หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[SenzaAmore]

อร้ายยยย คิดว่าตาฝาด มาต่อเเล้วจริงๆด้วย

 “แค่เคยเท่านั้น เพราะตอนนี้... รักแต่ปัจจุบัน มากที่สุด” แทคพูดขนาดนี้ถ้าเราเป็นโอบ เราจะโดดกอดซักที555

โมเมนท์ที่แทคกับโอบ อยู่ด้วยกัน กินข้าวเช้าด้วยกัน บ่นเรื่องนู้นเรื่องนี้ ดูเหมือนคู่สามีภรรยาที่พึ่งแต่งงาน?! เลยแหะ555

มาต่อเร็วๆน้าาา หายไปนานๆ คนอ่านคิดถึงงงงง

[goosongta]

แทคมาแบบเนียนๆ หรือจริงๆแล้วนี่คือแผนโอบ ทีนี้ก็ใกล้กันเข้าไปอีก ดีจัง คงได้อ่านหวานๆบ้างงงงงงงงงงงงงงง

[BeeRY]

บางทีอดีตมันก็รบกวนจิตใจคนได้อยู่นะ แต่ก็นั่นแหละ แค่รบกวน ไม่ได้รำคาญมากไปกว่าฝุ่นเข้าตาหรอกเนอะ
ให้กำลังใจข้าวคู่ใหม่ปลามัน ใช้คำนี้ได้ยังเนี่ย ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วนี่นา
อีตาคนนั้น เครื่องดีเลย์ไปนานๆเลย ทางที่ดีไม่ต้องมาก็ได้ ชิๆ 

[Tassanee]

น่ารัก กุบกิบจังเลย

[Windyne]

อ่านแล้วอมยิ้มตามเลยค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

มันเปงอะไรที่หน่วงเกิ๊นนน

[Anyann]

ตอนนี้หวาน ชิล มีความสุข ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วว พัฒนาไปอีกขั้น เย้

[Gokusan]

มีช้อยส์ข้อที่ไม่มีมรสุมมั้ย?? จะได้เลือก ^^"
ช้าแต่ก้าวหน้าก็ยังพอโอเคนะ

ง้อกันซะย้ายห้องมา...ให้หนีไปไหนไม่ได้ หุหุ
แต่อย่างว่า...คนอยากมาอยู่แล้ว ใครจะปล่อยไป ^^

แอบเป็นกำลังใจให้เสี่ยน็อต...ส่วนอีกคู่คงจัดการกันได้ลงตัว
และแอบหวังให้เครื่องดีเลย์ลำนั้น...ตก!! ;p

[Arancia]

ชอบมากเลยคะ เพิ่งเข้ามาอ่าน ก็อ่านซะเพลินรวดเดียว

ชอบคู่นี้ดูเรื่อยๆ เข้าใจกัน รู้จักกันมานาน ไม่รวดเร็วหรือฉาบฉวยเกินไป

รออ่านตอนต่อไปคะ

[Millet]

มาอยู่ด้วยกันแล้ววว แอร๊ยย เหลือไปขอกับพ่อแม่ให้เป็นเรื่องเป็นราว ฮาาา

[NewYearzz]

มีความสุข ฟินเว่อๆ 

แต่มันก็แอบอิจฉาเน้อ ทำไมเราไม่บ้าง 


รักพี่คนเขียน 

รอตอนต่ไปครับ 

[2pmui]

เค้าไปโหวตนิยายดองเค็มให้แล้วนะจ๊ะตัวเธอ ฮ่าๆๆ

[NewYearzz]

พี่ครับ คิดถึง ๆๆๆ

[kyoya11]

เพิ่งได้อ่าน
รักจริงก็ไปขอเลยจ้า นี่ส่งเสริมเลย 

[เดหลี]

บทที่ 19

“... อ่านอะไรอยู่...”

คนถามเดินมาทางโซฟาที่ผมกำลังนอนเหยียดยาวพร้อมด้วยหนังสือเล่มหนึ่ง ทีวีปิดไปแล้ว

อบรมเสร็จสิ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน โอบจึงกลับมาทำงานที่เดิมไม่ต้องออกเช้าตรู่ทุกวันอีก บางทีมีอยู่เวรผมก็ขับไปรับที่โรงพยาบาลตอนเช้า จากนั้นจึงไปออฟฟิศ โรคไม่ชอบขับรถของผมแทบจะหายขาดก็เพราะอยากให้คนเพิ่งออกเวรได้นั่งสบายๆ นี่ล่ะ ส่วนวันทำงานตามเวลาปกติโอบเอารถไปก็แวะส่งผมบ้าง รู้กันว่าถ้าใครถึงบ้านก่อน จะหากับข้าวไว้รอ... กลายเป็นกิจวัตร เหมือนอีกหลายอย่างที่เป็นจังหวะชีวิตเพิ่มขึ้นมาเวลาเราอยู่กับใครสักคน และไม่ได้อยู่คนเดียวอีก

โอบลงนั่งที่โซฟาตัวเดียวกันแต่ผมยังอยู่ท่าเดิม ก็เลยยกส่วนข้อเท้าขึ้นพาดตักตัวเองแล้วใช้ผ้าขนหนูที่คล้องคอมาด้วยเช็ดศีรษะ ส่วนผมก็อธิบายว่าคนเขียนทำวิจัยเรื่องการบ่งบอกลักษณะนิสัย ความคิด ภูมิหลังพื้นเพต่างๆ จากข้าวของที่แวดล้อมคนคนนั้นอยู่ มีตัวอย่างที่น่าสนใจหลายบทเช่นการจัดโต๊ะทำงาน จัดบ้าน วิธีการวางรูป อย่างถ้าหันรูปครอบครัวหาแขก อาจจะอยากอวดว่ามีครอบครัวสมบูรณ์น่าอิจฉา หรือมีภรรยาสวย ถ้าหันเข้าหาตัวเอง ก็อาจเป็นเหตุผลด้านจิตใจ กำลังหาความอุ่นใจอยู่ก็ได้

โอบเท้าข้อศอกกับพนักโซฟา มองยิ้มๆ จนผมหยุดเองแล้วจึงบอก

“... รู้ตัวมั้ยว่า จะตอบยาวมาก ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่เคยเรียนมา”

“เอ้าเหรอ โทษ...” ผมคว่ำหนังสือไว้ที่อก ส่งยิ้มกลับไปให้ “เบื่อเปล่า...”

เรื่องที่เรียนมา ยังเป็นเรื่องที่สนใจ และยังอ่านอยู่... เมื่อก่อนไม่มีใครให้คุยด้วยเท่าไหร่ เพราะพี่อิทกับครีมก็เป็นสาวอักษร เพื่อนสนิทๆ อย่างภัคไม่ได้สนใจเรื่องนี้โดยตรง ดังนั้นเราต้องปรับลดลงไป (ผมไม่ได้มีเพื่อนมาก ถ้ายังเวิ่นเว้อเรื่องที่เพื่อนจะเบื่ออีกนี่คงเลิกคบ...) พวกที่เรียนมาด้วยกันส่วนใหญ่ย้ายสายงาน มีโอบที่ยังอยู่กับวิทยาศาสตร์สุขภาพ คล้ายๆ กัน แล้วอีกฝ่ายก็ฟัง ฟังจริงๆ ที่รู้เพราะบางทีถามต่ออีกต่างหาก 

“เปล่า โอบชอบฟัง” เจ้าตัวตอบเหมือนทุกที มือลูบข้อเท้าผมเล่น “แค่กำลังคิด...”

ผมรู้ว่าโอบคิดอะไร ที่จริง... ก่อนเกิดเรื่องเก็บข้าวของออกจากเชียงใหม่ ผมเคยจะหางานทำอยู่ที่นั่น ไม่ทำกับกิจการครอบครัวเขาอย่างถูกชวน แต่อยากทำเกี่ยวกับที่เรียนมา สอบใบประกอบทางจิตวิทยาคลินิก คิดไปถึงเรียนต่อด้วยซ้ำ

... ตอนนั้นได้แต่คิด เพราะปัญหาที่ยังคิดไม่ตกมีมากกว่า จนปลงใจว่ายังไงอนาคตไม่ได้อยู่ที่เชียงใหม่แน่ กลับบ้านด้วยอาการเคว้งคว้างระดับหนึ่งแล้วพี่อิทชวนไปทำงาน เลยทำมาจนถึงตอนนี้ อีกอย่าง ที่ตัดสินใจยังไม่เดินทางสายงานเดิมเพราะขณะนั้น... ไม่คิดว่าตัวเองจะ ‘เสถียร’ พอให้คำแนะนำคนอื่นที่มีปัญหาทางจิตใจได้จริงๆ... นอกจากหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวเพราะไม่มีแฟนละก็นะ

จะบอกว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นสั่นคลอนความเชื่อมั่นในตัวเองไปก็มีส่วน... แต่ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว ดีแล้วจริงๆ
 
ถ้าจะสอบผมต้องไปหาที่ฝึกงานให้เป็นกิจจะลักษณะ อ่านหนังสืออีก โอบก็รู้ว่าเรื่องจะสอบหรือจะอะไรผมต้องตกลงใจเอง เลยทำหน้าที่รับฟังและเป็นกองสนับสนุน ซึ่งผมขอบคุณมากอยู่แล้วที่เป็นแบบนี้

โอบกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วว่า “ถ้าจากในหนังสือ จะบอกว่าเจ้าของห้องนี้เป็นยังไงน้า...”

“อันนี้ก็ชัดอยู่นะ...” ผมเอาด้วย ทั้งจากรองเท้า ข้าวของ... “มีแฟนแล้วแน่ๆ”

อีกคนยิ้ม ก้มลงบอก “... และแฟนรักมาก”

ผมหัวเราะอยู่กับหนังสือที่เลื่อนจนมาปิดครึ่งๆ อยู่ระหว่างปากกับจมูก บางทีก็ควรเขิน แต่โอบเป็นประเภทอยากพูดก็พูด (บ่อยด้วย) จนผมน่าจะมีภูมิต้านทานไปแล้ว ที่จริงคือ... ความดีใจกับความสุขมันชนะความเขิน และยังเป็นอย่างนั้นทุกครั้ง

ผมเกือบจะลืมว่าหัวใจคนเราพองโตได้แค่ไหน ถ้าได้คิดได้ทำเรื่องต่างๆ ให้คนที่รัก คนรักของเราที่นอกเหนือไปจากครอบครัว หรือว่าเพื่อนฝูง ถึงจะแค่ส่งข้าวส่งน้ำ หรือบางทีจู่ๆ ก็ไปรับ บางเรื่อง... ที่ไม่ต้องใหญ่โตอะไรเลย

... พี่อิทได้ทีแซว ‘ไม่ใช่เธอจะไปแอบเช็คกิ๊กน้องโอบที่โรงพยาบาลนะ’

แล้วผมก็ยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจว่า ‘ไม่มีหรอก’

ผมไม่ได้ไปบ่อยเนื่องจากงานมีต้องจัดการ ปกติถ้าจะไป ยกเว้นเวลาเลิกงานแล้ว ก็บอกก่อนทุกครั้งจนเจ้าตัวว่าให้เซอร์ไพรส์บ้างก็ได้ แต่นั่นแหละ จะโผล่ไปแบบบอกไว้ก่อนหรือเปล่า ถ้าคนมันไม่ซื่อสัตย์ก็หาวิธีจนได้อยู่ดี ไม่เห็นต้องไปเพื่อจับผิด กับโอบผมยิ่งไม่มีความรู้สึกแบบนั้น ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น

ความจริงดวงเรื่องจะเซอร์ไพรส์ของผมก็ลุ่มๆ ดอนๆ มีวันหนึ่งเนื่องจากไปอ่านเจอมา แนะลูกค้าแล้วเลยทำบ้าง เขียนโน้ต (ขอสงวนข้อความไว้ ณ ที่นี้ ยังไงก็ไม่น่าจะมีใครอ่าน...) ใส่ไว้ให้ในกระเป๋า จนเจ้าของเสื้อขึ้นไปราวนด์พร้อมหมอ ทำอีท่าไหนไม่รู้ คนไข้อ้วกใส่เข้าเต็มๆ กาวน์ก็เอาไม่อยู่ต้องถอดทุกอย่างส่งซักที่โรงพยาบาล ทีนี้ไม่ต้องคิดละว่าชะตากรรมกระดาษโน้ตแผ่นนั้นมันจะเป็นยังไง

พอโอบเล่ารวมทั้งเสริมแกมหัวเราะถึงทักษะหลบหลีกสารคัดหลั่งจากคนไข้ของอาจารย์หมอที่มากับประสบการณ์และโอกาสความเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนี้อีก ผมเลยไม่พูดถึงดีกว่า (กลับไปส่งของกินอย่างเดิมน่าจะเหมาะ)

เพราะฉะนั้นหลายๆ อย่าง หลายๆ เรื่อง ผมก็... ปล่อยไปตามธรรมชาติ แต่ที่ควรใส่ใจ ก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงไป
 
อีกคนบนโซฟายังโน้มตัวต่ำลงมาเรื่อยๆ จนปลายจมูกเราแตะกัน “แต่ว่าตอนนี้... เก็บหนังสือไว้ก่อนนะ”

ผมยิ้ม ยอมให้หยิบหนังสือที่ยังขวางอยู่ออกแต่โดยดี

บางเรื่อง... ไม่ต้องพยายาม ก็... ไม่ต้องมากเท่าไหร่

... อาศัยความพยายามนิดหน่อย แต่ใช้ความรักมากๆ ก็พอ


แสงแดดอ่อนยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาจางๆ เมื่อลืมตาขึ้น รับรู้ถึงสัมผัสอุ่นจากปลายนิ้วไล้เกลี่ยอยู่บนต้นคอ สบายจนแทบอยากหลับลงไปใหม่

ความใกล้ชิดที่เพิ่งผ่านพ้น ทุกอย่าง... ทุกการกระทำ แสดงให้รู้ว่าที่ทำ คือกำลังบอกรัก ผูกพันกันไว้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าเดิม แล้วก็...

... ผมพลิกตะแคงข้างด้วยความตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่อีกฝ่ายแตะอยู่คือรอยอะไร โอบละมือกลับ ท่าทางงงนิดหน่อย ส่วนผมพูดรัว

“จะลบออก ไปลบออก วันนี้เลย เนี่ย เดี๋ยวไป”

โอบยังขมวดคิ้วแล้วจึงเหมือนนึกออก ค่อยบอกว่า “... ไม่ต้องหรอก”

... ที่ผ่านมา ระยะหลังผมลืมจริงๆ ไม่นึกถึงอีก แม้จะอยู่ในที่ที่มองเห็นยาก แต่มันก็ยังอยู่... ที่สำคัญคนเห็นต่อจากนี้มันไม่ใช่ผมคนเดียวแล้วนี่สิ

“แต่โอบไม่ชอบ...” ผมพูดไปก่อน ไม่รู้ว่าถ้าเห็น จะพาให้นึกถึงอะไรบ้าง

"ก็ไม่ชอบ... ผิวดีๆ สวยๆ อยู่แล้วไปทำทำไม" เป็นคำตอบพร้อมรอยยิ้มนิดๆ “แต่ก็... แค่นั้น ตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าเป็นเส้นหมึกไม่ใช่หรือ”

ผมนิ่ง แต่คิดแล้ว ก็ยังไม่ปลงใจ เส้นหมึก... ใช่ แม้ว่าผมจะตัดอดีตได้เด็ดขาด แต่เส้นหมึกนั้นยังเห็นชัด อ่านรู้เรื่องว่าคืออักษรอะไร เคยใช้แทนชื่อใคร... เป็นร่องรอยถาวร เป็นความคิดอย่างรู้เท่าไม่ถึงการณ์ในตอนนั้น คิดว่า คนจะอยู่ด้วยเหมือนรอยสักที่ตัว ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย
 
"พูดจริง... เรื่องลบออก ลบไปดีกว่า"

"เจ็บตัวอีก... ลบรอยสักก็เจ็บนะ"

... แต่ผมยอม ยอมได้เพื่อที่ว่าโอบจะไม่ต้องเห็นอะไรแบบนี้อีก และไม่อยากให้มีเรื่องมากระทบใจแม้แต่นิด อีกฝ่ายพูดต่อ

“แทคเจ็บได้ครั้งเดียว ไม่ต้องเจ็บอีกแล้ว ตัว ใจ อะไรก็ตาม” มืออุ่นลูบหลังผมอยู่เบาๆ “จะตรงนี้ หรือว่าที่ไหน สักเอาไว้ หรือไม่มี... มันก็เป็นส่วนหนึ่งของตัวแทคเหมือนๆ กัน รักไปแล้ว ไม่ได้เลือกว่าต้องรักที่ส่วนไหนหรอก รักทั้งหมดแหละ...”

น้ำตาผมรื้นขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ใช่คนขี้แย ที่บอก... ไม่ได้เลือกว่าจะรักที่ส่วนไหน ไม่ได้หมายถึงแค่ร่างกาย ผมรู้... แต่หมายถึงส่วนของชีวิตที่ผ่านมาด้วย ทุกอย่างในอดีตที่ทำให้ผมเป็นผมอย่างทุกวันนี้

เหลือบลงเห็นรอยแผลเป็นยาวที่ท้องแขน... โอบได้แผลเพราะผม แต่รอยที่หลังคอ รวมถึงบาดแผลในจิตใจที่ตอนนี้สมานกันสนิทและตกสะเก็ดดี ผ่านไปแล้วและเป็นบทเรียนเช่นกัน

จริง... ผมไม่ควรจะเปิดแผลใหม่อีก

ผมขยับเข้าไปกอดคนตรงหน้าไว้ กอดแน่นๆ ให้เท่าที่ภาษากายจะบอกว่ารักและขอบคุณได้ อีกฝ่ายตวัดแขนรั้งเข้าไปชิดพลางหัวเราะ

“ยังไงเนี่ย... เดี๋ยวก็ไม่ได้ลุกกันพอดี”

และผมก็บอกว่า “วันหยุด ไม่ต้องรีบก็ได้...”


เย็นวันต่อมาภัคนัดกินข้าว ตอนแรกนึกว่าจะมีแป๊วและคนอื่นๆ ด้วย แต่พอไปถึงก็เห็นเพื่อนนั่งอยู่คนเดียว หลังจากสั่งอาหารแล้วจึงแจ้งเรื่องที่ผมหมายจะถามอย่างไม่อ้อมค้อม ถ้าพูดออกมาเองแสดงว่าชัวร์ แต่กลับทำให้ผมชะงักค้างอยู่หลายอึดใจก่อนจะหาเสียงเจอ

“ห่างกันแล้ว!”   
         
“เสียงดัง...” เพื่อนว่า ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่ทุกข์ร้อน

ผมนึกย้อนกลับไป แสดงว่าสองคนนี้ไม่ได้ตกลงจะคุยกันเหมือนก่อนมาพักใหญ่ ผมเห็นคุณศรัณย์เงียบๆ เลยวางใจ แต่อีกฝ่ายอาจงานยุ่งจึงยังไม่ได้แจ้งว่าจะกลับเข้ามาใช้บริการ ตอนแรกที่ภัคเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาน่ะผมยังคิดว่าจะเป็นข่าวการคบกันอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ

“คราวที่แล้วยังบอกโอเคอยู่เลย”

“โอเค... แต่เฉยๆ เจอก็ได้ไม่เจอก็ได้ พอนัด ความรู้สึกเหมือนกำลังไปเจอเพื่อนที่รู้จักกินข้าวธรรมดา จะเจอแทคยังดีใจกว่าเพราะสนิทกว่า คุณศรัณย์เขาก็คิดเหมือนกัน รู้ตัวแต่เนิ่นๆ ดี เป็นเพื่อนกันต่อ... ยังเอารถไปทำด้วยได้” ภัคว่าเรื่อยๆ หัวเราะนิดเมื่อถึงประโยคสุดท้าย

คนที่น่าจะดึงดูดกัน และทั้งคู่ก็คงคิดอย่างนั้นด้วยเมื่อแรกพบ ไปๆ มาๆ แรงดึงดูดกลับลด... ไม่พัฒนา แบบนี้ผมเคยเห็นแต่ไม่บ่อย คุณศรัณย์ยังคงความยากแบบอาถรรพณ์ได้คงเส้นคงวา ขนาดเพื่อนผมที่อวยได้แบบไม่เข้าข้างกันเลยว่าน่าจะเป็นแบบที่ชอบแน่ๆ ทั้งพูดจารู้เรื่อง ฉลาดทำงานเก่ง นิสัยดีหน้าตาก็ดี จนแล้วจนรอดยังไม่คลิก

กินข้าวกันไปได้สักพัก ภัคเล่าเรื่องที่ไปสัมมนาต่างจังหวัดได้นิดหนึ่งแล้วจู่ๆ ก็บอก
 
“... ถ้าอยากแนะนำใคร ก็ได้”

ผมหูผึ่งทันที “พูดจริงนะ”

“อืม...” เพื่อนพยักหน้า “แต่แค่แนะนำก็พอ ที่เหลือปล่อยให้เป็นไปตามเรื่องของมัน”

หมายความว่าภัคไม่อยากให้ผมยุ่งอีกในระหว่างทาง ซึ่งก็โอเค ทำความรู้จักกันตามธรรมชาติ... ไม่ต้องโทรปรึกษาหลังหรือก่อนเดตทุกครั้ง ในหัวผมแล่นไปถึงคนคนหนึ่งโดยทันที หวังว่าที่เคยทั้งฝึกทั้งแนะไปแล้วจะเอาตัวรอดได้

คราวภัคกับคุณศรัณย์ความจริงผมไม่ได้จับ แต่คราวนี้ขอใช้ทักษะที่สั่งสมจากการทำงานลองดูสักตั้ง

เพราะคนที่ผมนึกถึงก็... ออกจะอยู่นอกวงโคจรการเดตของภัค การงานส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ในเมือง หน้าตาหุ่นระดับมาตรฐาน (มีพุงบ้างเล็กน้อย) แต่จากการรู้จักนิสัยทั้งสองฝ่ายมา ผมไม่คิดว่าอยู่นอกวงโคจรที่จะชอบได้ วัดกันด้วยใจกับความคิด คนนี้ผมเชียร์สุดตัว

เพราะภัคเป็นเพื่อน ผมจึงไม่ได้ขายจุดดีก่อน เพียงต้องบอกให้รู้กันแต่เริ่มแรก

“มีอยู่คนหนึ่ง... อาจจะซื่อๆ ช้าๆ ไม่ทันใจบ้าง”

“ยังชอบกว่ากะล่อน”

“ดูดีตามอัตภาพ”

“ไม่เคยคบคนที่หน้าตาสักที”

... ผมกะปิดปากให้สนิทหากมีการแง้มถามในอนาคต ที่ผ่านมาแต่ละคนของภัคนี่ถ้าเสี่ยน็อตรู้เดี๋ยวก็เกิดการเปรียบเทียบแล้วเสียเซลฟ์ขึ้นมาอีก แค่คนหน้าตาดีมักจะดึงดูดกันก่อนเป็นพื้นฐาน... ซึ่งจริง แต่หลังจากนั้นคบยืดไม่ยืดยังมีอีกหลายปัจจัย

รู้จักผ่านเพื่อนยังใช้ได้เสมอ เหลือไปทาบเรื่องกับเสี่ยเมื่ออาการครั้งเก่าก่อนดีขึ้นจริงๆ... ผมรู้สึกว่าคู่นี้มีแววเข้ากันได้ดีเกินกว่าใครจะคาด บางครั้งตัดสินเพียงเท่าที่เห็นในทีแรกก็ไม่ได้

เรากินข้าวเสร็จ เดินออกไปจากร้าน ผมยืนรอภัคแวะดูของ เจ้าตัวว่าแถวนี้ถูก... นึกถึงครีม ผมหัวเราะ บอกว่าพรุ่งนี้เข้าที่ทำงานแล้วจะแจ้งเบาะแสน้อง ไม่แคล้วรีบแจ้นมา

... แต่พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องชะงัก ท่ามกลางยวดยานจอแจ ฝั่งถนนด้านตรงข้ามคลับคล้ายคลับคลาว่ามี... คนเคยรู้จักยืนอยู่ แต่เป็นคนที่ผมไม่อยากเห็นและไม่คิดว่าต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก เลยเรียกเพื่อนให้ดูเพื่อช่วยยืนยัน

“เมื่อกี้...”

“อะไร” ภัคลุกขึ้นมองตาม แต่พอผมหันไปอีกทีก็เห็นเพียงผู้คนเดินกันขวักไขว่ ไม่มีใครหยุดยืนจ้องตรงมาทางนี้สักคน “จะซื้อของกินฝากโอบเหรอ”

ผมยังนิ่งอึ้งอยู่จนเพื่อนถามซ้ำจึงได้สั่นศีรษะตอบกลับไปว่าโอบทำงาน หวังว่าตัวเองจะ... ตาฝาด ภัคก็ไม่เห็น ตอนเดินกลับไปรถยังเหลียวหลังให้แน่ใจ

มันเป็นความรู้สึกไม่อยากข้องแวะอะไรกันอีกแล้วก็จริง ผมไม่ได้กลัวการเผชิญหน้า เพราะหลุดพ้นจากการโทษว่าเป็นความผิดตัวเองมานานแล้ว... ผมไม่กลัวเขา เพียงรังเกียจความเดือดเนื้อร้อนใจที่อาจเกิดขึ้น โดยเฉพาะถ้ามันจะกระทบคนที่ผมรัก

แต่อย่างไร ที่ผ่านมาก็ขอให้ไปแล้วไปลับ เป็นวิญญาณจากอดีตที่มีค่าเท่าเทียมอากาศธาตุเท่านั้น

[เดหลี]

คุณ malula ก็ต้องการความมั่นใจบ้างไรบ้าง 55 ความจริงคู่นี้มันก็ช้าแต่ชัวร์มาแต่ต้นละนะ

คุณ Naenprin ฝากอ่านต่อด้วยน้า ขอโทษน้าช้าอีกแล้ว

คุณ warin ขอบคุณเช่นกันสำหรับการอ่านจ้ะ ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ Takarajung_TK ฝากอ่านต่อด้วยน้า จะพยายามไม่ให้รอนานค่ะ

คุณ Aoya ไม่ทิ้งค่ะคือ... จะเขียนให้จบแหละ แต่ว่าถ้าช้าโปรดรอหน่อยน้า นี่คนเก่าแทคก็แวบๆ ไม่รู้มาจริงละป่าว ส่วนโอบเคยแยบๆ กันไปแล้วว่าไม่มีไรค่ะ

คุณ mesomeo2 ปัจจุบันและอนาคตด้วย ฮา นี่ก็อยู่กันแล้วจริงๆ แหละ

คุณ Theomen ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับการอ่าน คู่นี้เป็นแฟนกันก็มีบ่นบ้างไรบ้าง 55 จะพยายามมาเร็วๆ น้า

คุณ goosongta แทคเป็นพวกทำตามแผนแล้วจะโดนแผนซ้อนเองทุกที (ควรต้องปล่อยทุกอย่างไป ฮา) ไม่รู้หวานป่าว... จะพยายาม อิอิ

คุณ BeeRY โอบพยายามไม่ให้มากวนละค่ะ ก็ตกลงใจได้ (คิดว่า... ในที่สุดเครื่องบินลำนั้นคงถึงกรุงเทพฯ แล้วแหละ)

คุณ Tassanee ขอบคุณจ้า ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ Windyne ขอบคุณมากค่ะที่ชอบ หวังว่าจะชอบตอนนี้ด้วยน้า

คุณ •♀NoM!_KunG♀• มันไม่หน่วงแล้วนะ จริงๆ นะ นี่ใกล้จบละ

คุณ Anyann ก็ยังน่าจะหวาน ชิล มีความสุข อยู่ (หวังว่าจะเป็นไปนานๆ ฮา)

คุณ Gokusan เอาน่ะ เราก็โล้คลื่นกันไป จัดการได้ (น้องโอบอยากมาอยู่แล้วจริง) ขอกำลังใจให้คู่ใหม่ เสี่ยกะภัคด้วย กร๊าก อ้อเครื่องตกแล้วผู้โดยสารคนอื่นทำไงล่ะ (มีตกแล้วม่องคนเดียวไหม) คนอ่านโหด (กับอุปสรรคความรักพระนาย) ตลอดล่ะ

คุณ Arancia ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ ขอบคุณมากที่ชอบ ขอโทษด้วยที่เข้ามาอ่านก็ต้องรอนานเชียว จะพยายามมาต่อให้เร็วค่ะ คู่นี้ก็เรื่อยๆ งี้แหละ 55

คุณ Millet เหลือกลับใต้ ฮา (จะได้ไปเมื่อไหร่นี่คู่นี้)

คุณ NewYearzz หวังว่าจะมีความสุขกับตอนนี้เหมือนกันน้า ขอบคุณสำหรับการทวงด้วย กร๊าก รักและคิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่ะ

คุณ 2pmui อร๊าย (ถือว่าเป็นแรงกระตุ้น) จะพยายามมาต่อให้เร็วค่ะ ใกล้จบแล้วแหละ

คุณ kyoya11 จวนแล้วจ้ะ 55 ฝากอ่านต่อด้วยน้า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ผีแฟนเก่า กร๊าก หลอนนะ

หนังสือที่แทคพูดถึงคือเล่มนี้ http://www.snoopology.com/Main.html ... ก็น่าสนใจดีอยู่ อ้อละมีใครเล็งภัคกับเสี่ยตั้งแต่ตอนแรกๆ มั่งมั้ย 55 คู่กันแล้วไม่แคล้วกันน้า

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆ นะคะ  เข้าโค้งสุดท้ายละ ฮึบๆ

ป.ล. สารภาพว่า... ก่อนหน้านี้งานยุ่งหนักมากบิลด์อารมณ์ไม่ขึ้น คู่นี้ก็นะแหมอินเลิฟ ขออภัยหากต้องให้ท่านรอ... แต่ยังไงก็คงเขียนให้จบตามที่ตั้งใจไว้ หวังว่ายังมีคนอ่านอยู่ (เหมือนเดิม แวะมาตอนเห็นมันจบแล้วก็ได้นะตัวเอง อีกไม่นาน เกรงใจ) ความจริงอยากส่งจดหมายลาเหมือนกัน แต่กลัวลาแล้วยิ่งไม่มาเพราะถือว่าลาแล้ว (ตรรกะ...) เอาเป็นว่าจบแน่และใกล้จบแล้วแหละ แต่ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆ เลย 

[SenzaAmore]

โอ้วว ตอนนี้หวานสุดๆไปเลยน้าาา อิจฉาจัง อยากได้แบบโอบสักคน5555

ไม่เป็นไรนะค่อยๆแต่งได้ค่ะ รอได้555
ช่วงนี้เรียนหนักเหมือนกัน เลยมารอนิยายสนุกๆอ่านแก้เครียด ยังไงก็สู้ๆนะคะ

[BeeRY]

คิดถึงแทคกับโอบสุดๆ คนเขียนด้วยค่ะ
ชีวิตคู่ (แอร๊ย ) ดูแฮปปี้ มีความสุขสุดๆ แต่มีลางไม่ดีเอาตอนแทคสายตาฝ้าฟางมองเห็นอดีตแวบๆนี่แหละ
แต่มาเถอะไม่ต้องกลัว ยังไงโอบก็ดีที่สุดแล้วตอนนี้ 
สู้ๆนะคะ คนอ่านรอเสมอค่ะ

[iforgive]

หายไปนานมากกก  แทบจะต้องฟื้นความจำกันเลยทีเดียว
ขอกลับไปอ่านตอนเดิมแบบเร็ว ๆ อีกซักรอบเหอะ
คุ้น ๆ เหมือนว่าแฟนเก่าแท็คจะกลับมาแล้วเหรอ  หรือว่าอย่างไร

[2pmui]

เย้ๆๆ มาแล้ว
ขอบคุณที่มาต่อจ้า
เดี๋ยวไปเอาโหวตนิยายดองเค็มออกดีมั้ยน้า 

[kyoya11]

แทคมีอ้อนด้วยอ่ะ เจ๋ง

[NewYearzz]

ไม่ส่งใบลา ที่ทำงานผมเรียก"แอ๊บ"ตัด 2 แรง งั้น...จ่ายมาเลย 2 ตอน เน้นๆ   

ยังรอได้เสมอนะครับ แต่...เรื่องเสี่ยกะภัคนี่ไม่คิดนะ คือแบบ..ใช่หรอฮะ? 

ตอนนี้โอบแบบว่า...กวาดใจไปได้อีกแล้ว กวาดไปแบบเต็มเม็ดเต็มเหนี่ยวเลย

ขอแบบนี้สักคน แต่..ผู้ชายดีๆมันมีแต่ในนิยาย ชีวิตจริงก็คงมี ..แต่มันจะเหลือมาถึงเราปะหล่ะ 

รันทดชีวิต


รอตอนต่อไปนะครับ +++++++++ 1!!! (กดบวกแบบสะใจมาก..แต่มันกดได้ทีเดียว!)

[goosongta]

ขอบอกประโยคแรกด้วยคำว่า คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอบเป็นคนที่จิตใจดีจัง เคยอ่านเจอว่าถ้าเราอยู่กับใครแล้วเป็นตัวเองที่สุดให้รักคนนั้น โอบให้ความรู้สึกแบบนั้นเลยอ่ะ

[Zelsy]

อุ๊ย ไหดองแตก
ตอนนี้เขินมากกก แทบเอาผ้าขนหนูมาคลุมเป็นฮิยาปเลย ฮา
ตอนสุดท้าย แฟนเก่าคุณแทคหรอ??

ยังไงก็รอเสมอนะ

[นอนกินแรง]

ช่วงแรกมันหวานมากเลยนะ ชอบมากเลย

อ่านแล้วเขินสุดๆ ถึงจะไม่มีฉากหวาบหวิว

แต่ก็เอาฉากหวานมาบังแทน ยิ้มแก้มจะแตก

ส่วนเรื่องของภัคกับเสี่ย ลุ้นจ๊ะว่าจะเป็นยังไง

คู่นี้ไม่ได้คิดมาก่อนเลยนะสำหรับเรา

นึกว่าภัคกับศรัณย์จะไปรอดซะอีก

และก็ช่วงท้าย แฟนเก่าก็ยังมาหลอกหลอนอยู่อีกเนอะ

รอตอนต่อไปจร้า ชอบมาก

[Aoya]

อุ๊ย นึกว่าตาฝาด 555
ดีใจมากคะที่มาต่อ นี่เราแอบไปโหวตให้เป็นนิยายดองเค็มด้วยนะ
แต่ที่โหวตเพราะอยากอ่านต่อมากๆ น่ะแหละ

ชอบความสัมพันธ์ของแทคกับโอบมาก ดูเรื่อยๆ แต่ให้ความรู้สึกสบายใจ
เหมือนลมพัดแม่น้ำ ไหลเรื่อยๆ เอื่อยๆ แต่เย็นสบาย

ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเลยค่ะ ภัคกับเสี่ยน็อต แต่ก็ดีใจกับเสี่ยจริงๆ

[malula]

ชีวิตมันผิดพลาดกันได้ แต่จะมีสักกี่คนที่เข้าใจและพร้อมจะยอมรับและรักทุกอย่างที่เราเป็นอย่างโอบ น้อยยิ่งกว่าน้อย

ไม่เคยนึกถึงเรื่องการจับคู่เสี่ยน็อตกับภัคเลยให้ตายเหอะ
แอบชอบบุคลิคอย่างภัค ชิล ๆ เชิด ๆ ไงไม่รู้

ส่วนแฟนเก่าแทค อยากเจอก็มาเจอจะได้จบ ๆ กันไป ไม่ต้องตามมาหลอกหลอนกันอีก

[Chelylie]

ติดตามอ่านอยู่นะคะ คนเขียนหายไปนานเลย ฮือ...

[lizzii]

ตามอ่านอยู่ครึ่งวัน โอบน่ารักอ้ะ
ส่วนแทคคงเจ็บกับความรักครั้งเก่ามาหนักสุดๆ
ว่าแต่ภัคกับเสีย จะทันกันเร้ออออ
ภัคดูเจนเวที เสียดูห่างชั้นกับภัคเยอะ 5555555555

[Naenprin]

ยังคงหวานกันอยู่นะคะ

มาช้าดีกว่าไม่มานะคะ