Chapter : 104 : Keep Walking ก้าวเดินต่อไป [น้ำฝน...♡] ตอนจบ
ผมรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ เพราะวันนี้ ผมกับพี่หมอจะไปรับใครบางคนพร้อมอาจารย์หมอไพศาลและคุณช่อผกา ผมหวาดหวั่นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมามาก และหวังแค่ว่าพี่ดีนจะสำนึกและไม่คิดจะแก้แค้นอะไรพี่หมอกลับอีก
อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ ว่าพี่ดีนดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นแล้ว แต่ผมก็ยังหวาดกลัว
พี่หมอขับรถพาผมไปบ้านอาจารย์หมอแต่เช้า กำหนดการรับกลับคือสิบโมงเช้า เราต้องไปทานมื้อเช้ากันที่นู่นตามคำเชิญชวนของคุณช่อผกา เธอดีใจใหญ่ที่เห็นผม ดูแลผมดีไม่แพ้แม่ผมหรือแม่พี่หมอเลย อาหารฝีมือคุณป้าอร่อยเสมอ ผมกับพี่หมอกินกันอร่อยเลย หลังจากนั้นประมาณเก้าโมงพวกเราก็พากันขับรถตรงไปที่เรือนจำเพื่อรับพี่ดีนกลับ
ผมตื่นเต้นมาก
ใช้เวลาไม่นานเขาก็นำตัวพี่ดีนออกมา พี่ดีนในชุดที่คุณป้าเตรียมไว้ก่อนก่อนหน้า พี่ดีนเดินออกมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ มองแวบมาทางผม พี่หมอและพ่อกับแม่ตามลำดับ พี่หมอยังยืนนิ่งในขณะที่ผมยืนตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า พี่ดีนเดินมากราบอกอกพ่อกับแม่ก่อนเป็นสิ่งแรก คุณป้าน้ำตาไหลพรากในขณะที่คุณลุงตาแดงนิดๆ แต่ท่านก็ยังใจแข็งไม่ร้องไห้ออกมาสักแอะ
พอพี่ดีนกราบทั้งพ่อและแม่เรียบร้อยก็หันมาทางพี่หมอ มองตากันและกัน หัวใจผมไหวแรงยิ่งกว่าเดิม เผลอกุมเสื้อตัวเองเบาๆ
พี่หมอขยับมือไปตบต้นแขนพี่ดีนเบาๆ ไม่ต่างกับพี่ชายตบแขนน้องชายหรือเพื่อนสนิทกันสักคน พูดสั้นๆ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”
พี่ดีนจ้องตาพี่หมอ ไม่พูดอะไร หลบวูบมาจ้องตาผมจนผมสะดุ้ง เผลอก้าวถอยหลังนิดๆ มองเห็นแววเจ็บปวดผ่านแวบไป พี่ดีนยิ้มให้ผมนิดหนึ่ง เอื้อมมือจะมาจับหัวผม แต่ผมเผลอตัวก้าวถอย จนเป็นพี่หมอเองที่กระชับมือผมไว้บอกให้คลายใจ ผมถึงยอมยืนนิ่งให้พี่ดีนลูบหัว
“ขอโทษ”
นั่นคือคำแรกที่เราได้ยิน คุณลุงเดินมาตบหลังพี่ดีนเบาๆ รวมถึงคุณป้าที่เดินมาจับแขนพี่ดีนไว้ด้วย แล้วพากันยกโขยงเพื่อกลับบ้าน พี่ดีนนั่งรถของคุณลุงกลับโดยมีคุณลุงเป็นคนขับ คุณป้านั่งคู่กับพี่ดีนด้านหลัง ผมกลับรถของพี่หมอตามเดิม แล้วไปเจอกันที่บ้านอาจารย์หมออีกรอบ
ไม่รู้ว่าพี่ดีนเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วก่อนหน้า หรือว่าพูดน้อยลงไปอีกหลังจากเข้าคุกไป
ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา มีแต่จะเล่าเรื่องสนุกให้ฟัง หลังจากเหตุการณ์ที่พี่ดีนลักพาตัวผมไป อาจารย์หมอกับคุณช่อผกาก็เข้าใจพี่ดีนมากขึ้น ทำทุกวิถีทางเพื่อให้พี่ดีนรู้ว่าพวกท่านทั้งสองรักพี่ดีนขนาดไหน และไม่มีใครมาแทนที่ได้ แม้แต่พี่หมอ
ซึ่งผมว่าพี่ดีนคงรับรู้ได้บ้าง
“ผมขอคุยกับน้ำฝนสองต่อสองได้ไหม”
พี่ดีนพูดขึ้นมาเงียบๆ ทุกคนมองหน้ากัน คุณลุงกับคุณป้าทำหน้าอึดอัด พี่หมอมองนิ่ง
“ไม่ต้องห่วง ไม่ทำอะไรหรอก มีเรื่องที่อยากจะพูดกับน้ำฝนเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ทุกคนมองหน้ากัน ผมนั่งเหงื่อชื้นเต็มมือ ใจอยากให้ทุกคนปฏิเสธ เพราะผมกลัว
“ผมสัญญา”
พี่ดีนหันไปทางพี่หมอ พี่หมอนิ่งคิดหันมาทางผม พี่หมอนิ่งคิดอยู่นานมาก ก่อนเอ่ยถาม
“ขึ้นอยู่กับน้ำฝน”
ผมจ้องหน้าพี่หมอ ก่อนมองทุกคนอีกครั้ง ผมกลัวพี่ดีน อันนี้คือความรู้สึกของผมจริงๆ แต่ถ้าผมไม่เผชิญหน้า ผมก็จะอยู่กับความกลัวนี้ต่อไป ผมต้องไว้ใจว่าพี่หมออยู่ใกล้ พี่หมอต้องช่วยผมไว้ได้ทัน
ผมมองตาพี่หมออยู่พัก ก่อนตัดสินใจพยักหน้า
แล้วหลังจากนั้นไม่นาน ผมก็มานั่งหายใจแผ่วๆ ต่อหน้าคนตัวสูง ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยครอบครองร่างกายผมมาก่อน
แม้อยากจะลืมขนาดไหน ผมก็ยังจำได้
“พี่ขอโทษ”
พี่ดีนพูดขึ้น หลังจากเงียบไปนาน “ฝนอาจไม่ไว้ใจพี่อีก แต่ตลอดเวลาในห้องขังโดดเดี่ยว สิ่งนี้คือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของพี่ตลอด”
ผมยังนั่งนิ่งไม่พูดอะไร ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง ตาคลอนิดๆ เพราะหลากหลายความรู้สึกที่ประเดประดังเข้ามา
“ผมหายโกรธพี่นานแล้วนะพี่ดีน แต่ผมขอแค่อย่างเดียว” น้ำตาผมร่วงผล็อยเพราะความรู้สึกอัดอั้นที่เป็นอยู่ แววตาพี่ดีนแปรแสงไป “อย่าโกรธพี่หมออีก ไม่มีใครมาแย่งความรักของคุณลุงคุณป้าไปจากพี่ดีนได้ พวกท่านรักพี่ดีนมาก”
พี่ดีนยิ้ม ขยับมาลูบหัวผมเบาๆ ผมสะดุ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนยอมให้พี่ดีนลูบดีๆ
“พี่สัญญา ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมา”
ผมพยักหน้ารับ พี่ดีนไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าขอโทษผมอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เดินออกไปหาทุกคนเพื่อให้เข้ามาใหม่ ไม่มีใครถามว่าผมกับพี่ดีนคุยอะไรกัน
ผมเข้าไปทำอาหารร่วมกับคุณป้า ปล่อยให้พี่หมอ คุณลุงและพี่ดีน นั่งคุยกันอยู่ในห้อง ผมชะเง้อคอออกไปมองบ่อยๆ ด้วยความเป็นห่วง
“เป็นห่วงพี่หมอเหรอลูก”
“ห่วงทั้งพี่ดีนทั้งพี่หมอนั่นแหละ”
คุณป้าคลี่ยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ
“ขอบใจนะ ที่ยอมให้อภัยดีนเขา”
“ครับ ผมรู้สึกเหมือนเขาเป็นพี่ชายผมคนหนึ่งเหมือนกัน”
“ป้าฝากพี่เขาด้วยนะลูก ป้าพยายามจะเป็นแม่ที่ดีของเขา แต่บางครั้งอาจทำได้ไม่ดี”
“ไม่หรอกครับ คุณป้าทำเต็มที่แล้ว เพียงแต่พี่ดีนมองพลาดไปเท่านั้น ผมว่าพี่ดีนเขาก็โตขึ้นมากเหมือนกัน”
คุณป้ายิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ แล้วเราก็พากันลำเลียงอาหารออกไปไว้บนโต๊ะ ผมลอบมองวงสนทนา เห็นทั้งสามคุยกันมากขึ้น
สมัยก่อนคุณลุงจะเน้นคุยเรื่องการแพทย์ จึงคุยได้แต่กับพี่หมอ แต่มาคราวนี้ ท่านหันมาคุยในสิ่งที่พี่ดีนกับพี่หมอและตัวท่านเองสนใจเหมือนกัน การพูดคุยจึงลื่นไหลมากขึ้น
เราขลุกอยู่ที่นั่นทั้งวันกระทั่งมื้อเย็น ซึ่งมื้อนี้ คุณลุงนึกสนุก หรืออาจจะอยากให้ทุกคนมีสัมพันธภาพที่ดีขึ้นจึงได้ชวนกันทำบาร์บีคิวกิน ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะทำให้ทุกคนมีโอกาสได้พูดคุยกันมากขึ้น
เสียงหัวเราะเริ่มมีมามากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่จะมาจากคุณลุงเป็นหลัก
กระทั่งสามทุ่ม ผมกับพี่หมอจึงขอลากลับ ก่อนกลับพี่ดีนเดินมาลูบหัวผมอีกรอบ
“พี่ขอกอดเราหน่อยได้ไหม” ผมมองตาคนร้องขออึ้งๆ พี่ดีนมองหน้า “ในฐานะพี่ชาย” ผมมองตาเขาอีกรอบ ใจหวั่นเหมือนกัน ว่าถ้าผมตอบตกลง เขาจะไม่รักผมมากขึ้นแล้วตัดใจลำบากเหรอ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจจึงพยักหน้า
พี่ดีนกอดผมเบาๆ แล้วคลายปล่อย มองไปทางพี่หมอ
“บทสรุปของน้องชายคนที่สอง” อยู่ๆ พี่ดีนก็พูดขึ้น ตายังไม่ละไปจากพี่หมอ ผมมองคนสองคนงงๆ “คือเขาเข้าใจ และพร้อมที่จะเรียนรู้ใหม่อีกครั้ง และมีพี่ชายคนใหม่เป็นต้นแบบ”
ความเงียบปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ ไม่มีใครแทรกพูดอะไร เหมือนจะให้โอกาสคนทั้งคู่ได้อ่านสิ่งที่อยู่ภายในใจของกันและกัน พี่หมอตบไหล่พี่ดีนอีกครั้งเบาๆ
“ดีแล้ว เพราะดีใจเหมือนกันที่ได้น้องชายดีๆ เพิ่มมาอีกคน” พี่หมอพูดแค่นั้น หันไปทางคุณลุงคุณป้า บอกลาแล้วพาผมขับรถมุ่งตรงกลับบ้าน
ผมนั่งเงียบ กระทั่งรถมาจอดติดไฟแดงแรก พี่หมอเอื้อมมาจับมือผมไว้ ผมหันไปมองตาคนตัวสูง พี่หมอยิ้ม ลูบหัวผมเบาๆ
“ยังกลัวอยู่ไหม”
ผมส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“มีพี่หมออยู่ผมไม่กลัว”
ผมพูดจากใจจริง พี่หมอยิ้ม หันกลับไปขับรถต่อ
________50%________
ผมกลับไปใช้ชีวิตที่มหา’ลัยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือองครักษ์พิทักษ์ตัวหนาแน่นขึ้น อันเนื่องมาจากพี่หมอฝากฝังให้ทุกคนเป็นหูเป็นตาเพราะความขี้หลีขี้เล่นของพี่ชาร์จพี่รหัสผมเองที่นับวันจะเพิ่มทวีความหื่นแบบไม่ปิดบังมากขึ้น ไม่รู้ว่าขี้หลีตลกร้ายหรือว่าจ้องจะเขมือบผมจริงๆ กันแน่ ซึ่งแม้แต่น้ำตาลเองก็ยังเรดาร์แทบพัง แต่ก็ยังให้เพื่อนๆ เป็นบอดี้การ์ดเหมือนเดิม
พี่หมอเคยเตือนผมไว้ให้ผมระวังคนสามคนให้ดี คนแรกก็พี่ชาร์จนี่แหละ (ไม่ต้องเตือนผมก็ระวังอยู่แล้ว) คนที่สองก็พี่ภูมิ ซึ่งผมมองไม่ออกจริงๆ ว่าพี่เขาจะชอบผมตรงไหน เพราะไม่มีท่าทีอะไรในทางว่าจะชื่นชอบผมเป็นพิเศษเหมือนพี่ชาร์จ (แต่ถ้าน้ำตาลเตือนมาผมต้องฟังครับ)
พี่ภูมิยังดูแลผมดีไม่ต่างกับรุ่นน้องคนอื่น เป็นคนที่ผมไว้วางไว้คนหนึ่ง ไม่มีท่าทีว่าจะมาแทะเล็มอะไรให้ผมไม่สบายใจ แต่ผมก็ไม่ประมาทมาก อาจจะเพราะบางอย่างในตัวพี่ภูมิที่คล้ายพี่หมอล่ะมั้ง
และอาจเป็นสิ่งนี้ที่ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจและย้ำเตือนให้ผมระวังตัวไว้
ส่วนคนที่สามที่พี่หมอเตือนมา เป็นคนที่ผมนึกไม่ถึงจริงๆ นั่นก็คือแบงค์ เพื่อนร่วมทีมบาสของไผ่มัน ทันทีที่ไผ่รู้ว่าแบงค์แอบชอบผมอยู่ มันก็แทบจะเลิกเล่นบาสทันที ดีว่าคนในทีมยั้งไว้ได้ทัน
ซึ่งรายนั้นไม่น่าห่วงเท่าไหร่ น้ำตาลบอกแค่เผลอมาหลงเสนียด เอ้ย หลงเสน่ห์ของผมเฉยๆ ไม่เป็นอันตรายครับ(แต่ก็อย่าให้มาก เพราะน้ำตาลมันบอก ถ้าหลงมากๆ แบงค์อาจทำเรื่องที่คาดไม่ถึงซึ่งสร้างปัญหาให้ทีหลังก็ได้)
บอกตามตรงว่าผมไม่เคยหว่านเสน่ห์ใส่ใครเลย ไม่เคยไปพูดจาเล่นหัวให้ความหวังใครด้วย และไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขามาชอบผมเรื่องอะไร
แต่ไม่ว่าใครจะมาชอบผมมากมายขนาดไหน คนที่ผมจะรักและมอบหัวใจให้มีเพียงพี่หมอเท่านั้น
พี่ดีนกลับมาเรียนอีกครั้ง แต่อยู่ปีสามเหมือนเดิม เพื่อนพี่แกก็ดีแสนดี ไม่มีใครทิ้งเพื่อนสักคน พี่ดีนยังอยู่กลุ่มเดิม แม้เพื่อนจะขึ้นปีสี่กันไปหมดแล้วก็ตาม
ผมว่าข้อดีอีกอย่างที่มีแต่คนมาชอบผม(ที่พูดนี่ไม่ได้ภูมิใจนะครับ) ในเสียมีดี ในดีมีเสีย เพราะการที่พี่ภูมิทำให้ผมใจเต้นบ้าง พี่ชาร์จทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ มีแบงค์คอยลอบมอง มันทำให้พี่หมอใส่ใจผมมากขึ้น จับตามองผมมากขึ้น รักและเอาใจใส่ผมมากขึ้น
ความรักของเราจึงเป็นที่อิจฉาของผู้คนมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ยิ่งพี่หมอหึงมากเท่าไหร่ ยิ่งรักและดูแลผมดีมากขึ้นเท่านั้น
ชีวิตมหา’ลัยผมดำเนินไปอย่างราบรื่น เรียนก็สนุก กิจกรรมมีให้ทำเยอะแยะ มีเรื่องให้ปวดหัวบ้าง สนุกบ้างขลุกเคล้ากันไป เลิกเรียนกลับบ้านไปหาคนรัก ไปหาครอบครัว มีชีวิตที่เรียกได้ว่า สมบูรณ์แบบระดับหนึ่ง
ถึงแม้ว่าผมจะมีลูกให้พี่หมอไม่ได้ เชิดหน้าชูตาเต็มๆ แบบคนอื่นไม่ได้ แต่พวกเราก็มีความสุขตามสมควร
กระซิบบอกเรื่องความรักของเพื่อนผมนิดหนึ่ง หินนี่ลอยลำไปแล้วล่ะครับ เพราะพี่ต้าร์ขาเปิดเผยเหมือนกัน ครอบครัวก็เข้ากันได้ดี เพราะพวกเขาเปิดเผยกันมาตั้งแต่ต้น หินเข้านอกออกในครอบครัวพี่ต้าร์ เสมือนเป็นหนึ่งในลูกชายของบ้าน ไม่ต่างกับที่พี่ต้าร์ก็เข้านอกออกในบ้านหินเสมือนหนึ่งเป็นลูกชายเหมือนกัน หินมันภูมิใจน่าดูที่พ่อแม่รักหลงลูกสะใภ้ไม่ต่าง
ในขณะที่คู่มือปราบกับเด็กดื้อยังคงรักษาความสัมพันธ์แบบปิดมิดได้อย่างแนบเนียนตามเดิม(ต่อให้เพื่อนสนิทในกลุ่ม หรือพ่อกับแม่รู้ มันก็ยังไม่ยอมรับ และจะระเบิดลงทุกครั้งที่มีใครเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาให้ขัดหู)
ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไปครับ
ผมจะยังรักพี่หมอต่อไป และผมก็รู้ว่าพี่หมอก็รักผมมากเช่นกัน
อดีตที่ผ่านมา ไม่สำคัญเท่ากับว่าวันนี้ที่ผมมีความสุข กับอนาคตที่ผมจะดำเนินต่อไป
Keep Walking
………………
………..
….
..
.
ยังครับยังไม่จบ ฮ่าๆ ทิ้งประโยคซะชวนเข้าใจผิด = = เรื่องนี้จะจบลงไม่ได้ ถ้าไม่มีฉากสวีทหวานแหววระหว่างผมกับพี่หมอ
“พี่หมอเสร็จรึยัง”
ผมตะโกนเรียกคนตัวสูงที่ยังอยู่ในห้องน้ำ เข้าไปนานแล้วนะ
“แป๊บหนึ่ง”
ผมยืนคอย กระทั่งคนตัวสูงเดินออกมา ผมยืนตะลึงไปกับสิ่งที่เห็น
อะ เอ่อ…
“ทำไมครับ ไม่ชอบพี่เวอร์ชั่นนี้เหรอ”
คือ มึง แบบว่า …รู้สึกว่าหูผมมีไอร้อนๆ พุ่งออกมา คือเพราะมีคนเข้ามาจีบผมเยอะขึ้น เฮียแกเลยขยันพัฒนาทั้งความหล่อและโหลดหน้าให้เด็กลงทุกวันๆ หลังๆ ไม่ใช่แค่หน้าครับ แม้กระทั่งการแต่งตัวก็โหลดเด็ก
แล้วเฮียแกดันมีสไตล์ลิสต์ส่วนตัวดีด้วย
เดาสิครับว่าใคร
เดาให้ตายยังไงก็เดาไม่ถูก เพราะแม้แต่ตัวผมเองยังอึ้ง
ไผ่ครับ
ไม่รู้ว่าเพราะความต้องการให้ผมรักผมหลงจัดๆ หรือไรถึงได้ยอมเข้าหาไผ่มากขึ้น
ตอนนี้พี่หมอในสภาพผมสั้นขึ้น(หน้าเด็กลงไปอีก) ชุดที่ดูลุคแบดบอยขึ้น เซ็กซี่ขึ้น ออร่าหล่อลากฟุ้งกระจาย
แค่เวอร์ชั่นธรรมดาผมก็หลงพี่หมอจะแย่ มาเวอร์ชั่นกึ่งผู้ใหญ่กึ่งแบดบอยแบบนี้ผมแทบจะละลายติดพื้น
ผมก้มหน้าเมื่อพี่หมอถามมาอีกรอบ ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ พี่หมอคว้ากระเป๋าเดินทางเดินมารั้งโอบเอวผมให้เดินออกจากห้องก้มกระซิบข้างหู
“อย่าทำหน้าแบบนี้ใส่พี่สิ เดี๋ยวหมอน้อยก็ตื่นพาลจะอดพาฝนเที่ยวหรอก”
“บ้า แล้วแต่งตัวแบบนี้ทำไม”
“ทำไม ไม่หล่อเหรอ” พี่แกถามมาหน้าซื่อ
“หล่อเกินไปน่ะสิ เดี๋ยวสาวๆ ก็หลงหรอก”
“งั้นฝนก็บอกสาวๆ พวกนั้นไปสิว่าพี่มีเมียแล้ว”
“ใครจะไปกล้าบอก”
พี่หมอหัวเราะหึๆ โอบเอวผมเดินลงจากห้อง คนสองคนนั่งคอยอยู่บนโซฟาแล้ว วันนี้เดทคู่ครับ
คู่ผมเต็มใจ อีกคู่โดนไฟลต์บังคับ ไผ่หันมามองพี่หมอ เบ้หน้า ทั้งที่นัยน์ตามีประกายพอใจนิดๆ
“จะโหลดเด็กไปถึงไหนแซม”
“พูดไม่ดูตัวเอง” พี่หมอแซวเพื่อนกลับ
“พอดีมีเมียเด็ก เลยต้องทำตัวเด็กตาม”
พอพี่หมอนนท์พูดจบก็ถูกกระทืบเท้าแรง พี่หมอนนท์ร้องโอ๊ย แรงนะครับ น่าจะเจ็บจริง
“เหยียบมาทำไมเนี่ย”
“เมื่อกี้พูดว่าอะไร” ไผ่ถามเสียงเขียว
“เอ้า บอกว่ามีเมียเด็กก็ต้องทำตัวให้เด็กตามไง แล้วมาเหยียบกันทำไม หรือยอมรับแล้วว่าเป็นเมียถึงได้ร้อนตัว??”
เอากับคู่นี้สิครับ ฮ่าๆ
ไผ่ยังคงเป็นไผ่ พี่หมอนนท์ยังคงเป็นพี่หมอนนท์ พี่หมอหัวเราะหึๆ วันนี้เราจะไปเที่ยวหัวหิน สถานที่แห่งความทรงจำของเราเหมือนเดิม และดูท่าพี่หมอจะให้หัวหินเป็นแหล่งฮันนีมูนประจำปีของเรา เราจะเดินทางโดยรถเพียงคันเดียว
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ พอดีรถพี่หมอนนท์เสีย เหตุก็เนื่องมาจากไฟต์กับไผ่ระหว่างขับรถ รถเสยข้างทางเสีย เข้าศูนย์ ซ่อมไม่ทัน ทริปนี้เลยต้องไปกันกับรถพี่หมอ แต่ผมว่าดีนะ เพราะผมเองก็อยากไปกับทั้งพี่หมอ และเพื่อนสนิท รวมถึงพี่หมอนนท์ที่ตอนนี้ก็มีสภาพไม่ต่างกับพี่เขยของผมไปจริงๆ แล้ว
พี่หมอนนท์หันไปหยิบเป้(มีแค่ใบเดียวครับ ไม่ต่างกับผมกับพี่หมอ) ซึ่งนั่นหมายถึง พวกเขาเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบเดียวกัน แบกพาดหลัง พากันเดินตรงไปที่รถ
พี่หมอทำหน้าที่ขับ ผมเป็นตุ๊กแก เอ้ย ตุ๊กตาหน้ารถ พี่หมอนนท์นั่งหลังคู่กับไผ่ที่นั่งฉีกขากว้าง ห่ามเหมือนเดิม
ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่นานก็มาถึงสถานที่แห่งความทรงจำ บ้านของลุงพิชิตที่เดิม ลุงเชิดมารออยู่แล้ว เปิดประตูบ้านให้
หลังจากจัดข้าวของเข้าที่เข้าทาง ผมก็เดินออกไปนอกระเบียง ยืนสูดลมหายใจเอาไอทะเลเข้าปอด พี่หมอเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง โอบกอดผมไว้กับราวระเบียง มองตรงไปยังผืนน้ำกว้างใหญ่ด้านหน้า ไออุ่นจากเรือนกายสูงใหญ่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยเสมอ สัมผัสนุ่มๆ ที่แก้มยิ่งยืนยันให้ผมรู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้แต่งงานและทำหน้าที่ภรรยาของคนตัวสูงที่อยู่ด้านหลัง
“พี่รักฝนนะ”
เสียงกระซิบนั้นซึมซาบเข้าไปสู่หัวใจผมในส่วนลึก ผมพลิกหันกลับไปเผชิญหน้าคนตัวสูง ใบหน้าฉาบยิ้มละไม บอกรักผ่านดวงตา ผมเขย่งเท้าขึ้นจุ๊บคนตัวสูงเบาๆ
“ผมก็รักพี่หมอเหมือนกัน อาจรักมากกว่าที่พี่หมอรักผมอีก”
คิ้วเข้มๆ เลิกสูง ดวงตามีแววกึ่งขบขันและไม่เชื่อนิดๆ
“พี่น่าจะรักน้ำฝนมากกว่าน้ำฝนรักพี่นะ”
“ผมรักพี่มากกว่าพี่รักผมอีก”
“งั้นมาพิสูจน์กัน”
“ยังไง”
“จูบ”
“อะไรนะ”
“จูบ ใครถอนจูบก่อน คนนั้นรักน้อยกว่า”
โหย ท้าทาย ไม่มีทางยอมแน่นอนครับ ผมรีบโน้มคอคนตัวสูงลงมากดจูบทันที
แล้วเราก็ยืนประกบปากกันแบบนั้น ไม่มีใครยอมถอนปากออก มันไม่ใช่การจูบแบบกามา แต่คือรสจูบที่มาจากความรักล้วนๆ
“เราทำแบบคู่นั้นบ้างดีกว่า”
เสียงพี่หมอนนท์ครับ สงสัยเหมือนกัน แต่ขืนผมหันไปมอง ก็แพ้พี่หมอน่ะสิ
“ไม่ต้องเสือก อึก อือ…ไอ้..อื้อ…”
นั่นเสียงไผ่ ต่อมเสือกรู้ของผมกระดิกยิกๆ พี่หมอที่จูบผมอยู่คลี่ยิ้มอย่างรู้ทัน มองมาด้วยดวงตาท้าทายว่าผมจะยอมแพ้หันไปมองก่อนไหม
ผมรู้ว่าเป็นแผนพี่หมอ
ไม่ได้ๆ ผมไม่ยอมแน่ๆ ผมกดหัวคนตัวสูงลงมาจูบแนบแน่น เสียงอึกอักของไผ่นิ่งเงียบไปแล้ว
ผมไม่สนใจคู่ข้างตัวผมอีก สนใจแค่ตัวผมเองและพี่หมอเท่านั้น
ผมรักพี่นะครับ พี่หมอ…
-THE END-
จบแล้ววววว >////<
เริ่มแบบ Hate Love แต่จบแบบ Kiss Love (-,.-) แอบเหมือนกันโดยบังเอิญ >//<
ดีใจที่ลงได้จนจบ แต่ก็เสียใจที่จะไม่ได้พบเจอแฟน ๆ พี่หมอกับน้องน้ำฝนอีก เราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานเนอะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาคอมเม้นท์ เข้ามาโหวตให้ และหวังแค่ว่า คนเขียนจะสามารถเขียนภาคต่อได้จนจบ TT โดยเฉพาะคู่นนท์ไผ่ ทุกคนจะได้มานั่งกรี๊ดกันต่อ
เรื่องนี้เป็นนิยายขนาดยาวเรื่องที่ 3 ที่แต่ง (เรื่องแรกก็ซินซ่า ต่อมาก็คิสเลิฟ ต่อด้วยพี่หมอ รองจากพี่หมอก็นาคินทร์อนุชานะ) ยังเดาไม่ออกเลยว่าเรื่องหน้าจะออกมายาวหรือสั้น แต่ก็ขอให้ทุกคน ติดตามต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ >////<
แล้วเจอกันค่ะ นิยายจบ แต่ชีวิตเรายังไม่จบ
Keep Walking ก้าวเดินต่อไปค่ะ ^^
v
v
สำหรับผู้ต้องการหนังสือ สามารถสั่งซื้อได้โดยตรงผ่านคนเขียน (มีหนังสือพร้อมจัดส่งให้ทุกวันพุธ) หรือสามารถไปหาซื้อหนังสือได้ด้วยตัวเองได้ที่ร้าน That Y (สยามลิโด้) ร้านหนังสือ B2S (สาขาไหนบ้างยังไม่ทราบค่ะ เดี๋ยวคนเขียนมาแจ้งอีกที)
ถ้าใครต้องการด่วน ๆ เลย ไปงานหนังสือเลยค่ะ พรุ่งนี้มีวันสุดท้ายแล้ว ยังมีเหลืออยู่ทั้งร้าน Hermit (จำนวนจำกัด) และ B2S
ในเล่ม จะรวมเนื้อหาทั้งหมด 104 ตอนจบ แบบ Uncut มีตอนพิเศษที่มีเฉพาะรวมเล่มอีก 3 ตอน ซึ่งพี่หมอน้ำฝนจะมีลูกด้วยกัน (พี่หมอไม่ได้ไปทำใครท้อง น้องฝนไม่ได้ท้องเองด้วย และก็ไม่ได้ขอเด็กมาเลี้ยงด้วย ส่วนจะได้มายังไง ไปติดตามดูกันเเอาเองค่ะ
(ใครไม่มีพื้นที่ให้เก็บหนังสือแล้ว หรืออยากประหยัดงบ แนะนำ E-book ค่ะ เนื้อหาเหมือนในหนังสือเด๊ะเลย ^^ จากราคา 433.- เหลือ 299.-)
ราคาหน้าร้าน 1,300 ราคาจัดส่งทางไปรษณีย์ 1350.-
ดูรายละเอียดการจอง :
https://goo.gl/FSOuuMขอบคุณค่าาาา แล้วเจอกัน >////<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
