(You Make Me Wanna ) ( Up ตอนที่ 14. จบแล้วคร้าบบบบ). 03/02/10 ) ตันแล้ว!!!!
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: (You Make Me Wanna ) ( Up ตอนที่ 14. จบแล้วคร้าบบบบ). 03/02/10 ) ตันแล้ว!!!!  (อ่าน 32826 ครั้ง)

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
***********************************
........................อ๋า  VS น้อง......................
<<<  ตอนที่ 11   เส้นทาง  2 By อ๋า  >>>
***********************************
............................
.............
.....
<<<<<ย้อนไปก่อนหน้านั้น>>>>>

เป็นเวลาเกือบอาทิตย์ ที่กลับมาอยู่กรุงเทพฯโดยไม่ได้บอกกล่าวใครซักคน  เพราะผมเองก็ไม่รู้จะบอกใคร
วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมตัดสินใจไปบ้าน  เพราะคิดว่าเป็นเวลาที่ใครบางคนไม่อยู่  ผมไม่อยากขับรถเข้าไปใน
จึงเดินไปเกาะประตูรั้วเหล็ก ที่แน่นหนา  เหมือนต้องการห้ามคนนอกย่างกรายเข้ามา 

บ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์  ที่งดงาม  แม้จะถูกสร้างหลายปีแล้วแต่มันก็ยังดูงดงาม  มีค่ามหาศาล และมันคงได้รับการดูแลรักษาอย่างดีจากคนภายในบ้านนี้   ผมไม่เคยคิดว่านี่คือบ้าน  เพราะมันแฝงไปด้วยความทุกข์  ความผิดหวัง  จากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อมอบให้ผมและแม่คนที่ผมรักที่สุดในชิวิต


“มาหาใครครับ”  เด็กหนุ่มน่าจะอายุน้อยกว่าผมไม่กี่ปี่เดินมาทักผม  แม้แต่ผู้ชายคนนี้ผมก็ยังไม่รู้จัก
“ผมมาหาป้าวันเพ็ญ”
“ผมจะไปตามมาให้น่ะครับ  จะให้บอกว่าใครมาหา”
“ผมชื่ออ๋า”
หนุ่มคนนั้นมองผมอย่างตื่นๆเหมือนจะสงสัยก่อนที่จะวิ่งเข้าด้านใน  ผ่านลานสนามหญ้าที่กว้าง
ต้นไม้ ดอกไม้ ที่ถูกตัดแต่งประดับประดา เอาไว้อย่างสวยงาม  คงบอกรสนิยมกับฐานะเจ้าของได้อย่างดี......
เพียงไม่ถึง 5 นาที  คนที่ผมบอกว่าอยากจะเจอก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง  เข้ามาทันที  ตามด้วยอีกสี่ห้าคนที่เดินออกมา
ตามหลังหญิงสูงวัยผู้นี้
“หนุ่ม ๆ”  ป้าตะโกนบอกนายคนนั้นพร้อมกับท่าทางที่ตื่นเต้น
“รีบเปิดประตูเร็วเข้า” ผมเห็นสีหน้าตื่นตกใจของแกอย่างชัดเจน
เกือบยี่สิบปีที่ผมไม่ได้เจอกันเลย   แต่ผมก็ยังจำใบหน้า  กับรอยยิ้มแกได้ดี   แม้จนมีรอยย่นเกิดขึ้นบนใบหน้าแล้วก็ตาม ประตูที่ถูกควบคุมด้วยรีโมทเลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ   พร้อมกับป้าวันเพ็ญที่วิ่งมากอดผมอย่างดีใจ
“สวัสดีป้าวันเพ็ญ” ผมทักคนที่เคยเลี้ยงดูผมเมื่อเกือบ 20 ก่อนมาอย่างดี
“ฮือๆ  ฮือๆ ” แต่มันกลับเป็นเสียงร้องไห้แทน
“คุณอ๋า  คุณหนูของป้า ฮือๆ”เสียงเธอร้องดังยิ่งกว่าเก่าพร้อมกับโอบรัดผมไว้เหมือนกลัวผมจะหายไป
“สวัสดีครับคุณอ๋า”
“สวัสดีค่ะคุณอ๋า”  เสียงทักทายผมดังมาเป็นระยะๆ  จากคนที่อยู่ข้างหลังแก  บางคนก็เข้ามากอดผม
เหมือนที่ป้ากำลังทำทั้งที่ผมไม่รู้จักพวกเขาเลย
“ป้า  เจอผมแล้วร้องไห้  ผมจะกลับแล้วน่ะ”ผมอดที่จะแหย่แกไม่ได้
“คุณอ๋า  อย่าทำบาปคนแก่เลยค่ะ  ป้าดีใจ  ตื่นเต้น  ทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้ว  ”
“ป้าเฝ้ารอคุณมานานแล้วน่ะค่ะ”
แก่ปล่อยมือผมก่อนที่จะหันไปกอดแขนไว้แทน
“คุณหนูของป้าโตเป็นหนุ่มแล้ว  หล่อมากๆเลยค่ะ  ป้ายังตะลึงเลย  จำแทบไม่ได้”
“ชมแบบขี้ผมก็อายเป็นน่ะครับ”
ป้าวันเพ็ญมองสำรวจไปมาอย่างสนใจ  ผมคงหายไปนานจริงๆ  เพราะนอกจากแม่แล้ว
ผมก็ไม่เคยติดต่อกับใครอีกเลย
“นี่เด็กๆในบ้านคุณค่ะ”  แกเอ่ยชื่อแต่ล่ะให้ผมรู้จักพร้อมกับบรรยายหน้าที่ของแต่ล่ะคน
ให้รู้ไว้  แต่ผมก็ไม่ได้สนใจฟัง
“เข้าบ้านก่อนน่ะคุณอ๋า”แกดึงมือผมเข้าบ้าน  แต่ผมลังเล  เมื่อมองเข้าไปด้านในกลับเห็น
ผู้หญิงที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเมียใหม่ของพ่อยืนตรงหน้าประประตูทางเข้า
“นั่นคุณ ขวัญภรรยาคุณผู้ชาย” ป้าวันเพ็ญแนะนำผม  กับผู้หญิงที่อยู่ไกลออกไปราว 100 เมตร 
เพียงแค่เห็นหน้าคนที่ทำให้แม่ผมต้องตายอีกคน  ใจก็ร้อนรุ่มไปหมด
ผมแกะมือป้าออก  ก่อนจะเดินไปประจัญหน้าคนที่กำลังจ้องผมอยู่
จากรูปร่าง  ใบหน้า ผิวพรรณ ที่สวยหมดจด  เธอเองก็คงมีอายุมากกว่าผมไม่กี่ปีแน่
แต่ก้อได้คนคราวพ่อเป็นสามี   แต่คิดอีกทีเธอเองก็ใช่คนเดียวที่พ่อเลี้ยงดู


เธอโปรยยิ้มให้ผม  อย่างไม่รู้สึกอะไรกับอารมณ์ที่กำลังเดือดขึ้นจนแสดงออกทางสีหน้า
อย่างชัดเจนในตอนนั้น
“สวัสดีค่ะคุณอ๋า”เสียงทักผมอย่างเป็นมิตรแม้กระทั่งสายตา
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะทุกคนรอคุณอ๋าอยู่”  น้ำเสียงเธอเองก็นิ่งจนผมแปลกใจ
ผมเดินผ่านเข้าบ้านเหมือนไม่ได้ยินเสียงทักจากเธอ  ผมพยายามก้าวอย่างเร็วเพื่อหนีจากคนที่เกลียด 
ผมเดินลิ่วเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใคร  ตรงที่ผมจำได้ว่ามันเคยเป็นห้องนอนของผม
ก่อนจะยื่นมือไปหมุนลูกบิดไปมา  แต่มันถูกล๊อคไว้ 

“เคล๊ก  เคล๊ก เคล๊ก”  ผมยังพยายามที่จะเปิดมันให้ได้  จนต้องถอยออกมาเพื่อจะถีบประตู
ตอนนั้นผมคิดว่าพ่อคงสั่งให้ใครมาล๊อคมันไว้เพื่อไม่ให้ผมมาใช้ห้อง
“คุณผู้ชายให้ล๊อคไว้ค่ะคุณอ๋า”
“ทำไมล่ะครับป้า” ผมชักสีหน้าโมโหใส่
แกชูกุญแจดอกนั้นให้ผมดู
“กุญแจอยู่ที่นี่ค่ะ   ห้องนี้ถูกปิดเพราะคุณผู้หญิงสั่งไว้  ไม่ให้ใครมาวุ่นวายที่ห้องคุณ”
แล้วคุณพ่อท่านก็สั่งไม่ให้ใครมาวุ่นวาย   ยกเว้นให้ป้ามาดูแลทำความสะอาดคนเดียว”
แกยื่นกุญแจใส่มือผม…
“มีของที่คุณผู้หญิงฝากกับป้าไว้ด้วย  เดี๋ยวป้าจะเอามาให้ที่นี่น่ะค่ะ”

ผมรอรับของที่ป้าบอกจะเอามาให้อย่างใจจดจ่อ  ไม่นานนักสิ่งนั้นก็อยู่ในมือผม  เป็นกล่องไม้สักขนาดเหมาะมือ
ขัดมันเงาวับ  ผมถือมันเดินเข้าห้องก่อนที่เปิดมันดู  มันเป็นเพียงกล่องใส่กุญแจเซฟที่ไหนซักแห่ง 
กับซองจดหมายเล็กถึงผม


**อ๋า ลูกรักของแม่  แม่รู้ว่าคงอยู่กับลูกได้ไม่นาน  ทั้งที่แม่อยากอยู่   แต่สุขภาพแม่ไม่อำนวย  กุญแจนี้คือสมบัติ
ที่แม่พอจะทิ้งไว้ให้ลูกได้  เพราะมันเป็นของที่แม่มีมาก่อนจะแต่งงานกับพ่อ  แม่กลัวว่าพ่อจะลืมลูก  จึงเตรียมส่วนของแม่ไว้ให้ลูกหมด  แม่เชื่อว่ามันสามารถที่จะทำให้ลูกอยู่อย่างสุขสบายไปทั้งชีวิตได้โดยไม่ต้องทำงาน
อีกอย่างอย่าไปโกรธพ่อน่ะ  ไม่ว่าพ่อจะเป็นอย่างไรในความคิดลูก  แต่ยังไงพ่อก็คือผู้ให้กำเนิด**

ผมบรรจงพับกระดาษใบนั้นอย่างเบามือ  เพราะมันเป็นโน๊ตที่ถูกเขียนด้วยลายมือแม่  ก่อนที่จะใส่ลงในกล่องเช่นเดิม..........
แล้วลงมือสำรวจของในห้องนี้อย่างตั้งใจ  แม้แต่สิ่งเล็กๆน้อยๆ  ที่ผมเคยเล่นตอนเด็กๆ  ของทุกอย่างที่เป็นของผมมันยังถูกเก็บรักษาอย่างดี   แม้แต่หุ่นยนต์บังคับที่ผมชอบก็ถูกจัดไว้เฉพาะส่วนของเล่น  ผมเดินไปยืนที่หน้าต่างซึ่งจะมองเห็นมุมหลังบ้าน  ถัดออกไปไม่ไกลจะมองเห็นสายน้ำใหญ่ที่ยังคงไหลมาไม่เคยสิ้นสุด  บรรยากาศอย่างนี้มันทำให้ผมอดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้
ภาพที่ผมกับแม่วิ่งไล่จับกันที่สนามหญ้าผุดขึ้นในหัวอย่างชัดเจน  ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าพ่ออยู่ที่ไหน  มีเพียงผมกับแม่ที่ต้องคอยดูแลกันและกัน  กับคนรับใช้ 2-3 คน เท่านั้น.......
..........................
............
....
ผมงีบลงบนที่นอนที่ผมสัมผัสมันมาตั้งแต่มันเยาวัยอย่างลืมตัว  ผมชอบนอนเตียงที่แข็งๆ  ถ้ามันนิ่มนิดๆผมจะให้แม่เปลี่ยนให้ทันที  แต่อันนี่คงเป็นอันเดียวกันที่ผมใช้ก่อนจะต้องไปจากบ้านนี้เพื่อไปเรียนที่อังกฤษ  ตามคำสั่งอ
ทั้งที่ผมไม่ได้อยากไปเลยซักนิด  เพราะไม่อยากจากแม่ไป......
.............
...





ผมตื่นขึ้นอย่างงัวเงียก่อนจะหันมาดูนาฬิกา
“นี่เกือบ 4 โมงเย็นแล้วเหรอนี่”ผมตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อปลุกให้หายจากความง่วง
ผมเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา  ก่อนจะหยิบกล่องใบนั้นแล้วเดินลงมาจากห้อง


“พี่ชายมาแล้วค่ะแม่ขา”เสียงเล็กๆดังแว่วทบประสาทหู แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร
เพราะผมไม่เคยมีน้อง.....
“ก๊อฟมาสวัสดีพี่ชายเราเร็วเข้า”เสียงเด็กน้อยเร่งร้าว  แล้ววิ่งตรงมาที่ผมกำลังเดินลงบันไดมา
“สวัสดีครับ  พี่อ๋า” เด็กน้อยตัวเล็กๆขาวๆวิ่งมาเกาะแขนผมไว้
“ผมชื่อก๊อฟครับ  ส่วนนี่  พี่กิ๊ฟ”มันแนะนำผมอีกที
“ถอยออกไป”  ผมเสียงดุใส่  ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งนิดๆ เหมือนจะร้อง
“แล้วไม่ต้องมายุ่งกับ  กับ  กับผม  เพราะผมไม่เคยมีน้องสาวหรือน้องชาย”  ผมจะใช้คำว่ากูก็ดูแรงไปสำหรับเด็กตัวเล้กทั้ง 2 คน
 “พี่ชายรังเกียจพวกหนูเหรอค่ะ”น้ำตาเธอก็คลอที่เบ้า
“แม่คับ  พี่ชายไม่รับพวกผมเป็นน้อง” มันฟ้องแม่ที่กำลังยืนจ้องมองมา
ผมรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่ผู้หญิงคนนั้นหน้าแตก  มันทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังเป็นผู้ชนะ


“คุณก๊อฟ  คุณกิ๊ฟ  ป้าขอตัวพี่ชายแป้บนึงน่ะค่ะ”  เสียงป้าที่ดังขัดจังหวะ 
ทำผมให้ต้องลดดีกรีความเดือดลง
“คุณอ๋า  ตามป้ามาทางนี้เถอะน่ะค่ะ”
“ผมจะรีบกลับครับป้าผมมีธุระ”
“ฟังป้าซักนิดก็ยังดีน่ะค่ะ”
ผมใจอ่อนยอมรับคำขอของแก 
ป้าวันเพ็ญเดินนำผม   ก่อนที่พาไปอีกมุมที่ลับตาคน  สายตาของแกเหมือนจะอ้อนวอนไปในตัว

“คุณอ๋า เด็กๆเค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย  ส่วนคุณขวัญ ป้าก็คิดว่าเธอเป็นคนที่ดีมากๆ”
“คุณควรจะให้อภัยพวกเค้าน่ะค่ะ  อย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นพวกเธอเลย  คุณกิ๊ฟชอบ
มาดูแต่รูปคุณตอนเด็กๆ  เพราะพวกเราไม่มีรูปที่เป็นปัจจุบัน  คุณขวัญเองก็สอนเด็กๆให้รัก  ให้เคารพคุณมาตลอด”
“ป้าอยากให้คุณอ๋ามีความสุข  นั่นเป็นสิ่งที่แม่คุณอ๋ามักพูดกับป้าประจำ”
ผมฟังเรื่องที่ป้าเล่าให้ฟังพอสมควรหลังจากที่ผมออกไปจากบ้านหลังนั้นกือบ 20 ปี
“ทานอะไรหน่อยซิค่ะแล้วค่อยกลับ”
“ไม่ครับป้าผมไปกินที่อื่นดีกว่า”
“คุณอ๋าฝั่งใจแต่เรื่องผิดๆ”
“ผมไม่ชอบที่นี่”
“ถึงยังไงที่นี่ก็คือบ้านของคุณ”
“มันไม่หรอกครับป้า “
ผมรีบเดินออกมาเพราะกลัวว่าถ้านานกว่านี้บุคคลที่ผมไม่อยากเห็นหน้าที่สุดอาจมาถึงได้
“คุณขวัญบอกว่าวันนี้คุณผู้ชายมีงานเลี้ยง”เหมือนแกจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
“ถึงยังไผมก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานคับป้า”
“คุณอ๋าไม่รักที่นี่แล้วใช่มั้ยค่ะ”
“ผมไม่ใช่ลูกเค้า”
“คุณอ๋าก็คิดแต่อย่างนี้”
“ผมไปแล้วครับป้า”ผมไม่อยากรีรออะไรอีก




“จะกลับแล้วเหรอคุณอ๋า”เสียงทักของเธอทำให้ผมรู้สึกรำคาญ  ก่อนที่ทำเป็นเดินอย่างไม่สนใจ
“พี่ชายจะไปไหน”  กิ๊ฟวิ่งตามมาจับแขนผมไว้
“กิ๊ฟไม่ให้พี่ชายน่ะค่ะ”เสียงเด็กสาวอ้อนวอนทำให้ผมหยุดยืนลังเล
“ปล่อยแขนพี่เถอะ  พี่มีมีธุระต้องทำ”
“ก๊อฟ  พี่ชายแทนตัวเองว่าพี่แล้วด้วย”เธอตะโกนลั่นอย่างดีใจบอกน้องชายที่ยืนมองอยู่
“หนูรักพี่ชายค่ะอยากให้พี่ชายมาอยู่กับเรา”กิ๊ฟอ้อนผมอย่างสนิทปากเหมือนผมเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน
เธอเอาแขนเล็กของเธอกอดเอวผมไว้
“เอาไว้ว่างๆพี่จะมารับไปเที่ยวน่ะ”ผมพยายามยิ้มให้เธอกับน้อง
“หนูรักพี่ชาย”เธอพูดสั่นๆ
เด็กทั้ง2เดินมาส่งผมที่รถที่ผมจอดไว้นอกบ้านแล้วยืนมองผมตาแป๋วทั้งคู่
สายตาของทั้งคู่ไร้ซึ่งมารยาใดๆ  เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา  ทั้งสองทำราวกับรู้จักผมมาเนิ่นนาน
ซึ่งต่างกับผมอย่างสิ้นเชิง






<<<<<<<<<<<<<<<HHHH>>>>>>>>>>>>>>>


ผมนั่งรอเพื่อรับเด็กๆที่กำลังจะเลิกเรียนอีกไม่กี่นาที  ตามที่ได้รับข้อความจากกิ๊ฟ
ผมเคยเกลียดพวกเขา  เพียงเพราะความคิดที่เห็นแก่ตัวที่ก่อขึ้นใจในใจมาตลอด
จนผมได้มารู้จักทั้งคู่  และเรื่องราวจาก  ป้าวันเพ็ญคนที่ผมคิดว่าไว้ใจที่สุด

“พี่ชายค่ะ”  เสียงกิ๊ฟร้องเรียกพี่ชายที่รักอย่างดีใจ
“สวัสดีค่ะ”เธอวิ่งแล้วยกมือไหว้ทั้งที่ยังมาไม่ถึงแล้วหยุดตรงหน้าพี่ชายอย่างหมดแรง
จนต้องเล็บลิ้นออกมาเพิ่มรีบให้หายใจเข้าปวดได้สะดวกยิ่งขึ้น
“สวัสดีคับ”ผมทักเด็กสาวน่ารักๆตรงหน้า
“ก๊อฟล่ะ แล้วอะไรล่ะครับนี่ทำไมต้องวิ่งด้วย” ผมห่วงเธอจะขาดใจเสียก่อน
“สวัสดี  ครับพี่อ๋า”
“มาช้ากว่าพี่กิ๊ฟเหรอครับนี่”ก๊อฟยืนหอบๆ  เอามือชันเข่าทั้งข้างไว้ หายใจแทบไม่ทันอีกคน
“ใช่อ่ะดิ”
“ก๊อฟต้องเป็นเบี้ย 1 วันพี่อีกแล้ว” กิ๊ฟหัวเราะอย่างอารมณ์ดีต่อหน้าพี่ชาย
“ตามเคย  เสียเงินแทนไม่ได้หรือไง” ก๊อฟบ่นให้พี่ชายได้ยิน
“แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะครับนี่”
“ก็เรา 2 คนเล่นเกมแข่งกันวิ่งไงค่ะ  ใครมาถึงพี่ชายทีหลังต้องเป็นเบี้ยให้อีกคน”
“เอากันเข้าไป  ท่าจะสนุกน่ะ”
“ผมเป็นตลอดเลยอ่ะ  ก็ผมขาสั้นกว่านี่  พี่กิ๊ฟได้เปรียบ แต่ดีใจที่พี่อ๋ามารับครับ”



“แล้ววันนี้จะพี่รับใช้อะไรล่ะครับ”
“พี่ชายพูดซะกิ๊ฟไม่กล้าเลย”  เธอทำหน้าอ้อนผม
“อีกไม่กี่วันก็ต้องไปเที่ยวญี่ปุ่นกันแล้ว  เลยอยากให้พี่พาไปซื้อเสื้อผ้าหน่อย”
“งั้นเหรอ  ของที่มีอยู่ไม่พออีกหรือไง”
“กิ๊ฟอยากซื้อใหม่  ก๊อฟด้วย”
“OK งั้นขึ้นรถกันเลยน่ะ  นั่งรถพี่ห้ามบ่นน่ะ”
“ทำไมล่ะค่ะ”
“ก็รถมันไม่หรูหราอย่างที่เรา 2 เคยนั่งไง”ผมหยอกเด็กๆเล่น
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวก๊อฟทำงานได้จะซื้อให้พี่ใหม่”มันเข้าใจพูด
...............................
...........
“พี่ชายไปหาพ่อเมื่อวานหรือเปล่าค่ะ”
“ใช่พี่ไปที่ทำงานมา”
“พ่อบอกไม่ให้หนูกับน้องเจอพี่อีก”
“แต่ผมไม่เชื่อหรอกครับ  แม่บอกว่าพ่อก็พูดอย่างนั้นแหละ”ก๊อฟพยายามพูดให้ตลก
“อย่าคุยเรื่องนี้กันเลยดีกว่าน่ะ  เดี๋ยวจะไม่สนุกเปล่าๆ”
แม้ว่าผมจะต้องมาทำตัวไร้สาระกับเด็กๆ  แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขอีกแบบกับรอยยิ้มใสๆไร้พิษภัยของทั้ง 2 คน
ทำให้พวกเราเกิดความผูกพันซึ่งกันและกัน

<<<<<<<<<<<<<<<<<HHHH>>>>>>>>>>>>>>>>>





ภาพที่ผมเห็นน้องนอนอาบเลือดที่หัว  หลังจากที่เสียงปืนสิ้นสุดลง  ตามด้วยเสียงไฟที่สว่างขึ้น
มันทำให้ผมรู้สึกแทบบ้า  ผมนึกว่าน้องจะโดนลูกปืนและสิ้นใจไปแล้ว  ผมตะโกนเรียกชื่อน้องอย่างบ้าคลั่ง
ไม่รู้ทำไมผมถึงเป็นไปได้ขนาดนั้น  ผมรู้สึกเหมือนหัวใจของผมกำลังถูกกรีดด้วยมีดที่คมกริบ...
ผมพุ่งตรงไปที่ร่างนอนที่ติดผนังกำแพง  จนลืมนึกถึงเรื่องใดๆ  ผมจับร่างนั้นขึ้นมากอดแนบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเองอย่างไม่รู้ตัว.....
....เสียงหัวใจที่เต้นดัง  ตุ๊บๆ อยู่ทำให้ผมรู้สึกเอะใจและเกิดรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ  ก่อนจะมองสำรวจหาที่มาของเลือด
แล้วรีบอุ้มน้องออกมาจากตรงนั้น
“ทำไมเลือดมันเยอะอย่างนี้”เสียงนัททักผม  ส่วนไอ้อ้นไม่รู้มันหายหัวไปไหนทั้งที่ก่อนหน้านี้
มันก็อยู่ด้วยกัน
“หัวแตกครับคุณนัท  แผลใหญ่พอสมควร”ผมอุ้มคนที่นอนสลบไสลอยู่อย่างนึกภาวนาขออย่าเป็นอะไรมากเลย
“คุณรีบออกไปเตรียมรถน่ะครับ”ผมสั่งคุณนัทที่ยังดูกลัวกับเหตุการณ์อยู่  แต่คงเป็นห่วงน้องมากกว่า
“คับๆ  พี่อ๋า”  เขาวิ่งลิ่วไปที่รถอย่างเร่งรีบพร้อมกับขอทางให้ผมเดินได้สะดวก
..........................
..........
ไม่น่าเลยผมไม่น่าไปที่นั่นอีกเลย  ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร  เพราะผมเคยเจอพวกที่เขม่นกันในนั้น
ผมได้สาวที่สวยที่สุดในกลุ่มเลยเกิดมีพวกนักเลงเจ้าถิ่นมารังควาน ดีที่เพื่อนๆที่ไปกันมีแต่ทหาร ชายฉกรรจ์ล้วนไปเที่ยวหาความสำราญกันพวกนั้นเลยไม่กล้าทำอะไร คราวนี้ใครอีกล่ะที่เหยื่อพวกมัน  แต่เหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว
.............................




“พี่อ๋า น้องคงไม่เป็นไรหรอก  ตายยาก”นัทพูดเพื่อปลอบผมระหว่างรอฟังผลหมอตรวจ
“ผมผิดเองที่ไปที่นั่น”
“ถ้าอย่างนั้นคงเป็นผมมากกว่าที่อยากไปตามพี่  เพราะน้องชวนกลับ  แต่ผมก็ยังดื้อจะไป”
.............
“นัทน้องเป็นไงบ้าง” เสียงเข้มๆดุดันดังขึ้น
ทให้ผมลุกขึ้นมองหน้าแต่ท่านไม่มองผมซักนิด
“หมอกำลังตรวจอยู่ครับ”
“แล้วน้องเลือดไหลเยอะมั้ย”เสียงแม่ถาม
“ก็เยอะเหมือนกันครับ”ผมตอบ
ผู้การเดินออกไปรอห่างๆจากที่พวกผมกำลังยืน
“อย่าสนใจเลยลูก  คนกำลังโกรธ”แม่มากระซิบผมเบาๆ
“แม่ครับผมขอโทษน่ะครับ  ผมไม่น่าชวนน้องไปเลย”นัทสารภาพผิดต่อมารดา
“มันเหตุณ์สุดวิสัย  อย่าคิดมากเลยลูก  แค่น้องไม่เป็นอะไรมากแม่ก็สบายใจแล้ว”
.........................................
.............
หลังจากที่หมอตรวจทุกอย่างเรียบร้อย  ผมเดินเข้าห้องเป็นคนสุดท้าย
ภาพที่ผมเห็นมันทำให้ผมน้ำตาซึม   ครอบครัวนี้ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นแม้ตัวเอง
จะเพิ่งเข้าไปอยู่ได้ไม่นาน  ครอบครัวนี้ทำให้ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา
ท่านผู้การนั่งกุมมือน้องเอาไว้แล้วลูบอย่างห่วงใย
“พ่อขอโทษน่ะ  ที่ดูแลลูกไม่ดี”  ท่านโทษตัวเองแทนที่จะด่าผม  แล้วเอามือลูบผ้าตรงที่ปิดแผล
ของลูกชายที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอย่างน่าเห็นใจ
แต่ก็ไม่รู้ว่าท่านจะประชดหรือเปล่า  เพราะตั้งแต่มาท่านไม่เอ่ยปากพูดกับผมซักคำ
จนแม่ต้องคอยหันมาถามโน่นถามนี่ผมตลอด  คงกลัวว่าผมจะคิดมาก.....



จนกระทั่งน้องตื่น  ผมยื่นฟังซักพักก่อนที่จะเดินออกมาข้างนอก  เพราะยิ่งเห็นภาพ
ครอบครัวที่อบอุ่นรักกันอย่างนี้  ผมก็ยิ่งน้อยใจในชิวิตของตัวเองที่เหมือนเดินอยู่คนเดียว
............................
...........
เสียงประตูที่เปิดออกมาทำให้ผมต้องลุกขึ้นยืนอีกครั้งตามด้วยหันไปมองสีหน้าที่เปลี่ยนของท่าน
“แม่ไปรอพ่อที่รถก่อน  พ่อจะมีเรื่องจะคุยกับหมวด”
“ให้แม่ฟังด้วยคนไม่ได้หรือไง  ถ้าเรื่องเกี่ยวกับน้อง”
“พ่อให้เดินไปก่อนก็ไปเถอะน่า”
“ก็ได้  อย่านานล่ะ”เหมือนแม่จะเป็นห่วงผม
“ผมขอบใจที่หลายวันมานี่หมวดดูแลลูกผมเป็นอย่างดี”
“ท่านครับ.........”  ผมรู้ว่ามันไม่ใช่คำชมจากใจท่านแน่
“ลูกผมเป็นเกย์  หมวดคงรังเกียจซิน่ะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้  แต่เลือกเส้นทางที่ดีที่เหมาะให้กับตัวเองได้”
“ผมเข้าใจหมวด  ผมเคยรังเกียจแม้กระทั่งลูกในไส้ตัวเอง   แต่ยังไงผมก็เป็นพ่อ  หน้าที่ผมจึงต้องดูแลเค้าให้ดีสุด  อีกอย่างสิ่งที่ผมยังไม่เคยบอกหมวดก็คือ  ที่ผมรักลูกคนนี้มาก  ก็เพราะตั้งแต่เขาเกิดมา  ครอบครัวผมทำอะไรก็ราบรื่นไปหมด   กิจการงานก็ดี   เขาเหมือนคนที่นำความโชคดีมาให้ครอบครัวผมมาตลอด”
“ท่านครับ ผม........”  ผมอึ้งที่ท่านพูดเหมือนไม่รู้ใจผม  ทำไมท่านคิดว่าผมรังเกียจน้อง
“เอาเป็นว่า  ต่อไปนี้ หมวดหมดหน้าที่ ที่ต้องดูแลลูกผมแล้วล่ะ”
“อีกไม่กี่วัน  เชนจะมาอยู่เมืองไทยแล้ว  ผมคิดว่า  เค้าเต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้  และทำอย่างเต็มที่ด้วย”
ผมยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ที่ท่านพูดถึงไอ้เชน  ก่อนจะเดินล้วงกะเป๋าเดินออกจากตรงหน้าผมไป โดยไม่หัน
กับมามองผมอีก

ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง  หลังค่อยๆพิงลงกำแพง  ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกพ่อคนที่ 2
ลงโทษอย่างหนักเพราะเกือบ 2 ปี ที่ผมย้ายมาอยู่กับท่าน  ท่านรักและเมตตากับผมมาตลอด  และไม่เคยทำท่าทางอย่างนี้ใส่ผม..............

<<<<<<<<<<<<NNNN>>>>>>>>>>>>

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
******************************************

ลืมเปลี่ยนสีเฉยเลย  ..คริคริคริ


อ่านตอนนี้คงต้องใช้สมาธิหน่อยน่ะครับ  เพราะมันอาจวกไปวนมาหน่อย  พยายามแบ่งวรรค
ให้ดูแล้ว

ดีใจที่ยังมีคนมาถามไถ่กัน..555

คอนเฟิร์มครับว่าเรื่องนี้จะเขียนให้จบ  แต่จะมีคนอ่านจนจบหรือเปล่าอันนี้ซิไม่แน่ใจเลยยยย..55
กด + ให้คนอ่านทุกคนน่ะ
กด + ให้ DexTung
กด + ให้ bbyuqin
กด + ให้ By.มู๋เดียร์
กด + ให้ Littedevil
กด + ให้ Panny

เจอกันใหม่แน่นอน...คริคริคริคริ
***************************

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
อ่านรู้เรื่อง ไม่มีปัญหา
ใจลอยไปไหนล่ะ writer อิอิ

สงสารพี่อ๋า 
น้องรีบมาช่วยด่วนเลย
พี่นัทช่วยน้องด้วย เร็ว
ท่านผู้การเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว
การนิ่งเงียบใช้จะให้ผลดีเสมอไป
 :เฮ้อ:
ไม่ชอบนายเชน
ยิ่งเป็นญาติกะรายโน้น   :m16:

DexTunG

  • บุคคลทั่วไป
เห็นใจและสงสราพี่อ๋าจัง


พี่อ๋า จะแก้ไข  ปัญหานี้อย่างไรนะ


รอลุ้นและคอยเป็นกำลังใจให้พี่อ๋านะครับ












 :undecided: :undecided:

J๐ly

  • บุคคลทั่วไป
ซาหนุก ๆ

ชอบชอบ ชอบ

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
+ให้จ้า

พี่อ๋าถูกลดขั้นไม่ได้เป็นคนโปรดแล้ว ก็แย่สิงี้ ไม่ราบรื่นแล้ว  ="=

ออฟไลน์ Natavishi

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 459
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
 :a5: :a5:

พี่อ๋า  โดน พ่อตาซะแล้วววว

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่อ๋าอ่ะ..... :sad4:

ผู้การมาบอกตัดบทแบบนี้...ฟังแล้วเศร้าเลย น้องจะรู้บ้างมั้ยว่าพอตื่นขึ้นมาแล้ว พี่อ๋าจะไม่ได้มาดูแลเป็นบอดี้การ์ดแล้วอ่ะ...

ท่านผู้การที่เคารพ ไม่ฟังหมวดซักหน่อยเหรอ...มาพูดๆๆแล้วก็จากไป.....เง้อ...สงสารพี่อ๋าวุ้ย

ปล. เวลาพี่อ๋าอยู่กับน้องกิ๊ฟท์น้องก๊อฟ น่ารักดีเนอะ

อ่านจนจบแน่นอน ไม่ต้องห่วงจ้า รอตอนต่อไปน๊าาา  :L2:

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
***********************************
........................อ๋า  VS น้อง......................
<<<  ตอนที่ 12   ผมเสร็จล่ะ.  By พี่ อ๋า xx นิดๆ>>>
***********************************
.....................................
..................
........

หลังจากที่นั่งคิดพิจารณาอะไรอยู่นาน  ผมก็ลุกไปที่หน้าประตู  ที่สองพี่น้องกำลังอยู่กันข้างใน  ตั้งใจว่าจะเดินไปคุยด้วยแต่ผมก็ต้องชักมือกลับ  จากประตูที่ผมจะผลักมันเข้าไป

“อย่าดีกว่า”  ผมบอกตัวเองก่อนจะยื่นหน้าไปดูที่กระจก  ทั้งคู่ที่นอนคุยกัน   สิ่งที่เห็นทำให้ผมอุ่นใจ
ได้มากขึ้นว่าน้องไม่เป็นอะไรมากแน่    ขาที่ขยับออกมาแต่ล่ะก้าว  แต่ล่ะก้าวของผม  มันคือการลังเลของตัวเอง
หากว่าไม่ต้องดูแลน้องอีก  ผมก็คิดว่ามันน่าจะดีเหมือนกัน หากอยู่ใกล้กว่านี้  ผมอาจจะเผลอตัวเผลอใจตัวเองได้  ผมเป็นเกย์หรือเปล่าไม่รู้ซิ  เพียงแต่ก็เคยมีอะไรกับผู้ชายมาบ้างเล็กน้อยลองก็ไม่เสียหาย   
ที่ผ่านมาผมเองก็มีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด  ผมไม่เจ้าชู้เหมือนพ่อ  เพราะผมไม่ชอบ  พ่อทำให้ฝั่งใจเรื่องนี้
 ผมจึงบอกตัวเองไม่ให้เป็นอย่างพ่อ  สิ่งนี้ทำให้แม่ผมต้องตรอมใจตาย   ผมไม่เคยลืม  มีแฟนก็คบทีล่ะคน
คนล่ะ 1-3 ปีบ้าง  ตั้งแต่อยู่เมืองนอก  แต่ที่นั่นเสรีเรื่องอย่างว่า   มันต่างจากที่นี่เมืองไทย  ที่ผู้หญิงถูกสอนมาอีกแบบ…
..............................
..ผมเปิดเพลงฟังเบาๆในรถซักพัก  แล้วหันไปมอง ตึกของโรงพยาบาลที่น้องกำลังนอนอยู่
“หายไวๆน่ะ  ผมขอโทษที่ปกป้องคุณไม่ได้”ผมได้แต่พูดกับตัวเอง  เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึง
ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสได้พูดกับน้องเลย.........
.........
วันนี้ผมขี้เกียจและปวดหัวจากเรื่องเมื่อคืนเลยจ้างเพื่อนให้ทำงานแทน  ผมอยากพักสมอง  แต่กลับดู
ยิ่งปวดหัวกว่าเดิม  ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด  จึงเดินไปหยิบยานอนหลับมากินซักเม็ด  เวลาที่ผมเครียดผมก็ต้องเพิ่งมัน
แต่พยายามจะไม่ใช้ถ้าไม่จำเป็น
คงเพราะยาบวกกับความอยากนอนผมจึงตื่นมาเกือบพลบค่ำ...ผมนั่งรอโทรศัพท์จากน้อง  แต่มันกลับนิ่งสนิท..
ทำไมผมจะต้องรอเด็กคนนั้นด้วยน่ะ  ผมหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ที่ผมต้องการ....
......................
“สวัสดีครับหมวด”
“จ่าเลิกงานหรือยัง”
“ครับ วันนี้ทำไมไม่ทำงาน”
“ปวดหัวว่ะ  ว่าจะชวนจ่ามาดื่มที่ห้องหน่อย  ว่างหรือเปล่า”
“ได้ครับ  ทหารคู่กับเหล้าอยู่แล้วครับหมวด”จ่าแก่นพูดอย่างดีใจที่จะได้กินเหล้าฟรี  .
“งั้นก็รีบมาน่ะ  หากับแกล้มมาด้วย 2-3 อย่าง”
“ใครกินมั่งล่ะหมวด”
“มีผมกับจ่านี่แหละ”
“ดีหมวด  จะได้ไม่มีใครแย่งผมกิน  ฮ่า ฮ่า..”จ่าแก่นมักพูดเรื่องทะลึ่งให้ผมหัวเราะเสมอ
“หมวดเตรียมเปิดขวดรอผมเลยน่ะ  ผมจะกินให้เต็มที่เลย”
“มีครั้งไหนมั่งที่จ่าจะไม่เต็มที่บ้างนี่”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า..ยังไม่มีหมวด  ว่าแต่จบจากเหล้าไปต่อกันน่ะ”
ผมตัดสายไป  ก่อนจะคึดถึงหน้าจ่าแก่น  ชอบจริงๆเรื่องบนเตียงขนาดว่ามีเมียมีลูกแล้วน่ะนี่...

.................................







...............
 “ หมวดอยู่ๆก็ชวนผมมากินเหล้า  มีเรื่องอะไรต้องฉลองหรือครับ”
“ก็ไม่มีอะไร  แค่ไม่ได้สังสรรค์กันนานแล้ว”
“แต่สีหน้าหมวดมันไม่ได้บอกอย่างนั้น” จ่าแก่นเพื่อนสนิทผมพูดเหมือนรู้เรื่องในใจผมได้
“วันนี้ผู้การไม่มาทำงาน  หมวดคงรู้ว่าเพราะอะไร”
“คับผมรู้” ผมยกแก้วเหล้าที่ผสมเองชนิดเข้มข้นกว่าปกติเข้าโดยไม่มีกั๊ก
“ไม่ขมหรือหมวด”  จ่าแก่นคงอดสงสัยไม่ได้ที่ผมซดมันรวดเดียวลงคอ
ผมยกซดมันเข้าปากอีกรอบเพื่อเป็นการยืนยัน.
“มีเรื่องไม่สบายใจล่ะซิ” จ่าเพื่อนรักของผมทำหน้าเป็น
“จ่าได้ข่าวยิ่งกันตาย 2 ศพ ที่ บลูผับหรือเปล่า”
“ก็พอจะรู้มาบ้างทำไมล่ะหมวด”
“วันนั้นผมไปกับเพื่อน  2 อีกคน  แล้วคุณนัทกับน้อง ทั้งคู่ก็ตามไปด้วย”
“หมายถึงคุณนัทกับคุณน้องลูกผู้การ...”ผมพยักหน้าตอบ
“จ่ายังไม่เมาน่ะนี่  ทำเป็นจำนายเก่าไม่ได้”
“เปล่าหมวดผมแค่อยากย้ำ   แล้ว.....................”จ่าแก่นพูดให้ผมต่อ
“ก็มีเรื่องจนได้  หลังจากเกิดเรื่องน้องหัวแตก แล้วสลบเย็บไปกว่ายี่สิบเข็ม
เมื่อเช้านี้คงออกจากโรงพยาบาลไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว”
“เรื่องใหญ่สำหรับท่านผู้การเลยน่ะหมวด”จ่าทำหน้าตกใจ
“ใช่ ผมถึงได้เครียดอย่างนี้ไง”
“แล้วคุณน้องเป็นอะไรมากมั้ย”
“ก็......”
“นั่นไงหมวด”  จ่าสะกิดผมให้มองทีวีที่เปิดไว้เป็นเพื่อน  กำลังรายงานข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์
ที่บลูผับเมื่อคืน....
ผมจ้องจอทีวีอย่างไม่กะพริบตา  จนกระทั่งผู้สื่อข่าวรายงานจบ..
“ตกลงก็ตายกัน 2 ศพ”จ่าเอ่ยขึ้นเบาๆ
“หนึ่งในนั้นเป็นลูกนักการเมืองท้องถิ่นอายุ 20 ต้นๆ”
“ไอ้นี่มันก็นักเลงมาแต่เกิดแล้ว  ยิ่งพ่อมันเป็นนักการเมืองมันยิ่งกร่าง  มันคงเจอของจริง”
“จ่ารู้จักมันด้วยเหรอ”
“ส่วนตัวคงไม่  ปากต่อปาก เคยเห็นมันบ่อยเหมือนกันไอ้นี่”
“ตอนนี้ตำรวจสั่งปิดเป็นการถาวร  ผมว่าก็ดีน่ะ  แมร่งมีเรื่องบ่อยหมวดจำได้ใช่มั้ยตอนนั้น”
จ่าพูดถึงเรื่องที่เคยเจอกัน
“ไม่ลืมหรอกจ่า  ผมยังมานั่งคิดเมื่อคืนเลยว่าไม่น่าไปเลยจริงๆงั้นคงไม่ต้องมานั่งเครียดอย่างนี้หรอก”
“วันนั้นถ้าพวกเรามีน้อยก็ไม่แน่น่ะหมวด”
“หรือบางทีกำลังพวกมันอาจไม่พร้อมก็ได้”
“จริงด้วย  โชคดีคงป็นของพวกเราด้วย  ไม่งั้นอาจไม่ต่างจากเมื่อคืนก็ได้”
“บ้านเราที่นี่มันก็ไม่ว่าจะปลอดภัย  หมวดไม่ดูหนังสือพิมพ์ไง  ฆ่ากันตายเกือบทุกวัน  จังหวัดที่เราอยู่ทั้งนั้น”
จ่าแก่นรินเหล้าใส่แก้วที่ว่างเปล่าของตัวเองถี่ยิบอย่างกับน้ำเปล่า
“เฮ้ยย ช้าๆก็ได้เดี๋ยวเหล้ามันจะกินจ่าแทน”  ผมหัวเราะ
“ผมมันชั้นครูแล้วหมวด  อย่าห่วง”
“ผมห่วงตัวเองมากกว่า”
“หมวดหมายความว่าไง”จ่าทำหน้าสงสัย
“ผมเกรงพี่น้อยเมียพี่   จะมายืนชี้นิ้วด่าผมน่ะซิ”
“ขืนมันกล้าทำซิ ผมจะถีบมันให้” จ่าพูดขึงขัง
“มาทีไรเห็นรีบยกมือท่วมหัวตลอด”ผมหัวเราะเยาะแก
“ขอร้องมันไงหมวด  อย่าทำกูแรงเลย  น้อยเอ้ย กูกลัวแล้ว”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”เสียงหัวเราะผมกับจ่าประสานกันดังลั่น


“ว่าแต่  สาวๆที่หมวดได้คืนนั้นไปไหนแล้วล่ะ”
“จ่า  เรื่องมันเกือบปีแล้วน่ะ ยังไม่ลืมอีกหรือ”ผมขำที่จ่าชวนคุยเรื่องนี้
“สวยสะเด็ดสะเด่าขนาดนั้น  ผมว่าซักครั้งก็จะไม่ลืมน่ะหมวด”
“ผมมีเบอร์อยู่  เอามั้ยล่ะ”
“สวยขนาดนั้น   คงไม่มองผมหรอกหมวด”
“หมวดไม่ได้ติดต่อกันจริงหรือ”
“โธ่จ่า  ผมก็นักเที่ยว  เขาก็เป็นนักเที่ยวมันจะเอาอะไรนัก”
“ยังไงก็น่าเสียดายน่ะหมวด  ผมยังจำได้  วันนั้นหมวดกลับค่ายเย็นเลยน่ะ  อย่าบอกว่า
ว่าพาไปเดินเล่นมาน่ะ  ผมไม่เชื่อหรอก”จ่าแก่นหัวเราะชอบใจ
“จ่าจะให้ผมพูดเหรอไม่มีทางหรอก”ผมเองก็พยายามปิดปากก่อนจะยกแก้วชนกับจ่าอีกที
“คืนนี้ไปต่อกันมั้ย”จ่าไม่รู้นึกคึกอะไรถึงชวนอีก
“จ่าไปได้เหรอ  ไม่เอาหรอกผมไม่อยากให้เมียจ่ามาด่าผม”
“ก็เมียผมติดไฟแดง  ผมก็อยากหนีเที่ยวมั่ง”
“ผมไม่ได้ไปนานแล้วน่ะ  วันนี้ทางสะดวกครับหมวด” 
จ่าชี้ชวน  ท่าจะกินเข้าหลายแก้วจนอาการเริ่มออก
“ไปน่าหมวด  จะได้ลืมเรื่องเครียดๆ  มัวแต่มานั่งเครียดอย่างนี้จะได้อะไร  คนเรามันต้องหาทางระบายมั่ง”
“เรามันผู้น้อยนี่หว่า  ทำดีก็งั้นๆ  แต่พลาดเล็กน้อยครั้งเดียว  กลับเหมือนโดนมีดจิ้มที่คอหอย”
“ผมเข้าใจหมวดดีน่า  ผมเองก็เคยอยู่บ้านท่านผู้การมา  ทำไมผมจะไม่รู้จักท่าน
คุณน้องใครแตะได้ที่ไหน ขนาดเมีย  เอ้ยภรรยาท่านแท้ๆ  ยังดุด่าว่าคุณน้องให้ท่านได้ยินต่อหน้าไม่ได้เลย  ผมก็ไม่เข้าใจท่านเหมือนกัน  ”
“ป่ะ ป่ะ  ไปกันเถอะ  สาวๆนั่งรอกันแล้ว  วันนี้ไอ้แก่นจะขอมีเมียเป็นดาราซักคน”
“โอ เค ๆ ไม่มีปัญหาจ่า งั้นไปกันเลย”  ผมเดินไปคว้าหยิบกุญแจรถแล้วเดินตามหลังจ่า
ที่เดินเหมือนไม่ค่อยตรงแล้วจนผมต้องคอยระวังทางให้
“ไหวหรือเปล่าจ่า  กินไม่เท่าไรก็เมาแล้ว”
“ไหวน่าหมวด สบายเรื่องนั้นหายห่วง”
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น  จ่ากินน้อยกว่าผมอีกทำไมท่าจะหนักกว่าผมอีก”
“ไม่เป็นไรหมวด เร็วๆ แค่คิดถึงหน้าสาวๆ ของผมมันก็โด่ขึ้นแล้ว”  จ่าอวดศักดาขย่ำเป้ากางเกงให้ผมดู
“ก็ได้  ผมจะรีบบึ่งให้ถึงจุดหมายเร็วๆแล้วกัน”ผมหัวเราะจ่าที่กำลังเกิดอาการของขึ้นอย่างรุนแรง
ผมเองก็ใช่ก็ย่อยไม่ได้ระบายมาหลายวันแล้ว  ยิ่งเครียดคงต้องหาที่ลง
................................................
.....................
..............










*************************

** อาบ อบ นวด**


อีกสถานที่  ที่ยอดฮิตของผม   ยิ่งอารมณ์ที่เป็นอยู่ยิ่งอยากพักกายให้หายเหนื่อยจากอาการล้าๆ
สาวสวย หน้าแจ่มๆนั่งเรียงรายรออยู่ในตู้กระจก  มีให้เลือกได้ทุกไซด์ทุกขนาด
ชายหนุ่มหลายคนที่กำลังเพ็งสายตาเข้าไปด้านในห้องนั้น  อย่างหื่นกระหาย  พร้อมกับรอยยิ้มที่เชิญชวน
ยั่วยวน  เสือ  สิง  กระทิงเปลี่ยว  ทั้งหลายตลอดเวลาจากคนที่นั่งอยู่ด้านใน...
“หมวดๆ  เลือกให้ผมหน่อย  ผมยืนไม่ค่อยไหว”จ่าไม่รู้จะแกล้งผมให้เลือกให้หรือเปล่า
ผมชี้มือบอกกับผู้ดูแลเพื่อเลือกคนสาวสวยอย่างกับดาราตามที่จ่าต้องการ
“ให้เพื่อนผมน่ะ”
“คับ  เชิญด้านนี้เลยครับ”จ่าเดินผมคนนั้นไป
ผมยืนลังเลอยู่หน้ากระจก  เหมือนสายตาสาวๆทุกคู่กำลังมองมาที่ผม  แทบอยากกลืนกิน
ผมได้แต่ยิ้ม  ยิ่งสายตามองมากๆยังไงก็อดเกิดความอายไม่ได้...
ผมกระซิบบอกคนดูแลว่าขอเบอร์  111  เพราะที่ดูรูปร่างพอฟัดพอเหวี่ยงกับผม  อีกอย่างอยากหนีสายตาหลายคู่ที่กำลังจ้องเล็งอยู่เร็วๆด้วย
.................................
...............
“สวัสค่ะรูปหล่อ คิดว่าได้มาอาบน้ำให้พระเอกหนังซะอีก  เคยมาใช้บริการที่บ้างหรือยังค่ะ”
คำพูดฟังดูเชยๆ จนผมอดยิ้มไม่ได้   สาวบริการมองผมแทบไม่ล่ะสายตาเมื่อเข้าไปในห้องกันสองต่อสอง
“เคยครับ   แต่เพื่อนน่ะที่มันมา”ผมติดมุขตลกใส่เธอ  เพราะผมชอบเปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆ
“เป็นทหารหรือเปล่าค่ะ”เสียงเธอยั่วยวนผม
“ใช่”
“ไม่คิดว่าจะมีทหารหล่อแบบนี้” เธอเดินมาปลดกระดุมเสื้อผมออกทีล่ะเม็ดๆ  ก่อนจะไล้มือลงไปใต้เข็มขัด
อย่างเบามือแล้วรูดซิปกางเกงผมลง  มันเสียววูบจนขนลุกซู่เมื่อเจออย่างนี้  มืออีกข้างเธอก็ถอดเสื้อผมออกอย่างชำนาญยิ่ง
 “ชอบแบบไหนค่ะ” มือเล็กๆ นุ่มนิ่ม อีกข้างเธอก็ลูบไล้ที่แผงอกอันแข็งแกร่ง ของผมของผมไปมา
อย่างหลงไหล  ยิ่งทำให้ผมภูมิใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง
“เป็นลูกค้าที่หญิงเห็นแล้วแทบจะโดดกอดเลยค่ะ” ผมคิดว่าเธอคงจะชมผม
“  ม่ะ ม่าย ไม่อาบน้ำก่อนหรือครับ”ผมพูดสั่นๆ 
เมื่อเธอจู่โจมด้วยลิ้นที่เล็มเลียที่หัวนมข้างขวาแล้วขบมันเบาๆ  ทำเอาน้องชายผมตื่นทันควัน
“อาบบบ  นามมมม  ก่อนนน่ะครับ”  ผมยังรู้สึกว่าตัวเองไม่สะอาด
“หญิงชอบแบบนี้ค่ะกลิ่นผู้ชายแท้ๆ  หล่อจนหญิงเห็นแล้วเสียวไปทั่วร่างเลยค่า”เสียงเธอกระตุ้นอารมณ์ผมได้อย่างดีเยี่ยม   หญิงตะหวัดลิ้นเลียไปมา แล้วไซร้จูบไปดูดดุนเลียหัวนมอีกข้าง  จนผมขาสั่น ๆ  ทุกอณูเนื้อผม
เธอใช้ลิ้นละเลงลงไปอย่างหื่นกระหาย จนแทบไม่มีตรงไหนที่อยู่ส่วนด้านหน้าผมไม่ถูกลิ้นเธอสัมผัส  มืออีกข้างของเธอก็เกาะกุมอยู่ที่เป้าเกงกางแล้วรีด เร้น เคล้าคลึงไปมาอย่างรัญจวน
“ท่าจะไม่ใช่เล่นเหมือนกันน่ะค่ะน้องชายคุณ” เธอยังคงละเลงลิ้นที่สะดือผมจนน้ำลายเปียกไม่หมด
“หญิงงงง  ผะ ผม” ผมยืนแทบไม่ติดพื้นมือจับหัวเธอกดไปที่เป้าที่มันแทบจะทะลักออกมาจากกางเกงในผมแล้ว
“ใจเย็นซิค่ะ  อะไรสนุกๆก็ต้องเล่นนานค่ะ”เธอขัดขืนความต้องการผม  เพราะอยากเล่นกับมันนานๆ
................................
..........................
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือน  เหมือนขาอ่อนผมจะสั่นๆ กึกๆ ๆ ๆ  ตรงกระเป๋ากางเกงผม โอพระเจ้าช่วยผมด้วย..
..........................
..............
...โทรศัพท์ผมสั่นขัดจังหวะช่วงเวลาสำคัญ  มันถูกปิดเสียงเก็บไว้ที่กระเป๋ากางเกง.....ใครว่ะแมร่งโทรมาตอนนี้.
..คนกำลังจะ.......  ผมอดโมโหตะหงิดๆไม่ได้
สีหน้าผมหงุดหงิดทันทีก่อนที่จะล้วงโทรศัพท์ออกมาดู..........
“ใครว่ะแมร่งโทรมาขัด..............”ผมหยุดบ่นทันที่เห็นชื่อเจ้าของเบอร์
“น้อง.........”ผมเอ่ยชื่อเสียงดัง  ทำไมต้องโทรมาตอนนี้ด้วยว่ะ ทีรอทั้งวันเสือกไม่โทรมา จะไม่รับก็ไม่ได้
“สวัสดีครับคุณน้อง.....ซี๊ดดด” ผมร้องครางเบาๆ
“ทำอะไรอยู่”  น้องทักผมเหมือนกำลังโมโห
“กำลัง  เออ..กำลัง  เออ...”มองไปช่วงล่างสาวเจ้ากำลังจับกล้วยผมเข้าปากแล้วดูด รูดเร้น เน้นๆ จนผมจะทนแทบจะทะลัก
“ซี๊ดดด   ผมเอออ   ผม  ซี๊ดดดด  กำลัง  อยู่  ที่ ห้องครับ”
เสียงผมสั่นพร่าเพราะฝีปากหญิงที่กำลังกลืนกินน้องชายผมเหมือนเป็นของว่างที่เธอโปรดปราน และโหยหา
“คุณน้อง ซี๊ดด  มี มี อะไร  หรือ ปล่าว ครา บบบบบ” ไม่รู้เป็นไรได้ยินเสียงน้องมันยิ่งกระตุ้นอารมณ์เข้าไปอีก
“ทำลามกอยู่ใช่มั้ยนี่”น้องตะคอกใส่ผม  แล้ววางสายทิ้งไป
ผมจับหัวหญิงก่อนจะขยับแก่นให้เร็วขึ้น ๆ ๆ ก่อนผมต้องเสียน้ำทั้งที่ยังไม่ได้สอดใส่ซักนิด
“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ้วววววว” ผมกดหัวเธอไว้ที่แนบสนิทน้องชาย  ด้วยมือที่แกร่งดั่งคีมเหล็ก  ดูเธอเองก็คงเต็มใจไม่ขัดขืนเช่นกัน
“เฮ้อออออออ”ผมถอนใจอย่างแรงก่อนจะนั่งลงกับพื้นเหมือนคนหมดแรง
“เสร็จไวจังค่ะ  แต่น้ำก็เยอะสงสัยจะไม่ได้เอาออกนานแล้ว”เธอยิ้มให้
“ตื่นเต้นดีจริงๆโทรศัพท์อยู่แล้วมีคนดูด........ให้  ผมเพิ่งเคยครั้งแรกน่ะนี่”ผมหัวเราะ
“ใครโทรมาค่ะ”
“อย่าบอกน่ะครับว่าคุณกลืนมันไป”ผมทำหน้าตกใจเพราะมองไม่เห็นน้ำคาวในปากเธอเลย
“ค่ะ......”
“ทำไมถึงกล้าล่ะ”ผมถามต่อ
“มีแต่คนอิจฉาหญิงมากกว่าน่ะค่ะ”ริมฝีปากเธอแดงๆของเธอทำให้ผมอดที่จะก้มลงไปจูบไม่ได้
“ขอบคุณน่ะ”  ผมถอนริมปากออกมา   แล้วใส่เสื้อผ้าก่อนที่จะยื่นเงินจำนวนไม่น้อยให้เธอ
“ไม่ต่ออีกซักรอบเหรอค่ะ  ยังไม่ครบสูตรเลย”
“ผมไม่ไหวแล้ว”ผมบอกเธอทั้งที่ความจริงผมกำลังกังวลถึงคนที่โทรหา
“ไม่ไหวหรือเพราะว่าต้องรีบกลับ  อย่าทะเลาะกันน่ะ”เธออวยพรให้ผม
“ขอบใจครับหญิง..”ผมสตาทร์รถมาจากสถานที่แห่งนั้นหลังจากที่ได้สั่งกับชับ ให้คนดูแลจ่าแก่นด้วย
ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือตรงไปบ้านคนที่ตัดสายผมทิ้งเมื่อกี้   ไม่รู้ว่าจะเป็นงัยบ้าง
ไม่รู้ว่าจะโทรหาผมทำไม  เพราะโทรกลับก็ไม่รับสาย........
...............................
............
************************
 :z2: :z2: :m16:

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
**********************************
ลงอีกตอนหลังจากที่พยายามอยู่นาน  เขียนตกมากมาย
ก็ขออภัยน่ะครับ

ขอบคุณที่มาอ่านเล่นกัน


ขอเบรคไปต่ออีกเรื่องน่ะ
***********************************

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
 :z13: writer
ต่อเรื่องก่อนซิ
จะไปไหนอีก


bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป

อิจ่าแก่นจะมาชวนพี่อ๋าทำไมเนี่ย..... :angry2:  ถึงแม้เค้าจะชอบอ่านบทเสียเลือดแต่เป็นพี่อ๋ากะน้องมะได้เหรอ..หุหุ :o3: :o3:

น้องโทรมาได้จังหวะพอดีเลย...พี่อ๋าไปหาทางแก้ตัวเถอะ...

ไรท์เตอร์มาสั้นๆอ่า...มาต่อก่อนนน......มันค้างงงงงงงง มาเร็วๆน๊าาา  :m7:

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
คุคุคุ ชอบเรื่องนี้

แต่เมื่อไหร่มันจะลงเอย หว่า  :m15:

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
*******************************
...................อ๋า  VS น้อง...................
<<<  ตอนที่ 13.  ขอซักครั้ง  ( น้อง ) >>>
*******************************


...................................
............
เสียงโทรศัพท์ที่ดังลนลานดิ้นไปมา  แต่ไร้คนรับสาย  ทำให้พี่นัทมองผมอย่างรำคาญ  ทำหน้าไม่สบอารมณ์
จะรับทำไม  หายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากที่พ่อกลับ  ก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย  รอโทรศัพท์ทั้งวันก็ไม่ยอมโทรมา
ไม่รู้ไปไหน ขนาดว่าผมออกจากโรงพยาบาลยังไม่เห็นมารับ  ทำให้ผมต้องคอยแต่มองหา  พอโทรไปหากลับ
ได้ยินเสียงที่บ่งบอกได้เลยกำลังเสพสมกับใครไม่รู้  อย่างนี้จะให้นั่งหน้าดีใจให้ก็แปลกล่ะ  แต่ว่าไปผมเป็นอะไรกับเค้าว่ะนี่  มันเรื่องส่วนตัวแท้ๆ  ทำไมผมจะต้องไปหึงและโมโหเค้าด้วยน่ะ  เซ็งได้สุดๆหน้าผมมันฟ้องอย่างนั้น  แม้แต่พี่นัทเองยังไม่อยากเข้ามาใกล้


“ไม่รับก็ปิดเครื่อง  ปล่อยให้ดังหนวกหูอยู่ได้”พี่นัทหงุดหงิด
“ปล่อยมันเหอะ”
พี่นัทคงทนความรำคัญไม่ไหว  เดินไปหยิบโทรศัพท์มารับแทน 
ทั้งมันไม่ได้ดังอะไรมากมายเลย  ผมเปิดเสียงไว้แค่ขีดเดียวเท่านั้น
“รับเองก็ได้ว่ะ”พี่นัทบ่น
“อย่ารับน่ะพี่นัท”ผมจะขยับไปห้ามแต่ก็โอยย  กระเทือนถึงแผลที่หัวจี๊ดขึ้นเฉยเลย
“สวัสดีครับพี่อ๋า” ชื่อที่พี่นัทเรียกทำให้ผมไม่อยากได้ยินขึ้นมาเฉยๆ
“.........................”
“อยู่ครับพี่  แต่ไม่รู้โมโหอะไรไม่ยอมรับ  ผมถามก็ไม่ตอบ”
“...........................”
“แล้วพี่หายไปไหนมาตั้งแต่เมื่อคืนวาน”
ผมเอียงหูฟังอยู่แต่ก็ไม่ได้ยินเลย
“...........................”
“คงไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ  ไม่งั้นคงไม่ทำหน้าโหดอย่างกับโจร10 ศพอย่างนี้แน่”  พี่นัทก็พูดซะผมตามไม่ทันเกมส์
“...........................”
“ผมก็ไม่รู้ว่าน้องโทรหาพี่ทำไม  ถามเค้าเองล่ะกัน” 
พี่นัทเดินมายื่นโทรศัพท์ให้  แต่ผมทำนิ่งเฉยไม่ยอมรับเอามาซักที 
จนพี่นัทอยากจะร้องดังๆให้มันเป็นเพลง
“รับ  เร็วพี่อ๋ารออยู่  มันเปลืองค่าโทรศัพท์  ประหยัดพลังงานเพื่อชาติบ้างซิ”
“ไม่รับโทรศัพท์แค่นี้มันเรื่องใหญ่อย่างนี้เลยเหรอ”
ผมทำหน้าไม่สะทกสะท้านกับอาการพี่ชายตัวเอง  ที่เหมือนคนโมโหหิวพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเวลา
“เออ....ก็งั้นน่ะซิ  ยุคนี้เค้ารณรงค์เรื่องการประหยัดทรัพยากร”
“เอาเข้าไป”ผมบ่นพี่ชายที่เริ่มทำตัวแก่ลงๆทุกวัน
“โยนมา”  ผมบอกให้พี่นัทโยนเพราะไม่สะดวกที่จะลุกรับ
..................................
...........
“มีอะไรว่ามาจะนอนแล้ว”ผมทำเสียงบ่งบอกว่าไม่อยากคุยด้วย
“ออกมาหาผมหน่อย”
“นี่มันกี่ทุ่มแล้ว”
“ออกมาหน่อยน่า   ผมมีเรื่องจะบอก”
“เรื่องอะไร   บอกทางโทรศัพท์ก็ได้”ผมเน้นเสียง
“เรื่องสำคัญ  สำคัญมากๆ”
“แล้วทำไมไม่มาที่บ้าน”
“ผมอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านอยู่”
“แล้วทำไมไม่เข้ามาล่ะ”
“ผมเข้าไปไม่ได้”
“อ๋อ  ลืมไปว่ามีสายสิณล้อมรั้วบ้านอยู่”
 “จะบ้าหรือเปล่านี่  ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยน่ะ”ผมชักไม่จอยด้วยล่ะ
ปกติก็เข้าออกทุกวันมาตอนนี้กลับบอกว่า  เข้าบ้านไม่ได้..
“ผมไม่ได้พูดเล่นน่ะ  ผมเข้าไปไม่ได้จริงๆ  ออกมาดูผมหน่อย
 ตอนที่คุณโทรไป  ผมก็เลยรีบมา  ขับรถเร็วไปหน่อย
 แถมพยายามโทรหาคุณเท่าไรคุณก็ไม่รับสายผม    เลยไม่ระวัง 
ผมเบรคกะทันหันหัวผมกระแทกกับพวงมาลัยเจ็บโคตรๆเลย  โอยย”
“จริงอ่ะ ทีเมื่อกี๊เสียงยังดังดีเลยนี่น่ะ  ดังชัดทุกรูขุมขน” 
ผมรู้สึกลนลานรีบลุกจากเตียง  ออกมาจากห้องทันแล้วเดินลงมาที่ชั้นล่าง  ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ซักคน
“อยู่ที่ไหน”
“ก็บอกว่าอยู่หน้าบ้าน”
“กำลังออกไปน่ะ”  ผมตัดสายทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่โซฟา 
 แล้ววิ่งแทนเดินเพราะเป็นห่วงไอ้คนที่บอกว่าแค่เจ็บหัว 
แต่ไม่ได้เชื่อน่ะแต่อยากรู้ว่าพูดจริงมั้ย  ผมเปิดประตูออกไปกลับพี่อ๋านั่งซบกับพวกมาลัยอยู่
“ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก” ผมตบที่กระจกรถเพื่อเรียกเค้าให้ตื่นเมื่อเห็นว่ากำลังซบกับพวงมาลัยอยู่
พี่อ๋าเงยหน้ามามองผมพร้อมกับเอามือกุมที่หัว.....
ผมลองเปิดประตูรถดู  มันไม่ได้ถูกล็อค
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ขึ้นรถซิ”เสียงเรียกเบาๆ หลุดออกมาจากปากเค้า
ผมเลยขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตู  ต่อด้วยเสียงรถที่ถูกสตาร์ทออกจากตรงนั้น
  ทำให้ผมหน้าเหว่อออกมา  ยิ่งตกใจไปใหญ่เมื่อเห็นพี่อ๋าหัวเราะร่า
  บึ่งรถออกจากตรงหน้าบ้านผม...
“จะไปไหน”สีหน้าพี่อ๋าที่เปลี่ยนไปมันทำให้ผมชักงง 
ไม่กลัวว่าเค้าจะพาไปอะไรแน่  แต่โมโหที่จะพาไปไหนก็ไม่บอก  ทำให้เราสงสัยที่สำคัญยังไม่หายโมโหเรื่องนั้นอยู่  แต่เราจะมีสิทธิ์อะไรไปหึงห่วงเค้าว่ะ
“ไม่พาไปขายหรอกน่า”
“ไม่ได้กลัวเรื่องนั้นหรอกน่า  แล้วจะไปไหน”
“เดี๋ยวก็ถึงเอง”
“ไปที่ค่ายเหรอ”
“ไปทำไม  ขืนไปก็ตายห่าแน่”
“อยากไปไหนก็ไป  ขึ้นมาแล้วนี่หว่า”
“หัวเป็นไงบ้าง” เขาถามผม
“สบายดี”
“โทรมาตั้งนานทำไมไม่รับสาย”
“ไม่ว่าง  มือไม่ว่าง”ผมเหลือบสายตาไปดู
“แล้วมือทำอะไร”พี่อ๋าหันมันหัวเราะใส่ผม
“ชักว่าวเล่นมั้ง”ผมทำหน้าขึงขังใส่
“อู้วววว   คงจะโมโหอย่างที่คุณนัทว่าจริงๆ  เล่นแรงน่ะนี่”
“หึง....เหรอ”คำพูดเค้าทำเอาผมต้องขบฟันตัวเองเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ตัวเองไว้
“วันนี้ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย”
“คับๆ  ผมจะขับรถแบบเงียบๆ  ไม่เล่นแล้วครับคุณหนู”
สายตาเล่ห์เล่นลิ้นกับผมไม่จบไม่รู้คึกอะไรนักหนา   พูดอะไรไม่มองดูหน้าผมซักนิดว่าอยู่อารมณ์ไหน
เพราะเพิ่งปล่อยพิษในร่างกายออกมาแล้วมั่งนี่  ผมนั่งปั้นหน้านิ่ง  นึกถึงเสียงร้องครางครวญในโทรศัพท์ที่ได้ยินทีไรใจมันก็หงุดหงิดได้ทุกทีล่ะน่า
.....................................
..................
..............
.....
จุดหมายปลายทางที่พี่อ๋าต้องการคงถึงเป็นแน่แล้ว  เมื่อรถได้จอดอยู่ใต้สิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่  ถ้าผมจำป้ายชื่อตรงทางเข้าไม่ผิดที่นี่เป็นคอนโด  ห้องพักตากอากาศสำหรับผมมีอันจะกินทั้งหลาย  แล้วที่นี่ก็ดูไม่ธรรมดาเช่นกัน
“พามาที่นี่ทำไม”ผมงง
“ตามผมมา”
“เฮ้ยยยยย  ไม่ไป  จะกลับ”ผมเกิดอาการลังเลใจขึ้นมา
“ผมขับรถไม่ไหวแล้ว  ผมเหนื่อย”
“แล้วมาที่นี่ทำไม”ผมชักมึนเพราะคิดว่าเค้าไม่มีห้องพักที่นี่แน่
“ไปเถอะน่าผมมีเรื่องจะบอก”
“บอกที่นี่  เนี๊ยะน่ะ  ที่อื่นมีถมแถ”
“ไปเถอะน่าเร็ว”พี่อ๋ามาลากแขนผมลงจากรถเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมลงซักที
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่าผู้ชายเหมือนกัน”
“ปล่อยแขนน่า  เดินเองได้ไม่ต้องลากอย่างกับหมูกับหมาหรอกน่า”
พี่อ๋าแสยะยิ้มที่มุมปาก  แล้วปล่อยแขนให้เป็นอิสระ   ผมเดินตามเค้าต้อยๆ  เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  เค้าพาขึ้นลิฟท์แล้วเดินออกมา  ยืนตรงหน้าห้อง  สังเกตดูว่าแต่ล่ะชั้นที่นี่มีเพียงไม่กี่ห้องเอง
  ซักพักประตูก็ถูกผลักออก
“เชิญครับคุณหนู”
“ห้องใครนี่”ผมเดินเข้าไปอย่างหวาดๆ  เพราะไม่แน่ใจว่าเจ้าของเป็นใคร
“ห้องผมเอง”  พี่อ๋าตอบสวนมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลกฝืด”ผมหัวเราะฝืนๆไม่เชื่อในคำพูดเขาซักนิด
“นั่ง  หรือ นอนก็ได้  ผมขออาบน้ำ 5 นาที เหนียวตัวจริงๆ”
แน่ล่ะไปทำอะไรมาล่ะ   ผมมองดูห้อง  มันกว้างพอสมควรด้านหลังมีระเบียงมองออกไปก็จะเห็นทะเลที่อยู่ห่างไม่ถึง  50 เมตรที่นี่เลยค่ายทหารมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง  เค้าเป็นเจ้าของเหรอ  ไม่หรอกผมไม่อยากจะเชื่อ  ราคาดูน่าจะหลายล้านทีเดียวเท่าที่รู้จากเพื่อนๆหลายคนที่พ่อแม่มันมีผมยืนมองแสงไฟที่ส่องเรียงรายอยู่เบื้องล่างอย่างครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆจนกระทั่ง......

..............................
................
รู้สึกว่ามีอ้อมแขนมาโอบรัดผมไว้จากข้างหลังทำให้ผมสะดุ้งตกใจต้องรีบหันไปมอง  แต่ก็หยุดเมื่อใบหน้าพี่อ๋ามาซบอยู่ที่ไหล่ผม..
“ชอบเหรอเห็นยืนจ้องนานแล้ว”
“นานเมื่อไร  หายใจยังไม่ถึง 10 ครั้งเลย อาบน้ำหรือเปล่านี่”
“ชอบให้แบบพี่อาบน้ำหรือไม่อาบล่ะ”
“ผีอะไรเข้าสิงล่ะนี่อยู่ดีๆ  ก็พูดเสียงอ่อนเสียงหวานใส่  ถอยไป”ผมแกะมือเค้าออกเหมือนงูที่กำลังตวัดรัดร่างกายผมไว้
“จุ๊ จุ๊ จุ๊...กลางค่ำกลางคืนเขาไม่ให้พูดเรื่องผีสาง”
พี่อ๋ามองซ้ายแลขวาคล้ายจะมองหาอะไร  แถมตอนนี้ทั้งตัวเค้ามีเพียงผมเช็ดตัวที่พันเอวสีม่วงเข้ม  ยิ่งตัดสีผิวที่ขาวสะอาดเข้าไปอีก
“ปล่อยก็ได้..............แต่.”พี่อ๋าคว้าผมไปอุ้ม
 “ ตึ๊งงงงงงงงงงง.”หลังผมกระแทกกับที่นอนดัง  แต่ก็ไม่เจ็บอะไรหรอกเพราะที่รองรับมันนิ่มน่านอนเล่นจริงๆ..
“โอ๊ะ       พี่ขอโทษ   มันหลุดมือ  เมายังไม่สร่างเลย”
ผมก็อดตลกกับท่าทางของพี่อ๋าไม่ได้  เป็นอะไรของเค้าแปลกๆจนจับพิรุธได้  เหล้าคงเป็นอีกสิ่งที่กระตุ้นให้พี่อ๋าแสดงอาการออกให้เห็นได้ถึงเพียงนี้  เพราะดูเค้าจะอารมณ์ดีผิดปกติ  ฤทธิ์เหล้าทำให้เขาหน้าแดงเห็นเลือดฝาดขึ้นหน้าเลยเมื่อมองใกล้ๆ 
“โดนหัวหรือเปล่า  เจ็บมั้ย”พี่อ๋าโน้มตัวลงมา เกือบแนบชิดกับร่างผม  เอาลูบๆที่ผ้าพันแผลอย่างเบามือ  กลิ่นเหล้าที่ฟุ้ง ทำให้รู้ว่าคงกินเข้าไปไม่น้อย  ผมพยายามขยับตัวหนีจากกลิ่นที่กำลังส่งออกมา
“เป็นอะไร   หรือว่าเหม็นเหล้า” 
พี่อ๋าเอามือมาเป่าดูลมหายใจตัวเอง  แน่นอนมันคงไม่หอมเหมือนมายมิ้นแน่   
“มีอะไรก็ว่ามาจะได้นอน” ผมเร่งให้เค้าพูดเพราะยังไงก็คงต้องนอนที่นี่แน่ 
แถมอาการออกมาทางหื่นๆใส่ผมอีกต่างหาก  สงสัยของจะขึ้น
“ผมอยาก............”พี่อ๋าพูดเพียงแค่นั้นก่อนที่สีหน้าจะดูเศร้าลง
หน้าเค้าอยู่ห่างใบหน้าผมไม่ถึงฟุต  มันยิ่งเร่งเลือดในร่างกายผมให้สูบฉีดวิ่งกันให้พลุ่กพล่าน  มือซ้ายที่เริ่มมาสัมผัสที่หน้าผมลูบไล้ที่แก้มไปมา ร้าวอารมณ์ของผมได้ไม่ยาก สายตาผมจับจ้องที่สายตาเค้าไม่ลดล่ะ
แรงรักกำลังถูกขับเคลื่อนออกมาจากกายผม  จนร้อนไปทั้งตัว
“ทำ  อะไร”  ผมพยายามยับยั้งตัวเองและเค้าไว้หากว่าพี่อ๋ากำลังคิดผิดแต่กับผู้ชายคนนี้ซักครั้งในชิวิตผมก็ขอลองล่ะจะได้ไม่เสียชาติเกิด  คนอะไรหล่อกระชากใจผมตั้งแต่แรกเห็นแล้ว
“น้องน่ารัก .................”พี่อ๋ากลืนน้ำลายลงคอ   
ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังต้องการเค้าเต็มที่เหมือนกัน
“ไหนว่ามีอะไรจะบอก  เป็นอะไรมากหรือเปล่านี่”
ผมข่มใจตัวเองเอื้อมมือแตะที่หน้าอกเปลือยเปล่าแค่ได้สัมผัสก็รับรู้ถึงความอบอุ่น  เสียงหัวใจพี่อ๋าเต้นแรงจนผมแอบยิ้ม
“เสียววววว”เสียงพี่อ๋าทำให้ผมชักมือกลับทันที 
“จับแค่นี้เนี๊ยะน่ะ”
“จับที่ไหนอย่างนี้เขาเรียกลูบคลำ  ไม่เสียวได้ไง”
“จา.......”
ริมฝีปากนุ่มๆอุ่นๆได้กดลงบดขยี้กับริมฝีปากผมอย่างเร่าร้อน  จนผมเองก็ตั้งตัวไม่ติด  เสียงลมหายใจที่ดังฟืด  ฟาดของเขา   มือทั้ง 2 ข้างผมประคองใบหน้าพี่อ๋าไว้พยายามพลักมันออก  เพราะหายใจไม่มัน...
“ทำไม  ไม่ชอบเหรอ” พี่อ๋าเงยหน้าขึ้นมองผมอีกครั้ง
“เปล่า “ผมสูดลมหายใจเข้าออกอีกเฮือกใหญ่
“หายใจไม่ทัน..”
“งั้นพี่จะทำช้าๆ  ตกลงน่ะ”
“เดี๋ยวๆ .....”ผมพยายามดันที่แขนเมื่อเค้ากำลังถอดเสื้อผมออก
“ทำไม  อีกล่ะ”
“เอาจริงเหรอ”
“กลัวหรือไง”
“คิดอยู่”
....................................
....................................................
***************************************

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
**************************************
........................อ๋า  VS น้อง.....................
<<<  ตอนที่ 13.  ขอซักครั้ง  ต่ออีกนิด  >>>
**************************************
...........................................
....................


“ทีตอนนั้น   จูบผมไม่เห็นกลัวซักนิด   แล้วตอนนี้ทำไมต้องคิด”
“ก็เล่นๆเอง   สนุกๆ ตอนนั้น”ผมยิ้มสู้อาการหื่นที่ดูแล้วอะไรมาขวางคงฉุดไม่อยู่แน่  แต่อยากมั่นใจว่าเขาทำไปเพราะไม่ได้เมาเท่านั้น
“แต่พี่ไม่สนุกแล้ว  จะเอาจริงๆ” โคมไฟที่หัวเตียงดับแต่แสงจันทร์ที่สาดแสงเข้ามาทางระเบียงที่เป็นกระจกใสมามีมากพอที่จะทำให้ผมมองเห็นว่าเค้ากำลังทำอะไร
เสื้อผมโดนจับถอดทิ้งลงข้างเตียง  ส่วนตัวเขาเองไม่มีผ้าติดตัวแล้ว   
“น่ารักว่ะ”พี่อ๋ายิ้ม  ก้มลงมาซุกที่ซอกคอผมจูบไซร้ไปมาอย่างหลงใหล   เพียงแค่ลิ้นที่แตะสัมผัสที่หัวนมก็ทำให้ผมเคลิ้มจนต้องเผยอปาก  อย่างต้องการ
“ซี๊ดดดดดด อ่าววว”ผมหลับตาครางเบา
ร่างเขาขยับบดขยี้ไปตรงส่วนกลางลำตัว  หว่างขาของผมรับรู้ถึงการพร้อมลงศึกเลือกตั้ง  เอ้ยยย  ไม่ใช่ พร้อมรบเพราะมันสัมผัสอุ่นจนร้อนและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน..





อุณภูมิในห้องยิ่งร้อนระอุ  แม้แอร์จะเย็นฉ่ำแต่ก็ไม่สามารถที่จะดับไฟในตัวผมเองลงได้แล้ว  ผู้ชายคนที่แอบชอบตั้งแต่แรกนอนเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆ  มาปิดกั้นสายตากำลังเคลิ้มกับบทรักที่ผมมอบให้  ยิ่งได้สัมผัสยิ่งทำให้ผมคลั่งไคล้  หวงแหนคนตรงหน้านี้
“...ยา  หยุด  ทามมาย”เสียงสั่นพร่าของพี่อ๋าเตือนผม
“เวลาที่พี่มีอารมณ์ เซ็กซี่โคตรๆ เลย”
“จริง  เหรอครับ  ทำต่อซิกำลัง......” 
ผมจับน้องชายเขาคลึงเคล้นไปมาอย่างหลงใหล  ก่อนจะก้มลงใช้ปากให้เค้าอีกครั้ง.........
“ซี๊ดดดด  เคยทำแบบนี้กับใครหรือเปล่า”
“เป็นร้อยล่ะมั้ง”
“ไอ้เชนล่ะ”
“........ทำไม”
“อ่า. อยากรู้“


แค่นี้น่ะ  555..ไม่ถนัดจริงๆ  ขอตัดไปเลยอย่าว่ากันน่ะ





.........................
............
......
ผมลืมตาขึ้นอย่างเพลียกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน  สายตากวาดไปทั่วห้องแต่ไม่มีพี่อ๋าอยู่  ผมยันกายลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่านที่ระเบียง  แต่ก็ไร้เงาเขา  ผมเดินสำรวจที่ห้องน้ำประตูก็เปิดแง้มอยู่แต่ก็ไม่เจอเหมือนกัน...

“ไปไหนหว่า”  ผมถามตัวเอง  ก่อนที่จะเข้าไปทำความสะอาดร่างกายที่ยังรู้สึกระบมอยู่  นานๆทีก็อย่างว่า
ผมได้ยินเสียงประตูดังแว่วมา  พี่อ๋าคงกลับมาแล้ว
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
“ตื่นแล้วเหรอครับ  อาบน้ำไวๆน่ะ  ผมไปซื้ออาหารมากลัวหิว”
ผมไม่ตอบอะไรนอกจากยืนอมยิ้ม  อยากนอนแช่น้ำในอ่างแต่ก็คิดว่าไม่ดีกว่า  ลืมดูนาฬิกาว่ามันกี่โมงแล้ว
พอออกจาห้องน้ำก็เจอรอยยิ้มพี่อ๋าที่ส่งให้พร้อมกับสายแปลก...

“นั่งครับนั่ง”พี่อ๋ารี่มาขยับให้ผมนั่งอย่างที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
“ไม่ไร  จะกลับบ้านแล้วผมตอบ”
“กินก่อนไม่ต้องรีบหรอก”พี่อ๋ายกช้อนข้าวต้มที่มีกุ้งอยู่ป้อน
“อ้าปาก ครับ  อ่ะ 1 2 3”พี่อ๋าให้จังหวะแต่ผมกลับทำตัวไม่ถูก
“เป็นอะไรมากหรือเปล่านี่”
“เอาใจแฟนไง”
“คิดได้ไง”
“ไม่รู้ซิครับ  พี่คิดว่าพี่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ”
“หลงยุคหรือเปล่านี่”ผมเอ็ดคนตรงหน้า
“ทำไม  ผิดเหรอ”
“อย่าไปจริงจังอะไรเลย  เรื่องแบบนี้เขาไม่ถือหรอก”
“ล้อเล่นน่าอย่าซีเรียส”
เสียงที่พี่อ๋าตอบมาทำให้ผมถึงกับซึมนิดๆ  เค้าคงไม่ได้คิดอะไรหรอก
“กินน่ะครับ  ผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะได้ไปส่ง”
“ครับ......”  ผมหันมามองข้าวที่อยู่ตรงหน้า  แม้มันจะน่ากินแค่ไหน   ชักรู้สึกกลืนไม่ลง






ผมกับพี่อ๋านั่งเงียบกัน  ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากเราทั้งตั้งแต่รถออกมาจากคอนโดจนจวนจะถึงบ้านอีกไม่กี่นาที
“เป็นอะไร  เงียบจัง”
“รู้เหนื่อยๆ”ผมเองก็พยายามปฏิเสธความรู้สึกในใจ
“ป่านนี้ไม่รู้ว่า  ท่านผู้การจะตามหาน้องอยู่หรือเปล่า”
“คงไม่หรอก  พ่ออาจไปทำงานแล้วก็ได้”
“แต่พี่ว่าไม่หรอก”พี่อ๋ายิ้มๆ
.............







รถที่เคลื่อนตัวเข้าบ้านอย่างช้าพร้อมกับสายตาที่พี่อ๋าคอยชำเลืองมาทางผม  ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่  ไม่ไกลออกประตูเข้าบ้านกำลังถูกเปิดออกมา......
“พี่เชน.......”ผมอุทานเสียงดังออกมา
“ไอ้เชนจริงด้วย”พี่อ๋าก็ตกใจ
ผมหันมามองพี่อ๋าที่กำลังจะจอดรถ   แล้วหลังพี่เชนก็มีพ่อที่กำลังยืนจ้องเขม็งมาที่ผมกับพี่อ๋า
สายตาของที่มองอยู่ทำให้ผมไม่อยากลงจากรถจริงๆ
“ลงเถอะ”  พี่อ๋าเรียกสติผมที่กำลังวิ่งวุ่น
พี่เชนเดินตรงมาที่ผมอย่างฉับไว  แล้วคว้าที่แขนผมให้ลงจากรถ
“สวัสดีครับพี่เชน”  ผมทักเขาอย่างหวาดเมื่อเห็นสายตาพ่อที่คุมอยู่ข้างหลัง
“เข้าบ้านน่ะครับ”พี่เชนลากแขนผมเข้าบ้านโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวแทบจะล้ม
“ไอ้เชน  ระวังหน่อยน้องจะล้ม”  พี่อ๋าตะโกนว่า  แล้วก้าวขาเหมือนจะวิ่งตามผม
“อย่ายุ่ง”  พี่เชนจ้องพี่อ๋าเหมือนเป็นศัตรูกันมาไม่รู้กี่ชาติ
“เชนพาน้องเข้าบ้าน”เสียงพ่อที่ดังก้องมา  ทำให้พี่เชนดึงแขนอีกที
ตอนนี้ใจผมไม่ดีแล้ว  รู้สึกเหมือนกำลังมีเรื่อง  ยิ่งพ่อยืนมองทุกฝีก้าวที่พี่อ๋ากำลังกระทำผมยิ่งห่วงคนที่อยู่ข้างหลังผม.....
“เดี๋ยว.....พี่เชน........”  ผมพยายามรั้งแขนตัวเองไว้
“เข้าบ้านเดี๋ยวนี้ ......”  พ่อตะคอกลั่น    จนผมทำอะไรไม่ถูก
“ให้น้องคุยกับพี่อ๋าก่อนน่ะพ่อ” 
“ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว  เข้าบ้าน  ไม่งั้นจะหาพ่อไม่บอก”
“ท่าน   อย่าทำอะไรน้องน่ะครับ....”เสียงพี่อ๋าไล่หลังผม
“ผมบอกแล้วไง  ว่าตอนนี้หมวด  หมดหน้าที่ดูแลลูกผม  ฟังไม่เข้าใจหรือไง”
“หรือว่าจะต้องให้ผมออกแรง  ถึงจะเข้าใจ”
คำพูดของพ่อที่ผมได้ยินทำให้ผมต้องรีบหันกลับไปมองพี่อ๋าที่กำลังยืนประจัญหน้ากับพ่ออยู่
พ่อกำลังพลักอกพี่อ๋าให้ถอยหลังไป...
ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน  ทำไมพี่อ๋าไม่บอกผมซักนิด..
“ท่านครับ...........”
“จะให้ผม  สั่งย้ายหมวดตอนเลยก็ได้น่ะ..”เสียงพ่อบอกว่าเอาจริง
“พ่อ  นี่มันเรื่องอะไรกัน”ผมสะลัดแขนจากพี่เชนแล้ววิ่งกลับมาที่พ่อกับพี่อ๋ากำลังเผชิญ..
“หมวดหมดหน้าที่  ตั้งแต่ที่ลูกต้องนอนโรงพยาบาลแล้ว  เขาไม่บอกบ้างเลยหรือไง”
“ทำไมล่ะครับพ่อ....”ตอนนี้ผมใจหายเมื่อรู้ว่าจะไม่มีคนตรงหน้าให้ผมได้เจออีก
สายตาพี่อ๋าที่มองผมอย่างเสียใจทำให้ผมยิ่งกังวลและเป็นทุกข์
“คนที่ไม่มีความรับผิดชอบ  พ่อไม่ต้องการ”
“แต่เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ  อีกอย่างพี่อ๋า ก็ไม่สามารถที่จะดูแลผมได้ตลอด 24 ชม.หรอกน่า”
ผมเถียงแทนคนที่ยืนหน้านิ่งไม่มีปากเสียงซักนิด  ได้แต่ก้มหน้า...
“ผมขอโทษครับท่าน.....”
“เชนพาน้องเข้าบ้าน  ผมมีเรื่องจะคุยกับหมวดต่อ”พ่อยืนกอดอกพูดเหมือนพี่อ๋าไม่เคยเป็นลูกน้องท่านมาก่อน
“อะไรกันครับนี่  น้องไม่เข้าใจ”
“ไม่จำเป็น   จะเข้าบ้านดีๆหรือว่าต้องให้พ่อลากเข้าบ้านเอง หา”เสียงพ่อข่มจนผมต้องถอยเข้าบ้านกับพี่เชน
........................
....
ผมยืนมองพี่อ๋า  ที่กำลังก้มหน้าคุยกับพ่อโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อต้องการอะไร  หรือจะทำอะไร  ทำไมพี่อ๋าจะต้องกลัวพ่อขนาดนั้นผมไม่เข้าใจ  ไม่รู้ว่าจะเถียงพ่อซักคำมั้ย  ไม่นานเท่าไรผมก็เห็นพี่อ๋าขับออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว  ผมยังคงยืนมองอยู่ด้านในจนกระทั่งพ่อเข้าไปข้างใน  จิตใจกำลังร้อนรุ่มเหมือนมีใครกำลังสุ่มไฟที่หัวใจ...  ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืนผมก็ยิ่งกลัวเป็นหลายเท่า.....

...............................
....................
**************************


Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
งานเข้าทั้งคู่
สงสารพี่อ๋าของน้อง คริ คริ
พ่อตาโหดอ่ะ
 :เฮ้อ:

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
พี่อ๋ากับน้อง..... :oo1: :-[...(เง้อออ..ไม่ต้องตัดตอนก็ได้น๊าาาา)

ผู้การโหดอ่ะ....นั่นน่ะ ลูกเขยนะ...ชิส์ ชิส์ อีพี่เชนด้วย...แหมแหม มาทันทีเชียว...

แล้วพี่อ๋าจะเป็นยังไงบ้างเน้ออออออ

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
แล้วพี่อ๋าไมไม่บอกน้องอ่า ซะงั้น >.<

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
ช่วยดันทู้ รอ :z2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
**********************************

ไม่ได้ลืมเรื่องนี้น่ะครับกำลังเขียนอยู่

แต่ว่า  รู้สึกว่ามันตันมากไปไม่ถูก  พยายาม กับพยายามอยู่ 


ถ้าเป็นอะไรที่บ๊องๆ  อย่างอีกเรื่องจะเขียนง่าย  คือมันถนัดง่ะ

ขอบคุณที่รอน่ะครับ  จะพยายามมาลงในเร็ววัน

 :z3: :z3:
***********************************

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
รับทราบจ้า.....


ใจเย็นๆๆ รอได้จ้ะ..สู้ๆๆ o13

yunjaejoong

  • บุคคลทั่วไป
ตายล่ะหมวดจะรอดหรือเปล่าน้อ และน้องจะเลือกใครดีอันนี้มีลุ้น มีลุ้น

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป

DexTunG

  • บุคคลทั่วไป
จะลงเอยกันอย่างไรนะ คู่นี้




 :call: :call: :call:




 :undecided: :undecided:

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
****************************

ประกาศนิดๆ  ขอเวลา 2-3 วันครับ
ขอลงอีกตอนเป็นตอนสุดท้าย

แบบว่า  มันตื้อ  มันตัน  ไปไม่ได้เลย
ถ้าไม่ได้ดั่งใจก็อย่าเทศน์กันเลยน่ะครับบบบ

 :z3: :z2: :z3:
****************************

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
ไม่ต้องรีบก้อได้ writer
ลองหา inspiration ก่อน
รออ่านได้ ขอสนุกๆ
อย่าเศร้าเป็นพอ
เชียร์พี่อ๋ากะน้อง   :impress2:
เป็นกำลังใจนะ   :กอด1:

ออฟไลน์ Winer

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +941/-12
*********************************
.................. อ๋า  VS น้อง..................
<<<  ตอนที่ 14.   สุดท้าย  จบแล้ว  >>>
*********************************
..........................
...........
....ผมรู้สึกเหมือนตัวเองที่ทำความผิดอย่างร้ายแรงมาอย่างงั้นแหละ  เพราะว่าตอนนี้  พ่อเหมือนไม่พออย่างมาก  แม่ไม่มีอะไร  พี่เชน  มาได้ไงไหนบอกว่าจะอีก 2-3 วัน  ยิ่งสายตาของพ่อผมไม่อยากที่จะมองเลย  ไม่ได้กลัวน่ะ  แต่โบราณเด็กห้ามเถียงผู้ใหญ่  ผมได้แต่หายใจอย่างอึดอัด  ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอสภาพกลายเป็นผู้ต้องหาที่จะโดนงัดปากให้พูดอีกไม่กี่นาที......
“กินข้าวหรือยัง”แม่ทักผม
“กินแล้วครับแม่”
“กินกับหมวดเหรอลูก”
“ครับแม่กินเสร็จ  ก็กลับ”  ผมอยากพูดให้พี่เชนกับพ่อได้ยิน
“เชนมารอแต่เช้าแล้วน่ะ....”
“ครับ.......”
“แผลเป็นไงบ้างแล้ว......”
“ผมขอไปอาบน้ำก่อนได้มั้ยครับ……”
“ดีซิลูกแล้วค่อยมาคุยกันต่อน่ะ”ผมรู้สึกว่าแม่กำลังเปิดทางให้ได้หายใจคล่องขึ้น  ส่วนพี่เชนกับพ่อก็ไม่ได้พูดอะไรท่านคงคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวเลยไม่อยากก้าวก่ายมากกว่า...

“อาบน้ำเร็วๆ.....จะได้พาพี่เขากินข้าว...”พ่อสั่งเสียงเข้ม
ผมมองหน้าพี่เชนแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร  เพราะตอนนี้ยังไม่มีจิตใจที่จะคิดถึงเรื่องใครอีก  เลยลุกขึ้นออกจากห้องรับแขกแล้วก็ตรงไปที่ห้องนอน   และผมกำลังจะโทรหาพี่อ๋า  ที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้.........





“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขทีท่านเรียก”  ไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมกดมันก็เป็นอย่างนี้ตลอด  แสดงว่าพี่อ๋าปิดเครื่องหรือเขาไม่อยากคุยกับผมอีกแน่แล้ว  หรือเปล่า

เมื่อไม่มีคนรับผมเลยคิดว่าคงต้องปล่อยเวลาไปก่อน
เมื่ออาบน้ำเสร็จ  ผมก็เลยนอนดีกว่า  พี่นัทมันก็ไปทำงาน   ถ้าพี่นัทอยู่ผมคงคิดอะไรได้มากกว่านี้   แต่ผมเองก็ลืมไปเลยว่ามีแขกคนสำคัญมาหา...


ผมตื่นมาอีกที  โอ้ผมหลับไปจริงๆด้วย  ทั้งที่ตั้งใจจะนอนพักมากกว่า  แต่คนที่นอนอยู่ข้างผมกลับเป็นพี่เชน  ผมขยับกายเพื่อดูให้ชัดเจนว่าอะไรเป็นอะไร...

“ตื่นแล้วเหรอ....”เสียงพี่เชนทักขึ้น ผมนึกว่าเขาหลับ
“อืมมมม  แล้วพี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง”  ผมคิดว่าเค้าน่าจะนอนที่ห้องสำหรับรองแขกที่บ้านผมมากว่า
“เป็นห่วง  เลยขออามานอนเฝ้า...”
“ไม่ดีใจเหรอที่พี่มา  ไม่เห็นพูดให้ดีใจซักนิด”  รอยยิ้มที่แห้งเหือดจากใบหน้าพี่เชน  ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองทำผิดไงชอบกล
“พี่เชน  อย่าเสียเวลากับผมเลยน่ะ”  ผมเอยที่คิดตอนนี้อยู่อย่างน้อยเพื่อให้เขาคิด  และเลือกใหม่  ผมไม่อยากให้เค้ามีความหวัง   แม้จะรู้ว่ากับพี่อ๋ามันก็แค่เพียงเรื่องที่ผ่านไปเหมือนกัน
“คิดอะไรอยู่.....”พี่เชนจับมือผมไว้แล้วขยับให้มันกระชับแน่นขึ้น
“เรื่องที่ผมหายไปไหนมาเมื่อคืน  ไม่ต้องเดามันก็โจ่งแจ้งแล้วนี่ครับ”  ไหนๆแล้วผมก็ไม่คิดจะโกหกพี่เชนอยู่แล้วไม่มีอะไรที่ผมจะต้องปกปิด
“ทำไมพี่จะไม่รู้  แต่พี่ไม่ถือ  มันเรื่องส่วนตัวของน้อง  สำหรับพี่  พี่อยากแสดงความจริงใจให้น้องเห็นมากกว่า  ว่าพี่ต้องการอะไรจากน้อง  ไม่เรื่องเซ็กอย่างเดียว  แต่มันมีมากกว่านั้น”
“พี่เชนน.....”ผมพูดอะไรไม่ออก  แต่อยากให้เขาเลือกสิ่งที่เหมาะกับตัวเอง  และคงไม่ใช่ผมแน่
“ความรักไม่จำเป็น  เจอปุ๊บรักปั๊บ  ด้วยกันทั้ง 2ฝ่าย”
“ความรัก  ต้องให้เวลา  ใช้ใจพิสูทธิ์”
“รัก  แม้จะมีกี่ตำราก็ไม่อาจถ่ายทอด  ทุกความรักออกมาได้”
“พี่หมายความว่าไง……..”
“ต่อจากนี้ไป  ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน  สำหรับเรื่องของเรานะครับ”
ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่พี่เชนสื่ออยู่ดี




“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยซิ  ตั้งแต่มายังไม่ได้กินอะไรเลย”
“ทำไมไม่กิน........”
“ตอนนั้นมันไม่หิว”
“ได้ดิ  ล้างหน้าแป้ปน่ะ.....”
“แผลเป็นไงบ้าง......”
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ  เดี๋ยวคงหาย”ผมจับมันดูเบาๆ
“ทำอะไรก็ระวังบ้างน่ะ”
“อืมม..ครับ”










<<<<<  3 เดือนผ่านไป  >>>>>>




“ตื่นแล้วเหรอ..”เสียงถามค้นหูของผมทุกวัน
“เป็นไงบ้าง  ดีขึ้นหรือยัง”  พี่เชนเอามือเตะที่
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย ”
“ตัวร้อน ละเมอทั้งคืนนี่น่ะ  หาว่าไม่เป็นไร” พี่เชนก้มเอาจมูกเตะที่แก้ม
“พี่ต้องไปทำงานแล้วน่ะ”
“โห  นี่มันกี่โมงแล้วล่ะ”ผมมองไปที่นาฬิกาบอกเวลาว่าเกือบเที่ยง
“รอน้องตื่นก่อน  งั้นพี่ไม่ไป..”
“ทำไมว่ะ  ไปทำงานสายระวังจะโดนตัดเงินเดือนน่ะ…”
“ครับ ท่านผู้จัดการ....ข้าน้อยจะรีบไปทำงานให้ท่านเดี๋ยวนี้..”
“ต้องรีบไปแล้วล่ะ  เป็นเจ้าของแท้ๆ  แต่ไม่ก็ไม่ได้  เดี๋ยวไม่มีเงินกินข้าว”พี่เชนบ่น
“ก็บอกแล้วไง  ไม่เชื่อเอง”
“ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้เราเป็นอะไรกันแล้ว  อย่าลืมดิ  แถมจะหยุดรักก็ไม่ได้แล้ว  เดี๋ยวโดนพี่เชือดคอตาย”
“หอมแก้มพี่ที  ก่อนไปทำงาน.....”พี่เชนขอร้อง
“เร็วๆ  เดี๋ยวพี่จะสายกว่านี้....”
ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะจูบที่แก้มพี่เชนไป 1 ที

“เย็นนี้  พี่จะมารับน่ะ  จะพาไปธุระ  พักผ่อนให้เต็มที่น่ะ  ห้ามออกไปไหน บ่ายๆพี่จะโทรมาหา”
“สั่งจัง  สั่งมากผมงงน่ะ  แล้วพี่จะพาไปไหน....”
“ก็................ไม่บอกตอนนี้เดี๋ยวพาไปดูล่ะกัน  ไม่เกิน 5โมงเย็นพี่จะมารับ”
“ครับ......”

พี่เชนลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วเดินออกไป  วันนี้คงไปทำงานสายตามเคยแต่ว่า  พี่เชนก็เป็นเจ้าของเองนี่นา
ผมพลิกตัวขยับไปมาอย่างเพลีย  ที่ไปตากฝนทนหนาวหลังจากไปเที่ยวมาอย่างสนุกสนานกับเพื่อนเก่า  ที่นัดเจอกันโดยมีพี่เชนตามไปเฝ้าไม่เป็นอันทำงาน  แม้จะอยู่ด้วยกันมาเป็นเดือนแล้ว  แต่ผมก็ยังรู้สึกว่า............

เสียงเปิดประตูที่ดังเข้ามาอีกรอบ
“ลืมอะไรหรือเปล่าครับพี่เชน”
“แม่เอง  เป็นไงบ้างล่ะเช้านี้  เห็นเชนบอกว่าน่าเป็นห่วง..”
ผมหันกลับมามองแม่แล้วยิ้มให้อีกที
“พี่เชนกลัวอะไรไม่เข้าเรื่องเลยครับ  ก็แค่เป็นหวัดธรรมดา”
“กินข้าวที่นี่  หรือลงไปข้างล่างแม่จะบอกให้..........”
“ผมลงไปเองครับแม่.........”
“เชนนี่ดีกับลูกทุกอย่างเลย  แม่ดีใจด้วยน่ะ....”
“ครับแม่.......”
“พ่อไม่อยู่เหรอครับ.....”
“พ่อไปทำงานตั้งแต่เช้าไหนแล้ว ......”
“ออกเช้าอย่างนี้คงจะไปงานใหญ่ล่ะซิครับ.....”
“ตามหน้าที่เขาล่ะ......”




หลังจากผ่านเรื่องราวนั้นมา   พี่อ๋าไม่ได้ติดต่อผมกลับมาอีกเลย  แม้ว่าผมจะพยายามที่จะติดต่อแล้ว  แม้แต่น้องๆเขาก็ไม่มีใครรู้    ส่วนทางด้านพ่อก็ย้ายพี่อ๋าไปอยู่ที่อื่น  ผมรู้ว่าทำไม่ถูกมากในข้อนี้  มันไม่มีเหตุที่จะทำกับคนที่คอยดูแลรับใช้ท่านมานาน    และต่อมาเค้าก็ลาออกจาการเป็นทหาร....... 

หลังจากนั้น  ผมตัดสินใจที่จะคบกับพี่เชนอย่างเปิดเผย  อย่างน้อยผมก็เลือกคนที่รักแน่นอน  กับพี่อ๋าผมไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่หรืออาจไม่ได้คิดก็ได้  คนที่ดีใจที่สุดก็คือพ่อ  ผมคิดว่าอย่างนั้นน่ะ.......
ผมเหมือนคนที่หัวใจหายไปครึ่งหนึ่ง  แต่ผมก็ต้องเก็บเอาไว้  เพราะผมรักพี่เชนแต่ว่ามันเทียบไม่ได้กับความรักที่ผมให้พี่อ๋า  มีพบต้องมีจาก  มีรักต้องมีเลิก


เวลาที่หมุนผ่านมันคงเปลี่ยนทุกสิ่งทุกได้ไม่มากก็น้อย  ร่องรอยที่พบเห็นคงบอกเรื่องราวที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี



ผมขอแม่ออกมานอกบ้านอยากเดินๆให้มันสบายใจหน่อย      ผมนั่งรถออกมาเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนเหมือนกัน  จนมาถึงทะเลขณะที่รถวิ่งผ่าน    ผมนึกถึงสถานที่แห่งหนึ่ง  มันทำให้จิตใจผมกระวนกระวายที่อยากจะไปดู   ผมพยายามทบทวนนึกถึงเรื่องวันนั้น  รวมทั้งชื่อสถานที่

ท้ายที่สุดผมก็มาถึงทะเลที่ผมสามารถที่จะมองไปที่คอนโดหรูใกล้ทะเลที่ครั้งนั้นพี่อ๋าพาผมมา  มันทำให้หัวใจผมรู้สึกสุขใจได้อย่างประหลาด  จนผมต้องยืนยิ้มอยู่อย่างนั้นคนเดียวเหมือนคนบ้า 


ผู้คนที่เดินไปมาเป็นระยะไม่ได้ทำให้ผมสนใจ  ผมหันหน้าลงไปทางด้านทะเลที่น้ำกำลังซัดกระเซ็นกระทบฝั่ง  เป็นการบอกว่ามันมีชีวิตเฉกเช่นผู้คนเหมือนกัน  อยู่ๆผมก็มีความรู้สึกว่าผมอยากเล่นจึงเดินลงไปทะเล  เล่นเด็ก 2-3 คน ที่กำลังสนุกสนานกับการว่ายน้ำ....



พอว่ายได้ซัก 10 นาทีผมก็มานั่งก่อกองทรายเล่น  ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ตัวเองหายเงาได้รู้สึกว่าชีวิตตัวเองขาดๆหายๆ  อย่างนี้ได้บ้าง

“ให้ผมช่วยมั้ย...”เสียงทักทาย   แต่ผมไม่รู้ว่าทักใครเพราะว่ามีคนอยู่หลายคนตรงนั้น
“ให้พี่ช่วยมั้ย...”เสียงทักแทบจะติดหูผม  จนผมผงะออกมา

“พี่อ๋า......!!!!!”ใจผมเต้นระรั่วเหมือนน้ำตาจะไหล
ผมโผซบพี่อ๋าอย่างไม่ได้ตั้งใจคิด  รู้แต่ว่าหัวใจตัวเองเรียกร้องหาเค้ามาตลอดเวลา  มือ  พี่อ๋าโอบกอดตัวผมกระชับแน่นจนผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แล่นผ่านสู่ตัวผม...

“คิดถึง......”พี่อ๋าพูดออกมาเบาๆ  แม้จะมีคนมองก็ไม่ได้ให้รู้สึกเคอะเขินอะไร
“…….ผมก็คิดถึงพี่....”น้ำตาผมซึมเออออกมา
“ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นหรอก”เขาหยอกผม
“หายไปไหนมา.....”ผมถาม
“ไปตามทางคนอกหักในชิวิต.......”
“พูดจริงๆซิ...”
“นี่แหละความจริง......”พี่อ๋ายืนยัน
“ไปเที่ยวเมืองนอกมาเพิ่งกลับมาได้ อาทิตย์กว่า”
“ไปเมืองนอกมา......”ผมงงกับคำตอบ  เขามีเงินขนาดไปเที่ยวเมืองนอกได้ด้วยเหรอ
“ทำไมทำหน้าไม่เชื่ออย่างนั้น” พี่อ๋าหัวเราะ

“ไปที่ห้องพี่กันน่ะ....”
“ที่ไหน....”
“ก็ที่เราเคยมานอนกันไง....”
“ไม่อ่ะ  ผมจะกลับบ้าน..”
“งั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง   แล้วพี่จะพากลับ”
“ไม่มีเสื้อผ้า  ไม่ได้เอามา..”  เออ แล้วผมจะลงเล่นทำไม
“เสื้อผ้าพี่เยอะแยะ  ไปกันเถอะ....”พี่อ๋าประคองให้ผมลุกแล้วเดินนำไปที่ตึกสูงใหญ่  เพียงแค่เดินไปไม่กี่ก้าวย่างก็คงถึงล่ะ
ผมเองก็เดินตามไปเหมือนโดนมนต์สะกด  ใช่คนนี้แหละที่ผมรอคอยมาตลอด  คนที่ทำให้ความสุขในชีวิตหายครึ่งนึง  และผมกำลังไล่ตามหามัน




ผมนอนมองเพดานที่ถูกแต่งแต้มด้วยดาวกับเดือนที่เรืองแสง ยามที่ไฟถูกดับลง  นี่มันกี่ทุ่มแล้ว  ผมมองดูนาฬิกา  2 ทุ่มแล้ว  ตายล่ะว่ะงานนี้.....
“พี่อ๋า   พี่อ๋า”  ผมปลุกคนข้างที่นอนเปลือยเปล่าเช่นกัน
“ไปส่งผมที่บ้าน  ป่านนี้คงหากันให้วุ่นแล้ว”  ผมขอร้องพี่อ๋า....

“ขอโทษน่ะ  พี่ไม่ว่าง.......”เสียงพี่อ๋าทำผมหน้าเสีย
“ทำไมล่ะ  ไหนพี่บอกว่าจะไปส่ง…”ผมชักกลัว
“น้องไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  เพราะพี่จะไม่ปล่อยให้น้องไปอยู่กับไอ้เชนอีกแล้ว  น้องเป็นแฟนพี่  ก่อนมัน  มันไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาของพี่ไปอีก  เรื่องท่านผู้การพี่จัดการเองฯ  อีกอย่างพรุ่งนี้เช้าเราจะไปอยู่ที่อื่นซักพัก  อาจเป็นเดือนเป็นปี  ขอโทษน่ะพี่คงให้น้องพบพ่อกับแม่ไม่ได้   รอไปก่อนล่ะกัน” พูดจบพี่อ๋าก็หันหน้าหนี
“ พี่อ๋านี่มันอะไรกัน…”อยู่ๆเค้าตัดสินใจแทนผมไปทุกเรื่องแถมห้ามนั่นห้ามนี่
“นอน  ถ้าไม่นอนพี่จะจับมัดกับเตียงอีก  ไม่ให้ขยับไปไหนได้เลย” หน้าที่ดุดันทำเอาผมใจแห้งเหี่ยว
ผมค่อยๆเอนตัวนอนลงกับเตียงอีกครั้งโดยมีสายตาพี่อ๋า  ที่พอมองเห็นลางๆจ้องอยู่   พอนอนได้ผมก็หันข้างให้ทันที  แบบว่าจะทำอะไรไม่ปรึกษาซักนิด....แล้วอย่างนี้เมื่อไรผมจะได้กลับบ้านซักทีล่ะนี่  แล้วพ่อกับแม่พี่ชาย พี่เชนจะเป็นอย่างไรบ้างล่ะตอนนี้
อ้อมแขนพี่อ๋าค่อยโอบกอดรัดผมอีกครั้ง   

“ที่ผ่านมา  พี่ผิดเองที่รอเวลา ลังเลกับเรื่องของเรา  แต่ต่อไปนี้พี่ขอทำอย่างที่หัวใจตัวเองต้องการ  ไปอยู่ที่อื่นซักพัก  พี่รับรองน่ะว่าจะไม่ให้น้องลำบาก  พี่จะดูแลน้องเป็นอย่างดี  เรื่องซาแล้ว  เรากลับมาหาพ่อกับแม่กับ  นะครับ”  เสียงพี่อ๋าดูจริงจังเกินกว่าที่ผมจะปฏิเสธ  ผมไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรเลย




“.......ตี 5........”
พี่อ๋าหอบเพียงกระเป๋าขนาดปานกลางใส่รถไว้  แล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“พี่ให้เวลา 1 นาที”
“ 2 นาที”ผมต่อรอง
พี่อ๋าพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก  แต่ผมต้องโทรเข้าเบอร์บ้าน  ตามที่เจ้านายหน้าหงิกตรงหน้าสั่ง...
“ฮัลโหล  พี่นัท”ผมทักไม่ให้เสียเวลา
“อยู่ไหน  เป็นอะไร หรือเปล่า  รู้มั้ยที่บ้านวุ่นไปหมดแล้ว”เสียงพี่นัททำเอาผมแทบอยากเปลี่ยนใจกะทันหัน
“แม่เป็นไง  พ่อล่ะ  พี่เชนด้วย”
“ไม่ต้องถาม  รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้  อยู่ที่ไหนพี่จะไปรับ” เสียงพี่นัทยิ่งทำให้ผมกังวล
“น้องจะบอกว่าตอนนี้ไม่ต้องตามหาน้องน่ะ   เดี๋ยวน้องจะโทรมาใหม่”
“พี่ไม่เข้าใจ  ตอนนี้ไอ้เชนมันจะบ้าตายอยู่แล้วน่ะ  พี่ก็ต้องนอนรอโทรศัพท์เรานี่”
“เอาไว้ให้ผม โทรไปหาพี่เชนเองน่ะพี่นัท…….”ผมชักขวัญเสียแล้ว

“ไปกันได้แล้ว.....”พี่อ๋าบอกพร้อมกับดึงมือถือไปจากมือผม  แล้วเปิดประตูให้ผมเข้าไป  ก่อนจะขับรถออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็วโดยที่จุดหมายผมเองก็ยังไม่รู้เลย.....

.......ผมทำอะไรลงไปน่ะนี่  ผมเคยคิดว่าจะเลือกคนที่เขารักเรา  แต่สุดท้ายผมก็เลือกคนที่ผมรักจนได้.......

*********************0 จบแล้วครับ 0 *******************

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :z1: :bye2: :bye2: :bye2:ลาเลยล่ะกัน.... :pig4:

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
รวบรัดไปหน่อย แต่ก้อตอบโจทย์หัวใจได้
รออ่านตอนพิเศษดีกว่า
ให้ writer สมองแล่นก่อน
แล้วค่อยมาเฉลยไอ้เรื่องยุ่งที่ทิ้งไว้ข้างหลัง
แค่คิดก้อสนุกแล้ว
ท่านผู้การ ว่าที่พ่อตาจะทำยังไง
ถ้ารู้ว่าได้ลูกเขยรวยซะ อิอิ
สงสารแต่พี่เชน writer หาคู่ให้หน่อยนะ
เพื่อนๆ ของน้องไง ดีมะ
เป็นกำลังใจ รอลุ้นดีกว่า   :กอด1: :L2:

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
อ่า...จบแล้วเหรอ....ไว้รอตอนพิเศษก็ได้จ้า..รอได้ๆๆ ใจเย็นๆเน้อ..

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ :L2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด