น้ำฟ้าตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ตัวเกร็งเพราะคิดว่าโดนผีอำ...
เด็กหนุ่มลืมตาตื่นก็พบหน้าหนูลินนอนซุกอยู่ใกล้ๆไหล่เป็นสิ่งแรก พอเลยไปอีกหน่อยก็เป็นคนผมดำๆดูยุ่งเหยิงของผู้ชายที่ไหนซักคนนอนหลับตาอยู่เป็นสิ่งที่สอง... เอ๊ะ...แล้วใครล่ะในเมื่อปกติมีแค่เขากับหนูลินที่นอนด้วยกัน... แล้ว...แล้วเขาเป็นใคร...?
...เอ๊ะ...เอ่อ...??
"ฮะ...เฮ้ย...!!!" พอสติสตังค์เริ่มทำงาน น้ำฟ้าก็ออกอาการแหกปากร้องอุทานทันที...
ซึ่งเสียงนั้นก็ทำเอาหนูลินสะดุ้งตื่นมาขยี้ตาแล้วดิ้นยุกยิกอยู่ในกองผ้าสีฟ้าๆยับย่นที่คลุมตัวอยู่... ส่วนผู้ชายอีกคนก็ยกมือมาขยี้ตาไม่ต่างไปจากเด็กน้อยเท่าไหร่... แล้วยิ่งสายตาตอนมองมาทางเขาที่พยายามงัดท่อน 'ผีอำ' ซึ่งพาดไหล่อยู่ออกไปนี่มันช่างเหมือนกันเสียจริงๆ ดวงตาของหนูลินกับดวงตาของชายหนุ่ม... มันช่างเหมือนกันราวกับพ่อลูกแท้ๆเลย...
"รีบตื่นทำไม...เพิ่งหกโมงเอง..." เสียงเข้มติดงัวเงียปนแหบดังครางถามเบาๆ แต่น้ำฟ้าไม่ตอบ พยายามดิ้นพลิกตัวโดยระวังไม่ให้ทับเจ้าหนูตัวน้อยเพื่อเอาแขนออก... แต่ทำไมมันเอาไม่ออกเนี่ย...!
"ปล่อย ! เอาออกไปนะ... ปล่อยสิ !!!..."
"อะไร..." ชายหนุ่มถามเสียงมึน ดวงตาคมหรี่ปรือมอง... ขยับแขนปลดออกจากท่อนแขนแล้วมาเขยิบมาคล้องลงตรงเอวแทน
...เจ้าหนูลินส่งเสียงงัวเงียเรียกความสนใจพลางคลางหงิ๋งๆ รังสิมันต์จึงแกล้งรัดท่อนแขนใหญ่แรงๆให้รั้งทั้งน้ำฟ้าและหนูลินเบียดเข้าอกเขา... แรกๆหนูลินลืมตาหันมองปากเบะๆเตรียมจะร้องไห้ แต่พอซักพักก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วมาหัวเราะเฮ่ะๆ... แล้วตีมือแปะเข้าที่คางเขาซึ่งเริ่มมีไรหนวดขึ้นบางๆหลังจากผ่านมาหนึ่งคืน...
"ตื่นแล้วเหรอคนเก่ง... ไหนพูดอรุณสวัสดิ์ให้ป่ะป๊ากับคุณแม่ฟังหน่อยเร็ว..." รังสิมันต์ที่มั่นใจในกลิ่นปากตอนเช้าของตัวเองพูดจบก็ก้มลงฟัดแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยว... แต่คนที่นอนตัวแข็งทื่อกลับตวัดปลายมือฟาดเพี๊ยะเบาๆลงบนแก้มสาก ...ก็ปลายจมูกมันมาโดนแก้มเขานี่ !!...
"โอ๊ย...! มาตีฉันทำไม..."
"ก็คุณทำอะไรล่ะ...! มาหอมแก้มลูกคนอื่นเขาแต่เช้า แล้วยังมาทำตัวโรคจิตใส่ผมอีก... เอาแขนออกไปนะ...มันอึด...อัด..."
"ชู่ว... อย่าดิ้นสิเดี๋ยวไปทับลูกขึ้นมาจะว่ายังไง ถ้าหลานฉันต้องเจ็บตัวเพราะเธอล่ะก็นะ..." พูดค้างไว้แค่นั้นชายหนุ่มก็ลุกพรึ่บเปลี่ยนท่ามาคล่อมร่างใส่ทั้งน้ำฟ้าและหนูลินซึ่งนอนดิ้นยุกยิกคล้ายพยายามพลิกกลับตัวไปมา ชายหนุ่มขยับเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนหมอน จ้องมองหนูลินที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นพยายามอมนิ้วเท้าตัวเอง...ก่อนก้มลงจูบฝ่าเท้าน้อยๆหนึ่งที แล้วหันมาจ้องน้ำฟ้า ซึ่งยกมือทั้งสองข้างมากั้นตัวเองไว้เป็นกากบาท... ทำเอาชายหนุ่มนึกขำแต่ก็ต้องทำมาดเข้มข่มใส่คนตัวบางกว่าไว้ก่อนพร้อมกระซิบบอกต่อให้จบ...
"รับรองเลยว่า...ฉันไม่เอาเธอไว้แน่..." พูดจบก็ตบท้ายด้วยรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะแกล้งโฉบหน้าเข้าแทรกตรงกลางระหว่างน้ำฟ้ากับหนูลินแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อน้ำฟ้าทำตัวงอเป็นกุ้งโดนไฟ พร้อมยกแขนสองข้างมาป้องกันหน้าตัวเองอย่างสุดชีวิต
"ไม่ใช่สาวน้อยบริสุทธิ์เสียหน่อย...กั้นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก... เพราะถ้ามันจะโดน...ยังไงก็ต้องโดน..."
"นี่ !!" เด็กหนุ่มขู่ เมื่อเห็นรังสิมันต์ยังจ้องเขาแววตาวิบวับ "...อย่านะ !!" แล้วก็หันหัวหลบเมื่อรังสิมันต์แกล้งโฉบหัวลงตรงกลางระหว่างน้ำฟ้ากับหนูลินอีกหลายรอบ...
แรกๆเด็กหนุ่มก็เหมื่อนจะรำคาญอยู่หรอก แต่พอโดนแกล้งไปซักพักถึงค่อยรู้สึกตัวว่าแค่โดน 'หยอก' เท่านั้น รังสิมันต์ไม่ได้ตั้งใจให้มาโดนตัวเขาจริงๆ หลังๆเด็กหนุ่มก็รอท่าจับก้นหนูลินจ่อจมูกคมโด่งนั่นเสียเลย... แถมยังโป๊ะแตกเมื่อเด็กน้อยเพิ่งอึตอนเช้าใส่แพมเพิร์ส กลิ่นหอมฉุย(?)ที่น้ำฟ้าคุ้นเคยดีจึงกรุ่นกำจายออกมา...
เด็กหนุ่มหัวเราะคิกเมื่อสุดท้ายรังสิมันต์ทนสู้กับกลิ่นอึหนูลินไม่ไหว ยอมลุกหลบไปอยู่ปลายเตียง ปล่อยให้น้ำฟ้าเป็นคนจัดการ 'ลอกคราบ' หนูลินในห้องน้ำแต่เพียงลำพัง...
-----------------------------------------------------------------------------
ธาดายืนพิงขอบประตูอยู่ตอนที่น้ำฟ้า หนูน้อยไวโอลินและรังสิมันต์เปิดประตูออกมา ชายหนุ่มทำเป็นจัดกล้องราคาแพงลิบที่คล้องอยู่กับคอราวกับว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องเช่นกัน ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายน้ำฟ้าพร้อมก้มลงจะหอมแก้มหนูลินทักทายอรุณสวัสดิ์...
แต่จมูกเป็นสันของคุณธาดาก็โฉบได้เพียงลม เมื่อรังสิมันต์มือไวดึงร่างเจ้าหนูน้อยหลบเข้าอ้อมแขนตัวเองอย่างทันท่วงที แล้วทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยหนูลินให้ตีแปะจมูกเขาแทนอย่างพึงพอใจ...
น้ำฟ้ามองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ ดีที่ธาดาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องชวนน้ำฟ้าเดินไปทางบ้านใหญ่แทน...
"เอ้อ...เห็นฟ้าบอกจะมาช่วยงานคุณหมอก... ฟ้ามาอยู่ช่วยฝ่ายอาหารเหรอ..." ธาดาออกปากถาม มือก็ขยับทดลองถ่ายบรรยากาศข้างทางบ้าง ถ่ายคนบ้าง ก่อนจะแอบวกมาถ่ายคนที่เดินเคียงข้างแบบเนียนๆไปหลายรูป...
"ก็ครับ... เมื่อวานก็ลองทำขนมแบบต่างๆไปแล้ว... วันนี้จะทำตัวเค้กแต่งงานแล้วก็พวกขนมกับเครื่องดื่มที่จะใช้ในงานน่ะครับ..." น้ำฟ้าตอบพลางมือก็เอื้อมเช็ดปากหนูลินในอ้อมเขนคนตัวสูงที่เดินเคียงอีกข้าง ชายหนุ่มเพิ่งเอายางกัดเล่นออกจากปากหนูลิน น้ำลายเลยยืดติดตามมาเป็นสาย...
"อ๋อ...แล้วธีมของงานครั้งนี้เป็นแบบไหนเหรอฟ้า..." ธาดาถามต่อ... สายตาก็มองภาพนั้นอย่างอิจฉา อยากเป็นคนได้อุ้มหนูลินบ้าง อยากเป็นคนเข้าไปช่วยน้ำฟ้าดูแลหนูลินแทนผู้ชายคนนั้น... ผู้ชายที่จู่ๆก็โผล่เข้ามาในชีวิตของน้ำฟ้าได้ยังไงก็ไม่รู้นั่น...
"ไม่มีธีมตายตัวหรอกครับคุณธาดา... เพราะเขาแต่งแบบง่ายๆ แถมบรรยากาศที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว... อืม...ผมว่ามันก็ไม่เชิงงานแต่งเท่าไหร่นะ ออกจะคล้ายๆพวกปาร์ตี้กันมากกว่า... เอ๊ะ...นั่นทำไมคนเยอะ...จัง" เมื่อเดินมาจนเห็นลานกว้างหน้าบ้านหลักที่พลุกพล่านไปด้วยคน อุปกรณ์แต่งสวนต่างๆ และกองดอกไม้หลากสีสรรค์ น้ำฟ้าก็อุทานถามขึ้นกับตัวเองแบบไม่ต้องการคำตอบ... แล้วก็อ๋อเบาๆในใจเพราะเดาได้ง่ายว่าเขาคงเริ่มจัดเตรียมงานกันแล้ว...
"งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยเขาเตรียมงานก่อนแล้วกัน... งั้นมา...หนูลินหมูน้อย..." พูดพลางมือก็ยกขึ้นขออุ้ม... แต่รังสิมันต์กลับหรี่ตามองเขาก่อนตอบกลับ
"จะไปช่วยงานเขาก็ไปสิ...เดี๋ยวฉันดูแลหลานเอง..."
"เอ๊ะ...ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมเอาไปเลี้ยงของผมเองได้ หมอกานต์ก็มี น้องม่านกับพวกป้าๆก็เยอะ...ผมพาแกไปเอง..."
"ไม่ต้องหรอก...'ลูก' เรา...เราก็เลี้ยงกันเองสิ...จะต้องไปให้คนอื่นดูให้ทำไม... ...หรือเธอไม่ไว้ใจฉัน..." ท้ายประโยคชายหนุ่มเบาเสียงลงกึ่งหนึ่งแล้วโน้มใบหน้ามาถามใกล้ๆ... น้ำฟ้าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากตอบกลับใจจะขาดว่า 'เออ ! ก็ไว้ใจได้มั้ยล่ะ...ลับหลังเอะอะก็จะพาลูกเขาหนี จะพาลูกเขาไป...ใครจะโง่ไปไว้ใจกัน...!!'
"ก็ขนาดจะเปลี่ยนผ้าอ้อมคุณยังทำไม่เป็นเลยแล้วผมจะให้คุณดูแลแกคนเดียวได้ยังไง..."
"...อ้าว...คุณรังสิมันต์ทำไม่เป็นหรอกเหรอครับ...ผมนึกว่าจะชำนาญเสียอีก..." เงียบอยู่นานและทนเห็นภาพบาดใจต่อไปไม่ไหวเลยขอสอดปากพูดหน่อย... จึงได้รับสายตาเย็นชาคมปลาบตวัดมองพร้อมตอบเสียงเย็น
"ลูกน้องผมจัดการเรื่องนั้นให้ได้ไม่มีปัญหา..." ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน... จากนั้นก็ก้มหน้าลงพูดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน "...ฉันให้โยชิเปลี่ยนให้หนูลินได้...เธอก็ไว้ใจเขานี่..." รังสิมันต์ถามกลับ... น้ำฟ้าก็ตั้งท่าจะตอบแต่ทว่าหูกลับได้ยินเสียงเรียกชื่อเขาดังสนั่นมาจากทางเดินด้านหน้า พอหันไปมองก็เห็นหมอกานต์เดินโบกไม้โกบมือมาพร้อมมาคัส ไบรอัน หนุ่มฝรั่งผมทองตัวโตคนนั้น...
"หมอกานต์ !" น้ำฟ้าทักกลับ... เท้าก็เดินเข้าหาสองสามก้าว
"ฟ้า ! ตะกี๊พี่หมอกเรียกหาอยู่ในครัวแน่ะ...รีบไปเร็ว..." คุณหมอเด็กบอกเพื่อนแล้วตบบ่าทักทายเบาๆ น้ำฟ้าพยักหน้ารับแล้วเอี้ยวตัวหันหลังมองรังสิมันต์ที่ยังอุ้มหนูลินอยู่... คุณหมอกานต์พอจะเดาความต้องการของเพื่อนออกจึงเอ่ยปากว่า "...ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวดูให้... ไม่ปล่อยให้เลี้ยงกันแค่เจ้านายกับลูกน้องหรอก...ไปเหอะๆ" หมอกานต์พูดพลางมือก็ดันหลังเพื่อนให้ออกเดิน...
น้ำฟ้าเหลียวหลังหันมามองไปทางหนูลินอีกครั้งก็ดันสบเข้ากับดวงตากลมป๊องที่จ้องเขาไม่วางตา... เด็กหนุ่มค่อยๆสาวเท้าก้าวไปข้างหน้าแต่ใบหน้าก็ยังหันมองกลับหลัง แต่พอน้ำฟ้าหันหลังตั้งหน้าจะเดินไปทางบ้านใหญ่เสียงร้องไห้แผดจ้าของหนูน้อยก็ดังลั่นทันที...
"...แง้....................แง้..................""หนูลิน..." น้ำฟ้าครางเรียกชื่อลูก หันมองก็เห็นหนูน้อยทำท่าตะกายตัวเองลงจากอ้อมแขนรังสิมันต์จะตามเขามาด้วย เด็กหนุ่มจ้องมองด้วยแววตาสงสารเท้าก็ก้าวกลับทิศโดยไม่รู้ตัว ดีที่หมอกานต์ยกแขนมาช้อนอุ้มหนูลินเอาไว้ก่อนแล้วพาหันไปอีกข้างก่อนออกปากไล่เขา...
"รีบไปเร็วแก... หนูลินร้องจะตามแกอ่ะ ไปเถอะไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวดูให้..." พูดพลางก็โอ๋เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนที่พยายามหันหน้าไปมาเพื่อหาแม่ตัวเอง... แต่ก็ถูกคุณหมอเด็กโอบพาหลบ
"แก...ถ้ามีอะไรรีบโทรหาฉันเลยนะ..." น้ำฟ้าบอกเพื่อน...ในใจจะขาดรอนๆอยากพาลูกไปด้วยมากๆ แต่ก็พอรู้ตัวว่างานตัวจะพาเด็กๆเข้าไปเล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้... สุดท้ายพอเห็นทั้งรังสิมันต์ ทั้งมาคัสช่วยกันโอ๋... ตัวเองจึงค่อยย่องเดินจากมา... แต่จู่ๆก็พลันรู้สึกตัวว่ามีคนมาคว้าจับข้อแขนตัวเองไว้ พอหันมองจึงเห็นคุณธาดาที่สะพายกล้องเดินตามเขามาด้วย
"พี่ไปด้วย..." ชายหนุ่มบอก...ก่อนรั้งแขนขาวเนียนพาออกเดิน... ทั้งสองคนหันมองกลับทางเดิมอีกครั้ง...และน้ำฟ้าก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรังสิมันต์จ้องมาทางเขาเขม็งและทำท่าเหมือนจะเดินตาม แต่คงติดที่มาคัสกำลังกระซิบพูดอะไรอยู่ ...หลังจากนั้นจู่ๆชายหนุ่มจึงหันหลังกลับเดินไปทางโซนห้องอาหาร... เขาก็ถูกคุณธาดาพาลากเดินไปในทิศตรงข้ามเพื่อไปทางบ้านใหญ่ซึ่งตอนนี้ได้เริ่มมีการประดับประดาผ้าขาวและชมพูบ้างแล้ว...
-----------------------------------------------------------------------------
หวานอีกแล้ว = =... ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย...แต่งอะไรได้เอียนชวนอ้วกมาก ห้าห้าห้า
ช่วงนี้กลับมาหอและเริ่มเรียนแล้วด้วย...ตึ๊บมาก...มันจะยัดวิชาอะไรช้านนักหนา...หัวคนนะเฟร๊ยไม่ใช่ฟองน้ำ ยัดเท่าไหร่ก็พองเท่านั้นน่ะ !!
...*ซึโยชิเดินมาจากไหนไม่รู้ตีปั๊กลงบนหัว*...
"โอ๊ย ! ทำบ้าอะไรของแก๊..."
"บ่น...บ่น...เรื่องส่วนตัวมาบ่นลงบอร์ดทำไม = = ไม่ค่อยรู้เรื่องนะเราเนี่ย..."
"ไอ...ไอ...ไออดีตโฮสต์คลับ !! แก...อย่ามาๆ เดี๋ยวจะแฉแน่ๆ..."
"แค่อดีต...= = ฉันไม่แคร์หรอก...เชิญ"
"แกนี่มัน...! =,.="
"อย่าอู้...กลับไปปั่น !!"
"ไม่ ! ถ้าแกสั่งช้านไม่ทำ !
"
"ไอ้เต้สั่ง !"
"...แล้วก็ไม่บอกแต่แรก..." *แล้วก็เดินคอตกกลับไปนั่งปุ๊กลุ๊กอยู่หน้าคอม* "เอ้อ...แล้วทำไมแกมากับคุณเต้ของช้านได้ห๊ะ"
"ของฉัน?!!!"
"เออ !! ของฉัน !!
...ทำไมเหรอ..."
"ระวังไว้..."
"อะไร..."
"...คืนนี้ฉันจะมาบึ้มบ้านเธอ !..."
"เอ่อ...= = ...แค่ล้อเล่นง่ะ...จริงจังไปมั้ย??"
.............จบเฮอะ !................