ตอนที่30 สวนน้ำฮาเฮ (3)
มันดูร้อนโคตรอะ -*-
ผมไม่ค่อยถูกกับน้ำร้อน แหะๆๆๆๆๆๆ
ทั้งน้ำดื่ม ทั้งน้ำใช้....ผมชอบน้ำเย็นนะ เวลาหน้าหนาวอาบน้ำเย็นแล้วมันสะใจดี ผิวจะตึงๆด้วย สนุกดีนะครับ ตอนหนาวๆลองดูจิ ^ ^
ตั้งแต่มาที่นี่ผมอาบน้ำอุ่นค่อนๆไปทางเย็น แต่ถ้าวันไหนมันหนาวมากๆก็อาบน้ำอุ่นปกติ แต่ไอ่ควันกรุ่นๆที่ลอยอยู่ทั่วนี่มัน.....เหอๆ ผมลงไปจะหลายเป็นกุ้งต้มมั้ยนี่....
ไอ่แจ๊คก็จะฉุดๆผมลงอยู่ได้ แหง่ะ ผมส่ายหน้าแล้วพยายามขืนแรงมันไว้ ไอ่แจ๊คก็มองหน้าผมแปลกๆ คงสงสัยทำนองว่าทำไมไม่ลง ผมเลยป้องปากบอกมัน เพราะเสียงในนี้ค่อนข้างจะอึกทึก
“มันร้อน~” มันทำหน้าแปลกๆใส่อีก สงสัยฟังไม่รู้เรื่อง -*-
“..........” ผมเอื้อมมือไปคว้าที่ต้นแขนมัน แล้วยื่นหน้าไปกระซิบใกล้ๆหู คราวนี้ไม่รู้เรื่องอีก กูก็ไม่รู้จะยังไงแล้วนะ
“กู-บอก-ว่า-ร้อน” ผมกระซิบเน้นๆย้ำๆทีละคำ ไอน้ำร้อนที่พวยพุ่งไปทั่วอาณาบริเวณเริ่มทำให้ผมหายใจไม่ค่อยจะสะดวก ผมรู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวต้องเริ่มแดงแหงๆ ก็เวลาผมอยู่ใกล้ๆน้ำร้อนๆหรืออะไรร้อนๆจะเป็นอย่างนี้ทุกที มันอึดอัดครั่นเนื้อครั่นตัวบอกไม่ถูก ถ้าเป็นไปได้อยากจะเผ่นออกมาก่อนที่ผมจะอึดอัดตายซะก่อน
ทันทีที่ผมกระซิบเอาจนคิดว่ามันน่ารู้เรื่องแล้วแหล่ะ ผมก็ผละมือออกจากต้นแขนมันแล้วมาลูบไล้แขนตัวเองเบาๆ งือ~ ร้อนเว้ยยยยย ไอ่ห่านี่ก็เป็นบ้าไรไม่รู้ มันจ้องหน้าผมเขม็งแล้วยืนอึ้งๆอยู่ได้...
“แจ๊ค กูไม่ไหวแล้วว่ะ กูไปเล่นที่อื่นนะ” ผมเห็นมันไม่ได้ว่าอะไรเลยชะเง้อคอมองหาสาวๆ แล้วชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปมาเป็นทำนองว่าผมไม่ชอบบ่อน้ำร้อน จะไปเล่นที่อื่น ไอ่แนนก็ยกมือขึ้นเป็นเครื่องหมายโอเค ผมเลยพยักหน้าเป็นทำนองว่า ‘กูจะไปแล้วนะ’ ให้มัน
หันมามองข้างๆ.....ก็ได้เห็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน....
มันเป็นอะไรรึเปล่าวะ???
ก็......ตอนนี้หน้ามันแดงอะ.....แดงถึงหูเลย หรือว่ามันก็ร้อนวะ แต่เมื่อกี๊ยังชวนผมเล่นอยู่เลยนี่...
“เฮ้ย....แจ๊ค” ผมโบกมือโบกไม้ตรงหน้ามัน อีกมือเท้าสะเอวหลวมๆ ยังไงก็ต้องบอกมันก่อน เดี๋ยวมันงอนแล้วผมจะซวย ไปไหนไม่บอกป๋า 555+ (ป๋าหรือผัว?)
“แจ๊ค.....มึงๆ หน้ามึงแดงๆ หรือมึงแพ้น้ำร้อนเหมือนกูวะ....ปะๆ เผ่นกันดีกว่า”
ตอนนี้มันเอามือทั้งสองข้างเสยผมตัวเองอย่างลวกๆเหมือนพยายามเรียกสติกลับมา เหมือนอาการที่มันเอ๋อๆเมื่อกี๊หายไปหมด แต่ผมสังเกตว่าหูมันยังแดงๆอยู่
“อะ เฮ้ยยยยยย~” มันคว้าข้อมือผมไปจากตรงปากทางเข้าบ่อแช่ตัว ผมที่โดนมันลากก็ต้องปล่อยตัวเองไปตามแรงฉุดควายๆนี่ เอาเถอะ ขอแค่ออกจากอีบ่อน้ำร้อนนี่ก็พอแระ ร๊อนนน~ร้อนอะ -*-
ออกมาจากเขตน้ำร้อนก็เหมือนกับสวรรค์ โอ๊ยยยย~ ตอนนี้มันปล่อยมือข้อมือผมออกแล้วครับ.... แต่เดินนำอยู่ข้างหน้าเงียบๆ เหมือนว่ากำลังเดินไปตรงเก้าอี้ผ้าใบที่วางของไว้นะ บรรยากาศเงียบๆพิกล
ผมไม่ค่อยชอบเวลาไอ่แจ๊คมันเงียบๆ คือมันทำให้ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มันเป็นคนนิ่งๆมากครับ บทจะกวนตีนก็กวนตีนได้โล่เหมือนกันล่ะ แต่ตอนนี้มัน อืม.....แปลกๆงะ คือผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้มันรึเปล่า.....
ผมเดินตามหลังมันเงียบๆ ในหัวก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา....จำไม่เห็นได้ว่าไปทำให้มันเคืองตอนไหน หรือว่าเป็นเรื่องที่ผมไม่ยอมลงบ่อกับมัน.....แต่ผมไม่ชอบนี่นา... ตกลงมันโกรธไรกูวะเนี่ยยยยยยยย
ผมตัดสินใจเร่งฝีเท้าไปใกล้ๆมัน อาศัยความหน้าด้านที่มีอยู่นิดนึง (ขอย้ำว่านิดเดียว ปกติผมขี้อายนะ -*-) ทีแรกก็นึกจะอายนะครับ แต่คงเพราะมันเป็นเมืองนอก เลยอายน้อยหน่อย แหะๆ ผมค่อยๆเอื้อมมือไปคว้าข้อมือไอ่แจ๊คไว้ บริเวณนี้ก็มีคนอยู่ประปราย ไอ่แจ๊คหยุดเดิน แล้วหันหน้ามาตามแรงที่ผมดึงข้อมือมันไว้
“มึงโกรธไรกูป่าว....” รู้สึกไม่ดีอะ..... ผมไม่ชอบ เลยตัดสินใจถามซะเลย
“เปล่า.....”
“เปล่าแล้วทำไมมึงไม่พูดกับกูอะ” เริ่มงอแงครับ แหะๆ คือถ้าเวลามีคนมาบอกว่า ‘เปล่า’ กับผมทั้งๆที่ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่เนี่ย....ไอ่เชนทร์ซักไซ้ยาวเลยครับ....มันอึดอัดนะ มีอะไรก็น่าจะพูดกันตรงๆ ว่ามั้ย?
“ไม่มีอะไร....จริงๆ” แต่หน้ามึงมัน.....โอ๊ย......งงว้อย~ กูไปทำไรให้มึ๊ง~
“ไม่มีแน่นะ...” ผมผละมือออกจากข้อมือไอ่แจ๊ค กอดอกอย่างเอาเรื่อง.....นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่นอกสถานที่กูเคลียร์แน่มึง
“อืม.....” มันสบตาผมด้วยสายตาแปลกๆ ไอ่บ้านี่ไม่รู้เป็นห่าอะไร ชอบสื่อสารด้วยสายตากับผมจังเลย มีไม่กี่อารมณ์ที่ผมตีความออก นับรวมๆก็คงมีเวลามันหื่น กับเวลามันโกรธ....อ่อ.....เวลามันกวนตีนด้วย....แต่สายตานี้ที่กำลังจ้องผมอยู่....บอกตามตรงว่าผมตีความไม่ออก....เนี่ยนะ ที่มึงบอกว่าไม่มีอะไร เหอๆๆๆๆ
“เออ....ไม่มีก็ไม่มี กูไปเล่นน้ำล่ะ” ผมเดินหันหลังมาทันที ถ้ายังขืนยืนจ้องหน้ากับมันอยู่ตรงนั้นผมคงได้เม้งแตกใส่มันแน่ๆ ไม่ดีๆ...
โอยยยยยย หงุดหงิดๆๆๆๆๆ กูไปทำไรให้มึงวะ....เชี่ย....
“เล่นน้ำแก้เซ็งดีกว่า....แม่งเอ๊ย....”
..................................................................
ผมมองแผ่นหลังเล็กๆที่เดินหนีไปอีกทาง จนกระทั่งอีกฝ่ายค่อยๆหย่อนตัวลงสระน้ำเย็นข้างๆ
มันน่าอายนะครับ....
ใครจะกล้าบอก....
ก็ถ้าผมบอกไป ผมอาจจะโดนหมัดมันก็ได้นะ....เห็นตัวแค่นั้นหมัดหนักใช่ย่อยเลย....
ขนาดมันยังไม่ได้ลงน้ำนะ....
มันถอดเสื้อกล้ามสีขาวทิ้งไปแล้ว แผงอกขาวๆ หน้าท้องแบนราบ....สีผิวที่แขนกับที่ตัวตัดกันเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังขาวอยู่ดี.....
ที่จริงผมก็มองๆมันมาทั้งวันแล้วแหล่ะ เพลินตาชะมัด รอยที่ผมทิ้งไว้จางๆ ตอนที่เล่นน้ำเย็นกัน มันก็เห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่...
แต่คงเพราะไอน้ำร้อน และเลือดลมที่สูบฉีดในร่างเล็กๆนั่น ทำเอาผิวขาวๆเนียนๆมีสีอมชมพูระเรื่อขึ้น แล้วไอ่จุดที่ควรจะแดงก็เด่นขึ้นมาชัดเจน...แล้วไหนจะรอยจูบจางๆที่ผมทำไว้อีก มันเด่นชัดขึ้นมาเลยทีเดียว
มันน่าอายนะกับการที่ผมรู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหลจากการดูภาพที่ว่า....
ใช่ว่าผมไม่เคยเห็น...
บอกแค่พวกคุณนะ.....ผมเคยถือโอกาสตอนที่มันเคลิ้มๆ เปิดโคมไฟหัวเตียงตอนที่ทำอะไรๆกับมันอยู่....ก็อย่างที่บอกว่าใช่ว่าไม่เคยเห็นอะไรๆของมัน....
ผิวมันเริ่มชมพูระเรื่อ ทั้งๆที่โดนแค่ไอน้ำร้อน..... ว่ากันตามจริงตอนที่เริ่มสังเกตเห็นผมมีความคิดสองอย่าง...
หนึ่งคือ.....ฉุดมันลงน้ำ แล้วแอบฟัดซักหน่อย พอให้ชื่นใจ...
สอง.....รีบพามันออกไป....เพราะผมหวง...
ก็ไอ่เด็กเวรที่แช่กันอยู่ก่อนแล้ว มันมองตามน่ะสิ.....
แต่ไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจ ไอ่ตัวแสบต้นเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ ดันขยับตัวมากระซิบเสียงสั่นๆข้างๆหู ผมแทบไม่รู้เรื่องว่ามันพูดเรื่องอะไร ก็ตอนนี้ร่างกายผมมันรับรู้แค่ ‘ความรู้สึก’ ที่มันส่งผ่านมาให้ผมอย่างไม่ตั้งใจ....
ผมหันไปมองหน้ามันที่ตอนนี้ โบกไม้โบกมือให้ไอ่แนน ผมก็เพิ่งจะมาเข้าใจสิ่งที่มันจะสื่อกับผมเอาตอนนี้ล่ะ
มือไวเท่าความคิด.....ผมคว้าแขนมันออกมา แล้วหันไปแสยะยิ้มให้ไอ่เด็กเวรที่มองคนของผมอยู่ เล่นเอาอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง....พอลากมันออกมาในเขตปกติแล้วผมก็ปล่อยมือมันออก....ก่อนที่ผมจะเลยเถิดมากไปกว่านี้....
พระเจ้า.....อะไรสรรสร้างให้กูหื่นได้ขนาดนี้วะเนี่ย.....
ผมเดินนำหน้ามัน บรรยากาศเงียบงันเริ่มเข้าครอบคลุม....จริงๆผมไม่ชอบตัวเองนัก เวลาที่เป็นแบบนี้ มันเหมือนผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้....และมันทำให้ผมหงุดหงิด...
แต่ดูเหมือนตัวต้นเหตุที่ทำให้ผม ‘รู้สึก’ จะเข้าใจไปว่าผมโกรธซะอย่างนั้น....
ผมโกรธตัวเองมากกว่า....ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้....
และโกรธกับอีกความคิดของตัวเอง....ความคิดที่ว่าอยากจะคว้าตัวมัน ลากเข้าห้องน้ำ หรือที่ไหนซักที่....แล้วฟัดซะให้หนำใจ....
ผมไม่ได้คบมันเพราะเรื่องอย่างว่า....ถ้าจะคบเพราะเหตุนั้น....ผมไปหาคนที่พร้อมตลอดเวลาไม่ดีกว่าหรือไง?
ที่ผ่านมาผมหลีกเลี่ยงที่จะไม่ทำอะไรมัน ถ้าไม่ถึงขีดสุดแล้วจริงๆ....
จะเรียกว่า ‘ถนอม’ ก็คงใช่...
ผมทิ้งตัวลงเก้าอี้ผ้าใบ สองมือสางผมตัวเองแรงๆเหมือนเรียกสติ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สายตาผมก็สอดส่ายหาไอ่ตัวแสบโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่ามันยังแช่น้ำอยู่ที่เดิม ก็เบาใจ....
ตอนที่มันถามแล้วผมบอกว่า ‘เปล่า’ เนี่ย.....มันคงจะดีใจพิลึก ถ้าผมตอบว่า อยากทำอะไรกับมันตอนนี้เลย…. คงไม่ดีแน่....
ปัญหาตอนนี้คือ....ผมควรจะบอกมันว่ายังไง....
โอเค......ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าสวนน้ำเนี่ย.....เป็นที่ๆอันตรายชะมัด...อันตรายต่อความคิดนี่แหล่ะ...
“บ้าชะมัด......”
จบตอนที่30 สวนน้ำฮาเฮ (3)
************************************
แหะๆ หายหน้าไป 10 กว่าวันแน่ะ....
กลัวคนอ่านมาไล่กระทืบวุ้ย
งานเยอะมากมาย แถมไม่เสร็จอีกต่างหาก แต่พอจะยืดเวลาส่งได้ เลยมาต่อเรื่องให้ดีกว่า
ขอโทษๆๆๆๆ จริงๆที่ไม่ได้มาต่อ
ป.ล ใครเป็นลูกช้าง มอชอ มาเจอคนเขียนได้นะ วันเสาร์นี้ขึ้นดอย เอ้า ฮิ้วววววววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
