ตามจิ้มทุกคนที่มารอก่อน ฉึก ฉึก===========================
พิเศษ...หมอเนส
เสียงกดชัตเตอร์ยังคงดังเป็นจังหวะให้ได้ยิน เจ้าของกล้องเองก็กำลังใช้ความพยายามเต็มที่ในการเก็บภาพให้เสร็จ ๆ จะได้มีเวลาส่วนตัวของตัวเองเสียที กลัวว่า...ใครบางคนที่นั่งรออยู่บนห้องป่านนี้คงกำลังหงุดหงิดได้ที่ เพราะโดนรบกวนเวลาเดท..ใช่!! ไม่ผิดหรอกเวลาที่นานๆที แตงกวากับหมอเนสจะว่างตรงกันเกินสามวัน กระเป๋าสัมภาระเก็บเรียบร้อย เตรียมตัวจะลงไปเที่ยวที่ระนองรีสอร์ทของบ้านน้องเสือ แต่แล้ว...
"คุณตาปวดหลัง เข้าโรงพยาบาล!!"
เรื่องด่วนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด หมอเนสขู่แกมบังคับให้คนขับหน้าหงอย วนรถมุ่งหน้ากลับไปยังสตูดิโอทันที แถมพอมาถึงยังมีลูกค้าจอมวีนที่ไม่ยอมเข้าใจคำว่าเหตุสุดวิสัยรออยู่อีกหนึ่งครอบครัว แผนการทั้งหมดก็เป็นอันต้องยกเลิก พับเก็บไปโดยปริยาย และไอ้เจ้าเด็กโข่งแตงกวามันก็ต้องไปรับหน้าที่เป็นช่างภาพแทน ส่วนอีกคนที่เหลือก็มารออยู่บนห้อง ด้วยความที่ไล่ดูรูปแต่ละรูปจนแทบจะเก็บทุกรายละเอียดได้แล้ว หมอเนสก็เลยมานอนแผ่นอนมองเพดานห้องอย่างเบื่อหน่าย
แอ๊ดดดดด
คนที่กำลังนอนเพลินสะดุ้งพรวดลุกขึ้นมานั่ง หวังจะได้เห็นใบหน้าเจ้าของห้อง แต่กลับ...เป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักคาดการณ์จากหน้าตาอายุไม่น่าจะเกิน 15-16 ปี เด็กสาวที่โผล่หน้าเข้ามามีท่าทางตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่ามีคนอยู่ในห้อง ก่อนจะส่งยิ้มมาให้อย่างเขินอาย
"ขอโทษค่ะ...คือ..ห้องน้ำ...?" เด็กสาวชี้มือไปที่ประตูห้องอย่างเขินจัด เดาเอาว่าคงจะเปิดเข้ามาผิดห้อง เพราะห้องน้ำของชั้นบนอยู่ฝั่งตรงข้าม
"อยู่ฝั่งตรงข้ามครับ" หมอเนสบอกพร้อมกับยิ้มให้อย่างเอ็นดู เธอโค้งหัวเหมือนจะบอกขอบคุณก่อนจะเบียดตัวออกไปแล้วปิดประตูห้องให้อย่างเดิม
คงเป็นลูกหลานของครอบครัวที่ว่า ทั้งที่เด็กสาวคนเมื่อกี้ก็ออกจะนิสัยดีแต่ทำไมพ่อกับแม่ถึงได้โวยวายนักก็ไม่รู้ หมอเนสทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเดิม ได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตูห้องฝั่งตรงข้าม และเสียงฝีเท้าคนเดินลงไปตามบันได ด้วยความที่เบื่อจัด ก็เลยผลุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะย่องลงไปข้างล่าง...จะว่าไป..ยังไม่เคยเห็นตอนไอ้เด็กโข่งมันตั้งใจทำงานแบบจริงจังเลยซักครั้ง
ห้องสตูดิโอที่เปิดไฟสว่าง ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์รัวๆดังเป็นระยะ พอลองแง้มประตูเข้าไปก็เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างคุ้นตาที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองจนไม่ได้สนใจมองรอบข้าง ว่ามีใครบางคนที่ไม่ใช่ทีมงานเดินเข้ามายืนอยู่ตรงมุมห้องได้ซักพักหนึ่งแล้ว นางแบบคือเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนที่เข้าห้องผิดเมื่อครู่ คาดว่าคุณแม่คงจะผลักดันให้น้องได้เข้าโมเดลลิ่งอะไรซักที่ ถึงได้จับมาถ่ายรูปตั้งครึ่งวันค่อนวันก็ยังไม่ได้ที่พอใจ
อืม...ปัดผมที่ร่วงลงมาข้างแก้มให้ด้วย งานของช่างภาพนี่นะ ก็ต้องมีจัดตำแหน่งของแบบให้สมบูรณ์
แล้ว...ทำไมต้องโอบขนาดนั้น ต้องจัดปกเสื้อให้ด้วยเหรอ ไม่เห็นเคยรู้เรื่องพวกนี้เลย!!
ไอ้หมานอกซื่อบื้อมันจะรู้ไหมว่าไปแตะเนื้อต้องตัวน้องเค้าแบบนั้น ยิ่งทำให้น้องเค้าก้มหน้าก้มตาเอียงอายเข้าไปกันใหญ่ แม้ว่ามันจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ!!
"เสร็จแล้วครับ เชิญคุณแม่กับน้องไปเลือกรูปที่ห้องด้านนอกได้เลยครับ" ธีโอหันไปบอกผู้ว่าจ้าง พร้อมกับหันไปสั่งทีมงานอีกสองสามคำ กว่าที่ทุกคนจะย้ายที่เปลี่ยนห้องกันไปหมดก็เล่นเอาช่างภาพคนเก่งถอนหายใจออกมายาวเหยียด
"เหนื่อยด้วยเหรอ..?"
"คุณเนส!!! ตกใจหมดเลยครับ!!!" ช่างภาพคนเก่งเมื่อครู่แทบจะกระโดดหนีตอนที่จะกดปิดไฟในห้องแล้วมีเสียงคนทักมาจากทางหลังห้อง เล่นเอาหัวใจแทบจะวาย แต่พอหันไปเห็นว่าใครที่มายืนกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่ก็ค่อยผ่อนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่ยังไม่ทันจะได้ชวนคุย คุณหมอหน้าบูดก็หันหน้ากลับเดินออกไปทางประตูอีกฟากที่มีบันไดต่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นบน ธีโอรีบกดปิดไฟที่ใช้ฉายไปที่ฉาก ก่อนจะก้าวยาวๆตามหลังไปโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะสะดุดอะไรเข้า เพราะคิดไปเองว่ากำลังโดนโกรธเรื่องที่ไม่ได้ลงไปเที่ยวพักผ่อนที่ระนองตามที่ได้คุยกันเอาไว้
"คุณเนสครับ...!!" หมอเนสเหลือบมองคนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมา ก่อนจะเบือนหน้ากลับไปเก็บพวกหนังสือที่เอาออกมาอ่านฆ่าเวลา แล้ววางทิ้งไว้บนเตียงลงในกระเป๋าตามเดิม ยิ่งทำให้อีกคนเข้าใจผิดหนักเข้าไปอีก
"อะไรเล่า!! อย่ามายุ่ง ไปทำงานของตัวเองให้เสร็จเลยไป!!" ของที่กำลังจะจับยัดเก็บใส่กระเป๋าถูกไอ้เด็กโข่งคว้าไปถือไว้ รวมทั้งกระเป๋าใส่ของด้วย
"คุณเนสโกรธจริงๆด้วย เรื่องที่ไม่ได้ไปเที่ยวใช่ไหม ไปตอนนี้เลยก็ได้ ผมว่ายังทัน โอ๊ย!!" ยังพูดไม่ทันจะจบก็โดนมะเหงกเข้าให้ทีหนึ่ง พร้อมกับสายตาดุๆของคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"คุณตาเจ็บอยู่ ยังจะมาคิดเรื่องไปเที่ยวอยู่อีก ไอ้เด็กคนนี้!!" คนที่ลนลานทำอะไรไม่ถูกใจซักที ก็เลยทำหน้าหงอยหูตกสำนึกผิดแล้วย่อตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆกัน พร้อมกับยื่นของที่ตัวเองยึดเอามาได้ส่งคืนเจ้าของ
"แล้ว...คุณเนสโกรธผมทำไมล่ะครับ ก็รู้นี่นา ว่าผมไม่มีภูมิคุ้มกันเรื่องนี้" ไอ้เจ้าหมาหงอยทำเป็นครางหงุงหงิง พร้อมกับทิ้งตัวลงมาเอาหัวพาดบนตักแล้วจับมือเอาไว้ สายตายังคงเหลือบมองมาเหมือนจะออดอ้อน อารมณ์เหมือนมีหมาตัวโตๆ ที่กำลังอ้อนเจ้าของตอนเพิ่งกลับถึงบ้านแล้วไล่งับขากางเกงไม่ให้ไปไหน
"แล้วนี่ลงไปตอนไหนครับ ไม่เห็นเรียกผมเลย เวลาทำงานผมไม่ค่อยได้สนใจรอบข้างนะ แต่...แต่ถ้าคุณเนสเรียกล่ะก็..." หมอเนสยกฝ่ามือปิดปากไอ้หมาพูดมากเอาไว้ไม่ยอมให้พูดต่อ
"ถ้าเรียกก็ไม่ได้เห็นนะซิ!!" ลึกๆ แล้วตัวหมอเนสก็ยังไม่รู้ว่าอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่ลงไปเห็น....ตอนที่ไอ้เด็กโข่งมันกำลังแตะต้องคนอื่นอย่างใกล้ชิด พอคิดได้แบบนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าใบหน้าของตัวเองร้อนฉ่าจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
"เห็น!!?" ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจปนสงสัย แล้วจู่ๆใบหน้าของคนที่ตัวเองกำลังจ้องมองก็เหมือนจะขึ้นสีจัด แล้วก็มองเมินไปทางอื่นเหมือนกำลังหลบหลีกอะไรบางอย่าง
“ไม่มีอะไร ลงไปทำงานต่อให้เสร็จซิ เดี๋ยวน้องเค้าจะรอนะ” พอพูดออกมาแล้วก็เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง ไอ้เจ้าหมาลูกครึ่งนี่มันก็ช่างแสนรู้ ได้กลิ่นอะไรนิดหน่อยไม่ได้เป็นต้องหูตั้งหางกระดิก
“หรือว่า... คุณเนสจะ…อุ๊บ!!!” ยังไม่ทันจะได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดหมอนใบโตบนเตียงก็ถูกคว้ามาปิดหน้าเอาไว้ ..แม้ว่าจะมีเปอร์เซ็นต์ถูกเพียงเล็กน้อย แต่หากอีกฝ่ายเป็นคุณเนสล่ะก็....ต่อให้ความน่าจะเป็นเท่ากับ 0.01% ก็อยากจะลองดู
“อย่าเดาอะไรไม่เข้าท่าเชียวนะ!! ลงไปทำงานเลยไป!!” หมอเนสเอามือผลักไสหัวหนักๆ ที่อยู่บนตักตัวเองออก แต่พอทำท่าจะลุกหนี ไอ้มือปลาหมึกมันก็คว้าเอวเอาไว้เสียก่อน จะสลัดทิ้งก็ไม่ได้เพราะมันเอาน้ำหนักตัวกดเอาไว้ให้ต้องนั่งอยู่ท่าเดิม
“ไม่ทำแล้ว...”
“อะไรนะ!!?” เสียงอู้อี้ที่ไอ้เด็กโข่งมันพูดฟังไม่เป็นภาษา เพราะหน้ามันยังฝังอยู่กับหน้าท้องแบนๆ
“ไม่เอาแล้วงานอะไรนั่นน่ะ ขอลาหยุดวันหนึ่ง” ไอ้คนที่ยังฝังหน้าอยู่ท่าเดิมยังคงพึมพำไม่เลิก แถมอาศัยจังหวะนั้นสอดมือที่โอบอยู่เข้าไปในเสื้อที่ด้านหลัง พอแตะถูกที่ผิวเนื้อเจ้าของตักก็สะดุ้งนั่งตัวตรง
“ไอ้!! แตงกวาเล่นอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!! อ๊ะ!!” หมอนใบเดียวที่พอจะเป็นอาวุธได้ก็ร่วงลงไปข้างเตียงตั้งแต่เมื่อกี้ ครั้นจะก้มลงไปเก็บก็ดูจะไม่มีประโยชน์
“เป็นความผิดของคุณเนสนั่นแหละ ทั้งหมดเลย...” สายตาที่ช้อนมองมาทำเอาคนที่กำลังจะโดนงาบในไม่ช้าร้อนวูบ ทั้งที่ยังไม่เข้าใจข้อกล่าวหา แต่ในหัวก็ยังคิดหาทางเอาตัวรอดในสถานการณ์หวาดเสียวนี้ไม่ได้
“ผะ...ผิดอะไร...อย่าซิเว้ย มันจั๊กจี้” เพราะไอ้หมาแตงกวามันดันแลบลิ้นเลียแผล็บเข้าให้ตรงหน้าท้อง
“ผิดที่’หึง’ผมไง...” ข้อกล่าวหาที่ได้ยินทำเอาคนผิดอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กโย่งมันจะบังอาจมาเดาใจได้ถูกเผ็ง แถมยังรอยยิ้มกวนประสาทนั่นอีก แต่แล้วก็นึกเคืองจัดจนต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน(ในสถานการณ์ที่อาจจะโดนกินเนี้ยะนะ!!)
“แล้วมันผิดตรงไหน ไม่มีสิทธิ์รึไง!!!?” ด้วยความที่กำลังเลือดขึ้นหน้าโมโหจัด ก็เลยไม่ทันได้คิดว่าตัวเองพูดอะไรออกมา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นไอ้เด็กโข่งมันเงยหน้าขึ้นมามองทำตาโต ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างจนกลายเป็นเสียงหัวเราะ คนพูดถึงได้รู้ว่าพลาดไปอีกแล้ว ณ จุดนี้ ทำได้แค่เบือนหน้าหลบไปอีกทาง ปล่อยให้ตัวเองโดนอ้อมแขนแข็งแรงดึงเข้าไปกอดแน่น
“มีสิทธิ์ซิครับ มีเต็มร้อยให้แค่คนเดียวด้วย อื้อ...วันนี้ทำไมผมรักคุณเนสจัง!!” คำหวานที่น่าอายกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับริมฝีปากที่พรมจูบไปทั่วใบหน้า อ้อมแขนที่ยังคงกอดกระชับแน่น ทำให้คนฟังยิ่งใจเต้นแรงเข้าไปอีก
“อ๊ะ!! ไอ้นี่เล่นทีเผลอ!!” พอเผลอใจไปกับถ้อยคำหวาน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ชายเสื้อที่ด้านหลังถูกดึงขึ้นมาจนชายเสื้อด้านหน้าถูกรั้งตามไปด้วย พอเอามือที่ดันหัวหนักๆไปรั้งเสื้อกลับก็ดันเข้าทาง ปลายจมูกโด่งกดลงมาบนหน้าท้องเปลือยเปล่าทำเอาสะดุ้งร้อนวูบไปทั้งตัว
“ผมไม่เล่น..แต่...ผมเอาจริง!!” เห็นท่าจะไม่รอดมาแต่ไกลตอนที่เสื้อถูกดึงออกไปทางหัวแล้วก็ถูกโยนหายไปไหนก็ไม่รู้ ..ทีอย่างนี้ล่ะก็รวดเร็ว ไม่มีเลยสายตาซื่อบื้ออย่างที่เคยเป็น มีแต่ไอ้แตงกวาตาหวานเชื่อมที่มองมาอย่างปรารถนา
“เอาจริงบ้าอะไรเล่า ที่นี่มัน...อุ๊บ!!” กำลังจะด่า ว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัย เก็บเสียงรึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วที่สำคัญข้างล่างนั่นก็ยังมีพนักงานอีกหลายคน แถมประตูก็ไม่รู้ว่าจะถูกเปิดเข้ามาเมื่อไหร่อีก เกิด....พลาดขึ้นมาเล่า!!!
ตอนที่เดินตามคนหน้าบูดเข้ามาในห้อง กะว่าต้องเคลียร์นาน ธีโอก็เลยสลับป้ายเป็นข้อความว่า ‘ห้ามรบกวน’ ที่หน้าประตูเอาไว้ พร้อมกับล็อคประตูเสร็จสรรพ ไม่คิดว่านอกจากจะไม่ต้องง้อยังได้ของหวานชั้นเยี่ยมอีกต่างหาก แฟนใครก็ไม่รู้ทั้งโหด ทั้งขี้หึงได้น่ารักมากเกินไปแล้ว แบบนี้ใครมันจะไปทนไหว
“ขอทานล่ะนะครับ!!” คนที่นอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียงทำได้เพียงเหลือบมองไอ้หมาโย่งจอมตะกละอย่างเคืองจัด คราวนี้ซวยเพราะตัวเองล้วนๆ จะโทษใครได้ ดันยื่นมือไปให้หมามันงับ มันก็เลยสนองคุณด้วยการงับไปทั้งตัว คาบเอาหัวใจไปด้วยยอมยกให้มันเลย..คนเดียวเท่านั้น..ไอ้หมาลูกครึ่งแตงกวา!!
ปล.ยังมีต่ออีกนิด..แนะนำให้เลื่อนลงไปข้างล่าง แหะ แหะ++++++++++++++++++++++++++++++++++
แหะ แหะ ย่องมาลงแบบนิ่ง ๆ เนียน ๆ
อ้าแขนกว้าง ๆ รวบกอดทุกคนที่มารอและคนที่แอบอยู่ข้างบ้าน
เพราะคิดถึงทุกคนก็เลยแวะมาหา..
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 635687 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก