ขอบคุณน้องมารน้อยค่ะ อิอิอิ
ขอบคุณพี่เคทด้วยนะคะ
///////////////////////////////////////////////////
“ควิลล์ เธอเป็นอย่างไรบ้าง”
วันสุดท้ายที่ผมต้องจากควิลล์ไป ผมโทรไปหาเขาเพื่ออำลา พอได้ยินเสียงก็พูดไม่ออก ได้แต่ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เจ้าตัวแสบตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง และแอบจิกกัดผมเล็กๆ
“สบายดี อยู่ที่นี่เป็นคุณหนูเหมือนเดิม แต่ต้องคอยรับใช้ใคร”
“อยู่กับฉันลำบากมากนักเหรอ”
น้ำเสียงที่พูดออกไปเบาหวิว เจือไปด้วยความน้อยใจ
“เป็นอะไรไปอีกตาเฒ่า งอนอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เดี๋ยวนี้ล้อเล่นนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ หรือว่าเข้าสู่วัยทองแล้ว ขี้น้อยใจ ใครแตะต้องไม่ได้”
“เปล่าหรอก แค่รู้สึกว่าตัวเองไร้น้ำยาทำให้เมียมีความสุขไม่ได้ ถ้าเธออยู่กับคนอื่น คงมีความสุขมากกว่าอยู่กับฉัน”
“หยุดพูดแบบนี้ไปเลยนะ ปากไม่ดีอีกแล้ว ฉันพูดแบบนั้นที่ไหนว่าอยู่กับคนอื่นดีกว่าอยู่กับนาย อย่ามาดูถูกน้ำใจกัน ถ้าขืนพูดแบบนี้อีก ฉันจะวางหูแล้วนะ”
เจ้าตัวแสบพูดอย่างงอนๆ
“อย่าเพิ่งวางนะ ฉันขอโทษที่พูดแล้วทำให้เธอไม่สบายใจ ฉันรู้สึกแบบไหน ก็พูดออกไปแบบนั้นแหละ อย่าโกรธนะ ฉันอยากให้เรามีความทรงจำที่ดีต่อกัน ไม่อยากให้เราเข้าใจผิดกันบ่อยๆ”
“ก็ถ้านายยังขยันพูดจาทำนองนี้ เราคงได้มีเรื่องกันตลอดแน่”
ควิลล์ยังไม่หายงอน ผมต้องรับปากกับเขาว่าจะไม่พูดแบบนี้อีก ที่จริงผมอาจจะไม่ได้พูดจาหยอกเล้ายั่วเย้าเขาอีกต่อไปก็ได้
“ฉันอาจจะไม่อยู่บ้านสักระยะหนึ่งนะ กลับมาถ้าไม่เจอฉัน อย่าตกใจนะ”
“จะไปไหน”
น้ำเสียงของควิลล์แสดงให้รู้ว่าเขากำลังหวาดระแวง ผมเกือบสารภาพออกไปแล้วว่าผมกำลังจะไปจากชีวิตเขา แต่ผมก็เปลี่ยนใจกลัวว่าเรื่องมันจะยุ่งกว่าเดิม หากควิลล์ไม่พอใจขึ้นมา เลยโกหกเขา
“ว่าจะหยุดพักไปเที่ยวสักหน่อย”
“ลาพักร้อนไปเหรอ”
“อื้ม มีวันลาพักเหลืออยู่หลายวัน”
“แล้วทำไมถึงไม่ชวนฉันไปด้วย นี่คิดจะไปไหนโดยไม่มีฉันหรือไง”
เจ้าตัวแสบทำเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ
“ก็ไปหลายที่ แล้วก็หลายวันด้วย เธอติดเรียน ฉันไม่อยากชวนโดดน่ะ”
“ก็แล้วทำไมไม่เก็บไว้เที่ยวตอนปิดเทอมล่ะ ฉันจะได้ไปด้วย”
“ที่เที่ยวที่ฉันจะไป เธออาจจะไม่ชอบก็ได้”
แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ แต่ควิลล์ก็ยังไม่พอใจในคำตอบ เขาแหวกลับมาอย่างฉุนเฉียว
“รู้ได้ไง คิดแทนคนอื่นอีกแล้วนะ ถามก่อนสิว่าฉันอยากไปหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบ ไม่อยากไป ฉันจะบอกเอง”
“เอ้อ”
ผมติดอ่าง จนคำตอบที่จะพูดให้เขาพอใจ ควิลล์เงียบไปสักพัก จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ท่าทางคงจะโกรธผมอยู่ไม่น้อย
“ไม่เป็นไร ถ้าลำบากใจ ไม่อยากให้ฉันไป ก็ไม่ว่ากัน ไม่เซ้าซี้ต่อล่ะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ที่จริงอยากให้ไปนะ แต่เอ้อ กลัวมันลำบาก เธอยิ่งไม่แข็งแรงอยู่”
จะให้พูดได้ไง ว่าผมกำลังจะไปจากเขา ผมพูดไม่ออก แล้วก็ไม่อยากให้เขารู้ด้วย กลัวระเบิดลง บทเจ้าแสบจะอารมณ์ร้อนก็บ้าดีเดือด เดี๋ยวไปโวยวายใส่พวกอาจารย์ขึ้นมา มันจะยิ่งยุ่ง
“หนอยดูถูกกันอีกแล้วนะ ฉันไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่นายคิด ถ้าไม่อยากให้ฉันไป เพราะนายจะหนีไปทำอะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้ฉันรู้ ก็ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่ มันเป็นสิทธิ์ของนาย ที่จะทำอะไรก็ได้ ฉันคงไปบังคับให้นายมาเอาอกเอาใจพาฉันไปโน่นมานี่ไม่ได้หรอก อยากไปไหนก็ไป กลับมาแล้ว ก็โทรมาบอกด้วยแล้วกัน”
เสียงวางหูดังโครมบ่งบอกให้รู้ว่าคนทางปลายสายเดือดดาลแค่ไหน ผมได้แต่ยืนอึ้ง พูดไม่ออก มองโทรศัพท์ในมือ และหมายเลขสุดท้ายที่โทรออกไป ปรารถนาจะโทรไปบอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟัง ว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้
แต่แล้วอีกคนที่อยู่ในตัวผมก็บอกว่า ปล่อยให้ควิลล์เข้าใจผิดแบบนี้ไปดีแล้ว หากไปเล่าให้เขาเข้าใจถึงเหตุผล ผมก็อาจจะไม่ได้ไปจากชีวิตของเขา ซึ่งหากผมอยู่ก็จะสร้างปัญหาให้กับควิลล์ เขาอาจจะถูกครูใหญ่ และลูกกลั่นแกล้งเหมือนที่ทำกับผม เด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างเขา ควรจะมีอนาคตที่สดใส และห่างไกลจากเรื่องมัวหมอง เพื่อการก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างาม
ถ้าจะหาคนรับผิดชอบต่อเรื่องนี้ ผมนั่นแหละที่จะต้องได้รับการลงโทษไปเต็มๆ หากผมไม่บังเอิญไปข่มขืนเขา ควิลล์ก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับผม ไม่ต้องถูกรังควาญ ไม่ต้องมีเรื่องให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ป่านนี้เขาคงชอบกับกวี เรียนจบคงได้อยู่ด้วยกัน
พ่อแม่ได้หมายหมั้นปั้นมือตั้งแต่แรกแล้วว่าจะให้กวีดูแลควิลล์ ผมเป็นตัวมารที่มาแทรกระหว่างคนทั้งสอง ถ้าหากว่าควิลล์ต้องการกลับไปคบกับกวีต่อ ผมก็ไม่ว่าอะไร ตอนนี้กวีอ่อนแอ แต่วันข้างหน้าอาจจะเข้มแข็งขึ้นและสามารถปกป้องเจ้าตัวแสบได้ดีมากกว่าผมก็ได้ การปล่อยเขาไปจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้
“ครบ 1 อาทิตย์แล้วนะ ทำไมยังไม่กลับมาบ้านอีก เถลไถลไปไหน กลับมาเมื่อไหร่ นายโดนดีแน่”
“เป็นอะไร หรือเปล่า ทำไมไม่ส่งข่าวคราวมาให้รู้บ้าง ยังเที่ยวไม่พอเหรอ งานการไม่สอนหรือไง รับผิดชอบหน่อยสิ เด็กๆรอเรียนอยู่นะ”
“ครูภาษาอังกฤษอยู่ไหน ทำไมไม่มาดูแลนักเรียน ทำไมต้องปล่อยให้ครูคนใหม่มาสอนด้วย เรียนไม่เห็นรู้เรื่องเลย ถ้าตกฉันจะโทษนายนะ”
“ไอ้ฝรั่งบ้า ไปอยู่ไหน ติดต่อกลับมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าหายเงียบไปแบบนี้สิโว้ย”
“ไม่ตลกแล้วนะ หายไปเป็นอาทิตย์ ทำไมไม่ติดต่อกลับมาบ้าง”
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่มาสอน และไม่กลับบ้านด้วย ได้รับข้อความแล้ว ติดต่อกลับด่วน”
“ไอ้คนลามก ไอ้คนเห็นซวย ไอ้ฝรั่งบ้ากาม นี่ทิ้งกันแล้วใช่ไหม ฉันทำผิดอะไรถึงได้มาทำแบบนี้กับฉัน มาพูดกันให้รู้เรื่องเลยนะ ไม่ใช่หนีหน้าไปแบบนี้ ”
“ไอ้คนไม่รับผิดชอบ ได้แล้วก็ชิ่งหนี ทำแบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะ ออกมาจากกระดองเต่าที่หดหัวอยู่ในนั้น แล้วมาพูดกันสิ มีอะไรที่ไม่พอใจก็บอกกันได้ ถ้านายยังขืนเงียบ ไม่ตอบกลับมา ฉันจะถือว่าเราไม่รู้จักกันอีกต่อไป”
“รู้นะว่ายังมีชีวิตอยู่ และได้อ่านข้อความที่ฉันส่งไป ถ้านายได้ฟังข้อความนี้ จงรับรู้ไว้ด้วยว่าฉันโกรธมาก แล้วจะไม่มีวันให้อภัยนาย ไอ้คนขี้ขลาดตาขาว ไม่อยากเจอกันอีกใช่ไหม ดี จากนี้ไป เราอย่าเจอกันอีกเลย นายกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกันอีกต่อไปแล้ว”
ผมถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม ขณะนั่งไล่อ่านข้อความ และฟังเสียงพูด ที่ควิลล์ส่งมาให้ผมทางมือถือ หลังจากที่ผมลาออก ไม่ได้ไปสอนเกือบสองอาทิตย์ ไม่ได้กลับไปบ้าน และไม่ได้โทรติดต่อหาควิลล์และครอบครัวของเขา การหายตัวไปของผมคงทำให้ควิลล์หงุดหงิดไม่น้อย
เจ้าตัวแสบคงไม่รู้เหตุผลที่ผมหนีหน้า เขาเลยพยายามที่จะตามตัวผมให้ได้ แต่ผมก็เมินเฉยไม่ตอบข้อความที่เขาส่งมา รวมถึงไม่ยอมโทรกลับไป เมื่อไม่ได้คำตอบที่ตนเองต้องการ ควิลล์ก็เลยกระหน่ำโทรหาผมเป็นร้อยๆครั้ง ทั้งฝากข้อความมาด้วย เพื่อกระตุ้นให้ผมตอบกลับ เมื่อผมไม่ทำตามที่เขายื่นคำขู่ ควิลล์ก็โกรธจัดและประกาศตัดเป็นตัดตายกับผมทางโทรศัพท์ทันที
ใจผมร่ำๆจะโทรไปหาเขาตั้งแต่ได้เห็นมิสคอลล์ 4-5 ครั้งของควิลล์แล้ว แต่ผมก็ต้องพยายามหักห้ามตัวเองไม่ให้ทำอย่างที่ต้องการ ผมกำลังอยู่ในช่วงของการปฏิบัติภารกิจสามีที่แสนดี ที่จะช่วยผลักดันภรรยาให้ก้าวไปสู่ความสำเร็จ หากผมเห็นแก่ตัวแม้เพียงน้อยนิด สิ่งที่ผมพยายามทำเพื่อเขาทั้งหมดจะพังทลายลงทันที
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
