ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 49 ….รักคุณเท่าฟ้า
บ่นนำ
หวัดดีคร๊าบบบ
สบายกันดีนะครับ มีบางเม้นคิดถึงผมด้วย หุหุ คิดถึงเช่นกันครับ วันนี้มีเวลาเลยมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้งนึง ผมก็สบายดี(กรูไม่อยากรู้) ไอ้ปอก็สบายดี (อันนี้อยากรู้มากกว่า) บ่นให้ฟังก่อน ช่วงที่หายศีรษะไป
หลังปีใหม่ไม่กี่วัน ผมไปดูงานต่างประเทศ (ฟังดูดีมีสกุล ลุนชาติเนอะ555….ทำยังกะได้ไปแถวยุโรป ) ผมไปเวียดนามมา 5 วัน มองดูหนุ่มๆเวียดนามจนน้ำลายหก ท่วมเวียนนามแล้ว555 อย่าได้อิจฉาผมเลย เพราะคนไทยหล่อกว่าเยอะ (จริงๆนะ) ดูหนุ่มบ้านเราดีกว่า เวียดนามเค้าจะผิวพรรณดี แต่หน้าตา เกณฑ์เราดีกว่าเยอะ (มาตรฐานไอ้ทีคนเดียว) พอกลับมา ไปเรียน โอ้พระเจ้า! โค ตะ ระ หนัก (ว่าจะเขียนโม้เรื่องไปต่างประเทศซะหน่อย ไม่มีเวลาอ้าปากเลย) กลับมา ก็ลางานต่อ1เดือน ไปฝึกงานเก็บcase ที่จังหวัด…….ติดกับชายแดน (จะถาม ให้ของรางวัลจากวียดนามดีไหมเนี้ย) ที่ไม่บอกเพราะอยากบอกว่าที่นี้บ้านนอกมากกกกกก 555 สัญญาเน็ตไม่มี จะมีก็มีแต่ในโรงพยาบาลไม่กี่ห้อง ไอ้ที่มีก็ใช่ว่าจะดี โหลดช้า หลุดง่าย ผมไม่ได้ติดต่อใครทางอินเตอร์เน็ตเลย (นี่แหละเหตุผลที่ไม่บอกว่าจังหวัดไหน) ก็มีกันเกือบทุกจังหวัดแหละ ชลบุรีก็ใช่ย่อย ไอ้ที่เจริญก็เจริญ ส่วนไม่เจริญก็ด้อยพัฒนาอยู่อย่างงั้น เห้ย!ประเทศไทย (น่านนนนนบ่นเก่งฉิบหาย) หุหุ
ช่วงที่ผมไปอยู่ต่างจังหวัด (อีกแหละเมื่อกี้ก็บอกว่าต่างประเทศ …พูดดูดีอีกล่ะ55) ไอ้ปอชอบมากเลยมั้ง กินเหล้ากับเพื่อนทุกวัน(ช่วงหลังๆผมกลับบ้านไม่ค่อยบอกมันเพราะกลับไม่ตรงเวลานัดเท่าไห่ มันเลยเพลาๆลง เพราะกะเวลาไม่ถูก ไปแอบกินไม่ได้) มันก็ปัญญาอ่อน กินเสร็จเมา โทรหาผม ให้ผมด่า (ไม่ให้ด่าได้ไง โทรตีสอง ตีสาม…กรูจะนอนนนนนน) ตื่นเช้ามาผมโทรด่ามันต่อ (เพราะเมื่อคืนยังง่วงนอนอยู่) โอ้ย!เวรกรรมกู ตัวไม่มาก็ส่งเสียงมากวนส้นตีน
เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า ย้อนไปตั้งแต่ช่วงปีใหม่เลยเนอะ เล่าสลับไปสลับมานี่แหละ คนอ่านจะได้งง 555 (ตามประสาผมเขียน ไม่มีเค้า ไม่มีโครง อยากเล่าก็เล่า) เออ ต้องอวยพรปีใหม่ย้อนหลังไหมเนี้ย ขอให้มีความสุขกันทุกๆท่านนะคร๊าบบบบบบ
เข้าเรื่อง (รอบสอง)
ช่วงก่อนปีใหม่ ที่โรงพยาบาลมีจัดกีฬาสี หลังกีฬาสีเสร็จก็ปีใหม่ จัดพร้อมๆกันถือกฤษ์เลี้ยงกันเองแหละ ผมไม่เคยอยู่กิจกรรมกับเค้าเลย จนวันสุดท้ายของวันแข่งผมก็ได้รับหมอบหมายให้มีหน้าที่กับเค้า ผมก็จำใจต้องยอม (เพราะไม่เคยเข้าร่วมอะไรกับเค้าเลย) ป้าพยาบาลหัวหน้าห้องฉุกเฉินซะด้วยที่มาบอก (มึงกล้าขัดสิ หัวจะได้แตกส่งเข้าห้องERโดยตรง ) ผมเลยโทรบอกไอ้ปอว่ากลับไม่ได้
“ปอครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงน่าฟังผ่านโทรศัพท์
“อะไรอีกล่ะ มาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ”
“วันนี้ กะพรุ่งนี้ไม่ได้กลับนะ”
“ทำไม เป็นไรอีก” เออ มันไม่ตะคอกใส่เหมือนครั้งที่แล้วๆเว้ย
“เปล่า คืองี้ วันพรุ่งนี้วันปิดกีฬาสีภายใน กูไม่เคยร่วมแข่งกับเค้าสักที กูว่ากูจะอยู่หน่อยนะ มันจะไม่ได้น่าเกลียดเกินไป” ผมพูดอย่างนิ่มนวลเช่นเดิม
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับวันนี้ล่ะ ก็กลับวันนี้ดิ”
“วันนี้กูซ้อมกิจกรรมนิดหน่อยกับเค้า พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องทำหน้าเอ๋อไง555” หัวเราะกลบเกลื่อน
“ทำไร มึงต้องทำอะไร บอกกูมาสิ”
“ไม่มีไรมากหรอก แค่เป็นกองเชียร์ข้างสนาม ซ้อมร้องเพลง”
“อ้าว ร้องเพลงเป็นด้วยเหรอ…ร้องเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไม่เห็นบอกกันเลย”
“ไม่เป็นหรอก ถั่วงาๆ ไปกับเค้าเฉยๆ อาศัยคนเยอะ555”
“555 กูว่าแล้ว อย่างมึงเหรอจะกล้าร้องเพลงคนเดียว”
“อ้าวอย่าท้ากูนะเว้ย”
“ท้าสิ กล้ารับคำท้าไหมล่ะ” ไอ้ปอพูด (อย่านะที อย่าหลงคำท้ามัน เดี๋ยวตัวเองซวย)
“ไม่เอา ไม่รับ ไม่กล้า” บอกตรงๆกันไปเลยดีกว่า
“กูว่าล่ะ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็แพ้เด็กประถม”
“เออ แพ้ก็แพ้สิวะ…ตกลงล่ะกัน เอาเป็นว่ามึงรับรู้กูไม่กลับ ในวันสองวันนี้”
“เออเห็นว่ามึงมีเหตุผล กูยอมให้มึงอยู่ แล้วเชียร์ที่ไหน”
“ที่นี้แหละ คงไม่ไปที่สนามกีฬาแห่งชาติหรอก”
“น่าน กวนตีนกู กูกำลังอารมณ์ดี”
“เหรออออ เออขอโทษๆว่ะ งั้นอารมณ์ดีต่อไปเหอะ กูไปซ้อมเชียร์ก่อนนะ”
คุยเสร็จ ผมก็ไปรวมตัวกันที่กลุ่มสีของผม ผมอยู่สีฟ้า (เย้ๆๆ สีฟ้า สู้ สู้) เค้าแข่งกันทุกเย็น หลังสี่โมงครึ่ง ถึงสองทุ่ม แข่งมาจะเป็นเดือนล่ะ ผมไม่เคยลงแข่งกับเค้าสักที วันพรุ่งนี้วันสุดท้าย พิธีปิดด้วย เริ่มตั้งแต่แปดโมงครึ่งเลย มีการชิงที่หนึ่งของกีฬาแต่ละชนิดด้วย
ผมก็ซ้อมๆเชียร์ตามคำสั่งป้าหัวหน้าการพยาบาล(ฉายา เจ้าป้า) ผมไม่อยากเป็นเชียร์เลย แต่ถูกบังคับ T_T ผมขัดไม่ได้ เพราะเค้าเอาเด็กๆที่เข้ามา1-2ปี ผมเคยซ้อมมาแล้วล่ะครั้งนึง ซ้อมบ้างโดดบ้าง ผมปวดเมื่อยตัวแทบตายกว่าจะเสร็จ หลังจากนั้นกลับบ้าน นอนเป็นลืมโลกเลย
เช้าวันใหม่ วันนี้ วันแข่ง ผมต้องตื่นแต่เช้า เค้าบอกให้ไปใส่ชุด เตรียมอุปกรณ์ (ป้านะป้า)ผมคิดบ่นในใจไปด้วย อาบน้ำแปรงฟัน แต่งตัว เดินออกห้องด้วยสีหน้าอิดโรย
พอไปถึง เค้าจับผมแต่งหน้า ฉีดสเปรยเข้าผม
“โหยพี่ ไม่เอาครับ ผมไม่แต่งหน้านะ ผมก็ไม่ต้องเซตครับ มันยุ่งของมันอยู่แล้ว” ผมบอก
“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวมันไม่หล่อเท่าเพื่อน” ช่างแต่งหน้าบอกผม
“ไม่เอาครับ ผมหล่ออย่างพอเพียงดีกว่า ผมขี้เกียจล้างหน้า สระผม” ผมเดินไปบอกป้า ผมไม่แต่งหน้า ทำผม (มาเต้น มาร้องก็ดีแล้วนะ ยิ่งไม่ชอบอยู่ด้วย) ป้าก็ยอมๆ
ผมเลยใส่แค่ชุด โป๊ะแป้งจอนส์สันแล้วเดินออกมมาข้างนอก เดินไปแอบดูโรงยิม (โอ้! คนเยอะขนาดนี้ เวรกูล่ะ กูอายยยยย) ผมก็เลยมานั่งทำใจ ในห้องแต่งตัว
ผมเป็นเชียร์หลีดเดอร์ มีผู้ชายหกคน ผู้หญิงหกคน คอนเซปเชียร์ “การบินของเรา รักคุณเท่าฟ้า” (ไม่เกี่ยวกับเชียร์กีฬาเลย)ผู้ชายก็ใส่ออกแบบเสื้อผ้าคล้ายๆสจ๊วด ผู้หญิงก็เป็นคล้ายๆแอร์โอสเตส พูดแล้วก็อายยยย มากกกก (กูไม่น่าตกปากรับคำเลย) เห็นว่าไม่ค่อยได้ร่วมก็เลยรับปาก
หลังจากพร้อมกันแล้ว ทุกคนก็เดินเรียงแถวตามระดับความสูงเข้าสนาม ผมล่ะแทบอยากแทรกแผ่นปูนหนี ผมอายมากๆจริงๆนะ (ไอ้ที เดินดีๆ มีสติ อย่าขัดขาตัวเองล้มนะมึง) ผมหายใจเข้าลึกๆ หน้าก็ยิ้มเจือนๆ หน้าผมไม่แต่ง มันทำให้ดูซีดๆมากกว่าคนอื่น (ปกติก็ไม่ได้ดูดีกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ยิ่งไม่แต่งหน้า) เชียร์ช่วงนี้ยังไม่มีคะแนน แต่มีบาสชิงชนะเลิศ สีฟ้ากับสีเหลือง เค้าเลยให้ออกมาเชียร์ ตามเพลงที่ซ้อมไว้เมื่อวาน
“เก๊กฮวย ถ้วยใหญ่ๆ แช่เอาไว้อยู่ในตู้เย็นสีเหลืองเค้าผ่ามมาเห็นๆ แอบเปิดตู้เย็นกินน้ำเก๊กฮวย ชัก แง่กๆๆๆๆ ชักแง่กๆๆๆๆ” เอาสิท่าชักแง่กๆ ไอ้ทีมันจะตลกขนาดไหน เพลงทุกเพลงที่เค้าเชียร์กัน ร้องหมด มีท่าเต้นหมด จนเวลาที่เค้าพัก กองเชียร์ก็พักบ้าง ผมเหนื่อยเหมือนกันนะ มานั่งกินน้ำ ข้างๆแสตนส์ (กูหลีดเดอร์ รึหลีดโจ๊กกันแน่วะ)
“ฮ่าๆๆๆ อายไหมล่ะ เต้นไปน่ะ” (ใครวะ เสียง คุ้นๆ)
“อ้าว ไอ้ปอ มึงมาได้ไง ใครบอกให้มึงมา” (โอ้ย ความอายเพิ่มเป็นเท่าตัว)
“ไม่มาจะเห็นมึงเต้นเหรอ” (โอ้ยยยยย ม่ายยยยยยยยย)
“กลับไป กลับไปก่อน ไปรอกูที่ห้องก่อน เดี๋ยวกูเสร็จแล้วตามไป”
“ไม่ไป กูได้มาแล้ว กูจะดูมึงเต้น”
“โอ้ยยย ดูไรล่ะ เดี๋ยวกูกลับไปเต้นให้ดูก็ได้”
“อย่ามามั่ว มึงไม่เต้นหรอก” ไอ้ปอมา เล่นเอาซะผมไม่กล้าเต้นเลย เลิกพัก นักกีฬาเข้าสนาม ผมก็ยังนั่งอยู่เฉยๆ
“ไปดิ นั่งทำไม ลุก” ไอ้ปอไล่ผม
“เหนื่อย”
“ไรวะ เต้นแค่นี้เหนื่อย”
“ไม่ไปเต้นเองล่ะ”
“ไม่เอา อยากดูมึงเต้นมากกว่า”
“กูเหนื่อย” (เหนื่อยใจ)
“เห้ย! มีกองชุดเลยเหรอ ท่าจะมันวะ…พากูไปดูหน่อยดิ” ไอ้ปอพูดผมเห็นสายตามันมองไปที่กลองชุด ที่สีฟ้าเอาไว้เชียร์
“ไม่อ่ะ อยากไปดูก็ไปดูเองดิ”
“ไม่เอาพาไปหน่อยนะ เดี๋ยวเค้าจะหาว่ากูเป็นคนนอก เค้าจะไม่ให้ดู”
“ดูเฉยๆ เค้าไม่ว่าหรอก ไป ไปดูได้”
“ไม่เอา พาไปหน่อย”
“โอ้ยยย มาเนี้ยมาก่อประโยชน์ให้กูบ้างไหม” ผมพามันเดินไปดูกองชุด
“โห้ แม่ง ตีน่ามันวะ”
“กองน่ะหน้าตี หน้ามึงก็หน้าตีเหมือนกัน”
“ขอลองกองหน่อยได้ไหม” (มึงจะถามกูทำไม กูไม่ใช่เจ้าของกอง)
“ไม่มีลองกอง มีแต่ลางสาดได้ไหม”
“นี่ ถามดีๆ ตอบทะลึ่ง” มันเอาไม้กองมาตีหัวผม
“โอ้ยยย ไอ้บ้า กูเจ็บนะ นั้นน่ะไม้ นี่หัวคนนะเว้ย”
“มึงไม่ให้ลองกอง กูก็เลยลองลางสาดมึง เออ แสดงว่าลางสาดใช้ได้ ตีแล้วดังดี”
“เอามานี่” ผมแย่งไม้จากมือไอ้ปอ “กูอยากลองลางสาดมึงมั้ง”
“โป๊ก” เสียงไม้กระทบหัว
“เป็นไง” ผมถาม
“ไม่เจ็บ” ไอ้ปอพูดพร้อมส่ายหน้า (ฟอร์มเยอะนะ)
“กูลืมไป หน้ามึงหนากว่าหนังกองซะอีก ตีเท่าไหร่ก็ไม่เจ็บหรอก”
“ปะ โล่ โป๊ง ฉึ่ง” ไอ้ปอมันเข้าไปนั่งตรงกลางแล้วตีเสียงดัง (กูว่าแล้วมึงจะต้องไม่มาดูเฉยๆ ถึงได้ลากกูมาด้วย)
“มึงตีทำไมวะ คนมองมาแล้ว”
“อยากตี”
“มึนสนิท สุดที่จะมึนก็มึงนี่แหละปอ”
“55มันดีวะ”
“ตีเป็นด้วยเหรอ”
“อ้าว ดูถูกกูได้ไงที มองข้ามกูไปได้ไงเนี้ย” ทีนี้มันพูดกระหน่ำตีเลยครับ แรกๆคนก็มอง(มึงเป็นใคร) มันก็ดีนะ มันตีเชียร์สีฟ้า เวลาเค้าชู้ดลูกลง หรือเวลาสีฟ้าแย่งลูกมาได้ (เออ สีฟ้าเพิ่มกองเชียร์มาอีก1) แต่ไอ้คนตีกองตัวจริงกลับนั่งทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ ในที่สุดเกมส์จบลง
“ออกมาๆ เค้าจะตีเชียร์จริงจังแล้ว” ผมบอกให้มันลุกออกจากวงกอง
“ทีลงมาได้แล้ว เค้าจะเก็บคะแนนเชียร์แล้ว” (เอาล่ะสิกู งานที่ต้องใช้หน้าหนาๆกูยังไม่จบนี่หว่า…โอ้ยยยย ตื่นเต้นจนหำหดหมดแล้ว)
สีฟ้าสีแรกซะด้วยที่เค้าจะให้คะแนนเชียร์ สีอื่นๆเงียบเสียงลง ตามองมาที่สีฟ้า (ขาสั่นๆ)
“การบินสีฟ้า รักคุณเท่าฟ้า…ผู้โดยสารพร้อมไหมครับ(บนแสตนซ์)” หมอกรณ์ หัวหน้าเชียร์พูดเสียงดัง (พูดไปได้ไม่อายเหรอวะ 555) มีแซวทีมตัวเอง
“พร้อมครับ/ค่ะ” แสตนซ์ขานรับ
“แอร์ พร้อมไหมครับ” หมอกรณ์เหมือนเดิม
“พร้อมค่ะ” บรรดาหมอๆ พยาบาล สาวๆขานรับ
“สจ๊วดพร้อมไหมครับ” หมอกรณ์เจ้าเดิม
“พร้อมครับ” เสียงผู้ชายพูดบ้าง (รวมทั้งตัวกูด้วยยยยย ฮือๆๆๆ ต่อหน้าคนอื่นก็ไม่ว่าหรอก ไอ้ปอต้องดูกูอยู่แน่ๆ)
“พร้อมแล้วววว บินเลย” จากนั้นเชียร์ก็ร้องๆเพลง เสมือนอยู่บนน่านฟ้า มีแวะเติมน้ำมันด้วย เครื่องบินตกหลุมอากาศล้อรั่ว ต้องแวะเปลี่ยนล้อ มีน้ำมันหมด ติดแยกไฟแดงกลางอากาศ ขณะติดมีคนมาขายไก่ยาง ข้าวเหนียวด้วย คิดดูแล้วกันความบ้าจะบ้าขนาดไหน คนดูฮากระจาย รวมทั้งไอ้ปอด้วย ผมแอบเหลือบมองมัน
จบการแสดง15 นาทีผมแทบอยากจะแทรกแผ่นดินไทยหนีไปอยู่กัวเตมาลาสัก2อาทิตย์ ผมปลีกตัวแทรกผู้คนหนีเข้าห้องแต่งตัวรีบเปลี่ยนชุด ไม่อยากใส่ชุดนี้นานนั้น เดี๋ยวคนจำได้ เปลี่ยนเสร็จเดินออกมาหน้าห้อง
“เห้ย ไอ้ที ทางนี้โว้ย” ไอ้ปอยิ้มแป้นเชิงหัวเราะทักผม (ปอกูไม่อยากเจอมึงตอนนี้เลยวะ)
“อืม” ผมตอบเบาๆ
“โห้ เป็นเชียร์หลีดเดอร์ก็ไม่บอกกูเมื่อวาน กูจะได้เอากล้องมาด้วย”
“อย่าพูดถึงมันเลย มันผ่านมาแล้ว”
“อายล่ะสิ กูรู้ ฮ่าๆๆ แต่มึงก็เต้นน่ารักนะที”
“รู้ว่ากูอายแล้วจะมาพูดทำไม”
“ก็มึงเต้นน่ารัก ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ฮาดี”
“ท่าเต้นเค้าคิดให้” ผมพูดแบบไม่อยากคุยเรื่องนี้นัก
“เด้งซ้ายเด้งขวา เด้งหน้า เด้งหลัง …” ไอ้ปอร้องแซวผม
“หยุดๆๆๆมึงจะร้องทำไมวะ”
“ทำไมล่ะ กูอยากเชียร์555 เต้นดีแต่เด้งน้อยไปหน่อย”
“ไอ้บ้า มีแต่คนในโรงบาล เด้งแรงได้ไง เสียpicture หมด”
“กูจะได้ว่าอะไรล่ะ มันฮาเฉยๆ ตลกกว่าชิงร้อยชิงล้านอีกนะเนี้ย”
ผมไม่ได้ดูสีอื่น (มาร่วมแค่นี้แหละ ไม่ไหวจริง อายยยย) เค้าประกาศผลตอนเย็น ผมไม่รอกินเลี้ยงปีใหม่ด้วยก็เลยกลับก่อน กลับบ้านชลบุรีเลย
ผมกับไอ้ปอรีบกลับชลวันนี้ วันนี้วันที่30 ธันาคม ทุกคนที่บ้านก็ยังทำงานปกติ บ้านเงียบมาก
“ไปเดินเล่นเซ็นทรัลป่าว” ไอ้ปอชวนผม
“เซ็นทรัลไม่ได้กินเงินกูหรอกปอ แม่งของโคตรแพง”
“อ้าวไม่ได้บอกให้ซื้อ บอกให้ไปเดินเล่น” มันพูด(เออ กูฟังไม่ดีเอง)
“ไม่เอาหรอก ถ้าจะเดินไปเดินแล้วออกกำลังกายหน้าศาลดีกว่า”
“ไปดิ งั้นไปวิ่งกัน” ไอ้ปอพูดพร้อมกับถอดกางเกงยีนต์ใส่กางเกงบอล
“เอาจริงเหรอ กูพูดเล่น”
“ไม่เล่นแล้ว เสียเหงื่อให้กับกีฬา ดีกว่าเสียน้ำตาให้ยาเสพติด” มันพูดแล้วยิ้ม
“กร๊ากกกกกกก ไอ้ปอมึงคิดได้ด้วยเหรอ”
“อ้าว กูคนดีนะเว้ยที”
“เออๆ จะปีใหม่แล้วกูจะเชื่อมึงแล้วกัน”
ผมกับไอ้ปอไปถึงสวนสาธารณะหน้าศาลประมาณสี่โมง ผมชอบช่วงเทศกาลหยุดยาวมากเลย เพราะถนนมันจะโล่ง คนไม่เยอะเท่าไหร่ เดินเข้าประตูเล็กข้างป้าย ไอ้ปอทะเล่อทะล่า ไม่ดูทางต่างระดับ ขามันพลิก
“5555 ไอ้ปอ ขาอ่อนตั้งแต่ยังไม่เข้าสนามเลยเหรอวะ” ผมหัวเราะเสียงดัง ไอ้ปอนั่งกับพื้นชันเข่า จับข้อเท้าตัวเอง สีหน้าจริงจัง (เห้ย มันท่าจะเจ็บมากูไปหัวเราะมันได้ไงวะ)
“เป็นไรป่าว เจ็บมากไหม เหยียดขาออกมาให้ดูหน่อย” ผมนั่งลงจับข้อเท้ามัน
“โอ้ยๆๆๆ” ไอ้ปอร้องครวญ
“เห้ย เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ทีมึงรับปากกูสิว่าจะรักกูคนเดียว” เสียงอ่อยๆ (เกี่ยวกันป่าวเนี้ย)
“อะไรของมึง…เขยิบมาตรงนี้ก่อน เผื่อมีคนจะเดินเข้ามา” เพราะเรานั่งตรงทางเข้าเลย
“กูเจ็บมาก กูอยากได้ยินจากปากมึง มึงรักกูไหม” (มึงสับสนรึป่าวในสถานการณ์ มึงแค่ข้อเท้าพลิกทำยังกะไปสงครามรบเวียดนาม โดนยิงปางตาย)
“กูจะพยุงมึงไปตรงโน้นก่อน” ผมยกแขนมันพาดคอแล้วจะพยุงมันลุก
“ไม่เอา ไม่ลุกบอกกูมาก่อน”
“ไอ้นี้ดื้อวะ” สายตามองเห็นอาม๊ากลุ่มนึงกำลังจะเข้ามาในระยะใกล้
“ปอคนมา เร็วๆ”
“ยกกูได้ก็ยกไปสิ”
“เออ โอเคๆ กูรักมึงปอ กูรักมึง” ผมรีบพูด ไอ้ปอดึงแขนที่มันพาดคอผมอยู่หน้าผมไปชนกับแก้มมัน
“555 กูสะดุดหลุมรักลึกไปหน่อย” มันพูดแล้วหอมแก้มผม พลางลุกขึ้นยืนเฉยเลย(ไอ้น้ำเน่าๆๆๆๆ)
“อ้าวไอ้เวร หลอกกู” เหล่าอาม๊าเดินผ่านผมกับไอ้ปอพร้อมลักษณะการมองที่พิเศษกว่าปกติ
“ไม่หลอกให้มึงพูด แล้วมึงจะพูดเหรอ”
“ปอ อย่าทำแบบนี้ในที่สาธารณะอีกนะ มึงไม่อายคนอื่นรึไง”
“มองก็มองไปสิ แกมองไม่เห็นหรอกแก่แล้ว มึงดูสิมีแต่คนใส่แว่นตาหนาเตอะ55”
ผมขี้เกียจพูดกับมัน ก็เลยออกหน้าเดินก่อน “รอกูด้วย” ไอ้ปอส่งเสียงหอนตามมาข้างหลัง เดินไปได้สองรอบ
“ปอกูเหนื่อยแล้ว กูนั่งรอมึงแล้วกัน”
“โหไรวะที อ่อนวะ มากูแบกมึงเดินก็ได้”
“อย่ามาเล่นหนังเกาหลี อยากเดินไปเดินเอง กูเหนื่อยกูนั่งรอ”
“ไม่เอากูเดินไม่มีเพื่อนคุย กูไม่เดินหรอก”
“เพราะกูเดินคุยกับมึงนั้นแหละ กูถึงได้เหนื่อย เหนื่อยขากรรไกรมากกว่าเหนื่อยขาล่างอีก”
“เออ นั่งพักก่อนก็ได้ แล้วเดี๋ยวไปฝั่งโน้นกัน” ไอ้ปอชี้ไปที่หน้าศาลากลางจังหวัด เห็นเค้าจัดงานกัน
ผมกับไอ้ปอเดินมาผ่านร้านปลาเผา เลยซื้อกลับบ้านรอนานมาก ผมให้ไอ้ปอไปเข้าคิวรอ ผมก็ปลีกตัวไปซื้อช่อดอกกุหลาบสี่ช่อ นี่แหละของขวัญปีใหม่ ให้พ่อ แม่ พี่ ดูแปลกไปไหม(ผมชอบทำในสิ่งที่เค้าไม่ทำกัน)
กลับถึงบ้านเห็นพ่อแม่ ปูเสื่อ จัดเตรียมแก้ว จาน ชาม
“สวัสดีครับ” ผมกับไอ้ปอยกมือไหว้พ่อแม่
“พ่อ แม่ ทำไรครับ”
“เลี้ยงปีใหม่ไงลูก พ่อซื้อปลาเผามาตั้งสามตัว กลัวจะไม่พอ…เดี๋ยวสักพักพี่ก็คงมา”
“อ้าวเหรอ ทีก็ซื้อมาสองตัว” (ปลามาประชุมกันโดยมิได้นัดหมาย)
“555เหรอ งั้นก็5ตัวเลยล่ะสิ” แม่ผมพูดแล้วขำ
“งั้นก็กินให้หมด โควต้าคนละตัว”พ่อผมพูด (ไซต์บิ๊กเลยนะ ใครจะไปกินหมดล่ะพ่อ)
ผมกับไอ้ปอขึ้นไปอาบน้ำ ช่อดอไม้ผมยังอยู่ท้ายรถ ไม่มีใครรู้ว่าผมซื้อมา แม้กระทั้งไอ้ปอ เดินลงมาเห็นพี่มาพอดี
“หวัดดีครับพี่” ผมกล่าวทักทาย
“หวัดดีจ๊ะ”
“หวัดดีครับพี่หมอ” ไอ้ปอวิ่งลงบันไดตามผมลงมา
“หวัดดีจ๊ะ น้องเขย ตามกันต้อยๆไม่ห่างกันเลยนะ” (อ้าวพี่ มาพูดแซวให้น้องตัวเองอาย)
“พูดถูกใจ กินไรไหมครับ ผมบริการเต็มที่”ไอ้ปอพูดยิ้มมุมปาก
“พี่อยากกินน้ำส้มเย็นๆ ไม่ได้กินมานาน มีไหมเนี้ย”
“จัดไป” ไอ้ปอพูดแล้วเดินไปดูที่ตู้เย็น
“ไม่มีอ่ะ…เดี๋ยวผมออกไปซื้อ”
“ไม่เป็นไรปอ” พี่ผมพูด
“ใกล้ๆ รอเป๊ปครับ” ไอ้ปอรีบบึ่งรถออกไป
“ทีพี่ว่าปอเค้าน่ารักนะ”
“เหรอครับ ต่อหน้าพี่เฉยๆมั้ง” ผมกับพี่คุยกันขณะล้างผักในครัว พ่อกับแม่อยู่หน้าบ้าน
“ไม่หรอก พี่เห็นปออยู่กับทีก็โอเคเหมือนกัน”
“บางครั้งน่ะพี่” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ว่าไง” ผมทักไอ้ปอ
“เมื่อกี้รีบมาลืมถามว่ามึงจะเอาไรอีกไหม” (เออ ก็ยังดีคิดได้ก่อนที่จะกลับมา)
“ไม่เอา”
“พ่อ แม่ล่ะ”
“เดี๋ยวถามดูก่อน” ผมเดินออกไปถาม “ปอพ่อกูบอกว่าซื้อมาเลยขนมขบเขี้ยว อะไรก็ได้ พ่อฝากซื้อเลย์ รสลาบคลาสสิก ด้วยนะ กูไม่รู้เหมือนกันว่ามันมีไหม กูเพิ่งเคยได้ยิน”
“มันมีด้วยเหรอ เลย์ลาบปลาสลิด”
“คลาสสิกไอ้บ้า ไม่ใช่ปลาสลิด c-l-a-s-s-i-c” ผมสะกดให้มัน ต้องสะกดให้เลยทีเดียวไม่งั้นจะเป็นเหมือนเรื่องกล้วย+ไข่ เหมือนแต่ก่อน
“อ้าวเหรอ นึกว่ารส fishสลิด” (ไอ้รสฟิสสลิดมึงรอให้มึงไปเปิดโรงงานทำขายไป)
“ทำมาเป็นฟุด ฟิด ฟอ ไฟ น่ะ กลับมาถ้าไม่ได้ล่ะมึง”
ส่งท้ายปีเก่าปีนี้ ไม่มีใครไปไหน ครอบครัวผมก็ฉลองเล็กๆที่หน้าบ้าน ผมหอบดอกไม้สี่ช่อให้ทุกคน พ่อ แม่ พี่ ไอ้ปอ เห็นทุกคนยิ้มผมก็happy โดยเฉพาะไอ้ปอมั้ง ดูเหมือนจะยิ้มหน้าบานกว่าชาวบ้านเค้า
หลังจากกินกันเสร็จ ผมกับไอ้ปอนอนคุยกันบนเตียง
“ดอกไม้หอมนะ แต่คนให้หอมกว่า” ไอ้ปอหอมแก้มผม
“ปอลองพูดอัดเทปแล้วเอามาฟังใหม่นะ มึงจะรู้ว่ามึงน้ำเน่ามากกกก”
“อ้าวจริง ไม่พูดก็ได้ ร้องเพลงให้ฟังดีกว่า…เด้งซ้าย เด้งขวา ฯ”
“ส้นตีนนนน ไม่มีเพลงจะร้องแล้วรึไง” ผมดึงผ้าห่มปิดหน้า
“555 เอาเพลงใหม่ก็ได้…วันนึงไอ้ปอตาลาย จับไอ้ทีนอนหงาย กระดื๊บ กระดื๊บ”
“เพลงบ้าอะไร”
“อ้าว ไม่ได้เรียนโรงเรียนอนุบาลชลล่ะสิ ครูเค้าสอนกูมากูจำได้”
“เออ กูไม่ได้เรียน แต่กูรู้ว่ามึงแต่งเพลงแล้วเอาไปสอนครู555”
“ เพลงหากินกูเลยนะเว้ย…วันนึงไอ้ปอตาลาย จับไอ้ทีนอนหงาย กระดื๊บ กระดื๊บ”
“พอเหอะปอ อยู่กับมึงลงเรื่องใต้สะดือทุกที”
“คิดไรมากวะคนเรา เกิดมาชาติเดียว กินให้อิ่ม เอาให้มัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว”
“เออ ชีวิตมึงมึงมีแค่นี้ เคยได้ยินแต่ปัจจัยสี่ มึงต้องการแค่ปัจจัยสองก็อยู่ได้”
“555” ไอ้ปอหัวเราะชอบใจ
“รักกูป่าวปอ” ผมถาม
“เอะ ยังไง” ไอ้ปออึ้งเล็กน้อย
“มีสามตัวเลือก รัก ไม่รัก กับไม่มั่นใจ ตอบตามจริง”
“ถามแปลกวะ”
“แปลกไร มึงยังถามกูเลย”
“ก็กูถามมึงบ่อยไง แต่มึงไม่เคยถามกูเลย”
“ก็กูอยากรู้”
“รักสิ”
“รักที่อะไร”
“หลายอย่าง”
“มีมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม”
“เอาสามข้อเด่นๆล่ะกัน กูรู้ว่ากูมีเยอะ555” (ไม่เข้าข้างตัวเองเลยนะ) ไอ้ปอ หอมแก้มผมหายใจเข้าเสียงดัง
“เอาจริงใช่ป่าว”
“เออ เอาจริง กูจริงจังอยู่”
“ข้อแรกชอบมึงที่มึงเป็นคนฉลาดพูด มึงทำอะไรที่ทำให้กูทึ่งหลายอย่าง พอมีเรื่องอะไรเข้ามา มึงก็จัดการได้ดี เวลาไปไหนมาไหนกับมึงแล้วมันรู้สึกดีบอกไม่ถูกวะ พ่อ แม่กูก็ไม่บ่นด้วยถ้าบอกว่าไปกับมึง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ ข้อสองล่ะ” ผมยิ้มเล็กน้อย
“ข้อสอง หุ่นน่ากินฉิบหาย”
“เห้ยๆ ไอ้ปอ กูบอกให้เอาเรื่องจริง อย่าเพิ่งเข้าเรื่องลามก”
“ก็จริง หาว่ากูพูดลามกอีก เห็นมึงถอดเสื้อแล้วKแข็งทุกที (โอ้แม่เจ้า ไอ้ปอสายตามึงอ่านกินกูตลอด) เอวบางร่างเล็ก อย่าว่าแต่ถอดเสื้อเลยแค่เห็นชายเสื้อมึงลอยขึ้นเห็นสะดือ กูก็อยากจะจบเอาแล้ว”
“ปอ มึงบ้าsexขนาดนี้เลยเหรอวะ” (ต่อไปกูคงต้องใส่เสื้อแขนยาว กางเกงขากระบอกนอนซะแล้ว)
“กูก็ได้แต่คิดแหละที มึงก็ไม่ได้ยอมกูทุกครั้งหนิ”
“เออๆ ข้อสาม” ไอ้ปอทำท่าคิดหนัก
“กูชอบมึงยิ้ม มึงเป็นคนยิ้มเก่ง หัวเราะเก่ง พอกูเครียดกูเห็นหน้ามึงยิ้ม กูก็หายแล้ว”
“เวอร์ไปป่าว”
“จริง แฟนเก่ากูแม่ง ทำอะไรนิดหน่อยก็โกรธ งอน หน้าบูดหน้าบึ้ง อยู่ด้วยแล้วเบื่อฉิบหาย” ได้ยินมันพูดถึงแฟนเก่าแล้วใจหายแว๊ป ผมจิตนาการไปถึงเวลาที่มันอยู่กับคนอื่น เวลาที่มันมีอะไรกับคนอื่น ซึ่งผมก็ไม่ใช่คนแรกและคนเดียว จากหน้าที่ผมยิ้มเริ่มซึมลง
“โทษๆที กูเผลอพูด ปากกูไม่ดี กูแค่อยากเปรียบเทียบให้ดูเฉยๆว่ามึงดีที่สุดแล้ว”
“ไม่เป็นไรปอ มึงกำลังชมกูทำไมกูจะไม่ดีใจล่ะ กูแค่คิดไรนิดหน่อยเฉยๆ”
“กูไม่น่าพูดให้มึงคิดเลย” ไอ้ปอโอบกอดผม
“กูบอกแล้วไม่เป็นไร กูชอบความเป็นจริง ทุกอย่างที่เป็นจริงกูรับได้หมดล่ะ..อ้าวต่อ”
“ข้อสี่เลยนะ”
“อ้าวข้อสี่แล้วเหรอ ไม่ต้องล่ะครบสามล่ะ” ผมพูดเสียเศร้านิดหน่อย
“ไม่เป็นไรกูพูดหลายๆข้อก็ได้…ข้อสี่ มึงเป็นคนรักครอบครัว มึงทำอะไร มึงจะคิดถึงครอบครัวมึงตลอด กูเห็นแล้วอยากเป็นคนนึงในครอบครัวมึงได้ไหม…ถ้ามึงทำอะไร กูอยากให้คิดถึงกูได้ไหม”
“กูคิดถึงทุกคน กูคิดถึงมึงเสมอ มึงก็เหมือนกันจะทำอะไรก็คิดถึงกูได้ไหม”
“กูดีใจที่ได้ยินมึงพูดแบบนี้” (กูตอบมึง แต่มึงไม่ตอบกู ??? ไม่เป็นไรกูไม่บังคับใจใคร)
...
เดี๋ยวมาต่อที่เหลือพรุ่งนี้ครับ
หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61) (อ่าน 1287436 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก