ทางเลือกของหัวใจ
“ท่านคิดว่าจะทำเช่นไร ต่อไปหรือขอรับ” อี้ชิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย เมื่อเห็นว่าร่างสูงเอาแต่นั่งเหม่อ
“แล้วเจ้าคิดว่า ข้าควรทำอย่างไรหรืออี้ชิง”
“ข้าน้อยโง่เขลาคงไม่อาจจะให้คำปรึกษากับท่านได้ ท่านอ๋องได้โปรดอภัยด้วย”
ร่างสูงถอนใจก่อนจะมอง ตราหยกที่อยู่ในมืออย่างสับสน เขาควรต้องเลือก อะไร ระหว่าง หัวใจกับบ้านเมือง
“อี้ชิง หากวันพรุ่งนี้ ข้ากลายเป็น คนที่ทรยศต่อแผ่นดิน เจ้ายังจะยืนอยู่ข้างข้าหรือไม่”
“ชีวิต ของ จางอี้ชิง เป็นของท่านตั้งแต่วันที่ ท่านได้ช่วยชีวิตข้าน้อยไว้ ไม่ว่าท่านจะเลือกทางไหน ข้าน้อยก็จะตามท่านไปทุกที่” คนสนิทบอกด้วยเสียงที่หนักแน่น
“ที่ท่านถามเช่นนี้ เพราะท่านเลือกได้แล้วใช่หรือไม่ขอรับ”
“ใช่ ข้าเลือกได้แล้ว แม้ว่าหนทางที่ข้าเลือกจะทำให้ข้ากลายเป็น คนที่ทรยศแผ่นดิน ของตัวเอง แต่ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้จื่อเทาเป็นอันตรายได้ ”
ร่างสูงเหม่อมองท้องฟ้า ยามค่ำคืนอย่างเหนื่อยใจ พ้นพรุ่งนี้ไป เขาคงกลายเป็นอ๋องที่มีประวัติ อัปยศที่สุดในแผ่นดิน!! แต่เขาก็ไม่อาจจะปล่อยให้คนรักมีอันตรายได้
วันต่อมา
ร่างสูงลงจากหลังม้าพลางกระชับห่อผ้าที่ห่อของสำคัญไว้แน่น แม้ว่าสีหน้าจะยังคงราบเรียบแต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ได้กลัวตัวเองตาย แต่กลับกลัวเหลือเกินว่า คนที่รัก จะเป็นอันตราย
“มาแล้วหรือ อู๋อ๋อง” เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้นก่อนที่ ชานเหลียนที่วันนี้ไม่ได้ใส่ผ้าปิดหน้าจะเดินออกมา
“ใช่ ข้ามาแล้ว พวกเจ้าจะปล่อยตัว จื่อเทาได้หรือยัง” อู๋อ๋องบอกเสียงเข้ม
“เชิญท่านด้านในดีกว่า เจ้านายข้าอยากจะสนทนากับท่านสักสองสามประโยค” ชานเหลียนบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปในวัดร้าง
ทำให้อู๋อ๋องต้องก้าวตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้
“คารวะ ท่านอ๋อง” ร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เอ่ยขึ้น แม้คำพูดจะดูให้เกียรติแต่คนพูดกลับไม่ได้มีท่าทางเคารพเขาเลย
“ท่านมาถึงที่นี่ ไป๋เซียน รู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก ”
“ไม่ต้องมากความ เจ้าต้องการอะไร” อู๋อ๋องถามเสียงเข้ม
“อย่าเพิ่งใจร้อน สิขอรับ ไป๋เซียน มีของขวัญให้ท่านโดยเฉพาะเลยนะขอรับ ” ร่างบางยังคงบอกเสียงเรียบ ก่อนจะปรบมือ หนึ่งครั้ง
“จื่อเทา” ร่างสูงตะโกนลั่นเมื่อชายชุดดำคนหนึ่ง กึ่งลากกึ่งจูงร่างเพรียวออกมา
“อื้อ” ร่างที่ถูกมัดปาก พยายามเปล่งเสียงพูดแต่มันก็ยากเหลือเกิน
“ปล่อยจื่อเทาซะ!!” ร่างสูงสั่งเสียงเข้ม
“เห็นทีจะไม่ได้หรอก ขอรับ เพราะข้าน้อยยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเลย” ร่างบางยังคงบอกเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งที่ไร้ความรู้สึกนั่ร
ยิ่งทำให้อู๋อ๋องร้อนใจ เพราะเขาไม่สามารถดูออกเลยว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร
“สิ่งที่เจ้าต้องการอยู่ในนี้” อู๋อ๋องถาม ก่อนที่ห่อผ้าจะถูกยื่นมาตรงหน้า
“ชานเหลียน” เอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปรับห่อผ้าแทน แต่ก่อนที่จะได้เปิดห่อผ้า ชายชุดดำจำนวนหนึ่งก็พาใครอีกคนเข้ามาขัดเสียก่อน
ตุ๊บ!! ร่างที่ถูกมัดอยู่ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
“นายท่าน พวกข้าจับผู้บุกรุกได้ 1 คนขอรับ”
“อี้ชิง” ร่างสูงครางแผ่วเมื่อเห็นว่าร่างนั้นคือคนสนิทของตน
“หึ ดูท่าคนสนิท ท่านจะชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนะ” ร่างบางแสยะยิ้ม ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นดื่มราวกับไม่ใสใจอะไร
“เจ้าได้ของไปแล้ว ไยไม่ปล่อยคน”
“ใจร้อนจริง นะท่านอ๋อง ข้าคงต้องขอตรวจสอบดูก่อนว่า ตราหยกที่ได้มาเป็นของจริงหรือไม่” ไป๋เซียน บอก
ผ่านไปสักครู่ ชานเหลียนจึงเดินเข้ามากระซิบบางอย่างกับร่างบาง
“ชานเหลียนบอกข้าว่า ตราหยกเป็นของจริง ”
“ถ้าเช่นนั้น ก็ปล่อยคนมาซะ”
“ยังหรอกๆ มันไม่สนุกเลยสักนิดข้าอยากสนุกมากกว่านี้หน่อย” ร่างบางบอกก่อนจะตวัดกระบี่ เข้าจ่อที่คอของจื่อเทา
“เจ้าจะทำอะไร!!” อู๋อ๋องตวาด
“ฮ่าๆ ยังหรอก ข้ายังไม่ฆ่าคนรักของท่านหรอก แต่ว่า ถ้าจะให้คืนง่ายๆแบบนี้มันไม่สนุกเอาซะเลย ”
“เจ้าต้องการอะไร”
“ข้าต้องการให้ท่าน คุกเข่าลง!!” ไป๋เซียนบอกเสียงเข้ม อู๋ อี้ ฟาน ต้องเจ็บปวดและสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ ศักดิ์ศรี
“บังอาจ เจ้ารู้หรือไม่ ว่ากำลังลบหลู่ท่านอ๋อง!!” อี้ชิงตวาดลั่น ก่อนจะลุกขึ้นห้ามทันที แม้ว่าเขาจะตาย แต่เขาจะไม่ยอมให้ท่านอ๋องก้มหัวให้ไอ้พวกชั่วนี่เด็ดขาด
“ฮ่าๆๆ ข้าหรือลบหลู่ ตอนนี้ มันก็ไม่ต่างจาก สุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น หากว่าเจ้าไม่ทำ เกรงว่าหัวของคนรักเจ้าคงไม่มีโอกาสได้อยู่บนบ่าอีกแล้ว” ร่างบางบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะกดคมดาบลงไปอีก
“อื้ออ” ร่างของคนที่ถูกมัดอยู่พยายามจะขัดขืน แต่ยิ่งดิ้นก็ดูเหมือนว่ายิ่งจะทำให้เลือดออกมากกว่าเดิม
“จื่อเทา หยุดดิ้นเถอะ เดี๋ยวเจ้าจะบาดเจ็บนะ พี่ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนรัก ก่อนจะค่อยๆย่อตัวลง
“ท่านอ๋อง อย่านะขอรับ!!” อี้ชิงตะโกนก้อง ก่อนจะถูกชายชุดดำจับกดลงกับพื้น องครักษ์แคว้นอู๋ ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลอยู่ในใจเพราะฤทธิ์ยาสลายพลังทำให้ เขาไม่สามารถช่วยอะไรท่านอ๋องได้เลย แต่ไหนแต่ไร นายของเขาถูกสอนให้อยู่เหนือผู้อื่นมาตลอด สำหรับผู้ครองแคว้นแล้วศักดิ์ศรีถือว่าเป็นสิ่งที่ต้องรักษา การก้มหัวให้ศัตรูคือความอัปยศที่สุดของชีวิต!!
“เจ้าดูสิ ชานเหลียน นี่ใช่ อู๋อ๋อง หรือเปล่า ทำไมถึงไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้ เพื่อคนๆเดียวเจ้าถึงกลับยอมก้มหัวให้ข้าเชียวหรือ นี่นะหรืออานุภาพแห่งรัก ฮ่าๆๆ”
“คนที่ไม่ มีหัวใจ อย่างเจ้า ไม่มีวันเข้าใจ ถึงความรักได้หรอก” อู๋อ๋องบอกเสียงเข้ม
เพี๊ย!!
เสียงตบดังขึ้นทันทีที่ ร่างสูงเอ่ยจบ อู๋อ๋องได้แต่แค่นยิ้มเมื่อเห็นอีกคนตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ
“มีเพียงคนโง่เท่านั้น ที่เชื่อในความรัก อู๋อ๋อง ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ว่ารักแท้ ไม่เคยมีใน โลกนี้” ร่างบางแสยะยิ้ม ก่อนจะแก้มัดให้
ร่างเพรียว
“ลำบากเจ้าแล้วนะ น้องพี่” ไป๋เซียนบอก
“ไม่หรอกพี่ใหญ่ ขอเพียงข้าสามารถช่วยท่านแก้แค้นให้ท่านพ่อได้ ข้าก็ยินดี”
“จื่อเทา” ร่างสูงครางแผ่ว เมื่อได้ยินความจริงจากปากของคนรัก
หรือที่ผ่านมา คือสิ่งหลอกลวง
“เจ้าหมายความว่ายังไง” อู๋อ๋องถามเสียงแผ่ว
“หึ นี่เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ อู๋อ๋อง ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้ว ว่าถ้าเจ้าไม่ฆ่าข้า สักวัน ข้าจะกลับมาฆ่าเจ้า!!” ร่างเพรียวบอกเสียงเข้มก่อน
จะมองร่างสูงด้วยแววตาโกรธแค้น กระบี่ที่เคยจ่อที่คอตนเอง ตอนนี้เปลี่ยนมาจ่อที่คอของร่างสูงแล้ว
“เจ้าทำไปทำไม”
“หึ เจ้าคิดว่าข้าจะลืมเรื่องที่เจ้า ฆ่าท่านพ่อเช่นนั้นหรืออู๋อ๋อง เดิมทีข้าเพียงแต่แกล้งแพ้เพื่อให้ได้เข้ามา สืบข่าวในแคว้นอู๋เท่านั้น
แต่ไม่นึกเลยว่า เจ้าจะฆ่าพ่อของข้า ได้อย่างเลือดเย็น นั่นทำให้ข้า ต้องการแก้แค้นเจ้า เจ้าต้องสูญเสียทุกสิ่งเหมือนที่ข้าสูญเสีย
ทั้งแคว้น ศักดิ์ศรี หรือแม้แต่คนรัก ” ร่างเพรียวบอกเสียงเรียบ
“เจ้ากำลังจะบอกข้าว่า ที่ผ่านมาเจ้าแสร้งทำเป็นรักข้า เช่นนั้นหรือ”
“ใช่ แต่เสียดายนะที่เจ้า รู้ตัวช้าไป ถ้าเจ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้ คนที่ตายอาจจะเป็นข้าก็ได้”
“ท่านต่างหากที่โง่!!” อี้ชิงตะโกนบอก แม้ว่าเรี่ยวแรงจะมีอยู่น้อยนิด ก็ตาม
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” จื่อเทาถามเสียงเข้ม
“ท่านคิดหรือว่าแผนตื้นๆ ของท่านจะหลอก ท่านอ๋องได้ เช่นนั้นหรือ ท่านอ๋องรู้แผนทั้งหมดตั้งแต่วันแรกที่ท่านก้าวเข้ามาในแคว้นอู๋ด้วยซ้ำ ไม่ใช่สิ ท่านอ๋อง รู้ตัวจริงของท่าน ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อนต่างหาก!! ”
“จะ เจ้า เจ้าพูดบ้าอะไร!!” จื่อเทามองคนพูดสลับกับร่างสูงอย่างไม่เชื่อสายตา
“ข้าไม่ได้พูดบ้า แต่ข้ากำลังพูดเรื่องจริง พี่หลง ของท่าน ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าท่านคนนี้ !!”
“พอได้แล้ว อี้ชิง!!” ร่างสูงตวาด
“จะ เจ้า ทำไม เจ้าถึง..” จื่อเทาถามเสียงสั่น
“จนถึงวันนี้ เจ้ายังถามพี่อีกหรือ ว่าที่พี่ทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร ลูกท้อ จนถึงวันนี้ พี่ยังคงเป็นพี่หลงของเจ้าไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าเจ้าจะจำพี่ไม่ได้เลยสักนิด แต่พี่ก็ดีใจ ที่ช่วงเวลาหนึ่งได้ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้า พี่รักเจ้านะ จื่อเทา ต่อให้วันนี้ต้องตายด้วยน้ำมือของเจ้าพี่ก็ยินดี” ร่างสูงบอก ก่อนจะมองร่างเพรียวด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก แววตาที่ทำให้หัวใจ ของใครบางคนเริ่มสั่นคลอน
เพล้ง!!
กระบี่ถูกทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ร่างเพรียวจะเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้คนฟังเจ็บเสียยิ่งกว่าตาย
“หึ ฆ่าเจ้าแล้วมีประโยชน์อะไร ต่อให้เจ้าตายพ่อข้าก็คงไม่ฟื้น สู้ปล่อยให้เจ้าอยู่อย่างคนไร้ศักดิ์ศรี เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ
พี่ใหญ่ เตรียมตัวเข้าจวนอ๋องกับข้า เพื่อประกาศชัยชนะ ส่วนอู๋อ๋อง และคนใกล้ชิด ทั้งหมดให้ขับออกไปที่นอกด่าน ห้ามกลับเข้ามาในแคว้นอีกตลอดชีวิต หากวันใดที่ อู๋อ๋อง ก้าวเข้ามาในแคว้นให้ถือว่าคิดกบฏ ประหารทันที!! ”
....................TBC..........................
มาช้าแล้วยังสั้นอีก ฮ่าๆๆๆ
เงิบไหม เงิบไหม
ครึๆๆ ไม่พูดมาก ไปดีกว่า ฮิ้ววววววววววววว
หัวข้อ: เชลยเจ้าหัวใจ (จีนโบราณ) By Pita : ตอน พิเศษ 12/4/14 P20 (อ่าน 197906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก