หัวข้อ: สัตว์ประหลาด(30 Days of Something Disgusting) - เปิดจองตั้งแต่วันนี้ -20/10/58

[Akikojae]

อยากให้ทุกอย่างกลับไปตอนกล่องยังไม่ถูกเปิด
ไม่น่ามีวันนี้เลย สายไปแล้ว ทุกอย่าง จริงๆ
  

[mukmaoY]

ม่ายยย โจ๊กต้องรอด

[Aimiya]

ลุ้นนนนนนนน โอ้ย สงสารโจ๊กน้ำตาจะไหล คือแบบเหมือนแค่เศษเสี้ยวความรักจากกล้าก็พอใจ ฮืออออ
โจ๊กอย่าตายน้าาาา อย่าตายได้มั้ย แง๊ๆ

[zaszaq]

   โจ๊กก็กำลังจะตาย ลูกเต๋าไม่รู้จะรอดมัย   


แล้วกล้าจะอยู่กับใคร หรือตายพร้อมโจ๊กละนี้    


ลุ้นๆๆๆ ลุ้นละทึกเลย

[แมวดำ]

ง่ะลูกโจ๊กต้องตายจิงๆหราเนี่ย

หงิงหงิง

ทำใจได้และ

แต่ยังรู้สึกอยากให้มีชายหนุ่มกล้ามล่ำ

มาคอยปกป้องดูแลต้นกล้าอยู่ดี

ความทะเยอทะยานทางด้านมืดของฉันที่จะเห็นโจ๊กเป็นคนจับคู่กับกล้าคงเป็นแค่ฝัน

แงแง

หลังๆนี้ดราม่าจัดเต็มตลอด

[mutyamania]

อีกสองตอน  แควนๆอย่าเพิ่งหมดหวังนะกิ๊
........
เรื่องนี้น่าจะจบอย่างแฮปปี้ในทางของมันล่ะนะ
........
แอร๊ยยย  คนอ่านจะฆ่าเราไหมเนี่ย

******
ปล.รู้กันยัง  ตอนแรกที่เขียน  เราตั้งใจให้โจ๊กเป็นเคะนะเออ  แบบแบ๊ว ๆน่ารัก และโดนกล้ากด  แต่คงไม่น่าสงสารเท่าโจ๊กในตอนนี้ก็เป็นได้ เลยเปลี่ยนให้โจ๊กเป็นเมะหนุ่มแทน
#รันทดแบบจัดเต็ม#กิ๊#ไม่สมหวัง#ไม่ได้กินกันเบย

[M@5teR I[K][K]I]

โถ่ สงสัยจบแบบเละเป็นโจ๊ก ชิมิ!

ป่วงไส้ดีแท้

/ คนที่ปริศนาเยอะอย่าง เต๋า เนี่ย น่าจะเปิดตัวได้แล้วน้าาา (ฮีเป็นใครกันแน่ เหมือนฮีจะไม่ได้กะโหลกกะลา และน่าจะรู้อยู่แล้วด้วยเกี่ยวกับโจ๊ก)

[paojijank]

ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทั้งกล้า ทั้งโจ๊ก ทั้งลูกเต๋า

[hormonesyj]

ไม่เอานะ ไม่ให้โจ๊กตายยยย
คนเขียนบอกจะแฮปปี้ แต่เรากลัว 

[Flowerrice13]

Jimm

[tamako]

สงสารโจ๊กอ่ะ

[kungyung]

ไม่นะ!!!! โจ๊ก

[magarons]

จบแฮปปี้แน่ใช่มั้ย เอาแบบไม่มีใครตายได้มั้ย
อยู่ด้วยกันสิได้มั้ยยย สงสารโจ๊กกกกใจจะขาดดดด
  
รักกันสิรักกันนนนนน

[mutyamania]

การต่อสู้ครั้งสุดท้าย

คราวนี้ทุกอย่างคงถึงเวลายุติเสียที


“กูมาแล้ว.....มึงจะเอายังไงก็ว่ามา”


วันที่ 29


สถานที่นัดหมายนั้นเป็นบ้านไร่ในหุบเขา  ห่างไกลจากตัวเมืองและถนนสายหลัก  ล้อมรอบด้วยภูเขาและป่าทึบ  เป็นสถานที่สำหรับผลิตยานรกและเก็บตุนของผิดกฎหมาย  โดยมีพ่อและญาติพี่น้องของไอ้เสือเป็นเจ้าของ  และมีลูกน้องจำนวนหนึ่งคอยดูแลไม่ให้มีผู้บุกรุก  แต่ทว่าบัดนี้เส้นทางนั้นถูกเปิดเพื่อให้เด็กหนุ่มและ ‘มัน’ ได้เหยียบย่างเข้าไปโดยสะดวก
ไอ้เสือนั้นราวกับยืนรออยู่นานแสนนาน  ร่างสูงใหญ่และใบหน้าที่ดูกร้านโลกนั้นกำลังเฝ้ารออย่างใจจดจ่อหลังจากที่แผนที่ถูกส่งไปตั้งแต่เมื่อวาน  ด้านหลังที่มันยืนกอดอกอยู่นั้นเป็นบ้านพักที่ทำด้วยท่อนไม้เนื้อดีผ่าซีก  ทันทีที่มันเห็นต้นกล้าเดินเข้ามาเพียงลำพัง  มันก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

“มึงมาคนเดียว?”
“ใช่”
“แล้วมันล่ะ....มันหลบอยู่ที่ไหน  คราวนี้มันจะโผล่มาฆ่ากู  เหมือนอย่างคราวก่อนไหมวะ”
“ลูกเต๋าล่ะ.....ลูกเต๋าอยู่ไหน  พาลูกเต๋าออกมาก่อน”
“มึงไม่มีสิทธิ์สั่งกูนะ  แต่เอาเถอะวะ....ไหนๆก็เป็นวาระสุดท้ายของมึงแล้ว.....กูจะยอมมึงสักเรื่องหนึ่ง  ไอ้ชาญ  เอาตัวมันออกมา”

ไอ้เสือเสือหันไปร้องสั่งคนที่อยู่ด้านใน  เพียงอึดใจประตูบ้านพักก็เปิดออก  ไอ้ชาญประคองร่างของลูกเต๋าออกมา  ลูกเต๋าที่เคยน่ารักสดใส  เป็นเด็กหนุ่มมีเสน่ห์ที่ใครๆต่างก็ตกหลุมรัก  กลายเป็นเด็กหนุ่มร่างผอมซีด  ดวงตาลึกโหลดูอ่อนเพลียราวกับคนป่วย  ในเวลาเพียงไม่กี่วัน

“กูให้คนในไร่รุมโทรมมันน่ะ”
“มึง!!!!ไอ้ระยำ”
“กูล้อเล่น......ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น  มันไม่ยอมแดกอะไรเอง  ก็เลยมีสภาพอย่างที่เห็น  ห่า....มึงคิดว่าลูกน้องป๋ากูแม่งจะเป็นตุ๊ดกันหมดเลยหรือไง  ถ้ามันเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง  หึหึหึ....จะมีก็แต่กูกับไอ้ชาญ  ที่ลองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน”
“กูอยู่ตรงนี้แล้ว....กูมาหามึงแล้วไง  มึงปล่อยลูกเต๋าไปสิ  มึงอยากแก้แค้นกูไม่ใช่เหรอ”
“ปล่อย.....จริงสิ.....ไอ้ชาญ  มึงปล่อยมันไปได้แล้ว  กูไม่ต้องการตัวมันแล้ว  เพราะคนที่กูต้องการมันมาที่นี่แล้ว”
ไอ้ชาญทำตามที่ไอ้เสือสั่ง  ร่างปวกเปียกของลูกเต๋าถูกเหวี่ยงออกไปข้างหน้า  ทันทีที่ขาอันสั่นเทานั้นออกเดิน  ไอ้เดนนรกก็ยิงลูกเต๋าเข้าที่น่องข้างซ้าย

ปัง!!!!

“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“มึงมันไอ้หน้าตัวเมีย”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

ต้นกล้าตะโกนออกไปด้วยโทสะ  นั่นยิ่งทำให้มันหัวเราะจนน้ำตาไหล  เด็กหนุ่มถลันเข้าไปประคองคนรักของเขาที่พยายามตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง  ลูกเต๋าและต้นกล้าต่างก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

“เต๋า....เราขอโทษ  ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้  ความผิดของเรา....ของเราเอง”
“กล้าอย่าร้อง....ไม่ใช่ความผิดของกล้าเลย....อูย....เจ็บ....เจ็บขาจัง....แหะแหะ”
“มองหน้าเราเอาไว้  เราจะออกไปด้วยกัน  พวกเราต้องรอด.....ต้องรอดได้ยินไหม”
“เฮ้ย.....พวกมึงจะตอแหลบีบน้ำตากันอีกนานไหมวะ  กูเลี่ยน”  ไอ้เสือตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออดปนรำคาญ  ดวงตาของมันในตอนนี้แดงก่ำและดุร้าย  อาการคุ้มคลั่งซึ่งเป็นผลข้างเคียงจากการเสพยาเริ่มทำงาน  มันยิงปืนขึ้นฟ้าซ้ำๆ  ราวกับเป็นการระบายโทสะ
“ตายห่าแม่งทั้งคู่ดีม๊ะ....หึหึหึ”

ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสี  ด้วยใกล้จะพลบค่ำในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า  สิ่งมีชีวิตบางอย่างนั้นพุ่งทะยานออกมาจากหุบเขาซึ่งเป็นที่ซ่อน  มันบินฉวัดเฉวียนอย่างรอคอยจังหวะ  โดยมีฉากหลังเป็นผืนฟ้ายามเย็นย่ำดูหมองเศร้ากว่าทุกๆวัน  ดวงตะวันนั้นคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ  พร้อมกับแสงสว่างที่เริ่มจางหาย  ความมืดดำเข้ามาแทนที่กันเป็นวัฏจักร  เสียงนกร้องดังเซ็งแซ่นั้นสะท้อนใจคนฟัง  ไม่ต่างอะไรกับท่วงทำนองมรณะ  เสียงแมลงในป่านั้นก็พร้อมใจกันขับขานบทเพลงโศกเศร้าไว้อาลัย

ไอ้โจ๊กพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมายด้วยความเร็วสูง  แต่ไม่ทันที่มันจะได้ถึงร่างนั้น  ร่างของมันก็ถูกยิงร่วงกลางอากาศด้วยปืนยิงจรวด
เสียงดังสนั่นของปืน  ตามด้วยเสียงเฮละโลของคนงานในไร่  นั่นหมายถึงภารกิจสำเร็จลุล่วงไปอย่างหนึ่ง

สัตว์ประหลาดไม่ยอมแพ้  แม้ว่าปีกด้านขวาและแขนของมันจะเสียหายย่อยยับ  คนพวกนั้นรุมยิงมันอย่างบ้าคลั่งด้วยปืนเถื่อนหลายชนิด  มันทำได้เพียงส่งเสียงคำรามสู้  แต่ดูเหมือนคนพวกนั้นไม่ได้ตั้งใจจะโจมตีร่างกายของมันอย่างที่ควรจะเป็น  ไอ้โจ๊กกำลังถูกไล่ล่าต่างหากเล่า  คนพวกนั้นต่างไล่ต้อนมันด้วยความสนุกสนาน  ไม่ได้สนด้วยซ้ำว่าสัตว์ประหลาดตรงหน้าพวกมันนั้นก็มีชีวิต  มีเลือดเนื้อ

มีหัวใจ

ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

ต้อนมันไปเรื่อย ๆ
ยิงอีก....ยิงอีก
ตัวเหี้ยอะไรวะเนี่ย
วันนี้แหละกูจะแดกของแปลก
มึงถ่ายเอาไว้ด้วยนะเว้ย  ดังแน่คราวนี้


“พอแล้ววววว....พอที....หยุดเถอะ”
ต้นกล้ากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง  แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้ว  แต่เรื่องราวกลับเลวร้ายกว่าที่คิด  ลูกเต๋าถูกพรากไปจากเขาอีกครั้งหนึ่ง  แต่เด็กหนุ่มไม่ทันได้สังเกตเห็นหรือรู้ตัวในทันทีเลยด้วยซ้ำ  เขามัวแต่มองไปที่ไอ้โจ๊กด้วยหัวใจที่ปวดร้าว  สัตว์ประหลาดคู่ใจของเขาถูกเดนนรกทรชนยิงเฉี่ยวลำตัวบ้าง  ยิงที่แขนขาบ้าง  ราวกับจงใจจะทรมานให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้  ร่างกายของมันแหว่งวิ่น  เครื่องในบางชิ้นเสียหาย  ไอ้โจ๊กถอยร่นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหล่นลงไปในหลุมที่ถูกขุดรอเอาไว้.....
โดยที่ต้นกล้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“มึงฆ่ากูสิ....ไอ้เสือ....มึงปล่อยมันไปเถอะ.....ปล่อยลูกเต๋าไป....กูอยู่นี่แล้ว”
“ไม่!!!.....ทีนี้เข้าใจหรือยัง  ว่ามึงรู้สึกยังไง  การที่ต้องสูญเสียคนที่มึงรัก  กับสิ่งมีค่าในชีวิต  มึงเข้าใจความรู้สึกของกูบ้างมั้ย”
“กูไม่เข้าใจ....กูไม่เคยไปทำอะไรให้มึง  มีแต่มึงที่ไล่ต้อนกู”
“มึงไม่ทำ....แต่พ่อของมึงทำ  มีเรื่องอีกมากที่มึงยังไม่รู้....วันนี้มึงจะได้รู้......”

เสียงของไอ้เสือนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขา  ใครสักคนหนึ่งโยนระเบิดลงไปในหลุม  เสียงของมันนั้นดังกึกก้องจนเด็กหนุ่มรู้สึกหูอื้อและตาลาย  ไม่ช้าเขาก็อาเจียนออกมาอย่างสุดกลั้น

“พ่อของมึงเป็นชู้กับแม่ของกู.....พวกนั้นหนีตามกันไปแล้วทิ้งกูเอาไว้ให้ป๋าเลี้ยง  เพราะอีร่านนั่นกับชายชู้ของมัน  ทำให้กูเป็นแบบนี้.....ป๋าอาจจะไม่เคยเห็นกูเป็นลูก  แต่ป๋าไม่มีวันโกหกกูเรื่องนี้แน่ๆ  มึงดูเสียให้เต็มตา”

ไอ้เสือโยนรูปถ่ายสีซีดจางใบหนึ่งลงตรงหน้าเขา  เด็กหนุ่มหยิบมาดูด้วยมืออันสั่นเทา  ชายร่างสูงใหญ่กับหญิงสาวในรูปนั้นถูกแอบถ่ายขณะเดินออกมาจากโรงแรมม่านรูด  และโรงแรมแห่งนั้น  ทุกวันนี้ก็ยังเปิดให้บริการอยู่  มันโยนภาพถ่ายให้เขาอีกสองสามใบ  แต่เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูอีกต่อไปแล้ว

“แบบนี้มีเหตุผลมากพอไหมไอ้กล้า  ที่กูจะเกลียดมึง....กูอยากจะทรมานมึง  ทำให้มึงเจ็บอย่างที่กูเจ็บบ้าง  อย่างน้อยมึงก็ไม่เคยโดนกล่าวหาว่ามีแม่เป็นกระหรี่เหมือนกู.....”
“.......”

ต้นกล้าสลบไป  หัวใจของเขาเหนื่อยล้าเกินกว่าจะต้านทานไหว
.
.
.
.
ป๋าจะบอกอะไรให้นะเสือ.....ผู้ชายที่แม่แกหนีตามไปก็คือพ่อของไอ้เด็กคนนั้นนั่นแหละ

ป๋าบอกกับมันในเย็นวันหนึ่ง  ขากลับจากโรงเรียน  มันกับป๋านั่งที่เบาะหลังรถคันหรู  ป๋าชี้ออกไปข้างนอก  ไปยังเด็กผู้ชายตัวผอมเล็กเดินจูงมือมากับผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง

ต้นกล้า

ความเกลียดชังและความลุ่มหลงก่อตัวขึ้นในวันนั้น  จนถึงวันที่เขาเริ่มแตกเนื้อหนุ่ม

มันไม่ใช่ความรักหรอก  แต่สำหรับไอ้เสือ  ต้นกล้าก็เปรียบเสมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดให้มันเข้าไปหา  อย่างน้อยการได้หาเรื่องรังแกเด็กหนุ่มผิวบางขาวซีด  หน้าตาขวางโลกคนนี้  มันก็ทำให้ไอ้เสือได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายเกือบจะทุกวัน
มันลุ่มหลงในวังวนแห่งแค้น  โกรธแค้นไปหมดทุกสิ่งรอบตัว  ป๋าที่เย็นชาและไม่เคยเห็นมันเป็นลูก  กับเด็กหนุ่มที่ได้ใช้ชีวิตอย่างสะอาดและปกติ  อย่างน้อยต้นกล้าก็ยังอยู่ในโลกที่ดีกว่ามัน  ผู้ซึ่งข้องเกี่ยวกับงานสกปรกมาตั้งแต่อายุยังน้อย
นั่นเพราะป๋าเกลียดมันสุดหัวใจ  ในขณะที่มันเทิดทูนอีกฝ่ายเหมือนพ่อแท้ๆเพียงคนเดียวของมัน
สมองที่ถูกปลูกฝังแต่สิ่งเลวร้าย  บ่มเพาะความชั่วให้เข้าไปสู่กมลสันดาน

แล้วลูกเต๋าก็เข้ามา  นั่นยิ่งทำให้มันชิงชังอีกฝ่ายมากขึ้น

พอๆกับลุ่มหลงมากขึ้นเช่นกัน

ต้นกล้า

มึงมันเหมือนคำสาป

เพราะมึงที่ทำให้กูมาไกลถึงขนาดนี้  หึ....กูรู้  ว่ามึงก็มาไกลเช่นกัน

และสิ่งที่ไอ้เสือคนนี้จะทำ  คือทรมานมึงให้เจ็บเจียนตาย  เจ็บปวดกับการต้องสูญเสียทุกอย่าง  เจ็บเสียจนความตายก็ไม่สามารถพรากความเจ็บนั้นไปจากมึงได้  มึงจะอยู่อย่างทนทุกข์  และมึงต้องการจะตาย  แต่ฝันไปเถอะ 
เพราะต่อจากนี้ไป  กูคือพระเจ้าของมึง

“ตื่นแล้วเหรอ”
“อื่อ”
“ได้เวลาทำในสิ่งที่ติดค้างกันจากคราวก่อนเสียทีเนอะ”
.
.
.
.
.
เขารู้สึกตัวอีกทีหนึ่งก็พบว่าตัวเองถูกล่ามโซ่เอาไว้ในสภาพเปลือยเปล่า  และตอนนี้ไอ้เสือกำลังคร่อมร่างของเขาอยู่ 

ในสภาพเปลือยเปล่าด้วยเช่นกัน

“กูโชคดีอย่างหนึ่ง...ตรงไหนมึงรู้ไหม...หึหึ....ตรงที่กูมีป๋าสนับสนุนทุกความเหี้ยที่กูได้ทำยังไงล่ะ  หายากนะพ่อแบบนี้.....ป่านนี้พวกคนงานคงกำลังแดกเนื้อไอ้ตัวเหี้ยนั่น....”
“โจ๊ก......มันชื่อว่าโจ๊ก”
“กูมีอะไรเด็ด ๆให้มึงดู  ถ่ายทอดสดแบบเรียลไทม์เลยนะมึง”

ไอ้เสือผายมือไปยังหน้าจอแอลอีดีขนาดใหญ่ยักษ์ตรงหน้า  ซึ่งกำลังฉายภาพลูกเต๋ากำลังถูกทรมานโดยคนงานคนหนึ่งในไร่  ชายร่างกำยำหวดแส้ลงไปบนแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า  ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ไม่ต่างอะไรจากจิตรกรสั่ว ๆที่สะบัดพู่กันอย่างส่งเดชบนบนผืนผ้าใบสีขาว  ไม่กี่อึดใจก็กลายเป็นภาพศิลป์ราคาแพงที่พวกคนรวยหน้าโง่ทุ่มเงินไม่อั้นเพื่ออวดรสนิยมเก๋ไก๋

“กูมีแพลนจะทรมานเมียของมึงยาวเหยียดเป็นหางว่าวเลยว่ะ  ยังไงซะ  พวกคนงานก็ต้องได้เป็นผัวอีลูกเต๋าทุกคน  ถึงมันจะไม่เต็มใจทำก็เถอะ....ห่า....ไวอาก้าป๋ากูก็ขายนะ ทำเป็นเล่นไป”  มันหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขปนสะใจ  หรือไม่ก็ถูกใจในคำพูดที่มันเป็นคนสรรหาคิดขึ้นมา  หรือบางทีมันอาจจะชอบอกชอบใจที่ได้เห็นใบหน้าอันแสนเจ็บปวดของเขาก็เป็นได้
“แต่ในระหว่างนั้น  มึงกับกู....เรามาทำอะไรเพื่อกระชับสัมพันธ์กันหน่อยดีไหม”
“กูบอกแล้วไง  กูพร้อมให้มึงทำทุกอย่างได้ตามใจ  พร้อมมานานแล้ว  ทำไมไม่ปล่อยลูกเต๋าไปซะทีล่ะ”
“ปล่อยมันไปแล้วกูจะได้เห็นมึงเจ็บเจียนตายแบบนี้น่ะเหรอ  ไม่เอาน่า.....ทำเป็นนิ่ง  แต่ในใจมึงน่ะ......”  มันจ้องมองเขาด้วยสายตาโลมเลีย  อาการข้างเคียงอีกอย่างหนึ่งของสารเสพติดคงกำลังเริ่มทำงานของมันแล้ว  “กำลังเจ็บจี๊ดเลยใช่ไหม”
มันโน้มตัวลงมา

ประทับริมฝีปาก

มือแกร่งของมันบีบกำรอบลำคอของต้นกล้าเอาไว้อย่างเตรียมพร้อม

เป็นจูบแรกของเขากับมัน

รสชาตินั้นเจ็บปวดสิ้นดี
.
.
.
.
เจ็บปวด
กิ๊
เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจมันเป็นอย่างนี้
อานุภาพของระเบิดนั้นมหาศาลพอที่จะทำลายร่างใครสักคนให้แหลกเป็นผงจนไม่เหลือไม้กระดูก

แต่ไม่ใช่สำหรับมัน!!!

ร่างกายของมันเสียหายรุนแรง  และบางส่วนนั้นแหว่งหายไป  ใบหน้าซีกหนึ่งของมันแหลกเละ....เละเป็นโจ๊ก  มันไม่เคยเจ็บปวดมากขนาดนี้  ไม่เพียงแค่ร่างกาย  แต่เป็นจิตใจของมัน  จิตวิญญาณของไอ้โจ๊กกำลังเจ็บปวดจนไม่อาจบรรยายได้หมด
มันช่วยอะไรต้นกล้าไม่ได้เลย

ทั้งที่สัญญาเอาไว้แท้ ๆ

เสียงคนงานก่อกองไฟ  ล้อมวงร้องเพลงกันอยู่ข้างบนนั้น  ไอ้โจ๊กพยายามรวบรวมกำลังเท่าที่มันมี  กำลังเฮือกสุดท้าย 

โจ๊กไม่รู้หรอกนะ....ว่าโจ๊กเกิดมาจากอะไร
โจ๊กไม่รู้ว่าใครสร้างโจ๊ก
ไม่รู้ว่าต้องอ้อนวอนต่อสิ่งไหน
ไม่มีพระเจ้า
มีเพียงกล้า
ถ้าอย่างนั้นขออ้อนวอนต่อต้นกล้าได้ไหม  ขอแค่ให้โจ๊กได้มีเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายอีกครั้ง  ขอแค่เศษเสี้ยวความรักจากต้นกล้า  อีกแค่เพียงนิดเดียว  เพื่อให้โจ๊กได้มีชีวิตรอดต่อไปอีกสักชั่วโมงหนึ่ง
หรือแค่ห้านาทีก็พอแล้ว
ไอ้โจ๊กไม่เข้าใจหน่วยวัดของเวลาหรอก  มันนึกเอาตามความรู้สึกที่ควรจะเป็น  คนงานคนหนึ่งเดินมาที่หลุม  และปัสสาวะรดร่างกายที่เสียหายของมันอย่างไม่ใยดี
แค่แรงเฮือกสุดท้าย
และชายคนนั้นก็เสียหลักลื่นตกลงไปในหลุมนั้น
และเขาไม่มีโอกาสได้กลับขึ้นไปอีกเลย
.
.
.
.
.
หนึ่งคน

เลือดเนื้อจากมนุษย์หนึ่งคน  มาค่าพอแค่ให้มันได้ปีนขึ้นมาจากหลุมเท่านั้น

คนงานในไร่อีกราว ๆหกถึงเจ็ดคน  กำลังนั่งล้อมวงรอบกองไฟและดื่มเหล้ากันจนเมามาย  ไม่มีใครสนใจเศษซากตัวประหลาดที่ถูกระเบิดฉีกทึ้งจนเสียหาย  ไอ้โจ๊กหลับตาและรอคอยอย่างเงียบเชียบหลังพุ่มไม้  รอจนพวกมันนั้นค่อย ๆล่วงไปทีละคน....ทีละคน

วันที่ 30 เวลา เที่ยงคืนสิบห้านาที

ยิ่งเจ็บปวด
ยิ่งต้องกิน
และเมื่อกิน
ความเจ็บทั้งหลายก็ค่อยๆดีขึ้น
ภายในเวลาอันสั้น  ไอ้โจ๊กจัดการเขมือบคนงานทั้งหมดที่นอนเมาไม่ได้สติ....ทีละคน....ทีละคน......ไม่มีเสียงร้อง  เพราะไม่มีเวลาให้พวกมันได้ร้อง  ร่างกายของมันค่อย ๆซ่อมแซมและเติมเต็มรอยแผล
อีกสองสามคนคงพอ
เวลาของโจ๊กมีไม่มากแล้ว
ถึงร่างกายนี้จะหาย  แต่ดวงวิญญาณของโจ๊กนั้นคือไม่อาจฝืนยื้อต่อไปได้อีกแล้ว
พลังชีวิตอีกครึ่งหนึ่งในตัวโจ๊ก  โจ๊กขอมอบมันทั้งหมดให้นายของมัน
ปีกของมันไม่มีแล้ว  และคงไม่งอกออกมาอีก  ไอ้ชาญกำลังเดินตรงดิ่งมาทางนี้  และพอมันเข้ามาใกล้เรื่อย ๆจนกระทั่งดวงตาของมันจับพบกับความผิดปกติบางอย่าง  เมื่อนั้นจุดจบของมันก็มาถึง

ตีหนึ่ง

ไอ้ชาญแหกปากร้องลั่นและพยายามจะวิ่งหนี  แต่ไม่เร็วไปกว่ามัจจุราชในร่างสัตว์ประหลาด  ไอ้โจ๊กดูดเลือดสดๆแทนกัดกินเนื้อหนัง  มันดูดจนร่างของไอ้ชาญนั้นซีดเป็นกระดาษ  ผิวหนังวัยหนุ่มแห้งเหี่ยว  จนกลายเป็นมัมมี่แห้งๆ

ต้นกล้า
ที่รักของโจ๊ก
อย่าเป็นอะไรนะ
โจ๊กกำลังไป.....กำลังไป
ช่วย
อย่างที่สัญญาไว้
กล้าจะได้รักโจ๊ก...เย๊อะ.....เยอะ
ไม่ต้องเยอะมากก็ได้
ฝากดูแลโจ๊กตัวเล็กด้วยนะ.....เอ็นดูมัน...เหมือนที่โจ๊กเอ็นดู
ฝากทักทายแมวตาเดียวด้วย

โจ๊กคิดถึงมันมากเลย
.
.
.
.
.
มันกำลังจะเริ่มเกมกามอันแสนป่าเถื่อน  หลังจากที่สูดดมผงขาวเข้าไปปึ้ดใหญ่ ๆ
อีกไม่นานความปรารถนาของไอ้เสือจะเป็นจริง
คนๆนี้จะต้องเป็นของมันแต่เพียงผู้เดียว  ดีแล้วที่เพื่อนหน้าโง่พวกนั้นตายๆไปเสียได้  เพราะมีพวกมันอยู่นี่แหละ  ไอ้เสือถึงหาโอกาสงามๆไม่ได้เสียที
โอกาสที่จะยัดเยียดความเจ็บปวดอันแสนสุขสม
แต่ทว่ามีบางอย่างมาขัดขวางมันในวินาทีสุดท้ายอีกแล้ว  ประตูห้องถูกบุกพังเข้าไป  พร้อมกับเสียงขู่คำรามที่ฟังดูน่ากลัวน้อยกว่าแต่ก่อน  ไอ้สัตว์ร้ายที่ควรจะกลายเป็นบาร์บีคิวเลี้ยงพวกคนงานไปแล้ว  กลับมายืนอยู่ตรงหน้ามันอีกครั้ง  ในสภาพที่สมบูรณ์จนเกือบจะเหมือนเก่า

เจ้านายของโจ๊ก
ที่รักของโจ๊ก
ภาพตรงหน้ามันบาดหัวใจโจ๊กเหลือเกิน
โจ๊กมาช่วยแล้วนะ.....
มาแล้ว.....

“เหี้ยยย”
ไอ้โจ๊กพุ่งเข้าใส่ไอ้เสือด้วยความกราดเกรี้ยว  มันจับร่างของไอ้เสือเหวี่ยงไปมาอย่างบ้าคลั่ง  ให้มันสาสมกับที่บังอาจมาแตะต้องคนที่มันรัก
ลูกเต๋าในสภาพบอบช้ำที่ถูกช่วยชีวิตมาได้ทัน  ค่อยๆประคองร่างกายของตนเข้ามาในห้องเพื่อแก้มัดอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ  ทว่าจนแล้วจนรอด  เขาก็หากุญแจมาไขโซ่ไม่เจอเสียที

“ฮ่าฮ่าฮ่า.....มึงมาช่วยมันเอาไว้อีกแล้ว  มึงมันเป็นตัวอะไรกันแน่”
“กรรรรรรรร”

แขนข้างหนึ่งของไอ้เสือถูกจับบิดเป็นเกลียว  มันกรีดร้องอย่างทรมานพร้อมทั้งหัวเราะอย่างสะใจไปด้วย  ไอ้โจ๊กจึงเปลี่ยนมาหักขาของมันแทน

“ฆ่ากูสิ....มึงชนะแล้ว....เกมนี้กูแม่งกากเอง....รีบฆ่ากูสิวะ”

สัตว์ประหลาดจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น  ดวงตาที่ดูกร้านโลกและเต็มไปด้วยความชั่วร้าย  กลับมีบางอย่างวูบไหวขึ้นมา  บางอย่างที่ทำให้ไอ้โจ๊กนั้นรู้สึกสับสนและลังเลที่จะฆ่าไอ้เสือเหมือนอย่างเหยื่อคนอื่นๆ

ไอ้โจ๊ก.....ห้ามแดกแมวนะมึง
ไอ้โจ๊ก.....มึงอย่าทำร้ายแม่กูนะเฮ้ย
อย่าขู่คุณน้าอย่างนั้นสิ
ห้ามแตะลูกเต๋านะ  ไม่งั้นกูจะไม่มาหามึงอีกเลย

เหมือน....
เหมือนเหลือเกิน....
ดวงตาของไอ้เสือ.....มันมีบางอย่างที่ไอ้โจ๊กรู้สึกคุ้นเคย.....

มันตัดสินใจทิ้งไอ้เสือเอาไว้ในสภาพแบบนั้น  ขาหักสองข้าง  และแขนที่ถูกบิดเหมือนผ้าขี้ริ้ว  ไอ้โจ๊กตรงไปช่วยนายของมันที่ถูกล่ามเอาไว้  เขี้ยวแหลม ๆของมันกัดทึ้งโซ่ตรวนจนขาด
“ไป....ไปจากที่นี่กัน....เราจะกลับบ้านกัน....เราสามคน.....เต๋า....กู....แล้วก็มึง”


ปัง

เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัด  โลหิตสีแดงฉานนั้นค่อยๆไหลซึมออกมาจากแผ่นหลังเปลือยเปล่า  ก่อนจะไหลทะลักพรั่งพรูออกมา  พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่ทรุดฮวบลง
เสียงของไอ้โจ๊กคำรามกึกก้องอีกครั้ง  ตามด้วยเสียงของหนักกระทบผนัง  ร่างของไอ้เสือถูกจับเหวี่ยงอย่างแรง  มันแน่นิ่งไปแล้ว  เป็นหรือตายไม่มีใครอยากรู้

“กล้า......เราโดนยิงแหละ....ฮะฮะ.....กลับ.....สามคน.....ไม่ได้แล้ว”
“ไม่.....ลูกเต๋า......ไม่นะเว้ย....นายห้ามมาตายไปอีกคนนะ.....อย่าทิ้งเรา”

เด็กหนุ่มประคองกอดคนรัก  ร่ำไห้ปริ่มใจจะขาด  ไอ้โจ๊กยืนมองนายของมันด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ลูกเต๋าตายแล้ว  และนายของมันก็ยังคงนั่งกอดศพคนรักอยู่อย่างนั้น  ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน  ต้นกล้าร้องไห้จนไม่มีน้ำตาไหลออกมาอีก

“อ่ะ.....ไอ้โจ๊ก.....มึงจะทำอะไร....อย่านะ.....อย่าเอาเต๋าไป......มึงไปกินไอ้เสือสิ....ไปกินมัน.....อย่าเอาไป”
เด็กหนุ่มไม่เข้าใจว่ามันจะทำอะไร  แต่ลูกเต๋าตายแล้ว  ไอ้โจ๊กดึงร่างของลูกเต๋าไปจากเขา  เด็กหนุ่มสิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืน
“เชื่อใจโจ๊ก.....โจ๊ก......จะช่วยกล้า.....สัญญาแล้ว”

ลำแสงสีขาวเรืองรองก่อตัวขึ้น  ล้อมรอบไอ้โจ๊กที่กำลังอุ้มช้อนร่างของลูกเต๋าเอาไว้  ลำแสงนั้นอบอุ่นและไม่รู้สึกแสบตาขณะที่จ้องมองเลยสักนิดเดียว  ในที่สุดแสงสีขาวนั้นก็บดบังทุกอย่าง  กลายเป็นวงกลมที่เรืองรอง  ต้นกล้าจ้องมองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ
ในค่ำคืนอันแสนโหดร้ายนี้
ค่ำคืนแห่งการสูญเสีย
นี่เป็นสิ่งที่งดงามที่สุดในชีวิตของเด็กหนุ่มที่มีแต่ความมืดหม่น
เวลาผ่านไป
จากนาที
เป็นชั่วโมง
แสงสีขาวนวลนั้นค่อย ๆจางลงไป  จนสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ในวงกลมนั้นเป็นรูปร่างมากขึ้น  ในที่สุดแสงนั้นก็ดับไป  เหลือเพียงแค่ไอ้โจ๊ก  กับร่างของลูกเต๋า  รอยแผลจากจากเฆี่ยนตีนั้นหายไปแล้ว  รอยเจาะที่เกิดจากกระสุนปืนนั้นก็อันตรธานหายไปเช่นกัน
“ไอ้โจ๊ก....มึงช่วยลูกเต๋าเหรอ....เหมือนที่มึงช่วยกูใช่ไหม”
“กิ๊”
“ลูกเต๋า.....ฟื้นสิ.....ปลอดภัยแล้ว.....มึงเก่งมากไอ้โจ๊ก.....กูรักมึง......ลูกเต๋าหายใจแล้วมึงดูสิ”
คนที่ตายไปแล้ว  อยู่ ๆก็กระพริบเปลือกตาถี่ยิบ  ลูกเต๋าฟื้นขึ้นมาด้วยความมึนงง  ใบหน้าแรกที่เห็นคือต้นกล้า  ไม่ค่อยได้เห็นอีกฝ่ายยิ้มกว้างแบบนี้บ่อย ๆนักหรอก
“อะไรเนี่ย.....เรา.....ไม่ตายเหรอ”
“ใช่....ไอ้โจ๊กช่วยนายไว้  มันช่วยนาย......มันรักษานายจนฟื้น”
ไอ้โจ๊กมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข  เศษเสี้ยวความรักจากต้นกล้า  แม้จะไม่เคยมีอยู่จริง  แต่มันก็ทำให้หัวใจของไอ้โจ๊กพองโตได้ทุกครั้ง
เหนื่อย
รู้สึกเหนื่อยจนอยากจะนอนพัก
หลับไปนานแสนนาน
“อ่ะ.....ไอ้โจ๊ก.....มึงเป็นอะไร......มึงบอกกูสิ.......” 
ตอนนี้เด็กหนุ่มทั้งสองหันไปสนใจร่างของสัตว์ประหลาดที่ล้มตึงลงไปเฉย  ไอ้โจ๊กกระพริบตาใสแจ๋วของมันมองผู้เป็นนาย  ริมฝีปากค่อยๆยกยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวแหลม ๆที่ไม่เงางามเหมือนก่อน  พวกเขาช่วยกันช้อนประคองร่างกายอันใหญ่โตของมันขึ้นมา  ไอ้โจ๊กจ้องมองต้นกล้าและลูกเต๋าสลับกันไปมา  ดวงตาคู่นั้นยังคงออดอ้อนไม่แปรเปลี่ยน  แม้ว่าลมหายใจของมันรวยรินเต็มที
“มึงเหนื่อยใช่มั้ย.....มึงกินไอ้เสือสิ.....มึงจะได้หาย”
“ไม่หายแล้ว.....ไม่แล้ว.....กิ๊......อยู่กับโจ๊ก.......กล้ากอดโจ๊กได้ไหม”
“ไม่.....มึงอย่าพูดแบบนี้  มึงต้องไม่หนีกูไปไหนสิ  มึงพูดเหมือนมึงจะตาย  ไอ้ห่า  มึงจะตายได้ไง  ขนาดโดนจนเละ  มึงยังรอดกลับมาช่วยกูได้เลย.....ไอ้โจ๊ก”
“กล้า....ดูนี่สิ......ตัวของมัน”
ร่างกายของไอ้โจ๊กค่อย ๆหดเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด  ส่วนที่เคยเป็นปีกและเหลือเพียงชิ้นกระดูกปูดโปนนั้นค่อย ๆหดกลับเข้าไป  รวมไปถึงชิ้นกระดูกเล็ก ๆที่เรียงตัวอยู่บนหน้าผากมันก็เช่นเดียวกัน
“ดีใจ.....โจ๊ก....ทำได้.....ช่วยเต๋า.....โจ๊กเก่งไหม”
“เก่ง.....มึงเก่งมาก”
“รักโจ๊กนะ....กิ๊”
“รักสิ.....กูรักมึง.....มึงอย่าตายนะ  ไม่ตายได้ไหม  กูจะไปพาไอ้เสือมาให้มึง  มึงกินมันนะ  จะได้หาย”
“อย่า....ไม่หิว...โจ๊กไม่หิวแล้ว  อย่าไปไหน  อยู่กับโจ๊กตรงนี้”
เหมือนกับกดปุ่มรีเพลย์  ร่างกายของมันหดลงเรื่อย ๆและย้อนกลับยังตอนเริ่มต้น  ตัวของมันไม่หนักอีกแล้ว  จนต้นกล้าสามารถประคองมันเอาไว้ด้วยตัวของเขาเพียงคนเดียว  เขาอุ้มมันเอาไว้  จูบหน้าผากมันซ้ำ ๆ น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลรินลงไปบนร่างของมัน  ไอ้โจ๊กยิ้มอย่างมีความสุข
คำว่ารักจากปากของกล้า.....มันคือคำโกหก  โจ๊กรู้ดี.......
แต่ตอนนี้กล้ากำลังเสียใจ  กล้าไม่ได้โกหก
อย่างน้อยโจ๊กก็มีค่าพอให้กล้าร้องไห้
มันหดเล็กลงจนตัวเท่าเด็กประถม  หัวของมันกลับมาโตผิดสัดส่วนอีกครั้ง  จะมีก็แต่ตาใส ๆของมันที่ไม่เคยเปลี่ยน  เสียงของมันแหลมเล็กลง  เป็นเสียงเด็ก ๆ  และพูดไม่เป็นประโยค  เหมือนตอนที่มันเพิ่งหัดพูดใหม่ ๆ
“กล้า.....ทู่เรศ....กิ๊”
“เออ....กูมันทุเรศ....กูมันเหี้ย.....กูขอโทษ”
“โจ๊ก.....รัก....กล้า”  มันยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของผู้เป็นนาย  ก่อนจะหันไปมองลูกเต๋าที่กำลังร้องไห้เช่นกัน
“เพราะมึงช่วยกูใช่ไหม  มึงถึงต้องตาย  กูก็ขอโทษนะ......”
“กล้า....รัก.....เต๋า.......โจ๊ก.....รัก......เต๋า.....ด้วย”
“กูก็รักมึง”
หากคำว่ารักจากปากของมนุษย์คือคำโกหก  มันก็คงเป็นคำโกหกที่หวานที่สุดในโลกแล้ว
ร่างของมันหดเล็กลงเรื่อย ๆจนเหลือเพียงแขนสองข้าง  เหมือนวันที่เด็กหนุ่มได้เจอมันเป็นครั้งแรก
มันค่อย ๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า 
และในที่สุดมันก็ไม่พูดหรือส่งเสียงออกมาอีก
จากก้อนเนื้อนุ่มนิ่ม  ตัวของมันเริ่มแข็ง  และยังคงหดลงเรื่อย ๆ
สุดท้ายแล้วไอ้โจ๊กก็กลายเป็นผลึกสีเนื้อขนาดเท่าฝ่ามือ
เด็กหนุ่มกอดเจ้าสิ่งนั้นเอาไว้
หัวใจของเขากำลังเจ็บปวดและรู้สึกผิด

“กูขอโทษ....ไอ้โจ๊ก”

แสงของวันใหม่สาดส่องเข้ามา
ทว่าหัวใจของต้นกล้า.....แสงสว่างใดใดก็ไม่อาจส่องไปถึง
.
.
.
.
.
to be con
(ฝากดูคำผิดด้วยน้า....ตาบวมแล้ว 555+)

ไม่ขอพูดอะไรมาก.....ยังเหลือ วันที่ 30 อีกหนึ่งตอน
และตอนพิเศษอีกหนึ่ง
(สัญญาน้อยๆก่อน  จะได้ไม่กดดัน)

นี่เป็นดราม่าสุด ๆเท่าที่เคยแต่งมาเลยนะ  แต่อย่างไรก็แล้วแต่  บทสรุปของนิยายก็ยังคงจบแบบแฮปปี้และสวยงามอย่างที่สัญญาเอาไว้  ขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนล่ะนะ

[lnudeel]

สงสารโจ๊กอะ 

[BeeQ]

ร้องไห้เลยค่ะ

[ikou]

เศร้ามากมาย สงสารโจ๊กจริงๆ

[Cockroach]

ไม่ได้เม้นซะนานT T โจ๊กลูกแม่!!!! พอกลับมาอ่านอีกทีทำไมคนแต่งทำเช่นนี้ โหดร้ายมาก! 

[แมวดำ]

ทำไมฉันสงสารไอ้เสือวะ

หรือฉันจะถูกใจในความยันเดเระของผู้ชายคนนี้

555555

โจ๊กน่าสงสารโครต แงแงแง

สรุปลูกเต๋าเป็นนางเอกสินะ

จบแบบเคะชนเคะเลยทีเดียว

[M@5teR I[K][K]I]

^
จิ้มข้างบน
ไม่เอานะ เคะ-เคอะ เนี่ย รอเสืออยู่ ให้พวกนางช่วยเยียวยา

ตอนจบขอแบบ 3 p ได้ไหมอ่ะ

เหลือกันอยู่ 3 คน(?) แล้วนิ (โจ๊กก็หดไปแล้ว อิเสือก็ดูจะทนทายาด)

[mukmaoY]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Akikojae]

เห้อออ เรื่องมันเกิดขึ้นจากความแค้นทั้งนั้นเลย
เศร้าอ่าาาา ไม่เอาแล้วววววว
จบดีก็ไม่กล้าอ่านแล้ววว
 

[paojijank]

เศร้าสุดๆ

[Roman chibi]

 

[Aimiya]

โจ๊กกกกกก กลับมาโตใหม่น้าาาา ฮือออออ เศร้าไม่ไหวแล้ววว รักโจ๊กกก

[hormonesyj]

สงสารโจ๊กมากเลย
ทำไมต้องทำเพื่อกล้าขนาดนี้ 

[buzeative]

ชอบอ่าาา ฮือๆ ร้องไห้ตามเลยอะ สงสารโจ๊ก ชอบโจ๊ก โจ๊กน่ารัก 

[กฤษณ์]

คิดไม่ออกว่าจะแฮปปี้ยังไง.. ลูกเต๋าฟื้นถึงโจ๊ะจะกลับมาก็กลับมาเจอสองคนนี้เหมือนเดิม
ฆ่าไปเยอะขนาดนี้จะอยู่กันยังไง.. ถ้าไม่กลับมาแล้วเต๋ากับกล้าจะอยู่ยังไง
คิดไรไม่ออกจริงๆ
 

[IsDeer]

กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ 
หวังว่ากล้าจะไปเจอคุณลุงที่ให้กล่องมา แล้วคุณลุงก็ช่วยนะ

[merciewrio]

 
ไม่รู็จะสรรหาคำไหนมาอธิบายดี
ตอนแรก แอบจะอ้วดและ เลือกสาดมาก แต่ เอาไปเอามา ฉันก้อโคตรโรคจิตนี่หว่า
บอกเลย... ชอบมาก
อ่านแต่นิยายละมุน หวานๆ มาเยอะและ อ่านแนวโหดนะ แต่ไม่เท่าเรื่องนี้เลย
อลังการมาก แอบจิตระยะแรกเริ่ม หึหึ "คนต่อไป ใครดีน๊าาา" รู้สึก ชอบ
ประทับใจมาก ประทับจิต โปรดปรานค่ะ หึหึ