หัวข้อ: >ลูกรักของเเม่< *Mpreg* (คิงส์xหอม) ตอนที่ 30 (ตอนจบ) {16/07/60}

[Tastsu]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลงหรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ดการกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับนิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[Tastsu]

ชี้เเจ้งนะคะเรื่องนี้เราเเต่งตั้งเเต่สมัยเอ๊าะๆ ( ) 
ดังนั้นเนื้อเรื่องอาจป่วยบ้างเเต่ก็ขออภัยด้วยนะคะ
เเต่อยากลงให้อ่าน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++=


“อ้อแอ้ คริ คริ ป๋อม ป๋อม”
 “อาชื่อหอมนะครับ ไข่เจียว” ผมหัวเราะเมื่อไข่เจียวหลานชายที่อีกไม่นานจะ1ขวบเอ่ยเรียกชื่อผมเพี้ยนแต่สำหรับผมช่างน่ารักเสียจริง
 “ป๋อม…..”
 ตัวเล็กจับนิ้วมือของผมแล้วหัวเราะคิกคักน่าเอ็นดู  ผมกดหอมฟอดใหญ่ กลิ่นหอมจากแป้งเด็กทำให้ผมอยากจะซุกอยู่แบบนี้ 
 “อ้าวๆ ซุกหลานแบบนี้เดี๋ยวหลานก็ช้ำกันพอดี”
 “โถ่ แม่ครับก็ไข่เจียวน่ารักนี่ครับ เนอะไข่เจียวเนอะ”
 “แอ้!”
 “เห็นไหมแม่ ไข่เจียวบอกว่าใช่”
 “เฮ้อ….อา หลานคู่นี่นะ แล้วไหมไปไหนซะล่ะถึงให้หอมดูหลานแบบนี้ ดีนะที่แม่กลับจากตลาดเร็วกว่าปกติ” แม่พูดขณะเขย่าขวดนมที่เพิ่งชง 
 “พี่ไปห้างน่ะครับ”
 “แล้วหอมจะกลับคอนโดเมื่อไรล่ะ ไม่รีบไปทำอาหารเย็นให้คิงส์เขาหรือ”
 ผมมองนาฬิกาบนฝาผนังก่อนจะตาโต
 “จริงด้วยผมลืมไปเลยครับแม่ งั้นผมขอกลับเลยนะครับ แม่ดูไข่เจียวได้ใช่ไหมครับ”
 “ได้สิ พูดกับใครฮึ แม่น่ะเลี้ยงหอมกับไหมมานะจ้ะ”   
 “ครับๆ งั้นผมไปก่อนนะครับ“ผมยกมือไหว้แม่ไม่ลืมที่จะหอมแก้มนุ่มๆของหลานชายและหอมแก้มแม่เอาใจ
ผมชื่อต้นหอมอายุ 20 ปี ผมไม่ได้เรียนหนังสือแล้วครับไม่ได้ต่อมหาลัยแต่ใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านแทน ผมออกจากบ้านแล้วย้ายมาอยู่กับสามี ฟังไม่ผิดหรอกครับผมย้ายมาอยู่กับสามีซึ่งก็คือพี่คิงส์ เราสองคนมาอยู่คอนโดด้วยกันประมาณเกือบ 2 ปีได้แล้วหลังจากผมเรียนจบม.ปลาย พี่คิงส์ตอนนั้นก็ ปี 2 ส่วนตอนนี้พี่คิงส์อยู่มหาลัยปี 4 แล้วครับ
 ผมกดโทรไปหาพี่คิงส์ ซึ่งขณะนี้ผมอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเลยอยากถามว่าพี่เขาจะทานอะไรวันนี้
 “ฮัลโหล พี่คิงส์” 
 “มีอะไร” น้ำเสียงฟังดูห้วนแปลกๆ คงเพราะตอนนี้พี่คิงส์อาจไม่ค่อยว่างจะรับสาย
“คือผมอยากจะถามพี่คิงส์ว่าวันนี้อยากทานอะไรครับ ตอนนี้ผมอยู่ซุปเปอร์มาร์เก็ต”
 “วันนี้พี่ไม่กลับห้อง ต้องทำโปรเจคจบ แค่นี้นะ”
“พะ…”
ตื๊ดๆๆ
ผมลดโทรศัพท์ลงช้าๆ มองของสดและผักในรถเข็นอย่างเหนื่อยใจ  ผมจ่ายเงินและมุ่งหน้าไปยังคอนโด เดี๋ยวนี้พี่คิงส์ไม่ค่อยกลับห้องบอกว่าทำโปรเจคจบ พี่คิงส์เรียนบริหารและต้องรับช่วงต่อบริษัทของพ่อจึงทำให้เขาตั้งใจเรียนอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจในความห่างเหิน
‘พี่อยากมีลูก…..’
ผมเหนื่อยใจทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้ เพราะผมมีลูกให้พี่เขาไม่ได้ก็ผมไม่ใช่ผู้หญิง เราเคยพยายามจะมีลูกด้วยกันโดยการอาศัยวิธีทางวิทยาศาสตร์ คุณหมอฉีด ’ไข่ที่สุกของผู้หญิง’ ที่บริจาคให้และ ’อสุจิของพี่คิงส์’ เข้าไปในร่างกายของผม หมอบอกว่า การท้องแบบนี้ก็เหมือนกับการท้องของผู้หญิงนอกมดลูกแต่น้อยมากนักจะเป็นผล และสุดท้ายก็ไม่ได้ผลผมไม่ท้อง…..แม้จะพยายามหลายครั้งและครั้งล่าสุดคือครั้งที่ 5 ก็ไม่เป็นผลเลย
 ผมนั่งคิดอย่างเหม่อลอยปนน้อยใจ……พี่คิงส์อยากมีลูกแต่กลับเลือกผมที่เป็นผู้ชาย…..ถ้าคบกับผู้หญิงคงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้……แต่แค่คิดว่าพี่คิงส์จะคบกับผู้หญิงหัวใจผมก็เจ็บ……
เสียงสายฝนด้านนอกทำให้ผมตื่นจากพวังค์และรีบไปเก็บผ้าที่ตากไว้ที่ระเบียงเข้ามาในห้อง ผมมองเสื้อผ้าที่เปียกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ใกล้แห้งแล้วเชียว…..
 ก็อกๆ
 ผมกำลังจะแขวนเสื้อผ้าไว้ในห้องต้องหยุดชะงักกับเสียงเคาะประตู
 “ใครครับ”
ผมเปิดประตูออก ปรากฏหญิงสาวผมยาว ใบหน้าสวยแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเข้ม เธอสวมชุดเดรสสั้นสีแดง ทำให้ลุคของเธอเป็นสาวเปรี้ยวแสนเซ็กซี่
 “อ้าว ไม่ใช่คิงส์หรอกเหรอ…..ที่อยู่น่าจะถูกนี่นา”
“เอ่อ….”
 “ตายจริงสงสัยฉันคงมาห้องผิดน่ะ โทษทีนะ” เธอจะเดินจากไปแต่ผมเอ่ยขึ้นก่อน
 “….. นี่คือห้องของพี่คิงส์ครับ”
 “อ้าว ใช่หรอกเหรอแล้วคิงส์ล่ะอยู่ไหม”
 “พี่คิงส์บอกว่าวันนี้ไม่กลับครับ”
 “จริงเหรอแย่จังฉันกลับดีกว่า ถ้าคิงส์กลับมาบอกว่าเชอรีนมาหานะ บาย….”
 “เอ่อ เดี๋ยวก่อนครับ”
 “มีอะไรเหรอ”
 “คุณเป็นอะไรกับพี่คิงส์เหรอครับ”
 “อือ….เรียกว่าคู่นอนมั้งจ้ะ” พูดจบเธอก็จากไป
ผมหน้าชาเหมือนถูกใครสาดน้ำเย็นๆที่ใบหน้าอย่างแรง ตัวแข็งทื่อจนก้าวแทบไม่ออก แต่น้ำตากลับไหลแทนคำตอบทุกอย่าง
 ไม่จริงหรอก ก็แค่พูดเล่น  ผมปลอบใจตัวเอง  เช็ดน้ำตาก่อนจะสูดหายใจคิดว่าคำพูดเมื่อกี้คือคำล้อเล่นเท่านั้น บางทีผู้หญิงคนนี้อาจเป็นเพื่อนหรือรุ่นพี่หรือคนรู้จักหรือญาติก็ได้
 ใช่ ต้องเป็นเเบบนั้นเเน่ๆเพราะพี่คิงส์ไม่มีทางนอกใจผม……..

[Tastsu]

“อร่อยไหมครับ” ผมยิ้มเมื่อพี่คิงส์กินอาหารแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ วันนี้ผมทำผัดผักใส่ไข่ที่พี่คิงส์ชอบและมักจะชมว่าอร่อยทุกครั้ง ผมนั่งฟังคำตอบของพี่คิงส์ที่คงจะตอบเหมือนทุกที
 “ก็กินได้” คำตอบที่เหนือความคาดหมายทำให้คลายยิ้มแต่ก็ฝืนยิ้มอีกครั้งเพราะแค่เห็นพี่คิงส์กินอย่างอร่อยก็เพียงพอแล้ว
ผมมองไปที่ประตูห้องก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น “พะ..พี่คิงส์วันนี้มีผู้หญิงมาหาพี่ด้วย”
พี่คิงส์หยุดชะงักแต่ไม่ได้เงยหน้ามองผม
“เขาบอกว่าชื่อเชอรีน….เขาเป็น..คะ..ใครเหรอครับ”
ใบหน้าหล่อคมซึ่งเป็นที่ต้องตาของบรรดาสาวๆเงยหน้ามองผม “แล้วหอมคิดว่าเขาเป็นใครล่ะ”
“ผมไม่รู้ครับ” ผมก้มหน้า
“หอมเชื่อใจพี่ไหม”
“ผมเชื่อใจพี่” ผมรีบตอบทันที
“งั้นพี่คงไม่ต้องตอบคำถามอะไร แค่หอมเชื่อใจพี่ก็พอ”
ผมนิ่งงันก่อนจะพยักหน้า
 “วันนี้พี่จะไปค้างบ้านพ่อกับแม่นะ”
 “ทะ… ทำไมเหรอครับ พี่คิงส์เพิ่งกลับมาจากมหาลัยเมื่อกี้นี้เอง วันนี้ก็ไม่ค้างอีกแล้วเหรอครับ หรือโกรธที่ผมถามพี่เมื่อกี้นี้”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะเอ่ยขึ้นตะกุกตะกักเหมือนกับว่าเพิ่งได้คิดคำตอบ
 “ไม่ได้โกรธหรอก……คือ……แม่พี่อยากให้พี่กลับบ้านบ้างน่ะ “ ผมหน้าเจือนเล็กน้อย แม่พี่คิงส์ไม่ชอบผม คัดค้านตั้งแต่เริ่มคบยิ่งพอรู้ว่าผมและพี่คิงส์มาอยู่ด้วยกัน เขาถึงกลับเป็นลมเข้าโรงพยาบาล แต่สุดท้ายผมกับพี่คิงส์ก็มาอยู่ด้วยกัน และแม่พี่คิงส์ก็ยังไม่ชอบผมอยู่ดี
ผมหน้าเศร้า “งั้นเดี๋ยวผมทำอาหารสุขภาพให้แม่พี่คิงส์ดีไหมครับเมื่อคืนพี่คิงส์ไม่อยู่ผมดูรายการอาหารด้วย”
“ไม่ต้องหรอก”
 “เอ่อ…..แต่บางทีแม่พี่คิงส์อาจชอบนะครับ”
 “แม่พี่ไม่กินของที่หอมทำ”
 ผมหยุดชะงักก่อนจะพยักหน้าเบาๆ คำพูดไม่กี่คำแต่ทำให้ผมเจ็บจนพูดไม่ออก  ผมเคยคิดว่าสักวันผมกับแม่พี่คิงส์จะเข้ากันได้….แต่คงไม่มีวันนั้น….
“ขับรถดีๆนะครับ”
“อือ…..”
 ผมมองห้องที่ว่างเปล่าหลังจากพี่คิงส์ออกไป  ในหัวหมุนๆรู้สึกจะมีไข้แถมยังรู้สึกเจ็บบริเวณท้องน้อยอีก คงต้องหาเวลาไปหาหมอบ้างแล้ว
 “อ่อก…ก…ก”   3 วันมานี้ผมคลื่นไส้บ่อยขึ้น บ่อยจนแทบไม่มีแรงที่จะเดิน
 “เฮ้อ……เกิดอะไรขึ้นเนี่ยหรือจะเป็นไส้ติ่ง”   ผมจับท้องน้อยตัวเองที่เริ่มเจ็บมากขึ้น
 RrrrrRR
 เสียงมือถือดังขึ้น ผมค่อยๆพยุงตัวเองไปรับสาย
 “ฮะ…ฮัลโหลครับแม่” เสียงผมแหบพร่าเจ็บคอไปหมด
 “หอมเป็นอะไร ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นล่ะลูก”
 “ไม่เป็นไรครับแม่ แม่โทรมามีอะไรเหรอครับ”
 “วันนี้ที่บ้านจัดปาร์ตี้เล็กๆน่ะจ้ะ ไหมจะจัดงานวันเกิดให้ไข่เจียว”
 “เอ๊ะ วันนี้วันเกิดไข่เจียวเหรอครับ” ผมเดินไปที่ปฏิทินแล้วหยุดมอง
 “ใช่ หลานอายุ 1 ขวบแล้วนะ”
 “จริงด้วย ผมยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้เลย”
 “ไม่เป็นไรหรอกลูก มาที่บ้านก่อนเถอะจ้ะ”
 “ครับๆผมจะรีบไป”
ผมวางสายแล้วเปิดประตูจะออกไปข้างนอก แต่พอเปิดออกไปคนที่ปรากฎตรงหน้าทำให้ผมหยุดชะงัก เมื่อมีผู้หญิงสองคนยืนอยู่หน้าประตู  คนแรกรูปร่างท้วม ใบหน้าถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางชั้นดีแม้วัยจะเข้าสู่ครึ่งร้อยแล้วก็ตาม เครื่องแต่งกายและเครื่องเพชรแสนหรูนั้นไม่อาจคาดเดาและประเมินราคาได้แต่บ่งบอกได้ถึงคนมีฐานะร่ำรวย ส่วนอีกคนค่อนข้างผอมแห้งแต่งกายเหมือนแม่บ้านอายุท่าทางน่าจะใกล้เคียงกัน แต่แววตาทั้งสองคนกลับเหมือนกันคือ เกลียดผม!
“นี่แกเกือบเปิดประตูโดนคุณนายแล้วนะ!” เสียงคนแต่งตัวเป็นแม่บ้านตวาดผมลั่น
 “ขะ…ขอโทษครับคุณ…..นาย”
 หญิงวัยกลางคนเชิดหน้า ไม่แม้แต่อยากจะมองผมให้เสียสายตา
 “ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกเรื่องลูกชายของฉัน”
 ผมหยุดชะงัก ใจคอเริ่มไม่ดี  “ชะ…เชิญคุณนายเข้ามาข้างในเถอะครับ”
 “นึกว่าจะไม่ให้เข้าซะล่ะ”
คุณแม่ของพี่คิงส์มาพร้อมกับคนรับใช้ส่วนตัว ผมรู้สึกคลื่นไส้คงเพราะทุกอย่างเริ่มกดดัน ผมทำตัวไม่ถูกเสมอเวลาอยู่ต่อหน้าแม่พี่คิงส์
 “เดี๋ยวก่อนค่ะคุณนายเดี๋ยวเนียนปัดเสนียดให้ก่อนนะคะ” พูดพลางนำผ้าที่ติดตัวมาด้วยเช็ดโซฟาหลายครั้งก่อนที่คุณนายจะนั่งลง
 “ขอบใจมากเนียน อ้าว จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานไหม”
 ผมรีบทรุดนั่งกับพื้น
 “ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะมาที่นี่นักหรอกนะ เสนียดมันติดฉันความวิปริตมันก็จะติดฉันด้วย”
 ผมก้มหน้ากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ พยายามทำตัวให้ชินกับคำด่าและดูถูก มือประสานจับกันอย่างกังวล
 “ฉันมาที่นี่ก็แค่อยากจะบอกกับแกว่า เลิกกับตาคิงส์ซะ”
“ไม่ครับ”
 “หน้าด้านจริงๆ แกนี่มันเกิดมาเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ทำตัวผิดเพศขายหน้าวงศ์ตระกูลซ้ำยังนำเชื้อมาให้ตาคิงส์อีก”
 “คุณนายครับ ผมกับพี่คิงส์เรารักกันจริงๆ”
 “รัก!?  นี่เเกคิดไปคนเดียวหรือเปล่า รักกันเหรอ….เฮอะ ลูกชายฉันแค่หน้ามืดชั่วคราวเท่านั้น ลูกฉันปกติดี! แกต่างหากที่วิปริต”
 “คุณนาย….”
 “ฟังฉันนะถ้าตาคิงส์เรียนจบฉันจะให้แต่งงานกับลูกสาวเพื่อนของฉัน”
 ผมเบิกตากว้าง  “คะ…คุณนาย ผมกับพี่คิงส์เราเป็นคนรักกันนะครับ ทำไมคุณนายถึงทำแบบนี้” ใจผมหวิวเจ็บแปล๊บ น้ำตาเอ่อคลอด้วยความกลัวว่าจะเป็นอย่างที่คุณนายบอกจริงๆ
 “เพราะตาคิงส์หล่อและรวยน่ะสิแกถึงจับตาคิงส์ อีตุ๊ด อีกระเทยผิดเพศ!”
 “ฮึกๆๆ จะว่าผมยังไงก็ได้แต่อย่าให้เราเลิกกันเลยนะครับ” ผมยกมือไหว้แล้วกราบแทบเท้าแต่คุณนายชักเท้าหนี
 “ไม่มีทาง ฉันจะจับตาคิงส์แต่งงานและจะให้เลิกกับแก!”
 “พะ…พี่คิงส์ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกครับ เพราะพี่คิงส์รักผม…”
 “หึ งั้นแกก็รอดูแล้วกันว่าลูกชายฉันจะยังรักแกอยู่ไหม แต่ต่อให้คิงส์ปฏิเสธฉันก็จะให้เลิกกับแกอยู่ดี!”
 “ฮึกๆ ฮือๆๆ คุณนาย…..ผมรักพี่คิงส์จริงๆนะครับ”
 “กรี๊ดดดดด  อย่ามาเกาะขาฉันนะ เนียนเร็วสิมั่วนั่งบื้ออยูนั่นแหละ”
 “นี่แกจะทำอะไรคุณนายน่ะฮะ!”
 ผมเกาะขาคุณนายไม่ปล่อย
 “ไม่ครับ คุณนายผมขอร้อง”
 “มานี่!”  ป้าเนียนจิกหัวและจิกตามเนื้อผมเพื่อให้ปล่อยจากขาคุณนาย
 “โอ๊ยยยย”
 “แกจะทำอะไรคุณนายฮะ”
 เพี๊ยะ! หน้าผมหันไปตามแรงเมื่อถูกตบอย่างเต็มแรง
 “ปะ…เปล่านะครับ”
 “ไปเถอะเนียนขยะแขยงกลับบ้านไปต้องรีบไปล้างขาเสนียดติด”
 ผมกุมแก้ม อยากจะเข้าไปขวางอีกครั้งแต่ก็คงโดนว่าโดนทำร้ายอีก  ไม่มีทางพี่คิงส์จะไม่เลิกกับผมแน่นอน
 ต่อให้คุณนายจะบังคับยังไงก็ตาม!
……………………………………………
“มัวนั่งเหม่ออะไร กินบ้างสิ” พี่ไหมยื่นจานบาร์บีคิวให้ผม
 “ผมไม่ค่อยหิวน่ะครับ”
 “แต่ก็น่าจะกินเค้กหน่อยนะเดี๋ยวไข่เจียวที่หลับอยู่จะตื่นมาร้องไห้”
 “ครับ”
 “แล้วแก้มนั่นไปโดนอะไรมาฮึ แดงเชียวเหมือนรอย…..”
 ผมจับแก้มตัวเอง  “เอ่อ….มันก็แดงปกติดีนี่ครับ”
 “….ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจปรึกษาพี่ได้นะ ถึงพี่จะไม่ค่อยมาบ้าน แต่ก็โทรปรึกษาพี่ได้”
 “ขอบคุณครับ”
 “ไหม จะไหม้แล้ว” พี่พงษ์สามีพี่ไหมเรียก
 พี่ไหมเป็นพี่สาวคนเดียวของผม อายุมากกว่าผม 3 ปี กว่าจะมีวันนี้ได้ทั้งพี่ไหมและพี่พงษ์ก็ผ่านอุปสรรคกันมามากเพราะพี่ไหมท้องก่อนแต่งจำได้ว่าพ่อโกรธพี่อย่างมากและไม่ยอมให้พี่พงษ์เข้าบ้าน ชาวบ้านก็นินทาซ้ำยังคาดเดาว่าทั้งสองคนรักกันไม่รอด แต่ตอนนี้สิรักกันเหมือนข้าวใหม่ปลามัน
 “ไม่ไปนั่งกินกับพี่เขาล่ะ” แม่ที่ไปดูไข่เจียวมานั่งข้างๆผม
 “ปล่อยให้คู่สามีภรรยาเล่นกันดีกว่าครับ”
 “หึๆ ดูสองคนนั้นก็คิดถึงตอนแม่สมัยสาวๆนะ”
 “พ่อหนุ่มๆด้วย” เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับพ่อที่กลับมาจากทำงานพอดี
 “กลับมาแล้วเหรอครับ”  ผมเดินไปถือกระเป๋าให้
 “คุณไหนบอกว่าวันนี้กลับดึกไงคะ”
“วันนี้อยากมาปาร์ตี้เล็กๆที่คุณโทรบอกน่ะสิ เหลืออะไรบ้างล่ะฮึ”
“ยังมีอยู่เยอะค่ะ” แม่ยิ้ม ก่อนจะเดินนำพ่อไป  ทั้งสองยืนคุยกันกระหนุงหระหนิง
 ผมยิ้มให้กับความรักของพ่อและแม่ที่ไม่มีวันจืดจาง
 แล้วผมล่ะ…..
 ฉันจะให้ตาคิงส์แต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนฉัน
 หัวใจเจ็บ ขออย่าให้เป็นจริงอีกไม่กี่วันพี่คิงส์ก็จะเรียนจบแล้ว
ตอนเช้าพี่คิงส์กลับมาที่ห้อง ผมไม่ได้บอกเขาเรื่องที่คุณนายมาที่ห้องนี้และไม่กล้าถามอะไรทั้งนั้น ผมมองพี่คิงส์ที่กำลังนั่งดูทีวีจากด้านหลัง  จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมาเองผมรู้สึกเครียดจนนอนไม่หลับ เครียดถึงขนาดปวดท้องอาเจียนวันละหลายครั้ง ผมปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา พยายามเช็ดน้ำตาแล้วปั้นหน้ายิ้ม   
 “พี่คิงส์”
พี่คิงส์หันมามองเขายกยิ้มให้ผม
“มีอะไรเหรอ”
“ผม….นึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว”
พี่คิงส์หยุดนิ่ง….ทำไมต้องทำหน้าตาเหมือนกับว่าที่ผมพูดมันแทงใจดำพี่ล่ะ
“มีอะไรหรือเปล่า”  พี่คิงส์เดินมาหาผม ผมส่ายหน้าแล้วสวมกอดเขาแน่น
“หอม…”
“ขออยู่แบบนี้ก่อนนะครับ…ผมอยากกอดพี่นานๆ”
เขากอดผมตอบแล้วจูบที่ขมับ ผมหลับตาซบอก….อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปไม่อยากแยกจากกัน….ผมเชื่อใจพี่นะ
ตอนเย็นจู่ๆพี่คิงส์ก็อยากพาผมไปดินเนอร์ที่โรงแรมหรูซึ่งเราไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ผมยิ้มอย่างดีใจแต่พอเห็นราคาอาหารก็ทำให้อดหวั่นไม่ได้
 “แพงนะครับ”
 “นานๆมาที ไม่เป็นไรหรอก” พี่คิงส์ยิ้มแล้วรินไวน์ให้ผม
บรรยากาศการดินเนอร์ในโรงแรมหรูแบบนี้ทำให้ผมเกร็งจนไม่กล้าที่จะทานอะไรเลย ทั้งราคาที่แสนแพง หน้าตาอาหารแสนหรูและอุปกรณ์การกินที่ยุ่งยาก ผมไม่ชอบการทานอาหารแบบนี้เลยถ้าพี่คิงส์ไม่ชวนผมคงไม่มาทานที่นี่แน่ๆ แต่ว่าผมกับพี่คิงส์ตั้งแต่คบกันมาเคยดินเนอร์แค่ครั้งเดียวคือวันที่พี่คิงส์ขอผมแต่งงานไม่สิเรียกว่าขอให้ผมมาอยู่ด้วยมากกว่าแต่ไม่ได้หรูถึงขนาดนี้
“ขอบคุณนะครับที่พาผมมา…….”
 พี่คิงส์ยิ้มบางๆ  “แค่นี้ยังน้อยไปนะที่พี่จะทำให้หอมได้”
พี่คิงส์พูดแล้วมองหน้าผม เหมือนกับกำลังสื่อบางอย่างก่อนจะลงมือทานอาหารแต่ผมกับรู้สึกใจหวิวขึ้นมาดื้อๆเหมือนกับว่าเป็นสัญญาณบางอย่าง…….
เราทานอาหารเย็นกันได้สักพักหลังจากนั้นพี่คิงส์ก็พาขับรถเล่นชมวิวตามชานเมือง ภาพทิวทัศน์ตอนกลางคืนนั้นสวย  ดาวบนท้องฟ้าส่องแสงระยิบระยับเต็มท้องฟ้า บรรยากาศเย็นสบายโดยไม่ต้องใช้แอร์รถเลย
 ผมเอนซบบ่า หลับตานึกถึงเรื่องราวในอดีตที่อดยิ้มไม่ได้
 “นึกถึงครั้งแรกที่เราขับเล่นกันนะครับ ตอนนั้นเราแอบหนีเรียนตอนบ่ายแล้วพี่ก็ขับรถคันนี้พาผมเที่ยว” นึกถึงเรื่องในตอนนั้นผมก็ยกยิ้มแล้วเงยหน้ามองเขา
“…เอ่อ….โทษนะพี่จำไม่ค่อยได้”
 ผมหยุดชะงักกับคำตอบแต่ก็พยายามยิ้มฝืน......ทำไมถึงจำไม่ได้เพิ่งผ่านมาไม่กี่ปีเอง ทั้งๆที่ดอกกุหลาบในวันนั้นผมยังเก็บมาจนถึงในวันนี้
“หอม….”
 “ครับ?”
 “……”
 “พี่คิงส์? จะพูดอะไรกับผมเหรอครับ”
“…..ไม่มีอะไร”
 ผมมองใบหน้าพี่คิงส์ ผมรู้ว่าพี่เขามีอะไรในใจแต่ไม่บอกผม เรื่องอะไรกันที่บอกผมไม่ได้แต่ผมเองก็ไม่อาจที่จะฝืนให้พี่เขาตอบ ได้แต่เอนซบเงียบๆและชมบรรยากาศต่อไป
………………………………………………………..……
 “ถักไปถึงไหนแล้วล่ะ”
 “ใกล้เสร็จแล้วครับแม่”
 “จะเสร็จถึงวันเรียนจบพี่เขาหรือเปล่าล่ะฮึ”
“เสร็จสิครับผ้าพันคอไหมพรมนี้จะต้องเสร็จทันแน่นอนครับ”
 อันที่จริงผมถักมาตั้งแต่ปลายฤดูหนาวแล้ว แต่ตอนนี้ฤดูร้อนผมก็ยังไม่เสร็จเพราะตอนแรกทำไม่เป็นกว่าจะทำได้ก็หมดฤดูหนาวพอดี ผ้าพันคอนี้ผมจึงเปลี่ยนมาเป็นของขวัญวันเรียนจบพี่คิงส์แทน   ถึงแม้จะหมดฤดูหนาวปีนี้แต่จะให้พี่คิงส์ใส่ในฤดูหนาวปีหน้า
 ผมมองผลงานตัวเองแล้วยิ้ม ใกล้เสร็จแล้ว…..
 “แล้วพี่เขาเรียนจบวันไหนล่ะ”
 “วันศุกร์หน้า อ่อก..ก…”  ผมรีบลุกไปห้องน้ำทันทีรู้สึกคลื่นไส้จะอ้วก
 “หอม! หอมเป็นอะไรลูก”
 “อ่อก..ปะ…อ่อก…ก..ก…..เปล่า..ครับ”
 แม่ยืนลูบหลังให้
 “นี่ลูกเป็นมานานหรือยัง”
 “เอ่อ ก็ อ่อก..ก...สักพักเเล้วครับ”
 “แล้วไปหาหมอหรือยัง”แม่ถามด้วยความเป็นห่วง
 ผมวักน้ำเพื่อล้างปากและหน้า หายใจลึกๆเพื่อให้อาการคลื่นไส้หายไป
 “ยังครับ”
 “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่พาไป”
 “ไม่ต้องหรอกครับคงเพราะโรคกระเพราะ ทานยาก็หายครับ”
 “แต่เป็นมานานแล้วนี่ ไปหาหมอกับแม่นะ”
 “ผมไม่เป็นไรจริงๆคงเป็นโรคกระเพาะนั่นแหละครับ”
 “เฮ้อ….ถ้าเป็นหนักก็ต้องรีบบอกแม่นะ”
 "ครับผม"
………............................................................
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ผมรีบเดินไปเปิด เพราะนั่งคอยพี่คิงส์จนเวลาล่วงเลยถึงตี1แล้ว กลิ่นเหล้าลอยโชยมาแตะจมูก ผมเอ่ยขอบคุณเพื่อนของเขาที่อุตส่าห์พากลับมา ก่อนที่ผมจะรีบประคองพี่คิงส์ไปที่เตียงแล้วหาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้
 “พี่คิงส์ครับ พี่คิงส์ ”
 “อ้วกกกก”  พี่คิงส์อ้วกทั้งที่ยังนอนอยู่ ผมรีบเอาผ้ามาเช็ดและถอดเสื้อพี่คิงส์ออก พยายามเช็ดคราบต่างๆออกให้จนสะอาด ประคองพี่คิงส์ไปที่โซฟาจัดให้นอน และรีบปูผ้าเตียงใหม่ และประคองพี่คิงส์กลับไปที่เตียงอีกรอบ
ผมจับหัวตัวเองรู้สึกหน้ามืด เพราะทั้งเหนื่อยและอดนอน ทั้งยังต้องคอยดูแลพี่คิงส์ทั้งคืนเพราะมีไข้อ่อนๆ
“อือ….ฮ่าๆๆ กิ๊ฟ ไม่เอาน่า…..”
 ผมหยุดชะงัก
 “พะ..พี่คิงส์”   
 พี่คิงส์จับมือผมแล้วพูด “กิ๊ฟคืนนี้นอนกับพี่น๊า”
 ผมได้แต่นิ่งแล้วปล่อยพี่เขาจับมือผมแล้วเรียกชื่อคนอื่นอยู่แบบนั้น ผมควรจะทำยังไงดีผมควรจะปลุกให้ตื่นแล้วถามให้รู้เรื่องใช่ไหม แต่ผมทำไม่ได้.....ผมกลัว…..กลัวว่าถ้าถึงจุดนั้นเราจะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมจึงทำได้แค่ปล่อยทุกอย่างแล้วลืมมัน
……ทรุดนอนข้างๆทั้งที่ร้องไห้…….
 ตอนเช้าพี่คิงส์ยังคงไม่สร่างเมามากนัก ยังปวดหัว โชคดีที่พรุ่งนี้วันหยุด
 “โอ๊ย ปวดหัวสุดๆเลย”
 “ทานข้าวต้มก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยท่านยา” ผมยกข้าวต้มไปที่โต๊ะอาหาร
“อืม”
 พี่คิงส์ขยี้ตาแล้วเดินเซไปอาบน้ำ ผมจัดโต๊ะรอไม่นานพี่เขาก็มานั่งทาน ส่วนผมก็นั่งทานฝั่งตรงข้าม
 “อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
 “ไม่เป็นไรมาก แค่กินเหล้าไม่ตายหรอก”
  ".....ครับ" ผมก้มหน้าทานข้าวต้ม แต่ในใจนึกถึงเรื่องเมื่อคืนตลอดเวลา……..
 “หอม…..”
 “คะ…ครับ?”
 "หอมอยากให้พี่ทำอะไรมากที่สุดตั้งแต่คบกันมา”
  “ถามทำไมครับ”
 “………พี่ก็แค่อยากทำให้”
 ผมยิ้มรับ
 “อาทิตย์ที่แล้วพี่พาหอมไปดินเนอร์ วันนี้พี่ก็อยากทำอะไรให้หอมอีก”
 “ทำไมรีบจังล่ะครับ เรายังอยู่ด้วยกันอีกนานนี่ครับ”
พี่คิงส์นิ่ง
 “ถ้าอย่างนั้นหลังพี่คิงส์เรียนจบแล้วกันครับ ตอนนี้พี่คิงส์พยายามในเรื่องเรียนก่อนดีกว่าอีกไม่กี่วันเเล้วนี่ครับ”
 “……..นั่นสิ”
 ผมก้มหน้าทานต่อ  แต่มือหนาของพี่คิงส์กลับเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของผม  สายตาของพี่คิงส์มีบางอย่างอยากบอก เป็นสายตารู้สึกผิด……ผมมองนัยน์ตาอีกฝ่าย รอฟังว่าพี่คิงส์จะพูดอะไร พี่ทำอะไรผิดถึงมีสายตาแบบนี้ต่อผม หรือเพราะเรื่องเมื่อคืนที่พี่ไปอยู่กับคนชื่อกิ๊ฟ…..หรือมีอะไรมากกว่านั้น........
 “พี่คิงส์…”
 “เอ่อ…ไม่มีอะไร ข้าวติดหน้าน่ะ”
 “อ๋อ…ขอบคุณครับ” รับคำทั้งๆที่รู้ว่าพี่คิงส์ต้องมีเรื่องอะไรมากกว่านั้น
 หลังจากทานข้าวเสร็จ พี่คิงส์ก็นั่งดูทีวี  ส่วนผมแยกเสื้อผ้าเพื่อนำไปซัก รอยลิปสติกตรงปกเสื้อพี่คิงส์ทำให้ผมหันไปมองเขาที่ยังคงดูทีวีอยู่
 อยากเดินเข้าไปถาม แต่ขาและปากกลับไม่ขยับ............
 RR..Rrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นของพี่คิงส์
 “ฮัลโหล…กิ๊ฟ…”
 ผมหยุดชะงัก
 "ฉันนึกว่าเมื่อคืนเธอพาฉันมาส่งซะอีก…..วันนี้เหรอ….อืม….” พี่คิงส์หันมามองผมแต่ผมทำเป็นไม่รู้และแยกผ้าต่อ ทั้งๆที่ผมแทบจะหมดเรี่ยวแรง
 “ได้สิ เจอกันคืนนี้อีก……”
 ผมวางผ้าลงหลังจากที่พี่คิงส์วางสาย
 “พี่คิงส์”
 “มีอะไร”
 “ใครโทรมาครับ”
 “เพื่อนที่มหาลัย”  สายตายังดูทีวีเหมือนเดิม
 “แน่ใจเหรอครับ”
 “หอมหมายความว่ายังไง”  พี่คิงส์หันมามองผมอย่างไม่พอใจ
 “คะ….คือผม……ผม……” ผมกำมือแน่นอยากถาม แต่ทำไมปากไม่ขยับ
 “มะ….ไม่มีอะไรครับ”  ผมเดินกลับมาที่เดิม พี่คิงส์ก็หันกลับไปดูทีวีเหมือนเดิม
 ผมได้แต่เม้มปากปล่อยให้น้ำตาไหล ไม่สามารถที่จะถามได้จริงๆกลัวว่าความสัมพันธ์เปลี่ยน ผมเช็ดน้ำตามองรอยลิปสติกแล้วขยี้จนคราบนั้นเละเทะเปื้อนปกเสื้อเป็นรอยกว้าง
 ผมยกตะกร้าไปทางเครื่องซักผ้าที่อยู่ด้านใน ก่อนจะทรุดตัวร้องไห้โฮ
 “ทำไมถึงไม่มีผมคนเดียว….ทำไมครับ…..ฮึก…ก…ก”
 ได้แต่ถามกับตัวเองแต่ไม่สามารถที่จะเอ่ยถามพี่คิงส์ได้เลย…………….

[jaokhwan]

 

[Pithchayoot]

ติดตาม

[พิศตะวัน]

 

[milin03]

นักเขียนคนนี้มาทีไร ดราม่าทุกที 
ติดตามค่ะ

[sirin_chadada]

คุ้น ๆ เหมือนเคยอ่าน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หอม รู้ทั้งรู้ว่าคิงส์ คนรักเป็นอย่างไร
ที่มีผู้หญิงมาหาบอกเป็นคู่นอน เขาส่งมาบอกให้หอมรู้ซะทีละมั้ง
เมาก็พูดชื่อผู้หญิงอีกคนออกมา แล้วออกไปกับหญิงชื่อนั้น

แม่คิงส์ ก็ขับไล่ รังเกียจ จะให้คิงส์แต่งงานกับลูกสาวเพื่อน
หอม ยังจะอยู่อีกทำไม ก็เขานอกใจ ไม่ได้มีหอมคนเดียว
ไปจากเขาเสียที ให้เขาสวมเขามาตลอด มีศักดิ์ศรีบ้าง
       
 

[smmikie]

เปิดมาก้น่าสงสารเลยยยยย
ผช.ก้เลวววว เหมือนจะบอกก้ไม่บอก

[naruxiah]

คิง กำลังจะหาโอกาสเลิกกับหอมจะด้วยอะไรก็แลล้วแต่ แต่หอมกำลังท้อง เอาหล่ะสิ ทีนี้ทำไง สงสารหอม

[Tastsu]

มองแหวนตรงนิ้วนางข้างซ้ายได้แต่นั่งถอนหายใจ มองนาฬิกาก็เกือบเที่ยงคืน ได้แต่นั่งรอ…ครั้งที่เท่าไรแล้วนะที่พี่คิงส์กลับดึกแบบนี้ ถึงแม้จะไม่นอนค้างที่อื่นแต่กลับบ้านเกือบสว่างตลอดก็ไม่ต่างกันเลย ผมต้องอยู่คนเดียวในห้องเงียบๆ กับอาการป่วยที่ไม่หาย บางครั้งหน้ามืดเป็นลมสลบไป ฟื้นขึ้นมาก็ต้องพยุงตัวเองไปกินยา และนั่งรอแบบนี้เกือบทุกวัน
 ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ผมรีบเดินไปเปิดจนมันเหมือนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว ผมหน้าเจือนเมื่อคนที่พาพี่คิงส์มากลับเป็นผู้หญิง
 “โทษนะคิงส์เมามากเลยอ่ะ หนักด้วยช่วยหน่อยสิ” หญิงสาวอายุน่าจะเท่าพี่คิงส์เอ่ยอย่างอึดอัด
 ผมรีบช่วยประคองพาไปที่เตียงแล้วหาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้เหมือนทุกวัน
 “หนักนะเนี่ย..เอ่อ..นี่นายฉันขอค้างที่นี่นะ”
 ผมหันไปมองอยากจะปฏิเสธแต่ไม่ทันแล้วเธอพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีไม่รอฟังคำตอบจากผม
ผมทรุดนั่งมองใบหน้าของพี่คิงส์  มือสั่นยากจะสัมผัสใบหน้านี้ได้….กระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล บางทีผู้หญิงคนนี้อาจเป็นเพื่อนที่มหาลัยจริงๆก็ได้
 “อือ…” 
 “พี่คิงส์”   
 “กิ๊ฟ….”
 ผมได้แต่ปล่อยมือที่กำลังจะเอื้อมทิ้งลงข้างตัว หมดเรี่ยวแรงทันที……….
 “พี่คิงส์นอกใจผมเหรอครับ”  ผมเอ่ยถามขณะที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัว
 “ทำไมพี่ไม่มีผมคนเดียวครับ” พูดไปน้ำตาผมก็ไหลไป แม้จะพยายามเช็ดออกแต่ก็ยังคงไม่แห้งเหือด
“มีผมคนเดียวได้ไหม…ฮึก…ก…ก จำวันที่พี่สวมแหวนให้ผมไม่ได้หรือครับ ต้องให้ผมเจ็บแค่ไหนถึงจะพอครับ” ผมให้พี่คิงส์สัมผัสนิ้วนางข้างซ้ายที่มีแหวนสีขาวราคาถูกที่พี่คิงส์ซื้อให้ผมช่วงเรียนมัธยมและผมก็ใส่มันเรื่อยมาแม้พี่คิงส์จะซื้อให้ใหม่แต่ผมก็ปฏิเสธเพราะผมรักแหวนแห่งคำสัญญาวงนี้……
 ไม่มีเสียงตอบเพราะผมมันบ้าที่ได้เเต่พูดคนเดียว ….แต่พอเอาเข้าจริงกับไม่กล้าแม้แต่จะถาม
 ผมเดินออกมานอกห้อง  เจอผู้หญิงที่มากับพี่คิงส์กำลังเปิดตู้เย็นพอดี
 “คุณ…”
 “หืม?” เธอหันมามองผม
 “คุณเอาชุดมาจากไหนครับ”  ผมถามเพราะเธอเข้าไปอาบน้ำแต่ทำไมถึงมีชุดเปลี่ยน ตอนเธอเข้ามาก็ไม่ได้มีกระเป๋าเสื้อผ้า   
“อ๋อ…..ก็มันมีอยู่ในตู้เสื้อผ้าน่ะสิ ฉันมาค้างที่นี่ประจำ”
 “ว่ายังไงนะครับ”
 “อ้อ…ตอนที่ฉันมาค้างนายไม่อยู่นี่นะ แล้วเสื้อผ้าฉันก็อยู่หลบซ่อนนายคงไม่เห็น”
ผมขาแทบทรุด จับโซฟาเพื่อไม่ให้ล้ม  “คุณ….คุณเป็นอะไรกับพี่คิงส์ครับ”
 เธอหยุดคิด   “อือ…คู่นอนล่ะมั้งนะ..... เราแค่เล่นๆกันน่ะ” เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่เป็นห้องของผมกับพี่คิงส์ เธอเดินเข้าไปเหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่ทำประจำ
 รู้สึกคลื่นไส้…..พยายามฝืนลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
 “อึก…อ่อก…ก..ก…”ครั้งนี้อาการคลื่นไส้มากกว่าปกติ คงเพราะผมเครียดมากกว่าทุกวัน……..ผ่านไปนานกว่าผมจะออกจากห้องน้ำแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน
มองประตูห้องนอนที่ปิดสนิทผมไม่กล้าเปิดได้แต่ทรุดนั่งบนโซฟา เหม่อลอยมองทีวีที่ไม่มีภาพ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา….แต่ตอนนี้ผมควรทำยังไงดี
 …..เลิกกัน?
 …..ไม่ ผมเลิกไม่ได้
 …..แล้วผมจะทำยังไง
 ผมกุมหัวตัวเอง…..ไร้หนทางจริงๆ ผมควรจะทำยังไงดี นั่งคิดทั้งๆที่ร้องไห้……นานเท่าไรแล้วไม่รู้จนกระทั่งได้ยินเสียง……
 แอ๊ด..ด…เสียงเปิดประตูห้องนอนทำให้ผมหันไปมอง
 “พี่คิงส์….”
 พี่คิงส์ยืนนิ่งท่าทางตกใจที่เห็นผมคงเพราะตลอดเวลาที่ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ผมจะไม่อยู่
 “พี่คิงส์….” ผมเดินไปหาเพื่อฟังคำตอบ….
 “ขะ…เขาเป็นใครครับ”
”……..”
 “ฮึก..ก…ก  ผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับ บอกผมสิ” ผมมองเข้าไปในห้องนอนซึ่งตอนนี้เธอนอนทับที่ของผมอยู่….
 “หอม……พี่ขอโทษ” น้ำเสียงแทบไม่ได้ยิน พี่เขาไม่กล้าแม้จะมองหน้าผม
 “ฮึก..ก..ก...ก พี่ทำแบบนี้ทำไมครับ พี่ทำทำไม”
 “……..”
 “ผมโง่มากใช่ไหมที่ไม่รู้อะไรเลย ตอบผมสิ!”
 “……..”
 เงียบ…ไม่มีคำตอบ พี่คิงส์หลบสายผม….ผมได้แต่มองพี่เขาทั้งน้ำตารอฟังคำตอบแต่ได้เพียงความว่างเปล่า เวลาผ่านไปจนกระทั่งพี่คิงส์พูดออกมา
 “ถ้าอย่างนั้นเราเลิกกัน….”
 ผมเบิกตากว้าง แล้วรีบเข้าไปสวมกอด
 “ไม่เอา ไม่เลิก...ฮึก…ไม่เลิก ผมไม่เลิกนะ” ผมสวมกอดกลัวพี่คิงส์จะหายไป
 “แต่พี่ทำผิด”
 “ไม่.. พี่อย่าพูดอีกนะ…ฮือๆๆ”
 “หอม….”.
 “ไม่เอาไม่เลิกกัน ผมจะถือว่าวันนี้ไม่มีผู้หญิงคนนี้ ผมจะลืมนะ…นะ…พี่อย่าพูดแบบนี้อีกนะ”
 พี่คิงส์พยักหน้าเบาๆ ถอนหายใจคล้ายเบื่อ
คืนนั้นทั้งคืนผมไม่ได้หลับ ผมนั่งกอดพี่คิงส์บนโซฟาทั้งคืนกลัวพี่เขาจะจากไป....พอตอนเช้าผู้หญิงคนนั้นก็ไปมหาลัยพร้อมพี่คิงส์ ผมได้เเต่ฝืนยิ้มยืนส่ง
 “พี่ไปมหาลัยนะ”
 “ครับ….ผมจะรอนะครับ….”
 “อืม……”
 ผมมองหน้าตัวเองในกระจก สภาพดูไม่ได้เลย ตาบวมผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ตอนนี้แค่กระพริบตาก็เจ็บแล้ว
 “ต้องผ่านไปให้ได้…อย่าอ่อนแอนะหอม…”ผมยิ้มให้กับตัวเอง ปลอบใจอย่างโง่ๆ………..


วันศุกร์

 วันนี้พี่คิงส์เรียนจบแล้ว ผมไม่มีโอกาสไปแสดงความยินดีเพราะทางครอบครัวพี่คิงส์ไม่ให้ไป ทั้งร่างกายผมก็ไม่ค่อยดีด้วย อาเจียนไม่หยุด หน้ามืดบ่อยครั้ง แต่ผมก็รอพี่คิงส์ที่คอนโดเตรียมจัดงานฉลองให้
 ……ของขวัญผ้าพันคอในกล่องพร้อม
…….อาหารพร้อม
 ……ของตกแต่งพร้อม
 ผมมองผลงานตัวเองแล้วยิ้ม ห้องนี้กลายเป็นห้องจัดงานเลี้ยงขนาดย่อมไปแล้วเพราะมีของตกแต่งจนห้องดูรกไปเลย ทั้งลูกโป่งที่ประดับเหมือนเด็กๆและเค้กบนโต๊ะที่เขียนว่า พี่คิงส์ยินดีด้วยนะครับที่เรียนจบ
 มองนาฬิกาเย็นมากแล้วอีกไม่นานพี่คิงส์ก็คงจะมา
 ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้ผมรีบไปเปิดอย่างยินดีแต่ก็ต้องหุบยิ้มลงแทบจะทันทีที่เปิดประตู
 “คุณนาย…….”
 ในจังหวะนั้นผู้ชายหลายคนก็เข้ามาในห้อง ทั้งยังรื้อตู้เสื้อผ้าและของใช้ของพี่คิงส์ใส่เข้ากระเป๋า
 “ทะ..ทำอะไรครับ”
 คุณนายไม่ตอบแต่ยืนบอกผู้ชายเหล่านั้นว่าชิ้นไหนเป็นของพี่คิงส์บ้าง
 “ทะ…ทำอะไรครับจะเอาของพี่คิงส์ไปไหน”
 “หึ ก็เอากลับบ้านน่ะสิ แล้วห้องนี้จะไม่มีคนอยู่อีกต่อไป! แกรีบไสหัวไปได้แล้ว! ”
ผมเบิกตากว้าง อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก “ผะ…ผมไม่เข้าใจ…หมายความว่ายังไงครับ” เอ่ยถามทั้งๆที่แทบจะทรงตัวยืนไม่อยู่ เข่าอ่อนแรงแทบทรุด
 “โง่! จะบอกให้นะตั้งแต่วันนี้ตาคิงส์จะกลับไปอยู่ที่บ้าน”
 ผมเบิกตากว้าง “อะไรนะครับ โกหก!”
 “อาทิตย์หน้าตาคิงส์จะแต่งงาน!”
 “ไม่จริง…..พี่คิงส์ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน”
 “งั้นแกรอฟังข่าวดีเลยแล้วกัน  อ้อ ตาคิงส์เคยบอกฉันว่าเขาเบื่อแกแล้วเขาหมดอารมณ์กับร่างกายผู้ชายอย่างแกแล้ว”
 ผมส่ายหน้า หัวใจคล้ายถูกบีบ
 “ไม่จริง!” ผมรีบวิ่งไปยื้อกระเป๋าที่ใส่ของพี่คิงส์ที่ชายคนหนึ่งถืออยู่
 “อย่าเอาไปนะ จะเอาไปไม่ได้ ฮึก..ก..ก..เดี๋ยวพี่คิงส์ก็กลับมาแล้ว ฮือๆ”
 ปึก! ผมถูกผลักออกจนล้ม
 “ไม่! อย่าเอาไป”
เพล้ง!
ฟึ่บ
กรอบรูปหล่นลงพื้น
เค้กถูกปัดทิ้ง
ทุกอย่างพังทลายเหลือเพียงเศษซากงานฉลองและความทรงจำ
 “ฮึกๆๆ” ผมหยิบมันมากอดไว้ไม่สนใจว่าเศษกระจกกำลังบาดมือ
 “ฮือๆๆ อย่าเอาไป…”
 “แย่งกรอบรูปนั่นมาให้ฉัน” คุณนายสั่งคนให้แย่งไปจากผม
 “ไม่!! อย่า!! เอาคืนมา” พยายามยื้อคืนแต่ไร้ผลได้แค่มองภาพคู่ของผมกับพี่คิงส์ถูกเอาออกจากกรอบรูป
 “เรื่องของแกมันจบแค่นี้แหละ ฉันเสียลูกชายให้แกตั้ง 5 ปี วันนี้แหละที่ฉันจะขอลูกชายคืน”
 “แควก!”
 “ไม่!! อย่าทำแบบนั้น ฮือๆๆ พี่คิงส์!!”
 “แกอย่ามายุ่งกับลูกชายฉันอีก!”
 “ทำไมคุณนายทำแบบนี้ ผมกับพี่คิงส์รักกัน ฮือๆๆเราสองคนรักกัน”
 เพี๊ยะ!
 หน้าผมหันไปตามเเรง รับรู้ถึงรสเลือดในปาก…..
“โอ๊ย!”
คุณนายจิกกระชากเส้นผมของผมอย่างแรง
 “เลิกฝันสักที ตาคิงส์อยากมีลูกแกมีให้ได้ไหม!!” 
ฟึ่บ! พูดพร้อมกับผลักหัวผมอย่างเเรง
 “อึก…ฮือๆๆ”
 “ตั้งแต่นี้ไปอย่ามายุ่งกับตาคิงส์อีก”
ผมทรุดฮวบร้องไห้โฮ  พยายามกราบเท้าทุกคน อย่าเอาของพี่คิงส์ไป อย่าทำร้ายห้องของผม  แต่ไม่มีใครฟังและจากไปเหลือเพียงผมที่นั่งร้องไห้กับเหตุการณ์ที่เหมือนความฝัน…งานฉลองถูกทำลายลงและกล่องของขวัญที่ยังคงอยู่ที่เดิม…แต่คนรับกลับไม่อยู่…
 ผมรีบกดโทรศัพท์หาพี่คิงส์ทันที แต่กลับไม่รับสาย
 “ไม่จริงทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ผมไม่เชื่อ!  พี่คิงส์ต้องไม่ทิ้งผม ไม่มีทาง!”
 ผมรีบเรียกแท็กซี่ไปบ้านพี่คิงส์ทันที  ผมรู้พี่คิงส์ต้องถูกบังคับแน่ๆ ไม่มีทางที่พี่คิงส์จะทิ้งผม ก็สัญญากันแล้วว่าจะรักผมตลอดไป……..
 ผมเกาะรั้วบ้านมองผ่านเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะกดกริ่งเพื่อเรียกคนให้มาเปิด แม้ตอนนี้ข้างนอกจะมืดมากแต่ผมกลับไม่รู้สึกกลัวสักนิด
 “มาหาใครคะ….”
 “พะ….พี่คิงส์ครับ” ผมพูดเสียงสั่น รองเท้าผมไม่ได้ใส่เลย อีกมือถือกล่องของขวัญ อีกมือก็เปื้อนเลือดเพราะเศษกระจกจากกรอบรูป แต่ผมไม่ได้สนใจนอกจากต้องการพบพี่คิงส์
 “คุณคิงส์เหรอคะ เอ่อ…..คุณชื่ออะไรเหรอคะ”
 “หอมครับ….ผมชื่อหอม”
 “เอ่อ ฉันจะไปบอกคุณคิงส์ก่อนนะคะ”
 ผมกดโทรศัพท์หาพี่คิงส์อีกครั้ง  “ได้โปรดรับที ผมอยู่ที่นี่แล้ว พี่คิงส์…”เวลาผ่านไปเนิ่นนานไม่มีการตอบรับและประตูรั้วก็ยังไม่ได้ถูกเปิด แม้ผมจะกดกริ่งหลายครั้งแต่ไม่มีใครปรากฏตัวสักคน
 “พี่คิงส์!! ผมมาหาพี่แล้วนะ  เปิดประตูให้ผมที…..กลับบ้านด้วยกันนะ…ฮึก…นี่ไงของขวัญผมเอามาด้วยนะ  งานฉลองผมก็จัด….ขอแค่พี่คิงส์กลับมา…ฮึก...” ผมทรุดตัวหน้ารั้วเมื่อไร้การตอบรับ
 ตาคิงส์เขาเบื่อแกแล้วเขาไม่มีอารมณ์กับร่างกายผู้ชายอย่างแกแล้ว
 “ฮือๆๆ ผมรู้ว่าพี่ถูกบังคับ….ผมรู้….ฮือๆๆ ผมไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นนอกจากจะฟังจากปากของพี่เอง”   
“จะออกไปหรือจะให้เรียกตำรวจ” เสียงของใครบางคนดังขึ้น
 “คุณนาย….”
 “ออกไปจากหน้าบ้านฉัน”
 “ผมไม่ไป ได้โปรดให้ผมเจอพี่คิงส์นะครับ คืนพี่คิงส์ให้ผม”
 “ตาคิงส์ไม่อยากเจอแก”
 “ไม่จริงเรารักกัน พี่คิงส์ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ผะ…ผมกราบล่ะครับ ขอร้อง….”
 “ออกไปจากหน้าบ้านฉัน!”
 “คุณนาย….”
 “ถ้าไม่ไป แกได้ไปนอนโรงพักแน่ ไปซะ!”
 “ฮึก..ก..ก”
 “ไป!”
 “ฮือๆๆ” ผมมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งที่มีแสงไฟเปิดอยู่ เห็นเงาของใครบางคนที่ยืนมอง ผมพยายามมองหาแต่ก็ไกลเหลือเกิน
 "บอกให้ไปไง! เนียนไปเอาน้ำร้อนมาราดซิ”
 “ค่ะ คุณนาย”
ผมค่อยๆเดินออกมาเอง ขาแทบหมดแรง  เลือดจากมือไหลไม่หยุด หยดเป็นทาง แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยเพราะผมเจ็บปวดตรงหัวใจมากกว่า…หัวใจของผมตอนนี้มันกำลังจะตาย…..เดินไปตามถนนที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง…ผมต้องไปที่ไหนกัน กลับไปห้องที่ไม่มีพี่คิงส์เหรอ…
 ผมมองโทรศัพท์ตัวเอง สายเรียกเข้าทำให้ผมปล่อยโฮ
 “แม่ครับ……”
“หอม…เป็นอะไรลูก”
“ฮือๆๆ”
“หอม!!”
“พี่คิงส์….ไปจากผมแล้ว….”
“ว่าไงนะ! ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหนที่ห้องหรือเปล่า!”
“ผมอยู่ที่……..”
 ผมบอกแม่ก่อนที่จะกดวางสายนั่งเหม่อข้างถนนไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ร่างกายผมถึงถูกโอบกอดจากไออุ่น ผมกอดตอบเมื่อแม่และพ่อเข้ามากอดผม
 “หอมเกิดอะไรขึ้น! ทำไมมาอยู่ที่นี่” พ่อเป็นฝ่ายถาม
 “คุณนายพาพี่คิงส์ไปแล้ว….ฮือๆๆ……..”
 ผมกอดแม่ร้องไห้ รู้สึกปวดหัวมากๆ คลื่นไส้เเละอาเจียนจนไม่มีอะไรออกมาแล้วรู้สึกเจ็บท้องน้อยมากๆ มากจนสติเลือนลางเเละดับวูบลง….ได้แต่หวังว่าเรื่องราวทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่ฝัน
 

[B52]

เลว!!!! อย่าให้คนแบบนี้เป็นพระเอกเลยนะ ให้หอมเจอคนที่ดีกว่านี้เถอะ

[fuku]

แอบคิดว่าแท้งไปเลย เลิกกับคนชั่วๆ งี้


แล้วมีชีวิตใหม่

[พิศตะวัน]

 

[lovenine]

เลว..จริงๆ  สงสาร แต่เด็กในท้อง สู้ๆ นะ นู๋หอม

[Tastsu]

ในความฝันผมได้แต่วิ่ง…วิ่งตามแผ่นหลังกว้างแล้วสวมกอดแนบชิดกลัวอีกฝ่ายหายไป
‘พี่คิงส์…..กลับมาหาผมแล้วใช่ไหมครับ…ฮึก..อย่าทิ้งผมไปนะ’
 ‘หอม…เราเลิกกันเถอะ’ มือหนาแกะมือผมที่กำลังกอดเขาออก
 “มะ..ไม่ ไม่! ผมไม่เลิก! ”
 เฮือกกกกก ผมสะดุ้งตื่น แสงไฟจากเพดานทำให้หลับตาอีกครั้ง
 “หอม….หอมลูก…”
 “มะ..แม่”
 “ลูกเป็นยังไงบ้าง…รู้สึกไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า”
 “ที่นี่ที่ไหนครับ…”
 “โรงพยาบาลจ้ะ…” จากนั้นแม่ไม่พูดอะไรต่อแค่ลูบหัวผม นัยน์ตาแม่คล้ายเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
 ผมนึกคิดเรื่องต่างๆก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่….พี่คิงส์….
 ผมรีบลุกขึ้นทันที
 “หอมจะทำอะไรลูก!”
 “พี่คิงส์! คุณนายพาพี่คิงส์ไปแล้ว ฮึก…ก…ผมจะไปหาพี่คิงส์”
 “ลูกยังป่วยอยู่นะ”
 “ผมไม่เป็นไร…” ผมจะลงจากเตียงแต่เพราะหน้ามืดจึงทำให้นอนทรุดไปตามเดิม
 “หอมพอเถอะลูก…”
 “ไม่ครับ ผมจะพาพี่คิงส์กลับบ้าน...ผมจะ…” ผมฝืนลุกอีกครั้งแต่คำพูดของแม่ทำให้ผมหยุดการกระทำ
 “ลูกกำลังท้องอยู่นะจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด!”
 ผมชะงักมองใบหน้าของแม่อย่างอึ้งๆ อย่างไม่เชื่อคำพูด
 “หอมกำลังท้องอยู่….ลูกจะไปไหนตอนนี้ไม่ได้ทั้งนั้น”
 ผมค่อยๆจับท้องตัวเอง
 “ผมท้อง……”
 “จ้ะ” แม่ยิ้มแล้วโอบกอดผม “ลูกกำลังท้องนะ…”
 ผมยิ้มทั้งน้ำตา  “ผมต้องรีบบอกพี่คิงส์ เขาต้องดีใจแน่ๆ พี่คิงส์อยากมีลูก”
 “ลูกนอนพักก่อนเถอะ ถ้าไปตอนนี้จะไม่เป็นผลดีต่อลูกในท้อง….เดี๋ยวแม่ไปตามหมอก่อนเพื่อตรวจร่างกายอีกที….และแม่จะกลับมาฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วย”
 “ครับ…..”
“ซึ่งจากที่หมอตรวจดูแม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นยากมาก แต่ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ได้ 6 สัปดาห์แล้วครับ แต่จะเป็นอันตรายต่อคุณแม่และเด็กอย่างมากเพราะเป็นการท้องนอกมดลูกเหมือนของผู้หญิง ดังนั้นตอนนี้เด็กจะเกาะอยู่บริเวณลำไส้ทำให้ได้รับสารอาหารยากมาก….หมออยากให้ทำใจก่อนครับเพราะมีโอกาสหลุดได้ตลอดเวลา ส่วนคุณแม่หากมีการหลุดของทารกจะทำให้เสียเลือดในช่องท้องเป็นจำนวนมากและอันตรายถึงชีวิต หมอจึงอยากแนะนำให้เอาเด็กออก….”
 ผมเบิกตากว้าง
 “ไม่…ผมไม่เอาออก….”
 “แต่อันตรายมากนะครับ และแม้แต่ผู้หญิงเองยังน้อยมากที่เด็กจะมีชีวิตอยู่ได้ ส่วนผู้ชายในอดีตไม่เคยมีเหตุการณ์การท้องนอกมดลูกแบบนี้ คนเป็นแม่จะมีชีวิตอยู่ได้นะครับ”
 “อึก…ฮึก…แต่ผมอยากมีลูก…พี่คิงส์อยากมีลูก…ผมตั้งใจให้เป็นแบบนี้ผมเตรียมใจตั้งแต่แรกแล้ว”
 แม่กอดผมท่านพยายามให้ผมเลิกคิดมีลูกหลายครั้งแล้วเพราะหมอที่เคยเป็นคนดูแลเคสของผมเคยบอกแล้วว่าอันตรายแต่ผมก็ยังยืนยันที่จะทำต่อไป
“ก่อนที่ผมจะท้อง คุณหมอบอกผมแต่แรกแล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นผมตัดสินใจแล้วเพราะฉะนั้นจากนี้ต่อให้เกิดอะไรขึ้นผมจะไม่เอาเด็กลูกออกเด็ดขาดครับ”
 คุณหมอถอนหายใจแล้วพยักหน้า “ถ้าเป็นความต้องการของคุณ หมอจะช่วยดูแลถึงที่สุดครับ ถึงโอกาสจะน้อยแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย…….หมอชื่อพิสุทธิ์หรือเรียกว่าพิธก็ได้ครับ จากนี้ไปเราจะยังคงเจอกันจนกว่าเด็กคนนี้จะคลอดนะครับ”
 “ขอบคุณครับ….”
 หลังจากนั้นหมอก็ออกไปจากห้อง
 ผมได้แต่ลูบท้องตัวเอง พอคิดว่าตอนนี้ในร่างกายตัวเองมีอีกคนอยู่หัวใจผมก็พองโตด้วยความสุข หากพอนึกถึงพี่คิงส์หัวใจก็ค่อยๆแฟบลง
 “หอม…ลูกต้องดูแลตัวเองดีๆนะลูก”
 “ครับ......และผมจะบอกพี่คิงส์ว่าเรามีลูกกันแล้ว….พี่คิงส์ต้องดีใจแน่ครับ แล้วคุณนายต้องยอมรับผม….”
 แม่จับมือผมแล้วพยักหน้า
 “แต่ตอนนี้ลูกพักผ่อนก่อนเถอะนะ”
……………………………………………
 “เลิกโทรนัดคนอื่นได้แล้วนะตาคิงส์”
 ร่างสูงวางโทรศัพท์ลง เมื่อผู้เป็นแม่เดินเข้ามาในห้อง
 “ฉลองเรียนจบไงครับแม่”   ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่มแล้วเดินมากอดผู้เป็นแม่
 “แต่อาทิตย์หน้าลูกต้องแต่งงานกับลินดาแล้วนะ จะมาทำตัวเถลไถลเหมือนตอนอยู่กับไอ้กระเทยนั่นไม่ได้อีกแล้ว”
 คิงส์หน้าเจือนเมื่อนึกถึงหอม
 “แม่อย่าพูดถึงเขาสิครับ”  คิงส์คลายกอดแล้วเดินไปนั่งเตียงเหมือนเดิม
 “ฉันก็ไม่อยากจะพูดถึงนักหรอก แต่มันเป็นต้นเหตุให้แกทำตัวแบบนี้ถ้าไม่เพราะมันแกคงไม่ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกหรอก”
 คิงส์พ่นลมหายใจ
“แล้วคอนโดผมแม่ยกเลิกเช่าไปแล้วจริงๆเหรอครับ”
“ใช่”
“นั่นมันเหมือนบ้านผมเลยนะ”
“ที่นี่ต่างหากบ้านแก พอแต่งงานแกก็ต้องอยู่กันที่นี่ คอนโดไม่จำเป็นแล้ว”
“เช่าให้ผมเดือนต่อเดือนก็ได้ครับเผื่อลินดาท้องแล้วอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“’งั้นก็ได้ แต่แค่เดือนต่อเดือนนะ“
พูดจบคุณหญิงพิสมัยก็เดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงคิงส์ที่ยังคงนั่งไม่ไหวติง….เขากุมขมับ…..พอนึกถึงใบหน้าของหอมที่กำลังร้องไห้หน้าประตูรั้วเมื่อวานแล้วก็รู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้ แต่เขาจะต้องตัดเรื่องนี้ให้ขาดเพราะเขาไม่ได้รักอีกฝ่ายแล้ว…
 เคยคิดว่าตนเองชอบหอมไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชาย ตอนอยู่ม.6 จึงตัดสินใจจีบหอมที่กำลังอยู่ม.3 และเมื่อน้องเขาจบม.ปลายก็ขอให้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่…เมื่อมองครอบครัวคนอื่น ที่อยู่พร้อมหน้ากัน พ่อ แม่ ลูก ทำให้เขาคิดได้ว่าควรจะจบความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายแค่ตรงนี้จากนั้นก็เริ่มหันหลังให้หอมและเที่ยวผู้หญิงมากขึ้นจนไม่สามารถที่จะกลับมายุ่งกับร่างกายอีกฝ่ายได้อีก
จนเมื่อ 1 ปีก่อนแม่แนะนำลินดาลูกสาวของเพื่อนให้อีกครั้งเพราะเขาเคยปฏิเสธมาแล้ว และจากนั้นได้คบหาลินดามาตลอดโดยไม่ให้หอมรู้ตัว ถามว่าทำไมถึงไม่บอกเลิกก่อน อาจเป็นเพราะสงสารเเละรออย่างหวังลมๆเเล้งๆว่าหอมจะมีลูกให้ได้ เเต่…สุดท้ายก็มีไม่ได้.....และเรื่องมันก็มาสิ้นสุดลงเพราะคนไม่ใช่ก็ต้องเป็นฝ่ายไป
 มองรูปถ่ายในมือถือ เป็นรูปถ่ายคู่ของเขาและหอมหรือแม้แต่รูปเดี่ยวของหอมที่เก็บไว้  เขาตัดสินใจกดลบทุกภาพที่เกี่ยวกับความทรงจำรวมทั้งเบอร์โทรอีกฝ่าย เขาลบทุกอย่างเพื่อลืมและเริ่มต้นชีวิตใหม่เหมือนคนปกติทั่วไป
 “ขอโทษนะหอมแต่เราคงจบกันแค่นี้……….”
 ฟุ่บ  เขาล้มตัวนอนนึกถึงใบหน้าอีกฝ่ายในความทรงจำครั้งสุดท้ายและลืมตาอีกครั้งโดยไม่มีความทรงจำนี้อีกแล้ว
 ลาก่อน………

…………………………………………….

 หลายวันต่อมา
 ในร้านอาหารดังแห่งหนึ่ง  ร่างสูงในชุดสูทนั่งทานข้าวกับร่างระหงในชุดเรียบร้อยสีอ่อน ลินดาหญิงสาวสวยหวานยิ้มเมื่อคิงส์พูดถึงงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
 "ลินดาตื่นเต้นจังเลยค่ะ"
 มือหนาเอื้อมมาสัมผัสมือนุ่ม  "พี่ก็เหมือนกัน……และดีใจที่จะได้แต่งงานกับน้องลินดา"
 อีกฝ่ายเขินหน้าแดง
 คิงส์มองอีกฝ่ายเขินเขาเองก็ยิ้มตาม แม้จะนึกถึงรอยยิ้มของ………เขาพยายามสลัดภาพใบหน้านั้นออกไปจากหัว
 “พี่จะดูแลลินดาเท่าชีวิตพี่……….ในฐานะสามีคนหนึ่งที่จะดูแลลินดาได้”
 “ลินดาก็จะดูแลพี่ให้ดีที่สุดในฐานะภรรยาเช่นกันค่ะ…..” พูดแค่นั้นหญิงสาวก็หลบหน้าด้วยความเขิน
 “ทานเถอะค่ะ เย็นหมดแล้ว เดี๋ยวต้องไปดูสถานที่เเต่งงานเราอีก” เธอยิ้มหวาน
 “ครับ”   คิงส์ยิ้มรับ
 จากนี้ไปเขาต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่…..มีชีวิตที่ดีและลืมเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตและลืมเขาคนนั้น………….
………………………………………………………….
 “อาการเป็นยังไงบ้างลูก”
 “ดีขึ้นแล้วครับ ไม่ค่อยคลื้นไส้เท่าไรแล้ว…แต่เบื่อมากกว่าครับนอนโรงพยาบาลตั้งหลายวันแล้ว…..”
 ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูมาพร้อมกับพี่ไหมและไข่เจียว
 “พี่ไหม ไข่เจียว”
 “ไงจ้ะ พี่ขอโทษนะที่เพิ่งมาเยี่ยมวันนี้….”
 “ไม่เป็นไรครับ….ไข่เจียวว่าไงตัวเล็ก”
 “หวัดดีฮับ!”
 “ไข่เจียวมาหายายเร็ว”  แม่อุ้มไข่เจียว ส่วนพี่ไหมมาดูผมแทน
 "เป็นยังไงบ้าง ปวดหัว คลื่นไส้ มากหรือเปล่า"
 "ค่อยยังชั่วเเล้วครับ"
 “...........พี่รู้เรื่องหมดแล้วนะเรื่องคิงส์…......”
 ผมหน้าเจือนลง
“คิงส์ทำแบบนี้ได้ยังไง เขาทิ้งหอมได้ยังไง”
 “เปล่านะครับพี่คิงส์ไม่ได้ทิ้ง แต่ถูกคุณนายบังคับต่างหาก”
 “เเล้วทำไมเขาถึงไม่มาหาหอมเลยล่ะ โทรศัพท์มีโทรมาหาบ้างหรือเปล่า ต่อให้ถูกแม่บังคับแค่ไหนแต่ถ้ารักหอมจริงแค่โทรแค่มาหาทำได้อยู่แล้ว”
 ผมเบือนหน้าหนีพยายามกลั้นน้ำตาไว้
“พี่คิงส์ยังรักผมอยู่….”
 “แต่พี่ได้ยินว่าพรุ่งนี้………เขาจะแต่งงานแล้วนะ”
 ผมหันมามองหน้าพี่ไหมทันที
 “อะไรนะครับ”
 ผมมองไปทางแม่ แม่เองก็ตกใจไม่ต่างกัน
 “ข่าวออกจะดังว่าลูกชายคุณโชคชัยและคุณหญิงพิสมัยที่เพิ่งเรียนจบหมาดๆกำลังจะแต่งงาน”
 “มะ…ไม่จริง!  พี่โกหกผมพี่คิงส์ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”ผมลุกจากเตียง
 “หอม!” แม่รีบปราม
 “ผมจะไปหาพี่คิงส์เขาถูกคุณนายบังคับถ้าเขารู้ว่าผมท้องพี่คิงส์ต้องกลับมาหาผมและคุณนายจะต้องยอมรับผมแน่ๆครับ”
 “หอม จะไปไหนไม่ได้นะพี่ไม่ได้มาบอกเรื่องนี้ให้หอมไปหาเขา”  พี่ไหมรั้ง
 “ผมไหว้ล่ะ ต้องไปวันนี้เท่านั้น…ถ้าไม่ใช่วันนี้เรื่องทุกอย่างจะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ฮึกๆ ฮือๆ ผมไม่อยากเสียพี่คิงส์ไป....”
 แม่กับพี่ไหมมองหน้ากัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้ารับ
 ตอนนี้ ผม แม่ พี่ไหมและไข่เจียวกำลังยืนอยู่หน้ารั้วบ้านพี่คิงส์
 กดกริ่งจนกระทั่งมีคนเดินมาหา
 “มาหาใครคะ”
 “มาหาพี่คิงส์ครับ”
 “คุณคิงส์ไม่อยู่ค่ะ ออกไปดูสถานที่จัดงานค่ะ”
 มือผมสั่น
 “ขอผมพบคุณนายได้ไหมครับ”
 “ไม่ได้หรอกค่ะ คุณนายไม่อยากพบคุณ”
 “แต่ฉันอยากพบ เรื่องนี้เราต้องคุยกัน”  แม่พูดเสียงแข็ง
 “ถ้าไม่ให้พวกเราเข้าไปฉันก็จะปีนเข้าไป”  พี่ไหมพูดบ้าง จนลืมว่าตัวเองอุ้มไข่เจียวอยู่
 เธอคนนั้นเลิกลัก  “จะ..จะไปถามคุณนายก่อน”
 พวกเราสามคนยืนรอในขณะที่แดดร้อนมาก แม่เป็นห่วงผมจึงเอาผ้ามาโพกหัวให้
 “ไข่เจียวร้อนแดดแย่เลยครับ”
 “ไม่เป็นไรหรอกพี่ทั้งใส่หมวก เอาผ้าคลุม ไข่เจียวไม่เป็นไรหรอกเนอะ”
 “ฮับ”
เรายืนรอสักพักก็ปรากฎร่างของคุณนายพร้อมกับคนรับใช้คู่กายที่เดินถือร่มให้
 “จะมากันอีกทำไม”   
 “ฉันจะมาพูดเรื่องลูกของฉันและลูกของคุณ” แม่พูด
 “ไม่มีอะไรจะพูดนี่กลับไปได้ล่ะ”
 “นี่คุณ คุณเป็นแม่แบบไหนถึงได้กีดกันความรักของลูก คุณก็รู้ว่าลูกชายของคุณและลูกชายของฉันรักกัน”
 “ลูกชายรักกันเหรอ? วิปริต! คุณต่างหากที่เป็นแม่ไม่ได้เรื่องผู้ชายรักกันทำไมคุณยังยอมรับ คุณเห็นลูกตัวเองรักกับผู้ชายได้งั้นเหรอ”
 “ใช่….ถ้าเขารักกันฉันไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง ถ้าเขามีความสุข”
 “แต่ฉันสน!....ลูกชายฉันจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้!”
ครืนนน เสียงรถยนต์ทำให้พวกผมหันไปมอง  รถคันนี้คือรถของพี่คิงส์…...ผมยิ้มแล้วจะเดินไปหาเมื่อพี่คิงส์ลงมาจากรถแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงมาจากรถเช่นกัน
 พี่คิงส์มองผม….สายตาช่างห่างไกลเหลือเกิน
 “พี่คิงส์…….”
 “มาทำไม….”
น้ำเสียงช่างฟังดูห่างไกลนัก ทำไมถึงทำสายตาแบบนี้เมื่อมองผม…..ทำไมถึงมีน้ำเสียงเย็นชากับผมนัก.....ขอร้องอย่าทำแบบนี้เพราะมันทำให้ผมกลัวจริงๆ…..
  “กะ…..ก็…..มาหาพี่…..”
 “พี่คิงส์คะ คนนี้คือใครคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม
 “ลินอย่าไปสนใจเลยครับเเค่คนนอก ขึ้นรถเถอะเดี๋ยวจะเข้าไปในบ้านกัน”
 "ค่ะ"
 ผมฟังคำตอบที่ทำให้ขาเกือบไร้เรี่ยวแรง แต่แม่ช่วยพยุงไว้
 “พะ…พี่คิงส์….ทำไมตอบแบบนี้ครับ ผมเป็นเมียพี่นะ”
 “หยุดพูดแบบนี้ได้แล้วหอมเรื่องระหว่างเราจบกันแค่นี้เถอะ พี่จะมีชีวิตใหม่หอมก็ไปมีชีวิตใหม่ซะ”
 “ฮึก..ก…ก  ทำไมจู่ๆพี่ถึงเปลี่ยนไป พี่ถูกบังคับใช่ไหม! พี่รักผมแต่พี่ถูกบังคับ”  ผมเดินไปกอดพี่คิงส์ทั้งน้ำตา 
 “กลับบ้านเรานะครับ……”
 พี่คิงส์จับแขนผมแล้วผละออก
 “พี่ไม่ได้รักหอมแล้วเลิกยุ่งกับพี่สักที!”
 ผมอึ้งจนไม่มีคำพูดที่จะเอ่ย…..ได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้น
 “หอม!” แม่และพี่ไหมรีบมาหาผม
 “ทำไมคิงส์ทำแบบนี้ล่ะลูก คิงส์รักหอมไม่ใช่เหรอ” แม่เอ่ยน้ำตาคลอ
 พี่คิงส์เบือนหน้าหนีไม่ตอบ
 “5 ปีที่ผ่านมาไม่มีความรักเหลืออยู่เลยเหรอลูก หอมรักลูกมากนะ……และตอนนี้หอมก็กำลังท้องด้วย”
 พี่คิงส์หันมามองผม เบิกตากว้างไม่อยากเชื่อ
 “ท้อง?”
 “ใช่ครับพี่คิงส์ ผมท้อง…”ผมค่อยๆพยุงตัวเองอีกครั้ง
 “พี่คิงส์อยากมีลูกใช่ไหมครับ…นี่ไงผมกำลังท้อง…ฮึก….ก….ก”  ผมจับมือหนาให้สัมผัสท้องของผม
 “ลูกของเรา….”
 พี่คิงส์นิ่งงัน
 “คิงส์อย่าไปเชื่อมันนะลูก!” ประตูรั้วถูกเปิดออกคุณนายเดินมาดึงมือพี่คิงส์ที่กำลังจะสัมผัสท้องของผม
 “อย่าไปเชื่อมันผู้ชายที่ไหนจะท้องได้”
 “แต่ลูกชายฉันท้องจริงๆ”
 “ใช่ น้องชายฉันท้อง ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไปโรงพยาบาลเพื่อพิสูจน์ก็ได้”
 “เหอะ! คิดว่าฉันโง่แล้วไปตรวจกับเรื่องหลอกลวงงั้นเหรอ ไม่มีทาง…..คิงส์ขับรถเข้าไปในบ้านลูก”
 พี่คิงส์ยังนิ่งมองมาทางผม
 “พี่คิงส์….อย่าทิ้งผมนะ…กลับบ้านด้วยกันนะครับ….ฮึก…เราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน…..นี่ไงลูกของเรา” ผมจับมือพี่คิงส์เพื่อให้สัมผัสท้อง แต่กลับถูกสะบัดออก
 “หอม…พอเถอะ! เลิกหลอกลวงพี่สักที! หอมไม่ได้ท้อง ผู้ชายท้องไม่ได้! ถึงแม้จะให้วิทยาศาสตร์ช่วยแต่ไม่เคยได้ผลแต่พอพี่จะไปกลับท้องงั้นเหรอ อย่ามาโกหก!”
 “ผมท้อง! เชื่อผมสิ….ไปโรงพยาบาลก็ได้คุณหมอบอกว่าท้อง”
 “กลับไปได้แล้ว”
 ผมยังยืนนิ่ง…หน้าชากับคำไล่…แต่ผมไม่อยากจากไปทั้งแบบนี้
 “กลับไป!”
 “ไม่กลับ!...เพราะมันใช่ไหมพี่ถึงทิ้งผมไป”  ผมเดินไปที่รถฝั่งที่ผู้หญิงคนนั้นนั่ง แล้วพยายามจะเปิดประตู
 “หอมจะทำอะไร!”
 “ผมก็จะบอกมันว่ามันแย่งพี่คิงส์ไปจากผมน่ะสิ”
 “หยุด! หอมหยุดเดี๋ยวนี้!”
 “กรี๊ดดดด” เสียงกรี๊ดของหญิงสาวข้างในดังขึ้นเพราะผมพยายามทุบกระจกรถและเข้าไป
 "บอกให้หยุดไง!"
 ปึก!
 ตุบ!
 “อึก!”
 ผมถูกกระชากออกแล้วถูกผลักจนล้ม
 “หอม!” แม่และพี่ไหมรีบมาพยุง
 “คิงส์ทำไมต้องรุนแรงแบบนี้ แม่บอกแล้วว่าหอมกำลังท้อง!”
 “พอเถอะครับ กลับไปทั้งครอบครัวเลย……ผมขอบอกตั้งแต่นี้เป็นต้นไปผมกับหอมเราตัดขาดกัน แล้วอย่ามาวุ่นวายกับผมและเมียผมอีก”
 คนฟังหน้าชา….ไม่จริง….นี่ไม่ใช่คำพูดพี่คิงส์!!
 “อ๊ากกกกกก” ผมตะโกนคลั่ง
 “พี่คิงส์รักผมคนเดียว!! พี่คิงส์ไม่ได้รักมัน ผมต่างหากเมียพี่!!” ผมพยายามดิ้นเพื่อให้ออกจากกอดของแม่
 “หอม!! กลับเถอะ…พอได้แล้ว!!” แม่กอดผมแน่น
 “ไม่!!…ฮึก…พี่คิงส์….” ผมพยายามเรียกแต่พี่คิงส์กลับปลอบผู้หญิงคนนั้น สายตามองผมอย่างสมเพชก่อนจะเดินเข้าไปในรถ
 “หอมกลับบ้าน” แม่พูดด้วยเสียงสั่นเครือ  คุณนายมองพวกผมยิ้มเหยียดแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
 “ไม่! พี่คิงส์อย่าไปนะ” ผมสะบัดกอดแม่ออกแล้วรีบวิ่งไปดักหน้ารถที่กำลังจะเข้าไปในบ้าน
 “ผมไม่ให้ไป!....พี่คิงส์ต้องกลับบ้านกับผม….”
 ปี๊นๆๆๆ
 “หอม! กลับบ้านกับแม่”
 “พอเถอะหอม….ยิ่งฝืนหอมก็ยิ่งเจ็บนะ”  พี่ไหมเองก็พยายามยื้อทั้งๆที่กอดไข่เจียวไว้
 “ไม่! ผมจะยืนตรงนี้!.......”
 “ถอยไป!” พี่คิงส์ตะโกนจากในรถทั้งที่เครื่องยังสตาร์ทอยู่  “ถ้าไม่ถอยจะชน”
 “อึก!” ผมกัดปากแน่น
“กลับบ้านเถอะหอม…..พอได้แล้ว” แม่ร้องไห้โฮ
 “แงๆๆ” ไข่เจียวเริ่มร้องไห้เสียงดัง พี่ไหมก็ร้องตาม…
 ปี๊นๆๆๆ
 บรืนนนนน เครื่องยนต์วิ่งเข้ามาเต็มแรง  ผมมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่ไม่ลังเลแม้แต่นิด……ผมได้แต่นิ่งค้างขาไม่ขยับแต่แม่กับพี่ไหมช่วยดึงผมออกมา
รถยนต์แล่นเข้าไปในบ้านพร้อมกับประตูรั้วที่ถูกปิดลง เหลือเพียงพวกผมที่ร้องไห้กอดปลอบกัน
 “พอได้แล้วนะหอม...ฮึก…กลับบ้านลูก…ลืมเขาไปซะ….”
 ผมมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วกอดแนบอก ไม่จริงใช่ไหม…..แม้จะโกหกตัวเองแค่ไหนแต่เรื่องจริงก็คือไม่มีพี่คิงส์อีกแล้ว
……………………………………………….
 เช้าต่อมาที่แสนเจ็บปวด ผมได้แต่ยืนตรงหน้าโรงพยาบาล ยืนมองขบวนขันหมากจากรถยนต์หลายสิบคันที่แล่นผ่านไป ร้องไห้จนเหนื่อย…เหนื่อยจนเริ่มด้านชา….
 “ขบวนขันหมากใหญ่จังเลยนะ อิจฉาเจ้าสาวจริงๆ”
 “เห็นว่าลูกเศรษฐีกับลูกเศรษฐีนี่ เหมาะสมกันจริงจริ๊ง อย่างพวกเราน่ะไม่มีวาสนาหรอก”
 “นั่นสิ ทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็สวยหล่อทั้งคู่”
 เสียงพูดคุยของเหล่าคนไข้และญาติคนไข้ดังขึ้น เมื่อเหล่าขบวนขันหมากผ่านมา……..ไม่แปลกที่หลายๆคนจะมายืนมองข้างถนน….เพราะยิ่งใหญ่เหลือเกิน.....
 ผมกุมท้องตัวเองมองภาพตรงหน้าที่พร่าเลือนเพราะม่านน้ำตา ทนมองไม่ได้ผมจึงหันหลังกลับ....มองเห็นคุณหมอเจ้าของไข้พอดี
 “คุณหมอพิสุทธิ์”
 “คุณร้องไห้ทำไมครับ”
 “อะ..เอ่อ  แค่…ยินดีกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวครับ พวกเขาเหมาะสมกันจริงๆ…” ผมยิ้มทั้งน้ำตาแล้วเดินกลับไปที่ห้องเพราะฝืนความรู้สึกไม่ได้อีกเเล้ว แต่แขนกลับถูกจับเอาไว้
 “เดี๋ยวผมพากลับไปครับ ผมคิดว่าตอนนี้คุณอยากได้ที่พึ่งเพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม…….”
 ผมมองใบหน้าคนพูด…เอ่ยขอบคุณแล้วถูกพยุงเข้าไปในห้องตามเดิม…

..................................................................................

 จากนั้น1อาทิตย์ผมก็กลับบ้านได้ หลังจากที่หมอตรวจเช็คร่างกายและดูอาการหลายวันที่ผ่านมา
 “ถ้าเกิดเรื่องอะไรรีบกลับมาที่โรงพยาบาลเลยนะครับ…ส่วนนี่เบอร์ผมสามารถโทรหาได้ตลอดเวลาครับ…”หมอพิสุทธิ์ยื่นนามบัตรให้กับพ่อ  ผมยกมือไหว้ขอบคุณสำหรับที่ดูแล
 “ผมไปนะครับคุณหมอ”
 “เอ่อ…เดี๋ยวครับ….”
 “ครับ?”
 “ผมจะไปเยี่ยมที่บ้านตามที่อยู่นี้บ่อยๆนะครับ” เขาโชว์ใบประวัติคนไข้ของผม
 ผมนิ่งก่อนจะยิ้มรับ  “……แล้วผมจะรอครับ….”
 ............................................................................
 ผมมองบ้านที่ไม่เคยคิดว่าจะได้กลับมาอยู่เลยเพราะคิดว่าชีวิตนี้ผมจะอยู่กับพี่คิงส์ตลอดไป…….
 “ห้องเดิมของลูกแม่จัดไว้ให้แล้วนะ”
 “ขอบคุณครับ”
 พ่อเดินมาลูบหัวผม…พ่อไม่ว่าอะไรผมสักคำที่เกิดเรื่องแบบนี้ทั้งที่ตอนแรกพ่อค้านเรื่องที่ผมคบกับพี่คิงส์ แต่ตอนนี้พ่อกลับปลอบโยนผม
 “ลูกต้องเข้มแข็งไว้นะเพื่อลูกในท้อง…..ส่วนเรื่องราวที่ผ่านมาคิดว่าเป็นแค่อดีต….หลานคนเดียวพ่อกับแม่เลี้ยงได้อยู่แล้วขอแค่ลูกเข้มแข็ง”
 เหมือนมีก้อนเนื้อจุกตรงลำคอ พูดไม่ออก…ได้แต่พยักหน้ารับ…และซบอกแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ
 “ลืมผู้ชายคนนั้นไปซะ…ต่างคนต่างเริ่มใหม่นะลูก…..ตอนนี้ลูกไม่ได้มีชีวิตเพื่อเขาคนนั้นแล้วแต่มีชีวิตเพื่อลูกของลูกเอง…..”
กลางคืนที่แสนเงียบเหงาผมนั่งมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยความเจ็บปวด…มองกล่องของขวัญที่ไม่ได้ถูกเปิด…..ช่างไร้ค่าเหลือเกิน…….
เปิดกล่องลับที่เก็บไว้ใต้เตียงเจอกุหลาบแห้งที่พี่คิงส์เคยให้ไว้แต่เขากลับจำไม่ได้สักนิด ทุกอย่างอยู่ในความทรงจำของผมแต่กลับไม่มีในความทรงจำของอีกคนเลย
 พี่ไม่ได้รักหอมแล้ว!
 กลับไป!
 ถ้าไม่ถอยจะชน
ผมหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบแก้ม ค่อยๆถอดแหวนออกแล้วเลือกที่จะปิดตายในกล่องเดียวกับกุหลาบแห้ง….ที่ผมไม่ทิ้งเพราะแหวนไม่ผิด…แต่ผิดที่คนให้……ผมจึงทำได้เพียงปิดตายและเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจตลอดไป

[naruxiah]

คิงเลวมาก จำวันที่ทิ้งหอมไปให้ดีนะ

[พิศตะวัน]

เราเชียร์พี่หมอ คิงส์ใจร้ายโดยนิสัยจิตใจจริงๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หอมเอ๊ย.....ช่างซื่อ รัก หลงไปได้ คนเลวโคตรแบบนี้
มันมีสัญญาณบอกมาตั้งนานแล้วว่าเขาหมดรักตัวเอง
ถ้าเขารักหอม เขาจะนอกใจหอมได้อย่างไร
พาผู้หญิงมานอนในห้อง ไปเที่ยวกลางคืน ทิ้งหอมอยู่ในห้องคนเดียว
ไหนจะแม่เขาที่รังเกียจหอม ทำร้ายหอม
เจอคำพูดเลิกกัน ก็ไม่ยอม
เขาพูดว่าอย่ามายุ่งกับเมียเขา ไล่ทั้งครอบครัว
บอกว่ามีลูกก็ไม่เชื่อ ไล่ซ้ำอีก
ไม่งั้นเขาจะขับรถชน ยังจะรักลงอีกหรือผู้ชายเลวโคตรคนนี้
หอม.....ตัดใจซะ อย่าเป็นนายเอกที่อ่อนแอเลย เข้มแข็งให้ได้เพื่อลูก
       
 

[buathongfin]

อ้าวควายนี่นา โพดหลายโพดเหลือบักห่าคิงส์เหลือเดนจริงๆเลยนะคะมึง ถ้าไอ้คิงส์มีลูกกับชะนีก็อาดริกริก ขอให้มันแท้งนะ สมน้ำสมเนื้อสมน้ำหน้ามันด้วย กราบตีนไม่พออ่ะชาติหมาแบบมันเนี่ย หมาทั้งแม่มันด้วย ถ้าหลังๆมาคืนดีหรือมีเหตุผลอะไร ก็จะด่ามันอย่างนี้แหละ สารเลว

[่KEI_jry]

ติดตามค่าาาาาาาา

[zeroj]

คนที่ทิ้งคนรักได้แม้จะคบกันมาหลายปี  แถมยังนอกกายนอกใจอีก   
ถ้าคุณไม่จริงใจ   แล้วคิดว่าใครจะจริงใจกับคุณคะ  คุณคิงส์

 

ไม่รู้ว่าคุณหญิงสอนอิตาคิงส์มายังไง  ถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้   แย่มากอ่ะ   

หอม  อดทนเพื่อเด็กน้อยที่จะเกิดมานะ   แล้วหอมจะรู้ว่า  สุขแค่ไหนที่มีเด็กน้อยตาดำๆ  อยู่เคียงข้าง   

ปล.  เหมือนเคยอ่าน  ( คนเขียนลงในธัญวลัยด้วยรึเปล่าคะ  )

[mystery Y]

ติดตามๆ

[Caramel Syrup]

หอมต้องเข้มแข็งหมดเวลาอ่อนแอแล้ว 

[Tastsu]

คนที่ทิ้งคนรักได้แม้จะคบกันมาหลายปี  แถมยังนอกกายนอกใจอีก   
ถ้าคุณไม่จริงใจ   แล้วคิดว่าใครจะจริงใจกับคุณคะ  คุณคิงส์

 

ไม่รู้ว่าคุณหญิงสอนอิตาคิงส์มายังไง  ถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้   แย่มากอ่ะ   

หอม  อดทนเพื่อเด็กน้อยที่จะเกิดมานะ   แล้วหอมจะรู้ว่า  สุขแค่ไหนที่มีเด็กน้อยตาดำๆ  อยู่เคียงข้าง   

ปล.  เหมือนเคยอ่าน  ( คนเขียนลงในธัญวลัยด้วยรึเปล่าคะ  )

ลงธัญวลัยด้วยค่ะ  เเต่เนื้อหาไม่เหมือนกันบางส่วนค่ะเพราะที่ลงที่นี่เนื้อหาเหมือนในหนังสือค่ะ

[Tastsu]

ผมเปิดหน้าต่างรับแสงแดดยามเช้าพร้อมกับสายฝนที่ตกโปรยปรายส่งท้ายฤดู
 “สวัสดีตอนเช้านะครับ” ผมจับท้องตัวเองบอกสวัสดีตัวเล็กที่อยู่ในท้อง ตอนนี้ผมท้องได้ 4 เดือนแล้วอาการโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนักเพราะคุณหมอพิสุทธิ์มาตรวจเกือบทุกอาทิตย์
 หากนับเหตุการณ์ที่ผมเลิกกับพี่คิงส์ก็ผ่านมาได้แค่3เดือนเท่านั้นเอง ถึงแม้ผมจะเลิกรักไม่ได้ทันทีแต่ผมจะพยายามลืมเขาให้ได้และตัดขาดก่อนที่ลูกผมจะเกิด…
ผมมองลงไปที่หน้ารั้วบ้านแล้วถอนหายใจก่อนจะรีบลงไปโดยไม่ลืมหยิบร่มไปด้วย
 “พี่หมอเปียกหมดแล้วครับ” ผมเปิดประตูรั้วให้ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์เข้ามาในบ้านเเต่ร่มคันเล็กจึงทำให้คลุมไม่ทั่วนัก
 “พี่ขอโทษนะที่ให้หอมมารับแบบนี้”
 “ไม่เป็นไรครับ…..ว่าแต่วันนี้ทำไมมาตรวจเช้าจังล่ะครับ แล้วก็ไม่ใช่วันนัดนี่ครับ”
พี่หมอพิสุทธิ์ยิ้มแล้วยื่นถุงผลไม้มาให้ ทั้งส้ม ฝรั่ง เต็มสองมือ
 “พี่ซื้อผลไม้มาให้ พอดีแวะตลาดนัดเมื่อเช้า”
 “ขอบคุณครับ แต่ไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้ก็ได้นี่ครับ อีกอย่างบ้านผมไม่ได้อยู่ไกลตลาดเลย”
 “อ่า….นั่นสินะ” พี่หมอยิ้มเจือน
 “แล้วอาการหอมเป็นยังไงบ้าง”
 “ปกติดีครับ”
 “อืม….ถ้านับจากนี้ไม่มีอะไร อีก 5 เดือนก็สามารถผ่าคลอดได้เเล้ว”
 “ฤดูร้อนพอดีเลยนะครับ….เวลาที่ผมจะพบลูก” ผมจับท้องตัวเองแล้วลูบเบาๆ
 เราสองคนนั่งมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างเงียบๆ…….ผมเหลือบมองพี่หมอก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำฝนที่เปียกตามไรผมให้เขา
 “โดนฝนจริงๆด้วยสินะครับ ร่มผมเล็กไปจริงๆ” ผมยิ้ม
 พี่หมอมองผมแล้วยิ้มตาม
 “ยิ้มอะไรครับ”
 “พี่เห็นหอมเริ่มยิ้มได้พี่ก็ยิ้มตาม” ผมค่อยๆละมือลง
 “……ผมกำลังยิ้มเพื่อลูกครับ…..ถ้าผมร้องไห้ลูกผมก็จะร้องตาม…..ไม่ได้ยิ้มเพื่อตัวเองหรอกครับ”
พี่หมอไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ได้ยินเสียงถอนหายใจแม้จะแผ่วเบาก็ตาม
 “พี่ไปทำงานก่อนนะครับ…แล้วผลไม้ทานให้หมดด้วยนะลูกจะได้แข็งแรง”
 “เดี๋ยวผมเอาร่มไปส่งหน้าบ้านนะครับเดี๋ยวชุดจะเปียก”
 หลังจากที่พี่หมอไปผมก็กลับมาในบ้านตามเดิม เห็นแม่กำลังมองมาทางผมพอดี
 “คุณหมอเขามาทำไมเหรอลูก”
 “ซื้อผลไม้มาฝากครับ”
 “อืม…..ช่างเป็นคุณหมอที่แสนดีจริงๆ”
 ผมพยักหน้าเบาๆ……
 “ไปหลังบ้านดีกว่าลูก มะลิกำลังหอมเชียว….”
 “ครับ……”
 หลังบ้านเป็นศาลาเล็กๆตั้งในสวนหย่อม มะลิกำลังออกดอกสวยงามกลิ่นหอมโชยมาแตะจมูก แม่ชวนคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยพลางร้อยมาลัย
 ผมมองใบหน้าแม่ที่กำลังพูดไปยิ้มไปแล้วเกิดความรู้สึกผิด ในวันนั้นผมทำให้แม่กับพี่ร้องไห้ ทำตัวน่าสมเพชให้เขาดูถูกทั้งที่โดนไล่ขนาดนั้นแต่ยังยื้อทั้งที่แม่และพี่ห้าม
 “แม่โกรธผมไหมครับ….ที่ผมทำตัวแบบนี้”
 แม่เงยหน้ามอง
“ผมชอบผู้ชาย….ทั้งยังถูกทิ้งแล้วท้องแบบนี้อีก…..”  ผมน้ำตาคลอพยายามกลั้นน้ำตาไว้แต่มันกลับไหลรินออกมา ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ทำให้ครอบครัวผมต้องเสียใจแบบนี้….ทำให้พ่อ แม่ พี่ ต้องมารับชะตากรรมกับผม….ผมมันอกตัญญูจริงๆ
 “ทำไมแม่ต้องโกรธแม่ดีใจเสียอีกที่ลูกเลือกที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ไม่โกรธเพราะลูกไม่ใช่คนที่ทิ้งไปแต่จะโกรธถ้าลูกยังไม่เลิกที่จะเจ็บปวดแบบนี้”
 “ฮึก..ก..ก  ผมขอโทษจริงๆครับ”
 แม่ยิ้มแล้วลูบหัวผม  “เลิกร้องไห้ได้แล้วโตจนจะมีลูกแล้วนะ….คิดดูสิถ้าตอนนี้ตัวเล็กกำลังวิ่งเล่นในสวนแล้วเห็นแม่ตัวเองร้องไห้จะเป็นยังไงฮึ”
 ผมรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง....มองสวนหย่อมจินตนาการถึงตัวเล็กของผม…ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่……
…………………………………………………………………………….
3 ปีต่อมา
 ตุบๆ เสียงวิ่งในสวนหลังบ้านทำให้ผมที่กำลังตากผ้าหันไปมองแล้วยิ้มรับ
 “หมูหันวิ่งทำไมครับเดี๋ยวล้มหรอก” ผมเดินไปหาเเล้วย่อตัวนั่งเพื่อให้ความสูงเท่ากับเจ้าของชื่อ เด็กผู้ชายผิวขาวขมวดคิ้ว แก้มป่อง พุ่งย้วย ทำท่ากอดอกไม่พอใจ
 “ป๋มไม่ได้จื้อหมูหันชักหน่อยนึง”
 “อ้าวไม่ได้ชื่อหมูหันชื่ออะไรล่ะครับ”
 “คิมหันต์ต่างจาก”
 “ใช่เหรอ อ้วนแบบนี้ต้องหมูสิ”
 “แม่จ๊อบแกล้งไปหาคุณจายดีกว่า”
 “พูดให้ชัดหน่อยสิครับหมูหัน.....หึ”
 “จั๊ดแย้ว”   ยังไม่วายหันมาพูดแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน  ผมส่ายหัวแล้วยกตะกร้าเปล่าที่ตากผ้าเสร็จตามเข้าไปในบ้าน เห็นหมูหันกำลังนั่งตักแม่ ออดอ้อนให้ป้อนขนมแต่ดูจากน้ำหนักตัวอาจจะทำให้แม่ขาชาได้
 “หมูหันอ้วนแล้วยังนั่งตักคุณยายอีก”
 “ดูจิคุณจายแม่จ๊อบแกล้งป๋ม”
 “แบบนี้ให้ยายตีเลยดีไหม”
 “ตีเยยยยย”
 ผมลงไปนั่งข้างๆหมูหัน  “อยากเห็นแม่เจ็บหรือครับ”
 หมูหันขมวดคิ้วคิด “งั้นไม่ต้องตีแย้วกั๊บ เดี๋ยวแม่ย้องไห้”
 ผมและแม่มองหน้ากันเเล้วยิ้ม
 RRrrrR
 เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
 “ฮัลโหลครับพี่ฝน..ตอนนี้เหรอครับ” ผมมองหมูหันอยากจะปฏิเสธแต่ก็ต้องรับคำไป
"ครับ...แล้วผมจะรีบไป….”
 “มีอะไรเหรอหอม”
 “พี่ฝนขอเปลี่ยนกะทำงานน่ะครับ ผมเลยต้องไปเข้ากะตอนนี้เลย”
 “แล้วตอนกลางคืนล่ะ ลูกต้องทำงานตอนคืนต่อเลยเหรอ”
 “ครับ…ฝากคิมหันต์ด้วยนะครับแม่”
 “เเต่ลูกไม่เห็นต้องทำงานขนาดนี้เลยลูก พ่อเขาก็มีเงินเดือน”
 “จะพึ่งแต่พ่อก็ไม่ได้หรอกครับ ผมเองก็อยากเลี้ยงพ่อกับแม่บ้าง" ผมพูดแล้วรีบไปอาบน้ำเพื่อไปทำงานที่ซุปเปอร์มาเก็ต ซึ่งผมเริ่มทำเมื่อ1ปีก่อน
 ขณะเตรียมตัวจะไปทำงานก็เห็นหมูหันยืนนิ่งหน้ามุ่ย
 “ไหนแม่ปอกว่าวันนี้จะปาป๋มไปเที่ยวห้างนี่กั๊บ”
 “วันนี้แม่มีงานด่วนจริงๆลูก…ไว้วันหลังนะ”
 ยังหน้ามุ่ยอยู่
 “คิมหันต์….แม่ขอโทษจริงๆ พรุ่งนี้แม่จะพาไปนะครับ”
 “จั๊ญญานะ”
 ผมยื่นนิ้วก้อยไปให้ นิ้วอ้วนๆเกี่ยวตอบ
 ฟอดดดด  “แม่ไปนะครับ”
 "บ๊ายบายแม่สิลูก"  แม่บอกหมูหันให้ทำตาม แม้จะโบกมือแต่ยังหน้ายังงออยู่แอบเห็นน้ำตาปริ่มอีกด้วย 
 ผมขึ้นรถเมล์เพื่อไปยังที่ทำงานแม้จะอึดอัดแต่ก็ต้องประหยัดเพื่อลดค่าใช้จ่าย ยิ่งเห็นแววตาของลูกเวลาอยากได้ของหรืออยากพาไปเที่ยวผมก็ได้แต่เศร้าใจ....ผมไม่มีทั้งเงินและเวลามากขนาดนั้น….แต่ก็จะอยากพยายามให้ถึงที่สุดไม่พึ่งพ่อกับแม่มากเกินไป
 “ขอโทษจริงๆนะหอมพี่มีธุระด่วนจริงๆ แล้วจะตอบแทนนะ บาย….”
 ไม่รอให้ผมพูดพี่เขาก็รีบออกไป ผมเปลี่ยนชุดพนักงานแล้วมายืนหน้าเคาน์เตอร์
 เสียงซุบซิบจากจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมองเเต่กลุ่มนั้นก็ทำทีไม่ได้คุยกันแล้วแยกย้ายกันไป  ผมเองก็ไม่ได้สนใจมากนักเพราะน่าจะชินกับคำนินทาได้แล้ว
 กระเทยบ้างล่ะ
 เสเเสร้งบ้างล่ะ   
 สำส่อนบ้างล่ะ
 ประโยคท้ายคงมาจากลูกค้าบางคนที่มักจะ….
 “ขอบุหรี่1ซองพร้อมแถมเบอร์โทรได้ไหมครับ”   ผมหยุดชะงักมองคนตรงหน้าที่ยิ้มแป้น  ผมไม่ตอบแต่ยื่นซองบุหรี่ให้แทน
 “ไม่ให้เบอร์ด้วยเหรอครับ”
 “มีลูกแล้วครับ”
 เขาหน้าเหวอ
 ผมคิดเงินแล้วเขาก็รีบเดินออกไป
 เหตุนี้ล่ะ….ผมถึงโดนพวกนั้นนินทาเพราะชอบมีผู้ชายมาจีบ
 ขนาดผมนานๆครั้งจะมาแทนพี่ฝนยังถูกพวกนี้นินทาอีก ไม่ต้องคิดว่าตอนกะกลางคืนเพื่อนร่วมงานที่แสนดีจะนินทาผมแค่ไหน
 “เฮ้อ”
 “ถอนหายใจทำไมครับ”
อีกแล้วเหรอ....ผมเงยหน้ามอง
 “พี่หมอ”
 พี่หมอยิ้มรับ
 “กลับจากอบรมแล้วเหรอครับ”
 “ใช่ครับ…แล้วหอมเปลี่ยนมาทำงานเวลานี้แทนแล้วเหรอ”
 “เปล่าครับมาทำแทนชั่วคราวน่ะครับ”
 “อืม...แต่ทำตอนกลางวันดีกว่าตอนกลางคืนนะ”
 ผมไม่ได้ตอบแต่ถามแทน
 “ว่าแต่จะซื้ออะไรเหรอครับ  ด้านหลังผมอ่อยกันใหญ่แล้วครับ” ผมพูดแล้วปรายตามองพนักงานหญิงด้านหลังที่แทบจะแจกเบอร์เปลื้องผ้ากลางอากาศ
 “อ้อลืมเลย”
 พี่หมอเดินไปกดกาแฟแล้วมาจ่ายเงิน
 “เดี๋ยวพี่จะไปหาคิมหันต์ด้วยนะ”
 “ดีเลยครับ ตอนนี้งอนอยู่ครับช่วยไปปลอบหน่อยนะครับ”
 “ได้สิ” พี่หมอยิ้มแล้วเดินจากไป
 เสียงยินดีตอนรับอัตโนมัติดังขึ้นเมื่อมีคนเดินเข้ามาอีก ผมก้มหัวต้อนรับแต่เมื่อเงยหน้ามองทำให้ผมได้แต่นิ่งค้าง แต่เขากลับไม่สังเกตเห็นผมเลยสักนิด
 “ลินดาไม่อยากดื่มกาแฟที่นี่นะคะพี่คิงส์”
 “ข้างหน้าไม่มี ซื้อที่นี่ไปก่อนเถอะ…..ไปเลือกให้ฉันด้วย”
 “ไม่เอาค่ะ ไม่มีรสนิยมเลยค่ะ”
 “เธอไม่กินแต่ฉันจะกิน รีบๆซื้อมาได้แล้ว” พูดจบพี่คิงส์ก็ออกไปจากร้านปล่อยให้หญิงสาวทำหน้าหงุดหงิดเเล้วปั้นปึ่งไปเลือกกาแฟ
ใบหน้าที่ไม่ได้เห็นเกือบ 4 ปี …..ร่างกายสั่นเทิ้มเล็กน้อยแต่ก็สามารถควบคุมให้เป็นปกติ พลางมองใบหน้านั้น….ดูโทรมขึ้นหนวดรุงรังเหมือนปล่อยตัว….
 เเก้วกาแฟถูกวางตรงหน้าเพื่อรอคิดเงิน......หลังจากที่เธอพยายามเรียนรู้จากคนอื่นว่าจะกดใส่เเก้วยังไง.....คุณหนูจริงๆ...
 “ฮึ่ย! ทำไมต้องมาซื้อของถูกๆ ไร้รสนิยมที่นี่ด้วยนะ”
 ผมรับเงินจากเธอ
 ใบหน้าสวยมองผมแล้วครุ่นคริด
 “นี่นายฉันเคยเจอนายที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า หน้าตาคุ้นเชียว”
 “ไม่รู้สิครับ คนตั้งมากมายอาจมีบางครั้งที่ได้เจอกัน….”
 ปึก!  ผมวางเงินกระเเทก
 “เงินทอนครับ….แต่เป็นแค่เศษเหลือจะรับไหมครับหรือจะบริจาค” ผมเน้นคำว่า’เศษเหลือ’เผื่อเธอจะได้กระตุ้นสมองบ้างว่ากินของเหลือจากผม
 เธอมองอย่างงงๆแล้วรีบหยิบเงินจากไป
  “แค่เศษก็ยังเอานะ…” ผมมองตามหลังเธอไป เห็นเขาคนนั้นยังยืนสูบบุหรี่รอนอกรถ และนั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่เขามองมาทางผมพอดี….สายตาเราประสานกัน…..เขาเองก็มองผมค้างจนบุหรี่ในมือร่วงลงพื้น แต่เป็นผมที่เบือนหน้าเเทน…….ยิ้มรับกับลูกค้าและไม่ได้หันกลับไปมองอีกเลย
………………………………………….
ภายในรถหรูแม้อากาศจะเย็นสบายแต่ความรู้สึกกลับไม่เป็นเช่นนั้น….มีเพียงความเงียบและความหงุดหงิดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา
 ร่างสูงที่กำลังขับรถไม่ได้สนใจคนข้างกายอย่างใดแต่กลับคิดถึงใบหน้าที่ไม่เจอกันมานานแสนนาน
 ต้นหอม….ชื่อและใบหน้านานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้เอ่ยและได้เจอ….อีกฝ่ายยังคงเหมือนเดิมซ้ำยังดูมีเสน่ห์มากขึ้นผิดกับเขาที่ตอนนี้เเม้แต่หนวดยังไม่ได้โกน ปล่อยตัวมากขึ้น…เพราะความเครียดในแต่ละวัน
 “ลินดาไม่ไปโรงพยาบาลไหนแล้วนะคะ เบื่อ!” ลินดากอดอกไม่พอใจพลางมองใบหน้าสามีแต่กลับไม่ได้รับการตอบกลับ
 “พี่คิงส์….จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอคะ จะให้ลินดาไปหาหมอยันตายเลยเหรอ…ลูกมีไม่ได้ก็ไม่ต้องมีค่ะ…”
 “แต่ฉันอยากมีลูก” เขารีบตอบทันควัน เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ
 ลินดาเม้มปาก  “ไปหามาหลายหมอทั้งในทั้งนอกประเทศ ทำได้ไหมคะ…..ถ้าครั้งนี้ไม่ได้อีกลินดาไม่ทำแล้วค่ะ”
 “นี่เธอคิดจะไม่มีลูกให้ฉันงั้นเหรอ”
 “ใช่ค่ะ….ถ้าบังคับลินดาจะกลับบ้าน”
 “เอาให้จริงเถอะ เธอไม่เคยกลับไปสักครั้ง……กลับเลยไหมล่ะฉันจะได้ไปส่ง”
 “พี่คิงส์!”
 คิงส์ไม่ได้พูดอะไรต่อและไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นรถ
 เมื่อรถยนต์มาถึงบ้าน ร่างสูงก็เดินเข้าไปในบ้านเหมือนไม่มีคนนั่งมาด้วย ลินดารีบเดินตามแล้วดึงแขน
 “ทำไมต้องเย็นชาตลอด เดี๋ยวนี้พี่เป็นอะไร”
 “เบื่อมั้ง”
 “เบื่อ!?  เบื่อเพราะลินดามีลูกให้ไม่ได้ใช่ไหม”
 “เธอคิดว่าฉันจะเบื่อเธอเฉพาะเรื่องลูกงั้นสิ…..นิสัยเธอต่างหากที่ฉันเบื่อ”
 “เหอะ! ตอนคบกันไม่เห็นบอกว่าเบื่อ พอได้กันบอกเบื่อเหรอคะ”
 “นิสัยเธอมันเปลี่ยนไปต่างหาก…..เธอตอนนี้ดูตัวเองด้วยว่ามันเปลี่ยนไปยังไง”
 “ที่ลินดาเปลี่ยนก็เพราะแม่คุณนั่นแหละ! สั่งอยู่ได้ให้รีบๆมีลูก….”
 “พูดอะไรถึงฉันเหรอลินดา……” พิสมัยในร่างท้วมเดินมาหาลูกชายและสะใภ้ ลินดารีบหลบสายตา
 “ปะ..เปล่าค่ะคุณแม่”
 “ถ้าอย่างนั้นมานั่งคุยกันหน่อยสิว่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง”
 ลินดาเม้มปากแล้วทำตามที่บอก ส่วนคิงส์เดินไปสงบสติอารมณ์ในสวนแทน
 “หมอว่ายังไงบ้าง” คุณหญิงพิสมัยถาม
 “คือ….หมอบอกว่าถ้า1เดือนนี้ไม่มีอาการอะไรก็คงจะไม่….”
 “ว่ายังไงนะ….นี่เธอจะท้องไม่ได้ตลอดชีวิตหรือไง”
 “ลินดาพยายามแล้วนะคะ หมอบอกว่ามดลูกลินดาอ่อนแอจริงๆยากมาสำหรับการมีลูก…”.
“เหอะ! นี่ฉันได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ใช่ไหมเนี่ย หลานก็มีไม่ได้…รู้แบบนี้ฉันเอาผู้ชายให้ตาคิงส์ทำเมียก็ดี!!” เธอตะคอกเสียงดังไม่สนใจว่าลูกสะใภ้จะเป็นลูกสาวของเพื่อนเพราะนี่มันเกี่ยวของกับทายาทที่จะสืบไปแต่สะใภ้กลับมีลูกไม่ได้
 “ไร้ประโยชน์จริงๆ!”  เธอกล่าวแล้วเดินจากไป
 ส่วนหญิงสาวเธอกำมือแน่น สายตามองไปยังร่างนั้นอย่างไม่เป็นมิตร
 “คอยดูเถอะอีแก่! สักวันแกจะต้องเสียใจที่กล้าทำแบบนี้กับฉัน!” เธอพูดแล้วรีบลุกไปโทรศัพท์ในที่ลับตาคน
“หนูทนไม่ไหวแล้วนะคะแม่จะให้ทนอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่คะ”
 “ทนอีกหน่อยเถอะลูก…..เพื่อมรดกเชียวนะ”
 “มรดกอะไรคะ! เพราะถือเคล็ดบ้าเคล็ดบอที่ให้หย่ากันแล้วลูกจะดก นี่หนูไปหย่ามาแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับคนนอก….แบบนี้ตลอด4ปีที่หนูทนมาตลอดก็ไร้ประโยชน์สิ สู้เลิกตอนนี้แล้วไปจับเศรษฐีคนใหม่ดีกว่า”
 “เศรษฐีคนใหม่เหรอ…ความคิดดีนี่ลูก!” ปลายสายคล้ายคิดบางอย่างได้พร้อมกับกล่าวอย่างตื่นเต้น
 “ยังไงคะ”
 “เดี๋ยวแม่จะบอกอีกทีหนูอดทนไปก่อนนะ “
 “ฮึ่ย! ถ้าไม่เพราะแม่เอาเงินไปเล่นพนันหมดหนูคงไม่ต้องเอาตัวเข้าแลกแบบนี้หรอกค่ะ....ตอนแรกพวกนี้ก็ดีกับหนู นานๆเข้าร้ายกาจจริงๆ โดยเฉพาะคุณหญิง”
 “เอาน่าทนๆหน่อยนะ”
 “ก็ได้ค่ะ…”
 ลินดาวางสาย  “คอยดูเถอะอีแก่ฉันจะทำให้แกไม่มีที่ซุกหัวนอนเลย”
ทางด้านคิงส์
 เขาได้แต่ยืนนิ่งมองน้ำตกจำลองในสวน ทำไมจิตใจเขาถึงไม่สงบเลยตั้งแต่เจอใบหน้านั้น…..ใบหน้าที่เขาคิดว่าจะลืมไปแล้ว….สายตาที่เคยเศร้าตลอดเวลาแม้จะสบตาเพียงนิดแต่ก็รู้ว่าเปลี่ยนไป
 “จะไปนึกถึงทำไมวะคิงส์ เลิกกันไปตั้งนานแล้ว” เขาพึมพำกับตัวเอง
 ทรุดนั่งบนม้าหินอ่อนนึกถึงเรื่องราวเกือบ4ปีที่ผ่านมานับตั้งแต่แต่งงาน.....ชีวิตที่คิดว่ามีความสุขกลับไม่เป็นอย่างที่คิด....ตอนคบกับลินดาคิดว่าใช่แต่เมื่อใช้ชีวิตด้วยกันกลับไม่ใช่.....กิริยามารยาทต่างๆผิดเพี้ยนเหมือนถูกฝึกเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้ากันเท่านั้นเเต่พอมาใช้ชีวิตด้วยกันลวดลายเริ่มออก
 อยู่ใกล้ๆพาลหงุดหงิดเพียงครึ่งปีที่แต่งงานเขาก็เริ่มเบื่อ….หากไม่เพราะผู้เป็นแม่ห้ามไม่ให้เลิกกันเขาคงไม่ทนอยู่เเบบนี้…..เหมือนกับ……เขาคิดผิดหรือเปล่าที่ทิ้งคนนั้นไป……..
พี่คิงส์ถอดเสื้อเลยครับเดี๋ยวผมจะซักให้
 ทานข้าวเลยไหมครับผมเตรียมไว้แล้ว
 อย่านอนดึกนักสิครับไม่ดีเลยนะ
 ร่างสูงรีบสลัดเรื่องนี้ออกจากหัว
 "นึกถึงบ้าอะไรวะ"
 เขากดโทรศัพท์หาคู่ควงประจำทันที
 “เบล….เดี๋ยวคืนนี้พี่ไปหา….”
 เขากดปิดสาย….หลับตาลง….ทำไมต้องมาเหนื่อยกับเรื่องนี้ด้วย….ไม่คิดว่าชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้……..ตั้งแต่จาก………
 “โถ่เอ๊ย!” เขาสบถอย่างไม่รู้สาเหตุ…ไม่รู้ทำไมถึงต้องหงุดหงิดแบบนี้
…………………………………………………………
 
วันนี้ผมพาหมูหันไปเที่ยวห้างตามสัญญาหลังจากที่เมื่อวานเบี้ยวนัด ท่าทางหมูหันจะดีใจมากมองไปรอบๆตลอดอย่างตื่นเต้น
 “แม่ฮับ แม่ฮับ  ป๋มจ๊อบๆ”
 “หึ….เดี๋ยวกินข้าวกลางวันก่อนค่อยไปเล่นนะครับ”
 “กั๊บป๋ม!”
 มื้อกลางวันเรากินข้าวกันในห้างเมนูธรรมดาแต่ท่าทางเจ้าหมูอ้วนจะกินแบบไม่ธรรมดา
 “ป้อนช้า…”
 “ครับๆคุณชาย” ผมรีบป้อนข้าวผัดให้แต่ท่าทางเจ้าตัวจะกินไม่อิ่มเพราะเกือบหมดจานแต่ยังเคี้ยวตุ้ยๆ พอรู้ตัวอีกทีก็หมดแล้ว
 “ขออีก…”
 “หมดแล้วครับ”
 “แต่ป๋มยังไม่อิ่มเลย”
 “พอแล้วนะครับ….เดี๋ยวอ้วนนะ”
 หมูหันทำปากจู๋   “จุ๊ๆ ไม่ดีนะกั๊บคุณจายบอกว่าป๋มกำลังโตต้องกินเจ๊อะๆ”
 ผมยิ้ม “จำแต่คำแบบนี้นะครับ…..ไม่เอาครับ กินมากเดี๋ยวอ้วกไม่เล่นแล้วเหรอครับ”
 “อ่า…..เล่นๆกั๊บ”
 “ดีมาก” ผมจ่ายเงินแล้วจูงหมูหันมาที่โซนสำหรับเด็ก มีของเล่นหลายอย่างที่เหมาะกับวัย หมูหันทำตาโต
“เล่นดีๆนะครับแล้วให้อยู่ในสายตาแม่นะ”
 “กั๊บป๋ม”
พูดเเล้วก็รีบวิ่งไปนั่งรถสำหรับเด็กขับไปขับมาเผลอไม่นานก็ได้เพื่อนใหม่ซะแล้ว…..ผมก็ได้แต่นั่งมองกับบรรดาผู้ปกครองคนอื่น ผ่านไปสักพักหมูหันก็วิ่งมาหาเพราะหิวน้ำ….ก่อนจะมองไปยังเพื่อนๆ….แล้วหันมามองผมอีกทีเเละยังคงมองไปยังเพื่อนๆที่อยู่กับพ่อแม่แล้วหันมามองผมอีกครั้ง
 “มีอะไรหมูหันสงสัยอะไรลูก”
 หมูหันขมวดคิ้วแล้วมองไปทางพ่อแม่ของเพื่อนอีกครั้งสลับไปมา
 “แม่ฮับ แม่ฮับ ทำไมป๋มไม่เห็นมีป้อเลยล่ะกั๊บ เพื่อนๆมีกันหมดเยยยยย”
 ผมหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำถาม ไม่คิดว่าอายุเท่านี้จะคิดเรื่องนี้แล้ว
 “พ่อหนูก็มีครับ…..แต่ถ้าเขารู้ว่ามีหนูเขาต้องรักหนูมากแน่ๆ”
 “ป้อไปไหนอ่ะกั๊บ”
 ผมเงียบ….ตอบลูกไม่ได้….นิ่งจนหมูหันเริ่มเบะปาก
 “ร้องไห้ทำไมครับอย่าร้องสิ”
 “ป๋มไม่มีป้อ….”
 ผมรีบกอดปลอบ “มีสิครับ”
 “แต่ไม่เห็นมาเยย…เพื่อนๆมีป้อกันหมดเยย ฮึก..ก…”
 “พ่อหนูเขาอยู่ไกลมากๆเลยลูก......อย่าร้องไห้นะครับ”  ผมเช็ดน้ำตาให้
 “เเล้วไกลแค่ไหนกั๊บ…..งั้นป๋มจะหานะป้อต้องแอบป๋มเเน่ๆเยย”
 “ไม่มีหรอกครับที่นี่”
 “มีจิ จะหาให้เจอ…..”พูดแล้วรีบวิ่งไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่
 “ป้อฮับ” เขาดูตกใจมากเมื่อหมูหันเรียกแบบนั้น
 “หมูหัน” ผมรีบไปอุ้มแล้วกล่าวขอโทษ
 “ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ….”
 “แล้วคนไหนป้อฮับ….งั้นป๋มจะหาใหม่….” ยังคงพยายามแล้วดื้อซนต่อไป เรียกหลายคนว่าพ่อจนผมต้องขอโทษหลายครั้ง จนแน่ใจว่าหยุดดื้อแล้วผมจึงมานั่งที่เดิม…ถอนหายใจเฮือกใหญ่…ทำให้มีปมด้อยเสียแล้ว…สงสารแต่คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเลี้ยงลูกให้ดีที่สุด…
“แม่ขอโทษจริงๆที่ทำให้หนูเสียใจแบบนี้…..” ผมพยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้ร้องไห้ ผมจะต้องเข้มเเข็งจะมาทำตัวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกเเล้ว
 “แม่ฮับหิวน้ำ”
 ผมมองขวดที่ว่างเปล่า
“เดี๋ยวแม่ไปซื้อมาให้นะ หนูเล่นที่นี่หรือไปกับแม่ครับ”
 “เล่นกั๊บ”
 “อย่าเดินไปไหนนะ เดี๋ยวแม่มา”
 “กั๊บป๋ม”
 ผมเดินไปซื้อน้ำเปล่าแต่เมื่อกำลังเดินกลับไปหาหมูหันก็ต้องหยุดชะงัก…
 พี่คิงส์……
 มือและขาสั่นเมื่อเห็นเขาคนนั้นอยู่ตรงหน้าพอดี…..เขาเองก็หยุดชะงักเมื่อเห็นผมเช่นกัน ข้างๆมีหญิงสาวเดินควงแขนมาด้วยแต่ไม่ใช่ภรรยา……
 ผมพยายามจะเดินเลี่ยงแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่…..
 “ป้อ!”  หมูหันตะโกนขึ้นแล้ววิ่งมาทางผม  มือชี้ไปที่เขาคนนั้น
 “ป้อฮับ!”
 

[่KEI_jry]

รอลุ้นเลย ว่าคิงจะทำไง หอมดูเหมือนจะยอมทุกเมื่อเลยอ่ะ แต่ก็สงสารเด็กนะ 

[dahlia]

พระเอกนิสัยแบบนี้ ไม่คู่ควรกับคำว่าพระเอกสักนิดเดียว เชียร์ไม่ลงเลย เฮ้อ หมูหันลูกอย่ามีเลยพ่อแบบนี้

[พิศตะวัน]