หัวข้อ: กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ..ไอ่เลว

[-~iK@iZ_KunG~-]

 



อิจฉาคนมีคู่จังเลย

[SweetSacrifice]

เป็นผัวเมียนี่เค้าต้องทำยังไงกันเหรอค่ะ

เหมือนอ่านๆไปแล้วมันข้ามช้อตนี้อ่ะค่ะ

ถ้าไงรบกวนลงตอนเป็นผัวเมียด้วยก็ดีน่ะ

 

[menano]

จ้า เชื่อว่าคนแต่งทำได้มากกว่าที่คิด

แต่ว่าอย่าทำให้เรื่องแย่ไปกว่านี้เลยนะ

เอาจบให้มันสวยหน่อยละกันนะ

อย่าทำให้คนอ่านหัวใจวายเลยนะจ๊ะ ขอร้อง

 

[dengerous]

จดหมายฉบับพิเศษษษษ จร้า!!!


  ตลอดเวลาที่เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดจากสมองอันน้อยนิดของผม นับตั้งแต่รีแรกมาประทับในกระทู้ของผมก็ทำให้รู้สึกฮึดขึ้น อยากจะบอกตงๆว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยเขียนนิยายได้จบเรื่องเลยซักเรื่องเดียว ตอนแรกก็คิดว่าจะแป้กเหมือนเรื่องแรก แต่ผิดขาดกลับดีซะงั้น

  อยากจะบอกว่าทุ๊กคนนนน น่าร๊ากกกมั่กมายคร๊าฟฟฟฟ ผมว่านะมันเหมือนเป็นชุมชนเล็กๆที่เราจะขาดไม่ได้ทุกๆเย็นหรือเวลามีเวลาว่าง(พอ)ผมก็จะรีบเปิดบอร์ดแล้วก็ได้อ่านนู้นนี่นั่นมากมาย ได้รู้จักพี่ๆน้องๆหลายๆคนที่ต่างก็ถูก "เซ็งเป็ด" สะกดจิตมา

  อยากจะบอกว่า ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่อ่านนิยายของผม ขอบคุณที่อ่านความคิดของผม ขอบคุณที่ทำให้ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบมากขึ้น ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กัน ขอบคุณคำแนะนำดีๆมากมายที่ให้กัน ขอบคุณการติดตาม ขอบคุณการเฝ้ารอ และขอบคุณความน่าร๊ากที่มีให้กัน อิอิ

ขอบคุณมากๆครับ

  การจบของนิยาย มันมีสองแง่คือแบบมีความสุขและแบบเศร้า ซึ่ง!!! จะสุขหรือเศร้านั่นส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเหตุการณ์ในเรื่อง แต่...อีกส่วนหนึ่งก็มาจากตัวผู้อ่านเองเช่นกัน 555+ และเผอิญผู้เขียนคนนี้ค่อนข้างใจร้ายด้วยดิ อิอิ...


เอาหน่า รอลุ้นละกัน

.....

*เป็นห่วงทุกคนนะ*


และขอบคุณสุดท้าย


ขอบคุณที่อ่านข้อความนี้

จากใจ จ๊วบบบ อิอิ

เอิ๊กๆ


แล้วเจอกันตอนจบ

อ้ออออออออออออออ!! ที่ขาดไม่ได้ๆๆ

"Till The End of Time *จนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย-เราจะมาพบกัน*"

[SweetSacrifice]

^
^
อย่าคิดจะจบแบบเศร้าน่ะย่ะ 

ไม่งั้นๆๆๆ








แม่จะเอาเทียนลนขนหน้าแข้งจริงๆด้วย

ไม่ได้ขู่น่ะ จะทำจริงๆด้วย กร๊ากกกก

 

[Ak@tsuKII]

+1 คนเขียน   ค่ะ

ขอให้จบแบบ Happy Ending  ที่เถอะ   

ขอบคุณสำหรับนิยายที่อ่านแล้วสนุก  +ลุ้น   

[||WiTHOuT_YoU||]

 

หวานแล้วๆ หวังคงไม่มีหักมุมตอนท้าย

ทำเอาเศร้านะ ไม่งั้นมีฆาตกรรมคนเขียนแน่ๆ

 

[Dangerous_patz]

มีแวว หักมุม แน่เรย





 







    โอ้ย !!  ไม่อยากนึกภาพตามเรย




 

[•JaJuJing•]

อีกตอนเดียวหรอออ  ลุ้นๆ

อยากให้หวานนานๆจัง

แต่ถ้าจบแบบหักมุม คนเขียนอาจจะโดน  และ  ได้นะเจ้าคะ

 

[mantdash]

แย่แล้วคนเขียนขู่นักอ่านไม่นะะะะะะะะ


อย่านะะะะะะะะ

[SweetSacrifice]

^
^
^
 

หมั่นไส้นางเอก

(สงสัยอินกับเมียหลวงมากไปหน่อย หรือเมนส์มาหว่าช่วงนี้เลยเผลอใช้กำลังบ่อยๆ)

 

[maxtorpis]

เค้าเรียกว่า สามีตัวอย่าง หรือสามีในอุดมคติ

[amito]

มอสนี่อย่างปากแข็งเลย จนขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับจากปากว่า รัก ไป แล้ว

โกก้ออะนะ มอสคนใจแข็งปากแข็งแบบนี้ยอมย้ายไปอยู่ด้วยแล้ว ถ้าไม่รู้ว่ารักก้อควรเป็น ควาย จริงๆนั่นแหละ

-------------------------------------------------

คุณตั้ม ไม่ต้องมาบิ้วมาก จะหักมุมตบมุกอะไรก้อจัดมาเลย เรารับได้อยู่แล้ว

[shiawase]

อุตส่าห์พยายามมาตั้งนาน

จะให้จบแบบไม่แฮปปี้ก็น่าโดน  อยุ่นะ

เอาเป็นว่าจบตามใจแม่ยกหน่อยได้มั้ยอ่ะ

[—“L•nely_l3”—]

แง่ะ

ใกล้จบแร๊ะ

แต่ก็สนุกดีครับ

[pattyam]

สาธุ ขออย่าให้จบเศร้า

มอสจ๋ายังคงปากแข็งนะเรา แต่ก็เก็บผ้าเก็บผ่อนไปกะเขาแล้วนินา


เจ้าโกนี่พูดถูกเลย ปั๋วที่ไหนจะรับ กร๊ากกกกกกกก


ที่รอมานานก็สมหวังแล้วนะเจ้าโก เห็นป่ะลงทุนลงแรงเยอะ ได้ผลกำไรมาคุ้มเกินคุ้มในที่สุดเค้าก็ใจอ่อน


แต่เราต้องมาลุ้นอีกว่าคนเขียนจะจบยังไง อย่าจบเศร้าน้าYoY

[Salim021]

จบแจ่มๆนะ

มามะๆๆๆ 

[สุขาพาเพลิน]

มาพัทยา

เด๋วก็เจอโก 2 หรอก

[xiiiNG]

 

เพลินเลยย

สนุกอ๊าาาา
 

  กรี๊ดดด 7 44

ไปโรงเรียนไม่ทันแน่เลยยย

กรี๊ดดดดด

ไปหล่ะค่ะ

[DeShiWa]

ครับผมยังอ่านถึงหน้า14อยู่เลยครับ

แอบมาอ่านหลายวันแล้ว

เป็นกำลังใจให้ครับผม

ผมว่าเรื่องของเรื่องเกิดจากนายเอกของเราเข้สใจผิดนะครับ อิอิ

 

[DeShiWa]

อ่านถึงหน้า27แล้วครับผม

[namtaan]

คนแต่งค้าบบบ
บอกว่าขอบคุณคนอ่านอ้ะ
แต่ยังจะทำร้ายจิตใจด้วยการจบเศร้าอีกอย่างนั้นเหรอ
ใจร้ายที่สุดอ้ะ 

HAPPY ENDING อ้ะ ขอบอก
อย่าโหดร้ายนักเลย 

[DeShiWa]

จดหมายฉบับพิเศษษษษ จร้า!!!


  ตลอดเวลาที่เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดจากสมองอันน้อยนิดของผม นับตั้งแต่รีแรกมาประทับในกระทู้ของผมก็ทำให้รู้สึกฮึดขึ้น อยากจะบอกตงๆว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยเขียนนิยายได้จบเรื่องเลยซักเรื่องเดียว ตอนแรกก็คิดว่าจะแป้กเหมือนเรื่องแรก แต่ผิดขาดกลับดีซะงั้น

  อยากจะบอกว่าทุ๊กคนนนน น่าร๊ากกกมั่กมายคร๊าฟฟฟฟ ผมว่านะมันเหมือนเป็นชุมชนเล็กๆที่เราจะขาดไม่ได้ทุกๆเย็นหรือเวลามีเวลาว่าง(พอ)ผมก็จะรีบเปิดบอร์ดแล้วก็ได้อ่านนู้นนี่นั่นมากมาย ได้รู้จักพี่ๆน้องๆหลายๆคนที่ต่างก็ถูก "เซ็งเป็ด" สะกดจิตมา

  อยากจะบอกว่า ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่อ่านนิยายของผม ขอบคุณที่อ่านความคิดของผม ขอบคุณที่ทำให้ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบมากขึ้น ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กัน ขอบคุณคำแนะนำดีๆมากมายที่ให้กัน ขอบคุณการติดตาม ขอบคุณการเฝ้ารอ และขอบคุณความน่าร๊ากที่มีให้กัน อิอิ

ขอบคุณมากๆครับ

  การจบของนิยาย มันมีสองแง่คือแบบมีความสุขและแบบเศร้า ซึ่ง!!! จะสุขหรือเศร้านั่นส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเหตุการณ์ในเรื่อง แต่...อีกส่วนหนึ่งก็มาจากตัวผู้อ่านเองเช่นกัน 555+ และเผอิญผู้เขียนคนนี้ค่อนข้างใจร้ายด้วยดิ อิอิ...


เอาหน่า รอลุ้นละกัน

.....

*เป็นห่วงทุกคนนะ*


และขอบคุณสุดท้าย


ขอบคุณที่อ่านข้อความนี้

จากใจ จ๊วบบบ อิอิ

เอิ๊กๆ


แล้วเจอกันตอนจบ

อ้ออออออออออออออ!! ที่ขาดไม่ได้ๆๆ

"Till The End of Time *จนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย-เราจะมาพบกัน*"

หวังว่าจบแบบน่ารักๆสมหวังนะครับ

จบแบบเศร้าๆไม่เอานะครับ พี่ขอร้อง อิอิ

ถ้าจบแบบไม่ได้ดั่งใจก็น่าดูละครับคราวนี้ อิอิ

[xiiiNG]

ใกล้จบแล้วอ๋อ   

[dengerous]

ตอนสุดท้ายแล้วหรอเนี่ย??? ใจหายวะ จริงๆนะ แต่ก็ เอาวะ สู้ๆๆๆ




"เฮ้ยยย!!!" ผมร้องเสียงหลงเพราะจู่ๆไฟในห้องพักก็ดับ ตายห่*แล้วไงละ ไอ่เลวไม่อยู่ด้วยสิเนี่ย ทำไงวะ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินลูบๆคลำๆไปเรื่อย แต่จู่ๆก็มีเสียง...


-ไม่อยากเป็นคนอารมณือ่อนไหว

ที่ไปรักใครง่ายดายเกิน...

...ที่ไปรักเธอไม่ทันจะรู้ตัวววว


ส่วนหนึ่งในใจของฉันก็กลัว

บอกกับหัวใจตัวเองทุกที บอกมันทุกวันให้มันหยุดรักเธอ-
 
  แล้วเสียงเพลงก็เงียบไป  ดวงไปเริ่มกระพริบผมหลับตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง แต่ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้ผมแทบไม่เชื่อสายตา ไอ่เลวยืนอยู่ตรงประตูด้วยชุดสีขาวในมือถือเค้กก้อนเล็กๆกับกล่องอะไรซักอย่างหนึ่ง ผมจ้องมันไม่ละสายตา แต่แล้วเสียงของมันก็ทำให้ผมตื่นจากภวังค์

"รักแล้วก็ช้ำเปล่าๆฉันรู้และ...พอเข้าใจ

เตือนตัวเองเอาไว้ ห้ามตัวเองเอาไว้

ไม่ให้แสดงออกมา...


   อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย

สั่งหัวใจให้เมินเฉยไม่รู้ต้องทำยังไง

ใกล้เธอทีไรทุกครั้ง ใจมันสั่นๆ....จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย ตัวของฉัน...


ควบคุมไม่ได้เมื่อสุดท้าย


หัวใจ...มันรักเธอ"

   แล้วผมทำไงละครับ...ปล่อยโฮสิ น้ำตามันไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัวเลย จริงๆนะ มันห้ามไม่อยู่แล้วจริงๆ ผมเองก็ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนทั้งชีวิต ผม...ผม
"...." มันเดินเข้ามาตรงหน้าผม สายตาของมันมองมาที่ผม

"มอส...กรูรักเมิงนะ" มันยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผม วินาทีนั้นความรู้สึกมันพุ่งสูง นี่คือความสุขใช่มั้ยครับ?

"..."

"วันนี้เป็นวันที่กรูมีความสุขที่สุดเลย...กินเค้กกัน"
   ว่าแล้วมันก็วางเค้กไว้บนโต๊ะ เค้กยื่นเค้กซึ่งถูกตัดเป็นชิ้นเล็กๆไว้แล้วให้ผม ทำไม? มือมันสั่นอย่างนี้นะ หัวใจทำไม? ถึงเต้นแรงผิดปกติแบบนี้วะ ผมรับเค้กจากมือมันมาทั้งหน้าตา มันยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยสัมผัสมา ผมค่อยๆกัดกินเค้กก้อนนั้นทีละนิดราวกับไม่อยากให้มันหมดไปเหมือนกับความสุขในตอนนี้ มันไม่กินเค้กแต่ยืนมองผม ความรัก
ของมันบริสุทธิ์เกินกว่าที่ผมต้องการจริงๆ ไม่มีเหตุผลอะไรอีกต่อไปแล้วที่จะทำให้ผมต้องปฏิเสธมัน เพราะตอนนี้...หัวใจของผม เรียกร้องหาแต่...คนชื่อ "โก" คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคนนี้เท่านั้น...

"อย่าร้องไห้สิ...วันนี้เราน่าจะมีความสุขกันนะ" มันยื่นมือมาปาดน้ำตาผม

"...อืม" ผมกลั้นเสียงสะอื้น

"อะ...นี่" มันยื่นกล่องที่มันถือมาตั้งแต่แรกให้ผม

"..." ผมรับมาแล้วกำมันไว้แน่น

"แกะดิ..."

"แกะเลยหรอ?..."

"อืม...แกะเลย" มันยิ้ม

"..."
  ผมค่อยๆแกะ ตอนนี้ภาพในหัวของผมมีแต่มัน ภาพของมันค่อยๆไหลมาทับถมในสมองของผมมันมาก มันล้น...เกินกว่าที่ผมจะกลั้นน้ำตาไว้แล้วจริงๆผมไม่เคยร้องไห้ด้วยความสุขแบบนี้มาก่อนเลย นี่...ใช่มันคือสิ่งที่เมิงต้องการให้กรู โก...ขอบใจเมิงมาก ผมค่อยๆแกะกระดาษห่อออกจนเหลือแต่กล่องเปล่าๆ
ผมเปิดฝากล่องออก...ของข้างในมันทำให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามัน จู่ๆผมความทรงจำก็กลับขึ้นมาในหัว...
+++++++++++++
"สาดดด...ทำไรอ่า" ไอ่โกอีกละ โหกรูกำลังได้อารมณ์อยู่เลยนะเนี่ย

"โห...มาผิดจังหวะจริงๆเมิง" ผมหันไปด่ามัน แต่ด้วยความหน้าด้านของมัน ไอ่โกก็เดินมานั่งข้างๆผม

"เฮ้ยย สวยวะ!!" มันพูดเสียงดังง

"สาดดด...เงียบๆดิวะ" แล้วมันก็ดึงรูปในมือผมไป

"สวยวะมอส โคตรเทพอ่า น่ารักด้วย!!" มันทำเสียงตื่น

"เอ่อ...กรูรู้ คนหน้าตาดีทำก็เงี่ยแหละ 55+"

"อ๊วกกก...เฮ้ย แต่สวยจริงๆ กรูขอได้ป่าว?"

"ห๊า...เมิงจะเอารูปหัวใจไปทำอะไร? แฟนก็ไม่มี เอาไปต้มกินรึไง?"

"ควาย!! ดูถูกกรูนะเมิง แหม...กรูก็มีคนที่ปลิ้มๆอยู่แหละ แต่กรูไม่กล้าเหมือนเมิงนี่หว่า..."

"โห...เมิงนี่ป๊อดจริงๆ เอางี้ ถ้าเมิงชอบใครนะ เอารูปนี้ไปให้เขาดิ รับรอง...จีบติดชัวร์"

"555+"
+++++++++++
"โก..." ผมร้องไห้ออกมาสุดๆจริงๆ มันโผลเข้ากอดผมแน่น

"...กรูรักเมิงคนเดียวจริงๆนะมอส..."

"หือๆ...หือๆ"
   ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากเสียงร้องไห้ของผมกับมัน นี่...ผมทำอะไรลงไปกับมันบ้าง ผมมันชั่วมาโดยตลอด คอยทำร้ายจิตใจมันโดยที่ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยสนใจมันเลย แล้วมันละ...มันเคยไม่สนใจผมบ้างมั้ย? คำตอบคือไม่ มันไม่เคยไม่คิดถึงผมเลย ทำไมนะโก...ทำไมหัวใจของเมิงถึงมีแต่กรู
เพราะอะไร? คนๆหนึ่งถึงได้มีความรักที่ยิ่งใหญ่มากมายได้แบบนี้ ผมซึ่งเป็นคนเลวๆคนหนึ่งไม่สมควรด้วยซ้ำที่จะได้รับการตอบแทนมาแบบนี้ ผมพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าความโกรธ ความเกลียดมันไม่ได้ทำร้ายไอ่โกเลย แต่คนที่ถูกทำร้ายคือตัวผมเอง ตัวเองเองจริงๆ...





"ที่นี่เงียบดีเนอะ" ผมพูด...ตอนนี้เรานั่งอยู่บนชาดหาด มันดึกมากแล้วไม่มีคนมากนัก ไม่มีเสียงรถรา ไม่มีเสียงพูดคุย มีแต่เสียงลมกับเสียงคลื่นที่กระทบเข้าฝั่งบ้างเป็นระยะ

"อืม...กรูชอบนะมันสบายใจดี"

"..."

"..."

"ทำไมความรักของคนๆหนึ่งถึงได้ยิ่งใหญ่นักนะ.."

"..."

"..." ผมหันไปมองมัน แต่สายตาของมันก็ยังคงมองตรงไปที่น้ำทะเลยามดึก

"..."

"อาจเป็นเพราะ ชีวิตของเขาอยู่ได้เพราะความรัก" มันหันหน้ามามองผม ผมหันหน้าหลบมัน"เพราะความรัก เลยทำให้เขามีชีวิต...มันก็เลย เป็นเรื่องใหญ่"

"แล้ว...ทำไม? ถึงได้รักคนที่เกลียดเราได้มากมายขนาดนั้น"

"อาจเป็นเพราะ...ความเกลียดไม่มีความหมายมากพอเท่าความรักของเขาที่มีให้อีกฝ่าย"

"แล้ว...ทำไม? ถึงได้อดทนและเสียสละอะไรต่อมิอะไรมากมาย ให้คนๆหนึ่งได้ถึงขนาดนั้น" ผมหันไปมองหน้ามัน

"คงเพราะ...คำว่ารัก มันบงการหัวใจอยู่ละมั่ง 5+" มันหัวเราะ แต่ประโยคนี้เน่าจริงๆแหละ..อิอิ




   เช้าวันนี้ผมตื่นมาด้วยความสุข สุขที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา เมื่อคืนนี้เป็นคืนที่ผมรู้สึกดีกับมันมาก ผมนอนกอดมันทั้งคืนเลย เราไม่ได้มีอะไรกันเพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆ มันอาจจะมีบ้างแต่...ด้วยความสุขที่แท้จริงคือการที่เราได้อยู่ใกล้ใครซักคนที่เขารักเราและเราก็รักเขา
นั่นแหละคือสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับผม กับ...ไอ่โก
"เก็บของเสร็จยัง..."

"แป๊บดิ...กำลังยัดอยู่ๆ"

"เร็วๆ"
  มันเร่งผม ผมรีบยัดเสื้อผ้าเข้ากระเป๋ารูดซิบแล้ววิ่งไปหามัน วันนี้เราจะไปที่อื่นซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปที่ไหนเพราะมันไม่ยอมบอก...ไม่นานมันก็เอารถมารับผมที่หน้าโรงแรม ผมเอากระเป๋าไว้เบาะหลังแล้วขึ้นรถ
"จะไปไหนเนี่ย?" ผมบ่นเพราะอยากรู้จุดหมายปลายทาง

"เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อิอิ"

"มันความสุขมากมั้ยท ทำให้คนอื่นเขาลุ้นเนี่ย?"

"มากดิ...มั่กมากกกก เลยด้วยยย"

"สาดดด..." มันเงียบไปซักพักจู่ๆก็ชวนคุย

"เอ่อ...มอส"

"ราย?"

"ถามรายหน่อยดิ"

"ว่ามาน้อง?"

"เมิงมีความสุขรึป่าว?"

"..." สาด ถามงี้กรูก็เขินดิๆๆๆ "ก็...ดี"

"ก็ดีของเมิงนี่มีความสุขมั้ยละ?"

"เอ่อๆๆ...มีความสุข" ผมหันหน้าไปนอกกระจก

"555+"

"หัวเราะอะไร!!"

"ป่าวว...เบื่อคนปากแข็งวะ"

"..."

"กรูรัก รัก รัก รัก รัก รัก เมิงนะมอส จะบอกให้ 55+" มันหัวเราะ ผมหน้าแดง มันมีความสุข ผมเขิน มันปลดปล่อย ผมอึดอัด

"..."

"โห...ไม่ยุติธรรมเลย"

"อะไร?"

"บอกรักกรูมั่งดิ..."

"หือ??..."

"ไม่ต้องมาทำปากแข็งเลย ได้กันก็ตั้งสองครั้ง จูบก็นับไม่ถ้วน หอมแก้มอีก แถมนอนด้วยกันอีก แบบนี้ไม่รักกันก็บ้าแล้ว"

"...อะไรของเมิง?"

"โห...น๊าๆๆ บอกรักเค้ามั่งดิๆๆ" สาดดูมันพูด

"..."

"นะๆๆๆ" มันหันมาจับแขนผม

"เอ้ย!!"

"เฮ้ยยย" รถเกือบเสียหลักแล้วมั้ยละ ไอ่โก...เมิงขับรถดีๆได้มั้ย?

"สาดดด...เกือบตายแล้วมั้ยละเมิง ดีนะไม่มีรถน่ะ"

"อ่า...ขอบโต๊ดคร๊าฟฟฟ"

"หึ"

"บอกรักดิๆๆๆ...นะๆ"

"..."

"มอสอ่า...บอกรักโกหน่อยดิคร๊าฟฟ"
   สาดจู่จี้อยู่นั่นแหละ แต่...ทั้งๆที่อยากจะตระโกนใส่หน้ามันไปเลยว่ารัก ทำไมถึงพูดไม่ออกนะ เพราะอะไร?...มอส เมิงกล้านั่นสิ มันรักเมิงมากแค่ไหนเมิงก็รู้ เมิงเองก็รู้หัวใจตัวเองดี เลิกปากแข็งซักทีเถอะก่อนที่จะสายไป ...เฮ้ย!! ก็ได้กรูจะบอกเมิงแล้วน๊าๆๆๆ

"ก..." ผมอ้างปาก ไอ่โกหันมามองเป็นระยะๆ

"อะไร? พูดมาดิๆๆ" มันทำเสียงตื่น

"กรู..."

"อะไรละเร็วๆ" มันหันมามองหน้าผม ดูท่าทางมันจะตื่นผิดปกติไปแล้ว

"กรู...ร"

"มอส...เมิงติดอ่างหรอ? เร็วดิคร๊าฟผมมม"

"กรู รัก.....


โครมมมมมม!!!!

ตุ๊บ ตุ๊บ!   ตุ๊บ ตุ๊บ!





ตุ๊บ ตุ๊บ!




ตุ๊บ ตุ๊บ!    ตุ๊บ ตุ๊บ!

   พระเจ้า...นี่คือบทลงโทษสำหรับคนอย่าผมใช่มั้ย?

ทำไม? โทษที่ได้รับมันถึงแสนสาหัสแบบนี้นะ...

สำหรับผมน่ะ...ไม่เป็นไรหรอก

แต่สำหรับมัน...ไม่ยุติธรรมเลย

ขอร้องละ!!

อย่าทำแบบนี้กับมันเลยนะ...


ผมขอร้อง!!

ผม...

...รัก

...โก...

ตุ๊บ ตุ๊บ! ตุ๊บ ตุ๊บ!

   ทั้งๆที่มือก็ใกล้กันอยู่แค่นี้แต่ทำไมมันดูเหมือนห่างไกลกันเลยเหลือ...นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องตอนนี้? มันยุติธรรมสำหรับมันเลย ถ้าเกิด...ผมรู้ ถ้าเกิดผมรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมคงจะตอบรักมันไปตั้งแต่แรกแล้ว ผมคงจะรักมันมากกว่านี้ ตอบแทนสิ่งมีค่ามากมายที่มันมอบให้ผม ทำเพื่อผมมาเกือบตลอดทั้งชีวิต
ตอนนี้...ผมก็คงได้เพียงหวังว่าจะมีโอกาสได้ตอบแทนคำว่ารักของมัน จริงๆนะ พระเจ้า...ช่วยเห็นใจมนุษย์เลวๆคนนี้ที ให้โอกาสผมได้ตอบแทนคนดีๆบ้างเถอะนะครับ

   น้ำสีแดงข้นไหลกลบเป็นทาง มันไหลเข้าตาผมจนมองเห็นสิ่งรอบๆเป็นสีแดง หน้าของมัน ใบ้หน้าของมันจะติดตาผมไปตลอด โก.....

...


กรู รัก เมิง... ถึงเมิงจะไม่ได้ยินแล้ว... แต่นี่คือสิ่งที่กรูทำได้ในตอนนี้

"ก...โก กรู ร...ร...รัก เมิ...เมิง"

.....
....
...
..
.

   ร่างของชายใส่ชุดสีขาวกำลังเดินมาตามทางเดินในมือของเขาถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ สายตาของเขาดูไร้วิญญาณ แต่ถึงอย่างนั้นในหัวใจก็ยังแอบมีความสุข สายของของผู้จับจ้องมาที่เขาเป็นระยะ อาจเป็นเพราะชุดสีขาวทั้งตัวที่ดูเป็นจุดเด่น ชายหนุ่มหยุดยืนที่หน้าประตู เขาก้มหน้าลงก่อนจะสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่แล้วผลักประตูเข้าไป

"สวัสดีครับ..."

"..." ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงขาวในห้องโล่งๆหันมามองเขาด้วยสายตาสงสัย

"หายดีแล้วหรอคับ ถึงลุกขึ้นนั่งได้"

"อ...คับ"

"ผมซื้อดอกไม้มาให้คุณด้วย" ชายหนุ่มชูช่อดอกไม้ขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้เตียง

"ค...คุณคือใคร?"

"...." สายตาชายหนุ่มดูแผ่วลงไปเขากัดฟันก็จะวางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างเตียง

"ผม..." เขาหลับตาลงก่อนจะพูดต่อ "ผมเป็นเพื่อนคุณไงครับ.."

"อ๋อ...จริงหรอครับ ไม่ยักรู้ว่าผมมีเพื่อนหล่อๆแบบนี้ด้วย อิอิ"

"อืม..." ผมยิ้มแห้งๆ

"อ้อ...แล้วคุณชื่ออะไรคับ"

"ผม..."

"แต่หน้าคุณก็คุ้นๆนะครับ...แต่ผมจำไม่ได้จริงๆ ไม่ว่ากันนะ"

"ครับ ผมรู้ว่าคุณไม่สบาย..." ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น "ผม...ชื่อ โก นะครับ"

"..."

   มอส...เมิงจำกรูไม่ได้เลยจริงๆหรอ? ทำไม? เรื่องที่ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วแท้ๆกลับจบลงแบบนี้ ทำไม?สิ่งที่กรูหวังไว้ถึงต้องพังทลายลงแบบนี้อยู่ตลอด กรู...ต้องรอไปอีกนานแค่ไหนกัน

"เอ่อ...โก คุณสนิทกับผมมากมั้ยครับ?"

"...คงมากละครับ"

"อืม...งั้นก็ดีน่ะสิ คุณจะได้ทำให้ความจำผมกลับมา"

"...."
   ไม่เคยมีอะไรยุติธรรมกับผมเลย มันไม่ยุติธรรมเลยที่ผมต้องเป็นฝ่ายรอคอยมันอยู่แบบนี้ แต่...ก็นะ มันก็ดีมากแค่ไหนแล้วที่ไม่เสียมันไปไหนอีก ดีแค่ไหนแล้วที่ต่อไปนี้จะได้อยู่ใกล้ๆกับมันแบบนี้ และครั้งนี้ผมจะไม่ทำให้มันต้องหนีผมไปไหนอีก ผมจะดูใกล้มันที่สุด ผมจะรักมันให้มากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย จริงๆนะ


...ความรัก...


สำหรับบางคน มันคือสิ่งที่ไม่เคยคิดฝัน


แต่...สำหรับบางคนมันคือการเฝ้ารอ


เฝ้ารอ...ไม่ว่านานแค่ไหน


คำว่ารัก


ก็คง...จะเปลี่ยนไปเป็นคำอื่นไม่ได้


จะเปลี่ยนได้ยังไงละ ในเมื่อทั้งความรัก ทั้งหัวใจมันอยู่ที่เขาหมดแล้ว


...ที่ทำได้ก็คงเฝ้ารอ...

ความรักเพียงเศษเสี้ยวจากเขา


เพื่อการรักตอบบ้าง...


มันก็คุ้มกับการเฝ้ารอที่ยาวนาน...


*...มอสโก....*
**********************

อิอิ...เป็นไงกันบ้างงงงงง จบไม่เศร้าน๊าาา เอาแบบสองอารมณ์กันเลยทีเดียว


อ๊าาาาา ตอนเขียนก็จะเป็นจะตายตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ แต่สุดท้ายก็ได้บทสรุป

เป็นยังไงบ้างอยากรู้ว่ามันสวยหรูป่าว อิอิ (แอบโหดร้ายนิดหน่อย 5+)

   หว้าาา พอนึกว่าจะต้องจบเรื่องนี้แล้วก็เศร้า คงต้องคิดถึงทุกคนมากแน่ๆ แต่ก็ไม่เป็นไร จะพยายามเอานิยายเรื่องใหม่มาลงเด้อคร๊าฟฟฟ

อ้อออออ...อยากถามเรื่องเกี่ยวกับนิยายเรื่องใหม่นิดนึ่งอ่า อยากได้แนวไหนกันเอ่ย? อยากได้แบบแนวเรื่องเล่ากันอีก(ซึ่งถนัดมากกกก) หรือแนวแบบนิยายเลย (ซึ่งก็พอเขียนได้นะ แต่ไม่เก่ง...)
บอกกันบ้างเน้อจะได้เริ่มเรื่องได้ถูกๆๆๆ


ชื่อเรื่องก็
"Till The End of Time *จนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย-เราจะมาพบกันอีก*"


ไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าจร้าาาาา...

อิอิ

บายคร๊าฟฟฟฟ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

มันจนคำพูดที่จะบรรยายออกมาจริงๆไม่รู้จะพูดไรดี

โก...
ตอนนี้น้ำตามันไหลเป็นทางทางแห่งความรู้สึก ที่มันทั้งสุขที่รู้ว่าความรักมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ทุกข์ที่อีกเพียงแค่เอื้อมมือทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยหวังเอาไว้จะเป็นความจริง กลับพังทลายลง
บอกเลยว่า จบแบบนี้อ่านแล้วก็มีความสุขจริงๆคราบ มันดึงอารมณ์ได้ดีกว่าที่จะจบอย่างสวยงาม
เพราะมันเป็นการยืนยันว่าตลอดเวลาตั้งแต่สมัยเรียนยันปัจจุบัน โก ไม่เคยโกรธ มอส เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่เลย มีแต่จะให้อภัย และเฝ้ารอ สักวันที่ความรักที่เค้ามีให้มันจะโยงใยไปถึงหัวใจที่ปิดกั้นตัวเค้าจากใจนั้น
จวบจนวันนี้ที่โก ก็ยังคงรอมอส เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร โกก็ยังจะรอมอสให้กลับมารักกันอย่างที่หวัง

มอส...
ชายผู้ที่เกลียด โก เกลียดมาตลอดด้วยความเข้าใจผิดอย่างไม่คิดจะลืมหูลืมตาฟังเหตุผล
จนวันนึงที่ความจริงทุกอย่างถูกเผยออกมา มอสก็รับรู้ได้ถึงความรักที่ตนเข้าใจผิดมาตลอด
ตัวเองเกลียดคนที่รักเรามากที่มากจนไม่คิดว่าจะอยู่ร่วมกันได้อย่างทุกวันนี้
ในที่สุดวันที่คำๆนึงจะออกจากปากของเค้า มันก็เป็นวันสุดท้ายที่ เค้าได้เอ๋ยคำว่า
โก กรูรักมรึง ออกไป มันก็กลายเป็นว่าหลังจากนั้นจนวันนี้ มอส ไม่เหลืออะไรอยู่ในความทรงจำเลย...

โกก็คงจะเฝ้ารอ มอสก็คงจะเฝ้ารับฟังและรับรู้สิ่งต่างๆใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่ในทางที่ดี
มอสจะไม่มีภาพของโก ว่า คือคนที่ตัวเองเกลียดที่สุด แต่ มอสจะมองว่าโก คือ
เพื่อนที่อยู่เคียงข้างตนเองตลอดเวลา เพื่อนผู้ให้ทั้งชีวิตกับเค้าอย่างแท้จริง
แล้วเค้าจะได้รู้ว่า รักแท้ยังมีอยู่จริงในโลก แห่งนี้....
                                                                                                                     นิว
ปล. ชอบเรื่องนี้มากๆประทับใจสุด แล้วจะรออ่านผลงานต่อไปนะคราบ อิๆ

[Poes]

แกล้งกันได้งัย กำลังจะไปได้สวยแล้ว จบแบบนี้ โก ทำกรรมไรไว้เนี่ย 

[-~iK@iZ_KunG~-]

โห ไมจบแบบนี้อ่า



แต่ก้อดีครับ



ขอบคุณนะครับที่เขียนเรื่องราวดี ๆ ให้ได้อ่านกัน



รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ครับบ

[Ak@tsuKII]

จบแบบนี้เอามีดแทงกันเลยดีกว่า    

[zingiber]

 
สงสารโก จบได้ใจร้ายมาก