เดินเข้ามาในห้องนอน ผมหย่อนตัวเองลงนั่งที่เตียง แอบยิ้มกับไอ้ตัวเล็กที่ยังคงหลับอยู่แบบนั้น แก้มกลมๆถูกเบียดกับตุ๊กตาหมีของตัวเอง ปากสีสดเผยอขึ้นน้อยๆ อดไม่ได้ที่ต้องก้มลงหอมแก้มไปเสียเต็มฟอด
“ ชื่นใจ วันนี้ขอโทษแทนภาพด้วยนะหัวหอม แล้วกูก็ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีกับมึงเลย แต่ว่าพรุ่งนี้เรามาเริ่มกันใหม่นะ " ลูบหัวมันผมยิ้ม " หลับฝันดีนะหัวหอม " บอกแบบนั้น ก่อนจะลุกเดินเข้าไปอาบน้ำ เตรียมตัวนอนเหมือนกัน
สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนเช้าที่เช้ากว่าปกติ ผมหยิบมือถือขึ้นมากดดูมันบอกเวลาเพียงแค่แปดโมงเช้าเท่านั้น หลับตาลงนอนต่ออีกสักหน่อยแต่ผมก็พบว่าตัวเองนอนไม่หลับแล้ว
“ พอวันหยุดก็เสือกตื่นซะเช้า เหี้ยเอ้ย " เกาหัวตัวเองหน่ายๆ ผมหันมองหัวหอมที่ยังคงหลับอยู่ เอื้อมมือไปอังหน้าผากมน นอนนานขนาดนี้จะป่วยรึเปล่า แต่อุณหภูมิร่างกายนั่นก็ปกติดี " หลับนานจังนะมึง ท่าทางจะเหนื่อยจริงๆ "
ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปนอกห้องนอน ผมผงะเล็กน้อยตอนที่เห็นคนที่คิดว่ากำลังนอนอยู่อย่างไอ้ภาพ กลับยืนกินอะไรสักอย่างอยู่ในครัว
" อ้าวมึง ตื่นเร็วจัง "
" นอนไม่หลับ " มันบอกก่อนจะกินนมจากปากขวดขึ้นไปกระดกทั้งขวด
" โอ๊ยย เชี้ย เอาอีกแล้ว กูขอให้ปากมึงเป็นสังคังไอ้สัด! " ผมเดินเข้าไปบอกก่อนจะคว้าขวดนมที่มันถืออยู่ออกมา " กูบอกกี่ทีแล้วว่าเวลากินนมให้รินใส่แก้ว ไม่ใช่บ้านมึงนะเว้ยที่มีมึงคนเดียวกินนมจืดอะ กูก็กินด้วย "
" มึงแม่ง ขี้บ่นวะ จะอะไรนักหนาทำเป็นรังเกียจ "
" ฟันก็ยังไม่ได้แปรง เช้าตื่นขึ้นมามึงก็เอาปากที่มีน้ำลายบูดทั้งคืนของมึงมันสัมผัสกับปากขวดนม ที่พอกูตื่นก็จะเอาแก้วมาริน นมที่มึงแดกเมื่อกี้ นมกูต้องผ่านคราบน้ำลายบูดของมึงก่อนจะใส่แก้วกู "
" ขี้บ่นวะ ขม " มันคว้านมไปจากมือผม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา " เปิดขวดใหม่ไป รำคาญ "
“ มันมีอยู่ขวดเดียว "
“ ถ้ามึงคิดว่าไม่แฟร์ อะ " มันตั้งขวดนมรสจืดฝาสีน้ำเงินขวดใหญ่ลงบนโต๊ะ " แดกผ่านปากขวดเหมือนกูก็จบ วินวิน น้ำลายบูดมึง น้ำลายบูดกู ผสมๆกันไป จบมั้ย "
“ นี่มึงคิดได้ไงวะ " ผมส่ายหน้าไปมา บางทีก็รู้สึกเหนื่อยกับนิสัยของไอ้ภาพมันเหมือนกัน อาจเพราะเราถูกเลี้ยงดูมาคนละแบบ ไอ้ภาพถึงจะเป็นลูกคนเดียวแบบผม แต่มันก็ถูกเลี้ยงดูแบบ ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ที่บ้านมีคนงานคอยทำนู้นนี่นั่นให้ตลอด ส่วนผมต้องดูแลตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองเพราะที่บ้านแม่ไม่มีเวลาดูแลเลยต้องทำแทนทั้งหมด
หลายเรื่องที่ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันที่คอนโดนี้ ตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง ผมถึงรู้สึกว่า ไอ้เชี้ยนี่การอยู่ร่วมห้องกับคนอื่นแม่งเป็น ศูนย์จริงๆ คือพี่แกจะทำตามที่พี่แกอยากจะทำและทำอย่างที่เคยทำมา ไม่ได้คิดว่าจะมาอยู่กับคนอื่นแล้วต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่มีอะไรแบบนั้นในสมองของไอ้ภาพเลย มีแต่ความเป็นตัวเองเท่านั้นแหละ เวลาที่อยู่กับผมน่ะ
แต่โชคยังดีที่ป๊าม๊ามันใจดี รู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นแบบไหน ก็เลยซื้อคอนโดแบบ สองห้องนอนให้มัน ให้ผมอยู่ห้องนึงเป็นส่วนตัว ส่วนไอ้ภาพก็อยู่อีกห้อง ไม่ต้องถามถึงว่าในห้องส่วนตัวมันรกขนาดไหน เอาเป็นว่าขนาดแม่บ้านมาทำทุกอาทิตย์ผมยังได้ยินเธอบ่นบ่อยๆว่ารก
“ เลิกบ่นน่าา รำคาญ "
“ เป็นอะไรวะ นั่งหน้าเหมือนตูดหมาขี้ไม่สุด " ผมเดินไปหยิบแก้วแล้วมานั่งข้างมัน เพิ่งสังเกตว่ามันนิ่งไปแล้วก็เอาแต่ขมวดคิ้วหลับตาลงเหมือนจะหลับแต่คงไม่หลับ เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ คนนั่งหน้านิ่วหันมาชักสายตาใส่ตอนที่ผมทัก " ทำไม เครียดนอนไม่หลับเหรอ เรื่องไร ไหนเล่า "
“ จะมีเรื่องอะไรวะ " มันบอกผมก็พยักหน้ารับ รินนมใส่แก้วตัวเอง เปิดทีวีไม่ได้สนใจอะไร ไอ้ภาพที่ยังจ้องมองผม
“ ทำไม "
“ มึงนี่ท่าทางสบายใจดีนะ "
“ แล้วจะเครียดทำไมอะ เมื่อคืนกูว่าเราก็เคลียร์กันแล้วนะ มึงยังปลอบกูอยู่เลย นี่มึงยังจะเครียดอีกเหรอ " ผมถามหน่ายๆ " มึงจะเครียดทำม๊ายยย เรื่องเกิดขึ้นแล้ว ไม่ใช่ว่าถ้านั่งเครียดมากๆ ไอ้หัวหอมจะหายไปสักหน่อยถูกมั้ยละ "
“ เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลย นอนคิดว่าแม่เด็กจะเป็นใครบ้าง " ผมพยักหน้ารับ ไอ้ภาพก็ยื่นถือมาให้ผมดู หน้าจอที่จดโน๊ตไว้เป็นรายชื่อผู้หญิงทั้งไทยทั้งอังกฤษเรียวยาวลงมาเป็นตับ
“ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆ " ผมหลุดหัวเราะ " นี่คือผู้หญิงที่มึงคบทั้งหมด "
“ เปล่า แค่ที่เอาด้วยเกินสองครั้ง แล้วคิดว่าน่าจะใช่ "
“ ไอ้เหี้ย " ผมหลุดร้องออกมา ก็รายชื่อมีมากกว่าสิบคนขนาดนี้ " นี่Kมึง..”
“ แน่นอน " เด้งKใส่หน้ากูอีกเอากับมัน ผมกรอกตามองบนก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา
“ หึ ทำมาเป็นเด้งKใส่กู ก็ไอ้เหี้ยนี่นั่นแหละที่ทำให้มันมีปัญหาตอนนี้ ไอ้สัด! " ถีบเข้าไปที่ส่วนกลางมันเต็มๆ อีกคนก็เบิกตากว้างก่อนจะเอนตัวล้มลงนอนบนโซฟาทันที
“ ไอ้เชี้ยยย ขม มึงถีบลูกกู "
“ สมน้ำหน้า "
“ อึก ฮือออออ อึก ฮือๆ อึก ฮือๆ " เสียงร้องดังขึ้นขัดเสียงโวยวายของไอ้ภาพไป ผมวางแก้วนมลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเองแล้วพบว่า คนที่หลับอยู่เมื่อครู่ตื่นแล้วเรียบร้อย เด็กผู้ชายตัวน้อยนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงกอดตุ๊กตาหมีแน่นพลางมองไปรอบๆแบบไม่คุ้นเคย
“ หัวหอม ตื่นแล้วเหรอ "
“ อาขม~ อึก อาขม กาลิคตื่นแล้วครับ " สองแขนเล็กกางออก ผมนั่งลงบนเตียงมันก็ดึงตัวเองมานั่งบนตัก กอดคอผมไว้แน่น " อาขมอย่าทิ้งกาลิคไป อย่าทิ้งกาลิคไป กาลิคกลัว อึก ฮือๆ กาลิคกลัว "
“ ไม่ได้ทิ้ง มึงแค่ฝันร้ายเท่านั้นแหละ ไม่มีใครทิ้งมึงทั้งนั้น " ลูบหลังมันปลอบๆอีกคนก็พยักหน้ารับ มันที่กอดผมแน่น
“ กาลิคฝัน ฝันว่าอาภาพกับอาขม ขับรถไปทิ้งกาลิคไว้ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก แล้วพอ พอกาลิคตื่นขึ้นมา อึก กาลิค กาลิคก็อยู่ในห้องนี้ "
“ ฝันร้ายจริงๆด้วย " ผมย้ำมันแบบนั้น อยากจะให้มันเชื่อเหลือเกินว่าสิ่งที่มันได้เจอมาเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้นไม่ใช่ความจริง " ที่นี่เป็นห้องนอนกู มึงไม่เคยเข้ามา มึงก็ต้องคิดว่าเป็นที่อื่นถูกมั้ยละ "
“ อื้อ " มันพยักหน้ารับตอนที่ผมดึงมันให้จ้องหน้าผมแล้วยิ้มให้ เช็ดน้ำตาเม็ดเล็กๆที่ไหลออกมา
“ ไม่ต้องร้องไห้ ร้องไห้ทำไม "
“ หนูกลัวโดนทิ้ง " สายตากลมที่จ้องผม น้ำตาที่ยังคลอแววตาน่ารักนั่น เอื้อมมือไปลูบหัวมันก่อนจะกอดไว้
“ ไม่มีใครกล้าทิ้งมึงหรอกหัวหอม กูคนนึงแหละที่จะไม่ทิ้งมึง ภาพเองก็ด้วย "
“ จริงนะ " มันย้ำ
“ อื้ม "
“ สัญญากันนะ " นิ้วก้อยเล็กๆที่ถูกยื่นออกมา ไม่รู้ใครสอนแต่ก็น่าเอ็นดูเหลือเกิน ผมเอื้อมมือไปเกี่ยวก้อยมัน
“ สัญญา " ผมบอกมันก็ยิ้ม หัวหอมดึงตัวเองขึ้นมาหอมแก้มผม รู้สึกเขินอย่างน่าประหลาด แก้มแดงๆของผมตอนนั้นทำได้แค่กอดมันไว้แน่น " มึงแม่ง โคตรรรรน่ารักเลย "
“ อื้ออออ อาขมกอดกาลิคจนกาลิคเจ็บเลย "
“ ฮ่าๆ โทษที " ผละตัวเองออกห่างจากมัน " ตอนนี้มึงอยากจะกินอะไรสักหน่อยมั้ย หรือว่าจะอาบน้ำก่อน หิวรึยัง "
“ หนูหิว " มันบอกสั้นๆ ผมก็อุ้มมันมายืนที่พื้นจูงออกมานอกห้องที่มีไอ้ภาพนั่งอยู่หน้าทีวี ไอ้หัวหอมสะดุ้งตัวน้อยๆ มันจับมือผมไว้แน่น
“ ไหงแม่งทำท่าแบบนั้นตอนที่เจอกูวะ " ไอ้ภาพถาม ผมก็ยกไหล่
“ สงสัยหน้าโนเมคอัพของมึงจะน่ากลัว "
“ โทษที ปกติ พี่ก็ไม่ได้เมคอัพ " มันว่าก่อนจะยิ้มให้หัวหอมที่ก็ก้มหน้าลง
“ อ้าว ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มกับกูอีก กอดขาพ่อเค้าแน่นเลย สงสัยรู้ว่าใครพ่อ "
“ ไอ้สัดภาพ " ผมเรียกสติมันเพราะถ้าพูดมากกว่านี้มันคงโดนผมด่า อีกคนที่รู้ตัวเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะยิ้มมีความสุข " หัวหอมมึงอยากจะกินอะไร นมหน่อยมั้ย "
“ กาลิคไม่กินนมแบบนี้ " มันชี้ไปที่ขวดที่ตั้งอยู่ ผมกับไอ้ภาพก็ขมวดคิ้ว
“ อ้าว ถ้าไม่กินแบบนี้แล้วมึงกินแบบไหน " ภาพถาม
“ กินแบบที่มันมีสีชมพู ไม่ก็กินแบบสีช็อคโกเล็ต "
“ มุ้งมิ้งจัง " ไอ้ภาพยิ้ม " แต่ที่นี่ไม่มีหรอก มีแต่นมสีขาวแบบนี้ กินไปก่อนก็แล้วกัน กินแบบนี้ดีนะ จะได้สูงๆ "
“ ไม่เอา กาลิคไม่อยากกิน " มันส่ายหน้าไปมากับขาผม มือที่กอดไว้แน่น
“ ไม่อยากสูงเหรอไง มึงน่ะ ระวังเตี้ยนะ ไม่กินนมจืดอะ จะเตี้ย "
“ ไม่จริงหรอก " มันเถียงกลับ หน้าตางองำของมัน เหมือนไม่อยากจะยอมรับสิ่งที่ไอ้ภาพพูด
“ ต่อไปอาจจะถูกล้อก็ได้นะ กาลิคเตี้ย กาลิคเตี้ย แบบนี้ "
“ ไม่!! อาภาพโกหก " แผดเสียงเถียงออกไป ไอ้หัวหอมที่กลัวว่าตัวเองจะเตี้ยก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาแต่ไอ้ภาพก็ยังเย้าต่อ เป็นคนที่มีความสุขเสมอถ้าเห็นเด็กกำลังร้องไห้
“ เอ้า! จริงๆ ถ้ามึงกินนมแบบนี้นะ มึงจะตัวเท่านี้ตลอดไป "
“ โอยยยยย พอๆ อย่าเถียงกันกูรำคาญ " ผมห้ามศึกก่อนจะส่ายหน้าไปมา " ที่นี่ไม่มีนมแบบที่มึงจะกินหรอกหัวหอม งั้นเราไปอาบน้ำ แล้วออกไปซื้อกัน "
“ มึงจะออกไปซื้อของเหรอ "
“ ก็ใช่นะสิ เสื้อผ้ามันก็ยังไม่มี ของใช้มันก็ยังไม่มี กูต้องไปซื้อให้มันสิ "
“ อาขม อาภาพโกหกใช่มั้ย " หัวหอมถามผมก็คิด
“ จะพูดยังไงดีละมึง "
“ พูดยังไงก็ได้ อาขมจะยืนพูดหรือนั่งพูดก็ได้ " ไอ้ภาพหลุดหัวเราะเสียงดังออกมา ผมก็เองก็ยิ้มกับความไร้เดียงสาของมัน
“ โอเคกูจะนั่งย่อตัวลงแบบนี้แล้วพูดกับมึง คือ นมก็มีหลายแบบ นมแบบไหนกินแล้วก็ทำให้สูงขึ้นทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าเราอยากจะสูงเยอะๆ สูงมากๆ เราต้องกินนมแบบนี้ " ผมชี้ไปที่ขวดที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ แล้วหนูจะสูงขึ้นมั้ย ถ้าหนูชอบกินนมสีชมพู "
“ สูงแหละ ไม่ต้องกลัว สูงกว่านี้แน่นอน " บอกแบบนั้นคนฟังก็ยิ้มก่อนจะกอดคอผมไว้แน่น
“ อาขม อุ้ม หนูจะไปอาบน้ำ "
“ ขี้อ้อนจัง " ดึงตัวเองขึ้นเต็มความสูง ผมเดินเข้าไปห้องนอน จัดการอาบน้ำล้างหน้าให้อีกคน บ้วนปากด้วยน้ำเล็กน้อยเพราะไม่มีแปรงสีฟัน
แต่งตัวด้วยชุดที่มันใส่มาในกระเป๋าแค่ชุดเดียวนั้น เป็นชุดเหมือนแบบ นักกีฬากางเกงขายาวสีดำเล่นแถบลายข้างๆสีขาว เข้ากับเสื้อแบบเข้าชุด เวลาใส่มันก็จัดการรูดซิบเสื้อขึ้นไปจนถึงคอ คือโคตรดูดีดูหรูอย่างบอกไม่ถูกเลย เอาจริงๆ สมัยก่อนแม่กูจับใส่แค่เสื้อบอลสีสดๆ ตัดกับกางเกงสีดำนั่นก็ดูหรูสุดแล้วละ
ผมเองก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องนอนตัวเองพร้อมกับไอ้หัวหอม มันที่ถือตุ๊กตานั้นมาด้วยไม่ยอมปล่อย
“ นั่นจะเอาตุ๊กตาไปด้วยเหรอ "
“ อื้อ "
“ ครับสิ " ผมบอกมัน " เวลาผู้ใหญ่ถาม ถ้าจะตอบว่า อื้อ ใช่ ก็ให้พูดว่า ครับ หรือว่า ใช่ครับ "
“ ครับ " มันบอกไอ้ภาพก็ยิ้ม ผมมองมันที่ก็แต่งตัวเหมือนเตรียมจะออกไปข้างนอก
“ แล้วนั่นมึงจะไปไหน " ผมถาม
“ ออกไปข้างนอกพร้อมกับมึงไง ขับรถพามึงสองคนไปซื้อของ " มันบอกผมก็เบิกตา ปกติไอ้ภาพไม่ใช่พวกซื้อไปเดินซื้อของใช้ มันไม่ชอบเดินห้างที่วุ่นวาย ของส่วนใหญ่ในห้องก็เลยเป็นผมมากกว่าที่ต้องจัดการ
“ เอาจริง ปกติมึงไม่ชอบนิ "
“ กูอยากไป ยังไงกูก็ต้องช่วยมึงดูแลมันนี่ จะให้มึงทำคนเดียวได้ไง " แบะปากตัวเองแรงๆทีนึงตอนที่ฟังคำพูดดีๆของมัน ผมจูงมือหัวหอมออกเดินจากห้องไปพร้อมๆกัน
ลงลิฟต์ไปที่ชั้นจอดรถของคอนโด ตอนที่ไอ้ภาพกดปลดล๊อครถ ผมที่เปิดประตูหลังให้มันขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ขืนตัวไม่ยอมขึ้นไป
“ ทำไม่ไม่ขึ้นไปละมึง "
“ หนูกลัว " มันบอกเสียงเหมือนจะร้องไห้ แววตาที่เหลือบมองผมที่กำลังสะพายกระเป๋าเป้ของมันอยู่ คงเหมือนเมื่อวานที่ไอ้ภาพก็ทำแบบนั้น เราพามันขึ้นรถ ไปกินข้าว แล้วก็พามันไปทิ้งไว้
“ หัวหอม "
“ หนูกลัวอาภาพจะเอาหนูไปทิ้งอีก หนูกลัว หนูไม่ไปกับรถนี่ หนูกลัว " มันงอแงผมเองก็ถอนหายใจออกมา
“ ไม่ใช่แบบนั้น กูเอากระเป๋ามึงไปเพราะเอามันใส่เงินมึงไป กูจะเอาไปแลก แล้วไปจัดการซื้อของใช้ให้มึง แล้วเอาเงินไปฝากธนาคาร ก็เลยต้องเอากระเป๋ามึงไปด้วย ก็แค่นั้น " อธิบายมันไปก็เท่านั้นเพราะเหมือนคนที่กลัวก็ยังงอแงไม่ยอมขึ้นรถ
“ ขึ้นรถมาสิวะ " ภาพเร่ง ผมก็ถอนหายใจแล้วหันมองมัน
“ มันไม่ยอมขึ้นอะ "
“ ทำไม "
“ ก็เมื่อวานมึงเอามันไปทิ้ง วันนี้มันก็กลัวว่ามึงจะเอามันไปทิ้งอีก มันเลยไม่ยอมขึ้นรถ " ไอ้ภาพนิ่งไปตอนผมบอก ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินมาย่อตัวลงข้างๆหัวหอม
“ กาลิค "
“ หนูกลัว หนูกลัวอาภาพจะเอาหนูไปทิ้งอีก "
“ ขอโทษนะ " มันพูดออกมาก่อนจะดึงเด็กผู้ชายตรงหน้าไปกอดไว้ " เมื่อวานกูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ แต่ว่ากูให้สัญญากับมึง ว่ากูจะไม่ทิ้งมึงอีก จะไม่ทำแบบนั้นกับมึงอีก " ภาพกอดกาลิคแน่นขึ้นมันที่ถอนหายใจออกมา " อาภาพขอโทษนะกาลิค ให้อภัยอาภาพได้มั้ย อาภาพจะไม่ทำแบบนั้นกับกาลิคอีก อาภาพสัญญา "
“ ถ้าจะไม่ทำอีกก็เกี่ยวก้อยสัญญากันสิ " ผมบอก หัวหอมก็เงยหน้าขึ้นมองผมที่ก็ย่อตัวลงไปนั่งข้างไอ้ภาพ " แบบที่มึงขอให้กูสัญญาเมื่อเช้าไง คนเราถ้าเกี่ยวก้อยแล้ว จะไม่ผิดสัญญาหรอกนะ "
“ สัญญานะ " นิ้วก้อยเล็กๆยื่นไปตรงใบหน้าคมที่ยิ้มออกมา
“ อื้ม กูสัญญา " มันเกี่ยวก้อยกับหัวหอมที่ก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน " เพราะงั้นตอนนี้ก็ขึ้นรถได้แล้ว เราจะได้ไปกินของอร่อยๆกัน "
“ ครับ " พยักหน้ารับสั้นๆ หัวหอมยอมขึ้นรถอย่างว่าง่าย ผมปิดประตูรถให้มันไอ้ภาพที่เดินไปอีกฝั่งก็หันมามองผมที่ยังยืนยิ้มอยู่
“ ยิ้มอะไร " มันถาม
“ สัญญากันนะว่าจะไม่ทิ้งกัน " ผมยื่นนิ้วก้อยไปให้มัน รู้สึกว่านิ้วก้อยเดียวที่ยื่นออกไป มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทั้งตลก แล้วก็น่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษอย่างบอกไม่ถูกเลย
“ ไอ้สัดเอ้ย " มันเบือนหน้าไปอีกทางเขินๆ ก่อนจะยื่นมือมาเกี่ยวก้อยผมไว้ เราที่ตอนนั้นยิ้มให้กัน " สัญญา "
...............................................................
หายงอนพี่ภาพกันนะ #ยื่นนิ้วก้อย
เค้าง้อ ตัวเองอย่างงอนเค้านะ เค้าผิดไปแล้วจริงๆ คราวหลังเค้าจะไม่ทำอีกแล้ว
แล้วเจอกันตอนหน้าค่าาา
ฝากแท็ก #มมชลก ในทวิตด้วยนะคะ ฝากคนอ่านทุกคนช่วยโปรโมท นิยายเรื่องนี้ให้หนมด้วยนะคะ อ่านกัน อ่านกัน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ ค่า