หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[ooopimmyooo]

ว้าว...หมอทิก็โหดเป็นนะเออ 55

[zemicolon]

เชียร์หมอทิให้เอาคืนสุดใจ

ตายแน่ข้าวหอมงานนี้

อิอิ

 

[Little Devil]

+1 ให้กำลังใจหมอทิ   
จัดการกะเด็กดื้อเลย
มีกองหนุนด้วย 

[fuku]

เชียร์หมอทิค่า 
ผู้ชายอาร้ายยยยย ใจเย็นได้จังหวะ และเอาคืนได้เมื่อมีโอกาส
อ่านแล้วสะใจมากกกกกกก

[pattybluet]

หมอทิเอาคืนได้แบบเจ็บๆคันๆ อย่างว่าแหละ...ข้าวใหม่ปลามันก้องี้ 
เป็นห่วงอย่างเดียว...ระวังลูกดกเน้อ ~~

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[~l3aml3ery~]

มันต้องมีตัวกระตุ้น คู่นี้ถึงจะได้รักกันเร็วๆ

สู้ๆค่ะหมอทิ อย่าไปยอม อิอิ

[askmes]

หมอทิสู้ๆ ปราบหอมให้ได้เน้อออ   

[prawy]

 :laugh:สะใจแทนหมอทิ

[kittyfun]

เพิ่งได้ตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ

หลงรักหมอทิทันที

เอาใจช่วยหมอทิปราบพยศข้าวหอมอีกคน

[LalaBam]

เค้าเชียร์หมอทิ

ทิสู้ๆน๊าาาาาาาา
 

[WinterLove]

เพิ่งอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ชอบการบรรยายค่ะ เห็นภาพมาก
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวบ้านสวน
คุณพ่อกำนันน่ารักจังค่ะ เข้าใจลูกม๊ากมาก พ่อแม่พี่หมอด้วย 
แต่งกันแล้วอีกนานเลยมั้ยคะเนี่ยกว่าจะรักกันได้ - -"
แต่แบบนี้ทะเลาะกันนานๆ โบราณว่าลูกดก(?)
รอตอนต่อไปนะคะ จะติดตามเรื่อยๆ ค่ะ 

[White]

พี่หมอน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

ชอบข้าวหอมนิสัยเด็กๆ โดนตามใจซ้า

[diedfoxx]

อิอิ น่ารักกันจริง ๆ
หมอทิอยากกอดน้องก็ไม่บอก แหม ๆ เนียนซะ
ฮ่า ๆ
*0* แอบเชียร์อยู่นะค้าบ ^^

[pooinfinity]

เมื่อไหร่เมียพี่ข้าวสารจะออกมาจิกผัวให้กลับไปซักผ้าที่บ้านเนี่ย
โอยยยยยยยยยยยยยยย ครอบครัวคนอื่นจะมายุ่งเค้าทำมายยยยยยยยยยยยย

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 9 -


เสียงสายลมลู่ยอดข้าวอ่อนดังหวีดหวิว ชายหนุ่มร่างสูงยืดตัวขึ้น ใช้ท่อนแขนปาดเหงื่อท่ามกลางแดดร้อน แล้วกวาดตามองหาร่างเล็กๆที่พามาดูชาวบ้านช่วยกันลงแขกดำนาไม่ไกลจากบ้านมากนัก

คนไม่ชอบอยู่สุขหอบต้นกล้าไปยืนจังก้ากลางแปลงนา ขี้โคลนครึ่งหน้าแข้ง ช่วยลุงๆป้าๆดำนาโดยไม่คิดจะชวนกันซักคำ แล้วจะให้ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่คนเดียวหรือไง เลยต้องถลกขากางเกงลงไปช่วยทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน

ทิเบตเหลียวมองไปรอบตัว ไม่เห็นข้าวหอมอยู่ในกลุ่มคนดำนา ซึ่งเรียงแถวหน้ากระดานปักดำกล้าข้าวอยู่ในแปลงข้างๆหรือแปลงถัดไป รู้สึกใจแป้วนิดหนึ่ง เพราะนอกจากข้าวหอมแล้วเขาก็ไม่รู้จักใครแถวนี้เลย ถึงจะไม่กินเส้นกันแต่อย่างน้อยมีคนรู้จักให้อุ่นใจก็ดีไม่น้อย ถึงป้าๆน้าๆที่ดำนาด้วยกันจะใจดีคอยเอื้อเฟื้อสอนจนปักดำกล้าข้าวได้ แม้ไม่คล่องก็เถอะ ความสนิทสนมที่เกิดขึ้นรวดเร็วก็ทำให้คุยไปทำไปจนเพลิน กว่าจะรู้สึกตัวว่าไม่เห็นเงาของร่างเล็กก็เสร็จไปเกือบครึ่งแปลงแล้ว

ร่างสูงก้มมองมือขาวเปื้อนโคลนไม่รู้สึกรังเกียจ กลับรู้สึกถึงคุณค่าของข้าวที่ทานทุกมื้อ กว่าจะได้มายากลำบากเพียงใด

ทิเบตเหลียวหาข้าวหอมอีกครั้ง รู้สึกสะกิดใจพิกล จึงตะโกนถามลุงที่ดำนาแปลงเดียวกับคนเจ้าเล่ห์

“ลุง หอมไปไหนซะล่ะครับ”

“ไอ้หอมน่ะเหรอ เห็นบอกว่าจะไปเอาน้ำมาให้น่ะ” ลุงหน้าดำฉีกยิ้มกว้าง เห็นฟันหลอแต่ไกล

“ห่วงเมียเหรอพ่อหนุ่ม เดี๋ยวมันก็กลับมา ใจร่มๆลูก”

คำเย้าแหย่ทำเอาทิเบตหน้าแดงตอบไม่ถูก ตอนนี้ไม่ว่าไปที่ไหนก็จะถูกแหย่ถูกมองเหมือนตัวประหลาดอยู่เนืองๆ หากแต่ในคำสัพยอกเขากลับไม่รู้สึกถึงการเหยียดหยามหรือรังเกียจ กลับรู้สึกถึงความเอ็นดูเจือขบขันปนอยู่ในน้ำเสียงและท่าทาง

เมื่อเวลาผ่านไป คนพวกนี้ก็จะเห็นเรื่องของเขาเป็นปกติ แค่ตอนนี้ยังใหม่อยู่ ก็คงจะอิหลักอิเหลื่อกันไปพักใหญ่

ทิเบตพยักหน้ารับคำบอกกล่าวของลุงหน้าดำ แล้วก้มหน้าปักดำกล้าข้าวต่อไปโดยไม่ได้นึกเอะใจ ว่าตอนนี้ไอ้หอมของเขากลับไปนอนตีพุงคอยอยู่บ้าน พร้อมเสียงหัวเราะเยาะอิ่มอกอิ่มใจลั่นเรือน

“นี่แค่น้ำจิ้มๆเท่านั้นไอ้หมอ”

คุณหมอคนซื่อปักดำกล้าข้าวจนเสร็จทั้งแปลงแล้วย่ำโคลนออกมายืนดูผลงานบนคันนา นึกภูมิใจในฝีมือนิดๆ สายตาเห็นลุงๆป้าๆเดินไปเอากล้าข้าวซึ่งวางไว้เป็นระยะๆในแปลงนากลับมาปักดำต่ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่เขาสิ!เหนื่อยสายตัวแทบขาด ทั้งปวดหลังทั้งแสบร้อนไปทั้งตัว เพราะไม่ได้เตรียมหมวกหรือเสื้อแขนยาวไว้กันแดดเหมือนชาวบ้านที่เขาโพกผ้าปกปิดร่างกายจนเห็นแต่ลูกตากลิ้งไปกลิ้งมา

ความที่หิวน้ำคอแห้งจนน้ำลายยังเหนียว ทำให้ทิเบตเหลียวหาข้าวหอมอีกครั้ง และอย่าว่าแต่เงาเลย แม้แต่หมาที่มาด้วยกันก็ยังไม่เห็น

ทิเบตสะท้านไปทั่วร่าง ถูกหลอกเข้าอีกแล้ว!

“เจ้าตัวแสบ!”

ชายหนุ่มนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากเคาะกะโหลกตัวเองที่ไม่รู้จักจำ ทั้งที่เมื่อวานก็ถูกหลอกให้ไปลองห่อผลชมพู่ในสวนไกลบ้าน เจ้าคนตัวเล็กพาเขาเดินคดเคี้ยวผ่านสวนกล้วยสวนมะม่วงจนงงแล้วแอบหนีกลับ ทิ้งให้เขาหาทางกลับเองแทบตาย

วันนี้เขาสู้อุตส่าห์ระวังตัว เห็นอีกฝ่ายลุยโคลนไปขนาดนั้นก็วางใจ ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายเจ้าเล่ห์แค่ไหน

“จำไว้เลย”

ร่างสูงสะบัดโคลนออกจากมือเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ตรงศีรษะ คอแห้งเป็นผงจึงบอกลาลุงๆป้าๆกลับเรือน โชคดีในโชคร้ายที่คราวนี้ใกล้เรือนพัก หากอีกฝ่ายพาไปดำนาไกลกว่านี้ เขาจะกลับถูกมั้ย!

“แกล้งได้แกล้งไป ดูซิใครมันจะอึดกว่ากัน!”

ทิเบตถูโคลนออกจากเท้าลวกๆแล้วยัดใส่รองเท้าแตะ เดินไปได้ไม่กี่ก้าวรองเท้าก็ปลิ้นไปปลิ้นมา จนจำใจต้องถอด แล้วเดินเท้าเปล่ากลับบ้านแบบเจ็บๆคันๆจากกรวดหินและหนาม กว่าจะเห็นหน้าจั่วเรือนไทยตรงหน้าก็ทำเอาทิเบตถูกหนามตำไปหลายที

ร่างสูงรีบตรงดิ่งไปยังโอ่งน้ำใต้ถุนเรือน เปิดฝาอลูมิเนียมใช้ขันจ้วงตักน้ำขึ้นมาค่อยๆจิบจนคลายความกระหาย พลางเหลือบมองขึ้นไปบนเรือนอย่างฉุนๆ เมื่อล้างเท้าจนสะอาดเอี่ยมจึงขึ้นไปเผชิญหน้ากับเจ้าตัวดีที่นอนกระดิกเท้าสบายอารมณ์อยู่บนตั่งใหญ่ในเรือนรับรอง รอยยิ้มเยาะกวนอารมณ์ของอีกฝ่ายทำให้ทิเบตนึกอยากฟาดซักทีสองที

“จะกลับทำไมไม่บอกกันซักคำ”

“ก็เห็นนายกำลังสนุกอยู่เลยไม่ชวน”

คนตอบเสหยิบชิ้นมะม่วงเข้าปากไม่สนใจน้ำเสียงแข็งๆแกมตัดพ้อเล็กๆ และท่าทีไม่แยแสนั้นก็ทำให้ร่างสูงรู้สึกผิดเองที่มาเอาความกับคนตั้งใจแกล้ง ด้วยไม่อยากเสียอารมณ์ไปมากกว่านี้จึงถอนใจหันหลังกลับไปหาอะไรใส่ท้อง ไม่ทันเห็นแววตาระยิบระยับแฝงความเจ้าเล่ห์ที่ยังไม่จบไม่สิ้น

“ขัน มีอะไรทานบ้างมั้ย”

ทิเบตที่ไม่ทันเห็นอาการลุกรี้ลุกรนของไอ้ขัน เอ่ยถามเมื่อเห็นเดินเตร่อยู่ไม่ห่างห้องครัว

“เออ...เออ ยังไม่ได้ทำกับข้าว เลยมีแต่น้ำพริกตาแดงกับปลาเค็มติดตู้ไว้แค่นั้นล่ะจ้ะ”

เด็กหนุ่มหลบสายตาวูบวาบให้ทิเบตเข้าใจผิดไปว่าตัวเองทำให้อีกฝ่ายยุ่งยากจึงยิ้มละไม

“ไม่เป็นไร ฉันทานได้ ตอนนี้หิวจนกินช้างได้ทั้งตัว ลูกพี่นายปล่อยฉันทิ้งไว้ที่นาข้าวแล้วหนีกลับมาคนเดียวเฉยเลย” ทิเบตบ่นกับคนก้มหน้าก้มตาหาจานหาช้อนมาให้

“แล้วขันล่ะ ทานอะไรแล้วหรือยัง”

ความเอื้อเฟื้อของอีกฝ่ายทิ่มจุกคอหอยไอ้ขัน จนต้องรีบเงยหน้าถาม

“ถ้าคุณจะกินข้าวเดี๋ยวฉันเจียวไข่ให้ รอเดี๋ยวนะ” น้ำเสียงเหน่อๆแกมตื่นเต้นทำให้ทิเบตสะดุดใจ แต่ก็ไม่ได้เฉลียวใจ

“อย่าเลย อะไรฉันก็ทานได้ ไหนเอาจานมา เดี๋ยวฉันตักข้าวเอง”

ทิเบตแบมือขอจานข้าว หากไอ้ขันอาสาจัดการให้ด้วยท่าทางพิกล

บนโต๊ะเล็กๆขนาดสี่คนนั่งในห้องครัว มีถ้วยน้ำพริกตาแดงสีสดกับปลาเค็มตัวเล็กๆไม่กี่ตัว พร้อมด้วยจานผักสดมีร่องรอยเว้าแหว่งไปบ้างแล้ว

ร่างสูงมองอาหารการกินอย่างไม่นึกสะเทือนในอารมณ์

ขณะที่ข้างนอก ข้าวหอมซึ่งนอนรอสัญญาณอะไรบางอย่างด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงรถของบิดากลับมาจากไปธุระข้างนอก ใบหน้าขาวเจื่อนไปนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยทักบิดา

“กลับมาเร็วจังพ่อ ไหนว่าจะแวะไปหาลุงเพิ่ม กลับเย็นๆไง”

“ไปมาแล้วแต่สวนกัน” กำนันสิงห์คลี่ผ้าขาวม้าคาดพุ่งออกมาพาดไหล่ แล้วหยิบขันน้ำที่บุตรชายตักมาตั้งไว้ยกดื่ม จึงกล่าวต่อ

“ไว้ค่อยไปหาใหม่วันหลัง นี่บ่ายคล้อยแล้วกินข้าวรึยังล่ะ” คนเป็นพ่อยังคงห่วงบุตรชาย

“กินแล้วจ้ะ พ่อล่ะ”

“ยังๆ จะไปหาข้าวกินนี่ล่ะ”

กำนันสิงห์เดินตรงไปยังห้องครัวให้ลูกชายร้องเรียกแทบไม่ทัน

“พ่อ!เดี๋ยวๆ”

“อะไร ข้าหิวข้าวไอ้หอม”

“คือ...คือว่าในครัวไม่มีอะไรเลย เหลือแต่น้ำพริก ฉันไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหัวโค้งให้พ่อดีกว่านะ” ข้าวหอมออกอาการร้อนรน

“ฮื้อ! ไม่ต้อง”

กำนันสิงห์ตัดบทหันหลังให้บุตรชาย แล้วตะโกนบอกให้ไอ้ขันตักข้าวคอย

ทิเบตซึ่งได้ยินเสียงหยุดคอยกำนันสิงห์เดินเข้ามาในครัว ร่างสูงวัยท้วมนิดๆเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายหนุ่ม แล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หากไอ้ขันหน้าซีด!

“ไปทำอะไรมาล่ะ ถึงเพิ่งมากินข้าวเอาป่านนี้”

“ไปดูเขาดำนามาครับพ่อกำนัน”

ทิเบตกระตุกยิ้ม เลือกไม่บอกว่าถูกลูกพ่อกำนันทิ้งให้ดำนาอยู่คนเดียว พลางเกลี่ยข้าวในจานไปมา

ผู้สูงวัยขมวดคิ้ว มองกับข้าวกับปลาบนโต๊ะมันดูอัตคัดกว่าที่ควร จึงหันขวับไปสั่งไอ้ขันทันที

“ทำไมมีแต่ปลาเค็ม? ไอ้ขันเอ็งไปเจียวไข่ให้หมอเขาเลยนะ แล้วก็ของข้าด้วย คนอยู่ออกเต็มบ้าน ไม่ทำกับข้าวไว้กินกันเลยรึไงพวกเอ็ง”

“ก็...ก็” ไอ้ขันอึกอัก

“ก็อะไร รีบไปทำเลย”

กำนันสิงห์ไม่ติดใจกับอากัปกิริยากลืนไม่เข้าคายไม่ออก กลับเดินไปตักข้าวใส่จานเสียเอง แล้วมานั่งฝั่งตรงข้ามกับทิเบต

“มีแต่ผู้ชายก็แบบนี้ล่ะพ่อทิ เคยออกปากจ้างแม่ปราณีเขา แต่เขาก็มีภาระเยอะไม่ว่างมาเป็นแม่ครัวให้ เลยต้องอยู่ง่ายกินง่ายกันแบบนี้ล่ะ พ่อทิกินได้มั้ย น้ำพริกผักสดแบบนี้น่ะ แต่บอกก่อนนะว่า น้ำพริกที่นี่ไม่หวานจ๋อยเหมือนคนเมืองกรุงทำหรอก ที่นี่มันบ้านนา ต้องเผ็ดนำ น้ำตาลนิดเดียวกินข้าวได้เป็นหม้อ”

คนมาทีหลังพูดไปหยิบแตงกวาใส่จานไป โดยมีไอ้ขันที่กำลังเจียวไข่เหลือบมองอย่างเสียวๆ

“ผมทานได้ทุกอย่างล่ะครับ”

ทิเบตยิ้มให้เกียรติผู้สูงวัยเปิบข้าวกับน้ำพริกผักสดก่อน

กำนันสิงห์ตักน้ำพริกช้อนโตอย่างคุ้นเคยรสชาติหยอดบนแตงกวาหั่นขวางแล้วจึงตักใส่ปากคำโต ไอ้ขันซึ่งแอบมองอยู่เสียวกระเพาะวูบ นึกอยากเอามือปิดตาไม่รู้ไม่เห็น ทิ้งกระทะวิ่งหนีไปให้ไกลก่อนจะเกิดอาเพศ และเพียงพริบตานั้น

“ไอ้ขัน!”

เสียงตวาดก้องคับครัว ทำเอาไอ้ขันมือไม้อ่อนทิ้งตะหลิวทันที กำนันสิงห์คายข้าวออกจากปากหลังเคี้ยวไปได้ไม่กี่ครั้ง แต่ก็ทำให้รับรู้รสชาติความเผ็ดร้อนแสบสันจนปากบวมเจ่อในทันที

ทิเบตเห็นท่าไม่ดี รีบดึงกระดาษเช็ดปากให้คนหน้าดำหน้าแดงซับ

เกิดอะไรขึ้น?

“ทำไมมันเผ็ดแบบนี้วะไอ้ขัน เมื่อเช้าข้ายังกินอร่อยอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้มันเผ็ดยังกะเอาพริกทั้งสวนมาโขกใส่ หรือเอ็งตำใส่เพิ่มฮึ!”

กำนันสิงห์ซับน้ำลายที่เออล้นออกมาไม่หยุด พลางลูบหน้าป้ายน้ำตาที่ซึมเล็ดออกมาอย่างทนไม่ไหว

ไอ้ขันเข่าอ่อนแทบพยุงตัวเองไม่อยู่ เกาะตู้กับข้าวแน่น เหงื่อโทรมตัว

“ฉัน...ฉันเปล่านะพ่อกำนัน”

คำปฏิเสธทำเอากำนันสิงห์หันขวับมองตาเขียว สังเกตเห็นสายตาเด็กหนุ่มคอยเหลือบมองไปนอกห้องครัวบ่อยครั้ง จึงร้องอ๋อในใจ

“นี่พวกเอ็งกำลังเล่นอะไรกันอยู่ฮึไอ้ขัน ถ้าเอ็งไม่ได้ทำ...งั้นก็ลูกพี่เอ็งน่ะสิ ไม่งั้นมันจะเผ็ดบ้านแตกแบบนี้ได้ยังไง”

กำนันสิงห์หันมองไปนอกประตูครัว ก่อนหันกลับมามองหน้าลูกเขย แล้วก็ถึงบางอ้อ

นี่กะจะแกล้งหมอทิให้กินน้ำหมดโอ่งกันเลยละมั้ง ผู้สูงวัยพยักหน้าเข้าใจเรื่องราว ก่อนถลึงตามองลูกสมุนคนทำ

“ถ้าเอ็งไม่พูด ข้าจะให้เอ็งกินน้ำพริกถ้วยนี้ให้หมดในคราวเดียวเลย”

คนขู่ยกถ้วยเข้าหา ไอ้ขันเข่าทรุดยกมือไหว้ปลกๆรีบตอบเสียงรัวเร็ว

“พี่หอมจ้ะ พี่หอมเขาเอาพริกป่นพริกสดมาตำใส่เพิ่ม”

“แล้วใส่จนกินไม่ได้แบบนี้น่ะรึ”

“ก็...ก็พี่หอมบอกว่า หมอ...หมอทิชอบกินเผ็ดๆ!”

จบกัน! ร่างโปร่งบางแอบฟังอยู่นอกประตูครัวยกมือแตะหน้าผาก แล้วไม่คิดคอยให้เรื่องตามมาถึงตัว รีบย่องลงเรือน ทิ้งให้ลูกสมุนรับหน้าไปคนเดียว

“ไม่มีใครเขาบ้ากินเผ็ดขนาดนี้หรอกไอ้ขัน เอ็งก็ไปเชื่อลูกพี่เอ็ง ไม่รู้จักคิด!” กำนันสิงห์ที่มีอาการปากบวม ห่อลิ้นระบายความแสบร้อน

“อ้าว!พ่อกำนัน มาโทษฉันได้ยังไง พี่หอมเขาทำของเขาเองนะ”

ไอ้ขันเอ่ยตัดพ้อ หน้ายุ่งกับมะเหงกที่กำลังจะเขกลงกระบาล

“ไม่รู้จักห้ามรึไง อะไรพิเรนทร์ๆนี่น่ะ”

เสียงลอดไรฟัน เพราะไม่อยากให้ทิเบตได้ยินทำเอาไอ้ขันร้องอ้าว สุดท้ายก็มาลงที่มันอยู่ดี

กำนันสิงห์หันหน้ามองลูกเขยที่อุตส่าห์หาทองหยิบทองหยอดในตู้เย็นมาให้ทานแก้เผ็ดอย่างไม่ค่อยสนิทตาสนิทใจนัก จากวีรกรรมของบุตรชายที่ทำเอาพ่อมันเสียคนเลยทีเดียว และเพราะเป็นความผิดซึ่งหน้า แถมมีพยานปากเอกอีก ทำให้ประมุขของบ้านปล่อยผ่านไปไม่ได้ เดินไปหน้าประตูครัว ส่งเสียงเรียกบุตรชายมาชำระความ

หากมีแต่ความเงียบไร้ร่อยรอย ซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงเผ่นแน่บไปไหนต่อไหนแล้ว จึงหันกลับมาสั่งไอ้ขัน

“ไอ้น้ำพริกถ้วยนี้น่ะ เก็บไว้ให้ลูกพี่เอ็งกิน แล้วข้าจะตามมาดู!”

ไอ้ขันพยักหน้ารับ มองกำนันเดินลงส้นออกไปอย่างจ๋อยสนิท แล้วจึงหันมามองทิเบตหน้าละห้อย จนคนโชคดีแบบเส้นยาแดงผ่าแปดอดยิ้มขำและสงสารคนรับเคราะห์แทนไม่ได้

ถ้าเป็นเขาคงไม่นั่งติดแน่ๆ เพราะทานเผ็ดไม่ได้มากนัก ก่อนจะนึกไปถึงคนก่อเรื่อง ซึ่งไร้วี่แวว คงหลบหน้ารอพ่อหายโกรธค่อยกลับมา ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวจริงๆ

ทิเบตส่ายศีรษะระอา ท้องร้องโครกคราก จึงลงมือทานข้าวกับปลาเค็มตัวเล็กๆสองสามตัว

พรืด!

เสียงพ่นคายของในปากทำเอาไอ้ขันซึ่งก้มเก็บจานอยู่ใกล้ๆยกมือปิดปากส่งเสียงร้องคล้ายคนเสียวฟัน

ตายแล้วกู ลืม!

พี่หอมเขามีแผนหนึ่งแผนสองอะหมอทิ!

“เค็ม!”

ทิเบตมองปลาในมือเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะมันเค็มยังกับแช่เกลือมาซักพันปี จึงเหลือบมองไอ้ขันยิ้มแหยก็เข้าใจอะไรได้ง่ายๆทันที ชายหนุ่มทิ้งปลาเค็มที่เค็มสมชื่อลงจานข้าวด้วยเจ็บใจ

วันนี้เขาจะต้องเห็นไอ้เด็กกะโหลกกะลานั่นนั่งกินน้ำพริกฝีมือตัวเองให้ได้เลยคอยดู!

ร่างสูงหมายมาดมองไอ้ขันอย่างตำหนิ ไม่ยอมบอกกันก่อน แล้วหยิบตะหลิวขึ้นมา ตั้งใจจะเจียวไข่เอง หากความระแวงทำให้ชายหนุ่มวางมันกลับที่เดิม

จะไว้ใจอะไรได้บ้าง ต่อไปเขาต้องห่อข้าวมากินเองด้วยมั้ยเนี่ย?

ทิเบตถามตัวเองแล้วกวาดตาไปรอบๆ เห็นไอ้แก้วเดินออกมาจากห้องกำนันสิงห์ จึงขอให้พาไปร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้บ้าน

ไอ้แก้วเดินตัวลีบพาคุณหมอหนุ่มขึ้นรถกระบะ ขับพาไปยังร้านอาหารใกล้หัวโค้ง เลยบ้านไปไม่ไกล



บ้านไม้สองชั้น แบ่งส่วนล่างไว้ขายของชำและอาหารตามสั่งง่ายๆ มีโต๊ะเก้าอี้ไว้รับรองลูกค้าเพียงสองสามชุด ที่เหลือก็เป็นโต๊ะไม้ต่อเองหยาบๆตั้งไว้ใต้ต้นชมพู่ใหญ่ให้ลูกค้าได้เลือก

ไอ้แก้วพาทิเบตเข้าไปนั่งภายในร้าน แล้วตะโกนสั่งเจ้าของร้านซึ่งกำลังก้มโค้งดึงอะไรบางอย่างออกจากใต้โต๊ะ

“ป้าสุข ขอเล็กน้ำชาม” เสร็จแล้วจึงหันไปหาหมอหนุ่ม “แล้วหมอจะสั่งอะไรดีครับ ข้าวก็มีนะ”

“งั้น...ป้าครับ ขอเกาเหลากับข้าวเปล่าชามหนึ่ง”

เสียงแรกคุ้นหู ป้าสุขจึงไม่เงยหน้าขึ้นมอง หากเสียงที่ตามมาทีหลังทำเอาชะงัก ก็มันทุ้มนุ่มระรื่นหู แถมสุภาพจับจิต เสียงแบบนี้ฟันธงเลยว่าต้องหน้าตาดี ป้าสุขจึงรีบเงยหน้ายืดตัวมอง

ตายแล้ว...! นี่มันลูกเขยพ่อกำนันสิงห์นี่นา เห็นในวันงานแต่งห่างๆก็ว่าหน้าตาดี เห็นใกล้ๆแบบนี้ยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ ผิวขาวเชียว จมูกรึก็โด่ง

แล้วทำไมถึงไปรักไปชอบไอ้ทโมนนั่นได้ก็ไม่รู้ เสียของหมด

ป้าสุขผู้เคยมีคดีความกับข้าวหอมนึกเสียดายจับใจ ก่อนยิ้มให้สองหนุ่มแล้วก้มหน้าก้มตาทำตามที่สั่ง

“คุณ...ฉันขอโทษนะ ที่ไม่ได้ดูให้ดีก่อน” ไอ้แก้วซึ่งไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเอ่ยคำขอโทษ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นคนของที่นี่

“ช่างเถอะ ไว้ฉันจะไปเอาความกับลูกพี่นายที่หลัง”

“...! คุณ...คุณอย่าทำอะไรรุนแรงเลยนะ พี่หอมเขา...เขาแค่จะแกล้ง แต่คงไม่อยากให้ใครล้มหมอนนอนเสื่อหรอก”

“ไว้ฉันจะถามคนทำเองว่าอยากให้เป็นแบบนั้นรึเปล่า แล้วไม่ต้องกลัวว่าฉันจะฆ่าหันศพลูกพี่นายทิ้งท่อขนาดนั้นหรอก สติฉันยังปกติดี”

‘แล้วคนบ้าที่ไหนมันบอกว่าตัวเองบ้าบ้างละคุณ’ แววตาไอ้แก้วคงฉายประโยคนี้เต็มสองตา ทิเบตจึงยกยิ้มปลอบใจเด็กหนุ่ม

“เป็นห่วงก็ต้องเตือนกัน อย่าตามใจแบบนี้สิ”

“ฉันเข้าใจจ๊ะ พ่อกำนันเขาก็ห่วงตรงนี้เหมือนกัน” เด็กหนุ่มหน้าเจื่อน

“งั้นต่อไป ถ้าหอมเขาสั่งให้ทำอะไรแปลกๆมาบอกฉันนะ จะได้ไม่ทำเรื่องเหลวไหลแบบนี้อีก รักกันชอบกันก็ต้องส่งเสริมไปในทางที่ดี เข้าใจมั้ย”

ทิเบตจ้องตาเด็กหนุ่มที่มีท่าทีอึกอักคล้ายไม่แน่ใจว่าจะร่วมมือด้วยดีหรือเปล่า เพราะนั่นหมายถึงว่า เขาจะได้แก้วมาเป็นพวก ถ้าข้าวหอมรู้คงโกรธไม่น้อย

“ไว้ใจฉันมั้ย”

ไอ้แก้วนิ่งไปชั่วอึดใจจึงพยักหน้า เพราะจากที่ได้ใกล้ชิด หมอหนุ่มคนนี้ไว้ใจได้มากทีเดียว ก่อนยิ้มแห้งๆ

ป้าสุขทำอาหารเสร็จเรียบร้อย กำลังจะยกไปให้ลูกค้าทั้งสองคน แต่กับเจอแขนขาวนวลของบุตรสาวเข้ามาขวางไว้ก่อน

“มาเกะกะทำไม หลบไป ข้าจะยกก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟ”

“โธ่แม่ เดี๋ยวฉันช่วยยกไปให้เอง แม่เหนื่อยแล้วก็นั่งพักเถอะนะ”

ไม่พูดเปล่า แม่หนูชื่อนิว วัยสาวสะพรั่งก็ยึดถาดไปถือเสียเอง แล้วเดินลอยหน้าลอยตาไปหาลูกค้าชายหนุ่มทั้งสอง ให้มารดามองตามอย่างแปลกใจ

แผ่นดินจะแยกซะล่ะมั้ง ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากมาช่วย

“ได้แล้วจ๊ะพี่แก้ว”

เด็กสาวเรียกชายหนุ่มที่เธอรู้จักอย่างสนิทสนม จากนั้นจึงวางจานชามให้อย่างใกล้ชิด ก่อนชมดชม้อยชายตามองหนุ่มผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ดูผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วอย่างสนใจใคร่รู้

“วันนี้พี่แก้วพาใครมาด้วยจ๊ะ น้องนิวไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” คนถามยกถาดแนบอก

เห็นท่าทางอายม้วนแต่ไม่หนีเข้าบ้าน ไอ้แก้วก็ได้แต่นึกหน่ายเด็กแก่แดดแก่ลม วันก่อนเห็นซ้อนท้ายไอ้หนุ่มท้ายหมู่บ้านไปงานวัดอยู่เลย

ทิเบตได้ยินจึงยิ้มให้เด็กสาวอย่างมีอัธยาศัย หากไอ้แก้วซึ่งรู้ไส้รู้พุงกันดีรีบตัดไฟแต่ต้นลม

“ผัวพี่หอมไง เอ็งจำไม่ได้รึ อ๋อ...ข้าลืมไป วันงานเอ็งไม่ได้ไป”

สิ้นคำอธิบาย หญิงสาวที่ยังไม่เต็มสาวดีถึงกลับอ้าปากค้าง ส่วนทิเบตที่ยังไม่คุ้นกับตำแหน่งนี้ก็สะอึกไปเหมือนกัน ก่อนจะพยักหน้ายิ้มรับ แล้วก้มลงจัดการเกาเหลาตรงหน้า ปล่อยให้หนูนิวหัวใจแตกสลาย ท่ามกลางความขบขันของไอ้แก้ว



และเย็นวันนั้นทิเบตก็ไม่ได้เห็นริมฝีปากบางๆบวมเจ่อด้วยน้ำพริกฝีมือตัวเอง เหตุเพราะเจ้าตัวแสบรู้ตัวจึงไปเถลไถลที่อื่น จนดึกดื่นค่อยย่องกลับเข้าบ้านหลังจากกำนันสิงห์ไม่คิดจะคอย เข้านอนไปก่อนแล้ว หากคนนอนห้องเดียวกันอย่างเขาต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดี

ไอ้เรื่องนอนห้องเดียวกันนี่ก็อีก เป็นประเด็นให้ทะเลาะกันทุกคืน เพราะต่างฝ่ายต่างขัดกำนันสิงห์ไม่ได้ จึงต้องจำยอมนอนห้องเดียวกัน แต่แค่สบตาก็เหมือนเดินเหยียบหางกันแล้ว แล้วอย่างอื่นมันจะเหลือเหรอ

คืนนี้จึงเป็นคืนที่ดุเดือดกว่าคืนที่ผ่านมา ทิเบตเหลือบตามองร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำอย่างไม่สะทกสะท้านในความผิดที่ก่อ ให้นึกขุ่นใจ ชายหนุ่มจึงปิดหนังสือที่นำมาอ่านก่อนนอน แล้วลุกขึ้นนั่ง มองอีกฝ่ายทรุดตัวนั่งบนเตียง

สายตาทิ่มแทงด้านหลัง ข้าวหอมจึงเหลียวมอง ก็พบสายตาบึ้งตึงของร่างสูง ความถือดีบวกดื้อรั้นทำให้ใบหน้าขาวเชิดขึ้นท้าทาย

“อะไร”

“ก็ไม่อะไรหรอก แต่บาปกรรม แกล้งพ่อบังเกิดเกล้าตัวเองได้ลงคอ”

น้ำเสียงตำหนิแกมค่อนขอด ทำเอาข้าวหอมหน้าตึง เต้นร้อนไปทั้งตัว

“ก็ถ้านายกินไปซะ พ่อฉันก็คงไม่ต้องมารับกรรมแบบนี้หรอก!”

ข้าวหอมตะคอกกลับ แถมเผลอยอมรับผิดไปในตัว ทิเบตจึงเลิกคิ้วขึ้น จับผิดเจ้าตัวร้ายได้คาหนังคาเขา

“นี่คิดแกล้งฉันใช่มั้ย สารภาพมาซะดีๆ”

ท่าทีเหมือนผู้ใหญ่กำลังไต่สวนเด็กในปกครอง ยิ่งทำให้ข้าวหอมหงุดหงิดหนักไปกว่าเดิม และพร้อมจะอาละวาดไม่เลือกหน้า

“ใช่! มีอะไรมั้ย ในเมื่อนายไม่ยอมกลับกรุงเทพไปดีๆก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ ไอ้หมอภูเขา!”

“หมอภูเขา?”

อารมณ์โมโหของคนตรงหน้า ไม่สะดุดใจเท่ากับฉายาที่อีกฝ่ายเรียกสะดุดหู นี่ถึงกับตั้งฉายาให้กันแล้วเหรอ ทิเบตอ่อนอกอ่อนใจกับภรรยาในนามคนนี้จริงๆ ไอ้ท่าทางอ่อนโยนวันนั้นมันหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ เพราะตอนนี้อีกฝ่ายไม่ต่างกับแมวขี้โมโหขู่ฟ่อๆตลอดเวลา

“ก็ไปบอกพ่อกำนันสิ ทำได้มั้ยล่ะ”

ทิเบตย้อนและเก็บงำความจริงไว้ เพราะเขาบอกกำนันสิงห์แล้วว่าพรุ่งนี้จะกลับกรุงเทพ

“แล้วก็อย่าขึ้นไอ้ขึ้นอี ยังไงฉันก็อายุมากกว่านายนะ”

ร่างสูงติงวาจาก้าวร้าวจนอีกฝ่ายหน้าม้าน ถลึงตาโกรธจนแทบทะลุหลุดออกจากเบ้าตา

“ใครเขาอยากพูดดีๆกับคนที่ตัวเองไม่ชอบกันบ้างล่ะ!”

ร่างโปร่งเหวี่ยงเท้าขึ้นมายืนจังก้าบนเตียง ค้ำศีรษะทิเบตที่นั่งบนพื้นกระดาน

‘ก็ดีที่ไม่บอกว่าเกลียด’ ทิเบตแดกดันกับตัวเอง ริมฝีปากบึ้งตึงมองภรรยาจอมแสบแวววาว

“ก็ไม่มีใครอยากเสวนากับคนที่ตัวเองไม่ชอบ แต่มันเป็นมารยาท ที่โรงเรียนเขาก็สอนไม่ใช่หรือ”

เจอคำยอกย้อนแบบเชือดนิ่มๆ ไอ้หอมคนนี้มีหรือจะนิ่งเฉยอยู่ได้ กระโดดลงจากเตียงไปยืนตรงหน้าร่างสูง

“สอนสิ แต่โรงเรียนที่นี่เขาสอนว่า ถ้าไม่ชอบหน้าใครก็ชกมันให้คว่ำเลย ไม่ต้องทนฟัง!”

ข้าวหอมเหวี่ยงหมัดใส่สามีเข้าเต็มรัก จากความหงุดหงิดที่สะสมมาเนิ่นนาน หากทิเบตซึ่งระวังตัวอยู่แล้วหลบทัน และไม่หลบเปล่า กลับเตะตัดหน้าแข้งจนอีกฝ่ายเสียการทรงตัว ล้มคะมำมาทับ ให้ทิเบตมีโอกาสพลิกตัวขึ้นนั่งทับร่างเล็กๆได้ถนัดถนี่ มองคนตะเกียกตะกายใต้ร่างอย่างสะใจหน่อยๆ

[jeaby@_@]

“รวมทั้งสามีนายด้วยน่ะเหรอ”

ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มยั่วประสาท หลังสำรวจแล้วว่ามือไม้ขาแข้งเล็กๆไม่สามารถทำอันตรายเขาได้

ดวงตาแวววาวเหมือนมีลูกไฟอยู่ภายใน ยิ่งทำให้ร่างสูงนึกอยากกำราบความดื้อด้านนี้ให้อยู่หมัด และคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะบ้าจี้ทิ้งความสุขุมรอบคอบลงไปยั่วโมโหอีกฝ่ายเสียเอง ทั้งๆที่แค่เงียบไป ทุกอย่างก็จะสงบนิ่ง แต่เขาทำไม่ได้

เพราะในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจกำลังสนุกที่มีอีกฝ่ายคอยจับจ้อง ไล่ตาม แม้จะเต็มไปด้วยความอาฆาตแบบเด็กๆก็เถอะ ‘หรือจะหลงเสน่ห์เสียแล้วก็ไม่รู้’ ทิเบตยิ้มฝืด หากไม่คิดปฏิเสธใจตัวเอง ด้วยแม้อีกฝ่ายจะหาเรื่องทะเลาะ แต่เขาไม่คิดเกลียดชังซักนิด กลับคอยดูความพิเรนทร์ที่อีกฝ่ายเค้นสมองคิดจนหัวคิ้วขมวดได้ทั้งวัน

“ใคร? ใครเป็นสามี! พูดให้ดีๆนะ” ข้าวหอมตะคอกกลับ

“ก็ฉันไง สามีนาย” ทิเบตยิ้มเย้าอย่างอารมณ์ดี “คนเป็นภรรยาก็ต้องพูดจาเพราะๆกับสามี แล้วก็ทำตัวดีๆไม่ใช่แกล้งเช้าแกล้งเย็นแบบนี้ เข้าใจมั้ยฮึ” ร่างสูงตบเบาๆที่แก้มผ่อง หากอีกฝ่ายสะบัดหน้าหนีคล้ายรังเกียจ ดวงตาคู่คมกล้าจึงหรี่ลง “ไม่งั้นก็ต้องลงโทษกันบ้างล่ะ”

คำคาดโทษของทิเบตทำเอาข้าวหอมแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย เกิดมานอกจากพ่อแล้วไม่เคยมีใครกล้าลงโทษเขาซักคน แล้ว...แล้วเจ้านี่เป็นใคร!

“ก็ลองดูสิ ฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย กล้าก็ลองสิ”

คนดิ้นไม่หลุดยังปากเก่ง ทั้งที่หน้าดำหน้าแดงจากการพยายามพลิกตัวหนี

‘เอาอีกแล้ว ไอ้การชอบฝากรอยรักรอยแค้นนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ’ คนระอาใจยิ้มมีเลศนัย

“ถ้ายอมขอโทษมาดีๆจะยอมปล่อยไปก็ได้ แต่ถ้าไม่ ฉันจะเอาให้ไม่ได้หลับได้นอนจนเช้าเลย”

“อะไรนะ! ใครจะยอมขอโทษ ไม่มีทาง ปล่อย!”

คำพูดกำกวมส่งผลให้ข้าวหอมผวา รวบรวมแรงทั้งหมดดันคนตัวหนักออก แต่ร่างสูงที่รู้แกวรีบกดน้ำหนัก รวบคว้าข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเดียว แล้วกระตุกผ้าเช็ดตัวที่คล้องคออีกฝ่ายออกมามัดมือเจ้าของไว้แน่น

“จะขอโทษดีๆมั้ย” ทิเบตถามย้ำ ให้โอกาสผู้ร้ายกลับใจ

“ไม่!”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างไม่คิดหลบ แต่ลึกลงไปแล้วก็หวั่นๆไม่น้อย

“นี่! รู้มั้ยว่าน้ำพริกนั่นถ้ากินเข้าไปมันจะทรมานขนาดไหน ทำเป็นเด็กไปได้ โตแล้วนะ ผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ ไม่ใช่ตะแบงแบบนี้”

“นายก็รีบกลับไปสิ ฉันจะได้ไม่ต้องทำ!”

“ถ้ามันเป็นทางแก้ปัญหาได้ล่ะก็ ฉันทำไปนานแล้ว ตัวนายเองก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ หรือเที่ยวโยนความผิดให้คนอื่นเป็นท่าเดียว”

“ฉันไม่ได้โยนความผิดนะ แต่นายผิดจริงๆนี่! ถ้านายไม่เข้ามาในห้องนอนฉันวันนั้น ก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอกเจ้าบ้า!”

คนอึดอัดคับแค้นเริ่มหมดความอดทนตะเบ็งเสียงข่ม

“นี่...” ทิเบตถอนหายใจ “เลิกขุดคุ้ยเรื่องนี้เถอะ เพราะยังไงวันนี้ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนายอยู่ดี”

“คำก็สามี สองคำก็สามี ฉันไม่ได้อยากมีผัวนะเว้ย!”

ข้าวหอมที่ทนฟังจนสุดกลั้น เกร็งกล้ามเนื้อยกลำตัวขึ้น แล้วเอาศีรษะโขกหน้าผากอีกฝ่ายเสียงดังโป๊ก!

“โอ๊ย!”

ทิเบตที่ไม่ทันระวังตัวผงะ เจ็บหน้าผากจนหน้าเหยเก หากมือยังคว้าร่างเล็กไว้ได้และกดแนบลงกับพื้นดังเดิม มองคนดิ้นไปดิ้นมาอย่างหมั่นเขี้ยว

ถ้าวันนี้ไม่ได้กำราบชำระความกันซะบ้าง เขาคงนอนไม่หลับไปอีกหลายคืนทีเดียว

“นายนี่มันเป็นภรรยาที่ไม่ได้ความเอาเสียเลย”

น้ำเสียงกดดันแกมข่มขู่กลายๆส่งผลให้ข้าวหอมหยุดนิ่ง ประเมินสถานการณ์ตรงหน้า หากปากก็ยังไม่วายต่อล้อต่อเถียง

“นายมันดีนักนี่ ไอ้ผัวเฮงซวย!”

“โฮ้...ยอมรับแล้วเหรอ ดีขึ้นมานิดหนึ่งนะ ยังไม่ทันได้สั่งสอนเลย” ทิเบตแสร้งยิ้ม หากในใจนึกหาวิธีลงโทษอีกฝ่ายพัลวัน “แล้วรู้หรือเปล่าว่าภรรยาที่ดีต้องกราบสามีทุกคืนน่ะ” รอยยิ้มซ่อนความนัยทำเอาข้าวหอมกระตุก “เพราะถ้าไม่รู้ฉันจะช่วยสอนให้ จนกว่านายจะพยักหน้าขอโทษที่แกล้งฉันไว้เลยเชียว”

สิ้นคำขู่ ทิเบตก็กระชากผ้าห่มผืนบางมามัดข้อเท้าเล็กทั้งสองข้างไว้แน่น แล้วเอาผ้าเช็ดผมปั้นเป็นก้อนอุดปากที่พร้อมจะแหกตะโกนปลุกคนทั้งเรือน

“ไอ้...ไอ้บ้า ทุเรศ”

เสียงอู้อี้ติดอยู่ในลำคอ เมื่อถูกร่างสูงยกตัวขึ้นเหมือนก้อนแป้งโยนลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาคู่แวววาวมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างหวาดระแวง

‘ถ้ากลัวก็ไม่น่ามาท้าทายแต่แรกเลย’ ทิเบตแปลความหมายในแววตาก็นึกขำแล้วทรุดตัวนั่งข้างๆคนถูกมัด

“จะขอโทษมั้ย”

คำตอบที่ได้รับกลับมาคือดวงตาแดงก่ำแข็งกร้าว ทำให้ทิเบตถอนใจ ก่อนจะลงมือจี้ลงที่เอวเล็กเต็มแรง

ร่างเล็กสะดุ้งโหยง บิดตัวหนีอาการจั๊กกะจี้สุดตัว ทั้งอยากหัวเราะและด่าว่าอีกฝ่ายในคราวเดียว แต่ทำไม่ได้เพราะถูกอุดปากไว้ ได้แต่มองคนทำตาขวาง

ทิเบตกักร่างบางไว้ด้วยแขนข้างเดียว คิ้วได้รูปเลิกขึ้นถามอีกครั้ง เมื่อหยุดให้ข้าวหอมมีโอกาสได้หายใจเต็มปอด เพราะเดียวจะหัวเราะจนขาดใจตายไปซะก่อน แต่คนหัวดื้อมีหรือจะยอมถูกกำราบด้วยการจั๊กกะจี้ให้เสียเชิง แถมยังแค้นจนเลือดขึ้นหน้า เพราะได้แต่อู้อี้คำรามในลำคอ ไม่คิดสยบ

คุณหมอหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แล้วยิ้มเย็น ลงมือจี้ที่รักแร้ให้ร่างเล็กดิ้นพล่าน หากนัยน์ตาเจิดจ้าไม่ยอมแพ้แม้มีคราบน้ำตาเอ่อล้นแล้วก็ตาม คนคิดวิธีแกล้งคืนแบบเด็กๆจึงเปลี่ยนไปยึดข้อเท้าภรรยาไว้แน่น แล้วสะกิดที่ฝ่าเท้าไปมา ข้าวหอมพยายามงอเข่าชักเท้าหนีจากการจับกุม แต่ไม่ได้ผล ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาพร้อมอาการอึดอัดคับอกเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้

“ยอมรึยัง ถ้ายังไม่ยอมจะจี้ให้ขาดใจตายไปเลย”

ทิเบตแสร้งยิ้มดุใส่คนหน้าดำหน้าแดง และเดาได้ลางๆว่าราตรีนี้อีกยาวไกลนัก ดูจากท่าทางคนหัวดื้อที่นอนหอบจนตัวโยน แต่แววตาล้อแสงไฟเป็นประกาย

และก็จริงดังคิด เมื่อทั้งคนจี้และคนถูกจี้หมดแรง หลังผ่านไปค่อนคืน ทิเบตมองร่างเล็กเหนื่อยจนไม่ได้สติ หลับใหลพร้อมกับคราบน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะอย่างคับแค้นใจ

ร่างสูงระบายลมหายใจยาวยืด นั่งมองใบหน้าขาวชั่วครู่ นิ้วมือเรียวแข็งแรงยกขึ้นเกลี่ยไรผมชื้นเหงื่อให้อย่างเบามือ

“ดื้อจริง”

ทิเบตพึมพำบ่น แล้วเอนตัวลงนอนข้างคนตัวเล็ก ซึ่งปล่อยให้นอนคุดคู้โดยไม่คิดจะแก้มัดให้ เพราะไม่อยากตื่นมาตาเขียวไม่รู้ตัว

จนเช้าทิเบตจึงตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวท่ามกลางสายตาเคียดแค้นของคนบนเตียง ที่ยังถูกมัดเป็นก้อน ก่อนเดินตัวปลิวออกไปลากำนันสิงห์กลับกรุงเทพ ทิ้งให้ไอ้ขันเข้าไปปลุกแล้วเห็นสภาพลูกพี่ตัวเองถูกมัดยังกับแหนม ดิ้นไปมาส่งเสียงอู้อี้บนเตียงด้วยอาการตกตะลึง

“พี่หอม!”

ไอ้ขันรีบแก้มัดดึงผ้าอุดปากออก มองลูกพี่ดีดตัวขึ้นมาจากเตียงอย่างหัวเสียสุดฤทธิ์

ข้าวหอมปาผ้าที่ใช้อุดปากลงพื้น แล้วเดินไปยังหน้าต่าง มองทางเข้าบ้านอย่างคับแค้นใจเหลือทน

“ไอ้หมอ!”


-TBC-

  กว่าจะรักกัน หอมมัยมันดื้องี้วะ
อีกไม่กี่ตอนเท่านั้นพายุลูกใหญ่จะมา หอมจะได้อยู่ภายใต้ร่าง เอ้ยย อำนาจของหมอทิอะป่าวน้า
รออ่านกันเลยนะ

เจอกันวันศุกร์ค่ะ

+1 ให้ทุกคน

[jeaby@_@]

พี่หมอ กับหนูข้าวหอมทะเลาะกันทุกวัน เด๋วก็มีลูกท้ายปีหัวปี อิอิ

แต่เมื่อไหร่ ข้าวหอมจะเลิกดื้อ เลิกซน เลิกซ่า ซักที

ดื้อๆๆ แบบนี้น่าให้พี่หมอ จับตีก้นนัก

ป.ล. ใครก็ได้ช่วยบอกทีคะ ว่าถ้าอยากกด + ต้องกดที่ไหน

กดบวก ตรงมุมซ้ายของ user name ค่ะ ตรง [โหวต+] [โหวต-] บนรูปดิสเพลน้องเลยจ้า

[hene2526]

จิ้มรีบนทะลุไรเตอร์

[hpsky]

หอมนี่ร้ายจริงๆนะเนี่ย น่าจับมากด เอ้ยยย จับมาตีก้นซักทีสองที

รอวันศุกร์ ว่าพายุอะไรจะมา คิคิ

[Ayame]

พี่หมอทิก็ร้ายใช่เล่นนะ มัดน้องหอมซะกลายเป็นน้องแหนมเลย 

รอพายุลูกใหญ่อย่างใจจดใจจ่อค่า 

[ChiOln]

ไหวไมเนี้ย หมอภูเขา


จะเอาข้าวหอมอยู่ไมเนี้ย

[kboom]

"กว่าจะรักกัน หอมมัยมันดื้องี้วะ
อีกไม่กี่ตอนเท่านั้นพายุลูกใหญ่จะมา หอมจะได้อยู่ภายใต้ร่าง เอ้ยย อำนาจของหมอทิอะป่าวน้า
รออ่านกันเลยนะ"

รอตอนนี้อ่ะ อย่างจดจ่อ

[pooinfinity]

หมอขา จะเอาน้องข้าวหอมอยู่มั้ยเนี่ยยยยย

[NUKWUN]

โอ้โห คู่นี้รักกันปานจะกลืนกิน
กว่าจะรักกันได้ต้องช้ำตายกันไปข้างนึงเเน่ๆ

[ooopimmyooo]

ยืนยันคำเดิม

"หมอทิก็โหดเป็นนะเออ"

555กร๊ากกกกกก

โหดฮาเสียด้วยสิ

[Jesale]

พี่หมอ กับหนูข้าวหอมทะเลาะกันทุกวัน เด๋วก็มีลูกท้ายปีหัวปี อิอิ

แต่เมื่อไหร่ ข้าวหอมจะเลิกดื้อ เลิกซน เลิกซ่า ซักที

ดื้อๆๆ แบบนี้น่าให้พี่หมอ จับตีก้นนัก

ป.ล. ใครก็ได้ช่วยบอกทีคะ ว่าถ้าอยากกด + ต้องกดที่ไหน

กดบวก ตรงมุมซ้ายของ user name ค่ะ ตรง [โหวต+] [โหวต-] บนรูปดิสเพลน้องเลยจ้า

แล้วถ้าอยากให้พี่หมอจับกดน้องข้าว ต้องกดที่ไหน อ่ะจ้ะ 

[mecon]

ลูกเขยบ้านกำนันหนักก็เอาเบาก็สู้แบบนี้คงลือกันไปเจ็ดคุ้งน้ำว่า
ผัวไอ่หอมมันดีจริงๆนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ่ที่ถามถึงเมียใช่จะพิศวาสแต่มันระแวงว่าจะโดนทิ้งต่างหาก
แล้วในที่สุดเมียในนามก็นะแกล้งพ่อตัวเองได้แสบปากมวกๆ น่าสงสารพ่อกำนัน
คนเค้ารักลูกอ่ะนะไม่ลงโทษอะไรอย่างที่ปากว่าตอนโมโหหรอก อิอิ

แต่ไอ่ที่โดนมัดจะจับขึงพืดอ่ะนะ ฮาได้อีกหมอทิจัดไปเดะคนนี้ต้องเอาให้กัวบ้าง
ป่านนี้คงได้สาปแช่งผัวตัวเองอยู่เป็นนิจอ่ะนะ แต่เด๋วจะกลับกทม.แล้วไม่ใช่รึ
แบบนี้ใครจะเต้นเป็ฯปลากระดี่ได้น้ำมากกว่ากันนะระหว่างเผียกับมัว เอ้ย ผัวหรือเมีย

+1 คะ

[posshiza]

มาเป็นกำลังใจให้พี่หมอ
กว่าจะรักกันได้นี่คงช้ำในกันพอดี
น้องข้าวหอมนี่ก็สุด ๆ เลยนะ
แกล้งได้แกล้งดี เดี๋ยวให้พี่หมอจับกดซะให้เข็ดเลยนิหุหุ
รอตอนต่อไปคะ

[yunjaejoong]

หมอเอ้ย อย่า่งนี้จะสู้ฤทธิ์ไอ้หอมได้เปล่าเนี้ย อย่าเพิ่งถอดใจน่ะ สู้ สู้ สู้หมอทิ

[jira]

นี่มันนิยายรักกลิ่นอายลูกทุ่งหรือตลกหกฉากกันเนี่ย
จะเอาคืนกันน่ารักไปมั้ย...รอพายุลูกใหญ่ดีกว่า  คริคริ
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ