ตอนที่ 19 จบแล้วความรัก...(?)
=แอร์=
ผมนอนจ้องหน้าใสๆของลมที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความรักใคร่เพราะลมคือผู้เป็นที่รักและเป็นผู้ครอบครองหัวใจผมตั้งแต่เมื่อไหร่กไม่รู้ แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็เผลอรักคนๆนี้ไปจนหมดหัวใจ
(เลี่ยนไปอีก) ผมเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาปิดหน้าลมออก ก่อนจะค่อยๆจุมพิษที่หน้าผากลมเบาๆ แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ทำกับข้าวไว้ใค้กลอยใจของผมที่พอตื่นมาคงจะซักทั้งฟอกผมจนสะอาดเป็นแน่
"ทำอะไรกินดีหละ"
ผมค้นๆอยู่ในตู้เย็นหาของที่พอจะทำเป็นอาหารเช้าได้ปรากกฏว่าหมดไม่มีอะไรเหลือเลย
"ไปซื้อข้างนอกละกัน"
ผมเดินออกจากห้องพร้อมล็อคห้องเสร็จสรรพ เดี๋ยวจะมีคนมาทำมิดีมิร้ายลมจะทำยังไง นั้นยอดดวงใจนะขอรับ ผมไม่ได้ไปไหนไกลเพราะแถวๆนี้มีตลาดสดอยู่ใกล้ๆอยู่แล้ว ซื้ออะไรไปกินตอนเช้าดีนะดีนะ
อย่างแรกก็.....
"เอาปลาท่องโก๋ 30 ครับ เอาซอสใบเตยกับกับนมข้นครับ"
"นี่จ้าาา พ่อสุดหล่ออ่ะป้าแถมให้อีกนะจ๊ะ โสดไหมลูกมาเป็นลูกเขยป้าไหมจะได้กินปลาท่องโก๋ฟรีทุกวันเลย"
"อย่าดีกว่าครับผมเกรงใจ"
ผมเดินไปซื้อของไปเรื่อยๆทั้งผักทั้งเนื้อสัตว์ต่างๆนานา อีกทั้งขนมกินเล่นของหวานของยอดยาหยี(เรียกแทนลมไปกี่ชื่อแล้วพ่อคุณ)
"ป้าครับเอาหมูปิ้ง 50 บาท กับข้าวเหนียว 50 บาทครับ"
จะพอกินไหมเนี่ย เอาเถอะไม่พอก็กินอันอื่นไปละกัน
"หล่อจริงเลยพ่อคุณ อ่ะ พี่แถมให้อีก 3 ไม้ ข้าเหนี่ยวก็เต็มถุงไปเลยแล้วมาใหม่นะน้องสุดหล่อ"
"ครับ แหะๆ"
พี่แม่ผมหละสิรุ่นนี้อ่ะ แต่ช่างเถอะยังไงก็ได้ของแถมเยอะแยะเต็มไปหมดแล้ว(?)กลับห้องดีกว่า ป่านนี้พ่อแก้วตาคงจะตื่นแล้วละมั้ง
แกร๊ก!!!
"หืม มานั่งอะไรตรงนี้"
ตกใจสิครับพอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอลมนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟา
"ไปไหนมา"
"ซื้อของ"
ว่าพลางยกของที่ถือพะรุงพะรังให้ลมดู
"..."
"ฝันร้าย?"
ผมถามลมที่นั่งหน้าซีดเหงื่อตกอย่างกับกลัวอะไรสักอย่าง
"อืม"
"ฝันว่าอะไร"
"มึง...กูไป"
ผมได้ยินที่ลมพูดไม่ถนัดนักเพราะลมพูดเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆลมพร้อมลูบหัวเบาๆเป็นการปลอบขวัญ
"ว่าไงนะ"
"มึงจะทิ้งกไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น มะ...มึงเดินมาบอกกูว่ามึงรักเค้ามากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน แล้วบอกกูว่าไม่ต้องติดต่อมึงอีกเพราะกลัวเค้าจะเข้าใจผิด ละ...แล้วๆมึงก็ทิ้งกูไว้คนเดียว"
ประโยคสุดท้ายของลมช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน อะไรจะฝันเป็นตุเป็นตะขนาดนั้นเนี่ย นี่คิดมากถึงขนาดเก็บเอาไปฝันเลยหรอเนี่ย น่ารักเกินไปแล้วนะ หมั่นเขี้ยวจริง
"สุดยอดจินตนาการเลยนะ"
"จะว่าบ้าก็ว่ามาเหอะ"
"เปล่าๆ ลมมีอะไรจะถามพี่ไหมครับ"
"ทำไมต้องให้ถามละ บอกเองไม่ได้หรือไงมีความลับอะไรนักหนา"
ลมถามผมเสียงสะบัด หน้าตาบูดเบี้ยวอย่างคนมีอารมณ์(โกรธ) มันน่าขย้ำให้หายซ่าซะจริง
"หึหึ ไม่มีหรอกความลับหน่ะ ตั้งใจจะเล่าให้ฟังอยู่แล้ว"
ผมว่าก่อนจะเอนตัวลงนอนหนุนตักลม แล้วเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดชึ้นเมื่อคืนให้ลมฟัง
"พี่ไปถึงงานตอนสามทุ่ม"
ณ งานเลี้ยง
'แอร์คะ มาช้าจัง เปญงอนแล้วนะ'
'ขอโทษนะเปญพอดีมีเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยหนะ'
'เอ่อ งั้นเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ'
เปญคล้องแขนแล้วลากผมเข้าไปในงานจู่ๆก็มีคำๆหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวผม คำๆนั้นก็คือ ทำไมผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญจังให้ตายเหอะ เจอเพื่อนอยู่โต๊ะไหนก็แวะโต๊ะนั้นไม่ได้ไปหาคุณลุงคุณป้าสักที
'นี่ยัยเปญนี่แฟนใหม่เธอหรอ?'
ผู้หญิงในกลุ่มนั้นพูดแทรกขึ้นมา ผมหันขวับไปมองหน้าคนพูดทันที
'มะ...ไม่'
'บ้าพูดอะไรอย่างนั้น ฉันเขินนะเธอ'
ระหว่างที่ผมจะปฏิเสธ แชมเปญที่ยืนบิดไปบิดมาก็พูดขัดผมขึ้นมาสะก่อน
นี่เจตนาทำให้ทุกคนเข้าใจผิดว่าผมกับเปญคบกันอยู่สินะ เปญต้องการอะไรกันแน่
'ขอตัวนะครับ เปญขอคุยด้วยหน่อย'
'ขอตัวก่อนนะพวกเธอ'
'จ้าาา'
ผมลากแขนเปญมาตรงที่ๆไม่มีคนพลุกพล่านจะได้คุยกันได้สะดวก
'เปญพูดแบบนั้นต้องการอะไร เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็เข้าใจผิด'
'แล้วทำไมแอร์ไม่พูดปฏิเสธออกไปต่อหน้าเพื่อนเปญละคะ ที่แอร์ไม่ปฏิเสธเพราะแอร์ยังรักเปญอยู่ใช่ไหม'
'ไม่ใช่'
'แล้วทำไมไม่...'
'เพราะผมเห็นแก่หน้าคุณที่เป็นเพื่อนผม ก็เลยไม่อยากจะหักหน้าคุณ ถ้ายังเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันอยู่ก็ไปแก้ข่าวซะ ผมไม่อยากให้ลมเป็นกังวลเพราะข่าวที่คุณสร้างขึ้นมา'
เปญหน้าเสียทันทีที่ผมพูดจาห่างเหิน นั้นแสดงว่าผมกำลังจะหมดความอดทน แต่แล้วเปญก็ทำเป็นใจกล้ามาเกาะแขนผมไว้ แต่ผมสะบัดออก ทำให้เปญหน้าเสียยิ่งกว่าเดินก่อนจะปรับสีหน้าตัวเองเป็นปกติ
'อะไรกันคะ ถ้ามันรักแอร์จริงข่าวแค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้หรอก'
'อย่าเรียกลมว่ามัน'
'แอร์คะ เรามาคบกันเถอะนะคะ เปญรู้ว่าแอร์ยังรักเปญอยู่'
'เพื่อน ผมให้ได้แค่นี้'
'เปญจะบอกพ่อแม่คุณว่าคุณวิปริตคบหาผู้ชายด้วยกัน'
'เชิญ'
ผมว่าก่อนจะหันหลังเดินออกมาแล้วตรงไปหาพ่อกับแม่ผมที่ยืนอยู่กับครอบครัวเจ้าของงาน
'สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า'
'ตาแอร์ไหว้พระเถอะลูก'
ผมยิ้นก่อนจะพูดคุยเรื่องต่างๆ จนกระทั่งเปญเดินเข้ามา
'สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่'
เปญยกมือไว้พ่อกับแม่ผม
'สวัสดีจ๊ะ หนูแชมเปญ'
'เออ ว่าแต่แอร์กับเปญคบกันนานหรือยังจ๊ะ แม่จะได้ยินข่าวดีเมื่อไหร่'
คบอะไร ผมไปคบกับแชมเปญเมื่อไหร่
พ่อกับแม่หันมาจ้องหน้าผมเขม็งทันที ผมส่ายหน้าปฏิเสธเพราะผมไม่รู้เรื่อง
'แม่คุณแม่ก็ถามอะไรอย่างนั้นคะ'
เปญพูดพร้อมกับบิดไปบิดมาอย่างเหนียมอาย เล่นกันอย่างนี้เลยหรอ สงสัยคงถึงจุดแตกหักกันแล้วละ
'คบอะไรหรอครับ'
พ่อผมถามทันที
'ก็ยัยเปญบอกว่ากำลังคบกับตาแอร์อยู่นี่คะ'
'สังสัยจะเข้าใจผิดหนะครับ ผมมีแฟนแล้วครับ'
'ว่าไงนะ'
'ก็เป็นอย่างที่ได้ยินไปนั้นแหละค่ะคุณพ่อน้องเปญ ก็ไม่ได้อยากจะพูแบบนี้หรอกนะคะแต่ที่ว่าแอร์กับหนูเปญคบกันคงจะเป็นไปไม่ได้'
แม่ผมพูดยิ้มๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
'งั้นคุณแม่กับคุณพ่อรู้หรือเปล่าคะ ว่าแฟนแอร์เป็นผู้ชาย!!!'
เปญพูดเสียงดังทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมาซุบซิบนินทากัน เอาเถอะตามสบายไม่แคร์อยู่แล้ว
'ห๊ะ!!! อะไรนะ'
คุณทำสีหน้าตกใจตาโต แล้วต่อมาก็ตีหน้าเคร่งเครียด
'ใช่ค่ะ แฟนแอร์เป็นผู้ชายคุณแม่จะยอมให้แอร์วิปริตผิดเพศหรอคะ มันน่าขยะแขยงอะ...'
เพี๊ยะ!!!!
ก่อนที่เปญจะพูดจบประโยคฝ่ามือพิฆาตของแม่ผมก็กระทบหน้าเปญอย่างแรงจนหน้าสั่น
'แม่ครับ'
'คุณหยุดเถอะ'
ผมกับพ่อช่วยกันห้ามแม่
'คุณกล้าดียังไงมาทำกับลกสาวผมอย่างนี้ ทำตัวเหมือนไม่มีการศึกษา หน้าตาก็ดีนะ ฐานะก็ดีทำไมถึงได้ทำตัว...'
'หุบปาก ลูกกูเป็นเกย์แล้วยังไงมันหนักหัวพวกมึงหรอ มีสิทธิอะไรมาด่าลูกกู เป็นเกย์แล้วไงมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วไง มันจะทำให้ลูกกูโง่หรอ หรือบริษัทจะขาดทุน บ้านจะล้มละลาย หรือโลกมันจะแตกหรือไงห๊ะ!!!'
แม่ผมฟิวส์ขาดจนนางมารปรากฎกายต่อหน้าประชาชี
'ผมจะถอนหุ้นออกจากบริษัทคุณ'
'เชิญ'
'ใครจะถอนหุ้นกับผมบ้าง'
พ่อเปญตะโกนถามทุกคนที่มีหุ้นในบริษัทของคอบครัวผมซึ่งก็มางานนี้กันหลายคน
'ถอนทำไม ผมชอบคนตรงๆแบบนี้แหละ'
'โลกมันไปไกลแล้วเรื่องแค่นี้มันขี้ปะติ๋ว'
'คราวหน้าพาว่าทีสะใภ้มาเปิดตัวด้วยนะคุณหญิง'
'ผมอยากจะร่วมหุ้นด้วยมากกว่า'
'ลูกผมก็เป็นเกย์เหมือนกัน555'
ปัจจุบัน
"แล้วเป็นไงต่ออ่ะหลังจากนั้น"
"คุณลุงก็ไล่แขกทุกคนออกจากบ้านหน่ะ แล้วงานเลี้ยงก็จบลงที่ตรงนั้นแหละ"
"จะไม่มีปัญหาตามมาทีหลังใช่ไหม"
ลมว่าออกมาอย่าเป็นกังวล
"ไม่หรอก มีหลายคนอยากมาร่วมหุ้นด้วยเยอะแยะ"
ผมบอกออกมาอย่างขำๆ เรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด
"แล้วกับครอบครัวแชมเปญจะไม่เป็นไรหรอ"
"สงสัยคงจะตัดขาดกันแล้วละ ไปทำให้เค้าอีบอายขายขี้หน้าขนาดนั้น"
ผมว่าอย่างปลงๆ เอาเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้วนี่นา
"ไม่เป็นไรนะ"
ลมว่าก่อนจะโน้มตัวลงมา
จุ๊บ
ลมจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปห้องครัวทันที
"ลม"
"หิวข้าวแล้ว มากินข้าวกัน"
"ลมอ่ะ ขออีก"
"หิวเฟ้ย"
"นิดเดียว"
"ไม่ มากินข้าวนี่มา"
"ขออีกจุ๊บนึง ไม่สิอีกจูบนึง"
"จูบทีนน้องไหมพี่"
"ใจร้าย"
ผมตัดพ้ออย่างงอนๆ แต่ลมหาสนใจไม่หัวเราะอย่างอารมณ์ ใครว่าชีวิตมันยากเจอดราม่าหรอครับ โนๆ เพราะชีวิตผมกับนิยายมันเหมือนกันเด๊ะเลยหละครับ
จบสวยทุกสถานการณ์
#######################################
จบไปอีกตอน
ตอนหน้าตอนสุดท้ายและท้ายสุด
หายไปนานมีคนอ่านอยู่ไหมเม้นหน่อยจะจบแล้วขอคนละเม้นนะ
พลีสสสสสสสสสสสสสสสส
บะบาย เจอกันประมาณอาทิตย์หน้าละมั้งนะ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
