เพจครบ1000คนแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ และอยากจะติดตามความเคลื่อนไหว อ่าน Side Story (เนื้อเรื่องเสริมที่จะไม่ลงในบอร์ด) ดูได้ที่ด้านใต้คอมเม้นท์ของไคลี่นะคะ จะมีลิ้งค์ไปให้อยู่ ใครไม่อยากกดก็ไม่ต้องกดก็ได้ค่า ไม่ซีเรียสเลย^^ แต่แวะเวียนเข้าไปอ่านบ้างได้นะคะ ไม่ต้องกดไลค์ติดตามก็ได้ค่ะ
ตอนที่ 23(100%) : Hong Kong Crisis I : Rain
โทรไม่ติด...
มิถุนาวางโทรศัพท์มือถือลงตรงหน้า หลังจากลองโทรโดยระบบโรมมิ่งเพื่อติดต่อรุ่นน้องในสังกัด แต่กลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง ไม่น่าจะใช่ว่าโทรศัพท์เขามีปัญหาเรื่องสัญญาณ เจย์เช็คให้เรียบร้อยแล้วว่าไม่มีปัญหา เขาจำเป็นต้องติดต่องาน ติดต่ออะไรหลายๆอย่างกับทางประเทศไทย พี่เพลินก็กำลังจะบินตามมาพร้อมพี่นัชชา ทางแบรนด์ดังจากประเทศไทยที่ส่งเขามาเดินแบบก็เป็นคนบอกเองว่าจะติดต่อมาหลังจากที่เขาเปลี่ยนแผนการเดินทางเร็วขึ้น เมื่อครู่กับเฌอปรางก็ยังใช้ได้ เป็นไปไม่ได้เลยที่สัญญาณจะดับหายไป
มิถุนาถอนหายใจเบาๆอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เขาจนปัญญา ร่างโปร่งเอนกายลงพิงหัวกับเบาะนุ่มตรงหัวเตียงก่อนหลับตาลง แดดตอนบ่ายร้อนจัด ดีที่จอมทัพปิดม่านและเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เขาหลับตาลง ช่วงนี้มิถุนาเหนื่อยอ่อนมาก อะไรหลายๆอย่างรุมเร้า ทั้งเรื่องงาน เรื่องจอมทัพ เรื่องเมษา ไหนจะยังปัญหาคาราคาซังของคนรักอีก ระหว่างที่ปิดตาอยู่นั้น สัมผัสเย็นของอะไรบางอย่างก็แปะลงมาบนดวงตา มิถุนาสะดุ้งก่อนเอื้อมมือคว้าเอาไว้ แต่กลับเป็นสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นๆของจอมทัพแทน
“อะไรน่ะครับ?” มิถุนาขมวดคิ้ว เขาดึงสิ่งที่ปิดตาตัวเองออก ก่อนมองเห็นว่ามันเป็นเจลประคบเย็น ริมฝีปากบางเบ้ออกมาเล็กน้อย ทำท่าจะเถียง
“ประคบไว้ ตัวรุมๆ แถมยังปวดหัวอีก" จอมทัพแกว่งมือเล็กๆเล่นไปมา เขาเลื่อนตัวมิถุนาให้นอนหนุนบนตักเขา แปะเจลไว้ที่เดิม กลิ่นอาฟเตอร์เชฟหอมเย็นจากกายหนาทำให้มิถุนารู้สึกอุ่นใจ
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ"
“เดี๋ยวจะได้เป็นก่อนได้ไปทำงาน" มาเฟียจอมโหดขู่ แต่มิถุนาเคยกลัวเสียที่ไหน
“คุณขู่ผมอีกแล้ว!”
“นั่นสิ" จอมทัพเหมือนจะหัวเราะออกมาเบาๆ โชคร้ายที่มิถุนาปิดตาอยู่จึงไม่ได้เห็นเขายิ้ม เสียงจากโทรทัศน์ดังขึ้นทำให้ห้องกว้างไม่เงียบจนเกินไป มิถุนานอนหนุนตักกว้างนิ่ง ก่อนค่อยๆดึงเจลประคบเย็นออก
“มันเย็นจนชักจะปวดหัวกว่าเก่าอีกครับ" มิถุนาว่าก่อนวางเจลไว้บนหมอน เขาลืมตาขึ้น พบว่าใบหน้าของมาเฟียสุดหล่ออยู่ห่างไปไม่ถึงคืบดี
“งั้นนอนนิ่งๆ"
“อืม" มิถุนายอมว่าง่าย เพราะชักจะปวดหัวจริงๆ
“ไข้แดดหรือเปล่าเนี่ย ตาก็แดงๆด้วย" จอมทัพท้วง ทำให้มิถุนาต้องหยัดกายขึ้น จอมทัพเห็นดังนั้นจึงยกร่างผอมเข้ามานั่งเอนทับอกของเขา ซึ่งมิถุนาก็ยินดีที่จะซุกกายในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มแต่โดยดี
“เหรอครับ" คนตัวเล็กกว่าหยิบโทรศัพท์เปิดกล้องหน้าเพื่อส่องดูหน้าตัวเอง "สงสัยเพราะใส่คอนแท็กส์เลนส์ แต่ก็ถอดทิ้งไปแล้ว" มิถุนาใส่คอนแท็กส์เลนส์สีบ้างบางเวลา จริงๆเขาสายตาสั้นเล็กน้อยไม่ถึงกับต้องพึ่งแว่นสายตา แต่แว่นหรือคอนแท็กส์เลนส์นั้น เขามีครบหมดทุกอย่าง
ภาพจากกล้องหน้าสะท้อนใบหน้าของมิถุนากับจอมทัพบนหน้าจอ มิถุนาหัวเราะนิดหน่อยเมื่อเห็นใบหน้าของมาเฟียหนุ่มใกล้จนแนบชิดกัน เขากดบันทึกภาพนั้นไว้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว นั่นทำให้จอมทัพขมวดคิ้ว
“ถ่ายไว้ทำไม" เขาถาม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เราไม่เคยมีรูปคู่กันเลยนี่ครับ" มิถุนาตอบ ก่อนเลื่อนดูภาพยิ้มๆ
“ไอ้ที่หราอยู่บนหนังสือพิมพ์กับแม็กกาซีนนั่นไม่ใช่รูปคู่หรอกหรือไง" พวกเขาไม่เคยให้สัมภาษณ์ขึ้นปก หรือเอาความเป็นส่วนตัวไปเปิดเผยเลยสักครั้ง ซึ่งนั่นทำให้ความลับของพวกเขาน่าค้นหามากขึ้นไปอีก มิถุนาและมาเฟียแจ็คกี้ หวัง จึงเป็นเป้าของปาปาราซซี่อยู่เป็นประจำแม้ว่าจะไม่เคยตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นก็ตามที
“หมายถึงไม่เคยถ่ายกันเอง" เขาเถียง จอมทัพส่ายหัวเบาๆก่อนดึงโทรศัพท์จากมือมิถุนาไปวางไว้ข้างเตียง
“โอเค ยอม" มาเฟียก็มีมุมน่ารักแบบนี้กับเขาเหมือนกัน ทำเอามิถุนาอดยิ้มไม่ได้
“ยอมอะไร"
“ยอมให้ถ่ายรูปไง แต่ตอนนี้นอนเถอะ เดี๋ยวได้ป่วยจริงๆฉันไม่ดูแลหรอกนะ" เขาขู่ไปงั้นแหละ รู้อยู่แก่ใจ ถ้ามิถุนาเป็นอะไรขึ้นมาแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ คนที่ร้อนใจที่สุดก็หนีไม่พ้นเขา
“ไม่ได้ขอสักหน่อย" คนตัวเล็กกว่าเถียง แต่ก็ยอมที่จะให้อีกฝ่ายดึงตัวไปกอดเสียจมอก จอมทัพหยิบรีโมทข้างกายกดปิดไฟในห้อง ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายของพวกเขาทั้งสองเขาไว้ มิถุนานอนหนุนท่อนแขนแน่นอย่างสบายใจ และเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียและอาการทรงตัวของร่างกาย...
จริงๆมิถุนาควรจะหลับไม่รู้เรื่องไปจนเช้าอีกวัน แต่เพราะจอมทัพกลัวว่านายแบบหนุ่มจะหลับยาวจนไม่ได้กินข้าวกินยา จึงปลุกขึ้นมาตอนใกล้ๆหกโมงเย็นหลังจากจับตัวแล้วพบว่าตัวไม่ได้รุมร้อนเหมือนช่วงบ่าย
มิถุนาตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะจากด้านหน้าบ้าน เขาเดินตามจอมทัพออกไปพบว่าเป็นวิคเตอร์กับเอเลนที่หอบเบียร์กับของกินเล่นมานั่งกินที่เก้าอี้หน้าบ้านของเขาริมขอบสระว่ายน้ำ โดยมีบิดาของจอมทัพร่วมแจมวงสนทนาด้วย มิถุนาได้แต่ยิ้มฝืดๆให้กับทุกๆคน ก่อนที่จะโดนจอมทัพบังคับให้อาบน้ำ
เมทสาวจากบ้านใหญ่เข้ามาผสมน้ำกับโฟมอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้ว มิถุนาทำแค่เพียงแช่ตัวอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเท่านั้น หลังจากที่เขาแช่จนรู้สึกสบายตัวมากขึ้นแล้ว จึงขึ้นมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบายๆ เขาเลือกสวมเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำ เขาสวมรองแท้าผ้าใบสีเหลืองอ่อน ซึ่งมันดูน่ารักเข้ากับเขาเป็นอย่างดี
มิถุนาออกมาจากบ้านอีกครั้งเพื่อพบว่าทุกคนพร้อมสำหรับอาหารมื้อเย็นแล้ว โดยประมุขตระกูลหวังเตรียมมื้อเย็นไว้ที่ภัตตาคารริมหาด พวกเขาเดินทางด้วยรถขบวนใหญ่อีกครั้ง ซึ่งจริงๆแล้วมิถุนาก็เริ่มชินกับมันแล้ว ฮ่องกงตอนกลางคืนเต็มไปด้วยแสงไฟไม่แพ้กรุงเทพมหานคร หลังจากอาหารมื้อเย็นจบลงแล้ว ประมุขของตระกูลหวังก็พาไปต่อที่ร้านน้ำเต้าหู้เก่าแก่ในย่านการค้าของเกาะฮ่องกง ร้านเป็นตึกแถวเก่าๆ ซ่อนตัวอยู่ในหลืบ แต่คนต่อแถวกันจนแทบทะลักร้าน ซึ่งแม้ว่า หวังหย่งหมิน จะมีอำนาจมากแค่ไหน หรือ แม้ว่าแจ็คกี้ หวัง จะโด่งดังเพียงไร พวกเขาก็ทำได้แค่เพียงยืนรอเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ท่ามกลางบอร์ดี้การ์ดชุดดำ ที่ดูยังไงๆก็ไม่เข้ากับบรรยากาศอยู่ดี
น้ำเต้าหู้และปลาท่องโก๋อร่อยสมที่หย่งหมินคุยโวเอาไว้ มันกลมกล่อมจนอาคันตุกะหนึ่งเดียวที่แทบจะซมเพราะพิษไข้ไปแล้วยิ้มแก้มแทบปริ พวกเขาให้มิถุนาเป็นส่วนหนึ่งในบทสนทนาด้วยภาษาอังกฤษสลับกับภาษาไทย มีเอเลนคนเดียวเท่านั้นที่พูดภาษาไทยไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงแต่อย่างใด เพราะเอเลนสื่อสารกับมิถุนาและคนอื่นๆด้วยภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว
จบอาหารมื้อค่ำด้วยการที่ประมุขตระกูลหวังสั่งน้ำเต้าหู้กลับไปฝากคนที่คฤหาสน์เป็นสิบถ้วย เอเลนเสนอให้ไปเดินเล่นกันต่อที่ถนนจิม ซา จุ่ย จอมทัพเองก็เห็นด้วยเพราะยังไม่ดึกมาก เขาชวนมิถุนา ซึ่งแขกคนเดียวของทริปก็ดูจะไม่ขัดข้องอะไร หวังหย่งหมินเป็นคนเดียวที่ขอตัวกลับไปก่อน โดยไม่ลืมชวนจอมทัพกลับไปโขกหมากรุกกันต่อหากกลับบ้านไม่ดึกมากนัก
จากจุดที่ยืนอยู่ สามารถเดินไปยังถนน จิม ซา จุ่ย ได้ไม่ไกลมากนัก พวกเขาเดินตัดจากถนนนาธาน นอกจากจอมทัพ มิถุนาแล้ว ก็ยังมีเอเลน วิคเตอร์ และเจย์ รวมถึงบอร์ดี้การ์ดอีกสี่ห้าคนติดสอยไปด้วย ถนน จิม ซา จุ่ย ยามค่ำคืน คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ไม่แปลกนักหรอกที่จอมทัพจะเป็นจุดสนใจ เขาเป็นลูกของมาเฟียดัง หล่อเหลาเอาการ มากไปด้วยปัญญา แถมยังมีคนรักเป็นตัวเป็นตน ถ้าเขาไม่ได้อยู่ในตำแหน่งมาเฟีย และถ้าเขาเป็นดารา คงจะโดนรุมทึ้งกลางที่สาธารณะไปนานแล้วอย่างแน่นอน
แต่แน่นอนว่าคนที่ได้รับความสนใจมากกว่าจอมทัพน่าจะเป็นมิถุนาเสียมากกว่า คนตัวเล็กข้างกายของมาเฟียคนดังมีใบหน้าที่สวยราวกับผู้หญิง แถมยังเปื้อนยิ้มใสๆแทบจะตลอดเวลา มิถุนาดูประทับใจไปเสียทุกอย่างที่เอเลนชี้ชวนให้ดู วิคเตอร์เองก็หายเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออยู่พักหนึ่ง ก่อนเดินออกมาพร้อมกับเครื่องดื่มในขวดฉลาดสีเหลืองๆ เขาส่งมันให้มิถุนาด้วยท่าทางกระตือรือร้น ไม่ลืมจะเปิดขวดให้กับนายแบบหนุ่มด้วย
“อะไรน่ะครับ" มิถุนาเลิกคิ้ว แต่ก็จิบชิมไปเรียบร้อยแล้ว
“แอปเปิ้ลโซดาครับ เครื่องดื่มที่ผมชอบมากๆ น่าเสียดายที่เมืองไทยไม่มีขาย"
“อื้ม อร่อยเหมือนกันนะครับวิค" มิถุนายิ้มบางๆก่อนเดินถือขวดน้ำดื่มตลอดทาง ดูท่าเจ้าตัวจะชอบมากอย่างที่ปากว่าจริงๆ
มิถุนาเดินเบียดไปตามทางโดยมีจอมทัพจูงมือเอาไว้ไม่ให้คลาดจากกัน ลึกๆมาเฟียหนุ่มก็กลัวฝูงชนจะกลืนเอามิถุนาหายไปด้วย แม้ว่ามิถุนาจะเป็นนายแบบ ทำงานในวงการแฟชั่น แต่เขาไม่ใช่พวกบ้าแบรนด์ เขามีของแบรนด์เนมแค่ไม่กี่ชิ้น เป็นสิ่งที่เขาชอบและซื้อใช้ด้วยตัวเองจริงๆ นอกนั้นเป็นของที่ทางแบรนด์ส่งมาให้เกือบทั้งหมด แน่นอนว่ามิถุนาแทบไม่ได้ชายตามองร้านแบรนด์ไฮด์-เอนรอบๆกายเลย เขามองแต่ของกินกับของทำมือที่วางขายกันละลานตาจนเลือกไม่ถูกเสียมากกว่า
บางครั้งเป็นจอมทัพเสียเองที่ไม่รู้จะเอาใจมิถุนาอย่างไรดี เพราะมิถุนาไม่เคยเรียกร้องอะไรจนเขาไม่เคยต้องตามใจจนเคยตัว ให้ต้องมานั่งทะเลาะกันเละเทะ และเพราะมิถุนาเป็นแบบนี้ เขาเลยอยากจะให้อะไรมากมายกับมิถุนา ซึ่งดูท่าว่าต่อให้เขาสรรหากระเป๋าใบละสามล้านมาให้ มิถุนาก็คงยังไม่ประทับใจอะไรมันมากมายนัก จอมทัพชอบมิถุนาที่เป็นแบบนี้ ไม่เคยระเริงไปกับสิ่งนอกกาย ไม่เคยร้องขอ ทำให้เขาอยากจะให้ และกลายเป็นยัดเยียดให้ในที่สุด
“กินไหม?” เขาเอ่ยถามนายแบบหนุ่มที่จ้องมองน้ำแข็งเกล็ดหิมะตรงหน้าตาเป็นประกาย มิถุนาหัวเราะอย่างเขินๆเหมือนเด็กถูกจับได้ แต่ก็พยักหน้า จอมทัพคลับคล้ายคลับคลาว่าร้านนี้เป็นร้านดังประจำย่าน นอกจากคนจะเยอะแล้ว เมนูก็มีให้เลือกเยอะจนไม่รู้จะปวดหัวกับอะไรก่อนดี แน่นอนว่าพอจอมทัพก้าวเท้าเข้าไป คนที่ยืนอออยู่หน้าร้านก็แทบจะแหวกทางให้ ทำให้ชายหนุ่มต้องออกปากว่าเขาจะต่อคิวตามปกติ ซึ่งมิถุนาก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้
สุดท้ายมิถุนาก็เลือกๆจิ้มๆมาหนึ่งเมนู เป็นรสมะม่วงกับเสาวรส รสชาติพอตัวอยู่เหมือนกัน พวกเขาจ่ายเงินและเดินออกจากร้าน ยืนสุมหัวตักเข้าปากกันราวกับคู่รักวัยรุ่นอายุสิบปลายๆ ภาพน่ารักๆของแจ็คกี้ที่เอเลนไม่ค่อยได้เห็นนักทำให้เขาต้องหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ มิถุนาไม่ลืมจะยิ้มให้กล้องจนแก้มกลมดิก มิวายขอให้เอเลนส่งรูปให้ตัวเองด้วย เพราะเพิ่งระลึกได้ว่า จริงๆแล้วเขาแทบไม่มีภาพส่วนตัวคู่กับจอมทัพเลย...
พวกเขาเดินต่อไปอีกนิดหน่อย ก่อนที่มิถุนาจะพาเข้าร้านรองเท้าcrocs สุดท้ายพวกจอมทัพก็ได้เสียเงินจริงๆจังๆเมื่อมิถุนาเสนอให้ซื้อรองเท้าหัวโตสีน้ำเงินสด รุ่นลิมิเต็ท อิดิชัน ที่ทำร่วมกับเลโก้ เฮ้าส์ สำหรับสวมใส่คู่กัน มิถุนาเพิ่งได้รู้ว่าจอมทัพสวมรองเท้าเบอร์ใหญ่กว่าเขาถึงสามเบอร์ และแน่นอนว่ามิถุนารู้สึกว่ามันทั้งน่ารักและปัญญาอ่อนในเวลาเดียวกัน ที่เขาชวนให้จอมทัพมาทำอะไรด้วยกันแบบนี้
สุดท้ายมิถุนาก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันนักหรอก เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้ออะไรเท่าไหร่นัก จริงๆเขาแค่ชอบเดินเคียงข้างจอมทัพไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย คราวก่อนเขาพาไปถนนคนเดินเชียงราย คราวนี้จอมทัพก็พามาที่ถนนคนเดินที่บ้านเกิดของเขา มิถุนาดีใจที่ได้รู้จักจอมทัพมากขึ้นจากคนรอบตัวของเขา
จอมทัพจากวันแรกที่ได้เจอกันนั้น เปลี่ยนไปมากในความรู้สึก เขาทั้งน่ารัก ขี้อ้อน และเอาใจใส่ ซึ่งเหมือนที่อาเจียงพูดไว้ไม่มีผิด จอมทัพสร้างกำแพงความเย็นชา โหดร้าย และเอาแต่ใจ ขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง และเมื่อเขาลองได้เปิดใจให้ใครสักคน เขาจะรักและเทิดทูนคนๆนั้นอย่างหมดหัวใจ เขาจะอ่อนโยน เผยด้านที่อ่อนแอออกมาอย่างไม่ปิดบัง
และนั่นคือสิ่งที่มิถุนาดีใจที่ได้เป็นคนๆนั้นของจอมทัพ
เขาไม่ได้เลือกที่จะโยนอดีตทิ้งไป จอมทัพไม่เคยสร้างความดีลบล้างความผิดที่กระทำไว้ได้ สิ่งที่มิถุนาทำอยู่ และทำมาตลอดหลังจากที่ยอมเปิดใจอีกครั้ง นั่นคือการที่เขาเปิดโอกาสครั้งใหม่ให้กับตัวเองและจอมทัพเพื่อพิสูจน์ แก้ตัว ทำอะไรที่เลวร้ายให้ดีกว่าเดิม โดยไม่คาดหวังว่าจะลืมมันไป เพียงแค่ต้องการที่จะไม่ขุดคุ้ยมันขึ้นมาพูดในวันที่พวกเขาเข้าใจกันและกันอีกครั้ง
มิถุนาไม่เคยมองว่าจอมทัพเป็นเทพบุตร ไม่เคยรักและเทิดทูนอย่างบ้าคลั่ง จอมทัพไม่ได้ดีไปเสียหมดในสายตาเขา เขายังคงเป็นปีศาจร้ายในบางเวลา ที่แน่นอนคือเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ผิดพลาดเป็น คนธรรมดาที่มิถุนาไม่เคยมองว่าเขาวิเศษวิโสมาจากไหนตั้งแต่แรกเริ่ม ซึ่งนั่นอาจจะเป็นบางสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแพ้ใจจอมทัพในที่สุด ในวันที่จอมทัพเริ่มทำดีกับเขา ภายใต้หน้ากากเย็นชาแสนเฮงซวยนั่น
และหากถามว่าจอมทัพชอบมิถุนาที่ตรงไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่
ควรจะถามว่า เขาจะไม่หลงรักมิถุนาได้อย่างไร
ก็ในเมื่อมิถุนาก้าวเข้ามาเป็นโลกทั้งใบของเขา ตั้งแต่วันแรกที่เขานึกถูกใจอย่างไร้สาเหตุ ตั้งแต่วันแรกที่มิถุนาเสียน้ำตาให้กับความชั่วร้ายของเขา ตั้งแต่วันแรกที่มิถุนาโต้ตอบเขาอย่างไม่นึกกลัวเกรง และนับตั้งแต่วันแรก ที่มิถุนายังแคร์เขา แม้ว่าเขาจะเลวร้ายกับมิถุนามากแค่ไหนก็ตาม...
“แจ็คกี้...”
เสียงใสที่เรียกเขา ทำให้จอมทัพที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าร้านขายของแห่งหนึ่งบนหัวมุมถนนต้องชะงัก เขาดับบุหรี่บนถังขยะที่มีการจัดเตรียมเอาไว้ตามริมถนน มิถุนาหิ้วถุงของเล็กๆออกมาจากร้านพร้อมกับเอเลนและเจย์ที่เดินตามออกมา ทำให้เขาต้องยื่นมือไปช่วย
“หืม?”
“ซื้อของเสร็จแล้ว กลับกัน" เมื่อครู่มิถุนาเข้าไปซื้อถุงเท้าลายแมวให้กับเฌอปราง ที่กำลังกลายเป็นทาสแมวอย่างสมบูรณ์แบบ (แม้ว่าคอนโดจะห้ามเลี้ยงสัตว์ก็ตามที) จอมทัพไม่ขัดอะไร เพียงแค่เขาไม่อยากเข้าไปเบียดเสียดในนั้น จึงยินดียืนรออยู่หน้าร้านกับวิคเตอร์
“เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ" เขาเอ่ยถามมิถุนาพลางขมวดคิ้ว
“แจ็คกี้" คนตัวเล็กกว่าตอบยิ้มๆ
“ทำไมล่ะ?” เขาถามต่อ มิถุนาไหวไหล่
“ก็มันน่ารักดีนี่"
“ตรงไหน?” มาเฟียหนุ่มยังไม่สามารถหาคำตอบให้กับความน่ารักของชื่อตนเองได้
“ไม่รู้สิ น่ารักจะตายไป"
“ชื่อเหมือนหมาจะตายไป" เขาพึมพำ มิถุนายิ้มก่อนสอดมือกุมมือไว้กับจอมทัพ
“ว่าจะขอคุณเลี้ยงหมาตัวเล็กๆสักตัวอยู่พอดี จะตั้งชื่อว่าแจ็คกี้นี่แหละ" มิถุนาลอยหน้าลอยตา นั่นทำให้ทั้งวิคเตอร์ เจย์ และเอเลน แทบจะขำพรืดออกมาให้ได้ ส่วนเจ้าของชื่อได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
โรสลอยซ์สีบรอนซ์เงินแล่นไปตามถนนริมชายหาดที่ทอดยาว จุดหมายคือคฤหาสน์ตระกูลหวัง มิถุนามองดูแสงไฟจากตัวตึกริมชายหาดอย่างเพลินตา อากาศเหมือนจะร้อน แต่เอาเข้าจริงพอจอมทัพสั่งให้เปิดประทุนรถ ลมทะเลเย็นๆก็พัดโกรกเข้ามาจนรู้สึกเย็นสบาย
ใช้เวลาไม่นานนักในการกลับมายังบ้านพัก รถหรูจอดลงหน้าบันไดของบ้านใหญ่ จอมทัพเสนอให้เอาของไปเก็บที่บ้านส่วนตัวของเขาก่อน จึงค่อยไปหาบิดาของตนที่ตึกใหญ่ตามคำเชิญ มิถุนาเห็นด้วย เพราะเขาเองก็อยากจะล้างหน้า แปรงฟัน ก่อนเช่นกัน
พวกเขาอ้อยอิ่งอยู่ในห้องนอนกันเกือบยี่สิบนาที ก่อนที่จะพากันไปยังบ้านใหญ่ มิถุนารู้สึกขันนิดหน่อยที่แม้กระทั่งเดินในบ้านตนเองก็ยังต้องมีบอร์ดี้การ์ดคอยเดินตามอย่างน้อยก็สองคน แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของจอมทัพและบิดา พวกเขามีสิ่งที่ต้องรักษาเอาไว้ ดังนั้นทุกอย่างจะต้องรัดกุมและปลอดภัย
หลังจากเดินผ่านประตูใหญ่เข้าไป การจะขึ้นไปชั้นสอง หรือห้องต่างๆ จำเป็นต้องแสกนนิ้วทั้งหมด แน่นอนว่าจอมทัพเข้าออกบ้านตนเองได้อย่างอิสระอยู่แล้ว เขาพามิถุนาไปยังห้องหนังสือชั้นสองของตัวบ้าน สวนกับเอเลนที่หอบเอกสารปึกใหญ่ผ่านไป เอเลนขอตัวไปเคลียร์งานที่ห้องทำงานส่วนตัว ส่วนวิคเตอร์กับเจย์นั้น หายไปไหนก็ไม่ทราบได้ จอมทัพไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เดี๋ยวอีกสักพัก ไอ้สองคนนั้นก็ตามหาเขาเจอเองนั่นแหละ
จอมทัพเคาะประตูห้องสมุดสามที ก่อนผลักเข้าไป ภายในห้องไร้เงาของประมุขของบ้าน มีเพียงแค่เมดสาวที่มาเตรียมชาร้อนกับของว่างรอบดึกให้เท่านั้น โต๊ะกลางห้องมีกระดานหมากรุกวางอยู่ จอมทัพบอกว่าหมากรุกนี่คืองานอดิเรกของพ่อเขาเลย แน่นอนคู่ปรับก็คือเขา อีกคนที่หวังหย่งหมินชอบเรียกมาประลองฝีมืออยู่ประจำก็หนีไม่พ้นเจย์ ซึ่งก่อนหน้านี้คู่มือของเขาก็คือพ่อของเจย์อย่างไม่ต้องสงสัย
เมดสาวรายงานว่านายใหญ่ของบ้านกำลังอาบน้ำอยู่ จอมทัพพยักหน้ารับนิดหน่อยก่อนบอกให้เธอออกไปก่อน มิถุนาสำรวจห้องสมุดขนาดใหญ่ของตระกูลหวังอย่างนึกชอบใจ มันมีสองชั้น ชั้นวางหนังสือใหญ่จนต้องมีบันไดสำหรับไต่ขึ้นไป จอมทัพทรุดตัวลงนั่งบนโซฟากำมะหยี่ตัวใหญ่ ก่อนตบเบาะข้างกายให้มิถุนามานั่งด้วยกัน
“อยากดูอะไรก่อนไหม?” มาเฟียหนุ่มถาม มิถุนาส่ายหน้าดิก
“ไม่ครับ"
“เหรอ แล้วอยากทำอะไร" จอมทัพเอ่ยถามยิ้มๆ มิถุนารูดยางรัดผมจากข้อมือ ก่อนใช้รวบผมเป็นมวยบนศีรษะลวกๆ เขากรอกตาไปมา
“อยากไปดูห้องนอนคุณ" เขาตอบอย่างไม่ลังเลใจ จอมทัพยิ้ม
“ว่าแล้ว"
“มีความลับอะไรหรือไง"
“อย่าเพิ่งหาเรื่องกันสิ" เขาหัวเราะเบาๆก่อนลุกขึ้น "ไปสิ" เขายื่นมือให้มิถุนา คนตัวเล็กไม่ลังเลที่จะวางมือลงไป จอมทัพพาเขาเดินไปยังอีกปีกหนึ่งของตัวบ้าน มิถุนารู้สึกได้ว่าบ้านหลังใหญ่มากเมื่อได้เดินผ่านส่วนต่างๆด้วยตัวเอง จอมทัพพาเขาเลาะห้องนั่งเล่นชั้นสอง ห้องโถงใหญ่ที่มีภาพถ่ายและภาพวาดประดับอย่างหลากหลาย ก่อนพาเดินมายังด้านในสุดของปีกขวาของตัวบ้าง และหยุดลงที่หน้าประตูบานในสุด เขาแสกนนิ้วมือที่ประตูบานนั้น ก่อนจะผลักเข้าไป
กลิ่นหอมอ่อนๆลอยแตะจมูก มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือเปิดสวิชต์ไฟ ไฟค่อยๆติดทีละดวงจนสว่างไสวไปทั่วห้อง มิถุนาชะโงกหน้าเข้าไป และรู้สึกว่า รังมาเฟีย หรือสถานที่ๆมาเฟียแจ็คกี้โตมา ช่างต่างจากที่เขาคิดลิบลับ...
ห้องของจอมทัพมีขนาดใหญ่สมกับตัวคฤหาสน์ที่ใหญ่จนน่าตกใจในคราแรกที่เห็น ส่วนแรกของห้องคือห้องนั่งเล่นเล็กๆ มีตู้โชว์ขนาดใหญ่ ภายในมีหุ่นยนต์ เครื่องบิน รถบังคับ ไม้เบสบอล ลูกเบสบอล และของตั้งโชว์อื่นๆอีกมากมาย มีชั้นวางหนังสือ อัดแน่นไปด้วยหนังสือเรียนและหนังสืออ่านนอกเวลา มิถุนาเดินสำรวจไปรอบๆ ก่อนเดินผ่านตู้โชว์ไปยังส่วนห้องนอน ซึ่งประกอบด้วยเตียงขนาดคิงไซส์ ตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอิน และเฟอร์นิเจอร์อีกไม่มากนัก
“เอเลนเพิ่งให้คนมาจัดห้องใหม่เมื่อสองสามปีก่อนน่ะ จริงๆไอ้พวกของโชว์พวกนี้มันเป็นของสะสมของฉัน แต่เก็บไว้ในกล่องมาตลอด" จอมทัพว่า พลางหยิบเอาหุ่นยนต์ออกจากตู้โชว์ นั่นทำให้มิถุนาต้องสาวเท้ากลับมายังส่วนของห้องนั่งเล่น "ฉันชอบสะสมพวกฟิกเกอร์ เผื่อนายจะไม่รู้อะไร" เขายักคิ้ว มิถุนาได้แต่ไหวไหล่
“ไม่รู้หรอกครับ ก็คุณไม่บอกนี่"
“จริงๆก็ไม่ได้อยู่มาจะสิบปีแล้ว ของไม่เยอะหรอก แต่อยู่จริงๆก็รกเอาการ" เขาว่า มิถุนาเดินไปหยุดหน้ากีตาร์โปร่งบนแสตนท์ที่ตั้งตรงมุมห้อง
“คุณเล่นกีตาร์ด้วยเหรอ?”
“อืม"
“เล่นให้ฟังหน่อยสิ" มิถุนาเอ่ยขอ แต่จอมทัพส่ายหน้าทันที
“ลืมไปหมดแล้ว" เขาว่า ทำให้คนตัวเล็กอดเสียดายไม่ได้ "แต่จะพยายามแล้วกัน ไว้กลับไปจะลองฝึกใหม่"
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ายิ้มๆ เขาสาวเท้าไปหยุดอยู่ที่หน้าชั้นวางกรอบรูปต่างๆ จอมทัพเดินไปนั่งบนโซฟา มองแผ่นหลังเล็กๆที่ขยับไปมา
มิถุนาไล่มองรูปของเจ้าของห้องด้วยรอยยิ้ม รูปของเขาตอนแรกเกิด รูปกับแม่เขาสมัยยังเด็ก...แม่จอมทัพสวยมาก เป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ ไม่แปลกเลยที่เขาจะโตมาหล่อเหลาขนาดนี้ ถัดมาเป็นรูปตอนอนุบาล มีบอร์ดี้การ์ดแต่เด็กด้วยแฮะ รูปสมัยประถม สมัยมัธยมที่ตัวสูงใหญ่ไม่แพ้ปัจจุบันเลยสักนิด และอีกรูปเป็นรูปสมัยมหาวิทยาลัย เขาถ่ายกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ สมัยนั้นคงจะบ้าดีเดือดน่าดูเหมือนกัน
มิถุนาเลื่อนสายตามาที่รูปถัดไป ก่อนที่เขาจะชะงัก รูปของจอมทัพที่ถ่ายกับใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนเคยเห็นมาก่อน จอมทัพยิ้มน้อยๆให้กับคนข้างตัว รอยยิ้มเขาเป็นสิ่งที่ไม่ได้เห็นได้บ่อยมากนัก รูปใบนี้ไม่ได้ถูกใส่กรอบเอาไว้เหมือนรูปอื่นๆ แต่ถูกพิงเอาไว้กับกรอบรูปเปล่าอีกใบเท่านั้น เหมือนกับว่าใครบางคนเคยหยิบรูปนี้ออกมาจากกรอบ เพื่อเอามาดู หรือเพียงเพื่อมองความทรงจำเก่าๆผ่านรูปใบนี้
มิถุนาเอื้อมมือไปหยิบรูปใบนั้นออกมา จอมทัพเหมือนจะเห็น เขาจึงเดินมาหยุดอยู่ข้างมิถุนา ราวกับจะรู้ว่ามิถุนาจะถามอะไรเขาเป็นคำถามถัดไป...
“จุนน่ะ" เขาถอนหายใจเบาๆ มิถุนาเองก็เตรียมใจกับคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่พร้อมที่จะฟังเท่าไหร่นัก และก็เป็นจริงดังนั้น ที่ได้ยินชื่อนี้ทีไร ความรู้สึกแปลกๆมันก็เสียดอดขึ้นมาทันที
มิถุนาจะพลิกดูหลังภาพ แต่จอมทัพกลับดึงรูปในมือออกเสียก่อน เขาใจหายวาบ กลัวจอมทัพจะโกรธที่เขามายุ่มย่ามกับของสำคัญของอีกฝ่าย แต่ในใจเองก็รู้สึกแย่จนแทบพูดอะไรไม่ออก ที่จุนยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของจอมทัพเสมอ
“อย่าดูเลย" มาเฟียหนุ่มว่าเบาๆก่อนเลื่อนลิ้นชักออกแล้วสอดรูปเก็บลงไปในนั้น เขาปิดมันลง "นายไม่อยากเห็นนักหรอก"
“ผมขอโ......”
“จะไม่เอาขึ้นมาวางไว้อีกแล้ว" เขาว่า ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วจ้องหน้ามิถุนานิ่ง "ให้เขาอยู่ในความทรงจำของฉันเถอะนะ" จอมทัพไม่เคยขออะไรแบบนี้ มิถุนาไม่กล้าปฏิเสธ จุนเป็นคนสำคัญของจอมทัพ เขาไม่ควรก้าวก่าย และไม่ควรจะไปหึงอะไรกับคนที่จากไปแล้ว
แต่ต่อให้คิดแบบนั้น จริงๆแล้วมิถุนาก็ยังอดเห็นแก่ตัวไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ" เขาตอบออกไปเช่นนั้น
“ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไง ตอนที่ฉันรู้ว่านายเคยคบกับไอ้นายแบบลูกครึ่งนั่น ฉันก็แทบบ้าเหมือนกัน"
“มันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย" มิถุนาพึมพำ
“ฉันถึงกับต้องไปไล่ดูรูปเก่าๆในอินสตาแกรมนาย พอเห็นรูปถ่ายคู่กันแล้วมันเดือดพิลึก"
“คุณจะเดือดร้อนทำไม" มิถุนาเหมือนจะยิ้มออกได้แล้ว แต่จอมทัพกลับได้แต่ถอนหายใจ เขาจ้องมิถุนานิ่งอีกครั้ง แล้วเอ่ย...
"คราวหน้า...เอารูปของเรามาใส่กรอบตรงนี้กันนะ"
ตอนนี้มิถุนาอยากกอดเขาแน่นๆเหลือเกิน
tbc.
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเท่าไหร่นะคะ ไม่มีแก่นเรื่อง ไม่มีสาระอะไร555 ถือว่าเป็น50% สบายๆคลายเครียดไปแล้วกัน
แต่ลองอ่านดีๆ บางอย่างในตอนนี้ก็จะเชื่อมโยงอะไรกับตอนต่อๆไปบ้าง (เล็กน้อย)
พรุ่งนี้เจอกันนะคะ จะพยายามลงไม่ให้ดึกมาก แม้ว่าจะยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองสำหรับพรุ่งนี้เท่าไหร่นัก
ถ้าติดขัดอะไรจะแจ้งก่อนนะคะ แต่จะมาลงให้ได้ ไม่อยากผิดสัญญา
คอมเม้นท์ติชมไว้ได้ค่ะ จริงๆไม่ค่อยอยากเขียนตอนนี้ให้มันเอื่อยๆเลย กลัวคนอ่านจะเสียเวลาชีวิตอ่าน แต่ยังไม่อยากตัดเข้าเนื้อหาหลักของตอนฮ่องกงไวนัก เดี๋ยวจะขาดอรรถรส บู๊กันไม่มัน เจ็บตัวกันไม่คุ้ม (อ่ะ แหนะๆ ใครเจ็บตัวล่ะ หูผึ่งกันเชียว) ตอนนี้ขาดๆเกินๆ อย่าเพิ่งว่ากันนะคะ ฝากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจกันด้วยจ้ะ
ฝันดีค่ะ
(มาดึกเชียว)
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2278682 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก