอีกที

เขียนเยอะๆๆๆนะคะ 

[บุหรง]

คืนนี้อาจจะมาลงต่อดึกหน่อย เพราะเดี๋ยวต้องออกไปทำงาน เลิก ๓ ทุ่มครับ 
แล้ววันศุกร์กับวันเสาร์อาจจะต้องหายไปสัก ๒ วันนะครับ 
วันศุกร์ต้องไปซาวน์เชคที่เวที คงกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน   
ส่วนวันเสาร์เป็นวันงาน ผมคงต้องไปอยู่ที่สถานที่จัดงานตั้งแต่เช้าจนงานเลิก
เดี๋ยวคืนนี้กลับมาจะรีบอัีฟต่อนะครับ 

[AidinEiEi]

 :m1:รับแซ่บ
จะรอค่ะ

[RN]

น้องตั้มน่ารัก น่ารักเวลากินพิซซ่า

วุ้ย   อยากเห้นคนน่ารัก

มีทั้งหนุ่มทั้งสาวตอมกันจัง

น่ารักกกกกกกจริงๆๆพ่อคูณณณณณณ

[บุหรง]

๕๖ วาเลนไทน์

“หน้าหงิกเชียวเอ็ง เป็นอะไรมาอีกละวะคราวนี้” สิทธิ์ ถามขึ้นมา
“กูหงุดหงิดเว๊ย” ปอ ตอบอย่างอารมณ์เสีย “ไอ้นึก มันจะอยู่เฉยๆมั่งไม่ได้เลยหรือไงวะ หยุดเต้นแล้ว มันยังกอดเอว ไอ้ตั้ม อยู่ได้”
“อะไรวะ มาถึงก็บ่นเอา บ่นเอา พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยดิวะ” ชัย พูดเหมือนรำคาญ
“ก็วิชากิจกรรมเข้าจังหวะน่ะสิวะ ทุกชั่วโมงเลย ไอ้นึก แม่งเอาแต่กอด ไอ้ตั้ม มันไม่ยอมปล่อย” ปอ พูดแล้วเหมือนยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น
“แล้ว ตั้ม มันทำไง” ชัย ถามยิ้มๆ
“มันจะทำไง มันก็คงชอบมั๊งวะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งโมโหเว๊ย วันก่อนมันหอมแก้มไอ้ตั้มด้วย” ปอ โวยวาย
“เอ็งมันก็มัวแต่ยืดยาดอยู่นั่นแหละ หมาจะคาบไปแดกแล้วถึงมาทำโวยวาย” สิทธิ์ ต่อว่า
“ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วนะเว๊ย มึงจะเอาไงก็รีบๆเข้า เดี๋ยวจะหาว่าพวกกูไม่เตือน” ชัย สนับสนุน
............................................................................
....................................
๑๔ กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์

ตั้ม มาโรงเรียนแต่เช้าเช่นเคย ในมือมีช่อมะลิซ้อน และดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ กำลังบานน้อยๆ ที่เพิ่งตัดมาจากต้นเมื่อตอนเช้ามืด เมื่อมาถึงห้อง ก็เอาดอกกุหลาบใส่ไว้ในเก๊ะ แล้วเอาดอกมะลิซ้อนไปปักไว้ในแจกันบนโต๊ะครูที่หน้าห้อง แทนช่อเก่าที่กำลังเริ่มเหี่ยวเฉาลง ตั้มทำแบบนี้เกือบทุกวัน มาตั้งแต่เรียนชั้น ม.๔ แล้ว
“เปลี่ยนน้ำหน่อยจะดีกว่า” ตั้ม พูดเบาๆกับตัวเอง แล้วก็ถือแจกันเพื่อนำไปล้างและเปลี่ยนน้ำที่ห้องน้ำอีกด้านหนึ่งของตึก
เมื่อกลับมาถึงห้องก็นำช่อมะลิซ้อนปักลงไป แล้ววางไว้บนโต๊ะครู ตั้ม ยกนาฬิกาขี้นดู ก็เห็นว่าเป็นเวลา ๗ โมงเช้าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมา ตั้ม จึงเดินไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหาร เมื่อกลับมาที่ห้องก็พบว่า เพื่อนๆมากันหลายคนแล้ว
“ตั้ม มานี่เร็ว” โอ กวักมือเรียกให้เข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆที่ยืนคุยกันอยู่
“มีไรเหรอ” ตั้ม ถาม
“เอามารึเปล่าวะ” โอ ถามยิ้มๆ
 “อะไร” ตั้ม ถามด้วยความสงสัย
“กุหลาบไงวะ ที่ นึก มันขอไว้เมื่อวานไง” โอ ถามพลางเหลือบตาไปยัง นึก ที่ยืนอยู่ข้างๆ
ตั้ม ไม่ตอบ แต่เดินไปที่โต๊ะ แล้วหยิบดอกกุหลาบสีชมพู ออกมาจากเก๊ะ เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน
“นึก เราเอามาให้” ตั้ม ยิ้มน้อยๆแล้วพูดเบาๆ พลางยื่นกุหลาบให้ นึก
“ให้เฉยๆแบบนี้ได้ไง” โย่งบอก เมื่อเห็น นึก รับกุหลาบไปถือไว้
“นั่นดิ วันนี้วาเลนไทน์นะเว๊ย ลืมอะไรไปรึเปล่า ตั้ม” เชียร พูดยิ้มๆ
“เอ้อ” ตั้ม พูดไม่ออก หน้าเริ่มแดง
“พูดลำบากเราพูดแทนมั๊ย” โอ ชะโงกหน้ามาถาม ตั้ม แต่ ตั้ม ยังคงนิ่งเงียบ หน้ายิ่งกลายเป็นสีแดง แล้วก็ก้มหน้าลง
“เอ็งก็พูดไปสิวะ ว่าชอบไอ้นึกมัน” โอ พูดแล้วหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนๆ “ไม่ต้องอายหรอกเว๊ย ทุกคนเค้าสนับสนุนกันทั้งนั้นแหละ”
 ตั้ม ไม่ตอบแต่หน้ากลับแดงลงไปถึงลำคอ ท่าทางตอนนั้น ตอบคำถามได้มากพอแล้ว ยิ่งเพื่อนๆ พากันหัวเราะ ทำให้ ตั้ม ยิ่งรู้สึกอาย
“พอแล้ว พวกเอ็งนี่ เล่นอะไรกันพิเรนทร์ขึ้นทุกวัน กูไม่ได้ชอบ ไอ้ตั้ม มันซะหน่อย มันผู้ชาย กูก็ผู้ชาย จะชอบกันเข้าไปได้ยังไงวะ” นึก พูดดังๆเหมือนอารมณ์เสีย “แล้วกุหลาบนี่แค่ขอเล่นๆ ใครจะคิดว่าจะเอามาให้จริงๆ” แล้ว นึก ก็โยนกุหลาบทิ้งไปบนพื้น
ตั้ม เงยหน้าขี้น หน้าที่แดงอยู่เมื่อสักครู่กลับกลายเป็นขาวซีด ตั้ม เดินไปเก็บกุหลาบที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วหันไปยิ้มเจื่อนๆกับเพื่อน
“ทิ้งแบบนี้สงสารมัน เราเก็บไว้เองแล้วกัน” แล้ว ตั้ม ก็เดินกลับไปที่โต๊ะ เอาดอกกุหลาบใส่ไว้ในเก๊ะ แล้วเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่ได้สนใจกับเสียงเรียกของเพื่อนบางคน
“นึก นายทำเกินไปรึเปล่า” วัฒน์ ต่อว่า
นึก ไม่ตอบ แต่มองตามหลัง ตั้ม ไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน
............................................................................
....................................
“ตั้ม หาอะไรวะ” ปอ ถามขึ้น เมื่อกลับขึ้นมาจากกินข้าวกลางวัน แล้วเห็นว่า ตั้ม กำลังหาอะไรบางอย่างที่เก๊ะอยู่ จึงเดินเข้าไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทางด้านหน้าของโต๊ะ ตั้ม
“ช่างมันเหอะ ปอ แค่ของไร้สาระ” ตั้ม ตอบหน้าเศร้าๆ ใจยังคิดสงสัยว่า กุหลาบดอกนั้นหายไปไหน
“ตั้ม เมื่อเช้าเอ็งบอกรักไอ้นึกมันเหรอวะ” ปอ ถามเบาๆด้วยสีหน้าขึงขัง
“ปอ เอ้อ ... ปอ รู้ได้ยังไง” ตั้ม ตอบตะกุกตะกัก หน้าเริ่มแดง
“เฮ๊ย จริงเหรอวะ เอ็งชอบไอ้นึกเหรอ” คราวนี้ ปอ ตกใจจนหน้าซีด
“เอ้อ” ตั้ม อ้ำอึ้ง พลางก้มหน้าลง ปอ รู้คำตอบโดยที่ ตั้ม ไม่ต้องพูด “ช่างมันเหอะ เรามันบ้าไปเอง” เพราะว่าเป็น ปอ หรอกนะ ตั้ม ถึงได้กล้าพูดออกไป
“ทำไมวะ มันไม่ได้ชอบเอ็งเหรอ” ปอ ถาม
“นึก บอกว่า เค้าเป็นผู้ชาย เราก็ผู้ชาย เค้าจะมาชอบเราได้ยังไง” ตั้ม พูดเศร้าๆ
“ตั้ม” ปอ เริ่มพูดไม่ออก จะว่าเสียใจก็ไม่ใช่ จะว่าดีใจก็ไม่เชิง “เอ็งอย่าคิดมากนะ คนเค้าไม่เห็นความสำคัญของเอ็ง เอ็งก็อย่าไปคิดถึงมัน”
“มันคงยากนะ ปอ” ตั้ม พูด “เราจะพยายามก็แล้วกัน ขอบใจนะ ปอ เราดีใจนะที่มีนายเป็นเพื่อน” แล้ว ตั้ม ก็ยิ้มน้อยๆให้ ปอ รู้สึกดีใจที่ยังมี ปอ ให้พูดระบายความรู้สึกบางอย่างบ้าง
“เพื่อนเหรอวะ” ปอ ขมวดคิ้ว
“อื้อ ปอ เป็นเพื่อนที่ดีของเรา” ตั้ม บอกพลางยิ้มกว้างขึ้น
“แต่กูไม่เคยคิดแบบนั้นเว๊ย” ปอ พูดเคืองๆ ทำให้ ตั้ม รู้สึก งง “กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงซะหน่อย” ปอ พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ปอ... ปอ พูดอะไรนะ” ตั้ม ถามด้วยความตกใจ
“กูบอกว่า กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึง กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนกูเลยสักครั้ง” ปอ หยุดพูดแล้วจ้องหน้าของ ตั้ม นิ่ง เขาเงียบไปสักครู่ แล้วก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ตอนนั้นเองที่น้ำตาเริ่มไหลออกจากตาของ ตั้ม มันทำให้เขารู้สึกตกใจ จนไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ ก่อนที่เขาจะทันตั้งสติ ตั้ม ก็ลุกออกไปจากโต๊ะ วิ่งออกไปจากห้องเรียน
“เฮ๊ย ตั้ม เดี๋ยว ฟังกูก่อน มึงเข้าใจผิด” ปอ ตะโกนแล้ววิ่งตามออกไป แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อเขาออกพ้นประตูห้อง เขาก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาของ ตั้ม
“เชี่ยเอ๊ย กูทำอะไรลงไปวะ” ปอ พูดแล้วก็ทุบหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย
............................................................................
....................................
ดึกแล้ว นึก ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือภายในห้องนอน ในมือมีกุหลาบสีชมพูที่เริ่มเฉาเพราะขาดน้ำหล่อเลี้ยง กลีบบอบบางที่มีรอยช้ำอยู่บางแห่ง เนื่องจากเขาใส่มาในเป้ด้วยความรีบร้อน จึงไม่ได้ระมัดระวังนัก
“ขอโทษนะ  ตั้ม เราคงได้แต่เก็บนายไว้ในใจเท่านั้นแหละ ทำไมวะ ทำไมนายไม่เป็นผู้หญิง อะไรมันจะได้ง่ายกว่านี้” นึก พึมพัมกับตัวเอง พลางลูบคลำไปตามกลีบของดอกกุหลาบสีชมพู ที่เขาแอบหยิบมาจากเก๊ะใต้โต๊ะของ ตั้ม อย่างเบามือ

[AidinEiEi]

 :serius2:อ๊า!!!!ไม่นะไม่ ตั้มน่าสงสาร
เจ้านึก มันต้องโดน :เตะ1: :เตะ1:
ปอ เอ๊ย แค่บอกรักเองยากอะไรนักหนาฟร้า!!!!!

[nana]

  ปอเอ๋ยปอ 


 

[salapaw]

 ไม่รู้ว่าจะเห็นใจใครดี ปอหรือนึก


แต่ปอพูดอย่างงี้  ตั้มก็คิดมากอีกแล้วดิ


ว่าแต่ไมมาต่อนิดเดียวเองคะ 

[RN]

 


ทำไมตั้มไม่ชอบปออ่ะ

แง๊ๆ

เข้ามาเชียร์ปอ

ปอ  ปอเอ้ย บอกไปดิ

บอกไปเลย

ปล.จะเชียร์ใครดีหว่า..เหอๆๆ


ทำไมทำกับตั้มแบบนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kongkilmania]

   ถึงตอนนี้แล้ว   
ความรู้สึกมันสับสน ปนกันจนเราก็   
คล้ายๆ puppy love      ให้ความรู้สึกหวานๆ อบอุ่น ซึ้งใจ
แต่มันไม่หวานอย่างเดียว มันปนรสขื่น และขมมาด้วยนี่สิ   
ความรู้สึกของปอ ของนึก บางทีก็น่ารัก บางทีก็น่า   :เตะ1:
แต่ถ้าเป็นน้องตั้มแล้ว       อย่างเดียวเลย 
มามะ ..ขอ     ที

[nooww]

   มาต่ิือเร็วนะ

[GTo_CluB]

ปอนะปอ รักเขาก็บอกเขาไปตรงๆเลย

สงสารตั้มจัง

มาต่อไวๆนะคับ รออยู่

 

[บุหรง]

๕๗ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร

ดึกแล้วผมยังนอนไม่หลับ ตลับเทปที่เปิดอยู่ในเครื่องเล่น ย้อนกลับมาเล่นเพลงเดิมอีกครั้ง เป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้ นับตั้งแต่เข้ามาในห้อง หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน ผมนั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ พลางคิดทบทวนว่า ในช่วงเกือบสองปีมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ระหว่างผม กับ นึก

... วันแรกที่ได้เจอ นึก ใบหน้าและรอยยิ้มนั้น ทำให้รู้สึกแปลกๆในใจ จำได้ว่าตัวเองถึงกับตะลึงไปกับรอยยิ้ม และใบหน้าใสๆนั้น แล้วเวลาที่ผมรู้สักว่ามีใครจ้องมองอยู่ มักจะหันไปเจอใบหน้านั้นยิ้มให้อยู่เสมอ
... ตอนเข้าค่าย นึก มักจะเข้ามานั่งชิด โอบรอบคอผมไว้ตลอด จับคู่ทำกิจกรรมเกือบทุกอย่างด้วยกัน จนเพื่อนหลายคนเริ่มล้อเลียน
... นึก มักเข้ามาโอบคอผม เอานิ้วลูบเบาๆ ไปบนแก้ม มันทำให้ผมนึกถึงความรู้สึกอบอุ่น ที่ผมเคยได้รับเมื่อผมยังเด็ก
... นึก มักจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าผมเวลาพูด ลมหายใจอุ่นๆที่มักจะเป่ารดหู ทำให้ผมขนลุกในบางครั้ง
... วันนั้น วันที่ผมคิดว่า นึก จะกินผม แต่ต่อมาผมเริ่มเข้าใจว่า ที่จริงแล้ว นึก จะทำอะไร มันทำให้ผมใจเต้นแรงทุกครั้ง ที่ นึก โอบคอผม
... ละครในวันซ้อมใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่า นึก มาบอกอะไรกับผมหลังจบละครในวันนั้น คำพูดที่ว่าบนเวที อันโดรเมดา เป็นของ อังเดร แต่นอกเวที จะเป็น อันโดรเมดา ของเขาได้ไหม ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจผมยอมรับไปแล้ว
... พวงกุญแจที่ผมให้เป็นของฝากจากชะอำ นึก บอกว่าแขวนไว้ที่หัวเตียง เพื่อที่จะได้เห็นชัดๆเวลาที่คิดถึงผมในยามค่ำคืน
... วันแรกของการเปิดภาคเรียนที่ ๒ ที่ผ่านมา นึกเข้ามากอดผมไว้แน่น กระซิบข้างหูผมว่าขอกอดให้สมกับที่เขาคิดถึง
... ในชั่วโมงกิจกรรมเข้าจังหวะ นึก โอบกอดผมไม่ยอมปล่อย พลางกระซิบกับผมว่า เขาอยากจะกอดผมไว้แบบนั้นทั้งวัน
... หลังจากคอนเสริทที่ผมร้องเพลงนั้น ... Lovin’ You ... เช้าวันที่เราอยู่กันตามลำพัง ยังไม่มีเพื่อนคนไหนเข้ามาในห้องเรียน นึก บอกว่าอย่าร้องเพลงนั้นให้ใครอื่นฟัง ขอให้เพลงนั้นเป็นเพลงของเขาเพียงคนเดียว แล้วนึกก็รวบตัวผมกอดไว้แนบอก จูบแก้มผมอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากชื้นๆของนึกไล่จากแก้มผม ไปยังหน้าผาก คิ้ว เปลือกตา จมูก แล้วหยุดอยู่แค่นั้น ในขณะที่ผมตัวสั่นเทาด้วยความวาบหวิวและเขินอาย นึก กลับคลายอ้อมกอด ยันตัวผมออกจากอ้อมอก แล้วเดินออกไปจากห้องเรียน
... ก่อนวันวาเลนไทน์ นึกบอกผมว่า ต่อให้มีคนอยากให้ดอกกุหลาบเขามากมาย แต่เขาอยากได้ดอกกุหลาบจากผมเพียงคนเดียว ผมจะให้เขาได้ไหม

แต่วันนี้ หัวใจผมรู้สึกบอบช้ำและสับสนไปหมด ภาพที่ นึก โยนดอกกุหลาบที่ผมยื่นให้ลงกับพื้น เหมือนกับหัวใจของผมถูกโยนลงไปด้วย แล้วยังคำพูดนั้นอีก
... พอแล้ว พวกเอ็งนี่ เล่นอะไรกันพิเรนทร์ขึ้นทุกวัน กูไม่ได้ชอบ ไอ้ตั้ม มันซะหน่อย มันผู้ชาย กูก็ผู้ชาย จะชอบกันเข้าไปได้ยังไงวะ...
... แล้วกุหลาบนี่แค่ขอเล่นๆ ใครจะคิดว่าจะเอามาให้จริงๆ ...

ผมเจ็บปวด ... ผมเสียใจ... ผมหลบไปร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ผมรู้สึกว่าน้ำตาผมไหล จนมันไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมาได้อีก
ผมคิดว่า ตอนนั้น ผมคงจะเสียใจมากที่สุดแล้ว
แต่ผมกลับต้องพบกับเรื่องที่ทำให้ผมเสียใจมากกว่านั้นในวันเดียวกัน

... กูบอกว่า กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึง กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนกูเลยสักครั้ง ...

คำพูดของ ปอ ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด
ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม ปอ ถึงพูดออกมาแบบนั้น ทั้งๆที่ผมคิดว่า ปอ เป็นเพื่อนมาตลอดตั้งแต่เรียนด้วยกันในชั้นมัธยมต้น

๓ ปี ที่ผมเองก็คิดว่า ปอ เกลียดผมมาตลอด แต่บางครั้งก็ใจดีกับผมเสียเหลือเกิน ผมยังจำได้ถึงเหตุการณ์ในห้องสมุดเมื่อตอน ม.๑ นั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมได้เห็นถึงความใจดีของ ปอ ครั้งที่ ๒ ก็คงเป็นตอนเข้าค่ายก่อนจะขึ้นชั้น ม.๔ และหลังจากนั้น ผมก็คิดว่า ปอ คงไม่เกลียดผมแล้ว เพราะ ปอ เริ่มใจดีกับผมมากขึ้น พูดจาเพราะๆกับผมบ่อยขึ้น เอาใจใส่ผมหลายเรื่อง ถึงจะอารมณ์เสียกับผมบ้าง แกล้งผมบ้าง ดุผมบ้าง แต่มันก็น้อยนิดเหลือเกิน เมื่อเทียบกับความห่วงใย ที่ผมรู้สึกได้ โดยเฉพาะวันนั้น ที่ ปอ โกรธเพราะผมโดนแกล้ง แล้วผมก็โดนชกจนสลบไป ผมยังพอรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยของมือที่กุมมือผมไว้เมื่อตอนที่ผมรู้สึกตัวขึ้นมา มือที่เคยทำให้ผมเจ็บทั้งตัวและใจ และมือที่เคยปลอบประโลมให้ผมบรรเทาจากความเจ็บ

ผมทั้งเจ็บปวดและสับสน ทำไมการกระทำ คำพูด และสิ่งที่เขาคิด ถึงได้ไม่เหมือนกันเช่นผม

... คนหนึ่งกระทำประหนึ่งคิดถึงผม ต้องการผม รักผมเสียเต็มประดา แต่เขาบอกไม่แม้แต่จะคิดชอบผม...
... คนหนึ่งกระทำประหนึ่งเป็นมิตร ปกป้องและห่วงใย แต่เขาบอกว่าเขาไม่เคยคิดว่าผมเป็นเพื่อน ...

... แล้วคนอื่นๆล่ะ...  ผมเริ่มคิด ทั้งๆที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ว่าการกระทำกับความคิดของคนอื่นจะเป็นเช่นไร จะเหมือนกัน หรือตรงกับข้ามกันเหมือนที่ผมได้รับรู้ในวันนี้

ผมปิดเทปที่กำลังเล่นเพลงอยู่ หยิบกล่องเพลงที่ผมรักมาไขลาน แล้วเปิดลิ้นชักด้านหน้าออก กล่องเพลงก็บรรเลงเพลงที่ ตั้ม แสนรักออกมา คิดถึงเนื้อเพลง ที่มีคนแปลให้ฟังเมื่อตอนเด็ก

พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร มันเคยมีความสุข ใช้ชีวิตที่สนุกสนานไปกับ แจคกี้ เพื่อนเพียงคนเดียวของมัน
พัฟ มังกรที่กล้าหาญและไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด ทั้งจ้าวผู้ครองเมือง หรือแม้แต่โจรสลัด ก็ยังต้องแสดงความเคารพต่อ พัฟ ด้วยความเกรงกลัว แต่แล้ววันหนึ่ง แจคกี้ จากไปเพราะอายุขัยที่ไม่ยืนยาวเท่าเจ้ามังกร พัฟ โศกเศร้าจนไม่สามารถคำรามส่งเสียงที่อาจหาญออกมาได้อีก
ศรีษะของมันโค้งก้มลงต่ำด้วยความรันทด
เกล็ดสีเขียวของมันลู่หล่น ร่วงลงดุจฝนร่วงจากฟ้า
มันได้แต่เก็บตัวอยู่ในถ้ำด้วยความเศร้าเสียใจ

น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง

... ร้องไห้ทำไมละลูก ...ป๊ะป๋าถาม พลางใช้นิ้วเช็ดน้ำตา และลูบเบาๆบนแก้มของร่างน้อยๆ ที่อยู่บนตัก
... มังกรน่าฉงฉานอะ ป๊ะป๋า มันคงเหงา หนูอยากไปอยู่เป็นเพื่อนมังกร ... ร่างนั้น เงยหน้าบอก ป๊ะป๋า
... ไม่ดีมังลูก ... ป๊ะป๋า พูดพลางหัวเราะ แล้วเอามือลูบศรีษะเด็กน้อยเบาๆ
... ทำมายอะฮับ ... ร่างน้อยๆถามด้วยความสงสัย
... แล้วถ้า ตั้ม หายไปอีกคนล่ะ มังกรไม่ยิ่งเสียใจเหรอ ... ป๊ะป๋า ตอบ
... แล้วจาทำงายดีอะ มังกรมานจะหายเหงา ...
... คงต้องปล่อยให้มันอยู่ตัวเดียวแบบนั้นจะดีกว่านะลูก แล้ววันนึง มังกรคงหายเหงา แล้วอีกอย่าง ... ป๊ะป๋า หยุดพูด
... อารายเหรอ ป๊ะป๋า ... ตั้ม เงยหน้าขึ้นมอง
... ถ้า ตั้ม ไปอยู่กับมังกร ป๊ะป๋า ก็เหงาแย่สิ ตั้ม อย่าทิ้ง ป๊ะป๋า ไปนะลูก...ป๊ะป๋า พูดพลางมองร่างน้อยๆด้วยความรัก
... ถ้า ป๊ะป๋า ม่ายอยู่ หนูคงเหงาเหมือนกาน ป๊ะป๋า ก็อย่าทิ้งหนูนะ... ร่างน้อยๆพูดพลางเอนตัวเข้าไปซบอยู่ที่อกของ ป๊ะป๋า
ป๊ะป๋า กอด ตั้ม ไว้แนบอก พลางก้มหน้ามาหอมที่ศรีษะน้อยๆด้วยความรักและเอ็นดู

ตอนนี้ ผมคงเสียใจไม่น้อยไปกว่า เจ้าพัฟ
... ไม่มีมืออันอบอุ่น มาคอยลูบหัวปลอบประโลม
... ไม่มีเสียงอันอ่อนโยนมาปลอบใจ
ตอนนี้ผมคงเป็นเหมือน พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมมันถึงคิดแต่จะเก็บตัวอยู่แต่ในถ้ำ ไม่คิดที่จะหาใครสักคนมาทดแทนเพื่อนผู้จากไป

[RN]

 

ทำไมใครๆๆก็ทำร้ายจิตใจน้องตั้ม

ม่ายยยยยยยยยยยย

ปล. ปอๆๆ กลับมาเลยยยยยยยย  มาปลอบน้องตั้มด่วนนนนนน