หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[sweardear]

อ่ะนะ ก็เหมือนรูมเมทกันปกติดีออก เอิ๊ก

[Pa'veaw]

ค่อยๆเป็นค่อยไป
 

[KOWPOON]

สั้นไปนิด   แต่ก็ดูกลจะดีขึ้นเยอะ  จะกลับมาร้ายอีกมั้ยเนี้ย

[roseen]

ขืนมีปากมีเสียงมีแต่เจ็บกับตาย


ลองดูมั้ยละน้องวี


ดีไม่ดีมีสิทธ์หยอดน้ำข้าวต้มอีก

[kokikung]

กลไม่ชัดเจนเลย
เรื่อยๆๆๆสุดๆๆ
กำกวมไปไหน

[kitty]

 :serius2:อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[punchnaja]

เป็นความสัมพันธ์แบบงงๆแฮะ อ่านแล้วก็รู้สึกว่า กลอาจยังไม่ได้รักหนุ่มน้อยของเรา อาจแค่เริ่มรู้สึกดีๆด้วย+หวงของ ใช่มะๆ?

[yayee2]

คุณวีคะ คุณถ่ายทอดเรื่องราวและอารมณ์ได้ดีจริงๆค่ะ สามารถทำให้ผู้อ่าน
เริ่มความรู้สึกว่ากลคือสีดำสนิท แล้วเมื่อมีเหตุการณ์ต่างๆค่อยๆเข้ามา
ทำให้สีดำสนิทของกลค่อยๆเจือจางจนเป็นเทา และคงจะจางไปเรื่อยๆ
กอปรกับสีเทาจางเริ่มมีสีสวยๆอื่นๆเข้ามาผสม นั่นคือความรู้สึกที่มีต่อกลจากผู้อ่าน
ตอนนี้ดิฉันรู้สึกเกรงใจวี จนมิกล้าใช้articleนำหน้าชื่อเค้าแบบที่เคยใช้แล้วละ
แต่ว่า ตอนนี้อ่ะสั้นไปนิดค่ะ
 

[andy_kwan]

ค่อยเป็นค่อยไป  แต่กลัวจะมีเรื่องปวดหัวนะ

[konan6688]

วันนี้สั้นจัง

[BossZa]

 
   สั้นอ่ะแต่ซ้อมก็เริ่มใช่ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  30
ตัวตน..กลสิทธ์.
.
.
.
.
เชื่อไหม?...ตั้งแต่วันที่ย้ายหอเข้ามาอยู่แล้ว กระทั่งถึงวันนี้ผ่านไปอาทิตย์กว่า

เหลืออีกยี่สิบกว่าวันมหาลัยก็ทยอยเปิดเรียนแล้วด้วย ยอดชายนายกลสิทธิ์โผล่มานอนค้างแค่สองครั้ง  

คือคืนแรก..และถัดจากนั้นมาอีกสองคืน สรุปผมเป็นผู้อยู่คนเดียวซะงั้น

ส่วนตัวมันอะเหร่อ...เห่อ..เห่อ..เห่อ..ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหน

จู่ ๆแม่มันก็โทรเข้ามาที่เบอร์ห้อง  ผมยกหูรับสาย..


“สวัสดีครับ ห้องxxxx  ผมวีพูดอยู่ครับ”


“หวัดดีจะลูกวี นี่แม่ของกลนะ..กลอยู่ไหมลูก..ขอแม่คุยด้วยหน่อยสิ”


“อา..คือ..ตอนนี้กลไม่อยู่อ่าครับ”


“อ้าว!..เหร่อ...ไปไหนจ๊ะ...แล้วจะกลับเข้ามาเมื่อไหร่?”


“ผมไม่รู้อ่าครับ...แม่มีธุระเร่งด่วนหรือเปล่าครับ?”


“แม่ติดต่อกลไม่ได้เลยนะลูก...กลไม่โทรหาแม่เลย...หลังจากวันที่แม่เจอวีที่หอ

เป็นอาทิตย์แล้วล่ะลูก ตอนนี้ตาของกลแอดมิดโรงบาลที่สุพรรณฯ อาการโคม่าไม่ไหวแล้วล่ะลูก

แกเปรยอยากเห็นหน้าเจ้ากลมัน ญาติพี่น้องแม่ทางโน้น..โทรมาให้แม่พาเจ้ากลไปเยี่ยมคุณตาหน่อย

นี่แม่กะจะไปพรุ่งนี้เลย แต่ติดต่อกลมันไม่ได้..เอาไงดีล่ะทีนี้ วีบอกกลให้แม่หน่อยได้ไหม...

กลกลับหอกี่โมง?..ไว้แม่จะโทรมาหาใหม่ก็ได้”  ดูน้ำเสียงของท่านร้อนใจเหมือนกัน ผมอึก ๆอัก ๆ

จะบอกว่าเหี้ยกลมันไม่ได้มานอนที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว ก็ไม่กล้าพูดออกไป...เลยตอบแกไปว่า


“ผมไม่แน่ใจว่ากลจะกลับกี่โมง คืนนี้จะกลับหรือเปล่า...คือผมหมายความว่า

บางทีกลก็ติดธุระอยู่กับกลุ่มเพื่อนเก่านะครับ คุณแม่มีเบอร์โทรติดต่อกลับไหมครับ

เผื่อได้เรื่องยังไง ผมจะโทรไปบอก”  นี่เป็นทางออกเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้


“ตกลงจ๊ะ...ไงวีจดเบอร์โทรบ้านแม่ไว้ แล้วโทรบอกแม่อีกทีก็ได้ เบอร์02xxx...ได้เรื่องยังไง..

อย่าลืมโทรบอกแม่น่ะ”  นั่นคือการพูดคุยผ่านโทรศัพท์ของผมกับแม่เหี้ยกลมัน

พอรู้อย่างนี้ผมก็อยู่เฉย ๆไม่ได้แล้ว  ไม่รู้ว่าอาการโคม่าของตามันหนักหนาสาหัสขนาดไหน

คิดได้ดังนั้น..คงจะอยู่รอให้เหี้ยกลมันกลับมาหอไม่ได้แล้ว ต้องลองไปตามหามันดู

จุดแรกที่ผมพอนึกได้ก็หอเก่ามันที่ผมเคยไป ไม่รู้ว่ามันคืนหอไปหรือยัง

คิดในทางที่ดีว่ามันไม่ติดต่อไปบ้าน มันคงยังไม่คืนหอหรอก ไม่งั้นมันจะมุดหัวอยู่ที่ไหน

ที่สำคัญ..อย่างน้อยไอ้ก๋อย ไอ้ต่อน่าจะพอรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

คว้ากระเป๋าตังค์เดินไปขึ้นรถเมลล์ตรงดิ่งไปเจริญนครหอมันที่ผมเคยไปทันที....................



บัดนี้ผมมายืนหน้าบ้านที่มันเรียกว่าหอเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามผมมาเหยียบที่นี่

ภาพความทรงจำเก่า ๆ ที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในหัว จนต้องสลัดมันทิ้งไป

เหลือบเห็นรถฮอนด้าซีวิกส์สามประตูของเหี้ยกลมันจอดอยู่

อุ่นใจขึ้นมาทันทีตัวมันคงอยู่ข้างในแน่นอน  ตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน

ได้ยินเสียงเพลงดังลอดออกมาสนั่น แสดงว่ามีคนอยู่ ค่อยยังชั่วไม่ได้มาเสียเที่ยว

อุตส่าห์นั่งรถเมลล์มาตั้งไกลกว่าจะมาถึง  นั่งรถตั้งสามต่อแน่ะ...



ถือโอกาสเคาะประตูทันทีที่เดินมาถึงตัวบ้าน แต่เหมือนจะไม่มีใครได้ยินเสียงเคาะประตูของผม

ตัดสินใจเคาะแรงขึ้นดังดัง


“ก๊อกๆๆๆ!!!.”


"ใครว่ะ!...ไมไม่เปิดเข้ามาเลย ไม่ได้ล๊อคโว้ย!.”  ได้ผล..เหี้ยตัวใดตัวหนึ่ง

ตะโกนฝ่าเสียงเพลงให้ผมได้ยินแล้ว แต่แม่ง!...กูจะรู้ไหมว่าประตูไม่ได้ล๊อค..สัด..



ผมเปิดเข้าไปทันที..ถือว่ากูเคาะบอกแล้วนะ ปรากฎว่าภาพที่ผมเห็นตรงหน้า

หนุ่มสาวไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ตั้งวงเหล้าเมากันกำลังได้ที่ นั่งกอดกันนัวก็มี  

เคาะขวดเคาะจังหวะไปพร้อมเสียงเพลงที่เปิดจากเทปคลาสเซ็ท สูบบุหรี่ควันโขมงโฉงเฉง

คละคลุ้งไปหมด ไม่รู้ยอดชายนายกลสิทธิ์นั่งอยู่ตรงไหน ทุกสายตาหันมามองผมเป็นจุดเดียว

คงแปลกใจที่จู่ ๆ ผมเป็นใครมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ่ออยู่ได้...


“อ้าว!..วี..มึงมาได้ไงเนี๊ยะ?”  อ่าห่ะ...มีคนทักชื่อผมขึ้นมาแล้ว ผมเพ็งมองหน้ามัน

เพราะมันนั่งมุมอัพ คือพวกมันปิดประตูหน้าต่างหมด สงสัยไม่อยากให้เสียงเพลงดังลอดออกไป

อีกอย่างไฟที่มันเปิดดันเปิดไฟสีส้มสีแดง  ผมเลยมองไม่ชัด ไอ้คนที่ร้องทักชื่อผมลุกขึ้นยืน

ถึงได้เห็นหน้ามันถนัด


“ก๋อย..กูมาตามหากลมัน มึงเห็นมันป่าว?”  ใช่แล้วครับ...เหี้ยก๋อยนั่นเอง ก่อนจะเริ่มเห็นเหี้ยต่อ

เหี้ยนัท เหี้ยวิทย์ ที่พอได้ยินว่าผมมาทำไม พร้อมใจกันผิวปากหวือออกมาแบบไม่ต้องนัดซะงั้น

ผมหน้าร้อนวูบ...รู้ว่าพวกมันหมายถึงอะไร เหี้ยอยู่รวมกันครบก๊วน แถมมีมาเพิ่มอีกนับสิบกว่าคน

รวมผู้หญิงอีกห้าหกคน กะคราว ๆด้วยสายตาตอนนี้เป็นยี่สิบได้มั้ง แต่ช่างเถอะจะมามัวนึกอายก็ใช่ที่

ตรงข้ามพอพวกเหี้ยมันทำแบบนั้น ทำให้ความสนุกครึกครื้นที่มีอยู่สะดุดกึก หันมาสนใจผมยิ่งกว่าเดิม

ถึงขนาดใครบ้างคนเอื้อมมือไปกดปิดเทปให้เงียบซะงั้น ก่อนที่เหี้ยก๋อยมันจะทันตอบคำถามผม

ไม่รู้ใครชิงพูดขึ้นมาซะก่อน


“ใครว่ะก๋อย..พวกกูไม่เคยเห็นหน้า รู้จักกับมึงเหร่อว่ะ?”  ไอ้คนถามหน้าตาตี๋ ๆ รูปร่างหน้าตาก็โอเค

มองโดยรวม แต่สายตาที่จ้องผมดิ ไม่ชอบเลยดูจาบจ้วงขยะแขยงพิลึก หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะ....


“อืม..กูรู้จักดิ....ไม่มีไรนพ..มึงหนุกต่อเห่อะ”  เหี้ยก๋อยหันไปบอกไอ้คนเมื่อกี้ รู้แล้วว่ามันชื่อนพ  


“คนสำคัญหรือเปล่าว่ะ!...กูหมายถึง...กับพวกมึงนะ..ขอกูหนุกได้ไหม?”  ไอ้คนชื่อนพมันพูดกับไอ้ก๋อย

ผมไม่เข้าใจความหมายที่มันคุยกัน รู้ที่หลังว่าเหี้ยนพนี่แหล่ะ ตัวที่ชอบตุ๋ยผู้ชายที่เหี้ยกลมันเคยพูดถึง  

ผมยืนรอคำตอบว่าเหี้ยกลมันอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้น ในขณะที่ไอ้นพยังจ้องผมไม่เลิก

หนาวยะเยือกไงไม่รู้กับสายตามัน


“มึงอย่ายุ่งเลย..ห่านพ...คนของไอ้กลมัน.”  นอกจากมันจะไม่ตอบผมแล้ว

มันสองคนยังเสือกหันไปคุยกันซะอีก ไอ้นัทยื่นมือไปกดเทปเปิดเพลงแด็นซ์ของพวกมันต่อ

เริ่มปะโลงโป่งฉึ่งกันอีกล่ะ พวกผู้หญิงบางคนก็นั่งตัก บางคนก็เข่าเกย นั่งซ้อนกอดกันก็มี

โยกไหล่ส่ายเอวขะยึกขะยือกันเป็นที่สนุกสนาน เห็นแล้วนึกสงสารพ่อแม่จริงเชียว

จะรู้กันไหมนี่ว่าลูกสาวตัวเองมาทำอะไรอีแบบนี้ อนาถในใจลึก ๆ


“ก๋อย...กูมีธุระกับกลมัน มึงรู้ไหมว่ามันอยู่ไหน?” ผมทนรอไม่ไหว ถามมันไปอีกครั้ง...

จนเหี้ยต่อมันเป็นฝ่ายตอบขึ้นมาแทน


“ธุระด่วนป่าวว่ะ!..วี....ถ้าไงไม่รีบมาก..มึงรอสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม..ตอนนี้ไอ้กลมันยุ่งอยู่นะ...”

พูดจบมันทำพยักเพยิดไปที่ห้องเหี้ยกล ที่ปิดประตูเอาไว้ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่ามันมีอะไรไม่สะดวก

แต่จะให้รอคงไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ทั้งเหล้าบุหรี่ผู้หญิง โอ้ย!...ไม่อยากจะนึก    

พวกมันวัน ๆคงไม่คิดทำไรให้เป็นประโยชน์กันแล้วมั้ง ส่วนเหี้ยตัวปัญหาที่ทำให้ผมต้องระเห็จ

มาตามหามันอยู่นี่ คงกำลังมั่วเซ็กส์อยู่เป็นแน่ ผมสาบานเลยว่า.....วินาทีนั่น...ความรู้สึกผม

ที่มีให้เหี้ยกลติดลบกระจุย แทบไม่มีความรู้สึกดีดีหลงเหลือเลยสักนิด ถึงขนาดคิดไปไกลเลยว่า

กลับไปถึงหอผมจะรีบย้ายห้อง หาที่อยู่ใหม่แล้วย้ายสัมภาระตัวเองออกจากห้องเดิมให้เร็วที่สุด

จะไม่มีวันติดต่อกับเหี้ยกลมันเป็นอันขาด หลบได้ก็จะหลบทุกวิถีทาง แต่ปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้

ไม่อยากรอแล้ว อยากออกไปพ้น ๆตรงนี้ให้เร็วที่สุด จึงเอ่ยปากบอกเหี้ยต่อมันทันที


“กูคงไม่รอหรอก เอาเป็นว่าธุระด่วนของบ้านเหี้ยกลมัน มึงจะเรียกมันออกมาฟังก่อน

หรือให้กูเขียนใส่กระดาษทิ้งไว้ให้ก็แล้วแต่ กูไม่รับผิดชอบนะถ้าเกิดไรขึ้นมาทีหลัง  

กูแค่รับปากเป็นธุระตามที่แม่มันขอเท่านั้นเอง พวกมึงตัดสินใจกันเองก็แล้วกัน”  พวกมันไม่มีใคร

ขยับทำไรสักกะอย่าง ผมรำคาญคิดว่าฝากบอกไปก็แล้วกัน ช่างหัวแม่งเถอะ ถ้าจะมีคนรู้เป็นโขยง

ในเมื่อทำไรไม่ได้ มันคงไม่ห้ามเป็นความลับละมั้งเรื่องนี้ เลยตัดสินใจพูดฝากเหี้ยก๋อยเหี้ยต่อไปทันที


“บอกมันว่าตามันที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดนอนโรงบาลที่สุพรรณ แม่มันต้องการพามันไปด่วน

ตามันเพ้ออยากเจอมันมากรอมันอยู่ตอนนี้”  ผมพูดเสร็จ พวกมันเงียบเสียงลงอีกครั้ง  

ด้วยการที่เหี้ยก๋อยมันยกมือห้ามไม่ให้ส่งเสียง แถมหันไปส่งสายตาให้เหี้ยนัทปิดเทปอีกรอบ

ก่อนจะถามผมอย่างไว...


“มึงว่าไงนะ ขออีกรอบดิ..วี”  ผมไม่อยากคุยกับพวกแม่งแล้ว พูดไปพวกมันก็ไม่ใช่เหี้ยกล

ทำไมต้องพูดซ้ำ ๆหลายครั้ง ที่สำคัญเมื่อกี้ผมก็พูดออกชัดเจน แถมพวกมันก็ไม่ได้หูหนวก

ทำไมต้องมาถามซ้ำซากอยู่อีก แทนที่จะบอกมันไปใหม่

ผมกลับหันหลังก้าวออกประตูทันที  แต่......


“เดี๋ยว!..วี..มึงอย่าเพิ่งไป กูจะลองเรียกมันให้ มึงพูดกับมันเองแล้วกัน”  พูดจบมันไม่รอฟังผมตอบ  

ตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องเหี้ยกลทันที


“ก๊อกๆๆๆ..ก๊อกๆๆๆ!!”  เงียบไปสักครู่ ประตูถึงแง้มเปิดออกครึ่งเดียว พร้อมกับน้ำเสียงรำคาญ

ไม่พอใจที่มีคนรบกวน ดังลอดออกมา


“เคาะเหี้ยไรว่ะ?...มีไรเหี้ยก๋อย..เคาะห่าไรมึง”  เหี้ยกลเองครับ เห็นมันนุ่งผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียว

คิ้วผูกโบว์หน้ายุ่ง..ยืนตรงประตูที่แง้มครึ่ง ๆ มันไม่เห็นผม กำลังต่อว่าเพื่อนมัน..ที่มาขัดจังหวะมันเข้า

เหี้ยก๋อยไม่ตอบ แต่กลับถอยฉากเปิดทางที่ยืนบังมันอยู่ พร้อมกับยักหน้าให้เหี้ยกลมองตาม

สายตามันสบเข้ากับสายตาผมอย่างจัง มันผงะไปนิดหนึ่ง..หน้าเจื่อนไปเหมือนกัน ตรงข้ามกับผม

ที่เห็นสภาพมันแล้ว ทั้งหดหู่ขยะแขยง..สมเพช...นึกถึงคำพูดแม่มัน..บอกตามันอาการหนัก

เพ้อถึงหลาน..แต่ดูตัวมันดิ กำลังทำอะไรอยู่... มันคงเพิ่งนึกได้หลังจากตลึงไปแว๊บหนึ่ง

รีบเปิดประตูผลุนผลันเดินตรงรี่มาหาผมทันที


“วี..มาได้ไงเนี๊ยะ..คะ..คือ..เอ่อ..มีธุระไรกะกูป่าว?”  มันพูดกุก ๆกัก ๆหน้าเจื่อน ๆ

เอามือเกาหัวแกรก ๆไปด้วย แต่ผมกับรู้สึกว่างเปล่า ไม่ยินดียินร้าย คือไม่รู้สึกเสียใจ..ผิดหวัง..เศร้า

หรืออะไรยังไง เหมือนกับอารมณ์ตอนนี้มองเหี้ยกลเป็นพวกเศษสวะ ที่ผมไม่อยากข้องเกี่ยวอีกต่อไป  

ตัดสินใจรีบพูดธุระให้มันเสร็จ ๆ กำลังจะพูดขึ้น ดันมีเสียงแหลมสูงแทรกเข้ามาซะก่อน

ถามกลางสายตาคนทั้งห้องที่มองกันจุดเดียว


“พี่กลค่ะ!...ทำไรอยู่...ปล่อยนิดหน่อยรอนานแล้วน่ะ...”  พร้อมกับหญิงสาวอายุไม่น่าจะเกิน16 ปี

ผมเดา ๆเอา นุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเปิดประตูออกมาตะโกนเรียกมันพอดี

เห็นแบบนั้นหน้าผมร้อนผ่าวทันที ไม่ใช่ไรหรอก ที่หน้าร้อนเพราะอายกับภาพ

ที่มันหมิ่นเหม่ตรงหน้าต่างหาก น้องเข้าช่างไม่รู้จักอายสักนิด คนนั่งอยู่ไม่ใช่น้อย

แถมผู้ชายร่วมสิบกว่าคน แต่เธอยังกล้ายืนโชว์เรียกเหี้ยกลมันหน้าตาเฉย  ผมไม่สนใจแล้ว

ชิงพูดบอกมันแล้วชิ่งไปจากนี่ให้ไวดีที่สุด


“แม่มึงโทรมาตามมึง ตามึงที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดอยู่โรงบาลสุพรรณ ท่านเพ้ออยากเจอมึง  

อาการท่านหนักมาก แม่มึงอยากให้มึงเดินทางไปกับท่านพรุ่งนี้เลย ไงมึงโทรไปหาแม่มึงด้วย

เค้ารอโทรศัพท์มึงอยู่ กูไม่รู้รายละเอียดมากกว่านี้ กูมาธุระแค่นี้แหล่ะ”  พูดจบผมหันหลังกลับ

ก้าวให้ไว เหี้ยกลมันรีบคว้าแขนผมรั้งไว้ทันที..  


“เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป รอกูแป๊ป...ขอกูแต่งตัวก่อน กูออกไปพร้อมมึงเลย”  พูดจบมันหันไปบอก

เพื่อนมันทันที โดยไม่ยอมปล่อยแขนผม ที่กำลังบิดหนีมือมันอยู่นี่ คงกลัวว่าปล่อยแขนผมแล้ว

จะชิ่งหนีไม่รอมัน ซึ่งมันคิดถูก...เพราะผมไม่ต้องการรอมันจริง ๆ เหมือนมันอ่านออก

ถึงไม่ยอมปล่อยแขนผม มือยังกะคีมเหล็กบีบซะแน่นเลย


“เหี้ยก๋อย..เข้าไปในห้องหยิบเสื้อกางเกงกู กับเป๋าตังค์...กุญแจรถมาด่วนเลยพวก”  มันสั่งปุ๊ป

รีบหันมาจ้องหน้าผมปั๊ป มีส่ายหน้าไม่ให้ผมดิ้นหนีมือมันอีก หลายคนเริ่มมองมาที่ผมกับมัน

มีบ้างซุบซิบกันแล้ว คงสงสัยว่าเกิดไรขึ้น ทำไมเหี้ยกลมันยื้อยุดฉุดแขนผมไว้    


“พี่กลจะไปไหนค่ะ...แล้วนิดหน่อยล่ะ...จะทิ้งนิดหน่อยไว้แบบนี้ไม่ได้น่ะ..นิดหน่อยไม่ยอมจริงด้วย”

พูดจบเธอเตรียมถลันตรงมาที่ผมกับมันยืนอยู่ทันที  ในสภาพชุดผ้าขนหนูกระโจมอกนั่นแหล่ะ

ผมกำลังจะบอกให้มันไปดูแลเด็กมัน แต่ไม่ทันแล้วเพราะมันพูดตัดขึ้นมาซะก่อน


“เหี้ยต่อ..เหี้ยนพ พวกมึงรับช่วงต่อที..กูยกให้ไปเลยเพื่อน”  แค่นั่นแหล่ะ..ไม่ต้องรอให้เหี้ยกล

มันพูดเป็นครั้งที่สอง เหี้ยต่อก็ลุกคว้าเอวสาวเจ้าอุ้มแบกเข้าห้องมันท่ามกลางเสียงร้อง  

พร้อมกับอาการรัวกำปั้นทุบตามตัวเหี้ยต่อที่แบกคุณเธออยู่ตอนนี้


“กรี๊ดดดๆๆ...ปล่อยกูไอ้บ้า...ไม่เอา..กูไม่ไปกับมึง...พี่กล..พี่กล..ไม่เอานิดหน่อยจะเอาพี่กล...

ช่วยนิดหน่อยด้วย...บลาาาาาๆๆๆ!!!”  ประตูห้องเหี้ยต่อปิดลงเรียบร้อย พร้อมกับเสียงกรี๊ด ๆหลอดแตก

เมื่อกี้ก็พลอยเงียบไปด้วย แต่เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจด้านนอกกลับมีไม่ขาดสายแทนซะงั้น

สาว ๆ หลายคนยิ้มถูกอกถูกใจก็มี มารู้ตอนหลังว่า..น้องนิดหน่อยคือคนที่ตามตื้อเหี้ยกลคนล่าสุด  

ถึงขั้นอาละวาดจนน้องดาน้องเกศกระจุยแตกกระเจิงกันไปเลย แล้วที่น้องผู้หญิงเหล่านี้ไม่ชอบหน้า  

สาเหตุมาจากน้องนิดหน่อยชอบดูถูกคนอื่น..คิดว่าตัวเองดีกว่าใครเพื่อน..ไม่เห็นหัวใคร

ยิ่งเห็นว่าเป็นคนพิเศษเหี้ยกลยิ่งไปกันใหญ่ พอโดนแบบนี้ทุกคนมีแต่สมน้ำหน้า

แต่ผมไม่ชอบพฤติกรรมที่เหี้ยกลมันทำ นึกจะยกใครให้ใครอะไรยังไง

มันทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเค้าเลย มันตัดสินชีวิตคนอื่นได้ไงกันเหลือจะทน

โดยที่ไม่มีใครทันคาดคิดว่าผมจะกล้าทำ....


“ผลั๊วะ!..ปั๊ก!.”  ใช่แล้วครับ..ผมใช้มือขวาที่ว่างอยู่ เสยหมัดชกเข้าไปเต็ม ๆ

ครึ่งปากครึ่งจมูกเหี้ยกลมันสุดแรงเหวี่ยง มันคงมึนจนเห็นดาวเลยล่ะ เพราะหมัดนี้เข้าไปเต็มแม๊ก

ไม่ติดว่าองศาที่ผมยืนอยู่ไม่ค่อยถนัด แถมมันยังจับแขนซ้ายไว้ด้วย คงมีน๊อคหลับไปแล้ว

มือมันหลุดจากแขนผม ไม่รอช้าเข่าใส่เต็มลิ้นปี่มันอีกจัง ๆเข้าให้ เล่นเอาจนตัวมันงอเลยล่ะ

ก่อนผมจะหันหลังเดินหนี แต่พวกเหี้ยนัท เหี้ยวิทย์ เหี้ยนพ และอีกหลายคน

กรูกันมาปิดทางออกผมไว้ซะงั้น คิดในใจว่ากูคงโดนยำตีนตายวันนี้แน่นอน

ไม่ทันที่เหี้ยนัทจะคว้าคอเสื้อผม  เสียงห้ามดังมาหยุดเอาไว้ซะก่อน


“อย่า!...เหี้ยนัท อย่าทำมัน...พวกมึงขวางไว้ก็พอ อย่าปล่อยหนีไปได้ รอกูใส่เสื้อผ้าแป๊ปหนึ่ง”  

คำสั่งแค่นี้ ทำให้พวกเหี้ยหยุดท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือที่จะรุมยำตีนผมกันทันที  

แต่กลับไม่ยอมขยับถอยเปิดทางให้ผม คงทำตามคำสั่งอีกนั่นแหล่ะที่ให้กักผมไว้  

ผมหันไปมองไอ้เจ้าคนพูด เห็นมันกำลังเช็ดเลือดตรงมุมปากปอย ๆ ปากคงแตกไม่น้อย

เพราะผมอัดซะเต็มเหนี่ยว แถมถุยน้ำลายบ้วนเลือดทิ้งอีกสองสามที  

ก่อนมันจะคว้าเอาเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงส์ยีน..จากมือเหี้ยก๋อยที่ถือรอไว้ก่อนแล้ว

มาสวมรวก ๆอย่างเร็ว ไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์..ยัดใส่กางเกง คว้าพวงกุญแจรถเดินตรงมาที่ผม

ตาจ้องเขม็งแดงก่ำ น่ากลัวชะมัดตอนนี้ยอมรับหนาวยะเยือก

คิดว่ายังไงซะมันคงลงมือต่อย..ตบ..กระทืบ..ชก..เอาคืนที่ผมทำกับมันเมื่อกี้เป็นแน่

เพราะไม่มีแหล่ะ..ที่คนอย่างกลสิทธิ์ จะปล่อยให้คนที่ทำร้ายมัน

จนเลือดตกยางออกลอยนวลสบาย ๆ................................???????????





นักอ่านทุกท่านร่วมโพส...แสดงความคิดเห็นตอนหน้ากันดูดิ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป

ใครจะทายถูกกันบ้าง   ว่าจะเกิดไรอย่างไงต่อ..หุหุหุ!!!!!

วันนี้อุตส่าห์ต้อนรับสงกรานต์  มาลงให้ถึงสองตอนเลยนะค่ะ....

Luk.[/color]

[KOWPOON]

 


แวะมาจิ้มก่อนนนน!!!! 

[fuku]

สาปส่งกล
ทำไมสันดานเลวร้ายแบบนี้เนี่ย

เดาว่าคงรีบกลับบ้านไปหาคุณตาพร้อมแม่
แต่เมื่อไหร่จะสำนึกว่ะเนี่ย
ถ้าให้ดีตอนที่ไม่อยู่  วีหนีไปหาหอใหม่เหอะ ขยะแขยงเหมือนกัน

[kokikung]

ไอ้กล เห้ยหน่ายไม่อยากให้คนดีดีแบบวีมาคู่กลแบบนี้เลย
มันสุดๆๆและซ้อมวีไม่พอยังมั่วอีก
ตอนหน้าวีคงโดนจัดหนักละคราวนี้
ไม่รู้จะจัดเรื่องตรีนหรือซั่มอ่านะ 555++
กลแกคงไม่ลากวีไปด้วยหรอกนะ

[KOWPOON]

ชมว่าดีอยู๋ได้แปปเดียว  T^T


เอาอีกแล้ว   !!!


มันน่านัก !!

[โจ๊กกุ้ง]

ไอ้เลว    หลังจากที่เรตติ้งดีขึ้นนิดหนึ่ง ขอบอกว่าตอนนี้ติดลบอีกละค่ะ อีพี่กล   
ไม่อยากจะเดาตอนต่อไปเลย

[j4c9y]

อู้ยยยยย

มันส์ๆๆๆๆ

สงสัย วี จะได้ไปสุพรรณ

[OitJi]

    

[sweardear]

ต่อยได้เยี่ยม
ถ้ายังคบเพื่อนพวกนี้อยู่ก็วังวนเดิิมๆอ่ะนะ
รวมถึงตัวเองด้วยถ้าไม่คิดปรับปรุงแล้วจะเอาคนอื่นมาทรมาณด้วยทำไมน้อ
เห็นแก่ตัว ประโยคเดียวที่นิยามให้งับ

[roseen]

สะใจฉิบหาย


ขอมั้งๆๆ

[broke-back]

 
ยะถา วะริ วะหา......

ถ้าเจอยังงี้ กรวดน้ำคว่ำขัน
อย่างเดียวเลย..จบ เหอะ

เดาว่าตอนหน้า....
กลไม่ได้ลงมือลงไม้อะไรกับวีหรอก
แต่จะบังคับให้วีไปสุพรรณ ด้วยกัน
แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ (ไม่) นอนๆๆๆๆๆๆๆๆ

 :seng2ped:อ่ะแถม..เซ็งไอ่เฮียกล อิ๋บอ๋าย
ซวย ห่วยแตก โว้ยยยยยยยยย

 :กอด1:รักคนนี้..Luk

[BAKA]

เอาเป็นว่าไปหาตาก่อนเนอะ  อย่างอื่นค่อยว่ากัน...

[ordkrub]

มันคงไม่ทำอะไรวีหรอก  ปัญหาคือวีจะทำใจได้แค่ไหน

[prikphed]

เฮ้อ...อนาจใจ
แต่คิดว่าพี่กลคงไม่ทำอะไรพี่วีหรอก  ดูแคร์พี่วีเหมือนกันนะ

พี่กล...ทำบุญเยอะๆนะพีี่

[SoN]

^^

[MeepadA]

เหนื่อยแทน 

[yeyong]

บวก1 เป็นกำลังใจให้น้องLukคนขยัน
ด้วยน้ำท่วมเนตเน่า เนตช้าและหลุดบ่อยมาก จึงเม้นท์ลำบาก
ต้องอาศัยมาทำงานแต่เช้ามือเพื่อตามเม้นต์นิยายที่อ่านอยู่

คิดว่าไอ้พี่กลต้องมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นกับพี่วีแล้วล่ะ แต่บอกไม่ได้ว่าเป็นอะไร หรือพยายามที่จะปฏิเสธตัวเองอยู่
สำหรับหมัดของพี่วีที่ต่อยออกไป คงเป็นความรู้สึกที่สะสมรวมๆกันมา จนปรี๊ดแตกในครานี้
ส่วนที่ต่อไปจะเป็นยังไง ถ้าไม่ติดว่าต้องไปสุพรรณ คงมีเคลียร์กันบนฟูกหรือเปล่า หุหุหุ

[b27072010]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด  .....  มาลงสองตอนรวดเลย

แบบนี้คนอ่านชอบ ๆ ๆ ๆ

ดีใจจังคราวนี้วีได้ต่อยหน้ากลด้วย

แถมเตะไปด้วย  ...

แต่ผลที่จะตามมานี้ละซิ

หนาวยะเยือกตามเลยแหละ

[Margarin_Butter]

สะใจตอนพี่วีชก
แต่กลัวหลังจากนี้อ่ะ
ไอ้พี่กลจะทำอารายยยย