เราเดินทางออกจากบ้านหลังจากที่แต่งหน้าแต่งตัวกันเสร็จ ทุกอย่างถูกเช็คว่าไม่มีของสำคัญอะไรที่ผมห้ามลืมเด็ดขาด ส่วนคนขับรถที่พามาวันนี้ก็ยังเป็นคนเดิมกับที่คอยมารับมาส่งกันที่ในช่วงปลายเทอมสองของปีสี่ เป็นคนเดิมที่อ้างว่า มีเรียนอยู่แล้วก็เลยจะไปส่งทั้งๆที่จริงก็ไม่มี
ส่วนวันนี้ก็คือ ตั้งใจจะมาอยู่แล้ว แต่ก็บอกตามสไตส์ ว่า แค่ตื่นนอนมาแล้ว และนอนต่อไม่หลับ
“ ทำอะไร ” หันไปถามคนที่ไม่ยอมปล่อยมือถือ แถมยังกดยุกยิกอยู่ตลอดเวลาในตอนที่ติดไฟแดง
“ คุยกับสัดเจ ” ว่าแบบนั้น ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมที่วางนิ่งไว้อยู่ “ วิวฝากบอกมึงด้วยว่า เดี๋ยวมันจะมาพร้อมเจเลย ”
“ โอเค ” พยักหน้าตอบรับก่อนจะเหลือบมองมือนั้น “ แล้วจับมือกูทำไม ”
“ กูจับมือแฟนกู มึงมีปัญญหาเหรอ ”
“ ไม่มีหรอก เพราะกูนี่แหละสัด แฟนมึง ”
รถของเราเคลื่อนตัวเข้าสู่มหาลัยหลังจากที่ขับมานาน ซึ่งวันนี้แน่นอนว่าที่จอดรถเป็นอะไรที่หายากมากกว่าปกติหลายเท่าตัว และมันไม่ต่างอะไรกับการเล่นเก้าอี้ดนตรีเลยสักนิด “ กูคิดว่าเรามาเช้าแล้วนะ แต่ก็ยั๊งไม่มีที่จอดรถอยู่ดี ”
“ แล้วมึงคิดเหรอว่าคนอื่นเค้าจะไม่คิดเหมือนมึง เรื่องมาให้เร็วกว่าปกติจะได้มีที่จอด ”
“ เออ นั่นก็จริงของมึง ” ผมผ่อนลมหายใจออกมาก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นที่จอดว่างตรงหน้าคณะพอดี “ เชี้ย อาฟ นั่นๆที่จอดรถ ไปเร็วมึง ว่างแล้ว มันต้องเป็นของเรา ”
“ ประสาท ” อีกคนว่ายิ้มๆ ก่อนจะขับขึ้นไปแล้วจอดลงตรงที่ว่างหนึ่งเดียวตรงนั้นที่มี ช่องแคบๆที่อีกคนจอดได้อย่างเชี่ยวชาญซึ่งแน่นอนว่าถ้าเป็นผมก็คงต้องไปจอดที่อื่น ปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะถอนหายใจโล่งออกมา แน่นอนว่า เพราะไม่ต้องเดินไกลให้เมื่อย แล้วนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด
“ มึงโทรบอกเจด้วยสิ ว่าถ้าจะมากันหลายคน ให้มาด้วยกันให้หมด เพราะมันไม่มีที่จอด ยัดๆกันมาเลย ในรถคันเดียวนั่นแหละ ”
“ แล้วมึงคิดว่าใครมันจะมาเหรอครับ ” คำถามนั้นทำให้ผมนิ่ง ประโยคนึงผุดขึ้นมาในสมองอย่างฉับพลัน ‘ เออ ลืมไปเลยว่าไม่มีเพื่อนแล้ว ’ แต่ทว่าคนที่พูดเองก็ไม่ต่างกัน อาฟมันนิ่งไปนิดหน่อย ก่อนจะยกมือขึ้นจับหัวผม “ แต่ก็ไม่แน่หรอก ” อาฟว่าแบบนั้นก่อนจะก้มหน้าลงพิมพ์อะไรสักอย่างลงไปในมือถือของตัวเอง บนหน้าจอนั้นเป็นไลน์กลุ่มเหมือนจะเป็นที่รวมตัวของทุกคน ไม่ว่าจะเป็น เอม เจ น้องเดย์ น้องอัยย์ ผมเห็นมันพิมพ์ข้อความลงไปบนนั้น ‘ มาให้ได้ครบทุกคนนะไอ้สัด ’
เผลอยิ้มออกมาในตอนที่เห็น มันก็เป็นแบบนี้ แคร์ทุกความรู้สึกกันมากจริงๆ เลยไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน อาฟก็ใส่ใจกัน
“ งั้นกูไปลงทะเบียนก่อน มึงอยู่ตรงนี้นะ ”
“ อื้ม ” ใบหน้าคมพยักหน้ารับ ผมก็เดินไปจัดการเรื่องลงทะเบียนรับปริญญาของตัวเอง ทักทายเพื่อนร่วมคณะที่วันนี้จัดหนักจัดเต็ม รวมถึงฝ้ายที่ก็เดินเข้ามาชวนคุยแล้วก็ขอถ่ายรูปไปเสียหลายรูป ซึ่งแน่นอนว่าตากล้องของเธอก็จัดหนักจัดเต็มอีกเช่นกัน เมื่อดูจากขนาดกล้องแล้ว ของผมดูธรรมดาไปเลย
“ วันนี้ใครมาถ่ายรูปให้เมด ถ้าไม่มีถ่ายกับฝ้ายได้นะ ”
“ ไม่เป็นไร ” ผมปฎิเสธ “ อาฟมาถ่ายให้น่ะ ”
“ สุดยอดแฟนแห่งปี ทำเพื่อคนที่รักได้ทุกอย่างจริงๆ ” อีกคนแซวก่อนจะถอนหายใจออกมา “ แต่ในที่สุดก็เรียนจบสักทีเนอะ ดีใจกับเมดด้วยนะ สำหรับเกียรตินิยมอันดับสอง ”
“ ขอบคุณมากครับ ”
“ เออ มีอะไรจะบอกอย่างนึง ” ดวงตาสวยที่เบิกขึ้นนิดหน่อยเหมือนกับอีกคนคิดอะไรขึ้นมาได้ ฝ้ายยิ้ม “ ไม่รู้มีใครบอกเมดยัง แต่เห็นว่ายีนส์มันไม่เข้ารับนะ เพื่อนลือๆกันใหญ่ ”
“ เหรอ ” ตอบออกไปแค่นั้น ก่อนที่บทสนาทนาของเราจะถูกขั้นด้วยการที่ต้องแยกย้ายกันไปลงทะเบียนเพราะถึงคิว ผมผ่อนลมหายใจออกมาในตอนที่ทำเรื่องต่างๆ รวมถึงการสั่งกรอบรูปสำหรับเอาไว้ติดที่บ้านเรียบร้อย
อดคิดถึงความรู้สึกในที่ได้เข้าเรียนครั้งแรกที่นี่ไม่ได้เลย ผมมองไปรอบๆอาคารหลังจากที่เดินออกมานั้น ถอนหายใจ ผ่อนความเศร้าที่ฝังอยู่ลึกๆ
พอเอาเข้าจริงก็คงเหมือนกับที่อาฟบอก เหตุผลที่ผมไม่อยากจะเข้ารับปริญญา ไม่ใช่ความยุ่งยาก แต่เพราะมันไม่ได้สนุกขนาดนั้นอีกแล้ว เพื่อนสนิททั้งสามคนที่เราเคยดีใจตอนเข้าเรียนที่นี่ด้วยกัน คนพวกนั้นไม่อยู่ข้างกันอีกแล้ว ไม่ว่ายังไง ก็ยังเสีดายอยู่ลึกๆอยู่ดี กับความเป็นเพื่อนที่หายไปนั้น
ภาพที่เคยถ่ายไว้ตอนเรียนจบม.ปลายถูกลบหายไปจากความรู้สึก ภาพที่เราเคยบอกกันว่า ถ้าเรียนจบจะหิ้วชุดครุยไปถ่ายตรงจุดเดิม แต่พอวันนี้มาถึงจริงๆ เรากลับทำอะไรแบบนั้นไม่ได้แล้ว ก็เสียดายอยู่เหมือนกัน สำหรับความสัมพันธ์และคำว่า เพื่อน ที่จะไม่มีวันกลับมาอีกนั้น
“ พี่เมด ยินดีด้วยจ้า!!! ” เสียงดังที่ดึงสติของผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาคิดอะไรบางอยู่ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจ เจ้าเด็กแสบบาร์เทนเดอร์สองคน รวมถึงน้องชายผม เอม แล้วก็เจ ยืนอยู่ตรงหน้านั้นข้างๆกับคุณอาฟเตอร์ อาระที่ยิ้มให้กัน ในมือของทุกคนมีทั้งดอกไม้ช่อใหญ่ รวมถึงถูกโป่งสวยๆ
“ ปี๊ด ปี๊ด ” ผมหลุดหัวเราะออกมาตอนที่น้องเดย์หยิบแตรของเล่นเด็กคนมาเป่า และดูเหมือนเสื้อวันนี้ทุกคนจะธีมกันมาในแบบที่เรียกว่า สีสันแสบตาที่ใส่กันมาไม่ต่างอะไรกับเวทีลูกทุ่งเลสักนิด
“ เหี้ยอะไรกันเนี้ย ” ถึงกับต้องพูดออกไป แต่น้องเดย์ก็แค่ยื่นลูกโป่งมาให้กัน
“ ก้มาแสดงความยินดีกับพี่เมดไงครับ เรียนจบแล้วน้า ยินดีด้วยนะครับพี่สะใภ้คนสวยของน้องเดย์ที่ก็อยากจะเป็นผัวมากกว่าน้องเขย ”
“ จ้า ” ผมตอบรับก่อนจะรับลูกโป่งนั้นมา แต่ยังไม่ทันที่น้องอัยย์จะเข้ามา เสียงกรีดร้องของน้องเดย์ก็ดังขึ้น แน่นอนว่ามันจากคุณอารยะของผม ที่ก็ถีบน้องชายตัวเองเข้าไปเต็มแรง
“ นี่ก็หวงไม่เลิกจริง ” เจมันบอกก่อนจะเชิดหน้าไปทางไอ้อัยย์ “ ตามึงแล้วสัดอัยย์ ”
“ โอเค นี่ครับ ซ้อเมดคนสวยของผม “ ตุ๊กตาน่ารักถูกยื่นมาให้ “ น้องไม่อยากจะเป็นผัวซ้อ แต่แน่นอนว่าได้ก็ดี ”
“ พวกมึงที่ก้วอนตีนมัน ” ผมว่าก่อนจะหันไปรับของจากเจกับเอม ที่ก็ยื่นมาให้ทั้งถุง แล้วพอเปิดดูก็พบว่ามันเป็นของขวัญที่อยู่ในกล่องอีกที “ ขอบคุณครับ ”
“ พี่เมด อันนี้จากวิวนะ ” ของที่วิวให้มันเป็นเคสมือถือที่ก็เหมือนว่าอีกคนจะออกแบบเอง ผมรับมันมาก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอด
“ ขอบคุณนะครับ ”
“ อะไรกันน่ะ ” น้องเดย์ท้วง “ น้องเดย์ก็ให้พี่เมดนะ แต่พี่เมดกอดแค่เด็กแรด ทำไมพี่เดย์ไม่กอดน้องเดย์ละครับ แบบนี้มันหมายความว่าไง รักน้องไม่เท่ากันเหรอ แบบนี้ก็ได้เหรอ ”
“ เออๆ มาๆ ” ดึงวิวออกจากตัวก่อนจะเรียกอีกคนเข้ามา คนน้องที่ได้แต่เบิกตากว้าง ก่อนจะหันไปเหลือบมองพี่ชายตัวเอง
“ สัดพี่ พี่เมดพูดเองนะ กูไม่ได้ร้องขอมากมายเลยด้วยซ้ำ บ้าจริงนี่ไม่ได้อยากกอดอะไรเลย เกรงใจหรอก ” เดย์ดึงตัวเองเข้ามากอดผม สองแขนที่กอดเอวรัดกันแน่นเหมือนได้ทีก็ขอแบบจัดหนัก
“ ยินดีด้วยนะครับพี่เมดของน้องเดย์ เรียนจบแล้ว ”
“ ขอบคุณนะครับ ” พยักหน้ารับเจ้าเด็กที่ไม่รู้จักโต ผมเรียกน้องอัยย์เข้ามา “ น้องอัยย์ก็มาด้วยสิ ”
“ พี่เมดเรียกนะ กูบริสุทธิ์ กูบริสุทธิ์ ” อีกฝ่ายตะโกนก่อนจะเดินมากอดผมไว้แน่นเหมือนกัน ทั้งสองคนเอียงตัวเองไปมาในตอนที่เรากอดกันอยู่แบบนั้น และเหมือนว่ามันจะแนบชิดเกินไปหรือไม่ก็อาจจะนานไป ทางฝ่ายคนที่ถือกล้องแล้วยืนนิ่งก็เลยพูดขึ้น
“ นานไปแล้ว ”
“ ยังไม่ถึงห้านาทีเลยมั้ง ” เอมมันว่าก่อนจะเหลือบมองเจที่ก็ยักไหล่
“ ขี้หวงตามสไตส์แหละไอ้สัดพูดยาก เรื่องนี้มันเรื้อรัง ”
“ K ” อาฟบอกปัด ตอนนั้นไอ้เด็กแสบก็ดึงตัวเองออกจากผมพอดี น้องมันก็เลยหันไปอวด
“ พี่เมดก็คือตัวห๊อมหอม อยากจะหอมสักฟอดสองฟอด ”
“ แต่ถ้าตายกูไม่ช่วยน้า ” เจยกมือขึ้นทั้งสองมือคล้ายกับห้าม หน้าตาที่ออกจะตกใจชวนให้เราทุกคนหลุดหัวเราะออกมา ก่อนที่เอมจะหันไปมองเพื่อนตัวเอง
“ แล้วมึงไม่ให้อะไรเมดมันหน่อยเหรอสัดอาฟ ”
“ ต้องเหรอ ” คำถามพาซื่อหลุดออกมาจากปากคุณอารยะ ที่ก็เลิกคิ้วขึ้นเหมือนว่าตัวมันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไร “ กูก็มาแล้วนี่ไง ไม่พอเหรอ ”
“ กูละเชื่อมึงเลย ” เจบอกพลางส่ายหน้า “ ทั้งๆที่ก็ทำตัวเหมือนไม่อยากมา แต่ชวนกูไปซื้อเสื้อใหม่ ซื้อกล้องใหม่ แถมยังสั่งให้พวกกูมาอีก แล้วก็ต้องมาให้ได้ด้วยนะ ”
“ แหมมม เค้าก็อยากให้คนที่เค้ารักมีความสุขที่สุดในวันที่เรียนจบ ” เอมมันเสริมเราต่างคนก็ได้แต่หันไปทางอื่น
“ พูดมาก ” อาฟว่าเสียงเบาในตอนที่ทุกคนหันมามองมัน ใบหน้าคมถอนหายใจ “ เพื่อนเหี้ย ”
“ งั้นก็ถ่ายรูปกันหน่อยมั้ย พี่อาฟกับพี่เมดน่ะ ” วิวมันบอกกในตอนนั้นเอมมันก็ดึงกล้องที่อีกคนถืออยู่ไปถือไว้เอง แถมยังรวบรับตัดความอีกฝ่ายด้วยการเชิดหน้ามาทางผม
“ ไปยืน จะถ่ายให้ ”
“ ใครอยากถ่าย ” เอ่ยถามเพื่อนตัวเองแบบหาเรื่อง ในตอนนั้นเจมันก็ยิ้ม
“ เอาน่า ถ้ามึงเขิน ก็คิดซะว่าพวกกูบังคับ ” ก้าวเดินออกมายืนข้างผมในตอนที่เจบอก อาฟที่หน้าแดงไปหมดถอนหายใจออกมา แล้วตอนที่มันเผลอสบตากันนั้น อีกฝ่ายก็บอก
“ กูโดนบังคับมา ”
“ จ้า เชื่อได้มากเลยอารยะ ” บอกอีกคนแบบนั้น แต่อยู่ๆเราก็เหมือนเกร็งต่อกันซะมากมาย ก็ใช่ว่าไม่เคยถ่ายรูปด้วยกัน เราเคยถ่าย และก็ถ่ายบ่อยมากเลยด้วย แต่เหมือนจะไม่ใช่ภาพที่ดูจริงจังอะไรแบบนี้ เป็นแค่ที่ถ่ายเล่นๆ พวกอารมณ์ที่ซบกันแต่เห็นแค่ช่วงคาง ไม่ก็ครึ่งหน้า และถ้าเห็นหน้าเต็มๆ ก็เหมือนว่าจะเป็นแค่ภาพอีกคนเดี่ยวๆ ไม่มีหรอกที่เราจะถ่ายด้วยกันแบบจริงจังอย่างงี้
“ คือเกร็งเหมือนไม่เคยได้กันมาก่อน ” วิวมันว่า ทุกคนในที่นั้นก็หลุดหัวเราะ “ เอาไงดีพี่ช่างภาพ ” ท้ายประโยคที่ถามเอมอีกคนก็นิ่งคิด
“ เอาแบบนี้แล้วกัน พวกมึงยืนเอียงนิดๆ แล้วก็มองหน้ากัน
“ เค ” ผมตอบรับในตอนนั้นน้องเดย์น้องอัยย์ก็วิ่งเข้ามาหา
“ เอาของมานี่ก่อน มันรก เดี๋ยวภาพไม่สวย ”
“ ขอบคุณครับ ”
“ ค้าบบบบบบ ” เสียงของเด็กน้อยที่ขานรับแล้วก็วิ่งออกไปพร้อมกับของขวัญ ผมเหลือบมองอาฟหลังจากนั้นแต่เหมือนอาการเขินจะแพร่สู่กันอย่างรวดเร็ว หูของผมร้อนจัดแม้แต่ในท้องก็เหมือนจะวุ่นวายไปหมด คล้ายว่ามีพายุอยู่ในนั้น เราถอนหายใจใส่กันเหมือนอัดอัด
“ เขินกันชิบหาย ตอนเอากันสัดพี่กับพี่เมดคือเขินกันแบบนี้มั้ยวะ ” น้องเดย์ถาม คนพี่ก็ส่ายหน้า
“ ไม่นะ ทั้งๆท็เปิดไฟเอากัน ”
“ ไอ้สัด แล้วมึงจะพูดทำเหี้ยอะไร ” สบถออกไปยิ้มๆ อีกคนก็หันมายิ้มให้กันอย่างคนกวนตีนแหมือนทุกครั้ง และในตอนนั้นที่เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น
ในตอนนั้นผมรู้สึกเลยว่า ตอนเถียงกันนี่แหละ คือภาพคู่ที่คงดูเป็นเรามากที่สุด
“ น่าร๊ากกกกก ” วิวเอ่ยบอกตอนที่เอมมันกดดูภาพที่เราสองคนเพิ่งถ่ายกันไป “ ถ่ายอีกพี่มึง เอาแบบว่า หยิกแก้มมั้ย ”
“ เดี๋ยว ” ผมสั่งเบรคก่อนจะเอื้อมมือไปจับคอเสื้อของอาฟที่เหมือนจะอยู่ในลักษณะที่มันไม่สวยสักเท่าไหร่ “ โอเค เสร็จแล้ว ”
“ ถ่ายแล้ว ” เอมบอกก่อนจะหัวเราะ แล้วหลังจากนั้นผมก็อาฟก็ถ่ายรูปคู่กันไปหลายรูป ทั้งท่ายืน ท่านั่ง ตามคำสั่งของเพื่อนที่ก็พยายามมากให้ภาพคู่ของเรามันออกมาในรูปแบบที่ไม่เกร็ง และดูว่ารักกันอย่างที่สุด และปิดท้ายเซ็ตสุดท้ายด้วยการถ่ายภาพคู่กับผมแบบเรียงคนและแน่นอนว่าภาพพวกนี้คุณอารยะคนที่เตรียมตัวมาตลอดเป็นคนกดถ่ายให้ โดยที่น้องเดย์น้องอัยย์บอกว่า จะเก็บไว้บูชาอย่างดี เนื่องจากเป็นอะไรที่หาได้ยากยิ่งมาก
“ ถ่ายรูปหมู่กัน ” วิวเอ่ยพูดตอนที่เรามายืนเบียดกันเป็นก้อนๆและแน่นอนว่าผมที่ได้ยืนอยู่ตรงกลาง เหมือนว่าจะเด่นกว่าใครเลย
เวลาสนุกสนานและรอยยิ้มเคลื่อนตัวไปเรื่อยจนเราไม่รู้ เวลาที่ผมต้องเข้าหอประชุมมาถึงแล้วประกาศของทางมหาลัยที่ดังอยู่ในขณะนั้น ผมตัดสินใจมือถือ พร้อมกับเงินจำนวนนึงในกรณีถูกบูมจากรุ่นน้องในตอนที่ออกจากหอประชุม
“ งั้นเดี๋ยวกูเข้าหอประชุมก่อนนะ ”
“ งั้นพวกเรารอแถวๆนี้นะพี่เมด ” น้องเดย์บอกในตอนนั้นอาฟก็ขมวดคิ้ว มันหันไปถามน้อง
“ พวกมึงจะรอทำไม ”
“ อ้าว แน่นอนว่าพี่เมดออกจากหอประชุม เราก็ต้องไปกินข้าวกันไง เลี้ยงบัณทิต ”
“ ค่อยเลี้ยง ” ร่างสูงว่าแบบนั้นก่อนจะบอกปัด “ กลับไปได้แล้วพวกมึงน่ะ ”
“ เชี้ย แม่งโคตรไล่ ไม่เหมือนเมื่อวานเลย ” เอมมันเสริมก่อนจะปั้นหน้าขรึมแบบที่อาฟชอบทำ “ พวกมึงต้องมาให้ได้นะ งานรับปริญญาเมด ใครมากูเลี้ยงเหล้าไม่อั้น ”
“ กูก็คิดว่าที่มา รักพี่กูกัน เปล่าจ้า แดกเหล้าล้วน ” วิวมันพูดยิ้มๆ “ กูเป็นพี่เมดกูดีใจตายเลย ”
“ แหมเด็ก มึงก็ต้องคิดด้วยนิดนึง พวกกูกว่าจะเลิกงานมันกี่โมงไปแล้ว ต้องตื่นเช้าแบบนี้ ความน่ารักของพี่เมดเป็นแรงจูงใจห้าสิบเปอร์เซ็นก็จริง แต่แน่นอนว่า เหล้าก็เป็นแรงจูงใจอีกห้าสิบเปอร์เซ็นด้วยเช่นกัน ” น้องอัยย์บอกพลางยักคิ้วให้น้องผมที่ก็ถอนหายใจออกมา
“ เหล้ากินได้ที่ throw up เลย ลงบิลกูไว้ ส่วนข้าวถ้าอยากแดกก็รอวันจริง เดี๋ยวเลี้ยงทีเดียว มีพ่อแม่กู แล้วก็พ่อแม่เมดด้วย ” อาฟว่า “ รับเสร็จก็คงเหนื่อยแล้ว มึงจะให้พาไปต่อไหนอีก ”
“ ห่วงใยเก่ง ” เจมันว่า
“ แต่นั่นก็จริงนะ ” น้องเดย์ว่า ก่อนจะเหลือบมองคนที่เหลือ “ งั้นพวกเราก็กลับก็ได้มั้ง แต่ใครจะรอพี่เมดละ ”
“ กูไง ” วิวมันยกมือ ในตอนนั้นร่างสูงก็แค่ยกมือพลางปัดแบบไล่
“ มึงก็กลับไป กูอยู่เอง กูว่าง ”
“ อ๋อ คือไม่ได้อยู่หรอกใช่ปะ แต่ว่าง ก็เลยอยู่แหละ เค เก็ต ” ยักไหล่ในประโยคท้ายซึ่งดีแค่ไหนแล้วไม่โดนไอ้อาฟถีบ “ งั้นวิวกลับกับพี่เจก็ได้ เราไปหาอะไรกินกันเนอะลุง ”
“ ง่ายๆงี้เลย ” คนที่โดนวิวกอดพูดยิ้มๆ “ งั้นก็ตามนี้ สัดอาฟรอเมดเนอะ เพราะว่าง ” หลุดหัวเราะออกมากับคำแซว ผมมองมันยิ้มๆ
“ มึงไปได้แล้วเมด ”
“ งั้นขอบคุณทุกคนที่มานะ เดี๋ยวเสร็จงานเราหาวันว่างกัน พี่เมดเลี้ยงข้าวเอง โอเค๊ ” ผมบอกทุกคนก็พยักหน้ารับพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายให้กัน
“ ตั้งใจซ้อมน้าพี่เมดของน้องเดย์ ”
“ ของน้องอัยย์ด้วย ”
“ ครับผม ” ตอบรับเด็กๆไปแบบนั้น ผมหันมองอาฟ มันที่ยกนิ้วเป็นหูโทรศัพท์ขึ้นมา
“ โทรมาแล้วกัน ”
“ โอเค งั้นไปละ ” หันหลังเดินเข้าไปในหอประชุมหลังจากที่พูดประโยคนั้น
พิธีการเริ่มต้นขึ้นไม่นานหลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อย ผมนั่งสัปหงกอยู่หลายครั้งก่อนจะมาตื่นเต้นอีกครั้งในตอนที่ถึงคิวตัวเอง แต่ทุกอย่างก็ผ่านมาอย่างราบรื่น โชคดีที่ซ้อมรับมาแล้วจากที่บ้านก็เลยผ่านฉลุยไม่มีต้องซ้อมใหม่ จนสุดท้ายทุกอย่างก็จบลง
ผมเดินออกมาจากหอประชุมหลังจากที่ถูกปล่อยตัว และสิ่งแรกที่ทำก็คือการหยิบเอามือถือมาโทรหาคนที่รอกันอยู่เสียงรอสายดังอยู่นาน ก่อนที่อาฟจะกดรับ
“ อยู่ไหน ”
“ ข้างคณะมึง ” อีกคนตอบแบบนั้นผมก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะมันก็ไกลมากอยู่จากที่ที่ตอนนี้ผมยืนอยู่
“ มึงก็เล่นไปซะไกล ”
“ เร็วๆ ” อาฟมันเร่ง ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ
“ คร้าบบบบ จะไปเดี๋ยวนี้แหละคุณ ” เก็บมือก่อนจะก้าวเดินออกไปเรื่อยตามทาง
บรรยากาศของความสุขและเสียงหัวเราะดังอยู่ทั่วบริเวณ ทุกมุมที่ว่าสวยถูกจับจองถ่ายรูป ไม่ต่างจากเก้าอี้ดนตรีที่พอคนนึงถ่ายเสร็จ อีกคนก็เข้ามาถ่ายแทนที่ ผมยิ้มกับบรรยากาศโดยรอบตัว พลางคิดถึงเรื่องราวในตอนที่ตัวเองเป็นนิสิตปีหนึ่งของที่นี่ ความสุขในตอนที่สอบติดในวันนั้นผมรู้สึกว่ามันไม่ต่างจากวันนี้เลย มันเป็นทั้งความสุขและความภาคภูมิใจในตัวเองอยู่ลึกๆ
“ หล่อมากเลยเนอะ แฟนใครไม่รู้ ” เสียงที่สาวที่เดินผ่านผมเรียกความสนใจให้หันไปมอง ก่อนหันกลับมาเดินต่อแล้วก้าวตรงไปข้างหน้า ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าคณะ ที่ตอนนี้มีคนจับจองพื้นที่เป็นที่นัดหมายกันไว้แบบชนิดที่เต็มทุกโต๊ะ สายตาที่มองซ้ายมองขวาแต่กลับไม่เจอกับคนที่บอกว่ารอกันอยู่ ผมขมวดคิ้วก่อนจะหยิบมือขึ้นมาอีกครั้ง ผมโทรออก
“ จะโทรไปไหน ” เสียงทุ้มที่คุ้นชิน แต่พอหันไปด้านหลังกับพบช่อดอกไม้สีแดงถูกยื่นออกมาตรงหน้า ในช่วงวินาทีนั้นผมหุบยิ้มไม่ลงเลย แต่มันคงต่างกับอีกคนที่ยื่นมันมาให้ คุณอารยะหูแดงไปหมด ก่อนจะพูดสั้นๆ ทั้งๆที่หันไปมองทางอื่น “ รับไปสิ ”
“ ขอบคุณนะครับ ” ว่าแบบนั้นก่อนจะรับมันมา “ ก็ว่าทำไมไล่เพื่อนกลับไปหมด เพราะเค้ามีของขวัญนี่เอง ” แกล้งเย้ามันเล่นๆ พร้อมกับรับช่อดอกสีแดงช่อโตนั้นเข้ามากอด แต่เหมือนคนตรงหน้าจะยังเขินไม่เลิก คนหลายคนหันมามองมัน
“ คนแม่งจะมองกูทำไมเยอะแยะ ”
“ ก็แฟนกูหล่อ ” ยักคิ้วให้ อีกคนก็หันมามองกัน อาฟถอนหายใจในตอนที่มองผม
“ รู้มั้ย ว่านี่คือดอกอะไร ”
“ กุหลาบ ” ตอบแบบไม่มั่นใจเท่าไหร่เพราะมันก็เหมือนจะใช่แล้วก็เหมือนจะไม่ใช่ รูปทรงไม่ใช่กุหลาบแบบตอนที่ใครๆได้รับตอนวันวาเลนไทน์เท่าไหร่
“ อื้ม กุหลาบพันปี ”
“ มีความหมายมั้ย ”
“ ไม่รู้ ” อาฟยักไหล่ ก่อนจะหันไปทางอื่นอีกคนถอนหายใจ พร้อมกับรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อพูดอะไรสักอย่างกับผม “ เมด ”
“ ว่าไง ” ตอบแบบนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือมัน สายตาคมนั้นเหล่มองกัน
“ กูไม่รู้ความหมายของกุหลาบพันปีนะ แต่โทรไปปรึกษาแม่มา แม่บอกว่ากุหลาบคือตัวแทนของความรัก แม่ให้ซื้อดอกกุหลาบให้มึง เพราะงั้นกูคิดว่ากุหลาบพันปีน่าจะดีที่สุด เผื่อเราจะได้รักกันไปถึงพันปี ”
“ เหรอ ”
“ ดีใจด้วย ที่เรียนจบ ” ว่าแบบนั้นด้วยหูที่แดงไปหมด ผมพยักหน้ารับอีกคนก็หันมามองกัน “ ไม่กอดอะ ”
“ กอด ? กอดทำไม ”
“ มึงทำแบบนั้น ตอนที่ไอ้เดย์ ไอ้อัยย์ แล้วก็ไอ้วิวให้ของขวัญมึง ”
“ มึงแม่ง” ดึงตัวเองเข้าไปกอดอีกคน ในตอนนั้นอาฟที่จูบลงที่ไหล่ของผม เรายิ้มกว้างให้กันแบบที่ต่างฝ่ายก็ต่างไม่ให้ใครได้เห็น “ ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกอย่างเลย ”
“ อื้ม ”
“ ว้ายยยยยยย เราเห็นแล้วละ” เสียงดังที่ผสานกันของคนที่คิดว่ากลับไปแล้วกรูกันเข้ามาหาผมแล้วก็อาฟที่ยืนกอดกันอยู่ เราผละออกจากกันในวินาทีที่รู้ตัวหลังจากนั้นไม่ต่างอะไรกับต้องของร้อน ผมเหลือบเห้นมือถือที่ถ่ายรูปของเราไว้โดยช่างกล้องคนก่อน พร้อมกับน้องเดย์น้องอัยย์ที่ก็กอดกันกลมและแสดงท่าทางเลียนแบบเราสองคนเมื่อครู่
“ ดีใจด้วยที่เรียนจบ ” น้องอัยย์มันพูดเสียงทุ้มในแบบของอาฟ และแน่นอนว่าตอนนั้นน้องดย์ก็กอดเพื่อนตัวเองไว้แน่นเพื่อเลียนแบบผม
“ ขอบคุณนะครับ ”
“ พวกเหี้ย ” กลายเป็นว่าทั้งผมทั้งอาฟถึงขั้นต้องสถบออกมา แล้วหันไปอีกทางในตอนที่เจยกยิ้มแล้วหัวเราะเรา
“ ทำเป็นไล่พวกกู ทั้งๆที่จริงก็เตรียมดอกไม้ไว้ให้เค้า แต่ก็เขินเหลือเกินไม่กล้าเอามาให้ตรงๆ มีความสั่งให้เอามาส่งตอนที่พวกกูกลับไปแล้วด้วยนะ มองจากมุมกูคือชัดสุด ”
“ ฉากดมดอกไม้ด้วยความรักคือกูถ่ายเห็บไว้ล้อมันยันห้าสิบ ” เอมเสริม
“ แล้วเสือกไรกับมึง ”
“ ครับๆ คนฟอร์มเยอะ ”
“ แต่หวานมากเลยเอาจริง ” วิวมันพูดยิ้มๆ “ ฉากยื่นดอกไม้ ฉากกอด ก็คือพี่เอมถ่ายไปประมานสามร้อยรูปได้ ”
“ ฉากนั่งรออีกร้อย ” เอมมันว่า “ นั่งรอแบบ นั่งรอจริงๆ นั่งไม่ไปไหนเลย มือถือก็ไม่เล่น กลัวแบตหมด พาวเวอร์แบงค์ก็ไม่มี น่าสงสาร ”
“ จริงเหรอ ” หันไปถามอาฟในตอนที่ได้ยิน อีกคนที่ก็แค่ยกไหล่
“ มึงเชื่อคนอย่างพวกมันได้ด้วยเหรอ ” บอกกันแค่นั้น แต่ก็เขินกันมากมาย จนต้องคว้ามือผมมาจับกันไว้แน่น อาฟก้าวนำออกไปเหมือนว่าอยากจะหนีไปให้ไกลจากพวกชอบแซวที่ทำให้ตอนนี้หัวใจเรามันเต้นระส่ำ
“ นี่ ”
“ อะไร ”
“ ขอบใจที่มานะ ” ผมบอก อาฟก็ผ่อนเท้าที่กำลังจะเดินให้ช้าลง มันหันไปเหลือบมองกลุ่มเพื่อนที่เดินตามมาแบบไม่ใกล้กันเท่าไหร่ เพราะแน่นอนว่าเอมกำลังถ่ายรูปเราที่กำลังเดินจับมือกันอยู่
“ กูก็แค่ว่างอยู่แล้ว ”
“ เออนั่นแหละ ” ตอบรับคำอ้างนั้นก่อนจะยิ้ม “ ขอบใจที่มึงมา ขอบใจที่มึงพาทุกคนมาเพราะกลัวว่ากูจะเหงาที่ไม่มีใครมายินดีด้วย ขอบใจที่ตั้งใจเรียนถ่ายรูปด้วยตัวเองเพื่องานของกู แล้วก็ขอบใจที่ตั้งใจอยากจะมาถึงขั้นไปซื้อเสื้อใหม่ ”
“ กูบอกว่า..”
“ ขอบใจนะมึงที่ดูแลกันมาตั้งแต่ตอนที่รู้จักกันวันแรก จนถึงวันนี้ ขอบใจที่มึงคอยอยู่ข้างๆกันมาตลอดเลย ” ร่างสูงที่ฟังคำนั้นหยุดฝ่าเท้าที่กำลังเดินตรงไปของเรา ตรงหน้าส่วนจอดรถที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ เรายิ้มให้กัน “ มึงไม่ชอบอยู่ในที่ที่คนเยอะแต่มึงก็มา ไม่ชอบนั่งคอยใครนานๆแต่มึงก็คอยกู ขอบคุณที่ทำเพื่อกูนะอาฟ ”
“ เพราะมันคือมึง ” แล้วนั่นก็เป็นคำตอบสั้นๆ ของคนที่ยืนอยู่ข้างกันและทำสิ่งมากมายเหล่านั้นให้ด้วยใจแบบที่ไม่ต้องร้องขอ ทำให้แม้ว่านี่จะไม่ใช่ตัวตน และ ทำให้เพราะแค่รู้ว่าผมจะมีความสุขยิ่งกว่าใครในวันสำคัญนี้ “ รู้ใช่มั้ย ว่ากูอยากจะให้มึงมีความสุขมากที่สุด ”
“ รู้ ”
“ อื้ม ” ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้กันในตอนนั้น ผมหลับตาลงพร้อมรับจูบอบอุ่นจากริมฝีปากบางของคนตรงหน้า เสียงดังเบาๆในตอนที่เราสัมผัสกัน อาฟผละออก เรายิ้มให้กัน “ มึงรู้แล้วก็ดี ”
ในตอนนั้น ผมก็ได้แต่หวัง ว่าภาพจูบของเราจะไม่ถูกถ่ายไป โดยกลุ่มคนข้างหลังที่เฝ้ามองอยู่
......................................................................
สวัสดีปีใหม่ค่า
ทุกปีมีแค่คำอวยพร ปีนี้ทางหนมก็คือเตรียมของขวัญ ซึ่งก็คิดอยู่นานมากว่าจะเขียนพาสไหนดี
ไม่รุ้ทุกคนจำได้มั้ย แต่ผับชั้นสาม ลงตอนจบวันนี้ เมื่อปีที่แล้วเหมือนกันนะ เพราะงั้นก็ครบหนึ่งปีพอดีเลย
อีกอย่างพอดีได้กลับไปอ่านผับชั้นสาม ก็นึกคิดขึ้นมายังไม่มีพาสเลย ความอยากเขียนก็เลยประทุขึ้น แล้วกลายออกมาเป็นดอกผลให้ได้อ่านกัน
คิดถึงอาฟเมด และชาวผับชั้นสามมากจริงๆ
ท้ายนี้ ขอให้ปี 2020 เป็นปีที่ดีของทุกคนนะคะ
ขอให้เป็นปีแห่งความสมหวัง และความสุข ขอให้รอยยิ้มคงอยู่กับทุกคนไปตราบนานเท่านาน
ขอให้สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้า และเงินทองก็ไหลเข้ามาไม่มีขาด
สำหรับปีนี้ หนมมี่ผู้ใส่ซื่อ ก็ขอฝากตัว ฝากผลงานด้วยนะคะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
