หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[Cherry Red]

เป็นการจากลาของ พี่นาย-เชฟหมิง ที่ทำเอาอารมณ์ดิ่งเหว และ ออกจะขัดใจคนอ่านเป็นที่สุด 
พี่นาย โคตรซึน ปากแข็ง ทิฐิสูง ปล่อยเชฟหมิงไป ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เจ็บปวด แต่ไม่ยอมรับความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเอง
ถึงเชฟหมิงจะเคยทำผิดพลาด โกหก หักหลังความเชื่อใจของพี่นาย แต่ อดีตเป็นสิ่งที่เรียกคืนไม่ได้
พี่หมิงก็สำนึกผิด พยายามแก้ไข และ ปรับปรุงตัวแล้ว พี่นายจะไม่ยอมอภัยให้สักหน่อยเหรอ ?
มัวแต่ยึดติด ชีวิตจะไม่มีความสุขเอานะค่ะ...

[DraCo_SLa13]

นายอ่ะ  ไม่จ้องให้อภัยก็ได้  แต่อย่าให้เชฟไปนะ :m:15

[AdLy]

เศร้าอ่ะ

นี่ใช่คนแต่งคนเดิมรึป่าว ไปตามเธอคนเดิมที่เคยฮามาเดี๋ยวนี้นะ

[Imagine]

ตอนนี้เล่นเอาจะบ้าตายคาคอม โอ๊ย ๆ ทำไม ๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[EverGreen™]

อะ..อ้าว

ดราม่าซะงั้น 

[MoMoRin]

เอาเป็นว่า..ตอนนี้สงสารพี่หมิงมาก แต่ก็เข้าใจพี่นายนะ พี่นายคงไม่อยากเจ็บอีกเลยไม่คิดจะให้โอกาสพี่หมิงอีก เฮ้อ~ดราม่าจังเลยยยย สองคนนี้...ไม่เหมือนพี่กันต์กับหมอธามเนาะ คู่นั้นนี่เน้นฮา ถึงจะดราม่าเล็กๆแต่ก็ไม่ทำให้คนอ่านปวดใจขนาดพี่หมิงกับพี่นายนะคะ งื่อออ

[smirnoi]

song san jek ming mak!

[boobooboo]

คนผิดก็คือคนผิดอยู่ดีเนอะหมิง  สู้สู้

[from_mars]

นายแมนมากๆ
อยากรู้ว่าจะทำยังไงกันต่อไป รออ่านต่อจ้า

[Kaewkaew]

สงสารหมิงอะ T^T
นายใจแข็งไป เจ็บใจตัวเองเปล่านะ!!

[donghwa]

เอาละเว้ยเฮ้ย
เชฟมันเอาน้ำตามาเรียกคะแนนสงสาร
งานนี้จะสงสารเชฟหรือสมน้ำหน้าดี
เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ
ชักคิดถึงหมอธามแล้วสิ

[afternoon]

ก่อนจะดราม่าขอขำคุณนายก่อน 
เลือกสถานที่ได้โรแมนติกมาก ข้างบ่อจระเข้   

(โอเค กลับเข้าโหมดดราม่า)
  คุณนายยย ใจแข็งจัง ยังพอมีเวลานะ ถามใจตัวเองดีๆ นะคุณนาย อย่าเอาอดีตมาตัดสินปัจจุบันและกำหนดอนาคต
ถ้าบทนี้เชฟหมิงเอามาเรียกคะแนนความสงสารและความรักจากคนอ่านก็ต้องบอกว่าได้ผลมากมายยย 
สู้เค้านะเชฟ ถึงแม้จะไม่สู้แล้วก็เหอะ สามปีมันดีที่สุดแล้วเชฟ

 :กอด1:รักเชฟหมิงรักคุณนาย

[sukie_moo]

นาย ไม่เคยได้ยิน คนทำผิดถ้าสำนึกได้ควรให้อภัยและโอกาสปรับปรุงตัว แต่อย่าให้เป็นครั้งที่ 2

ไม่รู้ว่านายให้โอกาสอิเชฟหมิงหรือยัง แต่ดูแล้วการกระทำให้โอกาส  แต่ยังไม่ให้อภัยเต็ม 100

คนไม่มีใจ มันไม่เจ็บ ไม่โมโหหรอกถ้าหมิงมันจะไป คิดดูดีๆเน้อนาย หมิงไป นายจะดีใจเหมือนปากพูดหรือเปล่า

[shabushabu4]

โอ้ววว พี่กันต์ พี่โผล่มาในบทตั้ง ประโยคนึงแน่ะ 

มาม่าหอมๆลอยมาแล้ว

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

นาย โดนตามจีบมาสามปีอ่ะ
ถ้าไม่คิดอะไรเลย ปล่อยให้เค้าจีบมาทำไมวะ
ตัวเองก็ไม่ได้มีใครไม่ใช่หรอ แน่ใจนะว่าไม่ได้รักเค้าอ่ะ

[bangkeaw]

ฮือ ใจหายเลยอ่ะ เชฟจะไปแล้ว
ถึงจะเคยทำผิด แต่ความพยายามตลอดสามปีที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยเหรอนาย

[chisarachi]

คู่นี้ดราม่า>O<
ปลื้มมาก อ่านไปเจ็บจี๊ดๆในใจ
สงสารหมิงแต่ก็สงสารพี่นายไปพร้อมๆกัน

[lighter]

หมิงงงง ~~~ อย่าไปนะ

TT อย่าปายย นายน้อยกรุณาใจอ่อนไวๆ ไม่อยากอ่านดราม่า

รักนี้ต้องเก็บไว้ในใจ ไม่เอานะค่ะ หมิงน้อยน่ารักแอ๊บแบ๋วขนาดนี้

นายน้อยให้อภัยหน่อยเถอะ TT

FC หมิงอยากกรี๊ดดดดด!

[koikoi]

 

[loyal_mook]

ตอนที่แล้วด่าพี่หมิงเปิงงง   

ฮืออออ พี่หมิงงงงมาอยู่ตอแหลลลลลลก่อนนนน 

[nn~~NN]

สะเทือนใจ ร้องไห้ด้วยแหละ 
คน(เคย)เลวก็มีหัวใจนะ
อยากให้เจ๊กหมิงไปจริงๆ นายจะได้รู้ใจตัวเอง แต่ถ้าอภัยให้ไม่ได้จริงๆก็ปล่อยกันและกันไปเหอะเนาะ

[kubikub]

นั่งอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ
หมอธามน่าร๊ากกกกกก พี่กันต์โครตพระเอก ><
พี่นายใจแข็งไปไหน สงสารเชฟหมิงพี่นายอย่าให้เชฟหมิงไปเลยน้าาา มันเศร้าอ่ะ
คนเขียนทำไมอยู่ๆต้องดราม่าด้วยยยยย

[SnowFlakez]

นายมันซึน!   

[taroni]

นายใจแข็งมากสงสารหมิง 

[gargoyle]

40
พ่อพระ
...................................................................................

(กันต์)

“โทษทีครับที่มาสาย พอดีติดงานที่อื่นนิดหน่อย คะแนนสอบกลางภาคออกมาแล้วด้วย คงดีใจกันน้ำตาไหลเลยล่ะซิ” ผมพูดไปหัวเราะไป มือถือใบรายชื่อพร้อมคะแนน ท๊อปของคลาสได้ไม่ถึง80% ตกไปครึ่ง ที่เหลือก็ผ่านแบบฉิวเฉียด คือผมออกข้อสอบยากหรือว่านักศึกษาทำไม่ได้กันเอง หรือผมสอนแย่ก็ไม่รู้นะ แต่ช่างหัวมันเถอะครับ ขนาดมาเรียนยังมาขาดๆหายๆ คะแนนได้แค่นี้ก็พอแล้ว

“มีคนตกไหมคะอาจารย์” เสียงใสๆตะโกนถามผมพร้อมยิ้มหวานและก้มโค้งตัวเอื้อมเก็บปากกาไปพร้อมๆกัน ชุดนักศึกษาไซส์หายใจยากก็โป๊พอแล้ว ยิ่งก้มมันยิ่งไปกันใหญ่ กระตือรือร้นอ่อยอาจารย์แบบนี้ ผมก็ทำตัวไม่ถูกนะครับเนี่ย มันก็น่าสนใจดีแต่มีใครเขาจะรู้กับผมไหมว่าผมสนใจแต่ไม่ได้กระตือรือร้น แล้วนักศึกษามาเฉพาะวันสอบกับวันประกาศคะแนนนี่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ไม่บอกไม่รู้ว่าเรียนกับผมด้วย

“มีครับ เดี๋ยวเอาคะแนนไปดูกันเองดีกว่านะ ส่งไปให้เพื่อนต่อๆกันเลยครับ คนที่ตกก็เสียใจด้วยนะครับ ผมบอกแล้วว่าผมไม่มีซ่อม ปลายภาคก็กระตือรือร้นอ่านหนังสือ ทวนบทเรียนหน่อยแล้วกันจะได้ไม่ต้องลงเรียนกันใหม่ เบื่อหน้าแล้วเนอะ” ผมสบตากับนักศึกษาทุกคนที่มองผมตาค้างเมื่อเห็นคะแนน สงสัยปลื้มจัด ทำไงได้ล่ะครับผมก็ต้องยิ้มรับไป

....เหี้ย โคตรโหด

...กุไปถอนวิชาทันไหมเนี่ย

...กุแม่งก็นึกว่าใจดี คะแนนแบบนี้ฆ่ากุเลยดีกว่า

บรรดาเสียงชื่นชมของนักศึกษาที่ได้ยินแว่วๆระหว่างที่ใบคะแนนส่งไปเรื่อยๆ ดีใจจังที่มีคนบอกว่าผมใจดีด้วย ผมเก็บความดีใจแบบคิดเอาเองแล้วก็เริ่มฉายสไลด์ความวิบัติของเหตุการณ์เศรษฐกิจล้มของประเทศต่างๆ บรรยายไปก็ยกตัวอย่างไปตามประสาอาจารย์พิเศษผู้ได้รับเกียรติมาสอนในมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรติ สอนไปสอนมานักศึกษาเริ่มไม่สนใจ ผมเองก็ขี้เกียจจะสอนเหมือนกัน

...อยากเลิกคาบเร็วๆ เพราะวันนี้ธามจะมารับ ฮึ ฮึ

อยากจะเข้าข้างตัวเองนะว่าธามใจดี เป็นห่วงเป็นใยเลยขอมารับบ้าง แต่บังเอิญมีสติอยู่ ความจริงคือวันนี้ต้องไปช่วยไอ้หมิงสางห้องของมัน แล้วก็ไปบำบัดจิตมันด้วย ธามเลยตัดปัญหาที่ผมต้องขับรถไปๆมาๆ มารับผมเองเลย อาการต่างด้าวไร้รักโคตรน่าสงสาร ไม่คิดเหมือนกันว่านายจะทำกันได้ลง เลยจะไปค้างกะมันสักคืน เผื่อมันมีอะไรอยากเล่า

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงหลังจากที่ทำการสอนอย่างหนักแม้นักศึกษาจะคุยกันเสียงดังกว่าก็ตามที ผมรีบคว้าข้าวของเดินออกนอกห้องก่อนนักศึกษาคนใดจะได้ทันไหวตัวว่าผมเลิกคลาสแล้ว มือล้วงเอามือถือขึ้นมาดูพบว่าธามส่งข้อความมาบอกว่ารออยู่หน้าตึกคณะ... น่ารักสุดๆ

เจ้าของรถนั่งรออยู่ใกล้ๆในรัศมีมองเห็นรถ เชิ้ตสีมิ้นต์แขนสั้นกับกางเกงสเลคทำงานไม่ได้ทำให้น่ารักน้อยลงเลยจริงๆ.. ว่าแต่นักศึกษาครับ กรุณาอย่าจ้องผู้ชายที่อาจารย์จีบอยู่ครับ

...กำลังจะเดินไปข้างหลังธามแบบเงียบๆแต่แม่ง...

“พ่อค๊าบบบบบบ”

ธามหันมามองตามเสียง ผมก็หัน นักศึกษาแถวนั้นก็หัน เพราะนี่มันตึกคณะเศรษฐศาสตร์ นักศึกษาส่วนใหญ่ที่อยู่แถวนี้ก็เคยเรียนกับผมทั้งนั้น ทุกคนรู้ว่าผมยังไม่แต่งงาน ไม่มีลูก ไม่มีเมีย ส่วนธาม เลิกคิ้วสูงมองผมขำๆ และผม...พ่อง!

“เฮ้ย” ผมร้องเบาๆเมื่อเด็กผู้ชายรุ่นอนุบาลหมีพูห์ ตาชั้นเดียวหัวหยอง วิ่งพุ่งมาเกาะขา คว้ามือผมเฉย ลูกใครวะ เฮ้ย มาเอาไป... ผมไม่มีลูก เพราะผมไม่ต้องการเมียที่มีลูกได้!

“อยากกินหนม!” เดี๋ยวนะ เข้าใจอะไรกันผิดรึเปล่า!

“อะไรอ่ะพี่กันต์” มาแล้วไง ว่าที่เมียตัวจริง(พูดได้ในใจ พูดออกเสียงไปตายแน่) ธามมองเด็กสูงแค่เข่าผมหน้าตาสงสัย แต่ก็อมยิ้มขำๆ

“มาจากไหนอ่ะเนี่ย” ผมมีทางเลือกไหมนอกจากต้องนั่งลงไปคุยกับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ที่วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้เช่นกัน

“แม่บอกให้มาหาพ่อ” มันยังยืนยันว่าผมเป็นพ่อมัน คือผมไม่ได้เป็นคนใจร้ายกับเด็กนะครับแต่ว่าผมก็ไม่ได้พิสวาสเหมือนกันอ่ะ ส่วนธามน่ะเหรอ เอานิ้วแหย่ผมหลอดๆของไอ้เด็กนี้อย่างกับเป็นของทดลองจับ

“พี่ไม่ใช่พ่อหนูนะครับ จำพ่อผิดแล้วนี่ๆ” แล้วผมก็ยื่นหน้าไปให้เด็กดูใกล้ๆเผื่อมันจะคิดออกว่าผมไม่ใช่พ่อ!

“ลูกพี่กันต์นั่นแหละ” ธามพูดขึ้นมาขำๆ

“โหธาม พี่จะเอาเวลาไหนไปทำลูก จ้องแต่จะทำ...อะไรบางอย่างกับธามอยู่เนี่ย” ผมส่งสายตาไปพร้อมกับคำพูดส่อๆ ที่ธามเอาแต่ยิ้มขำๆ ...ว่าแต่เอาเด็กนี่ไปที กุจะไปจับหมอหมาต่อโว้ยยย!!

“ฮึก ฮึกก” นั่นไง ร้องแล้ว หน้าตาเหรอหราเหมือนพึ่งคิดได้ว่าเอาแล้วไง กุจำพ่อผิดคน

“พ่อหนูอยู่หนายยยยยยยยย” เอ้า ถามผมแล้วผมจะรู้ไหมล่ะครับ หนูเล่นวิ่งมาจากทิศทางปริศนาแล้วเรียกผมพ่อๆแค่นี้ก็งงพอแล้ว

“แล้วหนูมากับใครครับ” ธามคุยกับเด็กนี่บ้าง อารมณ์ต่างกันโดยสิ้นเชิง เหมือนธามเป็นคนมาจากหน่วยพิทักษ์เด็กผู้เมตตาส่วนผมก็ไอ้หนุ่มที่ทำงานหลายออฟฟิศผู้ไร้ความปรานี

“กะแม่ ฮือออออ” พูดไปร้องไป เด็กเอ้ย เด็กดี อย่าร้องซิโว้ยยยยย

“แล้วแม่อยู่ไหน กลับไปหาแม่เร็ว อย่ามายุ่งกะลุงคนนี้เลย เป็นโรคจิต ลามกนะ” ธามใส่ความผมหน้าตาเฉยมาก ได้ๆ อย่าให้ถึงทีนะ โรคจิตลามก เดี๋ยวได้รู้กันว่าจะโรคจิตหรือจะจับจิต ว่าแต่ลุงเลยเหรอ โหดร้ายกะพี่เกินไปนะธาม ห่างกันไม่กี่ปีเรียกแบบนี้เลยนะ

เหมือนเสียงสวรรค์ครับ นิยายน้ำเน่าที่ไหนก็เป็นกัน เสียงรองเท้ารีบวิ่งมาหาผม เงยหน้าขึ้นดูก็พบผู้ชายตัวสูงวิ่งมา สูงพอๆกันกับผมเลย... แต่บังเอิญคนละช่วงอายุ คนนี้เป็นนักศึกษาผมเองที่ได้ท๊อปนั่นแหละ... เดี่ยวนะ นี่ลูกเหรอ ถ้ามีลูกโตขนาดนี้ มันมีตั้งแต่ตอนไหนวะ!

“โทษครับจารย์” นักศึกษายกมือไหว้ผมแล้วรีบอุ้มเด็กขึ้นมา... สรุปลูกจริงๆเหรอเนี่ย… แม่งนึกว่าเป็นเกย์มาตลอด เห็นนั่งจ้อหน้าผมทั้งคาบเลย

“ลูกนายเหรอ” ผมถามแบบงงๆ ไอ้เด็กหัวหยองมองผมตาปริบๆ พอโดนอุ้มน้ำตาหายไปไหนหมดวะ

“เออเปล่าครับลูกพี่สาว” นักศึกษายิ้มหวานให้... ให้ธาม ไม่ใช่ให้ผม ผมเป็นคนถามนะ อย่านอกประเด็นอย่างมองผิดคน มึงจะเยอะไปละ เก็บเด็กแล้วไปไกลๆ ชิ่วๆ

“อ้อ...” ผมเข้าใจละ เรื่องราวมันไม่ดราม่าไปซะทีเดียว มีลูกในวัยเรียนนี่อนาคตหายไปในพริบตาเลยนะครับ และที่เข้าใจกว่านั้นคือนักศึกษามันเริ่มใช้เด็กไปในทางมิชอบแล้ว อย่าเอามาหาเรื่องสานต่อประโยคสนทนานะโว้ย

“งั้นจารย์ไปละนะ ไปเหอะธาม” ผมพูด ธามพยักหน้ารับน้อยๆ หันมามองหน้าผมแบบรู้ทันว่าผมรับตัดบทเพราะอะไร จากนั้นก็ยิ้มตอบลูกศิษย์ผมที่ดูท่าทางถ้าผมไม่ตัดบทมันขอเบอร์แน่... ยิ้มเพื่อ!


ขึ้นรถปุ๊ปธามก็ปล่อยฮาปั๊ป ธามจะขำอะไรอ่ะธาม...

“โคตรฮาหน้าพี่กันต์เลย กลัวไปไข่ทิ้งเอาไว้เหรอ” ธามพูดไปขับรถไป ผมนั่งครับ เพราะรถธาม ธามอยากขับเอง ดีๆ ผมจะได้นั่งจ้องหน้าธาม เล่นมุข

“โหธาม พี่แค่ตกใจเฉยๆว่าเด็กจากไหน แล้วธามอ่ะอะไร คล่องเลยนะ จริงๆซุกเด็กป่าว ไม่บอกพี่ป่ะเนี่ย แต่ถึงบอกก็ไม่เป็นไรนะพี่รับได้ลูกธามคนเดียวพี่เลี้ยงไหว เพราะถึงเราจะถึงไหนต่อไหนก็ไม่มีขึ้นมาเพิ่มอีกแน่นอน” ผมเสียงนิ่ง ซึ่งพอจบประโยคก็มีเสียงถอนหายใจมากจากธามหนึ่งที

“ไปไหนต่อไหนนี่ถึงไหนอ่ะพี่กันต์” เดี๋ยวนี้กล้าถามเหรอ

“ความจริงก็ไม่ได้ขยับไปไหนหรอก ในรัศมีขอบเตียง แต่จิตใจอาจจะไปไกลแล้ว”

“เก็บกดนะ หมกมุ่น” ธามพูดขำๆ แต่ยังมองถนน

“ไม่อยากให้พี่เป็นคนหมกมุ่นก็มาช่วยพี่ระบายหน่อย” ช่วงนี้มันอาจจะเสื่อมมากเกินรับ แต่ยอมรับว่าลาวงการมานาน จนใกล้จะได้เป็นฤาษีแล้วทีเดียว

“กล้าพูดมาได้ เป็นอาจารย์เหรอเนี่ย หมดกันๆ”

“พี่เป็นอาจารย์พิเศษนะ ก็ต้องพิเศษนิดนึง” ผมหันหน้าไปมองธามชอบจริงๆบรรยากาศแบบนี้ แรกๆไม่ยอมยิ้มให้ผมเห็นด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ เห็นหน้าเกลี้ยงๆ กับยิ้มสวยๆแล้วใจจะละลาย

“โทษนะธามเป็นสัตวแพทย์ธรรมดาไม่ใช่สัตวแพทย์พิเศษ ไม่เหมาะแล้วแหละ” ธามพูดเหมือนจะอ้อน คิดไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้

“พี่ไม่ถือ” ผมชะโงกหน้าไปกระซิบตอบข้างหู



...



ถึงคอนโดนผมแยกกับธามในลิฟต์ธามไปเก็บของทำธุระในห้องธาม แล้วให้ผมโทรบอกตอนข้าวเย็นเสร็จแล้ว วันนี้ไอ้หมิงทำข้าวเย็นให้กิน เหี้ยอะไรก็ตามแต่ มันทำอร่อยหมด ผมเคาะห้องเบาๆ เสียงตะโกนออกมาว่าห้องไม่ได้ล็อค ผมเปิดเข้าไปก็พบกับห้องไอ้หมิงที่เหมือนเดิมทุกประการ ไหนมึงบอกว่าจะเริ่มเก็บของวะ ผมคิดในใจ เดินไปเจอมันนั่งกอดเข่าเสื้อผ้าไม่ใส่อยู่บนโซฟาดูอุจาดตาผสมน่าสงสารพิกล ตาเหลือชั้นเดียวเหตุผลที่ผมคาดว่าคงเป็นเพราะร้องไห้แน่ๆ ไม่เคยเห็นมันร้องไห้มานานมากๆ ตั้งแต่สมัยมัธยมโน่น

“มึงแย่นะ” ผมเดินไปนั่งข้างมัน จริงๆมันใส่กางเกงบ็อกเซอร์อยู่ แต่หมอนบังเมื่อกี้ ผมเลยนึกว่ามันนุ่งลมห่มฟ้าเข้าถึงธรรมชาติ

“ช่างหัวมันเหอะ อยากกินไร สั่งมา กุคิดอะไรไม่ออกเลย” ไม่ฮาเลยเพื่อนผมวันนี้

“ไหวป่ะเนี่ยมึง”

“ไม่ไหวว่ะ กุเสียใจมากๆ ไม่เคยอกหักเจ็บเท่าครั้งนี้ ไม่เคยคิดด้วยว่านายแม่งจะไม่เอาจริงๆ” มันพูดเสียงเบาโหวง ผมสงสารมันนะ ตอนนั้นที่มันเล่าว่าทำไมนายถึงโหดกับมันขนาดนั้นผมก็ด่ามัน มันผิดจริง แต่สามปีแล้วมันก็ตามนายอยู่นั่นแหละ ยอมรับเลยวว่านายใจแข็งมาก ไม่คิดว่าจะขนาดนี้

“เอาน่ามึง เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ต้มมาม่ากินกันป่ะ” ผมเสนอขึ้นมา ไอ้หมิงมองหน้าผมงงๆ

“มึงจะกินมาม่า” ไอ้หมิงถามทวน... เออ จากสภาพมึง กุว่ามาม่าก็พอและ

“ก็กินง่ายดี” ผมบอกมัน

ไอ้หมิงทำหน้าเซ็งแล้วมองผม “ไอ้เหี้ย สงสารธามฟัดกะหมามาทั้งวันมึงให้ถ่อมาแดกมาม่าถึงห้องกุ”

...ห่วงจังคนของกุ ห่วงตัวเองเหอะมึง ทำสภาพดีๆไว้แล้วกัน ธามไม่รู้ด้วยนะว่าเชฟเพื่อนบ้านต่างด้าวกำลังอยู่ในสภาวะใจสลาย พ่อครัวไม่ถูกสุขอนามัยแบบนี้กุไม่อยากเสี่ยงเลยจริงๆ ไม่ใช่กลัวอาหารไม่อร่อยนะ กลัวมันเอามีดทำครัวปาดแขนตัวเอง ไอ้หมิงสูดหายใจเหมือนเรียกเอาพลังกลับมา จากนั้นก็ลุกขึ้นคว้าผ้ากันเปื้อนใส่ (ใส่ทำบ้าอะไร มึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่แล้ว กลัวอะไรเปื้อนวะเจ๊ก หัวนมมึงเหรอ)

“ธามบอกป่ะว่าอยากกินอะไร” ถามทำไมธาม ถามกุนี่ อย่ามาเปลี่ยนเป้าหมายนะมึง กุไม่ให้

“กินกุนี่แหละ แต่ไม่กล้าพูด” ผมเล่นเองขำเอง ไอ้หมิงยกนิ้วกลางให้เป็นการกดไลค์ แล้วเริ่มคว้าวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็นวิเศษของมันวางกองเต็มเคานเตอร์ อยากจะถ่ายรูปมันอัพขึ้นสู่สื่อออนไลน์จริงๆ หนุ่มตี๋ช้ำรักประกาศลั่นต่อให้กุตายเพื่อนก็ต้องได้แดกของดีๆ เป็นภาพไอ้เจ๊กเปลือยท่อนบนใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาวกำลังหั่นรากผักชี

กุซึ้งจริงๆว่ะเจ๊ก... แต่บอกไว้อย่างนะ จากสันชาตญาณ กุว่าเร็วๆนี้ นายได้ตามมาง้อมึงแน่

ฮึ ฮึ ฮึ



.......................................................................................





(ธาม)

ความสุนทรีย์ในชีวิตผมที่หลายคนอาจจะอิจฉาจนลงไปนอนดิ้นคือตู้ปลาหางนกยูงขนาดใหญ่ และสำหรับบางคนอาจจะไม่เข้าใจมัน ช่างหัวเหอะ เอาเป็นว่ามันเป็นงานอดิเรกอันสุนทรีย์มากกว่าเล่นเน็ตไปวันๆแน่ ฝูงปลาว่ายมากินอาหารที่ผมโปรยไว้ เพลิดเพลินมาก แต่อยู่ๆไอ้เสียงโทรศัพท์ก้ขัดความสุขผมซะงั้น

ทายซิเบอร์ใคร...

เจ้าของฟาร์มจระเข้ครับท่าน ผมกัดรับแบบงงๆ คือมันเป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม แล้วก็ไม่ใช่เวลางานผม จระเข้ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเพราะพึ่งตรวจไป แล้วพี่นายมีอะไรรึเปล่า

“ธามนี่พี่นายนะ” ก็ยังดูน่ารักใจดีเหมือนเดิมเวลาไม่มีพี่หมิงคอยกวนตีน

“ครับๆ มีไรครับ”

“พี่มีอะไรจะถาม”

“ว่า...”

“หมิง...เอ่อ” พี่นายเว้นช่วงนานมาก ผมก็รอฟัง ข่าวเชฟ พี่นายจะถามอะไรหว่า ไหนว่าไม่มีปัญหากับพี่นายไงวะ ผมเคยถามนะว่าไปสิงคโปร์แล้วพี่นายจะทำไง พี่หมิงก็บอกสบายๆ ไม่มีปัญหา แต่พี่นายโทรมาเรื่องแบบนี้ แถวบ้านมันเรียกว่าปัญหานะพี่ครับ

“เอาตรงๆเลยก็ได้พี่ ผมไม่เอาไปเล่าให้เชฟฟังหรอก” ผมว่าพี่นายอาจจะอธิบายยากนะคำถาม นำร่องไปก่อนละกัน

“งั้นตรงๆเลยก็ได้... พี่อยากรู้ว่ามันได้คบใคร หรือดูใครเผื่อเลือกเอาไว้ไหม” พี่นายพูดเร็วมากแต่ผมยังฟังทัน เหมือนไม่อยากพูดแต่พูดออกมาแล้ว คำถามประหลาดไม่คิดว่าจะออกมาจากปากพี่นายที่ดูโคตรทิ้งขว้างพี่หมิง เหมือนแฟนล้วงตับแฟนที่นอกใจเลยว่ะ แต่นี่มันไม่ใช่ ผมว่ามันคงมีอะไรบางอย่างระหว่างคู่นี้นั่นแหละว่าแต่เป็นอะไรมันก็คงไม่ใช่หน้าที่ผม... ผมจะตอบเท่าที่ผมเห็นแล้วกัน

“เอาตรงๆนะพี่นาย ธามก็ไม่ได้เกาะติดชีวิตพี่หมิงขนาดนั้นหรอก แต่ว่าเท่าที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน วันๆก็เอาแต่เพ้อถึงพี่นายนั่นแหละ ไม่มีใครหรอก เวลาไปกินเหล้าก็มีบ้าง มีมาหานะ ไม่ใช่พี่หมิงไปหาเอง เขามาเอง แต่พี่หมิงก็เฉยๆ ผมว่าถ้าพี่สงสัยก็ไปถามพี่หมิงตรงๆเลยดีกว่า พี่เขาจะไปแล้วนะ ว่าแต่โอเคไหมอ่ะพี่นาย” ผมไม่ลืมถามตบท้ายไป พูดเท่าที่ผมเห็นดีที่สุดละไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ได้ยินเสียงพี่นายถอนหายใจเบาๆ

“ขอบคุณมาก ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระ...” แล้วพี่นายก็วางสายไป

...อะไรของพี่นายวะ

ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้กินข้าว หิวจะตายอยู่แล้ว แดกอาหารปลาแทนเลยดีไหม เดี๋ยวไว้ให้อาหารปลาเสร็จแล้วไม่รอพี่กันต์โทรตามแล้ว ขึ้นไปแม่งเลย กุหิว!








...9-4-2012

ตอนกันต์ธามมาเรียกหาหมิงนาย พอหมิงนายเยอะ เรียกหาพี่กันต์คืน 55555555555555 บทนี้แม่งใส่หมดเลย4คน (ใส่พี่กันต์เยอะๆ เห็นถามหา) เหมือนพิมพ์ไปมึนไป เบลอๆ เอ๋อๆ
อ่านคอมเม้นแต่ละคนแล้วฮาดี ไม่ต้องห่วงๆไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หมิงจะสถิตย์อยู่กับเราต่อไปคนเขียนสัญญา ตอนนี้เริ่มคิดอีกอย่างแล้วว่าเมื่อไหร่ถึงจะจบ - -* ทำไมมันดูไร้แก่นสารแบบนี้ เสียใจอ่ะ 555555

ตอนพิมพ์เรื่องรู้สึกเหมือนจะมีเรื่องเยอะกว่านี้แต่ลืมแล้วเฉยตอนนี้

ปล.บอกข่าวร้ายว่าคนเขียนไม่อยู่4วันนะ อย่าพึ่งสาปแช่งกัน

ปล2. จะบ่นจะด่า ติชม กรีดร้อง รีเควสก็โพสกันได้นะจ้ะ รักนะชุ้บ บุ ชุ้บ บุ

[PetitDragon]

ดีใจที่พี่กันต์มาซะที...

รอมานานละ 

[Ciin]

ฮาหมิง+สงสารอะ

ดูสินายย หมิงเป็นคนดีนะ ตัวเองเศร้าจะตายอยู่แล้ว
ยังมีแก่ใจลุกขึ้นมาทำอาหารให้เพื่อนๆกิน

ขำกันต์อะ สงสัยหมิงกลัวน้ำมันกระเด็นใส่หัวนมเนอะ หึหึหึ

[gupalz]

นายมาง้อหมิงเร็วๆ สงสารเจ๊กมัน

[jedi2543]

พี่กันต์โหดหน้าซื่ออ่ะ น่ารักชะมัด สงสารหมิงต่อไป นายอย่าใจแข็งนักเลย

[mixmix]

มาน้อยเนอะ.. จะเอาธามยาวๆๆๆๆๆๆ เยอะๆๆๆๆๆๆ อ่ะ จะเอาๆ   

โปรดอย่าได้ใส่ใจ พอดีเข้าสู่โหมดขาดน้ำตาล เลยนิสกันต์ธามม๊ากมาก