#เจนไม่นก
รบเจนหวานเย็น
ในที่สุด ทุกอย่างก็ทันการณ์
นักรบแทบจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลยเพราะวันนี้เขามีเรื่องให้จัดการเต็มไปหมด ทว่าในช่วงระยะเวลาอันยาวนานที่จมอยู่ในห้วงของตัวเลขและเอกสาร ในตอนที่เขาพักสายตาก็พบว่า ภาพที่เขาเห็นคือคนตัวเล็กกับแว่นตากรอบบางที่นั่งอีกมุมนึงของห้อง ภาพของเจนรักษ์ที่ดูไม่ชินตาเอาเสียเลยนั้นทำให้เขาเผลอพักนานไป เหมือนถูกดึงดูด เข้าไปในหลุมที่หาทางออกไม่ได้
แต่นักรบก็ควบคุมตัวเองให้ขึ้นมาก่อนที่จะตกลงไป เขามองแก้วกาแฟที่ถูกดื่มจนหมดก่อนจะหักห้ามใจไม่สั่งอีกแก้ว แล้วกลับมานั่งทำงานเงียบๆจมอยู่กับมันแบบที่สมควรจะทำ ระยะเวลาหลายชั่วโมง เราไม่ได้คุยกันเลย จนถึงตอนนี้ที่อีกฝ่ายพับหน้าจอโน๊ตบุคแล้วเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกไป เหลือบมองนาฬิกาอีกที่นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว จะมีที่ไหนได้อีกที่เราอยากจะไปนอกจากบ้าน
เลขาของเขาสั่งให้เจนรักษ์ทำอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ นักรบไม่ได้เข้าไปข้องเกี่ยวตรงนั้นเพราะเพชรเป็นประโยชน์ต่อเขาในหลายๆงาน แต่อีกฝ่ายไม่สามารถทำมันทุกอย่างได้ เขาจึงมอบหมายให้อีกคนถ่ายงานที่พอจะให้ทำได้ไปให้เจนรักษ์ช่วย นั่งอยู่นานขนาดนั้นมันก็ต้องพอจะมีอะไรที่ทำได้บ้างแหละ ไม่อย่างนั้นเลขาของเขาคงไม่ปล่อยไว้ให้ทำคนเดียวนานขนาดนี้
ตลอดช่วงระยะเวลาที่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขาได้ยินเสียงของเพชรกับเจนพูดคุยกันแต่ไม่ได้ใส่ใจนัก ทั้งนี้เขาไว้ใจเลขามากทีเดียว และมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำอะไรให้เขาต้องผิดหวัง เพชรนั้นคงตรวจสอบงานของเจนรักษ์ซ้ำอีกครั้งก่อนจะปล่อยผ่านแน่ๆ เขาเชื่ออย่างนั้น เพียงแต่ว่างานแบบไหนกันที่เจนรักษ์ได้ทำ……เขาเองก็ไม่รู้เลย เราสามคนแยกกันที่โรงจอดรถ เจนรักษ์กับเขาขึ้นมาบนรถเพื่อมุ่งสู่บ้านรัตนสกุล ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่ก็พอจะดูได้ว่าอีกฝ่ายเหนื่อยล้า แม้แต่แว่นตาที่ปกติไม่เคยเห็นใส่ เจ้าตัวลืมถอดออกมา
“ช่วยโทรถามที่บ้านให้หน่อยว่ามีอะไรกินไหม”
“ไม่มีครับ แม่ส่งข้อความมาแล้ว” จริงๆนักรบก็ไม่ได้เรื่องมากเรื่องกินอะไรหรอก แค่โยเกิร์ตเบาๆเขาก็พอจะกินได้ แต่เจนรักษ์ที่ไม่ได้กินอะไรเลยนี่สิ…..ของแค่นั้นจะไปพอได้อย่างไร
นับรบตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางกระทันหัน แต่คนที่นั่งมาด้วยไม่ได้ท้วงติงอะไร ทั้งนี้เจนรักษ์เองก็ไม่ได้ชินเส้นทางในกรุงเทพ ที่ขับไปได้ก็มีแค่ห้างแถวบ้านหรือว่าตึกรัตนสกุลเท่านั้น นักรบค่อยๆหาที่จอดที่ยังพอมีว่างข้างๆทาง ในตอนนั้นเองคิ้วสวยของอีกฝ่ายก็เริ่มที่จะขมวดมุ่น แน่นอนว่าสมองที่ไม่รู้คิดอะไรแปลกๆได้มากมายนั้นคงจะคิดไปไกลแล้ว แต่เขาไม่ได้มีหน้าที่อธิบาย
“ที่นี่ที่ไหนครับ”
“ร้านข้าวต้ม” แต่เพราะอีกคนถามเขาเลยต้องตอบ ทั้งนี้นักรบรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วจริงๆ ขนาดที่ว่าแค่โยเกิร์ตคงเอาไม่อยู่
“เอ่อ คุณรบหิวเหรอครับ”
“แล้วไม่หิวหรือไง”
“ก็หิวครับ” แต่เจนว่าจะไปกินมาม่า
“ร้านนี้อร่อย มาสิ” คำยืนยันของอีกฝ่ายทำให้ทราบว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขา และที่เลือกร้านนี้ก็มีความตั้งใจและมีเจตนาในระดับหนึ่ง เจนรักษ์มองตามเจ้าของรถที่ก้าวขาออกไปแล้วด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ก่อนจะออกจากรถตามกันไปเพราะเขาอาจจะหงุดหงิดขึ้นมาได้ที่ทำอะไรชักช้า
ร้านข้าวต้มที่เปิดจนดึกนั้นคราคร่ำไปด้วยลูกค้ามากมาย ทว่าความชอบของคุณรบดูไม่ค่อยเข้ากันกับตัวเขานัก เพราะทุกสิ่งที่มีในร้านช่างดูตัดกับบุคลิกที่เนี้ยบตั้งแต่ความคิดยันเสื้อผ้าที่ใส่ ทว่าจะพูดอย่างนั้นก็ไม่แฟร์กับเขาเสียเท่าไหร่ เพราะนักรบนั้นได้ถอดสูทและเอาเนคไทออกแล้ว เขาขี้ร้อนจริงๆนั่นแหละจึงต้องปลดกระดุมออกสักเม็ด แต่ถ้าขี้ร้อนแบบนี้ จะมาร้านนี้ทำไม ถ้าถามว่าทำไมนะหรือ…..
เพราะทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้นในตัวของมันเองไง
คนทุกคนย่อมมีด้านหรือมุมที่ต่างจากที่คนอื่นเคยเห็น ไม่ใช่แค่เจนรักษ์ที่มีภาพลักษณ์นิ่งเงียบใส่แว่นทำงานเท่านั้น ตัวเขาเองก็รู้จักที่จะผ่อนคลายอยู่บ้าง เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนหรอกที่จะตึงได้ตลอดเวลาแบบนั้น นักรบรู้จักร้านนี้จากปัญหารถติดของกรุงเทพมหานคร ช่วงเวลาที่ยาวนานในรถทำให้เลือกที่จะหาที่จอดและหาอะไรกิน ในตอนนั้นเขามองเห็นร้านนี้จากในรถ โดยไม่รู้ตัวก็เผลอกลืนน้ำลายแค่เพียงมองเท่านั้น และเพราะเหตุการณ์วันนั้น จึงทำให้แวะเวียนกลับมาบ่อยๆเหมือนเช่นวันนี้
หลายคนอาจจะมองว่าร้านข้างทางดูไม่เหมาะกับเขา แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครตัดสินใครได้เพียงแค่นั้น มันคือความสบายใจของนักรบที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง คงไม่ต้องรอให้ใครบอกหรอกว่าอย่างไหนดีกว่ากัน เพราะสุดท้ายแล้วคนที่ต้องรับมันทั้งหมดก็คือตัวเขาอยู่ดี เจนรักษ์ไม่ได้มีสีหน้าไม่พอใจเมื่อนั่งอยู่ตรงข้ามเขา อีกฝ่ายใช้เวลาอยู่นานกับการดูเมนู
“เอาอะไร” เขาถามเพราะอีกฝ่ายไม่เลือกสักที
“เจนไม่เคยมากิน คุณรบมีอะไรแนะนำไหมครับ” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ก็พอเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่เคยมาร้านนี้ แต่มันก็ร้านข้าวต้มธรรมดาทั่วไปไม่ใช่หรือไง อย่างน้อยคนเราก็ต้องมีไอเดียอาหารที่ชอบเวลามาร้านแบบนี้บ้างสิน่า
“เอาข้าวต้มหรือข้าวสวย”
“ข้าวต้มครับ” เขาพยักหน้าก่อนจะหันไปสั่งอาหารที่คิดว่าพอกับสองคนกิน
เรากลับมาที่ความเงียบงันอีกครั้ง คนที่นั่งตรงข้ามเขาถอดแว่นออกเสียที ท่าทางคงเพิ่งจะรู้ตัว ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาทางเขา และยิ้มให้อย่างเก้อๆ ก่อนจะตักน้ำแข็งรินน้ำให้กัน จะว่าไปวันนี้ก็เหมือนจะเป็นวันแรกที่เขาพาใครสักคนมา ปกตินักรบมักจะมาที่นี่คนเดียวตอนเลิกงาน และไม่เคยมีความคิดจะชวนใครมา ในตอนนี้เมื่อมีเจนรักษ์อยู่ด้วย
เขาก็รู้สึกราวกับว่าบรรยากาศในสถานที่เดิมๆล้วนดูต่างจากเดิม
“…………” แต่ว่าอะไรกันนะที่ต่างไป มันเริ่มชักจะไปกันใหญ่แล้ว เพราะแต่ละที่ที่อีกฝ่ายเคยได้ไป ล้วนเป็นที่ที่ไม่มีใครเคยได้ไปถึงจริงๆ
ในห้องนอนลูกที่บ้าน
ห้องทำงานที่ออฟฟิศ
ที่นั่งข้างๆในโรงหนัง
ห้องนอนแถวตู้เสื้อผ้า
และล่าสุด….คือที่นั่งตรงข้ามของร้านข้าวต้มที่ไม่เคยพาใครมากิน
“กุนเชียงน่าอร่อยจัง” เสียงของเจนรักษ์ที่ดูตื่นเต้นยามอาหารมาเสิร์ฟปลุกเขาออกจากภวังค์ กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาทำให้ความอยากอาหารเริ่มทำงาน นักรบอาศัยประโยชน์ในช่วงนี้ที่จะลืมๆบางเรื่องที่คิดค้างไว้ไป
เพราะคิดต่อ…ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
เราสองคนจัดการอาหารตรงหน้าเงียบๆ ไม่รู้ว่าหิวหรือไม่แต่ก็ทานกันจนหมด เราสองคนนั่งนิ่งๆพักท้อง แต่เขาเห็นว่าพี่เลี้ยงน้องวินกำลังมองไปที่ร้านขายน้ำแข็งไสหวานเย็นข้างๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอยากกิน นักรบถอนหายใจออกมา เขาอยากจะมองข้ามรายละเอียดเล็กๆน้อยพวกนี้เพราะมันได้เวลาที่ควรจะกลับบ้านได้แล้ว แต่เขากลับเลือกที่จะเรียกเด็กร้านข้าวต้มมาถามอะไรนิดหน่อย
“น้องๆ สั่งขนมร้านข้างๆมากินได้ไหม”
“ได้ครับพี่ เดินไปสั่งได้เลยเดี๋ยวเขามาเสิร์ฟเอง”
“อืม งั้นจะกินอะไร” คำถามนี้หันมาถามคนที่มองของหวานจนตาเชื่อมกว่าน้ำเชื่อม เจนรักษ์สะดุ้งโหยง ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับตัวเอง แต่มันก็เกี่ยวจนได้สิน่า
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับคุณรบ”
“อยากกินก็สั่ง ผมไม่ได้ห้ามอะไร”
“ง่า….แต่เจนไม่อยากให้คุณรบรอ”
“สั่งมากินด้วยกันไง”
“คุณรบจะกินจริงๆเหรอครับ” แววตาของเจนรักษ์ดูสนใจขึ้นมา หากเป็นความประสงค์ของตัวเขาเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องขัดใช่ไหม งั้นไม่ต้องเกรงใจละนะ
“อืม เอาเหมือนกันนี่แหละ” เจนรักษ์ยิ้ม แม้จะเหนื่อยล้าแต่การได้ชาร์จพลังด้วยของหวานๆ แค่คิดก็ทำให้ยิ้มออกมาเต็มแก้ม นักรบนิ่งเงียบไปกับความเรียบง่ายและธรรมชาติเหล่านั้นของคนที่นั่งตรงข้าม พักนึงจนกระทั่งคนตัวเล็กกลับมานั่งที่
“เขากำลังทำให้ครับ รอแป็ปนึงนะ” กับแค่ของกินทั่วไป คนเราต้องมีความสุขจนยิ้มได้เต็มแก้มขนาดนั้นเลยหรือไง เจนรักษ์นั้นหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป อาจจะเพราะได้อยู่ด้วยกันสองคนในสภาพที่ไม่ปกตินัก มันทำให้นักรบสังเกตเจนรักษ์ขึ้นมา อีกฝ่ายใช้มือถือเครื่องนี้มาตั้งแต่แรก แต่เขาเพิ่งสังเกตว่ามันคือมือราคาแพงรุ่นนึงเลย และแม้แต่เสื้อผ้าวันนี้ก็ดูเป็นทางการเพียงพอจะเข้าบริษัทให้ดูเนียนไปกับการเป็นพนักงานออฟฟิศ หากไม่บอกว่าเป็นพี่เลี้ยง คงมีแต่คนคิดว่านี่คือพนักงานคนนึงในบริษัทเป็นแน่
มันทำให้เขากลับมาสงสัยอีกครั้งว่างานเก่าของเจนรักษ์นั้นคืออะไร…..
“วันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง” แต่เขาไม่ได้ถามคำถามนั้นตรงๆ เอาแค่เรื่องใกล้ตัวที่ต้องใช้ในเร็วๆนี้ก่อนดีกว่า
“ก็กว่าจะเข้าใจก็สักพักเหมือนกัน คุณเพชรให้ตรวจราคาในเอกสารสั่งซื้อและใบเสนอราคาด้วยครับ”
“แล้วเจออะไรบ้างไหม”
“เจอที่แปลกๆครับ ผมทำรวบรวมเป็นลิสต์ไว้ให้แล้ว ส่วนเอกสารที่เจอก็จัดชุดไว้ เผื่อคุณรบอยากสุ่มตรวจ” เขายังไม่ทันบอกว่าจะสุ่มหรือไม่ เจ้าตัวก็คิดแทนเสียแล้ว จะเรียกว่ารู้ทันหรืออย่างไรดี เรียกว่ารอบคอบคงจะพอใช้ได้อยู่มั้ง
พอทานอาหารเสร็จ เขาก็จ่ายเงินและพากันขึ้นรถกลับบ้าน นักรบคงอาบน้ำและนอนเลย เขาคงไม่สามารถไปเจอน้องวินที่หลับแล้วได้เพราะมันจะทำให้เสียเวลาไปนาน เขาไม่สามารถอดใจหันหลังกลับหากได้เห็นหน้าลูกจริงๆ งานนี้คงต้องฝากเจนรักษ์ดูต่อ ก็ไม่รู้ว่าที่ให้มาช่วยนั้นจะเป็นประโยชน์บ้างไหม แต่อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นถึงน้ำใจของอีกฝ่ายที่มีต่อรัตนสกุล
“พรุ่งนี้ผมยังต้องไปไหมครับ”
“ขอดูก่อน….แล้วยังไงจะให้คุณเพชรโทรมาหากต้องการความช่วยเหลือ”
“ครับ”
“เจนรักษ์…นายอาจจะเป็นคนเก่งและผมดีใจที่คุณอยู่กับครอบครัวเรา”
“ครับ”
“และผมดีใจยิ่งกว่าที่คุณเป็นคนเลี้ยงน้องวินให้ผม แต่ถ้ายังไงล่ะก็”
“………..”
“ยังไงผมก็อยากให้คุณดูน้องวินนะ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบให้คุณมาทำงานด้วยหรอก”
คุณรบอยากจะพูดอะไร….
“ก็เหมือนที่คุณไว้ใจผมนั่นแหละ ผมเองก็ไว้ใจคุณเหมือนกัน” ต่อให้ใครอยากจะให้เจนมาทำงานกับเขาที่บริษัท แต่จริงๆสำหรับเขา คนเก่งมันไม่ได้หายากจนเกินไปเลย แต่คนที่รักและหวังดีต่อครอบครัวเขา
มันไม่ได้ควานหาได้ง่ายๆทั่วไปเช่นกัน……
พวกเรามาถึงบ้านและแยกย้ายกันเข้าห้องนอน ความเหนื่อยล้าทำให้ทันทีที่หัวถึงหมอน จิตของเราก็วาร์ปมาอีกทีในตอนที่ตื่น ซึ่งเจนรักษ์ตื่นขึ้นมาก็พบว่าน้องวินนั้นตื่นอยู่ข้างๆแล้ว คิดถึงพี่เจนไหมนะ ไม่ได้เห็นหน้ากันก่อนนอน แต่ตื่นมาได้เจอกันเป็นคนแรกแบบนี้ น้องวินจะคิดถึงพี่เจนไหมนะ งอนกันหรือเปล่าที่กล่อมให้นอนกลางวัน แต่ตื่นมาไม่อยู่มาเล่นด้วย ทว่าคำถามในใจนั้นได้รับการตอบเป็นรอยยิ้มกว้างของเด็กที่นอนหลับจนอิ่ม
เจนที่ยังขี้เกียจมากๆนั้นฝืนใจลุกขึ้น ทิ้งเจ้าตัวตาแป๋วให้นอนดิ้นไปมาบนเบาะนอน หนีเข้ามาทำธุระในห้องน้ำไม่นานก็ออกมาและอุ้มเจ้าลูกกบไว้กับอก หอมฟัดแก้มนุ่มนั้นให้หนำใจก่อนที่จะปฏิบัติภารกิจที่สำคัญแต่ไม่ได้บอกใครไว้ในตอนเช้า เจนนั้นเคาะประตูห้องซึ่งเชื่อมกันกับอีกห้องนึงเบาๆ ก่อนนี้เจนรักษ์ไม่เคยมีความกล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ประตูบานนี้เลย มันเหมือนเป็นสถานที่ต้องห้ามทางความรู้สึกมาตลอด และมันก็ไม่เคยเปิดออกมาจนกระทั่งความรู้สึกบางอย่างที่เคยอยู่ห่างไกลได้เข้าไปใกล้อีกขั้น และในที่สุดประตูบานนั้นก็เปิดออกให้เห็นห้องอีกห้องที่อยู่ติดกัน
และเจ้าของห้องที่แต่งตัวเรียบร้อย จะขาดก็แค่เนคไทที่ยังไม่ได้จัดเตรียม
“วันนี้น้องวินตื่นเช้ามากครับเลยพามาหาคุณรบก่อน” ใบหน้าที่เคยเรียบนิ่งของเขากลับมีรอยยิ้มออกมา ทั้งๆที่ควรจะล้าเพราะวันวานแต่กลับได้รับกำลังใจเต็มเปี่ยมในตอนเช้า เจ้าลูกกบยิ้มกว้างเมื่อเจอกันในทันที เขารับมาอุ้มไว้ด้วยความเต็มใจ ตอนนี้เจนรักษ์เข้านอกออกในได้โดยไม่ต้องมีคุณหญิงมาคอยกำกับอีกแล้ว แต่ก็ยังเข้ามาในยามที่เขาอยู่ด้วยเพราะมีหน้าที่ต่อกัน
“เหมือนอาฟเตอร์เชฟของผมใกล้จะหมดแล้ว” และนักรบก็ดูจะไหว้วานกันให้ทำเรื่องส่วนตัวได้อย่างเป็นธรรมชาติ เจ้าลูบกบกำลังตบเปาะแปะบนหน้าผู้เป็นพ่อเรียกร้องให้สนใจกัน
“เดี๋ยววันหยุดนี้ผมจะไปห้างพอดี จะซื้อเข้ามาให้เลยนะครับ” เจนพูด ในขณะที่กำลังเลือกเนคไทให้เขา จริงๆก็มีไอเดียอยู่แล้ว อาจจะพูดได้ว่าเจนรู้ว่าเขามีอะไรอยู่ตรงไหนด้วยซ้ำ ก็ช่วงหลังมานี่….อยู่ๆก็ได้มาช่วยจัดการเรื่องส่วนตัวของพ่อน้องกบบ่อยๆยังไงล่ะ
นักรบนั้นวางตาหนูไว้บนเตียง เจ้าตัวเล็กนั่งมองผู้เป็นพ่อตาแป๋วขณะที่เจนรักษ์กำลังผูกเนคไทให้เขาอย่างตั้งใจ อาจจะตื่นเต้นหรืออย่างไรก็ไม่เข้าใจ เจ้าลูกกบที่ดูจะชอบเตียงนอนของคุณพ่อก็ขย่มเตียงขึ้นลงอย่างสนุกสนาน การเคลื่อนไหวที่แรงเกินและขาดการระมัดระวังตามประสาเด็กอายุไม่ถึงขวบปีทำให้ร่างของเจ้าตัวเล็กทำท่าเหมือนจะตกลงมา ในตอนนั้นเองผู้ใหญ่สองคนที่เห็นก็รีบถลาเข้าไปหมายจะรับ ทำให้ร่างของเจนที่ตะครุบเจ้าตัวเล็กที่ขอบเตียงไว้ตกอยู่ในอ้อมกอดของนักรบที่ก้าวมาช้ากว่าเพียงเสี้ยววินาที
“……….”
“………..” อาฟเตอร์เชฟอาจจะยังพอมีใช้อยู่แน่ๆ
เพราะเจนได้กลิ่นมันลอยมาแตะจมูกในยามที่อยู่ใกล้ชิดแบบนี้
เจนรักษ์นิ่งสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในตอนนี้นักรบเห็นเพียงแค่ศรีษะของอีกฝ่ายที่ก้มหน้ามองเจ้าตัวเล็กโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆออกมา เขาเป็นคนถอยออกมาก่อน และอีกฝ่ายก็ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับที่อุ้มน้องวินไว้อยู่ มันเป็นอุบัติเหตุต้องท่องจำให้ขึ้นใจ ไม่มีใครอยากจะให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลย
“ยิ้มอะไรเนี่ย” เจนหรี่ตามองน้องวินที่ยังคงยิ้มแม้จะเพิ่งผ่านประสบการณ์หวิดเจ็บตัว คนเขาเป็นห่วงกันแทบตาย เจ้าลูกกบหน้าแป้นนี่! เจนรักษ์ทำทีกลบเกลื่อนด้วยการยกความสนใจทั้งหมดไปที่เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดเสียแทน แต่ท่าทางแบบนั้นมันช่างดูไม่เนียนเอาเสียเลย นักรบเองก็ยืนเงียบ เขาติดกระดุมข้อมือด้วยตัวเอง ไม่ได้รอให้ใครมาเป็นคนติดให้เหมือนวันก่อน ทั้งๆนี้เพราะไม่ถนัดนักมันจึงอาจจะช้าทำให้เสียเวลาไปบ้าง แต่เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดใจหากจะใช้เวลามากเกินไปกับการแต่งตัวในวันนี้เลย
ทว่าความเป็นจริงไม่ปราณีนัก นักรบจำต้องออกไปทำงานอยู่ดี
“ไปละนะ” เขาพูด ก่อนที่จะค้อมตัวลงมาให้อยู่ในระดับที่พอดีกับตาหนูในอ้อมกอดของพี่เลี้ยง ยามนี้ดวงตาที่สั่นไหวด้วยความตกใจของเจนรักษ์อยู่ในสายตาเขาทั้งหมด เขาเพิ่งจะเห็น….ว่าแก้มอีกฝ่ายสุกปลั่งได้ขนาดไหน
เขินเก่งพอๆกับที่เฉไฉเก่ง……..
“ผมไปล่ะ ถ้ายังไงอาจจะโทรมานะ” เมื่อวานเขาบอกจะให้เพชรเป็นคนติดต่อมา เจนก็ได้แต่หวังว่าคนโทรมาจะยังเป็นคุณเพชรอยู่ดี
เพราะเจนไม่รู้ว่าต้องรับมือกับโทรศัพท์อย่างไรตอนที่คุณรบโทรมานะสิ….
xxx
“รู้สึกตื่นเต้นเหมือนโดนเพื่อนทั้งห้องถีบให้มาพรีเซ็นท์โครงงานเลยครับ” เลขาของเขาบ่นให้ฟัง วันนี้เป็นวันที่บริษัทเราต้องนำเสนอแผนงานให้กับคู่ค้าต่างชาติ
จริงๆแล้วตัวแทนแผนกที่เกี่ยวข้องควรจะเป็นคนออกมาทำ แต่เพราะยังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบภายในและพนักงานเก่งๆที่มักรับหน้าที่นี้ได้ลาออกไปกะทันหัน นักรบจึงไร้ทางเลือกและให้คนใกล้ตัวมาเป็นคนบรรยาย เขาหวังว่าช่วงพายุเข้านี่มันจะผ่านพ้นไปจริงๆเสียที ไม่ใช่แค่ตัวเขาเองที่หนัก แต่พนักงานที่ทำงานด้วยกันก็จะเหนื่อย ทั้งนี้บุคลากรดีๆที่เสียไปเราก็เอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าคนใหม่ๆที่เข้ามาแทนจะทำงานให้บริษัทดีๆไม่ได้ บางทีนี่ก็เป็นโอกาสที่ดี
ที่จะตัดเนื้อที่เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายออกจากการปกครองตรงนี้ซะเลย!
เขามองเอกสารตรงหน้า ไม่ยักกะรู้ว่าเพชรจะมีเวลาทำสคริปต์ในการพูดด้วย เรื่องบางเรื่องอาจจะไม่ได้ขึ้นสไลด์แต่ว่าอาจจะมีการพูดหรืออธิบายปากเปล่าแทน เขาก็คิดว่ามันดีไม่น้อยที่มีการเตรียมพร้อมจะได้ไม่มาลนลานหน้างาน โอกาสที่โปรเจ็คนี้เราจะได้มามันไม่ได้เต็มร้อยนัก แต่เขาก็อยากจะมั่นใจว่าทางรัตนสกุลได้นำเสนออย่างดีที่สุด เขามองไปยังเพชรที่ให้ทำหน้าที่สื่อสารนี้ไปพลางก้มลงดูสคริปต์ที่มีเพียงเขาและเพชรเท่านั้นที่ถือไว้ อ่านมันคร่าวๆในระหว่างที่เพชรบรรยายออกไป เพื่อดูเนื้อหาประกอบ
ทว่าบางอย่างได้สะกิดให้ตั้งใจอ่านและดูสคริปต์มากกว่านี้ ไม่รู้เพชรเอาเวลาที่ไหนไปทำ….เอกสารพวกนี้เรียกว่าถูกจัดวางลำดับขั้นตอนและดึงความน่าสนใจออกมาได้เต็มประสิทธิภาพ มีทั้งสิ่งที่เขาเคยโน้ตให้ก่อนหน้านี้ว่าควรใส่ไป แต่เขาไม่ได้บอกละเอียดว่าต้องการแบบไหน และในส่วนรูปแบบนำเสนอในสิ่งที่เขาบอกว่าควรมี ก็กลับทำออกมาได้อย่างน่าสนใจ แต่ที่แปลกออกไปนั่นคือสำนวนเอกสารที่ถูกทำมานั้น
ช่างดูไม่เป็นตัวเพชรเอาเสียเลย………
“………..” ใช่….ไม่ได้ดูเหมือนที่เพชรเคยทำเลย
ทั้งนี้เขาไม่ได้กล่าวว่าสไตล์การทำงานของเพชรไม่ดี เลขาที่คุ้นเคยกันนั้นมีความคล่องแคล้ว ทำทุกอย่างได้ตามความต้องการของเขาเสมอยกเว้นเรื่องพูดมากและชงกาแฟห่วยแตก ทว่าเอกสารชุดนี้ใช้คำไม่เหมือนกับที่เจ้าตัวมักใช้ คนแต่ละคนมักจะมีสำนวนภาษาเป็นของตัวเอง ไม่เว้นแม้แต่เอกสารข้างหน้านี้ด้วยเช่นกัน มันถูกเขียนออกมาได้ดีเหมือนที่เพชรเคยเขียน แต่เขียนออกมาได้ไม่เหมือนตัวของเพชรเลย
ยังไงกันนะ ยังไง!
เจ้าของมือเรียวสวยนั้นเขี่ยริมฝีปากตัวเองเล่นอย่างใช้ความคิด เขาพอจะคิดออกว่าทำไม แต่มันกลับมีบางจุดที่ไม่ค่อยเมคเซนส์สำหรับตรงนี้สักเท่าไหร่ หากจะถามว่ามีใครไหนอื่นอีกที่ทำเอกสารนี้แทน มันก็เป็นไปได้ที่เพชรจะไปไหว้วานให้คนเขียนแทนให้ แต่ในระยะเวลาอันสั้นแค่วันเดียวเท่านั้น ใครกันที่จะไปไหว้วานได้ ที่เขาเห็นคาตาก็มีแค่เพียงคนเดียว แต่คนเดียวในความคิดเขานะเหรอที่จะเป็นคนทำมันออกมา
นักรบนั้นลอบมองสายตาของคู่ค้าที่ตั้งใจฟังสิ่งที่เลขาของเขาได้พูดออกไป ใบหน้าที่ดูมีความพอใจทำให้เขาโล่งอก แต่สิ่งที่อยู่ในมือก็กระชากให้กลับมาคิดหาเหตุผลรับรองอีกครั้ง ใครเป็นคนทำเอกสารพวกนี้ เขาควรจะถามเพชรออกไปใช่ไหม เพราะสุดท้ายแล้วคนที่รู้ความจริงดีที่สุดก็คือคนที่เอาเอกสารพวกนี้มาใช้นั่นแหละ แต่แค่คิดถึงแววตาของอีกฝ่ายที่ล้อกันหากเขาถามออกไป ความอยากรู้อยากเห็นอะไรนั่นก็คงถูกทำให้หมอดดับไปเหมือนทุกครั้งแน่นอน ดังนั้นเขาจึงกลับมาพิจารณาข้อความแต่ละตัวอักษรที่เขียนด้วยตัวเอง
การใช้คำศัพท์
การเรียบเรียงประโยค
บอกให้เขารู้ว่าผู้เขียนมีความสามารถทางภาษาระดับธุรกิจที่ดี
“Thank you for your attention. Any question?” ขอบคุณสำหรับความสนใจ พวกคุณมีคำถามไหม นั่นคือสิ่งที่เพชรได้พูดออกไป หลังจากที่การนำเสนอได้เสร็จสิ้น คำถามต่างๆจากปากผู้เข้าร่วมประชุมทำให้นักรบและเพชรนั้นยุ่งอยู่สักพักในการคิดคำตอบให้ดูเหมาะสมกับสถานการณ์และความเป็นไปได้ แต่ในช่วงหนึ่งที่สมองของเขาว่างเปล่า คำถามเดิมๆก็วนกลับมาอีกครั้ง
เขาคิดว่ามันเป็นไปได้นะ ที่จะเป็นคนๆนั้นที่จัดทำเอกสารพวกนี้ แต่มันก็ขัดกับความเข้าใจที่เขาฝังหัวมาทั้งหมดเหมือนกัน ก็อยากจะเชื่อว่าเจนรักษ์เป็นคนทำ เพราะท่าทางที่ดูคล่องแคล่วจากการช่วยงานเมื่อวาน มันทำให้เขาเห็นชัดเจนว่าอีกฝ่ายมีหน่วยก้านที่ดี คงจะเชื่อสนิทใจหากเอกสารที่พวกเขาใช้ในการนำเสนอนั้นเป็นภาษาไทย แต่นี่มันเป็นภาษาอังกฤษล้วน และอังกฤษที่เขียนในกระดาษพวกนี้ ก็เหมือนที่เขาบอก….ว่ามันสละสลวยดูดี ราวกับว่าผู้เขียนมีความสามารถทางภาษาระดับธุรกิจหรือสูงกว่า
แต่เจนรักษ์ที่แม้แต่สัญญาภาษาไทยก็ยังอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องคนนั้นนะเหรอ….
“…………”
“Thank you for your participation and all the questions. We hope that you will consider our plan and if you still have any question, please don’t be hesitate to let us know. Thank you very much” ขอบคุณสำหรับการมีส่วนร่วมและทุกคำถาม เราหวังว่าทางคุณจะพิจารณาแผนของเรา และถ้าคุณยังมีคำถาม ได้โปรดอย่าลังเลที่จะให้เราทราบ ขอบคุณอีกครั้งครับ
เพชรได้กล่าวปิดการประชุมอย่างเป็นทางการ เขายิ้มให้กับผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนและพูดคุยอีกนิดหน่อยก่อนจะนำพาแขกทุกคนให้ออกไปเพื่อรับประทานอาหารร่วมกัน แม้ว่าความคิดของนักรบจะตีพันแค่ไหน แต่เขาก็ต้องรีบสวมหัวโขนในฐานะประธานบริษัทต่อไป เอาเป็นว่าเขาไม่มีคำถามอะไรสงสัยเกี่ยวกับพวกเอกสารที่ถูกใช้งานอย่างเต็มที่เหล่านี้แล้ว ดูจากท่าทีของคู่ค้าก็พอใจกันไม่น้อย มีแนวโน้มว่าจะได้รับข่าวดีในอีกไม่นาน ต้องขอบคุณทุกคนที่เกี่ยวข้องรวมถึงคนที่เขียนสคริปต์ให้เพชร และพรีเซ็นเทชั่นให้บริษัทเขา……เจนรักษ์ ……มันอาจจะเป็นไปได้
ว่าคนๆนึงอาจจะใช้ภาษาไทยได้ไม่ถนัด
แต่กับภาษาอังกฤษนั้น….ง่ายดายราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก………
Talk: ว่าจะไม่อัพเนาะคนเรา…
ในส่วนของพรุ่งนี้ ก็ให้คุ้กกี้ทำนายกันนะคะ : )
ส่วนใครที่รอฐานะของเจนเปิดเผย ก็….ค่อยๆเรื่อยๆไปกับคุณรบนะคะ
พระเอกของเราไม่รีบเท่าไหร่ นางรอได้5555
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 172280 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก